Verhaal Klaar Shorts van Snake

[Snakebite]

Laat me via de comments en de poll maar graag weten hoe jullie het verhaal vinden! Feedback is altijd welkom.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe short stories? Dan kun je je het beste abonneren op dit topic. Bij iedere nieuwe post krijg je dan een seintje. De meest handige manier om niets te missen.

Enjoy!



SHORTS VAN SNAKE:
Een verzameling van mijn korte verhalen. Kort moet natuurlijk met een korrel zout worden genomen.

De eerste paar ken je wellicht uit het topic ZKV *klik*. Omdat ik mijn verhalen toch graag uit de 16+-sectie wil houden, heb ik ze naar dit topic verplaatst. Wel probeer ik er elke keer de bekende ZKV-twist aan te geven!

Daarnaast wil ik soms ook kijken of een kort verhaal aanslaat, zodat ik het om kan schrijven naar een wat langer verhaal. Dan is het ook lastig om het ZKV-topic te vervuilen met analyses, etc.

Nieuwe korte verhalen zullen dus ook volgen, maar niet in een vast tempo. Ideeën komen als ze komen.



2024

SvS 01: "Het Contract" *klik*;
Guusje krijgt de kans om een mooie studentenkamer te huren, maar er is een addertje onder het gras.

SvS 02: "Flashback" *klik*;
Thijs slaapt voor het eerst weer in zijn ouderlijk huis en maakt een reis door de tijd.

SvS 03: "Bijlesweekend" *klik*;
Eline ontdekt dat één van haar bijlesstudenten een luier heeft gedragen, maar wie.. en waarom?

SvS 04: "Shoot!" *klik*;
Carlijn is blij als ze een nieuwe opdracht krijgt voor een reclame-fotoshoot, maar ontdekt dan dat deze voor luiers is.

SvS 05: "De Vakkenvuller" *klik*;
Esmée vult de luierschappen op haar werk en doet een bijzondere ontdekking.

SvS 06: "Opgepast!" *klik*;
Julia heeft het moeilijk: ze wordt gepest op school en thuis heeft haar moeder voor een nieuwe babysitter gezorgd.

SvS 07: "Melk en Suiker" *klik*;
Demi heeft een financiële meevaller gehad en ontdekt wat ze allemaal met dat geld kan kopen.

SvS 08: "Wakkerdam" *klik*;
Lieke doet auditie voor een nieuwe spelshow op televisie, maar het programma heeft een twist.

SvS 09: "In-flow-encer" *klik*;
Floortje is een succesvolle influencer en zoekt naar zinvolle, nieuwe content. Wat gaat haar die extra views brengen?

SvS 10: "Ik kies jou!" *klik*.
Sven speelt Pokémon Go in het openbaar, terwijl hij een luier draagt. Maar iemand lijkt hem in de gaten te houden..




2025

SvS 11: "Eerlijk ruilen" *klik*.
Erin heeft stiekem afgesproken met een veel oudere man, maar het echte gevaar komt uit onverwachte hoek..

SVS 12: "Elastiek" *klik*.
Myrthe moet in alle haast naar de voetbalclub, terwijl ze haar nachtbroekje nog draagt. Komt haar geheim uit?

SvS 13: "Voorwaarts op Mars" *klik*.
Jasmijn is op missie, maar allerlei geheimen maken deze minder eenvoudig dan gedacht..

SvS 14: "Makkelijk Praten" *klik*.
Mara is nog maar net begonnen aan haar nieuwe stage als ze een hoop onverwachte ervaringen opdoet..

SvS 15: "Game of Potties" *klik*.
De strijd is losgebarsten! Draken, wolven en leeuwen vechten om het Gouden Potje..

 

[Snakebite]

HET CONTRACT

“Is alles in orde?”

Guusje kijkt op van haar stapeltje papieren. Meneer de Wit kijkt haar streng aan. Blijkbaar vindt hij dat ze er nogal lang over doet.

“Bijna klaar”, zegt ze verlegen.

Aan de ene kant had ze het huurcontract al meteen willen tekenen. Zeker in deze markt, waarin het vinden van een fijne kamer zo ontzettend moeilijk is. Maar het is haar altijd geleerd om contracten éérst helemaal door te lezen en dan pas te tekenen. Ben eerlijk en teken niets dat je niet na kunt komen, of na wilt komen. Guusje studeerde niet voor niets Rechtsgeleerdheid..

Tijdens de rondleiding van meneer de Wit had Guusje al besloten dat ze hier een kamer wilde hebben. De kamers van meneer de Wit zijn sowieso populair. In de media wordt hij geroemd om de manier waarop hij altijd voor zijn huurders zorgt, met betaalbare huren en nette, gestoffeerde kamers. Geen verdienmodel, zo had hij eens gezegd. Dat was zijn verdienmodel geworden.

Hoe anders zou het hem gelukt zijn om zo’n groot gebouw te kopen? Een oud kantoorgebouw, dat in razend tempo werd verbouwd tot een studentenhuis met meerdere verdiepingen. Acht, om precies te zijn. Met twaalf kamers per verdieping en vier kleinere kamers op de begane grond. Precies honderd – volledig gestoffeerde – kamers. Hij hield van ronde getallen, zei hij. De huur per maand was amper meer dan het collegegeld. Ook al mooi rond.

Niemand snapt hoe hij het doet, maar alle huurders zijn lovend. Blijkbaar selecteert hij ze ook zelf, en zéér zorgvuldig. Voor de rondleiding had Guusje al een persoonlijke vragenlijst moeten invullen van meer kantjes dan het gemiddelde tentamen. Blijkbaar was ze goed genoeg om door die eerste keuring te komen.

De Wit had haar twee verdiepingen laten zien. Het was Guusje al opgevallen dat er grote verschillen per verdieping waren. Niet wat betreft de verzorging van de kamers. Alles zag er perfect uit. Maar op de eerste verdieping voelde alles een stuk meer open. Op de tweede verdieping hing een iets andere sfeer. De studenten waren stiller en meer op zichzelf. Op die eerste verdieping ‘bruiste’ het meer, waar op de tweede verdieping een soort stille verbondenheid voelbaar was.

“Huurders die last hebben van elke vorm van incontinentie zijn – gezien de aard van de gestoffeerde verhuur – verplicht dit kenbaar te maken aan de verhuurder bij het tekenen van dit contract. De verhuurder verplicht zich in dit geval om de huurder te voorzien van de nodige hulpmiddelen. Huurder is verplicht deze te gebruiken om de meubels, matrassen en lakens schoon te kunnen houden. Het gebruik van luiers is hierbij expliciet inbegrepen. Als tegenprestatie zal de verhuurder een korting van 25% op de maandelijkse kamerhuur toepassen.”

Guusje staart al zeker een minuut of vijf naar deze bepaling in het contract, die onmogelijk juridisch houdbaar kan zijn. Ze twijfelde niet persé, maar overdacht wat het precies zou betekenen. Dat dit de energie op de tweede verdieping wel eens zou kunnen verklaren. Die leuke, beetje nerdy jongen die ze daar tegenkwam. Of dat bloedmooie meisje waar ze tegenover zou komen te wonen. Zouden zij allemaal..? Of zouden ze dezelfde overweging maken als Guusje nu doet.

“Ehm.. artikel 14? Die is ehm.. op mij van toepassing”, zegt ze zachtjes.

“Eens met wat er staat?”

“Jawel, hoor.”

“Geen probleem. Als je getekend hebt, kun je de details met Michelle bespreken. Zij coördineert de tweede verdieping.”

Guusje bladert door. De rest van de artikelen leest ze niet eens meer. Snel tekent ze.

Met een voorzichtige glimlach overhandigt ze de papieren aan meneer de Wit. Teken niets dat je niet na wil komen? Dat had ze keurig gedaan. Ben eerlijk? Misschien niet helemaal. Guusje was tenslotte al keurig zindelijk sinds haar derde..

 

[Snakebite]

FLASHBACK

Alles ziet er nog precies zo uit als Thijs zich kan herinneren. Hij staat in zijn oude slaapkamer. Terug in het huis van zijn ouders. Dertig jaar op de klok en zijn leven gereduceerd tot twee volle koffers. Het is bijna twaalf jaar geleden dat hij hier voor het laatst heeft geslapen, aangezien Thijs vlak na zijn achttiende verjaardag op kamers is gegaan.

Zes jaar geneeskunde, zes jaar neurochirurgie. Talloze ervaringen en herinneringen. Eén grote liefde. Die hem na een relatie van jaren heeft bedrogen met een ander. Hun relatie was niet meer spannend genoeg, zo zei ze. Begrijpelijk, want dat is natuurlijk het enige waar een relatie om draait.

Thijs besloot zelf om hun appartement te verlaten. Hij kon haar niet langer zien. Alleen al de aanblik van de vrouw – met wie hij zich eigenlijk deze zomer nog had willen verloven – is nu genoeg om hem het idee te geven dat zijn hart via zijn borst uit zijn lichaam wordt getrokken. Hij was niet de makkelijkste om mee samen te leven. Dat weet hij heus wel. Maar voor haar zou hij alles hebben gedaan. Alles.

Maar die kans is vervlogen.

De vernedering van het opnieuw bij je ouders moeten intrekken wordt nog enigszins verzacht dankzij het feit dat die van Thijs op dit moment een cruise aan het maken zijn. Het telefoontje was nog steeds moeilijk, maar ongetwijfeld beter te doen dan het ze face-to-face moeten vertellen. Zijn moeder was nog alleszins begripvol. Thijs had toch een sleutel en was tenslotte welkom. Op de achtergrond van het gesprek had hij zijn vader horen mopperen. Dat was verwacht. Hopelijk kan zijn moeder hem in de resterende vakantiedagen nog wat bedaren.

Thijs gaat op zijn oude bed zitten en wrijft even in zijn ogen. Hij is doodop. Ergens voelt het dan toch weer fijn om thuis te zijn. De kamer is vertrouwd – zeker aangezien zijn moeder geen stofje heeft verplaatst in al die jaren – en dat geeft toch een warm gevoel. Al die herinneringen aan zijn jeugd komen zo toch weer een klein beetje tot leven.

Ook al zijn dat niet allemaal bijzonder prettige herinneringen. Thijs schuift de lakens een stukje van zijn bed en kijkt onder de matrashoes. Zoals verwacht, zelfs de matrasbeschermer en het zeiltje zijn al die jaren keurig op hun plek gebleven. Thijs was al een paar jaar droog toen hij het huis verliet, maar zijn moeder nam liever geen risico’s met zijn goede matras. Thijs heeft het altijd gesnapt. Het is ook niet dat hij de afgelopen jaren niet af en toe eens een ongelukje heeft gehad.

Vast één van de vele dingen die hebben bijgedragen aan vriendin hem nu ziet. Ex-vriendin. Thijs zucht. Dan staat hij op en loopt hij naar de woonkamer. Zijn vader bewaart zijn drank in een klein, antieken kastje. Ondanks dat het afgesloten kan worden, steekt de sleutel altijd in het slot. Thijs hoeft dus geen moeite te doen om bij de goede whisky te komen. Niet dat hij de goede whisky zou herkennen, al stond zijn leven op het spel..

Thijs kiest uiteindelijk maar voor een fles met een groot scheepswiel op het etiket. Daar zit nog de meeste drank in en dat is eigenlijk zijn voornaamste criterium. Hij wil vergeten. Vergeten door te drinken. Veel te drinken. Zelfs al helpt het maar even. Hij zal er de tijd niet mee terug kunnen draaien, maar het zal tenminste even voelen alsof het wel zo is.

De whisky doet zijn werk. Glas na glas verdwijnt naar binnen en emotie na emotie drijft naar buiten. De nacht is al even aangebroken op het moment dat Thijs de fles helemaal leeg heeft gedronken en besluit dat het welletjes is.

Terwijl Thijs zo goed mogelijk de trap probeert te beklimmen, lijkt de hele wereld te schommelen alsof hij zelf op een cruiseschip staat. Verschillende keren verliest hij bijna zijn evenwicht, maar wonderbaarlijk genoeg weet hij de slaapkamer weer te bereiken. Met de grootst mogelijke moeite weet hij de meeste van zijn kleding uit te trekken.

