Christel.Christel
Superlid
Een wasrek met daaraan een laken, een pyjamabroek en een onderbroekje. Een duidelijke boodschap: Hier woont onmiskenbaar een bedplasser. Dat wasrek stond bij slecht weer bij ons op de overloop en bij mooi weer in de tuin. Vooral in de tuin vond ik vreselijk. Want dan was het goed te zien voor de buren. Meestal hing er ook niet tegelijk ander wasgoed aan. Zodat het laken, de pyjamabroek en het onderbroekje extra opvielen. Ik denk dat mijn moeder dat expres zo deed als straf dat ik weer in bed had geplast. Ook als het slecht weer was en de was binnen moest drogen vond ik het vreselijk om telkens weer geconfronteerd te worden met mijn bedplassen. En zeker als er vriendjes van mijn broertje of zusje bij ons thuis kwamen spelen. Ik schaamde me dood en nam zelf bijna nooit vriendinnetjes mee naar huis. Ook niet op de dagen dat ik droog was gebleven. Ik was bang dat ze het zeiltje in mijn bed zouden ontdekken of dat mijn broertje of zusje opmerkingen zouden maken.
Mijn bedplassen werd pas een probleem toen ik ouder werd en met name toen mijn jongere broertje en zusje het 's nachts wel droog hielden. Ik heb, denk ik, tot mijn 6de bijna dagelijks in bed geplast. Ik droeg toen 's nachts nog luiers. Daarna ging het veel beter, maar helemaal droog was ik nog nooit geweest. Ik ben nu 12 en ben net gestart in de brugklas. Ik plas toch nog wel een paar keer per maand in bed. Vanaf mijn 8ste is mijn moeder, op advies van de huisarts, gestopt om me een luier aan te doen. De huisarts dacht dat ik het zonder luier beter zou voelen als ik in bed zou plassen. Met luier zou ik het te gemakkelijk vinden. De dokter raadde ook het gebruik van een plaswekker aan, maar daar is het nog niet van gekomen. Mijn moeder liet me iedere avond als zij naar bed ging nog een keer plassen. Maar dat kon niet voorkomen dat het toch regelmatig mis ging en ik me 's ochtends met natte pyjama bij mijn moeder moest melden.
Op de dagen dat ik in mijn bed had geplast had mijn moeder ook de gewoonte om me als ik uit school kwam een paar keer naar de wc te sturen. Ook dat was een soort straf. Want het confronteerde me nog eens extra met mijn falen van de afgelopen nacht. Bovendien is het vreselijk gênant dat je als 12-jarige door je moeder naar de wc wordt gestuurd. Zeker als mijn moeder visite had.
En nu de brugklas met grotendeels nieuwe kinderen in de klas. Tot mijn grote schrik hoorde ik dat we vrij snel na het begin van het schooljaar een week op kamp zouden gaan. Daar voelde ik natuurlijk niet zo veel voor. Grote kans dat ik een keer in bed zou plassen. En bovendien was mijn moeder er niet om me 's nachts nog een keer te laten plassen. Ik heb dus aan mijn ouders gevraagd of ik thuis mocht blijven. Maar dat vonden ze een slecht idee. "Dan raak je geïsoleerd", vonden ze. "Alle kinderen leren elkaar dan goed kennen en jij komt er bij te hangen". Maar omdat mijn moeder ook wel begreep dat ik bang was om in bed te plassen stelde ze voor dat ik weer luiers zou gaan dragen. Die kon ik vast ongezien in de wc aantrekken en 's ochtends weer uittrekken. Bovendien zou ze een briefje voor de leraar schrijven zodat hij op de hoogte was van mijn probleempje. Ze opperde zelfs nog de mogelijkheid dat de leraar mij 's nachts kon laten plassen, maar dat leek me een heel slecht idee. Mijn moeder ging er van uit dat ik niet de enige bedplasser zou zijn.
En zo ging ik met op kamp. Met een briefje voor de leraar en in mijn tas zes luiers. Voor vier nachten en twee reserve. Voor het geval dat. Ik had de luiers onder in mijn tas verborgen. Eerst het briefje voor de leraar. Die was druk met collega's in gesprek en we zouden dadelijk vertrekken. Zo onopvallend mogelijk probeerde ik zijn aandacht te trekken. "Meneer, mijn moeder heeft een briefje voor u meegegeven". Bij het uitspreken van deze woorden kreeg ik al een kleur van schaamte. Hij pakte het briefje aan, maar maakte geen aanstalten om het te lezen. Ik kon daar niet blijven staan en ben weggelopen. Van een afstandje heb ik gekeken of hij het briefje ging lezen. Maar hij had het gewoon in zijn zak gestopt.
