Nog niet klaar Sofie

[Snakebite]

Hierbij vast een klein voorproefje om de tijd tot Sooftober te vullen. Hopelijk smaakt het naar meer!

Short 1

Sofie zal nooit kunnen wennen aan die typische ziekenhuislucht. Hoewel ze inmiddels een aantal weken op deze afdeling woont, blijft het voor haar iets vreemds. Een constante herinnering dat ze ‘ergens anders’ is. Niet thuis. Waar dat ook mag zijn.

Vreemd genoeg begint Sofie zich ook steeds meer te ergeren aan de stilte. Het is hier gewoonweg te rustig. Blijkbaar is ze na twee jaar in Maastricht toch te goed gewend aan de constante prikkels in haar buurt. In het studentenhuis was tenslotte altijd wel iets te beleven. Leuk, of minder leuk..

Maar hier? Niet bepaald.

Sofie nestelt zich weer op haar bed. Ze is gisteravond begonnen aan een detective die een stuk spannender bleek dan vooraf gedacht. Als ze hier iets heeft, dan is het wel tijd. Waarom wachten?

Nog voordat Sofie de juiste pagina heeft gevonden, wordt de deur van haar kamer opengemaakt en stapt een verpleegster naar binnen. Sinds Sofie hier is, heeft ze veel moeite om mensen te vertrouwen. Iets dat wellicht niet zo gek is, gezien alles dat ze heeft meegemaakt. Maar deze vrouw? Dat is de uitzondering die de regel bevestigt.

Marloes is al wat ouder. Halverwege de vijftig, maar met een duidelijke ‘oma-vibe’. Meer dan eens heeft ze Sofie doen denken aan haar eigen grootmoeder. Waarschijnlijk heeft dat geholpen om haar vertrouwen te winnen. Toch is het vooral omdat Marloes niet zo van de regeltjes is. Ze begrijpt dat Sofie anders is dan de meeste patiënten hier en daar handelt ze ook naar.

“Ik heb post voor je”, glimlacht Marloes. “Een beetje contact met de buitenwereld zal je goed doen.”

Ze heeft een pakketje vast, maar Sofie is niet zo geïnteresseerd.

“Kun je me niet gewoon vertellen wat erin zit? Dat scheelt weer tijd”, reageert ze nonchalant.

Marloes zet het pakketje demonstratief op het bed, vlakbij Sofie. Het is ongeopend.

“Geloof me, ik heb iedereen wel duidelijk gemaakt dat we jouw post niet hoeven te controleren.”

“Waarom?”

“Je hebt me verteld wat je hebt meegemaakt. Ik denk dat een beetje privacy goed is voor je herstel. Dat heb je te lang moeten missen.”

Sofie glimlacht eindelijk terug.

“Misschien wel”, erkent ze, terwijl ze het boek op haar nachtkastje legt.

“Als er iets is, dan weet je waar ik ben”, stelt Marloes haar gerust.

Sofie knikt beleefd. Dat weet ze zeker. Marloes zit eigenlijk altijd achter de balie, waar ze stiekem nog eens een slokje jenever weg kan werken. Geen wonder dat ze de waarde van privacy begrijpt.

Zodra Marloes weg is, neemt Sofie het pakketje op schoot en bekijkt de adressering eens goed. Ze kan nergens een afzender vinden. Iets waar ze behoorlijk de kriebels van krijgt. De laatste paar pakketjes die ze op deze manier heeft gekregen waren allemaal slecht nieuws.

Met verse tegenzin opent Sofie het pakketje. Er blijken allemaal kleine pakjes in te zitten. Netjes in het cadeaupapier verpakt. Sofie snapt er niets van. Haar verjaardag staat tenslotte niet bepaald om de hoek.

Bovenop ligt een kaartje met een beterschapswens. Na even getwijfeld te hebben besluit Sofie om het te openen en de handgeschreven boodschap te lezen.

“Je bent niet alleen. …”

Een koude rilling loopt over Sofie haar rug.

“Zodra je jezelf goed genoeg voelt, wil ik graag met je in gesprek. Ik ken het hele verhaal. Je bent niet zijn enige slachtoffer. Hopelijk wil je me helpen om ervoor te zorgen dat je wel zijn laatste bent. Neem je contact op als je daar klaar voor bent? Beterschap.”

Sofie leunt achterover, tegen haar kussens. Ze snapt er niets van.

‘Zijn’ slachtoffer?

Een paar slokjes water brengen ook geen helderheid. Sofie ziet geen andere keuze. Ze zal de pakjes open moeten maken. Voorzichtig haalt ze de bovenste uit het doosje en scheurt ze het cadeaupapier open. Tot Sofie haar grote verrassing ontdekt ze een telefoon, gloednieuw, in een beschermend hoesje. De oplader zit erbij.

In een flits ziet ze die noodlottige avond weer voor zich. Hoe ze met haar oude telefoon aan haar oor de kelder instapte. Vroeg om de brandweer. Het geschreeuw om hulp op de achtergrond. Het struikelen. De telefoon die regelrecht de vlammen in stuiterde..

Nieuwsgierig opent Sofie de telefoon. Geen code, geen gezichtsherkenning. Alleen de standaardapps. En één onbekend nummer dat al in de contactenlijst staat, onder de naam Janou Trils. Het zegt Sofie helemaal niets.

Snel probeert Sofie uit of ze met deze telefoon op de wifi van het ziekenhuis kan inloggen, maar al snel merkt ze dat dit niet hoeft. Ze kan gewoon via 5G op internet. Of het een bundel of een abonnement is, weet Sofie natuurlijk niet. Maar dit opent mogelijkheden. Snel zoekt ze via Google naar de naam Janou Trils, maar dit levert geen duidelijke resultaten op.

Sofie besluit om de andere pakjes maar open te maken. Hopelijk brengen die iets meer antwoorden dan vragen..

Al snel weet Sofie héél zeker dat deze persoon perfect op de hoogte is van haar verhaal. Dat die precies weet wie ze is. Een pluche knuffel van Iejoor, die wellicht beter bij haar karakter past dan haar lieve Tijgetje. Een houten speelgoedtrein - of beter: locomotief - waarvan ze het nut niet zo snapt. En een speen. Niet felroze, zoals haar vorige, maar zachtgeel. Duidelijk voor een volwassene, met een koordje waarop een aantal schattige bijen en de tekst "BEE HAPPY" prijken.

