Nog niet klaar Aansterken in het verpleeghuis
- Onderwerp starter Storytimezz
- Startdatum
pammpammpamm
Beginneling
Komt er nog een vervolg?
anoniem444
Toplid
Wat een mooi verhaal zeg ga zo door en super intressant om te lezen lijkt mij leuk als er een vervolg kom.
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Vindt ik ook, helaas is de schrijver al meer dan 4 maanden offline
Storytimezz
Toplid
Sorry dat het zo lang heeft geduurd, maar hier is dan eindelijk het vervolg. Ik hoop nog wat tijd te vinden om de rest ook te schrijven.
---------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 7
Gisteren ben ik officieel overgegaan naar de andere vleugel speciaal voor jongeren. De kamer waarin ik terecht ben gekomen kan ik eigenlijk alleen maar omschrijven als een kinderkamer. Liggend vanuit mijn bed kijk ik tegen een blauw plafond met daarop wolken geschilderd. De muren zijn versierd met poppetjes en lijken geïnspireerd op Mario brothers. Verder staat er een kast en ook een verschoningstafel en luieremmer ontbreken niet.
Eigenlijk was het plan om maar even een luier te dragen tot ik weer zelfstandig naar het toilet kan lopen, maar daar lijkt verandering in te zijn gekomen. Zo is vannochtend Amy weer even langsgelopen voordat ze uitklokte om me te verschonen. Ook toen ik het aankaartte bij andere zusters wuifden ze het weg, ik heb immers niet voor niets een luier aan zeggen ze dan. Dan voel ik me opeens heel klein, want ja, ik lig daar inderdaad in een natte luier te wachten op een verschoning. En als ik bijna door de stapel luiers heen ben, wordt deze gewoon weer aangevuld.
Ik hoor voetstappen richting mijn deur lopen en besluit de tv alvast uit te zetten. Vandaag ga ik voor het eerst naar revalidatie en wat oefeningen doen om weer fit te worden. Na een keer kloppen zwaait de deur open.
“Goedemorgen, je mag meelopen naar de fysiotherapeut,” zegt Anna zo vrolijk als altijd.
“Top, ik kom eraan. Moet ik me nog omkleden?” antwoord ik als ik uit mijn bed stap. Ik loop nog in mijn donkerblauwe pyjama. Niet echt heel sportief dus.
Anna loopt naar me toe en trekt mijn pyjama broek een stukje omlaag om mijn luier te controleren. Beschaamd kijk ik maar naar het plafond. “Nee hoor, dit is prima en je luier kan ook nog even mee. Achteraf kan ik je wassen en verder helpen aankleden. Loop maar mee.”
Samen gaan we de gang over naar de behandelkamer. Daar stelt ze me voor aan Daan de fysiotherapeut alvorens ze weer snel vertrekt. De fysiotherapeut is een wat oudere man met een baardje en heeft zogezegd al meer dan twintig jaar ervaring in zijn vakgebied. Vriendelijk richt hij zich tot me.
“Hallo jongen, neem maar vast plaats op die stoel daar,” zegt hij wijzend naar een simpele stoel in het midden van de kamer. “Ik kom er zo aan.”
Rustig loop ik naar de stoel. Ten opzichte van een paar dagen eerder voel ik me al een stuk beter, lopen gaat wel aardig en ik ben blij weer een beetje in beweging te komen. Ik ga zitten en merk dat de luier mijn benen een beetje uit elkaar duwt. Eerst antwoord ik nog een paar vragen over mijn sportverleden en zie ik de fysio dit allemaal noteren. Ik weet niet of hij de luier heeft opgemerkt, maar het komt gelukkig niet ter sprake.
“Okay, klaar om wat oefeningen te doen?” vraagt hij vervolgens. Hij loopt met zijn klembord mijn kant op en gaat voor me staan. “Laten we beginnen met het optillen en strekken van je been. Eerst je linker vijf maal en dan je rechter vijf maal.”
Ik knik dat ik het begrepen heb en til mijn benen op. Heel veel uitdaging is het niet en na afloop kijk ik vragend naar Daan.
“Uitstekend, nu hetzelfde voor je armen. Eerst je linker arm vijf keer optillen, en dan je rechterarm.”
