Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Klein foutje gespot
dit hoort Femke te zijn. (Tenzij deze short zich somehow in hetzelfde universum als Sofie afspeelt 
)
Verhaal Klaar Shorts van Snake
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
dit hoort Femke te zijn. (Tenzij deze short zich somehow in hetzelfde universum als Sofie afspeelt )
Aangepast, dankjewel!Klein foutje gespot Bekijk bijlage 50433 dit hoort Femke te zijn. (Tenzij deze short zich somehow in hetzelfde universum als Sofie afspeelt
Benieuwd of deze een beetje bevalt.
VOORWAARTS OP MARS
Jasmijn zet haar helm af en haalt diep adem. Op de één of andere manier lijkt ze te kunnen voelen hoe de zuurstof in de PAD haar longen vult. Hoewel ze tijdens haar werkzaamheden buiten de PAD prima adem kon halen via de zuurstoftank in haar pak, voelt het hier toch net iets minder nep. Minder benauwd. Bijna bevrijdend.
Er klinkt een goedkeurende sirene, het teken dat Jasmijn de decompressieruimte mag verlaten. Een deur schuift voor haar open en ze stapt de PAD binnen. Haar pak is log en zwaar, dus is ze blij dat de kleedkamer dichtbij is. Jasmijn stapt binnen en waggelt richting haar kluisje, waar ze haar helm meteen neerzet. Vervolgens laat ze zich op een bankje zakken om even uit te kunnen puffen.
“En?”, klinkt er ineens vanuit de doucheruimte achter de kluisjes.
Jasmijn schrikt meteen rechtop. Het is George. Natúúrlijk is hij net nu in deze ruimte. Ze heeft hier ook geen seconde rust. Iets dat behoorlijk indrukwekkend is, gezien het beperkte aantal personen dat zich in een directe baan rond Jasmijn bevindt.
“Twee uur en veertien minuten”, reageert Jasmijn zakelijk.
George stapt nu in haar zichtveld, terwijl hij alleen een luier draagt. Jasmijn kijkt daar al niet meer van op. Niet alleen zijn de luiers hier wel genormaliseerd uit pure noodzaak; ook leven ze hier al zo lang samen dat er vrijwel geen geheimen meer voor elkaar zijn. In elk geval geen zichtbare. Al heeft Jasmijn zomaar het vermoeden dat George het zelf hier nodig vindt om een paar sokken in zijn luier te proppen als zij of Sadie in de buurt zijn.
Mannen.
George stopt bij een kleine koelkast, waar hij een flesje water uithaalt en richting Jasmijn gooit. Zonder al te veel te bewegen weet Jasmijn het flesje te vangen. Al die jaren handbal hebben haar prima reflexen opgeleverd. Dankbaar neemt ze een paar flinke slokken van het koude water, waarna ze haar mond afveegt aan haar pak.
“Dan heb ik dus nog altijd het record”, daagt George haar uit.
Hij opent zijn eigen kluisje en begint zich om te kleden. Jasmijn is nooit echt onder de indruk van hem geweest, maar het blijft indrukwekkend hoe het hem lukt om zijn sixpack te behouden met het dieet dat ze hier volgen.
“Ik zit er nog maar drie minuten vanaf. Het is een kwestie van tijd.”
Al jaren zijn Jasmijn en George verwikkeld in een nutteloze strijd over wie het snelste de helft van het zonnepark schoon kan maken. Aan beide kanten van de PAD staan enorme verzamelingen zonnepanelen die het gebouw van de nodige stroom voorzien. De zandstormen komen hier echter dusdanig vaak voor dat de panelen nu wekelijks worden schoongemaakt. Als daar te veel zand op komt te liggen, dan komt de stroomvoorziening onder druk.
Voorkomen is beter dan genezen in deze situatie. Na een close call van een aantal weken geleden zijn de taken verdeeld. Jasmijn het park links, George het park rechts. Panelen schoonvegen is dusdanig saai werk dat een wedstrijdje de enige manier is om het voor iedereen interessant te houden. Alles voor de motivatie, tenslotte..
“Tijd hebben we hier in elk geval genoeg. Helaas voor jou denk ik dat ik vandaag weer een recordbrekende tijd in me heb.”
“Past dat, naast je ego?”
“Ruimte genoeg”, grinnikt George.
Het water lijkt wel in een rechte lijn naar Jasmijn haar blaas te zijn gelopen. Zonder er echt bij na te denken, laat ze het in haar luier lopen. Alles went, zelfs dat. Je kunt vrijwel onmogelijk langer dan twee uur aan één stuk doorwerken zonder dat de natuur haar werk doet. Even de PAD instappen voor een sanitaire stop is ook geen optie. Het duurt al minuten voor je de decompressieruimte uit bent en die heb je natuurlijk niet bij hoge nood.
Inmiddels lukt het Jasmijn dus om zonder blikken of blozen haar luier te gebruiken in gezelschap. Niet alle vaardigheden die je hier leert zijn vooraf te verwachten..
Op zoek naar een beetje extra koelte, ritst Jasmijn het bovenste stuk van haar pak open. De koele lucht voelt als een enorme opluchting tegen haar huid. Het witte hemdje is inmiddels doordrenkt van het zweten in zo’n benauwd pak.
“Ah, hier zijn jullie”, zegt Sadie, terwijl ze de kleedruimte instapt.
“Nog even”, reageert George, terwijl hij zijn pak dichtritst. “Ik sta op het punt om een record.. en Jasmijn haar hartje.. te breken.”
“Pas maar op dat je ego niet breekt”, reageert Jasmijn.
“Niet dit weer”, zucht Sadie.
Er komt nooit een einde aan met deze twee..
“Ik kom namens de Commandant. We zijn bezig met de volgende levering en hebben een telling gedaan. Zijn er nog verzoekjes?”
“Boeken. Ik ben alles al drie keer gelezen en heb wat nieuwe prikkels nodig”, zegt Jasmijn.
“Ben ik niet genoeg prikkel voor je?”, glimlacht George.
“Oh, en wellicht een echte man? Daar hebben we hier ook een tekort aan.”
George rolt met zijn ogen en pakt de helm uit zijn kluisje. Hij loopt langs Sadie en kijkt even op het lijstje dat ze vastheeft.
“Mijn crème staat erop? Mooi. Verder niets nodig. Later!”
“W..wacht even..”, stamelt Sadie nerveus.
George en Jasmijn kijken haar verbaasd aan. Sadie is niet iemand die snel zenuwachtig is.
“Het is de Commandant opgevallen dat we aardig wat luiers missen in vergelijking met wat er nog aanwezig zou moeten zijn. Ik moet vragen of jullie daar iets van weten?”
Jasmijn haalt haar schouders op. Het is niet alsof ze die dingen telt.
“Tja, Jasmijn heeft natuurlijk wel schijt voor me..”, begint George.
“AAN je..”
“.. maar anders zou ik het ook niet weten. Nu ga ik me toch echt met belangrijke zaken bezighouden.”
George verlaat de kleedkamer, op weg naar zijn werkplek. Jasmijn en Sadie geven elkaar een veelbetekenende blik, waarna ook Sadie haar weg vervolgt.
Jasmijn neemt nog een flinke slok water en besluit om toch maar te gaan douchen. Ze is inmiddels wel genoeg bijgekomen. Ze stapt uit haar pak en bergt het – keurig volgens de voorschriften – op. Begeleid door het niet-aflatende gekraak van haar luier stapt ze naar de doucheruimte, terwijl haar gedachten pendelen tussen Sadie en George.
Het is al laat in de avond als Jasmijn Sadie weer ziet in hun slaapcabine. Ze delen daar een stapelbed, waar Jasmijn zich graag bovenin terugtrekt. Sadie ligt al in bed op het moment dat Jasmijn de cabine binnenkomt. Het blijft stil tot Jasmijn de deur weer gesloten heeft.
“Wie heeft er gewonnen?”
“Ik vandaag. Wel maar met drie minuten en hij heeft nog steeds het record, maar een overwinning is een overwinning”, betoogt Jasmijn.
Ze gaat op de rand van het bed van Sadie zitten, die – opnieuw wat nerveus – een stukje terugschuift om ruimte voor haar te maken.
“Zou je het de Commandant niet eens vertellen?”, vraagt Jasmijn.
Sadie zucht en kijkt beschaamd weg.
“Dus je weet het? Hoe lang al?”
“Al zolang het bezig is”, geeft Jasmijn toe. “Ik snap dat een nat bed je schaamte brengt, maar ik zou gewoon open kaart spelen. Luiers zijn een prima oplossing en we gebruiken ze hier toch al genoeg.”
Sadie haalt haar schouders op.
“Ik vrees dat ik geen keuze heb.”
“Je weet dat ze er niet.. al te moeilijk over zal doen. Geheimen brengen je hier toch niets.”
Sadie knikt, een beetje down.
“Maak je geen zorgen. Ik oordeel niet. Het is niet alsof je er minder mooi van wordt, of zo..”
Even pakt Jasmijn de hand van Sadie vast. Alleen die aanraking zorgt al voor een kleine schok in Sadie haar systeem. Ze glimlacht flauwtjes en staart naar de ogen van Jasmijn. De spanning is om te snijden.
Jasmijn glimlacht terug. Ze twijfelt en probeert in te voelen of dit het moment is. Helaas is het moment al voorbij, eer ze die beslissing heeft kunnen nemen.
“Slaap lekker”, fluistert ze.
“Jij ook.”
Sadie laat Jasmijn haar hand los en kijkt hoe die naar het bovenste bed klimt. Een beetje opgelucht en een beetje teleurgesteld, draait ze zich op haar zij. Wellicht is het inderdaad beter als ze de luiers niet meer hoeft te pikken en verbergen voor de rest van de crew.
Jasmijn laat zich op haar matras zakken en pakt haar notitieboekje. Ze bladert door haar oude aantekeningen en vult hier en daar zaken aan. Jasmijn blijkt werkelijk alles bij te houden. Niet alleen de tijden van haar wedstrijdjes, maar ook een kalender met de ongelukjes van Sadie. Ze heeft bovendien een aparte pagina met aantekeningen over George. Ze noteert een aantal zaken die haar vandaag zijn opgevallen. Het woord ‘crème’ is waarschijnlijk de meest interessante.
Achterin haar notitieboekje heeft Jasmijn een foto verstopt. Daar staat een meisje op, van de leeftijd van Jasmijn en Sadie. Vrolijk, gelukkig, op een studentenfeestje. Haar arm om Jasmijn geslagen, die smoorverliefd naar haar kijkt.
“Ooit vind ik je weer”, fluistert ze.
Jasmijn drukt zachtjes een kus op de foto en bergt deze voorzichtig weer op.
“Slaap lekker”, wenst ze nog stilletjes naar de foto.
“Jij ook..”, mompelt Sadie, inmiddels behoorlijk slaapdronken.
Jasmijn glimlacht. Ze verstopt het notitieboekje weer onder haar matras en kruipt onder de dekens. Ze verlangt terug naar die tijd. Onbezorgd, vrij, thuis. Haar eigen leventje. Haar eigen planeet. Alles was beter voor die rechter haar hierheen stuurde..
Maar ze zal haar missie voltooien. Hoe dan ook..
VOORWAARTS OP MARS
Jasmijn zet haar helm af en haalt diep adem. Op de één of andere manier lijkt ze te kunnen voelen hoe de zuurstof in de PAD haar longen vult. Hoewel ze tijdens haar werkzaamheden buiten de PAD prima adem kon halen via de zuurstoftank in haar pak, voelt het hier toch net iets minder nep. Minder benauwd. Bijna bevrijdend.
Er klinkt een goedkeurende sirene, het teken dat Jasmijn de decompressieruimte mag verlaten. Een deur schuift voor haar open en ze stapt de PAD binnen. Haar pak is log en zwaar, dus is ze blij dat de kleedkamer dichtbij is. Jasmijn stapt binnen en waggelt richting haar kluisje, waar ze haar helm meteen neerzet. Vervolgens laat ze zich op een bankje zakken om even uit te kunnen puffen.
“En?”, klinkt er ineens vanuit de doucheruimte achter de kluisjes.
Jasmijn schrikt meteen rechtop. Het is George. Natúúrlijk is hij net nu in deze ruimte. Ze heeft hier ook geen seconde rust. Iets dat behoorlijk indrukwekkend is, gezien het beperkte aantal personen dat zich in een directe baan rond Jasmijn bevindt.
“Twee uur en veertien minuten”, reageert Jasmijn zakelijk.
George stapt nu in haar zichtveld, terwijl hij alleen een luier draagt. Jasmijn kijkt daar al niet meer van op. Niet alleen zijn de luiers hier wel genormaliseerd uit pure noodzaak; ook leven ze hier al zo lang samen dat er vrijwel geen geheimen meer voor elkaar zijn. In elk geval geen zichtbare. Al heeft Jasmijn zomaar het vermoeden dat George het zelf hier nodig vindt om een paar sokken in zijn luier te proppen als zij of Sadie in de buurt zijn.
Mannen.
George stopt bij een kleine koelkast, waar hij een flesje water uithaalt en richting Jasmijn gooit. Zonder al te veel te bewegen weet Jasmijn het flesje te vangen. Al die jaren handbal hebben haar prima reflexen opgeleverd. Dankbaar neemt ze een paar flinke slokken van het koude water, waarna ze haar mond afveegt aan haar pak.
“Dan heb ik dus nog altijd het record”, daagt George haar uit.
Hij opent zijn eigen kluisje en begint zich om te kleden. Jasmijn is nooit echt onder de indruk van hem geweest, maar het blijft indrukwekkend hoe het hem lukt om zijn sixpack te behouden met het dieet dat ze hier volgen.
“Ik zit er nog maar drie minuten vanaf. Het is een kwestie van tijd.”
Al jaren zijn Jasmijn en George verwikkeld in een nutteloze strijd over wie het snelste de helft van het zonnepark schoon kan maken. Aan beide kanten van de PAD staan enorme verzamelingen zonnepanelen die het gebouw van de nodige stroom voorzien. De zandstormen komen hier echter dusdanig vaak voor dat de panelen nu wekelijks worden schoongemaakt. Als daar te veel zand op komt te liggen, dan komt de stroomvoorziening onder druk.
Voorkomen is beter dan genezen in deze situatie. Na een close call van een aantal weken geleden zijn de taken verdeeld. Jasmijn het park links, George het park rechts. Panelen schoonvegen is dusdanig saai werk dat een wedstrijdje de enige manier is om het voor iedereen interessant te houden. Alles voor de motivatie, tenslotte..
“Tijd hebben we hier in elk geval genoeg. Helaas voor jou denk ik dat ik vandaag weer een recordbrekende tijd in me heb.”
“Past dat, naast je ego?”
“Ruimte genoeg”, grinnikt George.
Het water lijkt wel in een rechte lijn naar Jasmijn haar blaas te zijn gelopen. Zonder er echt bij na te denken, laat ze het in haar luier lopen. Alles went, zelfs dat. Je kunt vrijwel onmogelijk langer dan twee uur aan één stuk doorwerken zonder dat de natuur haar werk doet. Even de PAD instappen voor een sanitaire stop is ook geen optie. Het duurt al minuten voor je de decompressieruimte uit bent en die heb je natuurlijk niet bij hoge nood.
Inmiddels lukt het Jasmijn dus om zonder blikken of blozen haar luier te gebruiken in gezelschap. Niet alle vaardigheden die je hier leert zijn vooraf te verwachten..
Op zoek naar een beetje extra koelte, ritst Jasmijn het bovenste stuk van haar pak open. De koele lucht voelt als een enorme opluchting tegen haar huid. Het witte hemdje is inmiddels doordrenkt van het zweten in zo’n benauwd pak.
“Ah, hier zijn jullie”, zegt Sadie, terwijl ze de kleedruimte instapt.
“Nog even”, reageert George, terwijl hij zijn pak dichtritst. “Ik sta op het punt om een record.. en Jasmijn haar hartje.. te breken.”
“Pas maar op dat je ego niet breekt”, reageert Jasmijn.
“Niet dit weer”, zucht Sadie.
Er komt nooit een einde aan met deze twee..
“Ik kom namens de Commandant. We zijn bezig met de volgende levering en hebben een telling gedaan. Zijn er nog verzoekjes?”
“Boeken. Ik ben alles al drie keer gelezen en heb wat nieuwe prikkels nodig”, zegt Jasmijn.
“Ben ik niet genoeg prikkel voor je?”, glimlacht George.
“Oh, en wellicht een echte man? Daar hebben we hier ook een tekort aan.”
George rolt met zijn ogen en pakt de helm uit zijn kluisje. Hij loopt langs Sadie en kijkt even op het lijstje dat ze vastheeft.
“Mijn crème staat erop? Mooi. Verder niets nodig. Later!”
“W..wacht even..”, stamelt Sadie nerveus.
George en Jasmijn kijken haar verbaasd aan. Sadie is niet iemand die snel zenuwachtig is.
“Het is de Commandant opgevallen dat we aardig wat luiers missen in vergelijking met wat er nog aanwezig zou moeten zijn. Ik moet vragen of jullie daar iets van weten?”
Jasmijn haalt haar schouders op. Het is niet alsof ze die dingen telt.
“Tja, Jasmijn heeft natuurlijk wel schijt voor me..”, begint George.
“AAN je..”
“.. maar anders zou ik het ook niet weten. Nu ga ik me toch echt met belangrijke zaken bezighouden.”
George verlaat de kleedkamer, op weg naar zijn werkplek. Jasmijn en Sadie geven elkaar een veelbetekenende blik, waarna ook Sadie haar weg vervolgt.
Jasmijn neemt nog een flinke slok water en besluit om toch maar te gaan douchen. Ze is inmiddels wel genoeg bijgekomen. Ze stapt uit haar pak en bergt het – keurig volgens de voorschriften – op. Begeleid door het niet-aflatende gekraak van haar luier stapt ze naar de doucheruimte, terwijl haar gedachten pendelen tussen Sadie en George.
Het is al laat in de avond als Jasmijn Sadie weer ziet in hun slaapcabine. Ze delen daar een stapelbed, waar Jasmijn zich graag bovenin terugtrekt. Sadie ligt al in bed op het moment dat Jasmijn de cabine binnenkomt. Het blijft stil tot Jasmijn de deur weer gesloten heeft.
