luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 99 DAGJE LOENEN AAN DE VECHT
Uiteindelijk was om half 10 iedereen aan boord, en konden we vertrekken.
Waarbij ook nu iedereen van de mooie tocht genoot, en dan vooral van het landschap waar we doorheen kwamen.
Ook was er van tijd tot tijd koffie of thee, vaak met wat lekkers.
Ondertussen waren Renske Joost, en Carla al eens bij Guus gaan kijken die het schip bestuurde.
Terwijl Simon ondertussen het nodige over het pontje vertelde aan Paul Mirte Arjan, en Nelleke.
Wat alle kinderen machtig vonden, terwijl ook Mirte Paul Joost, en Arjan aangaven dat deze week voor herhaling vatbaar was.
Dat Jan, en Kimberley in stilte al bezig waren met onze volgende zeilactiviteit wist op dat nog bijna niemand.
Wel merkte ik dat Kimberley, en Jan al aan verschillende deelnemers gevraagd hadden wat ze van deze week tot nu vonden.
Zoals verwacht kregen ze alleen positieve reacties.
Terwijl ook Guus, en Heleen al hadden gemerkt dat niet alleen Marjolein Olaf Jan-Willem, en ik positief waren, maar dat dit gold voor de hele club.
Inclusief Kimberley, en Jan.
Terwijl Loenen aan de Vecht steeds dichterbij kwam, was de algemene conclusie dat de zeilweek tot nu toe goed was bevallen.
Wat de kans dat we volgend jaar hier opnieuw als club zouden komen behoorlijk vergrote.
Dat merkend nam Simon het woord, en vertelde namens de crew dat zij ons een positieve groep vonden, en het hun opviel dat er geen onderscheid werd gemaakt tussen de leden met, en de leden zonder beperking.
Waarna hij tot veler verbazing vervolgde," bovendien hebben we ook aan andere leden wel gezien dat jullie lang niet perfect zijn".
Op deze opmerking wilden een aantal jongens reageren, maar Simon vervolgde al!
"Jongelui de perfecte mens bestaat niet, ook wij zijn dus niet perfect".
"Anders gezegd lopen niet alleen de leden van jullie club die tot onze doelgroep behoren, maar ook de rest van de groep wel eens tegen de grenzen van hun kunnen aan.
Nu moest ik terwijl Loenen Aan De Vecht rap dichterbij kwam toegeven dat wat Simon net vertelde ook mij al was opgevallen.
Waarbij zoals Simon al gezegd had, het zeilen voor iedereen nieuw was, maar verbaasde het mij nog meer dat ook Renske Paul Jeroen, maar ook Nelleke dit beaamde.
Waarna ook Willemien, en Sanne erkenden dat ze ook deze keer een hoop nieuwe dingen geleerd hadden.
Ondertussen lag Loenen aan de Vecht voor ons, zodat wij ook nu onze ogen uitkeken.
Hier aangekomen keken we eerst wandelend door het dorp nieuwsgierig rond.
Om na een uurtje richting het restaurant te gaan, waar we na binnenkomst direct naar de voor ons gereserveerde tafels gebracht werden.
Daar aangekomen viel het mij direct op dat er op verschillende plaatsen geen stoelen stonden.
Iers wat mij even verbaasde, maar al snel drong het tot me door dat hier de rolstoelen konden aanschuiven.
Direct toen ik ging zitten merkte ik dat ik inmiddels zo nat was dat ik direct moest verschonen, maar pas toen ik weer opstond merkte ik dat er wat aan mijn billen plakte.
Direct drong het tot mij door dat ik of tijdens de tocht naar Loenen aan de Vecht of tijdens de wandeling ongemerkt gepoept had.
Omdat ik ondanks de aanwezigheid van een invalidetoilet waarschijnlijk staande moest verschonen keek ik de aanwezige ouders aan!
Om dan terwijl ik een knalrood hoofd kreeg te vragen wie mij wilde helpen.
Nog voor ik was uitgesproken, en mijn spullen pakte zag ik Willem, en Hein opstaan, die mij beduide hen te volgen.
Iets wat ik zonder aarzelen deed.
Aangekomen op het invalidetoilet merkte ik direct dat ik de hulp van beide vaders nodig zou hebben.
Dat beseffende pakte ik die hulp ook met beide handen aan, terwijl beide heren me nog een duidelijk maakte dat schaamte van mijn kant totaal niet nodig was.
