Nog niet klaar Aansterken in het verpleeghuis
- Onderwerp starter Storytimezz
- Startdatum
pammpammpamm
Beginneling
Komt er nog een vervolg?
anoniem444
Toplid
Wat een mooi verhaal zeg ga zo door en super intressant om te lezen lijkt mij leuk als er een vervolg kom.
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Vindt ik ook, helaas is de schrijver al meer dan 4 maanden offline
Storytimezz
Toplid
Sorry dat het zo lang heeft geduurd, maar hier is dan eindelijk het vervolg. Ik hoop nog wat tijd te vinden om de rest ook te schrijven.
---------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 7
Gisteren ben ik officieel overgegaan naar de andere vleugel speciaal voor jongeren. De kamer waarin ik terecht ben gekomen kan ik eigenlijk alleen maar omschrijven als een kinderkamer. Liggend vanuit mijn bed kijk ik tegen een blauw plafond met daarop wolken geschilderd. De muren zijn versierd met poppetjes en lijken geïnspireerd op Mario brothers. Verder staat er een kast en ook een verschoningstafel en luieremmer ontbreken niet.
Eigenlijk was het plan om maar even een luier te dragen tot ik weer zelfstandig naar het toilet kan lopen, maar daar lijkt verandering in te zijn gekomen. Zo is vannochtend Amy weer even langsgelopen voordat ze uitklokte om me te verschonen. Ook toen ik het aankaartte bij andere zusters wuifden ze het weg, ik heb immers niet voor niets een luier aan zeggen ze dan. Dan voel ik me opeens heel klein, want ja, ik lig daar inderdaad in een natte luier te wachten op een verschoning. En als ik bijna door de stapel luiers heen ben, wordt deze gewoon weer aangevuld.
Ik hoor voetstappen richting mijn deur lopen en besluit de tv alvast uit te zetten. Vandaag ga ik voor het eerst naar revalidatie en wat oefeningen doen om weer fit te worden. Na een keer kloppen zwaait de deur open.
“Goedemorgen, je mag meelopen naar de fysiotherapeut,” zegt Anna zo vrolijk als altijd.
“Top, ik kom eraan. Moet ik me nog omkleden?” antwoord ik als ik uit mijn bed stap. Ik loop nog in mijn donkerblauwe pyjama. Niet echt heel sportief dus.
Anna loopt naar me toe en trekt mijn pyjama broek een stukje omlaag om mijn luier te controleren. Beschaamd kijk ik maar naar het plafond. “Nee hoor, dit is prima en je luier kan ook nog even mee. Achteraf kan ik je wassen en verder helpen aankleden. Loop maar mee.”
Samen gaan we de gang over naar de behandelkamer. Daar stelt ze me voor aan Daan de fysiotherapeut alvorens ze weer snel vertrekt. De fysiotherapeut is een wat oudere man met een baardje en heeft zogezegd al meer dan twintig jaar ervaring in zijn vakgebied. Vriendelijk richt hij zich tot me.
“Hallo jongen, neem maar vast plaats op die stoel daar,” zegt hij wijzend naar een simpele stoel in het midden van de kamer. “Ik kom er zo aan.”
Rustig loop ik naar de stoel. Ten opzichte van een paar dagen eerder voel ik me al een stuk beter, lopen gaat wel aardig en ik ben blij weer een beetje in beweging te komen. Ik ga zitten en merk dat de luier mijn benen een beetje uit elkaar duwt. Eerst antwoord ik nog een paar vragen over mijn sportverleden en zie ik de fysio dit allemaal noteren. Ik weet niet of hij de luier heeft opgemerkt, maar het komt gelukkig niet ter sprake.
“Okay, klaar om wat oefeningen te doen?” vraagt hij vervolgens. Hij loopt met zijn klembord mijn kant op en gaat voor me staan. “Laten we beginnen met het optillen en strekken van je been. Eerst je linker vijf maal en dan je rechter vijf maal.”
Ik knik dat ik het begrepen heb en til mijn benen op. Heel veel uitdaging is het niet en na afloop kijk ik vragend naar Daan.
“Uitstekend, nu hetzelfde voor je armen. Eerst je linker arm vijf keer optillen, en dan je rechterarm.”
Ook dit gaat me probleemloos af. “Volgens mij kan ik wel iets zwaarders aan,” zeg ik als ik klaar ben.
“Ja, je hebt ook gelijk. Ik val een beetje in mijn standaard riedeltje. Je zei dat je wel eens naar de sportschool ging, wat voor oefeningen deed je dan?”
“Echt van alles, bankdrukken, squats, roeien, armen, noem het maar op,” zeg ik wat enthousiaster.
