Verhaal Klaar Bedplasser's Schoolreisje (JL TL WL NL BP PB)

[Bedplasser91]

Re: Bedplassers Schoolreisje - deel VI

Bedplassers Schoolreisje, deel VI​

Als ik wakker word, merk ik meteen dat ik weer in bed heb geplast. Mijn luier is doorweekt, en ik ben blij dat ik een plastic broekje aan heb, anders had ik vast gelekt. Toch ben ik een beetje ongerust. De bedoeling was dat we met opzet in bed zouden plassen, voor de gein. Maar nu ben ik al voor de derde nacht achtereen nat, en van opzettelijk in bed plassen kan ik me niets herinneren. Goed, thuis plas ik ook nog wel eens in bed, iets van één keer in de twee, drie maanden, in ieder geval heel zelden. Zou het komen doordat ik weer een luier om heb, net als vroeger, toen ik het nog elke nacht deed?
Ik fluister tegen Jochem, in het bed naast het mijne:
'Jochem! Ben je nat?'
'Zeker weten!' fluistert Jochem terug.
'Heb jij met opzet in bed geplast vannacht, of echt?'
'Doe niet zo lullig, man. Echt natuurlijk. Ik was al nat toen ik wakker werd. Dat weet je toch....'
'Ja, nee, 't is goed. Nergens om, maar uh.... ik heb ook echt in bed geplast!'
'Al weer?? Jij??'
'Ja, dat bedoel ik. Straks word ik weer een echte bedplasser, en daar heb ik dus echt geen zin in op m'n vijftiende!'
'Ook bedankt....'
'Zo bedoel ik het niet. Ik weet wel dat jij het nog doet, en dat je er niks aan kan doen. Maar ik ben al een paar jaar droog. En nu weer nat.'
'Vraag Tom eens.'
'Tom plast nog echt in z'n bed, dat weet iedereen. Dat telt niet.'
'Hee effe dimme, ja!' lacht Tom vanuit het bed aan de andere kant. 'Ik doe het nog wel vaak, maar echt niet meer elke nacht, hoor. En toevallig was ik vannacht droog!'
'Jij droog? Vet hee!'
'Ja maar toen ik wakker werd dacht ik aan onze afspraak en toen heb ik nog gauw in bed geplast. Ik moest best wel nodig, dus dat was niet zo'n probleem.'
Tom is inmiddels op de rand van zijn bed gaan zitten, en zijn natte luier onder zijn oude vergeelde plastic broekje laat niets te raden over, Tom is inderdaad flink nat.
Er worden meer jongens wakker. Bijna allemaal hebben ze een natte luier, een volgeplast plastic broekje aan. Tim en Johnny kijken wiens luier het natste is. Dat blijft een leuk spelletje. Niels is al nat, maar plast met zichtbaar plezier nog eens in zijn al totaal doorweekte luier. Er staan nu centimeters plas in zijn plastic broekje....
Ook Leo, die nog droog was toen hij wakker werd, plast nog gauw zijn luier vol. Afspraak is afspraak!

Bas ligt nog in bed, maar levert lopend commentaar, alsof hij voor de radio werkt!
'Ja dames en heren, de renners bestormen nu de Col de Pies. En onze held Sebastiaan loopt uit! Nee, hij loopt leeg! Hij plast in zijn bed. Ja, hij plast echt in zijn bed! Zijn luier wordt nat van voren. Het is warm, dames en heren. Het is nat. Ik kan U vertellen dat het nu naar beneden loopt, tussen de benen van onze held! Ja, zelfs zijn kont wordt nu nat. Niet koud, wel nat! Heeft onze held een plastic broekje aan, vraagt U zich af? Ja, wees gerust, hij HEEFT een plastic broekje aan. Melkwit plastic dames en heren, en gegarandeerd waterdicht. Over zijn luier heen. Over zijn luier die nu dikker en dikker en natter en natter wordt! Hoe ik dat weet? Maar kijk dan toch! Hier wordt live in bed geplast luisteraars, ja, Sebastiaan verbreekt het record! Dat is afzien. Dat is lijden. Maar het record is van hem. Sebastiaan is in geen jaren zo nat geweest! Dit is ongelooflijk, dit is fantastisch, dit is...... vet nat!'
Verder kan hij niet omdat hij smoort van het lachen, net als de rest van ons. Bas is meestal de rust in persoon, maar soms helemaal door het dolle heen. Nooit geweten dat hij zich voor wielrennen interesseerde, trouwens.
Het laken van Daan is al weer van kussensloop tot voeteneind natgeplast. Hoe krijgt hij het voor elkaar! Een luier om, en toch zijn hele bed nat!

Ik roep mijn vrienden bij elkaar.
'Nergens om, maarre... waren jullie al nat toen je wakker werd? En wie van jullie heeft er met opzet in z'n bed geplast?'
Want ik maak me best wel een beetje ongerust over het feit dat ik nu al drie nachten achtereen echt in bed heb geplast. Zijn er soms meer jongens die dat hebben?
Daan, Frank en ik hebben echt, dus zonder het te merken, in bed geplast en geven dat ook toe. Jochem natuurlijk ook, maar dat wist ik al en is niets nieuws. Andere jongens doen verontwaardigd:
Je denkt toch niet dat ik nog echt in mijn bed pis, wel!?'

