Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Klein foutje gespot
dit hoort Femke te zijn. (Tenzij deze short zich somehow in hetzelfde universum als Sofie afspeelt 
)
Verhaal Klaar Shorts van Snake
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
dit hoort Femke te zijn. (Tenzij deze short zich somehow in hetzelfde universum als Sofie afspeelt )
Aangepast, dankjewel!Klein foutje gespot Bekijk bijlage 50433 dit hoort Femke te zijn. (Tenzij deze short zich somehow in hetzelfde universum als Sofie afspeelt
Benieuwd of deze een beetje bevalt.
VOORWAARTS OP MARS
Jasmijn zet haar helm af en haalt diep adem. Op de één of andere manier lijkt ze te kunnen voelen hoe de zuurstof in de PAD haar longen vult. Hoewel ze tijdens haar werkzaamheden buiten de PAD prima adem kon halen via de zuurstoftank in haar pak, voelt het hier toch net iets minder nep. Minder benauwd. Bijna bevrijdend.
Er klinkt een goedkeurende sirene, het teken dat Jasmijn de decompressieruimte mag verlaten. Een deur schuift voor haar open en ze stapt de PAD binnen. Haar pak is log en zwaar, dus is ze blij dat de kleedkamer dichtbij is. Jasmijn stapt binnen en waggelt richting haar kluisje, waar ze haar helm meteen neerzet. Vervolgens laat ze zich op een bankje zakken om even uit te kunnen puffen.
“En?”, klinkt er ineens vanuit de doucheruimte achter de kluisjes.
Jasmijn schrikt meteen rechtop. Het is George. Natúúrlijk is hij net nu in deze ruimte. Ze heeft hier ook geen seconde rust. Iets dat behoorlijk indrukwekkend is, gezien het beperkte aantal personen dat zich in een directe baan rond Jasmijn bevindt.
“Twee uur en veertien minuten”, reageert Jasmijn zakelijk.
George stapt nu in haar zichtveld, terwijl hij alleen een luier draagt. Jasmijn kijkt daar al niet meer van op. Niet alleen zijn de luiers hier wel genormaliseerd uit pure noodzaak; ook leven ze hier al zo lang samen dat er vrijwel geen geheimen meer voor elkaar zijn. In elk geval geen zichtbare. Al heeft Jasmijn zomaar het vermoeden dat George het zelf hier nodig vindt om een paar sokken in zijn luier te proppen als zij of Sadie in de buurt zijn.
Mannen.
George stopt bij een kleine koelkast, waar hij een flesje water uithaalt en richting Jasmijn gooit. Zonder al te veel te bewegen weet Jasmijn het flesje te vangen. Al die jaren handbal hebben haar prima reflexen opgeleverd. Dankbaar neemt ze een paar flinke slokken van het koude water, waarna ze haar mond afveegt aan haar pak.
“Dan heb ik dus nog altijd het record”, daagt George haar uit.
Hij opent zijn eigen kluisje en begint zich om te kleden. Jasmijn is nooit echt onder de indruk van hem geweest, maar het blijft indrukwekkend hoe het hem lukt om zijn sixpack te behouden met het dieet dat ze hier volgen.
“Ik zit er nog maar drie minuten vanaf. Het is een kwestie van tijd.”
Al jaren zijn Jasmijn en George verwikkeld in een nutteloze strijd over wie het snelste de helft van het zonnepark schoon kan maken. Aan beide kanten van de PAD staan enorme verzamelingen zonnepanelen die het gebouw van de nodige stroom voorzien. De zandstormen komen hier echter dusdanig vaak voor dat de panelen nu wekelijks worden schoongemaakt. Als daar te veel zand op komt te liggen, dan komt de stroomvoorziening onder druk.
Voorkomen is beter dan genezen in deze situatie. Na een close call van een aantal weken geleden zijn de taken verdeeld. Jasmijn het park links, George het park rechts. Panelen schoonvegen is dusdanig saai werk dat een wedstrijdje de enige manier is om het voor iedereen interessant te houden. Alles voor de motivatie, tenslotte..
“Tijd hebben we hier in elk geval genoeg. Helaas voor jou denk ik dat ik vandaag weer een recordbrekende tijd in me heb.”
“Past dat, naast je ego?”
“Ruimte genoeg”, grinnikt George.
Het water lijkt wel in een rechte lijn naar Jasmijn haar blaas te zijn gelopen. Zonder er echt bij na te denken, laat ze het in haar luier lopen. Alles went, zelfs dat. Je kunt vrijwel onmogelijk langer dan twee uur aan één stuk doorwerken zonder dat de natuur haar werk doet. Even de PAD instappen voor een sanitaire stop is ook geen optie. Het duurt al minuten voor je de decompressieruimte uit bent en die heb je natuurlijk niet bij hoge nood.
Inmiddels lukt het Jasmijn dus om zonder blikken of blozen haar luier te gebruiken in gezelschap. Niet alle vaardigheden die je hier leert zijn vooraf te verwachten..
Op zoek naar een beetje extra koelte, ritst Jasmijn het bovenste stuk van haar pak open. De koele lucht voelt als een enorme opluchting tegen haar huid. Het witte hemdje is inmiddels doordrenkt van het zweten in zo’n benauwd pak.
“Ah, hier zijn jullie”, zegt Sadie, terwijl ze de kleedruimte instapt.
“Nog even”, reageert George, terwijl hij zijn pak dichtritst. “Ik sta op het punt om een record.. en Jasmijn haar hartje.. te breken.”
“Pas maar op dat je ego niet breekt”, reageert Jasmijn.
“Niet dit weer”, zucht Sadie.
Er komt nooit een einde aan met deze twee..
“Ik kom namens de Commandant. We zijn bezig met de volgende levering en hebben een telling gedaan. Zijn er nog verzoekjes?”
“Boeken. Ik ben alles al drie keer gelezen en heb wat nieuwe prikkels nodig”, zegt Jasmijn.
“Ben ik niet genoeg prikkel voor je?”, glimlacht George.
“Oh, en wellicht een echte man? Daar hebben we hier ook een tekort aan.”
George rolt met zijn ogen en pakt de helm uit zijn kluisje. Hij loopt langs Sadie en kijkt even op het lijstje dat ze vastheeft.
“Mijn crème staat erop? Mooi. Verder niets nodig. Later!”
“W..wacht even..”, stamelt Sadie nerveus.
George en Jasmijn kijken haar verbaasd aan. Sadie is niet iemand die snel zenuwachtig is.
“Het is de Commandant opgevallen dat we aardig wat luiers missen in vergelijking met wat er nog aanwezig zou moeten zijn. Ik moet vragen of jullie daar iets van weten?”
Jasmijn haalt haar schouders op. Het is niet alsof ze die dingen telt.
“Tja, Jasmijn heeft natuurlijk wel schijt voor me..”, begint George.
“AAN je..”
“.. maar anders zou ik het ook niet weten. Nu ga ik me toch echt met belangrijke zaken bezighouden.”
George verlaat de kleedkamer, op weg naar zijn werkplek. Jasmijn en Sadie geven elkaar een veelbetekenende blik, waarna ook Sadie haar weg vervolgt.
