Nog niet klaar Sofie
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Snakebite
Superlid
Jups. We naderen het einde.
Tja, er moeten intussen wel een aantal pionnen van het bord worden gehaald. Anders is het eindspel nogal onoverzichtelijk.
Of het inderdaad deze pionnen zijn die van het lijstje afkunnen? Mogelijk.
#hoofdstuk 24Dat is een interessante theorie! Een goede reden om namen op lijstjes altijd door te strepen in potlood.
Dankjewel! Wat leuk om te horen!
Naja, de dingen die de stalker laat doen zijn natuurlijk bedoeld als iets naars. Dus heel enthousiast word ik er zelf meestal niet van, aangezien ik er bij het schrijven altijd te diep inzit. Altijd fijn als de lezers er dan toch enthousiast van kunnen worden, maar het is even afwachten of ik dat vol kan houden.Wat een verhaal Snakebite... Ik vind het zo gaaf hoe het verhaal zich nu ontwikkelt. Ik hoopte hier een beetje op en tegelijkertijd komt het als verrassingDe straf die Renée er op heeft zitten... de gedwongen dynamiek tussen Renée en Sofie...grote zus en kleine zus...Renée volop in veel te dikke luiers, Sofie aan de luierbroekjes...ik raak zo opgezogen in het verhaal dat ik bijna vergeet dat ik ook nog wil weten wie de stalker is...met de nadruk op bijna
#hoofdstuk24
Snakebite
Superlid
Thanks!
Je hebt nog tot zondag.. dan komt hoofdstuk 22 en zal alles wel weer veranderen.
Zo, daar ga je een sprong terug in de tijd! De aanwijzingen zijn inderdaad al vanaf het begin van het verhaal verstopt, maar dat geldt natuurlijk ook voor de valse hints.
Nog even! #hoofdstuk24
Dankjewel!Wat een heftig einde van dit geweldig hoofstuk weer
"Noem je me nu een slang?"
(Ik heb helaas een alibi. Ik zat achter mijn laptop toen het gebeurde..
)Ik blijf maar teruglezen. H11 is interessant. Deze foto is Sofie dus laatst onder ogen gekomen. In de doos met oude wetboeken terwijl Spoor rechten heeft gedoceerd. Tja de puzzel heb ik nog niet gelegd...maar die foto...die foto...
Snakebite
Superlid
Het is geen toeval dat ik exact dezelfde woorden heb gebruikt in hoofdstuk 11 (serie 1, vorig jaar) en toen Sofie die foto vond.
Ja ik dacht al dat het geen toeval was. O.a. "twee druppels" viel mij op. Dit is wel heel toevallig. Hoe kan iemand nou zo op Sofie lijken? Toeval? Een tweeling (maar dat kan niet ivm de oudheid van de foto). Is het een jeugdfoto van haar moeder? Maar wie was dat dan en hoe lopen die lijntjes? Of lijkt Sofie gewoon toevallig op iemand uit het verleden en is zij daar nu de dupe van? Pff...de hele puzzel heb ik dan nog lang niet gelegd merk ik al.
Nog wat losse flodders:
De foto is oud/vergeeld...dat moet er op wijzen dat de Stalker al wat ouder is / een langer verleden heeft (al dan niet duister) en het verwijst naar een verleden waar Sofie -direct of indirect- onderdeel van is (geweest). In iig laat H11 zien dat de stalker een tijdje heeft vast gezeten, al dan niet in een instelling. En slikt pillen om...tja om wat? De Stalker zegt in H11 ook: hoe heeft het wéér zover kunnen komen...dus hij/zij heeft al eerder iets op zijn/haar kerfstok gehad...
En in H12 (ontmaskering Dimi) is er iemand geweest die heel bewust de aandacht naar Dimi heeft weten af te leiden (zie hieronder). Iemand moet dat moment geregisseerd kunnen hebben. Daarvoor is een huisgenoot weer voordehandliggend en niet een ouder persoon...
Nog wat losse flodders:
De foto is oud/vergeeld...dat moet er op wijzen dat de Stalker al wat ouder is / een langer verleden heeft (al dan niet duister) en het verwijst naar een verleden waar Sofie -direct of indirect- onderdeel van is (geweest). In iig laat H11 zien dat de stalker een tijdje heeft vast gezeten, al dan niet in een instelling. En slikt pillen om...tja om wat? De Stalker zegt in H11 ook: hoe heeft het wéér zover kunnen komen...dus hij/zij heeft al eerder iets op zijn/haar kerfstok gehad...
