Een extra lang hoofdstuk, waar ik - zoals elke serie wel een keer - wat lyrics heb verwerkt.. voor wie het muziekje wil: *klik* 
Donderdag alweer de laatste.. hopelijk beantwoordt dit hoofdstuk al aardig wat vragen voor de finale. 
Hoofdstuk 25: Alibi
EEN JAAR EERDER
De voordeur slaat zachtjes dicht. Spoor zit op de bank voor de televisie en blaast wat rook uit. Puck stapt voorzichtig de woonkamer binnen, waar ze een kratje rivella op de vloer zet.
“U zit toch niet serieus te wachten tot ik thuis ben?”
“Natuurlijk wel. Ik wil toch zeker weten dat je oké bent.”
“Er is niets aan de hand. Timo heeft me thuisgebracht en ik ben nog heel.”
“Je denkt toch niet dat meneer El Foso in mijn wereld een geruststelling is? Al vermoed ik niet dat hij het flauwste benul heeft van de dingen waar ik me zorgen over maak. Die jongen heeft sowieso geen benul.”
“Dat is niet eerlijk, Ben.”
“Het leven is niet eerlijk. Hoe voel je jezelf nu?”
“Ik voel me prima. Ook zonder mijn medicatie. Ik zit hiernaast prima, de nieuwe opleiding gaat prima en sociaal gezien gaat het.. u raadt het al.. hartstikke prima! Laat het nou toch eens los.”
“Ik wil gewoon niet dat het opnieuw fout gaat. Dat snap je toch zeker wel? Ik ben bezorgd!”
“U bent bang voor me, hè?”, concludeert Puck.
“Ik ben alleen bang voor blauwe enveloppen. Juist omdat het nu allemaal zo ongelooflijk ‘prima’ met je gaat, maak ik me zorgen. Dat heb je me eerder wijsgemaakt.”
Puck zucht.
“Als u me niet vertrouwt, dan snap ik dat. Maar ik ga mijn nieuwe leven niet op het spel zetten. Als ik voel dat het misgaat, dan heb ik de pillen zo weer ingenomen”, liegt ze.
Puck weigert aan Spoor toe te geven dat ze de pillen een week geleden al heeft weggegooid en er geen kans is om die terug te krijgen.
“Beloof je het?”
“Ik beloof het. Lust u rivella?”
“Smaakt dat naar koffie?”
“Nee, maar oudere mensen schijnen het lekker te vinden.”
“Dat zijn twee tegendoelpunten, jongedame.”
“Mag ik toch een knuffel?”
Spoor zucht, maakt zijn sigaret uit en stapt op Puck af. Hij doet alles voor dit meisje. Zoveel meer dan mensen ooit zullen begrijpen. Ze springt nog net niet om zijn nek en geniet van de omhelzing. Zijn knuffels zijn heerlijk en zeldzaam.
“Ga maar snel naar huis. Je nieuwe huisgenootje is vandaag ingetrokken. Het zou goed zijn voor je ‘sociale leven’ om te laten zien dat je snapt dat het een groot moment voor haar is.”
“Ja, ja.. ik ga al. Kan het kratje hier even blijven staan?”
“Gaat mijn antwoord verschil maken?”
“Dankuwel!”
I-I-I got this feeling, yeah, you know
Even later klopt Puck voorzichtig op de deur van Sofie. Ze krijgt geen reactie en beseft dat ze waarschijnlijk al erg laat is. Mia en Fleur lijken tenslotte ook al in bed te liggen. Al zal Fleur met andere dingen bezig zijn dan slapen. Iets dat Dimi heet, waarschijnlijk.
Puck besluit om zich niet tegen te laten houden en voor de zekerheid een beetje brutaal te zijn. Het kan dat het nieuwe meisje nog wakker is en haar niet heeft gehoord. Zachtjes opent Puck de deur van de slaapkamer. Het zwakke licht valt vanuit de gang in de kamer van Sofie.
