A
Augur_DL
Guest
geschreven door: Pieter
Hoofdstuk 1
"Mag ik volgend weekend bij jou logeren? Mijn ouders gaan een weekend weg." Vroeg Joyce opgewekt. Ze was een vrolijk vijftien jaar oud meisje, en zeker niet lelijk. Ze had wel haar eigenaardigheden, maar ik vond haar best aardig. Ze was spontaan, impulsief en goudeerlijk, wat haar soms wel eens in moelijkheden bracht omdat ze dingen zei, waar ze beter nog even over had kunnen nadenken.
"Ja hoor, maar ik ben wel het weekend alleen thuis. Mijn ouders vinden dat niet erg, ik weet niet hoe dat met jou zit?" Vroeg ik. Joyce haalde haar schouders op.
"Ach, dat mag vast wel." Zei ze. Ik realiseerde me ineens dat het toch niet zo eenvoudig was dan het leek. Joyce zag mijn gezicht betrekken.
"Wat is er?"
"Je... Moet ik... " Stamelde ik schuchter. Joyce kreeg een lichte blos op haar wangen.
"Ja, je moet me ook helpen met mijn luiers." Zei ze. Joyce had er nooit een geheim van gemaakt dat ze luiers droeg. Iedereen wist het en het feit dat ze er zelf zo luchtig over deed had haar al die jaren behoedt voor pesterijen en vernederingen. Zomers was de dikte van de luier onder haar kleren zelfs duidelijk zichtbaar, of stak de luier boven haar broek uit. Ze glimlachte als iemand er wat van zei, en vertelde gewoon dat ze de luiers echt nodig had.
Het was ook algemeen bekend dat Joyce haar eigen luiers niet verschoonde. Thuis was het altijd haar moeder die haar regelmatig verschoonde en op school was het de secretaresse van de directeur die haar verschoonde. Iedereen vroeg zich af waarom ze zichzelf niet verschoonde, maar op die vraag haalde ze haar schouders op. Ze vond het niet erg, en het was wel makkelijk, zei ze dan altijd. Het was nooit anders geweest en ze was het op deze manier gewend.
Nu wilde ze dus een weekend bij mij logeren en ze zou nog steeds regelmatig een schone luier nodig hebben. Zelf leek ze geen bezwaar te hebben tegen het feit dat ik haar dan moest verschonen, maar ik had daar toch was meer moeite mee.
"Maar... Kun je jezelf niet verschonen?" Vroeg ik met ongemakkelijk gevoel. Het was een vreemd onderwerp om over te praten, zeker met een leeftijdsgenootje. Joyce haalde weer haar schouders op en lachte voorzichtig.
"Nooit gedaan, maar... Ik denk dat mama en pappa liever hebben dat jij me verschoont." Zei ze. Ik kende haar ouders maar oppervlakkig, maar voor zover ik ze kende wist ik dat ze hun enige dochter erg beschermend hadden opgevoed. Ze hadden nooit een probleem gemaakt van de incontinentie van hun dochter, en hadden haar altijd overal mee geholpen. Joyce was gewend aan het verschonen en was inmiddels al door tientalle verschillende mensen verschoond. Ik kon me bijna niet voorstellen dat Joyce zich liever liet verschonen door iemand van haar eigen leeftijd, dan dat ze het zelf deed.
Ik keek haar aan en probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om een meisje te verschonen waar ik heimelijk een beetje verliefd op was. Ik zou haar naakt zien en zelfs moeten wassen. Ik zou haar aanraken op plaatsen waar normaal gesproken niemand haar zou aanraken, tenzij ze een vaste relatie hadden. Ik wantrouwde mezelf of ik niet seksueel opgewonden zou raken en dat ik misbruik zou maken van de situatie.
"Kom, zo moeilijk is het niet. Je bent echt niet de eerste van mijn eigen leeftijd die me verschoont. Ik ben al zo vaak verschoont. Alsjeblieft?" Ze keek me met een smekende blik aan, een blik die ik niet kon weerstaan. Ze was zo lief en aardig dat ik wel toe moest stemmen.
"OK, vooruit dan maar." Zei ik, maar een beetje zenuwachtig was ik wel. Meteen sprong ze om mijn hals en kuste ze me.
"Dank je wel. Mama of papa zal je binnenkort wel even bellen over het hoe en wat."
Hoofdstuk 2
"Goedenmiddag, met Anna Jansen. Ik ben de moeder van Joyce."
"Hallo, hoe maakt u het?" Zei ik beleefd. Nog geen twee uur geleden had ik met Joyce gesproken of ze bij mij mocht logeren, en nu al hing haar moeder aan de lijn. Blijkbaar was het nogal belangrijk.
"Prima, maar zeg alsjeblieft geen u tegen me. Dat vind ik zo ouderwets." Zei ze joviaal. Joyce was in dat opzicht net als haar moeder, heel vrij en open, en vooral ook heel vriendelijk.
"Prima, graag." Zei ik.
"Ik heb gehoord dat Joyce een weekend bij je mag logeren?"
"Ja, lijkt me heel gezellig."
"Besef je wel dat je een hoop werk in huis haalt, ze zal veel aandacht nodig hebben."
"U... Je bedoelt dat ik haar regelmatig moet verschonen?" Vroeg ik.
"Dat ook, maar ik bedoel eigenlijk dat ze continu om aandacht vraagt. Hoe moet ik dit uitleggen. Ze dartelt, speelt, is voortdurend in beweging. Dat is als ouder erg vermoeiend, zeker als je het niet gewend bent." Ze had moeite met onder woorden brengen van haar gevoelens, maar ik geloof dat ik haar wel een beetje begon te begrijpen. Joyce was erg druk, en kon inderdaad niet stilzitten. Ik kon heel goed begrijpen dat dat als ouder of verzorger erg vermoeiend is, zeker omdat Joyce toch al extra verzorging nodig had vanwege haar luiers.
"Ik begrijp het, maar ik denk dat ik het die paar dagen wel vol kan houden. Ik geloof niet dat Joyce het me erg moeilijk zal makken. Het is een hele lieve, spontane meid en u mag zich gelukkig prijzen met zo'n dochter." Zei ik, en ik meende het ook.
"Ja, we zijn ook erg trots op haar, maar soms moeten we haar energie een beetje intomen, zodat zij, en wij ook, een beetje tot rust kunnen komen."
"Hoe bedoelt u?" Vroeg ik onzeker, want ik hoorde een bepaalde toon in haar stem die ik niet helemaal kon plaatsen. Het bleef aan de andere kant van de lijn even stil.
"Joyce is erg ondeugend, ze gaat in haar enthousiasme soms te ver, en dan kan ze geen stapje terug meer zetten. Dan blijft ze drammen en doorzeuren. Onze methode is dat we haar dan meestal naar bed sturen, en... heel soms wil zelfs dat niet helpen en grijpt mijn man in. Begrijp me goed, ik ben tegen lijfstraffen, maar soms heeft Joyce een flink pak voor haar billen nodig om haar weer op het rechte pad te brengen." Zei ze bedrukt. Het had haar moeite gekost dit te vertellen.
Nu was ik degene die zweeg. Ik was verbaasd over de openheid die Joyce's moeder me gaf, maar ik realiseerde me dat Joyce wat dat betreft op haar moeder leek. Ik probeerde me een vijftienjarige voor te stellen die een pak voor haar billen kreeg, maar het lukte niet
"Ik hoop niet dat ik je afgeschrikt hebt." Zei ze, terwijl haar stem weer vrolijk en opgewekt klonk.
"Nee hoor, ik geloof niet dat het zo'n vaart zal lopen. Joyce en ik maken er gewoon een leuk weekend van." Zei ik.
"Dat denk ik ook, maar als ze toch problemen geeft mag je haar best laten weten dat jij de baas bent." Zei ze nog, en daarna namen we afscheid van elkaar. We spraken af om donderdagavond even kontakt met elkaar op te nemen over hoe laat ze Joyce vrijdag konden brengen.
We wensten elkaar nog een prettige avond en hingen op. Ik bleef nog een minuutje naast de telefoon zitten, nadenkend over wat er nu precies gezegd was. Ik geloof zelfs dat ik impliciet toestemming had gekregen om haar te straffen als ik dat nodig vond. Ik moest glimlachen bij de gedachte dat ik Joyce een pak voor haar billen zou moeten geven. Ik vroeg me af hoe ik dat voor elkaar zou krijgen bij iemand die even groot was dan ik.
Hoofdstuk 3
De volgende dag sprak ik Joyce op het schoolplein. We zonderden ons een beetje af en gingen in het zonnetje op een bankje zitten. We praten over school en over de leuke dingen die we dit weekend zouden kunnen gaan doen.
"Jouw moeder heeft me gebeld, en verteld dat je af en toe nogal lastig bent." Zei ik lachend. Joyce keek me verontwaardigd, maar met een brede glimlach, terug.
"Wat? Hoe durft ze?" Zei ze speels.
"Ze heeft gezegd dat als je stout bent, dat ik je dan naar bed mag sturen. Wat vind je daarvan?"
"Ik ben nooit stout." Lachte ze, terwijl ze een beteuterd mondje trok. Een ogenblik zeiden we niets, toen draaide ze haar gezicht naar me toe.
"Ben jij streng?" Vroeg ze.
"Hoezo?" Vroeg ik verbaasd.
"Nou, stel dat ik een beetje stout ben. Wat dan?" Zei ze lachend, maar ze leek het serieus te menen. Mijn verbazing werd er niet minder door.
"Maar... Je bent vijftien jaar, we zijn bijna volwassen. Hoezo stout?" Ze keek me niet begrijpend aan.
"Stel nu dat ik 's avonds niet naar bed wil, wat doe je dan?" Vroeg ze.
"Niet naar bed? Als jij laat op wilt blijven, dan doe je dat. En als je slaap hebt, dan ga je naar bed." Ik vroeg me af of ze een spelletje met me speelde, of dat ze serieus was. Het gesprek leek onzinnig, maar ik kon geen enkele ondertoon in haar stem of gezicht vinden die verraadde dat ze een grapje maakte.
"Dus ik hoef niet naar bed. Maar dan ben ik de volgende dag de hele dag slaperig en chagrijnig." Zei ze.