En in H12 (ontmaskering Dimi) is er iemand geweest die heel bewust de aandacht naar Dimi heeft weten af te leiden (zie hieronder). Iemand moet dat moment geregisseerd kunnen hebben. Daarvoor is een huisgenoot weer voordehandliggend en niet een ouder persoon...
En haar zijn we ook nog nergens tegen gekomen in het verhaal. Kan zijn dat ze haar eigen leven is gaan leven, maar ik broed op wat dwarsverbanden...
Het is misschien ver gezocht, maar is het misschien een personage uit het verhaal "zomersneeuw"?. Pip bijvoorbeeld?. Ik ga nu echt raaskallen ik weet het, maar het zou bij @Snakebite zo maar kunnen natuurlijk.
Goed punt Vino!
Ik ging uit van de koppeling tussen Ontspoord en Sofie. Maar wat nou als er een koppeling zit tussen Zomersneeuw en Sofie! En wat nou als sommige personen een naamsverandering hebben ondergaan? Het karakter van Puck en Pip vind ik sterk op elkaar lijken bijvoorbeeld. Alleen vind ik het lastig om de verhalen qua tijdsperiode op elkaar uit te lijnen...
Is er ergens een lijst met welke volgorde we de verhalen hoofdstukken het beste kunnen lezen?Ah, de mogelijkheden!
Zomersneeuw heb ik pas uitgewerkt na de eerste serie van Sofie. Die overlap zal er niet zijn, omdat de hints er echt al vanaf het begin in verstopt zitten. Over andere verhalen houd ik wijselijk mijn mond.
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Waar blijft het nieuwe hoofdstuk nooouuu...? Het is nu een dag verder en mijn geduld heeft zich verloren gelegd...
(Ik sta je maar te stangen hoor, neem gerust de tijd om het volgende hoofdstuk op jouw gewenste tempo te publiceren.
)
Snakebite
Superlid
Persoonlijke omstandigheden zaten even in de weg. #22 volgt over een paar uur, de rest gewoon volgens schema. Des te korter is het wachten op #23.Waar blijft het nieuwe hoofdstuk nooouuu...? Het is nu een dag verder en mijn geduld heeft zich verloren gelegd... Bekijk bijlage 44749
(Ik sta je maar te stangen hoor, neem gerust de tijd om het volgende hoofdstuk op jouw gewenste tempo te publiceren.
Paddy
Superlid
Toch niet weer om 4 uur snachts... ga jij wel eens optijd naar bed?
beddenplasser
volwassen peuter
Misschien moet de vraag nog anders worden gesteld. Wie zegt dat de woordjes 'op tijd' wel relevant zijn en niet moeten worden weggelaten ?
Snakebite
Superlid
Hoofdstuk 22: En-passant
Sofie heeft het idee dat tegelijkertijd de muren op haar afkomen, de vloer onder haar vandaan zakt en het plafond naar beneden komt. Ze staart van het bericht op haar telefoon via Renée naar de beelden bij het nieuwsbericht op de televisie en weer terug. Er spelen zich teveel processen tegelijkertijd af in haar hoofd. De stress uit zich al snel in een duizeling, die Sofie dwingt om de leuning van de bank vast te pakken en voorzichtig te gaan zitten.
“Ze hebben hem naar het ziekenhuis gebracht.”
Sofie schudt met haar hoofd om de duizeling kwijt te raken, waarna ze haar telefoon op de tafel legt. Renée haar woorden zijn amper genoeg om Sofie er aan te herinneren dat Renée hier aanwezig is. Laat staan helderheid te creëren in Sofie haar hoofd. Met de grootst mogelijke moeite lukt het haar om de processen te ordenen en prioriteiten te stellen.
“Hoor je me wel?”, vraagt Renée.
Al die tijd houdt Renée zich krampachtig stil onder het dekentje op de bank. Het idee dat de stalker elke beweging kan volgen is genoeg om Renée zo ver te krijgen dat ze zich overal aan houdt. De beelden op de televisie hebben haar ook geschokt.
“Hij leeft..”
