Geschreven door: Pieter
Inhoudsopgave
Hoofdstuk 1 - "Help!"
Hoofdstuk 2 - "Waarom?"
Hoofdstuk 3 - "Klere koppijn!"
Hoofdstuk 4 - "Moet iedereen het weten?"
Hoofdstuk 5 - "Mama Jennifer"
Hoofdstuk 6 - "Auw!"
Hoofdstuk 7 - "Bah!"
Hoofdstuk 8 - "Nog een baby?"
Hoofdstuk 9 - "Leermoment"
Hoofdstuk 10 - "Nog meer?"
Hoofdstuk 11 - "Beloning"
Hoofdstuk 12 - "Kansberekening"
Einde Verhaal
(Deel 1)
Hoofdstuk 1 - "Help!"
Donderdagavond, halfacht 's avonds. De augustuszon zakte langzaam naar beneden, maar de warmte bleef nog meedogenloos in de stad hangen. De terrasjes langs de grachten zaten vol met studenten die hun kennismaakten met hun nieuwe klasgenoten, of oude verwelkomden na een soms onverdiende zomerpauze. De stad bruiste, leefde en gonsde, en ik verheugde me erop om eraan deel te gaan nemen. Vanaf nu zou ook ik onderdeel zijn van het studentenleven. Het leven zou fantastisch worden.
Ik stond voor de deur van een oud herenhuis, aan een gracht, maar in een rustiger gedeelte van het centrum. Ik moest glimlachen om de vijf verschillende bellen met vijf verschillende naamplaatjes. Ik keek nogmaals op het inmiddels verfrommelde briefje, en probeerde de naam te ontcijferen op de naamplaatjes naast de deurbellen. Ik drukte op het vierde knopje en een luid gerinkel klonk echoënd uit de hal. Vrijwel meteen hoorde ik gestommel achter de deur, alsof er iemand hals over de kop de trap af rende. De zware houten deur zwaaide open en ik keek het meisje aan dat ik kort voor de zomervakantie tijdens de introductiedag al had gezien. We hadden kort met elkaar gepraat en ze had me aan kamer aangeboden in hun studentenhuis. En toen ik de huurprijs hoorde, tezamen met de locatie en de grootte van de kamer had ik vrijwel meteen ja gezegd. Voor de zekerheid was ik nog even naar de kamer wezen kijken, maar dat was eigenlijk alleen nog maar een formaliteit geweest. En het feit dat ik in hetzelfde huis zou wonen als deze Saskia gaf me ook alleen maar extra zin in het nieuwe jaar. Samen met haar zouden we de gezamenlijke woonkamer delen, maar ook de badkamer en de niet onaanzienlijke tuin met terras. Ik mocht mezelf gelukkig prijzen dat we elkaar zo toevallig waren tegengekomen
"Hoi, Mark. Kom binnen!" Zei ze hartelijk. Ze droeg niet meer dan een strak bikinibroekje met daarboven een kort hemdje. Aangezien ik een paar treden lager op de straat stond keek ik recht tegen haar bruingebrande buik aan, alsof haar navel me uitdagend aanstaarde. Natuurlijk was ik meteen verliefd geweest op deze spontane, goedlachse meid. Haar lichtblonde haren glansden, evenals haar ogen. Haar huid was nog bruiner getint dan ik me kon herinneren, maar dat was niet zo gek, want de zomer zat er natuurlijk nu bijna op. Ze praatte elegant en met een klein Brabants of Limburgs accentje, en zeker ten opzichte van dat scherpe, platte gewauwel hier in de stad, klonk dat charmant en zachtmoedig.
Met een sporttas met kleren over mijn schouder liep ik achter haar aan de gang in. Ze leidde me naar de centrale woonkamer die aan de achterkant van het huis zat. De grote glazen schuifwand naar de tuin stond open, en twee andere meiden stonden op vanuit hun ligstoel in de tuin. Drie grote tweezitsbanken stonden rond een ronde salontafel, terwijl de vierde zijde gereserveerd was voor een open haard met een enorme schouw eromheen. Het hoge plafond met de dikke houten balken gaf de kamer een grotere uitstraling dan die in werkelijkheid was, maar de kamer was ruim genoeg om ook nog een lange houten eettafel met bijpassende stoelen te huisvesten.
"Ga maar zitten, dan zal ik de andere meiden er even bij roepen." Zei Saskia, het meisje dat me had binnengelaten. Ik fronste, want ik zag alleen nog maar jonge vrouwen om me heen, en het leek alsof er hier alleen maar vrouwen woonden. Even twijfelde ik of ik dan wel goed zat, maar ik had Saskia herkend, en zij mij, dus dat kon toch niet fout zijn.
"Jennifer, Judith! De nieuwe is er!" Riep Saskia vanuit de deuropening, en ik hoorde boven nu ook gestommel. De houten vloeren kraakten, en verraadden de haast waarmee Judith naar beneden kwam rennen. Een paar tellen later stond ik ineens omringd door vier meiden, die me allemaal onderzoekend aankeken. Een beetje gênant was het wel, maar ik begreep dat ze ook wel nieuwsgierig waren naar hun nieuwe huisgenoot.
"Ik... Wonen hier alleen vrouwen?" Vroeg ik verlegen. Saskia lachte me toe, en schudde resoluut haar hoofd. Een ogenblik was ik opgelucht. Blijkbaar was het studentenhuis toch groter dan ik had gedacht.
"Nee hoor, jij woont hier toch ook?" De andere meiden lachten, maar toch voelde ik een bepaalde spanning. Maar misschien kwam dat ook wel door de onverwachte overvloed aan vrouwelijk schoon. Onderzoekend keek ik de kring rond, er zat geen enkele echt lelijke vrouw tussen. Allemaal waren ze slank, hadden ze een mooi gezichtje, en spontaan werd ik toegelachen.
"Meiden, dit is Mark. Hij is onze nieuwe man in huis!" Saskia stelde me voor, en de meiden leken de grap leuk te vinden.
"Dit is Jennifer, Judith en Helen." Een voor een wees ze naar de meiden, die ik allemaal een handje gaf. Ze glimlachten me allemaal lieflijk toe, maar weer voelde ik die spanning, alsof ze iets voor me verborgen hielden. Alsof ze iets erg grappig vonden, maar waar ik niets vanaf wist. Ik deed het af met zenuwen van mijn kant. Ik was voor de zomervakantie maar een paar minuten binnen geweest en had weinig tijd gehad om rond te kijken, en eigenlijk had ik verwacht in een soort van aftands en bouwvallig kraakpand terecht te komen, maar dat viel dus reuze mee. Het zag er zelfs heel erg netjes uit, anders dan de verhalen die ik over studentenhuizen had gehoord. De eerste indrukken waren totaal anders dan ik had verwacht, en het leek alsof ik me nog even moest oriënteren op de nieuwe omgeving
"Dan zal ik je nu even je kamer laten zien. Ga je mee naar boven?" Vroeg Saskia, en ik knikte. Ik liep achter haar aan en zag dat de andere meiden ons volgden. Een beetje nerveus werd ik er wel van. Halverwege de trap draaide Saskia zich even naar me om. Ze keek een ogenblik bezorgd om, terwijl ik de vreemde lege plekken aan de muur bekeek. Op de licht verkleurde, wit gestucte muren, tekenden zich vier grote lichtere vierkanten af, met midden bovenin een schroef. Alsof er tot voor kort een schilderij of iets had gehangen.
"Je krijgt helaas een andere kamer, in ieder geval voorlopig. Dat vind je niet erg, toch? Hij is even groot, maar deze kamer kijkt uit op de gracht, niet op de tuin." Ik haalde mijn schouders op, ik had niets te klagen. Saskia liep door en liet me de badkamer zien, een ruime moderne ruimte met een bad, een losse douchecabine en een toilet. De wastafel stond zoals verwacht helemaal vol met potjes, flesjes en busjes haarlak, crèmes, shampoo, etc. Ik glimlachte, en kende dit van thuis, waar ik een oudere en een jongere zus had.
Saskia leidde me naar haar eigen kamer. De kamer was niet zo groot, maar je had wel toegang tot een terrasje boven de keuken. Ook hier was alles netjes opgeruimd. Daarna kreeg ik de kamer van Judith te zien. Jennifer en Helen liepen alvast door naar een andere kamer, waar ik even later door Saskia en Judith ook naar toe geleid werd. Ik had Jennifer en Helen deze kamer in zien gaan, maar de deur was alweer gesloten. Saskia deed de deur open en Judith gaf me een klein zetje, en ineens stond ik in mijn nieuwe kamer.
"Dit is je nieuwe kamer, voorlopig in ieder geval." Zei Saskia en ik hoorde hoe de deur achter me gesloten werd. We stonden met zijn vijven in de kamer en vol verbazing keek ik rond. Ik voelde vier paar ogen op me gericht, en ineens begreep ik de spanning op hun gezichten. Ze wilden een grap met me uithalen.
Ik keek rond in een grote, vreemde kinderkamer. Er lag wit zeil op de vloeren, terwijl de kale muren lichtblauw waren behangen. Vier meiden stonden een beetje aan de kant van de kamer, terwijl Saskia naar het bed liep. Het was een ouderwets ziekenhuisbed met hoge stalen randen die op en neer geklapt konden worden.
"Dit is je bed, en kijk!" Ze sloeg het dekbed open, en ik keek verbaasd naar de leren riemen. "Als je stout bent geweest kunnen we zorgen dat je je bed niet uit kunt." Ik keek sprakeloos toe, terwijl ik een aantal meiden op de achtergrond kon horen grinniken. Saskia hield een soort van brede leren handboei omhoog, gevoerd met bont. De handboei kon worden gesloten met een simpel gespje. Saskia lachte en gaf de kinderlijke mobile boven het bed een zet, waardoor het rinkelend de stilte doorbrak. Ze sloeg het dekbed weer terug. Ik was sprakeloos, lachte nerveus, en met een licht bezweet voorhoofd keek ik toe hoe Saskia naar een lange, lage kast liep, met daarop een vreemd plastic matras.
"Dit is je commode. Hierop kunnen we je wassen en je luier verschonen." Ik slikte en probeerde een glimlach te tonen. De mobile boven het bed rinkelde nog zachtjes na, terwijl ik mezelf inbeeldde dat dit allemaal maar een grap was. Toch voelde ik me niet prettig, vier jonge vrouwen overweldigden me enorm. Saskia bukte voor de commode en trok een kastdeur open. Ze pakte iets wits van een stapeltje af, kwam overeind en hield het me voor. Uit gewoonte pakte ik het van haar aan. Het voelde koel en zacht aan, het kraakte zachtjes. Net op het moment dat ik me realiseerde wat het was, hielp Saskia me.
"Dit is je nieuwe ondergoed. De luiers zullen je bed beschermen tegen ongelukjes, maar ook overdag zullen ze van pas komen. Als je vastgebonden op bed ligt kun je tenslotte niet zo gemakkelijk naar het toilet, toch?" Saskia lachte en de andere meiden giechelden. Als in een trance keek ik naar de luier in mijn handen, en alsof het iets vies was gooide ik weg. Het landde op het bed, waar het half opengevouwen bleef liggen.
"En dit is je speelhoekje, voor als we even geen tijd hebben om op je te passen. Kijk, ook hier hebben we van die handige handboeien." Ze bukte over de rand van een grote box, waarin allerlei speelgoed lag, vooral knuffelberen en zacht speelgoed. Ze hield een zelfde leren handboei omhoog, die ze me ook in het bed had laten zien. Ze overdonderde me met een aantal verbijsterende indrukken, en als verstijfd keek ik toe.
"En in deze kast kun je je kleren kwijt, alhoewel we zelf ook al wat kleren voor je hebben, zoals speciale luierhemdjes." Mijn verbazing was nog lang niet voorbij, en met open mond keek ik Saskia aan.
