Bedplaskamp

Bedplasser91

Plasticbroekjesfan!
Wie zou er niet een weekje in dat vakantiekamp door willen brengen, waar alle jongens in bed plassen, luiers en plasticbroekjes dragen en waar ook een natte broek geen ongewoon gezicht is... Zo ja, lees dan:

Bedplaskamp

Eigenlijk plaste ik al lang niet meer in mijn broek. Maar we hadden onderweg op de Autobahn meer dan een uur in de file gestaan, en dat met die hitte, en daarna bleef mijn vader maar doorrijden om niet te laat op de camping te zijn. Ik had al een paar keer gevraagd om te stoppen, maar dan bromde hij iets van ‘we zijn er zo’ en hield z’n voet op het gas. Ik zat te knijpen, maar ineens, toch nog onverwacht, kon ik het niet meer uithouden en liep de warme pis in straaltjes in, over en uit mijn korte spijkerbroekje. Ik had een natte broek, en als een jongen van vijftien die nodig moet nat is, is’ie ook goed nat. Ik keek naar de grote natte pisvlek voor in mijn versleten broekje: zelfs bij het ritsje, waar de stof toch dubbel of driedubbel is, was het donker, nat en doorweekt. En treurig dacht ik: “Nou hoeven we niet meer te stoppen.”

Als ik overdag nat ben wordt mijn vader altijd boos. Over mijn bedplassen hoor je hem nooit, maar die doodenkele keer dat ik nog in mijn broek plas, krijgt hij altijd op slag een slecht humeur. Deze keer was geen uitzondering. Toen we bij de camping aankwamen zei hij mij kortweg:
“Daar is de receptie, en JIJ gaat vragen waar we moeten staan.”
En aan zijn toon alleen al wist ik dat ik niet hoefde te zeggen dat ik met een natte broek daar niet naar binnen wilde.

Dus liep ik de receptie binnen. Ik probeerde nog wel mijn t-shirt wat omlaag te trekken, maar wist dat het zinloos was toen ik zag dat de ogen van de receptioniste, een meisje van hooguit een paar jaar ouder dan ik, zich richtten op mijn natgeplaste broekje en dat een uitdrukking van afkeer zichtbaar werd.
“Wo finde ich…. “ begon ik in mijn beste schoolduits, maar ze viel me meteen in de rede.
‘Jullie zaain op het zwaide feld, das is de aparte Eingang hier links fan de rezeptie’.
Mooi, ze sprak dus zelfs wat Nederlands, dat maakte het al weer makkelijker. Was natuurlijk ook geen wonder, want meer dan de helft van de gasten hier kwam met tent of caravan – ‘woonwagen’zeiden de Duitsers - uit Nederland. Maar hoe kon ze nou weten waar of wij moesten staan? Ik had nog geen naam of niks genoemd.
Ik probeerde het nog eens, maar nu stond ze op, keek nog eens naar mijn natgeplaste spijkerbroekje met een gezicht of ik een soort van ongedierte was en liep naar de deur waar ik net naar binnen was gekomen. Ze wees energiek naar links, waar inderdaad een kleine ingang te zien was, een zandpad, wat in niets leek op de ruime ingang naar de camping die ik rechts had gezien, en waarvan de slagboom dicht bleef.
“Da rein, en dan weiter tot helemaal naar hinten…. achter…. op het feld.”

De deur knalde achter haar dicht. Ik wilde mijn vader niet bozer maken dan hij toch al was, dus keek ik naar de auto, waar mijn moeder en mijn broertje inmiddels aan de gevulde koeken zaten, gebaarde wat naar het zandpad en liep die kant uit. Mijn vader volgde, en aan de driftige manier waarop hij gas gaf kon ik horen dat de aanblik van mijn korte spijkerbroekje, dat aan de achterkant waarschijnlijk net zo nat was als van voren, hem nog steeds boos maakte.
 
Laatst bewerkt:

Bedplasser91

Plasticbroekjesfan!
Bedplaskamp, vervolg.

Aan het einde van het pad was inderdaad een veld. Langs drie zijkanten stonden identieke tenten, waartussen lijnen gespannen waren met kleurige vlaggetjes eraan, en in het midden stond een grote oude legertent, waarvan de zijkanten waren opgerold. Bij alle tenten zag ik jongens rondlopen. Het leek meer op een scoutingkamp dan op een camping. Waren we hier wel goed? Ook mijn vader was kennelijk door aarzeling overvallen, want hij stopte midden op het veld, stapte uit de auto en keek om zich heen.
Uit de legertent kwam iemand naar ons toe en riep al van een afstandje:
“Meneer, U bent hier verkeerd. Dit is een privéterrein!”
Alweer een Nederlander. Hij zag natuurlijk aan onze gele kentekenplaten dat wij dat ook waren.

“Sorry meneer, de camping is hiernaast. U bent abuis… “ begon de man weer. Erg oud was hij niet, misschien net twintig.
“Mijn zoon heeft ons hierheen gebracht” knikte vader naar mij.
“Dat zeiden ze bij de receptie!” antwoordde ik verontwaardigd, want we waren dan misschien wel verkeerd hier, maar het was toch echt niet mijn schuld. De man en mijn vader keken naar mij, en ik zag dat nu ook de jongeman opmerkte dat ik in mijn broek had geplast.
“Ik begrijp het geloof ik al. Uw zoon heeft …uh… is… uh…… nat. Wij organiseren hier altijd een bedplaskamp, een kamp voor bedplassers dus. En enkele van onze jongens zijn ook overdag nog wel eens…uh… nat. Ze zullen daarom wel gedacht hebben dat hij bij ons hoorde. Maar de camping is hiernaast.”

