ElisaxChan
Nieuw lid
Dit is mijn 1e verhaal hier, het zal niet zo goed zijn, en maybe komen er nog meer verhalen, maar eerst maar kijken hoe deze
gaat uitpakken. Because I really like j-pop [ japanse pop muziek ] en het land zelf zal ik ook deel japanse namen gebruiken~ I hope you all don't mind~
Voorstellen.
Ik ben Katsu, ik zit in een band met nog 5 andere jongens. We woonde eerst samen met onze manager maar die is recent overleden. Sinds dien wonen wij als groep samen bij 2 andere bands, 1 band van 5 jongens met hun manager; kaoru, en een 2e band van 7 jongens met manager; Kenji. Kaoru zal ons vervangend manager worden tijdelijk en krijg ik veel mee te maken. de groep bestaat dus nu uit 17 jongens en 2 managers. Mijn eigen groep is; Shizu,
ik ben de leider van deze groep en ben 21 jaar. Sinds de dood van onze manager is er veel in mijn leven veranderd, met name dat ik in bed ging plassen en nog veel gedoe. Mijn members zijn; Ichiro van 17 jaar, Masuda van 19, Daichi van 20, yamada van 17, en Mika van 21. Gelukkig ben ik niet de enige met dit probleempje. Maar dat zal je later wel zien.
1. Hoe het begon.
Je kent het wel, Gewoon gezellig je opleiding volgen, goede baan als zanger en danser, af en toe een beetje de kleintjes pesten of lekker vertroetelen, beter kan je het toch niet hebben? tot dat.. BAM, je wordt gebeld; je manager, die altijd zo lief voor je was, alles door de vingers keek, is overleden aan een hart-infarct. maar hoe nu verder? Hoe ga je dat vertellen aan je groep? Al die vragen spoken op dat moment door je hoofd. Als ik op dat moment had geweten hoe slecht die manager eigenlijk was door ons zo te vertroetelen, en niet op ons punt te zetten had ik misschien nu wel heel anders in het leven gestaan, Maarja, dat was niet zo. Kan je na gaan dat ik op dat moment nog niet eens dacht aan luiers, schaamte, en verdriet. Alleen aan die manager. Raar toch?
Tja, die avond lag ik dan in me bed, ik keek een keer om naar ichiro die in het bed naast me lag. Het was een zware avond voor ons allen. Het deed me vooral pijn hem te zien huilen, vooral omdat hij de jongste is en ik hem al zo lang ken. Ik voelde me verdrietig en angstig worden. Ik bleef het me maar afvragen; hoe verder.
De volgende ochtend werdt ik rustig wakker gemaakt. Was mijn manager gister niet overleden? Ik deed mijn ogen open en daar stond die dan; een brede man van misschien pas 26 jaar, misschien 27. Half lang zwart haar, highlights erdoor, zwarte broek, witte blouse, en een zwarte jas. Hij stelde zich voor als kaoru. Mijn hemel, en dat is een manager? Ik vond hem maar eng, serieus, en boven al, VEEL TE JONG voor een manager. Niet wetend hoeveel ervaring hij al had.
Nog geen uur later stonden we dan daar met ze alle, voor kaoru, hij sprak ons gemeen toe hoe klein wij wel niet waren, hoe onwetend, en hoe stom. We hadden geen idee waar we dat aan te danken hadden, waren wij niet de gene die het zwaar hadden en krijg je dat nog is over je heen. Ik voelde me alsof ik ieder moment neer kon vallen totdat iedereen ineens een paar stappen opzij deed. ik schrok op uit gedachten en keek; had Ichiro nou in zijn broek geplast?
2. onderweg.
Ik trok het niet meer, ik moest en zou weg uit die gespannen sfeer. Ik worp een blik op ichiro; "het spijt me", dat is alles wat ik dacht en liep weg. Dan zal je toch willen schreeuwen dat al die prikkende ogen in je rug verschrikkelijk irritant is, maar ik gewoon naar mijn kamer, mijn bed, om er nooit meer uit te komen. Wat een afgang. Die nieuwe manager kent ons nog niet eens, we worden meteen neergehaald en plast er nog 1 in zijn broek ook, en dat terwijl het Nooit! gebeurd. Wat zal die wel niet denken? Maar boos kon ik toch niet zijn op ichiro, of wel?
En ja, ik was in slaap gevallen, wanneer ik wakker werdt zat ik in de auto, onderweg naar mijn nieuwe huis. Opweg naar de vernedering, ik hoor het ze al zeggen; "ach, kan je je members nog niet eens zindelijk maken" "ach, het is toch wat als je nog je 17 jarige een luier om moet doen" en zo ging het maar door in me hoofd, werdt ik nou serieus psygisch?