“Okay, daar kunnen we wel mee werken. Volgens mij hebben we nog wel ergens wat halters liggen,” zegt Daan terwijl hij richting de kasten loopt.
Zo is het ijs gebroken en de rest van de sessie is best een gezellige training. Ik doe vier oefeningen onder zijn toeziend oog. Niet zo zwaar als normaal natuurlijk en de gewichten gaan ook maar tot acht kilo, maar toch genoeg om flink afgemat te zijn. Achteraf heb ik zoveel dorst dat ik een hele bidon in een keer leegdrink.
Ik gok dat ze sessie zo’n vijfenveertig minuten geduurd heeft als Anna me weer komt ophalen. Samen lopen we terug naar mijn kamer en helpt ze me in de badkamer uitkleden om te wassen. Een voor een maakt ze de plakkers van mijn luier los tot deze met een doffe plof op de grond valt. Ik herinner me dat ik een paar kleine plasjes heb laten lopen, maar verbaas me eigenlijk hoe vol hij wel niet gezeten moet hebben. Anna maakt er geen probleem van en rolt de luier op.
Net als ik onder de douche wil stappen pakt ze mijn arm vast.
“Zo te zien moeten we je benen weer even scheren, anders begin je staks weer op een grote jongen te lijken,” zegt Anna speels maar toch met een strenge ondertoon. “Ik zal een lekker warm bad klaarzetten, dan kan ik meteen alles weer bijwerken voor je.”
Schaapachtig knik ik instemmend. Veel energie heb ik niet meer over om er tegenin te gaan en een warm bad klinkt best wel prettig. Dus neem ik plaats in bad en kijk ik toe hoe de zuster een scheermes langs alle delen van mijn lichaam haalt. Ze is hier heel behendig in en niet veel later zie ik de kleine stoppeltjes en de resten scheerschuim door het afvoerputje wegstromen.
Anna heeft door dat ik vrij moe ben en helpt me na het wassen weer in bed om een middagdutje te doen. “Slaap zacht stoere jongen,” fluistert ze in mijn oor voor ze een kusje op mijn voorhoofd geeft. Ik word weer warm van schaamte en binnen mum van tijd val ik in slaap.
---------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 7
Gisteren ben ik officieel overgegaan naar de andere vleugel speciaal voor jongeren. De kamer waarin ik terecht ben gekomen kan ik eigenlijk alleen maar omschrijven als een kinderkamer. Liggend vanuit mijn bed kijk ik tegen een blauw plafond met daarop wolken geschilderd. De muren zijn versierd met poppetjes en lijken geïnspireerd op Mario brothers. Verder staat er een kast en ook een verschoningstafel en luieremmer ontbreken niet.
Eigenlijk was het plan om maar even een luier te dragen tot ik weer zelfstandig naar het toilet kan lopen, maar daar lijkt verandering in te zijn gekomen. Zo is vannochtend Amy weer even langsgelopen voordat ze uitklokte om me te verschonen. Ook toen ik het aankaartte bij andere zusters wuifden ze het weg, ik heb immers niet voor niets een luier aan zeggen ze dan. Dan voel ik me opeens heel klein, want ja, ik lig daar inderdaad in een natte luier te wachten op een verschoning. En als ik bijna door de stapel luiers heen ben, wordt deze gewoon weer aangevuld.
Ik hoor voetstappen richting mijn deur lopen en besluit de tv alvast uit te zetten. Vandaag ga ik voor het eerst naar revalidatie en wat oefeningen doen om weer fit te worden. Na een keer kloppen zwaait de deur open.
“Goedemorgen, je mag meelopen naar de fysiotherapeut,” zegt Anna zo vrolijk als altijd.
“Top, ik kom eraan. Moet ik me nog omkleden?” antwoord ik als ik uit mijn bed stap. Ik loop nog in mijn donkerblauwe pyjama. Niet echt heel sportief dus.
Anna loopt naar me toe en trekt mijn pyjama broek een stukje omlaag om mijn luier te controleren. Beschaamd kijk ik maar naar het plafond. “Nee hoor, dit is prima en je luier kan ook nog even mee. Achteraf kan ik je wassen en verder helpen aankleden. Loop maar mee.”
Samen gaan we de gang over naar de behandelkamer. Daar stelt ze me voor aan Daan de fysiotherapeut alvorens ze weer snel vertrekt. De fysiotherapeut is een wat oudere man met een baardje en heeft zogezegd al meer dan twintig jaar ervaring in zijn vakgebied. Vriendelijk richt hij zich tot me.
