Verjaardagsfeestje

[Augur_DL]

Geschreven door: PieterO

Hoofdstuk 1 - De juiste kleding

Henk, John en ik keken elkaar ongemakkelijk aan. Het was 2 uur 's middags en we stonden in een slaapkamer in het huis van Saskia. We waren net aangekomen op Saskia's verjaardag en we moesten ons omkleden. We stonden nog volledig aangekleed in de kamer en voor ons op het bed lagen drie grote, witte luiers.

We keken wat lacherig naar de luiers, hielden ons groot, maar alle drie waren we eigenlijk een beetje bang om een luier te moeten gaan dragen Saskia had ons een paar minuutjes geleden in de hal verwelkomd en daarna had Saskia's vader ons naar deze kamer gebracht. We waren de eersten, had Saskia gezegd, en zelf was ze ook nog niet omgekleed.

Saskia had dit feestje het thema 'baby' gegeven, en nu moesten we ons verkleden in een baby outfit, en daar hoorden natuurlijk luiers bij. Op de uitnodiging had gestaan dat we allemaal als baby uitgedost moesten zijn, maar Henk, John en ik hadden van onze ouders gehoord dat er kleding voor ons klaar zou liggen; we hoefden ons bij aankomst alleen maar om te kleden.

Vooraf hadden we allemaal onze bedenkingen gehad, maar aangezien het juist Saskia's verjaardag was. ze was het leukste meisje van de hele school - en bijna de hele klas was uitgenodigd, hadden we uiteindelijk ingestemd en waren we vanmorgen ook niet alsnog teruggekrabbeld. Op school was er al de hele week gesproken over dit feest, en nu was het dan eindelijk zo ver. Juist het thema van het feestje had het nodige voorpret opgeleverd, aangezien het Saskia was geweest die een paar weken geleden midden in de klas in haar broek had geplast.

Onze klas had haar een week lang gepest en uitgescholden voor baby. Saskia was echter een populair meisje en de pesterijen waren daarna al snel wat afgezakt. Alhoewel er wel wat overredingskracht van in ieder geval mijn vader en moeder voor nodig was geweest, stonden we hier dus alsnog in de slaapkamer. John pakte een luier van het bed, en lachend vouwde hij hem open. Henk en ik keken toe, en hoorden de luier kraken.

Ik wist dat het geen gewone Pamper was, of een andere luier die je gewoon in de supermarkt kon kopen, aangezien mijn kleine zusje tot een jaartje geleden ook nog luiers had gedragen. Deze luiers hadden ook twee plakstrips aan beide zijden, waren wit en waren niet versierd met tekeningetjes, zoals de Pampers van mijn zusje wel waren geweest. Er werd op de deur geklopt en toen Saskia?s vader om de deur de kamer in keek, keken we wat verlegen terug. Hij glimlachte en kwam de kamer in, en sloot de deur achter zich.

Niet zo verlegen. Jullie hoeven je nergens voor te schamen, hoor. Zei hij geruststellend. Hij nam de luier van John over en vouwde hem verder open. "Kijk, dit is de achterkant." Zei hij, en hij legde de luier opengevouwen op het bed. "Je gaat er met je blote billen op liggen, en vouwt hem dicht. Je plakt eerst de onderste plakstrips dicht, en daarna de bovenste."

Saskia's vader lachte, toen hij onze nerveuze blikken bekeek. We maakten nog geen aanstalten om ons uit te kleden. "Jullie durven gewoon niet." Zei Saskia's vader uitdagend, en hij gooide de luier op bed. "Joyce en Karin zijn er al, en ik wed dat die al lang omgekleed zijn en aan het gebak zitten." Er klonk nu wat lichte irritatie in zijn stem door, en persoonlijk kreeg ik toch langzamerhand wat spijt van dit feestje.

Ik had er helemaal geen zin in om een echte luier te gaan dragen, en niemand van ons voelde er wat voor om zich als eerste uit te kleden en een luier aan te trekken. Ons aller ego zat wel degelijk in de weg. Weer werd er op de deur geklopt. "Mag ik binnenkomen"? Hoorden we Saskia vragen. Haar vader stond het dichtst bij de deur en deed de deur open. "Kom maar binnen, ze zijn nog niet begonnen met omkleden. Ze durven niet." Zei hij.

Saskia kwam de kamer binnen en toen we Saskia zagen waren we alle drie met stomheid geslagen. Het duurde een paar seconden voordat we van de schok bekomen waren, en toen begonnen we te lachen. Saskia bloosde duidelijk, maar ze lachte wel mee. Haar outfit was dan ook dermate belachelijk dat we onmogelijk onze lach konden inhouden. We beseften ons pas weer enkele seconden later, dat wij ons net zo zouden moeten gaan kleden. Saskia stapte de slaapkamer in. Ze droeg een roze en een blauw sokje, een dikke witte luier, en een veel te kort T-shirt met de tekst: "I love daddy".

Haar haren waren in twee staartjes gebonden, waarvan de lintjes ook twee verschillende kleuren hadden. Saskia draaide zich rond en liet zich van alle kanten bekijken. Alhoewel ze bloosde, leek ze zich niet al te veel te schamen voor haar outfit. Het was een gek gezicht om een elfjarig meisje met een soort van trots haar luier te zien showen. "En nu jullie, lafbekken!" Riep ze lachend.

Ze stapte op ons af, en stond het eerst bij mij stil. Ze trok mijn T-shirt uit mijn broek omhoog, en keek me uitdagend aan. Daarna keek ze eerst John en daarna Mark een paar tellen recht in de ogen. Toen draaide ze zich abrupt om, en met een glimlach op haar gezicht liep ze de kamer uit. Ze liet de deur open, en ook Saskia's vader liet de deur verder open. "Nu hebben jullie lang genoeg getreuzeld.

Kom, schiet op!" Zei de man. Ik keek even naar Henk, en die keek besluiteloos terug. Ik was enigszins gerustgesteld nu ik Saskia in haar outfit had gezien, en ondanks dat ik me helemaal niet op mijn gemak voelde, begon ik me toch maar uit te kleden. John en Henk volgden een paar tellen later. Ik trok mijn T-shirt uit, en daarna trok ik mijn spijkerbroek naar beneden. Zittend op de rand van het bed trok ik mijn voeten uit mijn broek, en daarna trok ik mijn sokken uit. Ik was verreweg de eerste die nu alleen nog maar zijn onderbroek aanhad. John en Henk waren nog niet aan hun lange broek begonnen.

Ik voelde me opgelaten en keek opzij, naar de twee nog gevouwen luiers en de grote, opengevouwen luier. Saskia's vader keek met zijn armen over elkaar toe, en ik voelde zijn ogen op me gericht. Ineens kwam hij in beweging, en hij liep naar me toe. Ik huiverde toen ik zag hoe de man de opengevouwen luier pakte. "Nee, ik... Ik doe het zelf wel." Stamelde ik, maar de man leek er niet op te willen wachten.

Hij boog naar me toe en drukte mijn bovenlichaam achterover. Mijn knie hingen over de rand van het bed en mijn voeten stonden nog op de vloer, maar mijn bovenlichaam lag nu languit op het bed. Ik zag dat John en Henk hun bewegingen staakten en naar mij staarden. Ik voelde mijn onderbroek naar beneden getrokken worden, en ik kon mezelf nog maar net inhouden om mezelf niet met mijn handen te bedekken.

Ik voelde mijn onderbroek langs mijn voeten glippen, en ik glimlachte ongemakkelijk toen mijn blik die van John kruiste. Het ging allemaal heel snel, en ik was nog maar nauwelijks helemaal naakt toen ik een hand vanaf de zijkant onder mijn billen geschoven voelde worden.

Mijn billen werden omhoog geduwd en de luier werd onder me geschoven. Het voelde vreemd om een luier om te krijgen. Ik had geen herinneringen meer aan de tijd dat ik vroeger luiers droeg, en dit was wat mij betreft dus ook de eerste keer dat ik bewust een luier om kreeg. Mijn bovenbenen werd uit elkaar geduwd, en de luier werd tussen mijn benen door omhoog getrokken.

Precies zoals Saskia's vader zojuist had uitgelegd werd de luier om me heen gevouwen, en werden de plakstrips in de juiste volgorde dichtgeplakt. Daar lag ik dan. Ik droeg niets anders dan een luier, en twee van mijn vrienden en de vader van een klasgenoot keken op me neer.

Ik lag bewegingsloos op het bed, en voelde mijn gezicht vuurrood worden. Ondanks dat het maar een verkleedpartijtje was, voelde ik me vernederd. Saskia?s vader keek bemoedigend op me neer. Hij stak zijn hand naar me uit. "Kijk. Een kerel met lef, daar houd ik van." Zei hij met een vriendelijke glimlach. Ik pakte zijn hand en hij trok me overeind. "Ik heb het voorgedaan. Wil jij je vrienden helpen"? Vroeg Saskia's vader. Ik knikte beteuterd, en toen werden we door hem alleen gelaten.

Ook nu bleef de deur weer open. John en Henk keken me aan, maar het leek dat zij nu ook wat meer gerustgesteld waren. Ze trokken nu ook de rest van hun kleren uit, en lagen even later naakt op hun rug op het bed. Ik hielp hen met aanwijzingen, en bij Henk plakte ik zelfs twee van de vier plakstrips dicht. Toen we met zijn drie weer overeind stonden keken we elkaar nog een ogenblik wat ongemakkelijk aan, en toen begonnen we hardop te lachen. De spanning was eraf nu we alle drie een luier om hadden.

We hoefden ons niet meer voor elkaar te schamen, en zeker ook niet omdat Saskia ook al met een luier om hadden gezien. Saskia's vader kwam weer in de deuropening staan en keek naar ons. Hij knikte goedkeurend, maar zijn gezicht keek niet meer zo vriendelijk als eerst. "Prima." Zei hij kortaf.

Alle drie voelden we een omslag, maar we begrepen het niet. Hadden we iets fout gedaan? We keken elkaar aan en keken angstvallig toe hoe Saskia?s vader al onze kleren bij elkaar raapte en op een hoop gooide. Hij nam het stapeltje kleren op en liep ermee terug naar de deuropening. "Dit hebben jullie voorlopig niet meer nodig." Zei hij, en de kleding werd net om de hoek van de kamer neergegooid. Daarna stapte hij de kamer weer in, en hij ging recht voor John staan. De man torende boven John uit, en ik zag John angstig trillen.

John voelde een hand op zijn schouder, en hij werd omgedraaid. De andere hand van de man gleed over de luier, en leek te controleren of de luier goed dicht zat. "Prima." Zei de man goedkeurend, en toen draaide hij zich naar Henk toe.

Henks luier werd ook betast, en ontkwam niet aan het vernederende onderzoekje. Met een kort knikte leek ook deze luier goedgekeurd te worden. "Prima, jullie zien er allemaal uit als kleine kinderen," zei hij cynisch, ?en dat is ook precies wat jullie zijn: kleine kinderen!? Zijn stem klonk ineens niet meer vriendelijk.

Hoofdstuk 2 - De spelregels

De man keek ons voor met een ernstig gezicht aan. De stemming was omgeslagen. We waren juist uitbundig en vrolijk geweest toen we elkaar in een luier hadden bekeken, en we hadden juist onze nervositeit overwonnen en voelden ons eindelijk een beetje op ons gemak. Nu leek het ineens allemaal geen spelletje meer.

Alleen John leek nog even te geloven dat dit onderdeel was van het spel, en dat Saskia's vader een grapje maakte. Zijn lach ebde maar langzaam van zijn gezicht af. En toen Saskia, Joyce en Karin achter Saskia's vader kwamen staan, was ons lachen voorgoed voorbij. Henk, John en ik stonden gedrie op een rij voor het bed, en Saskia's vader stond naast de deur. De drie vriendinnen kwam de kamer binnen lopen, keken met grote ogen naar ons, en wij keken met nog grotere ogen terug. Saskia droeg geen luier meer, had ook geen kort T-shirt meer aan, en zelfs de linten waren uit haar haren. Ze droeg nu precies hetzelfde als haar vriendinnen: een lange witte, verpleegstersjurk.

Ik geloof dat Henk, John en ik alle moeite hadden om onze tranen binnen te houden, terwijl we duidelijk zagen dat de drie vriendinnen met moeite hun lach konden inhouden. Hun blik was vernederend tot op het bot. "Kinderen, luister!" Zei Saskia's vader, en hij richtte zich duidelijk alleen tot de drie geluierde onder ons. "Het echte babyfeestje is verplaatst naar morgen, dus jullie zijn vandaag maar met zijn zessen." Ik slikte, en ik voelde me niet alleen in de maling genomen, maar realiseerde me ook dat dit een vooropgezet plan was.

Het leek speciaal bedoeld om ons drie te vernederen. Karin begon ineens hardop te giechelen. Ze sloeg haar hand voor haar mond en probeerde zichzelf weer onder controle te krijgen. "Jullie zijn voor het feestje van morgen niet uitgenodigd, en ik mag toch hopen dat jullie begrijpen waarom." Saskia's vader klonk streng en kwaad, en zijn stem deed ons huiveren. Er viel een pijnlijke stilte, en ik schuifelde een beetje heen en weer. Ik hoorde mijn luier kraken, en het elastiek over mijn lichaam schuren. "Kijk me aan, alle drie!" Klonk het streng.

Onze hoofden kwamen omhoog, we hadden alle drie naar de grond gekeken, en we moesten kijken naar de strenge blik van Saskia's vader. "Saskia heeft een zwakke blaas, en vooral als ze gespannen is heeft ze soms moeite om haar plas op te houden. Ze voelt dan maar heel kort van te voren aankomen dat ze naar het toilet moet.

Ik vind dat ze dat heel goed doet, ze heeft heel weinig ongelukjes, en ik ben bijzonder trots op haar." Weer was het even stil. Zijn blik gleed langs Henk, John en mij, terwijl hij een hand op de schouder van zijn dochter legde, die schuin achter hem stond. "En het is dus absoluut onzin, om haar dan na van haar zeldzame ongelukjes, meteen voor baby uit te schelden. Jullie zijn de baby's! In plaats van haar te troosten en te steunen, lachen jullie haar uit en maken haar belachelijk.