Ook dit gaat me probleemloos af. “Volgens mij kan ik wel iets zwaarders aan,” zeg ik als ik klaar ben.
“Ja, je hebt ook gelijk. Ik val een beetje in mijn standaard riedeltje. Je zei dat je wel eens naar de sportschool ging, wat voor oefeningen deed je dan?”
“Echt van alles, bankdrukken, squats, roeien, armen, noem het maar op,” zeg ik wat enthousiaster.
“Okay, daar kunnen we wel mee werken. Volgens mij hebben we nog wel ergens wat halters liggen,” zegt Daan terwijl hij richting de kasten loopt.
Zo is het ijs gebroken en de rest van de sessie is best een gezellige training. Ik doe vier oefeningen onder zijn toeziend oog. Niet zo zwaar als normaal natuurlijk en de gewichten gaan ook maar tot acht kilo, maar toch genoeg om flink afgemat te zijn. Achteraf heb ik zoveel dorst dat ik een hele bidon in een keer leegdrink.
Ik gok dat ze sessie zo’n vijfenveertig minuten geduurd heeft als Anna me weer komt ophalen. Samen lopen we terug naar mijn kamer en helpt ze me in de badkamer uitkleden om te wassen. Een voor een maakt ze de plakkers van mijn luier los tot deze met een doffe plof op de grond valt. Ik herinner me dat ik een paar kleine plasjes heb laten lopen, maar verbaas me eigenlijk hoe vol hij wel niet gezeten moet hebben. Anna maakt er geen probleem van en rolt de luier op.
Net als ik onder de douche wil stappen pakt ze mijn arm vast.
“Zo te zien moeten we je benen weer even scheren, anders begin je staks weer op een grote jongen te lijken,” zegt Anna speels maar toch met een strenge ondertoon. “Ik zal een lekker warm bad klaarzetten, dan kan ik meteen alles weer bijwerken voor je.”
Schaapachtig knik ik instemmend. Veel energie heb ik niet meer over om er tegenin te gaan en een warm bad klinkt best wel prettig. Dus neem ik plaats in bad en kijk ik toe hoe de zuster een scheermes langs alle delen van mijn lichaam haalt. Ze is hier heel behendig in en niet veel later zie ik de kleine stoppeltjes en de resten scheerschuim door het afvoerputje wegstromen.
Anna heeft door dat ik vrij moe ben en helpt me na het wassen weer in bed om een middagdutje te doen. “Slaap zacht stoere jongen,” fluistert ze in mijn oor voor ze een kusje op mijn voorhoofd geeft. Ik word weer warm van schaamte en binnen mum van tijd val ik in slaap.
---------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 7
Gisteren ben ik officieel overgegaan naar de andere vleugel speciaal voor jongeren. De kamer waarin ik terecht ben gekomen kan ik eigenlijk alleen maar omschrijven als een kinderkamer. Liggend vanuit mijn bed kijk ik tegen een blauw plafond met daarop wolken geschilderd. De muren zijn versierd met poppetjes en lijken geïnspireerd op Mario brothers. Verder staat er een kast en ook een verschoningstafel en luieremmer ontbreken niet.
Eigenlijk was het plan om maar even een luier te dragen tot ik weer zelfstandig naar het toilet kan lopen, maar daar lijkt verandering in te zijn gekomen. Zo is vannochtend Amy weer even langsgelopen voordat ze uitklokte om me te verschonen. Ook toen ik het aankaartte bij andere zusters wuifden ze het weg, ik heb immers niet voor niets een luier aan zeggen ze dan. Dan voel ik me opeens heel klein, want ja, ik lig daar inderdaad in een natte luier te wachten op een verschoning. En als ik bijna door de stapel luiers heen ben, wordt deze gewoon weer aangevuld.
Ik hoor voetstappen richting mijn deur lopen en besluit de tv alvast uit te zetten. Vandaag ga ik voor het eerst naar revalidatie en wat oefeningen doen om weer fit te worden. Na een keer kloppen zwaait de deur open.
“Goedemorgen, je mag meelopen naar de fysiotherapeut,” zegt Anna zo vrolijk als altijd.
“Top, ik kom eraan. Moet ik me nog omkleden?” antwoord ik als ik uit mijn bed stap. Ik loop nog in mijn donkerblauwe pyjama. Niet echt heel sportief dus.