Jasmijn neemt nog een flinke slok water en besluit om toch maar te gaan douchen. Ze is inmiddels wel genoeg bijgekomen. Ze stapt uit haar pak en bergt het – keurig volgens de voorschriften – op. Begeleid door het niet-aflatende gekraak van haar luier stapt ze naar de doucheruimte, terwijl haar gedachten pendelen tussen Sadie en George.
Het is al laat in de avond als Jasmijn Sadie weer ziet in hun slaapcabine. Ze delen daar een stapelbed, waar Jasmijn zich graag bovenin terugtrekt. Sadie ligt al in bed op het moment dat Jasmijn de cabine binnenkomt. Het blijft stil tot Jasmijn de deur weer gesloten heeft.
“Wie heeft er gewonnen?”
“Ik vandaag. Wel maar met drie minuten en hij heeft nog steeds het record, maar een overwinning is een overwinning”, betoogt Jasmijn.
Ze gaat op de rand van het bed van Sadie zitten, die – opnieuw wat nerveus – een stukje terugschuift om ruimte voor haar te maken.
“Zou je het de Commandant niet eens vertellen?”, vraagt Jasmijn.
Sadie zucht en kijkt beschaamd weg.
“Dus je weet het? Hoe lang al?”
“Al zolang het bezig is”, geeft Jasmijn toe. “Ik snap dat een nat bed je schaamte brengt, maar ik zou gewoon open kaart spelen. Luiers zijn een prima oplossing en we gebruiken ze hier toch al genoeg.”
Sadie haalt haar schouders op.
“Ik vrees dat ik geen keuze heb.”
“Je weet dat ze er niet.. al te moeilijk over zal doen. Geheimen brengen je hier toch niets.”
Sadie knikt, een beetje down.
“Maak je geen zorgen. Ik oordeel niet. Het is niet alsof je er minder mooi van wordt, of zo..”
Even pakt Jasmijn de hand van Sadie vast. Alleen die aanraking zorgt al voor een kleine schok in Sadie haar systeem. Ze glimlacht flauwtjes en staart naar de ogen van Jasmijn. De spanning is om te snijden.
Jasmijn glimlacht terug. Ze twijfelt en probeert in te voelen of dit het moment is. Helaas is het moment al voorbij, eer ze die beslissing heeft kunnen nemen.
“Slaap lekker”, fluistert ze.
“Jij ook.”
Sadie laat Jasmijn haar hand los en kijkt hoe die naar het bovenste bed klimt. Een beetje opgelucht en een beetje teleurgesteld, draait ze zich op haar zij. Wellicht is het inderdaad beter als ze de luiers niet meer hoeft te pikken en verbergen voor de rest van de crew.
Jasmijn laat zich op haar matras zakken en pakt haar notitieboekje. Ze bladert door haar oude aantekeningen en vult hier en daar zaken aan. Jasmijn blijkt werkelijk alles bij te houden. Niet alleen de tijden van haar wedstrijdjes, maar ook een kalender met de ongelukjes van Sadie. Ze heeft bovendien een aparte pagina met aantekeningen over George. Ze noteert een aantal zaken die haar vandaag zijn opgevallen. Het woord ‘crème’ is waarschijnlijk de meest interessante.
Achterin haar notitieboekje heeft Jasmijn een foto verstopt. Daar staat een meisje op, van de leeftijd van Jasmijn en Sadie. Vrolijk, gelukkig, op een studentenfeestje. Haar arm om Jasmijn geslagen, die smoorverliefd naar haar kijkt.
“Ooit vind ik je weer”, fluistert ze.
Jasmijn drukt zachtjes een kus op de foto en bergt deze voorzichtig weer op.
“Slaap lekker”, wenst ze nog stilletjes naar de foto.
“Jij ook..”, mompelt Sadie, inmiddels behoorlijk slaapdronken.
Jasmijn glimlacht. Ze verstopt het notitieboekje weer onder haar matras en kruipt onder de dekens. Ze verlangt terug naar die tijd. Onbezorgd, vrij, thuis. Haar eigen leventje. Haar eigen planeet. Alles was beter voor die rechter haar hierheen stuurde..
Maar ze zal haar missie voltooien. Hoe dan ook..
VOORWAARTS OP MARS
Jasmijn zet haar helm af en haalt diep adem. Op de één of andere manier lijkt ze te kunnen voelen hoe de zuurstof in de PAD haar longen vult. Hoewel ze tijdens haar werkzaamheden buiten de PAD prima adem kon halen via de zuurstoftank in haar pak, voelt het hier toch net iets minder nep. Minder benauwd. Bijna bevrijdend.
Er klinkt een goedkeurende sirene, het teken dat Jasmijn de decompressieruimte mag verlaten. Een deur schuift voor haar open en ze stapt de PAD binnen. Haar pak is log en zwaar, dus is ze blij dat de kleedkamer dichtbij is. Jasmijn stapt binnen en waggelt richting haar kluisje, waar ze haar helm meteen neerzet. Vervolgens laat ze zich op een bankje zakken om even uit te kunnen puffen.
“En?”, klinkt er ineens vanuit de doucheruimte achter de kluisjes.
Jasmijn schrikt meteen rechtop. Het is George. Natúúrlijk is hij net nu in deze ruimte. Ze heeft hier ook geen seconde rust. Iets dat behoorlijk indrukwekkend is, gezien het beperkte aantal personen dat zich in een directe baan rond Jasmijn bevindt.
“Twee uur en veertien minuten”, reageert Jasmijn zakelijk.
George stapt nu in haar zichtveld, terwijl hij alleen een luier draagt. Jasmijn kijkt daar al niet meer van op. Niet alleen zijn de luiers hier wel genormaliseerd uit pure noodzaak; ook leven ze hier al zo lang samen dat er vrijwel geen geheimen meer voor elkaar zijn. In elk geval geen zichtbare. Al heeft Jasmijn zomaar het vermoeden dat George het zelf hier nodig vindt om een paar sokken in zijn luier te proppen als zij of Sadie in de buurt zijn.
Mannen.
George stopt bij een kleine koelkast, waar hij een flesje water uithaalt en richting Jasmijn gooit. Zonder al te veel te bewegen weet Jasmijn het flesje te vangen. Al die jaren handbal hebben haar prima reflexen opgeleverd. Dankbaar neemt ze een paar flinke slokken van het koude water, waarna ze haar mond afveegt aan haar pak.
“Dan heb ik dus nog altijd het record”, daagt George haar uit.
Hij opent zijn eigen kluisje en begint zich om te kleden. Jasmijn is nooit echt onder de indruk van hem geweest, maar het blijft indrukwekkend hoe het hem lukt om zijn sixpack te behouden met het dieet dat ze hier volgen.
“Ik zit er nog maar drie minuten vanaf. Het is een kwestie van tijd.”
Al jaren zijn Jasmijn en George verwikkeld in een nutteloze strijd over wie het snelste de helft van het zonnepark schoon kan maken. Aan beide kanten van de PAD staan enorme verzamelingen zonnepanelen die het gebouw van de nodige stroom voorzien. De zandstormen komen hier echter dusdanig vaak voor dat de panelen nu wekelijks worden schoongemaakt. Als daar te veel zand op komt te liggen, dan komt de stroomvoorziening onder druk.