Sofie zucht. Ze kent deze film al, hoewel alles in dit geval een stuk positiever voelt. Veiliger. Toch kan ze de vragen niet uit haar hoofd zetten. Wie is deze Janou nou precies? Wat wil die van haar?

Na een paar minuten twijfelen besluit Sofie om op te staan. Ze kijkt via het raampje in haar deur naar de gang, waar ze constateert dat de verpleging voorlopig wel iets anders te doen heeft dan haar lastig te vallen. Snel stapt ze haar badkamertje in en kijkt naar de telefoon in haar trillende handen.

"Je kunt altijd weer ophangen", stelt ze zichzelf fluisterend gerust.

Sofie klikt op het groene icoontje naast de naam van Janou en houdt de telefoon aan haar oor. Hij gaat over. Steeds weer. Het duurt een hele tijd voordat Sofie iets anders hoort. Haar oproep wordt aangenomen.

"Hallo? Sofie, ben jij het?"

Wordt vervolgd..

 

[qawsedrf]

Oee kan niet wachten, stel je voor ik zeg dat het al Oktober is dan ga je dat toch niet factchecken of wel

 

[Snakebite]

Oee kan niet wachten, stel je voor ik zeg dat het al Oktober is dan ga je dat toch niet factchecken of wel

Haha, zou hebben gewerkt als het niet zo warm was geweest. Gelukkig nog wel een paar van deze shorts voor de tussentijd.

 

[daiperke1]

Oooo spannend

 

[Pjotr007]

Spannend zeg, wat een gave short!

 

[Snakebite]

Sooftober komt dichterbij.. voor de liefhebbers hierbij short 2 van de 3..

Short 2

Sofie is onderweg naar de tuin van het ziekenhuis voor een nieuwe bezoeker. Ze staat samen met Marloes in de lift en gebruikt de spiegelwand om te zien of haar haren een beetje fatsoenlijk zitten. De uitgroei wordt steeds beter zichtbaar, naarmate de tijd verstrijkt. Er is de mogelijkheid om hier naar een kapper te gaan, maar Sofie heeft de energie nog niet kunnen vinden.

“Ben je nerveus?”, glimlacht Marloes.

“Elke minuut van elke dag”, zucht Sofie.

Geen woord gelogen.

“Wil je dat ik erbij blijf? Dan regel ik wel iets.”

“Dankjewel, maar ik kan het wel.”

Sofie waardeert Marloes enorm. Er is geen vrouw die zoveel regeltjes zou buigen om haar te ondersteunen als Marloes. Maar dit is een gesprek dat ze alleen wil aangaan.

“Dat weet ik, meisje. Ik ga dan gewoon weer met de lift naar boven. Als je terug wil komen, of als er iets anders is..”

“..dan laat ik de receptie naar boven bellen”, knikt Sofie.

“Hartstikke goed!”

Zodra de lift de begane grond heeft bereikt, bedankt Sofie Marloes en vertrekt ze naar de tuin. Het is bijna twee maanden geleden dat ze hier met Puck en Spoor heeft gezeten. Er is sindsdien geen dag geweest waarop Sofie er niet aan heeft teruggedacht. Het volledige palet aan menselijke emoties is bij die mijmeringen opgeborreld.

Het gesprek met Janou zou eigenlijk eerder al zijn geweest, maar Sofie heeft het tot twee keer toe afgezegd. De herinneringen aan Puck hebben haar herstel niet bespoedigd. Alles wat er in die bungalow is gebeurd, blijft haar achtervolgen. Tot in haar dromen aan toe. Al kunnen ze beter nachtmerries worden genoemd.

Gelukkig is het buiten lekker zonnig. Sofie heeft gemerkt dat licht haar goed doet. Zonlicht, welteverstaan. Die felle lampen in het ziekenhuis hebben dat effect juist niet. Ze zoekt het meest afgelegen vrije tafeltje uit en gaat zitten. Het is nog aan de vroege kant, maar dat vindt Sofie juist prettig. Nu kan ze even wennen en een paar slokjes water drinken tot ze op haar gemak is.

Even later – en precies op tijd – verschijnt er een jonge vrouw in de tuin, die de omgeving nauwkeurig afspeurt. Sofie schat dat ze een jaar of vijfentwintig zal zijn. Om de één of andere reden is dat jonger dan ze zich vooraf had ingebeeld.

“Sofie?”, vraagt ze voorzichtig, terwijl ze dichterbij komt.

Sofie knikt.

“Ik ben Janou. Aangenaam.”

Een beleefde glimlach is alles dat Sofie op dit moment kan opbrengen. Als Janou gaat zitten, neemt Sofie nog een flinke slok water.

“Dankjewel dat ik op bezoek mag komen.”

Janou ziet er enigszins nerveus uit. Iets aan haar verschijning vertelt Sofie dat er meer aan de hand is dan er in eerste instantie zou lijken. Ze besluit om goed op haar hoede te blijven.

“Wat kan ik voor je doen?”

“Dat hangt er een beetje vanaf.. van hoe goed je jezelf nu voelt”, begint Janou voorzichtig.

“Ik ben niet zo goed met mysterieuze zaken. Daar heb ik er zelf al te veel van meegemaakt. Dus ik zou het heel fijn vinden als je me gewoon het hele verhaal vertelt. Als ik iets niet aankan, dan zeg ik het wel.”

Janou knikt begripvol.

“Oké..”, zucht ze.

Sofie lijkt zowaar enige emotie in de blik van Janou te bespeuren. Alsof ze moeite heeft met wat ze nu zelf gaat vertellen.

“Ik doe al enige tijd onderzoek naar iemand.. die een talent lijkt te hebben voor het laten verdwijnen van andere mensen. Op dit moment kan ik twee vermissingen aan die persoon linken en eerlijk gezegd dacht ik dat jij de derde was.”

“Dat is niet zo, zoals je kunt zien.”

“Gelukkig niet”, beaamt Janou. “Echter zou je wel heel goed in het plaatje hebben gepast.”

“Waarom doe je dit onderzoek?”, vraagt Sofie, scherp op enige non-verbale hints.