Op de reactie van mijn vader had hij vast niet gerekend. Alle ergernis over de files, mijn natte broek en nu ook nog de verkeerde richting uit gestuurd worden brak ineens naar buiten.
Woedend riep mijn vader:
“Een bedplaskamp hè! Nou weet je wat, je houdt hem hier maar. Hij pist nog vaak genoeg in zijn bed!”
En meteen greep hij zijn portemonnee, frommelde de jongeman een groen biljet van € 100 in zijn hand, sprong in de auto en gaf zo woest gas, dat de graspollen in het rond vlogen. En voor we wisten wat er gebeurde stoof onze auto het zandpad weer af, mij en de jongeman verbijsterd achterlatend.

“Die is knap aangebrand!” zei de jongeman tegen niemand in het bijzonder, en toen tegen mij:
“Kom eerst maar even mee dan. Ik denk dat je pa eerst even af moet koelen. Ik zal je straks wel even uitleggen hoe je hiervandaan bij de camping komt, er is een paadje binnendoor.”
Samen liepen we naar de legertent, waar nog een paar andere leiders rond een tafeltje zaten.
“We zaten midden in de bespreking voor het programma van morgen, dus ik breng je wel even bij één van de tenten, okee? Kom over een uurtje of zo maar terug, dan zorg ik wel dat je op de camping komt. Overigens, ik ben Tim, vraag maar naar mij als je me zo gauw niet vindt. En hoe heet jij eigenlijk?”
Ik vertelde Tim dat ik Kevin heette.
Ondertussen waren we bij één van de groene bungalowtenten aangekomen, waar een stuk of vijf jongens in het gras rondhingen. Ik schatte dat ze allemaal ongeveer net zo oud als ik waren. Zeg maar zo tussen de dertien en vijftien jaar. Een paar waren er aan het kaarten, anderen deden een videospelletje en iemand lag op z’n buik een boek te lezen. Het leek er erg gezellig.
“Dit is Kevin” zei Tim, “hij blijft hier even, zijn jullie een beetje aardig voor ‘m!” – en hij liep terug naar de legertent, mij bij de jongens achterlatend.
 

Bedplasser91

Plasticbroekjesfan!
Bedplaskamp, nieuw deel!

De jongens keken mij eens op en neer en grijnsden. Ik was me maar al te zeer bewust van de grote, donkere natte vlek voor in mijn spijkerbroekje. Het natte broekje ontging de jongens niet.
“Nou, hij weet wel waar ‘ie jou heen brengt” zei een magere jongen met lang, donker haar en vriendelijke ogen, die op deze bloedhete dag niets aan had behalve een kort groen gymbroekje.
“Alweer een broekpisser erbij! – Derk, hier is een maatje voor je!”
“Ho even” zei Derk, die half in de tent lag en met z’n telefoon aan het spelen was, “ik ben droog!”
“Ja, nú”, zei de magere jongen, “maar hoe lang nog?”
“Oh, gaan we zo beginnen?” lachte Derk, sprong de tent uit en voordat ik wist waar ik moest kijken zette hij zijn benen wat uit elkaar en plaste met opzet in zijn broekje, wat te zien was aan de pisvlek die snel groter werd. Het liep in straaltjes op de grond.
“Vet, da’s de derde keer vandaag” merkte een van de andere jongens op, “als je zo doorgaat, blijf je vannacht nog droog!”
“Chill” antwoordde Derk, “zit daar maar niet over in, ik ben vannacht net zo nat als jullie, hoor!”.
Hij ging naast me zitten, gaf mij een hand en een blikje cola, en zei
“Welkom in het bedplaskamp!”
Knipoogde erachteraan, en met een knikje naar mijn natgeplaste spijkerbroekje grijnsde hij:
“Lekker warm, hè?”

Ik keek om me heen. Nu pas zag ik dat wat ik eerder voor kleurige vlaggetjes had gehouden, in werkelijkheid plastic broekjes waren. Tussen alle tenten hingen plastic broekjes aan de drooglijnen: blauwe, gele, melkwitte, een paar zelfs van doorzichtig plastic.
“Jullie plassen echt elke nacht nog in bed zeker!”
“De meesten wel” antwoordde Derk, “alleen Ronnie daar” – hij wuifde vaag in de richting van de magere, langharige jongen – “is wel eens een nacht droog. En Kai en ik zijn de broekpissers van deze tent, al zie je er bij Kai niks van. Die is slim, die heeft een leren broekje aan!”
Nu wist ik dus ook wie Kai was, want er was inderdaad een jongen bij die een kort zwart leren broekje aan had. Die keek op toen hij zijn naam hoorde, sloeg zich op z’n leren broekje dat het kletste en zei: “Van mijn Duitse neef gekregen! Die had ‘m niet meer nodig!”