Ah ben je eindelijk wakker~ ... Ik schrok op uit gedachte, Ja ik was wakker, maar in mijn gedachten elke keer weer diep verzonken, of je dat wakker kan noemen. Ik keek naar Kaoru die naast me zat. Hoelang zat hij daar al? En of hij gedachte kon lezen "Nu kan ik ook weer eens normaal zitten met jou 2 uur slapend tegen me aan" Dit is toch te gek om waar te zijn, en geloof het of niet, dan moet je nog is naar de wc ook! 21... 22... tot 10 tellen gaat niet lukken. dan maar over je schaamte heen, beter dan dalijk een natte broek. "Hoelang moeten we nog?" ... "een uurtje" ... een uurtje?! zei die dat nou? een uurtje?! Dat uurtje zijn 60 lange min. en dan ben je nog niet eens bij de wc! hij moest eens weten! Okay niet weer terug in gedachte gaan, bij de les blijven. Waarom kijken toch al die ogen naar me, kunnen ze het aan me zien? ik keek maar eens naar ichiro, daar zat die dan het jochie die nog geen 3 uur geleden ook met een natte broek stond. Hoe hebben ze dat opgelost? Een... Luier? NEE DAT KAN NIET! Ik voelde weer de druk op mijn blaas en weer die stekende ogen. ik moest het gewoon zeggen, alle moed bij elkaar pakken dan maar, ik keek even naar kaoru.
"ik moet nodig naar de wc"
En meteen weg kijken, wil ik de reactie weten? Ik hoorde hem zuchten. "we kunnen niet stoppen, kan je het zolang ophouden" wat gebeurd er als ik ja zeg en het vervolgens niet kan, en wat als ik nee zeg.. hmm.. durf ik dat risico aan? En waarom kijken ze nou toch zo! Hoe zal timmy uit fairly odd parents zich wel niet voelen met steeds die starende feeen achter zich aan! we gaan maar weer voor de eerlijkheid; Nee meneer, ik denk niet dat ik het kan ophouden.
3. een LUIER!?
"het spijt me jongen, je gaat dit niet leuk vinden, maar ik zal je een luier moeten omdoen" ... hoorde ik dat nou goed? Een... Luier? Ik voelde tranen opkomen. Dit kan toch niet waar zijn? ik ben 21, artiest, zie er goed uit, de leider van een groep die goed bekend staat, die een luier om moet. Ik hield het niet meer en begon te huilen. Hoe kan dit in minder dan 24 uur zo gegaan zijn? Waar is mijn manager die me zou knuffelen in situatie's als dit; ja! keihard maar waar! hij is er niet meer. en tot overmaat van ramp, je raad het wel; ook ik plastte in me broek. Nu had ik het vast en zeker gedaan, is dit mijn straf omdat ik bij ichiro was weggelopen? "ga met je hoofd op mika's schoot liggen dan kan ik je helpen" .. dat is wat kaoru zei, je zal je wel afvragen of ik dat deed, Tja, mijn manager zei; soms moet je dingen doen die goed zijn niet omdat het leuk is, liggen dan maar.
Ik voelde 2 koude handen op mijn buik, de handen van een onbekende man die mij over nog minder dan 2 a 3 minuten helemaal bloot zal zien. Ik kneep mijn ogen dicht. Daar lag ik dan half op schoot bij 1 van mijn members, in een auto! die door een onbekende een luier om zou krijgen. Ja, alsnog een luier, schoon ondergoed is er niet, en ook geen schone broek. Dat wordt een leuk welkom in alleen een luier, met een beetje geluk heb ik nog van die leuke beertjes ook. Wat een sarcasme, ik zal het maar over me heen laten komen en ja hoor;
Broek uit.
ondergoed uit.
De tientallen ogen op me gericht, naar mijn gevoel tenminste.
Je wordt schoongemaakt met van die stinkende zwitsal baby doekjes.
Je krijgt van die talk....
Wacht even, Stinkende BABY zwitsal doekjes.. was hij niet de manager van een groep jongens tussen de 16 en 22 jaar? Wat moet hij met zwitsal baby doekjes? zal het .... NEE!
achja, de talkpoeder
en weer die hand op me buik! "even blijven liggen jongen" Nee ik was van plan om op te staan! ik denk dat het maar goed is dat dat alleen mijn gedachte waren. ik hoorde een plastic tasje, en deed langzaam mijn ogen open. het was.... babyblauw.... "dit kan u me niet aandoen! " en waarom heb Mika toch altijd zijn sadistische opmerkingen op het verkeerde moment; " je lieve zachte billen zullen zo sexy staan in die luier " ... Moest ik dat als compliment opvatten? Sorry mika, dat was een belediging! en waarom heb die man toch zo'n koude hand die nu onder mijn billen is! oh hemel, waar ben ik in beland, een zachte luier onder me kont? wat nog niet eens zo slecht... Dit is gestoord!
De luier werdt strak vast gemaakt, en Kaoru trok mijn shirt een beetje er over heen. Je kan wel raden dat het vrijwel niks bedekte, daar zat ik dan, geluierd in een auto. Voor ik het wist zat ik weer te huilen, en waarom nou eigenlijk? De luier, Het ongelukje? of mijn manager? geen idee, maar ineens ging dat uur weer heel snel, net wanneer je het niet wil.
4. De ontmoeting
