Nog niet klaar Xantia

HOOFDSTUK 99 DAGJE LOENEN AAN DE VECHT

Uiteindelijk was om half 10 iedereen aan boord, en konden we vertrekken.
Waarbij ook nu iedereen van de mooie tocht genoot, en dan vooral van het landschap waar we doorheen kwamen.
Ook was er van tijd tot tijd koffie of thee, vaak met wat lekkers.
Ondertussen waren Renske Joost, en Carla al eens bij Guus gaan kijken die het schip bestuurde.
Terwijl Simon ondertussen het nodige over het pontje vertelde aan Paul Mirte Arjan, en Nelleke.
Wat alle kinderen machtig vonden, terwijl ook Mirte Paul Joost, en Arjan aangaven dat deze week voor herhaling vatbaar was.
Dat Jan, en Kimberley in stilte al bezig waren met onze volgende zeilactiviteit wist op dat nog bijna niemand.
Wel merkte ik dat Kimberley, en Jan al aan verschillende deelnemers gevraagd hadden wat ze van deze week tot nu vonden.
Zoals verwacht kregen ze alleen positieve reacties.
Terwijl ook Guus, en Heleen al hadden gemerkt dat niet alleen Marjolein Olaf Jan-Willem, en ik positief waren, maar dat dit gold voor de hele club.
Inclusief Kimberley, en Jan.

Terwijl Loenen aan de Vecht steeds dichterbij kwam, was de algemene conclusie dat de zeilweek tot nu toe goed was bevallen.
Wat de kans dat we volgend jaar hier opnieuw als club zouden komen behoorlijk vergrote.
Dat merkend nam Simon het woord, en vertelde namens de crew dat zij ons een positieve groep vonden, en het hun opviel dat er geen onderscheid werd gemaakt tussen de leden met, en de leden zonder beperking.
Waarna hij tot veler verbazing vervolgde," bovendien hebben we ook aan andere leden wel gezien dat jullie lang niet perfect zijn".
Op deze opmerking wilden een aantal jongens reageren, maar Simon vervolgde al!
"Jongelui de perfecte mens bestaat niet, ook wij zijn dus niet perfect".
"Anders gezegd lopen niet alleen de leden van jullie club die tot onze doelgroep behoren, maar ook de rest van de groep wel eens tegen de grenzen van hun kunnen aan.
Nu moest ik terwijl Loenen Aan De Vecht rap dichterbij kwam toegeven dat wat Simon net vertelde ook mij al was opgevallen.
Waarbij zoals Simon al gezegd had, het zeilen voor iedereen nieuw was, maar verbaasde het mij nog meer dat ook Renske Paul Jeroen, maar ook Nelleke dit beaamde.
Waarna ook Willemien, en Sanne erkenden dat ze ook deze keer een hoop nieuwe dingen geleerd hadden.
Ondertussen lag Loenen aan de Vecht voor ons, zodat wij ook nu onze ogen uitkeken.
Hier aangekomen keken we eerst wandelend door het dorp nieuwsgierig rond.
Om na een uurtje richting het restaurant te gaan, waar we na binnenkomst direct naar de voor ons gereserveerde tafels gebracht werden.
Daar aangekomen viel het mij direct op dat er op verschillende plaatsen geen stoelen stonden.
Iers wat mij even verbaasde, maar al snel drong het tot me door dat hier de rolstoelen konden aanschuiven.
Direct toen ik ging zitten merkte ik dat ik inmiddels zo nat was dat ik direct moest verschonen, maar pas toen ik weer opstond merkte ik dat er wat aan mijn billen plakte.
Direct drong het tot mij door dat ik of tijdens de tocht naar Loenen aan de Vecht of tijdens de wandeling ongemerkt gepoept had.
Omdat ik ondanks de aanwezigheid van een invalidetoilet waarschijnlijk staande moest verschonen keek ik de aanwezige ouders aan!
Om dan terwijl ik een knalrood hoofd kreeg te vragen wie mij wilde helpen.
Nog voor ik was uitgesproken, en mijn spullen pakte zag ik Willem, en Hein opstaan, die mij beduide hen te volgen.
Iets wat ik zonder aarzelen deed.

