Hoofdstuk 04: Uitverkocht
Sofie staat als aan de grond genageld. Er schieten allerlei gedachten tegelijk door haar hoofd. Het is verbazingwekkend hoe één woord zo veel met een mens kan doen. Waarschijnlijk komt het omdat Sofie al een aantal close calls heeft gehad wat haar luierbroekjes betreft, maar ze heeft het idee dat iedereen naar haar kijkt en precies doorheeft hoe het zit.
Voorzichtig draait Sofie haar hoofd weg van het bord en richting haar klasgenoten. De angst van Sofie blijkt onnodig. Iedereen zit er een beetje verveeld bij. De één staart naar het bord, de ander naar een telefoon. Eén jongen kijkt wel naar Sofie, maar de kans dat hij als enige doorheeft wat er door Sofie’s hoofd raast is wel erg klein.
Met bezwete handen sluit Sofie de lokaaldeur en zoekt ze het voorste lege plekje op. Zo stil mogelijk gaat ze zitten en hoopt dat iedereen intussen alweer vergeten is dat ze bestaat. Of dat ze in ieder geval haar verschijning niet voor eeuwig gaan koppelen aan de merknaam DryNites. Die pijn zal Sofie zichzelf voorlopig wel aandoen.
“Goed”, zucht meneer Spoor geïrriteerd. “Ik ben niet van plan om moeilijk te gaan doen over te laat komen. Dat is met studenten toch een gebed zonder eind. Maar ik verwacht wel dat jullie – als je dan toch te laat komt – zorgen dat de lessen zo weinig mogelijk verstoord worden. Laat het op zijn minst lijken alsof het je iets uitmaakt door een beetje tempo te laten zien. Toch? Mevrouw…?”
“Sofie.”
Ze fluistert. Niet opvallen.
“Mevrouw Sofie. Kijk eens aan. Je mag er meteen de materie induiken”, meldt Spoor. “Kijk eens even naar het bord. Wat zegt jou dat?”
Sofie staart gedwongen opnieuw naar het woord “DRYNITES”. Wat nu? Moet ze doen alsof ze van niets weet? Of moet ze proberen om een wit voetje te halen zodat die man haar met rust laat?
“Niets..”, reageert Sofie.
“Nou, dat is dan misschien maar goed ook”, grijnst Spoor. “Want als we het hebben over DryNites, dan hebben we het over…?”
De presentatie springt naar de volgende dia, waarop het hele assortiment van DryNites te zien is. Het is een oude advertentie die héél duidelijk maakt dat het om luierbroekjes voor oudere kinderen gaat. Op verschillende plekken in de klas wordt wat gegrinnikt. Ergens vraagt Sofie zich ook af of – als ze zich nu om zou draaien – er niet nog meer studenten zouden zijn met net zo’n rood hoofd als zij. Maar dat durft ze toch niet.
“Juist. Ja, lach maar even. Dat is precies mijn punt. Toch, mevrouw Sofie?”
“Hoe bedoelt u?”
“Nou, kijk eens naar de reactie van een aantal van de mensen hier. Vertel me dan waarom dit een heel interessant merk is op het gebied van marketing.”
Sofie twijfelt. Ze snapt beter dan wie dan ook wat er marketingtechnisch boeiend is aan de casus, maar is het wel slim om dat te laten merken?
“Omdat het moeilijk is om dit product te verkopen? Als het meteen zulke reacties krijgt? Dat je dan een heel goede campagne nodig hebt?”
“Kijk, kijk, kijk. Mevrouw Sofie was dan misschien te laat, maar ze heeft in ieder geval haar inzicht meegenomen. Daar kunnen we wat mee”, reageert Spoor, met enig gevoel voor show. Nu schaamt Sofie zich opnieuw.
“Als je naar deze advertentie kijkt, wat valt je dan nog meer op? Welke trucjes kun je hier herkennen?”
