Semper fi!

[Diaperstorm]

Hoi allemaal,

Wat een tijd geleden weer. En in de tussentijd is er ook heel veel gebeurt de afgelopen jaren. Ik ben een o.a. een tijdje helemaal weggeweest van het forum en het luieren.

Ik vind het heel gaaf om meerdere reacties te lezen van jullie met de vraag of ik dit verder ga oppakken. En ja! Dat ga ik zeker.

Eerst weer even zelf inlezen, de oude ideeën opzoeken en dan het vervolg uitstippelen.

Geef me een paar dagen, en ik beloof dat er een vervolg zal komen!

Groetjes!

 

[Diaperstorm]

2,5 jaar later. Wauw wat gaat de tijd toch snel en wat kan er toch veel gebeuren. Gelukkig zijn mijn luiergevoelens nooit minder geworden, en ook mijn verhaal schrijf interesses niet. Aangezien het toch al een tijdje geleden is heb ik besloten om eerst een recap te schrijven die hieronder te lezen is. Het volgende hoofdstuk zal morgenavond volgen.

Nogmaals bedankt voor alle positieve reacties, en de interesse, ook na zo'n lange afwezigheid

Recap:
Tim is een jongen van 17 jaar en woont samen met zijn moeder Claudia en zijn vader Ronald in een degelijke woning. Zijn vader, Ronald, Is een graffiti artiest en echt het maatje van Tim. Tim’s moeder vind het maar nutteloos maar Tim vind het eigenlijk wel gaaf. Zijn vader is vaak op stap wat er voor zorgt dat er veel frictie is tussen Tim’s ouders. Op een zonnige vrijdag, waarbij je dat heerlijke weekend gevoel in je buik hebt als je thuis komt, draait Tim’s maag volledig om. Zijn vader, Ronald, is vermist. De politie zoekt dagen met man en macht in de hoop hem te vinden.

Verderop in ons mooie landje wordt de jonge dame Kim luidruchtig gewekt door haar moeder. Het was de laatste schooldag voordat ze ging verhuizen, en dus wou ze zeker niet te laat komen. Kim is een meisje van 18 jaar met blond haar, blauwe ogen en een mooi dun figuur. Alhoewel ze niet echt op haar figuur let zei haar vader altijd: “Joh je hebt net zoveel geluk als mij en gewoon een zwart gat in je maag waar alles doorheen komt!”. Kim’s vader, Roy, heeft een nieuwe baan aangeboden gekregen in een andere stad. Vandaar ook dat ze gaan verhuizen dit weekend en het Kim’s laatste schooldag is op haar oude school. Kim is blij dat ze weggaat omdat ze, door haar slechte ogen, een bril moet dragen en daar veel mee wordt gepest. De bril is namelijk geen standaard bril maar een “Harry Potter” bril, erg dikke glazen voor een erg grote sterkte. “-11.5” kon ze zich nog herinneren van het laatste bezoek aan de oogarts.

Na Kim’s laatste schooldag komt ze opgelucht thuis aan. Dat was het dan, gelukkig maar. Ze heeft nog ongeveer 1.5 uur voordat haar ouders thuis komen dus dit is het ideale moment om iets aan haar luier voorraad te doen. Kim heeft al jaren lang diepe luiergevoelens als DL (Diaper Lover). Ze weet niet precies waar het vandaan komt maar sinds dat ze een jaar of 13 was zijn die gevoelens heel sterk geworden. Het zal een combinatie zijn van puberteit en de vele pijn die ze heeft gehad door het jarenlang pesten dat ze te verduren heeft gehad wat het alleen maar verder versterkt heeft. De luiers geven een gevoel van veiligheid en vertrouwen. Iets wat ze, in de buitenwereld door alle gebeurtenissen niet echt kan aansterken

De eerste verhuisdag van Kim loopt vrij soepel, vroeg eruit snel alles inladen, en uiteindelijk op weg naar het nieuwe avontuur.

Na ongeveer anderhalf uur rijden komen ze aan bij het nieuwe huis. De buurt ziet er vrij rustig en gezellig uit. Het nieuwe huis is duidelijk een stuk groter dan het oude huis. Ze rijden de oprit op en parkeren de auto. “Ready!?” Vraagt Roy voordat ze uitstappen. “Echt wel!” Zeiden Kim en amber in koor. Ze lopen naar de voordeur en draaien het slot van de deur. De deur gaat open en ze stappen alle drie naar binnen. Een nieuw huis, een nieuw begin!

De afgelopen dagen zijn ondertussen voor Tim erg zwaar geweest, zijn moeder is alleen maar verdrietig, boos of dronken. Ze kan de druk en de emoties van de vermissing niet aan. Helaas brengt dit niet alleen schade aan haarzelf, maar ook haar relatie met Tim.

Op een zondagochtend kijkt Tim uit het keukenraam en valt hem iets op, een grote verhuiswagen rijdt de straat in en stopt voor het huis naast Tim. ‘Hé’, merkt Tim op, ‘Nieuwe buren! Gezellig!’.

Tim gaat naar de buren en stelt zich voor, De buren zijn Roy, Amber en hun 18 jarige dochter Kim. Na een simpel ontmoetingsgesprek is er al snel een klik en leren Tim en Kim elkaar wat meer kennen, o.a. is een leuk feitje dat Kim op dezelfde school zal beginnen als waar Tim nu op zit. Uiteindelijk komt ook alles naar boven wat er de afgelopen dagen in Tim’s wereld speelt. De vermissing van zijn vader, de zoektocht en de status van zijn moeder.

De komende dagen zijn Kim en Tim veel bij elkaar en leren ze elkaar beter kennen. Tim is een wiskunde knobbel, Kim een talen knobbel, Ideaal dus in de hulp naar elkaar! Beide zijn ze ‘lichtelijk’ verslaafd aan koffie en hebben ze vooral veel lol samen.

De komende dagen gebeurt er niet zoveel. Kim en Tim beginnen allebei na het weekend weer aan school en voor Kim is het wel een beetje spannend omdat het een nieuwe school is. Gelukkig loopt alles een stuk relaxter dan op haar oude school. Een paar grapjes, maar leuk bedoeld zonder achterliggende pesterijen. Bij Tim thuis gaat het steeds slechter, zijn moeder is de laatste tijd veel aan de alcohol, praat weinig en wil niks doen.

Na samen boodschappen te hebben gedaan komen Kim en Tim terug de straat in waar ze wonen. En dan valt hun iets op. Er staat een politie wagen op de oprit van Tim’s huis. Snel versnellen ze hun pas totdat ze bij de oprit aankomen.

Een van de agenten ziet ze al aankomen lopen en heeft een beetje een droevig gezicht. Nee schuddend zet hij zijn hoed af en legt hij die voor zijn borst. Tim staat verstijft, koude rillingen vloeien over zijn lichaam, alles wordt even zwart.

Emotionele dagen volgen, en de situatie thuis bij Tim is alleen maar erger geworden, zijn vader is dood. En zijn moeder geeft hem zelf de schult. Veel geruzie, gevloek en getier naar elkaar volgt. Tim kon het niet laten om zijn maatje, zijn vader, met man en macht te verdedigen.