"Waarom ga je dan 's avonds niet op tijd naar bed?" Ze haalde haar schouders op, keek een ogenblik voor zich uit, en keek me toen weer aan.
"Weet ik niet, misschien ben ik soms toch een beetje stout." Zei ze en liet zich een beetje onderuit zakken op het bankje. De zon streelde haar blonde haren en bloosde haar gezicht. Haar shirt trok omhoog en haar navel werd zichtbaar. Haar luier stak onder de zoom van haar broek uit en was zichtbaar voor iedereen die langs liep. Ik trok haar shirt een stukje naar beneden en bedekte haar luier, terloops raakte ik even haar luier aan. Een vreemd gevoel overviel me, ik had zojuist het ondergoed van een vijftienjarige aangeraakt. Even opende ze haar ogen, maar leek ongeinteresseerd dat haar luier zichtbaar was geweest. Ze gaapte.
"Hoe gaat dat nu thuis dan? Met dat naar bed gaan, bedoel ik." Zei ik. Joyce keek me een beetje verbaasd aan, nu leek ze mij te betichten van het stellen van onzinnige vragen.
"Mama of papa stuurt me naar bed. Als ik teveel treuzel en om half tien nog niet in bed lig moet ik de volgende dag om half negen naar bed." Zei ze achteloos. Ik keek nu weer verbaasd. Mijn ouders hadden een paar jaar geleden al opgegeven om me naar bed te sturen en ik besliste zelf hoe laat ik naar bed ging. Blijkbaar vond Joyce het nog heel normaal dat ze op tijd naar bed gestuurd werd, maar voor mij was het een nieuw teken dat Joyce niet zo volwassen was als het leek.
Ook ik sloot een ogenblik mijn ogen, genoot van de warme voorjaarszon. Ik had zoveel vragen die ik aan haar wilde stellen, zoveel dingen die ik niet begreep, maar ik durfde ze eigenlijk niet te stellen. Toch wilde ik meer van haar te weten komen, ik wilde haar proberen te begrijpen.
"Heb je altijd al... al luiers nodig gehad?" Vroeg ik. Joyce schudde haar hoofd. Ze praatte met haar ogen dicht.
"Een jaar of vier geleden begon ik 's nachts in bed te plassen. We hebben toen van alles geprobeerd, maar het hielp niet. Ik had zelfs speciale luierbroekjes, maar die waren niet dik genoeg, dan was het bed nog elke morgen nat. Toen kreeg ik 's nachts een luier om, eindelijk was mijn bed 's morgens weer droog." Ze ging weer rechtop zitten en keek me aan.
"Kun je het je voorstellen om elke ochtend vroeg wakker te worden in een vies, nat bed. Je kunt geen kant meer op, alles is nat en het stinkt. De eerste morgen dat ik met luier weer wakker werd in een droog bed, heb ik staan juichen." Zei ze lachend. "Voor het eerst sinds maanden kon ik weer uitslapen, of lekker in een warm bed blijven liggen. Heerlijk! En ach, die luiers, daar was ik zo aan gewend."
"Maar dat was alleen 's nachts. Je draagt ze nu ook overdag?"
"Niet lang nadat ik 's nachts in bed begon te plassen, kreeg ik overdag ook ongelukjes. Mama, papa en ik hebben toen maar besloten dat ik, voor zolang het duurde, maar luiers moest gaan dragen." Ze keek me aan alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, alsof ze het de meeste logische stap was die gemaakt had kunnen worden. Ze leek het in ieder geval niet erg te vinden.
"Maar er zijn ook toch ook speciale broekjes voor overdag?" Joyce keek me met een vragende blik aan. Ze lachte om mijn nieuwsgierigheid.
"Je wilt echt alles van me weten!" Lachte ze. "We... Ik was al gewend aan de luiers, en die hadden we toch al in huis. En zo'n broekje kan me toch ook niet echt drooghouden. En..." Ze kreeg een kleine blos op haar wangen. "In het begin, toen ik net overdag ongelukjes begon te krijgen, droeg ik van die broekjes. Het hielp niet genoeg, nog steeds werden mijn broeken nat. En soms deed ik ze ook wel eens stiekum een tijdje uit. Mama en papa hebben toen besloten dat ik ook maar overdag luiers moest gaan dragen. Ze konden dan ook beter controleren of ik ze zelf stiekum uit trok. Ik mocht ze zelf niet meer aan en uittrekken." Ze haalde haar schouders op.
"Eigenlijk is dat daarna altijd zo gebleven. Ach, en het is niet erg." Zei ze terwijl ze me aankeek. Ze zag mijn ernstige blik en haar gezicht brak open. "He, niet zo serieus! De wereld vergaat niet."
"Dus omdat je jaren geleden je luierbroekje stiekum uittrok, mag je jezelf nu nog steeds niet verschonen." Ze knikte en ik zuchtte diep.
"Zodra ik nat ben ga ik naar mama toe en verschoont ze me. Dat is binnen een minuutje gebeurd en niemand heeft er last van. En op school doet de secretaresse het voor me. Ze vindt het niet erg, en ik ook niet. Dus? Wat is het probleem?" Lachte ze, maar ik kon het niet begrijpen. We zaten nog een minuutje stilletjes naast elkaar, toen ze ineens opstond.
"De pauze is bijna voorbij en ik moet nog even een schone luier halen." Zei ze opgewekt. "Doei!" Riep ze, terwijl ze wegrende. Haar shirt hing aan de achterkant uit haar broek en ik keek tegen het bovenste randje van haar luier aan. Een luier waar ze in geplast had. Als een baby zou ze zich laten verschonen, en met een glimlach op haar gezicht. Ik begreep het echt niet, en zou het ook nooit begrijpen. Zuchtend haalde ik mijn schouders op en zwaaide haar na.
Hoofdstuk 4
"Hallo, kom binnen." Zei ik en Joyce's vader stapte langs me heen de hal in. Mijn ouders hadden een goedlopend eigen bedrijfje en hadden behoorlijk wat geld verdiend. We hadden twee huizen, waarvan een midden in de stad. Daar woonden mijn ouders meestal, omdat dat dicht bij het werk zat. In het weekend kwamen ze vaak naar dit landhuisje, dat verborgen lag tussen de bomen en een groot meer.
Dit was een beetje mijn thuishaven, aangezien ik ook hiervandaan vrij gemakkelijk met het openbaar vervoer van en naar school kon. Door de weeks was ik ook vaak te vinden in ons huis in de stad, maar hier tussen de bossen en langs het meer vond ik het veel leuker.
Ook komend weekend had ik het huis weer voor me alleen, omdat mijn ouders op zakenreis waren. Ze lieten me zonder veel problemen achter, aangezien ik het wel gewend was om alleen te zijn, en mezelf ook prima kon behelpen.
"Nogmaals bedankt dat Joyce hier het weekend kan blijven. Mijn vrouw en ik kunnen er niet zo heel vaak samen op uit, dus een weekend zonder Joyce is ook wel eens leuk."
"Ach, het is geen moeite. Ik vind het niet erg, en het is wel gezellig. Anders zou ik toch ook maar alleen thuis zijn."
"Je ouders vinden het geen probleem dat je een heel weekend alleen thuis bent?" Vroeg Joyce's vader, die zich niet voor kon stellen dat hij zijn dochter langer dan een paar uur alleen zou laten.
"Nee, geen enkel probleem. Ik ben vrij zelfstandig opgevoed en ik kan prima voor mezelf zorgen." Zei ik trots. Ik nam hem mee naar de woonkamer en bood hem een kop koffie aan. We praatten wat over het huis, hoe het ingericht was en over het uitzicht over het meer. Onder het genot van een kop koffie begon hij over serieuzere zaken.
"Zie je er niet tegen op om twee dagen als oppas te fungeren." Zei hij.
"Oppas? Ik voel me geen baby-sitter, hoor."
"Je zult toch regelmatig haar luier moeten verschonen, dat is toch niet iets wat je dagelijks doet, of wel?" Hij lachte, ik deed hetzelfde.
"Nee, en zeker niet bij een leeftijdgenoot. Dat zal best wennen zijn, maar ze zal me vast helpen, toch?" Vroeg ik, onzeker over het feit hoe Joyce zou reageren als ze in een natte luier voor me lag, met mijn handen op de plakstrips. Joyce's vader knikte.
"Ik heb alvast een hoop spullen voor je meegenomen. Ik heb ook een plastic matras voor je, daar kun je haar op wassen en verschonen. Heb je een lage kast of tafel, waar we die op kunnen leggen." Ik dacht even na en daarna leidde ik hem naar Joyce's tijdelijke slaapkamer. Daar stond ook een twee meter lange kast tegen de muur, die nog geen meter hoog was.
"Prima, alsof het ervoor gemaakt is. Kun je het nu leegruimen, dan haal ik de spullen alvast uit de auto?" Ik knikte en ruimde het leeg. Even later kwam Joyce's vader weer aanlopen en had een ruim anderhalve meter lange matras in zijn handen. Het was bekleed met plastic en had schuin oplopende, opstaande randen. Hij legde het matras op de kast en zorgde met brede stroken dubbelzijdige tape dat het matras niet heen en weer kon schuiven.
"Ik heb ook nog twee pakken met luiers voor je. Deze zijn voor overdag, en deze zijn dikker en voor 's nachts." Hij wees de verschillende luiers aan en zette de pakken op de kast naast het matras. Even later zaten we weer in de woonkamer en dronken een tweede kop koffie.
"Mag ik iets persoonlijks vragen?" Vroeg ik toen en hij knikte.
"Het zal je allemaal wel een beetje vreemd voordoen." Beaamde hij mijn nog niet gestelde opmerking.
"Waarom houden jullie Joyce zo klein? Ze is oud en wijs genoeg om zichzelf te kunnen verschonen, en ze mag niet eens zelf naar het toilet. Zelfs op school laten jullie haar verschonen. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, ik wil jullie niet beledigen, maar het lijkt erop dat Joyce moedwillig klein gehouden wordt." Het was de meest moeilijke vraag die ik ooit moest stellen, maar ik wilde het weten. Ik was bang dat hij zich beledigd zou voelen, of kwaad. Een ogenblik bleef ik in twijfel. Ik kon niet ontdekken hoe hij de vraag opnam en hoe hij erop reageerde, maar ineens lachte hij.