Daarmee hebben jullie wat mij betreft aangetoond dat jullie nog lang niet volwassen zijn, en jullie de luiers nog niet zijn ontgroeid. "Ik... Het spijt me." Stamelde ik, maar mijn excuses werden genegeerd. Ik durfde Saskia niet aan te kijken en keek nog steeds naar haar vader omhoog. Hij keek nu naar mij. "Vandaag mogen jullie voor baby spelen, en deze drie dames zijn jullie oppas.

Het is een spelletje, maar vals spelen of spelbederf wordt bestraft. Luister naar jullie oppas en jullie zullen goed verzorgd worden: eten, drinken. Er zal met jullie gespeeld worden, en..." Saskia's vader lachte gemeen. "... En jullie zullen als een echte baby verschoond worden, want..." John was het brutaalst, en daar zou hij snel spijt van krijgen. "Wat, nee!" "...als jullie niet binnen een uur in je luier geplast hebben beschouw ik dat als spelbederf.

De straf daarvoor is een pak voor je blote billen. Is dat begrepen?" Saskia's vaders stem bulderde en wat hij gezegd had dreunde na. John legde zich hier niet bij neer. "Je bent gek! Jullie zijn allemaal gek." Riep hij woedend. Hij scheurde de luier van zijn lichaam af, de plakstrips sprongen open, en gooide de luier door de slaapkamer heen.

Hij was blijkbaar liever naakt dan dat hij de luier droeg. John liep schijnbaar zonder angst naar Saskia's vader toe en wilde langs hem heen om zijn kleren te pakken. John kwam niet zo ver, want hij werd bij zijn bovenarm gegrepen en ik zag de pijn op zijn gezicht. Angstig deed ik een stapje naar achteren, en Henk volgde me. "Nee, auw! Ik..." Kermde John. Hij was volkomen machteloos in de greep van de grote man, en voordat hij er erg in had lag hij over de knie van Saskia's vader die op de rand van het bed was gaan zitten.

Johns billen staken omhoog en hij schopte met zijn voeten. Johns arm werd op zijn eigen rug gedraaid en kermend gaf hij zijn verzet op. "Als jij het stoute kindje wilt spelen, dan mag dat. Dat is je eigen keuze." De stem van Saskia's vader klonk zwaar en dreigend. Ik hield mijn adem in toen de vrije rechterhand van de man omhoog zwaaide. Zonder genade kwam de hand neer op de billen van John.

Hij schreeuwde het uit van de pijn en de schrik, en ondanks dat hij zich groot probeerde te houden liepen de tranen over zijn gezicht. "Nee stop, alstublieft. Ik..." Smeekte John, die met zijn gezicht vlak boven de grond hing. Mijn zijn linkerhand moest hij op de grond steunen en dat verhinderde hem om zijn billen te beschermen. De hand van Saskia's vader werd weer omhoog gehaald. Johns gezicht werd vuurrood en zijn tranen mengden zich met het zweet.

Ik voelde een hand op mijn heup, net op de rand van mijn luier. De aanraking was zacht, maar desondanks keek ik geschrokken om. Saskia stond recht achter me, en ze keek bezorgd. Ze kwam nog iets dichter achter me staan. "Beloof me alsjeblieft dat jij wel gehoorzaamt." Fluisterde ze in mijn oor. Mijn gezicht was lichtrood van de schaamte, maar ik knikte voorzichtig. De hand gleed weer van mijn heup af, en ik keek weer voor me. Was Saskia nu bezorgd om mij? Wilde ze niet dat ik ook op deze manier gestraft zou worden?

Ik voelde me onzeker en wist niet precies wat Saskia bedoeld had. Ze was ogenschijnlijk de aanstichter van dit hele plan om ons luiers te laten dragen, en ons een middagje als baby's te behandelen. Maar dan begreep ik haar waarschuwing niet. Ik keek weer naar John, en naar de rode plek die op zijn billen was achtergebleven. De hand van Saskia's vader hing nog steeds in de lucht, en John kermde en huilde.

De hand ging weer naar beneden, maar heel langzaam. De hand kwam wel op Johns billen neer, maar het was een aanraking, geen klap. "Saskia, wil jij even een nieuwe luier pakken?" Vroeg hij. Saskia liep achter me langs, en haar hand gleed over mijn luier. Het was doodstil in de kamer, alleen het onregelmatige snikken van John bleef hoorbaar. John werd op zijn rug op het bed gelegd, in dezelfde houding als toen ik mijn luier had omgekregen.

John had zijn handen voor zijn gezicht, en liet de rest van zijn lichaam onbedekt voor ons allen te bekijken. Hij voelde even geen schaamte, en wij keken schaamteloos toe. Saskia bracht de nieuwe luier binnen, en met een paar simpele handelingen kreeg John zijn luier weer om. Ook John werd overeind getrokken, en toen stapte Karin op hem af. Zijn trok de handen voor zijn gezicht weg. "Niet huilen, baby." Lachte Karin vriendelijk.

Natuurlijk glimlachte ze om zijn schaamte, maar er was ook een beetje oprecht medelijden aanwezig. John kalmeerde langzaam. Ik had medelijden met John, maar was tegelijkertijd wel opgelucht dat dit gebeurd was. De verhoudingen waren nu duidelijk, en ik hoefde niet meer na te denken over hoe, en wanneer, ik zou protesteren.

Het was voor Henk, John en mij nu perfect duidelijk dat er niets te doen viel aan wat ons te wachten stond. We konden maar het beste het spelletje meespelen en zorgen dat we niemand kwaad maakten. Er leken zich op natuurlijke manier drie koppeltjes te vormen. Saskia was nu voor me komen te staan.

Ze lachte en voelde met haar vingers aan mijn luier. Ik keek naar de grond en hield mijn handen achter mijn rug om Saskia ruimte te geven. Karin troostte John en ze praatte zacht tegen hem. Johns gezicht was nog steeds vuurrood, maar aan zijn oogopslag zag ik dat hij bloosde. Henk en Joyce stonden ook bij elkaar, en Joyce liet Henk op zijn plaats een rondje draaien zodat ze de luier aan alle kanten goed kon bekijken. "Kom, we gaan naar de tuin." Zei Saskia, en ik keek haar bezorgd aan. Ze lachte naar me. "Niemand kan ons daar zien, we hebben geen directe buren." Saskia pakte me bij de hand en trok me de kamer uit. Ik stapte over het stapeltje kleren heen en keek er met afgunst naar.

Al onze eigen kleren bleven achter. ik zag mijn onderbroek bovenop liggen en met alleen een vernederende luier om moest ik meekomen. Karin en John, en Joyce en Henk volgden ons. Saskia hield me stevig bij de hand en ik volgde haar op korte afstand de trap af, door de gang en de keuken de tuin in. Ongemakkelijk stapte ik over de drempel naar buiten, op de grindtegels.

Achterdochtig keek ik om me heen, maar natuurlijk had Saskia gelijk. Er stond geen huis in de directe nabijheid, en de huizen die het dichtst bij stonden waren niet hoog genoeg om daarvandaan over de heg en de bomen de tuin in de kunnen kijken. Als gedweeschapen liepen de jongens met de luiers om achter de meisjes met de lange, witte jurken. Achterin de tuin lagen een aantal grote kleden over het gras, waarvan het grootste gedeelte in de schaduw van een grote boom en twee parasols lag.

We werden daar naartoe geleid, en vlakbij de boom werd ik losgelaten. Saskia bukte en pakte een setje riempjes op, en ik keek er argwanend naar. Saskia zag me kijken, en glimlachte. "Je krijgt een tuigje aan, zodat het kleine jongetje niet weg kan lopen. Kom, steek je armpjes maar hierin." Lachte ze. Ze hield het tuigje voor me omhoog, en nu pas zag ik enige vorm in de riempjes die op bepaalde punten aan elkaar zaten. Ik stak mijn armen naar voren, en Saskia begeleidde mijn armen tussen de juiste riempjes door. Toen moest ik me omdraaien en voelde ik de riempjes strakgetrokken worden.

Er drukte een leren voorstuk tegen mijn borst, het was lichtblauw en er was een teddybeer op gedrukt. Vanaf het voorstuk liepen twee riempjes over mijn schouders naar achteren, en aan beide zijden liep zelfs twee riempjes onder mijn oksel door. Ik voelde op mijn rug de riempjes samenkomen. Er klikte iets, en de riempjes werden aangetrokken. Saskia bukte nogmaals en pakte een kabel op. Ook die werd op mijn rug bevestigd, en toen mocht ik me weer omdraaien naar Saskia toe. Haar hand pakte het blauwe borstplaatje beet en trok eraan. Het zat stevig tegen op mijn huid en mijn lichaam schokte onder haar bewegingen. Ze lachte en tikte me op mijn wang. "Ga maar zitten, kleintje.

Ik hoef niet meer bang te zijn dat je wegloopt, toch?" Ik schudde mijn hoofd en ging zitten. Ik voelde dat de riempjes stevig genoeg waren om gemakkelijk kapot getrokken te worden. Ik vroeg me af of het tuigje me echt vast kon houden als ik uit alle macht zou willen ontsnappen, maar ik besefte maar al te goed dat het tuigje daar niet voor bedoeld was. Het was onderdeel van het spelletje, en een nieuwe stap in mijn vernedering. Saskia hielp Karin en Joyce met de tuigjes van hun "kindjes", en ondertussen had ik de tijd om rond te kijken.

De kabel waar ik aan bevestigd was, was een meter of zes lang. Ik had dus redelijk wat bewegingsvrijheid, en de kabels van de John en Henk waren ongeveer net zo lang. De kleedjes waar we op neergezet waren, waren leeg. Er lag geen speelgoed of ander materiaal. Er stonden ook geen stoelen of tafeltjes. De enige stoelen en tafel die in de buurt stonden, waren waarschijnlijk net buiten ons bereik.

Er stonden vier tuinstoelen met zachte kussens onder een derde parasol, rond een vierkante tafel. Na een paar minuutjes had Saskia ons jongens allemaal in de tuigjes geholpen. Het borststuk van John was ook lichtblauw, die van Henk was roze. John, Henk en ik zaten nu gedrie op de kleden, ongeveer drie meter uit elkaar. De meiden lieten ons achter en we kropen snel wat dichter naar elkaar toe.

We keken elkaar aan en wisten een ogenblik niets te zeggen. "Doet het nog pijn?" Vroeg Henk aan John. John schudde verwoed zijn hoofd, en leek het liever niet te willen praten over zijn pak slaag. Alhoewel hij maar 1 keer geslagen was, voelde het aan alsof hij een hele afranseling gehad had. Ik kon me voorstellen dat de schaamte voor het feit dat hij zo hulpeloos over de knie gelegd was, duizend maal erger was dan de pijn van die ene klap. John keek ons niet aan, en ik begreep de hint: dit onderwerp vergeten.

"Moeten jullie al plassen?" Vroeg ik voorzichtig, terwijl ik beurtelings Henk en John aankeek. John schudde zijn hoofd, maar Henk was blijkbaar minder overtuigd dat hij in zijn luier ging plassen. Hij keek me vragend aan. "Ben je echt van plan in je luier te plassen?" Vroeg hij. Ik boog mijn hoofd en knikte. John nam zich waarschijnlijk voor om te gehoorzamen en aan zijn houding zag ik duidelijk dat de straf al zijn opstandigheid diep de grond in had geboord. "Ik kan... hoef nog helemaal niet te plassen.

Ik hoop..." Stamelde John, maar zijn bekentenis werd afgebroken doordat we alle drie omkeken naar onze verpleegsters die de tuin in kwamen lopen. Saskia liep voorop, ze lachte breeduit. Karin en Joyce volgden op korte afstand, en het was meteen duidelijk wat ze kwamen doen: we kregen te drinken.

Hoofdstuk 3 - Verjaardagscadeau

“Zijn we lief geweest?” Vroeg Saskia, terwijl ze naast me ging staan. Ze keek op me neer en ik voelde haar blik over mijn luier glijden. Ik zag dat ze nu al controleerde of mijn luier nog droog was. Ik knikte bevestigend, en ik zag dat we ons waarschijnlijk niet zo veel zorgen zouden hoeven te maken over het feit of we wel zouden kunnen plassen. Alle drie de meiden hadden een grote fles met drinken bij zich, en natuurlijk zat er een speen op de fles. Het leek alsof er melk in de flessen zat, maar ik wist dat ik er niet lang naar zou hoeven gokken. Saskia liep naar de boom toe en ging met haar rug tegen de boom zitten.

“Kom maar, kleine jongen. Ik heb lekkere, warme melk voor je.” Ze klopte op het kleed naast zich, en ik kroop er naar toe. Saskia leek een goede houding voor me te zoeken, en ik moest een paar keer gaan verliggen. Uiteindelijk lag ik met mijn hoofd tegen haar buik, en ik keek ik naar haar gezicht omhoog. Met haar linkerarm ondersteunde ze mijn hoofd, terwijl haar hand op haar opgetrokken knie rustte. Ik lag met mijn gezicht van de anderen vandaan, en kon eigenlijk alleen maar omhoog, naar Saskia, kijken.

“Heb je dorst?” Vroeg ze. Ik knikte, en speelde het spelletje mee. Saskia pakte de fles op die ze even naast zich neer had gelegd, en nu hield ze de fles boven me op zijn kop. De speen kwam een paar keer bij mijn mond in de buurt, maar Saskia leek er plezier aan te beleven om me zo nog even te plagen. Twee keer dacht ik de speen in mijn mond te kunnen nemen, maar twee keer gleed de speen over mijn lippen weer weg. Pas de derde keer kon ik mijn lippen om de speen sluiten en voelde ik het eerste straaltje warme melk in mijn mond lopen.

“Het kindje dat als eerste zijn flesje leeg hebt, krijgt een stukje taart.” Riep Saskia lachend, en alhoewel ik de anderen niet kon zien en ik dus ook niet kon zien of ze al lang aan het drinken waren, nam ik me voor om te proberen dit wedstrijdje te winnen. Ik had nog wat moeite om het juiste ritme en beweging te vinden om op de snelste manier melk uit de fles te krijgen. Het was in ieder geval helemaal niet zo makkelijk om snel te drinken. Saskia keek op me neer en glimlachte lief naar me, alsof ik echt een klein baby’tje was dat de fles gegeven moest worden.