De dag van de begrafenis was droevig, maar ook heel mooi. Een mooie kist, een mooie ceremonie waar veel mooie herinneringen werden opgehaald en vooral veel liefde. Veel liefde voor de man die helaas is vertrokken. De mooiste woorden kwamen van zijn eigen vader:

“Mijn zoon, mijn jongen, je was een strijder, een levensgenieter, maar ook een gesloten persoon. Nooit praatte je veel over wat er is gebeurt tijdens je werk. Niet met mij, je vrouw, of je zoon. Je wou niks zeggen. Niet omdat het pijn deed maar omdat je het ons wou besparen. Je hebt dingen gezien, meegemaakt en overleeft die wij allemaal niet zouden overleven. En toch bleef je altijd positief en genoot je van het leven. Je was niet alleen mijn zoon, je was mijn held! Rust zacht jongen, we gaan je allemaal missen. Semper fi!”

Daarmee sloot hij de ceremonie af en zakte de kist onder het nummer: “Here comes the sun”, van de Beatles langzaam naar beneden. Het bleef stil voor een aantal minuten. Tim dacht alleen maar aan hem, wat ze samen deden en hoeveel lol ze altijd hadden. De tranen liepen over zijn wangen. “Rist zacht pap!” Was het laatste waar hij aan dacht voordat de kist verdween.

Tim Had de dagen erna van alles aan gemengde gevoelens die door hem heen spookten, hij wist dat zijn vader ex-marinier was, maar totaal niet wat hij gedaan had in die tijd. De relatie met zijn moeder was alleen maar slecht, veel van hetzelfde wat al sinds de dag dat zijn vader vermist was speelde, en beter werd het ook niet. Gelukkig kon hij veel terecht bij de buren en kon hij een echte band met ze opbouwen.

Na een aantal dagen lukt het Kim om via een sneaky plannetje nieuwe luiers te halen voor op haar nieuwe kamer. Het was perfect, een excuusje dat ze iets was vergeten tijdens de boodschappen, en alleen wel even terugging. Ze was wel extra op haar hoede want ze wilde absoluut niet dat haar ouders, en al helemaal niet Tim erachter kwamen. Immers vond ze Tim eigenlijk stiekem wel een beetje leuk en wilde ze dat niet verpesten. Echter gebeurde dat toch, onbewust en zonder dat ze het wist, kwam Tim de volgende avond achter haar luiers en het feit dat ze wel eens een luier droeg. Hoe, het nadeel van overburen van elkaar zijn is dat de kans bestaat dat elkaars slaapkamer ramen tegenover elkaar staan. Het was Tim dus op een avond opgevallen dat Kim in een luier liep toen ze vergeten was haar slaapkamer gordijnen helemaal te sluiten. Tim wou haar de volgende dag juist confronteren, hij had allemaal vragen en wou weten waarom ze een luier aan had. En hiervoor had hij het perfecte plan.

` Eenmaal boven op Kim’s kamer kijken ze samen naar een aantal ideeën om dit weekend te doen. Uiteindelijk kiezen ze ervoor om samen vanavond naar de film te gaan. Alleen nog even de film uitzoeken. Gelukkig zijn ze er allebei vrij makkelijk in omdat ze allebei van actie films houden kiezen ze voor de film “Black Panther”, van Marvel die net uit is. Na het bestellen van de kaartjes is het alleen nog even vervoer regelen. “Ik denk dat mijn vader al wel wakker is dus die vraag ik even of hij of mam kan rijden vanavond en anders pakken we gewoon de bus.”, zegt Kim terwijl ze haar kamer uitloopt richting beneden. Dit is het ideale moment. Tim moet nu snel zijn. Op het moment dat hij Kim’s voetstappen hoort op de trap naar beneden staat hij op en loopt hij richting Kim’s bed. “Eerst onder het bed checken en anders de kast of een van haar lades”, denkt Tim terwijl hij onder het bed kijkt. Niks, snel door langs haar nachtkastjes. Uiteindelijk komt Tim uit bij Kim’s kast. Hij doet de kast open en kijkt goed wat hij ziet. Het is een vrij diepe kast dus direct gokt hij op of helemaal achterin achter de kleren of in een van de lades. Tim reikt met zijn hand langs alle kleren: “Niks”. De bovenste lade doet hij open, een la vol met onderbroeken en bh’s. Snel reikt hij met zijn hand langs de randen totdat hij plots iets van plastic voelt. Het voelt als een groot pak. Tim reikt naar het pak en haalt het naar voren in de la. Een afbeelding van een kind van 7 á 8 jaar staat op het pak. Hij reikt zijn hand in het pak en pakt er een luier uit. “Zoals ik al dacht..”, Op dat moment hoort Tim voetstappen de trap op komen. Snel pakt Tim er 1 luier uit en duwt hij het pak weer op dezelfde plek in de la. Hij doet de la en de kast dicht en gaat weer op de stoel liggen, maar legt de luier op Kim’s bed. “Het eerste wat ze zal zien als ze binnenkomt”. De deur gaat ongeveer 5 seconden later open en Kim staat in de deuropening. “Mijn ouders kunnen wel rijden, dus dat is mooi ge-”… Kim kijkt richting haar bed en ziet de luier liggen. Ze kijkt weer naar Tim. “Betrapt!”. `

 

[vino]

Nu ik je recap heb gelezen, vind ik het wel een leuk verhaal. Ben toch wel benieuwd hoe dit verder gaat.

 

[Diaperstorm]

Helaas, Iets langer geduurt dan gehoopt. Om het goed te maken post ik later dit weekend een volgend hoofdstuk.

Hoofdstuk 11: Oude herinneringen.
De brief lag voor eva’s gevoel al uren op tafel, maar toch waren er daadwerkelijk maar 5 minuten verstreken. Het was een mooie donderdag geweest en Eva was net terug van de basis. Eva is al 15 jaar combat medic bij de het leger en doet het werk met veel plezier. Na drie tours vond ze het ook allemaal teveel worden in het leger zelf en vandaar dat ze de overstap heeft gemaakt naar combat / field medic. Niet meer direct middenin de actie zitten, minder vaak uitgezonden worden, wat ook weer betekende meer in eigen land, meer dagen samen doorbrengen met haar familie. Er waren vooral pluspunten van de overstap op natuurlijk het heel soms stiekem toch wel missen van een beetje actie na.

Die brief, een brief met Ronald Vlieling als afzender erop, maar wat erin stond? Eva durfde de brief niet te openen. Veel spookte er door haar hoofd. De laatste keer dat ze Ronald sprak was ruim 12 jaar geleden in de tijd dat hij nog marinier was. Maar waarom stuurt hij ineens nu een brief? En wat staat erin? Na lang twijfelen opende Eva toch de brief.

‘
Eva,

De laatste keer dat we elkaar spraken was ruim 12 jaar geleden, weet je nog? Op de basis van Camp Navajo. Je was bezig met je laatste opleidingsdagen tot field medic. Dat waren nog eens tijden.