“Wie heeft er gewonnen?”
“Ik vandaag. Wel maar met drie minuten en hij heeft nog steeds het record, maar een overwinning is een overwinning”, betoogt Jasmijn.
Ze gaat op de rand van het bed van Sadie zitten, die – opnieuw wat nerveus – een stukje terugschuift om ruimte voor haar te maken.
“Zou je het de Commandant niet eens vertellen?”, vraagt Jasmijn.
Sadie zucht en kijkt beschaamd weg.
“Dus je weet het? Hoe lang al?”
“Al zolang het bezig is”, geeft Jasmijn toe. “Ik snap dat een nat bed je schaamte brengt, maar ik zou gewoon open kaart spelen. Luiers zijn een prima oplossing en we gebruiken ze hier toch al genoeg.”
Sadie haalt haar schouders op.
“Ik vrees dat ik geen keuze heb.”
“Je weet dat ze er niet.. al te moeilijk over zal doen. Geheimen brengen je hier toch niets.”
Sadie knikt, een beetje down.
“Maak je geen zorgen. Ik oordeel niet. Het is niet alsof je er minder mooi van wordt, of zo..”
Even pakt Jasmijn de hand van Sadie vast. Alleen die aanraking zorgt al voor een kleine schok in Sadie haar systeem. Ze glimlacht flauwtjes en staart naar de ogen van Jasmijn. De spanning is om te snijden.
Jasmijn glimlacht terug. Ze twijfelt en probeert in te voelen of dit het moment is. Helaas is het moment al voorbij, eer ze die beslissing heeft kunnen nemen.
“Slaap lekker”, fluistert ze.
“Jij ook.”
Sadie laat Jasmijn haar hand los en kijkt hoe die naar het bovenste bed klimt. Een beetje opgelucht en een beetje teleurgesteld, draait ze zich op haar zij. Wellicht is het inderdaad beter als ze de luiers niet meer hoeft te pikken en verbergen voor de rest van de crew.
Jasmijn laat zich op haar matras zakken en pakt haar notitieboekje. Ze bladert door haar oude aantekeningen en vult hier en daar zaken aan. Jasmijn blijkt werkelijk alles bij te houden. Niet alleen de tijden van haar wedstrijdjes, maar ook een kalender met de ongelukjes van Sadie. Ze heeft bovendien een aparte pagina met aantekeningen over George. Ze noteert een aantal zaken die haar vandaag zijn opgevallen. Het woord ‘crème’ is waarschijnlijk de meest interessante.
Achterin haar notitieboekje heeft Jasmijn een foto verstopt. Daar staat een meisje op, van de leeftijd van Jasmijn en Sadie. Vrolijk, gelukkig, op een studentenfeestje. Haar arm om Jasmijn geslagen, die smoorverliefd naar haar kijkt.
“Ooit vind ik je weer”, fluistert ze.
Jasmijn drukt zachtjes een kus op de foto en bergt deze voorzichtig weer op.
“Slaap lekker”, wenst ze nog stilletjes naar de foto.
“Jij ook..”, mompelt Sadie, inmiddels behoorlijk slaapdronken.
Jasmijn glimlacht. Ze verstopt het notitieboekje weer onder haar matras en kruipt onder de dekens. Ze verlangt terug naar die tijd. Onbezorgd, vrij, thuis. Haar eigen leventje. Haar eigen planeet. Alles was beter voor die rechter haar hierheen stuurde..
Maar ze zal haar missie voltooien. Hoe dan ook..
Dit roept om een vervolg Snake!Benieuwd of deze een beetje bevalt.
VOORWAARTS OP MARS
Jasmijn zet haar helm af en haalt diep adem. Op de één of andere manier lijkt ze te kunnen voelen hoe de zuurstof in de PAD haar longen vult. Hoewel ze tijdens haar werkzaamheden buiten de PAD prima adem kon halen via de zuurstoftank in haar pak, voelt het hier toch net iets minder nep. Minder benauwd. Bijna bevrijdend.
Er klinkt een goedkeurende sirene, het teken dat Jasmijn de decompressieruimte mag verlaten. Een deur schuift voor haar open en ze stapt de PAD binnen. Haar pak is log en zwaar, dus is ze blij dat de kleedkamer dichtbij is. Jasmijn stapt binnen en waggelt richting haar kluisje, waar ze haar helm meteen neerzet. Vervolgens laat ze zich op een bankje zakken om even uit te kunnen puffen.
“En?”, klinkt er ineens vanuit de doucheruimte achter de kluisjes.
Jasmijn schrikt meteen rechtop. Het is George. Natúúrlijk is hij net nu in deze ruimte. Ze heeft hier ook geen seconde rust. Iets dat behoorlijk indrukwekkend is, gezien het beperkte aantal personen dat zich in een directe baan rond Jasmijn bevindt.
“Twee uur en veertien minuten”, reageert Jasmijn zakelijk.
George stapt nu in haar zichtveld, terwijl hij alleen een luier draagt. Jasmijn kijkt daar al niet meer van op. Niet alleen zijn de luiers hier wel genormaliseerd uit pure noodzaak; ook leven ze hier al zo lang samen dat er vrijwel geen geheimen meer voor elkaar zijn. In elk geval geen zichtbare. Al heeft Jasmijn zomaar het vermoeden dat George het zelf hier nodig vindt om een paar sokken in zijn luier te proppen als zij of Sadie in de buurt zijn.
Mannen.
George stopt bij een kleine koelkast, waar hij een flesje water uithaalt en richting Jasmijn gooit. Zonder al te veel te bewegen weet Jasmijn het flesje te vangen. Al die jaren handbal hebben haar prima reflexen opgeleverd. Dankbaar neemt ze een paar flinke slokken van het koude water, waarna ze haar mond afveegt aan haar pak.
“Dan heb ik dus nog altijd het record”, daagt George haar uit.
Hij opent zijn eigen kluisje en begint zich om te kleden. Jasmijn is nooit echt onder de indruk van hem geweest, maar het blijft indrukwekkend hoe het hem lukt om zijn sixpack te behouden met het dieet dat ze hier volgen.
“Ik zit er nog maar drie minuten vanaf. Het is een kwestie van tijd.”
Al jaren zijn Jasmijn en George verwikkeld in een nutteloze strijd over wie het snelste de helft van het zonnepark schoon kan maken. Aan beide kanten van de PAD staan enorme verzamelingen zonnepanelen die het gebouw van de nodige stroom voorzien. De zandstormen komen hier echter dusdanig vaak voor dat de panelen nu wekelijks worden schoongemaakt. Als daar te veel zand op komt te liggen, dan komt de stroomvoorziening onder druk.
Voorkomen is beter dan genezen in deze situatie. Na een close call van een aantal weken geleden zijn de taken verdeeld. Jasmijn het park links, George het park rechts. Panelen schoonvegen is dusdanig saai werk dat een wedstrijdje de enige manier is om het voor iedereen interessant te houden. Alles voor de motivatie, tenslotte..
“Tijd hebben we hier in elk geval genoeg. Helaas voor jou denk ik dat ik vandaag weer een recordbrekende tijd in me heb.”
“Past dat, naast je ego?”
“Ruimte genoeg”, grinnikt George.
Het water lijkt wel in een rechte lijn naar Jasmijn haar blaas te zijn gelopen. Zonder er echt bij na te denken, laat ze het in haar luier lopen. Alles went, zelfs dat. Je kunt vrijwel onmogelijk langer dan twee uur aan één stuk doorwerken zonder dat de natuur haar werk doet. Even de PAD instappen voor een sanitaire stop is ook geen optie. Het duurt al minuten voor je de decompressieruimte uit bent en die heb je natuurlijk niet bij hoge nood.
Inmiddels lukt het Jasmijn dus om zonder blikken of blozen haar luier te gebruiken in gezelschap. Niet alle vaardigheden die je hier leert zijn vooraf te verwachten..
Op zoek naar een beetje extra koelte, ritst Jasmijn het bovenste stuk van haar pak open. De koele lucht voelt als een enorme opluchting tegen haar huid. Het witte hemdje is inmiddels doordrenkt van het zweten in zo’n benauwd pak.
“Ah, hier zijn jullie”, zegt Sadie, terwijl ze de kleedruimte instapt.
“Nog even”, reageert George, terwijl hij zijn pak dichtritst. “Ik sta op het punt om een record.. en Jasmijn haar hartje.. te breken.”
“Pas maar op dat je ego niet breekt”, reageert Jasmijn.
“Niet dit weer”, zucht Sadie.
Er komt nooit een einde aan met deze twee..
“Ik kom namens de Commandant. We zijn bezig met de volgende levering en hebben een telling gedaan. Zijn er nog verzoekjes?”
“Boeken. Ik ben alles al drie keer gelezen en heb wat nieuwe prikkels nodig”, zegt Jasmijn.
“Ben ik niet genoeg prikkel voor je?”, glimlacht George.
“Oh, en wellicht een echte man? Daar hebben we hier ook een tekort aan.”
George rolt met zijn ogen en pakt de helm uit zijn kluisje. Hij loopt langs Sadie en kijkt even op het lijstje dat ze vastheeft.
“Mijn crème staat erop? Mooi. Verder niets nodig. Later!”
“W..wacht even..”, stamelt Sadie nerveus.
George en Jasmijn kijken haar verbaasd aan. Sadie is niet iemand die snel zenuwachtig is.
“Het is de Commandant opgevallen dat we aardig wat luiers missen in vergelijking met wat er nog aanwezig zou moeten zijn. Ik moet vragen of jullie daar iets van weten?”
Jasmijn haalt haar schouders op. Het is niet alsof ze die dingen telt.
“Tja, Jasmijn heeft natuurlijk wel schijt voor me..”, begint George.
“AAN je..”
“.. maar anders zou ik het ook niet weten. Nu ga ik me toch echt met belangrijke zaken bezighouden.”
George verlaat de kleedkamer, op weg naar zijn werkplek. Jasmijn en Sadie geven elkaar een veelbetekenende blik, waarna ook Sadie haar weg vervolgt.
Jasmijn neemt nog een flinke slok water en besluit om toch maar te gaan douchen. Ze is inmiddels wel genoeg bijgekomen. Ze stapt uit haar pak en bergt het – keurig volgens de voorschriften – op. Begeleid door het niet-aflatende gekraak van haar luier stapt ze naar de doucheruimte, terwijl haar gedachten pendelen tussen Sadie en George.
Het is al laat in de avond als Jasmijn Sadie weer ziet in hun slaapcabine. Ze delen daar een stapelbed, waar Jasmijn zich graag bovenin terugtrekt. Sadie ligt al in bed op het moment dat Jasmijn de cabine binnenkomt. Het blijft stil tot Jasmijn de deur weer gesloten heeft.
“Wie heeft er gewonnen?”
“Ik vandaag. Wel maar met drie minuten en hij heeft nog steeds het record, maar een overwinning is een overwinning”, betoogt Jasmijn.
Ze gaat op de rand van het bed van Sadie zitten, die – opnieuw wat nerveus – een stukje terugschuift om ruimte voor haar te maken.
“Zou je het de Commandant niet eens vertellen?”, vraagt Jasmijn.
Sadie zucht en kijkt beschaamd weg.
“Dus je weet het? Hoe lang al?”
“Al zolang het bezig is”, geeft Jasmijn toe. “Ik snap dat een nat bed je schaamte brengt, maar ik zou gewoon open kaart spelen. Luiers zijn een prima oplossing en we gebruiken ze hier toch al genoeg.”
Sadie haalt haar schouders op.
“Ik vrees dat ik geen keuze heb.”
“Je weet dat ze er niet.. al te moeilijk over zal doen. Geheimen brengen je hier toch niets.”
Sadie knikt, een beetje down.
“Maak je geen zorgen. Ik oordeel niet. Het is niet alsof je er minder mooi van wordt, of zo..”
Even pakt Jasmijn de hand van Sadie vast. Alleen die aanraking zorgt al voor een kleine schok in Sadie haar systeem. Ze glimlacht flauwtjes en staart naar de ogen van Jasmijn. De spanning is om te snijden.
Jasmijn glimlacht terug. Ze twijfelt en probeert in te voelen of dit het moment is. Helaas is het moment al voorbij, eer ze die beslissing heeft kunnen nemen.
“Slaap lekker”, fluistert ze.
“Jij ook.”
Sadie laat Jasmijn haar hand los en kijkt hoe die naar het bovenste bed klimt. Een beetje opgelucht en een beetje teleurgesteld, draait ze zich op haar zij. Wellicht is het inderdaad beter als ze de luiers niet meer hoeft te pikken en verbergen voor de rest van de crew.
Jasmijn laat zich op haar matras zakken en pakt haar notitieboekje. Ze bladert door haar oude aantekeningen en vult hier en daar zaken aan. Jasmijn blijkt werkelijk alles bij te houden. Niet alleen de tijden van haar wedstrijdjes, maar ook een kalender met de ongelukjes van Sadie. Ze heeft bovendien een aparte pagina met aantekeningen over George. Ze noteert een aantal zaken die haar vandaag zijn opgevallen. Het woord ‘crème’ is waarschijnlijk de meest interessante.
Achterin haar notitieboekje heeft Jasmijn een foto verstopt. Daar staat een meisje op, van de leeftijd van Jasmijn en Sadie. Vrolijk, gelukkig, op een studentenfeestje. Haar arm om Jasmijn geslagen, die smoorverliefd naar haar kijkt.
“Ooit vind ik je weer”, fluistert ze.
Jasmijn drukt zachtjes een kus op de foto en bergt deze voorzichtig weer op.
“Slaap lekker”, wenst ze nog stilletjes naar de foto.
“Jij ook..”, mompelt Sadie, inmiddels behoorlijk slaapdronken.
Jasmijn glimlacht. Ze verstopt het notitieboekje weer onder haar matras en kruipt onder de dekens. Ze verlangt terug naar die tijd. Onbezorgd, vrij, thuis. Haar eigen leventje. Haar eigen planeet. Alles was beter voor die rechter haar hierheen stuurde..
Maar ze zal haar missie voltooien. Hoe dan ook..
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Weer super leuke shorts
En het zijn mooie stukjes om een verhaal mee te beginnen
En het zijn mooie stukjes om een verhaal mee te beginnen
Ja, nou, dit gevoel heb ik dus zo'n beetje bij elke short.
Al moet ik zeggen dat ik dit idee al een tijdje in gedachte had als iets vrij vaags.. en tijdens het schrijven groeide het eigenlijk per ongeluk uit tot iets groters. Dus.. deze staat inmiddels hoog op het lijstje.
Thanks! Dat is aan de lezer om te bedenken. Ik probeer toch altijd een beetje die ZKV-twist erin te houden, zodat mensen dingen zelf af kunnen maken in gedachte. Misschien wist Femke het al die tijd al?
Thanks! Ja, de verleiding is groot..
Dankjewel! Structureel schrijven zit er nu nog even niet in, maar ik hoop het op deze manier wel weer een beetje op te kunnen bouwen.
Haha, goed om te horen! Wie weet wat de toekomst brengt.
MAKKELIJK PRATEN
Met een energieke beweging springt Mara van haar fiets en zo snel als ze kan bergt ze die op in het houten fietsenhok buiten het verzorgingstehuis. Het is pas de derde dag van haar stage bij deze instelling en ze wil graag voorkomen dat er een slechte indruk van haar ontstaat. Jezelf verslapen is één ding, daadwerkelijk te laat zijn is een tweede..
“Goedemorgen”, groet ze een aantal van haar nieuwe collega’s bij de rookplek.
Hoewel ze vriendelijk teruggroeten of even zwaaien, is het duidelijk dat geen van hen ook maar het flauwste idee heeft over wie Mara nou eigenlijk is. Dat geeft niets. Mara kent hen ook nog allemaal niet. Er zijn hier zoveel collega’s dat het nog wel een tijdje gaat duren voordat ze aan elk gezicht de juiste naam zal kunnen koppelen.
Zoals afgesproken meldt Mara zich bij de centrale balie om daar te wachten tot de stagebegeleidster haar komt ophalen. Hoewel het de eerste keer is dat Mara zelfstandig werkzaamheden gaat mogen uitvoeren, wilde meneer Lammers haar niet in één keer in het diepe gooien.
“Ach, wat vervelend”, zucht de receptioniste. “Meneer Lammers is ziek.”
“Oh..”, stamelt Mara.
Zou iemand het dan eigenlijk wel gemerkt hebben als ze een uur later was komen opdagen?
“Heb je niemand anders die je heeft begeleid?”
Mara geeft aan met welke collega’s ze op de eerste twee dagen kort heeft samengewerkt, maar dat geen van het echt betrokken is bij haar stagetraject. Tot overmaat van ramp blijkt geen van hen op dit moment aanwezig te zijn.
“Ik weet ook niet goed wat ik dan zou kunnen doen”, geeft Mara toe.
“Improviseren, meid”, grinnikt de receptioniste. “Welkom in de zorg.”
Mara glimlacht beleefd. Improviseren is makkelijker als je weet wat er mogelijk is.
“Ik ga een beetje schuiven met de bezetting, zodat jij op de afdeling Intake kunt staan vandaag. Weet je waar dat is? Mooi! Laat de collega’s hun werk maar gewoon doen. Die zitten nu middenin het ontbijt. Ga maar vast naar de gezamenlijke ruimte. Dan kun je daar eerst even wennen en wat aan je verslagen werken. Een andere stagiaire moet daar nu ook zitten.”
Mara knikt dankbaar. Zo moeilijk klinkt dat allemaal niet.
“Let trouwens wel even goed op. We hebben een nieuwe patiënte die enigszins.. bijzonder is. Houd je ogen open als het om Grace gaat. En je oren. Niet je neus. Je merkt het vanzelf wel. Volg gewoon de instructies van de collega’s maar op.”
Fijn. Top. Super. Uitermate geruststellende woorden..