Aangekomen op het invalidetoilet merkte ik direct dat ik de hulp van beide vaders nodig zou hebben.
Dat beseffende pakte ik die hulp ook met beide handen aan, terwijl beide heren me nog een duidelijk maakte dat schaamte van mijn kant totaal niet nodig was.
Terwijl ik verschoond werd merkte ik dat de andere jongens, en meiden die het aanging inmiddels in de rij stonden.
Terwijl ik klaar was, en nu mijn handen stond te wassen begreep ik dat deze keer ook Olaf, en zelfs Marjolein nat waren.
Terwijl Marjolein voor het eerst sinds we in Loosdrecht waren in haar luier gepoept had.
Wat ik pas begreep toen ze even later weer bij de tafel aanschoof.
Toen zij weer zaten mochten we allemaal een pannenkoek uitzoeken, waarna toen dat gebeurt was bij de degene die het nodig hadden een slab werd omgedaan.
Dit deed niet alleen mij, maar ook Marjolein, en Olaf rood worden.
Toen Simon de rode hoofden opmerkte vertelde Simon dat Sailwise hier bijna wekelijks kwam, en de bediening de organisatie dus kende.
Zodat wij ons nergens voor hoefden te schamen, terwijl Simon vertelde, " het gebeurt hierbij regelmatig dat de begeleiders of vrijwilligers de pannenkoeken moeten snijden".
"Of zelfs moeten helpen met eten, dus wat is het probleem?"
Terwijl Simon vertelde keek hij met een schuinoog naar Olaf Marjolein, en Jan-Willem.
Waarna Jan-Willem knikte, en dan vertelde van het uitstapje naar het pannenkoekenhuis, een paar maanden geleden.

Terwijl Olaf aanvulde, " mensen ondanks dat het langzamer gaat, lukt het me wel".
Dat Olaf niet teveel gezegd had bleek Simon al snel, net als Guus die het ook gehoord, en gezien had.
Wat werd bevestigd toen de pannenkoeken geserveerd werden.
Dat de meeste die een slab omhadden deze ook gebruikten merkte ik al snel, maar ook dat niemand hier om maalde.
Terwijl het mij ook nu opviel dat ook het personeel niet reageerde, hoewel het wel gezien werd.
Terwijl ook ik zag dat behalve Jan-Willem iedereen zelf zat te eten, terwijl Mirte nog eens het verhaal van eerder dit jaar vertelde zag iedereen dat zowel Olaf als Marjolein zich best redde
Ook al was hun slab bittere noodzaak.
Ondertussen zag ik ook dat Hein Jan-Willem zat te helpen, zodat toen ik een stukje ham-kaas pannenkoek weg hapte, ik zag dat Hein de pannenkoek voor Jan-Willem in stukjes had gesneden, en nu de eerste hap naar Jan-Willem zijn mond bracht.
Die het stukje pannenkoek er gretig af hapte.
Tijdens het eten merkte Jan-Willem dat het eten, en dan vooral het slikken iets makkelijker ging dan het afgelopen jaar.
Waardoor de slab wel vies werd, maar minder dan verwacht, terwijl ook het drinken beter ging, en hij de tuitbeker zelf kon hanteren.
Aan zijn reactie merkte ik dat ook dit voor hem een positieve ontwikkeling was, terwijl ook ik mijn tuitbekerkoffie leegdronk.
Uiteindelijk duurde de pannenkoekenlunch bijna 2 uur, waarna het tijd was voor het vervolg van de wandeling door Loenen aan de Vecht, en er ook nu souvenirs gescoord konden worden.
Toen we van tafel mochten merkte ik direct dat zowel Olaf als Marjolein hun rollator wilde pakken, maar dat ze op dringend advies van Simon, en alle ouders in hun rolstoel bleven zitten.
Waarna we aan het vervolg van de wandeling door Loenen aan de vecht begonnen, wat de meeste deelnemers wel konden waarderen.
Uiteindelijk werd het verblijf in Loenen aan de vecht afgesloten met een ijsje, en een groepsfoto, waarna de terugweg naar de haven werd ingeslagen.
Waar we na 20 minuten tegen 4 uur aankwamen, en aan boord gingen.
Om al snel de trossen los te gooien, en aan de terugweg naar het eiland te beginnen.
Nauwelijks de haven uitgevaren merkte ik dat verschillende deelnemers in slaap waren gevallen, of dreigde te vallen.
Hoewel ik ook moe werd, wilde ik nu niet slapen, maar sloot uiteindelijk ongewild mijn ogen.
Om nauwelijks ingedommeld te merken dat dit toch niet de bedoeling was.