"Wat... Is dit... Een grap, of.... Of een soort van inwijding?" Stotterde ik, maar ik keek naar meerdere schuddende hoofden. Zwijgend keken ze me aan, wachtend op mijn reactie. Ik was echter verward, stomverbaasd, en ik had geen idee meer of het nu een grapje was, of dat ze het echt meenden. Het leek op een grap, maar het kwam vreselijk serieus over. Toch kon ik me niet voorstellen dat dit niet als grap bedoeld was.
"Ik... Maar..." Stamelde ik. "Ik begrijp het niet... Ik..." Saskia kwam naar me toe en legde een arm over mijn schouder. Ze drukte zich tegen me aan.
"Zo moeilijk is het anders niet. We verwachten een beetje medewerking van je, maar als je stout bent krijg je een pak voor je billen, we zullen regelmatig je luier verschonen, je zult op tijd naar bed worden gebracht, je krijgt eten en onderdak, we zullen je studieresultaten in de gaten houden, en je desnoods helpen, en goed gedrag zal worden beloond met privileges, zoals later naar bed, minder strakke oppasregelingen, en uiteindelijk misschien zelfs het toiletprivilege."
"Het... Het toiletprivilege?" Het klonk absurd.
"Ja, zolang je een luier draagt is het toilet natuurlijk verboden gebied voor je."
"Ik... Ik draag helemaal geen... geen luiers."
"Nog niet, maar dat gaan we heel snel veranderen." Antwoordde Saskia meteen. Ik keek haar met open mond aan. Het grapje was nu niet leuk meer en eindelijk leek het tot me door te dringen, natuurlijk was dit te absurd voor woorden. Mijn passiviteit verdween als sneeuw voor de zon. Ik duwde haar van me af en deed een stap van haar vandaan.
"Wat... Wat is dit voor... voor onzin?" Stotterde ik kwaad, maar toch ook een beetje bang. Vier paar ogen keken me weer zwijgend aan. Ze reageerden helemaal niet op mijn uitval, leken nog steeds mijn reactie af te wachten. Ik keek hoopvol naar de slaapkamerdeur, maar Jennifer en Judith stonden naast elkaar voor de deur, als een muur van vastbeslotenheid keken ze me aan, een lichte glimlach speelde om hun monden. Hun blikken waarschuwden me zonder woorden dat ontsnappen zinloos was.
Ik kreeg een half minuutje om na te denken, maar de absurde situatie was niet te overzien. Kwaad draaide ik me van hen af en liep naar het raam toe, de enige kant die niet werd afgesloten door de vrouwen. Ik keek door de gesloten vitrages de gracht op. Een enkele waterfiets voer nog richting het drukkere stadsdeel. Mijn linkerhand zocht steun op de rand van het stalen bed. Achter me hoorde ik een fluisterende stem, en wat gegniffel. Ik draaide me kwaad om. Dit moest een studentengrap zijn, een soort van inwijding. Wat kon het anders zijn! Saskia kwam weer naar me toe en legde een hand op mijn schouder. Ik keek haar verbolgen aan.
"Dit is geen grap, en ook geen inwijding. En als de meiden ons even alleen willen laten, dan kunnen Judith en ik je nu meteen even helpen." Saskia keek even naar de andere meiden, waarvan de meeste een beetje teleurgesteld keken. Terwijl ik weer met de zoveelste vraag naar Saskia keek, zag ik dat iedereen behalve Judith de deur uitliep. De deur sloot en met zijn drieën bleven we achter.
"He... Helpen, waarmee?" Vroeg ik ineens weer nerveus, en onzeker. Saskia haalde hardop lachend haar schouders op.
"Heb je helemaal niet geluisterd? Kom, ga even op de commode liggen, dan zullen we je even snel wassen en krijg je je eerste luier om." Ik schrok, terwijl ik een hand op mijn bovenarm voelde, die me langzaam, maar zonder echte dwang, naar de commode duwde. Judith kwam ook dichterbij, maar ze was niet nodig om me naar de commode te krijgen. Ik voelde de commode al in mijn rug duwen, terwijl Saskia en Judith nu zo dicht bij me stonden dat ik hun beide geuren kon opsnuiven.
Een lichte paniek overviel me, het leek allemaal een nachtmerrie te zijn, en ik wilde maar niet wakker worden. Tegenstribbelend, maar onzeker en besluiteloos, probeerde ik meer ruimte te krijgen, duwde ze voorzichtig van me af, alsof ik geen ruzie probeerde te maken. Maar gezamenlijk tilden ze me snel op de commode, en ze duwden me achterover. De tijd van zachte bewegingen, hun voorzichtige, bijna tedere aanrakingen, was ineens voorbij. Zonder veel inspanningen lag ik ineens voor hen op het aankleedkussen. Het leek alsof de tijd voorbij was gevlogen, de paniek, de angst, de verbazing, de ontzetting, ze hadden allemaal bijgedragen in mijn passiviteit. En nu schrok ik wakker.
Het aankleedkussen was zacht, en ik voelde hoe Judith mijn hoofd optilde en er een plastic kussentje onder schoof. Judith aaide me over mijn gezicht, maar ik sloeg haar hand weg, steunde met een hand op het aankleedkussen en probeerde overeind te komen. Ik was te laat, juist op het moment voelde ik een riem over mijn buik strak getrokken worden. Mijn rug en billen werden in het zachte matras geduwd, en noodgedwongen zakte ik weer achterover. Judith trok meteen mijn steunende hand weg en mijn hoofd zakte terug op het plastic kussentje.
Saskia boog iets over me heen, en haar gezicht verstrakte. De glimlach was verdwenen. Ik merkte dat ik vast zat, niet meer van de tafel af kon, en ik vroeg me af hoe ik het zover had kunnen laten komen. Ik vervloekte mijn eigen passiviteit. Zowel Judith als Saskia grepen nu een pols en trokken het achter mijn hoofd. Hulpeloos voelde ik hoe ook mijn polsen vastgebonden werden. Ik voelde alleen een armband van zachte stof, bijna kriebelend, maar ik kon mijn polsen niet meer dan een centimeter of drie bewegingen. Een kort, leren riem beperkte mijn bewegingsvrijheid, en hulpeloos bleef ik trekken.
"Nee! Niet..." Riep ik, maar een hand bedekte mijn mond. Het was Judith, ze keek me recht in mijn ogen.
"Probeer niet te schreeuwen, dat kunnen we niet toestaan." Waarschuwde ze, terwijl ik voelde hoe Saskia mijn schoenen en sokken begon uit te trekken. Judith haalde haar hand van mijn mond af, en leek even af te wachten of ik weer zou beginnen te schreeuwen.
Mijn T-shirt werd over mijn hoofd getrokken, waar het ter hoogte van mijn vastgebonden polsen bleef steken, tegelijkertijd werd mijn korte broek, en mijn onderbroek, naar beneden getrokken. Ik gilde, meteen gedempt door de hand op mijn mond.
Ik was naakt!
Judith maakte mijn polsen om de beurt los en weer vast, en gaf mijn shirt daarna aan Saskia. Zij gooide al mijn kleren en schoenen op een stapeltje op mijn bed, en kwam daarna meteen terug naar de commode gelopen. Ik hoorde het en spartelde wild op de tafel heen en weer.
"Nee! Maak me los... Houd op!" Riep ik woedend, maar mijn stem werd gedempt door Saskia's hand. Saskia keek me niet eens aan, maar haar hand drukte stevig op mijn mond, duwde mijn hoofd in het kussen, terwijl ik met mijn voeten op het aankleedkussen probeerde mijn buik door de riem heen te duwen. Er zat echter geen enkele speling in de riem.
"Bedankt Judith, ik kan het nu zelf wel verder. Jouw beurt komt ook nog wel." Zei Saskia, en Judith maakte aanstalten om weg te lopen.
"Doe je voorzichtig met hem. Hij is zo vreselijk onschuldig." Zei Judith. Ik hoorde het aan en keek smekend naar Saskia op. Saskia keek echter eerst hoe Judith de kamer verliet, en de deur achter zich sloot. Saskia draaide zich daarna naar me toe. Ze haalde haar hand van mijn mond en legde hem op mijn nog trillende buik, haar rechterhand gleed over de binnenkant van mijn dijbeen.
"Je begrijpt dat we je hebben moeten vastmaken. Na verloop van tijd zul je dit gewend zijn, en zul je je vrijwillig laten verschonen." Zei ze met groot zelfvertrouwen, terwijl ze de riem om mijn middel een heel stukje losser maakte.
"Nooit!" Riep ik kwaad uit, het was ondenkbaar dat ik me dit ooit vrijwillig zou laten overkomen. Saskia lachte om mijn woedeuitbarsting. Ze draaide zich van me af en vulde een bakje met water bij de wastafel. Het bakje werd in een verrijdbaar tafeltje geplaatst, dat ze daarna naar de commode toe reed.
"Kun je je herinneren dat je ooit eerder zo gewassen bent?" Vroeg ze, terwijl ze een washandje van het karretje pakte. Ik antwoordde niet en keek naar het vreemde karretje. Niet alleen hing er aan de bovenkant een bakje met water in, daarnaast was er ruimte om andere spullen te plaatsen. Ik kon wat verschillende dingen zien liggen, flesjes, potjes, een schaar, zelfs een rol plakband.
Saskia drenkte het washandje in het water en draaide naar me toe. Ze probeerde het washandje in mijn kruis te duwen, maar met haast spastische bewegingen probeerde ik dat te verhinderen. Mijn lichaam verkrampte, en terwijl mijn handen stevig achter mijn hoofd waren gebonden, maakte ik de meest vreemde bewegingen. Natuurlijk kon ik het washandje echter niet ontwijken. Onder luid kermend protest voelde ik hoe het lauwe washandje mijn plasser omvatte.
"Heb je nooit in het ziekenhuis gelegen, met een gebroken been, of zoiets?" Vroeg Saskia verder. Heftig schudde ik mijn hoofd. Ik verbaasde over het feit dat dit alles voor Saskia de gewoonste zaak van de wereld leek te zijn. Nogmaals drenkte ze het washandje in het lauwe water. Mijn protest zwakte langzaam af, mijn spieren in mijn schouders begonnen pijn te doen, ik kon dit protest niet langer volhouden. Mijn billen zakten bijna ontspannen terug op het plastic, terwijl het water dat van mijn kruis druppelde, het plastic onder me bevochtigde. Ditmaal duwde ze het washandje op mijn buik, net onder mijn navel, en wreef het zachtjes heen en weer.
"Alsjeblieft..." Smeekte ik, hopend op een wonder, hopend op redding uit onverwachte hoek. Ze duwde het washandje voorzichtig onder de riem die mijn buik maar weinig bewegingsruimte gaf, door. Daarna drenkte ze weer het washandje in het water en draaide ze zich naar mij toe.
"Wees lief en trek je knieën in, zodat ik je billen kan wassen?" Vroeg ze, maar natuurlijk gehoorzaamde ik niet. Ze hoefde van mij weinig medewerking te verwachten, ondanks dat ik nu alleen nog maar passief tegenstribbelde.
"Nee!" Ik probeerde mijn tranen te bedwingen, ik wilde niet ook nog kinderachtig gaan huilen, en ik zocht naar innerlijke krachten om tegenstand te bieden. "Nee! Maak me los en laat me gaan!" Beval ik, maar ik kreeg een gemene glimlach terug.