Eva, ik zal maar direct met de deur in huis vallen aangezien ik denk dat je heel erg geschrokken bent van deze brief en in algemeen en omdat je ineens na 12 jaar weer iets te van mij hoort. Ik voel me niet veilig Eva, ik weet niet waarom, ik weet niet hoe, maar ik heb elke dag het gevoel dat ik word bekeken, dat mensen mij volgen, en ze mij, en / of mijn familie iets willen aandoen. Dat is ook de reden waarom ik dit doe per post. Ik ben bang en ik weet niet wat ik moet doen.

We hebben in de oude tijden veel meegemaakt en ook veel vijanden gemaakt. Daarom hoop ik dat het allemaal maar puur schijn is en dat ik gewoon gek word. Toch wil ik je waarschuwen, Let op, kijk over je schouder wanneer je kan. Ik hoop dat dit bericht je op tijd bereikt, en we iets af kunnen spreken om elkaar te spreken, face to face. Weet je nog dat ik jaren geleden dat huisje in de bossen heb gekocht? Ik zal daar over 2 weken zijn voor 3 dagen. De datum, exact 18 jaar geleden dat we elkaar ontmoette.

Als je ook maar iets voelt, iets niet vertrouwd of je op wat voor manier dan ook kan plaatsen in wat ik voel. Dan hoop ik dat je veilig bent en dat je niks overkomt. Ik hoop je over 2 weken te zien. Al ben ik niet zeker of ik dat haal.

Groet,

Ronald

’

Achtervolgen? Bespioneren? Wat bedoeld hij daar allemaal mee? En waarom nu, na zoveel jaren ineens. Van alles spookt door het hoofd van Eva. De brief, maar ook oude herinneringen die weer boven komen, de tijd dat ze elkaar ontmoette, ze vrienden werden, en ook de tijd van hun relatie komt weer boven. Terwijl Eva een traan wegveegt komt na dit alles toch vooral de schrik boven. Wat bedoeld Ronald met: `Al ben ik niet zeker of ik dat haal`?.

Eva zit minutenlang vol gedachten achter haar keukentafel en springt dan ineens op: “Als Ronald iets voelt, dan moet het wel echt zijn!”. Ze sprint snel achter haar laptop om informatie op te zoeken over de brief. Ze begint simpel, door zijn naam in te vullen in Google. Na op enter gedrukt te hebben krijgt ze de schrik van haar leven. De eerste vier resultaten zijn allemaal van nieuwsbladen en media met de leidende tekst:

“Ex-marinier Ronald Vlieling al dagen vermist”.

Het is stil.. Van de schrik weet Eva even niet wat ze moet doen. Aandachtig leest ze alle nieuwsberichten een voor een met een bonzend hart in haar keel. Na het lezen van de nieuwsberichten stopt ze even. Van alles spookt door haar hoofd. De brief, Vermissing. Zoveel gedachten ineens die ze niet in een keer tot zich kan nemen. Abrupt wordt de stilte verstoord door haar telefoon die afgaat. Ze pakt haar telefoon uit haar tas en ziet staan: “Onbekend”. Twijfelachtig kijkt Eva naar het scherm. Zou dit met Ronald te maken hebben? Of zou dit Ronald zelf zijn? Ze neemt de telefoon op met een licht trillende stem:

“Met Eva.”

“Goedenavond, spreek ik met mevrouw Trissen?”

“Ja, Ja dat ben ik ja.”

“Mevrouw, ik wil u even vragen te gaan zitten. Ik heb helaas slecht nieuws voor u.”

 

[Little Endy]

Spannend, ben zeer benieuwd naar de rest!

 

[Diaperstorm]

Zoals belooft, bij deze het volgende, iets langere hoofdstuk.

Ik hoor graag wat jullie van de opbouw en de loop van het verhaal vinden, uiteraard is kritiek en zijn tips altijd welkom!

Hoofdstuk 12: Op zoek naar antwoorden.
Het is nu 3 dagen geleden sinds Eva het telefoontje kreeg van een agent dat Ronald dood gevonden was. Die avond heeft ze uren lang achter de keukentafel gezeten, hulend, bedenkelijk maar vooral bang. Bang door de opsomming van gebeurtenissen. De brief, de ontvoering, en Ronald’s dood wat misschien wel een moord geweest is. Door alle details in de brief is Eva al 3 dagen niet meer het huis uit gegaan, bang om de volgende te zijn dacht ze, maar toch? Nee dat zal toch niet? Was de brief wel echt een waarschuwing? Of is Ronald gewoon gek geworden en heeft hij het zelf beëindigd? Nee, zo is Ronald niet? Maar was het dan echt een moord?. Zoveel vragen, en zo weinig antwoorden.

De dag van de begrafenis is Eva wel gegaan, maar heeft ze alles van een afstand bekeken. Ze herkende wel wat mensen. Ronald’s vader, zijn vrouw, zoon en een aantal ex collega’s. Toch keek ze vooral om zich heen. Turend of ze iets, of iemand kon zien die misschien hetzelfde deed. Ook van afstand aanschouwen. Plots wordt Eva abrupt verstoord door Ronald’s vader. “Eva?.. Eva? Ben jij dat?”, “Hoi, Wim, Gecondoleerd met Ronald, Ik.. ik kan het zelf ook niet echt geloven.”, “Dankje, Dit is echt lang geleden dat ik jou voor het laatst heb gezien”. Antwoorde Wim. “Klopt het is ook heel lang geleden, het contact is al zo verwatert over de jaren dat ik daarom op een afstand ben blijven staan.” Antwoorde Eva, Niet helemaal waar natuurlijk omdat ze zelf eigenlijk meer op de omgeving aan het letten was. Echter wou ze in deze tijden niet nog meer op de vork van de familie leggen. Ze besloot dus ook niks te meldden over de brief die Ronald had geschreven, althans, nu nog niet. Na een kort gesprek, een telefoonnummer uitwisseling en een laatste knuffel namen Wim en Eva afscheid van elkaar. Na de ceremonie van de begrafenis, toen iedereen langzaam wegliep heeft Eva haar moment gepakt om toch even naar het graf van Ronald te lopen.

“Weet je nog, vroeger, toen we zoveel lol hadden tijdens onze tweede tour? En jij voor elk klein dingetje al bij de medical tent kwam, een splinter, sneetje of wat dan ook. Het maakte je allemaal niet uit, zolang je mij maar kon zien. In het begin voor de lol. Later voor meer (;. Het was een top tijd Ronald. Jij was top. We hadden een geweldige tijd samen, het is jammer dat we het contact uiteindelijk verloren.”. Peinzend, in tranen over haar laatste woorden draaide ze zich om terug naar haar auto. Niet opmerkend dat ze bekeken werd door Ronald zijn zoon Tim.

Ze stapte in de auto en liet even alles over zich heen vloeien. Alles van de afgelopen dagen. Van de brief, het telefoontje tot de begrafenis. Het was allemaal even te veel. Na een aantal minuten riep Eva zichzelf bij elkaar en ging ze op weg naar huis.

Eenmaal thuis aangekomen trok ze een fles wijn open, plofte ze zichzelf neer op de bank en zei ze: “Deze is voor jou Ronald, het ga je goed daarboven.”.