De woorden dreunen nog even door in Sofie haar hoofd, voordat ze weer helder en bewust van de wereld om haar heen wordt. Daniël leeft.. het is een prettige prikkel, maar niet één die Sofie haar emoties richting het positieve kan bewegen.
“Wat?”
“Daniël. Hij leeft!”, reageert Renée. “Ze zeggen dat hij zelf uit de auto heeft kunnen komen. Omstanders hebben hem uit het water gehaald. Alleen lichte verwondingen.”
“Godzijdank”, mompelt Sofie.
Ze staart nu naar de televisie. Beelden van de plek van het ongeluk. De kapotte vangrails. De remsporen op de snelweg, die overgaan in weggeslagen gras en modder. Alles aan het plaatje laat het woord ‘graf’ echoën in haar gedachten. Dat – en de woorden die de stalker stuurde.
“Anders beginnen we meteen op slechte voet en moet ik de handrem aantrekken.”
Het kan toch geen toeval zijn? Sofie weet oprecht niet wat ze er precies van moet denken. Het kippenvel staat op haar armen. Het dreigement van de stalker was dat dit zou gebeuren als Sofie en Renée zich niet meteen aan de nieuwe regels zouden gaan houden. En ze waren te laat. Slechts een paar minuten, maar te laat is blijkbaar te laat.
“Als je Puck echt wil beschermen, dan maak je het uit.”
Andere woorden van de stalker die rond blijven spoken in de gedachten van Sofie.
Wat moet ze nou in ’s hemelsnaam doen? Dat de stalker heel, héél serieus genomen moet worden is intussen wel duidelijk. Maar haar relatie met Puck verbreken? Dat is wel het allerlaatste dat Sofie wil meemaken in haar leven. Ze kan zich haar leven niet meer zonder Puck voorstellen. Dat WIL ze zich ook helemaal niet voorstellen. Dat kan gewoon niet.
Maar wat als de stalker Puck iets aandoet?
Sofie zou het zichzelf nooit vergeven als Puck door haar toedoen iets zou overkomen. Dat Puck gekwetst wordt is nog veel erger dan als ze uit elkaar zouden gaan. Dan zou ze tenminste geen pijn hebben. Of nog veel ergere dingen moeten meemaken.
“Niet nu”, denkt Sofie.
Voor de zekerheid checkt ze de tijd, voordat ze opstaat en haar telefoon pakt. Renée blijft vertwijfeld achter op de bank, terwijl Sofie naar de gang loopt en Daniël probeert te bellen. Dat is één situatie die tenminste goed lijkt af te lopen. Al snel hoort ze een vermoeide, gebroken stem aan de andere kant van de lijn. Daniël heeft op kunnen nemen.
“Ben je oké?”
“Prima. Beetje door elkaar geschud.”
“Dat geloof ik. Wat is er toch gebeurd?”
“Ik weet het niet precies.”
“Je rijdt toch niet zomaar de sloot in?”
“Zeker niet. Ik denk dat het gewoon een hypo was.”
“Een hypo?”
“Lage glucose. Ik heb diabetes. Dat gebeurt dan soms. Het is teveel gedoe om uit te leggen, maar houd het er maar op dat ik ineens erg duizelig werd.. en toen heel nat.”
Sofie kent het gevoel.
“Kan ik iets voor je doen? Heb je spullen nodig?”
“Nee, joh! Ik red me wel. Mijn huisgenoten komen zo wat kleren brengen. Met een beetje geluk mag ik vandaag nog naar huis. Gewoon wat sneeën en schrammen. De dokter wil gewoon zeker weten dat het mijn hart of hoofd niet is geweest. Kortsluiting in mijn brein. Symptoom van een les van Spoor, toch?”
Sofie moet lachen. Het is misschien wel de meest ongemakkelijke lach uit haar leven tot nu toe. Maar wat kan ze anders? Daniël probeert haar duidelijk gerust te stellen. Alweer. Ze heeft geen andere keuze dan beleefd lachen om zijn flauwe grap.
“Ik moet gaan, Sofie. Ze gaan me in een scan stoppen.”
“Sterkte. Bel je me als je meer weet?”
“Doe ik!”
Sofie en Daniël nemen afscheid van elkaar. Als ze de verbinding verbroken heeft, neemt Sofie een moment rust in de gang. Nu de schrik om het ongeluk van Daniël verdwenen is, lukt het haar om steeds meer de regie over de situatie terug te nemen. Soms werkt het ’t beste om eerst het kleinste probleem op te lossen, zodat de stapel paniek minder groot kan worden en er overzicht komt.
