Nog niet klaar Zomersneeuw
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Komt hier nog een vervolg op @Snakebite ? Neem je tijd want je schrijft meerdere toffe verhalen...maar was toch benieuwd.
Snakebite
Superlid
Yeah, about that..
Hoofdstuk 16: Regenboog
“Sam?”
Noa fluistert zo zacht als ze kan, in de hoop niemand anders dan Sam wakker te maken. Ze is naast haar in bed gaan liggen en schudt voorzichtig aan Sam haar schouder. Die schrikt vervolgens met een ruk wakker uit haar slaap.
“Noa?”
“Niet schrikken.”
“Te laat..”
Sam wrijft de slaap uit haar ogen en verliest daarmee ook alle hoop dat dit een onwelkome droom is. Noa is hier echt. Wat nu?
“Ik haat het als we ruzie hebben, Sam. Laten we het uitpraten. Hier, in bed, stiekem. Zoals altijd.”
“Ja..”
Sam is met haar gedachten bij iets anders dat ze graag in de categorie ‘stiekem’ zou willen houden. De luier, die inmiddels zijn kritieke massa moet hebben bereikt, vormt een prop die haar constant herinnert aan hoe lastig deze situatie is.
“Kun je mij misschien die pyjamabroek aangeven?”
“Blijf nou gewoon lekker liggen. Je hoeft niet op te staan”, sust Noa.
Sam haar gedachten razen alle kanten op, in tegenstelling tot zijzelf. Ze ligt vast. Letterlijk met haar rug tegen de muur en met Noa die op het dekbed ligt. Als er niets verandert, zal ze haar geheim waarschijnlijk kunnen bewaren. Maar hoe groot is die kans?
Sam kent haar geluk.
“Nee, Noa.. geef ‘m nou gewoon. Ik vind dit niet fijn.”
Noa kijkt haar verbaasd aan. Een blik van verdriet neemt dat langzaam over.
“Het zit echt niet meer goed tussen ons, hè?”
Sam zwijgt. Ze weet het ook even niet. Het leven trekt haar momenteel zo snel verschillende kanten uit, dat ze er zo’n beetje een whiplash van heeft.
Noa staat op en haalt de pyjamabroek van het stapeltje semi-schone kleren op Sam haar bureau. Ze draait zich in de richting van Sam en haalt haar neus op.
“Wat ruik toch de hele tijd?”
De vraag waar Sam al bang voor was. Ze zwijgt en neemt de pyjamabroek snel aan. Voorzichtig haalt ze haar armen onder het dekbed en probeert ze zich aan te kleden. In haar huidige staat van zijn, half slapend, merkt ze één ding niet op.
“Wat kraakt er zo?”
Sam haar wangen worden net zo rood als de vlag die voor Noa omhoog moet zijn gegaan. Ze verstijft, met de pyjamabroek amper opgetrokken tot aan haar knieën. Ze weet het. Dit is het. Ze kan het voelen.
Noa stapt op het bed af.
“Je verbergt iets voor me..”
Sam wil haar hoofd nog schudden, maar het is verspilde moeite. Noa pakt het dekbed vast en trekt het voorzichtig van Sam af. Sam blijft verstijfd liggen. Ze voelt aan dat het geen zin heeft om Noa tegen te houden.
“Je bezeikt me..”, slaat Noa uit.
“Nee, ik bezeik mijzelf, dankjewel.”
Sam haar moed stroomt langzaam terug haar lichaam in. Snel trekt ze de pyjamabroek op en gaat ze rechtop zitten, op de rand van haar bed. Noa laat zich in de bureaustoel zakken.
“Van alles dat er door mijn hoofd is gegaan, is dit wel de laatste optie die ik aan zag komen. Dit zag ik sowieso niet aankomen”, brabbelt Noa, die zich ook maar een houding probeert te geven.
“Dat is een bekend gevoel, weet je.”
Noa knikt, enigszins beschaamd. Ze weet inmiddels dondersgoed dat ze zelf ook aardig wat fouten heeft gemaakt. Zelfs al mag ze hier even van schrikken; ze moet dit goed aanpakken.
“Waarom draag je die luier?”
“Waarom draag je die jurk?”
Het blijft even stil.
“Sorry”, zucht Sam. “Dat was niet eerlijk.”
Noa negeert het. Dit is typisch Sam.
“Dus, wat je zegt.. is dat dit is wie je werkelijk bent?”
“Ik denk het.”
“Een luierdrager?”
“Een bedplasser, oké? Een sukkel. Een loser. Een zielig hoopje. Je hoeft het niet te benoemen, want ik weet het zelf ook wel.”