“Pak het flesje zelf maar beet. Kun je dat?” Vroeg ze zachtjes. Ik wilde de fles met mijn linkerhand van haar overnemen, maar Saskia schudde zuchtend haar hoofd. “Met twee handjes.” Zei ze, en pas toen ik met twee handen het flesje beet hield, liet Saskia de fles los. Ze wreef met haar nu vrije hand over mijn voorhoofd, en veegde wat haren weg die door het zweet aan mijn huid plakten.

“Je bent niet aardig tegen me geweest, Peter.” Zei ze zachtjes. Ik sloeg mijn ogen neer. Ik wist dat ze gelijk had. Ik had me mee laten slepen door de jongens om verder te gaan met pesten en plagen, ook nadat ik zelf eigenlijk al het idee had, dat het eigenlijk wel eens afgelopen had moeten zijn. En dat was niet eens het ergste wat ik gedaan had.

“Je had dat filmpje niet met je mobieltje moeten maken.” Ging Saskia verder. Ik haalde de speen van de fles uit mijn mond, maar Saskia schudde resoluut haar hoofd. “Nee Petertje, drinken! Als mama praat, houdt het baby’tje zijn mond.” Zei ze streng. Ik was meteen verslagen en blozend liet ik de speen weer in mijn mond zakken. Ik had wel gezien dat de fles nog niet eens half leeg was, en dat het nog een hele tijd zou duren voordat ik alle melk opgedronken zou hebben.

“En ik ben echt boos op je omdat je het filmpje aan John en Henk hebt gegeven.” Dat was inderdaad iets waar ik spijt van had, want nog dezelfde avond stond het filmpje op internet en kon de hele wereld het zien. Dat filmpje was zijn eigen leven gaan leiden, en een paar dagen later had iedereen op school het beruchte filmpje gezien. Een geluk bij een ongeluk was dat de kwaliteit van het filmpje niet al te hoog was, en dat je eigenlijk Saskia nauwelijks kon herkennen. Wat wel te zien was, was een natte plek op een voorbij flitsende broek, en de plas die op de stoel van Saskia was achtergebleven. Alleen degenen die wisten dat het filmpje over Saskia ging, wisten dat het echt Saskia was. Alle toevallige voorbijgangers op de website van youtube zagen gewoon een slecht filmpje met wazige beelden.

“Gelukkig ben je een slechte cameraman.” Lachte Saskia, maar ze lachte als een boer met kiespijn. Ik bleef achter met spijt, en lurkte ondertussen aan de fles. Ik voelde de lauwe melk in mijn maag ophopen en wist dat ik geen moeite zou hebben om binnenkort in mijn luier te plassen. Natuurlijk hoopte ik op een redding, en dat het helemaal niet nodig zou zijn om in de luier te plassen, maar diep van binnen wist ik dat het een ijdele hoop was.

Ik hoorde op de achtergrond Joyce praten, en ook Henk zei af en toe wat, maar ik kon niet verstaan wat ze zeiden. Ik durfde niets te zeggen, en Saskia hield zich ook stil. Ik concentreerde me op het drinken, en constateerde gelukkig dat ik aan de laatste centimeters bezig was. Saskia nam de fles weer van me over en mijn handen zakten nutteloos langs mijn lichaam.

Ik dronk het laatste beetje melk op, en meteen werd de fles uit mijn mond getrokken. “Peters flesje is leeg!” Riep Saskia triomfantelijk, en ze leek trots op mij en op zichzelf.

“Nu al? Henkje is nog maar net halverwege.” Hoorde ik Joyce zeggen. “John is ook bijna klaar.” Riep Karin. Saskia ging verzitten en ik kwam languit op mijn rug op het kleed te liggen. Saskia zat naast me en legde haar hand op mijn blote buik, net boven de rand van de luier. Ik begreep heel goed wat ze wilde, en ik zag haar glimlachend op me neer kijken. Ik begon weer te blozen, en zelfs te zweten.

“Wees lief, en doe een plasje.” Zei Saskia zachtjes. Ik schudde mijn hoofd. Ik wist dat het zou moeten gaan gebeuren, dat het onafwendbaar was, maar de gedachte om als een klein kind in een luier te moeten plassen was vreselijk. En ik wilde al helemaal niet plassen, terwijl Saskia toekeek. Ik was eigenlijk van plan om zodra ik even alleen gelaten werd, meteen mijn plasje te doen. In ieder geval niet onder het toeziend oog van Saskia.

Saskia lachte om mijn schaamte en doorzag mijn plannetje meteen. “Durf je niet te plassen waar ik bij ben.” Blozend haalde ik mijn schouders op. “Je hebt nog vijftien minuten voordat mijn papa je luier komt controleren, en tot die tijd blijf ik bij je.” Zei Saskia. Ze wreef over de voorkant van mijn luier en maakte het er niet gemakkelijker op. Hoe meer ze me aandacht gaf, hoe moeilijker ik zou kunnen plassen. En ik vermoedde dat ik liggend op mijn rug helemaal niet zou kunnen plassen.

“Hebben John of Henk al in hun luier geplast?” Vroeg Saskia. Ik hoorde twee ontkenningen. Liggend op mijn rug kon ik nu wel naar mijn klasgenootjes kijken. Henk lag net als ik op zijn rug en hij dronk nog uit het flesje dat Joyce voor hem vast hield. John zat in kleermakerszit en hield zijn eigen flesje met een hand beet. John was nu ook klaar, en Karin klapte enthousiast in haar handjes. “Hoera, gefeliciteerd!” Riep ze.

Saskia keek nu stilletjes op me neer, en we keken elkaar een paar seconden recht in elkaars ogen. Ik zag het plezier in haar ogen, en haar blik verraadde geen enkele spijt of medelijden. Ik wendde mijn gezicht af en sloot mijn ogen. Ik voelde mijn blaas voller en voller worden, en wist dat het ophouden van mijn plas binnen niet al te lange tijd pijn zou gaan doen. De pijn om in mijn luier te plassen was echter van een heel andere orde.

“Niet bang zijn. Je vriendjes zullen straks ook in hun luiertje plassen.” Fluisterde Saskia. “Je hebt dit verdiend, Peter. Het is je eigen schuld. Natuurlijk zal ik je uitlachen, en Karin en Joyce zullen net zo hard meelachen.”

“Ik... Ik kan het niet... niet liggend.” Stamelde ik zachtjes, zodat alleen Saskia het kon horen. Mijn gezicht moest vuurrood zijn. Saskia pakte mijn handjes en trok me overeind.

“Kijk me aan!” Zei Saskia streng. Ik opende mijn ogen en keek haar aan. Ze keek me recht in mijn ogen. “Ik wil dat je me aankijkt als je plast, is dat begrepen?” Zei ze streng, maar heel zachtjes. “Als je me aankijkt, dan zal ik de anderen pas roepen als je klaar bent met plassen. Anders zullen we met zijn drieën toekijken hoe jij je luier vol plast, en je uitlachen terwijl je plast.”

Ik dacht na over haar voorstel. Ik keek weer naar de grond en mijn hoofd zakte iets voorover. Ik huiverde bij de gedachte dat iedereen zou toekijken terwijl ik in mijn luier plaste. Saskia zou het meteen merken als ik begon met plassen, en binnen een paar tellen zouden dan alle ogen op me gericht zijn. En als ik eenmaal was begonnen met plassen, zou ik niet meer kunnen ophouden. Karin, Joyce en Saskia zouden me uitlachen, beschimpen en aanmoedigen. Het zou net zo erg zijn als toen Saskia in de klas in haar broek plaste. Het feit dat we met zijn drieën dit lot zouden moeten ondergaan maakte het er voor het gevoel niet gemakkelijker op.

Ik voelde een vinger onder mijn kin, en mijn hoofd werd weer langzaam iets omhoog geduwd. Pas toen we elkaar weer recht in de ogen keken werd de druk onder mijn kin minder. “Afspraak?” Vroeg Saskia, en ik knikte. Meteen daarna keek ik opzij, weg van Saskia vandaan. Ik voelde mijn blaas en besloot om het dan maar zo snel mogelijk over te laten zijn. Ik ontspande me, of ik probeerde me in ieder geval te ontspannen. Het was niet gemakkelijk. Mijn luier sloot strak in de liezen, en het voelde al klam door het zweet nog voordat ik geplast had. Ineens voelde ik dat het lukte, ik plaste.

Ik keek Saskia aan. Mijn hoofd was vuurrood, en het zweet brak me aan alle kanten uit. HetMijn nog dunne straaltje urine dat mijn luier inliep haperde nog even voordat het daarna als een veel grotere losbarstte. “Saskia, ik... Ik...” Stamelde ik terwijl ik Saskia aankeek. Ze legde een vinger op mijn mond.

”Stil maar.” Saskia wist dat ik plaste, en haar blik gleed beurtelings over mijn luier en mijn gezicht. Ik huiverde en snikte, en voelde hoe een flinke plas zich in mijn luier vormde. Mijn grote plas kon niet meteen door de luier opgenomen worden, en in eerste instantie voelde het alsof mijn luier helemaal niets opnam. Ik voelde het urinenivo stijgen, en tegelijkertijd voelde ik het stinkende vocht ook onder mijn billen door kruipen.

Mijn plas leek minuten te duren, maar natuurlijk was het in werkelijkheid snel afgelopen. Zodra de laatste druppels naar buiten vloeiden, boog ik mijn hoofd en voelde ik de tranen over mijn wangen lopen. Ik rook mijn eigen urine en ik voelde me vies en klein. Saskia boog naar me toe en sloeg haar handen om me heen. Ze kuste me op mijn wang. “Dankjewel voor mijn beste verjaardagscadeau ooit.” Fluisterde ze in mijn oor.

 

[Augur_DL]

Hoofdstuk 4 – Taart

Mijn natte luier voelde afschuwelijk. Mijn kruis en billen waren klam, en er steeg een scherpe geur uit mijn luier omhoog. Het was nu nog vochtiger in mijn liezen, en het elastiek van mijn luier schuurde tegen mijn huid. Saskia was opgestaan en trok me nu aan een hand omhoog. Ze lachte breeduit, en trok me mee naar haar vriendinnen. Ik werd getoond alsof ik een pop was, en ik voelde priemende vingers op mijn luier. Iedereen lachte en was vrolijk, maar bij mij stond het huilen me nader dan het lachen. Heel even keken John en ik elkaar aan. John keek meteen weg en ontweek mijn blik.

“Kijk! John plast ook!” Hoorde ik Karin kirren. Ik zag een gelige plek in het kruis van Johns luier ontstaan en wist hoe hij zich voelde. Ik had medelijden met hem. “Baby, baby, baby!” Riep Karin en tikte John meerdere malen op de wangen. Ik zag een traan uit Johns ooghoek ontsnappen, en dat maakte het er voor hem niet beter op. “Huilebalk.” Karin bleef John uitschelden en vernederen en drukte hem nu ook op zijn rug. Karins hand gleed naar de luier en ze nam een flink stuk luiers tussen duim en wijsvinger. Ze kneep en John kermde en sloeg de hand van Karin weg. Even leek John weg te willen kruipen, maar hij ontspande toch en bleef binnen handbereik van Karin liggen.

Ik stond stilletjes te kijken en prees me gelukkig dat Saskia minder wreed voor me was. Althans, tot nu toe. Ik had geen idee wat ze nog meer van plas was, maar ik hoopte dat ze me enigszins ontzag. Ik voelde een druppel vocht uit mijn lies ontsnappen, en terwijl ik mijn knieën naar buiten duwde keek ik Saskia aan. “Ik... Dit is vies.” Stamelde ik. Saskia keek me aan en lachte.

“Natuurlijk is het vies, maar je krijgt nu nog geen schone luier om. Dat bewaren we voor later.” Ik boog mijn hoofd en huiverde bij de wetenschap dat het ergste nog moest komen. Publiekelijk verschoond worden leek nog veel erger dan een natte luier om te hebben.

“Kom jullie taart eten?” Hoorde ik achter me. We hadden geen van allen Saskia’s vader aan horen of zien komen. Saskia keek om en keek naar de taart met de twaalf brandende kaarsjes. De taart werd op de tafel gezet, en Saskia’s vader liep weer terug naar het huis. Saskia liep naar de tafel toe en ik volgde. Twee meter voor de tafel voelde ik me ineens naar achteren getrokken worden, en ik realiseerde me nu pas dat ik vast zat. Ik kon mezelf nog maar net staande houden, en stond met strakke kabel stil.

Saskia lachte weer. “Je krijgt straks ook een stukje taart. Die heb je tenminste gewonnen doordat je zo lief en snel je flesje melk op hebt gedronken.” Zei Saskia. “Ga nu maar bij de andere kindjes zitten.” Ze draaide zich van me af en negeerde me vanaf dat moment. Ik draaide me om en liep terug naar de kleden. Ik ging naast John zitten. Zodra de luier onder mijn billen de grond raakte voelde ik de vochtige inhoud weer. John keek me aan en zei niets. We hadden elkaar even weinig te zeggen. John werd met een aai over zijn bol alleen gelaten, en ook Joyce liet Henk alleen. Ik zag dat Henk zijn flesje nog niets eens helemaal op had gedronken, en ik was bang dat dát nog nare consequenties voor hem zou hebben.

Henk schoof wel iets naar ons toe, maar op het laatste moment draaide hij zich met zijn rug naar ons toe. Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht en John en ik wisten wat hij aan het doen was. Als laatste van ons drieën plaste hij in zijn luier, en het dreigement van het pak slaag hoefde dus gelukkig niet uitgevoerd te worden. John en ik keken op Henks rug, en zagen hem na een minuutje ontspannen. Hij leek wat onzeker en keek nerveus naar de tafel waar onze drie verpleegsters waren gaan zitten.

“Joyce, ik... ik heb geplast!” Riep Henk met haperende stem. Joyce keek een ogenblik om naar Henk, maar schonk er verder geen aandacht aan. Joyce keek meteen weer naar Saskia, en wat ze elkaar te zeggen hadden was voor ons helaas niet verstaanbaar. Henk moest zich wel beetgenomen voelen door het feit dat er vooraf zo gehamerd werd op dat we in onze luier moesten plassen. Nu had Henk in zijn luier geplast, en werd dat gewoon genegeerd. Alsof het helemaal niet belangrijk was.

Saskia’s vader kwam terug met een pak sinaasappelsap en een fles frisdrank. Er werd gegeten en gedronken, en er werd gelachen aan tafel. Af en toe konden we wat verstaan, en sommige gesprekken gingen niet eens over ons. Het ging over school, over jongens in de klas die er nu niet bij waren, en ook over welke school ze hierna gingen doen.