Ik vroeg nieuwsgierig wat een bedplaskamp nu eigenlijk was en nu begonnen alle jongens te vertellen. Dat ze hier allemaal nog bedplasser waren, dat ze uit het hele land kwamen, dat er in totaal zo’n 30 jongens in het kamp waren en dat het twee weken duurde. Ze waren nu al een dikke week hier. Het doel van het kamp was niet om je van het bedplassen af te helpen, maar gewoon om met andere jongens, die het ook nog deden, een paar gezellige weken door te brengen zonder dat je je hoefde te schamen of ergens over in te zitten als je een nat bed of zelfs een natte broek had. Ik vond het een pracht idee en vroeg me af waarom ik nooit eerder van een bedplaskamp had gehoord!

“We doen het immers allemaal nog.” zei een jongen.“En de leiding begrijpt er alles van, want die waren vroeger zelf ook allemaal bedplasser. Trouwens, sommigen doen het nog steeds, Tim is al 21 en die plast nog elke nacht in bed, net als wij!”
Ik keek naar alle plastic broekjes die rondom de tenten hingen. Nou weet ik zelf maar al te goed wat een plastic broekje is, ik heb er elke nacht eentje aan over m’n katoenen luiers. Mijn moeder vindt het anders te duur, en bovendien zijn ze bij ons thuis nogal milieubewust. Maar hoe hadden ze dat hier?
“Hebben jullie geen DryNites of zo, of Pampers?” vroeg ik.
“We hebben gewoon onze eigen luiers mee” riepen een paar jongens, en daar vlogen me al verschillende pakken om de oren.
“Maar van het kamp moeten we ’s nachts altijd een plastic broekje er overheen aan , voor de zekerheid, want een natte slaapzak is zo’n gedoe als je lekt!”
“Moet jij nodig zeggen Timo! Wat ligt daar dan?”
En ik zag dat er naast de tent inderdaad een slaapzak lag te drogen in het gras, met een grote natte pisvlek in het midden en duidelijk zichtbare sporen dat dit niet de eerste keer was dat Timo had gelekt. Daar sprongen al een paar jongens overeind en haalden een groen plastic broekje van de lijn.
Timo werd beetgepakt en onder groot gelach werd hem zijn plastic broekje aangetrokken, “dan ben je maar klaar voor vannacht en kan je het niet vergeten!”
Timo lachte maar wat mee en ging daarna net zo makkelijk met z’n plastic broekje aan weer bij ons zitten. Ronnie bleef rustig en vertelde me dat er een paar andere jongens op het kamp ook nog katoenen luiers aan hadden ’s nachts, en hijzelf ook.
“Red ik mezelf wel mee” zei hij, en daar was ik het mee eens.

Dat mijn moeder mij m’n luiers om moest doen was ook al een paar jaar geleden. Alleen dat gedoe met die veiligheidsspelden vond ik nog wel eens lastig, dan waren plakstrips toch aardig makkelijker. Maar mijn Tena slips mocht ik alleen maar aan als we in een hotel bleven slapen.
Ronnie legde uit dat wie katoenen luiers aan had die elke morgen in kon leveren bij de leiding, en dan werden ze gewassen en een paar uur later weer op het kamp terugbezorgd. Ik probeerde me een morgen in het kamp voor te stellen: 30 jongens in natgeplaste luiers en plastic broekjes!
En dan te bedenken dat ik vroeger dacht dat er maar heel weinig jongens waren die op mijn leeftijd nog in bed plasten…. Gelukkig kende ik sinds een tijdje twee jongens van voetballen die het ook nog deden, dat maakte het makkelijker. Hoe opgelucht ik was toen de trainer me bij zich riep en vertelde dat ik niet de enige was. Dat ik wel mee mocht op het trainingskamp…
Nu was het mijn beurt om te vertellen, toen de jongens vroegen hoe vaak ik het nog deed. Eerlijk vertelde ik dat ik vrijwel elke nacht nog in bed plaste - “Ik ook! Ik ook!” klonk het rondom - maar nog maar heel af en toe een natte broek had, en dat vandaag dus echt een uitzondering was.
 

Bedplasser91

Plasticbroekjesfan!
Bedplaskamp, vervolg.

Derk geloofde er niet veel van.
“Geef nou maar toe dat je het gewoon lekker vindt om in je broek te pissen! Ik ook! Thuis doe ik het altijd stiekem. Ik pis in mijn broek als ik alleen thuis ben, of als mijn broek toch in de was moet.”
Ik ontkende heftig.
Maar toen dacht ik er aan hoe we een jaar geleden een keer met ons voetbalteam een overwinning hadden gevierd. Iemand moest er nodig naar de wc, die was bezet, en in een melige bui liet 'ie het toen gewoon in zijn voetbalbroekje lopen. Van het een kwam het ander, en in de kleedruimte, voor het douchen, hadden we alle elf met opzet in onze voetbalbroekjes geplast. En vreselijk gelachen, terwijl onze broekjes warm en nat werden en voorin ieders broekje een grote natte plek zichtbaar werd.
Dave, Patrick en ik hadden stiekem naar elkaar gekeken en geknipoogd: de jongens uit ons team die net als ik nog in bed plasten. Op het trainingskamp had ik met hun een kamer gedeeld. Niemand van de anderen had gemerkt dat wij elke morgen nat waren - en nu stonden ze daar allemáál met een natgeplast broekje! En niemand die er moeilijk over deed. De geheimen van de kleedkamer!

