A
Augur_DL
Guest
Geschreven door: PieterO
Hoofdstuk 1 - De juiste kleding
Henk, John en ik keken elkaar ongemakkelijk aan. Het was 2 uur 's middags en we stonden in een slaapkamer in het huis van Saskia. We waren net aangekomen op Saskia's verjaardag en we moesten ons omkleden. We stonden nog volledig aangekleed in de kamer en voor ons op het bed lagen drie grote, witte luiers.
We keken wat lacherig naar de luiers, hielden ons groot, maar alle drie waren we eigenlijk een beetje bang om een luier te moeten gaan dragen Saskia had ons een paar minuutjes geleden in de hal verwelkomd en daarna had Saskia's vader ons naar deze kamer gebracht. We waren de eersten, had Saskia gezegd, en zelf was ze ook nog niet omgekleed.
Saskia had dit feestje het thema 'baby' gegeven, en nu moesten we ons verkleden in een baby outfit, en daar hoorden natuurlijk luiers bij. Op de uitnodiging had gestaan dat we allemaal als baby uitgedost moesten zijn, maar Henk, John en ik hadden van onze ouders gehoord dat er kleding voor ons klaar zou liggen; we hoefden ons bij aankomst alleen maar om te kleden.
Vooraf hadden we allemaal onze bedenkingen gehad, maar aangezien het juist Saskia's verjaardag was. ze was het leukste meisje van de hele school - en bijna de hele klas was uitgenodigd, hadden we uiteindelijk ingestemd en waren we vanmorgen ook niet alsnog teruggekrabbeld. Op school was er al de hele week gesproken over dit feest, en nu was het dan eindelijk zo ver. Juist het thema van het feestje had het nodige voorpret opgeleverd, aangezien het Saskia was geweest die een paar weken geleden midden in de klas in haar broek had geplast.
Onze klas had haar een week lang gepest en uitgescholden voor baby. Saskia was echter een populair meisje en de pesterijen waren daarna al snel wat afgezakt. Alhoewel er wel wat overredingskracht van in ieder geval mijn vader en moeder voor nodig was geweest, stonden we hier dus alsnog in de slaapkamer. John pakte een luier van het bed, en lachend vouwde hij hem open. Henk en ik keken toe, en hoorden de luier kraken.
Ik wist dat het geen gewone Pamper was, of een andere luier die je gewoon in de supermarkt kon kopen, aangezien mijn kleine zusje tot een jaartje geleden ook nog luiers had gedragen. Deze luiers hadden ook twee plakstrips aan beide zijden, waren wit en waren niet versierd met tekeningetjes, zoals de Pampers van mijn zusje wel waren geweest. Er werd op de deur geklopt en toen Saskia?s vader om de deur de kamer in keek, keken we wat verlegen terug. Hij glimlachte en kwam de kamer in, en sloot de deur achter zich.
Niet zo verlegen. Jullie hoeven je nergens voor te schamen, hoor. Zei hij geruststellend. Hij nam de luier van John over en vouwde hem verder open. "Kijk, dit is de achterkant." Zei hij, en hij legde de luier opengevouwen op het bed. "Je gaat er met je blote billen op liggen, en vouwt hem dicht. Je plakt eerst de onderste plakstrips dicht, en daarna de bovenste."
Saskia's vader lachte, toen hij onze nerveuze blikken bekeek. We maakten nog geen aanstalten om ons uit te kleden. "Jullie durven gewoon niet." Zei Saskia's vader uitdagend, en hij gooide de luier op bed. "Joyce en Karin zijn er al, en ik wed dat die al lang omgekleed zijn en aan het gebak zitten." Er klonk nu wat lichte irritatie in zijn stem door, en persoonlijk kreeg ik toch langzamerhand wat spijt van dit feestje.
Ik had er helemaal geen zin in om een echte luier te gaan dragen, en niemand van ons voelde er wat voor om zich als eerste uit te kleden en een luier aan te trekken. Ons aller ego zat wel degelijk in de weg. Weer werd er op de deur geklopt. "Mag ik binnenkomen"? Hoorden we Saskia vragen. Haar vader stond het dichtst bij de deur en deed de deur open. "Kom maar binnen, ze zijn nog niet begonnen met omkleden. Ze durven niet." Zei hij.
Saskia kwam de kamer binnen en toen we Saskia zagen waren we alle drie met stomheid geslagen. Het duurde een paar seconden voordat we van de schok bekomen waren, en toen begonnen we te lachen. Saskia bloosde duidelijk, maar ze lachte wel mee. Haar outfit was dan ook dermate belachelijk dat we onmogelijk onze lach konden inhouden. We beseften ons pas weer enkele seconden later, dat wij ons net zo zouden moeten gaan kleden. Saskia stapte de slaapkamer in. Ze droeg een roze en een blauw sokje, een dikke witte luier, en een veel te kort T-shirt met de tekst: "I love daddy".
Haar haren waren in twee staartjes gebonden, waarvan de lintjes ook twee verschillende kleuren hadden. Saskia draaide zich rond en liet zich van alle kanten bekijken. Alhoewel ze bloosde, leek ze zich niet al te veel te schamen voor haar outfit. Het was een gek gezicht om een elfjarig meisje met een soort van trots haar luier te zien showen. "En nu jullie, lafbekken!" Riep ze lachend.
Ze stapte op ons af, en stond het eerst bij mij stil. Ze trok mijn T-shirt uit mijn broek omhoog, en keek me uitdagend aan. Daarna keek ze eerst John en daarna Mark een paar tellen recht in de ogen. Toen draaide ze zich abrupt om, en met een glimlach op haar gezicht liep ze de kamer uit. Ze liet de deur open, en ook Saskia's vader liet de deur verder open. "Nu hebben jullie lang genoeg getreuzeld.
Kom, schiet op!" Zei de man. Ik keek even naar Henk, en die keek besluiteloos terug. Ik was enigszins gerustgesteld nu ik Saskia in haar outfit had gezien, en ondanks dat ik me helemaal niet op mijn gemak voelde, begon ik me toch maar uit te kleden. John en Henk volgden een paar tellen later. Ik trok mijn T-shirt uit, en daarna trok ik mijn spijkerbroek naar beneden. Zittend op de rand van het bed trok ik mijn voeten uit mijn broek, en daarna trok ik mijn sokken uit. Ik was verreweg de eerste die nu alleen nog maar zijn onderbroek aanhad. John en Henk waren nog niet aan hun lange broek begonnen.
Ik voelde me opgelaten en keek opzij, naar de twee nog gevouwen luiers en de grote, opengevouwen luier. Saskia's vader keek met zijn armen over elkaar toe, en ik voelde zijn ogen op me gericht. Ineens kwam hij in beweging, en hij liep naar me toe. Ik huiverde toen ik zag hoe de man de opengevouwen luier pakte. "Nee, ik... Ik doe het zelf wel." Stamelde ik, maar de man leek er niet op te willen wachten.
Hij boog naar me toe en drukte mijn bovenlichaam achterover. Mijn knie hingen over de rand van het bed en mijn voeten stonden nog op de vloer, maar mijn bovenlichaam lag nu languit op het bed. Ik zag dat John en Henk hun bewegingen staakten en naar mij staarden. Ik voelde mijn onderbroek naar beneden getrokken worden, en ik kon mezelf nog maar net inhouden om mezelf niet met mijn handen te bedekken.
Ik voelde mijn onderbroek langs mijn voeten glippen, en ik glimlachte ongemakkelijk toen mijn blik die van John kruiste. Het ging allemaal heel snel, en ik was nog maar nauwelijks helemaal naakt toen ik een hand vanaf de zijkant onder mijn billen geschoven voelde worden.
Mijn billen werden omhoog geduwd en de luier werd onder me geschoven. Het voelde vreemd om een luier om te krijgen. Ik had geen herinneringen meer aan de tijd dat ik vroeger luiers droeg, en dit was wat mij betreft dus ook de eerste keer dat ik bewust een luier om kreeg. Mijn bovenbenen werd uit elkaar geduwd, en de luier werd tussen mijn benen door omhoog getrokken.
Precies zoals Saskia's vader zojuist had uitgelegd werd de luier om me heen gevouwen, en werden de plakstrips in de juiste volgorde dichtgeplakt. Daar lag ik dan. Ik droeg niets anders dan een luier, en twee van mijn vrienden en de vader van een klasgenoot keken op me neer.
Ik lag bewegingsloos op het bed, en voelde mijn gezicht vuurrood worden. Ondanks dat het maar een verkleedpartijtje was, voelde ik me vernederd. Saskia?s vader keek bemoedigend op me neer. Hij stak zijn hand naar me uit. "Kijk. Een kerel met lef, daar houd ik van." Zei hij met een vriendelijke glimlach. Ik pakte zijn hand en hij trok me overeind. "Ik heb het voorgedaan. Wil jij je vrienden helpen"? Vroeg Saskia's vader. Ik knikte beteuterd, en toen werden we door hem alleen gelaten.
Ook nu bleef de deur weer open. John en Henk keken me aan, maar het leek dat zij nu ook wat meer gerustgesteld waren. Ze trokken nu ook de rest van hun kleren uit, en lagen even later naakt op hun rug op het bed. Ik hielp hen met aanwijzingen, en bij Henk plakte ik zelfs twee van de vier plakstrips dicht. Toen we met zijn drie weer overeind stonden keken we elkaar nog een ogenblik wat ongemakkelijk aan, en toen begonnen we hardop te lachen. De spanning was eraf nu we alle drie een luier om hadden.