HOOFDSTUK 100 NA EEN INTENSIEVE DAG

Want nauwelijks ingedommeld merkte ik net als vele andere dat Simon ons weer bij de les trok omdat hij ons nog het nodige wilde vertellen.
Bovendien konden ze de nodige handjes gebruiken bij het leegruimen van de pont, en het in het huis opruimen van de spullen.
Inmiddels weer half wakker liet ik de afgelopen dag nog eens aan me voorbij trekken, en dan vooral wat ik vandaag van Jan-Willem had gezien bij het pannenkoeken eten.
Namelijk dat Hein de pannenkoek van Jan-Willem wel voor hem gesneden had, maar vooral dat Jan-Willem deze vervolgens zelf had opgegeten.
Dat verbaasde me echt!
Al snel merkte ik dat ook Olaf, en Marjolein het hadden gezien dat Jan-Willem met enige moeite een stukje pannenkoek aan zijn vork prikte, en deze naar zijn mond bracht, en hapte.
Welke direct gevolgd door een volgende, wat ik zag terwijl ik zelf zat te smullen van mijn ham-kaas pannenkoek.
Terwijl ik me bleef verbazen over Jan-Willem, vooral omdat hij dit al lange tijd niet had laten zien.
Deze middag ging het echter best goed, ook al merkten we allemaal dat hij meer tijd nodig had, en meer knoeide.
Dat het hem lukte verbaasde zoals ik merkte de hele club, en hemzelf misschien nog wel het meest.
Helemaal toen Jan-Willem tot het besef kwam dat het voor het eerst in bijna een jaar was dat hij überhaupt bestek vast kon houden.
Op af en toe een broodje of een krentenbol na dan.
Dat zijn slab zo goed gebruik was dat deze bij terugkomst op het eiland direct de was in kon, mocht volgens Marga, en Jeanette geen naam hebben.

Bovendien merkte Jan-Willem dat ook Nelleke Olaf, en Marjolen hun slab goed gebruikt hadden.
Iets anders was dat Jan-Willem merkte was dat er na nog een ijsje een stormloop op de toiletten ontstond.
Terwijl Marga Hein Willem, Sien, en Jeanette aan de deelnemers die nu verschoond moesten worden vroegen of ze mee kwamen naar het invalidetoilet.
Wat hier best een probleem was omdat er wel een aangepast toilet was, maar geen verschoontafel zodat de incontinente deelnemers nu niet liggend verschoond konden worden.
Hierdoor was hulp van Simon Heleen, en Guus meer dan welkom vandaag.
Toen uiteindelijk alle deelnemers naar he toilet waren geweest, of waren verschoond, volgde er nog een korte wandeling om bij de pont te komen.
Eenmaal daar aangekomen, aan boord gegaan, en te zijn vertrokken, zette Simon direct koers richting Loosdrecht.
Omdat er ruimte genoeg was, en het redelijk rustig was vroeg Simon toen we de plassen bereikt hadden wie er onder zijn leiding de pont wilde besturen.
Direct reageerden er velen, zodat er zelfs geloot moest worden, en het dus, maar de vraag was wie vanmiddag de gelukkigen zouden zijn.
Op het moment dat er geloot werd dwaalden mijn gedachten af naar thuis, en wilde ik graag weten hoe het met Mirella, maar ook hoe het met mama ging.
Wat Mirella betreft wilde ik vooral weten hoe haar het verblijf bij de vrolijke boefjes beviel.

Uiteindelijk besloot ik dat ik dit zou laten rusten totdat we zaterdag aan het eind van de middag weer in Ede zouden zijn.
Dit had wel tot gevolg dat ik vooral met mij zelf bezig was, en nauwelijks op de groep lette.
Zodat Willem me na een tijdje op de schouder tikte, mij aankeek, en dan vroeg waar ik met mijn gedachten zat.
Nu vertelde ik lichtelijk rood wordend over hoe het met mama, maar vooral over hoe het met Mirella de laatste maanden was gegaan.
"Wat ik vooral fijn vindt is dat Mirella ondanks alles een leuk voetbalkamp heeft gehad".
"Ondanks dat mijn zus al maanden vooral ervaart wat ik ervaar als ik een slechte dag heb".
Terwijl ik vertelde kwam Loosdrecht steeds dichterbij, aangekomen bij het eiland hielp iedereen naar vermogen mee me opruimen.
Om daarna na een nieuwe verschoning bij de grote tafel aan te schuiven.