Tien minuten lang moesten we toekijken hoe het gebak gegeten werd en frisdrank werd gedronken. We voelden ons alleen gelaten en nutteloos. Henk, John en ik spraken maar een paar woorden tegen elkaar, en de zinnen waren kort en bondig. We voelden ons allemaal vies en kinderachtig, en dachten na over wat we hadden gedaan om dit te verdienen. Ik vroeg me af of mijn ouders wisten wat hier gebeurde, en of ze dit wel goed zouden keuren. Ik kon me goed voorstellen dat Johns ouders het niet zouden goedkeuren dat hun zoon zo hard geslagen was. Misschien vonden onze ouders dit inderdaad niet goed, en wisten ze hier niets van, ze zouden ons in ieder geval de komende uren niet komen redden.

Pas na een kwartier leek de aandacht weer op ons gericht te worden. De stemmen werden zachter en de meiden bogen zich naar elkaar toe. Ze leken nieuwe plannen te bedenken, nu hun plannen tot nu toe zo goed gelukt waren. Ze lachten af en toe, en keken onderwijl met een schuine blik naar ons toe. Wij kinderen voelden letterlijk en figuurlijk nattigheid, en toen de meiden ineens opstonden werden we alledrie zenuwachtig. Saskia droeg een bordje met en stuk taart en ik vermoedde dat die voor mij was.

De meiden stonden met zijn drieën naast elkaar en keken op ons neer. “Welk kindje kon zijn plasje het minst lang ophouden?” Vroeg Karin. Natuurlijk wist ze het antwoord al. Blozend keek ik naar Karin op.

“Welke baby had eigenlijk binnen een half uur al een schone luier nodig?” Vroeg Joyce. Ze keek mij aan, en ook Joyce wist het antwoord al. Ik zag dat Joyce een slabbetje in haar handen had, en ze knielde naast me neer. Het slabbetje werd voor mijn borst gehangen, en ik voelde de touwtjes in mijn nek geknoopt worden. Joyce stond weer op en deed een stapje naar achteren.

Saskia hurkte voor me neer, en hield het bordje met het stukje taart voor mijn neus. Ik durfde het niet aan te nemen, want natuurlijk zou ik weer gevoerd worden. Als ik aanstalten zou maken om het bordje te pakken, zou het voor mijn neus weggetrokken worden. Mijn maag rommelde, behalve het flesje dat me gevoerd was, had ik sinds het ontbijt niet meer gegeten. Saskia begreep dat ik het initiatief niet zou nemen en ging op haar knieën naast met zitten.

“Zal ik je even voeren, Peter?” Vroeg ze. Ik knikte blozend. Saskia bewoog echter niet, en wachtte. “Zal ik je even voeren, baby Peter?” Zei Saskia, nu harder en strenger. Ik keek even op naar haar en voelde haar priemende blik op me. “Ja, Saskia.” Zei ik zachtjes, maar hard genoeg dat iedereen het kon horen. Saskia grinnikte en pakte meteen het vorkje van het bordje af. Ze bracht een stukje van de taart naar mijn mond en gedwee liet ik het vorkje in mijn mond toe. Mijn lippen sloten zich voorzichtig om de vork heen en de zoete smaak van slagroom bleef achter toen Saskia het vorkje weer naar buiten trok.

Het vorkje hing al snel weer gevuld voor mijn mond, en ik opende mijn mond weer. “Dit vindt mijn kleine kindje wel lekker, hè?” Zei Saskia en ik knikte. “Wil je nog een hapje?” “Alsjeblieft?” Zei ik. De taart was lekker, en ondanks dat Saskia me ermee plaagde wilde ik meer. Het feit dat Saskia het me voerde, deed aan de smaak en mijn hongerige gevoel niets af. Meteen na mijn smeekbede opende ik mijn mond weer en het vorkje werd mijn mond in geduwd. Het derde hapje was net iets te groot, of Saskia was niet zo nauwkeurig met haar vorkje, maar er bleef in ieder geval een dotje slagroom aan de buitenkant van mijn lippen hangen. Ik wilde het wegvegen, maar werd tegengehouden door Saskia.

“Niet doen. Als we klaar zijn zal ik je snoetje wel afvegen.” Zei ze. Saskia genoot zichtbaar van dit alles. Ze voerde me maar heel langzaam en leek te genieten als ik weer hulpeloos mijn mond openhield en het vorkje treuzelde. De slagroom op mijn lippen irriteerde me, maar ik kon er met mijn tong net niet bij. Er kwam zelfs slagroom op mijn kin terecht, en ik voelde mijn lippen plakken van de zoetigheid. Nadat Saskia het laatste stukje taart in mijn mond had achtergelaten, schraapte ze met het vorkje nog eens alle restantjes bij elkaar om nog een allerlaatste keer het vorkje naar mijn mond te kunnen brengen.

Ik voelde de anderen naar me kijken. Karin en Joyce hadden me af en toe aangemoedigd om netjes te eten, en alles netjes door te slikken. “Grote jongen. Je hebt het netjes allemaal opgegeten.” Zei Saskia. Ze pakte de onderkant van mijn slabbetje beet en veegde heel langzaam mijn mond en kin schoon. “Je mag het slabbetje nog wel even omhouden, hoor. Het staat je zo schattig.” Lachte Saskia, en ze stond op. Haar vader kwam net aanlopen en hield iets vast. Het was roze, en het leek een soort van jurkje te zijn. Saskia keek naar haar vader en glunderde. “Je hebt mijn balletjurkje gevonden!” Kirde ze.


Hoofdstuk 5 – Feestkleding

Henk, John en ik keken met afgrijzen naar het roze pakje. Het leek veel te klein, maar de stof was waarschijnlijk erg elastisch. We gingen er allemaal van uit dat iemand van ons dat pakje aan zou krijgen. Het was een echt ballerinajurkje dat helemaal strak om je lichaam zat, maar om de middel extra stof had wat versierd was met krullen en frutsels. Als je ronddraaide zweefde dat om je heen. De drie meisjes dromden om het jurkje heen en bekeken het aandachtig.

Wij jongens hoopten vurig dat het wij het niet waren die het hoefde aan te trekken, en dat die eer een ander bereikte. De meiden kletsten over ballet en het duurde even voordat ze hardop begonnen na te denken wie het jurkje zou moeten dragen. “Welk baby’tje willen jullie als een meisje verkleden?” Vroeg Saskia’s vader. De meiden lachten en keken elkaar aan. Alle luierdragers keken naar de grond, en vermeden ieder oogcontact, om maar geen aandacht te trekken.

“John!” Riepen Karin en Joyce plots in koor. Henk en ik haalden opgelucht adem, maar John schrok en kroop achteruit. Ik vroeg me af wat John had gedaan om deze eer te verdienen, maar ik was zo opgelucht dat het me niet deerde. “Nee! Ik...” Riep hij resoluut, terwijl hij nog iets verder naar achteren schoof. De drie meiden keken hem aan, en lachten om zijn verweer. Ze wisten heel goed dat met de hulp van Saskia’s vader ze toch wel zouden winnen, en dat John binnen een paar minuutjes het belachelijke jurkje aan zou hebben.

“Ik zal even een schone luier pakken, dan kunnen we hem eerst verschonen voordat we hem het jurkje aantrekken.” Zei Saskia’s vader, en dat maakte het voor John alleen maar erger. John kwam overeind, en liep zover naar achter als de kabel het toeliet. Zijn gezicht was rood van schaamte en ingehouden woede. Ik had het vermoeden dat hij op het punt stond de luier weer van zijn lichaam te scheuren. De meiden keken van een afstandje toe en durfden blijkbaar ook niet naar John toe te lopen. Karin, Joyce en Saskia leken te wachten tot Saskia’s vader weer terug kwam om het heft weer in handen te nemen.

Saskia had wel de moed om Johns kwaadheid te weerstaan, en met de macht van haar vader op de achtergrond ging ze voor haar twee vriendinnen staan. Ze zette haar handen in haar zij en rechtte haar schouders. “Kom hier, baby John!” Zei ze streng. “Wil je nog een pak voor je billen?” Vroeg ze, en Johns gezicht vertrok. De dreiging van een nieuw pak slaag, ook al had de eerste keer maar bestaan uit één klap, deed hem twijfelen. De kabel stond nog steeds strak, maar de houding van John was al een stuk minder heldhaftig. We hielden onze adem in wachtten op de uitkomst van mentale krachtsinspanning.

“Dit kindje moet nog leren te gehoorzamen.” Zei Saskia glimlachend, terwijl ze omkeek naar haar vriendinnen. “Ik denk dat één pets voor zijn billen niet genoeg is om hem dit gedrag af te leren.” Viel Karin haar vriendin lachend bij. “Ik vind dat er rekening mee moet worden gehouden dat dit al de tweede keer is dat baby John ongehoorzaam is.” Zei Joyce, en de meiden knikte instemmend. “Hij mag blij zijn dat hij na het pak slaag een luier omkrijgt. De zachte luier om zijn pijnlijke billetjes zal hem goed doen.” Zei Saskia.

“Ik vind dat hij geen schone luier verdient. Kunnen we hem straks zijn natte luier niet weer omdoen?” Vroeg Karin. Ik had medelijden met John. Bij elke kwinkslag van de meiden leek hij kleiner en kleiner te worden. Van zijn aanvankelijke stoerheid was helemaal niets meer over. John begreep heel goed dat hij volkomen machteloos was tegen de wil van de meiden, en dat hij ze fysiek misschien wel aankon, maar mentaal nu niet. Aarzelend kwam John stapje voor stapje naar voren, de kabel kwam weer minder strak te staan, en voetje voor voetje liep John naar Saskia toe.

Karin, Joyce en Saskia hielden op en keken naar John. “Dichterbij!” Riep Saskia en John deed nog een paar laatste stapjes naar Saskia toe, totdat hij op een meter voor haar stond. Johns houding was die van een verslagene, alsof het laatste beetje zelfrespect hem ontglipt was.

“Je bent een lafbek, baby!” Riep Saskia. “Kijk me aan!” John stond erbij als een kleuter die een standje kreeg: zijn hoofd voorover gebogen, zijn schouders afgezakt, en met zijn handen op zijn rug. Langzaam kwam zijn hoofd omhoog. Saskia herhaalde haar woorden. “Je bent een lafbek!” John keek zijn belager aan, en voelde zich miserabel.

“Waar is die stoerheid nu?” Lachte Saskia. “Wekenlang heb je me uitgelachen en uitgescholden voor baby. En nu? Durf je nu niet meer?” Riep Saskia. John liet zijn hoofd zakken, maar Saskia tikte hem meteen onder zijn kin. John moest Saskia blijven aankijken.

“Je vriendjes zijn er nu ook bij hoor. Dat zijn al net van die lafbekken als jij. Op het schoolplein, als de juf niet kijkt, dan durven jullie wel. Stoer hoor!” Saskia’s kwaadheid was niet gespeeld, en langzaam begon ik te begrijpen hoeveel pijn we Saskia met het pesten gedaan hadden. Ze had alle pesterijen dan wel weg gelachen, en ze had teruggescholden alsof het haar niets deed, maar nu was pas zichtbaar wat ze echt voelde.

Saskia stapte naar John toe die angstig iets terugdeinsde. Ze greep hem bij zijn arm en draaide hem met zijn rug naar haar toe. Ze maakte de kabel en het tuigje los en liet het tuigje simpelweg op de grond vallen. John kon het niet zijn, maar ik zag wel dat Saskia snel even een traan van haar wang veegde.

Saskia’s vader kwam teruglopen, en ging naast zijn dichter staan. Hij sloeg een arm over haar schouder en trok haar tegen zich aan. Ik zag dat papa in zijn andere hand een schone luier en een geel doosje met vochtige doekjes vasthield. Ik huiverde en moest er niet aan denken om verschoond te worden, om de koude lucht in de natte luier te voelen stromen, om mijn natte plasser en liezen te tonen aan iedereen die toekeek, en om schoongeveegd te worden met de vochtige doekjes die een kinderachtige geur achterlieten. Maar ook ik binnen onafzienbare tijd verschoond worden.

Even stonden vader en dochter stilletjes tegen elkaar aan, en iedereen zweeg. John kon eindelijk zijn blik afwenden, en keek weer naar zijn voeten. Het was uiteindelijk de vader die de stilte verbrak. “Je kunt kiezen, John. Of je gaat uit jezelf op je rug liggen met je handjes naast je hoofd en je laat mij je luier verschonen, of ik leg je nogmaals over de knie en zal je net zolang op je billen slaan totdat je smeekt om op je rug te mogen gaan liggen en zal ik je alsnog verschonen.” De stem van Saskia’s vader klonk ernstig, en er was geen enkele twijfel mogelijk over het feit om het pak slaag een loze belofte was. John besefte dat en zonder te antwoorden ging hij zitten en liet hij zich achterover op het kleed zakken. Hij strekte zijn beentjes en lag klaar voor de ultieme vernedering.

Saskia’s vader ging op zijn knieën zitten, ter hoogte van Johns middel. John leek zich ineens te herinneren dat hij ook zijn handen naast zijn hoofd moest houden, en paniekerig trok hij zijn handen naar de juiste positie. De meiden verdrongen zich aan de andere kant van John om maar niets van het schouwspel te hoeven missen. Henk en ik konden daardoor niet precies meer zien wat er gebeurde.

Ik hoorde hoe de plakstrips van de luier losgetrokken werd, en hoe de meiden kirden van verrukking en toen de luier opengevouwen werd, maar even later hun neuzen dichthielden voor de stank die uit de luier omhoog kwam. Saskia’s vader legde de luier naast zich neer, en Henk en ik kregen wel een goed uitzicht op de gelige inhoud van de luier. John werd bij zijn enkels gepakt en zijn benen werden in de lucht gehouden, terwijl er meerdere velletjes van het vochtige papier nodig bleken om John schoon te vegen. De verkreukelde en vieze papiertjes werden telkens op de luier gegooid, voordat een nieuw velletje uit het doosje getrokken werd.

De meiden waren van hun eerste schrik en plezier bekomen, en werden wat stiller. Natuurlijk realiseerden ze zich dat ze een niet alledaags schouwspel bezichtigden, en beseften misschien al een beetje de impact op John. Saskia mocht dan misschien een trauma overgehouden hebben aan haar ongelukje, het trauma van John zou minstens zo erg zijn.