Het blijft stil.
“Nou, mevrouw Sofie. Laat eens horen? Je zat al op de goede weg.”
Sofie schuifelt ongemakkelijk op haar stoel. Hoe lang gaat deze marteling nog door? Het is net alsof Spoor weet dat hij de vinger op de zere plek legt. Maar dat kan hij niet weten. Althans, dan heeft hij verdraaid goede ogen nodig. Die kans is niet erg groot, want hij draagt tenslotte een bril.
“Dat ze alleen foto’s gebruiken van kinderen die vrolijk slapen, om te laten zien dat het werkt,” begint Sofie. “De positieve gevolgen dus. En ze gebruiken plaatjes en patroontjes die ervoor zorgen dat het..”
Een heel kort moment hakkelt Sofie. Maar ze moet wel antwoorden.
“Dat het niet lijkt alsof je een luier aanhebt.”
Spoor kijkt haar een moment doodstil aan. Zijn blik was sceptisch en een beetje plagerig, maar die is intussen helemaal gedraaid. Hij lijkt zowaar onder de indruk van Sofie haar antwoord. Hij draait zich weg van Sofie en gaat op de hoek van zijn bureau zitten.
“Dames en heren, we hebben duidelijk marketingtalent in huis dit jaar. DIT is precies de kritische en creatieve blik die ik van jullie ga verwachten”, spreekt hij bijna plechtig, terwijl hij naar Sofie wijst. Haar rode kleur moet inmiddels ‘standje tomaat’ hebben bereikt.
“Bijna een perfecte analyse. Indrukwekkend”, zegt Spoor tegen Sofie. “Als je nog iets zou hebben opgemerkt over het feit dat ze met de twee grootste namen in de entertainmentwereld samenwerken, dan was je er geweest.”
“Disney en Marvel”, zucht iemand achter in het lokaal, waardoor de aandacht van Spoor verschuift.
“Precies! De afbeeldingen van die personages kun je natuurlijk niet zomaar gebruiken”, reageert Spoor, voordat hij dat onderdeel uitlegt. Uiteindelijk verschuift hij de aandacht naar twee andere casussen. Sofie laat hij verder met rust en dat vindt ze helemaal prima. Haar hart heeft vandaag al snel genoeg geklopt.
De rest van de les kan Sofie dus redelijk tot rust komen. Ze moet ook toegeven dat ze dit eigenlijk wel interessante stof vindt, afgezien van bepáálde onderwerpen natuurlijk. Het is niet voor niets dat ze deze opleiding heeft gekozen. Bovendien blijkt Spoor in de praktijk best wel mee te vallen, al blijft hij soms die akelige blik houden.
“Goed, dat waren de casussen voor vandaag”, sluit Spoor de les af. “Voor de volgende keer verwacht ik dat jullie de eerste twee hoofdstukken doorwerken. Daarnaast wijs ik jullie op het project dat aan deze lessen vasthangt, waarbij je een marketingcampagne gaat ontwerpen voor een bepaald product of bepaalde dienst.”
Opnieuw klinkt er wat gemor van achter uit de klas. Een vage opmerking over geen huiswerk meer krijgen in het hoger onderwijs. Een illusie die Spoor vakkundig onderuit haalt. Sofie houdt zich stil, want in principe lijkt het haar wel een leuk project.
“Het is de bedoeling dat er in tweetallen wordt gewerkt”, gaat Spoor verder. “Maar aangezien deze groep een oneven aantal heeft.. mag jij voor jezelf werken, mevrouw Sofie.”
Sofie knikt. Natuurlijk is zij de pineut; ze was tenslotte te laat.
“En je snapt waarschijnlijk ook wel welk product ik aan je toe ga wijzen? Ik ben héél benieuwd om te zien hoe diep dat talent gaat.”