Ik vraag Daan en Frank nog even door. Of ze thuis ook nog wel eens in bed plassen? Eerlijk zeg ik nu dat het mijzelf ook nog wel eens gebeurt, en tot mijn opluchting bekennen zowel Frank als Daan dat ze thuis ook nog wel eens in een nat bed wakker worden. Ze maken zich niet ongerust.

'Als je je bek houdt....?' zegt Frank, en als ik knik: '.... zal ik je een geheim vertellen. Ik heb vorige maand nog een keer in m'n broek gepist! M'n vriendje en ik zaten te gamen, ik dacht dat ik het nog wel even uit kon houden maar nee, ineens liep het zo m'n broek in. En in dat oude spijkerbroekje van mij zag je alles, het was helemaal nat van voren. Ik was dus hartstikke nat en m'n vriendje lachte zich half dood. M'n vader was woest. Hij zei dat het niet zo erg was om nog af en toe in bed te plassen, maar voor een natte broek was ik echt te groot. Hij stuurde m'n vriendje naar huis en toen moest ik over de knie. Heb ik een pak voor m'n broek gekregen, niet te zuinig! Zo op m'n natte spijkerbroek. En dat was al een paar jaar geleden dat ik voor het laatst zo op m'n donder had gehad!'
'In je broek gepist! Dat meen je niet!'
'Nou ja, dus wel' zegt Frank. 'Ik had echt zó'n grote pisvlek voor in m'n broek. En van achteren was m'n broek ook helemaal nat, en de stoel ook.'
Daan kijkt me vragend aan. 'Wanneer heb jij eigenlijk voor het laatst in je broek gepist?'
'Oh' zeg ik, 'op de basisschool nog wel een paar keer. Bij juf Marjan in groep vijf mocht je immers nooit naar de wc onder de les.'
Mij schiet wat te binnen, en ik moet lachen.
'Frank en ik hebben een keer met opzet in onze broek geplast!'
'Met opzet?'
'Ja, dat was lachen man! Bij Frank thuis op de autosloperij hield de brandweer een oefening. Staken ze een bus in de fik. Dat wilden wij natuurlijk zien, maar we hadden school.'
'Ja' zegt Frank enthousiast, 'dat weet ik nog wel!'
'En toen hadden we bedacht hoe we vrij konden krijgen. In groep één en twee hadden ze altijd wel extra broeken voor jongens die nat waren, en volgens mij wel luiers ook. Dus als je nat was, werd je gewoon op school verschoond. Maar wij zaten toen al in groep zeven. Frank piste eerst in zijn broek, en toen mocht hij naar huis. Tien minuten later heb ik het ook gedaan. Ik vond het best spannend! Ik schaamde me ook wel een beetje, maar het was lekker warm. Ik piste m'n hele spijkerbroek nat van voren! En toen mocht ik ook naar huis. Frank stond om de hoek op mij te wachten, en toen zijn we naar de sloperij gegaan. De brandweer was er al, en niemand lette er op dat wij in onze broek hadden gepist.'
'Ik ben later voor een brandslang langs gelopen' lacht Frank. 'Was ik helemáál nat. Ze hebben het thuis nooit gemerkt, hahaha!'
'En jij dan, Daan? Wanneer heb jij voor het laatst in je broek gepist?'

Maar voordat Daan zijn verhaal kan doen komt meneer De Groot de slaapzaal binnen.
'Opschieten jongens! Vandaag is het de laatste hele dag hier, en we willen nog wat doen! Daan! Dat natte laken van jou hoort niet op de grond! Breng het naar de wasmachine, en berg dat natte plastic broekje op! Hebben jullie allemaal al gedoucht, jongens? Kom op Leo, doe die natte luier van je uit, anders ben je weer de laatste! 'n Beetje vlug, en dan naar de eetzaal, het ontbijt wacht niet.'
We dumpen onze natte luiers in de container, spoelen onze plastic broekjes af, rap in de kleren en dan op naar het ontbijt. Tot onze teleurstelling staan er vandaag geen Duitse jongens die voor straf in hun broek moeten plassen....