Toen we allemaal zaten besprak Simon na een terugblik op de donderdag de vrijdag, onze laatste hele dag op het eiland.
Uit zijn verhaal bleek mij dat er in de ochtend gevaren kon worden met de hier aanwezige kleine bootjes.
Terwijl de middag was ingeruimd om in Loosdrecht souvenirs te scoren.
Direct merkte ik dat de meeste dit voorstel wel aanstond.
Na deze mededeling, en met deze gedachte kregen we nog een keer koffie thee of cappuccino.
Toen dat opwas spoorden Sien, en Jeanette ons aan om naar de badkamer te gaan om tanden te poetsen, en op te frissen.
Een advies waar door meerdere deelnemers vrij snel gehoor aan werd gegeven omdat velen na deze lange dag echt moe waren.
Zoals ik snel merkte.
Toen ik mijn cappuccino op had, trok ik de rollator naar mij toe.
Zette deze op de rem, en trok mezelf omhoog, tenminste dat was de bedoeling.
Helaas merkte ik dat het me na bijna een week, en deze drukke dag nauwelijks lukte, en het zelfs pijn deed.
Wat er voor zorgde dat ik toen ik probeerde op te staan, net zo snel terugviel, en best hard op mijn billen lande.
Wat ondanks het dempende effect van de luier best pijnlijk was.
Bovendien merkte ik dat de luier bijna vol was, zodat ik snel verschoond moest worden.
Alleen ws door de ervaring van net, nu de vraag hoe ik nu bij de meidenslaapkamer kwam.

EEN ONVERWACHT AANBOD

Mij bedenkend wat ik nu moest doen merkte ik dat Willemien naar mij toe kwam, en gevolgd werd door Sanne.
Toen beide meiden bij mij stonden merkte ik dat Sanne, maar vooral Willemien, en Renske me aankeken.
Terwijl het vooral Renske, en Willemien opviel dat ik nu totaal op was, en wilde douchen, en naar bed, maar echt hulp nodig had.
Ook hadden de meiden begrepen dat ik zo moe was, en nu niet wist hoe ik in de badkamer moest komen.
Toen ik die gedachte bevestigde keek Renske, maar vooral Willemien mij aan, en antwoorde de laatste!
"Xantia ik ga nu ook douchen, en als ik aan het douchen ben kan jij met mijn rolstoel naar de badkamer".
Dan dacht ik bij mijzelf( dat hebben Renske, en Willemien goed bedacht)
Dat ook de ouders mijn vermoeidheid hadden opgemerkt, merkte ik toen Hein, en Marga bijna op het zelfde moment ineens naast mij stonden.
Waarbij al snel merkte dat zij mij samen naar de badkamer wilden dragen.
Op het moment dat Hein mij omhoog wilde helpen keek Willemien hem, en Marga aan, en merkte op!
"Spaar jullie krachten", nu keken Marga, en Hein haar aan, en vroeg Marga!
"Hoe wil jij Xantia dan naar de badkamer krijgen Willemien?"
"Ik ga nu naar de badkamer om te douchen, en als ik zo aan het douchen ben..."..
Hierop keek Hein naar Willemien, naar Marga, en dan naar mij!
Uit de reacties van de volwassenen begreep ik dat Hein Willemien begrepen had, maar dat bij Marga het kwartje nog niet gevallen was.
Toen Marga eindelijk wilde reageren merkte ze dat Hein, en Willemien al weg waren.
Dat Willemien ondanks dat zij niet kon lopen vrij zelfstandig was, en dus relatief weinig hulp nodig had merkte ik doordat Hein al snel terug kwam.
Doordat Hein de rolstoel op de rem zette, er achter bleef staan, en de handvaten waarmee je de rolstoel kon duwen vasthield kon ik me aan de zij steunen optrekken, me draaien, en gaan zitten.
Ondanks dat Marga mij moest ondersteunen ging het vrij rap, en koste het haar doorat ik zoveel als mogelijk meewerkte weinig kracht.
Toen ik even later in de badkamer was aangekomen merkte ik ondanks dat ik in staat was om me omhoog te duwen, te draaien, en daarna te gaan zitten, ik de hulp van Marga wat betreft het uitkleden vanavond hard nodig had.