Terwijl ik verschoond werd merkte ik dat de andere jongens, en meiden die het aanging inmiddels in de rij stonden.
Terwijl ik klaar was, en nu mijn handen stond te wassen begreep ik dat deze keer ook Olaf, en zelfs Marjolein nat waren.
Terwijl Marjolein voor het eerst sinds we in Loosdrecht waren in haar luier gepoept had.
Wat ik pas begreep toen ze even later weer bij de tafel aanschoof.
Toen zij weer zaten mochten we allemaal een pannenkoek uitzoeken, waarna toen dat gebeurt was bij de degene die het nodig hadden een slab werd omgedaan.
Dit deed niet alleen mij, maar ook Marjolein, en Olaf rood worden.
Toen Simon de rode hoofden opmerkte vertelde Simon dat Sailwise hier bijna wekelijks kwam, en de bediening de organisatie dus kende.
Zodat wij ons nergens voor hoefden te schamen, terwijl Simon vertelde, " het gebeurt hierbij regelmatig dat de begeleiders of vrijwilligers de pannenkoeken moeten snijden".
"Of zelfs moeten helpen met eten, dus wat is het probleem?"
Terwijl Simon vertelde keek hij met een schuinoog naar Olaf Marjolein, en Jan-Willem.
Waarna Jan-Willem knikte, en dan vertelde van het uitstapje naar het pannenkoekenhuis, een paar maanden geleden.
Terwijl Olaf aanvulde, " mensen ondanks dat het langzamer gaat, lukt het me wel".
Dat Olaf niet teveel gezegd had bleek Simon al snel, net als Guus die het ook gehoord, en gezien had.
Wat werd bevestigd toen de pannenkoeken geserveerd werden.
Dat de meeste die een slab omhadden deze ook gebruikten merkte ik al snel, maar ook dat niemand hier om maalde.
Terwijl het mij ook nu opviel dat ook het personeel niet reageerde, hoewel het wel gezien werd.
Terwijl ook ik zag dat behalve Jan-Willem iedereen zelf zat te eten, terwijl Mirte nog eens het verhaal van eerder dit jaar vertelde zag iedereen dat zowel Olaf als Marjolein zich best redde
Ook al was hun slab bittere noodzaak.
Ondertussen zag ik ook dat Hein Jan-Willem zat te helpen, zodat toen ik een stukje ham-kaas pannenkoek weg hapte, ik zag dat Hein de pannenkoek voor Jan-Willem in stukjes had gesneden, en nu de eerste hap naar Jan-Willem zijn mond bracht.
Die het stukje pannenkoek er gretig af hapte.
Tijdens het eten merkte Jan-Willem dat het eten, en dan vooral het slikken iets makkelijker ging dan het afgelopen jaar.
Waardoor de slab wel vies werd, maar minder dan verwacht, terwijl ook het drinken beter ging, en hij de tuitbeker zelf kon hanteren.
Aan zijn reactie merkte ik dat ook dit voor hem een positieve ontwikkeling was, terwijl ook ik mijn tuitbekerkoffie leegdronk.
Uiteindelijk duurde de pannenkoekenlunch bijna 2 uur, waarna het tijd was voor het vervolg van de wandeling door Loenen aan de Vecht, en er ook nu souvenirs gescoord konden worden.
Toen we van tafel mochten merkte ik direct dat zowel Olaf als Marjolein hun rollator wilde pakken, maar dat ze op dringend advies van Simon, en alle ouders in hun rolstoel bleven zitten.
Waarna we aan het vervolg van de wandeling door Loenen aan de vecht begonnen, wat de meeste deelnemers wel konden waarderen.
Uiteindelijk werd het verblijf in Loenen aan de vecht afgesloten met een ijsje, en een groepsfoto, waarna de terugweg naar de haven werd ingeslagen.
Waar we na 20 minuten tegen 4 uur aankwamen, en aan boord gingen.
Om al snel de trossen los te gooien, en aan de terugweg naar het eiland te beginnen.
Nauwelijks de haven uitgevaren merkte ik dat verschillende deelnemers in slaap waren gevallen, of dreigde te vallen.
Hoewel ik ook moe werd, wilde ik nu niet slapen, maar sloot uiteindelijk ongewild mijn ogen.
Om nauwelijks ingedommeld te merken dat dit toch niet de bedoeling was.
