4. Met pijn in mijn buik een nog grotere stap tegemoet
Ik werd om half 8 wakker van Jeff, die naar de badkamer ging om zichzelf om te kleden en zijn haar te doen. Ik keek naast me, en Marcie lag nog zo beeldig te slapen, zo met haar knuffel over haar gezicht en in een foetushouding.
Ik ging net zo liggen en concentreerde me een beetje op mijn fles, terwijl ik mijn ogen dicht had. Maar dat was niet succesvol, want circa anderhalf uur later dacht ik in één keer aan iets grappigs, en barstte spontaan in lachen uit.
“Why do you have to laugh at this time of morning?” mompelde Marcie naast me. “I'm still trying to sleep, you know?”
“Marcie, je hebt wel lang geslapen, merk ik” zei ik, “het is bijna 9 uur.” Ik wist wel dat ik de flesspeen nog in mijn mond had, maar dat boeide me nu even niet.
“Where's Jeff?” vroeg Marcie, die nu ook eindelijk door had dat Jeff niet meer in zijn bed lag.
“Die is al naar beneden” antwoordde ik, “Maxwell helpen. Dat doet hij vrijwel iedere morgen, tenzij er andere redenen zijn, zoals ziekte.” Ik ging languit op mijn rug liggen en ontspande mijn blaas, want deze stond haast op knappen.
“Ik zal je nu even iets geven” zei Marcie, “dat je organen op gang brengt, goed?” Ze pakte haar bagage weer onder haar bed vandaan, grabbelde wat in haar toilettas en haalde daar een klein, okergeel potje met een wit deksel uit. Ze liet deze vervolgens aan mij zien. Wat waren die pilletjes klein...!
“Zo klein maar zo werkzaam...” mompelde ik, toen ik de tekst op het labeltje las. Er stond: ½ milligram bevordert werking van organen, overmatig gebruik kan hevige buikloop veroorzaken.
Marcie gaf me zo'n pilletje, welke ik gelijk innam. Zelf nam ze er ook eentje, misschien omdat ze het goede voorbeeld wel aan me wilde geven.
“Zal ik even je luier verwisselen, Tony?” vroeg Marcie. “Want dan kan ik zo precies hetzelfde bij mezelf doen.”
“Graag zelfs” zei ik, want ik was er nu echt wel aan toe. Ik ging alvast liggen, terwijl Marcie alle benodigdheden voor het verschonen onder haar bed vandaan pakte en was binnen no time al klaar ermee.
“Ik ga mezelf even verschonen en aankleden” zei Marcie, terwijl ze haar kleding bij elkaar sprokkelde en vervolgens naar de badkamer liep om te doen wat ze zojuist zei. Na 5 minuten was ze alweer terug, om op haar bed haar haren door te borstelen.
“Wil jij 't misschien ook bij mij doen?” zei ik, toen ik het zag.
Marcie knikte, en toen ze klaar was en de borstel nog even had verlost van de losse haren, gebaarde ze mij dat ik op haar schoot moest gaan zitten.
Daar ben ik toch al veel te groot voor, dacht ik? Of toch niet...? Ik luisterde maar naar de engel in mijn hoofd en ging op Marcie's schoot zitten, waarna ze zorgvuldig mijn haren doorkamde. Niet te hard en niet te snel, zo lief van haar.
“Zal ik er misschien ook 'n strikje of zo indoen?” vroeg Marcie plagerig.
Ik keek Marcie even aan alsof ze een puist had die net een vulkaan op de grens van uitbarsten was. Vervolgens begon ik hysterisch te lachen, waarom stelde ze me überhaupt die vraag?
Toevallig kwam Jeff ook weer binnen, met een blik op zijn gezicht die de vraag al stelde wat er nu precies aan de hand was.
“Morgen, Jeff” lachte Marcie. “Tony staat versteld omdat ik 'm vroeg of hij een strikje wilde.”
“Waarom?!” riep ik stomverbaasd uit. “Ik ben toch geen meisje, of wel soms?”
Jeff was intussen ook in hysterisch lachen uitgebarsten.
“In je háár nog wel!” riep hij uit. “Nou ja, zeg, wat hoor ik nu? Marcelien is een jongen en Tony is een meisje! Op welke planeet leven we wel niet?!”