“Hallo jongen, neem maar vast plaats op die stoel daar,” zegt hij wijzend naar een simpele stoel in het midden van de kamer. “Ik kom er zo aan.”
Rustig loop ik naar de stoel. Ten opzichte van een paar dagen eerder voel ik me al een stuk beter, lopen gaat wel aardig en ik ben blij weer een beetje in beweging te komen. Ik ga zitten en merk dat de luier mijn benen een beetje uit elkaar duwt. Eerst antwoord ik nog een paar vragen over mijn sportverleden en zie ik de fysio dit allemaal noteren. Ik weet niet of hij de luier heeft opgemerkt, maar het komt gelukkig niet ter sprake.
“Okay, klaar om wat oefeningen te doen?” vraagt hij vervolgens. Hij loopt met zijn klembord mijn kant op en gaat voor me staan. “Laten we beginnen met het optillen en strekken van je been. Eerst je linker vijf maal en dan je rechter vijf maal.”
Ik knik dat ik het begrepen heb en til mijn benen op. Heel veel uitdaging is het niet en na afloop kijk ik vragend naar Daan.
“Uitstekend, nu hetzelfde voor je armen. Eerst je linker arm vijf keer optillen, en dan je rechterarm.”
Ook dit gaat me probleemloos af. “Volgens mij kan ik wel iets zwaarders aan,” zeg ik als ik klaar ben.
“Ja, je hebt ook gelijk. Ik val een beetje in mijn standaard riedeltje. Je zei dat je wel eens naar de sportschool ging, wat voor oefeningen deed je dan?”
“Echt van alles, bankdrukken, squats, roeien, armen, noem het maar op,” zeg ik wat enthousiaster.
“Okay, daar kunnen we wel mee werken. Volgens mij hebben we nog wel ergens wat halters liggen,” zegt Daan terwijl hij richting de kasten loopt.
Zo is het ijs gebroken en de rest van de sessie is best een gezellige training. Ik doe vier oefeningen onder zijn toeziend oog. Niet zo zwaar als normaal natuurlijk en de gewichten gaan ook maar tot acht kilo, maar toch genoeg om flink afgemat te zijn. Achteraf heb ik zoveel dorst dat ik een hele bidon in een keer leegdrink.
Ik gok dat ze sessie zo’n vijfenveertig minuten geduurd heeft als Anna me weer komt ophalen. Samen lopen we terug naar mijn kamer en helpt ze me in de badkamer uitkleden om te wassen. Een voor een maakt ze de plakkers van mijn luier los tot deze met een doffe plof op de grond valt. Ik herinner me dat ik een paar kleine plasjes heb laten lopen, maar verbaas me eigenlijk hoe vol hij wel niet gezeten moet hebben. Anna maakt er geen probleem van en rolt de luier op.
Net als ik onder de douche wil stappen pakt ze mijn arm vast.
“Zo te zien moeten we je benen weer even scheren, anders begin je staks weer op een grote jongen te lijken,” zegt Anna speels maar toch met een strenge ondertoon. “Ik zal een lekker warm bad klaarzetten, dan kan ik meteen alles weer bijwerken voor je.”
Schaapachtig knik ik instemmend. Veel energie heb ik niet meer over om er tegenin te gaan en een warm bad klinkt best wel prettig. Dus neem ik plaats in bad en kijk ik toe hoe de zuster een scheermes langs alle delen van mijn lichaam haalt. Ze is hier heel behendig in en niet veel later zie ik de kleine stoppeltjes en de resten scheerschuim door het afvoerputje wegstromen.
Anna heeft door dat ik vrij moe ben en helpt me na het wassen weer in bed om een middagdutje te doen. “Slaap zacht stoere jongen,” fluistert ze in mijn oor voor ze een kusje op mijn voorhoofd geeft. Ik word weer warm van schaamte en binnen mum van tijd val ik in slaap.
Laatst bewerkt:
Djpioneer
Superlid
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Geeft helemaal niets, dat het even duurde.
Ook al dacht ik soms zou het verhaal nog doorgaan?
Viel me wel op dat er in het begin van het verhaal theut in plaats van therapeut staat.
Nou ja kan gebeuren, kijk uit naar het vervolg
Ook al dacht ik soms zou het verhaal nog doorgaan?
Viel me wel op dat er in het begin van het verhaal theut in plaats van therapeut staat.
Nou ja kan gebeuren, kijk uit naar het vervolg
anoniem444
Toplid
Wat een mooi verhaal weer ga zo door!
Storytimezz
Toplid
Hoofdstuk 8
Om klokslag twee uur staat Anna weer in mijn kamer om me wakker te maken en op te halen voor zwemles en recreatiezwemmen met de hele groep. Ze laat er geen gras over groeien en slaat meteen mijn deken weg.