Voorkomen is beter dan genezen in deze situatie. Na een close call van een aantal weken geleden zijn de taken verdeeld. Jasmijn het park links, George het park rechts. Panelen schoonvegen is dusdanig saai werk dat een wedstrijdje de enige manier is om het voor iedereen interessant te houden. Alles voor de motivatie, tenslotte..
“Tijd hebben we hier in elk geval genoeg. Helaas voor jou denk ik dat ik vandaag weer een recordbrekende tijd in me heb.”
“Past dat, naast je ego?”
“Ruimte genoeg”, grinnikt George.
Het water lijkt wel in een rechte lijn naar Jasmijn haar blaas te zijn gelopen. Zonder er echt bij na te denken, laat ze het in haar luier lopen. Alles went, zelfs dat. Je kunt vrijwel onmogelijk langer dan twee uur aan één stuk doorwerken zonder dat de natuur haar werk doet. Even de PAD instappen voor een sanitaire stop is ook geen optie. Het duurt al minuten voor je de decompressieruimte uit bent en die heb je natuurlijk niet bij hoge nood.
Inmiddels lukt het Jasmijn dus om zonder blikken of blozen haar luier te gebruiken in gezelschap. Niet alle vaardigheden die je hier leert zijn vooraf te verwachten..
Op zoek naar een beetje extra koelte, ritst Jasmijn het bovenste stuk van haar pak open. De koele lucht voelt als een enorme opluchting tegen haar huid. Het witte hemdje is inmiddels doordrenkt van het zweten in zo’n benauwd pak.
“Ah, hier zijn jullie”, zegt Sadie, terwijl ze de kleedruimte instapt.
“Nog even”, reageert George, terwijl hij zijn pak dichtritst. “Ik sta op het punt om een record.. en Jasmijn haar hartje.. te breken.”
“Pas maar op dat je ego niet breekt”, reageert Jasmijn.
“Niet dit weer”, zucht Sadie.
Er komt nooit een einde aan met deze twee..
“Ik kom namens de Commandant. We zijn bezig met de volgende levering en hebben een telling gedaan. Zijn er nog verzoekjes?”
“Boeken. Ik ben alles al drie keer gelezen en heb wat nieuwe prikkels nodig”, zegt Jasmijn.
“Ben ik niet genoeg prikkel voor je?”, glimlacht George.
“Oh, en wellicht een echte man? Daar hebben we hier ook een tekort aan.”
George rolt met zijn ogen en pakt de helm uit zijn kluisje. Hij loopt langs Sadie en kijkt even op het lijstje dat ze vastheeft.
“Mijn crème staat erop? Mooi. Verder niets nodig. Later!”
“W..wacht even..”, stamelt Sadie nerveus.
George en Jasmijn kijken haar verbaasd aan. Sadie is niet iemand die snel zenuwachtig is.
“Het is de Commandant opgevallen dat we aardig wat luiers missen in vergelijking met wat er nog aanwezig zou moeten zijn. Ik moet vragen of jullie daar iets van weten?”
Jasmijn haalt haar schouders op. Het is niet alsof ze die dingen telt.
“Tja, Jasmijn heeft natuurlijk wel schijt voor me..”, begint George.
“AAN je..”
“.. maar anders zou ik het ook niet weten. Nu ga ik me toch echt met belangrijke zaken bezighouden.”
George verlaat de kleedkamer, op weg naar zijn werkplek. Jasmijn en Sadie geven elkaar een veelbetekenende blik, waarna ook Sadie haar weg vervolgt.
Jasmijn neemt nog een flinke slok water en besluit om toch maar te gaan douchen. Ze is inmiddels wel genoeg bijgekomen. Ze stapt uit haar pak en bergt het – keurig volgens de voorschriften – op. Begeleid door het niet-aflatende gekraak van haar luier stapt ze naar de doucheruimte, terwijl haar gedachten pendelen tussen Sadie en George.
Het is al laat in de avond als Jasmijn Sadie weer ziet in hun slaapcabine. Ze delen daar een stapelbed, waar Jasmijn zich graag bovenin terugtrekt. Sadie ligt al in bed op het moment dat Jasmijn de cabine binnenkomt. Het blijft stil tot Jasmijn de deur weer gesloten heeft.
“Wie heeft er gewonnen?”
“Ik vandaag. Wel maar met drie minuten en hij heeft nog steeds het record, maar een overwinning is een overwinning”, betoogt Jasmijn.
Ze gaat op de rand van het bed van Sadie zitten, die – opnieuw wat nerveus – een stukje terugschuift om ruimte voor haar te maken.
“Zou je het de Commandant niet eens vertellen?”, vraagt Jasmijn.
Sadie zucht en kijkt beschaamd weg.
“Dus je weet het? Hoe lang al?”
“Al zolang het bezig is”, geeft Jasmijn toe. “Ik snap dat een nat bed je schaamte brengt, maar ik zou gewoon open kaart spelen. Luiers zijn een prima oplossing en we gebruiken ze hier toch al genoeg.”
Sadie haalt haar schouders op.
“Ik vrees dat ik geen keuze heb.”
“Je weet dat ze er niet.. al te moeilijk over zal doen. Geheimen brengen je hier toch niets.”
Sadie knikt, een beetje down.
“Maak je geen zorgen. Ik oordeel niet. Het is niet alsof je er minder mooi van wordt, of zo..”
Even pakt Jasmijn de hand van Sadie vast. Alleen die aanraking zorgt al voor een kleine schok in Sadie haar systeem. Ze glimlacht flauwtjes en staart naar de ogen van Jasmijn. De spanning is om te snijden.
Jasmijn glimlacht terug. Ze twijfelt en probeert in te voelen of dit het moment is. Helaas is het moment al voorbij, eer ze die beslissing heeft kunnen nemen.
“Slaap lekker”, fluistert ze.
“Jij ook.”
Sadie laat Jasmijn haar hand los en kijkt hoe die naar het bovenste bed klimt. Een beetje opgelucht en een beetje teleurgesteld, draait ze zich op haar zij. Wellicht is het inderdaad beter als ze de luiers niet meer hoeft te pikken en verbergen voor de rest van de crew.
Jasmijn laat zich op haar matras zakken en pakt haar notitieboekje. Ze bladert door haar oude aantekeningen en vult hier en daar zaken aan. Jasmijn blijkt werkelijk alles bij te houden. Niet alleen de tijden van haar wedstrijdjes, maar ook een kalender met de ongelukjes van Sadie. Ze heeft bovendien een aparte pagina met aantekeningen over George. Ze noteert een aantal zaken die haar vandaag zijn opgevallen. Het woord ‘crème’ is waarschijnlijk de meest interessante.
Achterin haar notitieboekje heeft Jasmijn een foto verstopt. Daar staat een meisje op, van de leeftijd van Jasmijn en Sadie. Vrolijk, gelukkig, op een studentenfeestje. Haar arm om Jasmijn geslagen, die smoorverliefd naar haar kijkt.
“Ooit vind ik je weer”, fluistert ze.