Voor zover je een auto-ongeluk een klein probleem kunt noemen, natuurlijk. Bovendien is Sofie er nog altijd niet van overtuigd dat het hier wel om een ongeluk gaat. Er zijn zoveel mogelijke verklaringen..
Het verwerken van alle prikkels heeft de laatste minuten zo’n beslag gelegd op Sofie haar systeem dat ze niet in de gaten heeft gehad dat haar blaas overvol is. Pas in rusttoestand beseft ze dat de aandrang er is en dat is maar goed ook. Ze haalt de wc nog net. Eén keer per dag in je broek plassen is al genoeg, zeker als je weet dat er een aanzienlijke kans is dat je het gedurende de nacht ook niet droog gaat houden.
Als Sofie even later de woonkamer weer binnenkomt, ziet ze dat Renée rechtop op de bank is gaan zitten en haar geïrriteerd aankijkt.
“Ben je nou naar de wc geweest?”
“Ja..?”
“Lekker dan. En ik?”
“Jij mag niet. Je draagt een luier, Renée.”
“Jij toch ook?!”
“Dat is een broekje. Die kun je zelf op- en aftrekken, zodat je gewoon naar de wc kunt.”
“Daar ben ik dan mooi klaar mee.”
“Moet je?”
“Ja.”
“Het went. Serieus. Klinkt viezer dan het is.”
“Dat zou ik ook zeggen als ik jou was.”
Sofie besluit om de verstopte belediging maar te negeren. Het is niet alsof Renée er nou voor gekozen heeft om in deze situatie verzeild te raken. Zij heeft ook geen uitlaatklep.
“Sorry..”
“Het is oké”, reageert Sofie. “Ik snap het beter dan je denkt.”
Renée knikt.
“We moeten eten”, zucht Sofie. “Niet dat ik honger heb.”
“Is er wel iets in huis?”
“Ik heb gisteren nog vanalles gekocht.”
Sofie staat op en loopt naar het keukenblok. Het is tenslotte haar taak als ‘grotere’ zus om voor het eten te zorgen. Bovendien kan haar ‘kleinere’ zus wel wat privacy gebruiken als ze op het punt staat om voor het eerst in zo’n luier te plassen. Sofie heeft het zelf de laatste maanden vaak genoeg met opzet gedaan. Uit gemak of luiheid. Soms omdat het gewoon fijn voelde. In de armen van Puck was alles veilig. Maar zelfs haar heeft het toen veel tijd en moeite gekost om het te kunnen laten lopen.
Omdat Sofie in gedachten verzonken is, duurt het even voordat ze doorheeft wat ze ziet als ze één van de keukenkastjes opentrekt. Potjes babyvoeding, drinkflesjes en tuimelbekers beslaan ineens een hele plank, waar gisteren nog glazen stonden.
“What the..”
De stalker is hier geweest. Natuurlijk. Natúúrlijk is die hier geweest. Sofie is de halve dag naar de uni in Eindhoven geweest. Alle tijd om hier allerlei snode plannetjes tot uitvoer te brengen. Het zal vast ook wel weer volhangen met verborgen camera’s.
De kwaadheid maakt zich langzaam meester van Sofie, maar ze besluit om zich niet te laten kennen. Ze is zich er volledig van bewust dat de kleinste misstap genoeg kan zijn om Puck – of wie dan ook – in gevaar te brengen. Haar geweten is al zwaar genoeg.
Onder protest eten Sofie en Renée hun potjes leeg en worstelen ze om fatsoenlijk te kunnen drinken uit de flesjes die amper vocht doorlaten. De energie slaat langzaam om naar een golf van irritatie, als het besef langzaam maar zeker begint in te dalen. Dit is niet tijdelijk. Dit zal niet stoppen. Maar hoe ze ook filosoferen over mogelijke plannen, de meiden zien geen andere keuze dan door te zetten.
