Nog niet klaar Suus in Salou
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Fairry Happy in a Nappy
Meer een AT dan een AB, maar sowieso een DL…
Het ergste is dat ik ook die subtiele hints veelal ook niet zie
.
Maar als ik ze achteraf lees, ben ik iedere keer weer blij verrast…
.Maar als ik ze achteraf lees, ben ik iedere keer weer blij verrast…
Snakebite
Mo de Rator
Helaasch. Die hebben met andere dingen te "dealen".
Mwoah, eerder een happy accident. De AI kwam hiermee en na even nadenken, had ik zoiets van.. "Dat werkt!" xD
Snakebite
Mo de Rator
Dan was je precies op tijd! Kwam het toch nog als een verrassing.
Daar is niets erg aan, hoor! Het is leuk voor de mensen die willen puzzelen, maar het is zeker geen must om dat soort dingen op te pikken. Vaak zijn dit soort dingen pas leuk als je een verhaal ooit eens terugleest en ziet hoe het in elkaar past.Het ergste is dat ik ook die subtiele hints veelal ook niet zie
Maar als ik ze achteraf lees, ben ik iedere keer weer blij verrast…
Een verhaal moet ook gewoon leuk zijn zonder het whodunnit?-stukje.
Fairry Happy in a Nappy
Meer een AT dan een AB, maar sowieso een DL…
Ik vind dat puzzelen juist wel leuk, maar zie het achteraf pas.Daar is niets erg aan, hoor! Het is leuk voor de mensen die willen puzzelen, maar het is zeker geen must om dat soort dingen op te pikken. Vaak zijn dit soort dingen pas leuk als je een verhaal ooit eens terugleest en ziet hoe het in elkaar past.
Dus die hints die je (nogmaals) geeft, ben ik alleen maar blij mee.
Maar geniet in eerste instantie heerlijk van het verhaal zonder het whodunnit-stukje!
Snakebite
Mo de Rator
Het wordt helaas maandag. Ik kwam bij het nalezen een belangrijk foutje tegen, waardoor ik een flink stuk van 6, 7 en 8 heb moeten herschrijven.Thanks! Hoofdstuk 6 volgt zaterdag.
In de tussentijd: de laatste twee van mijn shorts staan online, dus wellicht is dat een goed alternatief?
*klik*
Snakebite
Mo de Rator
Ah, fijn om te horen! Het is in alle eerlijkheid ook heel leuk om de hints te verstoppen, haha.
Snakebite
Mo de Rator
Hoofdstuk 06: Misselijk
“Gaat het wel?”, roept Suus. “Het duurt nu al zo lang..”
Esmée zit tegen de muur op de badkamer. Dicht bij het toilet. Het zweet druppelt van haar voorhoofd en vindt via haar slapen een weg naar beneden. Ze heeft geen idee hoe lang ze daar al is. De ochtendmisselijkheid legt zo’n beslag op haar, dat de tijd bijhouden nu bepaald geen prioriteit is.
“Het gaat wel”, zucht Esmée dan, zo hard als ze kan.
“Sorry, maar je klinkt echt niet goed”, reageert Suus. “Ik kom naar binnen.”
“Nee, niet doen..”
Esmée is al te laat. Binnen een paar tellen staat Suus op de badkamer. Alle moeite van Esmée om haar ochtendmisselijkheid te verbergen is duidelijk voor niets geweest.
“Ben je ziek?”, vraagt Suus bezorgd.
Ze zet een paar stapjes richting Esmée. Het kraken van Suus haar luier bij elke beweging. De veranderingen in het licht. De geur van het natte pulp. Het lijkt wel alsof al Esmée haar zintuigen nu extra scherp staan. Zou dat door het overgeven komen? De prikkels komen in elk geval keihard binnen.
“Het gaat wel, Suus.”
“Kan ik iets doen? Zal ik wat water voor je pakken?”
Esmée schudt haar hoofd. Ze voelt zich behoorlijk slap.
“We kunnen het water uit de kraan hier niet drinken. Daarom hebben we toch drinken van thuis meegenomen? Daarom zouden we straks toch boodschappen gaan doen? Weet je nog?”
“Sorry”, reageert Suus zachtjes.
Suus voelt zich schuldig. Ze wil Esmée juist helpen in plaats van haar een nog naarder gevoel te bezorgen. Maar soms lukken dingen nu eenmaal niet zoals je bedoeld hebt.
“Geeft niet. Heb jij nog ergens ice tea green?”
“Volgens mij wel. Wil je je cola niet?”
Esmée schudt haar hoofd.
“Koolzuur..”
“Ja, natuurlijk. Stom..”
Suus loopt naar de kamer en vist een blikje ice tea uit een rugzak. Dan loopt ze terug naar Esmée, die aan het aantal keren dat Suus haar luier kraakt precies kan aftellen hoeveel stappen het is naar haar bed. Die roze luiers kraken echt veel vaker en harder dan de luiers die Esmée hiervoor gekend heeft. Laat staan die broekjes. Die waren tenminste stil.
Suus geeft het blikje aan Esmée, die het snel opent en gulzig een paar slokken neemt.
“Hoe komt het nou dat je moet overgeven?”
Esmée haalt haar schouders op. Dit is niet het moment om Suus te vertellen dat ze zwanger is. Haar brein is bovendien op dit moment niet in staat om af te wegen wat het beste smoesje is.
“Is die cocktail misschien verkeerd gevallen? In Nederland drink je ook bijna nooit.”
Nog voordat Esmée een “Prima, dan is dat het..” kan uitspreken, heeft Suus zich alweer bedacht.
“Nee, dat kan helemaal niet. Die van jou was zonder alcohol..”
“Gewoon iets verkeerds gegeten, denk ik.”
“Hmm..”
“Het komt wel goed, Suus..”