"Mark, ik kan zonder enige moeite allerlei heel akelige, en heel pijnlijke, straffen voor je verzinnen, je kunt tenslotte geen kant op. En natuurlijk weet ik wel dat we samen nog heel wat ongehoorzaamheid zullen moeten overwinnen. Misschien denk je dat dit allemaal maar een spelletje is, maar dat is het absoluut niet, je gaat dus, zonder enige twijfel, nog heel wat minder plezierige momenten meemaken, momenten die heel pijnlijk en heel gênant zullen zijn. We zijn met zijn vieren, en we hebben allemaal geen enkele moeite om je een flink pak slaag te geven. We zullen geen ogenblik twijfelen als jij het ons zo moeilijk maakt dat alleen de pijn van een leren riem op je blote billen uitkomst zal bieden. Ik wil je met alle plezier nu zoveel pijn doen dat je alles zult doen wat ik zeg, maar dat doe ik liever niet. Straks, als jij met een luier om beneden tussen ons in zit, zullen we je wat weer vertellen over wat wij met je doen, en waarom. En tot die tijd hoop ik dat de dreiging van een pak voor je billen genoeg motivatie is om je te laten gehoorzamen." Ze keek me indringend aan, en een rilling trok door me heen. Ik had geen enkele twijfel dat ze meende wat ze zei. De gedachte om met een riem een pak slaag te krijgen deed me huiveren, het brak mijn iele verzet, en bijna als vanzelf kwamen mijn knieën omhoog.
Het gezicht van Saskia brak weer open toen ze zag dat ik gehoorzaamde. Zodra mijn billen bereikbaar waren duwde ze het washandje in mijn bilnaad. Zachtjes wreef ze heen en weer.
"Dank je wel, Mark. Wees gerust dat we alleen in uiterste noodzaak zullen overgaan tot ouderwetse opvoedingstechnieken." Nogmaals drenkte ze het washandje en mijn billen werden onder handen genomen. Daarna gooide ze het washandje in het bakje en pakte ze een handdoek van onder uit het karretje. Snel maar zorgvuldig droogde ze me af, waarna ze met een andere handdoek het plastic onder me afdroogde.
Saskia liep naar het bed toe en pakte de luier die ik daar had neergegooid. Met argusogen volgde ik haar bewegingen. Plots kwam de paniek weer in me boven, een op de achtergrond aanwezige drang, bereikte nu pas mijn bewustzijn.
"Ik... Mag ik alsjeblieft eerst plassen?" Stamelde ik met een beschaamde blik. Terwijl Saskia de luier verder openvouwde keek ze me een ogenblik aan. Ze glimlachte.
"Over een minuutje mag je plassen." Zei ze en ik voelde hoe ze de luier onder mijn billen duwde. Mijn billen zakten op het zachte inwendige van de luier, en Saskia duwde mijn bovenbenen uit elkaar.
"Maar..." Stamelde ik, toen het tot me doordrong dat ze bedoelde dat ik het in mijn luier moest doen. "Nee, nee, nee." Sputterde ik, terwijl de luier al dichtgevouwen werd. Het gemak waarmee ik de luier omgekregen had, had me moeten doen realiseren dat ze dit vaker had gedaan. De plakstrips werden een voor een nog eens stevig aangedrukt, en in mijn volledige hulpeloosheid realiseerde ik me dat ik wel een klein kind leek. De grote, dikke luier zag er absurd uit, voelde heel vreemd tussen mijn benen. Het elastiek drukte in mijn liezen en tegen mijn buik, het jeukte een beetje.
Saskia liet me even alleen en reed het karretje terug naar zijn plaatsje tegen de muur. Ze gooide het bakje met water leeg, en spoelde het om. Het washandje werd tegelijk met de twee handdoeken en mijn kleren meegenomen naar ergens buiten deze kamer. Met spanning keek ik door de deuropening heen of iemand me zo kon zien liggen, maar de gang leek leeg. Ik hoorde stemmen van beneden komen.
Saskia kwam terug en liet de kamerdeur open. Ze kwam dicht bij mijn gezicht staan, en weer rook ik haar zoete lichaamsgeur: zweet, vermengd met een verwaterd parfum. Ze legde een hand op het kruis van mijn luier, voelde mijn plasser door de dikke absorberende stof heen.
"Je luier is heilig. Als je die met je vingers aanraakt, of als je er op elke andere manier mee knoeit, zul je merken dat een luier omkrijgen ook een stuk minder vriendelijk kan. Je zult ook merken dat een zachte luier je zere billen maar weinig zullen kunnen troostten. Begrijp je wat ik bedoel?" Zei ze, en met haar linkerhand drukte ze mijn hoofd iets achterover, zodat onze blikken elkaar voor een ogenblik kruisten. Ik knikte. Saskia's rechterhand gleed van de luier af, tot mijn onderbuik.
"Moet je nodig plassen?" Vroeg ze, terwijl ze zachtjes ter hoogte van mijn blaas drukte. Ik knikte, en Saskia lachte me toe. Ze maakte de leren riem over mijn middel los.
"Dan zullen we maar snel naar beneden gaan. Ik denk dat iedereen graag toekijkt hoe jij voor de eerste keer je luier bevuilt." Saskia boog iets voorover en bevrijdde mijn polsen. Blijkbaar had ze er vertrouwen in dat ze me in bedwang kon houden, dat ik niet zou ontsnappen. Toen mijn polsen los waren, pakte ze mijn rechter bovenarm beet, en dwong me van de commode af te komen. Onder een zacht gekraak van de luier sprong ik van de commode af.
"En? Denk je dat je eraan kunt wennen?" Vroeg ze en sloeg een arm om me heen. Ik bracht mijn hand naar de luier toe, om het vervelende kriebelende gevoel te onderzoeken, maar meteen werd mijn had weggetrokken. Ik zweeg, en liet me naar beneden leiden. Mijn naaktheid en de schaamte van een luier drukten alle ontsnappingsgedachten voor een ogenblik naar de achtergrond.
Hoofdstuk 2 - "Waarom?"
Mijn enige kledingstuk was de luier, en zonder pardon werd ik de woonkamer ingeduwd waar vier meiden vol verwachting op me stonden te wachten. Ik werd verwelkomd met applaus en gelach. Judith kwam meteen op me af, drukte een dikke kus op mijn wang, en wreef ondertussen even over mijn geluierde billen. Jennifer wreef even troostend door mijn haar, terwijl Helen alleen maar even snel mijn luier aan wilde raken.
Ook Saskia werd gefeliciteerd met het feit dat het haar zonder grote problemen was gelukt om mij geluierd weer naar beneden te krijgen. Als een bijna volwassen zeventienjarige was ik de trap opgelopen, en nu, als klein kind stond ik in het midden van de kamer. Het werd me teveel en ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en barstte in huilen uit. Ik voelde me als een klein kind, gestraft voor iets stouts en bang en onzeker. Weglopen kwam niet eens meer bij me op.
Jennifer was blijkbaar als eerste bij me, en drukte me tegen zich aan. Ze sloeg haar armen om me heen en fluisterde troostende woordjes in mijn oren. Natuurlijk hielp het niet. Haar handen wreven over mijn rug en schouders, dan weer door mijn haar. Haar troostende armen om me heen belette me ook weg te lopen en een veiliger heenkomen te zoeken. Misschien had ik kunnen wegduiken achter het bankstel, of een andere kamer in kunnen vluchten, maar ik stond gevangen in de armen van een meid waar ik in andere omstandigheden ogenblikkelijk verliefd op had geworden.
Een ogenblik verstijfde ik, en terwijl een nieuwe stroom tranen loskwam, werd niet alleen mijn wang een stuk natter. Een eerste stroom urine vulde mijn luier. Het was een afschuwelijk gevoel, maar al snel had ik mezelf weer onder controle, en was mijn blaas zoveel lichter dat ik de rest wel op kon houden.
Hoe het kwam dat Jennifer voelde dat ik had geplast, weet ik niet, misschien voelde ze de luier, die nu ook tegen haar lichaam drukte, snel warmer worden, maar ineens duwde ze zich even van me af. Ze legde haar hand in mijn kruis, en ze kreeg de bevestiging dat ik voor de eerste keer in mijn luier had geplast. Meteen trok ze me weer tegen zich aan, en ik hoorde haar triomfantelijk roepen.
"Hij heeft geplast! In mijn armen. Zijn eerste vieze luier, en ik was erbij!" Ze vierde het als een overwinning en het leek alsof de andere meiden dat inderdaad als een overwinning zagen. Ik voelde me er niet prettiger door, maar de warmte van Jennifer leek op een bepaalde moederlijke manier een beetje te troosten. Ineens was die warmte echter weg, ik werd weggeduwd en plots stond ik helemaal alleen. Het was ineens ook stil om me heen.
Voorzichtig keek door de tranen om me heen, trok mijn natte hand een beetje voor mijn gezicht weg, maar ogenblikkelijk werd ik verblind door flitslicht. Van verschillende kanten maakten ze foto's van me. Huilend strompelde ik achteruit, mijn handen beschermend voor me uit gestoken. De muur deed mijn vluchtweg blokkeren, en als een zielig hoopje mens zakte ik op mijn knieën in elkaar. En ik hoorde de camera's klikken, het flitslicht drong door mijn gesloten oogleden heen. Ik voelde hoe ze aan me trokken, me in posities duwden die ongetwijfeld veel fotogenieker waren, waarna ik weer korte tijd met rust gelaten werd, luisterend naar een nieuwe serie foto-opnamen.
Ineens was het voorbij. De camera's klikten niet meer, het was onheilspellend stil om me heen. Ik hoorde wat mensen weglopen, en door mijn betraande ogen zag ik Saskia voor me neerhurken. Ze greep met haar hand de luier in mijn kruis beet.
"Kom, kom. Ik weet zeker dat je een veel groter plasje kunt doen. Laat maar lekker lopen, doe jezelf nu geen pijn, als je lief bent zal ik je voor het naar bed gaan nog verschonen." Ze lachte erbij, terwijl ik voelde hoe ze de klamme binnenkant van de luier tegen mijn penis schuurde. Er hing een dampende vochtigheid in mijn luier waar ik van walgde. Het voelde smerig, het liefst zou ik de luier zo van mijn lichaam scheuren. Ik opende weer voorzichtig mijn ogen en keek naar het lachende gezicht van Saskia. Ze lachte me uit, kneep nog eens zachtjes in de luier.
Ineens had ik weer de moed wat tegengas te geven. De vernederende, betastende hand in mijn kruis had me over een grens geduwd en de kracht gegeven om in ieder geval iets te proberen. Saskia zag de verandering in mijn gezicht en schoof meteen een stukje naar achteren. Het leek alsof me de ruimte gaf, of misschien werd ze eindelijk zenuwachtig over mijn mogelijke represailles.
Ik kwam overeind, leunde nog wankel tegen de muur en keek spiedend de kamer door. Alle meiden behalve Saskia waren op minimaal drie meter afstand. Ik zag Judith zelfs in de tuin staan. Dit was het moment om in actie te komen. Als er een mogelijkheid zou zijn om uit de handen van deze heksen te komen, dan moest ik nu handelen. Ik zag de openstaande deur naar de hal, en op blote voeten rende ik de kamer uit. Ik voelde dat Saskia achter me aan kwam, maar ze reageerde niet zo snel als ik had verwacht. De voorsprong was groter dan verwacht en inwendig juichte ik al. Met zes grote stappen was ik bij de buitendeur, en mijn vingers vonden de deurknop. De grote houten deur leek te klemmen en met al mijn kracht probeerde ik de deur te openen.
Tevergeefs. Ik realiseerde me dat ik in de val was gelopen. Natuurlijk hadden ze de deur op slot gedaan. Ze wisten dat ik zou proberen te ontsnappen, en daarom had Saskia ook niet zo'n haast gehad achter me aan te komen. Zijdelings stond ik nog vloekend naar de deur gekeerd. Mijn handen vonden mijn luier en mijn vingers gleden onder het elastiek, klaar om mezelf van de luier te bevrijden.