Janou haalt twee grote mappen uit haar tas. Het zijn behoorlijk gevulde dossiers. Sofie kan al snel zien dat ze vol zitten met papieren, krantenknipsels en foto’s. Al snel liggen er twee foto’s voor Sofie op tafel, waarbij ze zelf maar concludeert dat het om de vermiste mensen moet gaan.

“Dit..”, vervolgt Janou, “..is mijn zusje Anouk. Althans, vijf jaar geleden. Ze was achttien toen ze verdween, drie straten van jouw studentenhuis.”

“Luister, als dit over Puck gaat.. ik wil er niets mee te maken hebben, oké?”, moppert Sofie.

De foto’s raken haar.

“Wie is Puck?”, vraagt Janou.

Sofie merkt al snel dat ze oprecht is in haar vraag, maar besluit toch om niet te antwoorden.

“Hoe dan ook..”, vervolgt Janou. “Dit is Bindi. Zij verdween drie maanden geleden. Toen was jij al hier.”

Met moeite kan Sofie zich concentreren op de foto van het meisje dat blijkbaar Bindi heet. Ze zal van dezelfde leeftijd als Sofie zijn. Lang, licht krullend haar. Goudblond. Vrolijke glimlach, maar een zekere.. droevigheid in haar ogen..

“Vreselijk allemaal, maar wat wil je nu eigenlijk van mij?”

“Informatie..”, verzucht Janou.

“Denk je dat ik hier iets mee te maken heb?!”

“Nee.. het is.. nou, lees dit anders..”

Janou haalt een document uit de map van Bindi en schuift het naar Sofie. Het lijkt een cijferlijst te zijn van een hogeschool. Enkele gegevens zijn overdadig gemarkeerd met een roze stift.

“Snap je nu waarom ik je hulp nodig heb?”

Sofie staat naar het papier.. één van de zaken die gemarkeerd is, is de naam van een docent.

“Ben Spoor..”, fluistert Sofie geschrokken.

Meteen schuift Sofie haar stoel naar achter en met een ruk staat ze op. Janou volgt haar voorbeeld en probeert haar te kalmeren.

“Ik zei toch dat ik hier niks mee te maken wil hebben?”

“Alsjeblieft, Sofie.. je bent mijn enige hoop. Ik moet ze vinden! Er is niemand anders die zo dicht bij hem staat en.. bereid is naar me te luisteren..”

Sofie zucht geërgerd.

“Ga gewoon naar de politie!”

“Is het jouw ervaring dat die problemen daadwerkelijk kunnen oplossen?”

Sofie haalt haar schouders op. Daar heeft Janou helaas een punt.

“Luister, Spoor is raar.. maar hij is geen slecht mens. Het zal allemaal gewoon toeval zijn.”

“Ik geloof niet in toeval”, reageert Janou resoluut. “En bovendien..”

Sofie besluit om toch weer te gaan zitten, terwijl ze op het einde van die zin wacht.

“Bovendien wat?”

“Mijn zusje.. Anouk.. had ook incontinentieproblemen. Van Bindi weet ik het allemaal niet zeker, maar een studiegenoot zei dat er een gerucht ging dat iemand Bindi luiers had zien kopen. En dan heb ik het niet over een een kleine maat, als je snapt wat ik bedoel..”, fluistert Janou.

Sofie kijkt beschaamd weg en trekt instinctief haar vestje extra ver over de rand van haar broek.

“Oké, maar wat wil je dan van mij? In het ene geval is de vermissing al van jaren voordat ik naar Maastricht kwam.. en in het andere geval was ik al hier.. Ik weet er niets van..”

“Nog niet..”, verbetert Janou.

“Wacht.. je bedoelt dat..”

Sofie slikt.

“Spoor vertrouwt je. Hij zal toenadering van jouw kant niet weigeren. Jij bent de enige die informatie uit hem zal kunnen krijgen zonder wantrouwen te wekken. Juist omdat hij niet zal verwachten dat jij hier iets van weet. Hij zal het nooit aan zien komen.”

Een koude rilling glijdt over de rug van Sofie.

“Ik wil die mensen niet meer terug in mijn leven..”, begint Sofie.

“Het is maar tijdelijk”, reageert Janou. “Alsjeblieft, Sofie.. noem maar een prijs..”

Allerlei vragen razen tegelijkertijd door Sofie haar gedachten. Uiteindelijk kiest ze de meest prangende.

“Wie ben jij echt..?”

 

[Pjotr007]

Woho...wat een toffe short/teaser weer zeg. Het verhaal neemt weer een (verdiepende) wending. Zin in!

 

[Snakebite]

Een laatste voorproefje..?

Short 3

“Je bent hier natuurlijk vrijwillig, maar dat wil niet zeggen dat ik je niet tegen kan houden als ik denk dat het echt noodzakelijk is. Kun je me uitleggen waarom je wilt vertrekken?”

Sofie wrijft nerveus over haar bovenbenen. In al die maanden dat ze nu op deze afdeling verblijft, heeft ze nooit kunnen wennen aan het kantoor van dokter Depeky. Al helemaal niet aan de man zelf, die in alles het tegenovergestelde is van Marloes. Ergens is het geen goed teken dat de verpleging Sofie meer geholpen heeft dan de psychiater die aan haar is toegewezen.

“Ik voel me inmiddels stukken beter en dat is ook al een tijdje stabiel. Bovendien begint het nieuwe studiejaar al snel en ik moet nog een hoop regelen.”

Depeky trekt bedenkelijk een wenkbrauw op en Sofie beseft nog maar eens hoeveel enger hij daardoor wordt. Ze heeft zich nooit echt op haar gemak gevoeld bij hem. Zelfs de leren stoelen in zijn kantoor lijken extra plakkerig te zijn, zodat je nog minder kans hebt om snel uit zijn buurt te zijn.

“Het is natuurlijk goed dat jij jezelf beter voelt. Dat is tenslotte het doel van je verblijf hier. Ik weet alleen niet of je er ook weer klaar voor bent om al die prikkels op je af te zien komen in een omgeving die minder veilig is dan deze. Bovendien.. ik kan me niet voorstellen dat je weer teruggaat naar Maastricht of Eindhoven? Na alles?”

Sofie schudt haar hoofd.