Jasmijn drukt zachtjes een kus op de foto en bergt deze voorzichtig weer op.
“Slaap lekker”, wenst ze nog stilletjes naar de foto.
“Jij ook..”, mompelt Sadie, inmiddels behoorlijk slaapdronken.
Jasmijn glimlacht. Ze verstopt het notitieboekje weer onder haar matras en kruipt onder de dekens. Ze verlangt terug naar die tijd. Onbezorgd, vrij, thuis. Haar eigen leventje. Haar eigen planeet. Alles was beter voor die rechter haar hierheen stuurde..
Maar ze zal haar missie voltooien. Hoe dan ook..
Dit roept om een vervolg Snake!Benieuwd of deze een beetje bevalt.
VOORWAARTS OP MARS
Jasmijn zet haar helm af en haalt diep adem. Op de één of andere manier lijkt ze te kunnen voelen hoe de zuurstof in de PAD haar longen vult. Hoewel ze tijdens haar werkzaamheden buiten de PAD prima adem kon halen via de zuurstoftank in haar pak, voelt het hier toch net iets minder nep. Minder benauwd. Bijna bevrijdend.
Er klinkt een goedkeurende sirene, het teken dat Jasmijn de decompressieruimte mag verlaten. Een deur schuift voor haar open en ze stapt de PAD binnen. Haar pak is log en zwaar, dus is ze blij dat de kleedkamer dichtbij is. Jasmijn stapt binnen en waggelt richting haar kluisje, waar ze haar helm meteen neerzet. Vervolgens laat ze zich op een bankje zakken om even uit te kunnen puffen.
“En?”, klinkt er ineens vanuit de doucheruimte achter de kluisjes.
Jasmijn schrikt meteen rechtop. Het is George. Natúúrlijk is hij net nu in deze ruimte. Ze heeft hier ook geen seconde rust. Iets dat behoorlijk indrukwekkend is, gezien het beperkte aantal personen dat zich in een directe baan rond Jasmijn bevindt.
“Twee uur en veertien minuten”, reageert Jasmijn zakelijk.
George stapt nu in haar zichtveld, terwijl hij alleen een luier draagt. Jasmijn kijkt daar al niet meer van op. Niet alleen zijn de luiers hier wel genormaliseerd uit pure noodzaak; ook leven ze hier al zo lang samen dat er vrijwel geen geheimen meer voor elkaar zijn. In elk geval geen zichtbare. Al heeft Jasmijn zomaar het vermoeden dat George het zelf hier nodig vindt om een paar sokken in zijn luier te proppen als zij of Sadie in de buurt zijn.
Mannen.
George stopt bij een kleine koelkast, waar hij een flesje water uithaalt en richting Jasmijn gooit. Zonder al te veel te bewegen weet Jasmijn het flesje te vangen. Al die jaren handbal hebben haar prima reflexen opgeleverd. Dankbaar neemt ze een paar flinke slokken van het koude water, waarna ze haar mond afveegt aan haar pak.
“Dan heb ik dus nog altijd het record”, daagt George haar uit.
Hij opent zijn eigen kluisje en begint zich om te kleden. Jasmijn is nooit echt onder de indruk van hem geweest, maar het blijft indrukwekkend hoe het hem lukt om zijn sixpack te behouden met het dieet dat ze hier volgen.
“Ik zit er nog maar drie minuten vanaf. Het is een kwestie van tijd.”
Al jaren zijn Jasmijn en George verwikkeld in een nutteloze strijd over wie het snelste de helft van het zonnepark schoon kan maken. Aan beide kanten van de PAD staan enorme verzamelingen zonnepanelen die het gebouw van de nodige stroom voorzien. De zandstormen komen hier echter dusdanig vaak voor dat de panelen nu wekelijks worden schoongemaakt. Als daar te veel zand op komt te liggen, dan komt de stroomvoorziening onder druk.
Voorkomen is beter dan genezen in deze situatie. Na een close call van een aantal weken geleden zijn de taken verdeeld. Jasmijn het park links, George het park rechts. Panelen schoonvegen is dusdanig saai werk dat een wedstrijdje de enige manier is om het voor iedereen interessant te houden. Alles voor de motivatie, tenslotte..
“Tijd hebben we hier in elk geval genoeg. Helaas voor jou denk ik dat ik vandaag weer een recordbrekende tijd in me heb.”
“Past dat, naast je ego?”
“Ruimte genoeg”, grinnikt George.
Het water lijkt wel in een rechte lijn naar Jasmijn haar blaas te zijn gelopen. Zonder er echt bij na te denken, laat ze het in haar luier lopen. Alles went, zelfs dat. Je kunt vrijwel onmogelijk langer dan twee uur aan één stuk doorwerken zonder dat de natuur haar werk doet. Even de PAD instappen voor een sanitaire stop is ook geen optie. Het duurt al minuten voor je de decompressieruimte uit bent en die heb je natuurlijk niet bij hoge nood.
Inmiddels lukt het Jasmijn dus om zonder blikken of blozen haar luier te gebruiken in gezelschap. Niet alle vaardigheden die je hier leert zijn vooraf te verwachten..
Op zoek naar een beetje extra koelte, ritst Jasmijn het bovenste stuk van haar pak open. De koele lucht voelt als een enorme opluchting tegen haar huid. Het witte hemdje is inmiddels doordrenkt van het zweten in zo’n benauwd pak.
“Ah, hier zijn jullie”, zegt Sadie, terwijl ze de kleedruimte instapt.
“Nog even”, reageert George, terwijl hij zijn pak dichtritst. “Ik sta op het punt om een record.. en Jasmijn haar hartje.. te breken.”
“Pas maar op dat je ego niet breekt”, reageert Jasmijn.
“Niet dit weer”, zucht Sadie.
Er komt nooit een einde aan met deze twee..
“Ik kom namens de Commandant. We zijn bezig met de volgende levering en hebben een telling gedaan. Zijn er nog verzoekjes?”
“Boeken. Ik ben alles al drie keer gelezen en heb wat nieuwe prikkels nodig”, zegt Jasmijn.
“Ben ik niet genoeg prikkel voor je?”, glimlacht George.
“Oh, en wellicht een echte man? Daar hebben we hier ook een tekort aan.”
George rolt met zijn ogen en pakt de helm uit zijn kluisje. Hij loopt langs Sadie en kijkt even op het lijstje dat ze vastheeft.
“Mijn crème staat erop? Mooi. Verder niets nodig. Later!”
“W..wacht even..”, stamelt Sadie nerveus.
George en Jasmijn kijken haar verbaasd aan. Sadie is niet iemand die snel zenuwachtig is.
“Het is de Commandant opgevallen dat we aardig wat luiers missen in vergelijking met wat er nog aanwezig zou moeten zijn. Ik moet vragen of jullie daar iets van weten?”
Jasmijn haalt haar schouders op. Het is niet alsof ze die dingen telt.
“Tja, Jasmijn heeft natuurlijk wel schijt voor me..”, begint George.
“AAN je..”
“.. maar anders zou ik het ook niet weten. Nu ga ik me toch echt met belangrijke zaken bezighouden.”