Een aantal dagen verstreken waarin Eva niet veel deed. Ze had de dag na de begrafenis besloten om 3 weken aan vakantiedagen op te nemen. Wel wat laat ingediend, maar na de uitleg van de afgelopen dagen aan haar supervisor kon hij het wel begrijpen en gaf die er toestemming voor. Eva kon haar gedachten maar niet van Ronald af houden, de brief, wat betekende het, wie volgde hem? En waarom?. Helemaal in gedachten merkte Eva pas laat dat haar telefoon al een tijdje afging.

“Met Eva”

“Goedemiddag mevrouw, u spreekt met de heer Wiegmans, Ik ben de executeur van de erfenis van de heer Vlieling. Ik wil u graag ontvangen op mijn kantoor i.v.m. een aantal punten die op het testament staan.”.

Na een kort gesprek en een snel gemaakte afspraak voor de volgende dag sloten beide het gesprek af met een formele fijne avond en nogmaals gecondoleerd. Eva begon direct te na te denken over wat er in vredesnaam in het testament van Ronald kon staan waar zij betrekking op kon hebben.

Na een vrij slapeloze nacht werd Eva vroeg wakker in afwachting van de afspraak van vanmiddag met de executeur. Veel heeft ze wakker gelegen terwijl ze nadacht over wat er allemaal aan de hand was en wat er in het testament van Ronald kon staan?. Na een korte douche, ontbijt en even tv hangen voor wat afleiding was het dan zover. Eva ging op weg naar het kantoor waar ze meer te weten zou komen over het testament van Ronald.

Eenmaal aangekomen bij het kantoor meldde ze zich aan bij de receptie en kon ze plaats nemen in de wachtkamer. Een korte 5 minuten later werd ze geroepen: “Mevrouw Trissen?”, Eva stond op en liep met wat waarschijnlijk een assistente was mee, door de hal, langs een aantal deuren voordat ze ineens stopten voor een deur vlakbij het einde van de hal. “U kunt alvast naar binnen gaan en dan komt de executeur zo bij u langs, kan ik u nog iets te drinken aanbieden? Koffie, Thee of iets fris?”. “Koffie graag, gewoon zwart”, antwoordde Eva. Eva stapte een groot kantoor binnen. Ze nam plaats aan een groot bureau die midden in de kamer stond. Ze keek vlug om zich heen en nam de kamer in haar op. Aan de muren hing van alles. Van schilderijen tot certificaten en foto’s. Het bureau zelf was een groot houten bureau met daarop een notitieschrif, Een familiefoto en een telefoon. Tegenover haar stond een grootte bureaustoel met daarachter een raam wat uitzicht gaf op iets wat leek op een binnentuin. Helemaal in gedachten merkte Eva niet op dat de deur open ging en zowel de assistente als de executeur de kamer binnen kwamen.

“Mevrouw Trissen?”, Eva schrok even en stond gauw op om zich voor te stellen: “Ja klopt, sorry ik was even in gedachten, Zeg maar Eva.”.

“Theo, Theo Wiegmans”, antwoordde de executeur.

Theo was een halve kop langer dan Eva, slank, en strak in het pak. De assistente zette ondertussen 2 kopjes koffie op het bureau, 1 voor Eva, en 1 voor Theo en verliet de kamer.

“Mevrou.. Ik bedoe Eva, Ik begrijp dat dit een moeilijke tijd voor u is echter zijn er een aantal zaken die ik met u wil bespreken omtrent de erfenis en het testament van de heer Vlieling”.

“Ik ben benieuwd”, antwoordde Eva kort maar gemeend.

“Ik kan een lang en juridisch verhaal pleitten hierover echter lijkt het mij, ook voor u, fijner als ik maar direct in ga op de details. In het testament van de heer Vlieling staat het volgende:”

“
In geval van mijn overlijden wil ik de volgende dingen nalaten aan Eva Trissen:

• Een sleutel die toegang geeft tot mijn huisje in de bergen.
• Alle brieven die ik heb bewaard in het contact met Eva in onze dienstjaren
• Alle foto’s van mevrouw Trissen en mij die op moment van overlijden in mijn bezig zijn.

”

Theo overhandigde 1 doos: “Hierin zitten de foto’s en alle brieven die meneer Vlieling bedoeld, Daarnaast heb ik hier voor u de genoemde sleutel”. Eva pakt de sleutel aan en bestudeert hem kort voordat ze hem veilig in haar tas wegstopt.

“Oh, Voordat ik u de doos overhandig, is er nog 1 ding wat heel recentelijk is toegevoegd aan het testament. Een brief, die alleen ik aan u mag overhandigen. Er staat heel duidelijk dat u deze brief pas mag openen als u alleen bent.”.

“Een brief?”, vraag Eva verbaast, “Jazeker”, antwoord Theo terwijl hij de gesloten envelop overhandigt samen met de doos met de rest van de spullen.

Eva neemt alle spullen in ontvangst en na een bedankje en een korte afsluiting geven beide elkaar een hand en vertrekt Eva weer.

Eenmaal in haar auto legt ze de brief op het dashboard kastje en plaatst ze voorzichtig de doos op de bijrijders stoel. Ze ging op weg, op weg naar huis met nieuwe vragen, Wat staat er in de brief? En waarom is die pas recentelijk toegevoegd? Is het een opvolging op de volgende brief van Ronald?.

Eenmaal thuis aangekomen opent Eva als eerste de doos, niet omdat ze dat als eerste wilt openen, maar omdat ze nog teveel gedachten en angst heeft om de brief te openen.

Er komt een klein stapeltje foto’s uit de doos en een grote stapel met brieven netjes verwikkelt in elastiek. Eva gaat aan de keukentafel zitten en bekijkt eerst de foto’s. Een aantal foto’s die gemaakt zijn op de basis komen voorbij maar er is een foto die eruit springt. De laatste, de foto die gemaakt is op de dag dat Eva en Ronald elkaar hadden ontmoet. Op de basis, vlak na een intensieve training. Van top tot teen zaten ze onder de modder, en ze hadden de grootste lol. Eva werd er emotioneel van, ze bleef naar de foto kijken en herinnerde zich die dag nog als gisteren, “Wat een lol, en wat waren we smerig, maar dat interesseerde ons niet, we wouden presteren, ons bewijzen en dat hebben we zeker gedaan”.

Na een emotionele breakdown van ruim 15 minuten schoot Eva iets te binnen. “Het huisje!”, waar Ronald eigenlijk wou afspreken, zou daar meer zijn dan de gesloten brief die nu op de keukentafel ligt? Zouden daar misschien antwoorden liggen op wat er nu allemaal speelt?. Zonder enige twijfel koos Eva ervoor om direct naar het huisje te gaan, ze pakte de doos weer in en nam ook de brief mee die voor haar bestemd was. “Ik kan hem denk ik maar beter openen als ik daar ben, volledig in mijn eentje en op mezelf” bedacht Eva zich terwijl ze richting haar auto liep. Eva startte haar auto en ging op weg.