“Nee, daar ga ik zeker niet meer heen. Ik besef heel goed dat er teveel nare herinneringen zijn en dat zal mijn studie ook niet ten goede komen. Er is een hogeschool in Rotterdam waar ik toegelaten ben.”

“Nu nog? Moet je dat niet al in mei hebben geregeld?”, vraagt Depeky verbaasd.

“Eigenlijk wel, maar een docent heeft het voor me kunnen regelen. Dezelfde die me heeft geholpen om hier mijn tweede jaar alsnog af te sluiten.”

“Spoor, bedoel je?”

Sofie knikt. Het is wellicht iets te enthousiast, maar ze is dan ook nooit een goede actrice geweest. Sinds haar gesprek met Janou is Sofie niet meer zo ontspannen bij de naam van Spoor. Hoewel ze nog altijd haar twijfels heeft over alles dat ze heeft gehoord, weet Sofie maar al te goed dat ze Spoor niet door en door kent. Bij die man kan alles..

“Ik weet niet of dat nou wel zo verstandig is. Je ex-vriendin woont toch bij hem?”

“Dat klopt”, bevestigt Sofie. “Ik ben er niet bang voor om haar toevallig eens tegen te komen. Soms moet je ook dingen durven loslaten om aan iets nieuws te kunnen beginnen.”

“Mooi gezegd. Ik geloof er alleen niets van”, grinnikt Depeky.

“Dat is aan u”, reageert Sofie nonchalant.

“Rotterdam..”, herhaalt Depeky overdreven langzaam. “Dat is wel een heel eind uit de buurt. Waar ga je dan wonen?”

Sofie vindt het vreselijk als mensen tegen haar praten alsof ze een klein kind is. Depeky weet dat en toch doet hij het. Het zal opzettelijk zijn. Een test. Nog een reden waarom ze de man niet mag. Hij weet al veel te veel van haar en kan precies op de gevoelige knoppen drukken. De laatste persoon die dat bij Sofie heeft gedaan bewijst wel dat zulke personen nooit de beste bedoelingen met je hebben.

“Spoor heeft me een appartement aangeboden. Het ligt dicht bij Rotterdam Centraal, dus ik heb dan snelle toegang tot het openbaar vervoer. Er liggen genoeg winkels dichtbij. Het Erasmus is praktisch om de hoek. Een lange hoek, maar toch.. als er iets is, dan kan ik makkelijk hulp vinden.”

“Heeft die man overal appartementen? Als ik zo rijk zou zijn, dan zou ik niet meer voor de klas staan.”

Sofie haalt haar schouders op.

“Hij heeft wel eens iets gedeeld over een schadevergoeding en een erfenis. Dat heeft hij belegd in vastgoed en.. iets met diversificatie van zijn portfolio.. ik weet niet meer precies hoe hij het heeft uitgelegd”, vertelt Sofie.

Het is niet eens gelogen. Eén van de keren dat Spoor haar en Renée een lift naar Weert heeft gegeven, heeft hij dat hele verhaal eens afgerateld. Sofie zat op de achterbank en is op een zeker moment gestopt met luisteren. Het leek onbelangrijk, al zou ze na het gesprek met Janou willen dat ze zich meer details kon herinneren.

“Al blijft het een enigma..”, zucht ze.

“Het klinkt vooral als een rare man”, werpt Depeky haar tegen.

Sofie merkt dat ze de neiging heeft om Spoor te verdedigen. Toch besluit ze om dat niet te doen. Haar twijfels over zijn persoon zijn daar niet eens de reden van. Depeky is haar aan het testen en Sofie is niet van plan om emotioneel te worden. Dat zou hem alleen maar een excuus geven om haar niet te laten gaan. Iets dat ze hoe dan ook wel van plan is.

“Normaal bestaat niet. Dat heb ik hier wel geleerd.”

“Touché.”

Even is het stil. Depeky bladert door Sofie haar dossier, dat opengeklapt op zijn schoot ligt. Het lijkt wel of hij dit gesprek probeert te rekken. Of hij zo lang mogelijk van de macht die hij nu heeft wil genieten.

“En je incontinentie?”

Depeky flapt het eruit alsof het niets is, zelfs zonder op te kijken. Een laatste valkuil. Gelukkig heeft Sofie zich goed voorbereid op dit gesprek en ook deze vraag had ze al zien aankomen.

“Zo zou ik het niet willen noemen, maar goed. Wat is daarmee?”, reageert ze kalm.

Depeky kijkt dan toch op. Hij kiest zijn moment bewust.

“Hoe zou je het dan wel willen noemen?”

“Gewoon. Bedplassen. Het gebeurt alleen als ik slaap, dus het is niet alsof ik niet zindelijk ben.”

“Dat zeg ik ook niet, sorry..”

“Ik kan daar ’s nachts gewoon een luier dragen, zoals ik hier ook doe. Het zal vanzelf een keer ophouden en tot die tijd kan het me eerlijk gezegd niet schelen of iemand het weet of niet. Dat geldt ook voor Spoor.”

“Duidelijk.”

Sofie heeft nooit geweten dat ze zo goed kan bluffen. Natuurlijk is Spoor inmiddels wel op de hoogte van allerlei persoonlijke details, inclusief het bedplassen. Natuurlijk maakt het Sofie ergens nog wel uit of iemand weet dat ze ’s nachts luiers nodig heeft. Maar vooral.. Depeky heeft er geen flauw idee van dat ze er nu ook een draagt. Sterker nog: ze is niet eens droog. Een bewuste keuze. Maar Depeky merkt niets. Alleen Marloes – die haar de extra broekjes stiekem toespeelt – weet ervan.

Ze heeft zo veel voor deze man kunnen verbergen..

“Oké, Sofie, als je echt wilt gaan.. dan teken ik de papieren. Op twee voorwaarden.”

Het zou ook eens niet, denkt Sofie stilletjes. Er is altijd iets.

“Allereerst teken ik ze per overmorgen. Het is vrijdag, dus de komende twee dagen zul je weinig moeten en kunnen doen. Ik wil graag dat je die twee dagen hebt, zodat je jezelf nog kunt bedenken. Anders sta je dadelijk nog op straat.”