"Stop! Als jij je billen voor me ontbloot, zal ik je laten voelen hoe stoute kinderen worden gestraft." Saskia stond vier meter bij me vandaan, en keek me met haar handen in haar zij aan. Haar dreigende toon deed me weer rillen, ze had een vreemde overheersing over me, waarschijnlijk door haar brutale houding. Ik was nooit de dapperste van de klas geweest, had nooit gevochten en was ruzies op school altijd uit de weg gegaan. Nu leek ik tegenover een opponent te staan die veel te machtig voor me was, en ze had bovendien vier handlangers achter de hand.
"Ik meen het, Mark. Je billen zullen zo vreselijk pijn gaan doen, dat je blij zult zijn dat ik je daarna als een kleuter in de hoek zet en je niet hoeft te gaan zitten." Saskia leek absoluut niet bang te zijn, en, dat was nog erger, leek geen enkel bezwaar te hebben om me te slaan. Ik voelde me als een krijgsgevangene in oorlogstijd. Natuurlijk zag Saskia dat mijn moed me in de schoenen gezonken was, figuurlijk dan, en resoluut stapte ze op me af. Ze hief haar hand op en sloeg me in mijn gezicht. Ik deinsde kreunend achteruit, en voelde Saskia's ogen weer priemend op me gericht.
"Kom mee naar de kamer, dan zullen we ons eens netjes voorstellen, en dan zul je ook wat beter begrijpen wat er met je gebeurt. En waarom." Zei ze en ze draaide zich om en liep weg. Ze verwachtte blijkbaar dat ik haar zou volgen, alsof ze wist dat mijn verzet gebroken was. De arrogantie die uit deze beweging sprak, alsof ik geen bedreiging meer vormde, dreunde door, en deed pijn. Met afgezakte schouders en gebogen hoofd kon ik niets anders doen dan haar volgen. De eerste tranen zakten alweer uit mijn ooghoeken naar beneden.
"Komen jullie?" Riep Saskia. "Zullen we in de tuin een kringetje maken? Het is buiten veel lekkerder dan binnen?" Ik hoorde instemmende geluiden, en plots voelde ik weer een hand op mijn schouder. Geschrokken keek ik om, het was Jennifer. Zij was zonder twijfel de mooiste van de groep, maar ik was niet in de positie, en al helemaal niet in de stemming, om naar mooie vrouwen te kijken. Ik voelde hoe ze me door de kamer heen loodste, door de openstaande schuifdeuren, naar de ommuurde stadstuin. Ik keek angstig om me heen, maar zag tot mijn opluchting dat er vanuit de omringende huizen bijna geen uitzicht op onze tuin was. Niet alleen was dit huis langer, en stak het dus verder naar achteren dan de buren, maar ook stonden er verschillende bomen, waaronder een oude eik die het uitzicht op onze tuin belemmerden. En manshoge struiken langs de tuin belemmerden het zicht op de zithoek.
Er werden vier stoelen in een cirkel gezet, en in het midden werd een kleedje uitgespreid. Jennifer duwde op het kleedje en gebood me te gaan zitten. Alle meiden zochten een stoel uit en toen ze zo allen op me neerkeken, viel er weer een pijnlijke stilte.
"Zal ik beginnen?" Zei Judith, de groep rondkijkend. Ze werd niet tegengesproken en ik draaide me iets naar Judith. "Ik ben dus Judith, maar dat wist je al. Samen met Jennifer en Helen wonen wij hier het langst. Anderhalf jaar geleden hebben we dit huis gekocht, maar daarvoor huurden we het al voor ruim een jaar. Ik ben tweedejaars rechtenstudent, vrijgezel, zoals de andere meiden trouwens ook, min of meer dan," ik hoorde iemand achter me gniffelen, "en ik vind het leuk dat we weer een klein kind in huis hebben om mee te spelen." Ik wilde uitroepen dat ik geen klein kind was, maar gelukkig kon ik me inhouden. Ik besefte dat het geen zin had, en het leek met verstandiger het spelletje mee te spelen: te luisteren naar wat ze te zeggen hadden. Tot nu toe was ik nog niet wijzer geworden, maar ongetwijfeld zou ik nog veel meer te horen krijgen.
"Dan zal ik nu het woord wel nemen." Zei Helen, achter me, en ik draaide me naar haar toe. "Ik ben inmiddels geen student meer, ik ben vorig jaar afgestudeerd, Bedrijfskunde, en ik werk nu bij de gemeente. Ik ben 21 jaar, en ook ik vind het reuze interessant om een speelkameraadje in huis te hebben."
"En ik ben dus Jennifer. Het grootste gedeelte van het huis heb ik, met behulp van mijn rijke pappie en mammie uiteraard, betaald, en ik heb dan ook de grootste kamer op zolder. Als je heel lief bent zal ik je hem nog wel eens laten zien. In ben trouwens 19 jaar, en ik studeer Geologie. O nee, dat was vorig jaar, dit jaar studeer ik Kunstgeschiedenis." Jennifer had de lachers op haar hand, en ik kon er niets aan doen: ook ik moest even glimlachen.
"En om een tipje van de sluier op te lichten," ging Jennifer verder, "tot mijn elfde plaste ik in bed, waardoor ik 's nachts altijd een luier moest dragen. Gelukkig ben ik daar vanaf, maar ik heb er wel de vreemde fantasie aan over gehouden om anderen te vernederen en te kleineren, en dan het liefst met luiers." Ik keek haar verbaasd aan, en voelde ineens weer de enorme schaamte vanwege mijn luier. Mijn hoofd werd langzaam roder en met mijn handen probeerde ik de natte plek in mijn luier te verbergen. Jennifer lachte me uit, bukte zich naar me toe en aaide me even snel over mijn hoofd. Verontwaardigd schudde ik haar hand weg, maar haar lach werd er niet minder om.
Saskia kwam iets overeind uit haar stoel, en verruilde haar achteroverleunende positie voor een meer actievere. Het leek alsof ze niet kon wachten om aan haar verhaaltje te beginnen. "Ik ben achttien, de jongste van de groep, en ik ben nu precies een jaar geleden hier komen wonen. Ik studeer ook Informatica, net als jij, en ik begin nu aan het tweede jaar, alhoewel ik nog wel wat vakken in moet halen." Saskia keek me even glimlachend aan, en leek even afwezig. Niet snel daarna ging ze echter verder, en ze begon met een brede glimlach.
"Misschien stelt het je gerust, maar ik weet precies wat je meemaakt. Een jaar geleden dacht ik zelf ook in een leuk studentenhuis terecht te komen, maar de meiden hier hadden andere plannen met me. Ik kreeg dezelfde behandeling als jij: ik ben vernederd, geslagen, vastgebonden, en ook ik kreeg een luier om."
"Dat je dat durft te vertellen." Viel Judith in, maar Saskia haalde haar schouders op.
"Een maand lang heb ik dag en nacht een luier omgehad, meer dan dertig keer hebben ze de stront tussen mijn billen vandaan mogen vegen." Ze grinnikte. "Langzamerhand raakte ik echter steeds meer bevriend met Jennifer, en dat veroorzaakte wat spanningen in het huis. Na goed overleg is toen besloten dat ik werd gepromoveerd tot partner. Vanaf dat moment werd ik niet meer als een klein kind behandeld, en was ik eindelijk die vreselijke luiers kwijt. Na precies vijf weken heb ik voor het eerst de binnenkant van het toilet gezien, en dat voelde heel prettig aan moet ik eerlijk zeggen." Ze lachte hardop. "Inmiddels heb ik het iedereen vergeven, en dat ging zelfs sneller dan ik had gedacht. Het feit dat ik nu voor de commode sta, in plaats van erop lig, heeft daar waarschijnlijk en belangrijke rol in gespeeld."
"Maar..." Stotterde ik. Jennifer nam echter meteen het woord over van Saskia.
"Bijna twee jaar geleden kreeg bedroog Helens toenmalige vriend haar, en vroeg ze aan ons of we wilden helpen met de wraak die ze voor hem in petto had. Met veel plezier stemden we toe, en we hebben die nacht veel plezier beleefd. Daarna kwamen we op het idee om iemand in huis te nemen die we konden vernederen en kleineren, en langzamerhand is dat uitgegroeid tot de rol die jij nu mag spelen." Ik luisterde met open mond.
"Ons eerste echte slachtoffer was Esther." Ik hoorde een instemmend gemompel. "Zij heeft hier ruim vier maanden gewoond, en langzamerhand lieten we haar alle vieze karweitjes opknappen, kleineerden we haar steeds meer, en de laatste weken hebben we haar zelfs 's avonds voor het naar bed gaan luiers laten dragen. Ze is uiteindelijk huilend naar haar moeder gerend, en heeft haar studie opgegeven, geloof ik." Jennifer sprak zonder enige mededogen en dat verbaasde me, maar het maakte me ook bang. Ze leek het leuk te vinden dat ze iemands studie had verpest, en daarmee misschien wel haar toekomst.
"Daarna kwam Stefan bij ons wonen. Dat was een onzekere, schuchtere jongen. Toen hij de eerste avond naar bed ging hebben we hem overgehaald een luier te dragen. Tot onze verbazing deed hij dat, en bijna volledig zonder protest konden we hem in twee maanden tijd omtoveren tot ons eigen, lieve kleine baby'tje." Zei Jennifer.
"Helaas is hij na de zomervakantie niet meer teruggekomen. We hebben nooit meer iets van hem gehoord, we hebben nog spullen van hem op zolder liggen, die heeft hij niet eens op durven te halen." Ging Helen door.
"En toen, begin vorig schooljaar, kwam Saskia. Ook zij was een verlegen, schuchter kind, aangezien we daar goede ervaringen mee hadden. Haar hebben we van het begin af aan gedwongen luiers te dragen. In die zomervakantie hebben we trouwens de kinderkamer gebouwd, die dus eigenlijk voor Stefan bedoeld was. Toen we beseften dat hij niet meer terugkwam hebben we een nieuw slachtoffer uitgekozen, Saskia dus."
"Ik heb de eerste dagen gehuild, gesmeekt, geslagen, getrapt en gevloekt. Het resultaat was dat ik alleen maar harder werd teruggeslagen, nog meer werd vernederd, en nog kinderlijker werd behandeld. Na een week was ik mentaal gesloopt en heb ik de strijd opgegeven, toen..."
"Waarom ben je niet weggelopen, naar de politie gegaan, of zoiets?" Vroeg ik verbijsterd, me niet realiserend dat ik in dezelfde positie zat. Saskia keek me met een geheimzinnige glimlach aan. Ook de andere meiden hadden natuurlijk niet de intentie om mij hier antwoord op te geven. En toen ik me realiseerde dat ze me dit niet zouden zeggen, omdat ze mij op dezelfde manier zouden moeten weerhouden om weg te lopen. Ik boog berustend mijn hoofd.
"Ik heb gelukkig een andere tactiek kunnen vinden om onder de tirannie uit te komen." Lachte Saskia, maar Jennifer onderbrak haar.
"Ah, leugenaar. We hadden je gebroken, je bood geen enkele tegenstand meer. Je gehoorzaamde ons volledig, je liet je vrijwillig vernederen, plaste op commando in je luier, en haalde zelfs uit jezelf alvast een schone luier naar beneden als je weer eens nat was. En juist die gehoorzaamheid haalde de spanning er voor ons af." Nu voor het eerst zag ik een kleine glimp van schaamte op Saskia's gezicht, maar haar lach deed dat alweer snel verdwijnen.
"En nu ben jij onze baby. Ik was aan de beurt om een nieuwe huisgenoot uit te zoeken, en jij bent de gelukkige." Zei Saskia, en daarna werd het stil. Ik keek het kringetje rond en zag de blikken op me gericht. Ik boog mijn hoofd en zag mijn eigen luier. Ik vroeg me af waar ik in godsnaam in terecht was gekomen.