“Waarom zou ik je zo noemen? Je bent mijn vriendin!”
De ongemakkelijke stilte maakt een nieuwe comeback.
“Hoe lang speelt het al?”
“Sinds Juultje.”
“Dus het is nog maar pas? Dan kan het toch ook vanzelf weer overgaan? Het is toch niet erg, Sam? Het is waarschijnlijk gewoon een fase..”
“Hoe ironisch is het om jou dat te horen zeggen? Wat is het eerste vooroordeel dat iedereen hoort als ze in transitie willen gaan?”
“Wow..”
“Ik wil niet dat het stopt. Daar. Daar heb je het. Ik voel me fijn zo! Ik weet hoe stom het moet klinken, maar dit is wat ik wil. In elk geval voor nu. Ik wil mijzelf zijn. Precies zo.”
“Dus.. die babysitter.. dat was echt?”
“Waarom zou ik daarover liegen?”
“Ik zeg niet dat je liegt. Ik dacht dat je sarcastisch was.”
Sam en Noa blijven een tijdje zitten. Ze ontwijken elkaars blik, terwijl de ongemakkelijke stilte inmiddels zijn permanente verblijfplaats heeft gewijzigd naar deze kamer. De meiden weten allebei hoe het er nu voorstaat.
“We kunnen elkaar gewoon echt niet meer geven wat we nodig hebben, hè?”, doorbreekt Noa de stilte met een snik.
“Ik denk het niet. Niet nu. Niet zo.”
“Je weet dat ik van je hou, toch?”
“Ja”, geeft Sam toe. “En ik hou ook van jou. Maar dat is niet meer genoeg om het te laten werken.”
“Nee..”
Sam en Noa weten allebei niet goed hoe ze zichzelf nu een houding moeten geven.
“Misschien is dit juist wel iets heel moois”, probeert Noa voorzichtig.
“Hoe bedoel je?”
“Nou.. elkaar loslaten. En misschien vinden we elkaar dan weer terug aan de andere kant van de regenboog? Als we allebei zijn geworden wie we echt willen zijn, bedoel ik. Misschien worden we dan wel weer helemaal opnieuw verliefd op elkaar? Wie weet?”
“Wie weet.. Het klinkt inderdaad wel mooi, als je het zo zegt.”
“Laten we het dan daar op houden. Geen afscheid. Gewoon een ‘Tot aan de andere kant van de regenboog’?”
Sam en Noa staan allebei op en omhelzen elkaar. Misschien wel minutenlang. Het is veel te laat om de tijd nog bij te houden.
“Tot aan de andere kant”, fluistert Sam.
“Ik zie je daar.”
Sam loopt mee naar het raam, waar Noa weer naar buiten klimt. Een laatste glimlach. Het wachten tot Noa helemaal uit het zicht is verdwenen. Het lijkt een eeuwigheid te duren.
Dan sluit Sam de gordijnen. Van binnen weet ze het zeker. De regenboog is een illusie. Dit was een afscheid..
Snakebite
Superlid
Hoofdstuk 17: Dauw
“Kom op, je kunt het. Ik weet zeker dat je weet wat de bedoeling is..”
Sam zegt het op een toon die zo lief als mogelijk moet klinken, maar sinds haar breuk met Noa lukt dat nog minder goed dan daarvoor. Alles klinkt bitter.
Juultje staart haar verwachtingsvol aan, terwijl haar benen druk alle kanten uit bewegen. Stilzitten heeft ze nooit echt gekund. Ook niet op de wc.
“Toe maar! Dan gaan we daarna een feestje vieren!”
Sam heeft bepaald geen behoefte aan een feestje. Maar wel aan een overwinning. Juultje zo ver krijgen dat ze haar eerste succesvolle toiletbezoek aflegt, zou nu de ultieme winst zijn. Sam weet zelf ook niet goed waarom ze dit als haar projectje heeft gekozen, maar als je ergens aan begint..
De ironie ontgaat haar ook niet. Toegeven dat het verlies van een stukje van je eigen zindelijkheid juist fijn voor haar is.. en dan iemand anders wijsmaken dat ze juist WEL zindelijk moeten zijn? Eigenlijk is dat wel een beetje het toppunt.
"Dat ik het niet erg vind, wil niet zeggen dat het voor jou ook het beste is, hè?”
Juultje staart intussen alle kanten op. Het projectje van Sam gaat aan haar voorbij en eigenlijk is Sam ook wel duidelijk dat Juultje hier nog niet aan toe is. Maar ze heeft nog één geheim wapen.
“Misschien helpt dit je wel een beetje”, zegt Sam, terwijl ze de kraan opendraait.