“Maar we hebben dezelfde dingen gegeten gisteravond. Dan is het toch raar dat jij ziek bent en ik niet?”
“Ik weet het ook niet”, zucht Esmée.
Suus komt bij Esmée staan en besluit dan om naast haar te gaan zitten. Haar bewegingen zijn wat onzeker en ze lijkt zichzelf ook extra bewust van haar luidruchtig aanwezige ondergoed. Toch doet ze het. Vervolgens pakt Suus de hand van Esmée stevig vast. Instinctief laat ze haar hoofd tegen de schouder van Esmée zakken.
“Het is lief, maar je hoeft niet te blijven.”
“Weet ik. Maar ik wil het graag. Jij bent er voor mij en ik ben er voor jou.”
“Als je zulke zoete dingen blijft zeggen, dan spuug ik misschien nog over je heen..”
“Zolang het maar per ongeluk is.”
“Ik kan niets beloven”, zegt Esmée, voordat ze weer moet kokhalzen.
Gelukkig blijft alles binnen. Er kan ook niet veel meer zijn dat naar buiten zou kunnen komen. Voor haar gevoel is Esmée al een kleine zee kwijt.
“Die ober was best wel knap, hè?”, vraagt Suus dan, een beetje random.
“Vind je?”
“Umi en Janneke vinden het ook.”
“Dat is meestal een teken dat je beter de andere kant uit kunt kijken, Suus. Je weet hoe die twee zichzelf in de problemen brengen als het op jongens aankomt.”
Hoor wie het zegt, denkt Esmée. Ze wrijft zachtjes over haar buik.
“Wie denk jij dat er zal winnen?”
“Wat bedoel je? Nicolás?”
“Ja..”
“Dat kan me nu echt eens niet schelen. Zolang ik het maar niet ben.”
Suus giechelt.
“Hij vindt jou wel leuk, hè? Ik zag hem wel kijken.”
“Dat is dan zijn probleem.”
“Misschien moet je er toch eens voor gaan”, zegt Suus. “Een vakantieliefde kan leuk zijn?”
“Ik weet het niet.”
“Ik ook niet. Ik zou er nooit een kunnen krijgen.”
“Wat een onzin”, reageert Esmée. “Er zijn zat jongens die verkering met je zouden willen.”
“Tot ze ontdekken dat mijn string de vorm van een luier heeft.”
“Ach..”
Esmée laat het daarbij. Suus kan beter met andere dingen bezig zijn dan jongens. Als ze zichzelf accepteert en leert om van haarzelf te houden.. dan komt de rest vanzelf wel. Maar als ze dat nu zo tegen Suus zegt, dan legt Esmée er alleen maar extra druk op. Suus moet zelf aanvoelen wat de beste stapjes zijn.
En ergens moet Esmée het toegeven. Suus is veel leuker als ze figuurlijk klein is, dan wanneer ze mee zou doen aan de mannenjacht van Janneke en Umi.
Esmée en Suus blijven nog een tijdje zo zitten, totdat Esmée zichzelf beter voelt. Daarna besluiten ze om zich om te kleden en voor het ontbijt nog even wat boodschappen te gaan halen. Het hotel ligt aan de boulevard, waar talloze winkeltjes zijn. Wat de meiden ook nodig hebben, het is op heel korte afstand te vinden. Esmée zal zich niet al te veel hoeven inspannen.
“Broekje aan?”, vraagt Esmée aan Suus.
Haar toon is streng, maar ze weten allebei dat het gespeeld is. Dat het hoort bij de nieuwe dynamiek die ze aan het ontwikkelen zijn.
Suus knikt. Een trotse glimlach verschijnt op haar gezicht. Ze rekt de bovenrand van haar rok een stukje uit om het te bewijzen. Zodra Esmée goedkeurend heeft geknikt, doet Suus de rand weer goed. Haar shirt valt ver over de rok. Geen gevaar om betrapt te worden.
Esmée pakt Suus haar hand kort vast. Een bemoedigend kneepje. Snel, maar veelzeggend voor iemand die liever niet spreekt.
Als de meiden hebben gecontroleerd of ze alle spullen bij zich hebben, besluiten ze te vertrekken. Esmée trekt de deur van de hotelkamer open, maar ontdekt iets vreemds als ze naar buiten wil stappen.
Een rode roos met grote stengel is op de kamerdeur geplakt.
“Wow!”, kraait Suus. “Van wie is die?”
“Dat mag jij mij vertellen..”
“Die is echt niet voor mij, hè?”
Esmée trekt de roos voorzichtig van de deur af. Het gaat vrij gemakkelijk, aangezien die met twee simpele plakbandjes was bevestigd. Op het kaartje dat aan de roos zit, staat een telefoonnummer dat Esmée herkent. Op het visitekaartje van Nicolás staat dezelfde.
Ze zucht en rolt met haar ogen.
“Wat is er?”, vraagt Suus.
“Ik denk dat ik weer moet spugen..”
Snakebite
Mo de Rator
Hoofdstuk 07: Zoutig
Even later lopen Esmée en Suus in alle vroegte over de boulevard. Het is er al relatief druk, maar dat brengt wel het voordeel met zich mee dat alle winkeltjes al open zijn. Suus kijkt haar ogen uit, terwijl Esmée gefocust is op de plattegrond die ze op haar telefoon bekijkt.
“Volgens Google Maps moet er een supermarkt op twee minuten lopen zijn..”
“Bedoel je die?”, vraagt Suus droog.
De kleine supermarkt ligt letterlijk schuin tegenover het hotel. Het opzoeken heeft Esmée al meer tijd gekost dan het lopen. Met een diepe zucht verdwijnt haar telefoon weer in de handtas. Suus loopt al een stukje vooruit. Bij het oversteken wacht ze braaf op Esmée.