Een feit wat ik al vervelend genoeg vond.
Nog vervelender vond ik het dat ondanks het leunen van mij op de rolstoel Hein mij moest ondersteunen terwijl Marga mij uitkleedde.
Hierbij merkte ik dat het van boven al moeite kost, wat betekende dat het nog een hele tour zou worden om mij uit mijn broek te helpen.
Dat ze hier een compleet douchebed hadden wist ik, sterker de ruimte waar deze staat daar stonden we inmiddels vlak voor.
Waarna Hein de deur had geopend, en mij samen met Marga naar binnen hielp.
Binnen gekomen zag ik niet alleen het douchebed, maar ook een tillift.
Hoewel ik wist dat Hein als verpleegkundige in een verpleeghuis werkte, en dus wel wat gewend was, en vaker met cliënten te maken had die onbewust niet meewerkten.
Wilde ik zoveel als mogelijk mijn best doen om mee te werken.
Terwijl Marga mij inmiddels ondersteunde merkte ik dat Hein mij via onder mij liggende stevig corset waar ik al snel in vast zat aan de tillift bevestigde.
Toen gecontroleerd was of ik er goed in zat, en of alles goed vast zat hees Hein mij omhoog, en stuurde het geheel boven het douchebed.
Toen ik op het douchebed lande merkte ik direct dat dit in een behoorlijke vieze drab was.
Helaas bleek het hier niet bij te blijven.

Na dit hoofdstuk volgen er nog wat met als onderwerp, het vervolg van de zomervakantie.
Deze moeten nog geschreven worden, maar daarna zal het voornamelijk gaan over Xantia die met Engels, en maatschappijleer meedoet met de brugklas.
Hoewel zij nog maar 10 jaar is.
Veel van die hoofdstukken zijn al best een tijdje geleden geschreven.
Namelijk in de tijd dat ze in dit verhaal op proef meedeed met de brugklas.
Dat roept nu bij mij deze vraag op.
1 Doorgaan met dit verhaal, eventueel met een toelichting.?
2 Dit verhaal( voorlopig) afsluiten, en het verhaal in een nieuw topic vervolgen?
Bijvoorbeeld onder de titel, Xantia in de brugklas, of Jong in de brugklas, of Het talent van Xantia.
Of iets anders?
Ben benieuwd naar jullie reacties

luierdromer zei:

Na dit hoofdstuk volgen er nog wat met als onderwerp, het vervolg van de zomervakantie.
Deze moeten nog geschreven worden, maar daarna zal het voornamelijk gaan over Xantia die met Engels, en maatschappijleer meedoet met de brugklas.
Hoewel zij nog maar 10 jaar is.
Veel van die hoofdstukken zijn al best een tijdje geleden geschreven.
Namelijk in de tijd dat ze in dit verhaal op proef meedeed met de brugklas.
Dat roept nu bij mij deze vraag op.
1 Doorgaan met dit verhaal, eventueel met een toelichting.?
2 Dit verhaal( voorlopig) afsluiten, en het verhaal in een nieuw topic vervolgen?
Bijvoorbeeld onder de titel, Xantia in de brugklas, of Jong in de brugklas, of Het talent van Xantia.
Of iets anders?
Ben benieuwd naar jullie reacties

Klik om te vergroten...

Normaal gesproken proberen we verhalen over dezelfde personages zoveel mogelijk in één topic te houden, maar er komt natuurlijk altijd zo'n punt waarop het tijd voelt voor 'iets nieuws' als je lang genoeg doorschrijft. Wat misschien een goed idee is.. het vervolg van dit verhaal ook een titel geven die begint met Xantia.. dan staat hij vlakbij dit topic. Dan kun je in de titel (1) en (2) toevoegen om de volgorde aan te geven. Is voor lezers de meest makkelijke manier om 'gewoon' door te lezen.

Heb het tijdens de verhalencheck ook met een aantal andere verhalen zo opgelost. De verhalen zijn zo tegelijkertijd duidelijk gescheiden en toch ook weer duidelijk verbonden. Nogmaals, het is maar een idee.. puur in het kader van wat het makkelijkste zou werken. Succes met de nieuwe stukken!

Snakebite zei:

Normaal gesproken proberen we verhalen over dezelfde personages zoveel mogelijk in één topic te houden, maar er komt natuurlijk altijd zo'n punt waarop het tijd voelt voor 'iets nieuws' als je lang genoeg doorschrijft. Wat misschien een goed idee is.. het vervolg van dit verhaal ook een titel geven die begint met Xantia.. dan staat hij vlakbij dit topic. Dan kun je in de titel (1) en (2) toevoegen om de volgorde aan te geven. Is voor lezers de meest makkelijke manier om 'gewoon' door te lezen.

