De proefpersoon 1 en 2 'het genootschap'

NJ.abdl

Toplid
kan het verhaal alsjeblieft nog verder gaan ik heb het in een ruk door uitgelezen en ik vond het geweldig dus ik zou echt heel graag een nieuw deel willen zien
 

Peter1970

Superlid
denk je aan een vervolg
Misschien dat er ooit een vervolg komt, ik heb wel wat ideeen maar dat kost nog wel wat tijd en moeite omdat uit te werken en voorlopig ben ik nog met anderen verhalen bezig zoals 'de kinderwens' (16+ verhalen) en 'marije' (M-verhalen) 'De kinderwens' en 'Marije' en ook 'Patrick' (16+ verhalen) zijn meer dagboek-achtige verhalen, ze ontwikkelen zich wel in een bepaalde richting, maar er zijn relatief makkelijk nieuwe delen aan toe te voegen. 'De proefpersoon' is veel meer een echt verhaal, vandaar dat ik hier pas weer mee verder ga als ik de verhaallijn grotendeels heb uitgewerkt.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Misschien dat er ooit een vervolg komt, ik heb wel wat ideeen maar dat kost nog wel wat tijd en moeite omdat uit te werken en voorlopig ben ik nog met anderen verhalen bezig zoals 'de kinderwens' (16+ verhalen) en 'marije' (M-verhalen) 'De kinderwens' en 'Marije' en ook 'Patrick' (16+ verhalen) zijn meer dagboek-achtige verhalen, ze ontwikkelen zich wel in een bepaalde richting, maar er zijn relatief makkelijk nieuwe delen aan toe te voegen. 'De proefpersoon' is veel meer een echt verhaal, vandaar dat ik hier pas weer mee verder ga als ik de verhaallijn grotendeels heb uitgewerkt.
Neem alle tijd die je nodig hebt, en ik lees nog altijd met plezier jouw geweldige verhalen, en deze is zeker ook één van mijn favo's :)
 

Peter1970

Superlid
De proefpersoon 2 'het genootschap', deel 1

Het is nu twee weken na het overlijden van mijn vader, het leven samen met mijn moeder heeft weer enigzins zijn regelmaat hervonden. Ik geloof niet mijn dat moeder er overigens erg rouwig om is. Ik heb haar nog niet een keer zien huilen. Ik kan me het ook wel voorstellen het was een tiran van man.
Van wat ik ervan zag had ze in het huwelijk niet veel te vertellen, ook durfde ze geen weerstand te bieden op de wijze waarop hij met mij omging. Terwijl ze wist dat hij me regelmatig lastig viel en af en toe een tik uitdeelde.
Ik spreek wel van vader en moeder, maar het zijn eigenlijk mijn stiefouders, want ze hebben mij geadopteerd. Nou ja dat dat is wat mijn moeder tegen de buitenwereld vertelt.
Maar in feite ben ik gekocht, je zou me dus een slaaf kunnen noemen. Maar ook dat vind ik niet de goede benaming, een slaaf heeft nog een soort van nut. Eigenlijk voel ik meer soort veredeld huisdier dat voor veel geld uit een dure kliniek is gekocht.

Hoe goed mijn moeder ook voor mij zorgt en hoe goed ze het ook bedoelt. Ik mag niet vergeten dat ze precies weet hoe het zit. Dat de medicijnen die ik dagelijks van haar krijg me in deze babytoestand moeten houden. Maar wat ze gelukkig niet weet is dat ik mijn armen en benen nog steeds kan bewegen doordat de medicijnen die ik krijg een te zwakke dosis is, of dat ze gewoon niet goed werken.
Wat ze ook niet weet is dat ik stiekem mijn armen en benen train door oefeningen te doen als ik alleen in mijn kamertje ben. Eens zal ik uit deze situatie kunnen ontsnappen. Het is nu nog niet de tijd. Ik moet wachten tot het overlijden van mijn vader voldoende naar de vergetelheid is gezakt.
Bovendien is ontsnappen nog niet zo makkelijk. Als ik met mijn moeder naar buiten ga, zit ik altijd in de rolstoel en zijn mijn handen en voeten met riempjes vastgebonden. Ook 's nachts word ik volledig vastgebonden in mijn bed. Bovendien is dit huis net een fort.
Zeker nu mijn vader is overleden zijn alle deuren en ramen voorzien van extra sloten en houdt mijn moeder alles potdicht. De sleutels heeft ze altjd bij zich.

Maar er is nog een reden waarom ik niet zoveel haast heb. Door de medicijnen die ik krijg zijn niet alleen een aantal fysieke lichaamsfuncties terug naar een babyniveau, zoals mijn spraak en het controleverlies over mijn sluitspieren. Maar ook geestelijk zit ik op sommige punten weer op de leeftijd van een baby'tje, zoals de behoefte aan knuffelen en verzorging, de zuigreflex en de kalmerende werking van een speentje en het heerlijke veilige gevoel van een luier tussen mijn benen. Ik vind het kortom eigenlijk best prettig om verzorgd en verschoond te worden.