Sofie wil benoemen dat Spoor de huur van haar kamer in Maastricht gewoon heeft doorbetaald, maar dat lijkt een slecht idee. Ze knikt stilletjes.

“Daarnaast wil ik vaste contactmomenten met je. Rotterdam is ver weg, dus dan worden het digitale sessies. Een half uurtje per week in het begin. Als ik er gerust in ben dat alles echt goed gaat, dan kunnen we de frequentie afbouwen.”

“Ik heb niet echt behoefte aan een digitale reclasseringsambtenaar..”, geeft Sofie eerlijk toe.

“Zo moet je het niet zien, Sofie. Het is een vangnet. Je zet een grote stap – en dat is goed – maar je zult zelf ook begrijpen dat het zomaar zou kunnen dat deze TE groot is. Zoals ik zeg, we kunnen het afbouwen. Op zijn tijd. Of als je daar een andere therapeut hebt gevonden. Tot die tijd zijn dit mijn twee voorwaarden. Het is aan jou.”

“Prima”, zucht Sofie. “Bedankt, dokter Depeky.”

Snel staat ze op en schudt zijn hand. De buit is binnen; de rest doet er niet toe.

“Zeg maar Eric.”

Sofie knikt en glimlacht beleefd, terwijl ze de koude rillingen negeert.

Als Sofie even later terug op haar kamer is, haalt ze meteen de telefoon van Janou onder haar matras vandaan. Nog zoiets waar Depeky niets van weet, maar waar Marloes een perfecte bondgenoot in is geweest. Niet dat het nog veel zal uitmaken nu het ontslag van Sofie geregeld is.

Sofie stapt naar de badkamer en start een oproep. De eerste helft van haar plan is inmiddels geslaagd, maar nu komt het deel waar ze het meest tegen opziet.

“Spoor..”, klinkt het nonchalant en geïrriteerd tegelijkertijd aan de andere kant van de lijn.

Precies zoals Sofie gewend is.

“Met Sofie”, reageert ze zachtjes.

“Sofie? Ik had niet gedacht dat ik nog iets van je zou horen na het gesprek..”, reageert Spoor verbaasd.

“Ik heb er nog eens goed over nagedacht en ik wil toch graag naar Rotterdam.”

“Rotterdam? Oh..”

“Ja, ik wil geen misbruik maken van wat er allemaal gebeurd is, maar ik zou het fijn vinden als u me toch zou willen helpen met de overstap.”

“Natuurlijk. Het komt alleen wat onverwacht..”, reageert Spoor.

“Voor mij eigenlijk ook. Daarom ben ik blij dat u dat appartement beschikbaar heeft, want ik ga op zo’n korte termijn zeker geen kamer meer kunnen vinden.”

“Ja, daarover..”, begint Spoor.

Sofie voelt de narigheid meteen aankomen. Wat Spoor nu ook gaat zeggen, het is niet iets waar Sofie blij mee gaat zijn.
“.. ik heb zo lang niets meer van je gehoord dat ik er op een zeker moment van ben uitgegaan dat dit telefoontje ook niet meer zou komen. Ik heb dus wat andere plannen gemaakt..”

Sofie rolt met haar ogen, maar weet beleefd te blijven. Eyes on the prize..

“En wat zijn die plannen dan?”

“Ik woon voorlopig zelf in het appartement, omdat ik mijn colleges voornamelijk in Rotterdam heb laten inroosteren. Er is een slaapkamer vrij, als je daarmee kunt leven. Of, ja, met mij dan.”

Sofie denkt even na. Wat dichter op het vuurtje van Spoor zitten zou niet persé kwaad kunnen.. maar toch.. het verhaal lijkt incompleet..

“Er is iets dat u me niet vertelt..”

“Ja..”, geeft Spoor toe.

Het blijft even stil.

“Puck woont hier ook..”

 

[Luier 86]

Owee, weer onheil in aantocht

 

[Snakebite]

Owee, weer onheil in aantocht

Ik dacht, laat ik eens wat anders proberen..

 

[Pjotr007]

Oehhhh spannend! Heel gaaf om je vervolg weer te lezen Snakebite.

 

[Little Endy]

Al moeten we nog even een maand wachten, ik denk dan toch...

En eh... mogen we ook al onze prikborden, punaises, rode draden, foto's, briefjes en zo erbij pakken?

 

[luierdromertje]

Ikke ook nu weer benieuwd wat er nu weer allemaal komt

 

[Snakebite]

Ikke ook nu weer benieuwd wat er nu weer allemaal komt

Oehhhh spannend! Heel gaaf om je vervolg weer te lezen Snakebite.

Al moeten we nog even een maand wachten, ik denk dan toch...

En eh... mogen we ook al onze prikborden, punaises, rode draden, foto's, briefjes en zo erbij pakken?

Je hoeft geen maand te wachten, dankzij deze opvulling..

Het zou zomaar kunnen dat de prikborden en rode draden weer goed van pas gaan komen. Of al van pas komen. Of zelfs al van pas kwamen in de drie shorts.

 

[Snakebite]

Kleine update: ik begin iets later met het posten van de nieuwe hoofdstukken, omdat Wisselspoor een beetje uitloopt. Het zal ergens deze week worden, maar de 1e zal net niet lukken. Omdat de verhalen een stukje overlap hebben is het beter om Wisselspoor eerst af te ronden.

Voor wie in de tussentijd nog een goed verhaal zoekt met een vergelijkbaar thema: Privacy - Het Geheim van Marieke Zwart is wat mij betreft een echte aanrader. (Hij staat bij 16+, maar eigenlijk gewoon AL.) Of wellicht staat er in de lijst op mijn profiel nog een ander verhaal dat je interessant lijkt.

 

[Pjotr007]

Neem je tijd @Snakebite, dank voor de uitleg. We kijken uit naar het vervolg, heerlijk om ons te goed te kunnen doen aan jouw prachtig geschreven verhalen.

 

[drynitedude]

Gods Jezus. Ik heb dit hele verhaal in 1 dag uitgelezen en wat ben ik blij dat sooftober precies nu weer gaat beginnen...

Echter. Wat mij wel vrij direct opviel is de naam jouna stril wat een perfect anagramm is voor Journalist 0.0

 

[Snakebite]

Gods Jezus. Ik heb dit hele verhaal in 1 dag uitgelezen en wat ben ik blij dat sooftober precies nu weer gaat beginnen...