Heb het tijdens de verhalencheck ook met een aantal andere verhalen zo opgelost. De verhalen zijn zo tegelijkertijd duidelijk gescheiden en toch ook weer duidelijk verbonden. Nogmaals, het is maar een idee.. puur in het kader van wat het makkelijkste zou werken. Succes met de nieuwe stukken!

Klik om te vergroten...

Dank voor dit advies Snakebite.
Denk dat ik hier wel wat mee kan.
De bedoeling was om wat ik heb liggen te gaan posten als de zomervakantie in het verhaal voorbij is.
Echter zijn er in de ontwikkelingen rond haar zelf, maar ook rond Mirella, en hun moeder de nodige dingen gebeurt die ik totaal niet had voorzien toen die episode in mij opkwam.
De stap terug in de tijd zou lijkt mij het verhaal rommelig maken, vandaar de vraag aangezien ik het zonde vindt om wat er ligt niet te gebruiken.
Denk in dat geval aan een titel als Xantia, In de brugklas met in de intro een korte toelichting, of Xantia De jongste van de Brugklas.
Ben er verder ook nog niet over uit of dit het einde van het verhaal Xantia betekend, maar denk wel er aan dit verhaal dan een eind gaat komen.
In elk geval bedankt voor je advies.

HOOFDSTUK 101 NA EEN INTENSIEVE DONDERDAG

Dat merkte ik toen Hein mijn broek, en vlak daarna mijn romper, en luier opende.
Direct toen Hein mijn broek open had, en mijn romper lostrok bleek mijn broek droog, maar mijn romper van onder nat.
Wat dus betekende dat ik gelekt had.
Om het nog erger te maken had ik niet alleen urine, maar ook ontlasting gelekt.
Zodat de romper onder de poepvlekken zat.
Dit zorgde ervoor dat ondanks dat ik mijn schaamte hiervoor probeerde te verbergen, ik die schaamte niet kon verbergen.
Helemaal niet toen er op de deur geklopt werd, en deze na een "ja kom maar binnen "open ging.
Waarna ik Renske binnen zag komen.
Toch merkte ik al snel dat Renske Hein niet alleen duidelijk maakte dat ze wegens vermoeidheid niet zelf kon verschonen, maar net als ik verschoond wilde worden.
Ook merkte ik dat haar luier er minstens zo erg aan toe was als de mijne daarnet.
Want terwijl ik inmiddels verlost was van de vieze luier, en Hein mij grondig gewassen had, bleef er een poeplucht hangen.
Wat dus, maar één ding kon betekenen, namelijk dat ook Renske vanavond een bruine luier had.

Dat dit feit deze keer los stond van het feit dat mijn vriendin spier verslappende medicatie slikte, kon ik moeilijk geloven.
Toch bleek dat het geval te zijn.
Iets anders was dat terwijl Renske languit op de verzorgingstafel lag, ik duidelijk urine bij haar zag lopen.
Terwijl Renske zo kalm bleef liggen, dat ik begreep dat zij dit zelf niet merkte.
Even dacht ik dat dit het nu wel was, maar dan volgde er totaal uit het niets nog een flinke scheet.
Terwijl dit gaande was, was ik verzorgt, en weer aangekleed, en lag Renske inmiddels op de verschoontafel.
Toen ik nog eens keek wist ik niet wat ik zag, maar zag ik duidelijk poep uit de anus van Renske stromen.
Terwijl Er van Renske geen enkele reactie kwam, maar zij juist stil bleef liggen.
Dat wees er dus op dat Renske ook dit echt niet voelde, laat staan dat ze het tegen kon houden, en ook Renske nu dus een erg vieze luier had.
Ondertussen had Hein alles wat hij voor de verzorging van Renske nodig had verzameld.
Op het moment dat ik in de rolstoel van Willemien naar de wasbak reed merkte ik dat Renske Hein aankeek, en opmerkte dat zij bij nader inzien op wilde staan om zich in de douche schoon te spoelen.
De hierop volgende stap verbaasde mij minstens net zo, want al snel had Hein Renske overeind geholpen.
Waarna zij al snel in één van de douchecabines stond, en Hein in eerste instantie beduide dat ze zich verder zelf wel redde.
Dat dit laatste grootspraak was merkte ik toen ik even later mij mond zat te spoelen.
Want nu hoorde ik duidelijk dat Renske toch vroeg wie haar wilde komen helpen.
Direct zei Hein dat er hulp onderweg was, en zag ik dat Sien al onderweg was, terwijl ze naar mij opmerkte.
"Xantia, niet alleen jij of bijvoorbeeld Marjolein, en Olaf, maar eigenlijk alle deelnemers zijn na een intensieve dag als deze wel moe".
"Dat betekend dus dat er vanavond al meer om hulp gevraagd hebben, en er nog wel wat zullen volgen".
Toen ik even later onze slaapkamer inreed wist ik al helemaal niet wat ik nu zag.

