Hoi allemaal,
Ik ben begonnen met het schrijven van een verhaal. Het eerste deel kun je hieronder lezen. Het is mijn eerste verhaal. Als jullie willen weten hoe het verder gaat, dan hoor ik het graag. Ik zal dan binnenkort een nieuw hoofdstuk plaatsen.
Hoofdstuk 1
De zon scheen volop. “Een mooie dag om de vakantie tegemoet te fietsen,” dacht Anne. Het eerste jaar op de universiteit zat erop. Anne studeert rechten en heeft het op school behoorlijk zwaar gehad. “Volgend jaar moet ik echt meer mijn best gaan doen, anders wordt het nog zo’n jaar met veel stress en weinig plezier.”
Thuis aangekomen ziet ze haar moeder in de tuin zitten. “Hoi mam, lig je lekker te zonnen?”
“Ja, het is prachtig weer. Jammer dat het niet altijd zo mooi is. Al zin in je vakantie?”
“Zeker mam, wel jammer dat we dit jaar niet weggaan. Dat had ik wel gezellig gevonden.”
“Ik ook, maar we gaan heus wel leuke dingen doen hoor, schat. Ik heb alleen niet genoeg geld voor een reis naar een mooi land. Sinds je vader bij ons weg is, lukken dat soort dingen gewoon niet meer.
“Geeft niet, mam. Misschien kunnen we vanavond samen lekker een filmpje kijken?”
“Eigenlijk heb ik al plannen. Ik wil vanavond onze foto’s gaan inplakken, heb je zin om me te helpen, Anne?”
“Ja hoor, maar als je het niet erg vindt, ga ik nu eerst even een dutje doen. Die laatste week was behoorlijk zwaar.”
Anne opende haar ogen. Het was al donker. Toen ze beneden kwam, zag ze haar moeder aan tafel zitten. “Waarom heb je me niet wakker gemaakt voor het eten?” vroeg ze aan haar moeder.
“Toen ik zag hoe vermoeid je was, dacht ik dat je wel tot morgen vroeg door zou slapen.” Wil je iets eten?”
“Nee hoor, ik heb geen trek, maar wel dorst.”
In de keuken aangekomen zag Anne twee babyflessen, een tuitbeker en drie spenen in verschillende maten op het aanrecht liggen. Ze keek er verwonderd naar.
“Mam, wat doen die babyspullen in de keuken. Komt ons buurmeisje een nachtje logeren?”
“Nee hoor,” riep haar moeder vanuit de woonkamer, “die spullen vond ik in de kast toen ik naar fotoboeken zocht. Ze lagen bij de boeken met babyfoto’s van jou. Ik heb ze altijd bewaard. Ik vond het moeilijk om ze zo maar weg te doen. De spulletjes roepen fijne herinneringen bij me op.”
Terwijl Anne naar iets te drinken zocht in de koelkast keek ze nogmaals naar de flesjes. “Eens kijken hoe ze reageert als ik mijn drinken in één van die flesjes doe. Dat wordt lachen.”
Anne kwam bij haar moeder aan tafel zitten en begon uit het flesje te drinken. Haar moeder was druk bezig met het inplakken van de foto’s die ze de afgelopen maanden gemaakt had. Ze had niets in de gaten. Anne verlegde haar aandacht naar één van de babyboeken die haar moeder voor haar gemaakt had. Ze opende het boek en zag allerlei foto’s van zichzelf toen ze nog heel klein was. Ze bekeek de één na de andere foto. Foto’s van in bad gaan, bij haar moeder aan de borst, verschoont worden op de commode tot aan slapend in haar bedje. Zonder er bij stil te staan nam ze af en toe een slokje uit haar flesje.
Plotseling zei haar moeder: “Ah, wat ben je toch ook een schatje.” Ze had Anne uit het flesje zien drinken.
Anne liep rood aan, maar herstelde zich snel: “Haha, dank je mam, ik was benieuwd hoe je zou reageren. Ik had alleen niet verwacht dat je het schattig zou vinden. Eerder gek of zo.”