Na een lange rit stopte Eva eerst bij de supermarkt vlakbij het huisje van Ronald voor wat eten en drinken. Ze nam ook een slaapzak, en wat woon artikelen mee omdat ze sinds alle gebeurtenissen sterk het gevoel kreeg dat het misschien maar beter is dat ze zelf ook even “of the grid” gaat leven. Een 2de brief voor haar, allemaal rare dingen over gevolgd worden. Het zat haar gewoon niet lekker. Na het inladen van de auto keek Eva een paar keer goed om zich heen voordat ze wegreed. De gedachten van Ronald, de gebeurtenissen van de afgelopen dagen, deden haar toch echt het gevoel geven dat ze echt op haar hoedde moest zijn. Onderweg bleef ze ook achterom kijken om zeker te zijn dat ze niet werd gevolgd. Ze nam de laatste afslag een zandweg op en reed een stukje door een bos voordat ze uiteindelijk linksaf sloeg. Nog ongeveer 500 meter, dan zal ze bij het huisje zijn. Op het moment dat Eva het huis in zicht krijgt trapt ze ineens vol op de rem. Er staat een taxi voor de deur, de motor loopt, en de voordeur is open, ze is niet alleen…

 

[Little Endy]

En weer een geweldig hoofdstuk, ga zeker zo door!

 

[vino]

Een heel spannend nieuw hoofdstuk. Gaat zo door.

 

[Daltons]

leuk dat je het verhaal alsnog oppakt. Leuk vervolg ben benieuwd naar het vervolg

 

[Diaperstorm]

Hoi allemaal,

Ten eerste bedankt voor alle postieve reacties omtrent het opnieuw oppikken van het verhaal. Ik hoopte een volgende hoofdstuk sneller te plaatsen echter kwam er het een en ander tussen. Nu, alleen en heerlijk in een luier heb ik toch de tijd gevonden om weer een volgend hoofdstuk te schrijven. Ik hoop ook om verdere hoofdstukken sneller achter elkaar te kunnen posten echter zoals velen in dezelfde situatie leven houden we het liever geheim voor de mensen om ons heen.

Tips zijn altijd welkom!

Hoofdstuk 13: De verklaring
“Pap? Ben je wakker?”, “Oh ja sorry, haha. Wat is er lieverd”. Vroeg Roy een beetje geschrokken. “Kan je Tim en mij toevallig vanavond naar de film brengen?”, Vroeg Kim. “Je ziet die jongen wel echt zitten hé!” Zei Roy plagend tegen zijn dochter. “Paaaaappp..!”, “hahahaha jahoor ik kan jullie vanavond wel brengen, hoelaat begint de film?”. “9 uur begint die pap”, “Ohh dat is prima” antwoorde Roy.

Kim liep met een blije gedachten terug naar boven. En deed haar slaapkamerdeur weer open. Mijn ouders kunnen wel rijden, dus dat is mooi ge-”… Kim kijkt richting haar bed en ziet de luier liggen. Ze kijkt weer naar Tim. “Betrapt!” roept Tim. Kim weet even niet wat ze moet zeggen, zoveel gedachten gaan door haar heen. “Eindelijk een nieuw begin, een nieuwe start, een leuke jongen, en dan dit.. wat.. wat.. wat moet ik nu….”. Kim bleef stokstijf staan. “Ehh.. ehh.., Waar heb je die nou vandaan?”. “Alsof jij dat niet weet”, antwoorde Tim vlug. “Oh nee wat moet ik nou, moet ik de waarheid vertellen, liegen, de domme spelen?”, kim wist even niet wat ze moest zeggen en voordat ze kon reageren nam Tim het voortouw. “Ik weet niet waarom en ik weet niet of er een reden voor is maar als die er is, dan hoor ik die graag. Ik weet dat dit nogal ineens is, maar dat was eigenlijk ook de bedoeling sinds ik je gisterenavond vanuit mijn raam in wat ik dacht dat een luier was zag staan, en zoals je zelf al weet, en ik dus heb kunnen ontdekken, waren mijn vermoedens waar. Desalniettemin, misschien is het handig dat je even gaat zitten voordat je dit uitlegt. Ik kan begrijpen dat het ineens heel veel is.”. Kim stond nog steeds stokstijf in de deuropening. Van alles raasde door haar heen. Maar een ding was ze zeker van, snel de deur dicht doen voordat haar ouders het ook doorkregen. Terwijl Kim de deur van haar slaapkamer sloot kon haar eigenlijk maar een deel van wat Tim allemaal zei bijblijven, het laatste deel: “Het feit dat hij mij de kans geeft om dit uit te leggen, om mijn verhaal te vertellen zonder mij direct uit te lachen, zonder te vooroordelen.”. Die hele gedachten gang was voor Kim helemaal nieuw.

Vroeger was dat wel anders. Ze was de meid die niks zag, altijd dichtbij moest zitten, en alles behalve de beste was in spelletjes op school e.d. Ze was de blinde, schele of hoe ze haar ook wouden noemen. Ze was een niemand voor iedereen op misschien 1 of 2 halve vriendinnen na. Het was een vreselijke tijd die jaren lang doorging. Haar ouders zeiden altijd. “Kom op kim! Laat je niet gek maken, jij bent wijzer dan dat.”, zeiden ze dan altijd. Maar ondertussen, maakte het haar kapot. Alles wat ze heeft gemist, alles wat ze in die tijd niet voelde, vond ze terug in de luiers. Ze had er altijd al een soort aantrekkingskracht naar maar in die tijden werd was het echt meer en meer geworden. Ze wilde zichzelf weer klein en simpel voelen. Zonder beoordeeld te worden, het is maar een baby, die zijn allemaal schattig, leuk en vooral, werden niet gepest. Zo is alles voor haar ontstaan. Tuurlijk was het de eerste keer spannend om daadwerkelijk een luier te dragen, want zou ze zich dan wel echt zo voelen zoals het in haar gedachten ging?. Die kans kreeg ze, rond haar 13de toen ze op bezoek was bij haar tante en haar neefje van 4 jaar. Hij droeg nog luiers s’ nachts, en dat waren geen kleine luiers. Luiers die Kim makkelijk zouden passen. Dus toen ze de kans kreeg, jatte ze er stiekem 1 of 2 en nam ze die mee naar huis. Het was altijd zo’n fijn gevoel om te hebben, het bracht haar in een soort van trans, geen zorgen en geen gedoe, gewoon even lekker klein zijn. Een echte AB was ze dan weer niet, het ging haar echt om de luier en de kracht van klein zijn en geen zorgen hebben die daarvan af kwam, dat, dat gaf haar altijd net genoeg kracht om de opmerkingen, vreselijke woorden, pesterijen, en momenten van buitensluiten in het normale leven te overleven.

En daar zat ze dan, van het moment dat ze de slaapkamer deur dicht deed tot het moment dat ze op haar bureau stoel ging zitten spookten al die gedachten door haar heen, en nu? Nu moest ze dat ook nog gaan uitleggen aan een jongen die ze amper kent en stiekem eigenlijk ook wel een beetje leuk vind. Hoe zal die reageren? Zal die mij uitleggen net zoals de rest deed al die jaren? Of zou het met Tim anders zijn. Er was in ieder geval maar een manier om daar achter te komen, open kaart spelen.