Het water loopt via de wasbak de afvoer in. Stromend water. Als er één geluid is, waar Sam altijd spontaan van moet plassen is dit het wel. Maar Juultje heeft nog altijd nul interesse.
“Goedemorgen, allebei! Hé, Juultje! Wat ben jij goed bezig, zeg!”
Pip steekt haar altijd vrolijke gezicht naar binnen. Ze is duidelijk een beetje verbaasd door het tafereel dat ze daar aantreft, maar geeft het snel een positieve draai.
“Bezig is ze anders nog niet”, zeurt Sam.
“Daar is ze ook nog niet bepaald klaar voor, hè?”
Juultje raakt de situatie inmiddels ook wel aardig zat. Ze wil andere dingen doen dan dit rare spel.
“Bee..! Bee!”, roept ze ongeduldig.
“Ik denk dat ze haar beer wil?”, vraagt Pip aan Sam.
“Ja, die staat bij de bank, geloof ik.”
Pip loopt naar de woonkamer om de beer van Juultje te zoeken, terwijl Sam het mislukken van haar nieuwste poging betreurt.
“Ik zie niks, Sam!”
Sam zucht en loopt snel naar de woonkamer. Ze vinden de beer uiteindelijk in één van de keukenkastjes. Niemand die precies weet hoe hij daar terecht is gekomen.
“Juultje? We hebben Beer gevonden!”, roept Pip opgelucht.
Maar voordat ze met de knuffel naar de wc kunnen lopen, komt Juultje al op ze afgerend.
“Bee!”, kraait ze vrolijk.
Sam haalt haar schouders op.
“Ik haal haar luier wel even.”
Met een ruime dosis ergernis loopt Sam terug naar de badkamer. Bij de eerste stap voelt ze direct nattigheid. Letterlijk. Ze staat met haar voet in een serieuze plas nattigheid..
Het kost Sam alle zelfbeheersing die ze maar kan vinden om niet in gillen uit te barsten. Zo snel als ze kan, trekt ze haar sok uit en veegt ze de rommel op met een handdoek. De kraan loopt nog steeds en die geeft haar in gedachte een alternatieve uitleg voor deze situatie.
“Ik WIL het niet eens weten..”
De handdoek en sokken verdwijnen in de wasmachine. Vervolgens draait Sam de kraan dicht en slaat ze haar armen over elkaar. Ze staart in de spiegel en zucht.
“Nu moet ik verdorie zelf..”
Een paar minuten later zit Sam weer aan de keukentafel, verzonken in haar economieboeken. De herkansing is inmiddels al erg dichtbij. Die moet en zal ze halen. Pip observeert haar van een afstandje en heeft door hoe moeilijk Sam het heeft.
Na even twijfelen besluit Pip het toch te doen. Ze loopt naar het aanrecht en maakt stiekem een flesje ranja voor Sam klaar. Demonstratief zet ze het flesje vervolgens naast Sam neer. Die kijkt verbaasd op.
“Wat is dit?”
“Een flesje. Je moet ook wat drinken.”
“Ik moet lezen. Lezen is leren.”
“Zal ik je helpen? Ik kan je de begrippen afvragen? Of helpen met je flesje? Je moet ook een beetje ontspannen, hè?”
“Ik moet.. ik moet..”, bromt Sam.
Met veel te veel ergernis slaat ze de pagina in haar boek om.
“Dit gaat toch niet werken, Sam?”
“Ik weet echt wel wat er voor mij werkt en wat niet.”
“Prima. Ik ga je niet dwingen. Maar ik zeg je wel dat dit fout gaat aflopen.”
“Bedankt voor het vertrouwen.”
“Ik heb alle vertrouwen in je kunnen. Maar niet in je kinderachtige gedrag, Sam.”
“Oh, dus nu is mijn kinderachtige gedrag ineens niet goed voor me?”
Pip schudt haar hoofd. Waar is dat lieve meisje toch gebleven?
“Dat was goed-kinderachtig. Dit niet. Nu ben je gewoon strontvervelend. Voor iedereen.”
“Dat is dan jammer voor iedereen. Misschien moet iedereen me dan gewoon even met rust laten en niet steeds vertellen wat ik moet doen. Iedereen weet tenslotte niet hoe ik me voel, oké?”
Nu is het Pip die een zucht van ergernis slaakt.
“Sam, iederéén weet hoe jij je voelt. Die negatieve energie kunnen ze vanaf de Maan nog meten!”
“Hilarisch.”
“Ik meen het, Sam. Je kunt niet iedereen meetrekken in jouw rothumeur. Het is ontzettend rot voor je dat het uit is met Noa, maar daar kan IK niets aan doen. Of Maya. Of Juultje.”