“Zo te zien ben je wel toe aan een verschoning,” zegt Anna speels tikkend op mijn luier.
Nog half slapend kreun ik verbaasd en kijk naar beneden. Ik kan me niet herinneren in mijn luier geplast te hebben, maar hij is inderdaad een beetje verkleurd. Misschien heb ik dan toch per ongeluk wat laten lopen in mijn slaap?
“Nu even meewerken en je beentjes omhoog,” commandeert ze.
Ik luister en voel hoe ze behendig de luier wegvouwt en mijn schaamstreek schoonveegt. Met een hand tilt ze mijn plasser omhoog en met de andere neemt ze ook deze goed af. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is voel ik dat mijn plasser niet eens meer reageert of stijf wordt. Nog geen minuut later is alles weer gepoederd en ingepakt in een nieuwe luier met piraten print. Omdat we zo gaan zwemmen, aldus Anna. Ik krijg mijn standaard outfit bestaande uit een romper en een tuinbroek aan en mag meelopen naar de bus.
“Ik heb helemaal geen zwembroek bij me,” schiet me te binnen als we door de deur lopen.
“Geeft niet, dat heb ik allemaal al geregeld voor je,” stelt ze me gerust. “Er gaat een tas mee waar alles in zit wat je nodig hebt. Je zwembroek kan je bij de kleedkamers van me krijgen.”
“Okay, top,” zeg ik gerustgesteld.
Voor de bus aangekomen maken we rijen van twee. Ik kom naast een flink jongere jongen te staan die ook nog geen vaste buspartner heeft. Hij heeft net als ik een tuinbroek aan. Ik kijk nog eens goed en zie dat zijn kont wat dikker is dan normaal. Ik zucht zacht, zo zal het er bij mij dus ook wel uitzien. Gelukkig gaan we zo de bus in en hoef ik niet zo over straat.
De busrit duurde niet heel lang en het zwembad was maar twee dorpen verderop. In de bus raakte ik aan de praat met de jongen over Fortnite. Hij vond het geweldig dat ik daar ook vanaf wist, al moet ik eerlijk bekennen dat ik het maar een paar keer gespeeld heb en het meer ken van de memes.
In het zwembad worden we opgedeeld in vier groepen voor de vier kleedkamers. Dit gebeurd ongeveer op basis van geslacht en leeftijd. De meeste oudere kinderen mogen apart in een kleedruimte zonder begeleiding. Ik hoor blijkbaar bij de rest en Anna wuift me om haar te volgen naar de kleedkamer met vooral de wat jongere jongens.
Anna richt zich naar de groep: “Jullie mogen je alvast omkleden. Als je klaar bent kan je doorlopen naar de douches. Als je een luier om hebt mag je hier zodirect in de rij gaan staan en help ik je verder.” Vervolgens richt ze zich op mij: “Van jou verwacht ik dat je de rest een beetje helpt, dan ben jij als laatste aan de beurt.”
Ik knik dat ik het gehoord heb en kijk in het rond. Om me heen staan een tiental kinderen die stoeien met de gesp van hun broek of tuinbroek. Enigzins onwennig hurk ik door mijn knieën en verlos ik iemand uit zijn tuinbroek na wat geklier met de gespen. Daarna ga ik het rijtje af en krijg ik er zelfs wat behendigheid in.
Achter mijn rug om haalt Anna de inbouwkast van het slot en klapt een commode neer. Vervolgens legt ze twee stapels zwemluiers klaar en scant ze de ruimte. Ze kan nog niemand in een zwemluier hijsen en laat haar oog op mij vallen. Aandachtig kijkt ze naar me en dan gniffelt ze even. Als hij zo hurkt lijkt het net alsof hij moet poepen, denkt ze. Plots wordt ze aan der mouw getrokken en staat de eerste klaar om verschoont te worden. Aan het werk dus.
Als ik ook de laatste jongen heb geholpen met uitkleden, begin ik bij mezelf. Mijn schoenen heb ik zo uit, idem voor de tuinbroek. De romper besluit ik nog even aan te houden en ik neem plaats op een van de bankjes. Anna is nog wel even bezig denk ik en ik kijk hoe ze methodisch aan het werk is.
Als ze de rij heeft weggewerkt komt ze mijn kant op.
“Moet jij niet in je luier in de rij staan?” zegt ze uitdagend.
“Ik denk ik wacht even rustig tot er plek is,” antwoord ik.