“Op aarde, natuurlijk” zei Marcie, die echt nét klaar was met mijn haren borstelen en de borstel even opzij legde, waarbij ze mijn armen om mijn middel sloeg en met haar hoofd op mijn rechterschouder leunde.
“Anders planden we stiekem wel om op de maan of zo te wonen” grapte ik, “want daar is toch ook leven?”
Marcie en Jeff knikten, zij wisten genoeg over buitenaards leven.
Marcie liet me vervolgens los, zodat ik van haar schoot af kon, en ik kleedde me snel even aan, zodat we naar beneden konden voor het eten.
Ik had geen idee of er lessen waren vandaag, maar ik wist wel dat ze er waren, dus ik had even snel mijn tanden geschrobt en was als een speer op mijn plek gaan zitten in de wiskundeles.
“Ah, goedemorgen, Tony” zei meneer Johnson, de wiskundeleraar, “je bent de eerste. Heb je de uitwisseling niet meer in je bolletje dan?”
Ik schudde snel van nee, pakte mijn boeken uit het tafeltje, en wachtte af. Ik liep behoorlijk voor op wiskunde, omdat ik er best wel goed in was. Marcie was er daarentegen slecht in, aldus zij zelf, en ik kon niet geloven dat ze in haar laatste schooljaar geen wiskunde hoefde te doen, of zelfs examen daarin, want dat was normaal gesproken verplicht, dacht ik, of lag het gewoon aan mij?
Om ongeveer 5 over half 10 kwamen de rest van mijn klasgenoten binnen, die allemaal best wel verrast waren over het feit dat ik er als eerste zat, want normaal zat de jongen Gene er het eerste, die van ons het minst goede in wiskunde was.
“Aangezien dit de laatste les van het schooljaar is” kondigde meneer Johnson aan, “hoeven jullie voor mijn part alleen nog maar de laatste opdrachten te maken, zodat jullie boek uit is voordat jullie aan een nieuwe mogen volgend jaar.”
Mazzel, dacht ik, ik had nog maar één opdracht in mijn boekje die nog niet af was! Ik zocht deze op en had hem binnen no time al klaar, waarna ik het boekje dichtsloeg en het handboek aan meneer Johnson gaf.
“Af” zei ik, terwijl ik ook alle volgeschreven pagina's van het werkboekje liet zien.
“Nerd!” grinnikte Mark van achterin.
“Mark, laat dat” zei meneer Johnson. “Nou, nou, Tony, hoe heb je dat nu weer voor elkaar gekregen?”
“Tja” zei ik, “dat krijg je als wiskunde je sterkte is, hè?”
“Bij deze ben je officieel verlost van de stof voor de tweedeklassers” grapte meneer Johnson, “en wens ik je succes op je volgende schooljaar.”
“Hartelijk dank, meneer Johnson” zei ik trots, en ik ging weer op mijn plek zitten.
“Stof?” grapte Louie. “Maar meneer Johnson, ik ben allergisch voor stof.”
“Toch niet voor lesstof, hoop ik” zei meneer Johnson hoofdschuddend. “Nu zitten, bek houden en boos kijken als je verder wilt werken en de boel voor je volgende jaar af wilt hebben, Rogers.”
Louie zuchtte en werkte met volle tegenzin door.
Ik was toevallig verdiept in een trivia-tijdschriftje toen Jeff me ineens aanstootte, waar ik best wel van schrok.
“Schat, kun je me helpen?” vroeg Jeff. “Kijk, ik ben nu bij de laatste 5 opdrachten, maar ik snap ze niet zo heel erg.”
Ik knikte, en begon het één en ander uit te leggen, zodat Jeff het op kon schrijven.
“Ja ja” lachte Louie luid, “dat heb je, hè, als je een stelletje bent, dat je elkaar met wiskunde vooruit helpt. Wat jammer nu dat...”
“Gast, mond dicht daarover!” riep Mark boos, die hem een zet gaf. “Je weet dat je daar geen grappen over mag maken! Hou nu je waffel dicht en doorwerken met die hap!”