Sofie ligt al in bed, met haar rug richting de deur. Puck voelt zich meteen bezwaard en wil de deur weer sluiten, maar haar oog valt op iets bijzonders. Is dat..? Dat nieuwe meisje draagt een luier! Zo’n broekje die Puck ook regelmatig aandoet als ze bij Spoor is. Is dit een grap? Puck houdt haar adem even in en wacht op beweging. Maar Sofie slaapt oprecht. Deze situatie is echt.
Puck weigert te geloven dat dit toeval is en ze pakt haar telefoon uit haar broekzak. Dit moet een spel van Spoor zijn! Haar gedachten spinnen langzaam alle kanten uit. De plannetjes van die man ook altijd! Hij hoeft haar niet steeds in situaties te brengen waarin ze ‘niet alleen is’ of ‘niet de enige is’ of ‘wel ziet hoe goed ze is’! Dit is niet leuk meer!
Snel schiet Puck een foto van het slapende meisje en ze zorgt ervoor dat de rand van het luierbroekje goed zichtbaar is. Ze had geen moment later moeten zijn. Precies dan draait Sofie zich om en Puck schrikt een stap achteruit. Gelukkig slaapt Sofie nog steeds.. maar Puck ziet nu voor het eerst haar gezicht. Haar hart staat stil.. een paar seconden maar.. nog een snelle foto en Puck sluit de deur.
Puck haar gezicht is lijkbleek. Alsof ze een spook heeft gezien. Iets dat niet heel ver van de waarheid ligt, natuurlijk. Een geest uit haar verleden.
Als ze eenmaal op haar kamer is, haalt Puck een fotolijstje uit haar kast. Ze houdt de laatste foto van Sofie ernaast om ze te kunnen vergelijken.
“Mama..?”
De foto van Puck haar moeder en die van Sofie lijken sprekend op elkaar. Twee druppels water. Dat kan toch geen toeval zijn?
Gimme, gimme, gimme some time to think
I'm in the bathroom, looking at me
Face in the mirror is all I need
Wait until the reaper takes my life
Never gonna get me out alive
I will live a thousand million lives
Spoor staat juist op het punt om het kratje rivella te verplaatsen naar een plek waar het minder in de weg zal staan dan nu, als Puck opnieuw zijn huis binnenkomt. Het fotolijstje stevig tegen haar borst geklemd en tranen in haar ogen.
“Ik had je al verwacht”, geeft hij toe.
“Wat gebeurt er nou ineens?”, snikt Puck.
“Het is toeval, meisje.”
Puck knikt. Haar emoties gaan alle kanten op. Ze weet dat het niet kan. Dat meisje is haar moeder niet. Zelfs geen familie. Dat kan niet.
“Maar waarom dan? Waarom is ze precies hier? Waarom heeft ze dan een luierbroekje aan?”
“Een wat..?”
“Diezelfde als u voor mij koopt. Die zwarte met roosjes..”
“Ah. Dan neem ik aan dat ze blaasproblemen heeft, of iets dergelijks. Kijk, ik snap dat dit heel raar voor je aanvoelt. Dit is waarom ik mij zorgen maakte. Ik zag haar vanmiddag spullen naar binnen brengen en ik moest ook meteen aan die foto denken. Maar het is heel belangrijk dat je werkelijkheid en fantasie van elkaar blijft scheiden, oké? Neem je medicatie.”
Puck knikt. De schrik zit er goed in.
“Wil je in de kinderkamer slapen of bij mij?”
“Allebei”, snikt ze.
Spoor glimlacht en steekt zijn hand uit. Hij vertelt Puck dat het allemaal goedkomt en leidt haar naar boven. Puck kijkt nog even om naar het kratje rivella en allerlei gedachten komen in haar op.