“Vooruit dan maar, kom maar mee,” instrueerd ze als ze naar de commode loopt. “Normaal hebben we geen zwemluiers in jouw maat, maar ik heb toch wat voor je geregeld.” Ze pakt een nieuw pak uit de tas en laat hem zien. “Het zijn extra grote broekjes met Cars print uit Amerika, schatttig he.” Met glinsterende ogen houdt ze me een rood broekje voor met Lighning McQueen erop.
Met een mond vol tanden beaam ik dat ze inderdaad wel schattig zijn. Misschien wel een beetje te schattig. Als ik vijftien jaar jonger had geweest, had ik ze misschien wel tof gevonden denk ik bij mezelf. Toch heb ik geen beter alternatief en laat ik me door Anna op de commode begeleiden. Daar maakt ze mijn luier los, net zoals ze bij de andere kinderen heeft gedaan. Vervolgens gooit ze hem in de uitpuilende luieremmer en laat ze me in de fel rode zwemluier stappen. Tevreden met het resultaat geeft ze me een aai over mijn bol en stuurt ze me als laatste de deur door richting het bad.
Om klokslag twee uur staat Anna weer in mijn kamer om me wakker te maken en op te halen voor zwemles en recreatiezwemmen met de hele groep. Ze laat er geen gras over groeien en slaat meteen mijn deken weg.
“Zo te zien ben je wel toe aan een verschoning,” zegt Anna speels tikkend op mijn luier.
Nog half slapend kreun ik verbaasd en kijk naar beneden. Ik kan me niet herinneren in mijn luier geplast te hebben, maar hij is inderdaad een beetje verkleurd. Misschien heb ik dan toch per ongeluk wat laten lopen in mijn slaap?
“Nu even meewerken en je beentjes omhoog,” commandeert ze.
Ik luister en voel hoe ze behendig de luier wegvouwt en mijn schaamstreek schoonveegt. Met een hand tilt ze mijn plasser omhoog en met de andere neemt ze ook deze goed af. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is voel ik dat mijn plasser niet eens meer reageert of stijf wordt. Nog geen minuut later is alles weer gepoederd en ingepakt in een nieuwe luier met piraten print. Omdat we zo gaan zwemmen, aldus Anna. Ik krijg mijn standaard outfit bestaande uit een romper en een tuinbroek aan en mag meelopen naar de bus.
“Ik heb helemaal geen zwembroek bij me,” schiet me te binnen als we door de deur lopen.
“Geeft niet, dat heb ik allemaal al geregeld voor je,” stelt ze me gerust. “Er gaat een tas mee waar alles in zit wat je nodig hebt. Je zwembroek kan je bij de kleedkamers van me krijgen.”
“Okay, top,” zeg ik gerustgesteld.
Voor de bus aangekomen maken we rijen van twee. Ik kom naast een flink jongere jongen te staan die ook nog geen vaste buspartner heeft. Hij heeft net als ik een tuinbroek aan. Ik kijk nog eens goed en zie dat zijn kont wat dikker is dan normaal. Ik zucht zacht, zo zal het er bij mij dus ook wel uitzien. Gelukkig gaan we zo de bus in en hoef ik niet zo over straat.
De busrit duurde niet heel lang en het zwembad was maar twee dorpen verderop. In de bus raakte ik aan de praat met de jongen over Fortnite. Hij vond het geweldig dat ik daar ook vanaf wist, al moet ik eerlijk bekennen dat ik het maar een paar keer gespeeld heb en het meer ken van de memes.
In het zwembad worden we opgedeeld in vier groepen voor de vier kleedkamers. Dit gebeurd ongeveer op basis van geslacht en leeftijd. De meeste oudere kinderen mogen apart in een kleedruimte zonder begeleiding. Ik hoor blijkbaar bij de rest en Anna wuift me om haar te volgen naar de kleedkamer met vooral de wat jongere jongens.
Anna richt zich naar de groep: “Jullie mogen je alvast omkleden. Als je klaar bent kan je doorlopen naar de douches. Als je een luier om hebt mag je hier zodirect in de rij gaan staan en help ik je verder.” Vervolgens richt ze zich op mij: “Van jou verwacht ik dat je de rest een beetje helpt, dan ben jij als laatste aan de beurt.”
Ik knik dat ik het gehoord heb en kijk in het rond. Om me heen staan een tiental kinderen die stoeien met de gesp van hun broek of tuinbroek. Enigzins onwennig hurk ik door mijn knieën en verlos ik iemand uit zijn tuinbroek na wat geklier met de gespen. Daarna ga ik het rijtje af en krijg ik er zelfs wat behendigheid in.