Mara bedankt de receptioniste en stapt daarna in de lift naar de afdeling Intake. Een bijzondere patiënt. In de wereld van Mara zijn alle patiënten op hun eigen manier heel bijzonder. Dit verpleeghuis is gespecialiseerd in de zorg voor mensen met jongdementie. Het opvallende aan die ziekte is dat het bij elke patiënt een redelijk uniek verloop heeft. Een echte uitdaging vanuit het oogpunt van een tweedejaars zorgstudente.
In haar eerste twee dagen heeft Mara tenslotte al voldoende eigenaardigheden gezien. Bij dementie denk je aan hoogbejaarde mensen die hun pincode of de weg niet zo goed meer weten. Niet aan mensen van net vijftig die erg genoeg de weg compleet kwijtraken door zo’n rotziekte. Het werk was redelijk confronterend: het kan iedereen overkomen.
Zodra Mara de gezamenlijke ruimte binnenkomt, valt het meisje aan de grote tafel meteen op. Ze schrijft driftig in een notitieboekje. Dat moet de andere stagiaire zijn. Mara herkent de haast die soms nodig is om in korte tijd alles op te kunnen schrijven dat relevant is voor je stageverslag.
“Hoi, ik ben Mara”, stelt ze zich voor.
Het meisje kijkt op.
“Samira”, glimlacht ze. “Mijn vader is Turks, mijn moeder is Nederlands. Ik loop hier stage. Jij ook?”
Mara knippert even met haar ogen. Een kwebbelkous. Fantastisch.. misschien had ze toch beter te laat kunnen komen vandaag.
“Ja, verpleegkunde. Tweedejaars.”
“Oh, ik ben derdejaars. Wat leuk! Hoe lang blijf je?”
Mara installeert zich aan de tafel, terwijl ze het vragenvuur zo goed mogelijk probeert te doorstaan.
“Vandaag blijf ik in elk geval hier. Mijn stage duurt drie maanden, maar ik weet niet precies op welke afdeling ik kom te staan. Hoe is dat bij jou?”
“Het wisselt steeds. Héél irritant. Duurt lang voordat je gewend bent.”
Mara knikt begripvol, terwijl ze inlogt op haar laptop en het document van haar stageverslag zoekt in een veel te rommelige schoolmap.
Wonder-boven-wonder lijkt Samira de hint te begrijpen en blijft het stil. Op het krassen van haar pen op het papier na, tenminste. Ze schrijft zoals ze praat, bedenkt Mara. Zelf begint ze ook rustig aan het uitwerken van haar observaties van haar eerste stagedagen. Het valt haar op dat de energie in deze ruimte best wel fijn is. Huiselijk.
De minuten verstrijken, terwijl enkele bewoners langzaam de gezamenlijke ruimte binnendruppelen. Mara begroet ze allemaal beleefd en laat iedereen hun eigen gang gaan. De meeste patiënten kunnen zichzelf tenslotte prima redden, zolang er geen episodes optreden. Met een schuin oog houdt Mara dat wel in de gaten, maar zich echt ergens mee bemoeien doet ze niet.
Het duurt een tijdje voordat Mara iets opmerkt. Een zure geur is langzaam maar zeker haar neusvleugels gaan teisteren. Ook Samira kijkt richting de bewoners. Waarschijnlijk heeft zij het ook opgemerkt.
“Zal ik even gaan kijken?”, overlegt Mara. “Volgens mij heeft iemand een ongelukje gehad.”
“Is goed”, knikt Samira.
Goh, als er een vuil klusje opgeknapt moet worden dan zijn twéé woorden wel voldoende. Mara moppert in gedachte een beetje, terwijl ze zo onopvallend mogelijk langs de bewoners loopt. Haar zoektocht naar de patiënt met het ongelukje is ingewikkelder dan gedacht, aangezien het niet altijd makkelijk is om subtiel te checken of iemand een verdachte vlek in zijn of haar broek heeft. Je wil zoiets ook niet vragen als er meer mensen bij elkaar zijn. Privacy.
Als Mara eenmaal concludeert dat ook de laatste van de aanwezige bewoners geen last heeft gehad van een blaas die voor zichzelf is begonnen, bekruipt haar een vreemd gevoel. Haar neus bedriegt haar toch niet? Net als ze van frustratie bijna haar eigen broek zou checken, komt het verlossende antwoord.
“Grace? Dus hier zit je!”
Een andere jongedame van Mara’s leeftijd komt de ruimte binnen.
“Hé, waarom zit jij in mijn boekje te kliederen?”
Dan valt het kwartje. DIT is Samira. Het eerste meisje was Grace, de nieuwe patiënte..
“Ach, en je hebt nog een ongelukje gehad ook?”
Mara kan zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Ze dacht al dat ze de geur steeds minder kon ruiken, naar mate ze verder van de tafel af kwam te staan.
“Kom maar mee naar je kamer. Dan lossen we alles weer op..”, zegt de echte Samira zachtjes.
Mara stapt terug richting de tafel. Ze is net op tijd om haar laptop te redden, want Grace heeft geen zin om mee te werken. Tot op dat moment had ze alleen maar beteuterd voor zich uit gestaard, alsof ze met een harde schok terug in de realiteit werd getrokken.
“Nee! Ik doe niets verkeerd! Ik wil er gewoon ook bij horen!”, schreeuwt ze.
“Dat zeg ik ook niet. En je hoort er ook bij. Kom maar, dan gaan we samen ook een boekje voor jou zoeken om in te schrijven”, sust Samira haar, professioneel en empathisch.
Mara kijkt verbaasd toe hoe Samira Grace rustig krijgt en langzaam naar haar kamer begeleid. Het is niet dat Mara niet wist dat jongdementie geen leeftijdsgrens kent, maar dit was wel extreem confronterend. Grace kan niet meer dan vijf jaar ouder zijn dan zij..
Een mix van nieuwsgierigheid en schuldgevoel maakt zich meester van Mara en ze stopt snel haar spullen veilig in haar tas. Zodra ze er zeker van is dat de andere bewoners niet geschrokken zijn van Grace haar uitbarsting, gaat ze op zoek naar haar kamer.
Op de gang botst ze al snel op Samira, die er niet gelukkig uitziet.
“Oh, dat komt goed uit. Hier!”
Samira stopt Mara een incontinentieluier toe.
“Ga jij haar die maar aandoen. Ik snap dat je nieuw bent, maar zo leer je tenminste snel hoe het hier werkt. Als het niet lukt, dan roep je maar.”
Mara knikt beteuterd.
“Welkom, trouwens”, roept Samira nog na, op weg terug naar de gemeenschappelijke ruimte.
Nou, lekker welkom. Empathie is er blijkbaar alleen voor de patiënten. Voorzichtig stapt Mara de kamer van Grace binnen. Ze staat voor het raam en staart naar de tuin. Als ze Mara hoort, draait ze zich met een ruk om.
“Sorry dat ik heb gelogen. Ik ben ziek, denk ik..”
“Dat is niet erg. Ik begrijp het. Zal ik je helpen om iets droogs aan te trekken?”
Mara legt de luier op het bed en wil naar de kast van Grace lopen.
“Ik wil geen luier! Dat hoef ik niet..”, probeert Grace nog.
“Dat is toch helemaal niet erg? Je hoeft je hier niet te schamen, hè?”
“Ja, jij hebt makkelijk praten!”
Die woorden zijn Mara de hele dag bijgebleven. Het heeft nog bijna een uur geduurd voordat ze Grace droog en omgekleed had. Praten, huilen, troosten, geruststellen. Het was een hels karwei, maar wel voor de goede zaak.
Mara is die avond doodop als ze het groot licht op haar slaapkamer uitdoet en richting haar eigen bed loopt. Haar eigen luier kraakt als de ziekte en lijkt bij elke stap te schommelen alsof het op een concert van de Snollebollekes is. Naar links, naar rechts.. waarschijnlijk omdat ze hem een maat (of twee) te groot heeft meegenomen.
Toen ze de kleren van Grace naar het washok bracht, stuitte ze op een enorme voorraad luiers. Allerlei soorten, maten en kleuren. De nieuwsgierigheid was te groot en aan het eind van de dag heeft ze er een paar in haar tas gepropt. Grace heeft gelijk: Mara kan makkelijk praten als ze niet weet hoe het voelt. En Mara wil het weten. Er zijn maar zo weinig dingen die je kunt doen om je goed in te leven in de patiënt, dat als je dan de kans ziet..
Eenmaal in bed, merkt Mara dat ze nog behoorlijk moet wennen aan de irritant aanwezige luier en niet snel in slaap zal vallen. Ze besluit om haar laptop er nog even bij te nemen. Er zijn een hoop nieuwe dingen om toe te voegen aan haar stageverslag.
Met een energieke beweging springt Mara van haar fiets en zo snel als ze kan bergt ze die op in het houten fietsenhok buiten het verzorgingstehuis. Het is pas de derde dag van haar stage bij deze instelling en ze wil graag voorkomen dat er een slechte indruk van haar ontstaat. Jezelf verslapen is één ding, daadwerkelijk te laat zijn is een tweede..
“Goedemorgen”, groet ze een aantal van haar nieuwe collega’s bij de rookplek.
Hoewel ze vriendelijk teruggroeten of even zwaaien, is het duidelijk dat geen van hen ook maar het flauwste idee heeft over wie Mara nou eigenlijk is. Dat geeft niets. Mara kent hen ook nog allemaal niet. Er zijn hier zoveel collega’s dat het nog wel een tijdje gaat duren voordat ze aan elk gezicht de juiste naam zal kunnen koppelen.
Zoals afgesproken meldt Mara zich bij de centrale balie om daar te wachten tot de stagebegeleidster haar komt ophalen. Hoewel het de eerste keer is dat Mara zelfstandig werkzaamheden gaat mogen uitvoeren, wilde meneer Lammers haar niet in één keer in het diepe gooien.
“Ach, wat vervelend”, zucht de receptioniste. “Meneer Lammers is ziek.”
“Oh..”, stamelt Mara.
Zou iemand het dan eigenlijk wel gemerkt hebben als ze een uur later was komen opdagen?
“Heb je niemand anders die je heeft begeleid?”
Mara geeft aan met welke collega’s ze op de eerste twee dagen kort heeft samengewerkt, maar dat geen van het echt betrokken is bij haar stagetraject. Tot overmaat van ramp blijkt geen van hen op dit moment aanwezig te zijn.
“Ik weet ook niet goed wat ik dan zou kunnen doen”, geeft Mara toe.
“Improviseren, meid”, grinnikt de receptioniste. “Welkom in de zorg.”
Mara glimlacht beleefd. Improviseren is makkelijker als je weet wat er mogelijk is.
“Ik ga een beetje schuiven met de bezetting, zodat jij op de afdeling Intake kunt staan vandaag. Weet je waar dat is? Mooi! Laat de collega’s hun werk maar gewoon doen. Die zitten nu middenin het ontbijt. Ga maar vast naar de gezamenlijke ruimte. Dan kun je daar eerst even wennen en wat aan je verslagen werken. Een andere stagiaire moet daar nu ook zitten.”
Mara knikt dankbaar. Zo moeilijk klinkt dat allemaal niet.
“Let trouwens wel even goed op. We hebben een nieuwe patiënte die enigszins.. bijzonder is. Houd je ogen open als het om Grace gaat. En je oren. Niet je neus. Je merkt het vanzelf wel. Volg gewoon de instructies van de collega’s maar op.”
Fijn. Top. Super. Uitermate geruststellende woorden..
Mara bedankt de receptioniste en stapt daarna in de lift naar de afdeling Intake. Een bijzondere patiënt. In de wereld van Mara zijn alle patiënten op hun eigen manier heel bijzonder. Dit verpleeghuis is gespecialiseerd in de zorg voor mensen met jongdementie. Het opvallende aan die ziekte is dat het bij elke patiënt een redelijk uniek verloop heeft. Een echte uitdaging vanuit het oogpunt van een tweedejaars zorgstudente.
In haar eerste twee dagen heeft Mara tenslotte al voldoende eigenaardigheden gezien. Bij dementie denk je aan hoogbejaarde mensen die hun pincode of de weg niet zo goed meer weten. Niet aan mensen van net vijftig die erg genoeg de weg compleet kwijtraken door zo’n rotziekte. Het werk was redelijk confronterend: het kan iedereen overkomen.
Zodra Mara de gezamenlijke ruimte binnenkomt, valt het meisje aan de grote tafel meteen op. Ze schrijft driftig in een notitieboekje. Dat moet de andere stagiaire zijn. Mara herkent de haast die soms nodig is om in korte tijd alles op te kunnen schrijven dat relevant is voor je stageverslag.
“Hoi, ik ben Mara”, stelt ze zich voor.
Het meisje kijkt op.
“Samira”, glimlacht ze. “Mijn vader is Turks, mijn moeder is Nederlands. Ik loop hier stage. Jij ook?”
Mara knippert even met haar ogen. Een kwebbelkous. Fantastisch.. misschien had ze toch beter te laat kunnen komen vandaag.
“Ja, verpleegkunde. Tweedejaars.”
“Oh, ik ben derdejaars. Wat leuk! Hoe lang blijf je?”
Mara installeert zich aan de tafel, terwijl ze het vragenvuur zo goed mogelijk probeert te doorstaan.
“Vandaag blijf ik in elk geval hier. Mijn stage duurt drie maanden, maar ik weet niet precies op welke afdeling ik kom te staan. Hoe is dat bij jou?”
“Het wisselt steeds. Héél irritant. Duurt lang voordat je gewend bent.”
Mara knikt begripvol, terwijl ze inlogt op haar laptop en het document van haar stageverslag zoekt in een veel te rommelige schoolmap.
Wonder-boven-wonder lijkt Samira de hint te begrijpen en blijft het stil. Op het krassen van haar pen op het papier na, tenminste. Ze schrijft zoals ze praat, bedenkt Mara. Zelf begint ze ook rustig aan het uitwerken van haar observaties van haar eerste stagedagen. Het valt haar op dat de energie in deze ruimte best wel fijn is. Huiselijk.
De minuten verstrijken, terwijl enkele bewoners langzaam de gezamenlijke ruimte binnendruppelen. Mara begroet ze allemaal beleefd en laat iedereen hun eigen gang gaan. De meeste patiënten kunnen zichzelf tenslotte prima redden, zolang er geen episodes optreden. Met een schuin oog houdt Mara dat wel in de gaten, maar zich echt ergens mee bemoeien doet ze niet.
Het duurt een tijdje voordat Mara iets opmerkt. Een zure geur is langzaam maar zeker haar neusvleugels gaan teisteren. Ook Samira kijkt richting de bewoners. Waarschijnlijk heeft zij het ook opgemerkt.
“Zal ik even gaan kijken?”, overlegt Mara. “Volgens mij heeft iemand een ongelukje gehad.”
“Is goed”, knikt Samira.
Goh, als er een vuil klusje opgeknapt moet worden dan zijn twéé woorden wel voldoende. Mara moppert in gedachte een beetje, terwijl ze zo onopvallend mogelijk langs de bewoners loopt. Haar zoektocht naar de patiënt met het ongelukje is ingewikkelder dan gedacht, aangezien het niet altijd makkelijk is om subtiel te checken of iemand een verdachte vlek in zijn of haar broek heeft. Je wil zoiets ook niet vragen als er meer mensen bij elkaar zijn. Privacy.
Als Mara eenmaal concludeert dat ook de laatste van de aanwezige bewoners geen last heeft gehad van een blaas die voor zichzelf is begonnen, bekruipt haar een vreemd gevoel. Haar neus bedriegt haar toch niet? Net als ze van frustratie bijna haar eigen broek zou checken, komt het verlossende antwoord.
“Grace? Dus hier zit je!”
Een andere jongedame van Mara’s leeftijd komt de ruimte binnen.
“Hé, waarom zit jij in mijn boekje te kliederen?”
Dan valt het kwartje. DIT is Samira. Het eerste meisje was Grace, de nieuwe patiënte..
“Ach, en je hebt nog een ongelukje gehad ook?”
Mara kan zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Ze dacht al dat ze de geur steeds minder kon ruiken, naar mate ze verder van de tafel af kwam te staan.
“Kom maar mee naar je kamer. Dan lossen we alles weer op..”, zegt de echte Samira zachtjes.
Mara stapt terug richting de tafel. Ze is net op tijd om haar laptop te redden, want Grace heeft geen zin om mee te werken. Tot op dat moment had ze alleen maar beteuterd voor zich uit gestaard, alsof ze met een harde schok terug in de realiteit werd getrokken.
“Nee! Ik doe niets verkeerd! Ik wil er gewoon ook bij horen!”, schreeuwt ze.
“Dat zeg ik ook niet. En je hoort er ook bij. Kom maar, dan gaan we samen ook een boekje voor jou zoeken om in te schrijven”, sust Samira haar, professioneel en empathisch.
Mara kijkt verbaasd toe hoe Samira Grace rustig krijgt en langzaam naar haar kamer begeleid. Het is niet dat Mara niet wist dat jongdementie geen leeftijdsgrens kent, maar dit was wel extreem confronterend. Grace kan niet meer dan vijf jaar ouder zijn dan zij..
Een mix van nieuwsgierigheid en schuldgevoel maakt zich meester van Mara en ze stopt snel haar spullen veilig in haar tas. Zodra ze er zeker van is dat de andere bewoners niet geschrokken zijn van Grace haar uitbarsting, gaat ze op zoek naar haar kamer.
Op de gang botst ze al snel op Samira, die er niet gelukkig uitziet.
“Oh, dat komt goed uit. Hier!”
Samira stopt Mara een incontinentieluier toe.
“Ga jij haar die maar aandoen. Ik snap dat je nieuw bent, maar zo leer je tenminste snel hoe het hier werkt. Als het niet lukt, dan roep je maar.”
Mara knikt beteuterd.
“Welkom, trouwens”, roept Samira nog na, op weg terug naar de gemeenschappelijke ruimte.
Nou, lekker welkom. Empathie is er blijkbaar alleen voor de patiënten. Voorzichtig stapt Mara de kamer van Grace binnen. Ze staat voor het raam en staart naar de tuin. Als ze Mara hoort, draait ze zich met een ruk om.
“Sorry dat ik heb gelogen. Ik ben ziek, denk ik..”
“Dat is niet erg. Ik begrijp het. Zal ik je helpen om iets droogs aan te trekken?”