Samenzweerderig vroeg Derk of ik dan wel eens met opzet in mijn bed plaste.
“Nouuuu”, begon ik aarzelend, maar bij zoveel jongens die net als ik bedplasser waren besloot ik om eerlijk antwoord te geven.
“Als ik ’s morgens nat wakker word en ik moet nodig, dan doe ik het soms gewoon nog wel eens. Wat maakt het uit als je toch al nat bent!” voegde ik er verdedigend aan toe.
Derk lachte veelbetekenend en herhaalde op dezelfde toon:
“Wat maakt het uit als je toch al nat bent…….. Pis nog eens in dat spijkerbroekje van je!?”
En meteen kreeg ik alweer een blikje cola van hem, wat niet erg koud, maar toch wel lekker was. Ik keek naar Derks natgeplaste broekje. Zou ik het durven? Gewoon met opzet nog eens in mijn spijkerbroek plassen? Ik dacht van wel en schrok zelf haast van de gedachte. Maar toen met het voetballen was het ook leuk geweest…. Lekker stout. Lekker nat en lekker warm. En niet zó veel anders dan ’s morgens in bed je luier nog eens volplassen, en dat deed ik vaak genoeg. “Als je toch al nat bent!”

Plotseling steeg er een daverend gelach op.
“Timo is nat, Timo is nat!”
En dat viel niet te ontkennen, het zachtgroene plastic broekje plakte aan zijn lijf, kletsnat van binnen, en natte sporen liepen langs Timo’s gebruinde benen. Zonder luier houdt een plastic broekje niet echt veel binnen, ook al had Timo er nog een sportbroekje onder aan. Dat was natuurlijk helemaal doorweekt, nu, maar Timo maakte niet de indruk dat hij er mee zat. Een jongen, ik geloof dat het Michel was, kwam aanlopen met een uitgevouwen tena en hield die voor Timo’s neus.
‘Aantrekken jongen!’ zei hij streng, maar Timo maakt een afwerend gebaar.
‘Vanavond weer!’ zei hij, ‘en jullie mogen controleren of ik mijn luier wel goed aan heb! Thuis doet mijn vader dat. En dan vertelt hij over vroeger. Dat hij ook bedplasser was. En wat een geluk ik heb met die mooie nieuwe luiers van tegenwoordig. En geen plasticbroekjes meer aan hoef. Hij moest eens weten dat ik hier op kamp weer elke nacht een plasticbroekje aan heb!’
‘Trek nou aan man’ zei Michel, ‘da’s toch humor!’ en gooide de luier naar Timo toe.
Die schudde weer van nee, zei ‘Nu niet’ en gooide de tena terug in de kring. Daar ging de luier al van hand tot hand. Om bovenop het hoofd van Timo te belanden.
‘Luierstraf!’riepen een paar jongens, maar Timo gooide de luier in zijn tent, draaide zich om in zijn natte sportbroekje onder zijn plasticbroekje en dook weer met zijn neus in zijn boek.
“Stelletje bedpissers!” was al wat hij nog zei, wat tot een nieuwe golf van gelach voerde.

Daar kwam ineens Tim, de leider, aan.
“Kevin, ik heb je vader aan de lijn gehad, hij heeft me gebeld via de receptie van de camping. Ik vertelde dat je het erg naar je zin had met de jongens hier, en je vader vertelde dat je inderdaad nog bijna elke nacht in bed plast. Omdat je nog bedplasser bent, mag je wat ons betreft hier vannacht wel blijven, en je vader vond dat een goed idee. Wat zeg je ervan?”
Mijn nieuwe vrienden keken me verwachtingsvol aan.
“Maar…. maar” stamelde ik, “Ik heb geen luiers bij me voor vannacht, en mijn plastic broekjes zitten ook nog in mijn tas in de auto…“
“Luiers hebben we hier genoeg” antwoordde Tim, en Derk riep: “Je mag wel een plastic broekje van mij aan!”
Ik keek de kring rond, en alle jongens knikten me bemoedigend toe, de magere Ronnie, Kai in zijn Duitse leren broekje, Timo met het natte plasticbroekje plakkend aan zijn lijf, Michel, Joey, Ramon, en Derk met zijn volgeplaste spijkerbroekje.

“Ok”, zei ik. “Ik blijf!”
Er ging een gejuich op.

“Je slaapt vannacht in onze tent” zei Derk op een toon die geen tegenspraak duldde, “daar pissen we allemaal in bed!”
En toen, zachtjes, en met een knipoog, “en morgenochtend doen we het nog een keer!”
Ramon dook de tent in, en kwam naar buiten met een Abena in zijn hand. De jongens stonden in een halve cirkel om ons heen. Plechtig overhandigde Ramon mij de nog droge, opgevouwen luier, schudde mijn hand en zei:
“Nu hoor je bij de echte bedplassers!”
 

Luierikl

Superlid
Leuk verhaal, alleen beetje vreemd dat de jongens gewoon in hun natte broek blijven lopen en dat de leiding dat goed vindt.... zou toch meer verwachten dat soort trainingskamp was..
 