Achter mijn rug om haalt Anna de inbouwkast van het slot en klapt een commode neer. Vervolgens legt ze twee stapels zwemluiers klaar en scant ze de ruimte. Ze kan nog niemand in een zwemluier hijsen en laat haar oog op mij vallen. Aandachtig kijkt ze naar me en dan gniffelt ze even. Als hij zo hurkt lijkt het net alsof hij moet poepen, denkt ze. Plots wordt ze aan der mouw getrokken en staat de eerste klaar om verschoont te worden. Aan het werk dus.
Als ik ook de laatste jongen heb geholpen met uitkleden, begin ik bij mezelf. Mijn schoenen heb ik zo uit, idem voor de tuinbroek. De romper besluit ik nog even aan te houden en ik neem plaats op een van de bankjes. Anna is nog wel even bezig denk ik en ik kijk hoe ze methodisch aan het werk is.
Als ze de rij heeft weggewerkt komt ze mijn kant op.
“Moet jij niet in je luier in de rij staan?” zegt ze uitdagend.
“Ik denk ik wacht even rustig tot er plek is,” antwoord ik.
“Vooruit dan maar, kom maar mee,” instrueerd ze als ze naar de commode loopt. “Normaal hebben we geen zwemluiers in jouw maat, maar ik heb toch wat voor je geregeld.” Ze pakt een nieuw pak uit de tas en laat hem zien. “Het zijn extra grote broekjes met Cars print uit Amerika, schatttig he.” Met glinsterende ogen houdt ze me een rood broekje voor met Lighning McQueen erop.
Met een mond vol tanden beaam ik dat ze inderdaad wel schattig zijn. Misschien wel een beetje te schattig. Als ik vijftien jaar jonger had geweest, had ik ze misschien wel tof gevonden denk ik bij mezelf. Toch heb ik geen beter alternatief en laat ik me door Anna op de commode begeleiden. Daar maakt ze mijn luier los, net zoals ze bij de andere kinderen heeft gedaan. Vervolgens gooit ze hem in de uitpuilende luieremmer en laat ze me in de fel rode zwemluier stappen. Tevreden met het resultaat geeft ze me een aai over mijn bol en stuurt ze me als laatste de deur door richting het bad.
Jackrussel
Toplid
Ga zo door
anoniem444
Toplid
Mooi vervolg ga zo door!
Storytimezz
Toplid
Hoofdstuk 8
Eenmaal door de deur kom ik in een lange gang en aan de chloorlucht te ruiken loopt hij inderdaad naar het bad. Voor me zie ik dat Emily ook net uit de dameskleedkamer komt lopen. Ze loopt een beetje te klieren met haar krukken en komt niet snel vooruit. Emily is maar een paar jaar jonger dan me en groet me sinds het Mario incident nog regelmatig.
“Hey Emily,” roep ik haar toe.
“Hi, zo te zien ben ik eens niet de laatste. Altijd een gedoe om me om te kleden zonder mijn balans te verliezen,” zegt ze. Ze blijft staan tot ik bij haar ben en we lopen samen verder. De grond is nat en ik zie dat ze niet snel vooruit komt met haar krukken.
“Zal ik je anders even helpen? Anders beginnen ze straks nog zonder ons,” grap ik.
“Ja graag,” laat ze meteen ontsnappen. “Ik bedoel, dat zou wel heel fijn zijn.”
Ik lach, “Geen probleem hoor”. Voorzichtig neem ik haar arm over mijn schouder en probeer ik haar te ondersteunen. Ze laat haar hand rusten op mijn heup. Zo lopen we de hoek om langs de deuren van de waterzuiveringsinstallatie.
We negeren de olifant in de kamer dat ik naast haar sta in enkel een zwemluier, tot haar hand wat van mijn heup afzakt en de rand aanraakt.
“Het lijkt erop dat we matchen vandaag. De kleur rood past goed bij mij badpak,” zegt ze nonchalant.
“Ja,” knik ik. “Ik schijn een limited edition te dragen, direct geimporteerd uit Amerika.”
“Zo toe maar hoor. Het staat je wel heel lief! Zo’n gespierde jongen, met een wasbordje,” ze beweegt haar hand over mijn buik, “en daaronder zo’n vrolijk auto motiefje.” Ze laat haar hand nu ongegeneerd op mijn zwemluier rusten.
