Hoofdstuk 02: Geheimen
Esmée zit op een houten bankje net buiten het tankstation. Het is half vijf in de ochtend en de bus is even daarvoor eindelijk de grens tussen Frankrijk en Spanje gepasseerd. Afgezien van Esmée zelf zijn alleen de chauffeurs en twee andere passagiers uitgestapt bij deze korte stop. Vrijwel iedereen slaapt nog, inclusief de vriendinnen van Esmée.
Ze had ook niet anders verwacht.
Esmée legt een hand op haar buik en blaast voorzichtig naar de hete koffie in het papieren bekertje. Ze hoopt maar dat de warme drank geen negatieve effecten op haar maag gaat hebben. Ze weet zeker dat de cafeïne vandaag nodig gaat zijn. Ze heeft nauwelijks geslapen en er zijn wat stappen te doorlopen voordat ze vanavond in het hotel kan bijslapen.
Eén kopje moet kunnen..
Thuis hangen er een hoop oude foto’s van Esmée boven haar bed. Allerlei fijne herinneringen aan hoe het vroeger was. Op één daarvan staat ze met haar oma, die haar bij wijze van grap een tuimelbeker vol koffie had gegeven. Het was natuurlijk meer melk dan koffie, dan maar sinds dat moment is ze uitgegroeid tot een ware kenner van het zwarte goud.
Wat ze nu drinkt is eerder zwart koper. Slap en smerig. Maar ze drinkt het uit principe.
Vermoeid strijkt Esmée met haar vrije hand door haar rode krullen. Ze denkt aan Suus en doorloopt in gedachte nog eens alle stappen die ze voor vandaag gepland heeft. Ergens voelt ze zich een beetje de schurk in dit verhaal, maar ze kan niet anders.
Ze kent Suus haar geheim nu eenmaal al een tijdje en het is cruciaal dat het vandaag nog uitkomt.
Althans, dat Suus háár in vertrouwen neemt. Natuurlijk hoeft verder niemand er iets van af te weten, maar dat puzzelstukje moet vandaag op zijn plek vallen. Anders wordt het heel lastig om de volgende stappen van haar plan te doorlopen.
Het is tenslotte niet alsof Suus niet al meer dan genoeg gelegenheid heeft gehad om Esmée vooraf in vertrouwen te nemen. Het lijkt Esmée althans niet dat Suus in de laatste maand spontaan in bed is gaan plassen, dus dit probleem speelt al veel langer. Het stoort haart ontzettend dat Suus haar blijkbaar niet vertrouwt, of om welke reden dan ook bang is voor haar reactie.
Esmée mag dan geen expert zijn in liefdesverdriet of ongewenste buikpijn – nog niet, althans – maar als er één ding is waar ze echt goed in is, dan is het wel luisteren.
Niet dat Suus het kan weten, maar over bedplassen kan Esmée anders ook nog wel een woordje meespreken. Dat ze de DryNites niet herkende kwam puur omdat het voor haar zo lang geleden is. Bij haar stopte het ook pas vlak na haar elfde verjaardag. Esmée is altijd tenger geweest, dus ze heeft altijd gedacht dat de luierbroekjes die zij heeft moeten dragen een normale variant was van de standaard kinderluiers.
Pas na een beetje research herkende Esmée een oude variant van de DryNites die ze vroeger ook gehad heeft. Die grote vlinder zit nog altijd in haar geheugen.
Zodra Esmée haar bekertje leeg heeft gedronken, wandelt ze rustig terug naar de bus. Het duurt niet lang voordat die weer in beweging komt. Suus en haar andere vriendinnen zijn overal doorheen geslapen. Het zal waarschijnlijk niet al te lang meer duren nu de ochtendschemering is ingezet. Er is alweer voldoende licht om te lezen.
Esmée zet haar bril recht en duikt in haar boek.
Een uurtje of twee later is het tijd voor de laatste stop van de busreis. Umi en Janneke zijn inmiddels ook wakker, maar Suus lijkt nog altijd in een diepe slaap verzonken.
“Moeten we Suus niet wakker maken?”, fluistert Janneke.