George verlaat de kleedkamer, op weg naar zijn werkplek. Jasmijn en Sadie geven elkaar een veelbetekenende blik, waarna ook Sadie haar weg vervolgt.
Jasmijn neemt nog een flinke slok water en besluit om toch maar te gaan douchen. Ze is inmiddels wel genoeg bijgekomen. Ze stapt uit haar pak en bergt het – keurig volgens de voorschriften – op. Begeleid door het niet-aflatende gekraak van haar luier stapt ze naar de doucheruimte, terwijl haar gedachten pendelen tussen Sadie en George.
Het is al laat in de avond als Jasmijn Sadie weer ziet in hun slaapcabine. Ze delen daar een stapelbed, waar Jasmijn zich graag bovenin terugtrekt. Sadie ligt al in bed op het moment dat Jasmijn de cabine binnenkomt. Het blijft stil tot Jasmijn de deur weer gesloten heeft.
“Wie heeft er gewonnen?”
“Ik vandaag. Wel maar met drie minuten en hij heeft nog steeds het record, maar een overwinning is een overwinning”, betoogt Jasmijn.
Ze gaat op de rand van het bed van Sadie zitten, die – opnieuw wat nerveus – een stukje terugschuift om ruimte voor haar te maken.
“Zou je het de Commandant niet eens vertellen?”, vraagt Jasmijn.
Sadie zucht en kijkt beschaamd weg.
“Dus je weet het? Hoe lang al?”
“Al zolang het bezig is”, geeft Jasmijn toe. “Ik snap dat een nat bed je schaamte brengt, maar ik zou gewoon open kaart spelen. Luiers zijn een prima oplossing en we gebruiken ze hier toch al genoeg.”
Sadie haalt haar schouders op.
“Ik vrees dat ik geen keuze heb.”
“Je weet dat ze er niet.. al te moeilijk over zal doen. Geheimen brengen je hier toch niets.”
Sadie knikt, een beetje down.
“Maak je geen zorgen. Ik oordeel niet. Het is niet alsof je er minder mooi van wordt, of zo..”
Even pakt Jasmijn de hand van Sadie vast. Alleen die aanraking zorgt al voor een kleine schok in Sadie haar systeem. Ze glimlacht flauwtjes en staart naar de ogen van Jasmijn. De spanning is om te snijden.
Jasmijn glimlacht terug. Ze twijfelt en probeert in te voelen of dit het moment is. Helaas is het moment al voorbij, eer ze die beslissing heeft kunnen nemen.
“Slaap lekker”, fluistert ze.
“Jij ook.”
Sadie laat Jasmijn haar hand los en kijkt hoe die naar het bovenste bed klimt. Een beetje opgelucht en een beetje teleurgesteld, draait ze zich op haar zij. Wellicht is het inderdaad beter als ze de luiers niet meer hoeft te pikken en verbergen voor de rest van de crew.
Jasmijn laat zich op haar matras zakken en pakt haar notitieboekje. Ze bladert door haar oude aantekeningen en vult hier en daar zaken aan. Jasmijn blijkt werkelijk alles bij te houden. Niet alleen de tijden van haar wedstrijdjes, maar ook een kalender met de ongelukjes van Sadie. Ze heeft bovendien een aparte pagina met aantekeningen over George. Ze noteert een aantal zaken die haar vandaag zijn opgevallen. Het woord ‘crème’ is waarschijnlijk de meest interessante.
Achterin haar notitieboekje heeft Jasmijn een foto verstopt. Daar staat een meisje op, van de leeftijd van Jasmijn en Sadie. Vrolijk, gelukkig, op een studentenfeestje. Haar arm om Jasmijn geslagen, die smoorverliefd naar haar kijkt.
“Ooit vind ik je weer”, fluistert ze.
Jasmijn drukt zachtjes een kus op de foto en bergt deze voorzichtig weer op.
“Slaap lekker”, wenst ze nog stilletjes naar de foto.
“Jij ook..”, mompelt Sadie, inmiddels behoorlijk slaapdronken.
Jasmijn glimlacht. Ze verstopt het notitieboekje weer onder haar matras en kruipt onder de dekens. Ze verlangt terug naar die tijd. Onbezorgd, vrij, thuis. Haar eigen leventje. Haar eigen planeet. Alles was beter voor die rechter haar hierheen stuurde..
Maar ze zal haar missie voltooien. Hoe dan ook..
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Weer super leuke shorts
En het zijn mooie stukjes om een verhaal mee te beginnen
En het zijn mooie stukjes om een verhaal mee te beginnen
Ja, nou, dit gevoel heb ik dus zo'n beetje bij elke short.
Al moet ik zeggen dat ik dit idee al een tijdje in gedachte had als iets vrij vaags.. en tijdens het schrijven groeide het eigenlijk per ongeluk uit tot iets groters. Dus.. deze staat inmiddels hoog op het lijstje.
Thanks! Dat is aan de lezer om te bedenken. Ik probeer toch altijd een beetje die ZKV-twist erin te houden, zodat mensen dingen zelf af kunnen maken in gedachte. Misschien wist Femke het al die tijd al?
Thanks! Ja, de verleiding is groot..
Dankjewel! Structureel schrijven zit er nu nog even niet in, maar ik hoop het op deze manier wel weer een beetje op te kunnen bouwen.
Haha, goed om te horen! Wie weet wat de toekomst brengt.
MAKKELIJK PRATEN
Met een energieke beweging springt Mara van haar fiets en zo snel als ze kan bergt ze die op in het houten fietsenhok buiten het verzorgingstehuis. Het is pas de derde dag van haar stage bij deze instelling en ze wil graag voorkomen dat er een slechte indruk van haar ontstaat. Jezelf verslapen is één ding, daadwerkelijk te laat zijn is een tweede..
“Goedemorgen”, groet ze een aantal van haar nieuwe collega’s bij de rookplek.
Hoewel ze vriendelijk teruggroeten of even zwaaien, is het duidelijk dat geen van hen ook maar het flauwste idee heeft over wie Mara nou eigenlijk is. Dat geeft niets. Mara kent hen ook nog allemaal niet. Er zijn hier zoveel collega’s dat het nog wel een tijdje gaat duren voordat ze aan elk gezicht de juiste naam zal kunnen koppelen.
Zoals afgesproken meldt Mara zich bij de centrale balie om daar te wachten tot de stagebegeleidster haar komt ophalen. Hoewel het de eerste keer is dat Mara zelfstandig werkzaamheden gaat mogen uitvoeren, wilde meneer Lammers haar niet in één keer in het diepe gooien.
“Ach, wat vervelend”, zucht de receptioniste. “Meneer Lammers is ziek.”
“Oh..”, stamelt Mara.
Zou iemand het dan eigenlijk wel gemerkt hebben als ze een uur later was komen opdagen?
“Heb je niemand anders die je heeft begeleid?”
Mara geeft aan met welke collega’s ze op de eerste twee dagen kort heeft samengewerkt, maar dat geen van het echt betrokken is bij haar stagetraject. Tot overmaat van ramp blijkt geen van hen op dit moment aanwezig te zijn.
“Ik weet ook niet goed wat ik dan zou kunnen doen”, geeft Mara toe.