Kim begon langzaam. “Ik.. ehm.. Sorry ik weet even niet hoe ik dit uit moet leggen. Het zit mentaal en emotioneel nogal diep en ehm.. ik weet even niet wat ik moet zeggen. Maar ik denk dat ik het beste maar bij het begin kan beginnen”.

“Het begon rond groep 4 a 5 denk ik? In ieder geval rond de tijd dat iedereen echt begon te vragen waarom zit je altijd zo dichtbij? Waarom is je bril zo dik?, en wat er is er mis met jou ogen en hoe komt dat? Voor die tijd was alles leuk en lol, maar vanaf dat moment, het moment dat iedereen vragen begon te stellen omdat ze om het maar zo te zeggen “Opgroeiden”, dat was het moment dat veel voor mij bergafwaarts ging. Vanaf dat moment werd ik steeds meer gepest, het begon met soms een grapje maar liep in de jaren daarop uit tot namen als blinde, schele, e.d. roepnamen. Ik mocht niet veel meedoen met andere kinderen want ik was altijd diegene die niks zag en daardoor direct werd gezien als een nadeel. Gym werd ik jaren lang altijd als laatste gekozen. En naarmate iedereen ouder werd ging alles van kwaad tot erger. We groeiden allemaal op echter mistten velen helaas een sprankeltje volwassenheid waardoor er veel richting mij gepest, gevloekt en later ook geslagen en geschopt werd. Mijn ouders noemden het altijd maar een fase waar ik wel overheen zou komen, echter was het geen fase. Het bleef maar doorgaan. Jarenlang van kwaad tot erger.

De ehmm.. luiers”, Kim stopte even terwijl ze nerveus haar keel schraapte voordat ze weer verder ging: “De luiers heb ik eigenlijk altijd al gezien als een soort uitweg voor mijn gevoelens en alles wat er gebeurde. Het begon rond mijn 12de a 13de met nieuwsgierigheid bij mijn neefje van 4. Het gevoel van klein zijn, geen zorgen hebben en gewoon lekker jezelf kunnen zijn. Dat trok mij aan. Na een aantal bezoekjes bij mijn neefje en een steeds sterkere trigger naar de luiers heb ik een keer 2 luiers uit zijn verzameling gepakt en ongezien mee naar huis genomen. Toen ik er een voor de eerste keer aantrok kreeg ik ook echt dat gevoel van veilig zijn, geen zorgen hebben en gewoon jezelf kunnen zijn. In de jaren daarop heb ik mijn gevoel voor luiers eigenlijk altijd gezien als een uitweg van alle pesterijen en moeilijke tijden. Wat begon met soms een luier jatten van mijn neefje eindigde met soms een pak voor mezelf kopen. Ik pas nog net in de grootste maar drynites. Dus dat slanke lichaam komt toch nog ergens van pas”, zei Kim met een nerveus lachje. “Ik ehmm ja, ik denk dat dit het verhaal zo’n beetje wel bij elkaar opsomt.”.

Tim heeft de hele tijd rustig zitten luisteren naar wat Kim hem allemaal vertelde. Vanaf het moment dat ze begon over emotionele / mentale redenen wou hij haar niet onderbreken. Toch had hij wel een aantal vraagtekens maar wist hij niet precies hoe hij ze moest brengen. Het bleef even stil voordat kim, terwijl ze een traan die langs haar ogen naar beneden viel opving vroeg: “je.. je ehmm.. Gaat me hier toch niet om pesten of uitlachen toch? Ik bedoel, dit ben ik en dit is hoe ik ermee omga. Ik hoop niet dat je er misbruik van maakt.”

Tim moest even nadenken hoe hij het beste kon reageren. Maar vond uiteindelijk de juiste woorden:: “Kim, ik ehm ik weet niet precies waarom dit voldoening zou geven op wat voor manier dan ook, maar ik begrijp de achterliggende gedachte, athans, dat denk ik. De reden dat ik het zo open en bloot heb neergelegd is eigenlijk vooral omdat ik gewoon nieuwsgierig was. Ik bedoel, ehmm.. Een meid van 17, in luiers?? Ja dat doet mij wel vragen stellen. Nogmaals begrijp me niet verkeerd dat ik dit zo heb gedaan, ik wil en zal je hier absoluut niet mee pesten. Zeker niet omdat het echt wel een begrijpelijke achterliggende gedachten heeft. Toch, vraag ik me toch een aantal dingen af?”.

Kim schrok even van het antwoord van Tim maar was vooral blij dat hij het zo opvatte. “Vraag maar raak denk ik?, antwoorde ze twijfelachtig”.

“Nou ehm, het eerste wat ik me vooral afvraag is doe je ook echt iets in zo’n luier? Ik bedoel ehmm.. je weet wel, nummer 1 en 2?”.

“Alleen nummer 1, (plassen), nummer 2 heb ik nooit een gevoel voor gehad. Het gaat mij niet om het er iets in doen. Het gaat mij echt om de achterliggende gedachte zeg maar.” Antwoorde Kim.

“Okeoke, en ehmm weet iemand anders hier van behalve ik sinds like, 15 minutes ago?” Vroeg Tim.

“Nee alleen jij weet dit, en ik hoop dat je dat zo wilt houden, ik wil absoluut niet dat mijn ouders dit te weten komen en al helemaal niet dat klasgenoten dit te weten komen. Mijn ouders zouden zich alleen maar heel veel zorgen maken denk ik, vooral als ik de redenen moet uitleggen, en ik denk dat, zoals jij ook wel kan inschatten denk ik, klasgenoten of anderen op school hier alleen maar pesterijen om zouden opzetten, of nog erger, misbruik van zouden maken.”.

Tim begreep die gedachte wel en stelde Kim gerust dat hij het aan niemand door zou vertellen. “Dat weet ik, en kan ik begrijpen ja, en geen zorgen, hoewel dit voor mij ook een beetje raar en abrupt is, ik zal het aan niemand doorvertellen.”. Het was een nogal gênant en apart gesprek in zijn geheel maar toch kon Tim zin enigszins plaatsen in de positie waarin Kim zat. Alhoewel hij luiers wel een aparte keuze vond zou hij haar er niet anders om behandelen.

“Als je nog meer vragen hebt moet je ze gewoon stellen hoor, je ehmm ja weet het nu toch al”, zei Kim een beetje nerveus. “Nee nu niet, maar ik denk dat er nog wel wat vragen zullen opspelen als ik dit eenmaal een beetje bedacht heb”, antwoorde Tim.

Het was even stil, beide wisten ze niet echt hoe ze na dit de draad weer moesten oppakken tot dat de vader van Kim, Roy vanaf beneden de trap riep “Kim, Tim! Eten!”. Vanuit een vrij ongemakkelijk gesprek stonden ze allebei abrupt op. “Ik ehm, denk dat je deze weer wilt neerleggen waar die lag?” Vroeg Tim, “Ja eigenlijk wel”, antwoorde Kim een beetje nerveus. Ze pakte de luier aan van Tim en stopte hem terug in het pak achterin de kast. “Laten we maar naar beneden gaan”. Zei Kim.