"Je hebt lef, dat mag ik wel." Bulderde hij. Toen hij uitgelachen was ging hij verder.
"Je hebt volkomen gelijk als je zegt dat Joyce als een klein kind behandeld word, maar dat is niet helemaal onze schuld. Ik geloof best dat Joyce ooit echte ongelukjes gehad heeft. Ik bedoel dat ze toen per ongeluk in haar broek plaste, maar dat is lang geleden." Ik keek hem verbaasd aan.
"Ik denk dat als ze zou willen, ze best overdag droog zou kunnen blijven. Ze is niet incontinent of zo, er is geen enkele medische reden dat ze in haar broek zou plassen." Mijn verbazing werd groter.
"Met een weekje zindelijkstraining, misschien twee weken, zou ze overdag geen luiers meer nodig hebben. Er is alleen een probleem! Ze wil niet. Ik weet niet waarom, maar ze is te gemakszuchtig, vindt het naar het toilet gaan veel te veel werk. Ze draagt veel liever een luier, dan kan ze plassen wanneer zij dat wil." Ik keek hem ongelovig aan.
"Maar je hebt natuurlijk wel gelijk dat we het haar zo erg gemakkelijk maken. Zodra ze maar een beetje nattigheid voelt staat haar moeder klaar om haar te verschonen. Mijn vrouw doet erg haar best om het Joyce naar haar zin te maken, misschien wel iets te veel."
"Dus Joyce plast expres in haar luier?" Vroeg ik.
"Dat weet ik niet helemaal zeker, maar ik weet wel dat ze helemaal niet zindelijk wil worden. We hebben het al meerdere keren geprobeerd en ze is ook jarenlang zindelijk geweest, maar het is nooit blijvend. Drie jaar geleden hebben we het opgegeven. We moesten haar meerdere keren per dag dwingen naar het toilet te gaan, maar ze wilde niet. Ze huilde, protesteerde en schreeuwde alles bij elkaar. Je eigen dochter zo zien te lijden is niet leuk. Met een luier om is ze veel gelukkiger, dus waarom dan moeilijk doen?"
Ik was verbijsterd, kon het bijna niet geloven. Joyce's vader vertelde verder:
"Je hoort wel eens dat bij kleuters zindelijkheidstraining pas echt zin heeft, als het kind er zelf aan toe is. Het lijkt erop dat Joyce nog niet toe is aan zindelijkheidstraining. Het klinkt raar, maar onze dochter van vijftien wil niet zindelijk zijn. We kunnen haar niet dwingen."
"Dus... Het is ongelooflijk." Stamelde ik.
"We hebben met Joyce een afspraak gemaakt dat ze zelf aangeeft wanneer ze zindelijk wil worden. Tot die tijd draagt ze dag en nacht luiers, en mag ze niet naar het toilet en moet ze perse door iemand anders verschoont worden. We hadden gehoopt dat haar dat binnen een paar weken zou gaan tegenstaan, dat de luiers haar overdag zo zouden vernederen dat het een extra stimulans zou zijn om. Maar het is nu al ruim drie jaar zo, en ze lijkt er geen enkele probleem van te maken." Ik knikte.
"Ze maakt er ook geen geheim van. Iedereen op school weet het, en het komt ook regelmatig voor dat ze tijdens de les opstaat en vraagt of ze zich mag laten verschonen."
"Is het al een beetje meer duidelijk voor je. Ik wil mezelf niet vrijpleiten, maar zoals je ziet is het niet helemaal de schuld van de ouders. We hopen dat ze een keer een leuk vriendje tegenkomt en dat ze dan eindelijk eens inziet dat ze zo haar hele leven niet door kan gaan." Ik knikte en gaf hem gelijk, misschien zou dat een stimulans voor haar zijn, maar ik betwijfelde het.
De koffie was op. Alles was gezegd wat gezegd kon worden en met een beetje meer begrip voor hoe Joyce behandeld werd bleef ik even later weer alleen achter. Joyce's vader was naar huis gegaan en had me succes gewenst. Ik voelde me iets meer gerust gesteld nu bleek dat het Joyce zelf was die er de oorzaak van was dat ze nog luiers moest dragen. Het verlichtte mijn schuldgevoel en mijn plaatsvervangende schaamte verdween gedeeltelijk.
Hoofdstuk 5
Ik deed de voordeur achter me dicht en draaide me naar Joyce om. Haar weekendtas stond naast haar op de grond. Ze keek me lachend aan, maar het was een beetje een onzekere lach, bijna nerveus zelfs.
"Ik heb een schone luier nodig." Zei ze. Dit was dus het moment, meteen na binnenkomst. Ook ik was nerveus.
"Kom maar mee naar je slaapkamer." Zei ik en Joyce pakte haar weekendtas op en liep achter me aan. Ik opende de deur van haar logeerkamer en ze keek nieuwsgierig rond. Ze zette haar tas op het bed en keek door het grote raam naar buiten. Ik geloof dat ze onder de indruk was van het uitzicht. Toen draaide ze zich om, glimlachte, en liep naar de tijdelijke commode toe. Ze sprong er achterwaarts op, steunde met haar handen op de rand van de kast en landde met haar billen in het midden van het plastic matras.
"Hoe wil je me hebben?" Vroeg ze. "Met mijn hoofd naar links of naar rechts?" Ik keek haar aan en haalde mijn schouders op, daar had ik nog niet over nagedacht. Het leek me niet zoveel uit te maken en vond het prima dat ze met haar hoofd naar links ging. Ik zag dat ze aarzelde, ze leek een beetje nerveus. Het verbaasde me aangezien ze al zo vaak verschoond was, maar ik realiseerde me dat het kwam door mijn eigen nervositeit. Aangezien ik me niet gemakkelijk voelde, was het voor Joyce nog moeilijker. Het leek me het beste als ik het heft in handen nam en zelfverzekerd zou overkomen. Als ik niet twijfelde en Joyce duidelijk maakte wat ik wilde, dat hoefde Joyce zich niet ongemakkelijk te voelen. Ze kon dan alleen maar gehoorzamen.
"Oke, laat die luier maar eens zien." Zei ik en stapte gedecideerd op haar af. Haar lichaam verstrakte, maar toen ik zonder mededogen haar broekriem lostrok en daarna haar broek naar beneden stroopte, verslapte ze. Ze keek lachend naar wat ik deed. Ik keek uit mijn ooghoek naar haar verkreukelde en natte luier, terwijl ik haar shirt omhoog trok. Haar luier was flink nat en had waarschijnlijk niet veel urine meer kunnen opnemen.
Ik pakte een handdoek en tilde haar billen van het matras. Ik spreidde de handdoek onder haar uit en draaide me toen om naar de verrijdbare wasbakhouder. Joyce's vader had ook nog dit, soort van, tafeltje op wieltjes meegenomen. Het was vierkant en bovenin paste precies een kunstof bakje, dat uitneembaar was en zo gemakkelijk gevuld kon worden met water. Het was ideaal voor dit soort doeleinden want het kon gemakkelijk aan de kant gezet worden en toch had je continu een bakje met water onder handbereik. Ik vulde het bakje met lauw water en zette het in het houdertje.
De voorbereidingen waren klaar. Joyce lag klaar, naakt vanaf haar onderbenen tot net onder haar borsten, op de luier na. Ik opende de plakstrips van de luier, terwijl Joyce langzaam haar knieen introk. In negeerde de scherpe geur en trok de luier onder haar vandaan. Ik vouwde de luier dicht en gooide hem in de pedaalemmer die daar speciaal voor klaar stond.
Ik pakte het washandje en doopte het in het water. Ik bracht het washandje naar haar kruis, dat glom van het vocht. Haar huis was nat en stonk, haar kruis was kaalgeschoren.
"Je bent kaal." Zei ik, terwijl ik haar voorzichtig begon te wassen.
"Dat is makkelijker bij het verschonen, vindt mama." Zei ze en ze had waarschijnlijk gelijk. Een donzige laag haar was moeilijker te wassen dat een stuk gladde huid. Ik waste haar billen en langzaam verdween de scherpe geur uit mijn neusgaten, maar misschien raakte ik wel gewend aan de urinegeur.
Toen ze schoon was droogde ik haar af met de handdoek die al onder haar klaar lag. Joyce bleef rustig liggen en werkte mee alsof het een automatisme was. Ze was al snel weer droog en ik maakte het pak luiers open. Ik trok er een uit en vouwde hem open. Ik duwde het gedeeltelijk onder haar billen en vouwde de luier tussen haar benen door. Ik sloot de plakstrips en keek tevreden op het resultaat neer.
Joyce kwam overeind en kuste me op mijn wang.
"Dank je wel." Zei ze en sprong van de tafel af. Ze trok zelf haar broek omhoog en stopte haar shirt in de broek. Ik leegde het bakje met water en waste mijn handen, daarna liet ik haar het huis zien. Ze was onder de indruk en een beetje jaloers geloof ik. Terug in de woonkamer keek ik haar aan.
"Joyce, ik moet nog een beetje huiswerk maken. Dat duurt misschien een uurtje. Als ik dat nu niet doe, dan vergeet ik het weer. En ik kan het beter nu doen, dan hebben we de rest van het weekend alle tijd om leuke dingen te gaan doen." Joyce knikte en ik pakte mijn spullen bij elkaar. Even later zat ik gebogen over mijn huiswerk in mijn eigen kamer.
Erg lang rust kreeg ik echter niet, want na een half uurtje stond Joyce alweer naast me.
"Ik heb een schone luier nodig." Zei ze en draaide zich alvast om in de verwachting dat ik haar zou volgen.
"Wat, nu al? Ik heb je nog geen half uur geleden verschoond!" Zei ik verbaasd, maar Joyce haalde haar schouders op.
"Ik kan er niets aan doen, ik ben nat." Zei ze, maar zag tot haar schrik dat ik gewoon bleef zitten. Ze keek me verontwaardigd aan.
"Kom nou, ik heb echt een schone luier nodig."