Bij het uitdoen van zijn sokken gaat het echter mis. Thijs leunt tegen de kast, maar verliest zijn evenwicht. Hij probeert zich op te vangen, maar stoot zijn hoofd tegen de rand. Het is weinig verrassend dat Thijs geen greintje pijn voelt. Integendeel, hij begint keihard te lachen. Dat blijft hij ook doen, tot hij een paar minuten later in zijn bed neerploft.

Al snel valt hij in een diepe slaap. Zo diep, dat hij niet eens merkt dat halverwege de nacht alle stroom in huis uitvalt. Slechts een koude rilling loopt dan over zijn rug.

Wanneer Thijs de volgende ochtend wakker schrikt, blijkt de alcohol zich meteen gewroken te hebben. Zijn hoofd bonst alsof er zojuist een drummer zijn ultieme solo op heeft mogen spelen. Zo goed en kwaad als het gaat probeert Thijs rechtop te gaan zitten.

Pas dan merkt hij op dat zijn pyjama doorweekt is. Perfect.. dit was niet bepaald het fijne, vertrouwde gevoel waar hij op gehoopt had. Geïrriteerd staat Thijs dan maar op, zodat hij even onder de douche kan gaan staan. Het zal zeker helpen tegen de stank; hopelijk ook tegen de kater.

Het is nog een hele klus om de badkamer te bereiken. Zijn brein speelt nog altijd spelletjes met zijn bewustzijn. Afstanden inschatten blijkt ontzettend lastig. Wanneer hij de deuren wil openen, lijkt het wel alsof hij zijn arm omhóóg moet steken in plaats van omlaag. Elk meubelstuk fungeert bovendien als extra steun om enigszins rechtop te kunnen staan. Hij stoot zich verschillende keren en maakt aardig wat geluid voordat hij eenmaal bij de badkamer aankomt.

“Thijs? Ben jij dat? Doe je eens wat stiller, lieverd?”, roept zijn moeder vanuit de slaapkamer.

“Hoe zijn die zo snel thuisgekomen”, vraagt Thijs zich stilletjes af, terwijl hij de badkamer binnenstapt.

Eenmaal voor de spiegel, lukt het maar net om zijn hoofd even onder de koude kraan te steken. Het verlicht de pijn een beetje. Opnieuw wrijft hij in zijn ogen, maar bij het zien van zijn spiegelbeeld moet hij een aantal keer extra met zijn ogen knipperen. Hoeveel heeft hij precies gedronken? Wacht! Hoe kan het dat hij een pyjama aanheeft?

Opnieuw kijkt hij naar de spiegel. Recht in de ogen van zijn tienjarige zelf. Dit kan toch niet?

Dan krijgt Thijs de schrik van zijn leven als zijn moeder vanuit de ouderlijke slaapkamer de gang betreedt. Ze ziet er precies twintig jaar jonger uit.. Thijs is stomverbaasd..

“Thijs, het is nog veel te vroeg. Nu terug je bed in. Ik meen het.. dit is je laatste kans!”

 

[Snakebite]

BIJLESWEEKEND

“Wat een opluchting”, bromt Eline.

Ze laat zich onderuit zakken in de tuinstoel en geniet haar eerste sigaretje in bijna twee dagen. Er waren momenten waarop ze dacht dat ze het weekend niet zou gaan overleven. Als ze vooraf had geweten hoe zwaar zo’n bijlesweekend zou zijn, dan had ze zich waarschijnlijk nooit aangemeld als begeleider. Hoe goed het ook staat op je CV als je het onderwijs in wil. Wellicht ook iets om opnieuw te overwegen.

Het leek zo’n mooi idee. Een stichting die examenkandidaten uit minder rijke gezinnen gratis een weekend examentraining aanbiedt. Er waren een paar huisjes op een vakantiepark afgehuurd, waar ze in groepjes van vier elke dag twee uitgebreide lessen in bepaalde vakken kregen. Elk huisje had een begeleider om de boel een beetje in de gaten te houden. Koken, de boel schoonhouden en elke dag een groepsactiviteit organiseren.

In ruil voor een prima vergoeding leek dat een ideaal klusje voor Eline, die de lerarenopleiding voor Engels volgt. Ervaring, gezelligheid en vertrouwd worden met een beetje verantwoordelijkheid. Viel dat even tegen.

“Ja, jij hebt echt een superleuke groep”, zei de coördinator nog, voordat ze begon. “Vier gezellige meiden.”

Gezelligheid is blijkbaar ook een subjectief begrip, concludeert Eline. Al zullen de meiden individueel allemaal best spontaan en gezellig zijn. Als groep waren ze een ramp.

Neem Daniëlle. Dan zit je op 6-VWO en heb je geen idee van de meest elementaire begrippen die je op 4-VWO al had moeten leren. Hoe kom je dan zo ver? Zo arrogant ook. Kritiek op alles en iedereen; niets was goed genoeg. En dan even verwachten dat de bijlesdocenten haar in zo’n korte tijd drie jaar aan stof bij kunnen brengen. Jakkes, wat een mentaliteit..

Romy was al bijna net zo erg, maar dan in de andere richting. Serieus willen studeren is prima, maar er zijn ook nog andere dingen in het leven. Dat meisje zat beide avonden tot diep in de avond te blokken. Geen interesse in ontspanning of sociaal contact. Zo stil dat het bijna pijn deed, behalve als ze haar kennis wilde vergelijken met die van de anderen. “Weet jij al hoe dit in verband staat met dat en hoe je dan zus kunt koppelen aan zo?”

De perfecte manier om je eigen onzekerheid door te geven aan de rest van het groepje. Eline heeft haar bovendien bijna aan de haren mee moeten slepen voor groepsactiviteiten.

Dat was bij Demi dan weer totáál niet nodig. Die had bij de opening van het weekend een leuke jongen gezien en had meteen geconcludeerd dat hij haar soulmate is. Het eeuwige kletsen over jongens was nog één ding. De oneindige stroom vragen over het liefdesleven van Eline zelf was ook niet de druppel. Maar dat Eline ineens midden in de nacht haar detective weg moest leggen om paniekerig te moeten zoeken naar Demi, die stiekem naar het huisje van die jongen wilde lopen? Dat was echt de druppel. Pubers..

Bo was dan wel weer behulpzaam en braaf. Ze hielp elke keer mee met de afwas of de andere klusjes die tussendoor te doen waren. Eline heeft haar niet één keer horen klagen of zeuren. Maar Bo had best veel medicatie, verschillende voedselallergieën.. en – het ergste van allemaal – een zeer betrokken moeder. Om de haverklap was het “Oh, nee, dat mag ik niet eten” of kreeg Eline weer een berichtje met de vraag of Bo haar 'vitemineralicijnen' al ingenomen had. Tergend.

Nee, Eline weet het zeker: het onderwijs is perfect voor haar. Hoe lastig de kinderen ook zijn; om vier uur stuur je ze weer lekker naar huis en ben je er vanaf.

Het ergste van allemaal? Allevier de meiden zijn ook ingeschreven voor het vervolgweekend van komende week. Dus de kans is levensgroot dat Eline ze dan opnieuw moet begeleiden. Misschien kan ze zich nog ziekmelden?

Eline checkt de tijd op haar telefoon en ziet dat ze nog maar een kwartiertje heeft voordat ze het huisje moet verlaten. Gelukkig heeft ze de klusjes goed bijgehouden. Haar bagage staat al klaar, dus ze kan eigenlijk gewoon vertrekken.

Snel loopt Eline nog even naar de wc. De reis naar huis is niet bepaald kort en ze heeft geen zin om in de trein te hoeven gaan. Eenmaal zittend valt haar nog een laatste klusje in: het afval! Dat moet natuurlijk wel aan de kant zijn. Gelukkig liggen er op weg naar de uitgang een paar grote containers, zodat ze er niet voor om hoeft te lopen.

Nadat ze haar handen heeft gewassen, bukt Eline zich om het kleine prullenbakje op de wc te kunnen legen. Als de deksel omhoog is, vindt ze iets verrassends.

“Nee.. serieus?!”, giechelt ze. Tussen duim en wijsvinger tilt ze een groot, duidelijk gedragen luierbroekje op uit het prullenbakje. “Maar.. wie dan?”

Ze heeft duidelijk iets gemist. In elk geval was één van die meiden toch een stuk interessanter dan ze tot nu toe gemerkt had. Uiteindelijk moet Eline concluderen dat ze geen flauw benul heeft van wie het is. Ze laat het luierbroekje weer in de pedaalemmerzak ploffen. Terwijl ze de zak dichtknoopt, besluit ze dat die ziekmelding er toch niet zal komen. Een tevreden lachje verschijnt op haar gezicht.

Dat tweede weekend klinkt ineens een héél stuk interessanter..

 

[Snakebite]

SHOOT!

“Dankjewel dat je mee bent gekomen.”

“Geen probleem”, reageert Nathalie, terwijl ze nieuwsgierig om zich heen kijkt. “Weet je zeker dat dit een goed idee is?”

“Oh, jawel”, knikt Carlijn. “Mijn moeder weet ervan en ik heb toestemming. We zijn hier al vaker geweest. Jeremy is te vertrouwen, maar ze wil gewoon niet dat ik ooit alleen op de set ben.”

“Ah, op die manier.”

Nathalie is er niet zo zeker van. Alleen van de naam Jeremy krijgt ze al de kriebels. Het liefst was ze ook niet meegekomen, maar ze kan haar bestie niets weigeren. Ze zou zich er ook slecht bij voelen als Carlijn daar inderdaad alleen met die man is. Als meisje van zeventien ben je tegenwoordig nergens meer echt veilig.

Carlijn lijkt ook nerveus. Ze neemt een flinke teug van haar vape. Iets waar haar moeder dan gek genoeg weer niets van mag weten.

“Wat is de opdracht voor vandaag?”, vraagt Nathalie dan maar om de stilte te doorbreken.

“Geen flauw idee. Jeremy stuurt altijd zo’n lange berichten. Meestal zeg ik gewoon “ja”, verzamel ik de kleding waar hij om vraagt en dan zie ik het wel als ik voor de lens sta.”

Nathalie knikt. Het klinkt haar niet als de meest veilige werkwijze in de oren, maar ze kent Carlijn goed genoeg om te weten dat een beroemd model worden haar grootste droom is. Het verbaast haar dan ook niet dat het Carlijn vrij weinig uitmaakt welke opdrachten ze krijgt.

“Oké, het is vier uur. Zullen we?”

Carlijn stopt haar vape weg en checkt haar make-up nog even snel in de camera van haar telefoon. Zodra ze ervan overtuigd is dat het nog goed genoeg zit, opent ze de deur en stappen de meiden naar binnen.

Nathalie neemt alles goed in zich op. Dat de werkplek van Jeremy geen grote, professionele studio is, wist ze al. Iedereen moet tenslotte ook ergens beginnen. Maar dit ziet er allemaal meer uit als een woonhuis dan als een fotostudio.

“Ik denk dat hij boven is”, geeft Carlijn aan, waarna de dames voorzichtig de trap nemen.

“Carlijn? Ben jij dat? Precies op tijd!”

Jeremy heeft ze dus toch gehoord. Oké, vibe check, denkt Nathalie. Het moment van de waarheid.

Op de bovenverdieping komen ze Jeremy inderdaad al snel tegen. Nathalie houdt zich een beetje op de vlakte. Als ze echter ziet hoe hartelijk hij en Carlijn elkaar begroeten, besluit ze toch maar beleefd een hand te geven. Jeremy is een stuk jonger dan ze had gedacht. Een jaar of 25, niet ouder. Hij komt wat nerdy over, maar heeft een warme uitstraling die Nathalie snel doet ontdooien.

“Ah, dus jij bent de nieuwe aanwinst?”, vraagt Jeremy bij het loslaten van haar hand.

Nathalie is nogal overvallen door die vraag en merkt niet dat het een grapje is.

“Nee”, lacht Carlijn. “Dit is mijn emotional support Nathalie.”

“Ze heeft wel uitstraling, hoor. Als je je ooit zou bedenken..”

Nathalie lacht beleefd, nog steeds niet geheel zeker van hoe serieus ze Jeremy moet nemen.

“Waar wil je me hebben?”, vraagt Carlijn, voordat Jeremy haar naar een van de kamers wijst.

“Nou, dit zijn ze”, zegt Jeremy, terwijl hij achteloos een stapeltje luierbroekjes aanwijst. Op het tafeltje liggen er verschillende, zowel los als in een verpakking. “Dit is allemaal oud. De nieuwe varianten zijn natuurlijk nog niet te krijgen. Die opdracht moeten we eerst nog binnen zien te slepen. Heb je nog gekeken naar welke maten je zouden moeten passen?”