Niet veel later komen we bij de ingang van het bad. Eigenlijk zijn er twee baden, eentje links en eentje rechts. De ene is wat kleiner en ondiep en de ander is echt een bad waar je lekker baantjes kan trekken. Samen met Emily loop ik natuurlijk naar het diepe toe en help haar het bad inlopen. Ze is heel vrolijk want eenmaal in het water heeft ze niet zo’n last van haar enkel. Het lijkt me dan ook niet vreemd dat dit echt een moment is waar ze naar uit kijkt
Voordat ik er zelf achteraan kan springen wordt ik echter teruggefloten door een badjuffrouw. Iets met standaard protocol dat nieuwe badgasten eerst moeten laten zien dat ze kunnen zwemmen, zeker als ze in een kinder luier aan de badrand verschijnen.
Nou goed, ik speel het spelletje mee met de badjuf en loop naar het kleinere bad. Hier is ook een trap het water in, maar na enkele treden sta ik al op de bodem. Ik sta tot net iets boven mijn knieeen in het water en heb gelijk alle aandacht van de kinderen die hier normaal zwemles hebben. De badjuf gebaard me om naar haar toe te lopen aan de andere kant van het bad.
Langzaam komt het water steeds hoger en voel ik hoe het warme water me omringd. Ik vraag me af of de thermostaat van het bad zo hoog staat, of dat de kinderen om me heen in het water hebben geplast. Dit is echt zo’n temperatuur waarbij je het niet eens meer merkt.
Het laatste stukje laat ik me onder water glijden zodat ik, of eigenlijk mijn zwemluier, wat minder opval. Hier in het diepe krijg ik een opdracht vanaf de kant om te laten zien dat ik kan zwemmen. Ik doe een stukje schoolslag en borstcrawl. Ik kijk naar de kant en zie dat de badjuf tevreden kijkt. Na twee baantjes ga ik langs de kant staan en vraag ik of ik nu weer naar het diepe bad kan.
“Ja, je kan erg goed zwemmen dus je mag straks naar het diepe,” zegt ze. “Maar eerst wil ik graag dat je me helpt om schoolslag voor te doen voor de rest hier.”
Zo gezegd zo gedaan en ik zwem nog een paar keer heen en weer. De kinderen hebben me nu toch al in een zwemluier gezien dus de schaamte is er een beetje vanaf. Daarnaast is het ook leuk om ze te helpen om te leren zwemmen.
Tegen de tijd dat ik het bad uitklim om naar het diepe te lopen zie ik dat ze daar al zijn begonnen met vrijzwemmen. Emily dobbert ergens op een mat en verder wordt er een soort landje pik gespeeld met banden en ander drijvend materiaal. Niemand let verder op me als ik het water induik en onderwater naar Emily zwem.
Vanaf de zijkant probeer ik op de mat te klimmen en laat hem bijna omkieperen.
“Hey gekkie, wat ben je aan het doen,” gilt ze.
“Ik denk ik kom er even bij zitten, is er nog plaats?” vraag ik speels.
"Ja tuurlijk,” nodigt ze me uit.
De rest van de zwemtijd besteden we samen en gebruiken we om elkaar beter te leren kennen. Ik merk dat een van de oudere jongens me jaloers in de gaten houdt maar doe er niks mee. Aan het einde klim ik de kant op en ondersteun ik Emily met lopen richting de douches.
Bij het inlopen van de douches loopt de jongen van het Mario karten langs ons en noemt me snel een baby. Emily hoort het en stelt me gerust dat ze me leuk vindt zoals ik ben en dat die jongens tegen niemand aardig zijn. Ik geef aan dat ik haar ook leuk vind en vanaf dat moment zijn we goede vrienden. Zo zitten we ook naast elkaar in de bus naar huis.
Eenmaal door de deur kom ik in een lange gang en aan de chloorlucht te ruiken loopt hij inderdaad naar het bad. Voor me zie ik dat Emily ook net uit de dameskleedkamer komt lopen. Ze loopt een beetje te klieren met haar krukken en komt niet snel vooruit. Emily is maar een paar jaar jonger dan me en groet me sinds het Mario incident nog regelmatig.
“Hey Emily,” roep ik haar toe.
“Hi, zo te zien ben ik eens niet de laatste. Altijd een gedoe om me om te kleden zonder mijn balans te verliezen,” zegt ze. Ze blijft staan tot ik bij haar ben en we lopen samen verder. De grond is nat en ik zie dat ze niet snel vooruit komt met haar krukken.
“Zal ik je anders even helpen? Anders beginnen ze straks nog zonder ons,” grap ik.
“Ja graag,” laat ze meteen ontsnappen. “Ik bedoel, dat zou wel heel fijn zijn.”
Ik lach, “Geen probleem hoor”. Voorzichtig neem ik haar arm over mijn schouder en probeer ik haar te ondersteunen. Ze laat haar hand rusten op mijn heup. Zo lopen we de hoek om langs de deuren van de waterzuiveringsinstallatie.