“Ach, Juultje..”
“Prima. Dan kun je het ook zo krijgen.”
Sam wil Pip een vragende blik toewerpen, maar die is razendsnel. Ze pakt Sam bij haar bovenarm vast en trekt haar uit haar stoel. Ze is niet agressief. Het doet geen pijn. Maar Sam heeft geen andere keuze dan haar te volgen.
Pip neemt Sam mee naar de gang en de ingang van de voorraadkast, direct naast de kapstok. Daar laat ze Sam haar arm los en pakt ze haar eigen tas.
“Wat is het grote plan?”
“Jij hebt wat perspectief nodig”, zegt Pip, voordat ze een dikke map uit haar tas haalt.
Vervolgens haalt ze een zaklamp van de kapstok en reikt Sam deze aan. Sam besluit het spel maar mee te spelen en neemt zowel de zaklamp als het dossier aan.
Dan duwt Pip Sam de voorraadkast in.
“Hé, wat doe je?”, roept Sam, die langzaam begint te beseffen dat het Pip menens is.
“Lees en leer”, bijt Pip haar toe.
Voordat Sam kan reageren wordt de deur dichtgeslagen en op slot gedraaid. De lichtknop wordt op de gang ingedrukt en Sam blijft achter in een duisternis die perfect past bij haar humeur..
Snakebite
Superlid
Zei er nou iemand 'cliffhanger'? 
Hoofdstuk 18: Zonsverduistering
Het is ruim een uur later als Pip op de deur van de voorraadkast klopt.
“Ben je intussen uitgelezen?”
“Zo ongeveer.”
“Mooi.”
Pip draait de sleutel om en opent de deur. Sam zit op de grond. Het dossier dat Pip haar heeft gegeven ligt op haar schoot. Ze speelt met de zaklamp, die inmiddels duidelijk een stuk minder fel schijnt. Er waren tenslotte genoeg pagina’s die bij dat kunstlicht gelezen moesten worden.
“Wat denk je ervan?”
Sam sluit haar ogen zodra Pip het grote licht in de voorraadkast aandoet. Ze was net een beetje gewend aan de duisternis en het duurt even voordat haar ogen opnieuw gewend zijn aan de zee van licht. Ze maakt meteen van de gelegenheid gebruik om de tranen weg te vegen, maar blijft verder zwijgen.
“Het is veel, dat weet ik.”
Terwijl ze nog steeds met haar ogen knippert, haalt Sam haar schouders op. Het is geen desinteresse of respectloosheid. Ze weet gewoonweg niet wat ze moet zeggen. Het dossier van Juultje heeft juist grote indruk op haar gemaakt. Uiteindelijk kijkt ze stilletjes op naar Pip.
“Kun je jezelf voorstellen hoe het moet zijn? Jij zit hier nu een uur. Juultje heeft dit meer dan twaalf jaar moeten ervaren. Elke seconde van elke dag. Niets anders kunnen dan gewoon bestaan.”
“Het is marteling”, geeft Sam toe.
“Als je dat maar weet. Mensen roepen tegenwoordig zo snel dat we anderen maar gewoon op moeten sluiten, zonder dat ze echt beseffen hoe heftig dat is.”
Sam knikt. Ze heeft zichzelf er ook regelmatig schuldig aan gemaakt. Elke keer als er op het nieuws iets te zien was over plofkraken, taakstraffen, loverboys. Of – erger nog – theedrinkers.
“Is dat wat je bedoelt met een ander perspectief krijgen?”, vraagt Sam.
“Ik weet dat dit waarschijnlijk niet de meest pedagogisch verantwoorde manier is, maar wel de meest efficiënte. Ergens denk ik dat jij waarschijnlijk hetzelfde zou hebben gedaan in mijn plaats.”
“Sorry”, zucht Sam. “Ik wist natuurlijk wel iets van Juultje. Van wat ze heeft meegemaakt. Maar om het hele verhaal zo terug te lezen.. ik had nooit zo moeten doen.”
Pip hurkt voor Sam neer.
“Het gaat er niet om dat jij zogenaamd weer eens iets fout hebt gedaan. Geloof me, Juultje is het al lang weer vergeten. Maar als jij zo blijft doen als je vandaag bezig was.. En gisteren ook.. Dan gaat ze dat associëren met jou. Die negativiteit. Dan ben je haar kwijt, Sam. Je raakt zo haar vertrouwen kwijt. En ik weet dat dat niet is wat je wil.”
Sam kijkt weg. Erkennen dat Juultje langzaam een plekje in haar hart heeft weten te veroveren zou een brug te ver zijn. Bovendien zou ze dan moeten erkennen dat ze überhaupt een hart hééft. Kom nou, ze is Iron Man niet.