Bedplasser91

Plasticbroekjesfan!
Luierikl zei:
... zou toch meer verwachten dat soort trainingskamp was...
Het is juist geen trainingskamp om van het bedplassen af te komen, zoals in een eerder deel wordt uitgelegd als Kevin vraagt wat een bedplaskamp is. Wie in een natte broek wil blijven rondlopen mag dat doen, en sommige jongens vinden het wel leuk om met opzet in hun broek te plassen.... Alle jongens op het kamp plassen nog in bed, dus er is geen stress, geen schaamte, geen straf. Juist daardoor worden sommigen na of zelfs tijdens het kamp droog 's nachts. Andere jongens ontdekken juist hun DL kant en kunnen ook die uitleven. Zelf heb ik tot m'n 16e in bed geplast en had toen zo'n kamp wel mee willen maken ;D Maar ik denk niet dat zoiets in die vorm bestaat.
 

Dionysos

Toplid
Er zal vast wel ergens een plaskamp zijn. Maar die zal wel ingericht zijn op gelijkgestemden. En dan zal iedereen in een luier moeten lopen.
Maar dat doet niks af van dit verhaal en de fantasie van de TS want ik ben benieuwd waar dit verhaal heen gaat.
 

incoluier

Ik kan geen dag zonder luier
Ik heb in mijn jeugd ook op kamp/zomerkamp gezeten in HollandscheRading (Bij Maartensdijk,Lagevuurse,Hilversum)
Ook het ik paar verschillende kampen gedaan.

Ik heb niet mee gemaakt dat er dat er alleen kampen zijn waar je alleen naar toe mag als je alleen in je bedplast.
Wel zag ik in de formulieren staan of last heb van bedplassen ja / nee.
Of er stond het je last van incontinentie ja / nee.
Zo ja overdag ja / nee.
's nachts ja / nee.

Ik ga nu elk jaar op vakantie met een groepsreis voor mensen met een beperking/handicap.
Bij sommige groepsreizen mag je last hebben van incontinentie maar bij sommige weer niet.
Ik ga met een groepsreis mee waar ze geen problemen mee hebben dat er deelnemers zijn die last hebben van incontinentie.



Ik heb zelf ook een verhaal geschreven over groepsreis.
Waar deelnemers luiers moeten dragen.
Maar het verhaal is nog klaar.
Maar dat komt door mijn privé omstandigheden.
 

Bedplasser91

Plasticbroekjesfan!
Bedplaskamp, deel 5 (vervolg)

Tegen de avond, om zes uur, werd er een bel geluid en we verzamelden ons in de legertent, waar lange tafels klaar stonden met borden, bestek en dampende pannen gevuld met aardappels, verschillende soorten groenten en lekkere speklapjes met jus. Het rook heerlijk, en ik merkte dat ik best wel honger had. Eén van de leiders stond op en vroeg om een ogenblikje stilte. Daarna vertelde hij dat er een nieuwe jongen in het kamp was, in de tent van Ronnie om precies te zijn – en hij bedoelde mij!
“Kevin sta even op en laat zien wie je bent!”
Ik ging staan en meteen riep een jongen aan een verdere tafel, in een vet noordhollands accent:
“Hij hep in se broekie gepist!”
Om eerlijk te zijn was ik mijn natte spijkerbroekje al bijna vergeten, maar het was natuurlijk wel zo en de natte pisvlek voorin was wel wat opgedroogd, maar nog duidelijk te zien.
Tim stond op en riep in de tent: “Wat zijn wij?” – en alle jongens brulden het uit:
“Bedplassers!”
“Wat doen we ’s nachts?”
“In bed pissen!”
“Wat zijn we ’s morgens?”
“NAT!!!”
Het daverde door de tent, een yell waar door de wol geverfde scouts zich niet voor hadden hoeven te schamen, en alle jongens lachten.

Na het eten maakten we een avondwandeling. Het was een heerlijk warme zomeravond en de omgeving was prachtig. Na een tijdje kwamen we bij een snelstromende beek en hier hielden we een pauze. Er lagen grote stenen in de beek, en we begonnen dammen en dijkjes te bouwen, waarbij we half in het water stonden. Ramon, Danny, Derk en ik waren druk bezig met een grote dam naar de overkant. Het water bruiste over de stenen en al gauw moest ik plassen. Ik begon de oever op te klimmen om een boom op te zoeken.
“Waar ga jij naar toe?”, vroeg Derk.
“Effe pissen”, zei ik naar waarheid.
“Jij ben gek!” was het antwoord, “laat toch gewoon lopen! Dat spijkerbroekje van je moet morgen toch al in de was, daar heb je vanmiddag al in gepist, weet je nog?”
Even twijfelde ik nog. Met opzet in mijn broek plassen is toch wat anders dan ’s nachts slapend in je bed plassen. Maar toen ik zag dat Derk ook al weer in zijn broek stond te plassen – het liep in straaltjes uit zijn korte broekje – toen aarzelde ik niet langer. Wat was het lekker warm! Gierend van het lachen keken Ramon en Danny hoe mijn korte spijkerbroekje weer helemaal donker kleurde van voren, en even later glansde het bij Danny ook al verdacht. Twintig minuten later zaten we allemaal in de beek, en zag je er niets meer van dat onze broekjes natgeplast waren – we hadden geen droge draad meer aan ons lijf.