Wordt vervolgd ​

 

[killer11]

nice verhaal

kan niet wachten op vervolg !1

gr dl boy1222

 

[Bedplasser91]

Re: Bedplassers Schoolreisje - deel VII

Bedplassers Schoolreisje, deel VII​

Het is de laatste dag op het eiland. Morgen nemen we de boot terug, en daar zal dan de bus wel op ons staan te wachten. En de chauffeur van Sjors z'n vader.
We gaan naar het museum Het Behouden Huys. Eerst hebben we daar niet veel zin in – een museum is duf en saai, toch? – maar als we er zijn valt het erg mee. Je zal toch maar op de noordpool moeten overwinteren, terwijl de ijsberen voor de deur staan! En stenen uit het vuur in je bed moeten leggen om tenminste nog een beetje warm te kunnen blijven.
'Als ik zo'n hete steen in m'n bed zou hebben, smelt mijn plastic broekje', lacht Tim.
'Plastic broekjes hadden ze nog niet in die tijd!'
'Ook nog geen pampers, wed ik!'
De gids van het museum kijkt Tim aan en vraagt:
'Plas jij nog in je bed, jongen? Ben je daar niet een beetje te groot voor?'
Tim wordt rood en mompelt wat.
De gids gaat ons voor naar een gedeelte waar het schip van Willem Barentz is nagebouwd.
Hij vertelt hoe de bemanningsleden in hangmatten sliepen. En dat er op de zeilschepen uit die tijd vaak jongens meevoeren, als scheepsjongen, en om het kruit naar de kanonnen te slepen. Daar was maar weinig plaats! De scheepsjongens, zegt hij, sliepen apart, hier op dit dek. Het was zo laag dat volwassenen er nauwelijks plaats hadden.
Hij kijkt Tim aan.
'Zo'n scheepsjongen plaste natuurlijk ook wel eens in zijn bed. Ze waren ver van huis, in een vreemde omgeving, en moesten hard werken. De wc – zo kan je het eigenlijk niet eens noemen – was helemaal op de voorplecht. En de mensen sliepen toen meestal gewoon met hun kleren aan!'
'Lekker fris' griezelen wij.
'Dus jongen, wees maar blij met je luier en je plastic broekje. Vroeger had je het een stuk zwaarder gehad als bedplasser!'
Het lijkt mij wel geinig om in een hangmat te slapen. Als je dan 's nachts nat bent, loopt het er gewoon uit! Een plas op de grond onder je hangmat..... Tenminste, als je geen luier om heb, maar die hadden ze dus nog niet in die tijd.....
'Meneer' vraag ik, 'stonk het niet erg onder dek?'
'Oh, zeker! Daar zijn wel verhalen over bekend. Maar ze wisten niet beter! Soms konden de luiken open, maar bij zeegang was dat natuurlijk onmogelijk. Het stonk er dus meestal erg, met al die ongewassen kleren.'
'En die bedplassende scheepsjongens!' lacht Johnny er achter aan.

Als we het museum verlaten, komt net de groep Duitse jongens eraan.
Leo slaat Siggi spontaan op z'n schouder: 'Hoi, scheepsjongen!'
Siggi snapt daar natuurlijk niets van, maar glimlacht vriendelijk terug naar Leo. Hij is het nog niet vergeten dat hij Leo's plastic broekje aan mocht.
Wij vragen ons af of die twee gasten nog steeds voor straf een luier om moeten. Kijk, daar is die jongen die in z'n gymbroekje moest plassen.... Hij heeft inderdaad een wat dikke kont onder zijn spijkerbroek, lijkt het wel! En daar is die andere gast ook. Ja hoor, geen twijfel mogelijk! Ook die jongen heeft een luier onder zijn spijkerbroek. Zijn t-shirt is wat kort en je kunt de luier duidelijk zien zitten! Wij als “kenners” zien dat meteen. En als we horen hoe een van zijn vrienden hem aanspreekt als 'Ey, du Windelkind!' – wat Sjors gauw vertaalt met 'Hee, luierjongen!' – kunnen we het niet laten breed te grijnzen.
Tony lacht de Duitse jongen toe, wijst op het stuk luier dat boven z'n spijkerbroek zichtbaar is en vraagt brutaal: 'Is die al nat?' De jongen gromt wat onverstaanbaars terug. We hebben niet met hem te doen. Moet je maar geen bedplassers pesten!

Voordat de zaken uit de hand kunnen lopen roept meneer De Groot ons naar de fietsen, en we gaan verder. Weer naar het strand, om nog wat te zwemmen met dat heerlijke weer.
Roy heeft nog steeds zijn witte plastic broekje aan, zien we als we ons omkleden en onze zwembroekjes aantrekken. Weer doet hij het voorzichtig uit en legt het tussen zijn andere kleren.
'Waarom heb jij dat plastic broekje overdag nog aan, Roy?' vraagt Sjors.
Roy haalt zijn schouders op.
'Je pist toch niet meer in je broek, wel? En trouwens, dan had je beter ook een luier om kunnen doen....'
'Ik vind het gewoon een gaaf broekje. Het is zo zacht en glad. Gewoon lekker om aan te hebben. En wel spannend ook.'
'Spannend?'
'Weet ik veel? De gedachte dat ik er vannacht in gepist heb. En dat ik het nu gewoon weer aan heb.'
'Is wel goed' zegt Sjors. 'Ik heb nog zo'n wit plastic broekje. Krijg je van me.'
Roy is niet gauw verlegen, maar weet nu niet waar hij moet kijken.
'Ik snap het zelf ook niet. Maar die plastic broekjes..... gewoon vet, man.'
De intelligente Sjors, die moeilijke woorden kent, denkt bij zichzelf dat Roy z'n fetisj gevonden heeft: plastic broekjes!
'Ik wil gewoon elke nacht een plastic broekje aan. En het liefst overdag ook.', zegt Roy vastbesloten.
'Hoe ga je dat thuis dan doen?'
'Dat gaan ze niet merken. Ze zijn toch altijd laat aan het werk in het restaurant. Maar als het niet anders kan, ga ik gewoon weer in bed pissen. Net zo lang tot ik luiers krijg, en plastic broekjes.'
Roy kijkt of hij het meent ook.
'Oh nou, succes ermee!'
'Bedankt man, en ook voor dat plastic broekje.'