“Ehm..”, stamelt Carlijn. Ze laat haar tas op de grond zakken en al het zelfvertrouwen lijkt uit haar weggeslagen. “Ben je nu serieus?”

Jeremy kijkt verbaast terug. Dan zucht hij.

“Je hebt de opdracht weer niet gelezen, he?”, schat hij de situatie in. Carlijn schudt schoorvoetend haar hoofd. “Verdorie, Carlijn! Ik stuur niet voor niets twaalf pagina’s aan informatie en contactgegevens naar jou EN je moeder. Ik snap dat je graag wilt, maar je moet toch zeker weten welk product je gaat promoten?”

Carlijn blijft stil.

“Luister, als je niet wil, dan ga ik je zeker niet dwingen. Maar dan hoef je voorlopig ook niet meer terug te komen. Dit heeft me uren voorbereiding gekost. Dat doe ik graag, maar ik heb alles specifiek op jou ingesteld. Ik weet niet waar ik zomaar een vergelijkbaar model vandaan moet toveren. Dit kost me geld, hè?!”

“Sorry”, fluistert Carlijn. “Ik probeer het wel. Die moeten onder de pyjama, neem ik aan?”

“PyjamaHEMD..”, verbetert Jeremy haar. “Je weet dat er niks door mag schijnen? Of heb je dat ook niet gelezen?”

“Dus ik kan mijn string er niet eens onder aanhouden?!”

“Hoe professioneel denk je dat het overkomt als ze die kunnen zien zitten op de foto’s?”

Nathalie heeft intussen haar ogen laten vallen op de luierbroekjes. Ze snapte eigenlijk niet hoe iemand van Carlijn haar leeftijd hier nou model voor zou kunnen staan, maar uit de verpakkingen haalt Nathalie dat het om luierbroekjes voor bedplassers gaat. Van alle leeftijden, blijkbaar. Ze had geen idee dat er zulke grote luiers bestonden.

Van de discussie krijgt ze niet veel mee, maar ze snapt wel dat Carlijn hier moeite mee heeft. Al krijgt iedereen op het strand al veel meer van Carlijn te zijn dan in dit geval. Maar toch, ze moet zich er wel comfortabel bij voelen.

“Nou, wat wordt het?”, zucht Jeremy. “Ik moet echt weten waar ik aan toe ben.”

“Ehm..”, stamelt Carlijn. “Sorry dat je boos bent.. maar dit doe ik liever niet.”

“Daar heb ik alle begrip voor. Maar zeg dan niet toe! Werkelijk..”

Carlijn raakt een beetje overstuur. Ze snapt dat ze een fout heeft gemaakt, maar het was niet haar bedoeling om het allemaal zo te verpesten.

“Dag, Carlijn. Ik heb het er wel met je moeder over. Nu ga ik eerst een andere oplossing zoeken.”

Jeremy haalt zijn telefoon erbij en begint gefrustreerd door zijn lijst met contacten te scrollen. Hij keurt Carlijn geen blik meer waardig, terwijl zij en Nathalie vertrekken. Zijn prioriteit ligt nu ergens anders. Al snel heeft hij drie andere modellen gevraagd, maar zij weigeren allemaal vrijwel meteen. Het frustreert hem alleen maar meer.

Net als hij besluit om zijn boosheid dan maar bot te vieren op de moeder van Carlijn, schrikt hij op.

“Jeremy?”, vraagt Nathalie, die stilletjes terug naar binnen is gekomen. “Als je nog iemand zoekt, dan wil ik het wel proberen..”

 

[Snakebite]

DE VAKKENVULLER

“Hoi!”

Esmée groet de oudere man achter de kassa met een vrolijke blik. Eigenlijk veel TE vrolijk, voor iemand die een extra dienst komt werken. Ze kan het geld echter goed gebruiken en dus kan ze maar beter een enthousiaste aanwezigheid zijn. Wellicht zitten er nog wel wat extra kansen voor haar in.

“Ah, Esmée? Fijn dat je er bent! Ik kom zo bij je!”, zegt de man vriendelijk, waarna hij twee wachtende klanten helpt met het afrekenen.

Esmée kijkt de winkel rond. Het ziet er eigenlijk precies hetzelfde uit als bij het filiaal in haar eigen dorp. Daar werkt ze nu bijna zes weken op donderdagavond en zaterdagmiddag. Vakken vullen bij de drogist is niet echt het werk waar een 6-vwo’er gelukkig van wordt, maar voor een zeventienjarige zijn er nu eenmaal niet veel baantjes beschikbaar in het kleine dorp waar ze woont. Nog een reden om vooral vriendjes te maken bij het buurfiliaal. Dat weekje Salou moet toch betaald worden.

Al snel is Fred, zoals de filiaalmanager blijkt te heten, klaar met de klanten en heeft hij tijd om Esmée wegwijs te maken. Dat is maar goed ook, want – ondanks dat de indeling voor Esmée herkenbaar is – dit filiaal heeft een veel uitgebreider assortiment dan ze gewend is. Bovendien heeft Esmée nog lang niet alle productgroepen hoeven vullen. Eén en ander is nog een mysterie voor haar.

“Nou en hier mag jij jezelf vandaag gaan uitleven”, grapt Fred, nadat ze een rondje door de winkel hebben gemaakt. Esmée glimlacht als een agrariër met kiespijn. Het pad met babyproducten, fantastisch.

“Ik weet het, ik weet het”, zegt Fred. “Niet het meest sprankelende en interessante deel van onze winkel. Maar alles in dit pad krijgt een nieuw plekje en zo’n ombouw is niet iets voor een oude man als ik. Zo vlak voor mijn pensioen ga ik mijn rug niet meer belasten aan al die babyprakjes. Nou, hier is de plattegrond waarop je kunt zien hoe alles moet komen te staan. Als je vragen hebt, dan hoor ik het wel. Ik snap dat dit je specialiteit niet is, natuurlijk.”

“Dat komt wel goed, hoor”, antwoordt Esmée beleefd. Hij moest eens weten. Beleefd haalt ze haar telefoon uit haar broekzak en biedt ze deze aan Fred aan. Maar blijkbaar geldt hier dus niet zo’n “geen telefoon op de werkvloer”-beleid. Fred moet lachen.

“Ach, is Maria nog altijd zo streng voor jullie? Geen zorgen, meid. Zolang de klanten er geen last van hebben – en het werk om negen uur af is – kun jij best tussendoor wat eppen of sneppen of kleppen of wat jullie daar ook allemaal mee doen.”

Esmée lacht opgelucht terug. Hier kan ze wel aan wennen. Fred wenst haar nog succes en gaat dan verder met zijn eigen werk.

“Superrelaxt hier, mag gwn tel houden tijdens werk”, appt ze naar Suus, haar beste vriendin en degene met wie ze binnenkort naar Salou gaat. Snel legt Esmée de telefoon aan de kant en bekijkt ze de plattegrond even aandachtig. Eigenlijk is alles wel duidelijk uitgebeeld en Esmée kent de meeste producten goed. Veel zoekwerk is er dus niet bij. Het zal alleen veel uit- en inruimen worden.

“DryNites..”, leest Esmée zachtjes. Blijkbaar is er toch een merk dat ze niet kent. Dat was ook wel te verwachten met een groot assortiment.

Snel zoekt ze waar die DryNites nu ergens staan. Deze luierbroekjes had ze inderdaad nog nooit gezien. Met stijgende interesse leest ze wat er op de verpakkingen staat. Dan kan ze haar ogen niet geloven. De grootste maat van deze luierbroekjes gaat tot vijftien jaar! Vijftien! Geen wonder dat ze deze niet kent, want al haar broertjes en zusjes zijn twaalf of jonger.

“Damn..”, zucht Esmée, met een verbaasde glimlach. Ze pakt haar telefoon er weer bij en appt snel een foto van de verpakking naar Suus.

“15 jaar OMG”, gevolgd door een aantal schaterlachende smileys. “Meenemen voor salou?? Echt supersexy!!”

Grinnikend gaat ze door met haar werk. Al snel heeft ze tientallen pakken luiers uitgeruimd, gesorteerd en op hun nieuwe plek neergezet. Het gaat allemaal inderdaad makkelijker dan ze had verwacht. Hopelijk kan ze dat tempo volhouden, zodat ze voor negen uur misschien nog wat leuk werk mag doen. Na een tijdje checkt Esmée de reactie van Suus.

“WHAHAH doe mr niet!”, ook met een aantal schaterlachende emoji’s ernaast. Esmée glimlacht weer en wil haar telefoon wegstoppen. Dan valt haar op dat het bericht bewerkt is. Ze kan haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en bekijkt de originele versie. Handig als je oudste broer in de IT zit en je allerlei trucjes kan leren.

Esmée schrikt van wat ze leest en sluit de app snel. Ze stopt haar telefoon weer in haar broekzak. Het is duidelijk dat Suus dacht dat ze in een ander gesprek zat.

“Wajow goede aanbieding wel! Heb bij jumbo volle prijs betaald vorige week”, met een emoji die net zo bedenkelijk kijkt als Esmée nu doet..

Op deze short is 'Suus in Salou' gebaseerd. -> *klik*

 

[beddenplasser]

Hoe abonneer je ?

 

[Snakebite]

OPGEPAST!

Julia is te laat voor aardrijkskunde. Alweer. Welke roostermaker verzint het dan ook om na de laatste pauze eerst een uur gym in te plannen en meteen daarna een andere les? Iedereen is doodop en heeft nauwelijks tijd om aardrijkskunde te halen. De gymdocent staat er tenslotte op om elke minuut van zijn les te gebruiken, dus zodra de bel gaat is de hele klas automatisch te laat.

Alsof haar tijd in de derde klas nog niet zwaar genoeg is zonder dit soort logistieke uitdagingen..

Ondanks haar beste pogingen is Julia afgelopen jaar blijven zitten. De laatste proefwerkweek ging om welke reden dan ook helemaal fout. Julia haar gemiddelde stortte in en zwaarbevochten zesjes sloegen op het laatste moment om in vijven. Nu mag ze op herhaling.

“Opgepast!”

Julia rende zo ondoordacht de trappen op dat ze Cató helemaal niet naar beneden zag komen. Zelfs het vaste groepje meelopers dat altijd achter hun koningin aanvliegt is haar niet opgevallen. Ze was te gehaast. Met een harde knal botst Julia tegen Cató.

“Oh, gadverdamme..”

“Sorry”, reageert Julia zachtjes, terwijl ze zich door het groepje meelopers probeert te wurmen.

“Hé Stinkdier!”, bijt Cató haar dan toe. “Waar ga jij heen? Aardrijkskunde gaat niet door. Wel goed nieuws voor jou toch? Heb jij eindelijk eens tijd om je te gaan douchen..”

Gemeen gelach vult het trappenhuis. Julia blijft niet staan en loopt stoïcijns door richting het lokaal waar ze les zou hebben. Ze haat haar nieuwe klas en vooral die Cató. Ze moeten haar al hebben sinds het begin van het schooljaar.

Eén keer is het fout gelopen. Julia plast al zo lang als ze zich kan herinneren in bed en dat heeft ze altijd met luierbroekjes en ’s morgens vroeg douchen kunnen verbergen. Maar die ene ochtend had ze zich gruwelijk verslapen. Douchen lukte niet meer en deo en parfum bleken niet genoeg om de geur te verbergen. Sindsdien is Julia letterlijk en figuurlijk het pispaaltje van een klas waarin iedereen een jaar jonger is dan zij.

Julia mist Maud, haar beste vriendin. Vorig jaar zaten ze nog samen in de klas. Doordat Julia is blijven zitten zijn ze gescheiden en komen ze elkaar nu vooral in de pauzes tegen.

De les aardrijkskunde gaat inderdaad niet door. Althans, dat maakt Julia op uit het feit dat hun docent met een vuurrood hoofd van boosheid langs haar door liep zonder iets te zeggen. Hij was al vaker boos op de klas geworden omdat ze altijd te laat zijn. Dat de klas daar zelf niets aan kan doen bleek geen verschil voor hem te maken.

“Heb je zin om samen huiswerk te maken, of zo?”, appt Julia naar Maud.