"Nee Joyce, je wacht maar even. Over een half uurtje ben ik hiermee klaar en dan krijg je een schone luier. Eerder niet! Ik heb geen zin om je elk halfuur te verschonen, je kunt best wat langer wachten." Zei ik, lichtelijk geirriteerd. Joyce leek er geen genoegen mee te nemen.
"Nee, je moet me nu helpen. Ik wil niet in een natte luier rondlopen." Zei ze kwaad, maar ik weigerde. Als ik haar elk half uur zou moeten verschonen, zou ik dit weekend maar weinig rust krijgen. Toch twijfelde ik, ze leek niet gewend te zijn om lang in een natte luier rond te lopen. Ze keek teleurgesteld en verontwaardigd. Haar blik in de ogen leek bijna zielig en bijna stond ik op het punt om toe te geven, maar ik herinnerde me ineens de woorden van haar moeder: "Soms moest ik streng zijn en laten merken wie er de baas was." Dit leek me een goed moment.
"Ik moet helemaal niets, Joyce. Over een half uur!" Zei ik en voor mij was het gesprek afgelopen. Joyce stond er een ogenblik beteuterd bij, maar ze liet het er niet bij. Ze stapte naar me toe en pakte me bij mijn arm.
"Nee! Je wist van te voren dat je me regelmatig zou moeten verschonen. Dus, schiet op." Ik keek kwaad naar haar op en wist dat ik nu niet meer terug kon. Als ik me nu gewonnen zou geven, zou ze me het hele weekend de baas blijven. Ze zou met me spelen als klein kind met een hond. Ik moest haar laten merken dat ik niet met me liet sollen.
Resoluut stond ik op, rukte mijn arm los en pakte haar beet. Ik trok haar mee naar de logeerkamer. Daar liet ik haar los en meteen liep ze naar de commode. Ze wilde er op springen, maar realiseerde zich ineens dat ik haar helemaal niet wilde verschonen. Ze keek me verschrikt aan.
"Uitkleden Joyce, je gaat naar bed. Ik ben je nu al zat!" Zei ik en liep kwaad op haar toe. Ik trok haar naar het bed toe en gaf haar een zet. Ze struikelde en zakte met haar billen op het bed. Ik knielde voor haar en trok haar shirt over haar hoofd uit. Ze leek als verdoofd en zonder pardon kon ik haar achterover duwen. Ik opende haar broek en trok hem uit. Ze droeg alleen nog haar luier en ik had een vrij uitzicht op haar borsten en haar luier, die inderdaad een beetje nat was. Die tegenstrijdigheid was opvallend.
Ik trok het dekbed terug en Joyce stak haar benen heel gedwee er onder. Ik duwde haar weer op haar rug, nu over de lengte van het bed en trok het dekbed over haar heen. Ik kwam overeind en keek op het geschokte meisje neer.
"Je blijft in bed totdat ik je eruit kom halen, begrepen?" Vroeg ik streng. Joyce knikte en draaide zich meteen op haar zij, met haar gezicht van me af. Ze leek mijn straf te aanvaarden en ik verwachtte dat ze inderdaad niet ongevraagd uit haar bed zou komen. Ik liet haar alleen en voelde een glimlach in me opkomen. Het was een vreemd gevoel om zo'n macht op een meisje van je eigen leeftijd te hebben.
Een uur later stapte ik haar slaapkamer binnen. Ik was benieuwd hoe ze zou reageren. Zou ze boos op me zijn, of me alleen maar gemeen aankijken? Ik zou er snel genoeg achter komen.
Ze hoorde me binnenkomen en draaide zich op haar rug. Ze keek me met een voorzichtig lachje aan.
"Ben je nog boos op me?" Vroeg ze en ik schudde mijn hoofd. Ik ging naast haar op het bed zitten.
"Natuurlijk niet." Ik kuste haar op haar voorhoofd.
"Ik was een beetje stout, he?" Lachte ze speels, gerustgesteld door mijn vergevingsgezindheid. Ik knikte.
"En jouw mama zei, dat als je stout was dat ik je dan gewoon naar bed moest sturen, net als een klein kind." Pestte ik haar lachend. Ze deed alsof ze verontwaardigd was.
"Heeft ze dat gezegd, de trut." Ze meende het niet.
"En ze zei ook dat als je brutaal werd, ik je over de knie moest leggen." Nu duurde het iets langer voordat ze zag dat ik het niet zo serieus meende.
"Heeft ze ook iets gezegd over wat je moest doen met een klein kind dat alweer in haar luier geplast heeft?" Ik haalde mijn schouders op.
"Ik weet het niet zeker meer, maar ik geloof dat het iets was met koud water, zo koud mogelijk. Ga jij alvast maar liggen op de commode." Plaagde ik en trok het dekbed van haar af. Bijna geheel naakt liep ze snel naar de commode toe en ging er op liggen.
Hoofdstuk 6
Ik schrok wakker. Joyce stond naast mijn bed en probeerde me zachtjes wakker te maken, maar dat was mislukt. Met de slaap nog in mijn ogen keek ik verbaasd naar haar op. Haar lange, blonde haren hingen achteloos en door de war over haar schouder, haar gezicht was alweer vrolijk gestemd en haar ogen straalden. Haar borsten staken fier naar voren, vrij en zonder steun, onder haar nachthemd. Haar luier was onzichtbaar, maar zou het lieve plaatje compleet gemaakt hebben, als haar luier droog was tenminste.
"Hoe laat is het?" Gromde ik chagrijnig omdat ik zo ruw wakker gemaakt was, haar aanblik kon me nog niet opfleuren.
"Net zeven uur geweest... Mag ik bij je in bed komen liggen." Verbaasd keek ik naar haar op, maar meteen draaide ik me van haar af.
"Ik wil geen vieze luiers in bed, ga weg!" Snauwde ik. Ik sloot mijn ogen weer en probeerde nog wat van mijn vrije ochtend te genieten. Ik hoorde hoe Joyce treuzelde, maar ze drong toch maar niet aan. Op de vroege ochtend was mijn humeur niet al te best en ze wilde het niet nog meer verpesten. Zodra ze weg was viel ik weer in slaap.
Ik weet niet hoeveel later het was, misschien een half uurtje maar Joyce stond fluisterend in de deuropening van mijn slaapkamer.
"Ben je wakker?" Ik draaide me naar haar om, ik was al half ontwaakt en de schok was nu een stuk minder erg. Ik keek haar aan en zag hoe ze haar nachthemd omhoog hield. Ze liet haar schone en frisse luier zien, met een stralende glimlach op haar gezicht.
"Mag ik nu bij je in bed komen liggen?"
"Wie... Hoe..." Stamelde ik, en langzaam werd ik kwaad, want ze wist heel goed dat ze zichtzelf niet mocht verschonen. Ze had mijn ochtend nu alweer verpest en nu moest ik een passende straf voor haar verzinnen. Ik kwam overeind en keek haar streng aan. Ik zag haar gezicht verbleken, maar toen lachte ze weer.
"Ik heb het niet zelf gedaan, jouw mama heeft me verschoond. Ze vond het niet erg en stelde het zelf voor." Verdedigde ze zichzelf.
"Zijn mijn ouders hier?" Joyce knikte.
"Ze moeten om elf uur op het vliegveld zijn... Half tien ontbijten, moest ik doorgeven." Zei ze en ik lachte. Mijn ouders hadden de situatie alweer goed in de gaten. Ik hield het dekbed voor haar open en met een vrolijk huppeltje sprong ze naar mijn bed toe. Snel stapte ze in bed en nestelde zich lekker dicht tegen me aan.
"Ze vond ons wel leuk bij elkaar passen, zei je moeder." Zei ze lachend. Ik lachte ook, terwijl ik haar voorhoofd streelde.
"Hoezo?"
"Omdat ze zo verschillend zijn." Ze legde haar hoofd op mijn borst en ik sloeg mijn arm over haar rug. Ze lag heel dicht tegen me aan en ik voelde haar lichaamswarmte tegen me. Ze schoof een been over mijn been heen en ik voelde het plastic van haar luier tegen me aan. Het was koel, maar het nam snel mijn lichaamswarmte aan.
We lagen een paar minuten stilletjes tegen elkaar aan, zeiden niets maar genoten van elkaars warmte.
"Vind je me een baby?" Vroeg ze ineens, zonder te bewegen. We konden elkaars ogen niet zien. Ik vroeg me af wat ik moest zeggen, moest ik de waarheid zeggen, of liegen? En wat was de waarheid eigenlijk?
"In sommige opzichten gedraag je je inderdaad nog als een klein kind." Zei ik oprecht.
"Papa en mama willen me in luiers houden, ze willen niet dat ik op de wc plas." Zei ze.
"Dat is niet helemaal waar, ze vinden dat je er nog niet aan toe bent. Ze willen alleen opnieuw met je zindelijkheidstraining beginnen als je er zelf voor honderd procent achter staat. Het zal niet lukken, en alleen maar veel pijn en verdriet opleveren, als je zelf niet gemotiveerd bent."
"Denk jij dat het mij zou lukken?"
"Ik weet het niet, Joyce. Zolang je het geen enkel probleem vindt om in een luier rond te lopen en om als een kleuter verschoont te worden, dan geloof ik best dat het heel moeilijk word." Ik aaide haar over haar bol. Ik voelde dat ze wel wat steun kon gebruiken. De hele wereld was tegen haar en vond het maar vreemd dat ze luiers droeg, en het niet erg vond. Alleen papa en mama vonden het niet erg en steunden haar erin, maar de wereld was groter dan alleen papa en mama.
"Vind jij het erg dat ik luiers draag?" Vroeg ze. Dat was een vraag waar ik over na moest denken. Natuurlijk zou het veel gemakkelijker zijn als ze geen luiers droeg. Het zou een hoop problemen oplossen. Aan de andere kant, de luiers maakten van Joyce juist zo'n apart meisje. Het gaf haar een bepaalde uitstraling. Haar hele persoonlijkheid was gevormd door haar luiers.
"Ik denk dat de luiers bij jou horen, zonder die luiers zou je een heel ander meisje zijn. Ik vind je aardig zoals je bent." Zei ik en kuste haar. Ik legde mijn hand op haar geluierde billen en wreef. Het was zowel voor haar als voor mij een prettig gevoel.