De dag vliegt voorbij. 's Avonds spelen we nog een potje voetbal tegen de Duitsers, die fanatiek allemaal op voetbalschoenen, in hun korte groene sportbroekjes en hun schoolshirt verschijnen en zo net een echt voetbalelftal lijken. Wij zijn meer van ieder voor zich: de één voetbalt in zijn spijkerbroek, de ander in een gymbroekje, sommigen hebben voetbalschoenen meegenomen, maar de meesten spelen gewoon op hun nikes of adidas straatschoenen. Tim en John spelen zelfs op blote voeten.
Meneer de Groot laat zich overhalen om te scheidsrechteren en blaast fanatiek op zijn fluitje, volgens zijn eigen zeggen zonder zelfs maar enig benul van de spelregels te hebben.
Dat weerhoudt hem er niet van om op een gegeven moment een Duitse jongen een penalty te laten nemen, en dat terwijl de stand gelijk is! Wij fluiten en roepen boe, maar meneer De Groot wijst vastbesloten naar de elfmeterstip. Een van de Duitse jongens komt naar voren en neemt positie in. Hij komt ons ergens vaag bekend voor. Hij kijkt naar de bal, werpt een dreigende blik naar Jochem, onze keeper. Een aanloopje. Neemt de strafschop... en mist! De bal gaat meters over ons doel heen, en wij lachen spottend.
Zijn Duitse klasgenoten zijn niet echt vergevingsgezind. Nu zijn zij het die boe roepen en fluiten. Dan stormen drie van zijn teamgenoten op de pechvogel af, houden hem vast. Eén ruk, en zijn korte groene sportbroekje ligt op de grond, en daar staat de jongen midden op het voetbalveld, met een luier om! Het is een van de pestkoppen. Hoewel wij niet veel Duits verstaan, is het wel duidelijk dat hem niet veel vriendelijks wordt toegevoegd. En 'baby!' is kennelijk een internationaal woord.
Siggi staat er bij te schaterlachen, en ook wij kunnen het niet laten om de jongen uit te lachen. Weet hij veel dat wij 's nachts allemaal een luier om hebben! Maar wij staan er niet mee op het voetbalveld....
De jongen grist zijn voetbalbroekje van het gras, worstelt zich los als een paar van zijn kameraden hem nog tegen willen houden en rent de jeugdherberg binnen. Hoongelach van beide teams achtervolgt hem: zijn witte luierkont is duidelijk zichtbaar in de nu snel invallende duisternis.
'Kijk, een duinkonijn! Met een witte staart!' giert Tony het uit.
Een paar minuten later blaast meneer De Groot het eindsignaal, het blijft een gelijk spel en we gaan allemaal naar binnen. De Duitse jongen in zijn luier is nergens meer te zien.

We drinken nog een cola of een sinas, en dan is het ook voor ons tijd om naar boven te gaan.
Sjors haalt de koffer tevoorschijn, deelt luiers uit, net als de voorgaande nachten. De voorraad dunt al aardig uit. We hebben nog steeds lol in onze afspraak! Voor de laatste keer die week doen we allemaal onze luiers om, onze plastic broekjes aan. Tom controleert Daans luier nog eens extra goed. Daan zal toch wel één nacht zonder lekken kunnen slapen? Ook Roy heeft nu weer een luier om onder zijn geliefde witte plastic broekje. Niels plast zonder omhaal meteen zijn luier nat en kruipt zo onder de dekens. Dylan staat al weer bij de lichtschakelaar. Deze keer kondigt hij het niet aan, maar het ontgaat niemand dat ook zijn luier al weer nat is, ook al heeft 'ie hem nog geen tien minuten om!

'Ben jij al nat, Sven?' vraagt Feike. Maar er komt geen antwoord meer: Sven slaapt al.
Feike draait zich om. Zal hij nu meteen in zijn luier plassen, of morgenochtend?
Bij zichzelf denkt hij dat hij het eigenlijk wel fijn vindt om een luier om te hebben. Net als vroeger.
Die vreemde gedachte duwt hij gauw van zich af! Hij is vijftien, geen vijf.
Maar vanavond mag het nog, die luier om. Dat is tenslotte de afspraak, en niemand hoeft te weten dat hij het fijn vindt. Feike valt bijna in slaap. Het laatste wat hij – nog net half bewust – waarneemt is hoe hij in bed plast. Echt wakker wordt hij er niet meer van. Het mag. Hij heeft immers veilig zijn luier om... Ja, net als vroeger. Een brede glimlach speelt om zijn mond, en dan slipt Feike vertrouwd en tevreden weg in de diepste slaap, met een natte, warme luier om. Hij heeft een mooie droom, en Sven komt er in voor.