Als je dan toch een uur over hebt, dan kun je er maar beter iets leuks van maken. Als Julia niet direct een reactie krijgt, besluit ze om maar naar huis te fietsen. Haar moeder staat in de keuken. Julia ziet meteen dat haar moeder zich extra opgetut heeft. Dat kan maar één ding betekenen.

“Hé, Schat”, zegt haar moeder, voordat ze Julia een zoen op haar wang geeft.

“Speciale gelegenheid?”

“Ja, Pap en ik zijn vandaag zeventien jaar getrouwd, hè? Ik heb je toch gezegd dat we vandaag uit eten gaan? De babysitter komt zo en ik ga Pap ophalen van zijn werk. Het zal wel laat worden.”

“Nee, serieus?!”

“Ja, sorry. ‘De oppas’, bedoel ik.”

Julia zucht gefrustreerd. Ze heeft haar ouders al zo vaak duidelijk geprobeerd te maken dat ze geen oppas meer nodig heeft. Maar ze zijn nu eenmaal erg bezorgd. Blijven zitten is al helemaal geen argument om te betogen dat je zelfstandig genoeg bent.

Boos smijt Julia haar rugzak in een hoek en laat ze zich op de bank vallen. Misschien kan Maud haar nog uit de nood helpen. Als ze naar Maud kan, dan hoeft die Myrthe tenminste niet te komen oppassen.

“Nee, sorry. Ik moet zo gaan oppassen en ik mag niemand meenemen. Eerste keer. Morgen? X”

Serieus? Julia moet accepteren dat er iemand op haar komt passen, terwijl haar leeftijdsgenootje al zelf mag gaan babysitten? Het is alsof de hele wereld haar probeert te zeggen dat ze een klein kind is.

Julia overweegt haar opties. Ze zou zich strategisch van de trap kunnen laten vallen. Een bezoekje aan de Eerste Hulp klinkt nu wel als een aantrekkelijkere activiteit dan een oppas negeren. Hoewel, Myrthe is natuurlijk wel superlief. Ze laat Julia waarschijnlijk toch weer haar eigen gang gaan. Het enige dat Myrthe altijd controleert is Julia’s huiswerk en of ze haar luierbroekje draagt bij bedtijd. Het kan vast een stuk erger zijn.

Bovendien zouden gebroken botten de trouwdag van haar ouders verpesten en dat is geen goede karma. Al is Julia’s karma de laatste tijd blijkbaar sowieso al schrikbarend slecht.

Julia besluit om haar tas te pakken en naar boven te gaan zonder van de trap te duiken. Halverwege de treden kan ze de deurbel horen. Haar moeder stapt de gang in.

“Maak je er het beste van? Er staat nog eten in de koelkast. Ik ga nu meteen vertrekken.”

“Ja. Veel plezier straks.”

“Tot morgen, Schat!”

“Oh, Mam? Zeg maar tegen Myrthe dat ik boven ben, oké?”

“Nou.. Myrthe kon niet komen. Het bedrijf heeft iemand anders gestuurd.”

Julia verstijft. Het zal toch niet? Zei Maud niet dat ze vandaag voor het eerst ergens ging oppassen?

Ze hoort haar moeder iemand groeten en de voordeur dichtslaan. Julia rent in paniek naar beneden, biddend dat het Maud niet is.

Het is Maud niet.

“Als dat mijn favoriete stinkdiertje niet is”, grinnikt Cató. “Geen zorgen, hoor! We gaan er een héél leuke avond van maken.”

“Voor mij tenminste.”

 

[Snakebite]

Hoe abonneer je ?

Door op de knop "Volg" te klikken. Dan krijg je automatisch een notificatie bij nieuwe posts.

 

[beddenplasser]

Door op de knop "Volg" te klikken. Dan krijg je automatisch een notificatie bij nieuwe posts.

gevonden. Merci.

 

[Snakebite]

gevonden. Merci.

Toppie!

 

[Snakebite]

MELK EN SUIKER

Emma kan haar geluk niet op. Een paar weken geleden liep ze ook al langs deze winkel en zag dat prachtige paar schoenen voor het eerst in de etalage staan. Als arme studente was een prijskaartje van driehonderd euro natuurlijk onbetaalbaar. Dat zou ze nog niet aan studieboeken uitgegeven kunnen hebben, laat staan aan schoenen.

Nu zijn ze alsnog van haar. Niet alleen heeft Emma het allerlaatste paar kunnen bemachtigen, het was ook nog precies haar maat. De dames in de boetiek keken nogal vreemd op toen Emma vroeg of ze de schoenen mocht passen. Waarschijnlijk zullen ze niet veel studenten in hun klantenbestand hebben staan, maar in het geval van Emma mogen ze daar vanaf nu aan wennen.

Die ene dag heeft alles veranderd. Zodra het mailtje binnenkwam, wist Emma dat haar financiële strubbelingen voorgoed voorbij zouden zijn. De inhoud van dat bericht heeft ervoor gezorgd dat ze vanaf nu alles kan kopen wat haar hartje begeert. En meer. Voor het eerst in jaren lijkt het er zowaar op dat haar spaarrekening iets te doen gaat hebben.

De zaterdagmiddagdrukte ebt langzaam weg uit het centrum, terwijl Emma nog snel een koffie-to-go haalt. Een zachte septemberwind laat haar lange, donkerbruine haren dansen terwijl ze nippend van haar koffie drinkt en door haar zonnebril de sjokkende mensen observeert. Haar pas is ook veranderd de laatste tijd. Emma loopt met veel meer zelfvertrouwen. Geld mag dan wel niet gelukkig maken, maar het kan nog altijd voor een hoop leuke dingen zorgen.

Na een kwartiertje slenteren komt Emma aan bij de flat vol studentenwoningen. Nog even en dan zal ze daar ook van verlost zijn. Haar woning is voor nu op zich prima, maar Emma kan zich bijna een fatsoenlijk appartement veroorloven. Sommige dingen kosten nu eenmaal een beetje tijd. Voorlopig heeft ze hier ook genoeg privacy om te kunnen studeren en haar nevenactiviteiten te ontplooien.

Een kort moment in de lift later staat Emma bij haar voordeur. Ze moet de tassen van het shoppen even neerzetten om beide handen te kunnen gebruiken en de deur te openen. Daarna draagt ze haar spullen naar binnen en laat ze de deur achter haar dichtvallen.

In het halletje hangt een grote spiegel, waar Emma snel controleert of ze er nog goed genoeg uitziet. Ach, waarom zou ze zich druk maken? Voor die gast is alles goed genoeg.

Emma stapt vanuit het halletje de woonkamer in. Ze haalt haar vinger langs de bovenkant van haar boekenkast en komt tot de conclusie dat het daar schoon is. Ze gaat in haar favoriete stoel zitten en laat de tasjes met de buit van deze middag op de grond zakken. Emma neemt nog een slokje van haar koffie en zet die dan op het tafeltje.

Op het tafeltje ligt nog een flinke stapel twintigjes. Emma glimlacht.

“Waar ben je?!”

“In de gang bij de slaapkamers, Mevrouw.”

“En waarom?”

“Ik sta in de hoek, Mevrouw.”

Emma zucht.

“En waarom?!”

“Ik ben klaar met mijn klusjes, Mevrouw.”

Emma kijkt de woning rond. Ze had het kunnen weten. In die paar uur kan zo’n sukkel natuurlijk heel veel werk verzetten. Bovendien is Emma zelf ook erg schoon aangelegd en poetst ze zelf al regelmatig. Het is niet alsof er achterstallig onderhoud is.

Vanuit haar stoel kan ze net de keuken in kijken. Ook die lijkt te blinken. Vooruit dan maar. Emma staat op en stopt de stapel biljetten in haar achterzak. Voor wat, hoort wat.

“Kom eens hier!”

Voorzichtig schuifelt een jongen van Emma haar leeftijd de woonkamer binnen. Ze heeft zijn naam gek genoeg niet onthouden, maar wel dat hij gelukkig niet aan dezelfde hogeschool studeert als zij. Dat zou nog ongemakkelijke situaties kunnen veroorzaken.

“Ben je nog droog?”

“Nee, mevrouw.”

“Zo mag ik het horen. Ga je flesje maar halen.”

Emma gaat op de bank zitten en volgt elke beweging die de jongen zet. Hij is alleen gekleed in een t-shirt en een luier met een kleurrijk printje. Bij iedere stap die hij zet kan Emma zijn luier horen kraken. Al snel is hij terug bij haar met een flesje melk.

“Kom maar.”

Emma laat de jongen op schoot zitten. Ze is maar wat dankbaar dat deze gast duidelijk geen abonnement heeft bij de sportschool. Hij is zo mager als de melk in zijn flesje en dus is het ook niet zo zwaar om hem op schoot te hebben.

Zorgzaam wrijft ze door zijn haar, terwijl ze het flesje aan zijn mond zet. Emma ziet hoe hij zijn ogen sluit. Ze grinnikt zachtjes. Het was niet echt de bedoeling dat ze dit schattig zou gaan vinden, maar het leven neemt soms rare wendingen.

Dit baby-scenario had ze tenslotte bedacht om van haar macht te kunnen genieten, niet om een vertederend Kodak-momentje te kunnen creëren.

Al snel is het flesje leeg en zet Emma die op tafel. Ze kijkt meteen op haar telefoon om te zien hoe laat het is. 18:02.

“Zo, de tijd is voorbij.”

De jongen staat voorzichtig op.

“Heb ik het goed gedaan, Mevrouw?”

“Jawel. Ik zou overwegen om je nog even te verschonen als beloning, maar helaas zit je dienst er nu op. We proberen het volgende week zaterdag nog maar eens.”

“Ja, Mevrouw.”

“Voor ik het vergeet..”, zegt Emma. Ze buigt voorover en haalt de biljetten uit haar broekzak. Met een gemene glimlach steekt ze die achter het bovenrandje van zijn luier.

“Ik heb er iets extra’s bij gedaan voor je studieboeken.”

“Bedankt, Mevrouw.”

“Maar.. wel op voorwaarde dat je die aanhoudt tot je thuis bent.”

De jongen knikt beleefd en loopt weg om zich om te kleden. Emma staat ook op en loopt naar de keuken. Ze zet het lege flesje op het aanrecht en kijkt daarna tevreden naar een lijstje aan de muur. Het mailtje dat alles heeft veranderd, hangt uitgeprint boven de eettafel.

“Beste mevrouw van Ginderen, hierbij laten ik u weten dat de Nederlandsche Looterij uw prijzengeld heeft overgemaakt naar de door u gekozen bankrekening. Binnen 24 uur zult u kunnen beschikken over uw prijs van 27,5 miljoen euro. Wij wensen u veel wijsheid en geluk. Blablabla..”

Emma straalt elke keer als ze het bericht leest.

Geld mag dan wel niet gelukkig maken..

De jongen groet Emma in het voorbijgaan. Hij haast zich, omdat hij inmiddels weet dat Emma liever niet heeft dat hij rond blijft hangen. De bollingen in zijn broek verraden dat hij braaf heeft geluisterd.

..maar het kan nog altijd voor een hoop leuke dingen zorgen.

Zoals een schoonmaker. Iemand om je macht op uit te keren. Een baby. Of alles-in-één. Hij is het geld waard.

Oh! En nieuwe schoenen. Emma was ze al bijna weer vergeten..

 

[Snakebite]

WAKKERDAM

Lieke sluit de deur zachtjes en gaat aan tafel zitten. Drie producers zitten tegenover haar en bladeren aandachtig door haar portfolio. Vroeger zou Lieke zich behoorlijk geïntimideerd hebben gevoeld in een situatie als deze, maar inmiddels heeft ze genoeg gefaalde audities overleefd om niet meer zo snel onder de indruk te zijn.

“Jij komt via Paul, is het niet?”, vraagt één van de producers, zonder ook maar op te kijken.

Lieke knikt. Paul is haar manager, al heeft hij nog niet veel klussen voor haar binnen kunnen halen. De auditie voor deze spelshow is in alle eerlijkheid de beste kans die ze tot nu heeft gekregen om eens daadwerkelijk op tv te verschijnen.

“Hoeveel weet je van het concept?”

“Eigenlijk niets. Hij vergeleek het met ‘De Verraders’, maar het was nogal vaag.”

De vrouw zucht.

“Typisch Paul. Goed, de show zal inderdaad lijken op ‘De Verraders’, maar dan gaan we iets meer terug naar het spel waar dat op gebaseerd is.”

“Weerwolven?”, raadt Lieke.

“Juist”, reageert de vrouw.