Om te beginnen kwam al snel Renske ondersteund door Sien binnen, maar zag ik ook dat zij een rompertje met korte mouwtjes aanhad.
Direct ging mijn vriendin op een op haar bed liggende onderlegger liggen.
Nauwelijks lag Renske of ik zag dat ze op haar zij draaide.
Terwijl Renske dat deed Sien een betterdrey luier, en twee inleggers gepakt had.
Dan de luier openvouwde onder Renske legde, en toen de inleggers op hun plaats lagen Renske terug op haar rug draaide.
Toen de billen, en schaamstreek bij Renske van talkpoeder waren voorzien, en Sien de luier omhoogtrok, en dichtplakte viel het mij pas op hoe dik de luier die Renske net had gekregen wel niet was.
Niet alleen koste het Sien de nodige moeite om de luier te sluiten, ook de hier overheen komende romper paste, maar net.
Aangezien het rompertje korte mouwtjes had, en het na deze warme donderdag nog best zwoel was, was dit onder het dunne dekbed ruim voldoende.
Terwijl Renske klaar was, en werd toegedekt deed ik zelf mijn nachtluier om, en een romper met korte mouwtjes aan, waarna ook ik in bed kroop.
Waarna voor ik het licht uit zou doen, en mijn ogen zou sluiten nog even rondkeek.
Direct zag ik dat zowel Willemien als Sanne inmiddels sliepen.
Toen ik echter nog even naar Renske keek keek ik verbaasd op.

Weer een mooi hoofdstuk heer luierdromer u hebt uwzelf weer overtroffen mvg jjcvdk

HOOFDSTUK 102 GESPALKT SLAPEN.

Niet alleen zag ik dat Renske vanavond een speengag in haar mond had.
Die bovendien achter haar hoofd vast zat.
wat mij nog meer verbaasde was dat Renske compleet met een leiband vastlag aan het bed.
Waardoor ze alleen, maar op haar rug kon liggen.
Hoewel ik wist dat Renske niet alleen van het dragen, en gebruiken van luiers rustig werd, maar ze het ook fijn vond om vastgelegd te worden, had ik dat hier niet verwacht.
Hoewel?
Wel had ik de afgelopen dagen soms gezien dat ze met een speen in haar mond lag te slapen.
Net voor ik het kleine lampje bij mijn bed uit zou doen merkte ik dat Sien toen die vlak voor zijzelf naar bed ging nog even kwam kijken merkte dat ik wakker was.
Dit deed haar mijn kant opkijken, en een vraag stellen die ik nu wel verwachtte, maar toch van schrok.
"Xantia wil jij dat ik ook jou vastleg als Renske, en je een speen in je mond stop?"

Doordat ik deze vraag niet verwachtte, twijfelde ik.
Niet alleen omdat ik merkte dat Renske hier heel rustig van werd, iets wat me ook bij Mirella al was opgevallen.
Vooral als Mirella een slechte dag had.
Ook herinnerde ik me ineens dat toen ik op mijn vijfde te groot was voor het ledikantje, en ik een gewoon bed zonder hekjes kreeg ik in het begin ook vastgelegd werd.
Voor nu begreep ik direct dat als ik in zou stemmen ik vannacht hoe dan ook alles in mijn luier moest doen.
Een feit wat dit voorstel niet echt aantrekkelijk maakte, zodat ik even aarzelde.
Doordat ik aarzelde keek Marga mij aan, en vroeg dan "toch, maar niet Xantia?"
Door deze vraag twijfelde ik nog meer, maar dan voelde ik mijn darmen in beweging komen.
Wat betekende dat de grote boodschap eraan kwam.
Deze constatering deed mij naar Marga kijken, en dan zei ik, " Marga ik ga nu naar het toilet om om te drukken".
"Als ik klaar ben., en hier terug kom mag je mij net als Renske vastleggen".
Waar ik er rekening mee hield dat Marga me nu tegen zou houden, maar tot mijn verbazing, en vooral opluchting gebeurde dat niet.
Sterker nog, door haar hulp hield ik alles binnen tot ik op de wc zat, maar toen ik de sluizen, figuurlijk dan open zette liep ik direct leeg.
Hoewel dat deze keer heel bewust gebeurde.
Bovendien kon ik nu aan de hoeveelheid merken dat ik zowel mijn urine als mijn ontlasting al enige tijd had opgehouden.
Uiteindelijk was ik binnen 5 minuten helemaal klaar
Toen ik mijzelf even later had schoongepoetst wilde ik een nachtluier pakken, en terplekke omdoen, en me verder aankleden.
Opdat moment zei Marga, " Xantia als je vastgelegd wil worden betekend dit ook dat ik nu de luier bij jou omdoe, en je verder aankleed."
Nu dacht ik nog eens na, maar zei " Marga dan mag je me nu de luier omdoen aankleden, en naar bed helpen".
Nauwelijks had ik ingestemd of ik zag dat Marga talkpoeder, en de klaarliggende luier pakte.
Nu verwachte ik dat ik mijn billen op moest heffen, maar in plaats daarvan duwde Marga mij voorzichtig op mijn zij schoof de inmiddels geopende luier onder mij, en voorzag mijn billen dan van talkpoeder, waarna ik op mijn rug moest gaan liggen.