Terug in het kamp hadden de andere leiders al een groot kampvuur opgebouwd. Er waren worstjes en we roosterden op stokken geprikte marshmallows. We kregen blikjes cola of sinas, en de leiders namen een blikje bier.
“Thuis mag ik nooit wat drinken na zeven uur”, zei Joey, en veel andere jongens ging het net zo “vanwege het bedplassen”.
Ik vroeg aan Derk of hij thuis ook zo vaak in zijn broek plaste.
“Nee joh, ben je gek, dan krijg ik straf. Als ik in mijn broek plas moet ik de andere dag met een nachtluier aan naar school. Dat ik nog in bed plas vinden ze niet zo erg, maar als ik overdag nat ben, zeuren ze altijd..."
Ik zei dat het bij mij niet anders was. Sterker nog, zo was ik hier terecht gekomen!
Derk hervatte:
Gebeurt wel ‘ns dat ik een ongelukje heb, laatst nog in de Hema. Ik moest zo lang wachten bij de kassa dat ik in mijn broek plaste, vet klote. Moest ik dus ’s morgens na het douchen wéér een luier om, en natuurlijk een plastic broekje erover heen. Ik dacht dat iedereen het kon horen, zo’n plastic broekje maakt altijd wat geluid weet je wel…… “
Nou, dat wist ik maar al te goed.
“Maar niemand had wat in de gaten gelukkig, en we hadden geen gym die dag… En toen ik thuis kwam uit school, gingen ze controleren of ik nog wel droog was, trok mijn moeder dat plastic broekje naar voren en voelde zo aan m’n luier, nou dan schaam je je toch kapot. Maar ik was nog droog, gelukkig.”
“Gelukkig?” zei ik plagend, “ik dacht dat je het zo lekker vond om in je broek te plassen?”
“Ja, dat is ook wel zo, maar alleen als niemand het thuis merkt weet je, ik wil geen straf. M’n ouders zouden denken dat ik gek was, als ze wisten dat ik het met opzet deed! Dat ik het gewoon een lekker gevoel vind! Toch doe ik het soms als mijn spijkerbroek toch in de was moet. Of ik pis gauw in mijn voetbalbroekje, en hou dat dan aan onder de douche, dat merken ze ook nooit. Ik rol het in m’n handdoek en gooi het zo in de was.”
Ik vertelde dat we het een keer met het hele voetbalteam gedaan hadden, voor de lol.
Zo pratend vloog de avond voorbij en al gauw was het elf uur: bedtijd. Tim stond op en riep:
“Naar bed, naar bed! Nog even langs de wc jongens” – er barstte een daverend gelach los – “en niet vergeten je luiers en plastic broekjes aan te doen! Tot half twaalf mag je nog praten, en daarna is het stil, begrepen!”

Bij de tenten was het een drukte van belang. Ook voor mij was er inmiddels een luchtbed en een slaapzak in de tent gelegd. Een stormlantaarn in het midden gaf wat licht, maar gelukkig had bijna elke jongen een zaklantaarn bij zich, zodat het geen moeite kostte om de plastic broekjes van de waslijnen af te halen. Iedereen vond z’n eigen broekje zonder problemen terug, en toen begon de grote verkleedpartij. Derk zocht z’n tas op en haalde er twee, drie plasticbroekjes uit:
“Ik heb altijd reserve bij me. Welke wil je? Je ben net zo dun als ik, ze zullen allemaal wel passen.”
“Doe me die gele maar, zulke heb ik zelf ook….“, zei ik.
Derk drukte me z’n gele plasticbroekje in de hand.
“OK, hier, gegarandeerd waterdicht! Zelf uitgeprobeerd!”
Ik rook de vage, onbestemde pislucht van het plasticbroekje, die ik zo goed kende van mijn eigen plastic broekjes. Alleen helemaal nieuwe broekjes ruiken anders. Daarna gaf Derk me ook een katoenen luier, en een paar veiligheidsspelden, en zei:
“Je weet wel hoe het werkt, neem ik aan!”

In het halfdonker deden nu alle jongens hun luiers om. Allerlei verschillende merken en tape zag ik in de gauwigheid; alleen Ronnie, Derk en ik hadden geloof ik nog een echte katoenen luier om. Het was duidelijk dat drynites populair waren. Lekker makkelijk natuurlijk, en goed verkrijgbaar, gewoon bij de supermarkt. Daar kwamen de mijne ook vandaan, voor als ik die aan mocht op vakantie. De luier die ik ’s middags van Ramon had gekregen kon ik in het gewoel zo gauw niet vinden, en ik wou Derk ook niet teleurstellen, dus deed ik de katoenen luier om. Ik wist inderdaad hoe het werkte, had geen hulp nodig. Staand is het geen probleem als je weet hoe, en ik had in de loop der jaren als bedplasser genoeg oefening gekregen...
Plasticbroekjes werden ritselend omhoog getrokken, elastieken kraakten, en de jongens zagen erop toe dat hun plasticbroekjes de luiers goed bedekten: door ervaring wijs geworden, kennelijk. Waar nodig hielpen ze elkaar.
Wie nog buiten stond, ging nu zijn eigen tent in. Ik rook de bekende Zwitsal geur. Iemand was er kennelijk in de weer met zalf of babypoeder. Eén jongen schoot in een sportbroekje, zo over z’n luier en het plastic broekje, een andere jongen deed zelfs een pyjama aan, maar de meesten doken zo in hun slaapzak, hun plastic broekjes glanzend in het halflicht. Op wat gesmiespel en gelach na was het hele kamp stil, alleen de leiders zaten nog bij het kampvuur en staarden in de vlammen. Ik was nog droog toen ik in slaap viel, maar dat zou ’s morgens wel anders zijn, zoals gewoonlijk….
 