“Aangezien je inmiddels 19 jaar oud bent, zou ik het gek moeten vinden, maar eigenlijk krijg ik er kriebels van in mijn buik. Het doet me denken aan de tijd dat je nog zo klein was. Ik bewaar daar veel goede herinneringen aan.”
Toen Anne het eerste babyalbum uit had, zocht ze naar de volgende. Haar moeder zag haar zoeken en zei: “Het tweede babyalbum ligt op de tafel bij de bank. Ik kon niet alle boeken tegelijk hiernaartoe tillen. Zullen we die samen op de bank bekijken?”
“Ja, gezellig mam.”
“Ok, neem je flesje ook maar mee.”
Anne gaf haar moeder een vragende blik, maar nam de fles toch maar mee naar de bank.
Samen keken ze naar de foto’s van Anne als baby. Haar moeder gaf veel uitleg bij de foto’s en er werd veel gelachen samen. Toen het album uit was, wilde haar moeder aanstalte maken om naar bed te gaan. Toen ze opstond, zag ze het halfvolle flesje staan. Ze keek naar Anne en zei: “Dit klinkt misschien een beetje raar, maar zou ik alsjeblieft jou het laatste deel van het flesje mogen voeren? Dat lijkt me heerlijk om te doen!”
Anne keek haar moeder aan en wist even niet hoe ze moest reageren. Haar grapje met het flesje werd nu ineens een serieus verhaal. “Jeetje mam, ik weet niet hoor, ik ben een volwassen vrouw, geen baby!”
“Dat weet ik hoor, maar zou het niet leuk zijn als we gewoon even net doen alsof? Ik zou dat heel leuk vinden!”
Ze keek haar moeder nogmaals aan en zag de liefde voor haar dochter in haar ogen en dacht: “Ach, als ik haar daar blij mee maak, het is niet het eind van de wereld, misschien is het wel grappig.”
“O.k. mam, voor deze ene keer, omdat het jou volgens mij blij maakt.”
“Oh wat leuk,” zei haar moeder en tikte met haar handen op haar bovenbenen.
“Wat, wil je ook nog dat ik bij je op schoot kom zitten?”
“Ja, anders vallen kleine meisjes van de bank.”
Anne hield het niet meer en begon keihard te lachen. “Het is dat je mijn moeder bent, anders had ik je voor gek verklaart. Vooruit dan maar, maar daarna ben ik weer gewoon je volwassen dochter, o.k.?”
“Dat is goed, schatje, kom nu maar bij mama op schoot.”
Nog steeds lachend kwam Anne bij haar moeder op schoot zitten. Ze moest even wat schuiven voordat ze comfortabel zat. Haar moeder pakte het flesje en zette de speen van de fles bij Anne aan haar lippen. Anne begon rustig te drinken. Af en toe moest ze tussendoor een beetje giechelen. Het bleef een gek idee om zo bij je moeder op schoot te zitten terwijl je gevoerd wordt. Hoe langer ze zo samen op de bank zaten, hoe fijner Anne het begon te vinden. Het voelde steeds minder raar om zo bij haar moeder te zitten. Ze voelde de warmte van haar moeder en kwam steeds dichter tegen haar aan te zitten. Inge, de moeder van Anne, merkte dit en prees zichzelf gelukkig en dacht: “Wat zou het toch fijn zijn als we dit vaker konden doen. Maar ze zou me misschien voorlopig niet meer aankijken of met me willen praten als ik dat zou voorstellen. Wat bezielt me toch ineens? Komt het, omdat ik sinds kort alleen ben en op zoek ben naar een betere band met mijn dochter, zodat ik me niet zo alleen voel? Zou kunnen, maar waarom dan op deze manier? Je kunt op heel veel andere manieren een goede band met je dochter onderhouden?”
Toch kon Inge de gedachten niet verdrijven. Toen het flesje leeg was, keek ze Anne aan en zei: “Ik wou dat we dit vaker konden doen. Ik weet dat je me voor gek verklaart, maar het geeft me zulke fijne gevoelens. Ik weet dat je een volwassen vrouw van 19 bent, maar soms zie ik je nog graag als mijn kleine meid. Ik wil voor je zorgen zoals ik dat vroeger deed.”