Anna loopt naar me toe en trekt mijn pyjama broek een stukje omlaag om mijn luier te controleren. Beschaamd kijk ik maar naar het plafond. “Nee hoor, dit is prima en je luier kan ook nog even mee. Achteraf kan ik je wassen en verder helpen aankleden. Loop maar mee.”
Samen gaan we de gang over naar de behandelkamer. Daar stelt ze me voor aan Daan de fysiotherapeut alvorens ze weer snel vertrekt. De fysiotherapeut is een wat oudere man met een baardje en heeft zogezegd al meer dan twintig jaar ervaring in zijn vakgebied. Vriendelijk richt hij zich tot me.
“Hallo jongen, neem maar vast plaats op die stoel daar,” zegt hij wijzend naar een simpele stoel in het midden van de kamer. “Ik kom er zo aan.”
Rustig loop ik naar de stoel. Ten opzichte van een paar dagen eerder voel ik me al een stuk beter, lopen gaat wel aardig en ik ben blij weer een beetje in beweging te komen. Ik ga zitten en merk dat de luier mijn benen een beetje uit elkaar duwt. Eerst antwoord ik nog een paar vragen over mijn sportverleden en zie ik de fysio dit allemaal noteren. Ik weet niet of hij de luier heeft opgemerkt, maar het komt gelukkig niet ter sprake.
“Okay, klaar om wat oefeningen te doen?” vraagt hij vervolgens. Hij loopt met zijn klembord mijn kant op en gaat voor me staan. “Laten we beginnen met het optillen en strekken van je been. Eerst je linker vijf maal en dan je rechter vijf maal.”
Ik knik dat ik het begrepen heb en til mijn benen op. Heel veel uitdaging is het niet en na afloop kijk ik vragend naar Daan.
“Uitstekend, nu hetzelfde voor je armen. Eerst je linker arm vijf keer optillen, en dan je rechterarm.”
Ook dit gaat me probleemloos af. “Volgens mij kan ik wel iets zwaarders aan,” zeg ik als ik klaar ben.
“Ja, je hebt ook gelijk. Ik val een beetje in mijn standaard riedeltje. Je zei dat je wel eens naar de sportschool ging, wat voor oefeningen deed je dan?”
“Echt van alles, bankdrukken, squats, roeien, armen, noem het maar op,” zeg ik wat enthousiaster.
“Okay, daar kunnen we wel mee werken. Volgens mij hebben we nog wel ergens wat halters liggen,” zegt Daan terwijl hij richting de kasten loopt.
Zo is het ijs gebroken en de rest van de sessie is best een gezellige training. Ik doe vier oefeningen onder zijn toeziend oog. Niet zo zwaar als normaal natuurlijk en de gewichten gaan ook maar tot acht kilo, maar toch genoeg om flink afgemat te zijn. Achteraf heb ik zoveel dorst dat ik een hele bidon in een keer leegdrink.
Ik gok dat ze sessie zo’n vijfenveertig minuten geduurd heeft als Anna me weer komt ophalen. Samen lopen we terug naar mijn kamer en helpt ze me in de badkamer uitkleden om te wassen. Een voor een maakt ze de plakkers van mijn luier los tot deze met een doffe plof op de grond valt. Ik herinner me dat ik een paar kleine plasjes heb laten lopen, maar verbaas me eigenlijk hoe vol hij wel niet gezeten moet hebben. Anna maakt er geen probleem van en rolt de luier op.
Net als ik onder de douche wil stappen pakt ze mijn arm vast.
“Zo te zien moeten we je benen weer even scheren, anders begin je staks weer op een grote jongen te lijken,” zegt Anna speels maar toch met een strenge ondertoon. “Ik zal een lekker warm bad klaarzetten, dan kan ik meteen alles weer bijwerken voor je.”
Schaapachtig knik ik instemmend. Veel energie heb ik niet meer over om er tegenin te gaan en een warm bad klinkt best wel prettig. Dus neem ik plaats in bad en kijk ik toe hoe de zuster een scheermes langs alle delen van mijn lichaam haalt. Ze is hier heel behendig in en niet veel later zie ik de kleine stoppeltjes en de resten scheerschuim door het afvoerputje wegstromen.