Al snel is het bedtijd. Veel vroeger dan iemand van hun leeftijd normaal gesproken zou gaan slapen, maar de stress heeft Sofie en Renée voldoende uitgeput om gehoorzaam hun bed op te zoeken. Hoe Sofie ook aandringt, Renée weigert vooralsnog om verschoond te worden. Uiteindelijk geeft Sofie haar pogingen op. Ze weet zelf tenslotte precies hoeveel dat soort luiers kunnen hebben. Aan zo’n nachtje gaat Renée echt niet dood.
Zelf wisselt Sofie haar luierbroekje dan ook nog even snel in voor een luier met plakstrips, zoals het schema haar voorschrijft. Dankzij Tijgertje valt ze alsnog met een enigszins geborgen gevoel in slaap. Het zijn niet de armen van Puck, maar wel het best mogelijke alternatief. Een berichtje naar Puck sturen is er niet van gekomen. Sofie is er nog altijd niet over uit wat het best mogelijke pad is. Ze is zelfs te moe om te kunnen piekeren. Hoe zeer ze dat ook heeft geprobeerd.
Als Sofie de volgende ochtend wakker wordt, is de schemering nog maar net aangebroken. In bed blijven liggen is een stuk minder leuk als je maar in je eentje bent, dus het kost Sofie nauwelijks moeite om snel op te staan. Dat ze vannacht haar luier nat heeft gemaakt boeit haar inmiddels zo weinig dat ze zichzelf zelfs moet dwingen om er een broek overheen aan te trekken. Het voelt allemaal redelijk zinloos aan.
Renée blijkt al aan de keukentafel te zitten als Sofie daar binnenkomt. Het is aan de ene kant verrassend aangezien Sofie weet dat Renée juist graag uitslaapt. Aan de andere kant is slapen in een luier moeilijk als je het vervelend voelt zitten. Sofie laat een tuimelbeker vol met water lopen en gaat dan tegenover Renée aan tafel zitten, terwijl die verzonken in haar telefoon blijft en alleen haar neus ophaalt.
“Ik ruik je. Diep geslapen zeker?”
“Jij zult ook niet meer naar roosjes ruiken na al die tijd in één luier, denk ik.”
“Mijn luier is gewoon droog. Ik ben tenslotte een grote meid.”
Renée spreekt de woorden met enige walging uit. Het duurt even voordat Sofie de stukjes bij elkaar kan puzzelen. Al die tijd in één luier, zonder te hoeven plassen? Ze moest gisteravond toch al? Dat houdt niemand vol. Zou ze stiekem naar de wc zijn geweest? Zou ze die kans echt hebben genomen?!
“Je moet Fleur trouwens terugbellen”, mompelt Renée, nog steeds zonder op te kijken.
“Fleur?”
“Ja, of wij wisten waar Puck was. Ik heb gezegd dat ze hier niet is.”
“Wacht.. wat is er met Puck?”
Sofie vliegt van haar stoel en rent terug naar de slaapkamer om haar telefoon te pakken. Allerlei gemiste oproepen en berichtjes staan op haar scherm. Vliegensvlug bladert Sofie er doorheen, tot ze bij een bericht van de stalker uitkomt en die meteen opent.
“Als Puck toch maar een pion in jouw leven is, dan kunnen we die ook wel opofferen. Schaakmat.”
Sofie staat als aan de grond genageld. Er is een video aan het bericht toegevoegd en ze kan het niet laten om deze af te spelen. Al snel ziet ze een snikkende Puck op de betonnen vloer van een donkere kamer zitten. Ze heeft handboeien om en draagt alleen een hemdje en een luier. Haar mooie ogen staren doodsbang naar de camera.
“Help me, Soof.. alsjeblieft! Haal me hier weg!”
De video stopt plotseling en Sofie voelt nu de hele wereld onder haar vandaan zakken.
Sofie heeft het idee dat tegelijkertijd de muren op haar afkomen, de vloer onder haar vandaan zakt en het plafond naar beneden komt. Ze staart van het bericht op haar telefoon via Renée naar de beelden bij het nieuwsbericht op de televisie en weer terug. Er spelen zich teveel processen tegelijkertijd af in haar hoofd. De stress uit zich al snel in een duizeling, die Sofie dwingt om de leuning van de bank vast te pakken en voorzichtig te gaan zitten.
“Ze hebben hem naar het ziekenhuis gebracht.”