Bedplasser91

Plasticbroekjesfan!
Bedplaskamp, deel 6 (vervolg)

Toen ik wakker werd, merkte ik meteen dat ik inderdaad weer in bed had geplast. Dat warme, natte gevoel binnen in je plasticbroekje, de doorweekte katoenen luier, ik kende het maar al te goed. Ik had er eigenlijk twee om moeten doen, maar ik had er gisteravond natuurlijk niet aan gedacht om Derk om een extra luier te vragen. Dankzij het plasticbroekje viel de lekkage in mijn slaapzak mee, al lag ik wel in een natte plek. Die had ik echter wel eens groter meegemaakt, zodat mijn bed toen koud en nat was. Nu bedekte ik de natte vlek helemaal met mijn mager lijf, en zo was het niet koud geworden. Het zou gauw genoeg drogen, wist ik uit ervaring. Omdat ik wat gelekt had leek het me geen goed idee om nog eens in de luier te plassen.
Ik zag dat Derk, die vlak naast me lag, vanwege de warmte van de nacht zijn slaapzak half naar beneden had geschoven. Je kon zijn luier en plasticbroekje goed zien. Aan de dikte van het luierpakket te zien had Derk zelf wel twee luiers om. Van voren was zijn luier gelig en donkernat onder het plasticbroekje, en terwijl ik ernaar keek zag ik dat Derk het wel liet lopen op de vroege morgen: zijn luier werd nog natter, de gele vlek werd groter en binnen in het plasticbroekje zag je hoe zijn warme pis zich een weg zocht naar beneden. Derk was al wel degelijk wakker en knipoogde naar mij, toen hij zag dat ik naar zijn zich vullende plasticbroekje en kletsnatte luiers keek.
Ik knipoogde terug en vertelde Derk dat ik ook in bed had geplast. Dat verbaasde hem niet.

“Weet je” zei ik, “ik baal soms zo van dat bedplassen. Weer nat. En weer nat.”
Derk haalde zijn schouders op. “We kunnen er immers niks aan doen, dat we in bed plassen.”
“Ja, maar iedereen vindt het stom als je het doet! Ik heb een tante, elke keer als ze op bezoek komt vraagt ze meteen of ik nog steeds in bed plas. Gewoon waar iedereen bij zit. En als ik dan ja zeg, zegt ze dat ik daar veel te groot voor ben, en dat ik me moet schamen. Nou, dat doe ik heus wel, dat hoeft zij me niet te vertellen!”
“Ik ben de enige thuis die het nog doet” zei Derk. “Mijn broertje is twee jaar jonger dan ik, maar die was al op z’n zevende droog. Die pest me ook altijd als ik nat ben. Dat mag niet van m’n moeder, maar al zijn vrienden, die kleine rotjochies, die weten dat ik het nog doe, in m’n bed pissen. En toen we een keer ruzie hadden, vertelde hij het ook op school.”
“Vet klote hee!”
“Viel mee, gek genoeg. Een paar van mijn vrienden vroegen of het waar was. En toen heb ik het eerlijk verteld. Dat ik haast elke nacht in bed pis, en dat ik er niks aan kan doen. Er was maar één jongen die me voor baby uitschold, maar die mocht mij toch al niet. En ik hem ook niet, dus die kon me niet zo veel schelen. Mijn vrienden zijn nog steeds mijn vrienden. Ze weten alleen niet dat ik er soms ook wel lol aan beleef, net zoals nu. Of dat ik het lekker vind om in m’n broek te plassen.”