We hoefden ons niet meer voor elkaar te schamen, en zeker ook niet omdat Saskia ook al met een luier om hadden gezien. Saskia's vader kwam weer in de deuropening staan en keek naar ons. Hij knikte goedkeurend, maar zijn gezicht keek niet meer zo vriendelijk als eerst. "Prima." Zei hij kortaf.
Alle drie voelden we een omslag, maar we begrepen het niet. Hadden we iets fout gedaan? We keken elkaar aan en keken angstvallig toe hoe Saskia?s vader al onze kleren bij elkaar raapte en op een hoop gooide. Hij nam het stapeltje kleren op en liep ermee terug naar de deuropening. "Dit hebben jullie voorlopig niet meer nodig." Zei hij, en de kleding werd net om de hoek van de kamer neergegooid. Daarna stapte hij de kamer weer in, en hij ging recht voor John staan. De man torende boven John uit, en ik zag John angstig trillen.
John voelde een hand op zijn schouder, en hij werd omgedraaid. De andere hand van de man gleed over de luier, en leek te controleren of de luier goed dicht zat. "Prima." Zei de man goedkeurend, en toen draaide hij zich naar Henk toe.
Henks luier werd ook betast, en ontkwam niet aan het vernederende onderzoekje. Met een kort knikte leek ook deze luier goedgekeurd te worden. "Prima, jullie zien er allemaal uit als kleine kinderen," zei hij cynisch, ?en dat is ook precies wat jullie zijn: kleine kinderen!? Zijn stem klonk ineens niet meer vriendelijk.
Hoofdstuk 2 - De spelregels
De man keek ons voor met een ernstig gezicht aan. De stemming was omgeslagen. We waren juist uitbundig en vrolijk geweest toen we elkaar in een luier hadden bekeken, en we hadden juist onze nervositeit overwonnen en voelden ons eindelijk een beetje op ons gemak. Nu leek het ineens allemaal geen spelletje meer.
Alleen John leek nog even te geloven dat dit onderdeel was van het spel, en dat Saskia's vader een grapje maakte. Zijn lach ebde maar langzaam van zijn gezicht af. En toen Saskia, Joyce en Karin achter Saskia's vader kwamen staan, was ons lachen voorgoed voorbij. Henk, John en ik stonden gedrie op een rij voor het bed, en Saskia's vader stond naast de deur. De drie vriendinnen kwam de kamer binnen lopen, keken met grote ogen naar ons, en wij keken met nog grotere ogen terug. Saskia droeg geen luier meer, had ook geen kort T-shirt meer aan, en zelfs de linten waren uit haar haren. Ze droeg nu precies hetzelfde als haar vriendinnen: een lange witte, verpleegstersjurk.
Ik geloof dat Henk, John en ik alle moeite hadden om onze tranen binnen te houden, terwijl we duidelijk zagen dat de drie vriendinnen met moeite hun lach konden inhouden. Hun blik was vernederend tot op het bot. "Kinderen, luister!" Zei Saskia's vader, en hij richtte zich duidelijk alleen tot de drie geluierde onder ons. "Het echte babyfeestje is verplaatst naar morgen, dus jullie zijn vandaag maar met zijn zessen." Ik slikte, en ik voelde me niet alleen in de maling genomen, maar realiseerde me ook dat dit een vooropgezet plan was.
Het leek speciaal bedoeld om ons drie te vernederen. Karin begon ineens hardop te giechelen. Ze sloeg haar hand voor haar mond en probeerde zichzelf weer onder controle te krijgen. "Jullie zijn voor het feestje van morgen niet uitgenodigd, en ik mag toch hopen dat jullie begrijpen waarom." Saskia's vader klonk streng en kwaad, en zijn stem deed ons huiveren. Er viel een pijnlijke stilte, en ik schuifelde een beetje heen en weer. Ik hoorde mijn luier kraken, en het elastiek over mijn lichaam schuren. "Kijk me aan, alle drie!" Klonk het streng.
Onze hoofden kwamen omhoog, we hadden alle drie naar de grond gekeken, en we moesten kijken naar de strenge blik van Saskia's vader. "Saskia heeft een zwakke blaas, en vooral als ze gespannen is heeft ze soms moeite om haar plas op te houden. Ze voelt dan maar heel kort van te voren aankomen dat ze naar het toilet moet.
Ik vind dat ze dat heel goed doet, ze heeft heel weinig ongelukjes, en ik ben bijzonder trots op haar." Weer was het even stil. Zijn blik gleed langs Henk, John en mij, terwijl hij een hand op de schouder van zijn dochter legde, die schuin achter hem stond. "En het is dus absoluut onzin, om haar dan na van haar zeldzame ongelukjes, meteen voor baby uit te schelden. Jullie zijn de baby's! In plaats van haar te troosten en te steunen, lachen jullie haar uit en maken haar belachelijk.
Daarmee hebben jullie wat mij betreft aangetoond dat jullie nog lang niet volwassen zijn, en jullie de luiers nog niet zijn ontgroeid. "Ik... Het spijt me." Stamelde ik, maar mijn excuses werden genegeerd. Ik durfde Saskia niet aan te kijken en keek nog steeds naar haar vader omhoog. Hij keek nu naar mij. "Vandaag mogen jullie voor baby spelen, en deze drie dames zijn jullie oppas.
Het is een spelletje, maar vals spelen of spelbederf wordt bestraft. Luister naar jullie oppas en jullie zullen goed verzorgd worden: eten, drinken. Er zal met jullie gespeeld worden, en..." Saskia's vader lachte gemeen. "... En jullie zullen als een echte baby verschoond worden, want..." John was het brutaalst, en daar zou hij snel spijt van krijgen. "Wat, nee!" "...als jullie niet binnen een uur in je luier geplast hebben beschouw ik dat als spelbederf.
De straf daarvoor is een pak voor je blote billen. Is dat begrepen?" Saskia's vaders stem bulderde en wat hij gezegd had dreunde na. John legde zich hier niet bij neer. "Je bent gek! Jullie zijn allemaal gek." Riep hij woedend. Hij scheurde de luier van zijn lichaam af, de plakstrips sprongen open, en gooide de luier door de slaapkamer heen.
Hij was blijkbaar liever naakt dan dat hij de luier droeg. John liep schijnbaar zonder angst naar Saskia's vader toe en wilde langs hem heen om zijn kleren te pakken. John kwam niet zo ver, want hij werd bij zijn bovenarm gegrepen en ik zag de pijn op zijn gezicht. Angstig deed ik een stapje naar achteren, en Henk volgde me. "Nee, auw! Ik..." Kermde John. Hij was volkomen machteloos in de greep van de grote man, en voordat hij er erg in had lag hij over de knie van Saskia's vader die op de rand van het bed was gaan zitten.
Johns billen staken omhoog en hij schopte met zijn voeten. Johns arm werd op zijn eigen rug gedraaid en kermend gaf hij zijn verzet op. "Als jij het stoute kindje wilt spelen, dan mag dat. Dat is je eigen keuze." De stem van Saskia's vader klonk zwaar en dreigend. Ik hield mijn adem in toen de vrije rechterhand van de man omhoog zwaaide. Zonder genade kwam de hand neer op de billen van John.
Hij schreeuwde het uit van de pijn en de schrik, en ondanks dat hij zich groot probeerde te houden liepen de tranen over zijn gezicht. "Nee stop, alstublieft. Ik..." Smeekte John, die met zijn gezicht vlak boven de grond hing. Mijn zijn linkerhand moest hij op de grond steunen en dat verhinderde hem om zijn billen te beschermen. De hand van Saskia's vader werd weer omhoog gehaald. Johns gezicht werd vuurrood en zijn tranen mengden zich met het zweet.
Ik voelde een hand op mijn heup, net op de rand van mijn luier. De aanraking was zacht, maar desondanks keek ik geschrokken om. Saskia stond recht achter me, en ze keek bezorgd. Ze kwam nog iets dichter achter me staan. "Beloof me alsjeblieft dat jij wel gehoorzaamt." Fluisterde ze in mijn oor. Mijn gezicht was lichtrood van de schaamte, maar ik knikte voorzichtig. De hand gleed weer van mijn heup af, en ik keek weer voor me. Was Saskia nu bezorgd om mij? Wilde ze niet dat ik ook op deze manier gestraft zou worden?
Ik voelde me onzeker en wist niet precies wat Saskia bedoeld had. Ze was ogenschijnlijk de aanstichter van dit hele plan om ons luiers te laten dragen, en ons een middagje als baby's te behandelen. Maar dan begreep ik haar waarschuwing niet. Ik keek weer naar John, en naar de rode plek die op zijn billen was achtergebleven. De hand van Saskia's vader hing nog steeds in de lucht, en John kermde en huilde.
De hand ging weer naar beneden, maar heel langzaam. De hand kwam wel op Johns billen neer, maar het was een aanraking, geen klap. "Saskia, wil jij even een nieuwe luier pakken?" Vroeg hij. Saskia liep achter me langs, en haar hand gleed over mijn luier. Het was doodstil in de kamer, alleen het onregelmatige snikken van John bleef hoorbaar. John werd op zijn rug op het bed gelegd, in dezelfde houding als toen ik mijn luier had omgekregen.
John had zijn handen voor zijn gezicht, en liet de rest van zijn lichaam onbedekt voor ons allen te bekijken. Hij voelde even geen schaamte, en wij keken schaamteloos toe. Saskia bracht de nieuwe luier binnen, en met een paar simpele handelingen kreeg John zijn luier weer om. Ook John werd overeind getrokken, en toen stapte Karin op hem af. Zijn trok de handen voor zijn gezicht weg. "Niet huilen, baby." Lachte Karin vriendelijk.