Inhoudsopgave
Hoofdstuk 1 - "Help!"
Hoofdstuk 2 - "Waarom?"
Hoofdstuk 3 - "Klere koppijn!"
Hoofdstuk 4 - "Moet iedereen het weten?"
Hoofdstuk 5 - "Mama Jennifer"
Hoofdstuk 6 - "Auw!"
Hoofdstuk 7 - "Bah!"
Hoofdstuk 8 - "Nog een baby?"
Hoofdstuk 9 - "Leermoment"
Hoofdstuk 10 - "Nog meer?"
Hoofdstuk 11 - "Beloning"
Hoofdstuk 12 - "Kansberekening"
Einde Verhaal
(Deel 1)
Hoofdstuk 1 - "Help!"
Donderdagavond, halfacht 's avonds. De augustuszon zakte langzaam naar beneden, maar de warmte bleef nog meedogenloos in de stad hangen. De terrasjes langs de grachten zaten vol met studenten die hun kennismaakten met hun nieuwe klasgenoten, of oude verwelkomden na een soms onverdiende zomerpauze. De stad bruiste, leefde en gonsde, en ik verheugde me erop om eraan deel te gaan nemen. Vanaf nu zou ook ik onderdeel zijn van het studentenleven. Het leven zou fantastisch worden.
Ik stond voor de deur van een oud herenhuis, aan een gracht, maar in een rustiger gedeelte van het centrum. Ik moest glimlachen om de vijf verschillende bellen met vijf verschillende naamplaatjes. Ik keek nogmaals op het inmiddels verfrommelde briefje, en probeerde de naam te ontcijferen op de naamplaatjes naast de deurbellen. Ik drukte op het vierde knopje en een luid gerinkel klonk echoënd uit de hal. Vrijwel meteen hoorde ik gestommel achter de deur, alsof er iemand hals over de kop de trap af rende. De zware houten deur zwaaide open en ik keek het meisje aan dat ik kort voor de zomervakantie tijdens de introductiedag al had gezien. We hadden kort met elkaar gepraat en ze had me aan kamer aangeboden in hun studentenhuis. En toen ik de huurprijs hoorde, tezamen met de locatie en de grootte van de kamer had ik vrijwel meteen ja gezegd. Voor de zekerheid was ik nog even naar de kamer wezen kijken, maar dat was eigenlijk alleen nog maar een formaliteit geweest. En het feit dat ik in hetzelfde huis zou wonen als deze Saskia gaf me ook alleen maar extra zin in het nieuwe jaar. Samen met haar zouden we de gezamenlijke woonkamer delen, maar ook de badkamer en de niet onaanzienlijke tuin met terras. Ik mocht mezelf gelukkig prijzen dat we elkaar zo toevallig waren tegengekomen
"Hoi, Mark. Kom binnen!" Zei ze hartelijk. Ze droeg niet meer dan een strak bikinibroekje met daarboven een kort hemdje. Aangezien ik een paar treden lager op de straat stond keek ik recht tegen haar bruingebrande buik aan, alsof haar navel me uitdagend aanstaarde. Natuurlijk was ik meteen verliefd geweest op deze spontane, goedlachse meid. Haar lichtblonde haren glansden, evenals haar ogen. Haar huid was nog bruiner getint dan ik me kon herinneren, maar dat was niet zo gek, want de zomer zat er natuurlijk nu bijna op. Ze praatte elegant en met een klein Brabants of Limburgs accentje, en zeker ten opzichte van dat scherpe, platte gewauwel hier in de stad, klonk dat charmant en zachtmoedig.
Met een sporttas met kleren over mijn schouder liep ik achter haar aan de gang in. Ze leidde me naar de centrale woonkamer die aan de achterkant van het huis zat. De grote glazen schuifwand naar de tuin stond open, en twee andere meiden stonden op vanuit hun ligstoel in de tuin. Drie grote tweezitsbanken stonden rond een ronde salontafel, terwijl de vierde zijde gereserveerd was voor een open haard met een enorme schouw eromheen. Het hoge plafond met de dikke houten balken gaf de kamer een grotere uitstraling dan die in werkelijkheid was, maar de kamer was ruim genoeg om ook nog een lange houten eettafel met bijpassende stoelen te huisvesten.
"Ga maar zitten, dan zal ik de andere meiden er even bij roepen." Zei Saskia, het meisje dat me had binnengelaten. Ik fronste, want ik zag alleen nog maar jonge vrouwen om me heen, en het leek alsof er hier alleen maar vrouwen woonden. Even twijfelde ik of ik dan wel goed zat, maar ik had Saskia herkend, en zij mij, dus dat kon toch niet fout zijn.
"Jennifer, Judith! De nieuwe is er!" Riep Saskia vanuit de deuropening, en ik hoorde boven nu ook gestommel. De houten vloeren kraakten, en verraadden de haast waarmee Judith naar beneden kwam rennen. Een paar tellen later stond ik ineens omringd door vier meiden, die me allemaal onderzoekend aankeken. Een beetje gênant was het wel, maar ik begreep dat ze ook wel nieuwsgierig waren naar hun nieuwe huisgenoot.
"Ik... Wonen hier alleen vrouwen?" Vroeg ik verlegen. Saskia lachte me toe, en schudde resoluut haar hoofd. Een ogenblik was ik opgelucht. Blijkbaar was het studentenhuis toch groter dan ik had gedacht.
"Nee hoor, jij woont hier toch ook?" De andere meiden lachten, maar toch voelde ik een bepaalde spanning. Maar misschien kwam dat ook wel door de onverwachte overvloed aan vrouwelijk schoon. Onderzoekend keek ik de kring rond, er zat geen enkele echt lelijke vrouw tussen. Allemaal waren ze slank, hadden ze een mooi gezichtje, en spontaan werd ik toegelachen.
"Meiden, dit is Mark. Hij is onze nieuwe man in huis!" Saskia stelde me voor, en de meiden leken de grap leuk te vinden.
"Dit is Jennifer, Judith en Helen." Een voor een wees ze naar de meiden, die ik allemaal een handje gaf. Ze glimlachten me allemaal lieflijk toe, maar weer voelde ik die spanning, alsof ze iets voor me verborgen hielden. Alsof ze iets erg grappig vonden, maar waar ik niets vanaf wist. Ik deed het af met zenuwen van mijn kant. Ik was voor de zomervakantie maar een paar minuten binnen geweest en had weinig tijd gehad om rond te kijken, en eigenlijk had ik verwacht in een soort van aftands en bouwvallig kraakpand terecht te komen, maar dat viel dus reuze mee. Het zag er zelfs heel erg netjes uit, anders dan de verhalen die ik over studentenhuizen had gehoord. De eerste indrukken waren totaal anders dan ik had verwacht, en het leek alsof ik me nog even moest oriënteren op de nieuwe omgeving
"Dan zal ik je nu even je kamer laten zien. Ga je mee naar boven?" Vroeg Saskia, en ik knikte. Ik liep achter haar aan en zag dat de andere meiden ons volgden. Een beetje nerveus werd ik er wel van. Halverwege de trap draaide Saskia zich even naar me om. Ze keek een ogenblik bezorgd om, terwijl ik de vreemde lege plekken aan de muur bekeek. Op de licht verkleurde, wit gestucte muren, tekenden zich vier grote lichtere vierkanten af, met midden bovenin een schroef. Alsof er tot voor kort een schilderij of iets had gehangen.
"Je krijgt helaas een andere kamer, in ieder geval voorlopig. Dat vind je niet erg, toch? Hij is even groot, maar deze kamer kijkt uit op de gracht, niet op de tuin." Ik haalde mijn schouders op, ik had niets te klagen. Saskia liep door en liet me de badkamer zien, een ruime moderne ruimte met een bad, een losse douchecabine en een toilet. De wastafel stond zoals verwacht helemaal vol met potjes, flesjes en busjes haarlak, crèmes, shampoo, etc. Ik glimlachte, en kende dit van thuis, waar ik een oudere en een jongere zus had.
Saskia leidde me naar haar eigen kamer. De kamer was niet zo groot, maar je had wel toegang tot een terrasje boven de keuken. Ook hier was alles netjes opgeruimd. Daarna kreeg ik de kamer van Judith te zien. Jennifer en Helen liepen alvast door naar een andere kamer, waar ik even later door Saskia en Judith ook naar toe geleid werd. Ik had Jennifer en Helen deze kamer in zien gaan, maar de deur was alweer gesloten. Saskia deed de deur open en Judith gaf me een klein zetje, en ineens stond ik in mijn nieuwe kamer.
"Dit is je nieuwe kamer, voorlopig in ieder geval." Zei Saskia en ik hoorde hoe de deur achter me gesloten werd. We stonden met zijn vijven in de kamer en vol verbazing keek ik rond. Ik voelde vier paar ogen op me gericht, en ineens begreep ik de spanning op hun gezichten. Ze wilden een grap met me uithalen.
Ik keek rond in een grote, vreemde kinderkamer. Er lag wit zeil op de vloeren, terwijl de kale muren lichtblauw waren behangen. Vier meiden stonden een beetje aan de kant van de kamer, terwijl Saskia naar het bed liep. Het was een ouderwets ziekenhuisbed met hoge stalen randen die op en neer geklapt konden worden.
"Dit is je bed, en kijk!" Ze sloeg het dekbed open, en ik keek verbaasd naar de leren riemen. "Als je stout bent geweest kunnen we zorgen dat je je bed niet uit kunt." Ik keek sprakeloos toe, terwijl ik een aantal meiden op de achtergrond kon horen grinniken. Saskia hield een soort van brede leren handboei omhoog, gevoerd met bont. De handboei kon worden gesloten met een simpel gespje. Saskia lachte en gaf de kinderlijke mobile boven het bed een zet, waardoor het rinkelend de stilte doorbrak. Ze sloeg het dekbed weer terug. Ik was sprakeloos, lachte nerveus, en met een licht bezweet voorhoofd keek ik toe hoe Saskia naar een lange, lage kast liep, met daarop een vreemd plastic matras.
"Dit is je commode. Hierop kunnen we je wassen en je luier verschonen." Ik slikte en probeerde een glimlach te tonen. De mobile boven het bed rinkelde nog zachtjes na, terwijl ik mezelf inbeeldde dat dit allemaal maar een grap was. Toch voelde ik me niet prettig, vier jonge vrouwen overweldigden me enorm. Saskia bukte voor de commode en trok een kastdeur open. Ze pakte iets wits van een stapeltje af, kwam overeind en hield het me voor. Uit gewoonte pakte ik het van haar aan. Het voelde koel en zacht aan, het kraakte zachtjes. Net op het moment dat ik me realiseerde wat het was, hielp Saskia me.
"Dit is je nieuwe ondergoed. De luiers zullen je bed beschermen tegen ongelukjes, maar ook overdag zullen ze van pas komen. Als je vastgebonden op bed ligt kun je tenslotte niet zo gemakkelijk naar het toilet, toch?" Saskia lachte en de andere meiden giechelden. Als in een trance keek ik naar de luier in mijn handen, en alsof het iets vies was gooide ik weg. Het landde op het bed, waar het half opengevouwen bleef liggen.
"En dit is je speelhoekje, voor als we even geen tijd hebben om op je te passen. Kijk, ook hier hebben we van die handige handboeien." Ze bukte over de rand van een grote box, waarin allerlei speelgoed lag, vooral knuffelberen en zacht speelgoed. Ze hield een zelfde leren handboei omhoog, die ze me ook in het bed had laten zien. Ze overdonderde me met een aantal verbijsterende indrukken, en als verstijfd keek ik toe.
"En in deze kast kun je je kleren kwijt, alhoewel we zelf ook al wat kleren voor je hebben, zoals speciale luierhemdjes." Mijn verbazing was nog lang niet voorbij, en met open mond keek ik Saskia aan.