Ze lijkt zowaar onder de indruk.

“We hebben de rechten van het spel gekregen om de show volledig in te richten naar hun thema. Mocht je er bekend mee zijn: we beginnen eenvoudig. Het eerste seizoen zal slechts een paar van de rollen kennen. Twaalf spelers. Twee weerwolven. Een ton aan prijzengeld.”

Lieke knikt en laat duidelijk merken dat ze onder de indruk is van dat bedrag. Natuurlijk is ze dat ook echt, want het zou haar studieschuld in één klap uitwissen en zorgen dat ze financieel gezond genoeg zal worden om aan een eigen huis te gaan denken.

“Je bent bekend met de regels? Zelf wel eens gespeeld?”

“Ja, met mijn neven en nichten vroeger. Op het laatst mocht ik niet meer meedoen, omdat ik blijkbaar te goed was, of zo. Ik mocht in de eerste ronde een kaart stelen. Dat was de Cupido. Dus toen koppelde ik mijzelf aan degene waarvan ik dacht dat het een weerwolf was en dus konden ze mij niet doden. Dus ik kon eigenlijk iedereen elimineren in de volgorde waarin ik wilde. Dat beviel ze niet zo.”

De producers kijken elkaar verbaasd aan.

“Gebruik je dat soort creatieve.. strategie alleen bij spelletjes? Of is dat onderdeel van je persoonlijkheid?”

“Ik zorg gewoon dat ik de regels ken en dan zorg ik er zelf wel voor dat ik ze in mijn voordeel kan gebruiken.”

“Juist..”

Lieke weet dat ze het er extra dik op zal moeten leggen. Een kans om te spelen voor zo’n geldbedrag krijg je natuurlijk niet vaak. Ze wil die cast halen. Dan moet je zelfvertrouwen uitstralen. Deze mensen het idee geven dat je het spelletje dynamisch zult gaan spelen.

“We zijn bezig met de bouw van een set die gaat lijken op een dorp als in het spel. Je moet er rekening mee houden dat je een week of drie van huis zult zijn. Dag en nacht.”

“Geen probleem”, pocht Lieke.

De producers kijken elkaar nogmaals zwijgend en toch veelzeggend aan. Het is bijna alsof ze een reden zoeken om Lieke niet te casten, maar deze niet kunnen vinden.

“Er is één laatste twist”, vertelt de laatste van de producers.

Lieke kan zijn accent niet helemaal thuisbrengen en is daarom redelijk afgeleid als hij uitlegt wat ze aan het spel hebben toegevoegd.

“We willen natuurlijk dat iedereen zich zo verdacht mogelijk gedraagt in dit spel. Het moet niet te makkelijk worden en we willen dat de kijkers blijven raden tot het einde. Daarom geven we elke speler een eigen geheim. Iets dat ze verborgen moeten houden.”

“Oké”, reageert Lieke.

“Er zijn steeds twee spelers met hetzelfde geheim. Vinden ze elkaar? Dan winnen ze dubbel prijzengeld. Maar als je door iemand anders wordt betrapt, dan halveer je juist je prijzengeld.”

“Dat is wel een manier om de inzet te verhogen”, geeft Lieke toe.

De man ratelt een aantal voorbeelden van mogelijke geheimen af, maar Lieke zit met haar hoofd al bij het idee van twee ton prijzengeld.

“Heb je iets gehoord waar je bezwaar tegen zou hebben?”, vraagt de producer plotseling.

“Nee, geen zorgen. Ik vind wel een manier om ermee om te gaan”, reageert Lieke.

Het was meer instinct dan waarheid om zo te antwoorden. Lieke heeft tenslotte geen enkel voorbeeld meegekregen. Maar wat is het ergste dat ze kunnen verzinnen? Zolang ze niet naakt hoeft te gaan, vindt Lieke alles wel prima. En dat stond niet in de casting call, dus deze gok is veilig genoeg.

“Prima. Wij weten genoeg. Je hoort snel van ons.”

“Ik kijk er al naar uit”, zegt Lieke, overdreven enthousiast.

Zoals haar manager haar geleerd heeft, dringt ze alle producers een handdruk op. Zorgen dat die mensen zich herinneren wie je was. Dat is het hele trucje. Hopelijk komt dat deze keer ook werkelijk uit.

Als Lieke de ruimte eenmaal verlaten heeft, kijken de producers elkaar opnieuw aan.

“Ik ben onder de indruk”, zegt de vrouw. “Ze kent het spel en is nergens bang voor.”

“Het lijkt me een dynamische persoonlijkheid, maar ik weet niet of ze echt van het scherm zal spatten”, antwoordt de man met het rare accent.

De derde maakt wat notities voordat hij zijn mening geeft.

“Zij is wel de eerste die geen bezwaar maakte tegen de luiers. Tot nu toe hebben ze allemaal gezegd dat het ze te ver ging. Deze niet.”

De vrouw knikt.

“Deel haar daar dan maar meteen op in. Ik heb een voorgevoel bij deze. We kunnen haar altijd een beetje coachen in hoe we willen dat ze op camera overkomt.”

“Prima. Ik zet haar op de lijst.”

Lieke zit die avond te studeren aan haar bureau als de telefoon ineens begint te trillen. Het is een belletje van haar manager, die Lieke meteen vertelt dat ze gecast is voor de show. Ze is dolblij en rent – na het telefoontje – meteen naar haar huisgenootje.

“Ik ben gecast!”, roept ze blij.

“Wat goed”, reageert haar huisgenoot enthousiast. “Wat moet je nou precies gaan doen in die show?”

“Ik weet het ook niet precies. Weerwolven met een twist”, lacht Lieke.

“Maar heel Nederland gaat het kunnen zien!”

 

[Snakebite]

IN-FLOW-ENCER

“Ik weet het niet”, zucht Floortje. “Dit voelt allemaal zo nutteloos.”

Ze neemt een flinke slok water en staart naar het whiteboard dat intussen zo wit niet meer is. Paul, haar manager, heeft een waslijst aan ideeën en mogelijke samenwerkingen in blauwe inkt op het bord gezet.

“Hoe bedoel je?”, vraagt hij.

“Iederéén doet deze dingen al. Ik haal er niet echt voldoening uit om andermans kunstjes te herhalen.”

Paul lacht. Zijn gebulder stoort Floortje des te meer.

“Floor.. het gaat niet om voldoening. Het gaat om views! Likes! Keiharde ..”

“Zeg het niet.”

“.. knaken!”

Keiharde knaken. Hoe vaak heeft Floortje deze preek al niet gehad sinds ze Paul heeft aangenomen? Iets waar ze al snel spijt van had, maar ze krijgt het maar niet over haar hart om hem te ontslaan. Hij is niet het type dat slecht nieuws goed verwerkt.

Bovendien zit Floortje er ook niet op te wachten om allerlei taken weer over te nemen van Paul. Eén van de grote voordelen van een bekende influencer zijn, is dat je andere mensen kunt opzadelen met de meer vervelende klusjes. Een influencer moet zich tenslotte kunnen concentreren op content. Dat was het hele idee: haar eigen focus op het creatieve.

Maar het onvermijdelijke moment komt blijkbaar sneller dan Floortje had gevreesd. Ze voelt geen inspiratie meer. Tutorials, Get Ready With Me, boek van de maand, fotoshoots, collabs. Inmiddels heeft ze het allemaal wel gehad en het voelt enorm onbevredigend.

Dan heeft ze het nog niet over al die sponsordeals. Floortje is er altijd strikt in geweest om geen zaken of producten aan te prijzen waar ze zelf niet achter staat. Op het bord staan dan ook alleen nog maar mogelijke samenwerkingen die elke vlogger al gehad heeft en elke Instagrammer al heeft afgewezen. Het is een herhaling van zetten.

“Maakt het nou echt iets uit of je het leuk vindt? Zolang je kijkers maar geloven dat je er lol in hebt. En de sponsors. Ik denk dat je bankrekening het vanzelf wel interessant genoeg gaat maken.”

Floortje wuift zijn argument geërgerd weg.

“Ik heb een eigen huis, een auto en genoeg geld om de komende twintig jaar niets te doen. Ik ben 23 en set for life, Paul. Die keiharde knaken interesseren mij gewoon niet meer.”

Paul kijkt haar aan alsof hij water ziet branden. Of erger nog: geld.

“Bovendien.. wat heb ik nou helemaal gedaan om al die welvaart te verdienen? Mijn lichaam in de goede hoek draaien tijdens een fotoshoot? Anderen laten meekijken terwijl ik dingen doe, die ik ook zonder de camera gedaan zou hebben?”

“Dat is inderdaad het geniale aan deze business, Floortje!”

“Ik vind er niets geniaals meer aan. Als ik dan toch influencer ben, dan wil ik mijn invloed ook inzetten voor iets.. dat er toe doet.”

“Proficiat. Als je dat meent, dan ben je de eerste.”

Floortje negeert zijn opmerking. Ze heeft hem tenslotte zelf aangenomen, dus ergeren heeft geen zin. Hij had tijdens hun kennismakingsgesprek al dollartekens in zijn ogen. Paul zijn reactie mag geen verrassing zijn.

“Hebben we echt niets anders? Staat alles op het bord?”

“Alles op het bord? Natuurlijk niet!”, lacht Paul.

Floortje kijkt hem vragend aan.

“Ja, ik maak wel een voorselectie, natuurlijk. Ik ga je niet lastigvallen met aanbiedingen die toch nooit tot iets moois zullen leiden.”

“Zou het zo kunnen zijn dat ik daar een eigen mening over kan vormen?”

“Vast wel, maar als je logisch nadenkt zal die hetzelfde zijn als die van mij.”

“Ik wil dat je me alles vandaag nog doorstuurt en daarna kun je ons contract ontbinden. Het is mooi geweest. Je bent ontslagen.”

Floortje staat op en pakt haar tas. Genoeg is genoeg. Paul staart haar met grote ogen na. Hij kan maar niet geloven wat hij allemaal gehoord heeft. Die influencers zijn altijd lastig omdat ze méér, méér, méér willen als het op geld aankomt. En nu wil zijn grootste cashcow alleen maar minder?

“Dit meen je toch zeker niet?”, roept hij haar vol ongeloof na.

Een uur later zit Floortje thuis achter de computer. Ongeduldig wipt ze haar voet op en neer, terwijl ze wacht op de berichten van Paul. Hij zal er waarschijnlijk alle tijd voor nemen die hij maar kan vinden. In de tussentijd heeft Floortje besloten om de comments op haar oude video’s maar eens door te lezen. Ze heeft er sinds haar doorbraak eigenlijk nooit echt meer naar gekeken.

Helaas brengen deze ook al geen aanwijzingen over de richting waar Floortje naar uit zou moeten kijken. Het schiet allemaal niet op. Als kers op de taart meldt de blaas van Floortje zich inmiddels ook voor aandacht. Water drinken mag dan gezond zijn, het is duidelijk ook iets dat haar aardig wat tijd begint te kosten in toiletbezoekjes.

Ineens klinken er allemaal piepjes op de achtergrond.

Het zijn de mails die Paul zou doorsturen. Floortje weet in één klap zeker dat ze de juiste keuze heeft gemaakt door hem te ontslaan. Meer dan dertig aanbiedingen die hij te slecht vond om ze op het whiteboard te zetten. Oftewel: die niet genoeg geld zouden opleveren.

“Goed doel, goed doel, product aanprijzen, goed doel, product aanprijzen..”, fluistert Floortje.

Zo snel als ze kan scant ze de berichten, in de hoop er zo snel mogelijk één te vinden die haar de inspiratie brengt waar ze op hoopt. Haar blaas zal even moeten wachten.

“Wie is Kimberly Clark nou weer?”, zucht Floortje. “Nog nooit van haar gehoord.”

Ze leest de mail door en is verbaasd over het aanbod dat daarin wordt gedaan. Misschien had Paul wel een punt. Luiers voor volwassenen aanprijzen is nu ook weer niet het glorieuze waar ze zo naar op zoek is. Het was al gênant genoeg om in een Q&A toe te moeten geven dat ze vroeger in bed heeft geplast.

“Wacht..”

Floortje klikt naar een ander tabblad in haar browser en zoekt die specifieke video op. Inderdaad. Het is haar meest bekeken video. De comments staan bovendien vol met verhalen van haar fans en kijkers die soortgelijke dingen hebben meegemaakt. Paragrafen over schaamte, minderwaardigheidscomplexen en gevoelens van eenzaamheid.