Tim en John smiespelen nog wat. 'Morgen naar huis' vang ik op, en '… oppassen dat ik het thuis weer droog houd 's nachts....'
'Wat vliegen die paar dagen om!', denk ik.
Ik kijk naar Jochem. Die slaapt ook al! Lange dag geweest.
Zou Jochem al in bed hebben geplast? Hou ik het vannacht wel droog? Nog even voel ik aan mijn plastic broekje. 't Zit wel goed.
Dan knipt Dylan het licht uit, loopt in zijn natgeplaste luier voorzichtig in het donker naar zijn bed. Maar nog voordat hij daar aankomt en onder de dekens verdwijnt, ben ik ook al in dromenland.

Wordt vervolgd ​

 

[galle]

Wacht op vervolg

 

[Bedplasser91]

Re: Bedplassers Schoolreisje - Deel VIII

Bedplassers Schoolreisje, deel VIII​

Als ik wakker word ben ik blij te merken dat ik vannacht niet in bed heb geplast. Drie nachten achtereen nat zonder er ook maar iets van te merken maakte me toch wel een beetje ongerust. Het is dan ook vrolijk en met een opgelucht gevoel dat ik nu mijn luier vol plas. Zo, dat doe ik tenminste met opzet! En wat is het toch eigenlijk een fijn gevoel, als je het zo warm tussen je benen en over je buik voelt lopen! De luier doorweekt, en ook m'n plastic broekje is weer lekker warm.
Jochem doet ook zijn ogen open.
'Mogge' bromt hij, en voelt even aan zijn luier. Nat, uiteraard.
Maar als de goede vriend die hij is, vraagt hij aan mij of ik het deze keer wel droog gehouden heb, en ik kan hem gerust stellen.
'Fijn voor je', zegt hij, 'maar ik ben wel weer nat. Gewoon al weer in bed gepist, bedoel ik.'
Vrolijk piekhaar rijst op uit het bed naast die van ons.
'Ik ook!' mengt Tom zich in het gesprek. 'Goeie morgen ook!'
Hij gaat half overeind in zijn bed zitten en schuift de dekens wat terug, zodat zijn oude plastic broekje zichtbaar wordt. De luier eronder is kletsnat. Tom heeft inderdaad weer in bed geplast!
'Jij doet het toch nog wel aardig vaak, hè?', vraag ik. 'Ik bedoel, niet met opzet.'
'Klopt', zegt Tom. 'Ik ben eigenlijk nog nooit echt droog geweest, 's nachts.'
'Mooi klote voor je!'
'Ach, weet je', zegt Tom, 'het zit bij ons in de familie. Ik heb een paar neefjes en neven. En die doen het ook nog bijna elke nacht. De oudste is al achttien, maar de meesten van ons zijn er met een jaar of zestien wel van af. Hoef ik dus niet zo lang meer te wachten!'
'Achttien!' Jochem kijkt geschokt.
'Ik hoop wel dat ik er dan van af ben!' verzucht hij.
'Er zijn ergere dingen hoor', zegt Tom. 'Het kan me eigenlijk niet zo veel meer schelen. Kan ik het helpen dat ik nog in bed plas? De ene heeft een bril nodig om te kunnen zien, de ander een luier om z'n bed droog te houden.'
'Zo heb ik het eigenlijk nog nooit bekeken', zegt Jochem.
'Je zou eens bij ons moeten komen als we familiereünie hebben!' lacht Tom. 'Dan liggen overal pakken luiers. Een paar van mijn neven hebben nog katoenen luiers om. En 's morgens hangen er haast net zoveel plastic broekjes te drogen als hier bij ons op de slaapzaal! De laatste keer was het bij ons. Sliepen er vijf jongens bij mij op de kamer, allemaal op de vloer in slaapzakken. Mooi wel dat we 's morgens allemaal in bed geplast hadden.'
We lachen. Dat lijkt ons wel komisch!
'Ga maar na', zegt Tom. 'Er zijn veel meer bedplassers van onze leeftijd dan je denkt. Maar de meesten houden zich stil. Schamen zich rot. Hier, alleen bij ons in de klas al! Jij doet het nog, Jochem. En Daan en Frank hebben nog ongelukjes. Da's ook gewoon bedplassen dus. En volgens mij Sjors ook, al zegt die smiecht niks. Ik ben nog zowat elke nacht nat. Dat zijn er dus al vier. Vijf als je Sjors meerekent. En heb al je die verhalen niet gehoord, toen we de plannen maakten voor het schoolreisje? Haast elke jongen plast nog wel eens in bed. Of heeft dat gedaan nadat 'ie eigenlijk al droog moest zijn volgens de geleerden!'
Zo'n lang verhaal hebben we van Tom nog nooit gehoord!