Dan trok ze de luier tot vlak onder de navel, strak, en plakte deze dicht.
Dan trok ze de romper omlaag, en drukte de knoopjes vast.
Toen ik ook de onesie aan had vroeg Marga om zowel mijn benen als mijn armen te strekken.
Nu voelde ik dat Marga de spalken naast mijn benen legde, en een riempje om mijn rechteronderbeen trok.
Toen deze goed zat deed ze hetzelfde bij mijn bovenbeen, en toen dat gebeurt was volgde dezelfde procedure aan de linkerkant.
Toen dat allemaal vastlag moest ik ook mijn armen iets van het lichaam languit leggen, en volgde hetzelfde proces.
Op het moment dat de spalken goed zaten pakte Marga de riemen, en maakte deze eerst aan de inkepingen van de spalken, en dan aan haken onder het bed vast.
Toen ik het één, en ander vroeg zei Marga, "Xantia los liggen betekend dat er een risico is dat jij jezelf kan verwonden, en dat wil je toch niet?"
Na deze opmerking knikte ik ten teken dat ik Marga begrepen had.
"Een ander gevaar is dat je probeert te draaien, en je je dan bezeert, en dat willen we ook niet Xantia".
Ook nu knikte ik dat ik Marga begrepen had, ondertussen merkte ik dat ik mijn benen als mijn armen niet meer kon buigen.
Ook merkte ik dat ik muurvast lag, zodat bewegen überhaupt onmogelijk was.
Toen me dit allemaal duidelijk was duwde Marga me een speen in de mond, en zette deze achter mijn hoofd vast.
Tot slot dekte Marga mij toe, en verliet dan onze kamer om dan zelf naar bed te gaan.

VRIJDAGMORGEN VROEG

Tegen al mijn verwachtingen in was mijn één na laatste nacht in Loosdrecht een goeie nacht.
Zodat ik deze ochtend uitgerust wakker werd.
Doordat het even duurde voor ik goed wakker was, duurde het ook even voor ik besefte dat ik vastlag, en hoe dat was gekomen.
Ondertussen werden ook Sanne, en Willemien wakker.
Nadat beide meiden hun ogen hadden uitgewreven zagen Renske, en ik dat ze beiden verbaasd naar ons lagen te kijken.
Even later stonden Sanne, en Willemien op om naar het toilet te gaan, en te douchen.
Hierbij viel het Renske, en mij ook nu weer op hoe zelfredzaam Willemien was.
Voor Renske, en ik het beseften had ze alles wat ze nodig had, en was ze de kamer uitgereden, tenminste?
Ineens stond ze naast ons, en vroeg dan " wat is er met jullie gebeurt?"
Door onze vastzittende spenen konden we niet praten, terwijl inmiddels ook Sanne ons vreemd aankeek.
Alsof zij water zag branden.
Ondertussen werd er op de deur geklopt, en ging deze na een , " kom maar binnen" van Sanne open.
Nauwelijks was de deur open of Willem, en Jeanette stapten binnen.
Binnengekomen zag Jeanette dat vooral Sanne vol vragen zat, terwijl Willem mij intussen van het dekbed, de riemen, en de spalken verloste,
Nu was ik benieuwd hoe onze spieren zouden reageren!

weer een heel mooi vervolg heer luierdromer mvg