Uiteindelijk was om half 10 iedereen aan boord, en konden we vertrekken.
Waarbij ook nu iedereen van de mooie tocht genoot, en dan vooral van het landschap waar we doorheen kwamen.
Ook was er van tijd tot tijd koffie of thee, vaak met wat lekkers.
Ondertussen waren Renske Joost, en Carla al eens bij Guus gaan kijken die het schip bestuurde.
Terwijl Simon ondertussen het nodige over het pontje vertelde aan Paul Mirte Arjan, en Nelleke.
Wat alle kinderen machtig vonden, terwijl ook Mirte Paul Joost, en Arjan aangaven dat deze week voor herhaling vatbaar was.
Dat Jan, en Kimberley in stilte al bezig waren met onze volgende zeilactiviteit wist op dat nog bijna niemand.
Wel merkte ik dat Kimberley, en Jan al aan verschillende deelnemers gevraagd hadden wat ze van deze week tot nu vonden.
Zoals verwacht kregen ze alleen positieve reacties.
Terwijl ook Guus, en Heleen al hadden gemerkt dat niet alleen Marjolein Olaf Jan-Willem, en ik positief waren, maar dat dit gold voor de hele club.
Inclusief Kimberley, en Jan.
Terwijl Loenen aan de Vecht steeds dichterbij kwam, was de algemene conclusie dat de zeilweek tot nu toe goed was bevallen.
Wat de kans dat we volgend jaar hier opnieuw als club zouden komen behoorlijk vergrote.
Dat merkend nam Simon het woord, en vertelde namens de crew dat zij ons een positieve groep vonden, en het hun opviel dat er geen onderscheid werd gemaakt tussen de leden met, en de leden zonder beperking.
Waarna hij tot veler verbazing vervolgde," bovendien hebben we ook aan andere leden wel gezien dat jullie lang niet perfect zijn".
Op deze opmerking wilden een aantal jongens reageren, maar Simon vervolgde al!
"Jongelui de perfecte mens bestaat niet, ook wij zijn dus niet perfect".
"Anders gezegd lopen niet alleen de leden van jullie club die tot onze doelgroep behoren, maar ook de rest van de groep wel eens tegen de grenzen van hun kunnen aan.
Nu moest ik terwijl Loenen Aan De Vecht rap dichterbij kwam toegeven dat wat Simon net vertelde ook mij al was opgevallen.
Waarbij zoals Simon al gezegd had, het zeilen voor iedereen nieuw was, maar verbaasde het mij nog meer dat ook Renske Paul Jeroen, maar ook Nelleke dit beaamde.
Waarna ook Willemien, en Sanne erkenden dat ze ook deze keer een hoop nieuwe dingen geleerd hadden.
Ondertussen lag Loenen aan de Vecht voor ons, zodat wij ook nu onze ogen uitkeken.
Hier aangekomen keken we eerst wandelend door het dorp nieuwsgierig rond.
Om na een uurtje richting het restaurant te gaan, waar we na binnenkomst direct naar de voor ons gereserveerde tafels gebracht werden.
Daar aangekomen viel het mij direct op dat er op verschillende plaatsen geen stoelen stonden.
Iers wat mij even verbaasde, maar al snel drong het tot me door dat hier de rolstoelen konden aanschuiven.
Direct toen ik ging zitten merkte ik dat ik inmiddels zo nat was dat ik direct moest verschonen, maar pas toen ik weer opstond merkte ik dat er wat aan mijn billen plakte.
Direct drong het tot mij door dat ik of tijdens de tocht naar Loenen aan de Vecht of tijdens de wandeling ongemerkt gepoept had.
Omdat ik ondanks de aanwezigheid van een invalidetoilet waarschijnlijk staande moest verschonen keek ik de aanwezige ouders aan!
Om dan terwijl ik een knalrood hoofd kreeg te vragen wie mij wilde helpen.
Nog voor ik was uitgesproken, en mijn spullen pakte zag ik Willem, en Hein opstaan, die mij beduide hen te volgen.
Iets wat ik zonder aarzelen deed.
Aangekomen op het invalidetoilet merkte ik direct dat ik de hulp van beide vaders nodig zou hebben.
Dat beseffende pakte ik die hulp ook met beide handen aan, terwijl beide heren me nog een duidelijk maakte dat schaamte van mijn kant totaal niet nodig was.