De schone luier werd opengevouwen en onder Johns billen geschoven. Vakkundig werd de luier dichtgeplakt, en na een controle van Saskia’s vader of de luier niet te strak zat, stond hij op en nam de vuile luier en de gebruikte doekjes mee terug het huis in. De meiden waren echter nog niet klaar en Karin had het roze ballerinajurkje al in haar handen.

“Opstaan, baby.” Zei Karin, en terwijl John langzaam overeind kwam, nam Karin het pakje zo in haar handen dat John zo met zijn linkervoet in het pakje kon stappen. John bleef echter stil staan, en nu konden Henk en ik voor het eerst weer Johns gezicht zien. Zijn ogen waren rood en zijn wangen waren nat. Ik vond het geen schande dat hij gehuild had, en wist dat ik onder dezelfde omstandigheid wel ook zou huilen.

Joyce ondersteunde John en tikte hem op zijn linkerbeen, en John gehoorzaamde. Hij tilde zijn linkervoet op en Karin begeleidde de voet in het pakje. Toen even later ook Johns andere voet door het beensgat gestoken was, trok Karin het pakje omhoog. Natuurlijk was het pakje te klein, en moest het over de luier heen geholpen worden. Toen de luier onder de elastische stof verdwenen was trokken Karin en Joyce beiden een schouderbandje omhoog. Alle rek was nodig om de bandjes over de schouders van John te krijgen, maar het resultaat was er. De dikke luier werd stevig tegen Johns huid gedrukt, maar de contouren waren heel duidelijk zichtbaar. Het dunne stukje stof tussen zijn beentjes door was veel te klein om de luier bedekken, en drukte de luier maar op een smal stukje in. De rest van de luier tussen zijn benen stak extra ver naar buiten, en maakte de luier nog grotesker.

“Laat maar eens zien of je kan dansen, baby?” Lachte Karin en demonstratief sloeg ze haar armen over elkaar. Drie paar ogen van meisjes die in witte verpleegstersjurkjes liepen keken hem aan. De ogen priemden op zijn roze jurkje. John stond te trillen op zijn benen van schaamte, maar hij wist dat hij zou gehoorzamen.


Hoofdstuk 6 – Leedvermaak

John huppelde en draaide rondjes. Het jurkje zweefde om hem heen, en zijn luier stak duidelijk onder het jurkje uit. De meiden lachten en moedigden hem aan. Ze lieten hem een paar minuutjes dansen en gekke bewegingen maken, en toen liep Saskia even weg. De andere meiden ging door en lieten John zweetten door zijn inspanningen. Saskia kwam terug met een paar Barbiepoppen. Saskia aaide John over zijn wang en complimenteerde hem.

“Ik zie dat je veel meer talent heb dan ik vroeger.” Lachte ze. “Misschien moeten we je maar inschrijven voor het kleuterballet. Ze zijn altijd op zoek naar jongetjes, en er zijn vast mama’s die je af en toe willen verschonen.” Iedereen lachte, en ik zag zelfs Henk glimlachen. Ik kon met maar net inhouden, maar John zag ik in gedachten al tussen de kleuters ronddraaien, met zijn dikke luier en te kleine jurkje. Als ik niet zelf ook in een luier zou zitten, zou ik krom liggen van het lachen, maar de jeukerige klamheid in mijn luier drukte mijn stemming.

Joyce keek plots om en Henk had te weinig tijd om de glimlach van zijn gezicht te halen. “Ik geloof dat we hier een tweede kleuter hebben die op ballet wil. Hij schijnt dit alles nogal komisch te vinden.

“Nee, ik...” Stamelde Henk, maar de drie meiden lieten John voor wat hij was, en richten zijn aandacht nu op Henk. Karin griste een fopspeen uit de zak van haar jurkje en drukte die in Henks mond. Ik zag John gaan zitten en hield onwennig de twee Barbies vast. Hij wist niet wat hij ermee aan moest, en vroeg zich overduidelijk af of het echt van hem verwacht werd om er mee te spelen. Henk vervloekte zichzelf dat hij zich zo had laten gaan, maar er was nu niets meer aan te doen. Zijn lippen sloten om de fopspeen en een grote, blauwe ring hing voor zijn mond omlaag.

“Kleine kindjes kunnen niet praten, en zonder speentje gaan ze alleen maar huilen.” Zei Karin en haar vinger gleed over de wang van Henk.

“Heeft dit baby’tje al een grote bah gedaan, vandaag?” Vroeg Joyce. Ze ging achter Henk staan en drukte met haar hand op Henks schouders. Henk boog onder de druk iets voorover, en met haar vrije hand trok Joyce de achterkant van de luier iets open. Henk schudde zijn hoofd en bloosde. Joyce lachte en liet de luier los. Ze legde haar hand plat op de achterkant van de luier. Henk wiebelde met zijn billen om onder de aanraking uit te komen, maar Joyce hield moeiteloos stand.

“Pap? Alsjeblieft, mogen we Henk een klysma geven?” Saskia had zich naar haar vader omgedraaid, die onder de parasol aan het tafeltje zat. Ik had geen idee wat een klysma was, en Henk geloof ik ook niet. We zouden daar misschien snel genoeg achter komen, maar Saskia’s vader keek niet enthousiast. Blijkbaar waren er vandaag tot grenzen aan onze vernederingen, en hier leek een grens getrokken te worden.

Saskia rende naar haar vader toe. “Alsjeblieft, pap?” Smeekte ze. “Henk heeft het linkje naar het filmpje naar iedereen ge-MSN’t.” Ik bekeek Saskia op haar rug. Ze had de hand van haar vader vastgepakt. “Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft?” Dreinde ze, en tot mijn afschuw zag ik het gezicht van Saskia’s vader optrekken. Hij keek nog wel wat bedenkelijk, maar er was nu toch een glimlach zichtbaar.

“Ja?” Riep Saskia triomfantelijk, toen ze aan de houding van haar vader zag dat ze haar zin kreeg. Ze liet zich voorover tegen haar vader vallen en drukte lange kussen tegen zijn wang. Haar vader lachte, en duwde zijn dochter van zich af.

“Ja, ja. Het is al goed. Ik verwen je teveel.” Zei hij lachend, terwijl hij opstond. Saskia stapte opzij om haar vader door te laten, en trok een treurig gezicht.

“Niet waar.” Haar chagrijn was gespeeld, en zodra haar vader wegliep keek Saskia met trots onze kant op. Ze rende de zes passen naar haar vriendinnen toe, die haar vragend aankeken.

“Een klysma?” Vroeg Karin, en ook Joyce had geen idee waar ze het over had. Saskia lachte geheimzinnig. “Jullie zullen het zo wel zien, maar ik beloof jullie dat het verschonen van Henks luier straks veel langer gaat duren dan zojuist bij John. Wij, geluierden, voelden ons niet op ons gemak. Geen van drieën wisten we wat een klysma was, maar we konden er vanuit gaan dat het iets niet prettigs was, en Henk voelde zich nog wel het meest ongemakkelijk. John en ik waren nog een beetje opgelucht dat die klysma ons niet leek te overkomen.

Met zijn zessen keken we uit op het moment dat Saskia’s vader terug zou komen, en misschien dat hij iets in zijn hand had want een aanwijzing zou zijn. Henk, John en ik zaten rechtop en keken naar de keukendeur waardoor Saskia’s vader naar binnen was gegaan. John plukte wat aan de strakke schouderbandjes van zijn jurkje die in zijn huid sneden. De meiden stonden naast elkaar en keken ook naar de keukendeur. Ze wachtten gedrieën in spanning af.

Eindelijk kwam de man terug de tuin in, alhoewel er in ieder geval één persoon was die wilde dat hij helemaal niet terug zou komen. We keken naar hem, zes paar ogen, en we zagen wat hij in zijn hand had. Het leek op een gewone maatbeker uit de keuken en hij was gevuld met een troebel water, maar toen de man dichterbij kwam zagen we dat er een rubber slangetje onder uit de maatbeker kwam. Het slangetje was ongeveer een meter lang en het uiteinde bungelde uit de hand van de man. Er zat een wit buisje aan het eind, ongeveer tien centimeter lang en iets taps toelopend, met aan de kant van het slangetje een klein kraantje.

Ik keek ernaar en wist nog steeds niet wat het was, of waar het voor diende. John en Henk zaten net achter me, en ik keek om, om te zien hoe zij hierop reageerden. John keek net zo verbaasd als ik maar ik zag Henks gezicht betrekken. Hij leek zich te realiseren wat de man in zijn handen had, en wat er met hem zou gebeuren. Henks gezicht trok wit weg, terwijl Saskia’s vader de maatbeker en het aansluitende slangetje aan zijn dochter gaf. Daarna knielde de man naast Henk neer.

“Het spijt me, jongen.” Zei de man, maar volgens mij meende hij het niet. De man sprak tenminste met een glimlach op zijn gezicht. “Dit doet niet pijn, maar voelt wel een beetje onprettig.” Vervolgde hij. Henk wilde overeind komen om weg te komen, maar Saskia’s vader had hem al bij zijn bovenarmen gepakt en drukte hem achterover. Henk spartelde tegen, maar lag al snel languit op zijn rug. Natuurlijk bleef Henk niet liggen, en zodra Henk maar een beetje de kans kreeg, probeerde hij weg te komen.

“Liggen blijven!” Snauwde Saskia’s vader, die zich begon te irriteren. Hij trok Henk weer naar zich toe en haalde zijn hand omhoog. Hij dreigde Henk in zijn gezicht te slaan, en Henk sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Het bleef bij een dreiging en Saskia’s vader gebruikte beide handen om de plakstrips van Henks luier open te maken. De meiden drongen zich weer om Henk heen en hadden het beste uitzicht toen de stinkende luier werd opengevouwen. Henk kermde, maar bleef liggen.

De luier werd niet weggetrokken, maar viel open en bloot tussen Henks benen door. Henk voelde zijn benen in de lucht getrokken worden en Henks knieën werden richting zijn borst gedrukt. “Karin? Wil jij zijn beentjes even zo vasthouden?” Vroeg Saskia’s vader, en Saskia stapte meteen naar voren. Ze knielde naast Henks gezicht neer en pakte Henks enkels beet. Ze deed dit alles met een brede glimlach op haar gezicht.

Henks billen lagen open en bloot. Zijn billen glansden van het vocht. Ik keek tussen Saskia’s vader en Saskia door en had een goed uitzicht op Henks billen. De natte luier lag nog onder hem, maar Henks rug was gekromd en de luier raakte hem nauwelijks nog. Ik keek toe hoe Saskia’s vader een potje zalf uit zijn zak viste, tegelijk met een plastic zakje. “Mag ik?” Vroeg Saskia hoopvol, maar haar vader schudde zijn hoofd.

“Laat mij dit maar even doen. Laten we het niet nog erger maken.” Zei hij met een glimlach. Saskia keek nauwelijks teleurgesteld, en hield nog steeds de maatbeker met het slangetje beet. Het dekseltje werd van het potje zalf getrokken, en Saskia’s vader stak zijn rechter wijsvinger in het plastic zakje. De vinger met het zakje haalde ene flinke klodder zalf uit het potje en de vinger bewoog zich snel naar Henks billen.

“Dit is vaseline, dat maakt het wat gemakkelijker.” Zei Henks vader, en hij drukte de vinger met de zalf op het poepgaatje van Henk. Henk kermde en zijn spieren spanden zich. De klodder werd precies op de anus gedrukt, maar Henk perste zijn billen bij elkaar. “Ontspannen!” Riep Henks vader, maar Henk gehoorzaamde niet. Toen keek de man naar Karin. “Heb je hem goed vast?” Vroeg hij, en Karin knikte.

Ik kon niet precies zien wat Saskia’s vader met zijn andere hand deed, maar ineens schreeuwde Henk het uit van pijn en schrik. Door de pijn ontspande Henk zich heel even, en ik zag de plastic vinger een klein beetje bij Henk naar binnen gaan. Meteen werd de vinger weer teruggetrokken, maar er bleef een klodder van het vaseline in Henk’s poepgaatje achter. Saskia stak het uiteinde van het slangetje naar haar vader toe die het aannam. Saskia hield de maatbeker dichter bij Henk in de buurt. Ik zag dat er een paar kleine gaatjes op de punt van het kopje van de slang zat, alsof het een soort klein douchekopje zat. De punt van het kopje werd tegen het poepgaatje van Henk geduwd, maar Henk hield zich weer gespannen.

Er leek even niets te gebeuren. Saskia’s vader drukte het puntje tegen Henks anus, en Henk liet het niet toe. De druk verhoogde zich echter en Henk kermde. ”Nee, alstublieft.” Smeekte hij, maar natuurlijk tevergeefs. Ineens gleed het kopje, dat zo’n tien centimeter lang was, een centimeter bij Henk naar binnen. Henk kermde weer, ditmaal luider, maar Henk bleef wel stilletjes liggen. Heel langzaam gleed het buisje verder naar binnen, en Saskia’s vader leek met de duim en wijsvinger van zijn vrije hand het poepgaatje nog iets verder open te willen trekken.

Ik verbaasde me over de afstand dat het buisje bij Henk naar binnen kon. Het werd een enkele keer een beetje rond gedraaid, en daarna gleed het nog weer een stukje naar binnen. Volgens mij was het uiteinde nu minstens acht centimeter naar binnen geduwd, en er was nog ruimte tot aan een opstaand randje en het kraantje. Saskia’s vader leek het genoeg te vinden. Hij hield de voet van het buisje beet en draaide daarna het kraantje open. Saskia hield de maatbeker nog iets verder omhoog.

Henk snikte, terwijl hij het vocht zijn darmkanaal binnen moest voelen lopen. Hij lag nog steeds met zijn beentjes in de lucht en zijn knieën iets naar buiten gedrukt. Niet alleen was er iets op een vreselijke manier bij hem naar binnen gedrongen, maar ook lag hij in de meest vernederende positie. Zijn natte plasser lag bewegingloos tussen zijn beentjes. Net zoals zijn billen glansde zijn nog onbehaarde huid van het vocht.

We keken hoe het niveau in de maatbeker daalde, het troebele water verdween door het slangetje in Henks darmen. Ook Saskia’s vader keek naar de maatbeker en besloot dat het genoeg was. De maatbeker was nog lang niet leeg, maar het kraantje werd alweer gesloten.