“Ik kan zo niet nadenken”, concludeert Floortje.

Als ze even later haar blaas heeft geleegd en met enige rust weer aan tafel kan gaan zitten, heeft Floortje haar beslissing al genomen. Ze klikt op de mail en begint aan een antwoord.

Precies een week later zit Floortje opnieuw aan de keukentafel. Paul en zijn fratsen zijn inmiddels vervaagd tot een herinnering. Ze straalt.

“24 UUR een LUIER om?!”

De titel van haar laatste video zou als clickbait kunnen klinken, maar de video bevat precies wat er staat. Floortje die 24 uur probeert te leven met een luier om. Geen uitdaging of gekke challenge. Een oprechte video over alle problemen waar iemand tegen aan kan lopen en de – vaak – nare reacties die daar bij kunnen horen.

Geplaatst: minder dan 24 uur geleden.

Views: 997.840.

Floortje glimlacht breed. Het is gelukt. De comments en likes stromen binnen. Een praatprogramma en een weekblad hebben al gebeld voor een interview. Meer dan tienduizend nieuwe volgers.. het kan niet op.

De inspiratie is terug.

 

[Snakebite]

IK KIES JOU!

“Hebbes..”, denkt Sven.

De rood-witte bal schudt inderdaad drie keer en Sven mag zich de trotse eigenaar noemen van een shiny Bronzor. Althans, trots is wellicht een behoorlijke overdrijving. Het is inmiddels zijn negentigste van de dag en zijn achtste shiny.

Het idee van Sven om vandaag door te brengen in de lokale dierentuin werpt in elk geval zijn vruchten af. Hij is een toegewijde speler van Pokémon Go, een app waarin je de welbekende monstertjes in het virtuele wild kunt vangen. Eens per maand is er een speciaal evenement in het spel, waarbij één specifieke Pokémon centraal staat. Vandaag is zo’n dag.

Hoewel Bronzor niet de meest opwindende keuze is voor zo’n Community Day, heeft Sven er toch voor gekozen om vandaag zijn theorie te testen. Hij weet dat spelers in de grote stad een voordeel hebben tegen spelers in dunbevolkte gebieden, omdat je daar véél meer Pokémon tegen kunt komen. Als Sven wil jagen op shinies tijdens zo’n evenement, zal hij een plek moeten zoeken waar veel spawn points op de kaart staan.

De dierentuin bleek een perfecte oplossing. Op een website heeft Sven ontdekt dat er daar al meer punten liggen dan in zijn hele dorp. Dat werpt zijn vruchten af. De buit die Sven inmiddels bij elkaar heeft gevangen is al groter dan normaal en hij is pas een uur bezig! Zolang hij op deze manier verder kan gaan, zal hij er ongetwijfeld een aantal kunnen vangen met uitstekende stats.

Niet dat hij daar bij een Bronzor veel aan gaat hebben, want met die dingen kun je nu eenmaal geen wedstrijden winnen. Vandaag is dan ook puur bedoeld om zijn theorie te testen. Of, eigenlijk, om zijn twee theorieën te testen.

Want Sven heeft er vandaag ook voor gekozen om all-in te gaan. Hij wil elke minuut van het event in het spel kunnen gebruiken. Dat betekent dat toiletbezoekjes uit den boze zijn, aangezien hij beide handen nodig heeft om op zijn telefoon te kunnen swipen. Die realisatie heeft Sven er dan ook toe aangezet om het nuttige met het aangename te verenigen.

Het is pas de tweede keer dat Sven de moed heeft kunnen opbrengen om in het openbaar een luier te dragen. Daarbij vindt hij dat de eerste keer niet echt telt. Toen droeg hij een luierbroekje van DryNites en de kans dat die opvallen is nog kleiner dan dat hij drie shinies achter elkaar vindt. Vandaag heeft hij zichzelf uitgedaagd om over zijn bezwaren heen te stappen.

Een roze luier voor volwassenen met prinsessen erop is misschien een beetje overdreven, maar als je de uitdaging dan toch aangaat..

Bovendien past Sven nog in zijn oude skater-kleren. Een wijde broek en een veel te lang t-shirt blijken de boel prima te verbergen. Het gekraak is een ander verhaal, maar gelukkig is het vandaag in de dierentuin bijna uitgestorven. Wie gaat het opmerken? De leeuwen? Wie gaat er last van hebben? De pinguïns? Nee, vandaag hadden de puzzelstukjes niet beter op hun plaats kunnen vallen.

Sven neemt dan ook alle tijd in zijn wandeling door de dierentuin. Hij voelt zich een soort van bevrijd, door op deze manier rond te kunnen lopen.

Het idee om mogelijk betrapt te worden vond Sven vooraf heel spannend. Hij woont inmiddels al een paar jaar op zichzelf en kan zijn luiers dragen wanneer hij wil. Niemand die het merkt. Maar af en toe mist hij de spanning die hoort bij het stiekeme. Dat wat hij vroeger thuis wel ervaarde, in de jaren dat hij zijn luiers nog moest verstoppen en verbergen.

Natuurlijk is het niet Sven zijn bedoeling om anderen ongevraagd te confronteren met wat hij zelf zo fijn vindt. Daarom heeft hij ook voor kleding gezorgd die betrappen zo goed als onmogelijk maken. Maar het gevoel dat het per ongeluk toch zou kunnen? Dat brengt die ervaringen van vroeger weer levendig terug.

Na een tijdje wandelen komt Sven bij het verblijf van de flamingo’s. Ook hier is het ontzettend rustig en Sven maakt dan ook van de gelegenheid gebruik om zijn blaas te legen in zijn luier. Alles ongecontroleerd laten lopen lukt hem nog niet, hoe graag hij dat vandaag ook zou willen om de ervaring compleet te maken.

Dan ziet hij iets in het spel. Er staat een gym vlakbij hem. Bij dat soort plekken in het spel kun je soms erg sterke Pokémon verslaan en vangen. Die verschijnen op willekeurige tijden en blijven ook maar kort. Je hebt geluk of je hebt het niet.

Sven zet een paar stappen in de richting van de gym, maar komt al snel tot de conclusie dat deze net iets te ver van hem verwijderd is. Je moet tenslotte binnen een aantal meter van de gym zijn om er te kunnen vechten. Een groot hek en wat bosjes scheiden hem echt maar net van de mogelijkheid om het gevecht te kunnen spelen en iets speciaals te kunnen vangen.

Hoewel Sven baalt, voelt hij zich vandaag natuurlijk ook een stukje extra baldadig en creatief. Hij kijkt om zich heen. Geen bezoekers, geen medewerkers, geen camera’s. Bovendien verwacht hij niet dat de flamingo’s hem zullen verklikken.

Snel stapt Sven over het touwtje heen dat de bezoekers tegen zou moeten houden om de bosjes te betreden. Hij kruipt onder een boom en hurkend steekt hij de hand met zijn telefoon door de spijlen van het hek. Hopelijk maakt dat net het verschil..

Het lukt!

Sven klikt vlug op het gevecht. Gelukkig hoef je – na het starten van het gevecht – niet precies binnen het aantal meters van de gym te blijven, dus kan Sven tijdens de wachttijd weer rap uit de bosjes klimmen en het wandelpad op stappen.

Hij is helemaal verzonken in zijn telefoon en heeft niet door dat er inmiddels een medewerkster van de dierentuin in zijn richting stapt. Gelukkig heeft Sven door de jaren heen al aardig wat sterke Pokémon verzameld en kan hij het gevecht vrij eenvoudig winnen. Pas daarna kijkt hij op en ziet hij dat er iemand in de bedrijfskleding van de dierentuin in zijn richting loopt.

Instinctief draait Sven zich weer weg en blijft hij naar zijn telefoonscherm kijken terwijl hij stapvoets doorloopt. Weg van de flamingo’s. Hopelijk ook van de medewerkster.

Maar al snel heeft Sven door dat diegene toch echt even met hem wil praten, want ze blijft hem maar achtervolgen. Langs de leeuwen, langs de gazelles.

Zou het zijn omdat Sven van het pad af is gelopen? Of zou hij betrapt zijn vanwege zijn luier? Nee, dat kan niet. Alles is bedekt. Instinctief voelt Sven aan zijn t-shirt en dan bekruipt hem een vurig gevoel van schaamte. Tijdens het kruipen en hurken is zijn t-shirt zo ver opgekropen dat een gedeelte van zijn roze luier zichtbaar is. Al minutenlang, met de medewerkster vlak achter hem.

Snel trekt hij zijn t-shirt recht. Hoe gaat hij zich nu weer uit deze situatie redden? Betrapt worden klinkt misschien leuk, maar als het dan daadwerkelijk gebeurt..

Gelukkig ziet hij al snel een mogelijke redding. De toiletten! Vliegensvlug draait hij in de richting van de wc’s en zet hij de deur op slot.

De toiletten in de dierentuin zijn erg klein. Althans, het kamertje heeft letterlijk één wc-pot, wasbak en een prullenbak. Geen rijen met hokjes. Hier werken ze blijkbaar kleinschalig. Toch bedenkt Sven zich geen moment. Hij laat zijn broek zakken en maakt de plakstrips van zijn luier los. Met een flinke plof belandt de natte, roze luier in de prullenbak.

Sven verzekert zich ervan dat de prullenbak goed dicht is, spoelt het toilet door en wast voor de vorm zijn handen. In de tussentijd praat hij op zichzelf in om kalm te worden. De medewerkster is er een van zijn eigen leeftijd, begin twintig. Daar hoeft hij niet bang voor te zijn. Wat er ook is, hij kan zich hier vast wel uitkletsen.

Na een diepe zucht, opent hij de deur van het hokje en stapt Sven zenuwachtig naar buiten. De medewerkster staat inderdaad vlakbij, druk op haar eigen telefoon. Ze kijkt op zodra ze Sven naar buiten hoort komen.

“Sorry, maar mag ik jou even iets vragen?”

Haar stem klinkt serieus en Sven wordt alsmaar nerveuzer.

“Ja..”

Hier komt het..

“Jij speelt ook Pokémon Go, toch? Ik zie je de hele tijd op je telefoon kijken tijdens het lopen en dat is meestal wel een duidelijke hint.”

“Klopt!”, reageert Sven opgelucht.

“Mooi! Jij hebt niet toevallig een paar shinies van vandaag over die je kunt ruilen? Ik ben aan het werk en kan niet zoveel spelen als ik zou willen.”

“Natuurlijk!”

Al snel hebben Sven en de medewerkster elkaars gegevens uitgewisseld, zodat ze kunnen ruilen in het spel. Een beetje handig heeft ze Sven ook overtuigd om telefoonnummers te ruilen. Ze moest eens weten.

Na een minuut of twintig, die tot haar pauze bleken te horen, zijn er een flink aantal Pokémon van de één naar de ander verhuisd en lijkt ze tevreden. Ze spreken zelfs af om tijdens het volgende evenement samen te komen en wandelen. Het gesprek is niet alleen met een sisser afgelopen, maar Sven heeft er zelfs meer aan overgehouden dan hij had kunnen vermoeden.

Wat een fantastisch spel is het toch ook.

“Wat voor werk doe je hier eigenlijk?”, vraagt Sven.

“Oh, vanalles”, antwoordt ze, terwijl ze haar telefoon weer opbergt. “Vandaag maak ik vooral veel schoon. Een aantal hokken en ik begin hier zo meteen met de toiletten.”

Een koude rilling loopt over Sven zijn rug. Zij ziet dat de blik van Sven helemaal verandert.

“Ah, zo vervelend is het niet, hoor”, vertelt ze. “De meeste mensen laten hier alles netjes achter. Negen van de tien keer hoef ik alleen de prullenbak leeg te maken.”

Dat is nu precies waar Sven bang voor was. Van binnen ervaart hij lichte paniek en hij besluit om zich er zo snel mogelijk beleefd vanaf te maken. Ze spreken af snel contact te leggen en vriendelijk zwaaiend loopt Sven door.

Nummer blokkeren? Of juist niet? In elk geval zo snel mogelijk de dierentuin uit en naar huis. Leuk dat zijn theorie bleek te werken, maar zo goed is die Bronzor nou ook weer niet..

De medewerkster loopt intussen glimlachend terug naar het restaurant, waar ze daadwerkelijk werkt.

"Toiletten schoonmaken, right..", grinnikt ze.