Hoofdstuk 1
"Mag ik volgend weekend bij jou logeren? Mijn ouders gaan een weekend weg." Vroeg Joyce opgewekt. Ze was een vrolijk vijftien jaar oud meisje, en zeker niet lelijk. Ze had wel haar eigenaardigheden, maar ik vond haar best aardig. Ze was spontaan, impulsief en goudeerlijk, wat haar soms wel eens in moelijkheden bracht omdat ze dingen zei, waar ze beter nog even over had kunnen nadenken.
"Ja hoor, maar ik ben wel het weekend alleen thuis. Mijn ouders vinden dat niet erg, ik weet niet hoe dat met jou zit?" Vroeg ik. Joyce haalde haar schouders op.
"Ach, dat mag vast wel." Zei ze. Ik realiseerde me ineens dat het toch niet zo eenvoudig was dan het leek. Joyce zag mijn gezicht betrekken.
"Wat is er?"
"Je... Moet ik... " Stamelde ik schuchter. Joyce kreeg een lichte blos op haar wangen.
"Ja, je moet me ook helpen met mijn luiers." Zei ze. Joyce had er nooit een geheim van gemaakt dat ze luiers droeg. Iedereen wist het en het feit dat ze er zelf zo luchtig over deed had haar al die jaren behoedt voor pesterijen en vernederingen. Zomers was de dikte van de luier onder haar kleren zelfs duidelijk zichtbaar, of stak de luier boven haar broek uit. Ze glimlachte als iemand er wat van zei, en vertelde gewoon dat ze de luiers echt nodig had.
Het was ook algemeen bekend dat Joyce haar eigen luiers niet verschoonde. Thuis was het altijd haar moeder die haar regelmatig verschoonde en op school was het de secretaresse van de directeur die haar verschoonde. Iedereen vroeg zich af waarom ze zichzelf niet verschoonde, maar op die vraag haalde ze haar schouders op. Ze vond het niet erg, en het was wel makkelijk, zei ze dan altijd. Het was nooit anders geweest en ze was het op deze manier gewend.
Nu wilde ze dus een weekend bij mij logeren en ze zou nog steeds regelmatig een schone luier nodig hebben. Zelf leek ze geen bezwaar te hebben tegen het feit dat ik haar dan moest verschonen, maar ik had daar toch was meer moeite mee.
"Maar... Kun je jezelf niet verschonen?" Vroeg ik met ongemakkelijk gevoel. Het was een vreemd onderwerp om over te praten, zeker met een leeftijdsgenootje. Joyce haalde weer haar schouders op en lachte voorzichtig.
"Nooit gedaan, maar... Ik denk dat mama en pappa liever hebben dat jij me verschoont." Zei ze. Ik kende haar ouders maar oppervlakkig, maar voor zover ik ze kende wist ik dat ze hun enige dochter erg beschermend hadden opgevoed. Ze hadden nooit een probleem gemaakt van de incontinentie van hun dochter, en hadden haar altijd overal mee geholpen. Joyce was gewend aan het verschonen en was inmiddels al door tientalle verschillende mensen verschoond. Ik kon me bijna niet voorstellen dat Joyce zich liever liet verschonen door iemand van haar eigen leeftijd, dan dat ze het zelf deed.
Ik keek haar aan en probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om een meisje te verschonen waar ik heimelijk een beetje verliefd op was. Ik zou haar naakt zien en zelfs moeten wassen. Ik zou haar aanraken op plaatsen waar normaal gesproken niemand haar zou aanraken, tenzij ze een vaste relatie hadden. Ik wantrouwde mezelf of ik niet seksueel opgewonden zou raken en dat ik misbruik zou maken van de situatie.
"Kom, zo moeilijk is het niet. Je bent echt niet de eerste van mijn eigen leeftijd die me verschoont. Ik ben al zo vaak verschoont. Alsjeblieft?" Ze keek me met een smekende blik aan, een blik die ik niet kon weerstaan. Ze was zo lief en aardig dat ik wel toe moest stemmen.
"OK, vooruit dan maar." Zei ik, maar een beetje zenuwachtig was ik wel. Meteen sprong ze om mijn hals en kuste ze me.
"Dank je wel. Mama of papa zal je binnenkort wel even bellen over het hoe en wat."
Hoofdstuk 2
"Goedenmiddag, met Anna Jansen. Ik ben de moeder van Joyce."
"Hallo, hoe maakt u het?" Zei ik beleefd. Nog geen twee uur geleden had ik met Joyce gesproken of ze bij mij mocht logeren, en nu al hing haar moeder aan de lijn. Blijkbaar was het nogal belangrijk.
"Prima, maar zeg alsjeblieft geen u tegen me. Dat vind ik zo ouderwets." Zei ze joviaal. Joyce was in dat opzicht net als haar moeder, heel vrij en open, en vooral ook heel vriendelijk.
"Prima, graag." Zei ik.
"Ik heb gehoord dat Joyce een weekend bij je mag logeren?"
"Ja, lijkt me heel gezellig."
"Besef je wel dat je een hoop werk in huis haalt, ze zal veel aandacht nodig hebben."
"U... Je bedoelt dat ik haar regelmatig moet verschonen?" Vroeg ik.
"Dat ook, maar ik bedoel eigenlijk dat ze continu om aandacht vraagt. Hoe moet ik dit uitleggen. Ze dartelt, speelt, is voortdurend in beweging. Dat is als ouder erg vermoeiend, zeker als je het niet gewend bent." Ze had moeite met onder woorden brengen van haar gevoelens, maar ik geloof dat ik haar wel een beetje begon te begrijpen. Joyce was erg druk, en kon inderdaad niet stilzitten. Ik kon heel goed begrijpen dat dat als ouder of verzorger erg vermoeiend is, zeker omdat Joyce toch al extra verzorging nodig had vanwege haar luiers.
"Ik begrijp het, maar ik denk dat ik het die paar dagen wel vol kan houden. Ik geloof niet dat Joyce het me erg moeilijk zal makken. Het is een hele lieve, spontane meid en u mag zich gelukkig prijzen met zo'n dochter." Zei ik, en ik meende het ook.
"Ja, we zijn ook erg trots op haar, maar soms moeten we haar energie een beetje intomen, zodat zij, en wij ook, een beetje tot rust kunnen komen."
"Hoe bedoelt u?" Vroeg ik onzeker, want ik hoorde een bepaalde toon in haar stem die ik niet helemaal kon plaatsen. Het bleef aan de andere kant van de lijn even stil.
"Joyce is erg ondeugend, ze gaat in haar enthousiasme soms te ver, en dan kan ze geen stapje terug meer zetten. Dan blijft ze drammen en doorzeuren. Onze methode is dat we haar dan meestal naar bed sturen, en... heel soms wil zelfs dat niet helpen en grijpt mijn man in. Begrijp me goed, ik ben tegen lijfstraffen, maar soms heeft Joyce een flink pak voor haar billen nodig om haar weer op het rechte pad te brengen." Zei ze bedrukt. Het had haar moeite gekost dit te vertellen.
Nu was ik degene die zweeg. Ik was verbaasd over de openheid die Joyce's moeder me gaf, maar ik realiseerde me dat Joyce wat dat betreft op haar moeder leek. Ik probeerde me een vijftienjarige voor te stellen die een pak voor haar billen kreeg, maar het lukte niet
"Ik hoop niet dat ik je afgeschrikt hebt." Zei ze, terwijl haar stem weer vrolijk en opgewekt klonk.
"Nee hoor, ik geloof niet dat het zo'n vaart zal lopen. Joyce en ik maken er gewoon een leuk weekend van." Zei ik.
"Dat denk ik ook, maar als ze toch problemen geeft mag je haar best laten weten dat jij de baas bent." Zei ze nog, en daarna namen we afscheid van elkaar. We spraken af om donderdagavond even kontakt met elkaar op te nemen over hoe laat ze Joyce vrijdag konden brengen.
We wensten elkaar nog een prettige avond en hingen op. Ik bleef nog een minuutje naast de telefoon zitten, nadenkend over wat er nu precies gezegd was. Ik geloof zelfs dat ik impliciet toestemming had gekregen om haar te straffen als ik dat nodig vond. Ik moest glimlachen bij de gedachte dat ik Joyce een pak voor haar billen zou moeten geven. Ik vroeg me af hoe ik dat voor elkaar zou krijgen bij iemand die even groot was dan ik.
Hoofdstuk 3
De volgende dag sprak ik Joyce op het schoolplein. We zonderden ons een beetje af en gingen in het zonnetje op een bankje zitten. We praten over school en over de leuke dingen die we dit weekend zouden kunnen gaan doen.
"Jouw moeder heeft me gebeld, en verteld dat je af en toe nogal lastig bent." Zei ik lachend. Joyce keek me verontwaardigd, maar met een brede glimlach, terug.
"Wat? Hoe durft ze?" Zei ze speels.
"Ze heeft gezegd dat als je stout bent, dat ik je dan naar bed mag sturen. Wat vind je daarvan?"
"Ik ben nooit stout." Lachte ze, terwijl ze een beteuterd mondje trok. Een ogenblik zeiden we niets, toen draaide ze haar gezicht naar me toe.
"Ben jij streng?" Vroeg ze.
"Hoezo?" Vroeg ik verbaasd.
"Nou, stel dat ik een beetje stout ben. Wat dan?" Zei ze lachend, maar ze leek het serieus te menen. Mijn verbazing werd er niet minder door.
"Maar... Je bent vijftien jaar, we zijn bijna volwassen. Hoezo stout?" Ze keek me niet begrijpend aan.
"Stel nu dat ik 's avonds niet naar bed wil, wat doe je dan?" Vroeg ze.
"Niet naar bed? Als jij laat op wilt blijven, dan doe je dat. En als je slaap hebt, dan ga je naar bed." Ik vroeg me af of ze een spelletje met me speelde, of dat ze serieus was. Het gesprek leek onzinnig, maar ik kon geen enkele ondertoon in haar stem of gezicht vinden die verraadde dat ze een grapje maakte.
"Dus ik hoef niet naar bed. Maar dan ben ik de volgende dag de hele dag slaperig en chagrijnig." Zei ze.