Jochem kijkt hem dankbaar aan.
'Je bent een gave gast, Tom, weet je dat?'
'Nee, ik ben een bedplasser!', knipoogt Tom.
'Man, je snapt me wel.....' geeft Jochem terug.
'Tuurlijk, en het is wel goed. Ik weet wel dat jullie wisten dat ik nog in m'n bed pis. Maar ik schaam me er niet voor. En jullie hebben me er nooit mee gepest.'
'Genoeg geouwehoerd!' zeg ik, 'voordat jullie sentimenteel worden!'
Zo langzamerhand is iedereen wakker geworden en opgestaan. En zoals afgesproken zijn alle jongens weer nat.
'Ik gao dit misse, swa!', zegt Niels in zijn Amsterdams accent tegen niemand in het bijzonder, en plast zijn luier nog eens vol!
Tony kijkt Niels aan.
'Gek dat jij dat zegt..... Ik dacht hetzelfde.'
En nadenkend:
'Ik zou best nog wel eens stiekem in bed willen plassen....'
Tom lacht hen vriendelijk toe en zegt:
'Als je dat echt wilt, kom je maar een keer bij mij slapen..... Een bedplasser meer of minder valt bij ons niet op!'
'Daar hou ik je aan!' zeggen Niels en Tony bijna gelijktijdig.
Maar Tony heeft nog wat anders te doen, en trekt de dekens van Daan's bed af.
'Kijk nou toch! Daan heeft z'n bed droog gehouden!'
'Inderdaad', grijnst Daan, 'mijn bed wel, maar m'n luier niet!'
'Heb je je luier toch een keer goed om gehad, vannacht! Geen lekke radiateur deze keer!'
En ook geen laken dat van kussensloop tot voeteneind doorweekt is.
Er is hoop.

We realiseren ons dat het schoolreisje bijna afgelopen is. Straks nemen we de boot terug, en begint het gewone leven weer. Hoeven we niet meer in bed te plassen.
'Sjors! Wat moeten we met de plastic broekjes doen?'
'Als je ze niet meer nodig hebt, kan je ze wel met de natte luiers in de container gooien, wat mij betreft!'
'Ken je wel fergete!' zegt Niels. 'Ik naim ut mai naor huis. Ken ik nog een hoop lol fan hebbe!'
'Ik vind het best', zegt Sjors. 'Maar pas maar op dat je moeder het niet vindt, want dan heb je wat uit te leggen!'
'Sij ruimt me kaomer toch niet op, haha. Hep se allang opgegefe!'
Bij het douchen valt me op dat eigenlijk alle jongens die de afgelopen dagen een plastic broekje over hun luier hebben gedragen, ook vanmorgen weer gewoon hun plastic broekje af staan te spoelen. Kennelijk is Niels niet de enige die zijn broekje mee naar huis wil nemen! Roy sowieso. Jochem, ik, Daan en Frank – de “echte” bedplassers zeg maar – bewaren hun plastic broekjes ook. Is nooit weg! Sven echter deponeert zijn zwarte plastic broekje demonstratief in de container. Tim mikt het zijne er nonchalant achteraan.

Dylan loopt langs Tom's bed, waar Tom druk bezig is om z'n spullen weer in te pakken.
'Hee, Tom, dat plastic broekje van jou heeft z'n beste tijd wel gehad. Wil je die van mij hebben? Zonde om weg te gooien! Ik heb 'm onder de douche gehouden hoor, 't is schoon!'
'Oh, nou ja, geef maar! Bedankt!'
'Ik vraag Sjors wel even of hij er nog meer heeft! Man, jij vraagt zelf toch nooit ergens om.'
En weg is hij weer, regelneef Dylan, om even later terug te komen met een paar overgebleven plastic broekjes uit de koffer.
'Jij doet het nog echt hè? In je bed pissen, bedoel ik. Maar ik houd m'n mond wel.'
Dylan geeft Tom een knipoog.
'Ik deed het vroeger zelf ook! Vond ik wel gaaf dat ik er 's morgens niet vroeg uit hoefde!'
Tom heeft het hart niet om Dylan te zeggen dat de meeste klasgenoten wel van zijn bedplassen afweten. Die jongen bedoelt het goed.

Leo aarzelt. Hij heeft zijn blauwe plastic broekje wel afgespoeld, maar staat nu naast de container, wil het weggooien. Hij heeft al in geen jaren meer in bed geplast, maar dat broekje was toch wel erg fijn om aan te hebben?! Een luier en een plastic broekje. Het gevoel van vroeger.
Sjors loopt toevallig langs de container, ziet Leo aarzelen. Hij legt even een hand op Leo's schouder.
'Hou het nou maar', fluistert hij Leo toe. 'Wil je ook nog een paar luiers?'
En voordat Leo beseft wat hij doet, knikt hij van ja. Loopt met Sjors mee naar de slaapzaal. Sjors pakt onderweg Leo's rugzak. De twee jongens lopen naar Sjors' bed, waar de koffer onder ligt. En zonder dat het verder iemand opvalt, schuift Sjors een pak drynites in Leo's rugzak. Leo legt het blauwe plastic broekje er boven op, doet de rugzak goed dicht terwijl de vlammen uit zijn gezicht slaan. Hij schaamt zich, maar is toch blij.