Mara legt de luier op het bed en wil naar de kast van Grace lopen.
“Ik wil geen luier! Dat hoef ik niet..”, probeert Grace nog.
“Dat is toch helemaal niet erg? Je hoeft je hier niet te schamen, hè?”
“Ja, jij hebt makkelijk praten!”
Die woorden zijn Mara de hele dag bijgebleven. Het heeft nog bijna een uur geduurd voordat ze Grace droog en omgekleed had. Praten, huilen, troosten, geruststellen. Het was een hels karwei, maar wel voor de goede zaak.
Mara is die avond doodop als ze het groot licht op haar slaapkamer uitdoet en richting haar eigen bed loopt. Haar eigen luier kraakt als de ziekte en lijkt bij elke stap te schommelen alsof het op een concert van de Snollebollekes is. Naar links, naar rechts.. waarschijnlijk omdat ze hem een maat (of twee) te groot heeft meegenomen.
Toen ze de kleren van Grace naar het washok bracht, stuitte ze op een enorme voorraad luiers. Allerlei soorten, maten en kleuren. De nieuwsgierigheid was te groot en aan het eind van de dag heeft ze er een paar in haar tas gepropt. Grace heeft gelijk: Mara kan makkelijk praten als ze niet weet hoe het voelt. En Mara wil het weten. Er zijn maar zo weinig dingen die je kunt doen om je goed in te leven in de patiënt, dat als je dan de kans ziet..
Eenmaal in bed, merkt Mara dat ze nog behoorlijk moet wennen aan de irritant aanwezige luier en niet snel in slaap zal vallen. Ze besluit om haar laptop er nog even bij te nemen. Er zijn een hoop nieuwe dingen om toe te voegen aan haar stageverslag.
Nog ééntje dan.. deze had ik al veel te lang in mijn hoofd zitten, dus dat ruimt lekker op. En als het einde tegenvalt, heb je er in elk geval geen acht seizoenen op hoeven wachten, haha..
GAME OF POTTIES
Het vuur is overal. Drie enorme draken zweven boven het gouden leger en spuwen een enorme vlammenzee. Het slagveld wordt gevuld door rook en de geur van brandend vlees. Zelfs de dappersten onder de soldaten maken geen schijn van kans en proberen schreeuwend het noodlot te ontkomen. Het is kansloos. Alles smelt. Dit gevecht is voorbij en de winnaar..
“.. ben ik!”, roept Daniëlle triomfantelijk.
De anderen, die ademloos hebben zitten luisteren, kijken elkaar nu zuchtend aan. Het is ook altijd hetzelfde met haar. Van nul naar honderd in minder dan een seconde..
Het kan Daniëlle niet schelen. Zij knuffelt haar grote knuffeldraak en is tevreden met haar betoog.
Joeri en Celine vinden het onzin.
“Dat is gewoon niet eerlijk. Wat kan nou op tegen een draak?”, vraagt Celine retorisch.
“Bovendien heeft de Moeder ons geleerd dat we er SAMEN uit moesten komen. Je kunt niet alles alleen bepalen”, moppert Joeri.
“Puh”, reageert Daniëlle, terwijl ze haar tong uitsteekt. “Het is toch niet mijn schuld dat de draken MIJ uitgekozen hebben?”
Celine slaakt een kreun van frustratie. Je kunt dat meisje met de bel uit een kerktoren om de oren slaan en dan nog doet ze koppig haar eigen zin..
Dan hebben ze vandaag nog wel zo’n leuke dag gehad samen. Eerst met zijn allen naar de ABDL-meeting in de stad en erna bij de Moeder spelen op zolder. Eigenlijk was het de bedoeling dat ze een dutje zouden gaan doen, maar dat is er niet voor iedereen van gekomen.
“Als jullie nu stilletjes gaan spelen..”, had Moeder beloofd, “..dan mag straks iemand op het Gouden Potje gaan.”
Het Potje was prachtig. Perfect op maat gemaakt voor kleintjes die al iets groter van stuk zijn dan wat je normaal zou verwachten van de potjesleeftijd. Een mooie, uitnodigende gouden glans. Kleine steentjes die zo mooi glimmen dat ze wel van edel moeten zijn. Degene die op dat Potje mag zitten zal zich echt de koning te rijk voelen. Of de koningin..
Maar dat veranderde alles. Want er kan natuurlijk maar één iemand op het Potje zitten. Als iedereen dat wil, kan er dus maar één iemand winnen.
“Dan mogen wij ook onze fantasie gebruiken”, sneert Celine.
“Ja, eerlijk is eerlijk”, beaamt Joeri.
Daniëlle haalt haar schouders op. We zullen nog wel eens zien.
“Dit is Spookje”, legt Joeri uit, terwijl hij zijn schattige wolvenknuffel aan de wereld presenteert alsof ze hem voor het eerst zien. “Spookje is een wolf.. maar niet zomáár een wolf! Nee, hij is een..”
Reuzenwolf! Niet alleen zijn zij véél groter en sterker dan gewone wolven, maar ze kunnen zich ook héél goed verstoppen. Ervoor zorgen dat niemand ze opmerkt. Zelfs die drie grote vliegende draken niet. Dus hoeveel je ook verbrandt, er zal altijd één wolf overblijven. En net als je het niet verwacht – als je klaar bent om op het Gouden Potje te gaan zitten – dan springt hij tevoorschijn! Je zit in een hinderlaag en je draken kunnen niet op tijd reageren. Ineens! Gewonnen! BOEM!
Joeri gooit Spookje demonstratief richting Daniëlle die zich een hoedje schrikt en blij is dat ze haar mooie prinsessenluier nog altijd draagt. Joeri moet hartelijk lachen, terwijl Daniëlle die arme Spookje een trap terug geeft. Het grootste pruillipje van de wereld komt tevoorschijn..
“Je moet ook niet zo wild doen. Alsof dat is wat de Moeder wil”, snuift Celine arrogant.
Joeri heeft Spookje intussen weer terug en kijkt gefrustreerd naar Celine. Ze waren het net nog eens, maar nu doet hij het al niet meer goed in haar ogen. Echt, Joeri zou dood kunnen gaan en dan is het niet goed.. vervolgens meteen weer tot leven kunnen komen en dan is het nog stééds niet goed. Die vrouw kan niet kiezen.
“Jij moet ook niet zo uit de hoogte doen”, bromt Daniëlle vanachter haar speen. “Je draagt verdorie zelf al de hele tijd een kroontje alsof je al de koningin bent.”
“Dat is een tiara”, verbetert Celine, terwijl ze haar jurkje netjes recht strijkt. “Mijn vader zegt altijd dat ik een prinses ben en die dragen dat nou eenmaal.”
“En die prinsessenluier ook, zeker?”, grapt Joeri, die er samen met Daniëlle om moet lachen.
“Ja, en je hebt een tweelingbroer. Die is veel knapper dan jij en toch ook geen prinsesje?”, gaat Daniëlle nog even verder.
“Dat hoeft ook niet. Zolang hij maar doet wat ik zeg”, bromt Celine, terwijl ze haar eigen knuffels erbij pakt. Natúúrlijk heeft zijn er twee. Sommige mensen moeten altijd méér hebben dan de rest..
“Bovendien, als je denkt dat de wolf..”
“Reuzenwolf!”
“..dat de reuzenwolf goed is in de verrassingsaanval.. dan moet je..”
De leeuw eens zien! Die zijn alles wat een reuzenwolf ook is, maar dan extra slim! Terwijl jouw wolfjes na een gevecht alleen maar bezig zijn met eten en spelen, denkt de leeuw na! Die onthoudt altijd alles. Dus als je nog iets tegoed hebt van de leeuw.. dan zullen ze je op afstand observeren, insluiten.. en toeslaan voordat je door hebt dat je laatste noot gespeeld is! RAWR!
Celine houdt haar twee leeuwenknuffels vlakbij de gezichten van Daniëlle en Joeri, die allebei niet bijster onder de indruk zijn.
Er valt een doodse stilte, waarbij ze allemaal diep nadenken en tot de conclusie komen dat ze misschien allemaal wel een beetje gelijk hebben.
“Ik denk niet dat we er samen uit gaan komen”, zucht Daniëlle.
“Maar de Moeder zei dat het moest..”, reageert Joeri teleurgesteld.
“We zouden om de beurt kunnen gaan?”, vraagt Celine tenslotte.
Opnieuw is het even stil, voordat ze alledrie in lachen uitbarsten. Ze weten precies hoe jaloers ze nog steeds zouden zijn op de andere twee. Delen is geen optie.
“Wat nu?”, vraagt Joeri. “Ik weet echt niets meer..”
“Jullie zijn allemaal echt superdom!”, klinkt het ineens uit een hoekje van de grote zolderkamer.
Daniëlle, Joeri en Celine kijken verbaasd om naar het grote bedje, waar Niki al die tijd in heeft gelegen. Hij was de enige die wel braaf was gaan slapen. Althans, zo dachten ze.. blijkbaar heeft hij al die tijd alles kunnen horen. Nu staren zijn prachtige, blauwe ogen de ruziemakers nonchalant aan.
“Superdom?!”, reageert Daniëlle verbaasd.
“Ja, wie wil er nou op een potje? Zelfs al is ‘ie van goud?! Er is toch een goede reden waarom we onze luiers dragen? Niet omdat het moet. Althans, misschien een beetje. Maar juist omdat het fijn is! En wat kun je niet als je op het Gouden Potje gaat?”
“In je luier gaan..”, reageert Daniëlle.
“Precies!”, zegt Niki en hij slaat zijn armen uit elkaar om het moment een stukje extra ‘duh’-lading te geven.
“Misschien heeft hij wel gelijk?”, zegt Celine zachtjes.
“Ja, ik ga ook veel liever in mijn luier”, beaamt Joeri.
“Hebben we nu echt ruzie zitten maken om niks?”, concludeert Daniëlle.
Ze moeten er allemaal goed om lachen. Op dat moment horen ze de Moeder roepen dat de frietjes klaar zijn en dat ze allemaal naar beneden moeten komen. Nuggies is coming! Celine en Daniëlle haasten zich de trap af.
“Kom je?”, vraagt Joeri aan Niki, die voorzichtig uit het grote spijlenbed probeert te klimmen.
“Ja, ga maar vast!”
Niki wacht tot hij hoort dat Joeri ook beneden is. Dan gaat hij rechtop staan en stapt vastbesloten op het Gouden Potje af. Vaartje, zijn grote pluchen spin, kijkt tevreden toe vanuit het bedje hoe Niki snel zijn luier laat zakken.
“Sukkels..”, gniffelt hij.
IJs-zombie-spinnen winnen het tenslotte altijd en van iedereen!
Triomfantelijk neemt Niki plaats op het Gouden Potje. Zijn blauwe ogen staren intens vooruit, terwijl er een grote grijns op zijn gezicht verschijnt..
GAME OF POTTIES
Het vuur is overal. Drie enorme draken zweven boven het gouden leger en spuwen een enorme vlammenzee. Het slagveld wordt gevuld door rook en de geur van brandend vlees. Zelfs de dappersten onder de soldaten maken geen schijn van kans en proberen schreeuwend het noodlot te ontkomen. Het is kansloos. Alles smelt. Dit gevecht is voorbij en de winnaar..
“.. ben ik!”, roept Daniëlle triomfantelijk.
De anderen, die ademloos hebben zitten luisteren, kijken elkaar nu zuchtend aan. Het is ook altijd hetzelfde met haar. Van nul naar honderd in minder dan een seconde..
Het kan Daniëlle niet schelen. Zij knuffelt haar grote knuffeldraak en is tevreden met haar betoog.
Joeri en Celine vinden het onzin.
“Dat is gewoon niet eerlijk. Wat kan nou op tegen een draak?”, vraagt Celine retorisch.
“Bovendien heeft de Moeder ons geleerd dat we er SAMEN uit moesten komen. Je kunt niet alles alleen bepalen”, moppert Joeri.
“Puh”, reageert Daniëlle, terwijl ze haar tong uitsteekt. “Het is toch niet mijn schuld dat de draken MIJ uitgekozen hebben?”
Celine slaakt een kreun van frustratie. Je kunt dat meisje met de bel uit een kerktoren om de oren slaan en dan nog doet ze koppig haar eigen zin..
Dan hebben ze vandaag nog wel zo’n leuke dag gehad samen. Eerst met zijn allen naar de ABDL-meeting in de stad en erna bij de Moeder spelen op zolder. Eigenlijk was het de bedoeling dat ze een dutje zouden gaan doen, maar dat is er niet voor iedereen van gekomen.
“Als jullie nu stilletjes gaan spelen..”, had Moeder beloofd, “..dan mag straks iemand op het Gouden Potje gaan.”
Het Potje was prachtig. Perfect op maat gemaakt voor kleintjes die al iets groter van stuk zijn dan wat je normaal zou verwachten van de potjesleeftijd. Een mooie, uitnodigende gouden glans. Kleine steentjes die zo mooi glimmen dat ze wel van edel moeten zijn. Degene die op dat Potje mag zitten zal zich echt de koning te rijk voelen. Of de koningin..
Maar dat veranderde alles. Want er kan natuurlijk maar één iemand op het Potje zitten. Als iedereen dat wil, kan er dus maar één iemand winnen.
“Dan mogen wij ook onze fantasie gebruiken”, sneert Celine.
“Ja, eerlijk is eerlijk”, beaamt Joeri.
Daniëlle haalt haar schouders op. We zullen nog wel eens zien.
“Dit is Spookje”, legt Joeri uit, terwijl hij zijn schattige wolvenknuffel aan de wereld presenteert alsof ze hem voor het eerst zien. “Spookje is een wolf.. maar niet zomáár een wolf! Nee, hij is een..”
Reuzenwolf! Niet alleen zijn zij véél groter en sterker dan gewone wolven, maar ze kunnen zich ook héél goed verstoppen. Ervoor zorgen dat niemand ze opmerkt. Zelfs die drie grote vliegende draken niet. Dus hoeveel je ook verbrandt, er zal altijd één wolf overblijven. En net als je het niet verwacht – als je klaar bent om op het Gouden Potje te gaan zitten – dan springt hij tevoorschijn! Je zit in een hinderlaag en je draken kunnen niet op tijd reageren. Ineens! Gewonnen! BOEM!
Joeri gooit Spookje demonstratief richting Daniëlle die zich een hoedje schrikt en blij is dat ze haar mooie prinsessenluier nog altijd draagt. Joeri moet hartelijk lachen, terwijl Daniëlle die arme Spookje een trap terug geeft. Het grootste pruillipje van de wereld komt tevoorschijn..
“Je moet ook niet zo wild doen. Alsof dat is wat de Moeder wil”, snuift Celine arrogant.
Joeri heeft Spookje intussen weer terug en kijkt gefrustreerd naar Celine. Ze waren het net nog eens, maar nu doet hij het al niet meer goed in haar ogen. Echt, Joeri zou dood kunnen gaan en dan is het niet goed.. vervolgens meteen weer tot leven kunnen komen en dan is het nog stééds niet goed. Die vrouw kan niet kiezen.
“Jij moet ook niet zo uit de hoogte doen”, bromt Daniëlle vanachter haar speen. “Je draagt verdorie zelf al de hele tijd een kroontje alsof je al de koningin bent.”
“Dat is een tiara”, verbetert Celine, terwijl ze haar jurkje netjes recht strijkt. “Mijn vader zegt altijd dat ik een prinses ben en die dragen dat nou eenmaal.”
“En die prinsessenluier ook, zeker?”, grapt Joeri, die er samen met Daniëlle om moet lachen.
“Ja, en je hebt een tweelingbroer. Die is veel knapper dan jij en toch ook geen prinsesje?”, gaat Daniëlle nog even verder.
“Dat hoeft ook niet. Zolang hij maar doet wat ik zeg”, bromt Celine, terwijl ze haar eigen knuffels erbij pakt. Natúúrlijk heeft zijn er twee. Sommige mensen moeten altijd méér hebben dan de rest..
“Bovendien, als je denkt dat de wolf..”
“Reuzenwolf!”
“..dat de reuzenwolf goed is in de verrassingsaanval.. dan moet je..”
De leeuw eens zien! Die zijn alles wat een reuzenwolf ook is, maar dan extra slim! Terwijl jouw wolfjes na een gevecht alleen maar bezig zijn met eten en spelen, denkt de leeuw na! Die onthoudt altijd alles. Dus als je nog iets tegoed hebt van de leeuw.. dan zullen ze je op afstand observeren, insluiten.. en toeslaan voordat je door hebt dat je laatste noot gespeeld is! RAWR!
Celine houdt haar twee leeuwenknuffels vlakbij de gezichten van Daniëlle en Joeri, die allebei niet bijster onder de indruk zijn.
Er valt een doodse stilte, waarbij ze allemaal diep nadenken en tot de conclusie komen dat ze misschien allemaal wel een beetje gelijk hebben.
“Ik denk niet dat we er samen uit gaan komen”, zucht Daniëlle.
“Maar de Moeder zei dat het moest..”, reageert Joeri teleurgesteld.
“We zouden om de beurt kunnen gaan?”, vraagt Celine tenslotte.
Opnieuw is het even stil, voordat ze alledrie in lachen uitbarsten. Ze weten precies hoe jaloers ze nog steeds zouden zijn op de andere twee. Delen is geen optie.
“Wat nu?”, vraagt Joeri. “Ik weet echt niets meer..”
“Jullie zijn allemaal echt superdom!”, klinkt het ineens uit een hoekje van de grote zolderkamer.
Daniëlle, Joeri en Celine kijken verbaasd om naar het grote bedje, waar Niki al die tijd in heeft gelegen. Hij was de enige die wel braaf was gaan slapen. Althans, zo dachten ze.. blijkbaar heeft hij al die tijd alles kunnen horen. Nu staren zijn prachtige, blauwe ogen de ruziemakers nonchalant aan.
“Superdom?!”, reageert Daniëlle verbaasd.
“Ja, wie wil er nou op een potje? Zelfs al is ‘ie van goud?! Er is toch een goede reden waarom we onze luiers dragen? Niet omdat het moet. Althans, misschien een beetje. Maar juist omdat het fijn is! En wat kun je niet als je op het Gouden Potje gaat?”