Mark was van onze klas altijd wel de superheld geweest, want hij beschermde iedereen en was ook een behoorlijke realist. Net als Carlo uit Marcie's oude klas, eigenlijk.
Ik gaf met het Jeff helpen met de laatste 5 opdrachten van wiskunde wel het goede voorbeeld aan de andere leerlingen, want intussen was Emerald ook begonnen met het helpen van Gene, en te bedenken dat zij helemaal niets met elkaar hadden, behalve een normale doorsnee vriendschap.
Ik las samen met Jeff in het tijdschriftje, en daar stonden teveel geinige weetjes in.
“Ik ben dan wel blij dat uniforms zo onopvallend zijn...” giechelde Jeff, die een weetje over schooluniforms aanwees.
“Hoezo dat?” fluisterde ik. “Vind je... dat ene detail dan opvallen aan mij of zo? Niet dat ik dat zelf vind...”
“Nee” fluisterde Jeff. “Maar daar zijn die uniforms nou juist goed voor!”
Bij één weetje kreeg ik zelfs buikpijn van het lachen... of was dat nu iets totaal anders?
“Meneer Johnson...!” riep ik, terwijl ik zowaar bijna verlamd was van de heftige pijn in mijn buik. “Ik voel me nu echt niet lekker...!”
“Van mij mag je de les uit, Tony” zei meneer Johnson, die mij uit de les liet gaan.
“Ik zal Marcie erover vertellen, goed?” zei Jeff. “Dat ze dat in ieder geval wel even weet.”
Ik knikte, en liep half verbogen van de pijn naar boven, naar mijn kamer toe. Eens daar aangekomen liet ik me gelijk op mijn bed vallen.
Au, au, en nog eens au, wat had ik toch een pijn in mijn buik, wie weet waardoor wel! Bovendien had de pijn de strijd van vastbeslotenheid van mij gewonnen, dus ik gaf alle moed op en begon luid te wenen, waarbij de tranen er met veel tegelijk uit wilden.
Niet veel later kwam Marcie me eindelijk te hulp schieten, en ze zag er behoorlijk bezorgd uit. Jeff, die met haar meegekomen was, ook.
“Wat ongelooflijk niet fijn dat dit ineens gaande is” zei Marcie liefkozend en bezorgd tegelijk. Ze legde een hand op mijn voorhoofd, en ik had geen koorts.
Jeff ging snel naar Maxwell om hierover te informeren, en deed de deur wel zachtjes achter zich dicht, omwille van mij.
“Dit is tussen ons” fluisterde Marcie, “maar Tony, je niet lekker voelen is nou eenmaal één van de bijwerkingen van die pilletjes. Venijnig, maar wel waar. Sorry dat ik dat niet eerder heb gezegd...”
“Ben jij die pilletjes dan al gewend...?” bracht ik eruit.
“Ja” zei Marcie, “maar een pillencomplex heb ik ook weer net niet. Heb je ergens pijn?”
“Ik heb buikkrampen...” snikte ik, en mijn wenen nam weer toe.
“Ach, jongen...” zuchtte Marcie bezorgd. “Al is dat wel een goed teken van die pilletjes. Het kan op elk moment op gang komen. Tot die tijd mag je even bij me uitwenen.” Ze ging bij mij op bed zitten en hielp me rechtop zodat ik bij haar eens goed uit kon wenen. Wat een lieverd was ze toch. Ze streelde me zelfs erbij.
“Zullen we niets zeggen over die pilletjes?” vroeg ik. “Anders denken de mensen dadelijk nog dat we een pillencomplex hebben.”
“Goed idee” zei Marcie. “Trouwens, wil je je fles even? Als ik me niet lekker voel, heb ik altijd mijn speentje, en dat helpt prima.”
“Ja, graag” antwoordde ik. “Hij staat op mijn nachtkastje.”
Marcie gaf me mijn fles, nam me weer bij zich, en begon me weer te strelen. Wat voelde dat toch fijn, dat ik eens een soort grote zus had, waarmee ik even lekker kon knuffelen en kroelen als ik niet lekker of zo was.
Na een tijdje begon ik langzaam moe te worden, en lag ik hierna zelfs nog even te slapen, en dat gebeurde serieus bijna nooit.