Anna heeft door dat ik vrij moe ben en helpt me na het wassen weer in bed om een middagdutje te doen. “Slaap zacht stoere jongen,” fluistert ze in mijn oor voor ze een kusje op mijn voorhoofd geeft. Ik word weer warm van schaamte en binnen mum van tijd val ik in slaap.
Laatst bewerkt:
Djpioneer
Superlid
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Geeft helemaal niets, dat het even duurde.
Ook al dacht ik soms zou het verhaal nog doorgaan?
Viel me wel op dat er in het begin van het verhaal theut in plaats van therapeut staat.
Nou ja kan gebeuren, kijk uit naar het vervolg
Ook al dacht ik soms zou het verhaal nog doorgaan?
Viel me wel op dat er in het begin van het verhaal theut in plaats van therapeut staat.
Nou ja kan gebeuren, kijk uit naar het vervolg
anoniem444
Toplid
Wat een mooi verhaal weer ga zo door!
Storytimezz
Toplid
Hoofdstuk 8
Om klokslag twee uur staat Anna weer in mijn kamer om me wakker te maken en op te halen voor zwemles en recreatiezwemmen met de hele groep. Ze laat er geen gras over groeien en slaat meteen mijn deken weg.
“Zo te zien ben je wel toe aan een verschoning,” zegt Anna speels tikkend op mijn luier.
Nog half slapend kreun ik verbaasd en kijk naar beneden. Ik kan me niet herinneren in mijn luier geplast te hebben, maar hij is inderdaad een beetje verkleurd. Misschien heb ik dan toch per ongeluk wat laten lopen in mijn slaap?
“Nu even meewerken en je beentjes omhoog,” commandeert ze.
Ik luister en voel hoe ze behendig de luier wegvouwt en mijn schaamstreek schoonveegt. Met een hand tilt ze mijn plasser omhoog en met de andere neemt ze ook deze goed af. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is voel ik dat mijn plasser niet eens meer reageert of stijf wordt. Nog geen minuut later is alles weer gepoederd en ingepakt in een nieuwe luier met piraten print. Omdat we zo gaan zwemmen, aldus Anna. Ik krijg mijn standaard outfit bestaande uit een romper en een tuinbroek aan en mag meelopen naar de bus.
“Ik heb helemaal geen zwembroek bij me,” schiet me te binnen als we door de deur lopen.
“Geeft niet, dat heb ik allemaal al geregeld voor je,” stelt ze me gerust. “Er gaat een tas mee waar alles in zit wat je nodig hebt. Je zwembroek kan je bij de kleedkamers van me krijgen.”
“Okay, top,” zeg ik gerustgesteld.
Voor de bus aangekomen maken we rijen van twee. Ik kom naast een flink jongere jongen te staan die ook nog geen vaste buspartner heeft. Hij heeft net als ik een tuinbroek aan. Ik kijk nog eens goed en zie dat zijn kont wat dikker is dan normaal. Ik zucht zacht, zo zal het er bij mij dus ook wel uitzien. Gelukkig gaan we zo de bus in en hoef ik niet zo over straat.
De busrit duurde niet heel lang en het zwembad was maar twee dorpen verderop. In de bus raakte ik aan de praat met de jongen over Fortnite. Hij vond het geweldig dat ik daar ook vanaf wist, al moet ik eerlijk bekennen dat ik het maar een paar keer gespeeld heb en het meer ken van de memes.
In het zwembad worden we opgedeeld in vier groepen voor de vier kleedkamers. Dit gebeurd ongeveer op basis van geslacht en leeftijd. De meeste oudere kinderen mogen apart in een kleedruimte zonder begeleiding. Ik hoor blijkbaar bij de rest en Anna wuift me om haar te volgen naar de kleedkamer met vooral de wat jongere jongens.
Anna richt zich naar de groep: “Jullie mogen je alvast omkleden. Als je klaar bent kan je doorlopen naar de douches. Als je een luier om hebt mag je hier zodirect in de rij gaan staan en help ik je verder.” Vervolgens richt ze zich op mij: “Van jou verwacht ik dat je de rest een beetje helpt, dan ben jij als laatste aan de beurt.”