“Praat met me, Sam”, vervolgt Pip haar betoog. “Je hebt nu zelf gelezen dat – wat er ook speelt – het altijd erger kan. Niet belangrijker. Jij bent net zo goed belangrijk. Maar wel erger. Voorkom dat en vertel me wat er aan de hand is.”
Sam slikt. Ze heeft grote moeite om haar houding te bewaren.
“Het is.. het is gewoon uit met Noa. No big deal”, liegt ze.
Sam kijkt Pip opnieuw aan. Ze zet een neppe glimlach op, maar Pip prikt er meteen doorheen. Sam haar ogen vertellen tenslotte een heel ander verhaal.
“Je hoeft je verdriet niet weg te stoppen”, reageert Pip oprecht.
Medelijden, gadver. Nog zoiets waar Sam een hekel aan heeft. Mensen die medelijden met je hebben. Ze staat op. Klaar om te vluchten uit deze situatie. Anders gaat het héél snel, héél verkeerd.
Pip staat zelf ook op en ondanks dat Sam snel genoeg is om langs haar heen te stappen, lukt het haar om Sam bij haar pols te pakken. Sam blijft staan en kijkt eerst naar haar pols, daarna naar Pip.
“Denk je dat ik niet weet hoeveel pijn een gebroken hart kan doen?”
Sam zoekt naar een goede, ongepaste comeback. Het lukt niet. Ze heeft niets meer. Haar lippen bewegen een aantal keer, alsof ze probeert om toch iets te zeggen. Er komt geen geluid. Als ze Pip aankijkt, houdt ze het niet meer tegen.
“Ach, kom hier.”
Sam laat het gebeuren. Pip slaat haar armen om haar heen en knuffelt haar stevig. Het is een stukje ‘niet meer kunnen’ en een stukje ‘niet meer willen’, maar Sam haar verzet is gebroken. Voorzichtig pakt ze Pip ook vast. Haar bewegingen zijn nog net niet in slow motion. Uiteindelijk begraaft ze haar gezicht tussen Pip haar hals en borst. Ze huilt. De kraan is open.
“Ik kan niet meer”, snikt ze.
“Jij kunt alles”, reageert Pip meteen. “Nu misschien even niet, maar dat komt wel weer. Kijk nou naar Juultje. Hoe lang het ook duurt, die deur gaat een keer open. Dat licht gaat een keer aan. En die pijn? Die gaat een keer voorbij.”
“Zo voelt het anders niet.”
“Jij wilt gewoon te veel en te snel. Daarom leg je jezelf en anderen zoveel druk op. Maar het lukt niet altijd op die manier. Soms moet je iets gewoon op zijn beloop laten. Het laten zijn. Niets negeren, maar ook proberen om het niet te regisseren.”
“Maar die tijd heb ik niet meer. De herkansing is al over..”
“Die herkansing? Die ga jij hoe dan ook rocken, Sam. Ik heb net al je laatste sommen en opdrachten bekeken en je had verdorie alles goed! Ik weet dat je nog niet klaar bent met het proefexamen, maar je hebt wel al meer dan een zeven!”
Sam haalt haar schouders op.
“Ik ga het je bewijzen, oké?”
Pip maakt zich los uit de knuffel en veegt zorgzaam de tranen van Sam weg. Ze laat een hand rusten op de wang van Sam.
“We gaan dadelijk samen op de bank zitten. Ik ga je allerlei vragen over de stof stellen en dan zul jij zien hoe goed je alles al kent. En daarna ga je toegeven dat ik gelijk heb.”
“Onwaarschijnlijk..”
“Zelfs al zeg je het niet; we zullen het allebei van binnen weten”, plaagt Pip haar terug.
Een waardige tegenstander. Alsof Sam er nog niet van overtuigd was dat Pip ergens in een lab is gemaakt.
“Eén ding”, zegt Pip. “Ik wil wel dat je nu een luier om gaat doen. Doe je pyjama ook maar meteen.”
"Waarom? Het is half vier!”
“Omdat ik wil dat je ontspant en alle beetjes helpen. Je zult zien dat het dan nog beter gaat. Wil je dat ik je help?”
Pip laat geen ruimte voor onderhandelingen.
“Nee, dankjewel. Ik kan het zelf.”
“Jij kunt alles.”
Pip kreeg gelijk. Sam kon elke vraag beantwoorden, zowel de makkelijke als de moeilijke. Soms was het nodig om een klein stukje aan te vullen, maar in de basis wist Sam alles wel. Af en toe probeerde Pip haar voor de gek te houden met een nepvraag, maar ook dat had Sam steeds meteen door. Dat herexamen gaat geen probleem zijn.