Natuurlijk glimlachte ze om zijn schaamte, maar er was ook een beetje oprecht medelijden aanwezig. John kalmeerde langzaam. Ik had medelijden met John, maar was tegelijkertijd wel opgelucht dat dit gebeurd was. De verhoudingen waren nu duidelijk, en ik hoefde niet meer na te denken over hoe, en wanneer, ik zou protesteren.
Het was voor Henk, John en mij nu perfect duidelijk dat er niets te doen viel aan wat ons te wachten stond. We konden maar het beste het spelletje meespelen en zorgen dat we niemand kwaad maakten. Er leken zich op natuurlijke manier drie koppeltjes te vormen. Saskia was nu voor me komen te staan.
Ze lachte en voelde met haar vingers aan mijn luier. Ik keek naar de grond en hield mijn handen achter mijn rug om Saskia ruimte te geven. Karin troostte John en ze praatte zacht tegen hem. Johns gezicht was nog steeds vuurrood, maar aan zijn oogopslag zag ik dat hij bloosde. Henk en Joyce stonden ook bij elkaar, en Joyce liet Henk op zijn plaats een rondje draaien zodat ze de luier aan alle kanten goed kon bekijken. "Kom, we gaan naar de tuin." Zei Saskia, en ik keek haar bezorgd aan. Ze lachte naar me. "Niemand kan ons daar zien, we hebben geen directe buren." Saskia pakte me bij de hand en trok me de kamer uit. Ik stapte over het stapeltje kleren heen en keek er met afgunst naar.
Al onze eigen kleren bleven achter. ik zag mijn onderbroek bovenop liggen en met alleen een vernederende luier om moest ik meekomen. Karin en John, en Joyce en Henk volgden ons. Saskia hield me stevig bij de hand en ik volgde haar op korte afstand de trap af, door de gang en de keuken de tuin in. Ongemakkelijk stapte ik over de drempel naar buiten, op de grindtegels.
Achterdochtig keek ik om me heen, maar natuurlijk had Saskia gelijk. Er stond geen huis in de directe nabijheid, en de huizen die het dichtst bij stonden waren niet hoog genoeg om daarvandaan over de heg en de bomen de tuin in de kunnen kijken. Als gedweeschapen liepen de jongens met de luiers om achter de meisjes met de lange, witte jurken. Achterin de tuin lagen een aantal grote kleden over het gras, waarvan het grootste gedeelte in de schaduw van een grote boom en twee parasols lag.
We werden daar naartoe geleid, en vlakbij de boom werd ik losgelaten. Saskia bukte en pakte een setje riempjes op, en ik keek er argwanend naar. Saskia zag me kijken, en glimlachte. "Je krijgt een tuigje aan, zodat het kleine jongetje niet weg kan lopen. Kom, steek je armpjes maar hierin." Lachte ze. Ze hield het tuigje voor me omhoog, en nu pas zag ik enige vorm in de riempjes die op bepaalde punten aan elkaar zaten. Ik stak mijn armen naar voren, en Saskia begeleidde mijn armen tussen de juiste riempjes door. Toen moest ik me omdraaien en voelde ik de riempjes strakgetrokken worden.
Er drukte een leren voorstuk tegen mijn borst, het was lichtblauw en er was een teddybeer op gedrukt. Vanaf het voorstuk liepen twee riempjes over mijn schouders naar achteren, en aan beide zijden liep zelfs twee riempjes onder mijn oksel door. Ik voelde op mijn rug de riempjes samenkomen. Er klikte iets, en de riempjes werden aangetrokken. Saskia bukte nogmaals en pakte een kabel op. Ook die werd op mijn rug bevestigd, en toen mocht ik me weer omdraaien naar Saskia toe. Haar hand pakte het blauwe borstplaatje beet en trok eraan. Het zat stevig tegen op mijn huid en mijn lichaam schokte onder haar bewegingen. Ze lachte en tikte me op mijn wang. "Ga maar zitten, kleintje.
Ik hoef niet meer bang te zijn dat je wegloopt, toch?" Ik schudde mijn hoofd en ging zitten. Ik voelde dat de riempjes stevig genoeg waren om gemakkelijk kapot getrokken te worden. Ik vroeg me af of het tuigje me echt vast kon houden als ik uit alle macht zou willen ontsnappen, maar ik besefte maar al te goed dat het tuigje daar niet voor bedoeld was. Het was onderdeel van het spelletje, en een nieuwe stap in mijn vernedering. Saskia hielp Karin en Joyce met de tuigjes van hun "kindjes", en ondertussen had ik de tijd om rond te kijken.
De kabel waar ik aan bevestigd was, was een meter of zes lang. Ik had dus redelijk wat bewegingsvrijheid, en de kabels van de John en Henk waren ongeveer net zo lang. De kleedjes waar we op neergezet waren, waren leeg. Er lag geen speelgoed of ander materiaal. Er stonden ook geen stoelen of tafeltjes. De enige stoelen en tafel die in de buurt stonden, waren waarschijnlijk net buiten ons bereik.
Er stonden vier tuinstoelen met zachte kussens onder een derde parasol, rond een vierkante tafel. Na een paar minuutjes had Saskia ons jongens allemaal in de tuigjes geholpen. Het borststuk van John was ook lichtblauw, die van Henk was roze. John, Henk en ik zaten nu gedrie op de kleden, ongeveer drie meter uit elkaar. De meiden lieten ons achter en we kropen snel wat dichter naar elkaar toe.
We keken elkaar aan en wisten een ogenblik niets te zeggen. "Doet het nog pijn?" Vroeg Henk aan John. John schudde verwoed zijn hoofd, en leek het liever niet te willen praten over zijn pak slaag. Alhoewel hij maar 1 keer geslagen was, voelde het aan alsof hij een hele afranseling gehad had. Ik kon me voorstellen dat de schaamte voor het feit dat hij zo hulpeloos over de knie gelegd was, duizend maal erger was dan de pijn van die ene klap. John keek ons niet aan, en ik begreep de hint: dit onderwerp vergeten.
"Moeten jullie al plassen?" Vroeg ik voorzichtig, terwijl ik beurtelings Henk en John aankeek. John schudde zijn hoofd, maar Henk was blijkbaar minder overtuigd dat hij in zijn luier ging plassen. Hij keek me vragend aan. "Ben je echt van plan in je luier te plassen?" Vroeg hij. Ik boog mijn hoofd en knikte. John nam zich waarschijnlijk voor om te gehoorzamen en aan zijn houding zag ik duidelijk dat de straf al zijn opstandigheid diep de grond in had geboord. "Ik kan... hoef nog helemaal niet te plassen.
Ik hoop..." Stamelde John, maar zijn bekentenis werd afgebroken doordat we alle drie omkeken naar onze verpleegsters die de tuin in kwamen lopen. Saskia liep voorop, ze lachte breeduit. Karin en Joyce volgden op korte afstand, en het was meteen duidelijk wat ze kwamen doen: we kregen te drinken.
Hoofdstuk 3 - Verjaardagscadeau
“Zijn we lief geweest?” Vroeg Saskia, terwijl ze naast me ging staan. Ze keek op me neer en ik voelde haar blik over mijn luier glijden. Ik zag dat ze nu al controleerde of mijn luier nog droog was. Ik knikte bevestigend, en ik zag dat we ons waarschijnlijk niet zo veel zorgen zouden hoeven te maken over het feit of we wel zouden kunnen plassen. Alle drie de meiden hadden een grote fles met drinken bij zich, en natuurlijk zat er een speen op de fles. Het leek alsof er melk in de flessen zat, maar ik wist dat ik er niet lang naar zou hoeven gokken. Saskia liep naar de boom toe en ging met haar rug tegen de boom zitten.
“Kom maar, kleine jongen. Ik heb lekkere, warme melk voor je.” Ze klopte op het kleed naast zich, en ik kroop er naar toe. Saskia leek een goede houding voor me te zoeken, en ik moest een paar keer gaan verliggen. Uiteindelijk lag ik met mijn hoofd tegen haar buik, en ik keek ik naar haar gezicht omhoog. Met haar linkerarm ondersteunde ze mijn hoofd, terwijl haar hand op haar opgetrokken knie rustte. Ik lag met mijn gezicht van de anderen vandaan, en kon eigenlijk alleen maar omhoog, naar Saskia, kijken.
“Heb je dorst?” Vroeg ze. Ik knikte, en speelde het spelletje mee. Saskia pakte de fles op die ze even naast zich neer had gelegd, en nu hield ze de fles boven me op zijn kop. De speen kwam een paar keer bij mijn mond in de buurt, maar Saskia leek er plezier aan te beleven om me zo nog even te plagen. Twee keer dacht ik de speen in mijn mond te kunnen nemen, maar twee keer gleed de speen over mijn lippen weer weg. Pas de derde keer kon ik mijn lippen om de speen sluiten en voelde ik het eerste straaltje warme melk in mijn mond lopen.
“Het kindje dat als eerste zijn flesje leeg hebt, krijgt een stukje taart.” Riep Saskia lachend, en alhoewel ik de anderen niet kon zien en ik dus ook niet kon zien of ze al lang aan het drinken waren, nam ik me voor om te proberen dit wedstrijdje te winnen. Ik had nog wat moeite om het juiste ritme en beweging te vinden om op de snelste manier melk uit de fles te krijgen. Het was in ieder geval helemaal niet zo makkelijk om snel te drinken. Saskia keek op me neer en glimlachte lief naar me, alsof ik echt een klein baby’tje was dat de fles gegeven moest worden.