Sven was al lang betrapt..

 

[Snakebite]

Dit was nummer 10 en - voorlopig - de laatste.

Zijn er shorts die jullie graag in een langer uitgewerkt verhaal terug zouden willen zien?

 

[Leon]

Dit was nummer 10 en - voorlopig - de laatste.

Zijn er shorts die jullie graag in een langer uitgewerkt verhaal terug zouden willen zien?

De laatste is zeer voor een lang en spannend verhaal vatbaar.

 

[Snakebite]

De laatste is zeer voor een lang en spannend verhaal vatbaar.

Ja? Ook grappig, dat was degene waarvan ik het minst dacht dat er interesse naar zou zijn. Vooral omdat er veel stukjes in zitten die - dacht ik - alleen leuk zouden zijn voor lezers die het spel zelf spelen.

Al moet ik ook wel weer toegeven dat achter elke short een idee zit voor een langer, spannend verhaal. Het is alleen moeilijk kiezen welke de volgende wordt.. dus die keuze schuif ik graag op mijn lezers af!

[Edit: de inhoudsopgave is trouwens aangepast met kleine omschrijvingen van iedere short. Dat zoekt en kiest wellicht wat makkelijker!]

 

[Snakebite]

Eens iets compleet anders proberen dan normaal.. dus als je halverwege denkt: Slangemans, wat schrijf jij nu?.. wait for it..
Trigger warning: vanalles.

EERLIJK RUILEN

Björn slaat de autodeur achter zich dicht en loopt naar de kofferbak. Snel pakt hij de tas met spullen en checkt hij voor de laatste keer of er niets is vergeten. Alles is er. Precies zoals vooraf besproken. Stilletjes sluit hij eerst de kofferbak en daarna de auto af.

Enigszins achterdochtig kijkt Björn om zich heen. Op aanwijzing van Erin heeft hij een discreet plekje gevonden om te parkeren, zodat hij hopelijk niet opgemerkt zou worden door de buren. Voor zover hij het kan inschatten is er inderdaad niemand in de buurt. Een zeldzaamheid, aangezien het een warme zaterdagmiddag is. Je zou denken dat er dan genoeg mensen op de been zijn.

Misschien is het de uitzondering die de regel bevestigd. Zo onopvallend mogelijk wandelt Björn vanaf de parkeerplek richting het huis dat hij vooraf op Google Maps heeft opgezocht. Het verbaast hem dat hij geen zenuwen ervaart. Een situatie als deze is wel reden genoeg om bloednerveus te zijn..

Zoals afgesproken belt Björn twee keer kort aan, zodra hij bij het huis is aangekomen. Hij haalt nog even diep adem zodra hij Erin via het glas in de voordeur aan ziet komen lopen. Vriendelijk, maar zelfverzekerd, begroet hij haar.

“Hoi..”, zegt Erin. “Kom binnen.”

Zij is duidelijk wel nerveus. Niet zo vreemd. Erin is tenslotte veertien.

Behoedzaam loopt Björn via de gang naar de woonkamer. Op de foto’s in de gang ziet hij een gelukkig gezinnetje. Ouders, twee dochters, een zoon.

“Je hebt me nooit verteld dat je ook een broer hebt.”

“Ja. Ik wilde niet teveel vertellen”, reageert Erin schuchter.

Björn snapt het wel. Ze hebben elkaar online leren kennen. Dan deel je liever zo min mogelijk. Je weet tenslotte nooit zeker wat er voor een engerd aan de andere kant van de verbinding zit. Voor je het weet..

“Wil je iets drinken? Ik kan thee zetten?”

“Klinkt goed.”

Terwijl het meisje zich naar de keuken begeeft, kijkt Björn de woonkamer rond. Veel grote ramen. Ook de tuindeuren laten veel licht binnen. Het lijkt er echter op dat niemand van buitenaf de woonkamer in kan kijken. Hij zet de tas met spullen op de tafel en controleert het buisje in zijn broekzak. Hij zal het snel genoeg nodig hebben.

Björn installeert zich in een grote, gemakkelijke stoel. Al snel is Erin terug met twee kopjes thee.

“Gewoon Earl Grey. Is dat goed?”

“Ja, hoor? Heb je wel wat suiker voor me?”

Erin knikt en draait zich om, zodat ze weer terug naar de keuken kan lopen. Björn kijkt haar na. Een typische puber. Metéén heeft ze haar telefoon in haar vrije hand. Het zou ook eens niet. Hij is blij dat hij die fase al een jaar of twintig ontgroeid is.

Zodra Erin uit beeld is verdwenen, voert Björn zijn plan uit. Hij haalt het buisje uit zijn broekzak en leegt de vloeistof in het kopje van Erin. Stil en snel beweegt hij het kopje rond, zodat het spul zich goed mengt met de thee. Het is smaakloos, dus proeven zal Erin het niet. Ze zal snel genoeg indutten.

Al snel is Erin terug en roert Björn wat suiker door zijn eigen thee. Hij observeert Erin kort. Ze zit op de bank, zo ver mogelijk van hem vandaan. Haar ogen lijken aan de telefoon te plakken. Hij kan haar kledingstijl wel waarderen. Een zomers jurkje, met daarover een vest met extra lange mouwen. Van die pluizige, die tot halverwege je vingers komen. Schattig.

Even laat hij de ongemakkelijke stilte hangen. Hij pakt zijn telefoon, toetst zijn code in en checkt een laatste keer zijn berichten. Dan zet hij het apparaat op stil en laat het weer in de binnenzak van zijn jasje verdwijnen.

“Klaar voor je luier?”, polst Björn, na een eerste slokje thee.

“Moet dat echt?”, vraagt Erin.

Hoewel hij blij is dat Erin haar telefoon eindelijk weglegt, ziet hij aan haar lichaamstaal dat ze echt heel zenuwachtig is. Hij zal haar wat gerust moeten stellen.

“Niks moet”, begint hij. “Maar we hebben het wel afgesproken..”

Erin kijkt beschaamd naar de vloer.

“Ik zou de foto’s die je me hebt doorgestuurd wegdoen, en in ruil zou je één keer met me spelen. Niemand hoeft ervan te weten. Het spelen of de foto’s. Het is allemaal ons geheim. Eerlijk ruilen.”

Björn heeft geen enkele intentie om zich aan die belofte te houden.

“Ja, maar, ik ben veertien.. dat mag toch helemaal niet?”

“Er mag zoveel niet. Je wilde toch zo graag echte luiers? Voor wat hoort wat.”

Björn begint er steeds meer van te balen dat Erin maar geen slokje van haar thee neemt. Dit spul is sterk genoeg om een olifant binnen een paar minuten in slaap te krijgen. Als ze bewusteloos is, gaat dit véél sneller en makkelijker. Haar ouders zijn dan wel met vakantie, maar Björn is niet van plan om hier langer dan strikt noodzakelijk te blijven.

“Moet het echt? Ik vind het eng..”, fluistert Erin.

Björn ziet hoe Erin om zich heen kijkt, naar de grote ramen. Hij zoekt naar een oplossing.

“Weet je wat?”, zegt hij, voordat hij opstaat. “Ik zal de gordijnen sluiten. Dan kun je jezelf rustig uitkleden.”

“O-Oké..”, stamelt ze.

Terwijl Björn één voor één alle gordijnen sluit – en meteen het licht aandoet – hoort hij hoe Erin haar kopje thee van de tafel tilt. Mooi. Dit is snel genoeg voor elkaar.

“Goed zo”, glimlacht hij naar het meisje. “Neem nog maar een slokje. Dan voel je jezelf vast rustiger. Je zult zien dat het goedkomt.”

Erin knikt en neemt gehoorzaam nog een slokje. Daarna zet ze haar kopje terug en staat ze op.

“Wat.. wat moet ik.. uit..?”

“Alles”, reageert Björn vastberaden. “Alles moet uit. Ik heb een romper bij me, die perfect bij je luier zal passen. Die kleren voor grote meisjes zijn helemaal niet meer nodig.”

Erin knikt stilletjes en draait zich met haar rug richting Björn. Hij laat zich tevreden achterover zakken in de stoel en neemt een flinke slok van zijn thee. Normaal niet zijn drankje, maar deze keer smaakt het hem prima.

Erin trekt haar vestje uit en legt het op de bank. Vrij onverwacht draait ze zich om richting Björn. Haar blik lijkt anders dan daarvoor. Björn kan er zijn vinger niet op leggen. Althans, tot hij haar blote arm ziet.

Een lange, kleurige tattoo strekt zich uit over Erin haar rechterarm. Een slang, die van haar schouders tot haar hand loopt. Hij had geen idee.. die lange mouwen ook..

“Bevalt het?”, vraagt ze hem zelfverzekerd.

“Ben jij niet veel te jong voor ee..”

Dan begint de woonkamer te draaien. Björn snapt er niets meer van. Hij laat het kopje vallen als hij probeert om overeind te gaan staan. Dat lukt niet en hij laat zich terugzakken in de stoel. Ze moet de kopjes verwisseld hebben.. toen hij de gordijnen sloot.. het kan niet anders.

“Hoe..”, stamelt hij.

“Zie je dat zwarte dingetje naast de rookmelder?”, wijst Erin omhoog. “Dat is een camera.”

Ze knielt naast zijn stoel.

“Ik kon op mijn telefoon zien wat je probeerde te doen.. dus ik heb.. “eerlijk geruild”, snap je?”

Björn vecht tegen de slaap. Dit kan niet.

“Geen zorgen. Ik ben geen veertien. Al lang niet meer. Je moet nooit zomaar iemand vertrouwen die je via het internet ontmoet”, grijnst ze.

Die glimlach is het laatste dat Björn ziet, voordat hij het gevecht verliest en in slaap sukkelt.

Erin wacht voor alle zekerheid even tot ze er zeker van is dat hij echt slaapt. Dan staat ze op en haalt ze zijn telefoon uit de binnenzak van zijn colbertje.

Snel gaat ze op de bank zitten. Op haar eigen telefoon spoelt ze de camerabeelden terug tot het punt waarop Björn zijn code intoetst. Het kost geen enkele moeite om in zijn telefoon te komen en vervolgens in de app van zijn bank.

“Kassa..”, fluistert ze, zodra ze zijn saldo ziet.

Zonder enige twijfel maakt ze het hele bedrag over naar haar eigen rekening. Via crypto, dus het duurt even. Maar die tijd is het wel waard. Het is een halve hypotheek. Hoeveel mazzel kun je hebben? Hij is niet alleen een naïeve perv, maar ook nog een rijke. Eerlijk ruilen.

Als de overschrijving is gelukt, begint Erin aan het opruimen van het bewijsmateriaal. Boven hangt ze het vestje en jurkje terug in de kast waar ze die gevonden heeft. Haar eigen kleding zit een stuk beter.

Beneden maakt ze de theekopjes schoon en haalt ze de camera van de rookmelder. Alles is weer zoals het was. Op een paar suikerklontjes na dan.

Als laatste haalt Erin de tas met spullen van Björn van tafel. Alles zit er in, zoals afgesproken. Een setje met hand- en enkelboeien, bijvoorbeeld. Wat een sukkel is het toch ook..

Met enige moeite weet Erin de bewusteloze Björn op de grond te krijgen en te boeien. Vervolgens sleept ze hem in een paar keer richting de gang. Daar duwt ze hem in een voorraadkast, die ze vervolgens resoluut afsluit.

De luiers verdwijnen echter in haar eigen tas. Erin glimlacht.. ze heeft tenslotte niet over ALLES gelogen..

Het laatste puntje op Erin haar lijst is de politie. Met de telefoon van Björn belt ze het alarmnummer. Ze spreekt één woord.. of liever, ze schreeuwt één woord.. ‘help!’

Dan legt ze de telefoon bij de deur van de voorraadkast, zonder op te hangen. Het zal niet al te lang duren voordat iemand het belletje zal traceren tot dit huis. Erin verzekert zich ervan dat het rijbewijs van Björn in het telefoonhoesje zit, zodat ze hem direct kunnen identificeren. Ook een uitgeprinte versie van hun gesprekken ligt erbij. Zelfs de politie in Nederland zal weinig moeite hebben om deze creep achter de tralies te krijgen.

Bij haar vertrek laat Erin de voordeur helemaal open. Ze heeft medelijden met de bewoners van dit huis, wie ze dan ook mogen zijn. Hun vakantie zal ruw verstoord worden. Maar dat is het Erin waard.