Bij het avondeten heeft Sam uiteindelijk zelfs haar bord leeggegeten. Pip heeft er extra op gelet, want liefdesverdriet is meestal niet goed voor iemands eetlust. Maar ook op dat punt is ze inmiddels wel gerustgesteld.
Als Sam en Juultje eenmaal in bed liggen, blijft Pip met Maya over in de woonkamer. Ze drinken samen een glas wijn en praten uitvoerig over de meiden. Het is duidelijk dat Maya enorm tevreden is met de aanwezigheid van Pip gedurende de laatste paar dagen. Maar Pip zit met een flinke steen in haar maag.
Zodra er een geschikte stilte valt, zet Pip haar glas op tafel.
“Ik.. moet je eigenlijk iets vertellen”, begint ze voorzichtig.
Maya kijkt haar geïnteresseerd aan.
“Oei, wat heeft Juultje vandaag stuk gemaakt?”, lacht ze.
“Nee, niets. Dit.. gaat om mij. Er is iets dat ik je nog niet heb verteld, maar dat je wel zou moeten weten.”
“Dat klinkt serieus?”
“Eigenlijk kan ik het je beter laten zien.”
Pip knikt. Ze gaat staan en tilt haar linkerbeen op. Voorzichtig zet ze die op haar stoel. Tergend langzaam begint ze haar broekspijp omhoog te rollen.
Hoofdstuk 18: Zonsverduistering
Het is ruim een uur later als Pip op de deur van de voorraadkast klopt.
“Ben je intussen uitgelezen?”
“Zo ongeveer.”
“Mooi.”
Pip draait de sleutel om en opent de deur. Sam zit op de grond. Het dossier dat Pip haar heeft gegeven ligt op haar schoot. Ze speelt met de zaklamp, die inmiddels duidelijk een stuk minder fel schijnt. Er waren tenslotte genoeg pagina’s die bij dat kunstlicht gelezen moesten worden.
“Wat denk je ervan?”
Sam sluit haar ogen zodra Pip het grote licht in de voorraadkast aandoet. Ze was net een beetje gewend aan de duisternis en het duurt even voordat haar ogen opnieuw gewend zijn aan de zee van licht. Ze maakt meteen van de gelegenheid gebruik om de tranen weg te vegen, maar blijft verder zwijgen.
“Het is veel, dat weet ik.”
Terwijl ze nog steeds met haar ogen knippert, haalt Sam haar schouders op. Het is geen desinteresse of respectloosheid. Ze weet gewoonweg niet wat ze moet zeggen. Het dossier van Juultje heeft juist grote indruk op haar gemaakt. Uiteindelijk kijkt ze stilletjes op naar Pip.
“Kun je jezelf voorstellen hoe het moet zijn? Jij zit hier nu een uur. Juultje heeft dit meer dan twaalf jaar moeten ervaren. Elke seconde van elke dag. Niets anders kunnen dan gewoon bestaan.”
“Het is marteling”, geeft Sam toe.
“Als je dat maar weet. Mensen roepen tegenwoordig zo snel dat we anderen maar gewoon op moeten sluiten, zonder dat ze echt beseffen hoe heftig dat is.”
Sam knikt. Ze heeft zichzelf er ook regelmatig schuldig aan gemaakt. Elke keer als er op het nieuws iets te zien was over plofkraken, taakstraffen, loverboys. Of – erger nog – theedrinkers.
“Is dat wat je bedoelt met een ander perspectief krijgen?”, vraagt Sam.
“Ik weet dat dit waarschijnlijk niet de meest pedagogisch verantwoorde manier is, maar wel de meest efficiënte. Ergens denk ik dat jij waarschijnlijk hetzelfde zou hebben gedaan in mijn plaats.”
“Sorry”, zucht Sam. “Ik wist natuurlijk wel iets van Juultje. Van wat ze heeft meegemaakt. Maar om het hele verhaal zo terug te lezen.. ik had nooit zo moeten doen.”
Pip hurkt voor Sam neer.
“Het gaat er niet om dat jij zogenaamd weer eens iets fout hebt gedaan. Geloof me, Juultje is het al lang weer vergeten. Maar als jij zo blijft doen als je vandaag bezig was.. En gisteren ook.. Dan gaat ze dat associëren met jou. Die negativiteit. Dan ben je haar kwijt, Sam. Je raakt zo haar vertrouwen kwijt. En ik weet dat dat niet is wat je wil.”
Sam kijkt weg. Erkennen dat Juultje langzaam een plekje in haar hart heeft weten te veroveren zou een brug te ver zijn. Bovendien zou ze dan moeten erkennen dat ze überhaupt een hart hééft. Kom nou, ze is Iron Man niet.