“Nee, laat haar maar liggen. Anders is ze straks chagrijnig”, reageert Esmée.
Janneke haalt haar schouders op.
“We moeten straks trouwens een paar uur wachten in het hotel voordat we onze kamers in kunnen, maar we mogen dan wel al bij het zwembad. Als jullie willen zonnen of zwemmen, dan zou ik hier alvast je bikini aandoen”, adviseert Esmée.
“Kunnen we ons daar niet omkleden?”, vraagt Umi.
“Jawel, maar hier zijn de toiletten net schoongemaakt. Wie weet wat je daar aantreft. Of wie.”
“Gadver..”
“Precies.”
Umi en Janneke vissen hun bikini’s en wat schone kleren uit hun rugzakken en vertrekken dan richting de toiletten om zich om te kleden. Esmée blijft bij Suus. Ze had verwacht dat ze Suus wellicht had moeten overtuigen om hier niet uit de bus te stappen, maar dat ze er gewoon door slaapt is een welkome verrassing.
Wellicht had Esmée het moeten verwachten. Mensen die op Suus haar leeftijd in bed plassen zullen waarschijnlijk een bepaalde prikkel niet registreren doordat ze te diep slapen. Dus zo gek is het niet dat Suus niet zo makkelijk wakker wordt. Het plan wordt alleen er alleen maar extra eenvoudig door. Hoe langer Suus haar luierbroekje aan moet houden, hoe groter de kans dat ze Esmée op een bepaald moment toch maar in vertrouwen gaat nemen.
Wonder boven wonder ontwaakt Suus zo’n tien minuten nadat de bus van de laatste tussenstop is vertrokken. Het duurt even voordat ze goed en wel beseft waar ze ook alweer is. Ze gaat rechtop zitten en glimlacht ongemakkelijk naar Esmée.
“Goedemorgen!”
“Goedemorgen. Fijn geslapen?”
“Volgens mij wel.”
Suus wil Umi en Janneke groeten, maar die zijn volledig verzonken in hun telefoons en de berichtjes die ze daar inmiddels op binnenkrijgen. Esmée staart naar de letters in haar boek, maar kan Suus vanuit een ooghoek in de gaten houden. Ze ziet hoe Suus heel subtiel een hand onder haar dekentje houdt en is er vrij zeker van dat ze daarmee haar luierbroekje controleert.
Heel voorzichtig schuift de hand daarna weer naar een normale positie. Esmée draait haar hoofd en kijkt naar Suus haar ogen. Dat kan niet missen. Geen spoortje opluchting. Suus moet wel nat zijn.
“Hier”, zegt Esmée dan. “Ik heb bij de vorige stop een blikje ice tea voor je gekocht. Green.”
“Dankjewel”, glimlacht Suus. Ze zet het blikje op het tafeltje voor haar, maar maakt geen aanstalten om het daadwerkelijk open te maken.
“Wanneer is de volgende stop?”
“Als we bij ons hotel zijn”, reageert Esmée droogjes.
“Wacht. Hoe laat is het?”
Esmée legt rustig uit dat Suus door de laatste stop is geslapen. Ze liegt dat de meiden hebben geprobeerd om haar wakker te krijgen.
“Ik moet eigenlijk naar de wc..”, fluistert Suus.
Esmée wijst naar de kleine wc aan boord van de bus, waar geen enkele mogelijkheid voor Suus is om van haar luierbroekje af te kunnen komen.
“Hoe lang nog, denk je?”
“Minder dan een uurtje.”
“Dan wacht ik wel.”
Geen bekentenis. Esmée baalt, maar weet dat ze de druk nog wel verder zal kunnen opvoeren vandaag. Ze haalt haar schouders op.
“Zelf weten.”
Na ruim anderhalf uur komt de bus aan bij het hotel waar de dames tijdens hun vakantie zullen logeren en kunnen ze eindelijk genieten van een beetje ademruimte. Ze slepen hun koffers één voor één naar binnen, checken in en krijgen te horen dat ze nog een uur of vier moeten wachten voordat ze met hun keycards op hun kamers terecht kunnen.
Iedereen baalt. Alleen Esmée niet. Die wist dit al.