Sofie schudt met haar hoofd om de duizeling kwijt te raken, waarna ze haar telefoon op de tafel legt. Renée haar woorden zijn amper genoeg om Sofie er aan te herinneren dat Renée hier aanwezig is. Laat staan helderheid te creëren in Sofie haar hoofd. Met de grootst mogelijke moeite lukt het haar om de processen te ordenen en prioriteiten te stellen.
“Hoor je me wel?”, vraagt Renée.
Al die tijd houdt Renée zich krampachtig stil onder het dekentje op de bank. Het idee dat de stalker elke beweging kan volgen is genoeg om Renée zo ver te krijgen dat ze zich overal aan houdt. De beelden op de televisie hebben haar ook geschokt.
“Hij leeft..”
De woorden dreunen nog even door in Sofie haar hoofd, voordat ze weer helder en bewust van de wereld om haar heen wordt. Daniël leeft.. het is een prettige prikkel, maar niet één die Sofie haar emoties richting het positieve kan bewegen.
“Wat?”
“Daniël. Hij leeft!”, reageert Renée. “Ze zeggen dat hij zelf uit de auto heeft kunnen komen. Omstanders hebben hem uit het water gehaald. Alleen lichte verwondingen.”
“Godzijdank”, mompelt Sofie.
Ze staart nu naar de televisie. Beelden van de plek van het ongeluk. De kapotte vangrails. De remsporen op de snelweg, die overgaan in weggeslagen gras en modder. Alles aan het plaatje laat het woord ‘graf’ echoën in haar gedachten. Dat – en de woorden die de stalker stuurde.
“Anders beginnen we meteen op slechte voet en moet ik de handrem aantrekken.”
Het kan toch geen toeval zijn? Sofie weet oprecht niet wat ze er precies van moet denken. Het kippenvel staat op haar armen. Het dreigement van de stalker was dat dit zou gebeuren als Sofie en Renée zich niet meteen aan de nieuwe regels zouden gaan houden. En ze waren te laat. Slechts een paar minuten, maar te laat is blijkbaar te laat.
“Als je Puck echt wil beschermen, dan maak je het uit.”
Andere woorden van de stalker die rond blijven spoken in de gedachten van Sofie.
Wat moet ze nou in ’s hemelsnaam doen? Dat de stalker heel, héél serieus genomen moet worden is intussen wel duidelijk. Maar haar relatie met Puck verbreken? Dat is wel het allerlaatste dat Sofie wil meemaken in haar leven. Ze kan zich haar leven niet meer zonder Puck voorstellen. Dat WIL ze zich ook helemaal niet voorstellen. Dat kan gewoon niet.
Maar wat als de stalker Puck iets aandoet?
Sofie zou het zichzelf nooit vergeven als Puck door haar toedoen iets zou overkomen. Dat Puck gekwetst wordt is nog veel erger dan als ze uit elkaar zouden gaan. Dan zou ze tenminste geen pijn hebben. Of nog veel ergere dingen moeten meemaken.
“Niet nu”, denkt Sofie.
Voor de zekerheid checkt ze de tijd, voordat ze opstaat en haar telefoon pakt. Renée blijft vertwijfeld achter op de bank, terwijl Sofie naar de gang loopt en Daniël probeert te bellen. Dat is één situatie die tenminste goed lijkt af te lopen. Al snel hoort ze een vermoeide, gebroken stem aan de andere kant van de lijn. Daniël heeft op kunnen nemen.
“Ben je oké?”
“Prima. Beetje door elkaar geschud.”
“Dat geloof ik. Wat is er toch gebeurd?”
“Ik weet het niet precies.”
“Je rijdt toch niet zomaar de sloot in?”
“Zeker niet. Ik denk dat het gewoon een hypo was.”
“Een hypo?”
“Lage glucose. Ik heb diabetes. Dat gebeurt dan soms. Het is teveel gedoe om uit te leggen, maar houd het er maar op dat ik ineens erg duizelig werd.. en toen heel nat.”
Sofie kent het gevoel.
“Kan ik iets voor je doen? Heb je spullen nodig?”
“Nee, joh! Ik red me wel. Mijn huisgenoten komen zo wat kleren brengen. Met een beetje geluk mag ik vandaag nog naar huis. Gewoon wat sneeën en schrammen. De dokter wil gewoon zeker weten dat het mijn hart of hoofd niet is geweest. Kortsluiting in mijn brein. Symptoom van een les van Spoor, toch?”