“Praat met me, Sam”, vervolgt Pip haar betoog. “Je hebt nu zelf gelezen dat – wat er ook speelt – het altijd erger kan. Niet belangrijker. Jij bent net zo goed belangrijk. Maar wel erger. Voorkom dat en vertel me wat er aan de hand is.”
Sam slikt. Ze heeft grote moeite om haar houding te bewaren.
“Het is.. het is gewoon uit met Noa. No big deal”, liegt ze.
Sam kijkt Pip opnieuw aan. Ze zet een neppe glimlach op, maar Pip prikt er meteen doorheen. Sam haar ogen vertellen tenslotte een heel ander verhaal.
“Je hoeft je verdriet niet weg te stoppen”, reageert Pip oprecht.
Medelijden, gadver. Nog zoiets waar Sam een hekel aan heeft. Mensen die medelijden met je hebben. Ze staat op. Klaar om te vluchten uit deze situatie. Anders gaat het héél snel, héél verkeerd.
Pip staat zelf ook op en ondanks dat Sam snel genoeg is om langs haar heen te stappen, lukt het haar om Sam bij haar pols te pakken. Sam blijft staan en kijkt eerst naar haar pols, daarna naar Pip.
“Denk je dat ik niet weet hoeveel pijn een gebroken hart kan doen?”
Sam zoekt naar een goede, ongepaste comeback. Het lukt niet. Ze heeft niets meer. Haar lippen bewegen een aantal keer, alsof ze probeert om toch iets te zeggen. Er komt geen geluid. Als ze Pip aankijkt, houdt ze het niet meer tegen.
“Ach, kom hier.”
Sam laat het gebeuren. Pip slaat haar armen om haar heen en knuffelt haar stevig. Het is een stukje ‘niet meer kunnen’ en een stukje ‘niet meer willen’, maar Sam haar verzet is gebroken. Voorzichtig pakt ze Pip ook vast. Haar bewegingen zijn nog net niet in slow motion. Uiteindelijk begraaft ze haar gezicht tussen Pip haar hals en borst. Ze huilt. De kraan is open.
“Ik kan niet meer”, snikt ze.
“Jij kunt alles”, reageert Pip meteen. “Nu misschien even niet, maar dat komt wel weer. Kijk nou naar Juultje. Hoe lang het ook duurt, die deur gaat een keer open. Dat licht gaat een keer aan. En die pijn? Die gaat een keer voorbij.”
“Zo voelt het anders niet.”
“Jij wilt gewoon te veel en te snel. Daarom leg je jezelf en anderen zoveel druk op. Maar het lukt niet altijd op die manier. Soms moet je iets gewoon op zijn beloop laten. Het laten zijn. Niets negeren, maar ook proberen om het niet te regisseren.”
“Maar die tijd heb ik niet meer. De herkansing is al over..”
“Die herkansing? Die ga jij hoe dan ook rocken, Sam. Ik heb net al je laatste sommen en opdrachten bekeken en je had verdorie alles goed! Ik weet dat je nog niet klaar bent met het proefexamen, maar je hebt wel al meer dan een zeven!”
Sam haalt haar schouders op.
“Ik ga het je bewijzen, oké?”
Pip maakt zich los uit de knuffel en veegt zorgzaam de tranen van Sam weg. Ze laat een hand rusten op de wang van Sam.
“We gaan dadelijk samen op de bank zitten. Ik ga je allerlei vragen over de stof stellen en dan zul jij zien hoe goed je alles al kent. En daarna ga je toegeven dat ik gelijk heb.”
“Onwaarschijnlijk..”
“Zelfs al zeg je het niet; we zullen het allebei van binnen weten”, plaagt Pip haar terug.
Een waardige tegenstander. Alsof Sam er nog niet van overtuigd was dat Pip ergens in een lab is gemaakt.
“Eén ding”, zegt Pip. “Ik wil wel dat je nu een luier om gaat doen. Doe je pyjama ook maar meteen.”
"Waarom? Het is half vier!”
“Omdat ik wil dat je ontspant en alle beetjes helpen. Je zult zien dat het dan nog beter gaat. Wil je dat ik je help?”
Pip laat geen ruimte voor onderhandelingen.
“Nee, dankjewel. Ik kan het zelf.”
“Jij kunt alles.”
Pip kreeg gelijk. Sam kon elke vraag beantwoorden, zowel de makkelijke als de moeilijke. Soms was het nodig om een klein stukje aan te vullen, maar in de basis wist Sam alles wel. Af en toe probeerde Pip haar voor de gek te houden met een nepvraag, maar ook dat had Sam steeds meteen door. Dat herexamen gaat geen probleem zijn.