Aangezien ze in de tussentijd inderdaad al gebruik mogen maken van de hotelfaciliteiten, besluiten ze om een tafeltje bij het zwembad te bezetten. Ze zetten hun koffers en rugzakken neer. Het duurt precies twee minuten voordat Umi en Janneke richting de ligbedden vertrekken, om aan de rand van het zwembad te kunnen liggen en zonnen.
Esmée zegt tegen Suus dat ze even naar de wc gaat, waardoor Suus geen kant meer op kan. Iemand moet tenslotte op de bagage passen. Suus knikt, maar vindt het blijkbaar nog steeds niet nodig om iets te vertellen.
Als Esmée even later de wc’s weer wil verlaten, ontdekt ze iets dat haar ontzettend goed uitkomt. De kar van de schoonmaakploeg is blijven staan en er liggen bordjes met ‘Out of order’ erop. Snel hangt ze deze op de deur van de damestoiletten voordat ze teruggaat naar Suus.
“Kan ik nu even gaan?”, vraagt Suus ongemakkelijk.
“Helaas”, zucht Esmée. “De toiletten zijn niet beschikbaar. Of je moet bij de heren willen gaan.”
“Ik kan hier toch niet de hele dag in mijn slaapkleren rondlopen?”, zucht Suus, voordat ze besluit om zelf te gaan kijken.
Precies zoals Esmée had gehoopt is Suus binnen een minuut alweer terug. Ze laat zich in de stoel zakken en slaat haar armen over elkaar.
“Voor je het weet kunnen we naar onze kamers”, stelt Esmée haar gerust. “Of is er soms iets anders?”
Suus schudt haar hoofd. Ze pakt haar telefoon en begint ongeduldig te swipen.
Esmée kan intussen de kamernummers op de keycards nakijken op haar eigen telefoon. Ze is tevreden met wat ze ziet. Als ze zeker weet dat Suus het niet mee kan krijgen, wisselt Esmée de twee keycards om. De kamer die aan Umi en Janneke was toebedeeld, zal nu voor haar en Suus zijn.
De rest van de ochtend en vroege middag lukt het Esmée om Suus bij de wc’s weg te houden en is er ook geen andere mogelijkheid voor Suus om zich om te kleden. Maar ze lijkt ook geen moment te overwegen om met Esmée te praten over haar probleem. Hoe irritant het natte luierbroekje ook zit, ze geeft geen krimp.
Als Esmée en Suus uiteindelijk hun hotelkamer in kunnen, lijkt die laatste dan ook erg opgelucht. De verlossing is dichtbij.
“Slaap jij daar?”, grapt Esmée, terwijl ze richting het kinderbedje wijst.
“Hilarisch”, moppert Suus. “Ik dacht dat er drie bedden zouden staan?”
“In principe is dat een derde bed”, reageert Esmée. “Neem jij het bed bij het balkon maar.”
Esmée houdt Suus nauwkeurig in de gaten en ziet hoe die haar koffers en rugzak op het bed laat ploffen. Al snel heeft ze schone kleren en een grote toilettas te pakken.
“Ik ga even douchen, oké?”
“Wacht eens”, reageert Esmée.
Suus kijkt haar vragend aan.
“Wil je me niet iets vertellen?”
“Wat bedoel je?”
“Suus.. ik weet het heus wel.”
“Waarom doe je zo raar?”
Esmée zucht. Ze heeft het op alle mogelijke manieren geprobeerd, maar de tijd is op. Ze zal nu de confrontatie moeten forceren. Suus haar geheim moet bespreekbaar worden gemaakt, voordat Esmée met haar eigen geheim gaat kunnen dealen.
“Ik weet dat je luiers draagt omdat je een bedplasser bent en ik heb een voorstel dat ons allebei zal helpen.”
Het gezicht van Suus krijgt een rode tint die zich kan meten met de krullen van Esmée. Ze ontwijkt elk oogcontact.
“Je hebt het mis”, fluistert ze dan.
“Suus, ik ruik je inmiddels tot hier..”
Suus schudt haar hoofd.
“Nee, niet dat. Ik ben geen bedplasser..”