Ja, joh. Dat kan er ook nog wel bij. Sofie probeert het te laten lijken alsof dit haar niets doet, maar van binnen is ze helemaal niet blij. Wat heeft ze toch zó fout gedaan, dat het universum er plezier in lijkt te hebben om haar elke keer in deze ongemakkelijke situaties te brengen? Zonder te protesteren ruimt ze haar spullen op. Het lokaal stroomt leeg. Iedereen gaat op weg naar een broodnodige pauze.
Sofie vindt een leeg bankje achter het schoolgebouw. Na die les heeft ze wel behoefte aan wat frisse lucht. Ze gaat zitten en controleert haar telefoon. Het is tenslotte niet alsof ze iets te eten bij zich heeft. Niet dat ze dat nu weg zou krijgen. De spanning giert nog steeds door haar lichaam.
Sofie ziet dat ze door Fleur in de groepsapp met alle huisgenootjes is toegevoegd, met een haast zakelijk berichtje. Puck reageert daar heel lief op en vervolgens stuurt Mia alleen een duimpje. Hoe typisch allemaal.
Daarnaast heeft Sofie alleen nog twee berichtjes van haar moeder gekregen. Eén om haar succes te wensen op haar eerste schooldag en in de ander vraagt ze of het nog gelukt was om nieuwe broekjes te kopen. Sofie zucht. Daar had ze ook al niet meer aan gedacht. Alles is nu op, dus ze zal na school wel moeten. Gelukkig ligt de drogist niet ver van de route, want de eerste schooldag is meteen ook de langste van de week.
Het is dan ook al kwart voor vijf in de middag als Sofie eindelijk weer op haar fiets kan stappen. De lange dag is haar zwaar gevallen. Stiekem moet ze toegeven dat de rest van de lessen nog minder interessant waren dan die van Spoor. En dat was al geen hoogtepunt.
Gelukkig heeft Sofie in een tussenuur nog iets te eten kunnen kopen in de kantine. Anders zou ze nooit door deze zag zijn gekomen. Ze heeft ook nog wat contact kunnen maken met een aantal van haar klasgenoten, wat een welkome opluchting voor haar was. Ze waren open, vriendelijk en leken geen flauw benul te hebben van de vele redenen achter het eerdere rode hoofd van Sofie.
Daarnaast heeft Sofie één groot voordeel kunnen bedenken aan dat project van Spoor. Als zij voor school een marketingcampagne moet gaan bedenken voor DryNites, dan is het helemaal niet zo raar dat ze daar een pak van in huis heeft. Of zelfs maar gewoon moet kopen. Dat is de perfecte verklaring of dekmantel als ze weer eens niet goed zou opletten met haar broekjes.
Dat neemt echter niet weg dat Sofie met lood in haar schoenen bij de drogist aankomt. Zelfs al zouden anderen haar onmogelijk kunnen veroordelen, dan nog is het moeten kopen van de luiers ontzettend vervelend voor haar. Maar ze heeft weinig keuze. Als ze nu zonder zou gaan slapen, dan kan ze er op rekenen dat ze nat wakker wordt. Geen schoolvak waarmee ze dat zonder schaamte zou kunnen uitleggen.
Sofie sluit haar fiets af en loopt rustig de drogisterij binnen. Gelukkig is het er erg rustig, waardoor ze niet op vragende blikken hoeft te letten. Ze kent dan wel bijna niemand, maar met háár geluk zou ze nu precies de verkeerde persoon tegen het lijf lopen. Wellicht kan ze daar maar beter niet over nadenken, want ze zou het nog over zichzelf afroepen.
Bij binnenkomst heeft Sofie een mandje gepakt, dat ze strategisch vult met een paar andere spullen die ze kan gebruiken. Nieuwe shampoo, vitaminepilletjes en een grote zak snoep. Het is natuurlijk maar een illusie dat de luiers zo minder op zullen vallen. Sofie zal ze toch moeten afrekenen. Als er nu een zelfscan was geweest, hadden de andere boodschappen best nog even kunnen wachten.