“Zie je dat blauwe treintje?”, wijst Esmée. “Die rijdt blijkbaar elk uur een rondje door Salou. Misschien kunnen we dat straks doen. Dan hebben we tenminste alles al een keertje gezien.”
“Leuk”, knikt Suus.
Natuurlijk is het geen echt treintje, dat zich over rails voortbeweegt. Het ziet er alleen zo uit. Op zich vindt Esmée het wel een charmant idee. Iets dat zo uit de Efteling kan komen. De karretjes zijn open en zelfs nu al goed gevuld. Een echte toeristentrekker. Bovendien zal het speelse karakter Suus wel aantrekken. Voor Esmée is het vooral een veel betere optie dan de hele tocht lopend af te moeten leggen.
De zwangerschap zorgt er namelijk voor dat ze niet alleen ’s ochtends veel last heeft van misselijkheid, maar ook dat ze ontzettend snel moe is. Dan is een tochtje met die trein wel een manier om het nuttige met het aangename te verenigen.
“Esmée, kijk.. ze hebben hier ook gewoon een SPAR!”
Suus lijkt oprecht verbaasd om een zaak met een Nederlands tintje in het buitenland tegen te komen.
“Tja, die zitten overal, hoor. Maar ik denk niet dat ze hier hetzelfde hebben als bij ons.”
Toch besluiten de meiden om de proef op de som te nemen. De supermarkt blijkt qua indeling al aardig te verschillen met de vestigingen die ze kennen uit Nederland. Zo is er om te beginnen een apart winkeltje met toeristische spulletjes achter in de supermarkt. Grote rekken met speelgoed, tierelantijntjes en vakantiespul als handdoeken en zonnebrillen.
Suus stuift al snel af op een schap vol met knuffels. De één nog groter dan de ander. Esmée vindt het typisch en aandoenlijk tegelijk als ze observeert hoe Suus haar ogen uit kijkt. Er lijkt oprecht iets van haar afgevallen. Alsof ze een kant van haarzelf los kan laten die ze lang heeft moeten verstoppen.
“Het is maar goed ook”, denkt Esmée.
“We kunnen er best eentje meenemen”, stelt ze aan Suus voor. “Maar die kan niet te groot zijn, want dan past ‘ie niet in de bus.”
“Ik weet niet of ik kan kiezen”, giechelt Suus.
“Nou, dan kijk jij op je gemak welke je wilt adopteren en dan ga ik de boodschappen vast zoeken. Dan zijn we nog een beetje bijtijds bij het ontbijt.”
“Is goed”, knikt Suus, die nog amper meekrijgt wat Esmée precies zegt.
Ze is volledig afgeleid door al het pluche.
Glimlachend stapt Esmée door de supermarkt, op zoek naar wat kleine dingetjes voor tussendoor. Snacks, chocolade, dingen om te drinken. In het hotel zitten ze dan wel all inclusive, toch kun je er niet alles drinken. Water en drankjes met ijs erin zijn geen goed idee. Dan kun je maar beter wat achter de hand hebben.
Esmée ziet al van een afstandje dat bij de kassa een enorme voorraad aan flessen water staat. Niet alleen de flessen Spa die we in Nederland ook gewend zijn, maar nog veel grotere varianten. Tot wel twintig liter. Of in Suus-termen: twee volle, roze luiers. Al is het nou ook weer niet zo dat Esmée er oprecht interesse in heeft om de capaciteit van de luiers te testen.
Langzaam maar zeker weet Esmée het mandje te vullen. Ze staat onnodig lang stil bij de chips. Tijdens de zwangerschap moet je er wel op letten dat je niet te veel zout eet, zo herinnert ze zich. De laatste weken heeft Esmée veel te veel gelezen. Als je alle tips over zwanger zijn bij elkaar optelt, kun je alleen maar concluderen dat niks gezond is en tegelijkertijd alles goed is. Het internet is lang niet altijd zo nuttig als je zou hopen..
“Jammer dan”, zucht Esmée, terwijl ze een grote zak paprikachips uit het schap grist. “Mama mag ook wat. Bovendien kots ik het morgen toch wel weer uit.”
“Buenos dias!”
Esmée herkent de stem meteen en die gaat door merg en been.
Nicolás.
Gelukkig groet hij alleen de man die verveeld achter de kassa zit. Nicolás heeft haar nog niet gezien. Esmée maakt dankbaar gebruik van het moment en knielt snel neer voor het schap met de chips en andere zoute snacks. Even doorbijten tot hij weer vertrokken is.
“Hola! Buenaos dias!”
“Hola!”
Die laatste Hola wordt gevolgd door gegiechel. Suus..
Voorzichtig kijkt Esmée in de richting van het winkeltje en ze ziet al snel dat haar vermoeden blijkt te kloppen. Nicolás staat met Suus te kletsen. Ze krijgt amper mee wat er gezegd wordt, maar Suus staat de hele tijd met een enorme, pluche koe in haar handen. Het lijkt Nicolás niet eens op te vallen.
Esmée realiseert zich ineens dat Nicolás op weg naar de kassa langs de plek zal moeten komen, waar zij nu staat. Ze besluit zich strategisch terug te trekken naar het gangpad met de vriezers. Ze blijft zo laag als ze maar kan opbrengen. Wat er ook gebeurd, ze heeft echt geen zin in een ontmoeting met Nicolás. Het is al ongemakkelijk genoeg zonder hem.
Esmée krijgt nog net mee hoe Suus en Nicolás hun gesprekje afronden. Hij groet haar en daarna groet hij heel schattig ook de grote koeienknuffel. Wat een uitslover. Esmée vindt het maar walgelijk.