“In je luier gaan..”, reageert Daniëlle.
“Precies!”, zegt Niki en hij slaat zijn armen uit elkaar om het moment een stukje extra ‘duh’-lading te geven.
“Misschien heeft hij wel gelijk?”, zegt Celine zachtjes.
“Ja, ik ga ook veel liever in mijn luier”, beaamt Joeri.
“Hebben we nu echt ruzie zitten maken om niks?”, concludeert Daniëlle.
Ze moeten er allemaal goed om lachen. Op dat moment horen ze de Moeder roepen dat de frietjes klaar zijn en dat ze allemaal naar beneden moeten komen. Nuggies is coming! Celine en Daniëlle haasten zich de trap af.
“Kom je?”, vraagt Joeri aan Niki, die voorzichtig uit het grote spijlenbed probeert te klimmen.
“Ja, ga maar vast!”
Niki wacht tot hij hoort dat Joeri ook beneden is. Dan gaat hij rechtop staan en stapt vastbesloten op het Gouden Potje af. Vaartje, zijn grote pluchen spin, kijkt tevreden toe vanuit het bedje hoe Niki snel zijn luier laat zakken.
“Sukkels..”, gniffelt hij.
IJs-zombie-spinnen winnen het tenslotte altijd en van iedereen!
Triomfantelijk neemt Niki plaats op het Gouden Potje. Zijn blauwe ogen staren intens vooruit, terwijl er een grote grijns op zijn gezicht verschijnt..
Oké, oké, niet echt een 'short'.. maar ik moet 'm ergens kwijt.
CULTUURSCHOK
Julie is doodop. Geeuwend leunt ze tegen een karretje, terwijl ze bij de bagageband wacht op haar koffers. Haar vingers spelen met het kleine kompas dat aan een kettinkje om haar nek hangt. Haar vader heeft haar die gegeven toen Julie voor het eerst overwoog om als au pair aan de slag te gaan, maar nog twijfelde over of ze het wel aandurfde.
“Volg je innerlijk kompas”, zei hij elke keer als Julie onzekerheid voelde bij haar beslissing.
Julie haar vader is nogal vrijzinnig.
Het heeft wat voeten in de aarde gehad om deze vlucht alleen al te kunnen nemen. Registreren, een profiel aanmaken, een goede match vinden, kennismakingsgesprekken, papieren, visum.. en dan ook nog eens een vlucht van 17 uur naar Shenzhen. China ligt nu eenmaal niet naast de deur..
Ook daarover heeft Julie lang getwijfeld. Bij een noodgeval zal ze niet snel of gemakkelijk terug naar huis kunnen. Maar opnieuw was het haar vader die haar overtuigde om toch de gok te wagen. Het is beter om te proberen en te verliezen, dan om nooit te proberen.
Terwijl Julie eindelijk haar koffers van de loopband af kan tillen, beseft ze nog maar eens hoeveel geluk ze eigenlijk heeft gehad. Niet alleen heeft ze ouders die haar ondersteunen om zo’n avontuur te ondernemen tijdens haar tussenjaar, maar ze heeft ook nog eens een gastgezin gevonden waarbij ze gewoon Nederlands kan spreken. In China!
Anton en Saskia wonen inmiddels al negen jaar in China, waar Anton een fijne baan had gevonden. De jongste van hun drie kinderen is er zelfs geboren. Toch voeden ze hen tweetalig op, wat voor Julie de ideale situatie is. Mandarijn leer je tenslotte niet zomaar eventjes via DuoLingo. Spaans is één ding, maar Mandarijn is zo anders en zo groot.. daar heb je veel meer tijd voor nodig.
Gelukkig heeft Saskia al beloofd om haar te helpen met het verbeteren van haar taalvaardigheid. Het begin heeft Julie al gemaakt, maar in haar eentje zal ze alle uitdagingen niet onder de knie krijgen.
China was misschien niet het avontuur dat Julie oorspronkelijk uit zou hebben gezocht, maar al-met-al is ze blij dat ze het toch aangegaan is. Ondanks de jetlag, die nog wel een tijdje aan zal houden, kan ze niet wachten om zich onder te dompelen in de taal, de cultuur en de gebruiken.
De ontvangst in de hal was ontzettend hartelijk. Julie had natuurlijk al een aantal keer kennis gemaakt met Anton en Saskia via videobelgesprekken, maar dit was hun eerste echte ontmoeting. De jongste van de kinderen, Saar van vier – Saartje voor intimi, was erbij. Het meisje had een schattig bordje gemaakt met Julie haar naam erop, waardoor Julie zich extra welkom voelde. Ook al stond de J verkeerd om.
“Je zult wel doodop zijn, niet?”, vraagt Anton vanaf de achterbank.
Julie mocht voorin zitten, waardoor Anton achterin plaatsnam naast de kleine Saar.. die weinig subtiel over haar boekje heen naar Julie staart. Voor haar is het natuurlijk ook allemaal spannend.
“Een beetje wel”, geeft Julie toe.
“Een beetje maar? Meid, ik ken die vlucht.. volgens mij kun je zo in slaap sukkelen..”, lacht Saskia.
“Ja, de jetlag is echt. Maar het is ook spannend en dat houdt me wel wakker. Ik wil niet onbeleefd zijn”, reageert Julie.
“Nou, maak je maar geen zorgen. We hebben je al gezegd dat je de hele eerste week alleen maar gaat rusten en wennen. Ook al hebben we voor je meegekookt, onze enige verwachting is dat je dadelijk thuis als een blok in slaap zult vallen.. als je dat al haalt!”
Julie lacht. Gelukkig zijn Anton en Saskia net zo relaxed als tijdens de online gesprekken. Zelfs haar eigen moeder – die voor elke oplossing wel een probleem weet – was gerustgesteld na een korte, digitale ontmoeting met het gezin.
De schemering is intussen al begonnen en Julie geniet van het uitzicht. De drukke stad, allerlei kleuren licht. Na een tijdje de snelweg op, richting Meilin. Een residential district, wat zoveel zou moeten betekenen als een wijk. Al weet Julie intussen dat een wijk in China meestal gelijk is aan een stad in Nederland. Het zal vanzelf wennen..
Beleefd luistert Julie naar de verhalen van Anton over de verhuizing waar het gezin momenteel middenin zit. Er is pas een deel van de spullen verhuisd, maar genoeg om alle kamers te kunnen gebruiken. De oudste twee kinderen – Lin van vijftien en David van tien – zijn nog in het oude huis om hun eigen spulletjes te verpakken. Althans, dat is wat David aan het doen is. Lin is er vooral om hem met zijn aandacht bij het klusje te houden.
“Je ontmoet ze morgen wel bij het ontbijt”, stelt Saskia haar gerust. “We zetten jou eerst af, zodat je kunt eten. Of natuurlijk gelijk je bed in, dat mag ook!”
Julie knikt beleefd.. waarschijnlijk wordt het dat laatste..
Sneller dan gedacht komen ze aan bij het nieuwe huis van Anton en Saskia. De laatste helpt Julie om haar bagage naar binnen te dragen. Julie is blij om te zien dat de inrichting van het huis niet echt verschilt van een huis in Nederland, dus ze zal niet veel hoeven zoeken en uitproberen.
“Ik wist niet waar we je nou echt een plezier mee zouden kunnen op je eerste avond. Typisch Chinees eten is wellicht wat flauw.. Nederlands is ook niet wat je verwacht als je naar China verhuist, denk ik. Dus we hebben gewoon gemakkelijk wat diepvriespizza’s ingeslagen. De magnetron werkt ook als oven, dus daar heb je geen gedoe mee”, ratelt Saskia haar verhaal af.
Julie is opgelucht om te zien dat de knoppen gewoon symbolen hebben en niet alleen maar karakters die ze nog niet zo goed kent.
“En dit.. zijn mapjes die we samen met de kinderen voor jou hebben gemaakt. Brieven waar ze zich in voorstellen, tekeningen, informatie van ons en wat kleine cadeautjes om je welkom te heten. Die zijn niet voor vanavond, trouwens.. maar dan heb je ze alvast!”
Saskia geeft drie dossiermappen – die ze duidelijk gekregen hebben uit het kantoor van hun vader – aan de slaperige Julie.
“Wat lief”, glimlacht Julie.
Ze voelt zich ontzettend welkom door hoe goed ze nu al rekening met haar hebben gehouden. Een goed begin is het halve werk..
“Voel je vrij om lekker te gaan slapen. Alles dat je nodig hebt om te kunnen slapen is aanwezig en Lin heeft zelfs je bed opgemaakt. Eerste verdieping, tweede deu.. nee, wacht.. zuǒbiān dì èr shàn mén!”
“Xièxiè”, bedankt Julie. “Dat komt helemaal goed!”
Tweede deur rechts, dat haalt ze nog wel..
“Dan ben ik er weer vandoor. Schrik niet als het even duurt. David is niet heel taakgericht, dus we zullen nog even moeten helpen, vrees ik. Zou zomaar nog een uurtje of twee kunnen duren. Maar gewoon gaan slapen!”
“Zal ik doen”, knikt Julie dankbaar.
Zodra Saskia weer is vertrokken, besluit Julie om meteen haar koffers naar boven te brengen. Pizza klinkt niet slecht, maar het bed klinkt véél beter. Eén voor één tilt ze de drie koffers de trap op en naar de tweede kamer rechts. Hoewel Julie de koffers netjes neerzet, zal het uitpakken voor morgen zijn. Daar is ze nu echt te moe voor.
Alleen haar slaap- en verzorgingsspullen zijn nu belangrijk en gelukkig heeft Julie die zo ingepakt dat ze alles makkelijk terug kan vinden. Het mooie uitzicht gaat nu aan haar verloren, zodra ze de gordijnen sluit en het licht van haar badkamer aanmaakt. Een eigen badkamer, hoe goed wil je het hebben?
Bijna slaapwandelend verplaatst Julie haar verzorgingsspullen naar de badkamer, waar ze zichzelf snel verzorgt en klaarmaakt voor de nacht. Zelfs het poetsen van haar tanden brengt een bijna-hypnotiserend ritme met zich mee, waardoor Julie blijft vechten tegen de slaap.
Eenmaal terug in haar slaapkamer, begint Julie zich om te kleden. Ze kan zo snel geen wasmand zien staan, dus besluit ze om de gedragen kleren voor nu op te vouwen en op een plank in de kast te leggen.
Zodra Julie de kast openmaakt, ziet ze dat er op de onderste plank al spulletjes liggen. Ze schuift haar stapeltje kleren op de bovenste plank en knielt vervolgens om de andere spulletjes te kunnen bekijken. Hoe moe ze ook is, toch heeft ze meteen door dat het om luiers gaat.
Verbaasd haalt Julie een luier van de stapel en al snelt komt ze tot de conclusie dat het hier niet om maatje kleuter gaat. Het ding is enorm, vergeleken met de babyluiers die ze wel eens gezien heeft. Het is bijna.. haar eigen maat?
Julie vouwt de luier open en komt al snel tot de conclusie dat ze haar waarschijnlijk prima zouden passen. Maar waarom liggen ze hier dan? Verwachten Anton en Saskia echt dat Julie die nu zou dragen? Rare regels daargelaten, dan hadden ze het toch wel gezegd?
Naast de luiers ontdekt Julie ook een stapeltje pyjama’s, die onmiskenbaar haar maat zijn. Instinctief neemt ze de bovenste van de stapel en – met de deur van de kast nog open – loopt ze richting haar bed, waar ze de pyjama gespreid op neerlegt.
Lila is niet echt haar kleur, maar het begint allemaal wel te toevallig te worden voor Julie. Vermoeid leunt ze met één hand op het bed, waarbij ze meteen een vreemd gekraak opmerkt. Ze slaat het dekbed open en ontdekt een matrasbeschermer onder de hoes. Dat maakt het plaatje wel compleet. Denken ze nou echt dat Julie incontinent is, of iets dergelijks?
“Alles dat je nodig hebt om te kunnen slapen is aanwezig”, zei Saskia tenslotte nog.
Julie geeft het op. Wat het ook is, ze zal het morgen wel uitzoeken. De situatie maakt haar niet bepaald gelukkig, maar deze mensen kunnen het onmogelijk kwaad bedoelen. Julie zal onmogelijk op kunnen blijven tot ze terug zijn, dus de enige respectvolle oplossing is om vannacht dan maar te dragen wat ze hebben klaargelegd. Voorn één keer moet het maar..
Na een lange strijd met de plakstrips van de luier, lukt het Julie om – leunend tegen de muur – de boel goed vast te krijgen. De pyjama zit op zich als gegoten, maar met de luier eronder is het niet bepaald een discrete outfit te noemen.
Het doet er ook niet toe.. Julie wil gewoon slapen. Zo netjes en opgeruimd als ze normaal gesproken is, vergeet ze nu zelfs om de kastdeuren te sluiten. Opgelucht kruipt ze tussen de paarse lakens, knipt het licht uit en valt ze al snel in slaap. Zelfs de vreemde dikte van de luier verandert langzaam in een zacht, warm wolkenbedje.
Julie slaapt zo diep, dat ze het niet eens in de gaten heeft als er een paar uur later iemand haar kamer binnenkomt. Diegene blijft eerst stilletjes bij de deur staan, loopt dan naar de kast om de deuren dicht te doen en vervolgens naar het bed waar Julie ligt te dromen. Voorzichtig wordt het dekbed opgetild en al snel weer neergelegd. Dan vertrekt diegene stilletjes weer.
Julie merkt niks..
De schemering is alweer teruggekeerd als Julie de volgende ochtend wakker wordt. Op haar telefoon kan ze zien dat het net iets voor zeven uur is. Nadat ze een paar berichtjes naar het thuisfront heeft gestuurd, besluit Julie om toch gewoon op te staan. Haar maag rommelt en ze wil graag iets eten. Ze is niet van plan om in de luier naar beneden te gaan, dus die verdwijnt in de prullenbak bij het omkleden.
Zo stil als ze maar kan, loopt Julie de trap af en richting de keuken. Ze schrikt op zodra ze ziet dat er al iemand aan de keukentafel zit.
“Goedemorgen”, groet het meisje vrolijk.
“Hoi! Goedemorgen, ik ben Julie!”
“Lin”, stelt ze zichzelf voor.
Lin is de oudste van de kinderen, maar opvallend lang. Julie is vier jaar ouder, maar het scheelt nog hooguit een paar centimeter.
“Heb je goed geslapen in mijn bed?”, vraagt Lin.
“Heerlijk! Ik was doodm.. wacht.. jouw bed?”
Julie staat als aan de grond genageld.
“Ja, ik kwam gisteravond thuis en toen lag je in mijn kamer.”
“Huh, maar je moeder zei .. zuǒbiān.. dì èr.. shàn mén. Toch? Tweede deur rechts?”
Lin grinnikt.
“Nee, ze zal yòubiān dì èr shàn mén gezegd hebben.”
“Hoe is dat anders?”
“Zuǒ is links.. yòu is rechts..”
“Oh.. dat.. klinkt eigenlijk hetzelfde..”
Lin giechelt meelevend.
“Dat pik je allemaal nog wel op. Het geeft in elk geval niet.”
Julie gaat tegenover Lin aan tafel zitten en staart beschaamd naar beneden. Als ze er nu aan terugdenkt, beseft ze dat er inderdaad al wat spulletjes op de badkamer stonden. Maar Julie was te moe om alle hints samen te voegen.. wat een stomme fout..
Lin pelt intussen een stuk fruit en kijkt dan op naar Julie.
“Het is echt niet erg, hè? We kunnen straks gewoon wisselen. En.. ik zal niets zeggen. Beloofd! Ik ben eigenlijk best wel blij dat ik niet meer de enige ben!”
Julie knikt opgelucht.
“Niet meer de enige?”
“Ja, je weet wel..”
Lin knikt veelbetekenend naar beneden. Dan realiseert Julie zich wat ze bedoelt. De luier.. ze denkt toch niet.. ah, nee..
Julie durft niets meer te zeggen.
“Mandarijntje?”, biedt Lin aan.
“Ja.. graag..”, stamelt Julie.
CULTUURSCHOK
Julie is doodop. Geeuwend leunt ze tegen een karretje, terwijl ze bij de bagageband wacht op haar koffers. Haar vingers spelen met het kleine kompas dat aan een kettinkje om haar nek hangt. Haar vader heeft haar die gegeven toen Julie voor het eerst overwoog om als au pair aan de slag te gaan, maar nog twijfelde over of ze het wel aandurfde.
“Volg je innerlijk kompas”, zei hij elke keer als Julie onzekerheid voelde bij haar beslissing.
Julie haar vader is nogal vrijzinnig.
Het heeft wat voeten in de aarde gehad om deze vlucht alleen al te kunnen nemen. Registreren, een profiel aanmaken, een goede match vinden, kennismakingsgesprekken, papieren, visum.. en dan ook nog eens een vlucht van 17 uur naar Shenzhen. China ligt nu eenmaal niet naast de deur..
Ook daarover heeft Julie lang getwijfeld. Bij een noodgeval zal ze niet snel of gemakkelijk terug naar huis kunnen. Maar opnieuw was het haar vader die haar overtuigde om toch de gok te wagen. Het is beter om te proberen en te verliezen, dan om nooit te proberen.
Terwijl Julie eindelijk haar koffers van de loopband af kan tillen, beseft ze nog maar eens hoeveel geluk ze eigenlijk heeft gehad. Niet alleen heeft ze ouders die haar ondersteunen om zo’n avontuur te ondernemen tijdens haar tussenjaar, maar ze heeft ook nog eens een gastgezin gevonden waarbij ze gewoon Nederlands kan spreken. In China!
Anton en Saskia wonen inmiddels al negen jaar in China, waar Anton een fijne baan had gevonden. De jongste van hun drie kinderen is er zelfs geboren. Toch voeden ze hen tweetalig op, wat voor Julie de ideale situatie is. Mandarijn leer je tenslotte niet zomaar eventjes via DuoLingo. Spaans is één ding, maar Mandarijn is zo anders en zo groot.. daar heb je veel meer tijd voor nodig.