I-I-I got this feeling, yeah, you know
Where I'm losing all control
'Cause there's magic in my bones
I-I-I got this feeling in my soul
Go ahead and throw your stones
'Cause there's magic in my bones
In het donker van de schemering valt het niemand op als Puck de trappen in de oude gevangenis van Maastricht beklimt. Het gebouw wordt inmiddels gebruikt om vluchtelingen op te vangen en is zo’n beetje vrij toegankelijk.
Zeker als je hier af en toe vrijwilligerswerk komt doen, terwijl je huisgenoten denken dat je naar een feestje bent vertrokken. Niemand kijkt hier vreemd op als ze Puck haar gezicht zien.
Op de bovenste verdieping is het verlaten. Het is de vleugel waar vroeger de vrouwen opgesloten zaten en waar Puck twee van de zwartste maanden van haar leven heeft doorgebracht. Ze heeft er zelfs tijdens de Kerstdagen moeten zitten.
Puck stopt bij de derde cel aan de linkerkant. Het slot is er intussen natuurlijk vanaf. Via een klein raam valt er nog net een straaltje licht op de muren. Allerlei herinneringen komen boven. Een enorm schuldgevoel. Hoe is het toch weer zo ver kunnen komen?
Uit haar broekzak haalt Puck een potje met pillen, waarvan ze er eentje wegslikt. Ze gaat in het midden van de cel op de vloer zitten en ze denkt terug aan alles dat ze de laatste tijd heeft laten gebeuren. Aan hoe ze Sofie in haar macht probeert te houden. Ze weet natuurlijk zelf ook wel dat ze dit helemaal op de verkeerde manier aanpakt, maar ze kan niet meer terug. Het is alsof de herinnering aan haar moeder tot leven is gekomen.
Die moet ze beschermen. Koste wat kost.
Puck denkt terug aan hoe ze de flessen rivella heeft gesaboteerd. Een spuit van de opleiding en gejatte plasmedicatie zijn genoeg geweest om ervoor te zorgen dat Sofie voorlopig niet van het bedplassen af zou raken. Zolang Sofie in de luiers blijft, zal het een stuk makkelijker zijn om haar te laten luisteren naar wat Puck wil. En dat is maar één ding: in huis blijven, ver weg van de boze wereld die haar alleen maar kwaad zou kunnen doen.
Het is een kwestie van tijd voordat Sofie Puck eindelijk in vertrouwen zal nemen. Daar is Puck althans van overtuigd. Ze heeft stelselmatig geprobeerd om alle andere vertrouwensopties voor Sofie weg te nemen. Verdenking op anderen schuiven is intussen een groot talent van haar gebleken. Al heeft ze zelf ook moeten liegen. Toen ze tegen Sofie botste bij de drogisterij – en zij dat pak luiers liet vallen – moest Puck heel snel denken. Ze verzon zusjes die ze nooit heeft gehad.
Iets dat in het niet valt bij haar andere daden. Pakken luierbroekjes laten verdwijnen en verschijnen, Sofie via een verborgen camera bespioneren, de sleutels jatten en verplaatsen. Het gaat eigenlijk veel te ver, maar de medicatie is niet eens genoeg meer om de stemmen in Puck haar hoofd het zwijgen op te kunnen leggen.
Puck weet hoe dit gaat eindigen. Ze gaat voor de bijl, tenzij ze iemand anders kan laten opdraaien voor haar daden. Uiteindelijk is er maar één geschikt persoon: Dimi. Puck heeft Sofie al eens voor hem gewaarschuwd en met hoe die jongen Fleur behandelt kan Puck er niet echt medelijden voor voelen.
Een paar minuten later heeft Puck het plan uitgedacht. De timing gaat cruciaal zijn. Zodra Sofie Puck in vertrouwen neemt, moet het héél snel gaan. Gelukkig is er Timo. Die sukkel zal alles doen wat ze vraagt, zolang ze zijn medelijden maar kan wekken..