"Waarom ga je dan 's avonds niet op tijd naar bed?" Ze haalde haar schouders op, keek een ogenblik voor zich uit, en keek me toen weer aan.
"Weet ik niet, misschien ben ik soms toch een beetje stout." Zei ze en liet zich een beetje onderuit zakken op het bankje. De zon streelde haar blonde haren en bloosde haar gezicht. Haar shirt trok omhoog en haar navel werd zichtbaar. Haar luier stak onder de zoom van haar broek uit en was zichtbaar voor iedereen die langs liep. Ik trok haar shirt een stukje naar beneden en bedekte haar luier, terloops raakte ik even haar luier aan. Een vreemd gevoel overviel me, ik had zojuist het ondergoed van een vijftienjarige aangeraakt. Even opende ze haar ogen, maar leek ongeinteresseerd dat haar luier zichtbaar was geweest. Ze gaapte.
"Hoe gaat dat nu thuis dan? Met dat naar bed gaan, bedoel ik." Zei ik. Joyce keek me een beetje verbaasd aan, nu leek ze mij te betichten van het stellen van onzinnige vragen.
"Mama of papa stuurt me naar bed. Als ik teveel treuzel en om half tien nog niet in bed lig moet ik de volgende dag om half negen naar bed." Zei ze achteloos. Ik keek nu weer verbaasd. Mijn ouders hadden een paar jaar geleden al opgegeven om me naar bed te sturen en ik besliste zelf hoe laat ik naar bed ging. Blijkbaar vond Joyce het nog heel normaal dat ze op tijd naar bed gestuurd werd, maar voor mij was het een nieuw teken dat Joyce niet zo volwassen was als het leek.
Ook ik sloot een ogenblik mijn ogen, genoot van de warme voorjaarszon. Ik had zoveel vragen die ik aan haar wilde stellen, zoveel dingen die ik niet begreep, maar ik durfde ze eigenlijk niet te stellen. Toch wilde ik meer van haar te weten komen, ik wilde haar proberen te begrijpen.
"Heb je altijd al... al luiers nodig gehad?" Vroeg ik. Joyce schudde haar hoofd. Ze praatte met haar ogen dicht.
"Een jaar of vier geleden begon ik 's nachts in bed te plassen. We hebben toen van alles geprobeerd, maar het hielp niet. Ik had zelfs speciale luierbroekjes, maar die waren niet dik genoeg, dan was het bed nog elke morgen nat. Toen kreeg ik 's nachts een luier om, eindelijk was mijn bed 's morgens weer droog." Ze ging weer rechtop zitten en keek me aan.
"Kun je het je voorstellen om elke ochtend vroeg wakker te worden in een vies, nat bed. Je kunt geen kant meer op, alles is nat en het stinkt. De eerste morgen dat ik met luier weer wakker werd in een droog bed, heb ik staan juichen." Zei ze lachend. "Voor het eerst sinds maanden kon ik weer uitslapen, of lekker in een warm bed blijven liggen. Heerlijk! En ach, die luiers, daar was ik zo aan gewend."
"Maar dat was alleen 's nachts. Je draagt ze nu ook overdag?"
"Niet lang nadat ik 's nachts in bed begon te plassen, kreeg ik overdag ook ongelukjes. Mama, papa en ik hebben toen maar besloten dat ik, voor zolang het duurde, maar luiers moest gaan dragen." Ze keek me aan alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, alsof ze het de meeste logische stap was die gemaakt had kunnen worden. Ze leek het in ieder geval niet erg te vinden.
"Maar er zijn ook toch ook speciale broekjes voor overdag?" Joyce keek me met een vragende blik aan. Ze lachte om mijn nieuwsgierigheid.
"Je wilt echt alles van me weten!" Lachte ze. "We... Ik was al gewend aan de luiers, en die hadden we toch al in huis. En zo'n broekje kan me toch ook niet echt drooghouden. En..." Ze kreeg een kleine blos op haar wangen. "In het begin, toen ik net overdag ongelukjes begon te krijgen, droeg ik van die broekjes. Het hielp niet genoeg, nog steeds werden mijn broeken nat. En soms deed ik ze ook wel eens stiekum een tijdje uit. Mama en papa hebben toen besloten dat ik ook maar overdag luiers moest gaan dragen. Ze konden dan ook beter controleren of ik ze zelf stiekum uit trok. Ik mocht ze zelf niet meer aan en uittrekken." Ze haalde haar schouders op.
"Eigenlijk is dat daarna altijd zo gebleven. Ach, en het is niet erg." Zei ze terwijl ze me aankeek. Ze zag mijn ernstige blik en haar gezicht brak open. "He, niet zo serieus! De wereld vergaat niet."
"Dus omdat je jaren geleden je luierbroekje stiekum uittrok, mag je jezelf nu nog steeds niet verschonen." Ze knikte en ik zuchtte diep.
"Zodra ik nat ben ga ik naar mama toe en verschoont ze me. Dat is binnen een minuutje gebeurd en niemand heeft er last van. En op school doet de secretaresse het voor me. Ze vindt het niet erg, en ik ook niet. Dus? Wat is het probleem?" Lachte ze, maar ik kon het niet begrijpen. We zaten nog een minuutje stilletjes naast elkaar, toen ze ineens opstond.
"De pauze is bijna voorbij en ik moet nog even een schone luier halen." Zei ze opgewekt. "Doei!" Riep ze, terwijl ze wegrende. Haar shirt hing aan de achterkant uit haar broek en ik keek tegen het bovenste randje van haar luier aan. Een luier waar ze in geplast had. Als een baby zou ze zich laten verschonen, en met een glimlach op haar gezicht. Ik begreep het echt niet, en zou het ook nooit begrijpen. Zuchtend haalde ik mijn schouders op en zwaaide haar na.
Hoofdstuk 4
"Hallo, kom binnen." Zei ik en Joyce's vader stapte langs me heen de hal in. Mijn ouders hadden een goedlopend eigen bedrijfje en hadden behoorlijk wat geld verdiend. We hadden twee huizen, waarvan een midden in de stad. Daar woonden mijn ouders meestal, omdat dat dicht bij het werk zat. In het weekend kwamen ze vaak naar dit landhuisje, dat verborgen lag tussen de bomen en een groot meer.
Dit was een beetje mijn thuishaven, aangezien ik ook hiervandaan vrij gemakkelijk met het openbaar vervoer van en naar school kon. Door de weeks was ik ook vaak te vinden in ons huis in de stad, maar hier tussen de bossen en langs het meer vond ik het veel leuker.
Ook komend weekend had ik het huis weer voor me alleen, omdat mijn ouders op zakenreis waren. Ze lieten me zonder veel problemen achter, aangezien ik het wel gewend was om alleen te zijn, en mezelf ook prima kon behelpen.
"Nogmaals bedankt dat Joyce hier het weekend kan blijven. Mijn vrouw en ik kunnen er niet zo heel vaak samen op uit, dus een weekend zonder Joyce is ook wel eens leuk."
"Ach, het is geen moeite. Ik vind het niet erg, en het is wel gezellig. Anders zou ik toch ook maar alleen thuis zijn."
"Je ouders vinden het geen probleem dat je een heel weekend alleen thuis bent?" Vroeg Joyce's vader, die zich niet voor kon stellen dat hij zijn dochter langer dan een paar uur alleen zou laten.
"Nee, geen enkel probleem. Ik ben vrij zelfstandig opgevoed en ik kan prima voor mezelf zorgen." Zei ik trots. Ik nam hem mee naar de woonkamer en bood hem een kop koffie aan. We praatten wat over het huis, hoe het ingericht was en over het uitzicht over het meer. Onder het genot van een kop koffie begon hij over serieuzere zaken.
"Zie je er niet tegen op om twee dagen als oppas te fungeren." Zei hij.
"Oppas? Ik voel me geen baby-sitter, hoor."
"Je zult toch regelmatig haar luier moeten verschonen, dat is toch niet iets wat je dagelijks doet, of wel?" Hij lachte, ik deed hetzelfde.
"Nee, en zeker niet bij een leeftijdgenoot. Dat zal best wennen zijn, maar ze zal me vast helpen, toch?" Vroeg ik, onzeker over het feit hoe Joyce zou reageren als ze in een natte luier voor me lag, met mijn handen op de plakstrips. Joyce's vader knikte.
"Ik heb alvast een hoop spullen voor je meegenomen. Ik heb ook een plastic matras voor je, daar kun je haar op wassen en verschonen. Heb je een lage kast of tafel, waar we die op kunnen leggen." Ik dacht even na en daarna leidde ik hem naar Joyce's tijdelijke slaapkamer. Daar stond ook een twee meter lange kast tegen de muur, die nog geen meter hoog was.
"Prima, alsof het ervoor gemaakt is. Kun je het nu leegruimen, dan haal ik de spullen alvast uit de auto?" Ik knikte en ruimde het leeg. Even later kwam Joyce's vader weer aanlopen en had een ruim anderhalve meter lange matras in zijn handen. Het was bekleed met plastic en had schuin oplopende, opstaande randen. Hij legde het matras op de kast en zorgde met brede stroken dubbelzijdige tape dat het matras niet heen en weer kon schuiven.
"Ik heb ook nog twee pakken met luiers voor je. Deze zijn voor overdag, en deze zijn dikker en voor 's nachts." Hij wees de verschillende luiers aan en zette de pakken op de kast naast het matras. Even later zaten we weer in de woonkamer en dronken een tweede kop koffie.
"Mag ik iets persoonlijks vragen?" Vroeg ik toen en hij knikte.
"Het zal je allemaal wel een beetje vreemd voordoen." Beaamde hij mijn nog niet gestelde opmerking.
"Waarom houden jullie Joyce zo klein? Ze is oud en wijs genoeg om zichzelf te kunnen verschonen, en ze mag niet eens zelf naar het toilet. Zelfs op school laten jullie haar verschonen. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, ik wil jullie niet beledigen, maar het lijkt erop dat Joyce moedwillig klein gehouden wordt." Het was de meest moeilijke vraag die ik ooit moest stellen, maar ik wilde het weten. Ik was bang dat hij zich beledigd zou voelen, of kwaad. Een ogenblik bleef ik in twijfel. Ik kon niet ontdekken hoe hij de vraag opnam en hoe hij erop reageerde, maar ineens lachte hij.