Feike kijkt om zich heen. Alle jongens zijn of in de slaapzaal aan het inpakken, of nog bezig in de wasruimte. Er staat niemand bij de kliko. Feike kijkt nog eens goed rond, staat dan in twee stappen bij de container, die al weer aardig gevuld raakt met zeventien natgeplaste luiers en een paar weggegooide plastic broekjes. Een vlugge blik in de container, een greep – en Feike heeft Sven's zwarte plastic broekje te pakken. Heel even houdt hij het koele gladde plastic tegen zijn lippen. Het ruikt naar Sven. Met trillende handen stopt Feike Sven's plastic broekje weg onder zijn t-shirt, om daarna schijnbaar onverschillig naar de slaapzaal terug te slenteren.
Het kost hem maar een ogenblikje om Sven's plastic broekje ongemerkt in zijn sporttas te smokkelen, een paar t-shirts er bovenop te gooien. Zo! Zelfs als iemand zijn tas open maakt – en waarom zouden ze? – dan nog zie je er niets van. Sven zelf mag dan onbereikbaar zijn, maar dit souvenir van een gedenkwaardige week zal Feike nog jarenlang bewaren. Hij denkt terug aan het moment dat hij zijn hand onder Sven's plastic broekje hield, Sven's warmte voelde. Met Sven lachte. Sven, zijn eerste onbegrepen, onbeantwoorde ....... liefde?
Allemaal erg verwarrende emoties.

Bart geeft Feike een dreun op z'n rug.
'Kom je mee joh, tijd voor het ontbijt!'
De twee jongens trekken een sprintje, springen de trappen af en komen zo tegelijk met hun klasgenoten in de eetzaal aan. Feike springt sportief over een stoel heen. Fluitje van een cent voor een fierljepper. Hij heeft ineens een gekke bui! Maakt bokkensprongen en danst om de andere jongens heen. Hij straalt.
Ik geef hem een por.
'Meneer wil wat zeggen!'
'Als Feike zich ook even kan gedragen, ja!' Meneer de Groot neemt het woord.
'Direct na het ontbijt verzamelen bij de fietsen, jongens! Bagage achterop doen en niets vergeten. Ik controleer ondertussen de slaapzaal. Als er nog troep ligt, gaan we weer naar boven en ruimen alles op. We laten het hier netjes achter, uiteraard. De boot vertrekt om kwart over elf, en hij wacht niet. Dus Leo, op tijd zijn, vriend! Ik ken jou langer dan vandaag!'

Natuurlijk moeten we weer even naar boven om op te ruimen. Meneer de Groot heeft kennelijk een ander idee van wat 'opgeruimd en netjes' is dan wij. Sommigen lijken net mensen, maar het blijven leraren!
De beheerders van de jeugdherberg hebben ondertussen de bedden al afgehaald. Twintig lege bedden staan er verloren bij, allemaal met een rubber plaslaken bedekt. Nu al lijkt het ver weg. Hebben we echt allemaal een week lang in bed geplast als kleine jongens?
Er liggen nog wat lege chipszakken. In de wasruimte staat nog een toilettas. Onder het bed van Bas ligt een plastic broekje, zijn natte luier er nog in.
'Kon je de afvalbak niet vinden, Bas?' zegt meneer De Groot verwijtend.
De container op de gang is ook al weggehaald, dus pakt meneer De Groot de natte luier in een plastic boodschappentasje, dat ook nog op de grond lag. Hij overhandigt Bas zijn plastic broekje. Die kan niet anders doen dan het in zijn broekzak te frommelen. Nu weggooien zou een beetje vreemd zijn en meneer aan het denken kunnen zetten. Het boodschappentasje met de natte luier krijgt Bas ook.
'Die luier thuis maar even netjes weggooien, Bas!'
Eindelijk is meneer De Groot tevreden over wasruimte en slaapzaal. We mogen naar de fietsen. Daar staat Siggi al te wachten. Hij loopt op Leo af en schudt hem hartelijk de hand, zegt wat in het Duits. Behalve 'Bettnässer' verstaan we er niet veel van, en Sjors is even niet in de buurt om te vertalen. Twee andere Duitse jongens werpen hen vuile blikken toe. Die twee met nog steeds een luier aan onder hun spijkerbroek! We zien het duidelijk, en lachen.