“Pak het flesje zelf maar beet. Kun je dat?” Vroeg ze zachtjes. Ik wilde de fles met mijn linkerhand van haar overnemen, maar Saskia schudde zuchtend haar hoofd. “Met twee handjes.” Zei ze, en pas toen ik met twee handen het flesje beet hield, liet Saskia de fles los. Ze wreef met haar nu vrije hand over mijn voorhoofd, en veegde wat haren weg die door het zweet aan mijn huid plakten.
“Je bent niet aardig tegen me geweest, Peter.” Zei ze zachtjes. Ik sloeg mijn ogen neer. Ik wist dat ze gelijk had. Ik had me mee laten slepen door de jongens om verder te gaan met pesten en plagen, ook nadat ik zelf eigenlijk al het idee had, dat het eigenlijk wel eens afgelopen had moeten zijn. En dat was niet eens het ergste wat ik gedaan had.
“Je had dat filmpje niet met je mobieltje moeten maken.” Ging Saskia verder. Ik haalde de speen van de fles uit mijn mond, maar Saskia schudde resoluut haar hoofd. “Nee Petertje, drinken! Als mama praat, houdt het baby’tje zijn mond.” Zei ze streng. Ik was meteen verslagen en blozend liet ik de speen weer in mijn mond zakken. Ik had wel gezien dat de fles nog niet eens half leeg was, en dat het nog een hele tijd zou duren voordat ik alle melk opgedronken zou hebben.
“En ik ben echt boos op je omdat je het filmpje aan John en Henk hebt gegeven.” Dat was inderdaad iets waar ik spijt van had, want nog dezelfde avond stond het filmpje op internet en kon de hele wereld het zien. Dat filmpje was zijn eigen leven gaan leiden, en een paar dagen later had iedereen op school het beruchte filmpje gezien. Een geluk bij een ongeluk was dat de kwaliteit van het filmpje niet al te hoog was, en dat je eigenlijk Saskia nauwelijks kon herkennen. Wat wel te zien was, was een natte plek op een voorbij flitsende broek, en de plas die op de stoel van Saskia was achtergebleven. Alleen degenen die wisten dat het filmpje over Saskia ging, wisten dat het echt Saskia was. Alle toevallige voorbijgangers op de website van youtube zagen gewoon een slecht filmpje met wazige beelden.
“Gelukkig ben je een slechte cameraman.” Lachte Saskia, maar ze lachte als een boer met kiespijn. Ik bleef achter met spijt, en lurkte ondertussen aan de fles. Ik voelde de lauwe melk in mijn maag ophopen en wist dat ik geen moeite zou hebben om binnenkort in mijn luier te plassen. Natuurlijk hoopte ik op een redding, en dat het helemaal niet nodig zou zijn om in de luier te plassen, maar diep van binnen wist ik dat het een ijdele hoop was.
Ik hoorde op de achtergrond Joyce praten, en ook Henk zei af en toe wat, maar ik kon niet verstaan wat ze zeiden. Ik durfde niets te zeggen, en Saskia hield zich ook stil. Ik concentreerde me op het drinken, en constateerde gelukkig dat ik aan de laatste centimeters bezig was. Saskia nam de fles weer van me over en mijn handen zakten nutteloos langs mijn lichaam.
Ik dronk het laatste beetje melk op, en meteen werd de fles uit mijn mond getrokken. “Peters flesje is leeg!” Riep Saskia triomfantelijk, en ze leek trots op mij en op zichzelf.
“Nu al? Henkje is nog maar net halverwege.” Hoorde ik Joyce zeggen. “John is ook bijna klaar.” Riep Karin. Saskia ging verzitten en ik kwam languit op mijn rug op het kleed te liggen. Saskia zat naast me en legde haar hand op mijn blote buik, net boven de rand van de luier. Ik begreep heel goed wat ze wilde, en ik zag haar glimlachend op me neer kijken. Ik begon weer te blozen, en zelfs te zweten.
“Wees lief, en doe een plasje.” Zei Saskia zachtjes. Ik schudde mijn hoofd. Ik wist dat het zou moeten gaan gebeuren, dat het onafwendbaar was, maar de gedachte om als een klein kind in een luier te moeten plassen was vreselijk. En ik wilde al helemaal niet plassen, terwijl Saskia toekeek. Ik was eigenlijk van plan om zodra ik even alleen gelaten werd, meteen mijn plasje te doen. In ieder geval niet onder het toeziend oog van Saskia.
Saskia lachte om mijn schaamte en doorzag mijn plannetje meteen. “Durf je niet te plassen waar ik bij ben.” Blozend haalde ik mijn schouders op. “Je hebt nog vijftien minuten voordat mijn papa je luier komt controleren, en tot die tijd blijf ik bij je.” Zei Saskia. Ze wreef over de voorkant van mijn luier en maakte het er niet gemakkelijker op. Hoe meer ze me aandacht gaf, hoe moeilijker ik zou kunnen plassen. En ik vermoedde dat ik liggend op mijn rug helemaal niet zou kunnen plassen.
“Hebben John of Henk al in hun luier geplast?” Vroeg Saskia. Ik hoorde twee ontkenningen. Liggend op mijn rug kon ik nu wel naar mijn klasgenootjes kijken. Henk lag net als ik op zijn rug en hij dronk nog uit het flesje dat Joyce voor hem vast hield. John zat in kleermakerszit en hield zijn eigen flesje met een hand beet. John was nu ook klaar, en Karin klapte enthousiast in haar handjes. “Hoera, gefeliciteerd!” Riep ze.
Saskia keek nu stilletjes op me neer, en we keken elkaar een paar seconden recht in elkaars ogen. Ik zag het plezier in haar ogen, en haar blik verraadde geen enkele spijt of medelijden. Ik wendde mijn gezicht af en sloot mijn ogen. Ik voelde mijn blaas voller en voller worden, en wist dat het ophouden van mijn plas binnen niet al te lange tijd pijn zou gaan doen. De pijn om in mijn luier te plassen was echter van een heel andere orde.
“Niet bang zijn. Je vriendjes zullen straks ook in hun luiertje plassen.” Fluisterde Saskia. “Je hebt dit verdiend, Peter. Het is je eigen schuld. Natuurlijk zal ik je uitlachen, en Karin en Joyce zullen net zo hard meelachen.”
“Ik... Ik kan het niet... niet liggend.” Stamelde ik zachtjes, zodat alleen Saskia het kon horen. Mijn gezicht moest vuurrood zijn. Saskia pakte mijn handjes en trok me overeind.
“Kijk me aan!” Zei Saskia streng. Ik opende mijn ogen en keek haar aan. Ze keek me recht in mijn ogen. “Ik wil dat je me aankijkt als je plast, is dat begrepen?” Zei ze streng, maar heel zachtjes. “Als je me aankijkt, dan zal ik de anderen pas roepen als je klaar bent met plassen. Anders zullen we met zijn drieën toekijken hoe jij je luier vol plast, en je uitlachen terwijl je plast.”
Ik dacht na over haar voorstel. Ik keek weer naar de grond en mijn hoofd zakte iets voorover. Ik huiverde bij de gedachte dat iedereen zou toekijken terwijl ik in mijn luier plaste. Saskia zou het meteen merken als ik begon met plassen, en binnen een paar tellen zouden dan alle ogen op me gericht zijn. En als ik eenmaal was begonnen met plassen, zou ik niet meer kunnen ophouden. Karin, Joyce en Saskia zouden me uitlachen, beschimpen en aanmoedigen. Het zou net zo erg zijn als toen Saskia in de klas in haar broek plaste. Het feit dat we met zijn drieën dit lot zouden moeten ondergaan maakte het er voor het gevoel niet gemakkelijker op.
Ik voelde een vinger onder mijn kin, en mijn hoofd werd weer langzaam iets omhoog geduwd. Pas toen we elkaar weer recht in de ogen keken werd de druk onder mijn kin minder. “Afspraak?” Vroeg Saskia, en ik knikte. Meteen daarna keek ik opzij, weg van Saskia vandaan. Ik voelde mijn blaas en besloot om het dan maar zo snel mogelijk over te laten zijn. Ik ontspande me, of ik probeerde me in ieder geval te ontspannen. Het was niet gemakkelijk. Mijn luier sloot strak in de liezen, en het voelde al klam door het zweet nog voordat ik geplast had. Ineens voelde ik dat het lukte, ik plaste.
Ik keek Saskia aan. Mijn hoofd was vuurrood, en het zweet brak me aan alle kanten uit. HetMijn nog dunne straaltje urine dat mijn luier inliep haperde nog even voordat het daarna als een veel grotere losbarstte. “Saskia, ik... Ik...” Stamelde ik terwijl ik Saskia aankeek. Ze legde een vinger op mijn mond.
”Stil maar.” Saskia wist dat ik plaste, en haar blik gleed beurtelings over mijn luier en mijn gezicht. Ik huiverde en snikte, en voelde hoe een flinke plas zich in mijn luier vormde. Mijn grote plas kon niet meteen door de luier opgenomen worden, en in eerste instantie voelde het alsof mijn luier helemaal niets opnam. Ik voelde het urinenivo stijgen, en tegelijkertijd voelde ik het stinkende vocht ook onder mijn billen door kruipen.
Mijn plas leek minuten te duren, maar natuurlijk was het in werkelijkheid snel afgelopen. Zodra de laatste druppels naar buiten vloeiden, boog ik mijn hoofd en voelde ik de tranen over mijn wangen lopen. Ik rook mijn eigen urine en ik voelde me vies en klein. Saskia boog naar me toe en sloeg haar handen om me heen. Ze kuste me op mijn wang. “Dankjewel voor mijn beste verjaardagscadeau ooit.” Fluisterde ze in mijn oor.