Sofie moet lachen. Het is misschien wel de meest ongemakkelijke lach uit haar leven tot nu toe. Maar wat kan ze anders? Daniël probeert haar duidelijk gerust te stellen. Alweer. Ze heeft geen andere keuze dan beleefd lachen om zijn flauwe grap.
“Ik moet gaan, Sofie. Ze gaan me in een scan stoppen.”
“Sterkte. Bel je me als je meer weet?”
“Doe ik!”
Sofie en Daniël nemen afscheid van elkaar. Als ze de verbinding verbroken heeft, neemt Sofie een moment rust in de gang. Nu de schrik om het ongeluk van Daniël verdwenen is, lukt het haar om steeds meer de regie over de situatie terug te nemen. Soms werkt het ’t beste om eerst het kleinste probleem op te lossen, zodat de stapel paniek minder groot kan worden en er overzicht komt.
Voor zover je een auto-ongeluk een klein probleem kunt noemen, natuurlijk. Bovendien is Sofie er nog altijd niet van overtuigd dat het hier wel om een ongeluk gaat. Er zijn zoveel mogelijke verklaringen..
Het verwerken van alle prikkels heeft de laatste minuten zo’n beslag gelegd op Sofie haar systeem dat ze niet in de gaten heeft gehad dat haar blaas overvol is. Pas in rusttoestand beseft ze dat de aandrang er is en dat is maar goed ook. Ze haalt de wc nog net. Eén keer per dag in je broek plassen is al genoeg, zeker als je weet dat er een aanzienlijke kans is dat je het gedurende de nacht ook niet droog gaat houden.
Als Sofie even later de woonkamer weer binnenkomt, ziet ze dat Renée rechtop op de bank is gaan zitten en haar geïrriteerd aankijkt.
“Ben je nou naar de wc geweest?”
“Ja..?”
“Lekker dan. En ik?”
“Jij mag niet. Je draagt een luier, Renée.”
“Jij toch ook?!”
“Dat is een broekje. Die kun je zelf op- en aftrekken, zodat je gewoon naar de wc kunt.”
“Daar ben ik dan mooi klaar mee.”
“Moet je?”
“Ja.”
“Het went. Serieus. Klinkt viezer dan het is.”
“Dat zou ik ook zeggen als ik jou was.”
Sofie besluit om de verstopte belediging maar te negeren. Het is niet alsof Renée er nou voor gekozen heeft om in deze situatie verzeild te raken. Zij heeft ook geen uitlaatklep.
“Sorry..”
“Het is oké”, reageert Sofie. “Ik snap het beter dan je denkt.”
Renée knikt.
“We moeten eten”, zucht Sofie. “Niet dat ik honger heb.”
“Is er wel iets in huis?”
“Ik heb gisteren nog vanalles gekocht.”
Sofie staat op en loopt naar het keukenblok. Het is tenslotte haar taak als ‘grotere’ zus om voor het eten te zorgen. Bovendien kan haar ‘kleinere’ zus wel wat privacy gebruiken als ze op het punt staat om voor het eerst in zo’n luier te plassen. Sofie heeft het zelf de laatste maanden vaak genoeg met opzet gedaan. Uit gemak of luiheid. Soms omdat het gewoon fijn voelde. In de armen van Puck was alles veilig. Maar zelfs haar heeft het toen veel tijd en moeite gekost om het te kunnen laten lopen.
Omdat Sofie in gedachten verzonken is, duurt het even voordat ze doorheeft wat ze ziet als ze één van de keukenkastjes opentrekt. Potjes babyvoeding, drinkflesjes en tuimelbekers beslaan ineens een hele plank, waar gisteren nog glazen stonden.
“What the..”
De stalker is hier geweest. Natuurlijk. Natúúrlijk is die hier geweest. Sofie is de halve dag naar de uni in Eindhoven geweest. Alle tijd om hier allerlei snode plannetjes tot uitvoer te brengen. Het zal vast ook wel weer volhangen met verborgen camera’s.
De kwaadheid maakt zich langzaam meester van Sofie, maar ze besluit om zich niet te laten kennen. Ze is zich er volledig van bewust dat de kleinste misstap genoeg kan zijn om Puck – of wie dan ook – in gevaar te brengen. Haar geweten is al zwaar genoeg.