Terschelling verdwijnt in de verte. De leraren zitten onderdeks aan de koffie. Wij jongens staan op het achterdek. Sjors neemt het woord.
'Dit was een bijzondere week. Iedereen heeft zich aan de afspraak gehouden! We hebben gedaan wat we ons voorgenomen hadden, en ik denk dat iedereen er lol aan heeft beleefd....'
De brede glimlachen op ieders gezicht geven hem gelijk.
'We hebben elkaar beter leren kennen..... We weten nu zeker dat Tom nog echt in bed plast. Misschien nog wel een paar van ons. Maar het is cool. We hebben misschien wel wat meer over onszelf ontdekt....'
Hij kijkt naar Roy, die, zo weten we allemaal, het witte plastic broekje weer onder zijn spijkerbroek aan heeft. Maar als Roy dat zo wil, is het goed. Heel even kijkt Sjors ook naar Feike, en naar Sven, die weer in zijn zwart leren jasje en zijn strakke leren broek is gekleed.
'We horen bij elkaar. We zijn vrienden geworden, waar we eerst alleen maar met elkaar een klas waren. We hebben met elkaar wat gedaan waar we thuis niets over gaan vertellen. Maar ik ben trots op jullie!'
Niels begint te zingen. 'Wat een spreker is die man! 't Is een man die ouwehoeren kan!'
Wij vallen in, brullen mee. Sjors is er even mee aan.
Dan gebaart Dylan om stilte.
'Nog effe koppen dicht, stelletje beddepissers! Het was vet gaaf. Sjors, bedankt voor al die luiers.... '
'En de plastic broekjes!' valt Leo in.
'Ja, ook voor de plastic broekjes.... '
Dylan is niet zo'n spreker als Sjors, is er even af.
'Bas! Heb jij dat boodschappentasje bij de hand?'
'Ja, hier.... Ik wou het net dumpen in die afvalbak daar... '
'Geef hier, man.'
Dylan neemt het boodschappentasje van Bas over. Pakt de natte luier er uit.
Hij loopt naar de reling. Kijkt zijn klasgenoten aan.
'Misschien plassen we nooit meer in bed. Maar de herinnering aan dit schoolreisje blijft. Het is nu afgelopen, en daarom.... '
Met een grote boog gooit Dylan de natte luier in het woelige water achter de boot. Even drijft de luier op de golven. We kijken er allemaal naar, zien hoe de luier ondergaat, nog even boven water komt, een zonnestraal vangt op de glanzende plastic buitenkant. Dan zinkt de luier weg om niet meer boven water te komen.
Even zijn we allemaal stil.

Sjors doorbreekt de stilte.
'Kom op, lui! Allemaal naar het restaurant. We gaan wat drinken, en ik trakteer!'
En dat doen we.

Einde​

©

 

[dlrobin]

een goed einde voor een verhaal

 

[smurfke]

heel graag gelezen! !1

 

[rog]

Wat een super verhaal dance !1

 

[Bedplasser91]

Bedankt Rog, blij dat je het leuk vond!
Heb je mijn verhaal "De nieuwe jongen in de klas" ook al eens gelezen?

http://www.ab-dl-tb-club.nl/index.php?topic=10433.0

 

[rog]

Hoi bedplasser91, ja heb ik ook gelezen jij schrijft echt heel goed en zo herkenbaar

 

[Bedplasser91]

Bedankt Rog dat je het allemaal hebt gelezen en leuk vindt. Herkenbaar zeg je, hè? Dan heb je vast ook lang in je bed geplast, net als ik!

 

[Bedplasser91]

Voor het eerst in jaren m'n oude verhaal herlezen. En het viel me niets tegen: het is nog steeds leuk! Zo'n schoolreisje had ik wel mee willen maken.

 

[verwijderd03]

Volgens mij had ik m al eerder gelezen Erg leuk!

 

[rog]

Ik heb dit verhaal weer opnieuw geleezen en ik vind het weer een super leuk verhaal

 

[Plasbibs]

Mooi verhaal, heel herkenbaar

 

[diaperguynl]

Het is heel lang geleden dat ik het gelezen had, het was me min of meer ontgaan maar ik herkende passages dus ik moet het wel hebben gelezen. Vandaag toch weer eens helemaal opnieuw gelezen in mijn luier en plastic broekje, verrukkelijk verhaal, ik ben niet droog kunnen blijven.....

 

[Bedplasser91]

School begint haast weer. Een neefje van me die nog in bed plast ziet erg op tegen de kennismakingsweek. Ik heb hem dit verhaal laten lezen (zonder verwijzing naar dit forum uiteraard) en hij vond het erg leuk. Ik heb hem wat tips kunnen geven en verteld dat ik op zijn leeftijd ook nog in bed plaste. Ook aangeraden om de docenten, of in ieder geval de klassenleraar, van zijn bedplassen op de hoogte te brengen. Dat had zijn moeder al gedaan, zei hij. En hij krijgt tabletten van de dokter om die nachten droog te blijven. (Bestonden die in mijn tienerjaren ook al??) Hij nam van mij wel aan dat hij waarschijnlijk niet de enige bedplasser is die het op z'n 13e nog niet droog houdt 's nachts!