Even later reden we met de bus naar onze bestemming in Friesland. We zaten in een soort grote boerderij die ingericht was voor jeugdkampen. Er waren twee slaapzalen met stapelbedden. Één voor de jongens en één voor de meisjes. En er waren slaapkamers voor de leerraren die met ons mee waren. Ik koos een bed onder uit. Zo dicht mogelijk bij de deur, zodat ik snel naar de wc kon.
Na het avondeten werd ik ineens bij de leraar geroepen. Ik moest met hem meekomen naar een aparte kamer. Hij zei tegen me dat hij het briefje gelezen had en vroeg wat ik van hem verwachte. "Ik neem aan dat je groot genoeg bent om jezelf te verschonen, als dat nodig is", zei hij tegen me. "Dus wat moet ik doen". Ik wist het eigenlijk ook niet en had spijt dat ik hem het briefje gegeven had. Ik weet zeker dat mijn hoofd rood kleurde van schaamte.
De eerste nacht. Ik zorgde ervoor dat ik zo'n beetje als eerste naar bed ging. Maar hoe smokkel je ongezien een luierbroekje vanuit je tas naar de wc, terwijl er ieder moment iemand aan kan komen? Met mijn pyjama en een luier ben ik naar de wc geslopen. Op de wc ben ik eerst gaan plassen en heb toen een luier en mijn pyjama aangetrokken. Tanden poetsen en toen weer terug naar de slaapzaal. Echt slapen kon ik niet. Zeker niet omdat er telkens weer nieuwe klasgenoten naar bed gingen en ze dat bepaald niet zachtjes deden. Uiteindelijk moet ik toch ergens in slaap zijn gevallen. Ik werd vroeg wakker en merkte dat ik in mijn luier geplast had. Voorzichtig ben ik opgestaan. Uit mijn tas heb ik een schoon broekje gevist. En toen op weg naar de doucheruimte. Ik weet zeker dat mijn natte luier zichtbaar was onder mijn pyjamabroek. Ik voelde bij iedere stap de dikke prop tussen mijn benen. Ik heb de luier op de wc uitgedaan en ben me gaan douchen. Tot mijn verbazing kreeg ik bij terugkomst in de slaapzaal geen opmerkingen. Had niemand het gezien? Ongelooflijk, wat een mazzel. Maar nu nog de luier zien kwijt te raken. Het is me gelukt om hem ergens onder in een vuilnisbak buiten te dumpen.
Later op de dag kwam mijn leraar naar me toe en vroeg of het allemaal goed was gegaan. "Natuurlijk, niets aan de hand", loog ik.
De tweede nacht. We hadden tot laat een spel gedaan. Kwamen laat terug bij ons huis en moesten meteen naar bed. Ik kon dus niet stiekem een luier mee naar de wc nemen zonder dat iemand het zag. Ik had de keuze. Of ik ze zien dat ik een luier aan doe of ik slaap zonder luier en loop het risico dat ik het bed nat plas. Ik ben zonder luier in bed gaan liggen met het plan om wakker te blijven en als iedereen zou slapen alsnog een luier aan te doen. Maar het liep anders. Ik viel heel snel in slaap. Ik werd 's ochtends wakker en voelde meteen al dat mijn bed nat was. Ik heb eerst liggen huilen in bed. Hoe ga ik dit oplossen? Ik kan het niet verborgen houden en dus kan ik maar beter zelf vertellen wat er gebeurt is. Ik zal toch wel uitgelachen worden. En dus heb ik al mijn moed verzameld, ben met mijn natte broek in de zaal gaan staan en zei, alsof het heel normaal is: "Ik moet jullie wat vertellen. Ik heb in mijn bed geplast. Dan weten jullie het". Daarna ben ik gaan douchen. Toen ik terug in de zaal kwam keek iedereen me aan, maar niemand zei wat. Ik heb mijn natte lakens van het bed gehaald en ben op zoek gegaan naar schone.
Vanaf dat moment heb ik er geen geheim van gemaakt dat ik een bedplasser ben. Natuurlijk werd ik er wel eens mee geplaagd. Maar er was ook altijd wel iemand die het voor me opnam. Je kunt er immers niks aan doen. Ik heb de andere twee nachten mijn luier gewoon aangedaan waar de anderen bij waren. Het meisje in het bed boven me, waarmee ik inmiddels bevriend was geraakt, informeerde 's ochtends of het goed was gegaan of dat ze me moest helpen.
Ik had dat veel eerder moeten doen. Het scheelt een boel stress.
Mijn bedplassen werd pas een probleem toen ik ouder werd en met name toen mijn jongere broertje en zusje het 's nachts wel droog hielden. Ik heb, denk ik, tot mijn 6de bijna dagelijks in bed geplast. Ik droeg toen 's nachts nog luiers. Daarna ging het veel beter, maar helemaal droog was ik nog nooit geweest. Ik ben nu 12 en ben net gestart in de brugklas. Ik plas toch nog wel een paar keer per maand in bed. Vanaf mijn 8ste is mijn moeder, op advies van de huisarts, gestopt om me een luier aan te doen. De huisarts dacht dat ik het zonder luier beter zou voelen als ik in bed zou plassen. Met luier zou ik het te gemakkelijk vinden. De dokter raadde ook het gebruik van een plaswekker aan, maar daar is het nog niet van gekomen. Mijn moeder liet me iedere avond als zij naar bed ging nog een keer plassen. Maar dat kon niet voorkomen dat het toch regelmatig mis ging en ik me 's ochtends met natte pyjama bij mijn moeder moest melden.
Op de dagen dat ik in mijn bed had geplast had mijn moeder ook de gewoonte om me als ik uit school kwam een paar keer naar de wc te sturen. Ook dat was een soort straf. Want het confronteerde me nog eens extra met mijn falen van de afgelopen nacht. Bovendien is het vreselijk gênant dat je als 12-jarige door je moeder naar de wc wordt gestuurd. Zeker als mijn moeder visite had.
En nu de brugklas met grotendeels nieuwe kinderen in de klas. Tot mijn grote schrik hoorde ik dat we vrij snel na het begin van het schooljaar een week op kamp zouden gaan. Daar voelde ik natuurlijk niet zo veel voor. Grote kans dat ik een keer in bed zou plassen. En bovendien was mijn moeder er niet om me 's nachts nog een keer te laten plassen. Ik heb dus aan mijn ouders gevraagd of ik thuis mocht blijven. Maar dat vonden ze een slecht idee. "Dan raak je geïsoleerd", vonden ze. "Alle kinderen leren elkaar dan goed kennen en jij komt er bij te hangen". Maar omdat mijn moeder ook wel begreep dat ik bang was om in bed te plassen stelde ze voor dat ik weer luiers zou gaan dragen. Die kon ik vast ongezien in de wc aantrekken en 's ochtends weer uittrekken. Bovendien zou ze een briefje voor de leraar schrijven zodat hij op de hoogte was van mijn probleempje. Ze opperde zelfs nog de mogelijkheid dat de leraar mij 's nachts kon laten plassen, maar dat leek me een heel slecht idee. Mijn moeder ging er van uit dat ik niet de enige bedplasser zou zijn.
En zo ging ik met op kamp. Met een briefje voor de leraar en in mijn tas zes luiers. Voor vier nachten en twee reserve. Voor het geval dat. Ik had de luiers onder in mijn tas verborgen. Eerst het briefje voor de leraar. Die was druk met collega's in gesprek en we zouden dadelijk vertrekken. Zo onopvallend mogelijk probeerde ik zijn aandacht te trekken. "Meneer, mijn moeder heeft een briefje voor u meegegeven". Bij het uitspreken van deze woorden kreeg ik al een kleur van schaamte. Hij pakte het briefje aan, maar maakte geen aanstalten om het te lezen. Ik kon daar niet blijven staan en ben weggelopen. Van een afstandje heb ik gekeken of hij het briefje ging lezen. Maar hij had het gewoon in zijn zak gestopt.
Even later reden we met de bus naar onze bestemming in Friesland. We zaten in een soort grote boerderij die ingericht was voor jeugdkampen. Er waren twee slaapzalen met stapelbedden. Één voor de jongens en één voor de meisjes. En er waren slaapkamers voor de leerraren die met ons mee waren. Ik koos een bed onder uit. Zo dicht mogelijk bij de deur, zodat ik snel naar de wc kon.
Na het avondeten werd ik ineens bij de leraar geroepen. Ik moest met hem meekomen naar een aparte kamer. Hij zei tegen me dat hij het briefje gelezen had en vroeg wat ik van hem verwachte. "Ik neem aan dat je groot genoeg bent om jezelf te verschonen, als dat nodig is", zei hij tegen me. "Dus wat moet ik doen". Ik wist het eigenlijk ook niet en had spijt dat ik hem het briefje gegeven had. Ik weet zeker dat mijn hoofd rood kleurde van schaamte.
De eerste nacht. Ik zorgde ervoor dat ik zo'n beetje als eerste naar bed ging. Maar hoe smokkel je ongezien een luierbroekje vanuit je tas naar de wc, terwijl er ieder moment iemand aan kan komen? Met mijn pyjama en een luier ben ik naar de wc geslopen. Op de wc ben ik eerst gaan plassen en heb toen een luier en mijn pyjama aangetrokken. Tanden poetsen en toen weer terug naar de slaapzaal. Echt slapen kon ik niet. Zeker niet omdat er telkens weer nieuwe klasgenoten naar bed gingen en ze dat bepaald niet zachtjes deden. Uiteindelijk moet ik toch ergens in slaap zijn gevallen. Ik werd vroeg wakker en merkte dat ik in mijn luier geplast had. Voorzichtig ben ik opgestaan. Uit mijn tas heb ik een schoon broekje gevist. En toen op weg naar de doucheruimte. Ik weet zeker dat mijn natte luier zichtbaar was onder mijn pyjamabroek. Ik voelde bij iedere stap de dikke prop tussen mijn benen. Ik heb de luier op de wc uitgedaan en ben me gaan douchen. Tot mijn verbazing kreeg ik bij terugkomst in de slaapzaal geen opmerkingen. Had niemand het gezien? Ongelooflijk, wat een mazzel. Maar nu nog de luier zien kwijt te raken. Het is me gelukt om hem ergens onder in een vuilnisbak buiten te dumpen.
Later op de dag kwam mijn leraar naar me toe en vroeg of het allemaal goed was gegaan. "Natuurlijk, niets aan de hand", loog ik.
De tweede nacht. We hadden tot laat een spel gedaan. Kwamen laat terug bij ons huis en moesten meteen naar bed. Ik kon dus niet stiekem een luier mee naar de wc nemen zonder dat iemand het zag. Ik had de keuze. Of ik ze zien dat ik een luier aan doe of ik slaap zonder luier en loop het risico dat ik het bed nat plas. Ik ben zonder luier in bed gaan liggen met het plan om wakker te blijven en als iedereen zou slapen alsnog een luier aan te doen. Maar het liep anders. Ik viel heel snel in slaap. Ik werd 's ochtends wakker en voelde meteen al dat mijn bed nat was. Ik heb eerst liggen huilen in bed. Hoe ga ik dit oplossen? Ik kan het niet verborgen houden en dus kan ik maar beter zelf vertellen wat er gebeurt is. Ik zal toch wel uitgelachen worden. En dus heb ik al mijn moed verzameld, ben met mijn natte broek in de zaal gaan staan en zei, alsof het heel normaal is: "Ik moet jullie wat vertellen. Ik heb in mijn bed geplast. Dan weten jullie het". Daarna ben ik gaan douchen. Toen ik terug in de zaal kwam keek iedereen me aan, maar niemand zei wat. Ik heb mijn natte lakens van het bed gehaald en ben op zoek gegaan naar schone.
Vanaf dat moment heb ik er geen geheim van gemaakt dat ik een bedplasser ben. Natuurlijk werd ik er wel eens mee geplaagd. Maar er was ook altijd wel iemand die het voor me opnam. Je kunt er immers niks aan doen. Ik heb de andere twee nachten mijn luier gewoon aangedaan waar de anderen bij waren. Het meisje in het bed boven me, waarmee ik inmiddels bevriend was geraakt, informeerde 's ochtends of het goed was gegaan of dat ze me moest helpen.
Ik had dat veel eerder moeten doen. Het scheelt een boel stress.