Ik werd een uurtje later weer wakker, en toen was ik blijkbaar onder de dekens gestopt door Marcie. Lief van haar.
Ik moest nog even wakker worden om door te krijgen dat mijn buikkrampen ineens verdwenen waren.
“Ik heb geen pijn meer...” mompelde ik. “Marcelien, jij bent één groot wonder voor mij.”
“Dank je” fluisterde Marcie, die mij snel een knuffel gaf.
“Wel heb ik een natte broek, denk ik” zei ik, “zou je die even willen verwisselen?” Hoe kon dat dan eigenlijk, dat ik ineens gedurende het slapen geürineerd had? Dat had ik normaal echt nooit!
Marcie knikte, sloeg de dekens van me af, haalde de benodigdheden voor de verschoning er weer bij en deed mijn broek tenslotte omlaag.
“Je hebt niet zomaar een natte broek, Tony” zei Marcie. “Dus ik moet even een handdoek onder je neerleggen, als je dat niet erg vindt.”
Ik tilde hierbij direct mijn achterste op om plaats voor de handdoek te maken. Hierna schrok ik wel even van wat Marcie had gezegd.
“Wacht eens even...” zei ik, “dus hiermee wilde je eigenlijk zeggen dat dat kleine maar toch sterke pilletje bij me heeft gewerkt?! Niet moeilijk dat het hier al zo raar rook... dat was ik zelf!” Mijn stem sloeg werkelijk over toen ik dit zei, zo verbaasd was ik hierover.
Ik liet me voor de rest maar gewoon verschonen, want ik wilde straks niet dat mensen opmerkingen over mij gingen maken. Nou, was ik even blij dat ik eerst goed intensief ingepoederd werd voordat ik een schone luier aan had, want dan konden mensen misschien wel zeggen dat ik lekker rook of zo. Wie weet.
“Je voelt je nu in ieder geval weer veel beter” zei Marcie, die de boel weer opborg, “en je bent nu ook nog lekker schoon. Zeg eens, voel je je al een beetje klein bij me?”
Ik knikte en omhelsde Marcie eens goed.
“Ik begin je langzamerhand heel lief te vinden” zei ik, “maar niet dat ik verliefd op je ben. Eerder als een soort zus die ik nooit heb gehad.” Gek dat ik dit eigenlijk zei terwijl mijn eigen zusje wel best aardig was.
“Dank je, lieve Tony” zei Marcie, die mij een knuffel terug gaf. Hierna stonden we allebei op van het bed.
“Zullen we later deze dag misschien kijken of we leuke plaatsen kunnen vinden waar we als kinderen kunnen logeren op een dag?” vroeg ik. “Dat lijkt me namelijk fantastisch. Moeten we het wel aan Jeff vragen, vermomd als vraag of ik bijvoorbeeld in jouw huis kan logeren of zo.”
“Dat is een geweldig idee” zei Marcie, waarna we de kamer verlieten om te gaan lunchen in de schoolkantine.
Ik, Marcie en Jeff zaten weer gezellig aan een tafeltje, te praten over de zaken die wij zelf interessant vonden, terwijl we soms ook wel eens meeluisterden van andere tafels. Ze hadden het over werkelijk van alles. Webseries, het persoonlijk leven, hun oorspronkelijke thuis, reizen, het weer, noem maar op.
Aan onze tafel was er hier en daar een praatje over school, en dan weer over eten, en dan weer over... ook weer teveel om op te noemen. Maar natuurlijk niet over ons geheim, want dan zou de rest van de hele schoolkantine wel niet in lachen uitbarsten en dat was niet de bedoeling.
Na de lunch hadden Jeff en ik nog even wat Engels gevolgd, ook weer de laatste les, terwijl Marcie bij Maxwell bij scheikunde mocht kijken, en dat vond ze werkelijk fantastisch, dat ze nu echt mocht experimenteren.
In de avond gingen Marcie en ik verder in op het feit dat we eens ergens wilden gaan logeren waar we ook weer een baby konden zijn. We bekeken allerlei contactadvertenties die dit aanboden.
“Wat als Jeff zich afvraagt wat we nou aan het doen zijn?” vroeg ik bezorgd, terwijl er weer beestjes in mijn buik kropen van de zenuwen.