“Improviseren, meid”, grinnikt de receptioniste. “Welkom in de zorg.”
Mara glimlacht beleefd. Improviseren is makkelijker als je weet wat er mogelijk is.
“Ik ga een beetje schuiven met de bezetting, zodat jij op de afdeling Intake kunt staan vandaag. Weet je waar dat is? Mooi! Laat de collega’s hun werk maar gewoon doen. Die zitten nu middenin het ontbijt. Ga maar vast naar de gezamenlijke ruimte. Dan kun je daar eerst even wennen en wat aan je verslagen werken. Een andere stagiaire moet daar nu ook zitten.”
Mara knikt dankbaar. Zo moeilijk klinkt dat allemaal niet.
“Let trouwens wel even goed op. We hebben een nieuwe patiënte die enigszins.. bijzonder is. Houd je ogen open als het om Grace gaat. En je oren. Niet je neus. Je merkt het vanzelf wel. Volg gewoon de instructies van de collega’s maar op.”
Fijn. Top. Super. Uitermate geruststellende woorden..
Mara bedankt de receptioniste en stapt daarna in de lift naar de afdeling Intake. Een bijzondere patiënt. In de wereld van Mara zijn alle patiënten op hun eigen manier heel bijzonder. Dit verpleeghuis is gespecialiseerd in de zorg voor mensen met jongdementie. Het opvallende aan die ziekte is dat het bij elke patiënt een redelijk uniek verloop heeft. Een echte uitdaging vanuit het oogpunt van een tweedejaars zorgstudente.
In haar eerste twee dagen heeft Mara tenslotte al voldoende eigenaardigheden gezien. Bij dementie denk je aan hoogbejaarde mensen die hun pincode of de weg niet zo goed meer weten. Niet aan mensen van net vijftig die erg genoeg de weg compleet kwijtraken door zo’n rotziekte. Het werk was redelijk confronterend: het kan iedereen overkomen.
Zodra Mara de gezamenlijke ruimte binnenkomt, valt het meisje aan de grote tafel meteen op. Ze schrijft driftig in een notitieboekje. Dat moet de andere stagiaire zijn. Mara herkent de haast die soms nodig is om in korte tijd alles op te kunnen schrijven dat relevant is voor je stageverslag.
“Hoi, ik ben Mara”, stelt ze zich voor.
Het meisje kijkt op.
“Samira”, glimlacht ze. “Mijn vader is Turks, mijn moeder is Nederlands. Ik loop hier stage. Jij ook?”
Mara knippert even met haar ogen. Een kwebbelkous. Fantastisch.. misschien had ze toch beter te laat kunnen komen vandaag.
“Ja, verpleegkunde. Tweedejaars.”
“Oh, ik ben derdejaars. Wat leuk! Hoe lang blijf je?”
Mara installeert zich aan de tafel, terwijl ze het vragenvuur zo goed mogelijk probeert te doorstaan.
“Vandaag blijf ik in elk geval hier. Mijn stage duurt drie maanden, maar ik weet niet precies op welke afdeling ik kom te staan. Hoe is dat bij jou?”
“Het wisselt steeds. Héél irritant. Duurt lang voordat je gewend bent.”
Mara knikt begripvol, terwijl ze inlogt op haar laptop en het document van haar stageverslag zoekt in een veel te rommelige schoolmap.
Wonder-boven-wonder lijkt Samira de hint te begrijpen en blijft het stil. Op het krassen van haar pen op het papier na, tenminste. Ze schrijft zoals ze praat, bedenkt Mara. Zelf begint ze ook rustig aan het uitwerken van haar observaties van haar eerste stagedagen. Het valt haar op dat de energie in deze ruimte best wel fijn is. Huiselijk.
De minuten verstrijken, terwijl enkele bewoners langzaam de gezamenlijke ruimte binnendruppelen. Mara begroet ze allemaal beleefd en laat iedereen hun eigen gang gaan. De meeste patiënten kunnen zichzelf tenslotte prima redden, zolang er geen episodes optreden. Met een schuin oog houdt Mara dat wel in de gaten, maar zich echt ergens mee bemoeien doet ze niet.
Het duurt een tijdje voordat Mara iets opmerkt. Een zure geur is langzaam maar zeker haar neusvleugels gaan teisteren. Ook Samira kijkt richting de bewoners. Waarschijnlijk heeft zij het ook opgemerkt.
“Zal ik even gaan kijken?”, overlegt Mara. “Volgens mij heeft iemand een ongelukje gehad.”
“Is goed”, knikt Samira.
Goh, als er een vuil klusje opgeknapt moet worden dan zijn twéé woorden wel voldoende. Mara moppert in gedachte een beetje, terwijl ze zo onopvallend mogelijk langs de bewoners loopt. Haar zoektocht naar de patiënt met het ongelukje is ingewikkelder dan gedacht, aangezien het niet altijd makkelijk is om subtiel te checken of iemand een verdachte vlek in zijn of haar broek heeft. Je wil zoiets ook niet vragen als er meer mensen bij elkaar zijn. Privacy.
Als Mara eenmaal concludeert dat ook de laatste van de aanwezige bewoners geen last heeft gehad van een blaas die voor zichzelf is begonnen, bekruipt haar een vreemd gevoel. Haar neus bedriegt haar toch niet? Net als ze van frustratie bijna haar eigen broek zou checken, komt het verlossende antwoord.
“Grace? Dus hier zit je!”
Een andere jongedame van Mara’s leeftijd komt de ruimte binnen.
“Hé, waarom zit jij in mijn boekje te kliederen?”
Dan valt het kwartje. DIT is Samira. Het eerste meisje was Grace, de nieuwe patiënte..
“Ach, en je hebt nog een ongelukje gehad ook?”
Mara kan zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Ze dacht al dat ze de geur steeds minder kon ruiken, naar mate ze verder van de tafel af kwam te staan.
“Kom maar mee naar je kamer. Dan lossen we alles weer op..”, zegt de echte Samira zachtjes.
Mara stapt terug richting de tafel. Ze is net op tijd om haar laptop te redden, want Grace heeft geen zin om mee te werken. Tot op dat moment had ze alleen maar beteuterd voor zich uit gestaard, alsof ze met een harde schok terug in de realiteit werd getrokken.
“Nee! Ik doe niets verkeerd! Ik wil er gewoon ook bij horen!”, schreeuwt ze.
“Dat zeg ik ook niet. En je hoort er ook bij. Kom maar, dan gaan we samen ook een boekje voor jou zoeken om in te schrijven”, sust Samira haar, professioneel en empathisch.
Mara kijkt verbaasd toe hoe Samira Grace rustig krijgt en langzaam naar haar kamer begeleid. Het is niet dat Mara niet wist dat jongdementie geen leeftijdsgrens kent, maar dit was wel extreem confronterend. Grace kan niet meer dan vijf jaar ouder zijn dan zij..
Een mix van nieuwsgierigheid en schuldgevoel maakt zich meester van Mara en ze stopt snel haar spullen veilig in haar tas. Zodra ze er zeker van is dat de andere bewoners niet geschrokken zijn van Grace haar uitbarsting, gaat ze op zoek naar haar kamer.