"Je hebt lef, dat mag ik wel." Bulderde hij. Toen hij uitgelachen was ging hij verder.
"Je hebt volkomen gelijk als je zegt dat Joyce als een klein kind behandeld word, maar dat is niet helemaal onze schuld. Ik geloof best dat Joyce ooit echte ongelukjes gehad heeft. Ik bedoel dat ze toen per ongeluk in haar broek plaste, maar dat is lang geleden." Ik keek hem verbaasd aan.
"Ik denk dat als ze zou willen, ze best overdag droog zou kunnen blijven. Ze is niet incontinent of zo, er is geen enkele medische reden dat ze in haar broek zou plassen." Mijn verbazing werd groter.
"Met een weekje zindelijkstraining, misschien twee weken, zou ze overdag geen luiers meer nodig hebben. Er is alleen een probleem! Ze wil niet. Ik weet niet waarom, maar ze is te gemakszuchtig, vindt het naar het toilet gaan veel te veel werk. Ze draagt veel liever een luier, dan kan ze plassen wanneer zij dat wil." Ik keek hem ongelovig aan.
"Maar je hebt natuurlijk wel gelijk dat we het haar zo erg gemakkelijk maken. Zodra ze maar een beetje nattigheid voelt staat haar moeder klaar om haar te verschonen. Mijn vrouw doet erg haar best om het Joyce naar haar zin te maken, misschien wel iets te veel."
"Dus Joyce plast expres in haar luier?" Vroeg ik.
"Dat weet ik niet helemaal zeker, maar ik weet wel dat ze helemaal niet zindelijk wil worden. We hebben het al meerdere keren geprobeerd en ze is ook jarenlang zindelijk geweest, maar het is nooit blijvend. Drie jaar geleden hebben we het opgegeven. We moesten haar meerdere keren per dag dwingen naar het toilet te gaan, maar ze wilde niet. Ze huilde, protesteerde en schreeuwde alles bij elkaar. Je eigen dochter zo zien te lijden is niet leuk. Met een luier om is ze veel gelukkiger, dus waarom dan moeilijk doen?"
Ik was verbijsterd, kon het bijna niet geloven. Joyce's vader vertelde verder:
"Je hoort wel eens dat bij kleuters zindelijkheidstraining pas echt zin heeft, als het kind er zelf aan toe is. Het lijkt erop dat Joyce nog niet toe is aan zindelijkheidstraining. Het klinkt raar, maar onze dochter van vijftien wil niet zindelijk zijn. We kunnen haar niet dwingen."
"Dus... Het is ongelooflijk." Stamelde ik.
"We hebben met Joyce een afspraak gemaakt dat ze zelf aangeeft wanneer ze zindelijk wil worden. Tot die tijd draagt ze dag en nacht luiers, en mag ze niet naar het toilet en moet ze perse door iemand anders verschoont worden. We hadden gehoopt dat haar dat binnen een paar weken zou gaan tegenstaan, dat de luiers haar overdag zo zouden vernederen dat het een extra stimulans zou zijn om. Maar het is nu al ruim drie jaar zo, en ze lijkt er geen enkele probleem van te maken." Ik knikte.
"Ze maakt er ook geen geheim van. Iedereen op school weet het, en het komt ook regelmatig voor dat ze tijdens de les opstaat en vraagt of ze zich mag laten verschonen."
"Is het al een beetje meer duidelijk voor je. Ik wil mezelf niet vrijpleiten, maar zoals je ziet is het niet helemaal de schuld van de ouders. We hopen dat ze een keer een leuk vriendje tegenkomt en dat ze dan eindelijk eens inziet dat ze zo haar hele leven niet door kan gaan." Ik knikte en gaf hem gelijk, misschien zou dat een stimulans voor haar zijn, maar ik betwijfelde het.
De koffie was op. Alles was gezegd wat gezegd kon worden en met een beetje meer begrip voor hoe Joyce behandeld werd bleef ik even later weer alleen achter. Joyce's vader was naar huis gegaan en had me succes gewenst. Ik voelde me iets meer gerust gesteld nu bleek dat het Joyce zelf was die er de oorzaak van was dat ze nog luiers moest dragen. Het verlichtte mijn schuldgevoel en mijn plaatsvervangende schaamte verdween gedeeltelijk.
Hoofdstuk 5
Ik deed de voordeur achter me dicht en draaide me naar Joyce om. Haar weekendtas stond naast haar op de grond. Ze keek me lachend aan, maar het was een beetje een onzekere lach, bijna nerveus zelfs.
"Ik heb een schone luier nodig." Zei ze. Dit was dus het moment, meteen na binnenkomst. Ook ik was nerveus.
"Kom maar mee naar je slaapkamer." Zei ik en Joyce pakte haar weekendtas op en liep achter me aan. Ik opende de deur van haar logeerkamer en ze keek nieuwsgierig rond. Ze zette haar tas op het bed en keek door het grote raam naar buiten. Ik geloof dat ze onder de indruk was van het uitzicht. Toen draaide ze zich om, glimlachte, en liep naar de tijdelijke commode toe. Ze sprong er achterwaarts op, steunde met haar handen op de rand van de kast en landde met haar billen in het midden van het plastic matras.
"Hoe wil je me hebben?" Vroeg ze. "Met mijn hoofd naar links of naar rechts?" Ik keek haar aan en haalde mijn schouders op, daar had ik nog niet over nagedacht. Het leek me niet zoveel uit te maken en vond het prima dat ze met haar hoofd naar links ging. Ik zag dat ze aarzelde, ze leek een beetje nerveus. Het verbaasde me aangezien ze al zo vaak verschoond was, maar ik realiseerde me dat het kwam door mijn eigen nervositeit. Aangezien ik me niet gemakkelijk voelde, was het voor Joyce nog moeilijker. Het leek me het beste als ik het heft in handen nam en zelfverzekerd zou overkomen. Als ik niet twijfelde en Joyce duidelijk maakte wat ik wilde, dat hoefde Joyce zich niet ongemakkelijk te voelen. Ze kon dan alleen maar gehoorzamen.
"Oke, laat die luier maar eens zien." Zei ik en stapte gedecideerd op haar af. Haar lichaam verstrakte, maar toen ik zonder mededogen haar broekriem lostrok en daarna haar broek naar beneden stroopte, verslapte ze. Ze keek lachend naar wat ik deed. Ik keek uit mijn ooghoek naar haar verkreukelde en natte luier, terwijl ik haar shirt omhoog trok. Haar luier was flink nat en had waarschijnlijk niet veel urine meer kunnen opnemen.
Ik pakte een handdoek en tilde haar billen van het matras. Ik spreidde de handdoek onder haar uit en draaide me toen om naar de verrijdbare wasbakhouder. Joyce's vader had ook nog dit, soort van, tafeltje op wieltjes meegenomen. Het was vierkant en bovenin paste precies een kunstof bakje, dat uitneembaar was en zo gemakkelijk gevuld kon worden met water. Het was ideaal voor dit soort doeleinden want het kon gemakkelijk aan de kant gezet worden en toch had je continu een bakje met water onder handbereik. Ik vulde het bakje met lauw water en zette het in het houdertje.
De voorbereidingen waren klaar. Joyce lag klaar, naakt vanaf haar onderbenen tot net onder haar borsten, op de luier na. Ik opende de plakstrips van de luier, terwijl Joyce langzaam haar knieen introk. In negeerde de scherpe geur en trok de luier onder haar vandaan. Ik vouwde de luier dicht en gooide hem in de pedaalemmer die daar speciaal voor klaar stond.
Ik pakte het washandje en doopte het in het water. Ik bracht het washandje naar haar kruis, dat glom van het vocht. Haar huis was nat en stonk, haar kruis was kaalgeschoren.
"Je bent kaal." Zei ik, terwijl ik haar voorzichtig begon te wassen.
"Dat is makkelijker bij het verschonen, vindt mama." Zei ze en ze had waarschijnlijk gelijk. Een donzige laag haar was moeilijker te wassen dat een stuk gladde huid. Ik waste haar billen en langzaam verdween de scherpe geur uit mijn neusgaten, maar misschien raakte ik wel gewend aan de urinegeur.
Toen ze schoon was droogde ik haar af met de handdoek die al onder haar klaar lag. Joyce bleef rustig liggen en werkte mee alsof het een automatisme was. Ze was al snel weer droog en ik maakte het pak luiers open. Ik trok er een uit en vouwde hem open. Ik duwde het gedeeltelijk onder haar billen en vouwde de luier tussen haar benen door. Ik sloot de plakstrips en keek tevreden op het resultaat neer.
Joyce kwam overeind en kuste me op mijn wang.
"Dank je wel." Zei ze en sprong van de tafel af. Ze trok zelf haar broek omhoog en stopte haar shirt in de broek. Ik leegde het bakje met water en waste mijn handen, daarna liet ik haar het huis zien. Ze was onder de indruk en een beetje jaloers geloof ik. Terug in de woonkamer keek ik haar aan.
"Joyce, ik moet nog een beetje huiswerk maken. Dat duurt misschien een uurtje. Als ik dat nu niet doe, dan vergeet ik het weer. En ik kan het beter nu doen, dan hebben we de rest van het weekend alle tijd om leuke dingen te gaan doen." Joyce knikte en ik pakte mijn spullen bij elkaar. Even later zat ik gebogen over mijn huiswerk in mijn eigen kamer.
Erg lang rust kreeg ik echter niet, want na een half uurtje stond Joyce alweer naast me.
"Ik heb een schone luier nodig." Zei ze en draaide zich alvast om in de verwachting dat ik haar zou volgen.
"Wat, nu al? Ik heb je nog geen half uur geleden verschoond!" Zei ik verbaasd, maar Joyce haalde haar schouders op.
"Ik kan er niets aan doen, ik ben nat." Zei ze, maar zag tot haar schrik dat ik gewoon bleef zitten. Ze keek me verontwaardigd aan.
"Kom nou, ik heb echt een schone luier nodig."