Mijn moeder heeft me zojuist een flesje gegeven. Ook een van die zaken waar ik eigenlijkk enorm van kan genieten, de straaltjes lauwwarme melk die zo langzaam in mijn mond stromen. Echt een heerlijk gevoel dat ik niet zou willen missen. Na het flesje heeft mijn moeder mij alvast in de rolstoel gezet.
'We gaan dadelijk een lekker wandelingetje maken Sophietje.' Zei ze ter verduidelijking
Ze heeft het tuigje van de rolstoel al wel vast gemaakt maar mijn armen zijn nog vrij, mijn moeder geeft me een speeltje en stopt een speentje in mijn mond.

Plotseling gaat de bel. We schrikken er allebei van. Mijn moeder kijkt me verbaasd aan en gaat open doen.
Ik hoor mijn moeder in de hal enkele opgewonden kreten slaken. Maar ik kan het niet verstaan.

'Gaat u zitten.' Mijn moeder komt de kamer binnen wijst op de bank. Achter mijn moeder komt een gezettte man van in de vijftig binnen.
'U wilde het hebben over de dood van mijn man?' Vraagt mijn moeder terwijl ze zelf in de de stoel tegenover de bank plaatsneemt.
'Ja, er zijn wat nieuwe feiten aan het licht gekomen.'
'Shit!' Denk ik, politie, niet in uniform, des te erger, waarschijnlijk een rechercheur
'Wat voor nieuwe feiten?' Vraagt mijn moeder.
'We hebben contact opgenomen met het beveiligingsbedrijf dat hier de camera's heeft aangelegd.
Camera's? Vraag ik me af, hangen hier camera's?, ik voel een toenemende ongerustheid.
'We vragen altijd de beelden op in geval van een onnatuurlijk overlijden. De meeste camera's hangen buiten. Maar op een paar plekken ook binnen. In de garage en in de studeerkamer. Wist u dat mevrouw?' De rechercheur zwijgt veel betekenend.
'Ja zeker, het was destijds een hele discussie, het beveiligingsbedrijf wilde ze vrijwel overal hangen. Maar in verband met onze privacy wilde Henry ze alleen buiten en dus in de studeerkamer en garage, vanwege de kluis en de auto's.'

Het angstzweet is me inmiddels uitgebroken. Ik weet wat er op de beelden uit de studeerkamer te zien zal zijn. En ik weet ook dat ze mij in een kwaad daglicht zullen stellen doordat ik daarop mijn vader met dat beeldje dood mep. De poging tot verkrrachting die daar aan vooraf ging in mijn kamer staat dus helaas niet op beeld.
'Uw dochter is gehandicapt?' Vraagt de rechercheur die voor het eerst dit gesprek een indringende blik om mij werpt.
Ik wil door de grond zaken.
'Ja klopt.'
'Op de beelden die wij hebben blijkt heel wat anders.'
De mond van mijn moeder valt open van verbazing.
'Wat dan?' vraagt ze.
'Ik wil er hier niet teveel over kwijt, maar de beelden tonen de betrokkenheid van uw dochter bij het overlijden van uw man. Bovendien lijkt ze geenzins gehandicapt.'
'Dat kan niet!' Schreeuwt mijn moeder uit.
'Op het bureau kunt u het zelf zien.'
Mijn moeder kijkt mij vragend aan.
Mijn hart klopt in mijn keel, maar ik besluit me van de domme te houden.
Ik kijk haar aan en pers een kinderlijk lachje op mijn gezicht.
'Hoe heet ze?' Vraagt de rechercheur.
'Sophie'
'Kun je mij verstaan Sophie?' Vraagt de rechercheur, overigens niet onvriendelijk.
Ik besluit wederom geen krimp te geven, eerst maar eens zien waar dit heen gaat. Bovendien kan ik toch niet praten. Ik stoot wat gebrabbel uit om mijn situatie te benadrukken.
'Ziet u wel.' Ze snapt het niet.
'Of doet als of.' Reageert de politieman al wat norser.
'Hoe dan ook, op grond van wat ik weet moet ik uw dochter arresteren wegens doodslag van uw echtgenoot. Ik moet haar meenemen naar het bureau.'
Ik schrik me een ongeluk.
'Maar dat kan ze niet aan, ik ga ook mee, ze heeft verzorging nodig, ik moet spullen voor haar pakken.'
'U mag mee, maar de spullen haalt u later maar op.' Klinkt het nu streng.

De rechercheur staat op. Mijn moeder schiet haar jas aan en legt een dekentje over mijn schoot. Voor ik het weet staan we buiten. Daar blijken twee agenten in uniform te staan wachten.
De rechercheur ziet de speciale rolstoel bus staan.
'Het is wel zo praktisch als Sophie met u mee rijdt, maar dan zal een van de agenten u begeleiden.'
'Het komt goed schatje, fluistert mijn moeder in mijn oor terwijl ze mij de speciale rolstoelbus in duwt.
Ik zelf ben er minder gerust op.

Op het bureau in een piepklein verhoorkamertje laat de rechercheur de beelden zien.
'Het is niet prettig om naar te kijken.' Waarschuwt hij.
Ik weet wat er komen gaat, en voelde de woede van dat moment weer terug, ik heb geen spijt. Wat me bovendien opvalt is dat duidelijk is te zien hoe mijn vader mij aanvalt en ik me moet verdedigen.
Mijn moeder is verbijsterd.
'Sophie, ik wist niet dat...., dat...' Ze maakt haar zin niet af. 'maar kindje ik begrijp het wel.'
'Ze is onschuldig, het was noodweer, u zag toch hoe mijn man haar aanviel.' Neemt mijn moeder het onmiddellijk voor mij op.
'Rustig maar mevrouw, uit de beelden valt op dit punt inderdaad het een en ander af te leiden, maar we zouden graag Sophie's verklaring horen.'
'Maar ze kan niet praten.'
'Nee, ze kon ook niet lopen, maar u zag de beelden, een kievit zou nog jaloers worden.' Werpt de rechercheur tegen.
'Dus Sophie als je wat te zeggen hebt, horen we dat graag.' Nogmaals kijkt de rechercheur mij indringend aan.
Als ik al zou willen praten zou ik het niet eens kunnen.
'Ik zei het toch. Ze kan het echt niet.'
De rechercheur kijkt mij wat wantrouwig aan.
'Helaas moet ze dan hier blijven.'
'Hoezo.'
'Mevrouw...' De rechercheur begint zijn geduld te verliezen. 'U heeft de beelden ook gezien. U kunt van mij toch niet verwachten dat ik op basis daarvan geloof dat uw dochter echt gehandicapt is . Ik heb deze truc al vaker in mijn loopbaan mee gemaakt. Dus ik vraag u beiden nog eenmaal om helderheid te verschaffen, anders blijft Sophie voorlopig hier.'
De rechercheur kijkt mijn moeder en mij nu rond uit dreigend aan. Mijn moeder kijkt wanhopig naar mij. Maar ik geef geen krimp.
'Dat is duidelijk' besluit rechercheur. Hij gebaart de wachtende politieagent om mij mee te nemen.
'Maar ze is niet zindelijk, ze kan zich zelf niet verschonen.' Roept mijn moeder in paniek.
'We zullen zien hoe het gaat, een nachtje cel doet soms wonderen, maar ik zal voor uw geruststelling een arts naar haar laten kijken.' De rechercheur knikt richting de poltieagent ten teken dat ik echt weg moet.
'en maak al die riempjes maar los, we zullen eens zien hoe lang ze het in die stoel uit houdt.'
Mijn moeder vliegt me om de nek. 'Oh schatje ik vind het zo erg dat ik je achter moet laten.'

De agent rijdt me de cel in en maakt de riempjes van de stoel los. Zonder iets te zeggen laat hij me achter in de cel.
Hoe langer ik over de situatie na denk hoe positiever ik word. Mijn moeder kan me nu geen medicijnen geven. Uit ervaring weet ik dat mijn spraak redelijk snel terug zal komen. Als ik het hele verhaal straks kan vertellen zal de ongelukkige dood van mijn vader mij niet al te zwaar worden aangerekend. Met een beetje geluk ben ik straks niet alleen uit deze cel, maar ook uit mijn babygevangenis.
Ik moet nu gewoon even geduld hebben en wachten op mijn herstel en tot ik mijn spraak terug heb. Tevreden sluit ik mijn ogen.
Ik schrik op als ik hoor dat de deur van de cel opengaat.
De rechercheur komt binnen, maar mijn hart lijkt stil te staan en mijn adem stokt in mijn keel. Ik krijg de schrik van mijn leven als ik achter hem een vrouw zie. Een vrouw die ik onmiddellijk herken: Joke Koenen, directeur van de kliniek die mijn vowassen leven heeft afgepakt en mij tot dit baby leven heeft veroordeeld. (Wordt vervolgd)
 
Laatst bewerkt:

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Leuk dat er terug een vervolg hierop is, en meteen ook super spannend, ben heel erg benieuwd naar hoe dit verder zal gaan! :love:love:love
 
Thread starter Similar threads Forum Replies Date
H Meedoen als betaald medische proefpersoon. Pub 3
Similar threads

Bovenaan