Op de gang botst ze al snel op Samira, die er niet gelukkig uitziet.
“Oh, dat komt goed uit. Hier!”
Samira stopt Mara een incontinentieluier toe.
“Ga jij haar die maar aandoen. Ik snap dat je nieuw bent, maar zo leer je tenminste snel hoe het hier werkt. Als het niet lukt, dan roep je maar.”
Mara knikt beteuterd.
“Welkom, trouwens”, roept Samira nog na, op weg terug naar de gemeenschappelijke ruimte.
Nou, lekker welkom. Empathie is er blijkbaar alleen voor de patiënten. Voorzichtig stapt Mara de kamer van Grace binnen. Ze staat voor het raam en staart naar de tuin. Als ze Mara hoort, draait ze zich met een ruk om.
“Sorry dat ik heb gelogen. Ik ben ziek, denk ik..”
“Dat is niet erg. Ik begrijp het. Zal ik je helpen om iets droogs aan te trekken?”
Mara legt de luier op het bed en wil naar de kast van Grace lopen.
“Ik wil geen luier! Dat hoef ik niet..”, probeert Grace nog.
“Dat is toch helemaal niet erg? Je hoeft je hier niet te schamen, hè?”
“Ja, jij hebt makkelijk praten!”
Die woorden zijn Mara de hele dag bijgebleven. Het heeft nog bijna een uur geduurd voordat ze Grace droog en omgekleed had. Praten, huilen, troosten, geruststellen. Het was een hels karwei, maar wel voor de goede zaak.
Mara is die avond doodop als ze het groot licht op haar slaapkamer uitdoet en richting haar eigen bed loopt. Haar eigen luier kraakt als de ziekte en lijkt bij elke stap te schommelen alsof het op een concert van de Snollebollekes is. Naar links, naar rechts.. waarschijnlijk omdat ze hem een maat (of twee) te groot heeft meegenomen.
Toen ze de kleren van Grace naar het washok bracht, stuitte ze op een enorme voorraad luiers. Allerlei soorten, maten en kleuren. De nieuwsgierigheid was te groot en aan het eind van de dag heeft ze er een paar in haar tas gepropt. Grace heeft gelijk: Mara kan makkelijk praten als ze niet weet hoe het voelt. En Mara wil het weten. Er zijn maar zo weinig dingen die je kunt doen om je goed in te leven in de patiënt, dat als je dan de kans ziet..
Eenmaal in bed, merkt Mara dat ze nog behoorlijk moet wennen aan de irritant aanwezige luier en niet snel in slaap zal vallen. Ze besluit om haar laptop er nog even bij te nemen. Er zijn een hoop nieuwe dingen om toe te voegen aan haar stageverslag.
Met een energieke beweging springt Mara van haar fiets en zo snel als ze kan bergt ze die op in het houten fietsenhok buiten het verzorgingstehuis. Het is pas de derde dag van haar stage bij deze instelling en ze wil graag voorkomen dat er een slechte indruk van haar ontstaat. Jezelf verslapen is één ding, daadwerkelijk te laat zijn is een tweede..
“Goedemorgen”, groet ze een aantal van haar nieuwe collega’s bij de rookplek.
Hoewel ze vriendelijk teruggroeten of even zwaaien, is het duidelijk dat geen van hen ook maar het flauwste idee heeft over wie Mara nou eigenlijk is. Dat geeft niets. Mara kent hen ook nog allemaal niet. Er zijn hier zoveel collega’s dat het nog wel een tijdje gaat duren voordat ze aan elk gezicht de juiste naam zal kunnen koppelen.
Zoals afgesproken meldt Mara zich bij de centrale balie om daar te wachten tot de stagebegeleidster haar komt ophalen. Hoewel het de eerste keer is dat Mara zelfstandig werkzaamheden gaat mogen uitvoeren, wilde meneer Lammers haar niet in één keer in het diepe gooien.
“Ach, wat vervelend”, zucht de receptioniste. “Meneer Lammers is ziek.”
“Oh..”, stamelt Mara.
Zou iemand het dan eigenlijk wel gemerkt hebben als ze een uur later was komen opdagen?
“Heb je niemand anders die je heeft begeleid?”
Mara geeft aan met welke collega’s ze op de eerste twee dagen kort heeft samengewerkt, maar dat geen van het echt betrokken is bij haar stagetraject. Tot overmaat van ramp blijkt geen van hen op dit moment aanwezig te zijn.
“Ik weet ook niet goed wat ik dan zou kunnen doen”, geeft Mara toe.
“Improviseren, meid”, grinnikt de receptioniste. “Welkom in de zorg.”
Mara glimlacht beleefd. Improviseren is makkelijker als je weet wat er mogelijk is.
“Ik ga een beetje schuiven met de bezetting, zodat jij op de afdeling Intake kunt staan vandaag. Weet je waar dat is? Mooi! Laat de collega’s hun werk maar gewoon doen. Die zitten nu middenin het ontbijt. Ga maar vast naar de gezamenlijke ruimte. Dan kun je daar eerst even wennen en wat aan je verslagen werken. Een andere stagiaire moet daar nu ook zitten.”
Mara knikt dankbaar. Zo moeilijk klinkt dat allemaal niet.
“Let trouwens wel even goed op. We hebben een nieuwe patiënte die enigszins.. bijzonder is. Houd je ogen open als het om Grace gaat. En je oren. Niet je neus. Je merkt het vanzelf wel. Volg gewoon de instructies van de collega’s maar op.”
Fijn. Top. Super. Uitermate geruststellende woorden..
Mara bedankt de receptioniste en stapt daarna in de lift naar de afdeling Intake. Een bijzondere patiënt. In de wereld van Mara zijn alle patiënten op hun eigen manier heel bijzonder. Dit verpleeghuis is gespecialiseerd in de zorg voor mensen met jongdementie. Het opvallende aan die ziekte is dat het bij elke patiënt een redelijk uniek verloop heeft. Een echte uitdaging vanuit het oogpunt van een tweedejaars zorgstudente.
In haar eerste twee dagen heeft Mara tenslotte al voldoende eigenaardigheden gezien. Bij dementie denk je aan hoogbejaarde mensen die hun pincode of de weg niet zo goed meer weten. Niet aan mensen van net vijftig die erg genoeg de weg compleet kwijtraken door zo’n rotziekte. Het werk was redelijk confronterend: het kan iedereen overkomen.
Zodra Mara de gezamenlijke ruimte binnenkomt, valt het meisje aan de grote tafel meteen op. Ze schrijft driftig in een notitieboekje. Dat moet de andere stagiaire zijn. Mara herkent de haast die soms nodig is om in korte tijd alles op te kunnen schrijven dat relevant is voor je stageverslag.
“Hoi, ik ben Mara”, stelt ze zich voor.
Het meisje kijkt op.
“Samira”, glimlacht ze. “Mijn vader is Turks, mijn moeder is Nederlands. Ik loop hier stage. Jij ook?”
Mara knippert even met haar ogen. Een kwebbelkous. Fantastisch.. misschien had ze toch beter te laat kunnen komen vandaag.
“Ja, verpleegkunde. Tweedejaars.”