Wacht even, in één dag?! Misschien wel het leukste dat ik ooit heb gehoord over één van mijn verhalen! Ik weet niet of dit het goede moment is, maar.. er zijn ook nog twee spin-offs (heb geen beter woord) van dit verhaal.. misschien iets voor morgen. Deze en d'n dizze in elk geval.

Echter. Wat mij wel vrij direct opviel is de naam jouna stril wat een perfect anagramm is voor Journalist 0.0

Hm, ja, die zat niet al te best verstopt. Heeft nog lang geduurd..
Gelukkig is die andere nog niet opgevallen..

 

[drynitedude]

Misschien omdat ik hier dus in 1 dag doorheen ben gevlogen dat deze naam direct eruit sprong. De spin offs komen zeker nog maar dit verhaal heeft me niet los gelaten.

Je schrijfstijl is perfect, leest goed weg en je bent je bewust van wat je schrijft. Je weet genoeg hints te verstoppen maar ook genoeg zijsporen om me volledig om de tuin te blijven lijden. Luister ik hou van puzzels en mysterie. Maar met de Fie-Fie is mijn gedachte zelfs even naar haar eigen familie gegaan "zouden zij het kunnen"....... Nee das wel heel vergezocht.

Even serieus, steek die gouden veer in je luier en neem het compliment ten harte. Dit verhaal.... Man, echt beste wat ik hier gelezen heb.

 

[Snakebite]

Start Serie 3
De eerste post van dit verhaal bevat een inhoudsopgave met linkjes, waardoor je alles gemakkelijk terug kunt lezen zonder dat er dingen verklapt worden.

Hoofdstuk 27: Gatenkaas

Ondanks dat het een heerlijk warme dag is, staat er vandaag een behoorlijke wind. Om de één of andere reden is het altijd sterker vlak voor de ingang van het centraal station. Een koude rilling loopt over Sofie haar rug als ze de hal binnenstapt en zoekt naar een plekje waar ze de komende twee uur in enige rust kan doorbrengen. Voor zover dat hier überhaupt mogelijk is. Rotterdam is tenslotte nog drukker dan Maastricht en daar heeft Sofie zich al regelmatig overweldigd gevoeld.

Natuurlijk had Sofie ook gewoon in het appartement kunnen blijven. Het is daar sowieso rustiger dan in welk Starbucks-filiaal dan ook. Het heeft echter ook twee grote nadelen: Puck en Spoor. Het is niet dat ze Sofie de hele dag op haar lip zitten, maar ze moet nog enorm wennen aan hun aanwezigheid. Hoe ze ook hun best doen; Sofie kan niet vergeten wat er allemaal gebeurd is. Wat het haar allemaal gekost heeft. Belangrijker nog: waarom ze überhaupt naar Rotterdam is gekomen.

Sofie heeft op internet intussen al naar alle informatie over Bindi en Anouk gezocht die er maar te vinden was. Hoewel het meeste achter een aanzienlijke betaalmuur bleek verstopt, is wat ze wel heeft kunnen lezen bepaald geen geruststelling geweest. Ook in de dossiers die Janou haar heeft gegeven stond weinig positiefs.
Met name de achtergrond van Bindi is tragisch gebleken. Het was genoeg om Sofie weer enige dankbaarheid te laten voelen voor het leven dat ze heeft, met alle ongemakken inbegrepen.

Na het inchecken en een korte wandeling door de hal komt Sofie bij een tweede Starbucksfiliaal, waarvan ze eerder al eens had opgemerkt dat het er altijd rustiger lijkt. Geen wonder dat Spoor dit specifieke appartement heeft gekocht. Inclusief de kiosk zijn dat drie koffiezaken op loopafstand, zelfs voor iemand met zijn conditie..

Niet veel later kan Sofie zich met een warme chocolademelk in een hoekje op de bank nestelen. Er zijn maar een paar andere klanten, dus – als ze haar koptelefoon maar opzet – kan ze hier prima een paar videogesprekken afhandelen. Dan is dat tenminste allemaal aan de kant voordat Sofie naar haar lessen moet. Dankzij Spoor is ze hier in Rotterdam gewoon in kunnen stromen in het derde jaar van haar studie, maar ze zal wel nog een extra stage moeten lopen.

Afwijkende programma’s voor dezelfde studie binnen dezelfde keten hogescholen. Blijkbaar kunnen ze zelfs daar de zaken niet duidelijk of simpel houden. Gelukkig heeft Sofie ook hierin op het netwerk van Spoor mogen rekenen. Hoe moeilijk het ook is om enig vertrouwen in die man te hebben, toch was het aanbod te mooi om af te slaan. De stagevergoeding is ook niet mis, al vermoed Sofie sterk dat die linea recta uit de zak van Spoor komt.

Het kan haar vreemd genoeg weinig schelen. Elke cent die zij op haar rekening heeft is mooi meegenomen, zelfs als het van hem komt. Bovendien mag Sofie dan wel haar wantrouwen hebben, toch staat nog altijd niet honderd procent zeker vast dat Spoor iets met die verdwijningen te maken heeft.

Tot dat moment neemt Sofie al het goede aan dat op haar pad mag komen. Zij heeft Anouk en Bindi nooit gekend, maar toch voelt Sofie heel sterk de verantwoordelijkheid om keuzes te maken in hun naam zolang ze dat nog kan. Waar ze ook zijn, het lijkt er niet op dat ze veel te kiezen zullen hebben.

“Dag Sofie!”, klinkt het niet veel later via haar laptop in haar koptelefoon.

“Hoi!”, reageert ze vrolijk. Of dat echt is, daar is ze nog niet over uit.

“Ben je klaar voor je eerste dag?”, vraagt Jasper beleefd.

“Ik vind het wel spannend, om eerlijk te zijn. Het is de eerste keer dat ik een fotoshoot ga meemaken, laat staan begeleiden. Zoals ik al zei, ik heb niet zoveel met foto’s en video’s maken..”

Jasper glimlacht.