Stilletjes wacht ze tot Nicolás haar ongezien voorbij is gelopen en zijn spulletjes heeft afgerekend bij de kassa. Godzijdank heeft de medewerker ook geen zin in een onnodig lang gesprekje en dus is Nicolás al snel weer verdwenen.
Snel gaat Esmée weer rechtop staan en stapt ze met haar volle mandje op Suus af. Die lijkt maar moeilijk afscheid te kunnen nemen van haar nieuwe koeienvriendje.
“Deze past zeker niet in de bus, hè?”, zucht ze, omdat ze het antwoord al weet.
“Ik vrees het niet”, geeft Esmée toe. “Wat wilde hij van je?”
“Oh, geen idee”, zegt Suus. “Gewoon een beetje kletsen. Hij spreekt nog slechter Engels dan mij..”
“Dan ik..”
“Mijn Nederlands is ook al niet perfect”, giechelt Suus. “Maar er viel niet veel te zeggen. Gewoon dat ik het leuk vind in Salou.”
“En jij denkt dat jongens geen interesse hebben in een meisje als ze een luier draagt?”, plaagt Esmée.
“Die heeft hij niet gezien en dat zal ook nooit gebeuren.”
“Zo mag ik het horen.”
Esmée zet een paar stappen vooruit en kijkt naar de vele knuffels die allemaal bijna smeken om met hun mee te mogen.
“Waarom neem je deze niet?”, vraagt ze dan aan Suus.
Esmée wijst naar een pluche uiltje die een centimeter of twintig hoog is. Een knuffel van dat formaat is altijd mee te smokkelen naar Nederland. Desnoods op schoot.
Suus komt bij haar staan en pakt het uiltje vast. Ze veegt eens over het kopje en ziet dat ze de vleugels kan bewegen. De uil houdt zijn ogen dicht, maar lijkt op de één of andere manier toch iets vrolijks uit te stralen. Suus moet lachen.
“Deze lijkt wel een beetje op jou!”
“Ah, dus je wilt hem?”
“Ja!”
Esmée glimlacht. Ze zal het allemaal maar als een compliment opvatten. Kinderen spreken de waarheid en het is duidelijk dat Suus zich momenteel niet in een volwassen wereld bevindt.
Al snel hebben Esmée en Suus alle boodschappen afgerekend en terug naar hun hotelkamer gebracht. Ze haasten zich daarna om nog op tijd in het restaurant te zijn voor het ontbijt. Vreemd genoeg zijn ze er toch nog eerder dan Janneke en Umi.
Esmée krijgt niet veel binnen, maar een kopje thee en wat toast doen haar toch goed. Ze zal voorlopig energie voor twee binnen moeten krijgen.
Na een kwartiertje komen Umi en Janneke alsnog het restaurant binnen en voegen ze zich bij de andere meiden. Het is meteen duidelijk dat er iets scheelt.
Umi zegt geen woord, gooit haar handtas op een stoel, pakt haar bord en loopt richting het buffet. In volledige stilte. Het is een wonder en doodeng tegelijk.
Esmée en Suus kijken Janneke vragend aan, maar die wacht tot Umi ver genoeg weg is om niets te kunnen horen.
“Oké, even een update.. het gaat niet zo lekker met Umi”, fluistert ze.
“Joh..”
“Nee, maar oprecht niet goed.”
“Laat me raden. Er komt een zekere ober voor in dit verhaal?”, zucht Esmée.
“Nee, dat niet. Dat gaat best goed, trouwens.”
Esmée rolt met haar ogen.
“Wat is er dan wel?”, vraagt Suus.
“Suki heeft vanmorgen gebeld”, legt Janneke uit.
“Haar zus? Is alles wel oké?”
Janneke schudt haar hoofd.
“Niet echt. De vader van Umi komt volgende week vrij.”
Snakebite
Mo de Rator
Dat was precies het goede moment! Als iemand het eerder bij elkaar had gepuzzeld, dan zou ik te voorspelbaar worden.
Gelukkig is het wachten inmiddels weer voorbij. Thanks voor het geduld!
Oh, er komt heel snel meer. Veel meer, zelfs. Meer dan gedacht ook. Ik heb de laatste dagen een aantal dingen toegevoegd en veranderd aan het verhaal, waardoor het is gegroeid van 13 naar 24 hoofdstukken. Suus blijft dus tot ongeveer halverwege oktober in Salou.
Hoe ik het doe? Goede vraag. Ik ben na al die jaren nog steeds mateloos onzeker over mijn schrijven. Daarom hou ik mijzelf altijd aan dezelfde stappen, of probeer ik dat althans.
- Interessante hook.. iets dat het verhaal net even anders en origineel maakt.
- Aantrekkelijke hoofdpersoon met een uitdaging/mogelijkheid om zich te ontwikkelen.
- Schrijfplan. Dat kun je tussendoor honderd keer aanpassen, maar als je niet weet waar je naartoe werkt.. dan verdwaal je op een gegeven moment.
- Twists moeten een doel hebben. (Een lolletje voor de schrijver is overigens ook een prima doel, haha.) Maar seks om maar seks in je verhaal te hebben.. kakluiers omdat je dat maar lekker vindt.. dat wordt heel snel, heel saai zonder een "waarom".
Snakebite
Mo de Rator
Dankjewel!
Umi betekent 'de oceaan' in het Japans. Al kwam ik er net achter dat het in het Italiaans weer 'moeder' betekent. Interessant.
Suki betekent 'de geliefde' of 'de lelie' in het Japans. Het is ook een afkorting voor Sukida yo, wat voor 'I love you' staat.
Wat ze betekenen in het Snakebitteriaans? De tijd zal het leren.
Oh, voor wie het zich afvraagt: er komt inderdaad ook een Suki voor in 'Peetoom'. Nee, dat is geen toeval.