Hoofdstuk 1 - De juiste kleding
Henk, John en ik keken elkaar ongemakkelijk aan. Het was 2 uur 's middags en we stonden in een slaapkamer in het huis van Saskia. We waren net aangekomen op Saskia's verjaardag en we moesten ons omkleden. We stonden nog volledig aangekleed in de kamer en voor ons op het bed lagen drie grote, witte luiers.
We keken wat lacherig naar de luiers, hielden ons groot, maar alle drie waren we eigenlijk een beetje bang om een luier te moeten gaan dragen Saskia had ons een paar minuutjes geleden in de hal verwelkomd en daarna had Saskia's vader ons naar deze kamer gebracht. We waren de eersten, had Saskia gezegd, en zelf was ze ook nog niet omgekleed.
Saskia had dit feestje het thema 'baby' gegeven, en nu moesten we ons verkleden in een baby outfit, en daar hoorden natuurlijk luiers bij. Op de uitnodiging had gestaan dat we allemaal als baby uitgedost moesten zijn, maar Henk, John en ik hadden van onze ouders gehoord dat er kleding voor ons klaar zou liggen; we hoefden ons bij aankomst alleen maar om te kleden.
Vooraf hadden we allemaal onze bedenkingen gehad, maar aangezien het juist Saskia's verjaardag was. ze was het leukste meisje van de hele school - en bijna de hele klas was uitgenodigd, hadden we uiteindelijk ingestemd en waren we vanmorgen ook niet alsnog teruggekrabbeld. Op school was er al de hele week gesproken over dit feest, en nu was het dan eindelijk zo ver. Juist het thema van het feestje had het nodige voorpret opgeleverd, aangezien het Saskia was geweest die een paar weken geleden midden in de klas in haar broek had geplast.
Onze klas had haar een week lang gepest en uitgescholden voor baby. Saskia was echter een populair meisje en de pesterijen waren daarna al snel wat afgezakt. Alhoewel er wel wat overredingskracht van in ieder geval mijn vader en moeder voor nodig was geweest, stonden we hier dus alsnog in de slaapkamer. John pakte een luier van het bed, en lachend vouwde hij hem open. Henk en ik keken toe, en hoorden de luier kraken.
Ik wist dat het geen gewone Pamper was, of een andere luier die je gewoon in de supermarkt kon kopen, aangezien mijn kleine zusje tot een jaartje geleden ook nog luiers had gedragen. Deze luiers hadden ook twee plakstrips aan beide zijden, waren wit en waren niet versierd met tekeningetjes, zoals de Pampers van mijn zusje wel waren geweest. Er werd op de deur geklopt en toen Saskia?s vader om de deur de kamer in keek, keken we wat verlegen terug. Hij glimlachte en kwam de kamer in, en sloot de deur achter zich.
Niet zo verlegen. Jullie hoeven je nergens voor te schamen, hoor. Zei hij geruststellend. Hij nam de luier van John over en vouwde hem verder open. "Kijk, dit is de achterkant." Zei hij, en hij legde de luier opengevouwen op het bed. "Je gaat er met je blote billen op liggen, en vouwt hem dicht. Je plakt eerst de onderste plakstrips dicht, en daarna de bovenste."
Saskia's vader lachte, toen hij onze nerveuze blikken bekeek. We maakten nog geen aanstalten om ons uit te kleden. "Jullie durven gewoon niet." Zei Saskia's vader uitdagend, en hij gooide de luier op bed. "Joyce en Karin zijn er al, en ik wed dat die al lang omgekleed zijn en aan het gebak zitten." Er klonk nu wat lichte irritatie in zijn stem door, en persoonlijk kreeg ik toch langzamerhand wat spijt van dit feestje.
Ik had er helemaal geen zin in om een echte luier te gaan dragen, en niemand van ons voelde er wat voor om zich als eerste uit te kleden en een luier aan te trekken. Ons aller ego zat wel degelijk in de weg. Weer werd er op de deur geklopt. "Mag ik binnenkomen"? Hoorden we Saskia vragen. Haar vader stond het dichtst bij de deur en deed de deur open. "Kom maar binnen, ze zijn nog niet begonnen met omkleden. Ze durven niet." Zei hij.
Saskia kwam de kamer binnen en toen we Saskia zagen waren we alle drie met stomheid geslagen. Het duurde een paar seconden voordat we van de schok bekomen waren, en toen begonnen we te lachen. Saskia bloosde duidelijk, maar ze lachte wel mee. Haar outfit was dan ook dermate belachelijk dat we onmogelijk onze lach konden inhouden. We beseften ons pas weer enkele seconden later, dat wij ons net zo zouden moeten gaan kleden. Saskia stapte de slaapkamer in. Ze droeg een roze en een blauw sokje, een dikke witte luier, en een veel te kort T-shirt met de tekst: "I love daddy".
Haar haren waren in twee staartjes gebonden, waarvan de lintjes ook twee verschillende kleuren hadden. Saskia draaide zich rond en liet zich van alle kanten bekijken. Alhoewel ze bloosde, leek ze zich niet al te veel te schamen voor haar outfit. Het was een gek gezicht om een elfjarig meisje met een soort van trots haar luier te zien showen. "En nu jullie, lafbekken!" Riep ze lachend.
Ze stapte op ons af, en stond het eerst bij mij stil. Ze trok mijn T-shirt uit mijn broek omhoog, en keek me uitdagend aan. Daarna keek ze eerst John en daarna Mark een paar tellen recht in de ogen. Toen draaide ze zich abrupt om, en met een glimlach op haar gezicht liep ze de kamer uit. Ze liet de deur open, en ook Saskia's vader liet de deur verder open. "Nu hebben jullie lang genoeg getreuzeld.
Kom, schiet op!" Zei de man. Ik keek even naar Henk, en die keek besluiteloos terug. Ik was enigszins gerustgesteld nu ik Saskia in haar outfit had gezien, en ondanks dat ik me helemaal niet op mijn gemak voelde, begon ik me toch maar uit te kleden. John en Henk volgden een paar tellen later. Ik trok mijn T-shirt uit, en daarna trok ik mijn spijkerbroek naar beneden. Zittend op de rand van het bed trok ik mijn voeten uit mijn broek, en daarna trok ik mijn sokken uit. Ik was verreweg de eerste die nu alleen nog maar zijn onderbroek aanhad. John en Henk waren nog niet aan hun lange broek begonnen.
Ik voelde me opgelaten en keek opzij, naar de twee nog gevouwen luiers en de grote, opengevouwen luier. Saskia's vader keek met zijn armen over elkaar toe, en ik voelde zijn ogen op me gericht. Ineens kwam hij in beweging, en hij liep naar me toe. Ik huiverde toen ik zag hoe de man de opengevouwen luier pakte. "Nee, ik... Ik doe het zelf wel." Stamelde ik, maar de man leek er niet op te willen wachten.
Hij boog naar me toe en drukte mijn bovenlichaam achterover. Mijn knie hingen over de rand van het bed en mijn voeten stonden nog op de vloer, maar mijn bovenlichaam lag nu languit op het bed. Ik zag dat John en Henk hun bewegingen staakten en naar mij staarden. Ik voelde mijn onderbroek naar beneden getrokken worden, en ik kon mezelf nog maar net inhouden om mezelf niet met mijn handen te bedekken.
Ik voelde mijn onderbroek langs mijn voeten glippen, en ik glimlachte ongemakkelijk toen mijn blik die van John kruiste. Het ging allemaal heel snel, en ik was nog maar nauwelijks helemaal naakt toen ik een hand vanaf de zijkant onder mijn billen geschoven voelde worden.
Mijn billen werden omhoog geduwd en de luier werd onder me geschoven. Het voelde vreemd om een luier om te krijgen. Ik had geen herinneringen meer aan de tijd dat ik vroeger luiers droeg, en dit was wat mij betreft dus ook de eerste keer dat ik bewust een luier om kreeg. Mijn bovenbenen werd uit elkaar geduwd, en de luier werd tussen mijn benen door omhoog getrokken.
Precies zoals Saskia's vader zojuist had uitgelegd werd de luier om me heen gevouwen, en werden de plakstrips in de juiste volgorde dichtgeplakt. Daar lag ik dan. Ik droeg niets anders dan een luier, en twee van mijn vrienden en de vader van een klasgenoot keken op me neer.
Ik lag bewegingsloos op het bed, en voelde mijn gezicht vuurrood worden. Ondanks dat het maar een verkleedpartijtje was, voelde ik me vernederd. Saskia?s vader keek bemoedigend op me neer. Hij stak zijn hand naar me uit. "Kijk. Een kerel met lef, daar houd ik van." Zei hij met een vriendelijke glimlach. Ik pakte zijn hand en hij trok me overeind. "Ik heb het voorgedaan. Wil jij je vrienden helpen"? Vroeg Saskia's vader. Ik knikte beteuterd, en toen werden we door hem alleen gelaten.
Ook nu bleef de deur weer open. John en Henk keken me aan, maar het leek dat zij nu ook wat meer gerustgesteld waren. Ze trokken nu ook de rest van hun kleren uit, en lagen even later naakt op hun rug op het bed. Ik hielp hen met aanwijzingen, en bij Henk plakte ik zelfs twee van de vier plakstrips dicht. Toen we met zijn drie weer overeind stonden keken we elkaar nog een ogenblik wat ongemakkelijk aan, en toen begonnen we hardop te lachen. De spanning was eraf nu we alle drie een luier om hadden.