Gelukkig heeft Saskia al beloofd om haar te helpen met het verbeteren van haar taalvaardigheid. Het begin heeft Julie al gemaakt, maar in haar eentje zal ze alle uitdagingen niet onder de knie krijgen.
China was misschien niet het avontuur dat Julie oorspronkelijk uit zou hebben gezocht, maar al-met-al is ze blij dat ze het toch aangegaan is. Ondanks de jetlag, die nog wel een tijdje aan zal houden, kan ze niet wachten om zich onder te dompelen in de taal, de cultuur en de gebruiken.
De ontvangst in de hal was ontzettend hartelijk. Julie had natuurlijk al een aantal keer kennis gemaakt met Anton en Saskia via videobelgesprekken, maar dit was hun eerste echte ontmoeting. De jongste van de kinderen, Saar van vier – Saartje voor intimi, was erbij. Het meisje had een schattig bordje gemaakt met Julie haar naam erop, waardoor Julie zich extra welkom voelde. Ook al stond de J verkeerd om.
“Je zult wel doodop zijn, niet?”, vraagt Anton vanaf de achterbank.
Julie mocht voorin zitten, waardoor Anton achterin plaatsnam naast de kleine Saar.. die weinig subtiel over haar boekje heen naar Julie staart. Voor haar is het natuurlijk ook allemaal spannend.
“Een beetje wel”, geeft Julie toe.
“Een beetje maar? Meid, ik ken die vlucht.. volgens mij kun je zo in slaap sukkelen..”, lacht Saskia.
“Ja, de jetlag is echt. Maar het is ook spannend en dat houdt me wel wakker. Ik wil niet onbeleefd zijn”, reageert Julie.
“Nou, maak je maar geen zorgen. We hebben je al gezegd dat je de hele eerste week alleen maar gaat rusten en wennen. Ook al hebben we voor je meegekookt, onze enige verwachting is dat je dadelijk thuis als een blok in slaap zult vallen.. als je dat al haalt!”
Julie lacht. Gelukkig zijn Anton en Saskia net zo relaxed als tijdens de online gesprekken. Zelfs haar eigen moeder – die voor elke oplossing wel een probleem weet – was gerustgesteld na een korte, digitale ontmoeting met het gezin.
De schemering is intussen al begonnen en Julie geniet van het uitzicht. De drukke stad, allerlei kleuren licht. Na een tijdje de snelweg op, richting Meilin. Een residential district, wat zoveel zou moeten betekenen als een wijk. Al weet Julie intussen dat een wijk in China meestal gelijk is aan een stad in Nederland. Het zal vanzelf wennen..
Beleefd luistert Julie naar de verhalen van Anton over de verhuizing waar het gezin momenteel middenin zit. Er is pas een deel van de spullen verhuisd, maar genoeg om alle kamers te kunnen gebruiken. De oudste twee kinderen – Lin van vijftien en David van tien – zijn nog in het oude huis om hun eigen spulletjes te verpakken. Althans, dat is wat David aan het doen is. Lin is er vooral om hem met zijn aandacht bij het klusje te houden.
“Je ontmoet ze morgen wel bij het ontbijt”, stelt Saskia haar gerust. “We zetten jou eerst af, zodat je kunt eten. Of natuurlijk gelijk je bed in, dat mag ook!”
Julie knikt beleefd.. waarschijnlijk wordt het dat laatste..
Sneller dan gedacht komen ze aan bij het nieuwe huis van Anton en Saskia. De laatste helpt Julie om haar bagage naar binnen te dragen. Julie is blij om te zien dat de inrichting van het huis niet echt verschilt van een huis in Nederland, dus ze zal niet veel hoeven zoeken en uitproberen.
“Ik wist niet waar we je nou echt een plezier mee zouden kunnen op je eerste avond. Typisch Chinees eten is wellicht wat flauw.. Nederlands is ook niet wat je verwacht als je naar China verhuist, denk ik. Dus we hebben gewoon gemakkelijk wat diepvriespizza’s ingeslagen. De magnetron werkt ook als oven, dus daar heb je geen gedoe mee”, ratelt Saskia haar verhaal af.
Julie is opgelucht om te zien dat de knoppen gewoon symbolen hebben en niet alleen maar karakters die ze nog niet zo goed kent.
“En dit.. zijn mapjes die we samen met de kinderen voor jou hebben gemaakt. Brieven waar ze zich in voorstellen, tekeningen, informatie van ons en wat kleine cadeautjes om je welkom te heten. Die zijn niet voor vanavond, trouwens.. maar dan heb je ze alvast!”
Saskia geeft drie dossiermappen – die ze duidelijk gekregen hebben uit het kantoor van hun vader – aan de slaperige Julie.
“Wat lief”, glimlacht Julie.
Ze voelt zich ontzettend welkom door hoe goed ze nu al rekening met haar hebben gehouden. Een goed begin is het halve werk..
“Voel je vrij om lekker te gaan slapen. Alles dat je nodig hebt om te kunnen slapen is aanwezig en Lin heeft zelfs je bed opgemaakt. Eerste verdieping, tweede deu.. nee, wacht.. zuǒbiān dì èr shàn mén!”
“Xièxiè”, bedankt Julie. “Dat komt helemaal goed!”
Tweede deur rechts, dat haalt ze nog wel..
“Dan ben ik er weer vandoor. Schrik niet als het even duurt. David is niet heel taakgericht, dus we zullen nog even moeten helpen, vrees ik. Zou zomaar nog een uurtje of twee kunnen duren. Maar gewoon gaan slapen!”
“Zal ik doen”, knikt Julie dankbaar.
Zodra Saskia weer is vertrokken, besluit Julie om meteen haar koffers naar boven te brengen. Pizza klinkt niet slecht, maar het bed klinkt véél beter. Eén voor één tilt ze de drie koffers de trap op en naar de tweede kamer rechts. Hoewel Julie de koffers netjes neerzet, zal het uitpakken voor morgen zijn. Daar is ze nu echt te moe voor.
Alleen haar slaap- en verzorgingsspullen zijn nu belangrijk en gelukkig heeft Julie die zo ingepakt dat ze alles makkelijk terug kan vinden. Het mooie uitzicht gaat nu aan haar verloren, zodra ze de gordijnen sluit en het licht van haar badkamer aanmaakt. Een eigen badkamer, hoe goed wil je het hebben?
Bijna slaapwandelend verplaatst Julie haar verzorgingsspullen naar de badkamer, waar ze zichzelf snel verzorgt en klaarmaakt voor de nacht. Zelfs het poetsen van haar tanden brengt een bijna-hypnotiserend ritme met zich mee, waardoor Julie blijft vechten tegen de slaap.
Eenmaal terug in haar slaapkamer, begint Julie zich om te kleden. Ze kan zo snel geen wasmand zien staan, dus besluit ze om de gedragen kleren voor nu op te vouwen en op een plank in de kast te leggen.
Zodra Julie de kast openmaakt, ziet ze dat er op de onderste plank al spulletjes liggen. Ze schuift haar stapeltje kleren op de bovenste plank en knielt vervolgens om de andere spulletjes te kunnen bekijken. Hoe moe ze ook is, toch heeft ze meteen door dat het om luiers gaat.
Verbaasd haalt Julie een luier van de stapel en al snelt komt ze tot de conclusie dat het hier niet om maatje kleuter gaat. Het ding is enorm, vergeleken met de babyluiers die ze wel eens gezien heeft. Het is bijna.. haar eigen maat?
Julie vouwt de luier open en komt al snel tot de conclusie dat ze haar waarschijnlijk prima zouden passen. Maar waarom liggen ze hier dan? Verwachten Anton en Saskia echt dat Julie die nu zou dragen? Rare regels daargelaten, dan hadden ze het toch wel gezegd?
Naast de luiers ontdekt Julie ook een stapeltje pyjama’s, die onmiskenbaar haar maat zijn. Instinctief neemt ze de bovenste van de stapel en – met de deur van de kast nog open – loopt ze richting haar bed, waar ze de pyjama gespreid op neerlegt.
Lila is niet echt haar kleur, maar het begint allemaal wel te toevallig te worden voor Julie. Vermoeid leunt ze met één hand op het bed, waarbij ze meteen een vreemd gekraak opmerkt. Ze slaat het dekbed open en ontdekt een matrasbeschermer onder de hoes. Dat maakt het plaatje wel compleet. Denken ze nou echt dat Julie incontinent is, of iets dergelijks?
“Alles dat je nodig hebt om te kunnen slapen is aanwezig”, zei Saskia tenslotte nog.
Julie geeft het op. Wat het ook is, ze zal het morgen wel uitzoeken. De situatie maakt haar niet bepaald gelukkig, maar deze mensen kunnen het onmogelijk kwaad bedoelen. Julie zal onmogelijk op kunnen blijven tot ze terug zijn, dus de enige respectvolle oplossing is om vannacht dan maar te dragen wat ze hebben klaargelegd. Voorn één keer moet het maar..
Na een lange strijd met de plakstrips van de luier, lukt het Julie om – leunend tegen de muur – de boel goed vast te krijgen. De pyjama zit op zich als gegoten, maar met de luier eronder is het niet bepaald een discrete outfit te noemen.
Het doet er ook niet toe.. Julie wil gewoon slapen. Zo netjes en opgeruimd als ze normaal gesproken is, vergeet ze nu zelfs om de kastdeuren te sluiten. Opgelucht kruipt ze tussen de paarse lakens, knipt het licht uit en valt ze al snel in slaap. Zelfs de vreemde dikte van de luier verandert langzaam in een zacht, warm wolkenbedje.
Julie slaapt zo diep, dat ze het niet eens in de gaten heeft als er een paar uur later iemand haar kamer binnenkomt. Diegene blijft eerst stilletjes bij de deur staan, loopt dan naar de kast om de deuren dicht te doen en vervolgens naar het bed waar Julie ligt te dromen. Voorzichtig wordt het dekbed opgetild en al snel weer neergelegd. Dan vertrekt diegene stilletjes weer.
Julie merkt niks..
De schemering is alweer teruggekeerd als Julie de volgende ochtend wakker wordt. Op haar telefoon kan ze zien dat het net iets voor zeven uur is. Nadat ze een paar berichtjes naar het thuisfront heeft gestuurd, besluit Julie om toch gewoon op te staan. Haar maag rommelt en ze wil graag iets eten. Ze is niet van plan om in de luier naar beneden te gaan, dus die verdwijnt in de prullenbak bij het omkleden.
Zo stil als ze maar kan, loopt Julie de trap af en richting de keuken. Ze schrikt op zodra ze ziet dat er al iemand aan de keukentafel zit.
“Goedemorgen”, groet het meisje vrolijk.
“Hoi! Goedemorgen, ik ben Julie!”
“Lin”, stelt ze zichzelf voor.
Lin is de oudste van de kinderen, maar opvallend lang. Julie is vier jaar ouder, maar het scheelt nog hooguit een paar centimeter.
“Heb je goed geslapen in mijn bed?”, vraagt Lin.
“Heerlijk! Ik was doodm.. wacht.. jouw bed?”
Julie staat als aan de grond genageld.
“Ja, ik kwam gisteravond thuis en toen lag je in mijn kamer.”
“Huh, maar je moeder zei .. zuǒbiān.. dì èr.. shàn mén. Toch? Tweede deur rechts?”
Lin grinnikt.
“Nee, ze zal yòubiān dì èr shàn mén gezegd hebben.”
“Hoe is dat anders?”
“Zuǒ is links.. yòu is rechts..”
“Oh.. dat.. klinkt eigenlijk hetzelfde..”
Lin giechelt meelevend.
“Dat pik je allemaal nog wel op. Het geeft in elk geval niet.”
Julie gaat tegenover Lin aan tafel zitten en staart beschaamd naar beneden. Als ze er nu aan terugdenkt, beseft ze dat er inderdaad al wat spulletjes op de badkamer stonden. Maar Julie was te moe om alle hints samen te voegen.. wat een stomme fout..
Lin pelt intussen een stuk fruit en kijkt dan op naar Julie.
“Het is echt niet erg, hè? We kunnen straks gewoon wisselen. En.. ik zal niets zeggen. Beloofd! Ik ben eigenlijk best wel blij dat ik niet meer de enige ben!”
Julie knikt opgelucht.
“Niet meer de enige?”
“Ja, je weet wel..”
Lin knikt veelbetekenend naar beneden. Dan realiseert Julie zich wat ze bedoelt. De luier.. ze denkt toch niet.. ah, nee..
Julie durft niets meer te zeggen.
“Mandarijntje?”, biedt Lin aan.
“Ja.. graag..”, stamelt Julie.
Nou dat! Zou graag eene vervolg v dit verhaal lezen...Leuk verhaal weer. Hopelijk blijft het niet bij een short
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Oowh heerlijk verhaal weer dat ik niet meer de enige ben fantastisch en fan gewoon stoppen met schrijven hoezo cliffhanger
Super gedaan
Gr LL
Super gedaan
Gr LL
Leuk verhaal weer. Hopelijk blijft het niet bij een short
Thanks allemaal! Fijn dat deze in de smaak valt, want het heeft wat werk gekost om de details juist te krijgen.
Het is altijd de bedoeling dat je bij deze shorts zelf een beetje kunt filosoferen over hoe het verhaal verder zou kunnen gaan, vandaar het open einde. Plannen voor een vervolg heb ik op dit moment nog niet concreet.. maar dat heb ik ook wel eens eerder gedacht.. zeg nooit 'nooit'.. 
Fairry Happy in a Nappy
Meer een AT dan een AB, maar sowieso een DL…
Ben maar al te blij met deze shorts. Geweldig begin en zal dus later niet de interesse kunnen kwijtraken na enkele hoofdstukken.
Dankjewel voor dit mooie format.
Dankjewel voor dit mooie format.
Oké, deze is ook niet bepaald kort.. maar ik heb zoveel uren gestoken in het lezen van het origineel, dat ik het niet met 3 A4'tjes af kon doen..
ELLIS IN WONDERLAND
De vakantie naar het bungalowpark was bedoeld als een laatste ontsnapping aan het stressvolle leven van een eindexamenkandidaat. De ouders van Ellis hadden al een tijdje in de gaten dat de spanning haar langzaam maar zeker teveel aan het worden was. Hun goedbedoelde idee om Ellis even uit de spiraal van energiedrank, formules, huilbuien en proefexamens te halen lijkt echter gedoemd te mislukken.
Een weekje vakantie betekent tenslotte ook een weekje minder tijd voor haar voorbereidingen. Ellis staat er al niet fantastisch voor, maar zelfs met een perfecte cijferlijst zijn vwo-examens niet zomaar even gemaakt. Elke seconde telt nu, zodat straks elk puntje kan tellen. Omdat Ellis haar ouders niet op de hoogte heeft gehouden van haar cijfers, moet ze het koord tussen slagen en zakken nu in haar eentje trotseren en dat maakt het des te moeilijker.
Ondanks haar verwoede pogingen om maar niet mee te hoeven, hebben haar ouders Ellis verplicht om deel uit te maken van de familievakantie. Ze mag dan wel achttien zijn geworden; toch willen ze niet dat Ellis alleen thuis is. Normaal vertrouwen ze Ellis volledig, maar juist vanwege de examens willen ze doen wat hen het beste voor haar lijkt. Even de natuur in, ontspannen en loslaten. Alsof Ellis daar nu tot in staat zou zijn..
Bij elke ‘Het komt wel goed, schatje’ voelt Ellis haar hele lichaam verkrampen. Ze moesten eens weten..
De spanning kwam pas echt tot een kookpunt op de dag van vertrek, nog geen twintig minuten voordat iedereen in de auto zou stappen voor een lange rit. Ellis loopt geërgerd door de gang nadat ze haar bagage in de kofferbak heeft gedumpt. Haar vader vond natuurlijk weer dat het op de verkeerde plek stond en zeurde zoals alleen vaders dat kunnen. Wat maakt het nou toch uit?
Ellis stapt demonstratief iets te hard op de treden als ze de trap naar boven neemt. Haar telefoon ligt nog aan de oplader en ze is niet van plan om die hier achter te laten. Ze kan haar moeder horen praten op de slaapkamer van haar broertje Brian. Hoewel hij inmiddels twaalf is, heeft hij vanwege zijn beperkingen nog veel zorg nodig. Ellis kijkt vanuit de deuropening een momentje toe hoe haar moeder Brian een schone luier geeft.
Het is duidelijk dat Brian ook slechte zin heeft, aangezien hij bij elke beweging volledig tegenstribbelt. Ellis ergert zich echter meer aan het geduld van haar moeder dan aan Brian. Voor hem heeft ze blijkbaar wel alle aandacht en alle tijd, terwijl Ellis maar braafjes moet voldoen aan de verwachtingen die zo makkelijk op haar schouders worden gedumpt.
“Brian, lieverd, we moeten echt gaan. Werk een beetje mee met Mama, oké? Ellis staat al te wachten en ze heeft zo te zien ook alweer slechte zin.”
Ellis wil beledigd reageren, maar beseft dat ze een boze blik heeft en met haar armen over elkaar staat te wachten. Bovendien heeft ze net een hoop kabaal gemaakt op de trap. Het zou een discussie zijn die ze toch niet zou kunnen winnen.
“Ellis ook..”, brabbelt Brian, zonder echt te begrijpen wat hij zegt.
“Ja, ja, Ellis moet ook een luier om in de auto. Net als jij, grote knul.”
Ellis staat als aan de grond genageld. Wat zei ze daar nu? Zij moet ook een luier om in de auto? Denkt haar moeder soms dat ze grappig is? Dan maakt ze de klik ineens. Vorige week heeft Ellis namelijk voor het eerst in een paar jaar in bed geplast. Twee nachten achter elkaar, waarbij ze één keer op de bank in slaap was gevallen. Ondanks dat haar ouders er geen enkel probleem van hebben gemaakt, heeft Ellis het zelf toch echt als enorm vernederend ervaren.
Dus zo wil ze Ellis straffen? Dit is hoe ze haar boze buien willen oplossen?