Umi betekent 'de oceaan' in het Japans. Al kwam ik er net achter dat het in het Italiaans weer 'moeder' betekent. Interessant.
Suki betekent 'de geliefde' of 'de lelie' in het Japans. Het is ook een afkorting voor Sukida yo, wat voor 'I love you' staat.
Wat ze betekenen in het Snakebitteriaans? De tijd zal het leren.
Oh, voor wie het zich afvraagt: er komt inderdaad ook een Suki voor in 'Peetoom'. Nee, dat is geen toeval.
Snakebite
Mo de Rator
Hoofdstuk 08: Wappie
De rest van het ontbijt verloopt behoorlijk ongemakkelijk. Umi weigert een woord uit te brengen over hoe ze zich voelt in de situatie omtrent haar vader. Daardoor eet de rest ook praktisch in stilte. Heel af en toe wordt er gesproken over een willekeurig koetje of kalfje, maar een gesprek met enige diepgang wordt niet opgestart.
Esmée begrijpt het wel. Spreken is zilver, zwijgen is goud. Die aanpak heeft ze tot nu toe ook zelf gehanteerd als het aankomt op haar zwangerschap. Het is niet zo dat het volledig met opzet is, want regelmatig ervaart ze een momentje waarop ze denkt dat ze het moet vertellen. Vooral bij Suus heeft ze dat gevoel. Maar steeds bedenkt ze zich.
Als we het over de vader van Umi hebben, dan gaat het ook over iets dat net zo’n groot onderwerp is als de zwangerschap van Esmée. Het feit dat haar vader al die jaren vast heeft gezeten is iets dat een enorme impact heeft gehad op het leven van Umi. Ze was bijna twee jaar oud toen hij werd gearresteerd. Toen woonde het gezin nog in Japan. Esmée heeft begrepen dat Umi, haar moeder en haar zus pas een jaar later naar Nederland zijn gekomen.
In al die jaren heeft Umi geen contact met haar vader gehad. Het was ook zo goed als onmogelijk om hem op te zoeken. Daarvoor vlieg je niet even snel op en neer naar Japan. Bovendien schijnt hij vast te hebben gezeten in een extra beveiligde gevangenis, waar een heel stuk gedoe vooraf zal gaan als je daar een bezoekje wilt brengen.
Dat de vader van Umi iets serieus heeft mispeuterd is dan ook wel duidelijk. Esmée heeft het zelf nooit durven vragen en dus kan ze er wel voorzichtig op rekenen dat dit ook voor Suus geldt. Als Janneke het zou weten, dan had Esmée het bovendien ook al lang gehoord. Umi heeft het altijd voor zich gehouden; iets dat zo zeldzaam is, dat het wel bevestigt dat het om iets heel serieus moet gaan.
Als Esmée eerlijk is, dan moet ze toegeven dat ze op het internet wel eens heeft gezocht naar informatie over de vader van Umi. Soms wint de nieuwsgierigheid het nou eenmaal. Maar dat heeft uiteindelijk geen bruikbare informatie opgeleverd. De enige zoekresultaten die ze kon vinden waren in het Japans en het was ondoenlijk om die door een vertaalmachine te halen.
Op basis van die informatie vermoedt Esmée dat het iets met de georganiseerde misdaad te maken had, maar er is niets dat ze echt met zekerheid weet. Het zou natuurlijk wel kunnen verklaren waarom de moeder van Umi uiteindelijk het land uit is gevlucht.
“Gaan jullie straks ook mee?”, vraagt Suus plotseling.
Esmée moet haar overpeinzingen pauzeren. De vraag van Suus komt zo onverwacht dat Esmée ook niet meteen doorheeft waar Suus op doelt.
“Waarheen?”, reageert Janneke.
“Esmée en ik willen graag een rondje maken met die blauwe trein. Die gaat blijkbaar door heel Salou en dan kunnen we al eens zien wat er allemaal ligt.”
“Oh. Gebruik jij geen Google Maps meer om alles uit te zoeken?”, vraagt Janneke aan Esmée.
“Jawel”, geeft Esmée toe. “Maar soms is het ook fijn om te weten hoe dingen er in het echt uitzien. Hoe vaak gebeurt het niet dat de plek er dan heel anders uit blijkt te zien dan op de foto’s?”
“Hm, ja, dat is ook wel zo.”
Janneke kijkt voorzichtig naar Umi, die naast haar zit en intussen haar mes heeft gebruikt om een appel dusdanig wreed in stukjes te snijden dat het bijna om marteling gaat. Umi’s gezicht staat op onweer, maar ze maakt geen oogcontact met de anderen aan tafel.
“Wat denk jij..?”, probeert Janneke voorzichtig.
Umi haalt haar schouders op en bromt wat. Janneke draait zich weer in de richting van Esmée en Suus en biedt hen een verontschuldigende blik aan. Ze weet duidelijk ook niet goed wat ze met deze situatie aan moet vangen.
“We kunnen ook gewoon hier blijven”, zegt Esmée.
“Ja, of we gaan lekker bij het zwembad liggen. Wat cocktails drinken”, springt Suus in.
Esmée voelt het al aankomen..
“Wij drieën dan, want Esmée heeft serieus al een kater van die virgin mojito van gisteravond.”
Suus en Janneke lachen voorzichtig, terwijl Esmée tegelijk met haar ogen rolt en een diepe zucht laat ontsnappen. Natuurlijk.. laten we Umi helpen om haar problemen te vergeten, door de focus te verschuiven naar het probleem van Esmée. Als dat niet helpt..
“Hoe kun je dáár nou weer een kater van krijgen?”, bromt Umi ineens.
Het is de eerste keer in lange tijd dat Umi een geluid maakt dat enigszins in woorden te vertalen is en niet door iemand als Freek Vonk uitgelegd zou moeten worden. Esmée heeft er helemaal geen zin in om hierover te praten, maar beseft ook dat dit wellicht het enige onderwerp is dat Umi een beetje open kan breken. Andermans schaamte.