“Henk, kijk me aan!” Zei Saskia’s vader streng. Twee waterige oogjes keken angstig naar de vader omhoog. “Je moet het even ophouden, ik wil het niet over mijn handen hebben.” Zei de man lachend, en hij trok langzaam het buisje uit Henk terug. Henk spande zijn sluitspieren, en toen het topje van het buisje uit Henks poepgat kwam, sijpelde er maar een paar druppels naar buiten. Henks voeten werden losgelaten, en Henk kwam weer op zijn zelf bevuilde luier te liggen. Snel en vakkundig werd de luier dichtgevouwen en strakker dichtgeplakt dan voorheen.

Henk zweeg en leek ongemakkelijk te liggen. Hij wiebelde wat met zijn onderlichaam en voelde nog steeds alle blikken op hem gericht. Zijn gezicht vertrok, maar hij kreeg zichzelf weer onder controle. Hij keek op en zijn gezicht was rood van schaamte. De meiden keken op hem neer, en Saskia legde zelfs haar hand op zijn onderbuik, op de rand van de luier. Ze glimlachte en keek Henk aan.

“Kom maar staan.” Zei ze, en ze stak vriendelijk haar hand naar hem uit. Toen Henk die niet aannam, pakte Saskia zelf Henks hand beet. Ze hielp hem overeind en ging daarna recht voor hem staan. Ze lachte hem recht in zijn gezicht uit, en toen Henk haar niet aankeek drukte ze een vinger aan zijn kin. Henk en John waren ongeveer even groot. Ze duwde zijn hoofd omhoog en uiteindelijk keken ze elkaar toch aan.

“Heb je nu nog het lef om mij een baby te noemen.” Saskia daagde Henk uit. Henk keek Saskia een heel kort ogenblik aan en kermde toen. Hij legde zijn linkerhand op zijn maag. Henk drukte zijn andere hand plots aan de achterkant op zijn luier en hij leek ineen te krimpen. We hoorden allemaal hoe zijn darmen zich luid sputterend begonnen te legen. En er was geen houden meer aan.

 

[Augur_DL]

Hoofdstuk 7 – Feestmaaltijd volgend hoofdstuk

Het sputteren hield op. Henk stond er verslagen bij. Zijn luier hing zwaar naar beneden. Al het vocht dat zojuist bij hem naar binnen was gebracht was net zo hard weer naar buiten gekomen, en waarschijnlijk had het nog wel meer mee naar buiten genomen. Henk drukte zijn knieën wat naar buiten, alsof hij de luier niet tussen zijn benen wilde voelen. Er zat nu veel meer vocht in zijn luier dan de luier kon opnemen, en er liepen een paar druppels langs Henks dijbeen naar beneden.

Saskia stond er weer triomfantelijk bij. Ze herhaalde haar vraag. "En? Heb je nog steeds het leef om mij een baby te noemen?" Riep ze, met de nadruk op ‘mij’. Henk schudde zijn hoofd en draaide zich om. Hij wilde niet meer in de gezichten kijken die hem aanstaarden. Saskia vond het prima en legde haar hand tussen zijn schouderbladen. Ze drukte Henk iets voorover, en trok zijn luier aan de achterkant iets open. Saskia keek erin en lachte. Karin en Joyce verdrongen zich bijna om ook te mogen kijken. Henk liet het allemaal toe, verslagen en gekneusd.

Eindelijk werd hij met rust gelaten. Hij liep naar de andere hoek van het kleed, zover als zijn tuigje hem toeliet en liet zich op zijn knieën zakken. Daarna zakte hij op zijn zij en trok zijn knieën in. Hij huilde, en de meiden lieten hem ongestoord huilen.

Even leken Saskia, Joyce en Karin niet te weten wat ze moesten doen, en ik had een angstig voorgevoel dat ik nu aan de beurt zou komen met iets naars. Eerst hadden we alle drie in onze luier geplast. John had daarna moeten dansen als een ballerina en Henk had zijn klysma gehad. Ik had daarentegen alleen moeten toestaan hoe Saskia me een stukje taart had gevoerd, maar dat was veel minder erg. En het nog steeds dragen van slabbetje viel in het niet bij de luier.

Joyce liep nu wel naar Henk toe en knielde bij hem neer. Het leek alsof ze spijt had, of medelijden. Ze legde haar hand op Henks schouder, maar Henk schudde de hand van zich af, en toen het nogmaals deed sloeg Henk zelfs de hand van zich af. Saskia keek toe en stond op het punt om in te grijpen. Joyce was geïrriteerd en draaide Henk ruw op zijn rug. Ze sloeg met haar platte hand in zijn gezicht, niet hard maar hard genoeg om de aandacht te krijgen. Ze leek hem streng toe te spreken, maar ik kon haar niet verstaan. Henk keek angstig en leek zich te verontschuldigen.

Saskia zag dat ze niet in hoefde te grijpen, en dat ook Joyce de bedoeling van vandaag had begrepen. Vandaag waren wij jongens de gebeten hond, en waren de meisjes de baas. We werden vandaag gestraft voor onze brutaliteit en ons kinderlijke pesten. Onder leiding van Saskia’s vader werden we allemaal flink met de neus op de feiten gedrukt: we zijn allemaal baby’s.

Saskia ging naast me zitten. ‘Wil je ook een klysma?" Vroeg ze gemeen. Ik schudde verwoed mijn hoofd en voelde het zweet al aan alle kanten uitbreken. Saskia lachte en haar lach stelde me enigszins gerust. "Het is zijn verdiende loon." Zei ze. Ik boog mijn hoofd.

"En... Wat is mijn verdiende loon?" Vroeg ik zachtjes. Saskia legde haar hand op de voorkant van mijn luier, de binnenkant was geel en gekreukeld.

"Is dit geen straf voor je? Of voel jij je prettig in een luier?" Vroeg ze. Weer schudde ik mijn hoofd. De luier was afschuwelijk, het voelde klam aan en het sneed in mijn liezen. Door de prop tussen mijn benen kon ik amper normaal lopen, en daarnaast zag ik eruit als een baby. Saskia bleef me aankijken en zei niets. De stilte was ongemakkelijk. Uit mijn ooghoeken zag ik hoe Karin en John samen met de poppen speelde. Karin legde haar hand op mijn wang en draaide mijn hoofd terug.

"Papa komt straks met wat te eten en te drinken voor de kleintjes. Ga je me je weer netjes laten voeren, zonder tegensputteren?" Vroeg ze. Ik knikte. Natuurlijk was het niet leuk om gevoerd te worden, of uit een zuigfles te moeten drinken, maar het was niets in vergelijking met wat Henk moest doormaken, of wat John heeft moeten doen.

Saskia’s vader kwam er inderdaad aan met een dienblad in zijn hand. Onze drie flessen, volledig gevuld met melk, stonden er op, maar er stonden ook nog drie schaaltjes op waar een lepeltje uit omhoog stak. Saskia kreeg als eerste een schaaltje en een flesje aangeboden door haar vader, en daarna liep hij langs Karin en Joyce. Henk en John kregen nu ook allebei een slabbetje om.

Saskia zocht haar vertrouwde plekje tegen de boom weer op, met opgetrokken knieën. Ik moest met mijn benen in de tegenovergestelde richting gaan liggen, langs de boom, en steunde met mijn hoofd nu tegen haar knieën. Mijn bovenlichaam lag nu rechtop genoeg om gevoerd te kunnen worden. Ik bekeek de inhoud van het schaaltje, en zag dat er een soort van yoghurt inzat met stukjes fruit. Saskia begon me weer te voeren en gedwee opende ik mijn mond als het moest en slikte de yoghurt door.

De yoghurt was zoet en de stukjes fruit waren vers en lekker. Het was best lekker, en als ik niet gevoerd hoefde te worden had ik het zelf ook wel opgegeten. Natuurlijk knoeide Saskia opzettelijk af en toe wat, en er kwamen verschillende druppels op mijn kin en op het slabbetje terecht. Saskia vond het zichtbaar leuk en ik speelde het spelletje mee. Zolang de vernederingen op dit niveau bleven, had ik niets te klagen.

Saskia lepelde het laatste beetje uit het schaaltje en daarna moest ik gaan verliggen. Ze veegde mijn mond en kin niet af, maar zodra ik weer goed lag drukte ze de speen van de zuigfles in mijn mond. Ik proefde weer de lauwe melk en ik had eigenlijk helemaal geen dorst. Ik wist dat de fles leeg moest en met tegenzin begon ik te sabbelen aan de speen en dronk ik de melk met hele kleine slokjes tegelijk.

Saskia bleef de fles ditmaal beet houden en mijn handen lagen nutteloos langs mijn lichaam. "Dit is de leukste verjaardag die ik ooit gehad heb, wist je dat?" Zei Saskia. Ik bloosde en keek in haar glinsterende oogjes. "En morgen hebben we weer een babyfeestje, maar ik denk niet dat het dan net zo leuk wordt als vandaag." Lachte ze. Ik was doodsbang dat morgen iedereen te horen kreeg wat er allemaal gebeurd was, maar Saskia leek mijn gedachten te raden.

"Sst, niet huilen. Karin, Joyce en ik hebben plechtig beloof hier niets van te zullen verklappen. We snappen best wel dat wat hier vandaag gebeurd, eigenlijk helemaal niet kan. Maar aangezien jullie je niet zo netjes gedragen hebt, vonden jullie papa en mama’s het ook wel eens tijd voor een lesje." Lachte Saskia. Ik schrok. Wisten mijn ouders echt wat hier allemaal gebeurde? En vonden ze het nog goed ook?

"En morgen loop ik de hele dag in een luier." Zei Saskia. Ik keek verbaasd naar haar op. "Je hebt mijn outfit voor morgen toch al gezien?" Lachte ze. Inderdaad hadden we Saskia vandaag al in een luier gezien. Het was Saskia die ons op die manier had overgehaald om zelf ook een luier aan te trekken, iets waarvan we ons leven lang spijt van zouden hebben. Toen we eenmaal de luier aan hadden, zaten we in de val en konden we niet meer terug. Ik denk echter dat als we de luier niet zelf hadden aangetrokken, we echt wel ‘geholpen’ zouden zijn. De val had zich al gesloten toen we vanmorgen in de auto waren gestapt.

"Ik denk niet dat ik er in zal plassen." Grapte Saskia, terwijl ze haar vrije hand weer op de luier op mijn kruis legde. "Ga jij zo nog een plasje voor me doen?" Vroeg ze, en blozend knikte ik. Na de yoghurt en de fles melk zou ik al snel weer moeten plassen, en het had geen zin om dat verborgen te houden.

Saskia lachte me vriendelijk toe en aaide me over mijn voorhoofd. "Je bent een lief, klein jongetje." Als een soort van tegenprestatie veegde Saskia met de punt van mijn slabbetje de yoghurt van mijn kin af, die daar hinderlijk kriebelde.

Karin en Joyce hielden hun eigen kleine, kindjes bezig en we hoorden ze nauwelijks. Alleen Henk hoorde ik af en toe wat afkeurend klagen, maar Henk lag inmiddels ook het dichtst bij.

Ik had inderdaad gelijk. Nog voordat ik mijn flesje had leeggedronken voelde ik alweer de drang om te plassen. De fles was ook dermate groot dat ik vandaag al meer melk op had dan in de afgelopen week. Ik besloot om maar niet langer te wachten. Ik kon beter nu met alleen Saskia bij me in mijn luier plassen, dan als straks iedereen om me heen stond. Ik ontspande mijn blaas en probeerde zo onopvallend mogelijk te beginnen met plassen.

Het lukte niet. Natuurlijk werd mijn gezicht vuurrood van schaamte. Saskia keek naar me en realiseerde zich vrijwel meteen wat ik aan het doen was. Haar gezicht toonde de breedste glimlach die ik tot nu toe bij haar gezien had. "Grote jongen! Je hebt niet eens meer wat aanmoediging nodig om in je luier te plassen." Saskia trok de fles uit mijn mond, boog iets voorover en drukte een kus op mijn wang. Meteen daarna duwde ze de fles weer in mijn mond.

Ik voelde hoe mijn plas nu veel langzamer door mijn luier werd opgenomen, het was tenslotte al de tweede plas die ik erin gedaan had. Het bleef nu veel vochtiger in mijn kruis en mijn billen bleven nu zelfs nat aanvoelen. De stank die uit mijn luier omhoog kwam werd ook sterker, en bij vlagen vulden mijn neusgaten zich met de sterke, indringende geur van mijn plas.

"Wie mag straks je luier verschonen?" Vroeg ze. Ik keek geschrokken naar Saskia op. Natuurlijk wist ik dat het er van ging komen, maar ik hoopte toch wel dat het door Saskia’s vader zou gebeuren, en niet door één van mijn klasgenootjes zelf. "Je moet kiezen: Karin, Joyce of ik." Zei ze. Ik schudde mijn hoofd. Saskia lachte me uit. Ik wilde niet kiezen, zeker en vooral niet uit deze drie namen.

"Mag ik het doen? Alsjeblieft." Ze keek me met een lief gezichtje aan, maar nog steeds blozend schudde ik mijn hoofd. Het was al erg genoeg dat ze waarschijnlijk mochten toekijken, laat staan dat ze daadwerkelijk mijn billen en kruis schoon zou vegen. Saskia leek teleurgesteld, maar had ook niet verwacht dat ik zou toegeven.

"Vind je me aardig, Peter?" Vroeg ze, en weer keek ik verbaasd naar haar op. "Ik bedoel... Voor vandaag. Vond je me aardig?" Het was een stomme vraag, natuurlijk vond ik haar aardig. Saskia was het liefste meisje van de klas, en ik vind haar ook de mooiste van de klas. Ik had al weken spijt dat ik de vriendschap verspeeld had. En vandaag had Saskia me laten zien dat we nooit geen vrienden meer konden zijn. Dat wat er vandaag gebeurd was, zou voor altijd tussen ons in staan. Elke keer dat we elkaar vanaf nu zouden we zien, zouden we beiden terugdenken aan vandaag, en dat zou voor mij geen prettige gedachte zijn.

Saskia trok de zuigfles omhoog. "En? Vond je me aardig?" Vroeg ze. Ik bloosde en knikte.

"Ja... Ik... het spijt me, dat..." Stamelde ik, maar mijn verontschuldigingen werden niet gehoord.