“Oh, ik ben derdejaars. Wat leuk! Hoe lang blijf je?”
Mara installeert zich aan de tafel, terwijl ze het vragenvuur zo goed mogelijk probeert te doorstaan.
“Vandaag blijf ik in elk geval hier. Mijn stage duurt drie maanden, maar ik weet niet precies op welke afdeling ik kom te staan. Hoe is dat bij jou?”
“Het wisselt steeds. Héél irritant. Duurt lang voordat je gewend bent.”
Mara knikt begripvol, terwijl ze inlogt op haar laptop en het document van haar stageverslag zoekt in een veel te rommelige schoolmap.
Wonder-boven-wonder lijkt Samira de hint te begrijpen en blijft het stil. Op het krassen van haar pen op het papier na, tenminste. Ze schrijft zoals ze praat, bedenkt Mara. Zelf begint ze ook rustig aan het uitwerken van haar observaties van haar eerste stagedagen. Het valt haar op dat de energie in deze ruimte best wel fijn is. Huiselijk.
De minuten verstrijken, terwijl enkele bewoners langzaam de gezamenlijke ruimte binnendruppelen. Mara begroet ze allemaal beleefd en laat iedereen hun eigen gang gaan. De meeste patiënten kunnen zichzelf tenslotte prima redden, zolang er geen episodes optreden. Met een schuin oog houdt Mara dat wel in de gaten, maar zich echt ergens mee bemoeien doet ze niet.
Het duurt een tijdje voordat Mara iets opmerkt. Een zure geur is langzaam maar zeker haar neusvleugels gaan teisteren. Ook Samira kijkt richting de bewoners. Waarschijnlijk heeft zij het ook opgemerkt.
“Zal ik even gaan kijken?”, overlegt Mara. “Volgens mij heeft iemand een ongelukje gehad.”
“Is goed”, knikt Samira.
Goh, als er een vuil klusje opgeknapt moet worden dan zijn twéé woorden wel voldoende. Mara moppert in gedachte een beetje, terwijl ze zo onopvallend mogelijk langs de bewoners loopt. Haar zoektocht naar de patiënt met het ongelukje is ingewikkelder dan gedacht, aangezien het niet altijd makkelijk is om subtiel te checken of iemand een verdachte vlek in zijn of haar broek heeft. Je wil zoiets ook niet vragen als er meer mensen bij elkaar zijn. Privacy.
Als Mara eenmaal concludeert dat ook de laatste van de aanwezige bewoners geen last heeft gehad van een blaas die voor zichzelf is begonnen, bekruipt haar een vreemd gevoel. Haar neus bedriegt haar toch niet? Net als ze van frustratie bijna haar eigen broek zou checken, komt het verlossende antwoord.
“Grace? Dus hier zit je!”
Een andere jongedame van Mara’s leeftijd komt de ruimte binnen.
“Hé, waarom zit jij in mijn boekje te kliederen?”
Dan valt het kwartje. DIT is Samira. Het eerste meisje was Grace, de nieuwe patiënte..
“Ach, en je hebt nog een ongelukje gehad ook?”
Mara kan zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Ze dacht al dat ze de geur steeds minder kon ruiken, naar mate ze verder van de tafel af kwam te staan.
“Kom maar mee naar je kamer. Dan lossen we alles weer op..”, zegt de echte Samira zachtjes.
Mara stapt terug richting de tafel. Ze is net op tijd om haar laptop te redden, want Grace heeft geen zin om mee te werken. Tot op dat moment had ze alleen maar beteuterd voor zich uit gestaard, alsof ze met een harde schok terug in de realiteit werd getrokken.
“Nee! Ik doe niets verkeerd! Ik wil er gewoon ook bij horen!”, schreeuwt ze.
“Dat zeg ik ook niet. En je hoort er ook bij. Kom maar, dan gaan we samen ook een boekje voor jou zoeken om in te schrijven”, sust Samira haar, professioneel en empathisch.
Mara kijkt verbaasd toe hoe Samira Grace rustig krijgt en langzaam naar haar kamer begeleid. Het is niet dat Mara niet wist dat jongdementie geen leeftijdsgrens kent, maar dit was wel extreem confronterend. Grace kan niet meer dan vijf jaar ouder zijn dan zij..
Een mix van nieuwsgierigheid en schuldgevoel maakt zich meester van Mara en ze stopt snel haar spullen veilig in haar tas. Zodra ze er zeker van is dat de andere bewoners niet geschrokken zijn van Grace haar uitbarsting, gaat ze op zoek naar haar kamer.
Op de gang botst ze al snel op Samira, die er niet gelukkig uitziet.
“Oh, dat komt goed uit. Hier!”
Samira stopt Mara een incontinentieluier toe.
“Ga jij haar die maar aandoen. Ik snap dat je nieuw bent, maar zo leer je tenminste snel hoe het hier werkt. Als het niet lukt, dan roep je maar.”
Mara knikt beteuterd.
“Welkom, trouwens”, roept Samira nog na, op weg terug naar de gemeenschappelijke ruimte.
Nou, lekker welkom. Empathie is er blijkbaar alleen voor de patiënten. Voorzichtig stapt Mara de kamer van Grace binnen. Ze staat voor het raam en staart naar de tuin. Als ze Mara hoort, draait ze zich met een ruk om.
“Sorry dat ik heb gelogen. Ik ben ziek, denk ik..”
“Dat is niet erg. Ik begrijp het. Zal ik je helpen om iets droogs aan te trekken?”
Mara legt de luier op het bed en wil naar de kast van Grace lopen.
“Ik wil geen luier! Dat hoef ik niet..”, probeert Grace nog.
“Dat is toch helemaal niet erg? Je hoeft je hier niet te schamen, hè?”
“Ja, jij hebt makkelijk praten!”
Die woorden zijn Mara de hele dag bijgebleven. Het heeft nog bijna een uur geduurd voordat ze Grace droog en omgekleed had. Praten, huilen, troosten, geruststellen. Het was een hels karwei, maar wel voor de goede zaak.
Mara is die avond doodop als ze het groot licht op haar slaapkamer uitdoet en richting haar eigen bed loopt. Haar eigen luier kraakt als de ziekte en lijkt bij elke stap te schommelen alsof het op een concert van de Snollebollekes is. Naar links, naar rechts.. waarschijnlijk omdat ze hem een maat (of twee) te groot heeft meegenomen.
Toen ze de kleren van Grace naar het washok bracht, stuitte ze op een enorme voorraad luiers. Allerlei soorten, maten en kleuren. De nieuwsgierigheid was te groot en aan het eind van de dag heeft ze er een paar in haar tas gepropt. Grace heeft gelijk: Mara kan makkelijk praten als ze niet weet hoe het voelt. En Mara wil het weten. Er zijn maar zo weinig dingen die je kunt doen om je goed in te leven in de patiënt, dat als je dan de kans ziet..
Eenmaal in bed, merkt Mara dat ze nog behoorlijk moet wennen aan de irritant aanwezige luier en niet snel in slaap zal vallen. Ze besluit om haar laptop er nog even bij te nemen. Er zijn een hoop nieuwe dingen om toe te voegen aan haar stageverslag.