"Wat... Is dit... Een grap, of.... Of een soort van inwijding?" Stotterde ik, maar ik keek naar meerdere schuddende hoofden. Zwijgend keken ze me aan, wachtend op mijn reactie. Ik was echter verward, stomverbaasd, en ik had geen idee meer of het nu een grapje was, of dat ze het echt meenden. Het leek op een grap, maar het kwam vreselijk serieus over. Toch kon ik me niet voorstellen dat dit niet als grap bedoeld was.
"Ik... Maar..." Stamelde ik. "Ik begrijp het niet... Ik..." Saskia kwam naar me toe en legde een arm over mijn schouder. Ze drukte zich tegen me aan.
"Zo moeilijk is het anders niet. We verwachten een beetje medewerking van je, maar als je stout bent krijg je een pak voor je billen, we zullen regelmatig je luier verschonen, je zult op tijd naar bed worden gebracht, je krijgt eten en onderdak, we zullen je studieresultaten in de gaten houden, en je desnoods helpen, en goed gedrag zal worden beloond met privileges, zoals later naar bed, minder strakke oppasregelingen, en uiteindelijk misschien zelfs het toiletprivilege."
"Het... Het toiletprivilege?" Het klonk absurd.
"Ja, zolang je een luier draagt is het toilet natuurlijk verboden gebied voor je."
"Ik... Ik draag helemaal geen... geen luiers."
"Nog niet, maar dat gaan we heel snel veranderen." Antwoordde Saskia meteen. Ik keek haar met open mond aan. Het grapje was nu niet leuk meer en eindelijk leek het tot me door te dringen, natuurlijk was dit te absurd voor woorden. Mijn passiviteit verdween als sneeuw voor de zon. Ik duwde haar van me af en deed een stap van haar vandaan.
"Wat... Wat is dit voor... voor onzin?" Stotterde ik kwaad, maar toch ook een beetje bang. Vier paar ogen keken me weer zwijgend aan. Ze reageerden helemaal niet op mijn uitval, leken nog steeds mijn reactie af te wachten. Ik keek hoopvol naar de slaapkamerdeur, maar Jennifer en Judith stonden naast elkaar voor de deur, als een muur van vastbeslotenheid keken ze me aan, een lichte glimlach speelde om hun monden. Hun blikken waarschuwden me zonder woorden dat ontsnappen zinloos was.
Ik kreeg een half minuutje om na te denken, maar de absurde situatie was niet te overzien. Kwaad draaide ik me van hen af en liep naar het raam toe, de enige kant die niet werd afgesloten door de vrouwen. Ik keek door de gesloten vitrages de gracht op. Een enkele waterfiets voer nog richting het drukkere stadsdeel. Mijn linkerhand zocht steun op de rand van het stalen bed. Achter me hoorde ik een fluisterende stem, en wat gegniffel. Ik draaide me kwaad om. Dit moest een studentengrap zijn, een soort van inwijding. Wat kon het anders zijn! Saskia kwam weer naar me toe en legde een hand op mijn schouder. Ik keek haar verbolgen aan.
"Dit is geen grap, en ook geen inwijding. En als de meiden ons even alleen willen laten, dan kunnen Judith en ik je nu meteen even helpen." Saskia keek even naar de andere meiden, waarvan de meeste een beetje teleurgesteld keken. Terwijl ik weer met de zoveelste vraag naar Saskia keek, zag ik dat iedereen behalve Judith de deur uitliep. De deur sloot en met zijn drieën bleven we achter.
"He... Helpen, waarmee?" Vroeg ik ineens weer nerveus, en onzeker. Saskia haalde hardop lachend haar schouders op.
"Heb je helemaal niet geluisterd? Kom, ga even op de commode liggen, dan zullen we je even snel wassen en krijg je je eerste luier om." Ik schrok, terwijl ik een hand op mijn bovenarm voelde, die me langzaam, maar zonder echte dwang, naar de commode duwde. Judith kwam ook dichterbij, maar ze was niet nodig om me naar de commode te krijgen. Ik voelde de commode al in mijn rug duwen, terwijl Saskia en Judith nu zo dicht bij me stonden dat ik hun beide geuren kon opsnuiven.
Een lichte paniek overviel me, het leek allemaal een nachtmerrie te zijn, en ik wilde maar niet wakker worden. Tegenstribbelend, maar onzeker en besluiteloos, probeerde ik meer ruimte te krijgen, duwde ze voorzichtig van me af, alsof ik geen ruzie probeerde te maken. Maar gezamenlijk tilden ze me snel op de commode, en ze duwden me achterover. De tijd van zachte bewegingen, hun voorzichtige, bijna tedere aanrakingen, was ineens voorbij. Zonder veel inspanningen lag ik ineens voor hen op het aankleedkussen. Het leek alsof de tijd voorbij was gevlogen, de paniek, de angst, de verbazing, de ontzetting, ze hadden allemaal bijgedragen in mijn passiviteit. En nu schrok ik wakker.
Het aankleedkussen was zacht, en ik voelde hoe Judith mijn hoofd optilde en er een plastic kussentje onder schoof. Judith aaide me over mijn gezicht, maar ik sloeg haar hand weg, steunde met een hand op het aankleedkussen en probeerde overeind te komen. Ik was te laat, juist op het moment voelde ik een riem over mijn buik strak getrokken worden. Mijn rug en billen werden in het zachte matras geduwd, en noodgedwongen zakte ik weer achterover. Judith trok meteen mijn steunende hand weg en mijn hoofd zakte terug op het plastic kussentje.
Saskia boog iets over me heen, en haar gezicht verstrakte. De glimlach was verdwenen. Ik merkte dat ik vast zat, niet meer van de tafel af kon, en ik vroeg me af hoe ik het zover had kunnen laten komen. Ik vervloekte mijn eigen passiviteit. Zowel Judith als Saskia grepen nu een pols en trokken het achter mijn hoofd. Hulpeloos voelde ik hoe ook mijn polsen vastgebonden werden. Ik voelde alleen een armband van zachte stof, bijna kriebelend, maar ik kon mijn polsen niet meer dan een centimeter of drie bewegingen. Een kort, leren riem beperkte mijn bewegingsvrijheid, en hulpeloos bleef ik trekken.
"Nee! Niet..." Riep ik, maar een hand bedekte mijn mond. Het was Judith, ze keek me recht in mijn ogen.
"Probeer niet te schreeuwen, dat kunnen we niet toestaan." Waarschuwde ze, terwijl ik voelde hoe Saskia mijn schoenen en sokken begon uit te trekken. Judith haalde haar hand van mijn mond af, en leek even af te wachten of ik weer zou beginnen te schreeuwen.
Mijn T-shirt werd over mijn hoofd getrokken, waar het ter hoogte van mijn vastgebonden polsen bleef steken, tegelijkertijd werd mijn korte broek, en mijn onderbroek, naar beneden getrokken. Ik gilde, meteen gedempt door de hand op mijn mond.
Ik was naakt!
Judith maakte mijn polsen om de beurt los en weer vast, en gaf mijn shirt daarna aan Saskia. Zij gooide al mijn kleren en schoenen op een stapeltje op mijn bed, en kwam daarna meteen terug naar de commode gelopen. Ik hoorde het en spartelde wild op de tafel heen en weer.
"Nee! Maak me los... Houd op!" Riep ik woedend, maar mijn stem werd gedempt door Saskia's hand. Saskia keek me niet eens aan, maar haar hand drukte stevig op mijn mond, duwde mijn hoofd in het kussen, terwijl ik met mijn voeten op het aankleedkussen probeerde mijn buik door de riem heen te duwen. Er zat echter geen enkele speling in de riem.
"Bedankt Judith, ik kan het nu zelf wel verder. Jouw beurt komt ook nog wel." Zei Saskia, en Judith maakte aanstalten om weg te lopen.
"Doe je voorzichtig met hem. Hij is zo vreselijk onschuldig." Zei Judith. Ik hoorde het aan en keek smekend naar Saskia op. Saskia keek echter eerst hoe Judith de kamer verliet, en de deur achter zich sloot. Saskia draaide zich daarna naar me toe. Ze haalde haar hand van mijn mond en legde hem op mijn nog trillende buik, haar rechterhand gleed over de binnenkant van mijn dijbeen.
"Je begrijpt dat we je hebben moeten vastmaken. Na verloop van tijd zul je dit gewend zijn, en zul je je vrijwillig laten verschonen." Zei ze met groot zelfvertrouwen, terwijl ze de riem om mijn middel een heel stukje losser maakte.
"Nooit!" Riep ik kwaad uit, het was ondenkbaar dat ik me dit ooit vrijwillig zou laten overkomen. Saskia lachte om mijn woedeuitbarsting. Ze draaide zich van me af en vulde een bakje met water bij de wastafel. Het bakje werd in een verrijdbaar tafeltje geplaatst, dat ze daarna naar de commode toe reed.
"Kun je je herinneren dat je ooit eerder zo gewassen bent?" Vroeg ze, terwijl ze een washandje van het karretje pakte. Ik antwoordde niet en keek naar het vreemde karretje. Niet alleen hing er aan de bovenkant een bakje met water in, daarnaast was er ruimte om andere spullen te plaatsen. Ik kon wat verschillende dingen zien liggen, flesjes, potjes, een schaar, zelfs een rol plakband.
Saskia drenkte het washandje in het water en draaide naar me toe. Ze probeerde het washandje in mijn kruis te duwen, maar met haast spastische bewegingen probeerde ik dat te verhinderen. Mijn lichaam verkrampte, en terwijl mijn handen stevig achter mijn hoofd waren gebonden, maakte ik de meest vreemde bewegingen. Natuurlijk kon ik het washandje echter niet ontwijken. Onder luid kermend protest voelde ik hoe het lauwe washandje mijn plasser omvatte.
"Heb je nooit in het ziekenhuis gelegen, met een gebroken been, of zoiets?" Vroeg Saskia verder. Heftig schudde ik mijn hoofd. Ik verbaasde over het feit dat dit alles voor Saskia de gewoonste zaak van de wereld leek te zijn. Nogmaals drenkte ze het washandje in het lauwe water. Mijn protest zwakte langzaam af, mijn spieren in mijn schouders begonnen pijn te doen, ik kon dit protest niet langer volhouden. Mijn billen zakten bijna ontspannen terug op het plastic, terwijl het water dat van mijn kruis druppelde, het plastic onder me bevochtigde. Ditmaal duwde ze het washandje op mijn buik, net onder mijn navel, en wreef het zachtjes heen en weer.
"Alsjeblieft..." Smeekte ik, hopend op een wonder, hopend op redding uit onverwachte hoek. Ze duwde het washandje voorzichtig onder de riem die mijn buik maar weinig bewegingsruimte gaf, door. Daarna drenkte ze weer het washandje in het water en draaide ze zich naar mij toe.
"Wees lief en trek je knieën in, zodat ik je billen kan wassen?" Vroeg ze, maar natuurlijk gehoorzaamde ik niet. Ze hoefde van mij weinig medewerking te verwachten, ondanks dat ik nu alleen nog maar passief tegenstribbelde.
"Nee!" Ik probeerde mijn tranen te bedwingen, ik wilde niet ook nog kinderachtig gaan huilen, en ik zocht naar innerlijke krachten om tegenstand te bieden. "Nee! Maak me los en laat me gaan!" Beval ik, maar ik kreeg een gemene glimlach terug.