 

[vino]

Een mooi emotioneel en herkenbaar. verhaal. Moest zelfs een traantje wegpinken.
Wat Kim heeft meegemaakt, is bijna hetzelfde als wat ik heb meegemaakt.
De pesterijen, het zien van een jonger familielid in een luier. Hierdoor zelf luiers dragen. Heel herkenbaar dit.
Ik kan nu al niet wachten op een volgend hoofdstuk.

 

[MB04]

Prachtig verhaal in 1 keer gelezen mooi dat je het opnieuw hebt opgepakt
Doe zo verder

 

[Diaperstorm]

Hoi allemaal!

Ten eerst bedankt voor de positieve reacties. Ik moet zeggen dat ik echt blij ben dat ik het verhaal weer heb opgepakt en de vervolg ideeën nu echt in mijn hoofd door ratelen, dus het einde is nog lang niet in zicht!

Hierbij weer een hoofdstuk, tips zijn uiteraard altijd welkom!

Hoofdstuk 14: Een diepgaand gesprek:
Tim en Kim kwamen beneden voor het eten. Vandaag stond er wok groente, garnalen en rijst op het menu. Tim en Kim schoven allebei wat nerveus aan tafel aangezien beide nog heel erg in hun hoofd bezig waren met het gesprek wat ze daarnet boven hadden gevoerd.

“Wat zijn jullie stil”, zei Roy aan tafel terwijl het eten op tafel werd gezet. “Oh ehm.. ja haha, we hebben denk ik gewoon niks te vertellen”, antwoorde Tim kortaf. De rest van het avondeten verliep stilletjes met soms een korte woordwisseling over het eten of over de film waar ze zo meteen naartoe zouden gaan. Tim had er wel zin in: “Het lijkt me echt een leuke film!” Antwoorde hij oprecht. Na het eten en het helpen met afruimen van de tafel was er nog ongeveer een halfuur over voordat ze weg moesten. Kim stelde voor om dat halfuur rustig uit te buiken in de achtertuin. Tim kon zich daar wel in vinden. Zeker omdat hij tijdens het eten nog wel wat vragen bedacht die die had over de hele situatie van Kim in een luier. Eenmaal buiten keken ze elkaar kort aan voordat ze gingen zitten. Het was stil. Beide waren nogal nerveus over wat er die avond allemaal gebeurt is.

Kim was vooral in haar gedachten over hoe Tim het zou opvatten. Zou alles nog wel oké zijn tussen hun? Wat als hij alsnog start met pesterijen of wat als hij het ineens aan mijn ouders verteld? Of nog erger, aan de hele school! Kim was zo diep in gedachten en zorgen dat ze Tim helemaal niet had gehoord. “Kim?! Kim?!, Aarde aan Kim!”, “Oh ehh.. sorry ik was even in gedachten.”.

“Kim, er is ehmm. Ja veel gezegd daarstraks en ik weet nog niet helemaal wat ik er precies mee moet of van moet denken. Wel heb ik nog een aantal vragen over dit geheel. Bijvoorbeeld hoelang speelt het pesten al? En hoe kwam die drang van luiers nou precies naar boven?”.

Kim ging een beetje nerveus rechtop zitten en moest even nadenken over de vragen die Tim net had gesteld. “Nou het pesten speelt al vanaf ik denk ongeveer groep 4 a 5. Vanaf het moment dat iedereen echt vragen begon te stellen over mijn ogen, een eigen mondje kreeg, etc. Het begon vooral door jongens uit mijn klas, toen had ik nog wel een aantal vriendinnen die het voor mij opnamen alleen in de loop van groep 5 werd dat steeds minder. Vooral omdat ze zelf denk ik geen inzicht hadden in hoe erg het was en hoe erg het op mij een inspraak had. Ik had overal meer tijd nodig, of moest er beter voor gaan zitten. Kreeg soms voorrang bij bepaalde dingen of kreeg meer tijd bij toetsen e.d. Ik werd een beetje gezien als: “Het lievelingetje”, wat uiteindelijk steeds ergere namen kreeg zoals: “De blinde slijmbal”. Jongens uit mijn klas zeiden veelal dat ik een aansteller was. Of ik het gewoon speelde zodat ik meer voordelen kreeg. En dat hielp totaal niet met de paar vriendschappen die ik nog had. Ik denk dat ik in begin groep 6 nog 1 meisje een beetje sprak, de rest was al gevlogen zeg maar. Helaas eindigde dat ook in drama na een verjaardagsfeestje van mij waarbij zij als enige naast mijn familie kwam opdagen. De hele school had ervan gehoord en ze werd daardoor zelf erom gepest dat ze met mij omging. Ze werd o.a. “Blinde geleidenhond” genoemd. Nou ehm ja ik snap dat ze daarom dus uiteindelijk het contact met mij heeft verbroken, toch deed me dat heel veel pijn.”. Zij Kim terwijl ze een traantje liet. Ze veegde hem echter heel snel weer weg omdat ze sterk wou zijn, ze schraapte haar keel en ging door.