“Mam, ik geef toe dat ik het net ook fijn vond, eerlijk waar, maar dit kan toch niet? Wat zouden andere mensen denken? Ze stoppen ons in een inrichting!”
“Anderen hoeven dit niet te weten, schatje van me. Dit is iets tussen jou en mij.”
“Maar wat wil je nu eigenlijk zeggen mam? Dat je me de komende tijd vaker een flesje wilt geven?”
“Ja, maar eigenlijk wil ik zo af toe weer helemaal voor je zorgen, zoals ik dat vroeger deed. Dat lijkt me zo fijn, dat kun je je niet voorstellen!”
“Nee, dat klopt, maar ik weet het niet hoor. Ik weet nog niet zo goed wat ik hiervan moet vinden. Je overvalt me ook een beetje. Ik verklaar je zeker niet voor gek. Ik vind het eigenlijk heel lief van je, maar ik moet hier wel even over nadenken.”
“Natuurlijk schat, dat begrijp ik. Slaap er rustig een nachtje over en dan hoor ik het nog wel. Mocht je het niet willen, dan begrijp ik dat heel goed. Maar neem van mij aan dat ik je dit verteld hebt uit pure moederliefde en dat ik niets dan goeds wil voor jou. En als dit daar niet bij hoort, accepteer ik dat en doen we net of we dit nooit besproken hebben.”
“Ok mam, ik ga nu naar bed. Welterusten en tot morgen.”
Nadat Anne haar tanden had gepoetst en in bed was gaan liggen, moest ze steeds weer aan het voorstel van haar moeder denken. Aan de ene kant leek het haar heel fijn, gezien het gevoel dat ze had toen ze bij haar moeder op schoot zat. Maar aan de andere kant vond ze dat dit waarschijnlijk niet de beste manier was om zo met haar moeder om te gaan. Ze bleef lange tijd liggen malen totdat ze het zat was. “We zien morgen wel weer verder,” dacht ze bij zichzelf. Ze kon het uiteindelijk loslaten en viel niet veel later in slaap………
Ik ben begonnen met het schrijven van een verhaal. Het eerste deel kun je hieronder lezen. Het is mijn eerste verhaal. Als jullie willen weten hoe het verder gaat, dan hoor ik het graag. Ik zal dan binnenkort een nieuw hoofdstuk plaatsen.
Anne en haar moeder
Hoofdstuk 1
De zon scheen volop. “Een mooie dag om de vakantie tegemoet te fietsen,” dacht Anne. Het eerste jaar op de universiteit zat erop. Anne studeert rechten en heeft het op school behoorlijk zwaar gehad. “Volgend jaar moet ik echt meer mijn best gaan doen, anders wordt het nog zo’n jaar met veel stress en weinig plezier.”
Thuis aangekomen ziet ze haar moeder in de tuin zitten. “Hoi mam, lig je lekker te zonnen?”
“Ja, het is prachtig weer. Jammer dat het niet altijd zo mooi is. Al zin in je vakantie?”
“Zeker mam, wel jammer dat we dit jaar niet weggaan. Dat had ik wel gezellig gevonden.”
“Ik ook, maar we gaan heus wel leuke dingen doen hoor, schat. Ik heb alleen niet genoeg geld voor een reis naar een mooi land. Sinds je vader bij ons weg is, lukken dat soort dingen gewoon niet meer.
“Geeft niet, mam. Misschien kunnen we vanavond samen lekker een filmpje kijken?”
“Eigenlijk heb ik al plannen. Ik wil vanavond onze foto’s gaan inplakken, heb je zin om me te helpen, Anne?”
“Ja hoor, maar als je het niet erg vindt, ga ik nu eerst even een dutje doen. Die laatste week was behoorlijk zwaar.”
Anne opende haar ogen. Het was al donker. Toen ze beneden kwam, zag ze haar moeder aan tafel zitten. “Waarom heb je me niet wakker gemaakt voor het eten?” vroeg ze aan haar moeder.
“Toen ik zag hoe vermoeid je was, dacht ik dat je wel tot morgen vroeg door zou slapen.” Wil je iets eten?”