We negeren de olifant in de kamer dat ik naast haar sta in enkel een zwemluier, tot haar hand wat van mijn heup afzakt en de rand aanraakt.
“Het lijkt erop dat we matchen vandaag. De kleur rood past goed bij mij badpak,” zegt ze nonchalant.
“Ja,” knik ik. “Ik schijn een limited edition te dragen, direct geimporteerd uit Amerika.”
“Zo toe maar hoor. Het staat je wel heel lief! Zo’n gespierde jongen, met een wasbordje,” ze beweegt haar hand over mijn buik, “en daaronder zo’n vrolijk auto motiefje.” Ze laat haar hand nu ongegeneerd op mijn zwemluier rusten.
Niet veel later komen we bij de ingang van het bad. Eigenlijk zijn er twee baden, eentje links en eentje rechts. De ene is wat kleiner en ondiep en de ander is echt een bad waar je lekker baantjes kan trekken. Samen met Emily loop ik natuurlijk naar het diepe toe en help haar het bad inlopen. Ze is heel vrolijk want eenmaal in het water heeft ze niet zo’n last van haar enkel. Het lijkt me dan ook niet vreemd dat dit echt een moment is waar ze naar uit kijkt
Voordat ik er zelf achteraan kan springen wordt ik echter teruggefloten door een badjuffrouw. Iets met standaard protocol dat nieuwe badgasten eerst moeten laten zien dat ze kunnen zwemmen, zeker als ze in een kinder luier aan de badrand verschijnen.
Nou goed, ik speel het spelletje mee met de badjuf en loop naar het kleinere bad. Hier is ook een trap het water in, maar na enkele treden sta ik al op de bodem. Ik sta tot net iets boven mijn knieeen in het water en heb gelijk alle aandacht van de kinderen die hier normaal zwemles hebben. De badjuf gebaard me om naar haar toe te lopen aan de andere kant van het bad.
Langzaam komt het water steeds hoger en voel ik hoe het warme water me omringd. Ik vraag me af of de thermostaat van het bad zo hoog staat, of dat de kinderen om me heen in het water hebben geplast. Dit is echt zo’n temperatuur waarbij je het niet eens meer merkt.
Het laatste stukje laat ik me onder water glijden zodat ik, of eigenlijk mijn zwemluier, wat minder opval. Hier in het diepe krijg ik een opdracht vanaf de kant om te laten zien dat ik kan zwemmen. Ik doe een stukje schoolslag en borstcrawl. Ik kijk naar de kant en zie dat de badjuf tevreden kijkt. Na twee baantjes ga ik langs de kant staan en vraag ik of ik nu weer naar het diepe bad kan.
“Ja, je kan erg goed zwemmen dus je mag straks naar het diepe,” zegt ze. “Maar eerst wil ik graag dat je me helpt om schoolslag voor te doen voor de rest hier.”
Zo gezegd zo gedaan en ik zwem nog een paar keer heen en weer. De kinderen hebben me nu toch al in een zwemluier gezien dus de schaamte is er een beetje vanaf. Daarnaast is het ook leuk om ze te helpen om te leren zwemmen.
Tegen de tijd dat ik het bad uitklim om naar het diepe te lopen zie ik dat ze daar al zijn begonnen met vrijzwemmen. Emily dobbert ergens op een mat en verder wordt er een soort landje pik gespeeld met banden en ander drijvend materiaal. Niemand let verder op me als ik het water induik en onderwater naar Emily zwem.
Vanaf de zijkant probeer ik op de mat te klimmen en laat hem bijna omkieperen.
“Hey gekkie, wat ben je aan het doen,” gilt ze.
“Ik denk ik kom er even bij zitten, is er nog plaats?” vraag ik speels.
"Ja tuurlijk,” nodigt ze me uit.
De rest van de zwemtijd besteden we samen en gebruiken we om elkaar beter te leren kennen. Ik merk dat een van de oudere jongens me jaloers in de gaten houdt maar doe er niks mee. Aan het einde klim ik de kant op en ondersteun ik Emily met lopen richting de douches.
Bij het inlopen van de douches loopt de jongen van het Mario karten langs ons en noemt me snel een baby. Emily hoort het en stelt me gerust dat ze me leuk vindt zoals ik ben en dat die jongens tegen niemand aardig zijn. Ik geef aan dat ik haar ook leuk vind en vanaf dat moment zijn we goede vrienden. Zo zitten we ook naast elkaar in de bus naar huis.
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Mooi hoofdstukje weer
anoniem444
Toplid
Wat een mooi verhaal vraag mij echt af hoe het verder gaat.