"Ja, ja. Je hebt spijt, sorry, sorry, en je zult het ooit meer doen. Dat wilde je zeggen, toch?" Ik draaide mijn gezicht weg. Saskia had natuurlijk gelijk. Het had geen zin om me te verontschuldigen. En trouwens, was het nu niet Saskia die zich zou moeten verontschuldigen?

Saskia schudde haar hoofd. "Ik snap het niet." Zei ze. "Je vindt me aardig, maar toch ben je heel gemeen tegen me geweest. En niet één keer, maar telkens weer. Waarom, Peter? Waarom?" Vroeg ze. Ik kon haar geen antwoord geven. Ik durfde haar geen antwoord te geven, want ik dacht het antwoord daarop wel te weten. En ik hoopte dat ze het antwoord nooit te weten zou komen.


Hoofdstuk 8 – Middagdutje volgend hoofdstuk

Alle flesjes leeg, en alle luiers vol?" Vroeg Saskia’s vader, en hij keek de kring rond. Saskia knikte en Joyce beaamde het. "Mijn kleine jongetje is nu aan het plassen." Riep Karin, terwijl ik zag hoe ze nauwlettend naar de luier in het kruis van haar kleine jongetje John keek.

"OK, als jullie klaar zijn mogen jullie de tuigjes en de jurkjes afdoen en jullie baby meenemen." Saskia wist blijkbaar ook niet precies wat haar vader allemaal voor ons in petto had, maar ze leek het prima te vinden. Ik moest overeind komen en eerst werd mijn slabbetje afgedaan. Natuurlijk werd mijn mondje nog even afgeveegd. Daarna deed ze me mijn tuigje af, en moest ik opstaan. Saskia nam me aan de hand mee naar haar vader.

"Zet hem maar daar neer." Zei Saskia’s vader, en hij wees naar een hoge heg. "En dan mag je zijn luier afdoen." Voegde hij er nog aan toe. Ik schrok en keek voorzichtig met een smekend gezicht naar Saskia’s vader. Die lachte mijn bezwaar weg, en ik werd aan mijn handje meegetrokken naar de hoge, dichte heg. Ik werd op een halve meter van de heg geposteerd, en toen ging Saskia voor me staan.

Ik keek smekend naar Saskia, hopend op een beetje genade. Natuurlijk kwam dat er niet, en de eerste plakstrip werd al tergend langzaam open getrokken. Saskia deed het heel langzaam en voorzichtig, alsof ze dit moment leek te willen rekken. Zodra de tweede plakstrip los was, voelde ik de zware luier al iets tussen mijn benen naar beneden zakken, en toen de laatste plakstrips losgemaakt werden, viel de luier tussen mijn benen naar beneden. Saskia ving hem op en vouwde hem dicht.

Ze glimlachte bij het zien van mijn naaktheid, en mijn schaamte. Ik vouwde mijn handen voor mijn kruis, maar vroeg me af of naakt niet beter was dan met een natte luier om. John werd door Karin naast me neer gezet en zijn luier werd snel losgetrokken. Karin gaf hem uit baldadigheid nog een pets voor zijn billen en lachte luid. We keken met zijn allen toe hoe Henk met zijn volle luier naast John gezet werd. John keek ons niet aan, en voelde zich nog steeds te beschaamd voor oogcontact. Ook zijn luier werd uitgedaan en we keken met zijn allen naar de smerige inhoud ervan.

Nu stonden we met zijn drieën naakt op een rij. Alledrie stonden we in bijna dezelfde houding: gebogen hoofd, afgezakte schouders en met onze handen voor onze plassertjes. Angstvallig keken we uit onze ooghoeken naar wat er ging gebeuren, en dan hadden we snel door. Saskia’s vader pakte de tuinslang die in het gras lag op en draaide de sproeikop open. Meteen spoot er een krachtige straal water uit die met een grote boog de tuin ik spoot.

Drie kirrende meiden keken toe hoe de ijskoude waterstraal ons één voor één natspoot. We huiverden en krompen ineen van de kou. Eerst was John aan de beurt. Hij probeerde de straal met zijn handen te blokkeren, maar de straal bewoog te snel en alle delen van zijn lichaam werden geraakt. Het water droop langs zijn lichaam naar beneden en zijn haren plakten tegen zijn hoofd. Hij kermde en smeekte, maar de waterstraal raakte alle plekjes aan de voorkant van zijn lichaam.

"Omdraaien!" Klonk het streng, en John gehoorzaamde Saskia’s vader meteen. De straal spoelde zijn rug schoon, raakte Johns billen en spoelde de meeste viezigheid weg. Daarna was Henk aan de beurt. Hij kreeg dezelfde behandeling, en niet lang daarna werd de straal op mij gericht.

Het water was ijskoud en smekend keek ik naar Saskia’s vader en daarna naar Saskia. Het was hopeloos, trillend van de kou voelde ik de straal in mijn kruis. Het deed pijn en ik kermde, maar het spetterende water overstemde het. Ook ik moest me omdraaien en snel werd de achterkant van mijn lichaam bespoten.

Eindelijk ging de tuinslang weer uit, maar het ergste zou nog komen. Saskia’s vader gaf de tuinslang aan Saskia en samen liepen ze naar ons toe. Karin hield een fles douchegel beet en gaf een washandje aan Saskia’s vader. Saskia draaide voorzichtig de tuinslang weer open tot er een klein straaltje water uit kwam. Het washandje werd natgemaakt en er werd een flinke scheut douchegel op gespoten.

"Nee... Alsjeblieft." Smeekte ik. Ik wilde een stap naar achteren doen, maar werd beetgepakt en juist naar voren getrokken. Het washandje werd in mijn kruis gedrukt en ik voelde de hand over mijn plasser en onderbuik wrijven. Er bleef een laagje schuim achter en ruw werd ik daarna omgedraaid. Mijn billen werden op dezelfde manier gewassen, en al snel werd ik weer alleen gelaten.

Het washandje werd uitgespoeld en Henk kreeg daarna dezelfde behandeling. John werd als laatste gewassen, en Saskia’s vader nam bij hem meer tijd om alle viezigheid weg te wassen. Daarna werden we van dichtbij nog een keer met de tuinslang besproeid, en onze kruis en billen kregen extra aandacht. Het was een vreselijk manier om zo gewassen te worden en we stonden gedrieën te huiveren en te trillen van de kou. We waren alle drie dan ook blij toen de tuinslang eindelijk werd gedicht.

Het water droop nog van ons af en we namen onze houding met onze handen voor onze plassertjes weer in. Saskia lachte en beschimpte ons. "Ach kijk, wat zijn ze lief." Ze liep naar me toe en veegde het natte haar van mijn voorhoofd. Daarna liep ze langs de andere twee jongens en raakte ze beiden even aan op hun wang. "Zullen we ze snel maar weer een lekkere, dikke luier omdoen voordat ze ziek worden?" Karin en Joyce knikten instemmend.

"Lijkt me een goed plan." Zei Saskia’s vader. "Er liggen handdoeken en schone luiers klaar. Succes, meiden." Ik schrok. Zouden we afgedroogd worden door onze klasgenootjes, en zouden zij ons nu ook een schone luier omdoen? Het antwoord kwam vrij snel. Saskia pakte me bij de hand, liep langs de tafel, pakte twee grote badhanddoeken op, en nam me daarna mee naar mijn plaats op het kleed.

Saskia spreidde een handdoek uit op het kleed. "Ga maar liggen." Zei ze. Ik gehoorzaamde, en terwijl het water nog van me af droop ging ik op de handdoek liggen. De badhanddoek was zo groot dat ik er helemaal op paste. Liggend op mijn rug keek ik gegeneerd naar Saskia omhoog. Ze lachte gemeen naar me en knielde naast me neer. De andere handdoek werd ook opengevouwen en deels over me heen gelegd. Daarna begon ze mijn gezicht en mijn hoofd droog te wrijven.

"Ga je lief gehoorzamen, terwijl ik je afdroog en je een luier ga omdoen?" Vroeg Saskia, terwijl ze da handdoek even voor mijn gezicht vandaan haalde. Ik bloosde en keek weg. Ik wilde niet antwoorden, maar Saskia pakte mijn kin beet en draaide mijn gezicht weer terug. "Kleine jongetjes moeten netjes antwoorden als ze wat gevraagd worden." Zei ze streng, maar met een verdekte glimlach. Saskia leek zich weer opperbest te vermaken en genoot van dit machtsspelletje. Ik moest haar wel in de ogen kijken, en voelde me de mindere. Het voelde alsof ik geen keus had dan de onderdanige te spelen.

"Ja Saskia, ik zal gehoorzamen." Zei ik zachtjes terwijl Saskia en ik elkaar recht in de ogen keken. Saskia reageerde opgetogen en bukte voorover om me met een kus op het voorhoofd te complimenteren.

"Grote jongen." Lachte ze, en daarna ging ze door met me af te drogen. Mijn armen en handen werden één voor één opgetild en in de handdoek genomen. Ze werden drooggewreven, op een haast tedere manier. Daarna wreef ze met haar beide handen in symmetrische bewegingen mijn bovenlichaam droog. Langzaam gleed de handdoek naar mijn onderlichaam en ik trilde onder haar bewegingen. De handdoek sloeg mijn kruis echter over en begon mijn benen één voor één af te drogen.

"Kom maar overeind." Gebood Saskia, en ik ging rechtop zitten. Eerst werden mijn haren nogmaals gedroogd met een droog stuk handdoek, en daarna droogde ze mijn rug af. Toen vouwde ze de handdoek die op het kleed was terug tot aan mijn billen, en drukte ze me weer achterover. "Nu het belangrijkste nog." Lachte ze, en ik bloosde. "Trek je knieën in." Gebood ze, en ik gehoorzaamde weer.

Ik trok mijn knieën in en kwam weer in de meest vernederende positie te liggen die ik me maar voor kon stellen. Ik legde mijn handen op mijn knieën voor de stabiliteit en keek toe hoe Saskia zowel mijn billen als kruis kon bekijken. Mijn naaktheid had me nog nooit zoveel pijn gedaan als nu, en ik voelde tranen in mijn ooghoeken opwellen. Saskia drukte mijn bovenbenen nog wat verder uit elkaar en toen duwde ze de handdoek met haar ene hand in mijn kruis en met haar andere hand onder mijn billen. Simultaan begon ze zowel mijn billen en plasser droog te wrijven. Ik voelde haar handen op mijn meest intieme plekjes en voelde me hulpeloos.

Saskia nam er duidelijk de tijd voor, ook toen haar vader naast ons neer hurkte. Hij legde een luier naast me neer, net zo een luier als ik al omgehad had, maar hij legde er nog een kleinere luier bovenop. Hij legde een hand op Saskia’s schouder. "Goed zo. Goed afdrogen, en daarna de talkpoeder niet vergeten." Hij knipoogde en Saskia knikte glimlachend. Ik zweeg en slikte mijn bezwaren in.

Eindelijk was Saskia klaar met afdrogen, en toen ze de handdoek wegtrok was ik eindelijk weer helemaal droog. De zon warmde mijn naakte lichaam en langzaam kwam ik weer een beetje op temperatuur. Saskia liet me in mijn oncomfortabele positie liggen, terwijl ze de grootste luier pakte en openvouwde. Ze schoof het uiteinde onder me, en pakte daarna de kleinere luier. Toen ze die openvouwde zag ik dat er geen plakstrips op zaten en dat het geen volledige luier was.

Saskia zag mijn onderzoekende blik, en hield de kleinere luier voor me omhoog. "Dit is een inlegluier, dat maakt je luier lekker dik en zorgt ervoor dat je niet na elk plasje meteen verschoond hoeft te worden." Zei ze. Ze legde de inlegluier op de andere luier en keek toen rond naar de anderen. Karin had de luier van John al dichtgeplakt en zat naast haar ‘kindje’ te wachten op wat er verder zou gaan gebeuren. Joyce was ook de luier al aan het dichtplakken van Henk. Zowel bij John als Henk kon ik de extra dikte van een inlegluier zien. De prop tussen hun benen was drie keer zo dik, en het moest wel oncomfortabel zitten.

"Wie heeft de talkpoeder?" Vroeg Saskia. Joyce riep bevestigend en gooide het gele busje naar Saskia toe. Het was niet helemaal goed gericht en ik lette niet op. Het busje kwam tegen mijn knie aan, en viel op de grond. Een witte wolk poeder bleef in de lucht achter, en ik rook de frisse geur van het talkpoeder. Saskia pakte het busje op en terwijl ik nog steeds met mijn knietjes in de lucht hing las Saskia de tekst op het busje voor.

"In Zwitsal talkpoeder zit verzachtende olie zodat de huid van je kindje babyzacht blijft. Zwitzal talkpoeder kan je iedere dag gebruiken na het verschonen van de luier voor de verzorging en bescherming van je baby’s huid." Saskia keek me aan en lachte. "Precies was ik nodig heb." Ze knipoogde naar me en opende het klepje bovenop en besprenkelde mijn billen en onderbuik. Ze was niet zuinig en er hing een witte wolk om me heen. Ze sloot het klepje, legde het busje neer, en wreef met haar hand het poeder in.

Haar hand was zacht, en het poeder liet een fris gevoel achter. Ze begon met mijn billen, gleed toen door mijn liezen naar mijn onderbuik en als laatste pakte ze mijn plasser en balletjes in haar hand en wreef ze het poeder in. Saskia straalde en nam de tijd. Ik keek opzij, maar zag dat iedereen naar ons keek en keek snel de andere kant op. Saskia trok haar hand terug, bekeek het resultaat en glimlachend leek ze haar werk goed te keuren.

Saskia positioneerde de inlegluier nog even en toen mocht ik eindelijk mijn benen en rug weer strekken. Mijn billen zakten op de luier en ik drukte mijn knieën al automatisch naar buiten. Beide luiers werden dichtgevouwen en nog even goed op zijn plek geschoven. Nog voordat de luier dichtgeplakt werd voelde ik al de enorme dikte tussen mijn benen. Saskia controleerde het elastiek in mijn liezen en legde haar hand daarna op de voorkant van mijn luier.