Onder protest eten Sofie en Renée hun potjes leeg en worstelen ze om fatsoenlijk te kunnen drinken uit de flesjes die amper vocht doorlaten. De energie slaat langzaam om naar een golf van irritatie, als het besef langzaam maar zeker begint in te dalen. Dit is niet tijdelijk. Dit zal niet stoppen. Maar hoe ze ook filosoferen over mogelijke plannen, de meiden zien geen andere keuze dan door te zetten.
Al snel is het bedtijd. Veel vroeger dan iemand van hun leeftijd normaal gesproken zou gaan slapen, maar de stress heeft Sofie en Renée voldoende uitgeput om gehoorzaam hun bed op te zoeken. Hoe Sofie ook aandringt, Renée weigert vooralsnog om verschoond te worden. Uiteindelijk geeft Sofie haar pogingen op. Ze weet zelf tenslotte precies hoeveel dat soort luiers kunnen hebben. Aan zo’n nachtje gaat Renée echt niet dood.
Zelf wisselt Sofie haar luierbroekje dan ook nog even snel in voor een luier met plakstrips, zoals het schema haar voorschrijft. Dankzij Tijgertje valt ze alsnog met een enigszins geborgen gevoel in slaap. Het zijn niet de armen van Puck, maar wel het best mogelijke alternatief. Een berichtje naar Puck sturen is er niet van gekomen. Sofie is er nog altijd niet over uit wat het best mogelijke pad is. Ze is zelfs te moe om te kunnen piekeren. Hoe zeer ze dat ook heeft geprobeerd.
Als Sofie de volgende ochtend wakker wordt, is de schemering nog maar net aangebroken. In bed blijven liggen is een stuk minder leuk als je maar in je eentje bent, dus het kost Sofie nauwelijks moeite om snel op te staan. Dat ze vannacht haar luier nat heeft gemaakt boeit haar inmiddels zo weinig dat ze zichzelf zelfs moet dwingen om er een broek overheen aan te trekken. Het voelt allemaal redelijk zinloos aan.
Renée blijkt al aan de keukentafel te zitten als Sofie daar binnenkomt. Het is aan de ene kant verrassend aangezien Sofie weet dat Renée juist graag uitslaapt. Aan de andere kant is slapen in een luier moeilijk als je het vervelend voelt zitten. Sofie laat een tuimelbeker vol met water lopen en gaat dan tegenover Renée aan tafel zitten, terwijl die verzonken in haar telefoon blijft en alleen haar neus ophaalt.
“Ik ruik je. Diep geslapen zeker?”
“Jij zult ook niet meer naar roosjes ruiken na al die tijd in één luier, denk ik.”
“Mijn luier is gewoon droog. Ik ben tenslotte een grote meid.”
Renée spreekt de woorden met enige walging uit. Het duurt even voordat Sofie de stukjes bij elkaar kan puzzelen. Al die tijd in één luier, zonder te hoeven plassen? Ze moest gisteravond toch al? Dat houdt niemand vol. Zou ze stiekem naar de wc zijn geweest? Zou ze die kans echt hebben genomen?!
“Je moet Fleur trouwens terugbellen”, mompelt Renée, nog steeds zonder op te kijken.
“Fleur?”
“Ja, of wij wisten waar Puck was. Ik heb gezegd dat ze hier niet is.”
“Wacht.. wat is er met Puck?”
Sofie vliegt van haar stoel en rent terug naar de slaapkamer om haar telefoon te pakken. Allerlei gemiste oproepen en berichtjes staan op haar scherm. Vliegensvlug bladert Sofie er doorheen, tot ze bij een bericht van de stalker uitkomt en die meteen opent.
“Als Puck toch maar een pion in jouw leven is, dan kunnen we die ook wel opofferen. Schaakmat.”
Sofie staat als aan de grond genageld. Er is een video aan het bericht toegevoegd en ze kan het niet laten om deze af te spelen. Al snel ziet ze een snikkende Puck op de betonnen vloer van een donkere kamer zitten. Ze heeft handboeien om en draagt alleen een hemdje en een luier. Haar mooie ogen staren doodsbang naar de camera.
“Help me, Soof.. alsjeblieft! Haal me hier weg!”
De video stopt plotseling en Sofie voelt nu de hele wereld onder haar vandaan zakken.
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
|
Escorte Sofie Gent | Volwassen Baby's / Luierliefhebbers | 36 |