Go ahead and throw your stones
'Cause there's magic in my bones
Sofie gaat op haar zij in bed liggen. Puck trekt het dekbed over Sofie heen en stopt haar goed in. Dan kijkt ze de kamer van Sofie rond en ziet dat de gordijnen nog open zijn. Als ze die sluit, vindt ze de camera die ze er maanden eerder verstopt had. Boos trekt ze die er vanaf.
Puck draait zich weer richting Sofie, die wonderwel al in slaap is gevallen. Puck glimlacht en wrijft zachtjes over Sofie haar schouder. Ze stapt richting de voordeur en ziet het prullenbakje. Dan kijkt ze naar de camera, spuugt erop en knalt het apparaat in het bakje.
“Viezerik”, fluistert ze nog boos, voordat ze het grote licht uitdoet en de deur achter zich sluit.
Eenmaal op de gang, zakt Puck huilend in elkaar. Ze glijdt langs de slaapkamerdeur van Sofie naar de vloer.
“Ik hou van jou..”, snikt ze schuldig, terwijl ze een hand op de deur legt.
Playing with a stick of dynamite
There was never gray in black and white
There was never wrong 'til there was right
Feeling like a boulder hurtling
Seeing all the vultures circling
Burning in the flames I'm working in
Turning in a bed that's darkening
Bijna een jaar later opent Puck de kelderdeur van een vakantiehuisje net buiten Eindhoven. Ze zet haar laptop op de tafel en kijkt goed rond. Gedachten aan Sofie schieten door haar hoofd. Ze wil dit niet doen, maar ze moet. Er is geen andere keuze.
Het moet nu. Puck heeft het flesje ranja van Sofie aangevuld met wat slaapmiddel, maar dat zal niet eeuwig blijven werken. Ze zal er zelf bij moeten zijn als Sofie wakker wordt, want dan zal ze wel licht in haar hoofd zijn.
Puck stelt nieuwe berichten in die namens de stalker aan Sofie bezorgd zullen worden. Ze moet Sofie laten schrikken en herinneren aan wat ze meegemaakt heeft. Die Daniël mag onder geen enkele voorwaarden dichter bij Sofie komen dan hij nu al is. Dat risico gaat Puck niet lopen.
Zodra ze klaar is, bekijkt Puck de geïmproviseerde cel nog eens. Van tijd tot tijd sluit ze zichzelf hier op, zodat ze toch op enige manier boete kan doen voor haar fouten. Het ziet er best wel akelig uit, maar voor Puck is het een plek van rust geworden. Toch kan ze niet ontkomen aan het idee om er een paar foto’s van te maken.
Als Sofie deze ziet zal ze – in combinatie met de nieuwe berichtjes van de stalker – nooit meer risico willen lopen. Niet met Daniël, of wie dan ook..
My patience is waning
Is this entertaining?
Our patience is waning
Is this entertaining?
Puck haast zich, terwijl ze door Weert loopt. Ze heeft niet veel tijd, maar gelukkig kent ze de kortste routes van het station naar het penthouse van Spoor. No way dat ze zomaar zal accepteren dat Sofie haar verlaat voor Daniël. In geen duizend jaar!
Zodra Sofie afscheid van haar had genomen in het studentenhuis, heeft Puck het pakketje voor noodgevallen uit haar kast getrokken. De halsband met tracker. De speen van Sofie, die nog op Puck haar slaapkamer lag, voegt ze toe aan het pakket. Snel schrijft ze er de naam ‘FIE-FIE’ op, om Sofie nog eens extra de stuipen op het lijf te jagen. Puck weet dat niemand anders dan Sofie haar opa haar zo genoemd heeft. Dat zal haar wel aan het denken zetten.
Puck heeft zich vervolgens naar het station gespoed, waar ze precies één intercity na die van Sofie kan halen en zo slechts een half uur achter haar aan reist.
Zo onopvallend mogelijk propt Puck het pakketje in de brievenbus van het penthouse, waarna ze Sofie een berichtje stuurt met waar ze het kan vinden.