Woedend loopt Ellis door naar haar eigen slaapkamer, waar ze gefrustreerd in haar bureaustoel zakt. Haar ouders zijn echt knettergek als ze denken dat ze haar zo een lesje leren. Sterker nog; dit zal haar stress alleen maar doen toenemen. Lekker dan! Het is bijna alsof ze willen dat Ellis zakt. Een risico dat ze willen lopen om maar van haar koppige gedrag af te kunnen zijn.
“Ellis, wij gaan naar beneden. Tien minuten!”
“JAAHAA!”
De lokroep van de gefrustreerde puber..
Ellis kookt van woede, maar is vastbesloten om zich niet te laten kennen. Als dit is hoe ze het willen, dan kunnen ze het zo krijgen. Ze loopt naar de kamer van haar broertje en trekt een luier uit de kast. Ellis kiest voor een broekje, aangezien ze geen zin heeft om moeilijk te moeten doen met plakstrips. Eén van de vele redenen waarom ze haar broertje nauwelijks verschoont. Vele.. vele redenen. Nu heeft ze op tijd van minder dan een minuut haar ondergoed uit en het broekje aan. Lang leve rokjesweer..
Het luierbroekje voelt strak, beklemmend warm en als een constante herinnering aan hoe Ellis nergens meer goed genoeg in is. Haar ervaring met Brian vertelt haar dat niemand het zal kunnen zien, maar toch voelt het alsof iedereen mee kan genieten van de extra dikke vernedering. Snel gooit Ellis haar ondergoed in de wasmand en haalt ze haar telefoon en oplader. Met nog meer tegenzin dan eerst vertrekt ze naar beneden.
Eenmaal bij de auto vraagt haar moeder nog of alles wel goed met haar gaat, maar Ellis kijkt haar niet eens aan.
“Klaar om te vertrekken”, is alles dat ze op kan brengen.
Eenmaal op de achterbank is Ellis zich extra bewust van hoe het dikke luierbroekje bij elke beweging schuurt over de leren bekleding. Haar innerlijke temperatuur krijgt zo niet bepaald de kans om te dalen, maar ze is nog altijd vastbesloten om het spelletje mee te spelen. In het ergste geval kan ze nu haar ouders tenminste de schuld geven. Zonder deze stress zou ze vast wel geslaagd zijn. Een flauwe smoes, maar het is iets.
Haar ouders voelen de spanning haarfijn aan en concentreren zich tijdens de lange rit volledig op Brian. Het kan Ellis niet veel schelen. Ze doet haar oortjes in en luistert de hele rit naar muziek op haar telefoon. Af en toe zakt ze weg in een lichte slaap, die uiteindelijk wel helpt om de ellende in te korten en Ellis wat te doen afkoelen.
Als Ellis ineens wakker schrikt, parkeert haar vader de auto al bij hun bungalow op het vakantiepark. Hoewel de rit is meegevallen, kan Ellis niet wachten om de auto uit te kunnen. Frisse lucht..
Bovendien: des te eerder ze binnen is, des te eerder kan ze dat stomme broekje weer uitdoen. Haar blaas begint zich een beetje te roeren, dus de timing zou niet beter kunnen zijn. Ellis haast zich langs haar vader en negeert zowel hem als de volle kofferbak. Eenmaal binnen probeert ze de prangende geur van het schoonmaakmiddel uit de Eerste Wereldoorlog te negeren, op zoek naar het toilet. Ze vindt het vlak naast de keuken.
Helaas is haar moeder sneller..
“Wacht even, Ellis”, zegt haar moeder. “Brian heeft echt nu een droge luier nodig. Ik heb echt geen zin om met een lekkage te moeten dealen.”
“Mam, ik moet echt heel nodig..”
“Ach, kom, Ellis. Je moet alleen maar een keer naar ons luisteren. Je houdt het al de hele rit op, dus die paar minuten zullen het ook niet doen. Jij kunt tenminste gewoon naar de wc wanneer je wil, toch?”
Onverschillig sluit haar moeder de toiletdeur, nadat ze Brian tergend langzaam naar binnen heeft geleid. Ellis kan niet geloven wat ze net heeft gezegd. Naar de wc wanneer ze wil? Vrij vertaald: je wacht of je gebruikt je luier maar gewoon. Ongelooflijk! Absoluut niet. Dat laatste beetje controle dat Ellis nog over haar leven heeft, gaat ze echt niet afstaan. Bekijk het maar!
Ellis besluit om niet eens te blijven staan en te wachten op haar beurt. Ze draait zich om en loopt in een rechte lijn weg van het huisje. Haar vader kijkt haar vragend na, maar heeft inmiddels wel geleerd wanneer het beter is om te zwijgen en zijn dochter even met rust te laten. Als ze de voordeur zo hard dichtslaat dat de ramen trillen en het nummerbordje met 42 scheef komt te hangen.. is dat zo’n moment..
Ellis is intussen vastbesloten om ergens anders een openbaar toilet te vinden en die dan maar te gebruiken. Zou het niet gemakkelijker zijn om die paar minuten te wachten? Natuurlijk, maar gewoon in het luierbroekje plassen zou nog gemakkelijker zijn en dat gaat ook absoluut niet gebeuren.
Met snelle, grote passen stapt Ellis dieper en dieper het park in. Al snel zorgen de stress en de druk op haar blaas ervoor dat ze de weg kwijtraakt. De omgeving ziet er overal ook hetzelfde uit. Als je dan vijfhonderd van die huisjes bouwt, kun je toch wel enige diversiteit toepassen? Nu lijkt alles in elkaar over te lopen. Bovendien: als je een wandelpad zo netjes bijhoudt als die waar Ellis nu overheen loopt, waarom zou je het dan in vredesnaam decoreren met al die afzichtelijke, roze flamingo’s?!
In de verte ziet ze een man in de bedrijfskleding van het park rennen. De hoge hoed kan Ellis niet echt plaatsen, maar hij zal wel een show moeten opvoeren voor de kinderen. Alles is hier blijkbaar over the top. Ellis blijft even staan, als ze ziet hoe de man een veel te groot zakhorloge tevoorschijn haalt.
“Ik ben te laat.. ik ben te laat.. geen tijd, geen tijd!”
“Jij niet alleen”, zucht Ellis, terwijl de druk op haar blaas duidelijk toeneemt.
In een vast, stevig ritme stapt ze verder. Deze man kan ze maar beter niet om hulp vragen. Hoe ver kan het tenslotte nog maar zijn tot ze een plek met een openbaar toilet tegenkomt?
Het pad blijft zich maar voor Ellis uitstrekken en er lijkt geen eind aan te komen. Tijdens haar wandeling heeft ze een wit konijntje gespot, dat elke keer wegrent als ze te dichtbij komt. Steeds lijkt het alsof hij onmogelijk ver weg is, maar Ellis haalt hem meerdere keren bij. Toch lijkt ze na al die tijd nog geen stap verder te zijn gekomen. Na al die stappen begint het luierbroekje inmiddels aardig te schuren. Het is bijna alsof het zichzelf aanbiedt, in de zin van.. ik ben er ook nog gewoon! Jammer dan..
Na wat een eeuwigheid lijkt te zijn komt Ellis aan bij een klein gebouwtje. Dat moeten de toiletten zijn! Snel stapt Ellis op de deur af, maar daar vindt ze alleen maar een handgeschreven bordje. “Storing. Verlichting is om de hoek te vinden.”
Ellis volgt het pad tot ze de hoek om is, maar ook daar vindt ze alleen maar een gebouw met een vergelijkbaar bordje. “Storing. Verlichting is om de hoek te vinden! Geduld is een schone zaak!”
“Wat een onzin..”, moppert Ellis, terwijl ze begint te vrezen dat de missie onmogelijk is geworden.
Hoewel Ellis het bochtige pad had kunnen blijven volgen, besluit ze om vanaf nu in een rechte lijn te blijven lopen. Zo zal ze sneller bij de rand van het park komen en overzicht kunnen krijgen. Zelfs als ze daarvoor – zoals nu – door een rozenstruik moet lopen. De doornen prikken, maar het kan Ellis niet schelen. Opgeven zou nu veel meer pijn doen.
Ellis vindt een open plek, waar ze een oudere vrouw met een enorme hoed ziet lopen. Allerlei kleine kinderen dartelen om haar heen. Blijkbaar worden hier de kinderactiviteiten georganiseerd. Dat betekent dat Ellis in de buurt moet komen van wat ze zo wanhopig zoekt.. De focus komt terug, waardoor ze negeert dat de vrouw de kinderen croquet probeert te leren spelen, maar met lepels en egeltjes in plaats van hamers en balletjes.
“Dit park is echt krankzinnig..”, mompelt ze.
Na nog een stukje rechtdoor te zijn gelopen, komt Ellis weer op het pad terecht. Dat stuk heeft ze al mooi af kunnen snijden. Hoewel.. wat nu als de toiletten precies op dat stuk zouden liggen? Ellis beseft dat ze wat hulp kan gebruiken en is opgelucht om iets verderop een oude man op een bankje te zien. Dat het bankje rood is geverfd, met enkele witte stippen, geeft maar weer aan dat dit park echt een nieuwe look nodig heeft.
“Sorry dat ik u stoor”, zegt Ellis beleefd. “Maar kunt u me vertellen waar de dichtstbijzijnde werkende toiletten zijn?”
De oude man ademt wat vieze, paarse rook uit. Pas dan valt het Ellis op dat hij zich tegoed doet aan een waterpijp met een opvallend vies aroma.
“Werkend?”, puft hij. “Wat is ‘werkend’ precies? Wat betékent dat? Bedoel je gemaakt? Of actief bezig met werkzaamheden? Volgens mij werken de faciliteiten hier allemaal op pure absurditeit!”
“Ik bedoel een wc! Een schone, normale wc!”, roept Ellis gefrustreerd.
“Ah”, zucht de man, enigszins mysterieus. “Waarom zou je jezelf bezighouden met het normale als het gemakkelijke al aan je kleeft?”
Ellis haar wangen kleuren spontaan dieprood. Weet hij het? Kan hij het zien? Kon iedereen het zien? Is het luierbroekje zo overduidelijk aanwezig?
“Ik weiger het gemakkelijke te gebruiken”, bromt Ellis, voordat ze zich omdraait en vertrekt.
“Maar het gemak is zo dichtbij!”, roept de man nog.
Ellis negeert hem. Ze heeft intussen wel genoeg onzin gehad voor een heel leven. Elke vierkante meter van dit park ziet er bovendien uit alsof ze zelf iets te lang aan de waterpijp heeft gehangen. Elke pas wordt zwaarder en zwaarder, terwijl het luierbroekje – gelukkig nog altijd droog – een constante, schurende aanwezigheid vormt.
Uiteindelijk komt Ellis dan toch bij een plek die het hoofdgebouw moet voorstellen. Eenmaal binnen ziet ze dat een groot café-restaurant is, gevuld met mensen die blijkbaar net zo dronken zijn als zij zich voelt op dit park.
“Wat is de overeenkomst tussen een vrouw en een koelkast?”, hoort ze iemand hikken tegen zijn vriend.
“Ze kunnen hier allebei niet naar de wc!”, gromt ze in gedachte.
Ellis loopt richting de bar en klimt op een kruk. De barvrouw heeft strak rood haar en op haar kleding zijn plaatjes te zien van allerlei speelkaarten. Het ziet er meer uit als een advertentie voor een casino dan de werkkleding van een barmedewerker, maar Ellis laat het gaan. Als er hier iemand is die een einde kan maken aan de chaos dan is het deze vrouw wel.
“Waar is het toilet?”, vraagt Ellis uitgeput.
De vrouw kijkt neer op Ellis en uit haar blik spreekt niets anders dan afkeuring.
“Toilet? Daar hebben wij hier helemaal geen plaats voor! Wij verzorgen alleen de faciliteiten die verplicht zijn volgens het Koninklijk Decreet!”
“Wat? Er moet op dit park toch wel ergens een werkend toilet te vinden zijn?!”
“Wat dacht je van de vijfhonderd bungalows die je op weg naar hier bent gepasseerd? Inclusief die ene in je eigen huisje?”
“Als ik die had kunnen gebruiken, dan had ik dat wel gedaan”, reageert Ellis chagrijnig.
“Wat een brutaliteit!”, snauwt de barvrouw. “Eraf! Eraf met je boze hoofd!”
Ellis stapt gelaten van de kruk en komt tot een moeilijk besef: wat ze ook probeert, er is hier – in deze chaotische, gestoorde wereld – geen toilet voor haar. Geen opluchting. Dit doolhof van gekkigheid voorziet in geen enkele acceptabele oplossing.
Net zoals de chaos in haar hoofd uiteindelijk ook tot geen enkel acceptabel resultaat zal leiden. Ze moet hier uit zien te komen. Uit beide vormen van chaos en wel zo snel mogelijk..
Terug naar het huisje, naar Brian en haar ouders. Daar zou de wc nu hoe dan ook vrij zijn. Ellis beseft dat ze haar trots zal moeten inslikken, maar het is het waard. Ze rent en rent, steeds harder, vechtend tegen de tijdbom die haar blaas inmiddels geworden is.
Als ze eenmaal het huisje met nummer 42 terug heeft gevonden, voelt Ellis een groot gevoel van opluchting. Hier is alles veilig en normaal, in tegenstelling tot de grote, boze buitenwereld. Helaas is ze te laat. Met de klink al in haar hand, voelt Ellis het gebeuren. Haar blaas geeft het op. Ze zakt op haar knieën en sluit beschaamd haar ogen. De schaamte is groot, veel groter dan zakken voor een examen ooit zal kunnen zijn.
Dan stopt ze met vechten en laat ze los.
Het luierbroekje is binnen een paar seconden gevuld en de opluchting is nu fysiek voelbaar geworden. Ze kan niet geloven dat haar ouders gewonnen hebben. Niet omdat ze haar gedwongen hebben dit stomme ding te dragen, maar juist omdat Ellis zichzelf in een onmogelijke situatie had gewerkt. Omdat ze haar trots niet wilde inslikken en wilde bewijzen dat ze het allemaal zelf wel kon. Dus niet..
Zodra Ellis gekalmeerd is staat ze weer op. De luier voelt zwaar en warm, maar nog altijd strak tegen haar huid. Als Ellis om zich heen kijkt, is het park weer als normaal geworden. Haar eigen realiteit is terug. Ook al heeft ze voor haar gevoel nog steeds gefaald. Een beetje verdrietig scheurt ze het luierbroekje los en rolt ze die op. Dan stapt ze naar binnen.
Haar moeder staat in de keuken, terwijl haar vader en Brian in de kleine achtertuin aan het spelen zijn. Ellis loopt langs haar moeder, zodat ze het natte luierbroekje in de prullenbak kan gooien.
“Wacht even.. is dat wat ik denk dat het is?”
“Ja, dat moest toch?”
“Hoe bedoel je?”
“Jij zei toch dat ik zo’n ding aan moest doen voor in de auto? Tegen Brian, voor we vertrokken?”
Haar moeder snapt er niks van.
“Dacht je nou echt dat ik serieus was? Lieverd, ik kletste maar wat om Brian stil te krijgen.. waarom zou ik willen dat je een luier draagt?”
Ellis haalt haar schouders op en voelt tranen opkomen.
“Gaat het wel?”
“Niet echt..”
Als Ellis later die avond in haar bed ligt, voelt ze zichzelf kilo’s lichter. Het was bepaald niet makkelijk om eerlijk tegen haar ouders te zijn over hoe het er met haar examens voorstaat, maar het was wel het juiste om te doen. Het wegstoppen van haar problemen bracht haar niets goeds.
Zoals Ellis eigenlijk altijd heeft geweten dat ze zouden reageren, hebben haar ouders haar meteen gerustgesteld en duidelijk gemaakt dat haar gezondheid belangrijker is dan een diploma. Natúúrlijk is het oké om te falen – dat wist Ellis ergens ook wel – maar het is een opluchting om het dan toch hardop te mogen horen. Het is bizar hoe één stom luierbroekje de grote oplossing bleek te zijn voor alle problemen in haar leven.
En - eerlijk is eerlijk – zo slecht zat het niet eens..
ELLIS IN WONDERLAND
De vakantie naar het bungalowpark was bedoeld als een laatste ontsnapping aan het stressvolle leven van een eindexamenkandidaat. De ouders van Ellis hadden al een tijdje in de gaten dat de spanning haar langzaam maar zeker teveel aan het worden was. Hun goedbedoelde idee om Ellis even uit de spiraal van energiedrank, formules, huilbuien en proefexamens te halen lijkt echter gedoemd te mislukken.
Een weekje vakantie betekent tenslotte ook een weekje minder tijd voor haar voorbereidingen. Ellis staat er al niet fantastisch voor, maar zelfs met een perfecte cijferlijst zijn vwo-examens niet zomaar even gemaakt. Elke seconde telt nu, zodat straks elk puntje kan tellen. Omdat Ellis haar ouders niet op de hoogte heeft gehouden van haar cijfers, moet ze het koord tussen slagen en zakken nu in haar eentje trotseren en dat maakt het des te moeilijker.
Ondanks haar verwoede pogingen om maar niet mee te hoeven, hebben haar ouders Ellis verplicht om deel uit te maken van de familievakantie. Ze mag dan wel achttien zijn geworden; toch willen ze niet dat Ellis alleen thuis is. Normaal vertrouwen ze Ellis volledig, maar juist vanwege de examens willen ze doen wat hen het beste voor haar lijkt. Even de natuur in, ontspannen en loslaten. Alsof Ellis daar nu tot in staat zou zijn..
Bij elke ‘Het komt wel goed, schatje’ voelt Ellis haar hele lichaam verkrampen. Ze moesten eens weten..
De spanning kwam pas echt tot een kookpunt op de dag van vertrek, nog geen twintig minuten voordat iedereen in de auto zou stappen voor een lange rit. Ellis loopt geërgerd door de gang nadat ze haar bagage in de kofferbak heeft gedumpt. Haar vader vond natuurlijk weer dat het op de verkeerde plek stond en zeurde zoals alleen vaders dat kunnen. Wat maakt het nou toch uit?
