Michael Slotenmaker
Nieuw lid
Terug naar het warme gevoel
Michael was altijd al een nieuwsgierig persoon. Hij hield ervan om op het internet rond te struinen en nieuwe dingen te ontdekken. Op een avond, terwijl hij zonder enig doel door verschillende forums scrolde, stuitte hij op iets wat meteen zijn aandacht trok: een onderwerp genaamd Grote Baby's.
Eerst fronste hij even. Wat zou dit nou weer zijn? Uit pure nieuwsgierigheid klikte hij erop en begon te lezen. De mensen op het forum beschreven een gevoel van geborgenheid, veiligheid en ontspanning, alsof ze weer even terug waren in hun kindertijd. Ze praatten over zachte rompertjes, knusse kruippakjes met voetjes, het drinken uit een flesje en het warme, comfortabele gevoel van een dikke luier.
Een vreemde tinteling trok door Michaels lichaam. Dit klonk... fijn. Heel fijn zelfs. Hij herinnerde zich vaag hoe zorgeloos die eerste jaren van zijn leven waren geweest, hoe hij niets hoefde te doen behalve spelen, slapen en gevoed worden. Zou hij dat gevoel kunnen herbeleven?
In de weken daarna bleef het door zijn hoofd spoken. Op een dag besloot hij het gewoon te proberen. Hij bestelde online een paar dingen: een zachte romper, een kruippakje, en natuurlijk luiers. De spanning groeide terwijl hij wachtte op het pakketje.
Toen het eindelijk arriveerde, sloot Michael zich op in zijn kamer en trok hij alles aan. De dikke luier omsloot hem met een geruststellende zachtheid. De romper voelde knus aan, en toen hij zichzelf in de spiegel bekeek, voelde hij een onbeschrijfelijk geluk. Alsof hij een stukje van zichzelf had teruggevonden.
Vanaf dat moment werd het een vast ritueel. Na een lange dag werken keek hij ernaar uit om zich te nestelen in zijn kruippakje, een flesje melk te drinken en even te ontsnappen aan de wereld. Hij vond online zelfs een paar gelijkgestemden, mensen die precies begrepen hoe hij zich voelde. Samen speelden ze met knuffels, sabbelden op speentjes met hun naam erop en lachten om de kleinste dingen. Het was alsof ze een geheime, zorgeloze wereld hadden gecreëerd.
Maar het leven ging door, en op een dag ontmoette Michael de liefde van zijn leven. Ze trouwden, kregen kinderen, en langzaam verdween zijn bijzondere ritueel naar de achtergrond. Hij was gelukkig met zijn gezin, maar diep van binnen bleef het verlangen altijd bestaan.
Soms, als hij ’s avonds alleen was, dacht hij terug aan die tijd. Hij miste het gevoel van de warme luier, het spelen zonder zorgen, het drinken uit een flesje terwijl hij knus op de bank lag. En ergens wist hij dat dit deel van hem nooit helemaal zou verdwijnen. Misschien, op een dag, als de tijd rijp was, zou hij weer even terugkeren naar dat veilige, zachte gevoel van vroeger.
Tot die dag koesterde hij de herinneringen – en het warme gevoel bleef altijd bij hem.
Michael was altijd al een nieuwsgierig persoon. Hij hield ervan om op het internet rond te struinen en nieuwe dingen te ontdekken. Op een avond, terwijl hij zonder enig doel door verschillende forums scrolde, stuitte hij op iets wat meteen zijn aandacht trok: een onderwerp genaamd Grote Baby's.
Eerst fronste hij even. Wat zou dit nou weer zijn? Uit pure nieuwsgierigheid klikte hij erop en begon te lezen. De mensen op het forum beschreven een gevoel van geborgenheid, veiligheid en ontspanning, alsof ze weer even terug waren in hun kindertijd. Ze praatten over zachte rompertjes, knusse kruippakjes met voetjes, het drinken uit een flesje en het warme, comfortabele gevoel van een dikke luier.
Een vreemde tinteling trok door Michaels lichaam. Dit klonk... fijn. Heel fijn zelfs. Hij herinnerde zich vaag hoe zorgeloos die eerste jaren van zijn leven waren geweest, hoe hij niets hoefde te doen behalve spelen, slapen en gevoed worden. Zou hij dat gevoel kunnen herbeleven?
In de weken daarna bleef het door zijn hoofd spoken. Op een dag besloot hij het gewoon te proberen. Hij bestelde online een paar dingen: een zachte romper, een kruippakje, en natuurlijk luiers. De spanning groeide terwijl hij wachtte op het pakketje.
Toen het eindelijk arriveerde, sloot Michael zich op in zijn kamer en trok hij alles aan. De dikke luier omsloot hem met een geruststellende zachtheid. De romper voelde knus aan, en toen hij zichzelf in de spiegel bekeek, voelde hij een onbeschrijfelijk geluk. Alsof hij een stukje van zichzelf had teruggevonden.
Vanaf dat moment werd het een vast ritueel. Na een lange dag werken keek hij ernaar uit om zich te nestelen in zijn kruippakje, een flesje melk te drinken en even te ontsnappen aan de wereld. Hij vond online zelfs een paar gelijkgestemden, mensen die precies begrepen hoe hij zich voelde. Samen speelden ze met knuffels, sabbelden op speentjes met hun naam erop en lachten om de kleinste dingen. Het was alsof ze een geheime, zorgeloze wereld hadden gecreëerd.
Maar het leven ging door, en op een dag ontmoette Michael de liefde van zijn leven. Ze trouwden, kregen kinderen, en langzaam verdween zijn bijzondere ritueel naar de achtergrond. Hij was gelukkig met zijn gezin, maar diep van binnen bleef het verlangen altijd bestaan.
Soms, als hij ’s avonds alleen was, dacht hij terug aan die tijd. Hij miste het gevoel van de warme luier, het spelen zonder zorgen, het drinken uit een flesje terwijl hij knus op de bank lag. En ergens wist hij dat dit deel van hem nooit helemaal zou verdwijnen. Misschien, op een dag, als de tijd rijp was, zou hij weer even terugkeren naar dat veilige, zachte gevoel van vroeger.
Tot die dag koesterde hij de herinneringen – en het warme gevoel bleef altijd bij hem.