Tevreden stapt Puck terug richting het station. Tijd voor de volgende stappen in haar plan. Renée is tenslotte net zo schuldig. Het wordt tijd dat die etter zelf eens meemaakt hoe het is om Sofie te zijn. En dat Sofie gaat leren hoe lekker het kan voelen om alle macht over iemand te hebben. Ze zal haar wel leren hoe ze wraak moet nemen..
I-I-I got this feeling, yeah, you know
Where I'm losing all control
'Cause there's magic in my bones
I-I-I got this feeling in my soul
Go ahead and throw your stones
'Cause there's magic in my bones
“Je hebt niet echt een hersenschudding, hè?”
Spoor kijkt Puck indringend aan. Het is bijna alsof hij door haar heen kan kijken na al die jaren. Puck speelt de vermoorde onschuld, maar Spoor heeft haar in de gaten.
“Wat is er gebeurd?”
“Niets. Laat het. Ik moet rusten.”
“Froukje!”
Spoor grijpt Puck bij een arm, voordat ze de woonkamer kan verlaten. Instinctief slaat ze zijn hand weg.
Verbaasd kijkt hij naar de blik in haar ogen.
“Het is weer zo ver, niet?”
“Wat wil je nou van me?”
“Ik wil weten of je die medicijnen nog wel slikt.”
“Bemoei je er niet mee.”
“Ik vraag je wat, Froukje!”
Een explosieve woede maakt zich meester van Puck, die op Spoor afvliegt. Hij maakt een afwerend gebaar met zijn arm, maar dat geeft haar alleen maar de gelegenheid om die arm vast te grijpen. Het is alsof ze alle pijn loslaat op Spoor, terwijl haar nagels zich diep in zijn arm graven.
“Noem me nooit meer zo!”, bijt ze hem op een giftige toon toe.
Spoor kijkt haar teleurgesteld aan, tot ze zijn ogen niet meer kan zien. Hij blijft ijzig kalm, ondanks de pijn die ze hem toebrengt. Ze had kunnen weten dat die man niet breekt van een beetje fysiek ongemak, zelfs al stroomt het bloed inmiddels over zijn onderarm.
“Je hebt zelf de keuze. Of je neemt je medicatie, of je bent hier morgen voorgoed weg.”
Puck trekt haar hand terug.
“Hoe durf je? Ga je me nu echt alles afpakken?!”
“Ik wil voorkomen dat IK alles kwijtraak”, reageert Spoor, nog altijd onverstoord door de wond aan zijn arm.
“Het is rotzooi! Alsjeblieft, dwing me niet om die dingen te nemen!”
“Je moet. Doe het voor mij.. ik kan jou niet verliezen, oké?”
Hij is oprecht. Puck voelt het aan alles. Maar hij heeft al afgedaan. Hoe durft hij haar dit ook nog af te pakken? Alles wat ze met hem opgebouwd dacht te hebben, blijkt een zandkasteel.
“Prima”, liegt ze.
“Er ligt nog een potje in het nachtkastje”, reageert Spoor, opgelucht.
Voor het eerst grijpt hij naar zijn arm.
“Sorry. Ik zal er een nemen en dan ga ik naar bed. Kom je zo?”
Spoor knikt.
Puck vertrekt naar de slaapkamer. Ze haalt het potje pillen uit het nachtkastje en draait deze open. Ze haalt er eentje uit, die ze daarna via het openstaande raam de tuin insmijt. Hij verdient misschien beter, maar als hij denkt dat zij alles op gaat geven.. dan zit hij er vurig naast.
“Ik heb je hulp nodig. De laatste keer. Beloofd. Kunnen we morgen een plan maken?”