“Nee hoor, ik heb geen trek, maar wel dorst.”
In de keuken aangekomen zag Anne twee babyflessen, een tuitbeker en drie spenen in verschillende maten op het aanrecht liggen. Ze keek er verwonderd naar.
“Mam, wat doen die babyspullen in de keuken. Komt ons buurmeisje een nachtje logeren?”
“Nee hoor,” riep haar moeder vanuit de woonkamer, “die spullen vond ik in de kast toen ik naar fotoboeken zocht. Ze lagen bij de boeken met babyfoto’s van jou. Ik heb ze altijd bewaard. Ik vond het moeilijk om ze zo maar weg te doen. De spulletjes roepen fijne herinneringen bij me op.”
Terwijl Anne naar iets te drinken zocht in de koelkast keek ze nogmaals naar de flesjes. “Eens kijken hoe ze reageert als ik mijn drinken in één van die flesjes doe. Dat wordt lachen.”
Anne kwam bij haar moeder aan tafel zitten en begon uit het flesje te drinken. Haar moeder was druk bezig met het inplakken van de foto’s die ze de afgelopen maanden gemaakt had. Ze had niets in de gaten. Anne verlegde haar aandacht naar één van de babyboeken die haar moeder voor haar gemaakt had. Ze opende het boek en zag allerlei foto’s van zichzelf toen ze nog heel klein was. Ze bekeek de één na de andere foto. Foto’s van in bad gaan, bij haar moeder aan de borst, verschoont worden op de commode tot aan slapend in haar bedje. Zonder er bij stil te staan nam ze af en toe een slokje uit haar flesje.
Plotseling zei haar moeder: “Ah, wat ben je toch ook een schatje.” Ze had Anne uit het flesje zien drinken.
Anne liep rood aan, maar herstelde zich snel: “Haha, dank je mam, ik was benieuwd hoe je zou reageren. Ik had alleen niet verwacht dat je het schattig zou vinden. Eerder gek of zo.”
“Aangezien je inmiddels 19 jaar oud bent, zou ik het gek moeten vinden, maar eigenlijk krijg ik er kriebels van in mijn buik. Het doet me denken aan de tijd dat je nog zo klein was. Ik bewaar daar veel goede herinneringen aan.”
Toen Anne het eerste babyalbum uit had, zocht ze naar de volgende. Haar moeder zag haar zoeken en zei: “Het tweede babyalbum ligt op de tafel bij de bank. Ik kon niet alle boeken tegelijk hiernaartoe tillen. Zullen we die samen op de bank bekijken?”
“Ja, gezellig mam.”
“Ok, neem je flesje ook maar mee.”
Anne gaf haar moeder een vragende blik, maar nam de fles toch maar mee naar de bank.
Samen keken ze naar de foto’s van Anne als baby. Haar moeder gaf veel uitleg bij de foto’s en er werd veel gelachen samen. Toen het album uit was, wilde haar moeder aanstalte maken om naar bed te gaan. Toen ze opstond, zag ze het halfvolle flesje staan. Ze keek naar Anne en zei: “Dit klinkt misschien een beetje raar, maar zou ik alsjeblieft jou het laatste deel van het flesje mogen voeren? Dat lijkt me heerlijk om te doen!”
Anne keek haar moeder aan en wist even niet hoe ze moest reageren. Haar grapje met het flesje werd nu ineens een serieus verhaal. “Jeetje mam, ik weet niet hoor, ik ben een volwassen vrouw, geen baby!”
“Dat weet ik hoor, maar zou het niet leuk zijn als we gewoon even net doen alsof? Ik zou dat heel leuk vinden!”
Ze keek haar moeder nogmaals aan en zag de liefde voor haar dochter in haar ogen en dacht: “Ach, als ik haar daar blij mee maak, het is niet het eind van de wereld, misschien is het wel grappig.”
“O.k. mam, voor deze ene keer, omdat het jou volgens mij blij maakt.”
“Oh wat leuk,” zei haar moeder en tikte met haar handen op haar bovenbenen.
“Wat, wil je ook nog dat ik bij je op schoot kom zitten?”