Bovendien is de enige andere die Umi zou kunnen doen opbloeien – een zekere Spaanstalige ober die graag véél te dichtbij komt – vanmorgen niet aanwezig bij het ontbijtbuffet.
“Mag ik het vertellen?”, giechelt Suus.
“Ik denk niet dat ik nu nog ‘nee’ kan zeggen..”, moppert Esmée.
Ondanks dat ze dat goed inschat, besluit Esmée dat ze er toch maar even aan moet geloven. Haar vriendin opvrolijken is nu wel wat belangrijker dan haar eigen ongemak.
Natuurlijk neemt Suus alle tijd om in geuren en kleuren te vertellen over hoe Esmée deze ochtend heel lang en heel veel moeten overgeven. Janneke luistert geboeid en met een grote glimlach, al kijkt ze soms met wat medelijden in de richting van Esmée. Dat maakt het niet beter.
Maar Umi klaart zowaar een beetje op. Ze laat het niet merken en kijkt het grootste deel van de tijd weg, maar Esmée kan zien dat Umi subtiel ieder woord van Suus haar verhaal oppeuzelt. Het zal vast voelen alsof ze nu een soort van toestemming heeft om te roddelen.
“Jij hebt echt geen tolerantie”, zegt ze uiteindelijk tegen Esmée.
“Dat blijkt maar weer”, reageert Esmée.
“Ja, sorry, maar wie moet er nou kotsen van één cocktail? Alcoholvrij ook nog!”
“Alleen de beste..”
Esmée doet haar uiterste best om op haar tong te bijten en zich maar even te laten gebruiken als het pispaaltje. Ze kan de goede karma wel gebruiken, maar hoopt toch dat dit gedoe snel voorbij is.
“Wacht eens..”, zegt Umi zachtjes. “Of ben jij soms.. nee, toch?!”
“Wat, zwanger? Esmee?! Wat zeg jij nou?”, lacht Janneke.
“Ja, weet ik veel? Het zou logischer zijn dan dit verhaal.”
Esmée gromt in stilte. Ze weet zelf ook wel dat ze niet bekend staat als het grootste feestbeest of iemand die veel uitvreet met jongens. Met goede reden ook. Maar dat had iets subtieler ter tafel gebracht kunnen worden.
“Ik was gewoon misselijk, oké? Geen idee waar het door kwam. Misschien gewoon de zeelucht of het idee dat jullie aan het feesten waren met die Nicolás”, reageert ze.
“We plagen je maar”, sust Janneke. “Tenzij jij Nicolás natuurlijk stiekem al hebt versierd?”
“Nee, bedankt.”
Suus schiet ineens rechtop. Het lijkt alsof ze een briljante ingeving heeft gehad. Wellicht is het de ‘laten-we-Esmée-even-pesten’-energie.
“Er was vanmorgen trouwens nog iets onverwachts”, begint Suus.
In een fractie van een seconde beseft Esmée dat Suus het verhaal wil vertellen over de roos die op de deur van hun hotelkamer was achtergelaten. Dat is wel het laatste waar ze nu zin in heeft, aangezien dat alleen maar jaloezie en ander gedoe van Umi en Janneke zou opleveren.
Allerlei opties om dit verhaal in de kiem te smoren schieten door Esmée haar gedachten, maar de enige woorden die ze kan bedenken zijn: “Zal ik anders eens vertellen hoe jij in je bed hebt geplast?” Gelukkig heeft Esmée de zelfbeheersing om dat niet daadwerkelijk hardop uit te spreken. Ze schrikt er zelfs even van dat ze het alleen al bedacht heeft.
“We kwamen Nicolás vanmorgen tegen in de supermarkt. Of, ja, ik dan. Esmée was er even niet bij.”
“Dat was niet per ongeluk”, zucht Esmée.
“Zei hij nog iets over ons?”, vraagt Umi meteen.
“Nee, dat niet”, vertelt Suus. “Ik snapte sowieso maar de helft van wat hij zei. Die jongen spreekt echt slecht Engels. Maar hij kent wel een paar woordjes Nederlands. Pindakaas, korting, gratis, wappie.”
Umi en Janneke lachen hardop.
“Wappie?”, vraagt Esmée geamuseerd aan Suus.
“Ja, hij wees naar me en zei iets van tú eres wappie.”
Suus is zeker van haar zaak, maar Esmée gelooft er weinig van. Waarom zou een Spaanstalige jongen uitgerekend dat woord kennen? Ze denkt even na over welk Spaans woord er op die plek zou kunnen horen. Het duurt even, maar dan..
“Wacht eens..”, fluistert Esmée.
“Tú eres guapa?!”
“Oh, ja, dat zou ook kunnen! Wat betekent dat dan?”
“Dat je mooi bent”, onderbreekt Janneke.
Suus kijkt Esmée verschrikt aan. Alsof dat het meest erge zou zijn dat een knappe jongen ooit tegen haar zou kunnen zeggen.
“Je hebt je Spaans dus toch geoefend”, knikt Esmée.
“Niet echt”, geeft Janneke toe. “Maar dat zei hij gisteravond ook tegen Umi. Toen hij ons drankjes op onze kamer kwam brengen.”
Esmée zucht. De tafel vervalt weer in stilte. De meiden bekijken elkaar ineens met een beetje argwaan. Het is uiterst ongemakkelijk. Maar Esmée krijgt toch weer gelijk. Die jongen gaat voor moeilijkheden zorgen. Ze zijn amper een dag in Salou en nu al rivalen van elkaar. Dat gaat nog ellende opleveren.
“Maar gaan we nou zwemmen of niet?”, zegt Suus ineens.