"Nee Joyce, je wacht maar even. Over een half uurtje ben ik hiermee klaar en dan krijg je een schone luier. Eerder niet! Ik heb geen zin om je elk halfuur te verschonen, je kunt best wat langer wachten." Zei ik, lichtelijk geirriteerd. Joyce leek er geen genoegen mee te nemen.
"Nee, je moet me nu helpen. Ik wil niet in een natte luier rondlopen." Zei ze kwaad, maar ik weigerde. Als ik haar elk half uur zou moeten verschonen, zou ik dit weekend maar weinig rust krijgen. Toch twijfelde ik, ze leek niet gewend te zijn om lang in een natte luier rond te lopen. Ze keek teleurgesteld en verontwaardigd. Haar blik in de ogen leek bijna zielig en bijna stond ik op het punt om toe te geven, maar ik herinnerde me ineens de woorden van haar moeder: "Soms moest ik streng zijn en laten merken wie er de baas was." Dit leek me een goed moment.
"Ik moet helemaal niets, Joyce. Over een half uur!" Zei ik en voor mij was het gesprek afgelopen. Joyce stond er een ogenblik beteuterd bij, maar ze liet het er niet bij. Ze stapte naar me toe en pakte me bij mijn arm.
"Nee! Je wist van te voren dat je me regelmatig zou moeten verschonen. Dus, schiet op." Ik keek kwaad naar haar op en wist dat ik nu niet meer terug kon. Als ik me nu gewonnen zou geven, zou ze me het hele weekend de baas blijven. Ze zou met me spelen als klein kind met een hond. Ik moest haar laten merken dat ik niet met me liet sollen.
Resoluut stond ik op, rukte mijn arm los en pakte haar beet. Ik trok haar mee naar de logeerkamer. Daar liet ik haar los en meteen liep ze naar de commode. Ze wilde er op springen, maar realiseerde zich ineens dat ik haar helemaal niet wilde verschonen. Ze keek me verschrikt aan.
"Uitkleden Joyce, je gaat naar bed. Ik ben je nu al zat!" Zei ik en liep kwaad op haar toe. Ik trok haar naar het bed toe en gaf haar een zet. Ze struikelde en zakte met haar billen op het bed. Ik knielde voor haar en trok haar shirt over haar hoofd uit. Ze leek als verdoofd en zonder pardon kon ik haar achterover duwen. Ik opende haar broek en trok hem uit. Ze droeg alleen nog haar luier en ik had een vrij uitzicht op haar borsten en haar luier, die inderdaad een beetje nat was. Die tegenstrijdigheid was opvallend.
Ik trok het dekbed terug en Joyce stak haar benen heel gedwee er onder. Ik duwde haar weer op haar rug, nu over de lengte van het bed en trok het dekbed over haar heen. Ik kwam overeind en keek op het geschokte meisje neer.
"Je blijft in bed totdat ik je eruit kom halen, begrepen?" Vroeg ik streng. Joyce knikte en draaide zich meteen op haar zij, met haar gezicht van me af. Ze leek mijn straf te aanvaarden en ik verwachtte dat ze inderdaad niet ongevraagd uit haar bed zou komen. Ik liet haar alleen en voelde een glimlach in me opkomen. Het was een vreemd gevoel om zo'n macht op een meisje van je eigen leeftijd te hebben.
Een uur later stapte ik haar slaapkamer binnen. Ik was benieuwd hoe ze zou reageren. Zou ze boos op me zijn, of me alleen maar gemeen aankijken? Ik zou er snel genoeg achter komen.
Ze hoorde me binnenkomen en draaide zich op haar rug. Ze keek me met een voorzichtig lachje aan.
"Ben je nog boos op me?" Vroeg ze en ik schudde mijn hoofd. Ik ging naast haar op het bed zitten.
"Natuurlijk niet." Ik kuste haar op haar voorhoofd.
"Ik was een beetje stout, he?" Lachte ze speels, gerustgesteld door mijn vergevingsgezindheid. Ik knikte.
"En jouw mama zei, dat als je stout was dat ik je dan gewoon naar bed moest sturen, net als een klein kind." Pestte ik haar lachend. Ze deed alsof ze verontwaardigd was.
"Heeft ze dat gezegd, de trut." Ze meende het niet.
"En ze zei ook dat als je brutaal werd, ik je over de knie moest leggen." Nu duurde het iets langer voordat ze zag dat ik het niet zo serieus meende.
"Heeft ze ook iets gezegd over wat je moest doen met een klein kind dat alweer in haar luier geplast heeft?" Ik haalde mijn schouders op.
"Ik weet het niet zeker meer, maar ik geloof dat het iets was met koud water, zo koud mogelijk. Ga jij alvast maar liggen op de commode." Plaagde ik en trok het dekbed van haar af. Bijna geheel naakt liep ze snel naar de commode toe en ging er op liggen.
Hoofdstuk 6
Ik schrok wakker. Joyce stond naast mijn bed en probeerde me zachtjes wakker te maken, maar dat was mislukt. Met de slaap nog in mijn ogen keek ik verbaasd naar haar op. Haar lange, blonde haren hingen achteloos en door de war over haar schouder, haar gezicht was alweer vrolijk gestemd en haar ogen straalden. Haar borsten staken fier naar voren, vrij en zonder steun, onder haar nachthemd. Haar luier was onzichtbaar, maar zou het lieve plaatje compleet gemaakt hebben, als haar luier droog was tenminste.
"Hoe laat is het?" Gromde ik chagrijnig omdat ik zo ruw wakker gemaakt was, haar aanblik kon me nog niet opfleuren.
"Net zeven uur geweest... Mag ik bij je in bed komen liggen." Verbaasd keek ik naar haar op, maar meteen draaide ik me van haar af.
"Ik wil geen vieze luiers in bed, ga weg!" Snauwde ik. Ik sloot mijn ogen weer en probeerde nog wat van mijn vrije ochtend te genieten. Ik hoorde hoe Joyce treuzelde, maar ze drong toch maar niet aan. Op de vroege ochtend was mijn humeur niet al te best en ze wilde het niet nog meer verpesten. Zodra ze weg was viel ik weer in slaap.
Ik weet niet hoeveel later het was, misschien een half uurtje maar Joyce stond fluisterend in de deuropening van mijn slaapkamer.
"Ben je wakker?" Ik draaide me naar haar om, ik was al half ontwaakt en de schok was nu een stuk minder erg. Ik keek haar aan en zag hoe ze haar nachthemd omhoog hield. Ze liet haar schone en frisse luier zien, met een stralende glimlach op haar gezicht.
"Mag ik nu bij je in bed komen liggen?"
"Wie... Hoe..." Stamelde ik, en langzaam werd ik kwaad, want ze wist heel goed dat ze zichtzelf niet mocht verschonen. Ze had mijn ochtend nu alweer verpest en nu moest ik een passende straf voor haar verzinnen. Ik kwam overeind en keek haar streng aan. Ik zag haar gezicht verbleken, maar toen lachte ze weer.
"Ik heb het niet zelf gedaan, jouw mama heeft me verschoond. Ze vond het niet erg en stelde het zelf voor." Verdedigde ze zichzelf.
"Zijn mijn ouders hier?" Joyce knikte.
"Ze moeten om elf uur op het vliegveld zijn... Half tien ontbijten, moest ik doorgeven." Zei ze en ik lachte. Mijn ouders hadden de situatie alweer goed in de gaten. Ik hield het dekbed voor haar open en met een vrolijk huppeltje sprong ze naar mijn bed toe. Snel stapte ze in bed en nestelde zich lekker dicht tegen me aan.
"Ze vond ons wel leuk bij elkaar passen, zei je moeder." Zei ze lachend. Ik lachte ook, terwijl ik haar voorhoofd streelde.
"Hoezo?"
"Omdat ze zo verschillend zijn." Ze legde haar hoofd op mijn borst en ik sloeg mijn arm over haar rug. Ze lag heel dicht tegen me aan en ik voelde haar lichaamswarmte tegen me. Ze schoof een been over mijn been heen en ik voelde het plastic van haar luier tegen me aan. Het was koel, maar het nam snel mijn lichaamswarmte aan.
We lagen een paar minuten stilletjes tegen elkaar aan, zeiden niets maar genoten van elkaars warmte.
"Vind je me een baby?" Vroeg ze ineens, zonder te bewegen. We konden elkaars ogen niet zien. Ik vroeg me af wat ik moest zeggen, moest ik de waarheid zeggen, of liegen? En wat was de waarheid eigenlijk?
"In sommige opzichten gedraag je je inderdaad nog als een klein kind." Zei ik oprecht.
"Papa en mama willen me in luiers houden, ze willen niet dat ik op de wc plas." Zei ze.
"Dat is niet helemaal waar, ze vinden dat je er nog niet aan toe bent. Ze willen alleen opnieuw met je zindelijkheidstraining beginnen als je er zelf voor honderd procent achter staat. Het zal niet lukken, en alleen maar veel pijn en verdriet opleveren, als je zelf niet gemotiveerd bent."
"Denk jij dat het mij zou lukken?"
"Ik weet het niet, Joyce. Zolang je het geen enkel probleem vindt om in een luier rond te lopen en om als een kleuter verschoont te worden, dan geloof ik best dat het heel moeilijk word." Ik aaide haar over haar bol. Ik voelde dat ze wel wat steun kon gebruiken. De hele wereld was tegen haar en vond het maar vreemd dat ze luiers droeg, en het niet erg vond. Alleen papa en mama vonden het niet erg en steunden haar erin, maar de wereld was groter dan alleen papa en mama.
"Vind jij het erg dat ik luiers draag?" Vroeg ze. Dat was een vraag waar ik over na moest denken. Natuurlijk zou het veel gemakkelijker zijn als ze geen luiers droeg. Het zou een hoop problemen oplossen. Aan de andere kant, de luiers maakten van Joyce juist zo'n apart meisje. Het gaf haar een bepaalde uitstraling. Haar hele persoonlijkheid was gevormd door haar luiers.
"Ik denk dat de luiers bij jou horen, zonder die luiers zou je een heel ander meisje zijn. Ik vind je aardig zoals je bent." Zei ik en kuste haar. Ik legde mijn hand op haar geluierde billen en wreef. Het was zowel voor haar als voor mij een prettig gevoel.