"Mark, ik kan zonder enige moeite allerlei heel akelige, en heel pijnlijke, straffen voor je verzinnen, je kunt tenslotte geen kant op. En natuurlijk weet ik wel dat we samen nog heel wat ongehoorzaamheid zullen moeten overwinnen. Misschien denk je dat dit allemaal maar een spelletje is, maar dat is het absoluut niet, je gaat dus, zonder enige twijfel, nog heel wat minder plezierige momenten meemaken, momenten die heel pijnlijk en heel gênant zullen zijn. We zijn met zijn vieren, en we hebben allemaal geen enkele moeite om je een flink pak slaag te geven. We zullen geen ogenblik twijfelen als jij het ons zo moeilijk maakt dat alleen de pijn van een leren riem op je blote billen uitkomst zal bieden. Ik wil je met alle plezier nu zoveel pijn doen dat je alles zult doen wat ik zeg, maar dat doe ik liever niet. Straks, als jij met een luier om beneden tussen ons in zit, zullen we je wat weer vertellen over wat wij met je doen, en waarom. En tot die tijd hoop ik dat de dreiging van een pak voor je billen genoeg motivatie is om je te laten gehoorzamen." Ze keek me indringend aan, en een rilling trok door me heen. Ik had geen enkele twijfel dat ze meende wat ze zei. De gedachte om met een riem een pak slaag te krijgen deed me huiveren, het brak mijn iele verzet, en bijna als vanzelf kwamen mijn knieën omhoog.
Het gezicht van Saskia brak weer open toen ze zag dat ik gehoorzaamde. Zodra mijn billen bereikbaar waren duwde ze het washandje in mijn bilnaad. Zachtjes wreef ze heen en weer.
"Dank je wel, Mark. Wees gerust dat we alleen in uiterste noodzaak zullen overgaan tot ouderwetse opvoedingstechnieken." Nogmaals drenkte ze het washandje en mijn billen werden onder handen genomen. Daarna gooide ze het washandje in het bakje en pakte ze een handdoek van onder uit het karretje. Snel maar zorgvuldig droogde ze me af, waarna ze met een andere handdoek het plastic onder me afdroogde.
Saskia liep naar het bed toe en pakte de luier die ik daar had neergegooid. Met argusogen volgde ik haar bewegingen. Plots kwam de paniek weer in me boven, een op de achtergrond aanwezige drang, bereikte nu pas mijn bewustzijn.
"Ik... Mag ik alsjeblieft eerst plassen?" Stamelde ik met een beschaamde blik. Terwijl Saskia de luier verder openvouwde keek ze me een ogenblik aan. Ze glimlachte.
"Over een minuutje mag je plassen." Zei ze en ik voelde hoe ze de luier onder mijn billen duwde. Mijn billen zakten op het zachte inwendige van de luier, en Saskia duwde mijn bovenbenen uit elkaar.
"Maar..." Stamelde ik, toen het tot me doordrong dat ze bedoelde dat ik het in mijn luier moest doen. "Nee, nee, nee." Sputterde ik, terwijl de luier al dichtgevouwen werd. Het gemak waarmee ik de luier omgekregen had, had me moeten doen realiseren dat ze dit vaker had gedaan. De plakstrips werden een voor een nog eens stevig aangedrukt, en in mijn volledige hulpeloosheid realiseerde ik me dat ik wel een klein kind leek. De grote, dikke luier zag er absurd uit, voelde heel vreemd tussen mijn benen. Het elastiek drukte in mijn liezen en tegen mijn buik, het jeukte een beetje.
Saskia liet me even alleen en reed het karretje terug naar zijn plaatsje tegen de muur. Ze gooide het bakje met water leeg, en spoelde het om. Het washandje werd tegelijk met de twee handdoeken en mijn kleren meegenomen naar ergens buiten deze kamer. Met spanning keek ik door de deuropening heen of iemand me zo kon zien liggen, maar de gang leek leeg. Ik hoorde stemmen van beneden komen.
Saskia kwam terug en liet de kamerdeur open. Ze kwam dicht bij mijn gezicht staan, en weer rook ik haar zoete lichaamsgeur: zweet, vermengd met een verwaterd parfum. Ze legde een hand op het kruis van mijn luier, voelde mijn plasser door de dikke absorberende stof heen.
"Je luier is heilig. Als je die met je vingers aanraakt, of als je er op elke andere manier mee knoeit, zul je merken dat een luier omkrijgen ook een stuk minder vriendelijk kan. Je zult ook merken dat een zachte luier je zere billen maar weinig zullen kunnen troostten. Begrijp je wat ik bedoel?" Zei ze, en met haar linkerhand drukte ze mijn hoofd iets achterover, zodat onze blikken elkaar voor een ogenblik kruisten. Ik knikte. Saskia's rechterhand gleed van de luier af, tot mijn onderbuik.
"Moet je nodig plassen?" Vroeg ze, terwijl ze zachtjes ter hoogte van mijn blaas drukte. Ik knikte, en Saskia lachte me toe. Ze maakte de leren riem over mijn middel los.
"Dan zullen we maar snel naar beneden gaan. Ik denk dat iedereen graag toekijkt hoe jij voor de eerste keer je luier bevuilt." Saskia boog iets voorover en bevrijdde mijn polsen. Blijkbaar had ze er vertrouwen in dat ze me in bedwang kon houden, dat ik niet zou ontsnappen. Toen mijn polsen los waren, pakte ze mijn rechter bovenarm beet, en dwong me van de commode af te komen. Onder een zacht gekraak van de luier sprong ik van de commode af.
"En? Denk je dat je eraan kunt wennen?" Vroeg ze en sloeg een arm om me heen. Ik bracht mijn hand naar de luier toe, om het vervelende kriebelende gevoel te onderzoeken, maar meteen werd mijn had weggetrokken. Ik zweeg, en liet me naar beneden leiden. Mijn naaktheid en de schaamte van een luier drukten alle ontsnappingsgedachten voor een ogenblik naar de achtergrond.
Hoofdstuk 2 - "Waarom?"
Mijn enige kledingstuk was de luier, en zonder pardon werd ik de woonkamer ingeduwd waar vier meiden vol verwachting op me stonden te wachten. Ik werd verwelkomd met applaus en gelach. Judith kwam meteen op me af, drukte een dikke kus op mijn wang, en wreef ondertussen even over mijn geluierde billen. Jennifer wreef even troostend door mijn haar, terwijl Helen alleen maar even snel mijn luier aan wilde raken.
Ook Saskia werd gefeliciteerd met het feit dat het haar zonder grote problemen was gelukt om mij geluierd weer naar beneden te krijgen. Als een bijna volwassen zeventienjarige was ik de trap opgelopen, en nu, als klein kind stond ik in het midden van de kamer. Het werd me teveel en ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en barstte in huilen uit. Ik voelde me als een klein kind, gestraft voor iets stouts en bang en onzeker. Weglopen kwam niet eens meer bij me op.
Jennifer was blijkbaar als eerste bij me, en drukte me tegen zich aan. Ze sloeg haar armen om me heen en fluisterde troostende woordjes in mijn oren. Natuurlijk hielp het niet. Haar handen wreven over mijn rug en schouders, dan weer door mijn haar. Haar troostende armen om me heen belette me ook weg te lopen en een veiliger heenkomen te zoeken. Misschien had ik kunnen wegduiken achter het bankstel, of een andere kamer in kunnen vluchten, maar ik stond gevangen in de armen van een meid waar ik in andere omstandigheden ogenblikkelijk verliefd op had geworden.
Een ogenblik verstijfde ik, en terwijl een nieuwe stroom tranen loskwam, werd niet alleen mijn wang een stuk natter. Een eerste stroom urine vulde mijn luier. Het was een afschuwelijk gevoel, maar al snel had ik mezelf weer onder controle, en was mijn blaas zoveel lichter dat ik de rest wel op kon houden.
Hoe het kwam dat Jennifer voelde dat ik had geplast, weet ik niet, misschien voelde ze de luier, die nu ook tegen haar lichaam drukte, snel warmer worden, maar ineens duwde ze zich even van me af. Ze legde haar hand in mijn kruis, en ze kreeg de bevestiging dat ik voor de eerste keer in mijn luier had geplast. Meteen trok ze me weer tegen zich aan, en ik hoorde haar triomfantelijk roepen.
"Hij heeft geplast! In mijn armen. Zijn eerste vieze luier, en ik was erbij!" Ze vierde het als een overwinning en het leek alsof de andere meiden dat inderdaad als een overwinning zagen. Ik voelde me er niet prettiger door, maar de warmte van Jennifer leek op een bepaalde moederlijke manier een beetje te troosten. Ineens was die warmte echter weg, ik werd weggeduwd en plots stond ik helemaal alleen. Het was ineens ook stil om me heen.
Voorzichtig keek door de tranen om me heen, trok mijn natte hand een beetje voor mijn gezicht weg, maar ogenblikkelijk werd ik verblind door flitslicht. Van verschillende kanten maakten ze foto's van me. Huilend strompelde ik achteruit, mijn handen beschermend voor me uit gestoken. De muur deed mijn vluchtweg blokkeren, en als een zielig hoopje mens zakte ik op mijn knieën in elkaar. En ik hoorde de camera's klikken, het flitslicht drong door mijn gesloten oogleden heen. Ik voelde hoe ze aan me trokken, me in posities duwden die ongetwijfeld veel fotogenieker waren, waarna ik weer korte tijd met rust gelaten werd, luisterend naar een nieuwe serie foto-opnamen.
Ineens was het voorbij. De camera's klikten niet meer, het was onheilspellend stil om me heen. Ik hoorde wat mensen weglopen, en door mijn betraande ogen zag ik Saskia voor me neerhurken. Ze greep met haar hand de luier in mijn kruis beet.
"Kom, kom. Ik weet zeker dat je een veel groter plasje kunt doen. Laat maar lekker lopen, doe jezelf nu geen pijn, als je lief bent zal ik je voor het naar bed gaan nog verschonen." Ze lachte erbij, terwijl ik voelde hoe ze de klamme binnenkant van de luier tegen mijn penis schuurde. Er hing een dampende vochtigheid in mijn luier waar ik van walgde. Het voelde smerig, het liefst zou ik de luier zo van mijn lichaam scheuren. Ik opende weer voorzichtig mijn ogen en keek naar het lachende gezicht van Saskia. Ze lachte me uit, kneep nog eens zachtjes in de luier.
Ineens had ik weer de moed wat tegengas te geven. De vernederende, betastende hand in mijn kruis had me over een grens geduwd en de kracht gegeven om in ieder geval iets te proberen. Saskia zag de verandering in mijn gezicht en schoof meteen een stukje naar achteren. Het leek alsof me de ruimte gaf, of misschien werd ze eindelijk zenuwachtig over mijn mogelijke represailles.
Ik kwam overeind, leunde nog wankel tegen de muur en keek spiedend de kamer door. Alle meiden behalve Saskia waren op minimaal drie meter afstand. Ik zag Judith zelfs in de tuin staan. Dit was het moment om in actie te komen. Als er een mogelijkheid zou zijn om uit de handen van deze heksen te komen, dan moest ik nu handelen. Ik zag de openstaande deur naar de hal, en op blote voeten rende ik de kamer uit. Ik voelde dat Saskia achter me aan kwam, maar ze reageerde niet zo snel als ik had verwacht. De voorsprong was groter dan verwacht en inwendig juichte ik al. Met zes grote stappen was ik bij de buitendeur, en mijn vingers vonden de deurknop. De grote houten deur leek te klemmen en met al mijn kracht probeerde ik de deur te openen.
Tevergeefs. Ik realiseerde me dat ik in de val was gelopen. Natuurlijk hadden ze de deur op slot gedaan. Ze wisten dat ik zou proberen te ontsnappen, en daarom had Saskia ook niet zo'n haast gehad achter me aan te komen. Zijdelings stond ik nog vloekend naar de deur gekeerd. Mijn handen vonden mijn luier en mijn vingers gleden onder het elastiek, klaar om mezelf van de luier te bevrijden.