We hoefden ons niet meer voor elkaar te schamen, en zeker ook niet omdat Saskia ook al met een luier om hadden gezien. Saskia's vader kwam weer in de deuropening staan en keek naar ons. Hij knikte goedkeurend, maar zijn gezicht keek niet meer zo vriendelijk als eerst. "Prima." Zei hij kortaf.
Alle drie voelden we een omslag, maar we begrepen het niet. Hadden we iets fout gedaan? We keken elkaar aan en keken angstvallig toe hoe Saskia?s vader al onze kleren bij elkaar raapte en op een hoop gooide. Hij nam het stapeltje kleren op en liep ermee terug naar de deuropening. "Dit hebben jullie voorlopig niet meer nodig." Zei hij, en de kleding werd net om de hoek van de kamer neergegooid. Daarna stapte hij de kamer weer in, en hij ging recht voor John staan. De man torende boven John uit, en ik zag John angstig trillen.
John voelde een hand op zijn schouder, en hij werd omgedraaid. De andere hand van de man gleed over de luier, en leek te controleren of de luier goed dicht zat. "Prima." Zei de man goedkeurend, en toen draaide hij zich naar Henk toe.
Henks luier werd ook betast, en ontkwam niet aan het vernederende onderzoekje. Met een kort knikte leek ook deze luier goedgekeurd te worden. "Prima, jullie zien er allemaal uit als kleine kinderen," zei hij cynisch, ?en dat is ook precies wat jullie zijn: kleine kinderen!? Zijn stem klonk ineens niet meer vriendelijk.
Hoofdstuk 2 - De spelregels
De man keek ons voor met een ernstig gezicht aan. De stemming was omgeslagen. We waren juist uitbundig en vrolijk geweest toen we elkaar in een luier hadden bekeken, en we hadden juist onze nervositeit overwonnen en voelden ons eindelijk een beetje op ons gemak. Nu leek het ineens allemaal geen spelletje meer.
Alleen John leek nog even te geloven dat dit onderdeel was van het spel, en dat Saskia's vader een grapje maakte. Zijn lach ebde maar langzaam van zijn gezicht af. En toen Saskia, Joyce en Karin achter Saskia's vader kwamen staan, was ons lachen voorgoed voorbij. Henk, John en ik stonden gedrie op een rij voor het bed, en Saskia's vader stond naast de deur. De drie vriendinnen kwam de kamer binnen lopen, keken met grote ogen naar ons, en wij keken met nog grotere ogen terug. Saskia droeg geen luier meer, had ook geen kort T-shirt meer aan, en zelfs de linten waren uit haar haren. Ze droeg nu precies hetzelfde als haar vriendinnen: een lange witte, verpleegstersjurk.
Ik geloof dat Henk, John en ik alle moeite hadden om onze tranen binnen te houden, terwijl we duidelijk zagen dat de drie vriendinnen met moeite hun lach konden inhouden. Hun blik was vernederend tot op het bot. "Kinderen, luister!" Zei Saskia's vader, en hij richtte zich duidelijk alleen tot de drie geluierde onder ons. "Het echte babyfeestje is verplaatst naar morgen, dus jullie zijn vandaag maar met zijn zessen." Ik slikte, en ik voelde me niet alleen in de maling genomen, maar realiseerde me ook dat dit een vooropgezet plan was.
Het leek speciaal bedoeld om ons drie te vernederen. Karin begon ineens hardop te giechelen. Ze sloeg haar hand voor haar mond en probeerde zichzelf weer onder controle te krijgen. "Jullie zijn voor het feestje van morgen niet uitgenodigd, en ik mag toch hopen dat jullie begrijpen waarom." Saskia's vader klonk streng en kwaad, en zijn stem deed ons huiveren. Er viel een pijnlijke stilte, en ik schuifelde een beetje heen en weer. Ik hoorde mijn luier kraken, en het elastiek over mijn lichaam schuren. "Kijk me aan, alle drie!" Klonk het streng.
Onze hoofden kwamen omhoog, we hadden alle drie naar de grond gekeken, en we moesten kijken naar de strenge blik van Saskia's vader. "Saskia heeft een zwakke blaas, en vooral als ze gespannen is heeft ze soms moeite om haar plas op te houden. Ze voelt dan maar heel kort van te voren aankomen dat ze naar het toilet moet.
Ik vind dat ze dat heel goed doet, ze heeft heel weinig ongelukjes, en ik ben bijzonder trots op haar." Weer was het even stil. Zijn blik gleed langs Henk, John en mij, terwijl hij een hand op de schouder van zijn dochter legde, die schuin achter hem stond. "En het is dus absoluut onzin, om haar dan na van haar zeldzame ongelukjes, meteen voor baby uit te schelden. Jullie zijn de baby's! In plaats van haar te troosten en te steunen, lachen jullie haar uit en maken haar belachelijk.
Daarmee hebben jullie wat mij betreft aangetoond dat jullie nog lang niet volwassen zijn, en jullie de luiers nog niet zijn ontgroeid. "Ik... Het spijt me." Stamelde ik, maar mijn excuses werden genegeerd. Ik durfde Saskia niet aan te kijken en keek nog steeds naar haar vader omhoog. Hij keek nu naar mij. "Vandaag mogen jullie voor baby spelen, en deze drie dames zijn jullie oppas.
Het is een spelletje, maar vals spelen of spelbederf wordt bestraft. Luister naar jullie oppas en jullie zullen goed verzorgd worden: eten, drinken. Er zal met jullie gespeeld worden, en..." Saskia's vader lachte gemeen. "... En jullie zullen als een echte baby verschoond worden, want..." John was het brutaalst, en daar zou hij snel spijt van krijgen. "Wat, nee!" "...als jullie niet binnen een uur in je luier geplast hebben beschouw ik dat als spelbederf.
De straf daarvoor is een pak voor je blote billen. Is dat begrepen?" Saskia's vaders stem bulderde en wat hij gezegd had dreunde na. John legde zich hier niet bij neer. "Je bent gek! Jullie zijn allemaal gek." Riep hij woedend. Hij scheurde de luier van zijn lichaam af, de plakstrips sprongen open, en gooide de luier door de slaapkamer heen.
Hij was blijkbaar liever naakt dan dat hij de luier droeg. John liep schijnbaar zonder angst naar Saskia's vader toe en wilde langs hem heen om zijn kleren te pakken. John kwam niet zo ver, want hij werd bij zijn bovenarm gegrepen en ik zag de pijn op zijn gezicht. Angstig deed ik een stapje naar achteren, en Henk volgde me. "Nee, auw! Ik..." Kermde John. Hij was volkomen machteloos in de greep van de grote man, en voordat hij er erg in had lag hij over de knie van Saskia's vader die op de rand van het bed was gaan zitten.
Johns billen staken omhoog en hij schopte met zijn voeten. Johns arm werd op zijn eigen rug gedraaid en kermend gaf hij zijn verzet op. "Als jij het stoute kindje wilt spelen, dan mag dat. Dat is je eigen keuze." De stem van Saskia's vader klonk zwaar en dreigend. Ik hield mijn adem in toen de vrije rechterhand van de man omhoog zwaaide. Zonder genade kwam de hand neer op de billen van John.
Hij schreeuwde het uit van de pijn en de schrik, en ondanks dat hij zich groot probeerde te houden liepen de tranen over zijn gezicht. "Nee stop, alstublieft. Ik..." Smeekte John, die met zijn gezicht vlak boven de grond hing. Mijn zijn linkerhand moest hij op de grond steunen en dat verhinderde hem om zijn billen te beschermen. De hand van Saskia's vader werd weer omhoog gehaald. Johns gezicht werd vuurrood en zijn tranen mengden zich met het zweet.
Ik voelde een hand op mijn heup, net op de rand van mijn luier. De aanraking was zacht, maar desondanks keek ik geschrokken om. Saskia stond recht achter me, en ze keek bezorgd. Ze kwam nog iets dichter achter me staan. "Beloof me alsjeblieft dat jij wel gehoorzaamt." Fluisterde ze in mijn oor. Mijn gezicht was lichtrood van de schaamte, maar ik knikte voorzichtig. De hand gleed weer van mijn heup af, en ik keek weer voor me. Was Saskia nu bezorgd om mij? Wilde ze niet dat ik ook op deze manier gestraft zou worden?
Ik voelde me onzeker en wist niet precies wat Saskia bedoeld had. Ze was ogenschijnlijk de aanstichter van dit hele plan om ons luiers te laten dragen, en ons een middagje als baby's te behandelen. Maar dan begreep ik haar waarschuwing niet. Ik keek weer naar John, en naar de rode plek die op zijn billen was achtergebleven. De hand van Saskia's vader hing nog steeds in de lucht, en John kermde en huilde.
De hand ging weer naar beneden, maar heel langzaam. De hand kwam wel op Johns billen neer, maar het was een aanraking, geen klap. "Saskia, wil jij even een nieuwe luier pakken?" Vroeg hij. Saskia liep achter me langs, en haar hand gleed over mijn luier. Het was doodstil in de kamer, alleen het onregelmatige snikken van John bleef hoorbaar. John werd op zijn rug op het bed gelegd, in dezelfde houding als toen ik mijn luier had omgekregen.
John had zijn handen voor zijn gezicht, en liet de rest van zijn lichaam onbedekt voor ons allen te bekijken. Hij voelde even geen schaamte, en wij keken schaamteloos toe. Saskia bracht de nieuwe luier binnen, en met een paar simpele handelingen kreeg John zijn luier weer om. Ook John werd overeind getrokken, en toen stapte Karin op hem af. Zijn trok de handen voor zijn gezicht weg. "Niet huilen, baby." Lachte Karin vriendelijk.
