Vernederd door vrienden deel 3
Ik liep het laatste stukje naar huis denkend aan wat ik geschreeuwd had.
De laatste tijd maakte ik steeds ‘gevaarlijke’ opmerkingen, omdat ik gewoon veel dacht aan mijn tienerbabyleven, luiers en de rest.
Zo zei ik ook eens tegen Pip, toen ze uit het niets in ons groepsgesprek op whatsapp zei dat ze nodig moest pissen: ‘dan doe je toch een luier om
’
Ze stuurde terug: ‘haha’
En ik wist dat ze het vreemd vond, omdat iedereen weet dat: ‘haha’ betekent dat het niet echt lachen is dan moeten er minstens drie ha’s staan.
Ik was bang en durfde de laatste dagen tot de kerstvakantie niet meer mee te rijden.
Ik had Iris niets verteld en probeerde de meiden op school een beetje te vermijden.
Toen kwam de dag dat we hadden afgesproken om naar het kerstcircus te gaan met z’n vijven.
Het had die hard gesneeuwd en ik moest wel meerijden.
Ik was zenuwachtig toen ze me kwamen ophalen.
En toen ik naar de auto liep, zag ik het al.
Ze hadden er echt één gekocht!
‘Ga toch zitten’ zei Sanne gemeen.
Kelly en Pip lachten gemeen mee.
‘No way’ zei ik en ik wilde terug naar mijn huis lopen.
Maar ze pakte me met z’n drieën beet en trokken me mee naar de auto.
Ik spartelde uit alle macht, maar ik als tengere jongen kon niks beginnen tegen drie meiden die twee keer per week naar de sportschool gaan.
Ze zetten me in het stoeltje en zetten me goed vast en deden mij handboeien om en een fopspeen in mijn mond, zodat ik niet zou schreeuwen. Ik spuugde de speen uit en wilde gillen, maar ze waren me te vlug af en deden de speen in mijn mond en plakte gelijk een stuk tape over mijn mond heen en omdat ik geboeid was, kon ik niks doen.
‘Zo, op naar Iris,’ zei Pip.
Ik voelde me hopeloos en hoopte stiekem dat Iris me zou helpen.
Bij Iris aangekomen liep Kelly naar haar voordeur en terwijl Iris de deur op slot deed, zag ik dat Kelly Iris snel inlichte wat er was gebeurd.
Iris schrok en liep haastig naar de auto.
Ze keek door het raam en keek mij aan.
Ze draaide zich om en begon stiekem te lachen.
Ik kon wel janken op dat moment.
Na 10 minuten rijden zei Iris dat ze het wel zielig voor me vond.
‘Hij heeft het zelf voorgesteld’ zei Kelly.
Ik kon wel door het autostoeltje zakken van ellende.
Ik had vaak gedroomd om in een autostoeltje te zitten, maar dit was me te erg.
Toen we aankwamen bij het kerstcircus, trok Sanne hard de tape eraf en trok gelijk mijn poezelige gezichtsbeharing mee, wat enorm zeer deed en ik beet op de speen.
En ik moest mijn best doen om al mijn tranen binnen te houden.
Iris hielp met uit het stoeltje en zei lief: ‘kom maar, ik help je wel.’
Kelly trok de speen uit mijn mond en lachte gemeen.
Ze pakte een stuk touw en reigde de speen eraan en deed het touw als een ketting om bij mij.
Omdat ik mijn handboeien nog omhad kon ik niks doen.
Ik keek vlug of niemand mij zag en keek toen smekend naar Kelly.
Ze maakte mijn handboeien los op één voorwaarde dat ik de ketting zou omlaten en gewoon lief mee zou doen alsof er niks gebeurd was.
Ik stemde ermee in en voelde aan mijn polsen.
Ik kon keihard wegrennen, maar toen dacht ik weer aan de fietswedstrijd en dat ik deze renwedstrijd hopeloos zou verliezen.
En als ik zou wegrennen nog verder van huis zou zijn.
Ik wilde snel mijn jas dicht doen, zodat niemand de speen zou doen, maar Kelly en Sanne pakten mijn hand en trokken mij mee.
Ik liep als een klein kind hand aan hand met mijn twee ‘vriendinnen’ het kerstcircus binnen en stiekem vond ik het wel een klein beetje opwindend...