Ze pikt geen greintje van de spanning op.
Dankjewel voor het lezen van dit hoofdstuk!
Voel je vrij om te laten horen wat je er van vindt; likes en comments zijn altijd welkom.
Snakebite
Mo de Rator
Thanks!
Het geheim van Esmée zal zeker niet lang meer verborgen blijven. De kleine vraag is 'Hoe lang?' .. de grote vraag is 'Wie?' ..
Snakebite
Mo de Rator
Hoofdstuk 09: Zandloper
Suus laat zich met een grote plof op haar bed vallen en giechelt. Esmée loopt door naar haar eigen bed en neemt daar wat bedachtzamer plaats. Haar telefoon ligt op het nachtkastje en ze besluit om meteen maar even naar haar berichten te kijken.
Niets. Zelfs haar ouders hebben geen berichtje gestuurd.
Esmée had het wel verwacht. Haar ouders hadden bij vertrek al beloofd om Esmée met rust te laten, zodat ze ongestoord kon genieten van haar vakantie. Een verplicht berichtje bij aankomst en vertrek in Salou is de enige verplichting. Iets waar Esmée wel mee kan leven. Het geeft haar de tijd om een plan voor thuis te kunnen bedenken.
Zodra de vakantie voorbij is, zal Esmée tenslotte op moeten gaan biechten dat ze zwanger is. Iets waar ze enorm tegen opziet. Daarom wil ze het liefst tijdens deze vakantie nog eerlijk zijn tegen haar vriendinnen, zodat ze daar in elk geval op terug kan vallen. Maar niets aan deze vakantie verloopt nog echt volgens plan. En de tijd begint te dringen..
“Gaan we nou nog iets leuks doen?”
Suus kijkt een beetje sip als ze die vraag stelt. Esmée glimlacht geruststellend, terwijl ze over een antwoord nadenkt. Het is duidelijk dat Suus de spanningen en subtielere problemen die het groepje nu heeft, totaal niet oppikt. Wat een heerlijk wereldje moet dat zijn.
“Ik denk niet dat Umi en Janneke daar nu zin in hebben. Umi sowieso niet.”
“Komt dat door Nicolás?”, vraagt Suus nieuwsgierig.
“Dat kun je wel zeggen.”
Esmée legt haar telefoon weg en zakt achterover in bed. Ze slaakt een zucht. Onbewust legt ze beide handen op haar onderbuik.
“Heb je buikpijn? Je wordt toch niet echt ziek, hè?”
Als betrapt laat Esmée haar handen meteen een beetje bewegen. Het is opvallend hoe Suus dingen soms wel en soms niet oppikt. Het lijkt altijd de minst handige van de twee opties te zijn.
“Nee, geen zorgen. Ik denk gewoon aan Umi.”
“Kun je Nicolás niet gewoon voor haar laten? Misschien kan hij haar wel opvrolijken?”
“Dat betwijfel ik”, moppert Esmée. “Maar ik hoef hem zeker niet. Van mij mag ze hem hebben, houden en weggooien. Waarom denk je überhaupt dat ik interesse in hem heb?”
“Nou..”, begint Suus. “Ik denk dat hij interesse in JOU heeft. Anders zou hij die roos hier niet achterlaten. En aangezien jij normaal niet veel aandacht van de jongens krijgt.. of wil..”
Esmée kijkt een beetje gekrenkt richting Suus.
“Oh, dus je dacht.. Esmée krijgt eindelijk aandacht van een jongen, dus daar zal ze wel bovenop willen springen? Lekker dan..”
Het is niet alsof het een paar weken geleden niet daadwerkelijk zo was. Maar dat argument kan Suus niet gebruiken. Niemand weet over die nacht.
“Nee, nee.. ik dacht.. je bent op vakantie.. misschien is een zomerliefde wel iets dat beter bij je past dan een echte.. relatie?”
“Misschien wel, maar daar ben ik nu echt niet mee bezig.”
“Vindt je hem dan echt niet knap?”
“Jij wel?”
Suus haalt haar schouders op.
“Ik vind het stiekem wel leuk dat hij me mooi heeft genoemd..”
“Snap ik. Misschien was die roos toch voor jou?”
Suus wordt meteen knalrood. De opmerking van Esmée was goedbedoeld. Ze heeft tenslotte geen enkele zekerheid dat Nicolás die roos voor haar heeft achtergelaten. Maar voor Suus is het blijkbaar meteen een confrontatie met iets dat ze zelf als een tekortkoming ziet.
“Ben je eigenlijk nog droog?”
“Ik denk het wel..”
“Je denkt het?”
Esmée weet wel wat Suus eigenlijk wil zeggen. Dat ze het niet weet en het beter is om haar luier zelf te controleren. Suus en subtiliteit is een zeldzame combinatie, maar in dit geval is het haar gelukt. Esmée denkt er even over na, maar ze weet ook dat het er toch een keer van moet gaan komen. De tijd dringt tenslotte. Bovendien heeft ze het beloofd.
“Kom eens even hier..”
Esmée gaat op de rand van haar bed zitten en gebaart naar Suus dat ze bij haar moet komen staan. Suus gehoorzaamt braafjes, maar beweegt voorzichtig. Langzaam. Alsof ze het moment goed in zich op wil nemen. Esmée snapt het wel en wacht geduldig.
“Als ik iets doe dat je niet fijn vindt, dan mag je dat zeggen.”
“Weet ik!”
Esmée knikt en maakt daarna gedecideerd de knoop van Suus haar broek los. Dan het ritsje. Voorzichtig laat Esmée de broek van Suus zakken tot deze rond haar enkels hangt. Suus haar luierbroekje is nu open en bloot te zien.