Als ze het appje naar Timo heeft verstuurd, hoeft Puck niet eens op een reactie te wachten. Ze weet dat hij als een schoothondje zal luisteren naar wat ze wil. Zelfs al woont hij nu in Eindhoven, dankzij Spoor. Eén keer knippen met haar vingers zal genoeg zijn. Ze is al te diep gezakt om nu op te geven. Sofie zal ze nooit loslaten. Voor niemand. Nooit..
Look in the mirror of my mind
Turning the pages of my life
Walking the path so many paced a million times
Drown out the voices in the air
Leaving the ones that never cared
Picking the pieces up and building to the sky
“Help me, Soof.. alsjeblieft! Haal me hier weg!”
Puck legt alle emotie die ze op kan wekken in die schreeuw. Ze staart nog even doodsbang naar haar camera. Dan staat ze op en beëindigt ze de opname. Het sleuteltje van de handboeien ligt op de tafel in de wijnkelder, en die heeft ze dan ook snel genoeg afgedaan. Hoe durft Sofie?! Met Daniël het bed induiken is één, maar dan ook nog zulke smerige spelletjes? Het is alsof Sofie een compleet ander persoon is tegenover Puck dan tegenover Daniël.
Puck beseft maar al te goed hoe hypocriet dat verwijt is. Over twee persoonlijkheden gesproken..
Ze mag dan wel geen enkel bewijs hebben over de affaire die ze vermoedt, maar ze gaat het risico niet nemen. Sofie moet van haar zijn. Helemaal alleen van haar. Dat is de enige manier waarop ze Sofie veilig kan houden..
Ongeïnteresseerd laat Puck haar luier vollopen terwijl ze de opname bewerkt op haar laptop. Ze was al bijna vergeten hoe heerlijk dat aan kan voelen..
Zodra de video is verstuurd, denkt Puck na over haar volgende stappen. Sofie zal nooit voor haar alleen het risico nemen om ‘de stalker’ te confronteren. Puck is zelf blijkbaar niets meer dan een pion in het leven van Sofie. Hopelijk boezemt de video haar genoeg angst in, maar Puck beseft dat ze haar troefkaart zal moeten spelen om Sofie van Daniël af te kunnen krijgen.
De stemmen in haar hoofd maken opnieuw ruzie over de volgende stap. Puck wil hoe dan ook dat Sofie hierheen komt. Dit is haar plek van boetedoening en vergeving. Hier moet het gebeuren. Dit is de plek waar ze voor eeuwig voor elkaar zullen kiezen..
Puck weet dondersgoed dat de enige manier waarop ze Sofie met zekerheid naar hier kan lokken is om haar zusje te gebruiken. Er zit niks anders op. Morgen zal ze Joy gaan halen. Het meisje kent Puck goed genoeg om zonder vragen met haar mee te gaan. Puck heeft de auto van Spoor, waarmee ze snel genoeg in Drenthe kan zijn en weer terug. In het ergste geval draagt ze onderweg gewoon een luier om tijd te winnen.
Het is een risicovol plan om Joy mee te nemen, maar Puck komt tot de conclusie dat het de enige manier is. Er is geen andere weg meer en zeker geen weg terug. Hopelijk heeft Timo zijn opdracht uitgevoerd en het huis van Spoor platgebrand. Dan is die man de komende dagen tenminste met andere zaken bezig en zijn alle sporen naar Puck uitgewist.
Puck besluit om haar luier niet te verschonen, voor ze in het celletje in haar bed stapt. Met een tevreden blik laat ze zich achterover vallen op de matras. Morgen zal alles voorbij zijn. Geen stress meer. Sofie zal voor altijd van haar zijn..
My patience is waning
Is this entertaining?
My patience is waning
Is this entertaining?
I-I-I got this feeling, yeah, you know
Where I'm losing all control
'Cause there's magic in my bones
I-I-I got this feeling in my soul
Go ahead and throw your stones
'Cause there's magic in
There goes my mind
Don't mind
There goes my mind
There goes my mind
Don't mind
There goes my mind