“Daar weet ik dan wel iets op” zei Marcie. “Ik open gewoon solitaire en lieg dat we fanfiction aan het lezen zijn op de browser, goed?” Ze opende het solitaire-programma, en hierna vroeg ze:
“Welke van de vijf wil je?”
“Spider” antwoordde ik, en meteen werd dezelfde soort solitaire ook aangeklikt.
Hierna schakelde Marcie weer terug naar de browser, en keek even verder, waarbij ze ook even ergens van schrok.
“Het gaat goed” zei Marcie, toen ze merkte dat ik haar aankeek.
Hierna kwam Jeff ook de kamer weer binnen, en schakelde Marcie gauw weer terug naar solitaire, waar we de eerste kaarten begonnen te verplaatsen.
“Hoi Jeff” zeiden we in koor.
“Hoi” antwoordde Jeff, die meteen achter het bureau ging zitten om allerlei dingen die daar lagen te repareren. Dat was één van zijn lievelingsdingen.
Na een paar seconden scrollde Marcie weer door de contactadvertenties heen en liep ze toevallig een perfecte tegen het lijf.
“Weet je d-” wilde ik zeggen, maar werd door Marcie's gesis onderbroken, en ze had ook een vinger voor haar lippen gelegd.
“Niet zo hard praten” zei Marcie zachtjes maar bozig, “Jeff probeert zich ten eerste te concentreren, en ten tweede is dit tussen ons tweeën en niemand anders.”
“Ik waardeer inderdaad wel wat stilte” zei Jeff. “Dank je, Marcelien.”
Marcie glimlachte en knipoogde naar hem, en las hierna de advertentie eens goed door. Ik besloot mee te lezen, en dit stond er:
Wij, Kenny en Beth Love, zoeken naar kinderen die niet zomaar kinderen zijn... maar tiener-/volwassen baby's! Bent u toevallig zo'n persoon, neem dan gerust contact met ons op via de telefoon of de e-mail. Wij zijn vrijwel altijd beschikbaar, en zeker in weekenden.
“Ik zou ze graag willen e-mailen” zei Marcie zachtjes, “jij?”
“Goed idee” antwoordde ik. “Dan verraadt niemand ons en valt het minder op. Misschien moeten we tegen die tijd ook samen met elkaar een periode afspreken van hoe lang we dit gaan doen.”
Marcie stak haar duim goedkeurend op, en we gaven elkaar zachtjes een high-five, waarna de advertentie in de bladwijzers werd opgeslagen en de laptop werd afgesloten. Hierna pakte ze haar toiletspullen en ging in de meisjesbadkamer haar tanden poetsen of zo.
Ik ging in de jongensbadkamer mezelf maar omkleden, en zag toen ik niet veel later terugkwam dat Marcie zich ineens ook niet lekker voelde.
“Gaat het, Marcie?” vroeg ik, om even sympathiek te zijn.
Marcie wenkte me dat ik even dichter naar haar toe moest komen, en fluisterde vervolgens in mijn oor:
“Ik heb ongewild in mijn broek gedaan...”
“Ik weet wel een afleidingsmanoeuvre voor Jeff” bedacht ik me ineens, en giechelde erbij. “Zeg Jeff, moet jij je tanden niet poetsen? Het wordt langzamerhand wel laat, hè?” Het was namelijk al bijna kwart over 9.
“Is het al zo laat?” vroeg Jeff, die er ook werkelijk op reageerde. “Ben ik even blij dat ik klaar ben, ik was al bijna de tijd vergeten. Dank je voor het herinneren!” We gaven elkaar hierbij een knuffel en een tongzoen, en dat voelde zoals altijd mooi vertrouwd.
Na het maken van de liefde verliet Jeff de kamer even, en ging ik weer naar Marcie toe, misschien om haar te verschonen, of ze wilde het misschien zelf.
“Marcelien” zei ik een beetje onzeker, “deze vraag zal raar klinken, maar... mag ik misschien je luier verwisselen?”
“Wil je dat echt?” vroeg Marcie. “Zelfs bij flink beladen luiers zoals deze?”