Het is Esmée na twee seconden kijken al duidelijk dat het broekje inderdaad nog droog is. Geen spoor van een verkleuring te bekennen en al helemaal geen vieze geurtjes. Maar voor de vorm legt ze haar hand toch op het luierbroekje. Zachtjes wrijft ze een stukje naar achteren en dan weer naar voren. Eén keer. Daarna trekt ze haar hand terug.
“Dat heb je goed gedaan. Maar volgens mij ben je het aan het ophouden, of niet soms?”
Suus – opnieuw rood – knikt stilletjes.
“Je mag zelf beslissen of je het in je luier doet, of niet. Maar ik wil wel dat je naar de wc gaat en het op de juiste plek doet. Gewoon zitten waar het hoort.”
Dat hoeft ze Suus geen twee keer te zeggen. Die draait zich vrijwel meteen om en waggelt vervolgens – met haar broek nog rond haar enkels – naar de badkamer. Het is een schattig gezicht, in elk geval in de ogen van Esmée.
Aangezien Suus te druk bezig is met andere dingen, vergeet ze de deur van de badkamer dicht te doen en dus hoort Esmée dat Suus ervoor heeft gekozen om haar luierbroekje droog te houden. Het moment van een eerste verschoning wordt nog even uitgesteld.
“Netjes afvegen!”, roept Esmée haar nog toe. “En je handen wassen!”
Twee minuten later is Suus terug in de hotelkamer, nadat ze braaf alle instructies heeft gevolgd. Ze stapt terug richting Esmée, nog altijd zonder haar broek. Demonstratief komt ze bij Esmée staan.
“Zal ik je daar dan maar mee helpen?”, vraagt Esmée, het spelletje meespelend.
Voorzichtig trekt ze de broek van Suus omhoog en ritst ze die weer dicht. Als het knoopje weer dicht is, kan dat klusje geklaard worden genoemd.
“Zullen wij anders een wandeling over het strand gaan maken?”, vraagt Esmée vervolgens.
“Geen treintje?”, reageert Suus, enigszins beteuterd.
Geen zwemmen, geen treintje.. het is wat..
“Ik wil tussen de middag eigenlijk graag een dutje doen”, bekent Esmée.
“Ja, je zult wel moe zijn. Van al dat spugen..”
Esmée knikt.
“Oké, dan gaan we naar het strand!”, concludeert Suus.
Ze lijkt gelukkig nog een beetje enthousiast. Hoewel Esmée haar eigen grenzen goed probeert te bewaken, wil ze tenslotte nog steeds haar best doen om de vakantie voor Suus ook zo leuk mogelijk te maken. Luiers kunnen niet alles.
Een paar minuten later heeft Esmée zich omgekleed en zijn de dames klaar om naar het strand te gaan.
“Wat vind je van deze hoed?”
“Hij staat je best wel goed”, reageert Suus. “Maar waarom wil je die eigenlijk op? Is dat mode?”
“Nee”, lacht Esmée. “Deze is zonwerend. Ik verbrand snel. Eén van de kenmerken van een echte ginger, weet je?”
“Ooh.. nou, dan staat ‘ie je nog beter!”
Esmée kijkt nog eens in de spiegel. Eigenlijk vindt ze zelf ook wel dat die hoed haar goed staat. Het heeft iets elegants. Wat dat betreft heeft haar moeder precies de goede uitgezocht. Esmée is meer van functionaliteit, dan van stijl.
Voorzichtig staart Esmée naar beneden. Ze weet ook wel dat het nog te vroeg is om het te kunnen zien, maar ergens zweert ze dat haar buik zichtbaar is gegroeid. Wellicht zijn het spoken in haar hoofd, maar het is hoe dan ook een teken dat Esmée snel de waarheid zal moeten toegeven.
“Hebben ze ook ijs op het strand?”, vraagt Suus.
“Wat denk jij? Meer ijs dan zand! Aan het eind van de boulevard schijnt een goede ijssalon te liggen. Als het er niet te druk is, kunnen we er best even heen?”
“Ja!”, reageert Suus.
Het enthousiasme bij Suus is weer helemaal terug, tot opluchting van Esmée. Al snel zijn ze richting het strand vertrokken. De hotelkamer blijft in stilte achter. Op het nachtkastje van Suus is Mevrouw Uil, haar nieuwe knuffel, de enige getuige van wat er dan gebeurt.
Een minuut of vijf nadat Esmée en Suus zijn vertrokken, maakt iemand stilletjes de deur van hun hotelkamer open. Na een paar stappen staat diegene bij het bed van Suus, waar een pakket wordt achtergelaten.
Nieuwsgierig speurt de persoon eventjes door de laden van de nachtkastjes van Suus en Esmée, maar is duidelijk niet uit op dure spullen. Toch wordt er ook een snelle blik in de kast geworpen. De stapel grote, roze luiers is duidelijk zichtbaar. Iedereen met ogen kan zien dat deze niet bedoeld zijn voor kleine kinderen, die sowieso al niet op deze kamer slapen.
Na even te hebben gestaard, maakt de onbekende snel een foto van de inhoud van de kast met diens telefoon. Snel worden de kastdeuren gesloten en verdwijnt diegene. Het geluid van slippers die over de vloer sloffen wordt steeds zachter, tot Mevrouw Uil opnieuw alleen maar stilte hoort.
Dankjewel voor het lezen van dit hoofdstuk!
Voel je vrij om te laten horen wat je er van vindt; likes en comments zijn altijd welkom.
Snakebite
Mo de Rator
Klopt inderdaad! Thanks, aangepast.
Nee, in het geheimzinnige pakket zitten zeker geen extra luiers. Het is een geheim verpakt in een raadsel. Heel irritant.
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
|
Mama Suus gaat starten! | Voorstellen | 54 | |
|
Ik ben suus en ik ben nieuw hier | Voorstellen | 146 |