Terwijl ik verschoond werd merkte ik dat de andere jongens, en meiden die het aanging inmiddels in de rij stonden.
Terwijl ik klaar was, en nu mijn handen stond te wassen begreep ik dat deze keer ook Olaf, en zelfs Marjolein nat waren.
Terwijl Marjolein voor het eerst sinds we in Loosdrecht waren in haar luier gepoept had.
Wat ik pas begreep toen ze even later weer bij de tafel aanschoof.
Toen zij weer zaten mochten we allemaal een pannenkoek uitzoeken, waarna toen dat gebeurt was bij de degene die het nodig hadden een slab werd omgedaan.
Dit deed niet alleen mij, maar ook Marjolein, en Olaf rood worden.
Toen Simon de rode hoofden opmerkte vertelde Simon dat Sailwise hier bijna wekelijks kwam, en de bediening de organisatie dus kende.
Zodat wij ons nergens voor hoefden te schamen, terwijl Simon vertelde, " het gebeurt hierbij regelmatig dat de begeleiders of vrijwilligers de pannenkoeken moeten snijden".
"Of zelfs moeten helpen met eten, dus wat is het probleem?"
Terwijl Simon vertelde keek hij met een schuinoog naar Olaf Marjolein, en Jan-Willem.
Waarna Jan-Willem knikte, en dan vertelde van het uitstapje naar het pannenkoekenhuis, een paar maanden geleden.
Terwijl Olaf aanvulde, " mensen ondanks dat het langzamer gaat, lukt het me wel".
Dat Olaf niet teveel gezegd had bleek Simon al snel, net als Guus die het ook gehoord, en gezien had.
Wat werd bevestigd toen de pannenkoeken geserveerd werden.
Dat de meeste die een slab omhadden deze ook gebruikten merkte ik al snel, maar ook dat niemand hier om maalde.
Terwijl het mij ook nu opviel dat ook het personeel niet reageerde, hoewel het wel gezien werd.
Terwijl ook ik zag dat behalve Jan-Willem iedereen zelf zat te eten, terwijl Mirte nog eens het verhaal van eerder dit jaar vertelde zag iedereen dat zowel Olaf als Marjolein zich best redde
Ook al was hun slab bittere noodzaak.
Ondertussen zag ik ook dat Hein Jan-Willem zat te helpen, zodat toen ik een stukje ham-kaas pannenkoek weg hapte, ik zag dat Hein de pannenkoek voor Jan-Willem in stukjes had gesneden, en nu de eerste hap naar Jan-Willem zijn mond bracht.
Die het stukje pannenkoek er gretig af hapte.
Tijdens het eten merkte Jan-Willem dat het eten, en dan vooral het slikken iets makkelijker ging dan het afgelopen jaar.
Waardoor de slab wel vies werd, maar minder dan verwacht, terwijl ook het drinken beter ging, en hij de tuitbeker zelf kon hanteren.
Aan zijn reactie merkte ik dat ook dit voor hem een positieve ontwikkeling was, terwijl ook ik mijn tuitbekerkoffie leegdronk.
Uiteindelijk duurde de pannenkoekenlunch bijna 2 uur, waarna het tijd was voor het vervolg van de wandeling door Loenen aan de Vecht, en er ook nu souvenirs gescoord konden worden.
Toen we van tafel mochten merkte ik direct dat zowel Olaf als Marjolein hun rollator wilde pakken, maar dat ze op dringend advies van Simon, en alle ouders in hun rolstoel bleven zitten.
Waarna we aan het vervolg van de wandeling door Loenen aan de vecht begonnen, wat de meeste deelnemers wel konden waarderen.
Uiteindelijk werd het verblijf in Loenen aan de vecht afgesloten met een ijsje, en een groepsfoto, waarna de terugweg naar de haven werd ingeslagen.
Waar we na 20 minuten tegen 4 uur aankwamen, en aan boord gingen.
Om al snel de trossen los te gooien, en aan de terugweg naar het eiland te beginnen.
Nauwelijks de haven uitgevaren merkte ik dat verschillende deelnemers in slaap waren gevallen, of dreigde te vallen.
Hoewel ik ook moe werd, wilde ik nu niet slapen, maar sloot uiteindelijk ongewild mijn ogen.
Om nauwelijks ingedommeld te merken dat dit toch niet de bedoeling was.
Laatst bewerkt: