friendly
Superlid
Jawel... maar heb nachtdienst, dus moest ook ff slapen...babysamantha zei:vandaag geen vervolg??????????
kan niet wachten is leuk verhaal
xxxx Samantha
Bedankt voor de reacties!
De Luierfee
Hoofdstuk 13: Begrip
Mark kon niet slapen.
Het was een lange, leuke dag geweest.
Ze hadden schoenen en een paar beha's voor hem gekocht.
Daarna hadden ze lekker gegeten en waren naar de film geweest.
Zoals het een verliefd stelletje betaamd hadden ze hun handen niet van elkaar af kunnen houden.
Uiteindelijk waren ze bij hem thuis op de bank beland en hadden ze hun vrijpartij van die ochtend herhaald.
Rustig en langzaam deze keer, de tijd nemend.
Mark wist nu wat Marielle prettig vond,
En hij had haar nog verder verkend.
Met zijn handen, zijn mond en zijn vingers.
Ze vroeg nog voorzichtig of ze ook iets voor hem kon doen.
Maar lekker tegen haar aanliggen met haar dij tussen zijn benen was voor hem genoeg, voor nu.
Dat begreep ze, gelukkig.
En nu zat hij hier weer, op diezelfde bank.
Marielle sliep rustig in zijn bed.
Hij zou moe moeten zijn na zo'n dag. En dat was hij ook.
Maar hij was ook onrustig.
Het licht van de volle maan scheen door het raam.
Zou ze nog wel komen?
Oh, hij hoopte het zo.
Het werd later.
Hij stond op, ijsbeerde wat door de kamer en keek uit het raam.
Naar de maan.
De lucht was helder en het maanlicht krachtig.
Hij kon zijn ogen er bijna niet van afhouden.
Dat mooie, zachtgele licht, met een hint van zilverblauw.
Gehypnotiseerd bleef hij kijken.
De sterren rond de maan begonnen te schitteren in de nachthemel.
En te dansen, als glitterende stofjes in het maanlicht.
Ze wervelden zijn kamer binnen, alsof ze vlakbij waren geweest.
En verzamelden zich tot een fluorescerende zeepbel.
De zeepbel spatte uiteen, en daar was ze.
De luierfee!
Haar bijna naakte lichaam.
Nauwelijks bedekt door de sluier van ragfijn, blauwzilveren materiaal.
De kleine libellenvleugels op haar rug.
Haar gezicht, als van een godin. Stralend.
Haar blauwe ogen en zilveren lokken.
Ze keek hem met een glimlach aan.
"Hallo Mark."
Haar stem, warm en koel tegelijk, net als maanlicht.
Mark trilde van emotie.
Hij stapte naar haar toe en omarmde de stralende verschijning.
"Mama..." kreunde hij zachtjes.
Hij had haar nog meer gemist dan hij dacht.
Tranen van geluk stroomden over zijn wangen.
"Ja, Mark. Ik ben er weer. De cyclus is rond."
"Mama... lieve mama..."
"Ja, lieverd. Je hebt goed werk geleverd. Het is bijna volbracht."
Ze deed een stapje terug en hief haar maanstaf.
"Ga je.. ga je weer een meisje van me maken?" stamelde hij.
"Ja. Helemaal. Als je dat wilt."
"Ik wil... ik wil niets liever."
"Goed dan."
Ze tikte met het stafje op zijn voorhoofd.
Geen warme gloed deze keer.
Alleen tintelingen in zijn borsten, tussen zijn benen en op zijn hoofdhuid.
"Het... het voelt anders..." fluisterde hij.
"Ja. Je transformatie is al bijna compleet. Ik hoef minder van mijn magie te gebruiken."
Ze wuifde met haar staf over de bank.
En daar lagen zijn babyjurkje, de sokjes en het broekje.
En een luier.
"Zelfs toen ik er niet was, was ik bij je. Dat zul je wel gemerkt hebben."
"Ja. De kleertjes. En de luiers."
"Precies. En ik was hier."
Een koele vinger op zijn voorhoofd.
"Maar het meeste werk heb je zelf gedaan."
Ze keek hem liefdevol aan.
"Ik ben trots op je."
Ze nam de kleren van de bank.
Het jurkje en de sokjes gingen aan.
Trillend van geluk voelde Mark de zachte stof op zijn lichaam.
Daarna moest hij gaan liggen en deed ze hem zijn luier om.
Wat voelde dat toch heerlijk. Geen piemeltje dat in de weg zat.
Het broekje eroverheen en twee vlechtjes in zijn nu weer lange, bruine haar.
Het was klaar.
Hij was weer het babymeisje van zijn dromen.
"En nu, lieve Marcella... een kus."
Ze boog zich naar hem toe en nam zijn gezicht in haar koele handen.
Haar lippen raakten de zijne en er ging een schok door zijn lichaam.
Een heerlijk, warm gevoel. Tintelingen overal.
"Bij deze is je transformatie compleet. Het laatste werk moet je zelf doen."
Ze keek over zijn schouder.
"En dat begint nu."
De luierfee glimlachte naar iemand achter hem.
"Hallo, Marielle."
Hij draaide zich langzaam om.
Naar Marielle die in de deuropening stond.
Kijkend naar de luierfee.
Haar mond open van verbazing.
"Wie... wie ben jij?"
Marielle keek de verschijning ademloos aan.
Was dit echt? Of was het een droom?
Dit kon toch niet waar zijn?
Maar toen schoot het door haar hoofd.
Hoe Mark steeds vrouwelijker geworden was.
Zomaar, spontaan. Zonder hulp.
In een paar weken had hij plotseling borstjes gekregen.
En billen. En meisjesachtige trekjes in zijn gezicht.
Nee, een meisjesgezicht, eigenlijk.
Dat kon toch ook niet?
Of misschien had hij toch hulp gehad?
Hulp van deze droomverschijning?
"Wie ben jij?" vroef ze nogmaals.
Een glimlach van de luierfee.
"Wie ik ben, is niet belangrijk, Marielle. Maar kijk. Ik toon je Mark zoals hij werkelijk is."
Marielle knikte, nog steeds ademloos.
"Ja. Ze is een meisje, nu. Door jou?" vroeg ze uiteindelijk.
"Juist. Maar ik heb haar alleen maar geholpen zichzelf te verwezenlijken."
"Ja. Dat begrijp ik nu."
Marcella keek Marielle aan. Ze durfde niets te zeggen.
De kleertjes, de luier.
Oh god, hoe ging ze dit ooit begrijpen?
Er zijn grenzen aan begrip, bedacht ze zich weer.
Marielle leek inderdaad verward.
"Maar ze is een... een baby? Een babymeisje?" stamelde Marielle.
De luierfee knikte.
"Alleen door haar onschuld weer te hervinden kon Mark Marcella worden."
"Onschuld..." fluisterde Marielle voor zich uit. "Onschuldig, als een baby."
"Juist. Door het verleden van zich af te schudden en opnieuw te beginnen."
"Ja" knikte Marielle nu. "Een nieuw begin. Onbesmet, onbezoedeld."
"Heel goed, Marielle. En het verdere werk is aan jullie."
Marcella schrok op.
"Maar... ga je dan weer weg?"
De fee keek haar liefdevol aan.
"Ja, Marcella. Ik heb mijn taak volbracht."
"Maar... maar het is nog volle maan! Nog twee nachten!"
Weer die liefdevolle, maar nu ook wat melancholieke glimlach.
"Helaas, mijn lieve meisje."
"Maar... maar..."
"Nee. Ik moet gaan. Maar ik blijf nog even bij je. Hier."
De koele vinger op haar voorhoofd.
"Totdat je helemaal klaar bent."
De luierfee draaide met haar stafje. Kleine glitters strooiden zich uit.
Haar vorm begon te vervagen.
"Nee! Nee!" riep Marcella.
"Dag, mijn lieve meisje" zei de luierfee, als van ver weg,
En loste toen op in het maanlicht.
Marcella voelde zich slap worden.
Huilend liet ze zich op de bank zakken.
Marielle kwam naast haar zitten en sloeg haar arm om haar heen.
Zo goed als ze kon probeerde ze het kwetsbare hoopje mens in haar armen te troosten.
Marcella huilde lang en hartstochtelijk.
En al begon Marielle zich al af te vragen of het nu allemaal echt gebeurd was, ze voelde met haar mee.
Sussend en troostend liet ze zich met het snikkende meisje in haar armen naar achteren zakken.
Om, na wat uren leek, eindelijk allebei in slaap te vallen.
8)&:-*