“Weet je wat ik echt haat? Als mijn moeder de luiers en m’n plasticbroekjes buiten ophangt. Dat iedereen het kan zien.”
“Jullie buren zullen wel weten dat je nog in bed plast….”
“Echt wel. Soms staat mijn moeder met de buurvrouw te praten, onder het ophangen van de was. Hangt ze gewoon mijn plasticbroekjes aan de lijn, en ze hebben het over mijn bedplassen. Nou, dan loop ik de tuin uit, kan ik je wel vertellen!”
Joey werd ook wakker en mengde zich in het gesprek.
“Ik heb in groep acht een keer een spreekbeurt gehouden over bedplassen. Ik woon in een klein dorp, en ze wisten het bij ons in het dorp toch allemaal wel dat ik het nog deed.”
“Vind ik toch wel dapper van je!”
“Ik had m’n plaswekker meegenomen, en een paar luiers, en een plasticbroekje. Ze vonden het allemaal vet, ik liet de plaswekker afgaan met wat water. Iedereen lachen. Ik ben er nooit mee gepest. En daarna hoorde ik van een heleboel andere jongens dat ze het ook nog wel eens deden!”
“Weten ze dat je het nog steeds doet?”
“In het dorp wel een paar jongens. Maar op mijn nieuwe school niet.”
Nu werd ook Danny wakker. Hij kroop uit zijn slaapzak en bewonderde zijn dikke, natte drynite. Er stonden stoere motorfietsen op afgebeeld, een echte jongensluier.
Derk lachte.
“Danny vindt het fijn om luiers te dragen! Hij was hier vorig jaar ook. Nou, als hij in die twee weken twee keer echt in zijn bed heeft geplast, is het veel!”
“Hoe bedoel je?” vroeg ik verbaasd.
“Hij plast haast niet meer in bed. Tenminste, niet zoals wij. Dat je het niet kan helpen. Maar hij wil graag luiers blijven dragen, dus plast hij thuis nog vaak in bed. Ze hebben geen idee dat hij al bijna droog is….”
“Laat bijna maar weg, Derk!”
“Ik ben DL” zei Danny. “Dat betekent Diaper Lover, het is Engels.”
Ik vond het maar vreemd. Je wou toch het liefst van het bedplassen af zijn? Maar Danny kennelijk niet?!
Tim, de groepsleider, verscheen in de tentopening. Lachend bekeek hij de natte luiers en volgeplaste plasticbroekjes.
'Geen kans om te vergeten wat voor een kamp dit is!', grijnsde hij.
'Was jij ook weer nat?' vroeg Kai.
'Ja jongens, antwoordde Tim, 'ik was vannacht net zo nat als jullie, en had ook in bed geplast.'
Er ging een gejuich op, maar Tim stak een hand op en gebaarde om stilte.
“Er zijn ook nog volwassenen die nog in bed plassen. Dat zeggen ze jullie natuurlijk nooit, maar in sommige gevallen worden mensen pas heel laat droog. Of zelfs helemaal niet. Maar ik hoop voor jullie dat je gauw droog wordt. Al is dit kamp nog zo lollig, de buitenwereld heeft het er een stuk moeilijker mee. En voor ons als volwassen bedplasser is het ook niet altijd even makkelijk. Maar genoeg daarvan, nu eerst maar even douchen, jongens! De dag begint, en we gaan op excursie naar een kasteel vandaag. Verzamelen na het ontbijt!'

Bij de douches was het een drukte van belang. De kliko vulde zich al gauw met natte luiers. De enkele jongens die katoenen luiers aan hadden, hielden ze apart en gaven ze af bij het washok dat, heel praktisch, vlak naast de douchecabine bleek te staan. Ik vroeg Derk hoe hij kon weten dat hij zijn eigen luiers weer terug kreeg na de was. Derk trok mijn vrolijk gele plasticbroekje even naar voren, trok even aan mijn natte luier en toonde me toen het merkje dat op de luier stond.
‘Alle luiers zijn gemerkt, moet van het kamp’ verklaarde hij.
Ze hadden kennelijk aan alles gedacht.
Ik schoof mijn plasticbroekje naar beneden, stapte er uit en maakte de luier los. De douche was heet, krachtig en verrukkelijk!
Jongens stonden onder de douches hun plasticbroekjes af te spoelen, er werd met water en shampoo gegooid, het was een gezellige bende. Zoals je dat van een stel tienerjongens kunt verwachten… Sommigen liepen direct terug naar de tenten, hun plasticbroekjes losjes in de hand, anderen bleven nog even wachten tot hun vrienden ook klaar waren. Ik wachtte op Derk, wilde hem zijn plasticbroekje teruggeven, maar hij zei dat ik het nog wel even mocht houden. Wie weet vergat mijn vader wel om mijn luiers en plasticbroekjes te brengen.
Bij de tent aangekomen, hingen we de plasticbroekjes te drogen, en al gauw zag het er weer uit zoals ik het gisteren voor het eerst had gezien: kleurige vlaggenlijnen voor wie niet zorgvuldig keek.

Bij het ontbijt zat ik tussen Derk en Kai. De laatste had zijn korte leren broekje weer aan, hoewel de dresscode van het kamp zo kort mogelijke spijkerbroekjes leek te zijn. Dat was tenminste wat de meeste jongens droegen, sommige broekjes netjes omzoomd bij de pijpen – kennelijk een bijdrage van hun moeder - anderen simpelweg kort afgeknipt en van een oude, versleten spijkerbroek gemaakt.
Ik was blij dat ik gisteren ook een kort spijkerbroekje aan had gehad. Nu viel ik tenminste niet uit de toon. Dankzij ons geplens in de beek was het inmiddels ‘uitgewassen’ en was er geen pisvlek voorin meer te bekennen. Niet dat iemand er zich hier aan gestoord zou hebben. Hoewel de meeste jongens nog geen uur geleden gedoucht hadden, zag ik dat er toch al weer twee of drie jongens in hun broek hadden geplast. Grote natte pisvlekken voorin hun korte spijkerbroekjes, en ze leken er eerder trots op dan dat ze zich schaamden! Derk was echter nog droog, en ik was zelf niet van plan om in mijn broek te plassen. Ik was bedplasser, geen broekplasser. Bovendien zou mijn vader vandaag nog langskomen om mijn luiers en plasticbroekje te brengen, en ik stond liever niet tegenover hem in een natgeplast broekje. Hij zou wel weer eens boos kunnen worden!
 
Thread starter Similar threads Forum Replies Date
Bedplasser91 Nieuw deel "Bedplaskamp" - uiteraard met plasticbroekjes! Plastic broekjes liefhebbers 0
Bovenaan