Weer een creep van straat. Weer een goede verdienste. Als bonus nog wat nieuwe luiers en een romper. Het leven kon slechter voor een 21-jarige. Erin zet haar zonnebril op en loopt stevig door.

Er is niemand die haar ziet vertrekken. Het is een warme zaterdagmiddag.

 

[Snakebite]

ELASTIEK

Myrthe draait zich nog eens lekker om in bed. Ze heeft geen groter talent dan uit kunnen slapen en de wereld zal dan ook kansloos zijn zodra dit een Olympische sport zal worden. Ze ligt nu op haar zij en voelt haar wang langzaam wegzakken in het kussen, terwijl haar dekbed als een warme knuffel over haar lichaam valt. Een implosie van knusheid, terwijl de rest van de planeet het voorlopig allemaal even zelf mag uitzoeken.

Alles voelt zacht, warm en veilig. Alles.

Het luierbroekje - dat vannacht plichtsgetrouw de wacht heeft gehouden – ritselt zachtjes bij elke beweging. Myrthe let normaal niet zo op het geluid dat die dingen maken, maar aangezien ze verder geen kleding draagt valt het nu beter op. Het maakt ook niet uit. Niemand die het kan horen. Het geheim is veilig.

Eigenlijk is het een wonder dat Myrthe haar luierbroekjes al die jaren geheim heeft kunnen houden voor iedereen die geen deel uitmaakt van haar gezin. Haar ouders en zussen weten het, maar verder is er niemand op de hoogte. Het idee dat haar bedplassen nou eenmaal iets privé is, heeft zelfs haar praatgrage zussen ertoe bewogen om die tea maar niet te spillen.

Ook haar ouders doen er niet moeilijk over. Jarenlang verschenen er elke twee weken een paar nieuwe pakken luierbroekjes in haar kast. Zelfs de momenten waarop ze een maatje omhoog ging werden zo’n beetje doodgezwegen. Alleen toen ze over moesten stappen op de grotere maten van SNUG, een nieuw merk dat meer op volwassenen gericht is, kwam haar moeder dat even vertellen. Verder is het nooit een issue geweest.

Myrthe heeft ze dan ook nooit verteld dat ze eigenlijk al bijna een jaar ’s nachts droog is. Ze heeft het wel eens een paar nachten zonder luierbroekje geprobeerd, maar ze voelde zich gewoonweg niet op haar gemak. Daarom is ze de broekjes al die tijd blijven dragen. Voorlopig is ze ook niet van plan om te stoppen. Waarom zou ze?

Langzaam vindt een klein straaltje urine z’n weg naar het pulpmatje in de luier. Myrthe praat het in gedachte altijd goed met het feit dat ze voor haar ouders toch af en toe de schijn op zal moeten houden. Een jaar aan droge broekjes zou tenslotte ooit eens tot vragen leiden. Maar, in alle eerlijkheid, voelt het gewoon te fijn om het niet te doen. De warme, zwellende prop brengt haar nog altijd een gevoel van troost. Van veiligheid. Van rust.

Ineens wordt er hard op de deur van Myrthe haar slaapkamer geklopt. Tot zo ver de rust.

“Wat is er?”, roept Myrthe slaperig.

“Schiet je op? De training begint zo!”

Het is Femke, klas- en teamgenoot van Myrthe bij het voetbal. Myrthe schiet met een ruk overeind en checkt de tijd op haar telefoon.

“Hoe bedoel je, de training begint zo? Het is kwart voor negen! We moeten pas om elf!”

Femke mompelt iets, maar door de gesloten deur krijgen ze niet echt contact. Myrthe slaat het dekbed open en weet nog net op tijd in haar sportbeha en een joggingbroek te springen, voor Femke de deur dan toch maar opent.

“Ben je het nou echt vergeten?”, lacht Femke.

“Wat vergeten?”, zucht Myrthe, terwijl ze nerveus checkt of het randje van het luierbroekje niet boven de joggingbroek uitsteekt.

Iets dat bijna onmogelijk is, aangezien ze die zo’n beetje tot onder haar oksels heeft opgetrokken. Snel trekt Myrthe een t-shirt uit haar kast.

“Dat we vandaag een uur eerder aanwezig moeten zijn? Nieuwe sponsor, weet je nog? We gaan nieuwe teamfoto’s maken. Je weet wat Luuk gezegd heeft: te laat of niet aanwezig is basisplaats kwijt.”

Myrthe zucht opnieuw diep. Ze kan niet meer terug. Dit seizoen heeft ze veruit de meeste doelpunten gemaakt van iedereen uit de competitie, maar Luuk is streng genoeg om haar inderdaad uit de basisopstelling te kegelen. Met nog maar een paar wedstrijden voor de boeg wil Myrthe dat risico niet nemen. Ze zal alleen een manier moeten vinden om haar luierbroekje kwijt te raken voor de training.

“Luuk heeft al een berichtje gestuurd dat de fotograaf superknap is, dus we hebben echt niet veel tijd”, lacht Femke.

“Komt goed”, geeuwt Myrthe.

Luuk, de enige trainer die de dames ooit in hun kleedkamer dulden. Hij is tenslotte zo overduidelijk gay dat er excentrieke papegaaien met een zwarte band karaoke in het regenwoud zijn die vinden dat het wel iets minder flamboyant mag.

Snel stapt Myrthe naar het tafeltje waar ze haar make-up doet. Het luierbroekje lijkt niet te kraken, maar ze heeft het gevoel dat ze waggelt als een peuter. Femke lijkt gelukkig niets op te vallen. Ze kletst wat over de domme, nieuwe sponsor en de financiële status van de club. Myrthe krijgt er niets van mee. Ze focust zich op een basislaagje make-up, een wolk deo die alle vooruitgang in de ozonlaag teniet doet en haar gympen.

Even later zitten Myrthe en Femke al op de fiets richting het voetbalveld. Femke maakt zich vooral druk over het tempo, maar Myrthe zit in gedachte alleen maar bij het luierbroekje dat zich bij elke beweging laat gelden. Het was gelukkig maar een kleine plas, dus Myrthe bidt dat niemand haar kan ruiken. Er zijn gelukkig een paar omkleedhokjes waar ze zich straks in kan verschuilen. Dat zal haar hopelijk redding brengen.

“Heb je elastiekjes in je tas?”, vraagt Femke plotseling.

“Hoezo?”

“Je haar, schat. Het staat nogal.. wild..”

Myrthe vloekt. Er is dus nog iets waar ze niet op tijd aan gedacht heeft..

“Geen zorgen, ik heb extra bij me”, stelt Femke haar gerust.

Even later komen Myrthe en Femke aan bij de voetbalclub, waar hun teamgenoten al staan te wachten bij de deur van de kleedkamers. Luuk is onderweg terug van het veld, waar hij de fotograaf rond heeft geleid. De beste man kijkt enigszins ongemakkelijk, terwijl Luuk elke vijf seconden een gelegenheid vindt om hem aan te raken. Schouderklopje hier, hand op zijn arm daar.. het is gewoon TE doorzichtig.

Een aantal minuten geflirt later kan Luuk zich er toch toe zetten om de kleedkamers van het slot te halen en de dames stromen voorzichtig naar binnen. Myrthe maakt van de drukte gebruik om ongezien in één van de kleedhokjes te verdwijnen. Net op tijd..

“Oké, dames, mag ik jullie voorstellen aan onze nieuwe, prachtige, baanbrekende sponsor!”

De stem van Luuk galmt zo hard door het gebouw dat diezelfde papegaaien in Venezuela het nog kunnen horen, maar Myrthe krijgt er niets van mee. Ze hoort allerlei reacties uit de kleedkamer. Gezucht, gemor, gelach en wat gedoe. Luuk maakt er zoals gewoonlijk weer een hele voorstelling van.

Snel zoekt ze in haar sporttas naar het extra ondergoed dat ze mee heeft genomen. Natuurlijk ligt het weer helemaal onder op de stapel. Ze laat de tas op de vloer zakken en stapt in een vloeiende beweging uit haar schoenen. Vervolgens laat Myrthe haar joggingbroek zakken en stapt ze eruit. Het luierbroekje ritselt zachtjes mee. Er hangt een spiegel in het kleedhokje en Myrthe ziet tussendoor dat het totaal niet lijkt op te vallen dat het ding een beetje nat is.

Maar het luierbroekje zelf is al meer dan reden genoeg om haar reputatie voor altijd te verknallen, dus dat ding moet uit. Kapotscheuren durft Myrthe niet, uit angst dat het duidelijk te horen zou zijn. Ze pakt het randje vast, klaar om hem naar beneden te schuiven.

Dan gaat plotseling de deur van het kleedhokje open. Opnieuw stapt Femke binnen. Myrthe beseft dat ze toch zal moeten beginnen met het afsluiten van deuren..

Myrthe schrikt op en kijkt bang richting Femke.

“Hier is het elastiekje en je nieuwe teamkleding. Deze moeten we allem.. oh, je hebt er al één”, zegt Femke.

Myrthe hield zich gereed voor een schaterlach die het einde van haar sociale status zou betekenen, maar Femke lijkt totaal ongeïnteresseerd. Het enige lachen dat te horen is, is wat gegiechel verderop in de kleedkamer.

“Hoe bedoel je?”, vraagt Myrthe voorzichtig.

“Niks, schiet nou maar gewoon op. We moeten over twee minuten in de zaal zijn.. in het NIEUWE uniform. Nou, ja, het shirt dan. Je weet wel wat ik bedoel..”, grinnikt Femke.

Myrthe neemt de kleding aan en Femke sluit de deur weer. Wat is hier aan de hand? Maar pas op dat moment ziet Myrthe de nieuwe naam op het voetbalshirt.

SNUG

Myrthe haar ogen worden zo groot als schoteltjes. Het zal toch niet? Voorzichtig opent ze de deur van het hokje en kijkt ze de kleedkamer in.

Iedereen – alle aanwezige teamgenoten – lopen rond in zo’n zelfde luierbroekje als zij! De één heeft de slappe lach, de ander rode wangen van schaamte, weer iemand moppert.

“Kom op, dames, het is maar voor één foto. Dit bedrijf heeft niet voor niets zoveel betaald, dus één groepsfoto moet dan ook maar kunnen”, probeert Luuk de boel nog een beetje glad te strijken.

Myrthe – nog steeds geschokt – probeert haar gedachten te verzamelen en stapt terug haar kleedhokje in. Helaas heeft Luuk haar gezien en hij pakt Myrthe bij een arm.

“Jij ook, hup hup!”

Met zachte dwang laat Myrthe zich naar de zaal sturen, waar de groep zich verzamelt voor de fotograaf. Is dit een droom? Een nachtmerrie? Ontzettende mazzel of juist dikke pech? Myrthe gaat nerveus bij Femke staan die wat ongemakkelijk teruglacht. Ook zij draagt inmiddels een SNUG-broekje, hoewel het natuurlijk een stuk minder dik is dan die van Myrthe..

“Oké, dames”, klapt Luuk. “Voorste rij mag even knielen. Jij ook, topscoorder!”

Myrthe weet nog steeds niet goed wat haar overkomt, maar draait zich precies zo dat – hopelijk – de zwelling van haar luier niet opvalt op de foto.

“Super! Allemaal even lachen. Goede reclame voor onze nieuwe sponsor! En deze komt waarschijnlijk ook in het lokale krantje, dus doe op zijn minst alsof je het naar je zin hebt!”

Myrthe glimlacht als een spreekwoordelijke boer met kiespijn, terwijl de fotograaf zijn werk doet. Het lijkt een eeuwigheid te duren. Een paar groepsfoto’s, aparte plaatjes van de spitsen en de keepers. Een enkeling heeft de pech om geselecteerd te worden voor wat actiefoto’s. Al die tijd voelt Myrthe hoe haar hart via haar borstkas naar buiten probeert te kloppen.

“Perfect! Dankjulliewel voor de moeite! Nu snel verder met omkleden, dan kunnen we er eens goed tegenaan”, brult Luuk, iets TE duidelijk in de richting van de arme fotograaf.

Myrthe staat snel op en loopt samen met Femke en de groep terug naar de kleedkamer.

“Gelukkig mogen die stomme dingen eindelijk uit”, zucht Femke. “Stel je voor dat we hier de hele ochtend in hadden moeten lopen.”

“Ja”, lacht Myrthe ongemakkelijk. “Stel je voor..”