“Ja, anders vallen kleine meisjes van de bank.”
Anne hield het niet meer en begon keihard te lachen. “Het is dat je mijn moeder bent, anders had ik je voor gek verklaart. Vooruit dan maar, maar daarna ben ik weer gewoon je volwassen dochter, o.k.?”
“Dat is goed, schatje, kom nu maar bij mama op schoot.”
Nog steeds lachend kwam Anne bij haar moeder op schoot zitten. Ze moest even wat schuiven voordat ze comfortabel zat. Haar moeder pakte het flesje en zette de speen van de fles bij Anne aan haar lippen. Anne begon rustig te drinken. Af en toe moest ze tussendoor een beetje giechelen. Het bleef een gek idee om zo bij je moeder op schoot te zitten terwijl je gevoerd wordt. Hoe langer ze zo samen op de bank zaten, hoe fijner Anne het begon te vinden. Het voelde steeds minder raar om zo bij haar moeder te zitten. Ze voelde de warmte van haar moeder en kwam steeds dichter tegen haar aan te zitten. Inge, de moeder van Anne, merkte dit en prees zichzelf gelukkig en dacht: “Wat zou het toch fijn zijn als we dit vaker konden doen. Maar ze zou me misschien voorlopig niet meer aankijken of met me willen praten als ik dat zou voorstellen. Wat bezielt me toch ineens? Komt het, omdat ik sinds kort alleen ben en op zoek ben naar een betere band met mijn dochter, zodat ik me niet zo alleen voel? Zou kunnen, maar waarom dan op deze manier? Je kunt op heel veel andere manieren een goede band met je dochter onderhouden?”
Toch kon Inge de gedachten niet verdrijven. Toen het flesje leeg was, keek ze Anne aan en zei: “Ik wou dat we dit vaker konden doen. Ik weet dat je me voor gek verklaart, maar het geeft me zulke fijne gevoelens. Ik weet dat je een volwassen vrouw van 19 bent, maar soms zie ik je nog graag als mijn kleine meid. Ik wil voor je zorgen zoals ik dat vroeger deed.”
“Mam, ik geef toe dat ik het net ook fijn vond, eerlijk waar, maar dit kan toch niet? Wat zouden andere mensen denken? Ze stoppen ons in een inrichting!”
“Anderen hoeven dit niet te weten, schatje van me. Dit is iets tussen jou en mij.”
“Maar wat wil je nu eigenlijk zeggen mam? Dat je me de komende tijd vaker een flesje wilt geven?”
“Ja, maar eigenlijk wil ik zo af toe weer helemaal voor je zorgen, zoals ik dat vroeger deed. Dat lijkt me zo fijn, dat kun je je niet voorstellen!”
“Nee, dat klopt, maar ik weet het niet hoor. Ik weet nog niet zo goed wat ik hiervan moet vinden. Je overvalt me ook een beetje. Ik verklaar je zeker niet voor gek. Ik vind het eigenlijk heel lief van je, maar ik moet hier wel even over nadenken.”
“Natuurlijk schat, dat begrijp ik. Slaap er rustig een nachtje over en dan hoor ik het nog wel. Mocht je het niet willen, dan begrijp ik dat heel goed. Maar neem van mij aan dat ik je dit verteld hebt uit pure moederliefde en dat ik niets dan goeds wil voor jou. En als dit daar niet bij hoort, accepteer ik dat en doen we net of we dit nooit besproken hebben.”
“Ok mam, ik ga nu naar bed. Welterusten en tot morgen.”
Nadat Anne haar tanden had gepoetst en in bed was gaan liggen, moest ze steeds weer aan het voorstel van haar moeder denken. Aan de ene kant leek het haar heel fijn, gezien het gevoel dat ze had toen ze bij haar moeder op schoot zat. Maar aan de andere kant vond ze dat dit waarschijnlijk niet de beste manier was om zo met haar moeder om te gaan. Ze bleef lange tijd liggen malen totdat ze het zat was. “We zien morgen wel weer verder,” dacht ze bij zichzelf. Ze kon het uiteindelijk loslaten en viel niet veel later in slaap………