“De luiers ehmm ja. Ik denk dat dat al heel vroeg begonnen is, athans de lichtelijke drang / interesse ernaar. Ik denk wel dat het echt pas later in mijn gedachten begon te spelen. In het begin, like groep 7/8 was er alleen lichtelijke interesse vanuit dat ik mijn neefje soms verschoond zag worden en dat ik een soort aantrekkingskracht voelde naar luiers toe. Maar ik denk dat het gevoel van verzorgt worden daar een onderliggende, zwaardere rol in heeft gespeeld als ik zo kijk naar wat er allemaal op school speelde e.d. Ik denk dat de overgang naar de middelbare pas echt het gevoel van puur de drang naar luiers naar boven liet komen. Ik hoopte op een nieuw begin aangezien vele van mijn klasgenoten naar een andere school gingen. Echter liep dat heel anders, maar ik denk ook dat het puberen van iedereen e.d. daar een rol in speelde. Ik bedoel, ehmm.” Kim moest even op adem komen en probeerde haar tranen zoveel mogelijk in te houden. “Het is oké Kim, je hebt veel meegemaakt en neem zeker je tijd. Dit hoef je me echt niet allemaal direct te vertellen en je hoeft je echt geen zorgen te maken over dat ik je er anders om ga zien of ga behandelen.”. Kim veegde wat tranen weg en raapte zichzelf bij elkaar voordat ze naar voren leunde en Tim een knuffel gaf. “Dat vind ik heel lief van je Tim en daar ben ik echt heel blij mee. Toch wil ik je de rest ook vertellen. Ik heb hier nog nooit zo openlijk met iemand over gesproken en het lucht wel heel erg op maar laat ook heel veel los”. Ze bleven even in elkaars armen en na een seconde of 10 gleed Kim zich van Tim af, nam een slok drinken en ging verder met haar verhaal: “Dus ehh waar was ik haha. De middelbare school, het begon eigenlijk vrij vroeg in de eerste al. De pesterijen werden snel weer opgepikt en vrienden maken ging niet echt. Het melden bij een mentor of leraar, ja dat maakte het eigenlijk alleen maar erger door woorden als klikspaan, klein kind, watje en zo gaat het rijtje nog wel even door. Ik vond mezelf dus vrij snel al in een vrij eenzame situatie maar gelukkig was alles thuis goed en ging het negeren wel een stuk beter. Toch voelde ik echt dat ik iets mistte, iets waar ik me aan vast kon houden, maar ook iets waarin ik echt mezelf kon zijn, me geen zorgen hoefde te maken over hoe iemand over mij dacht of sprak. Dat, die gevoelens triggerde uiteindelijk, althans dat denk ik, naar dat moment dat ik voor het eerst echt een drang en gevoel naar luiers kreeg. Het was denk ik aan het eind van het eerste jaar dat ik een weekendje bij mijn tante en neefje was toen ik er een stiekem voor het eerst vasthield. Het voelde zo zacht, fijn en beschermend aan. Maar toen was ik nog wel een beetje in dubio met mezelf. Een meisje van 13/14, leerling in de eerste klas van de middelbare school, die een gevoel voor luiers heeft. Het was heel gek voor me dus had ik er die dag op het vasthouden na ook verder niks mee gedaan. Echter bleef het die weken erop echt in mijn hoofd spoken en begon ik er ook meer over na te denken. Die zomer deed ik zelf niet zoveel aangezien ik het aantal vrienden die ik had eigenlijk alleen online had. Ik had een aantal virtuele vrienden gemaakt via habbo hotel, weetje nog dat oude spelletje haha!. In ieder geval gaf mijn ouders dat wel vrij snel een reden om toch maar wat meer met ze allen als familie te doen. Een van die dingen was een mid-weekje met mijn ouders, neefje, tante en oom op vakantie gaan. In die week kwam alles weer echt heel dichtbij omtrent de luiergevoelens toen ik mijn neefje zag. Hij werd met alle liefde verzorgt, kreeg alle aandacht en wat hij ook deed of hoe hij ook reageerde ik kon echt zien dat mijn tante van hem hield. Dat triggerde voor mij de echte poging om een luier te proberen, ik had een drang ernaar, een bepaald gevoel ernaar dat ik me er beter door zou voelen en zodoende pakte ik mijn kans op de terugweg. Voordat we vanaf mijn tante naar huis reden hadden we nog een middagje bij haar doorgebracht met een barbecue als een soort afsluiter. Ik heb het moment dat iedereen aan het eten was gebruikt om, met een simpel wc excuusje naar binnen te glippen, en een luier weg te kapen van de stapel van mijn neefje. Mijn tante zou er waarschijnlijk toch niet achter komen dus daarom nam ik het risico en stopte ik de luier snel in mijn tas in de auto. Eenmaal thuis, na het uitpakken, heb ik die avond om heel eerlijk te zijn me nog nooit zo veilig, fijn en goed gevoeld.” Zei Kim een beetje blozend waar Tim wel een lachje door liet verschijnen op zijn gezicht. “Ik weet het, het klinkt heel stom en raar”, ging Kim verder “Maar het moment dat ik ‘naar bed ging’ en mijn kans pakte om de luier aan te trekken heb ik echt eerst een kwartier getwijfeld terwijl de luier open lag op mijn bed. Toch ben ik er uiteindelijk op gaan zitten. Het voelde zo zacht en fijn aan. De luier paste redelijk maar niet perfect though, beetje kleine maat voor mij haha, maar toch. De gevoelens die toen loskwamen, hoe ik me voelde, zo veilig, klein en alleen. Dat deed me echt goed. Toch was het wel gek aangezien het echt veel losliet waardoor ik echt alles eruit heb gegooid die nacht. Alle haat, alle gevoelens die ik opgekropt had, alles liet ik los, en toch, toch voelde ik me ergens veiliger en fijner dan ooit. De volgende dag was ik ook echt een stuk vrolijker en zat alles wat ik zolang had opgekropt niet meer vast in mijn hoofd. En ja, eigenlijk vanaf dat moment ben ik echt wat gaan voelen voor luiers. Niet alleen vanwege de luiers, maar ook om veel meer eromheen.”. Het was even stil. Tim dacht goed na over de juiste woorden die die nu moest gebruiken en die hij hierop kon reageren. Hij begreep Kim wel al vond hij het wel een beetje een aparte manier om alles te verwerken. “Een gekke uitlaatklep, maar je begrijpt haar wel. Ze heeft echt veel meegemaakt, iets wat je niemand gunt. En er dan nog zo sterk uitkomen, dat is heel erg knap en toont heel veel lef.”. Dacht hij bij zichzelf.

“Kim ik ehmm. Het is veel informatie in een keer, maar ik begrijp je wel. En ik moet echt zeggen dat ik het heel knap vind hoe je dit alles hebt kunnen verwerken. Hoe je, je door zo’n tijd hebt kunnen vechten door gewoon rechtop te blijven staan hoe moeilijk het soms ook was, dat bewonder ik echt. Wat de luiers betreft ehmm ja, weetje ik kan me plaatsen in dat je er dat soort gevoelens bij kan voelen en ik ga je er ook echt niet op judgen of wat dan ook, absoluut niet! Toch moet je wel begrijpen dat ik het een beetje gekkig vind en er ehmm ja aan moet wennen denk ik?” Vroeg hij een beetje vragend. “Dankje Tim, dat is heel lief van je, en wat de luiers betreft dat begrijp ik wel. Het is ook niet echt een alledaagse manier om met je gevoelens om te gaan / het enigszins fijn te vinden om ze te dragen als een jong volwassene”. Antwoorde Kim. Het was weer even stil, totdat die stilte abrupt werd verbroken door Roy: “He! Komen jullie! Anders komen jullie nog te laat voor de film joh!”. Nietsvermoedend van het gesprek dat Tim en Kim net hadden gehad liep hij weer hoofdschuddend naar binnen, “ach, dat wordt misschien nog wel wat die gekke kletskousen met zijn tweetjes!, Ik hoop het echt, want Kim, je verdiend niet minder meid!”. Dacht hij in zichzelf terwijl hij de autosleutels pakte en samen met Kim en Tim in de auto stapte. “Op naar de film dan maar!”.

 

[vino]

Super hoofdstuk weer.
Ik kan weer niks anders zeggen dan.
Ga zo door!

 

[Erik-dl]

Woaw, wat een top verhaal.
Leest fijn weg en je kan je goed inleven.
Ga zo door!

 

[bosma22]

Incredible story I love reading every moment of it I’m curious if Tim eventually will also try on a diaper and am extremely curious to see what’s going to happen next

 

[mamamarja]

Goed geschreven zeker als het romantisch begint te worden, ik ben ook wel benieuwd hoe het met de luier afloopt

 

[anoniem444]

Hopelijk komt er snel een vervolg ik vind het een mooi verhaal en in een ruk uitgelezen! Misschien leuk als Tim uiteindelijk ook een luier om wil en dat ze dat stiekem bij hem thuis gaan doen ik wacht nu al op een vervolg en hopelijk komt die snel!