Na even treuzelen ziet Sofie haar kans. Het gangpad met de luiers is leeg, op een vakkenvuller na. Nu durft ze er eindelijk naartoe te lopen. Het idee dat de broekjes gewoon bij de babyluiers staan, blijft redelijk vernederend. Misschien moet ze daar maar iets mee doen in het project van Spoor. Nu heeft ze andere prioriteiten.
Maar helaas heeft Sofie opnieuw pech. Dubbele pech zelfs. Om te beginnen blijken de meeste schappen leeg te zijn. De luierbroekjes van Sofie staan nergens meer. Er staan her en der alleen nog pakken babyluiers. En om de lastige situatie compleet te maken, herkent Sofie de vakkenvuller als een meisje dat eerder op de dag bij haar in de klas zit.
“Hé, mevrouw Sofie”, lacht ze. “Kan ik je ergens mee helpen?”
Sofie stamelt wat over dat ze luiers mee moet nemen voor de buurvrouw. Ze is er zelf van onder de indruk hoe snel ze die smoes kon uitbrengen. Toch voelt ze haar wangen opnieuw rood worden.
“Oh, oké. Ja, we zijn bezig met een worp. Een nieuwe indeling, zeg maar. Dus er is een hoop uitverkocht om plaats te maken. Welke luiers zoek je?”, vertelt het meisje vrolijk en vriendelijk.
“De.. de grote”, zegt Sofie zachtjes, terwijl ze zelf ook snel alle laatste pakken bekijkt. Hier en daar staan wel maten en gewichten, maar ze ziet zo snel niets dat in de buurt komt van wat ze zelf heeft.
“Oei, dan moet ik achter even voor je kijken. Maar ik denk dat ze al weg zijn”, zucht het meisje. Ze staat op en loopt naar het magazijn. Sofie loopt beleefd achter haar aan, om maar niet bij de luiers te blijven rondhangen. Het duurt even voor het meisje terug is.
“Hier”, zegt ze, terwijl ze een groot pak luiers aan Sofie geeft. “Dit zijn de enige die we nog hebben. Maatje 7. De grootste die we hier normaal hebben, dus dat moeten ze zijn. Helaas heb ik geen kleiner pak voor je.”
Sofie slikt even, maar besluit om ze aan te nemen. Ze kan na haar smoes natuurlijk moeilijk terug. In een vlaag ziet ze ‘18+ kg’ op de verpakking staan. Daar is ze natuurlijk al een tijdje voorbij en dat betekent dat ze niets aan dit enorme pak gaat hebben. Maar ze heeft weinig keuze. Als ze deze nu niet meeneemt, dan zal ze zeker vragen oproepen.
Gedwee loopt ze mee naar de kassa, waar ze alles snel afrekent. Het pak luiers is te groot om in haar schooltas te kunnen doen, maar gelukkig heeft Sofie altijd een boodschappentas onder haar snelbinders. Komt al dat advies van haar moeder toch nog een keer van pas.
Sofie groet haar klasgenoot en is blij dat haar smoes gewerkt heeft. Alsnog geen rare vragen meer op de hogeschool. Ze krijgt het grote pak luiers net onder haar arm, zodat ze met haar vrije hand op haar telefoon kan zoeken naar waar er andere winkels in de buurt liggen. Ze moet die broekjes nog ergens zien uit te halen want hier kan ze niet mee slapen.
Omdat ze zich teveel op haar missie concentreert, let Sofie niet goed op tijdens het lopen. Vlak voordat ze bij haar fiets is, loopt ze pardoes tegen iemand op. In haar schrik laat Sofie het pak luiers op de stoep vallen.
“Oh, sorry, Sofie! Ik dacht dat je me gezien had! Gaat het?”, vraagt Puck bezorgd.
#hoogtevrees
Dit zal voornamelijk een whodunnit? zijn. 