Bij het avondeten heeft Sam uiteindelijk zelfs haar bord leeggegeten. Pip heeft er extra op gelet, want liefdesverdriet is meestal niet goed voor iemands eetlust. Maar ook op dat punt is ze inmiddels wel gerustgesteld.
Als Sam en Juultje eenmaal in bed liggen, blijft Pip met Maya over in de woonkamer. Ze drinken samen een glas wijn en praten uitvoerig over de meiden. Het is duidelijk dat Maya enorm tevreden is met de aanwezigheid van Pip gedurende de laatste paar dagen. Maar Pip zit met een flinke steen in haar maag.
Zodra er een geschikte stilte valt, zet Pip haar glas op tafel.
“Ik.. moet je eigenlijk iets vertellen”, begint ze voorzichtig.
Maya kijkt haar geïnteresseerd aan.
“Oei, wat heeft Juultje vandaag stuk gemaakt?”, lacht ze.
“Nee, niets. Dit.. gaat om mij. Er is iets dat ik je nog niet heb verteld, maar dat je wel zou moeten weten.”
“Dat klinkt serieus?”
“Eigenlijk kan ik het je beter laten zien.”
Pip knikt. Ze gaat staan en tilt haar linkerbeen op. Voorzichtig zet ze die op haar stoel. Tergend langzaam begint ze haar broekspijp omhoog te rollen.
Snakebite
Superlid
Thanks! Goed om te horen dat ik 't nog niet verleerd ben.
Dankjewel! Hoofdstuk 18 staat inmiddels hierboven!
SilentWitness
Gewaardeerd Lid
Ik heb twee vragen, @Snakebite.
1. Word jij betaald per cliffhanger?
2. Zo ja, waar kan ik solliciteren?
1. Word jij betaald per cliffhanger?
2. Zo ja, waar kan ik solliciteren?
Snakebite
Superlid
Dankjewel!
"Uneasy lies the head that wears a crown".. Thanks; hopelijk bevallen de volgende hoofdstukken net zo goed!
Dat wordt allemaal onthuld in het volgende hoofdstuk!
Nee, helaas. I wish..
Dankjewel!
De speen slingert zeker nog ergens rond in het strandhuisje. Zou ik het verhaal in beeld kunnen vertellen, dan zou je die ongetwijfeld vaker hebben zien terugkomen. Maar alles moet wel dienen om het verhaal vooruit te brengen. Ik ben niet het type schrijver om dingen te benoemen, puur om ze te benoemen. Daarnaast: als ik het idee heb dat een bepaald plotpunt (zoals de speen) voor de meeste lezers al in de lijn der verwachting ligt, dan ben ik vaak extra geneigd om die verwachtingen compleet te omzeilen. Iets met twists, endezeau.
Dat gezegd hebbende.. het volgende hoofdstuk zal je ongetwijfeld goed bevallen, lol..
Snakebite
Superlid
Is dat nog steeds de meest populaire theorie?
SilentWitness
Gewaardeerd Lid
Mijn andere opties zijn A) dat Pip een onderbeenprothese heeft of B) recent een tatoeage heeft laten zetten op of nabij haar kuit of enkel.Is dat nog steeds de meest populaire theorie?
Beide opties lijken me, in de context van dit verhaal, echter niet zo relevant.
Een enkelband zou zelfs nog een verband met Celblok D kunnen zijn, aangezien de meeste van jouw verhalen zich blijkbaar in hetzelfde universum afspelen
Snakebite
Superlid
Misschien is het wel een gang-tattoo?Mijn andere opties zijn A) dat Pip een onderbeenprothese heeft of B) recent een tatoeage heeft laten zetten op of nabij haar kuit of enkel.
Beide opties lijken me, in de context van dit verhaal, echter niet zo relevant.
Een enkelband zou zelfs nog een verband met Celblok D kunnen zijn, aangezien de meeste van jouw verhalen zich blijkbaar in hetzelfde universum afspelen
Uiteraard spelen ze zich allemaal in hetzelfde universum af: mijn hoofd.
I'm just dragging you all down into the cesspool with me.. 
Luier 86
Superlid
Ik weet niet of het de populaire theorie is; het is mijn richting die het op lijkt te kunnen omdat het daar in eerdere posts over gingIs dat nog steeds de meest populaire theorie?
Snakebite
Superlid
Tja, wat kan ik daar op zeggen zonder iets te spoilen? Hmm..
Ik denk dat ik de komende - laten we zeggen - dag of twee beter even niet naar de reacties kan kijken..