Natuurlijk glimlachte ze om zijn schaamte, maar er was ook een beetje oprecht medelijden aanwezig. John kalmeerde langzaam. Ik had medelijden met John, maar was tegelijkertijd wel opgelucht dat dit gebeurd was. De verhoudingen waren nu duidelijk, en ik hoefde niet meer na te denken over hoe, en wanneer, ik zou protesteren.
Het was voor Henk, John en mij nu perfect duidelijk dat er niets te doen viel aan wat ons te wachten stond. We konden maar het beste het spelletje meespelen en zorgen dat we niemand kwaad maakten. Er leken zich op natuurlijke manier drie koppeltjes te vormen. Saskia was nu voor me komen te staan.
Ze lachte en voelde met haar vingers aan mijn luier. Ik keek naar de grond en hield mijn handen achter mijn rug om Saskia ruimte te geven. Karin troostte John en ze praatte zacht tegen hem. Johns gezicht was nog steeds vuurrood, maar aan zijn oogopslag zag ik dat hij bloosde. Henk en Joyce stonden ook bij elkaar, en Joyce liet Henk op zijn plaats een rondje draaien zodat ze de luier aan alle kanten goed kon bekijken. "Kom, we gaan naar de tuin." Zei Saskia, en ik keek haar bezorgd aan. Ze lachte naar me. "Niemand kan ons daar zien, we hebben geen directe buren." Saskia pakte me bij de hand en trok me de kamer uit. Ik stapte over het stapeltje kleren heen en keek er met afgunst naar.
Al onze eigen kleren bleven achter. ik zag mijn onderbroek bovenop liggen en met alleen een vernederende luier om moest ik meekomen. Karin en John, en Joyce en Henk volgden ons. Saskia hield me stevig bij de hand en ik volgde haar op korte afstand de trap af, door de gang en de keuken de tuin in. Ongemakkelijk stapte ik over de drempel naar buiten, op de grindtegels.
Achterdochtig keek ik om me heen, maar natuurlijk had Saskia gelijk. Er stond geen huis in de directe nabijheid, en de huizen die het dichtst bij stonden waren niet hoog genoeg om daarvandaan over de heg en de bomen de tuin in de kunnen kijken. Als gedweeschapen liepen de jongens met de luiers om achter de meisjes met de lange, witte jurken. Achterin de tuin lagen een aantal grote kleden over het gras, waarvan het grootste gedeelte in de schaduw van een grote boom en twee parasols lag.
We werden daar naartoe geleid, en vlakbij de boom werd ik losgelaten. Saskia bukte en pakte een setje riempjes op, en ik keek er argwanend naar. Saskia zag me kijken, en glimlachte. "Je krijgt een tuigje aan, zodat het kleine jongetje niet weg kan lopen. Kom, steek je armpjes maar hierin." Lachte ze. Ze hield het tuigje voor me omhoog, en nu pas zag ik enige vorm in de riempjes die op bepaalde punten aan elkaar zaten. Ik stak mijn armen naar voren, en Saskia begeleidde mijn armen tussen de juiste riempjes door. Toen moest ik me omdraaien en voelde ik de riempjes strakgetrokken worden.
Er drukte een leren voorstuk tegen mijn borst, het was lichtblauw en er was een teddybeer op gedrukt. Vanaf het voorstuk liepen twee riempjes over mijn schouders naar achteren, en aan beide zijden liep zelfs twee riempjes onder mijn oksel door. Ik voelde op mijn rug de riempjes samenkomen. Er klikte iets, en de riempjes werden aangetrokken. Saskia bukte nogmaals en pakte een kabel op. Ook die werd op mijn rug bevestigd, en toen mocht ik me weer omdraaien naar Saskia toe. Haar hand pakte het blauwe borstplaatje beet en trok eraan. Het zat stevig tegen op mijn huid en mijn lichaam schokte onder haar bewegingen. Ze lachte en tikte me op mijn wang. "Ga maar zitten, kleintje.
Ik hoef niet meer bang te zijn dat je wegloopt, toch?" Ik schudde mijn hoofd en ging zitten. Ik voelde dat de riempjes stevig genoeg waren om gemakkelijk kapot getrokken te worden. Ik vroeg me af of het tuigje me echt vast kon houden als ik uit alle macht zou willen ontsnappen, maar ik besefte maar al te goed dat het tuigje daar niet voor bedoeld was. Het was onderdeel van het spelletje, en een nieuwe stap in mijn vernedering. Saskia hielp Karin en Joyce met de tuigjes van hun "kindjes", en ondertussen had ik de tijd om rond te kijken.
De kabel waar ik aan bevestigd was, was een meter of zes lang. Ik had dus redelijk wat bewegingsvrijheid, en de kabels van de John en Henk waren ongeveer net zo lang. De kleedjes waar we op neergezet waren, waren leeg. Er lag geen speelgoed of ander materiaal. Er stonden ook geen stoelen of tafeltjes. De enige stoelen en tafel die in de buurt stonden, waren waarschijnlijk net buiten ons bereik.
Er stonden vier tuinstoelen met zachte kussens onder een derde parasol, rond een vierkante tafel. Na een paar minuutjes had Saskia ons jongens allemaal in de tuigjes geholpen. Het borststuk van John was ook lichtblauw, die van Henk was roze. John, Henk en ik zaten nu gedrie op de kleden, ongeveer drie meter uit elkaar. De meiden lieten ons achter en we kropen snel wat dichter naar elkaar toe.
We keken elkaar aan en wisten een ogenblik niets te zeggen. "Doet het nog pijn?" Vroeg Henk aan John. John schudde verwoed zijn hoofd, en leek het liever niet te willen praten over zijn pak slaag. Alhoewel hij maar 1 keer geslagen was, voelde het aan alsof hij een hele afranseling gehad had. Ik kon me voorstellen dat de schaamte voor het feit dat hij zo hulpeloos over de knie gelegd was, duizend maal erger was dan de pijn van die ene klap. John keek ons niet aan, en ik begreep de hint: dit onderwerp vergeten.
"Moeten jullie al plassen?" Vroeg ik voorzichtig, terwijl ik beurtelings Henk en John aankeek. John schudde zijn hoofd, maar Henk was blijkbaar minder overtuigd dat hij in zijn luier ging plassen. Hij keek me vragend aan. "Ben je echt van plan in je luier te plassen?" Vroeg hij. Ik boog mijn hoofd en knikte. John nam zich waarschijnlijk voor om te gehoorzamen en aan zijn houding zag ik duidelijk dat de straf al zijn opstandigheid diep de grond in had geboord. "Ik kan... hoef nog helemaal niet te plassen.
Ik hoop..." Stamelde John, maar zijn bekentenis werd afgebroken doordat we alle drie omkeken naar onze verpleegsters die de tuin in kwamen lopen. Saskia liep voorop, ze lachte breeduit. Karin en Joyce volgden op korte afstand, en het was meteen duidelijk wat ze kwamen doen: we kregen te drinken.
Hoofdstuk 3 - Verjaardagscadeau
“Zijn we lief geweest?” Vroeg Saskia, terwijl ze naast me ging staan. Ze keek op me neer en ik voelde haar blik over mijn luier glijden. Ik zag dat ze nu al controleerde of mijn luier nog droog was. Ik knikte bevestigend, en ik zag dat we ons waarschijnlijk niet zo veel zorgen zouden hoeven te maken over het feit of we wel zouden kunnen plassen. Alle drie de meiden hadden een grote fles met drinken bij zich, en natuurlijk zat er een speen op de fles. Het leek alsof er melk in de flessen zat, maar ik wist dat ik er niet lang naar zou hoeven gokken. Saskia liep naar de boom toe en ging met haar rug tegen de boom zitten.
“Kom maar, kleine jongen. Ik heb lekkere, warme melk voor je.” Ze klopte op het kleed naast zich, en ik kroop er naar toe. Saskia leek een goede houding voor me te zoeken, en ik moest een paar keer gaan verliggen. Uiteindelijk lag ik met mijn hoofd tegen haar buik, en ik keek ik naar haar gezicht omhoog. Met haar linkerarm ondersteunde ze mijn hoofd, terwijl haar hand op haar opgetrokken knie rustte. Ik lag met mijn gezicht van de anderen vandaan, en kon eigenlijk alleen maar omhoog, naar Saskia, kijken.
“Heb je dorst?” Vroeg ze. Ik knikte, en speelde het spelletje mee. Saskia pakte de fles op die ze even naast zich neer had gelegd, en nu hield ze de fles boven me op zijn kop. De speen kwam een paar keer bij mijn mond in de buurt, maar Saskia leek er plezier aan te beleven om me zo nog even te plagen. Twee keer dacht ik de speen in mijn mond te kunnen nemen, maar twee keer gleed de speen over mijn lippen weer weg. Pas de derde keer kon ik mijn lippen om de speen sluiten en voelde ik het eerste straaltje warme melk in mijn mond lopen.
“Het kindje dat als eerste zijn flesje leeg hebt, krijgt een stukje taart.” Riep Saskia lachend, en alhoewel ik de anderen niet kon zien en ik dus ook niet kon zien of ze al lang aan het drinken waren, nam ik me voor om te proberen dit wedstrijdje te winnen. Ik had nog wat moeite om het juiste ritme en beweging te vinden om op de snelste manier melk uit de fles te krijgen. Het was in ieder geval helemaal niet zo makkelijk om snel te drinken. Saskia keek op me neer en glimlachte lief naar me, alsof ik echt een klein baby’tje was dat de fles gegeven moest worden.