“Maak je vooral geen zorgen. Dit is allemaal in voorbereiding van de daadwerkelijke campagne. Dit zijn niet de foto’s die we echt zullen gaan gebruiken. Het enige waar jij voor moet zorgen is dat ze zo goed mogelijk aansluiten bij het beeld dat jij van de campagne hebt. Hiermee hoef je de rest alleen maar te overtuigen van jouw visie. En je weet waar je het over hebt; dat zagen we wel in je project!”

Sofie knikt stilletjes.

Nogal wiedes dat Sofie weet waar ze over spreekt. Afgelopen schooljaar heeft ze samen met Renée een project uitgewerkt over een marketingcampagne voor een nieuwe, grotere maat bedplasbroekjes. Hoe Spoor het precies heeft geregeld weet Sofie ook niet, maar het marketingbedrijf was enthousiast en – nu het merk ook echt een grotere maat gaat uitbrengen – wil haar project tot leven brengen. Jasper, de directeur, heeft haar zelf aangenomen en zorgt voor persoonlijke begeleiding.

Dat is natuurlijk een mooi compliment, als een directeur zich persoonlijk met jouw stage komt bemoeien, maar toch voelt Sofie zich er niet comfortabel bij om te laten blijken waardoor ze zo goed weet waarover ze praat. Het bedplassen is bij haar zelf ook nog altijd niet verdwenen, ondanks verwoede pogingen om er gedurende haar tijd in het ziekenhuis alsnog van af te komen.

Het feit dat Sofie een tijd lang is overgestapt van de luierbroekjes op de grotere luiers voor volwassenen had meer te maken met haar dynamiek met Puck. Een dynamiek die inmiddels voorgoed verzuurd lijkt te zijn. Sinds het traumatische einde van hun relatie heeft Sofie zichzelf dan ook opnieuw proberen te behelpen met luierbroekjes. Al waren die in het ziekenhuis van beduidend betere kwaliteit dan het merk waar ze nu stage voor loopt.

Iets dat ze maar beter niet benoemt.. de grotere maat is wellicht al genoeg vooruitgang voor het moment..

“Hoe dan ook”, gaat Jasper verder. “Van morgen hangt dus wel iets af, maar zelfs al zou je achteraf volledig ontevreden zijn.. dan zorgen voor een extra shoot. Die fotograaf kost echt geen fluit, dus voel vooral geen druk. Morgen moet je vooral zelf voldaan naar huis kunnen gaan, oké?”

“Oké. Ik zal mijn best doen.”

“Daar ben ik zeker van. Ik ga weer verder. Succes alvast!”

Sofie groet Jasper en sluit het gesprek af. Het is een aardige man en ze is ook blij met het vertrouwen dat hij in haar stelt. Het blijft toch vreemd hoe fijne, normale mensen zoals Jasper bevriend kunnen zijn met een figuur als Spoor.

Veel tijd om na te denken over de sociale kring van haar nieuwe huisgenoot heeft Sofie echter niet. Het volgende videogesprek komt exact op afspraak binnen op haar laptop.

“Dag dokter”, groet Sofie.

“Sofie, ik heb je toch al een paar keer gezegd dat je me nu gewoon Eric mag noemen?”

“Sorry, maar dat blijf ik ongemakkelijk vinden.”

“Eigen keuze”, zucht Depeky. “Hoe gaat het met je? Een beetje kunnen wennen aan Rotterdam?”

“Jawel. Het is allemaal nog nieuw, dus ik moet mijzelf ook nog wat tijd geven om echt gewend te raken aan deze nieuwe situatie. Tot nu toe gaat het in elk geval prima.”

Depeky knikt.

“Neem je de medicatie op tijd?”

“Natuurlijk!”

Een regelrechte leugen. Zelfs toen Sofie nog in het ziekenhuis verbleef spoelde ze al elke dag die kalmeringstabletten door op het toilet. Niet uit principe of koppigheid, maar omdat ze al na een week in de gaten kreeg hoe duf en verdoofd ze van die medicijnen raakte. Goed kunnen slapen is fijn, maar het begon voor Sofie meer en meer te voelen alsof ze de controle kwijtraakte. Zo’n beetje het laatste waar ze op zit te wachten.. na alles..

“Prima. Ik heb je herhaalrecept klaargezet bij de apotheek in Rotterdam waar je jezelf hebt ingeschreven. Je kunt ze gewoon afhalen zodra je het nodig hebt. Wel even contact opnemen als je er meer dan drie per dag neemt.”

“Zal ik doen, dok..ter”, knikt Sofie.

“Ik wil het wel nog even ergens anders met je over hebben. We hebben hier gisteren helaas iemand moeten ontslaan voor het ontvreemden van bepaalde ziekenhuiseigendommen.”

Sofie voelt de bui al hangen. Dit gaat de verkeerde kant uit.

“Marloes, je hebt haar toch ook gekend?”

“Ja, zij heeft mij het meest begeleid op de afdeling”, geeft Sofie toe.

“Juist. Heb jij ooit aan haar gemerkt dat ze dronk onder werktijd of iets dergelijks? Heeft ze je stiekem bepaalde spullen gegeven of proberen te verkopen?”

“Nee. Ik heb nooit iets aan haar gezien”, liegt Sofie opnieuw.

“Vreemd. Elke andere patiënt die ik het vraag, wist wel wat voorbeelden te noemen.”

“Dat kan, maar ik ben niet ‘elke andere patiënt’, toch?”

“Zoveel is zeker, Sofie. Toch zou ik je willen vragen om nog eens goed terug te denken aan je interacties met Marloes. Het zou ons helpen om het ontslagproces soepeler te kunnen laten verlopen als we beter begrijpen hoe alles is gegaan. Positief of negatief.”

“Ik zal het wel zeggen als mij nog iets te binnen schiet, maar ik heb het altijd erg fijn gehad met Marloes. Ze is er altijd voor me geweest en dankzij haar voelde ik me in elk geval veilig op de afdeling.”

Marloes was ook altijd degene die Sofie stiekem van luierbroekjes voorzag op de afdeling en al snel in de gaten kreeg dat Sofie het niet in haar dossier wilde hebben staan. Als Marloes zo haar best heeft gedaan voor de privacy van Sofie, dan zal zij nu hetzelfde respect tonen en haar mond houden. Zelfs al was de geur van jenever in die tijd nooit ver weg.