"Stop! Als jij je billen voor me ontbloot, zal ik je laten voelen hoe stoute kinderen worden gestraft." Saskia stond vier meter bij me vandaan, en keek me met haar handen in haar zij aan. Haar dreigende toon deed me weer rillen, ze had een vreemde overheersing over me, waarschijnlijk door haar brutale houding. Ik was nooit de dapperste van de klas geweest, had nooit gevochten en was ruzies op school altijd uit de weg gegaan. Nu leek ik tegenover een opponent te staan die veel te machtig voor me was, en ze had bovendien vier handlangers achter de hand.
"Ik meen het, Mark. Je billen zullen zo vreselijk pijn gaan doen, dat je blij zult zijn dat ik je daarna als een kleuter in de hoek zet en je niet hoeft te gaan zitten." Saskia leek absoluut niet bang te zijn, en, dat was nog erger, leek geen enkel bezwaar te hebben om me te slaan. Ik voelde me als een krijgsgevangene in oorlogstijd. Natuurlijk zag Saskia dat mijn moed me in de schoenen gezonken was, figuurlijk dan, en resoluut stapte ze op me af. Ze hief haar hand op en sloeg me in mijn gezicht. Ik deinsde kreunend achteruit, en voelde Saskia's ogen weer priemend op me gericht.
"Kom mee naar de kamer, dan zullen we ons eens netjes voorstellen, en dan zul je ook wat beter begrijpen wat er met je gebeurt. En waarom." Zei ze en ze draaide zich om en liep weg. Ze verwachtte blijkbaar dat ik haar zou volgen, alsof ze wist dat mijn verzet gebroken was. De arrogantie die uit deze beweging sprak, alsof ik geen bedreiging meer vormde, dreunde door, en deed pijn. Met afgezakte schouders en gebogen hoofd kon ik niets anders doen dan haar volgen. De eerste tranen zakten alweer uit mijn ooghoeken naar beneden.
"Komen jullie?" Riep Saskia. "Zullen we in de tuin een kringetje maken? Het is buiten veel lekkerder dan binnen?" Ik hoorde instemmende geluiden, en plots voelde ik weer een hand op mijn schouder. Geschrokken keek ik om, het was Jennifer. Zij was zonder twijfel de mooiste van de groep, maar ik was niet in de positie, en al helemaal niet in de stemming, om naar mooie vrouwen te kijken. Ik voelde hoe ze me door de kamer heen loodste, door de openstaande schuifdeuren, naar de ommuurde stadstuin. Ik keek angstig om me heen, maar zag tot mijn opluchting dat er vanuit de omringende huizen bijna geen uitzicht op onze tuin was. Niet alleen was dit huis langer, en stak het dus verder naar achteren dan de buren, maar ook stonden er verschillende bomen, waaronder een oude eik die het uitzicht op onze tuin belemmerden. En manshoge struiken langs de tuin belemmerden het zicht op de zithoek.
Er werden vier stoelen in een cirkel gezet, en in het midden werd een kleedje uitgespreid. Jennifer duwde op het kleedje en gebood me te gaan zitten. Alle meiden zochten een stoel uit en toen ze zo allen op me neerkeken, viel er weer een pijnlijke stilte.
"Zal ik beginnen?" Zei Judith, de groep rondkijkend. Ze werd niet tegengesproken en ik draaide me iets naar Judith. "Ik ben dus Judith, maar dat wist je al. Samen met Jennifer en Helen wonen wij hier het langst. Anderhalf jaar geleden hebben we dit huis gekocht, maar daarvoor huurden we het al voor ruim een jaar. Ik ben tweedejaars rechtenstudent, vrijgezel, zoals de andere meiden trouwens ook, min of meer dan," ik hoorde iemand achter me gniffelen, "en ik vind het leuk dat we weer een klein kind in huis hebben om mee te spelen." Ik wilde uitroepen dat ik geen klein kind was, maar gelukkig kon ik me inhouden. Ik besefte dat het geen zin had, en het leek met verstandiger het spelletje mee te spelen: te luisteren naar wat ze te zeggen hadden. Tot nu toe was ik nog niet wijzer geworden, maar ongetwijfeld zou ik nog veel meer te horen krijgen.
"Dan zal ik nu het woord wel nemen." Zei Helen, achter me, en ik draaide me naar haar toe. "Ik ben inmiddels geen student meer, ik ben vorig jaar afgestudeerd, Bedrijfskunde, en ik werk nu bij de gemeente. Ik ben 21 jaar, en ook ik vind het reuze interessant om een speelkameraadje in huis te hebben."
"En ik ben dus Jennifer. Het grootste gedeelte van het huis heb ik, met behulp van mijn rijke pappie en mammie uiteraard, betaald, en ik heb dan ook de grootste kamer op zolder. Als je heel lief bent zal ik je hem nog wel eens laten zien. In ben trouwens 19 jaar, en ik studeer Geologie. O nee, dat was vorig jaar, dit jaar studeer ik Kunstgeschiedenis." Jennifer had de lachers op haar hand, en ik kon er niets aan doen: ook ik moest even glimlachen.
"En om een tipje van de sluier op te lichten," ging Jennifer verder, "tot mijn elfde plaste ik in bed, waardoor ik 's nachts altijd een luier moest dragen. Gelukkig ben ik daar vanaf, maar ik heb er wel de vreemde fantasie aan over gehouden om anderen te vernederen en te kleineren, en dan het liefst met luiers." Ik keek haar verbaasd aan, en voelde ineens weer de enorme schaamte vanwege mijn luier. Mijn hoofd werd langzaam roder en met mijn handen probeerde ik de natte plek in mijn luier te verbergen. Jennifer lachte me uit, bukte zich naar me toe en aaide me even snel over mijn hoofd. Verontwaardigd schudde ik haar hand weg, maar haar lach werd er niet minder om.
Saskia kwam iets overeind uit haar stoel, en verruilde haar achteroverleunende positie voor een meer actievere. Het leek alsof ze niet kon wachten om aan haar verhaaltje te beginnen. "Ik ben achttien, de jongste van de groep, en ik ben nu precies een jaar geleden hier komen wonen. Ik studeer ook Informatica, net als jij, en ik begin nu aan het tweede jaar, alhoewel ik nog wel wat vakken in moet halen." Saskia keek me even glimlachend aan, en leek even afwezig. Niet snel daarna ging ze echter verder, en ze begon met een brede glimlach.
"Misschien stelt het je gerust, maar ik weet precies wat je meemaakt. Een jaar geleden dacht ik zelf ook in een leuk studentenhuis terecht te komen, maar de meiden hier hadden andere plannen met me. Ik kreeg dezelfde behandeling als jij: ik ben vernederd, geslagen, vastgebonden, en ook ik kreeg een luier om."
"Dat je dat durft te vertellen." Viel Judith in, maar Saskia haalde haar schouders op.
"Een maand lang heb ik dag en nacht een luier omgehad, meer dan dertig keer hebben ze de stront tussen mijn billen vandaan mogen vegen." Ze grinnikte. "Langzamerhand raakte ik echter steeds meer bevriend met Jennifer, en dat veroorzaakte wat spanningen in het huis. Na goed overleg is toen besloten dat ik werd gepromoveerd tot partner. Vanaf dat moment werd ik niet meer als een klein kind behandeld, en was ik eindelijk die vreselijke luiers kwijt. Na precies vijf weken heb ik voor het eerst de binnenkant van het toilet gezien, en dat voelde heel prettig aan moet ik eerlijk zeggen." Ze lachte hardop. "Inmiddels heb ik het iedereen vergeven, en dat ging zelfs sneller dan ik had gedacht. Het feit dat ik nu voor de commode sta, in plaats van erop lig, heeft daar waarschijnlijk en belangrijke rol in gespeeld."
"Maar..." Stotterde ik. Jennifer nam echter meteen het woord over van Saskia.
"Bijna twee jaar geleden kreeg bedroog Helens toenmalige vriend haar, en vroeg ze aan ons of we wilden helpen met de wraak die ze voor hem in petto had. Met veel plezier stemden we toe, en we hebben die nacht veel plezier beleefd. Daarna kwamen we op het idee om iemand in huis te nemen die we konden vernederen en kleineren, en langzamerhand is dat uitgegroeid tot de rol die jij nu mag spelen." Ik luisterde met open mond.
"Ons eerste echte slachtoffer was Esther." Ik hoorde een instemmend gemompel. "Zij heeft hier ruim vier maanden gewoond, en langzamerhand lieten we haar alle vieze karweitjes opknappen, kleineerden we haar steeds meer, en de laatste weken hebben we haar zelfs 's avonds voor het naar bed gaan luiers laten dragen. Ze is uiteindelijk huilend naar haar moeder gerend, en heeft haar studie opgegeven, geloof ik." Jennifer sprak zonder enige mededogen en dat verbaasde me, maar het maakte me ook bang. Ze leek het leuk te vinden dat ze iemands studie had verpest, en daarmee misschien wel haar toekomst.
"Daarna kwam Stefan bij ons wonen. Dat was een onzekere, schuchtere jongen. Toen hij de eerste avond naar bed ging hebben we hem overgehaald een luier te dragen. Tot onze verbazing deed hij dat, en bijna volledig zonder protest konden we hem in twee maanden tijd omtoveren tot ons eigen, lieve kleine baby'tje." Zei Jennifer.
"Helaas is hij na de zomervakantie niet meer teruggekomen. We hebben nooit meer iets van hem gehoord, we hebben nog spullen van hem op zolder liggen, die heeft hij niet eens op durven te halen." Ging Helen door.
"En toen, begin vorig schooljaar, kwam Saskia. Ook zij was een verlegen, schuchter kind, aangezien we daar goede ervaringen mee hadden. Haar hebben we van het begin af aan gedwongen luiers te dragen. In die zomervakantie hebben we trouwens de kinderkamer gebouwd, die dus eigenlijk voor Stefan bedoeld was. Toen we beseften dat hij niet meer terugkwam hebben we een nieuw slachtoffer uitgekozen, Saskia dus."
"Ik heb de eerste dagen gehuild, gesmeekt, geslagen, getrapt en gevloekt. Het resultaat was dat ik alleen maar harder werd teruggeslagen, nog meer werd vernederd, en nog kinderlijker werd behandeld. Na een week was ik mentaal gesloopt en heb ik de strijd opgegeven, toen..."
"Waarom ben je niet weggelopen, naar de politie gegaan, of zoiets?" Vroeg ik verbijsterd, me niet realiserend dat ik in dezelfde positie zat. Saskia keek me met een geheimzinnige glimlach aan. Ook de andere meiden hadden natuurlijk niet de intentie om mij hier antwoord op te geven. En toen ik me realiseerde dat ze me dit niet zouden zeggen, omdat ze mij op dezelfde manier zouden moeten weerhouden om weg te lopen. Ik boog berustend mijn hoofd.
"Ik heb gelukkig een andere tactiek kunnen vinden om onder de tirannie uit te komen." Lachte Saskia, maar Jennifer onderbrak haar.
"Ah, leugenaar. We hadden je gebroken, je bood geen enkele tegenstand meer. Je gehoorzaamde ons volledig, je liet je vrijwillig vernederen, plaste op commando in je luier, en haalde zelfs uit jezelf alvast een schone luier naar beneden als je weer eens nat was. En juist die gehoorzaamheid haalde de spanning er voor ons af." Nu voor het eerst zag ik een kleine glimp van schaamte op Saskia's gezicht, maar haar lach deed dat alweer snel verdwijnen.
"En nu ben jij onze baby. Ik was aan de beurt om een nieuwe huisgenoot uit te zoeken, en jij bent de gelukkige." Zei Saskia, en daarna werd het stil. Ik keek het kringetje rond en zag de blikken op me gericht. Ik boog mijn hoofd en zag mijn eigen luier. Ik vroeg me af waar ik in godsnaam in terecht was gekomen.