“Pak het flesje zelf maar beet. Kun je dat?” Vroeg ze zachtjes. Ik wilde de fles met mijn linkerhand van haar overnemen, maar Saskia schudde zuchtend haar hoofd. “Met twee handjes.” Zei ze, en pas toen ik met twee handen het flesje beet hield, liet Saskia de fles los. Ze wreef met haar nu vrije hand over mijn voorhoofd, en veegde wat haren weg die door het zweet aan mijn huid plakten.
“Je bent niet aardig tegen me geweest, Peter.” Zei ze zachtjes. Ik sloeg mijn ogen neer. Ik wist dat ze gelijk had. Ik had me mee laten slepen door de jongens om verder te gaan met pesten en plagen, ook nadat ik zelf eigenlijk al het idee had, dat het eigenlijk wel eens afgelopen had moeten zijn. En dat was niet eens het ergste wat ik gedaan had.
“Je had dat filmpje niet met je mobieltje moeten maken.” Ging Saskia verder. Ik haalde de speen van de fles uit mijn mond, maar Saskia schudde resoluut haar hoofd. “Nee Petertje, drinken! Als mama praat, houdt het baby’tje zijn mond.” Zei ze streng. Ik was meteen verslagen en blozend liet ik de speen weer in mijn mond zakken. Ik had wel gezien dat de fles nog niet eens half leeg was, en dat het nog een hele tijd zou duren voordat ik alle melk opgedronken zou hebben.
“En ik ben echt boos op je omdat je het filmpje aan John en Henk hebt gegeven.” Dat was inderdaad iets waar ik spijt van had, want nog dezelfde avond stond het filmpje op internet en kon de hele wereld het zien. Dat filmpje was zijn eigen leven gaan leiden, en een paar dagen later had iedereen op school het beruchte filmpje gezien. Een geluk bij een ongeluk was dat de kwaliteit van het filmpje niet al te hoog was, en dat je eigenlijk Saskia nauwelijks kon herkennen. Wat wel te zien was, was een natte plek op een voorbij flitsende broek, en de plas die op de stoel van Saskia was achtergebleven. Alleen degenen die wisten dat het filmpje over Saskia ging, wisten dat het echt Saskia was. Alle toevallige voorbijgangers op de website van youtube zagen gewoon een slecht filmpje met wazige beelden.
“Gelukkig ben je een slechte cameraman.” Lachte Saskia, maar ze lachte als een boer met kiespijn. Ik bleef achter met spijt, en lurkte ondertussen aan de fles. Ik voelde de lauwe melk in mijn maag ophopen en wist dat ik geen moeite zou hebben om binnenkort in mijn luier te plassen. Natuurlijk hoopte ik op een redding, en dat het helemaal niet nodig zou zijn om in de luier te plassen, maar diep van binnen wist ik dat het een ijdele hoop was.
Ik hoorde op de achtergrond Joyce praten, en ook Henk zei af en toe wat, maar ik kon niet verstaan wat ze zeiden. Ik durfde niets te zeggen, en Saskia hield zich ook stil. Ik concentreerde me op het drinken, en constateerde gelukkig dat ik aan de laatste centimeters bezig was. Saskia nam de fles weer van me over en mijn handen zakten nutteloos langs mijn lichaam.
Ik dronk het laatste beetje melk op, en meteen werd de fles uit mijn mond getrokken. “Peters flesje is leeg!” Riep Saskia triomfantelijk, en ze leek trots op mij en op zichzelf.
“Nu al? Henkje is nog maar net halverwege.” Hoorde ik Joyce zeggen. “John is ook bijna klaar.” Riep Karin. Saskia ging verzitten en ik kwam languit op mijn rug op het kleed te liggen. Saskia zat naast me en legde haar hand op mijn blote buik, net boven de rand van de luier. Ik begreep heel goed wat ze wilde, en ik zag haar glimlachend op me neer kijken. Ik begon weer te blozen, en zelfs te zweten.
“Wees lief, en doe een plasje.” Zei Saskia zachtjes. Ik schudde mijn hoofd. Ik wist dat het zou moeten gaan gebeuren, dat het onafwendbaar was, maar de gedachte om als een klein kind in een luier te moeten plassen was vreselijk. En ik wilde al helemaal niet plassen, terwijl Saskia toekeek. Ik was eigenlijk van plan om zodra ik even alleen gelaten werd, meteen mijn plasje te doen. In ieder geval niet onder het toeziend oog van Saskia.
Saskia lachte om mijn schaamte en doorzag mijn plannetje meteen. “Durf je niet te plassen waar ik bij ben.” Blozend haalde ik mijn schouders op. “Je hebt nog vijftien minuten voordat mijn papa je luier komt controleren, en tot die tijd blijf ik bij je.” Zei Saskia. Ze wreef over de voorkant van mijn luier en maakte het er niet gemakkelijker op. Hoe meer ze me aandacht gaf, hoe moeilijker ik zou kunnen plassen. En ik vermoedde dat ik liggend op mijn rug helemaal niet zou kunnen plassen.
“Hebben John of Henk al in hun luier geplast?” Vroeg Saskia. Ik hoorde twee ontkenningen. Liggend op mijn rug kon ik nu wel naar mijn klasgenootjes kijken. Henk lag net als ik op zijn rug en hij dronk nog uit het flesje dat Joyce voor hem vast hield. John zat in kleermakerszit en hield zijn eigen flesje met een hand beet. John was nu ook klaar, en Karin klapte enthousiast in haar handjes. “Hoera, gefeliciteerd!” Riep ze.
Saskia keek nu stilletjes op me neer, en we keken elkaar een paar seconden recht in elkaars ogen. Ik zag het plezier in haar ogen, en haar blik verraadde geen enkele spijt of medelijden. Ik wendde mijn gezicht af en sloot mijn ogen. Ik voelde mijn blaas voller en voller worden, en wist dat het ophouden van mijn plas binnen niet al te lange tijd pijn zou gaan doen. De pijn om in mijn luier te plassen was echter van een heel andere orde.
“Niet bang zijn. Je vriendjes zullen straks ook in hun luiertje plassen.” Fluisterde Saskia. “Je hebt dit verdiend, Peter. Het is je eigen schuld. Natuurlijk zal ik je uitlachen, en Karin en Joyce zullen net zo hard meelachen.”
“Ik... Ik kan het niet... niet liggend.” Stamelde ik zachtjes, zodat alleen Saskia het kon horen. Mijn gezicht moest vuurrood zijn. Saskia pakte mijn handjes en trok me overeind.
“Kijk me aan!” Zei Saskia streng. Ik opende mijn ogen en keek haar aan. Ze keek me recht in mijn ogen. “Ik wil dat je me aankijkt als je plast, is dat begrepen?” Zei ze streng, maar heel zachtjes. “Als je me aankijkt, dan zal ik de anderen pas roepen als je klaar bent met plassen. Anders zullen we met zijn drieën toekijken hoe jij je luier vol plast, en je uitlachen terwijl je plast.”
Ik dacht na over haar voorstel. Ik keek weer naar de grond en mijn hoofd zakte iets voorover. Ik huiverde bij de gedachte dat iedereen zou toekijken terwijl ik in mijn luier plaste. Saskia zou het meteen merken als ik begon met plassen, en binnen een paar tellen zouden dan alle ogen op me gericht zijn. En als ik eenmaal was begonnen met plassen, zou ik niet meer kunnen ophouden. Karin, Joyce en Saskia zouden me uitlachen, beschimpen en aanmoedigen. Het zou net zo erg zijn als toen Saskia in de klas in haar broek plaste. Het feit dat we met zijn drieën dit lot zouden moeten ondergaan maakte het er voor het gevoel niet gemakkelijker op.
Ik voelde een vinger onder mijn kin, en mijn hoofd werd weer langzaam iets omhoog geduwd. Pas toen we elkaar weer recht in de ogen keken werd de druk onder mijn kin minder. “Afspraak?” Vroeg Saskia, en ik knikte. Meteen daarna keek ik opzij, weg van Saskia vandaan. Ik voelde mijn blaas en besloot om het dan maar zo snel mogelijk over te laten zijn. Ik ontspande me, of ik probeerde me in ieder geval te ontspannen. Het was niet gemakkelijk. Mijn luier sloot strak in de liezen, en het voelde al klam door het zweet nog voordat ik geplast had. Ineens voelde ik dat het lukte, ik plaste.
Ik keek Saskia aan. Mijn hoofd was vuurrood, en het zweet brak me aan alle kanten uit. HetMijn nog dunne straaltje urine dat mijn luier inliep haperde nog even voordat het daarna als een veel grotere losbarstte. “Saskia, ik... Ik...” Stamelde ik terwijl ik Saskia aankeek. Ze legde een vinger op mijn mond.
”Stil maar.” Saskia wist dat ik plaste, en haar blik gleed beurtelings over mijn luier en mijn gezicht. Ik huiverde en snikte, en voelde hoe een flinke plas zich in mijn luier vormde. Mijn grote plas kon niet meteen door de luier opgenomen worden, en in eerste instantie voelde het alsof mijn luier helemaal niets opnam. Ik voelde het urinenivo stijgen, en tegelijkertijd voelde ik het stinkende vocht ook onder mijn billen door kruipen.
Mijn plas leek minuten te duren, maar natuurlijk was het in werkelijkheid snel afgelopen. Zodra de laatste druppels naar buiten vloeiden, boog ik mijn hoofd en voelde ik de tranen over mijn wangen lopen. Ik rook mijn eigen urine en ik voelde me vies en klein. Saskia boog naar me toe en sloeg haar handen om me heen. Ze kuste me op mijn wang. “Dankjewel voor mijn beste verjaardagscadeau ooit.” Fluisterde ze in mijn oor.