“Dat is prettig om te horen. Ik zou het inderdaad waarderen als je me enige openheid over je ervaringen met Marloes zou kunnen verschaffen. Dat hoeft niet persé nu, dus je kan daar de tijd voor nemen. Dit is tenslotte maar een korte check-in. Of zijn er soms dingen die je als belangrijk zou omschrijven en die ik zou moeten weten?”

“Nee, hoor..”

Het liegen gaat Sofie steeds gemakkelijker af. In het begin was dat een ontwikkeling die ze als vreselijk ervaren heeft, maar inmiddels is ze daar ook wel overheen gestapt. Jarenlang is ze het brave meisje geweest, die altijd volgens de regels speelde. Wat heeft dat haar gebracht? Niet veel goeds. Dus als het nodig is voor haar eigen gemoedsrust, dan moet een leugentje om bestwil er maar mee door kunnen.

“Zeker?”

Klinkt Depeky nou teleurgesteld omdat een patiënt een goede band heeft gehad met een medewerker?

“Heel zeker, dokter.”

“Prima. Ik heb niets anders voor vandaag. Volgende week op dezelfde tijd dan maar?”

“Dat is goed. Fijne dag,.. Eric..”

“Fijne dag, Sofie.”

Zo snel als ze maar kan sluit Sofie de videocall af. Die Depeky, dat zou nou echt een goed maatje van Spoor kunnen zijn. Net zo’n rare kwast en veel te slijmerig om te vertrouwen. Als Sofie een manier zou weten om zo snel mogelijk van die man af te raken, dan zou ze er gisteren al gebruik van hebben gemaakt. Ze zit sowieso niet te wachten op iemand die haar controleert. Daar heeft ze haar buik inmiddels al lang van vol.

Dat is misschien wel het enige dat ze echt aan Puck te danken heeft. Door al dat gestalk heeft Sofie intussen de behoefte wel verloren om zich afhankelijk op te stellen naar anderen, of om veiligheid te zoeken in de armen van iemand anders. Zelfstandigheid is meer dan ooit een prioriteit voor haar geworden. Dat is maar goed ook, anders zou ze dat zo weer kunnen verliezen aan Puck of Spoor.

“Heb je al iets kunnen vinden?”

Het berichtje van Janou komt niet onverwacht, maar Sofie had gehoopt op iets meer tijd en ruimte. Ze is pas twee dagen in Rotterdam, dus Janou kan toch niet oprecht verwachten dat Sofie al vorderingen heeft kunnen maken? Ze heeft de lay-out van het appartement tenslotte pas amper onder de knie. Dat ding is gelukkig ook erg groot. Het houdt haar huisgenoten automatisch op enige afstand.

Tot twee dagen geleden wist Sofie niet eens dat er appartementen bestonden met meerdere verdiepingen. Spoor heeft er in elk geval één. Hij en Puck wonen op de onderste verdieping, met ieder een aparte slaapkamer en een kantoor voor hem. Daar is ook de gezamenlijke keuken. Sofie slaapt op de bovenste verdieping, met daar ook een eigen badkamer. Een luxe waar ze in Maastricht alleen maar van had kunnen dromen.

Al zou ze Puck en Spoor met liefde inruilen voor Fleur en Mia. Althans, Mia.. mag Renée anders ook?

Sofie grinnikt even bij de gedachte aan de polonaise van lovers die ze in twee jaar bij Mia de revue heeft zien passeren. Weemoedig neemt ze de laatste slokjes van haar chocolademelk. Het is ook al bijna tijd voor haar eerste lessen. Ze besluit het berichtje van Janou nog even onbeantwoord te laten en scrollt naar haar lesrooster. Eerst een college over experience marketing van ene ‘besp’. Wie heet er nou weer zo?

Dan slaakt Sofie een geïrriteerde zucht. Het is een afkorting. Ben Spoor. Natúúrlijk is haar eerste les van hem. Het lijkt welhaast onmogelijk om die man langer dan een uur te kunnen ontlopen, zelfs in een stad als Rotterdam. Hoewel ze na die les gelukkig ook nog wat andere docenten mee zal mogen maken, besluit Sofie om maar op te schieten. Als er één persoon is bij wie je niet te laat in de les wilt komen, dan is het besp wel..

Uren – en een dodelijk saai college van Spoor – later, komt Sofie vermoeid aan bij het appartementengebouw. Ze was alweer vergeten hoe zwaar die lessen soms kunnen zijn. Zeker bij een docent die zo lastig is als Spoor. Wat dat betreft zou niet alleen Puck, maar ook hijzelf, een tweede persoonlijkheid kunnen hebben. De Spoor die ze één-op-één meemaakt, is tenslotte heel anders dan degene die er plezier aan lijkt te beleven om zijn studenten op steeds creatievere wijze te martelen..

Sofie opent de deur naar de hal en besluit de brievenbus te controleren. Het is niet dat ze nou een hoop post verwacht, integendeel. Van haar familie hoeft ze voorlopig niets te verwachten en haar vriendinnen in Maastricht zijn bepaald geen schrijvers. Het is gewoon een rare kriebel in Sofie haar hoofd die er – om welke reden dan ook – op staat om nu het sleuteltje van de brievenbus uit te proberen. Alsof het iets zou uitmaken. Hoe dan ook, bij jeuk krabt men nou eenmaal.

Al snel heeft Sofie het brievenbuskastje open en staart een stapeltje post haar aan. Reclamefolders, wat rekeningen voor Spoor, één voor Puck, een streekkrantje.. en een andere, vreemde enveloppe. Het is met de hand geadresseerd. Dit moet een persoonlijke brief zijn, beseft Sofie. Hij is gericht aan Spoor, dus ze besluit de brief extra goed te bekijken en het handschrift te fotograferen met haar telefoon. Voor het geval dat.. soms komen dingen je nou eenmaal gewoon aanwaaien.

Dan draait Sofie de enveloppe om en ziet ze de informatie van de afzender. Althans, informatie is een groot woord. Het zijn twee letters. B.B. Het kwartje valt al redelijk snel, zelfs in haar vermoeidheid.

“Bindi Bartels..?”, fluistert Sofie verbaasd.

Bedankt voor het lezen van dit hoofdstuk. Laat gerust weten wat je ervan vond en een like voor de moeite wordt altijd gewaardeerd!