Ik knik dat ik het gehoord heb en kijk in het rond. Om me heen staan een tiental kinderen die stoeien met de gesp van hun broek of tuinbroek. Enigzins onwennig hurk ik door mijn knieën en verlos ik iemand uit zijn tuinbroek na wat geklier met de gespen. Daarna ga ik het rijtje af en krijg ik er zelfs wat behendigheid in.
Achter mijn rug om haalt Anna de inbouwkast van het slot en klapt een commode neer. Vervolgens legt ze twee stapels zwemluiers klaar en scant ze de ruimte. Ze kan nog niemand in een zwemluier hijsen en laat haar oog op mij vallen. Aandachtig kijkt ze naar me en dan gniffelt ze even. Als hij zo hurkt lijkt het net alsof hij moet poepen, denkt ze. Plots wordt ze aan der mouw getrokken en staat de eerste klaar om verschoont te worden. Aan het werk dus.
Als ik ook de laatste jongen heb geholpen met uitkleden, begin ik bij mezelf. Mijn schoenen heb ik zo uit, idem voor de tuinbroek. De romper besluit ik nog even aan te houden en ik neem plaats op een van de bankjes. Anna is nog wel even bezig denk ik en ik kijk hoe ze methodisch aan het werk is.
Als ze de rij heeft weggewerkt komt ze mijn kant op.
“Moet jij niet in je luier in de rij staan?” zegt ze uitdagend.
“Ik denk ik wacht even rustig tot er plek is,” antwoord ik.
“Vooruit dan maar, kom maar mee,” instrueerd ze als ze naar de commode loopt. “Normaal hebben we geen zwemluiers in jouw maat, maar ik heb toch wat voor je geregeld.” Ze pakt een nieuw pak uit de tas en laat hem zien. “Het zijn extra grote broekjes met Cars print uit Amerika, schatttig he.” Met glinsterende ogen houdt ze me een rood broekje voor met Lighning McQueen erop.
Met een mond vol tanden beaam ik dat ze inderdaad wel schattig zijn. Misschien wel een beetje te schattig. Als ik vijftien jaar jonger had geweest, had ik ze misschien wel tof gevonden denk ik bij mezelf. Toch heb ik geen beter alternatief en laat ik me door Anna op de commode begeleiden. Daar maakt ze mijn luier los, net zoals ze bij de andere kinderen heeft gedaan. Vervolgens gooit ze hem in de uitpuilende luieremmer en laat ze me in de fel rode zwemluier stappen. Tevreden met het resultaat geeft ze me een aai over mijn bol en stuurt ze me als laatste de deur door richting het bad.
Om klokslag twee uur staat Anna weer in mijn kamer om me wakker te maken en op te halen voor zwemles en recreatiezwemmen met de hele groep. Ze laat er geen gras over groeien en slaat meteen mijn deken weg.
“Zo te zien ben je wel toe aan een verschoning,” zegt Anna speels tikkend op mijn luier.
Nog half slapend kreun ik verbaasd en kijk naar beneden. Ik kan me niet herinneren in mijn luier geplast te hebben, maar hij is inderdaad een beetje verkleurd. Misschien heb ik dan toch per ongeluk wat laten lopen in mijn slaap?
“Nu even meewerken en je beentjes omhoog,” commandeert ze.
Ik luister en voel hoe ze behendig de luier wegvouwt en mijn schaamstreek schoonveegt. Met een hand tilt ze mijn plasser omhoog en met de andere neemt ze ook deze goed af. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is voel ik dat mijn plasser niet eens meer reageert of stijf wordt. Nog geen minuut later is alles weer gepoederd en ingepakt in een nieuwe luier met piraten print. Omdat we zo gaan zwemmen, aldus Anna. Ik krijg mijn standaard outfit bestaande uit een romper en een tuinbroek aan en mag meelopen naar de bus.
“Ik heb helemaal geen zwembroek bij me,” schiet me te binnen als we door de deur lopen.
“Geeft niet, dat heb ik allemaal al geregeld voor je,” stelt ze me gerust. “Er gaat een tas mee waar alles in zit wat je nodig hebt. Je zwembroek kan je bij de kleedkamers van me krijgen.”
“Okay, top,” zeg ik gerustgesteld.