"En nu is het bedtijd, kinderen. Kleine kindjes mogen even een middagdutje doen." Zei Saskia’s vader terwijl hij met drie dekens in zijn handen tussen ons in kwam staan. "Maar eerst nog even een flesje, natuurlijk." Saskia pakte een flesje van de tafel en even later kreeg ik nogmaals het speentje in mijn mond gedrukt. Ik begon de techniek inmiddels te beheersen en al snel was het flesje met warme melk leeg. Saskia complimenteerde me nog en liet me toen op mijn buik op het kleed liggen. Ze spreidde een deken over me uit, en wachtte tot de andere ook klaar waren.

"Ja, leeg." Riep Karin als laatste. Ook haar John werd op zijn buik gedraaid en hij kreeg net zoals Henk en ik een dekentje over zich heen gespreid. We lagen nu met ons gezichten vlakbij elkaar, onze lichamen wel elk een andere kant op liggend. Henk lag eigenlijk in het midden, en ik keek tegen zijn achterhoofd aan, terwijl Henk naar John keek.

"Jullie gaan slapen, en er wordt niet gepraat." Zei Saskia’s vader streng, terwijl hij vlakbij onze hoofden stond. Hij bukte en zette een wit apparaatje vlakbij zijn voeten neer. Ik herkende het als een babyfoon en begreep dat we echt niet de kans kregen om wat tegen elkaar te zeggen.

Ik voelde een hand door mijn haren glijden, en draaide mijn gezicht de andere kant op. Saskia zat naast me neer geknield en drukte een kus op mijn voorhoofd. Ze lachte gemeen. "Ga maar lief dromen, kindje." Toen stond ze op. De drie meiden liepen samen met Saskia’s vader de tuin uit, het huis in. Ik draaide mijn hoofd terug de andere kant op en keek naar de babyfoon. Er brandde een groen lampje op. Ik keek naar John en blozend keken we elkaar aan. Die ene blik sprak boekdelen, en we wisten precies waar de ander aan dacht: "wanneer is deze hel afgelopen?"


Hoofdstuk 9 – Het einde naar einde

“Hé slaapkop, wakker worden.” Hoorde ik, en ik werd door elkaar geschud. Gedesoriënteerd opende ik mijn ogen. Ik zag Saskia gehurkt naast me zitten en ze lachte naar me. Ik keek haar beduusd aan, en in een automatische greep ik onder mijn dekentje naar mijn kruis. Ik voelde mijn luier en zag de nutteloosheid van mijn actie in. Elke morgen wanner ik wakker werd was ik bang dat ik in bed geplast had. Gelukkig kwam dat nu bijna nooit meer voor, maar de haast automatisch controle op een nat kruis raakte ik niet kwijt.

Saskia keek me onderzoekend aan, en ze merkte mijn automatisme op. Blozend keek ik naar haar op, maar ik keek snel de andere kant op. Ik zag dat Henk en John weg waren. De kleedjes lagen er nog en ook de babyfoon stond nog aan, maar verder was de tuin leeg. Ik keek naar Saskia en probeerde te doen alsof er niets gebeurd was.

“Waar zijn Henk en John?” Vroeg ik. Saskia leek na te denken voordat ze me aankeek, en het duurde een paar seconden voordat ze me antwoord gaf. Ze lachte nerveus.

“John is al opgehaald door zijn vader. Die was niet blij, hij was erg boos toen hij hoorde wat er allemaal gebeurd was hier.” Saskia haalde haar schouders op, alsof ze wilde zeggen dat dit alles niet haar schuld was. Ze kon het in ieder geval niet meer terugdraaien.

“En Henk?” Saskia wees naar binnen.

“Henk is er nog. Zijn moeder is binnen, en zij is ook niet blij, maar ze vindt tenminste dat Henk straf verdient heeft.” Zei Saskia. Ik lag stilletjes op mijn rug en het dekentje bedekte gelukkig mijn luier nog. “De meiden zijn ook al naar huis.”

“Is... Is dit alles voorbij?” Vroeg ik voorzichtig. Saskia knikte en haalde daarna afwezig haar schouders op. Ze keek naar het huis, want we hoorde gedempte stemmen. Ik zag binnen ook mensen rondlopen. Saskia stond op en zonder wat tegen mij te zeggen liep ze bij me vandaan. Ik bleef alleen achter en voelde me verlaten. Het was een vreemd gevoel om nu ineens zo alleen te zijn. Ik had mijn luier nog om en moest alweer plassen. Ik kon het gelukkig nog wel even ophouden, en ik vroeg me af of ik hier en nu mijn luier zou afdoen.

Ik keek om me heen en zag nergens kleren. Mijn eigen kleren zouden nog wel boven in het huis liggen, dacht ik, en er lag hier niets anders om aan te trekken. Ik stond op en wikkelde de deken om me heen. Waarom ik niet meteen de luier van me afscheurde weet ik eigenlijk niet, maar misschien voelde ik me zonder die luier wel erg naakt onder de deken.

Ik liep voorzichtig naar het huis toe, en bleef net voor de schuifdeuren staan. Alleen Saskia en haar vader stonden nog in de kamer. Ik hoorde de voordeur dichtslaan en daarna zag ik Henk en zijn moeder door het raam aan de voorkant van het huis weglopen. De moeder van Henk liep met ferme stappen weg alsof ze geïrriteerd was.

Ineens zag ik Saskia huilen. Ze wilde uit de kamer weglopen, maar haar vader stopte haar en trok haar tegen zich aan. Saskia sloeg haar armen om haar vader heen en drukte haar gezicht tegen de borst van haar vader. Ze snikte en het duurde even voordat ze wat kalmeerde. Haar vader ging op de bank zitten en trok Saskia naast zich. Hij veegde een paar tranen van haar wang.

“Het is mijn schuld, ze...” Snikte Saskia, maar haar vader schudde zijn hoofd.

“Niets daarvan! Als ze boos zijn, dan is dat mijn probleem. Ze hebben het verdiend, en maandag zullen ze je misschien nog een paar keer boos aankijken, maar aangezien alle andere kinderen alleen maar over het fantastische feest van morgen zullen praten, zullen ze wijselijk hun mond houden. Ze zullen je meer niet durven te plagen, en ze zullen het al helemaal niet aan anderen vertellen.” Zei Saskia’s vader. Saskia had er blijkbaar nog steeds moeite mee. Ze voelde zich schuldig.

“Waarom huil je nu, lieverd? Je hebt toch genoten vanmiddag?” Vroeg de man. Saskia knikte en veegde de tranen van haar wang.

“Ik... Ik weet niet... Ik ben bang...” Stamelde Saskia.

“Je hoeft nergens bang voor te zijn. Dat beloof ik. Laat ze maar boos zijn, dat zakt wel weg, maar je herinneringen aan vandaag zijn voor altijd.” Saskia’s vader probeerde zijn dochter gerust te stellen. Het leek maar moeizaam te lukken.

“Maar Peter...” Zei Saskia, en ik geloof niet dat ze wist dat ik maar drie meter achter haar stond en alles kon horen. Saskia’s vader had me wel gezien en toen Saskia haar wangen aan haar mouw droog veegde knipoogde hij even naar me.

“Peter heeft ook zijn verdiende loon gehad. Hij is heel gemeen tegen je geweest, vergeet dat niet. Ik weet dat je hem aardig vond, en als hij weer je vriendje wil zijn zal hij die vriendschap terug moeten verdienen.” Zei Saskia’s vader. Ik slikte en boog mijn hoofd

“Maar...” Stamelde Saskia.

“Niks, maar! En het is al helemaal gemeen van hem omdat hij zelf ook regelmatig in bed plast.” Mijn hart sloeg over toen ik dat over mezelf hoorde. Dat was gemeen van Saskia’s vader om dit te vertellen. Ik was vandaag al genoeg gestraft, vond ik. En trouwens, zovaak plaste ik niet meer in bed.

“Wat?” Saskia leek op te fleuren en keek verbaasd naar haar vader op. Hij glimlachte naar zijn dochter. “Ik wist het! Toen hij wakker werd voelde hij meteen aan zijn luier. Ik had het moeten weten.” Ik geloof dat Saskia nu zelfs weer lachte, ondanks dat ik haar alleen op haar rug kon zien.

Ineens draaide ze zich om en keken we elkaar recht in de ogen. Zij droeg nog steeds haar witte verpleegstersjurkje, en ik stond in mijn luier op de drempel van het huis, met een deken om me heen geslagen. Ik boog mijn hoofd en schaamde me voor mijn eigen bedplassen. Natuurlijk was het gemeen van me om haar ermee te pesten, terwijl ik zelf ook niet onschuldig was. Ze keek me aan en zweeg. De stilte was pijnlijk, en ik was bang dat onze vriendschap nu echt wel voorbij was.

“Mag ik... Mag ik naar huis?” Stamelde ik voorzichtig. Saskia bleef me aankijken en ik voelde haar blik pijnlijk op me gericht. Saskia’s vader stond op en knikte.

“Natuurlijk.” De man pakte de telefoon op en begon te bellen. Saskia draaide zich om en liep langs me heen de tuin in. Ze gunde me geen blik waardig. Zodra Saskia de tuin in was gelopen, legde haar vader de telefoon weer neer. Hij had niet gebeld en ik keek onzeker naar hem op. Zou mijn straf nog langer door gaan?

“Als je Saskia ooit nog als je vriendin wilt hebben, moet je nu je excuus aanbieden.” Zei hij. Ik keek met grote ogen naar hem op. Dat meende hij toch niet? Natuurlijk wilde ik Saskia als vriendin hebben, maar ik vroeg me af of dat nog mogelijk was na alles wat er vandaag gebeurd was. En Saskia leek zojuist ook niet bereid om de strijdbijl te begraven.

“Biedt je excuses aan, en vraag of je morgen op haar feestje mag komen. Op haar echte feestje!”

“Dat... Dat wil... wil ze vast niet.” Stamelde ik, nog steeds verbaasd. Saskia’s vader grinnikte.

“Jawel. Dat wil ze zeker. Ze wil je morgen weer in hetzelfde tenue hebben als vandaag, maar morgen zal Saskia haar babykostuum wel aanhebben. En haar vriendinnen zullen ook als baby gekleed gaan. Alleen John en Henk zullen er niet zijn.” Ik keek naar Saskia’s vader op alsof ik water zag brandden. Zou Saskia me morgen echt op haar feestje willen hebben? En wilde ik morgen op haar feestje komen? Wilde ik Saskia als mijn vriendinnetje hebben, terwijl ze al die gemene dingen met me uitgehaald had. Ik boog mijn hoofd terwijl ik over al die vragen nadacht. Ik hoorde Saskia’s vader weer grinniken, terwijl hij zijn hand even op mijn schouder legde.

“Denk er maar over na, jongen. Je mag zelfs blijven slapen vanavond. Wel met een luier natuurlijk, maar zonder al die gemenigheidjes.” De man bukte iets naar me toe en begon in mijn oor te fluisteren, terwijl er helemaal niemand verder in de buurt was. “En je weet toch dat Saskia een zwakke blaas heeft, en dus ’s nachts ook luiers draagt.” Mijn verbazing werd alleen maar groter, maar terwijl ik naar Saskia’s vader opkeek liep hij weg. Ik bleef alleen in de kamer achter.

Achter in de tuin zag ik Saskia zitten. Ze staarde over de sloot die het einde van de tuin markeerde. Ik sloeg de deken nog wat strakker om me heen, en stapte over de drempel de tuin in. Langzaam liep ik over het gras naar Saskia toe. Het gras dempte mijn voetstappen en ze had me pas laat door. Geschrokken keek ze om, en ik zag haar verbazing.

“Peter?” Ik boog mijn hoofd.

“Saskia... Ik... Je vader zei dat ik misschien... Mag ik morgen ook op je feestje komen... Op je echte feestje?” Stamelde ik. Saskia’s gezicht vertoonde een glimlach, maar daarna verstrakte het weer. Ik was zo nerveus geweest, maar het korte ogenblik van die glimlach luchtte enorm op. Het betekende dat ze me nog steeds aardig vond, en dat ze het me zou vergeven. Ik wist ook dat ze nu weer een spelletje met me speelde en dat ze moeite had haar gezicht strak te houden.

Saskia gebaarde dat ik dichterbij moest komen, en ik liep om haar heen tot recht voor haar. Ze pakte de deken beet die ik voor me dicht hield, en trok die open. Haar blik gleed van boven naar beneden over mijn lichaam, en bleef op mijn luier rustten. Toen keek ze me recht in mijn ogen.

“Jij bent gemeen tegen me geweest.” Begon ze. “En toen heb ik je mogen vernederen op de meest gemene manier. Je hebt een luier moeten dragen, en er in moeten plassen. Ik heb je flesjes warme melk mogen voeren, en ik heb zelfs je vieze luier mogen verschonen.” Saskia lachte hardop, en ik zweeg. “En toch wil je op mijn feestje komen?”.

Ik keek naar de grond en knikte. Saskia liet een langere stilte vallen dan ik hoopte, maar ook dat deed ze waarschijnlijk expres.

“OK, prima.” Zei ze, en haar stem klonk liefdevol, maar ook lacherig. “Je mag best mijn baby’tje zijn als je dat wilt, hoor. Ik geloof dat je dat leuk vindt, toch?” Vroeg ze, maar ik zweeg. Ik wist het antwoord op haar vraag niet, en dat was eigenlijk al een antwoord op zich.

“Plas maar in je luier, dan krijg je een kus van me.” Zei ze. Ik keek naar Saskia op. Mijn eerste reactie was woede, maar Saskia lachte zo aanstekelijk dat ik niet kwaad op haar kon worden. Ik schudde mijn hoofd, maar ik wist dat mijn verzet allang gebroken was. Het was niet moeilijk om mijn plas te laten lopen, en Saskia had al snel door dat ik aan haar voorwaarde voldeed. Ze lachte en drukte haar lippen op de mijne. Ze voelden zacht aan en ik voelde een vreemd gevoel door mijn lichaam trekken

Ik was elf, bijna twaalf, en ik had nog geen enkele notie van seksualiteit. Ik kende de gevoelens niet, en de mannelijke hormonen hadden me tot nu toe nog met rust gelaten. Pas later begreep ik dat deze kus mijn eerste echte seksuele ervaring was. Achteraf gezien was het ook de eerste keer dat mijn onderdanige gevoelens naar echt naar boven kwamen. Saskia was mijn eerste meesteres, en ik denk er nu, ruim twintig jaar later, nog met veel plezier aan terug.

 

[lars19847]

Ik heb dit verhaal al meerdere keren gelezen, en het blijft een mooi verhaal