“Natuurlijk” zei ik. “Ik zal het op zijn minst wel proberen.” Ik pakte de benodigdheden en stak een zomaar ergens slingerende wasknijper op mijn neus, om te voorkomen dat ik misschien flauw zou gaan vallen.
“Anders val je flauw van die geur, ben ik bang” lachte Marcie.
Ik lachte terug, en dacht hierna weer: here goes nothing...
Ik deed Marcie's broek omlaag, waarbij ze ook zo aardig was om ruimte te maken voor de handdoek zonder dat ik dit hoefde te vragen. Vervolgens deed ik lichtelijk nerveus haar luier uit, en probeerde niet te schrikken, noch te kokhalzen, noch flauw te vallen, noem maar op. Ik deed gewoon alsof het allemaal in orde was en maakte haar eerst goed schoon, poederde haar eens goed in en vouwde eerst de gebruikte luier op en deed deze in een plasticzak voordat ik haar een schone gaf.
Toen alles was gebeurd en ik de zak had weggegooid, knikte Marcie goedkeurend en stak ze twee duimen omhoog. Zie je nu wel dat ik een luier kan verwisselen, al was het net maar behoorlijk amateuristisch van mij.
“Ik ga ook nog even mijn tanden poetsen” zei ik, “en dan ben ik er weer.” En terwijl ik de kamer uit liep, ging Jeff er weer naar binnen.
Ik probeerde mezelf te weerstaan van afluisteren, en dit werkte bijna perfect. Ik snelde me naar de badkamer toe en begon daar als een gek mijn tanden af te schrobben, inclusief de klodder tandpasta ter grootte van een tuinboon. Dit omdat ik snel misschien weer bij wilde praten voordat we naar bed toe gingen.
Toen ik ook hiermee klaar was en terug de kamer in wilde, hoorde ik Marcie van de andere kant van de deur roepen:
“Tony, even niet binnenkomen! Ik mag momenteel ook niet kijken!”
Jeff zei lachend iets tegen haar terug en riep vervolgens tegen mij:
“Je kunt nu wel komen!”
Tja, dat Marcie me waarschuwde was natuurlijk wel grotendeels essentieel omwille van de andere leerlingen, want wie weet had Jeff zich misschien al voorbereid op 's nachts, en als ik dan per ongeluk toch de deur had opengedaan, had iedereen hem misschien wel halfnaakt of deels in zijn luier gezien, en dat was dan allesbehalve de bedoeling geweest!
Ik ging de kamer maar in, deed de deur achter me dicht en plofte gelijk op mijn bed, waarna ik me ook gelijk maar in de dekens rolde.
“Was je soms vergeten dat hij nog wel eens in zijn bed urineert, Tony?” vroeg Marcie.
“Eigenlijk wel” zei ik, die lachte om het feit dat ik inderdaad wel vaker vergeetachtig was over alles. “'s Nachts hebben we in ieder geval wel iets gemeen!”
“Ah ja?” zei Jeff, die dit eerst niet geloofde. “Ik had zoiets niet verwacht... maar ik vind het prima, Tony. Als jij net als Marcelien ook weer kind wil zijn, dan mag dat van mij, en zelfs als het om luiers gaat...”
“Zal ik je fles nog even bijvullen, Tony?” vroeg Marcie, die uit haar bed opstond. Ik zag dat ze haar speen ook al in had, en zei er maar niets van.
“Ja graag, dank je” zei ik, en ik gaf haar de fles, die ze direct vulde en weer terug aan mij gaf.
Hierna ging Marcie weer terug in haar bed liggen en zei ze:
“Slaap lekker, Tony en Jeff.” Ze draaide zich tenslotte om en deed haar knuffel weer over haar gezicht heen.
“Welterusten” mompelde ik, gesmoord door de flesspeen.
“Goedenacht” zei Jeff, die eerst nog even zijn bril afdeed voordat hij zich ook omdraaide.
Ik sloot mijn ogen en begon zachtjes op de flesspeen te zuigen. Eindelijk, na een lange dag, en ik had me ernaar verlangd ook. Nu kon ik het lekker rustig doen in het schemerdonker en in de stilte. De rust zelve.
Na een tijdje gezogen te hebben lag ik weer lekker te slapen.
Dit kreeg ik als bericht terug.