Voor de bus aangekomen maken we rijen van twee. Ik kom naast een flink jongere jongen te staan die ook nog geen vaste buspartner heeft. Hij heeft net als ik een tuinbroek aan. Ik kijk nog eens goed en zie dat zijn kont wat dikker is dan normaal. Ik zucht zacht, zo zal het er bij mij dus ook wel uitzien. Gelukkig gaan we zo de bus in en hoef ik niet zo over straat.
De busrit duurde niet heel lang en het zwembad was maar twee dorpen verderop. In de bus raakte ik aan de praat met de jongen over Fortnite. Hij vond het geweldig dat ik daar ook vanaf wist, al moet ik eerlijk bekennen dat ik het maar een paar keer gespeeld heb en het meer ken van de memes.
In het zwembad worden we opgedeeld in vier groepen voor de vier kleedkamers. Dit gebeurd ongeveer op basis van geslacht en leeftijd. De meeste oudere kinderen mogen apart in een kleedruimte zonder begeleiding. Ik hoor blijkbaar bij de rest en Anna wuift me om haar te volgen naar de kleedkamer met vooral de wat jongere jongens.
Anna richt zich naar de groep: “Jullie mogen je alvast omkleden. Als je klaar bent kan je doorlopen naar de douches. Als je een luier om hebt mag je hier zodirect in de rij gaan staan en help ik je verder.” Vervolgens richt ze zich op mij: “Van jou verwacht ik dat je de rest een beetje helpt, dan ben jij als laatste aan de beurt.”
Ik knik dat ik het gehoord heb en kijk in het rond. Om me heen staan een tiental kinderen die stoeien met de gesp van hun broek of tuinbroek. Enigzins onwennig hurk ik door mijn knieën en verlos ik iemand uit zijn tuinbroek na wat geklier met de gespen. Daarna ga ik het rijtje af en krijg ik er zelfs wat behendigheid in.
Achter mijn rug om haalt Anna de inbouwkast van het slot en klapt een commode neer. Vervolgens legt ze twee stapels zwemluiers klaar en scant ze de ruimte. Ze kan nog niemand in een zwemluier hijsen en laat haar oog op mij vallen. Aandachtig kijkt ze naar me en dan gniffelt ze even. Als hij zo hurkt lijkt het net alsof hij moet poepen, denkt ze. Plots wordt ze aan der mouw getrokken en staat de eerste klaar om verschoont te worden. Aan het werk dus.
Als ik ook de laatste jongen heb geholpen met uitkleden, begin ik bij mezelf. Mijn schoenen heb ik zo uit, idem voor de tuinbroek. De romper besluit ik nog even aan te houden en ik neem plaats op een van de bankjes. Anna is nog wel even bezig denk ik en ik kijk hoe ze methodisch aan het werk is.
Als ze de rij heeft weggewerkt komt ze mijn kant op.
“Moet jij niet in je luier in de rij staan?” zegt ze uitdagend.
“Ik denk ik wacht even rustig tot er plek is,” antwoord ik.
“Vooruit dan maar, kom maar mee,” instrueerd ze als ze naar de commode loopt. “Normaal hebben we geen zwemluiers in jouw maat, maar ik heb toch wat voor je geregeld.” Ze pakt een nieuw pak uit de tas en laat hem zien. “Het zijn extra grote broekjes met Cars print uit Amerika, schatttig he.” Met glinsterende ogen houdt ze me een rood broekje voor met Lighning McQueen erop.
Met een mond vol tanden beaam ik dat ze inderdaad wel schattig zijn. Misschien wel een beetje te schattig. Als ik vijftien jaar jonger had geweest, had ik ze misschien wel tof gevonden denk ik bij mezelf. Toch heb ik geen beter alternatief en laat ik me door Anna op de commode begeleiden. Daar maakt ze mijn luier los, net zoals ze bij de andere kinderen heeft gedaan. Vervolgens gooit ze hem in de uitpuilende luieremmer en laat ze me in de fel rode zwemluier stappen. Tevreden met het resultaat geeft ze me een aai over mijn bol en stuurt ze me als laatste de deur door richting het bad.
Jackrussel
Toplid
Ga zo door
anoniem444
Toplid
Mooi vervolg ga zo door!