Ellis stapt demonstratief iets te hard op de treden als ze de trap naar boven neemt. Haar telefoon ligt nog aan de oplader en ze is niet van plan om die hier achter te laten. Ze kan haar moeder horen praten op de slaapkamer van haar broertje Brian. Hoewel hij inmiddels twaalf is, heeft hij vanwege zijn beperkingen nog veel zorg nodig. Ellis kijkt vanuit de deuropening een momentje toe hoe haar moeder Brian een schone luier geeft.
Het is duidelijk dat Brian ook slechte zin heeft, aangezien hij bij elke beweging volledig tegenstribbelt. Ellis ergert zich echter meer aan het geduld van haar moeder dan aan Brian. Voor hem heeft ze blijkbaar wel alle aandacht en alle tijd, terwijl Ellis maar braafjes moet voldoen aan de verwachtingen die zo makkelijk op haar schouders worden gedumpt.
“Brian, lieverd, we moeten echt gaan. Werk een beetje mee met Mama, oké? Ellis staat al te wachten en ze heeft zo te zien ook alweer slechte zin.”
Ellis wil beledigd reageren, maar beseft dat ze een boze blik heeft en met haar armen over elkaar staat te wachten. Bovendien heeft ze net een hoop kabaal gemaakt op de trap. Het zou een discussie zijn die ze toch niet zou kunnen winnen.
“Ellis ook..”, brabbelt Brian, zonder echt te begrijpen wat hij zegt.
“Ja, ja, Ellis moet ook een luier om in de auto. Net als jij, grote knul.”
Ellis staat als aan de grond genageld. Wat zei ze daar nu? Zij moet ook een luier om in de auto? Denkt haar moeder soms dat ze grappig is? Dan maakt ze de klik ineens. Vorige week heeft Ellis namelijk voor het eerst in een paar jaar in bed geplast. Twee nachten achter elkaar, waarbij ze één keer op de bank in slaap was gevallen. Ondanks dat haar ouders er geen enkel probleem van hebben gemaakt, heeft Ellis het zelf toch echt als enorm vernederend ervaren.
Dus zo wil ze Ellis straffen? Dit is hoe ze haar boze buien willen oplossen?
Woedend loopt Ellis door naar haar eigen slaapkamer, waar ze gefrustreerd in haar bureaustoel zakt. Haar ouders zijn echt knettergek als ze denken dat ze haar zo een lesje leren. Sterker nog; dit zal haar stress alleen maar doen toenemen. Lekker dan! Het is bijna alsof ze willen dat Ellis zakt. Een risico dat ze willen lopen om maar van haar koppige gedrag af te kunnen zijn.
“Ellis, wij gaan naar beneden. Tien minuten!”
“JAAHAA!”
De lokroep van de gefrustreerde puber..
Ellis kookt van woede, maar is vastbesloten om zich niet te laten kennen. Als dit is hoe ze het willen, dan kunnen ze het zo krijgen. Ze loopt naar de kamer van haar broertje en trekt een luier uit de kast. Ellis kiest voor een broekje, aangezien ze geen zin heeft om moeilijk te moeten doen met plakstrips. Eén van de vele redenen waarom ze haar broertje nauwelijks verschoont. Vele.. vele redenen. Nu heeft ze op tijd van minder dan een minuut haar ondergoed uit en het broekje aan. Lang leve rokjesweer..
Het luierbroekje voelt strak, beklemmend warm en als een constante herinnering aan hoe Ellis nergens meer goed genoeg in is. Haar ervaring met Brian vertelt haar dat niemand het zal kunnen zien, maar toch voelt het alsof iedereen mee kan genieten van de extra dikke vernedering. Snel gooit Ellis haar ondergoed in de wasmand en haalt ze haar telefoon en oplader. Met nog meer tegenzin dan eerst vertrekt ze naar beneden.
Eenmaal bij de auto vraagt haar moeder nog of alles wel goed met haar gaat, maar Ellis kijkt haar niet eens aan.
“Klaar om te vertrekken”, is alles dat ze op kan brengen.
Eenmaal op de achterbank is Ellis zich extra bewust van hoe het dikke luierbroekje bij elke beweging schuurt over de leren bekleding. Haar innerlijke temperatuur krijgt zo niet bepaald de kans om te dalen, maar ze is nog altijd vastbesloten om het spelletje mee te spelen. In het ergste geval kan ze nu haar ouders tenminste de schuld geven. Zonder deze stress zou ze vast wel geslaagd zijn. Een flauwe smoes, maar het is iets.
Haar ouders voelen de spanning haarfijn aan en concentreren zich tijdens de lange rit volledig op Brian. Het kan Ellis niet veel schelen. Ze doet haar oortjes in en luistert de hele rit naar muziek op haar telefoon. Af en toe zakt ze weg in een lichte slaap, die uiteindelijk wel helpt om de ellende in te korten en Ellis wat te doen afkoelen.
Als Ellis ineens wakker schrikt, parkeert haar vader de auto al bij hun bungalow op het vakantiepark. Hoewel de rit is meegevallen, kan Ellis niet wachten om de auto uit te kunnen. Frisse lucht..
Bovendien: des te eerder ze binnen is, des te eerder kan ze dat stomme broekje weer uitdoen. Haar blaas begint zich een beetje te roeren, dus de timing zou niet beter kunnen zijn. Ellis haast zich langs haar vader en negeert zowel hem als de volle kofferbak. Eenmaal binnen probeert ze de prangende geur van het schoonmaakmiddel uit de Eerste Wereldoorlog te negeren, op zoek naar het toilet. Ze vindt het vlak naast de keuken.
Helaas is haar moeder sneller..
“Wacht even, Ellis”, zegt haar moeder. “Brian heeft echt nu een droge luier nodig. Ik heb echt geen zin om met een lekkage te moeten dealen.”
“Mam, ik moet echt heel nodig..”
“Ach, kom, Ellis. Je moet alleen maar een keer naar ons luisteren. Je houdt het al de hele rit op, dus die paar minuten zullen het ook niet doen. Jij kunt tenminste gewoon naar de wc wanneer je wil, toch?”
Onverschillig sluit haar moeder de toiletdeur, nadat ze Brian tergend langzaam naar binnen heeft geleid. Ellis kan niet geloven wat ze net heeft gezegd. Naar de wc wanneer ze wil? Vrij vertaald: je wacht of je gebruikt je luier maar gewoon. Ongelooflijk! Absoluut niet. Dat laatste beetje controle dat Ellis nog over haar leven heeft, gaat ze echt niet afstaan. Bekijk het maar!
Ellis besluit om niet eens te blijven staan en te wachten op haar beurt. Ze draait zich om en loopt in een rechte lijn weg van het huisje. Haar vader kijkt haar vragend na, maar heeft inmiddels wel geleerd wanneer het beter is om te zwijgen en zijn dochter even met rust te laten. Als ze de voordeur zo hard dichtslaat dat de ramen trillen en het nummerbordje met 42 scheef komt te hangen.. is dat zo’n moment..
Ellis is intussen vastbesloten om ergens anders een openbaar toilet te vinden en die dan maar te gebruiken. Zou het niet gemakkelijker zijn om die paar minuten te wachten? Natuurlijk, maar gewoon in het luierbroekje plassen zou nog gemakkelijker zijn en dat gaat ook absoluut niet gebeuren.
Met snelle, grote passen stapt Ellis dieper en dieper het park in. Al snel zorgen de stress en de druk op haar blaas ervoor dat ze de weg kwijtraakt. De omgeving ziet er overal ook hetzelfde uit. Als je dan vijfhonderd van die huisjes bouwt, kun je toch wel enige diversiteit toepassen? Nu lijkt alles in elkaar over te lopen. Bovendien: als je een wandelpad zo netjes bijhoudt als die waar Ellis nu overheen loopt, waarom zou je het dan in vredesnaam decoreren met al die afzichtelijke, roze flamingo’s?!
In de verte ziet ze een man in de bedrijfskleding van het park rennen. De hoge hoed kan Ellis niet echt plaatsen, maar hij zal wel een show moeten opvoeren voor de kinderen. Alles is hier blijkbaar over the top. Ellis blijft even staan, als ze ziet hoe de man een veel te groot zakhorloge tevoorschijn haalt.
“Ik ben te laat.. ik ben te laat.. geen tijd, geen tijd!”
“Jij niet alleen”, zucht Ellis, terwijl de druk op haar blaas duidelijk toeneemt.
In een vast, stevig ritme stapt ze verder. Deze man kan ze maar beter niet om hulp vragen. Hoe ver kan het tenslotte nog maar zijn tot ze een plek met een openbaar toilet tegenkomt?
Het pad blijft zich maar voor Ellis uitstrekken en er lijkt geen eind aan te komen. Tijdens haar wandeling heeft ze een wit konijntje gespot, dat elke keer wegrent als ze te dichtbij komt. Steeds lijkt het alsof hij onmogelijk ver weg is, maar Ellis haalt hem meerdere keren bij. Toch lijkt ze na al die tijd nog geen stap verder te zijn gekomen. Na al die stappen begint het luierbroekje inmiddels aardig te schuren. Het is bijna alsof het zichzelf aanbiedt, in de zin van.. ik ben er ook nog gewoon! Jammer dan..
Na wat een eeuwigheid lijkt te zijn komt Ellis aan bij een klein gebouwtje. Dat moeten de toiletten zijn! Snel stapt Ellis op de deur af, maar daar vindt ze alleen maar een handgeschreven bordje. “Storing. Verlichting is om de hoek te vinden.”
Ellis volgt het pad tot ze de hoek om is, maar ook daar vindt ze alleen maar een gebouw met een vergelijkbaar bordje. “Storing. Verlichting is om de hoek te vinden! Geduld is een schone zaak!”
“Wat een onzin..”, moppert Ellis, terwijl ze begint te vrezen dat de missie onmogelijk is geworden.
Hoewel Ellis het bochtige pad had kunnen blijven volgen, besluit ze om vanaf nu in een rechte lijn te blijven lopen. Zo zal ze sneller bij de rand van het park komen en overzicht kunnen krijgen. Zelfs als ze daarvoor – zoals nu – door een rozenstruik moet lopen. De doornen prikken, maar het kan Ellis niet schelen. Opgeven zou nu veel meer pijn doen.
Ellis vindt een open plek, waar ze een oudere vrouw met een enorme hoed ziet lopen. Allerlei kleine kinderen dartelen om haar heen. Blijkbaar worden hier de kinderactiviteiten georganiseerd. Dat betekent dat Ellis in de buurt moet komen van wat ze zo wanhopig zoekt.. De focus komt terug, waardoor ze negeert dat de vrouw de kinderen croquet probeert te leren spelen, maar met lepels en egeltjes in plaats van hamers en balletjes.
“Dit park is echt krankzinnig..”, mompelt ze.
Na nog een stukje rechtdoor te zijn gelopen, komt Ellis weer op het pad terecht. Dat stuk heeft ze al mooi af kunnen snijden. Hoewel.. wat nu als de toiletten precies op dat stuk zouden liggen? Ellis beseft dat ze wat hulp kan gebruiken en is opgelucht om iets verderop een oude man op een bankje te zien. Dat het bankje rood is geverfd, met enkele witte stippen, geeft maar weer aan dat dit park echt een nieuwe look nodig heeft.
“Sorry dat ik u stoor”, zegt Ellis beleefd. “Maar kunt u me vertellen waar de dichtstbijzijnde werkende toiletten zijn?”
De oude man ademt wat vieze, paarse rook uit. Pas dan valt het Ellis op dat hij zich tegoed doet aan een waterpijp met een opvallend vies aroma.
“Werkend?”, puft hij. “Wat is ‘werkend’ precies? Wat betékent dat? Bedoel je gemaakt? Of actief bezig met werkzaamheden? Volgens mij werken de faciliteiten hier allemaal op pure absurditeit!”
“Ik bedoel een wc! Een schone, normale wc!”, roept Ellis gefrustreerd.
“Ah”, zucht de man, enigszins mysterieus. “Waarom zou je jezelf bezighouden met het normale als het gemakkelijke al aan je kleeft?”
Ellis haar wangen kleuren spontaan dieprood. Weet hij het? Kan hij het zien? Kon iedereen het zien? Is het luierbroekje zo overduidelijk aanwezig?
“Ik weiger het gemakkelijke te gebruiken”, bromt Ellis, voordat ze zich omdraait en vertrekt.
“Maar het gemak is zo dichtbij!”, roept de man nog.
Ellis negeert hem. Ze heeft intussen wel genoeg onzin gehad voor een heel leven. Elke vierkante meter van dit park ziet er bovendien uit alsof ze zelf iets te lang aan de waterpijp heeft gehangen. Elke pas wordt zwaarder en zwaarder, terwijl het luierbroekje – gelukkig nog altijd droog – een constante, schurende aanwezigheid vormt.
Uiteindelijk komt Ellis dan toch bij een plek die het hoofdgebouw moet voorstellen. Eenmaal binnen ziet ze dat een groot café-restaurant is, gevuld met mensen die blijkbaar net zo dronken zijn als zij zich voelt op dit park.
“Wat is de overeenkomst tussen een vrouw en een koelkast?”, hoort ze iemand hikken tegen zijn vriend.
“Ze kunnen hier allebei niet naar de wc!”, gromt ze in gedachte.
Ellis loopt richting de bar en klimt op een kruk. De barvrouw heeft strak rood haar en op haar kleding zijn plaatjes te zien van allerlei speelkaarten. Het ziet er meer uit als een advertentie voor een casino dan de werkkleding van een barmedewerker, maar Ellis laat het gaan. Als er hier iemand is die een einde kan maken aan de chaos dan is het deze vrouw wel.
“Waar is het toilet?”, vraagt Ellis uitgeput.
De vrouw kijkt neer op Ellis en uit haar blik spreekt niets anders dan afkeuring.
“Toilet? Daar hebben wij hier helemaal geen plaats voor! Wij verzorgen alleen de faciliteiten die verplicht zijn volgens het Koninklijk Decreet!”
“Wat? Er moet op dit park toch wel ergens een werkend toilet te vinden zijn?!”
“Wat dacht je van de vijfhonderd bungalows die je op weg naar hier bent gepasseerd? Inclusief die ene in je eigen huisje?”
“Als ik die had kunnen gebruiken, dan had ik dat wel gedaan”, reageert Ellis chagrijnig.
“Wat een brutaliteit!”, snauwt de barvrouw. “Eraf! Eraf met je boze hoofd!”
Ellis stapt gelaten van de kruk en komt tot een moeilijk besef: wat ze ook probeert, er is hier – in deze chaotische, gestoorde wereld – geen toilet voor haar. Geen opluchting. Dit doolhof van gekkigheid voorziet in geen enkele acceptabele oplossing.
Net zoals de chaos in haar hoofd uiteindelijk ook tot geen enkel acceptabel resultaat zal leiden. Ze moet hier uit zien te komen. Uit beide vormen van chaos en wel zo snel mogelijk..
Terug naar het huisje, naar Brian en haar ouders. Daar zou de wc nu hoe dan ook vrij zijn. Ellis beseft dat ze haar trots zal moeten inslikken, maar het is het waard. Ze rent en rent, steeds harder, vechtend tegen de tijdbom die haar blaas inmiddels geworden is.
Als ze eenmaal het huisje met nummer 42 terug heeft gevonden, voelt Ellis een groot gevoel van opluchting. Hier is alles veilig en normaal, in tegenstelling tot de grote, boze buitenwereld. Helaas is ze te laat. Met de klink al in haar hand, voelt Ellis het gebeuren. Haar blaas geeft het op. Ze zakt op haar knieën en sluit beschaamd haar ogen. De schaamte is groot, veel groter dan zakken voor een examen ooit zal kunnen zijn.
Dan stopt ze met vechten en laat ze los.
Het luierbroekje is binnen een paar seconden gevuld en de opluchting is nu fysiek voelbaar geworden. Ze kan niet geloven dat haar ouders gewonnen hebben. Niet omdat ze haar gedwongen hebben dit stomme ding te dragen, maar juist omdat Ellis zichzelf in een onmogelijke situatie had gewerkt. Omdat ze haar trots niet wilde inslikken en wilde bewijzen dat ze het allemaal zelf wel kon. Dus niet..
Zodra Ellis gekalmeerd is staat ze weer op. De luier voelt zwaar en warm, maar nog altijd strak tegen haar huid. Als Ellis om zich heen kijkt, is het park weer als normaal geworden. Haar eigen realiteit is terug. Ook al heeft ze voor haar gevoel nog steeds gefaald. Een beetje verdrietig scheurt ze het luierbroekje los en rolt ze die op. Dan stapt ze naar binnen.
Haar moeder staat in de keuken, terwijl haar vader en Brian in de kleine achtertuin aan het spelen zijn. Ellis loopt langs haar moeder, zodat ze het natte luierbroekje in de prullenbak kan gooien.
“Wacht even.. is dat wat ik denk dat het is?”
“Ja, dat moest toch?”
“Hoe bedoel je?”
“Jij zei toch dat ik zo’n ding aan moest doen voor in de auto? Tegen Brian, voor we vertrokken?”
Haar moeder snapt er niks van.
“Dacht je nou echt dat ik serieus was? Lieverd, ik kletste maar wat om Brian stil te krijgen.. waarom zou ik willen dat je een luier draagt?”
Ellis haalt haar schouders op en voelt tranen opkomen.
“Gaat het wel?”
“Niet echt..”
Als Ellis later die avond in haar bed ligt, voelt ze zichzelf kilo’s lichter. Het was bepaald niet makkelijk om eerlijk tegen haar ouders te zijn over hoe het er met haar examens voorstaat, maar het was wel het juiste om te doen. Het wegstoppen van haar problemen bracht haar niets goeds.
Zoals Ellis eigenlijk altijd heeft geweten dat ze zouden reageren, hebben haar ouders haar meteen gerustgesteld en duidelijk gemaakt dat haar gezondheid belangrijker is dan een diploma. Natúúrlijk is het oké om te falen – dat wist Ellis ergens ook wel – maar het is een opluchting om het dan toch hardop te mogen horen. Het is bizar hoe één stom luierbroekje de grote oplossing bleek te zijn voor alle problemen in haar leven.
En - eerlijk is eerlijk – zo slecht zat het niet eens..
Bedankt voor het lezen van deze short. Laat gerust weten wat je ervan vond en een like voor de moeite wordt altijd gewaardeerd!
