luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Inderdaad laat het maar gebeuren dat Henry op heterdaad gesnapt wordt.
En op een zelfde wijze wordt aangepakt.
En op een zelfde wijze wordt aangepakt.
De proefpersoon 1 en 2 'het genootschap'
- Onderwerp starter Peter1970
- Startdatum
De proefpersoon deel 23
Met een wild armgebaar sla ik het bordje met eten uit mijn moeders hand, de tomatensaus druipt van de muur. 'Sophietje wat doe je nu?'
Roept mijn moeder ontsteld. 'Je bent echt een onmogelijke peuter vandaag.' Ik weet het.
Sinds ik weet dat mijn moeder vanavond weggaat en ik alleen met mijn vader thuis blijf ben ik niet te genieten.
Ik wil niks en schreeuw de hele boel bij elkaar. Stiekem hoop ik dat mijn moeder, door mijn gedrag, besluit niet weg te gaan vandaag.
Maar ik heb het alleen maar erger gemaakt ben ik bang. 'Zal ik thuis blijven, Henry, nu Sophie zo lastig is. 'Niets daarvan' hoor ik mijn vader zeggen. 'Jij gaat gewoon weg, ik zal Sophie wel een beetje gehoorzaamheid bij brengen vanavond.' Ik zie mijn moeder verschrikt kijken. 'Maar je moet haar niet gaan slaan Henry, dat begrijpt ze niet.'
'Nou dat zullen we nog wel eens zien.' Antwoordt mijn vader. Mijn moeder werpt een ongeruste blik op mij, en schudt met haar hoofd alsof ze er ook niks aan kan doen.
'Ik geef haar wel even een flesje, dan zal ze wel kalmeren.' Even later lig ik op mijn moeders schoot en zuig de warme slokjes melk naar binnen. Mijn moeder heeft gelijk, ik kom helemaal tot rust. Ik zou nog een moord doen voor een flesje melk.
Helaas breekt het onvermijdelijke moment aan waarop mijn moeder weg gaat. Ze streelt door mijn haar en over mijn wang. 'Lief zijn voor pappie, je weet dat hij snel boos wordt.' Fluistert ze me toe.
'Nou Henry tot straks, en doe jij ook een beetje rustig met Sophie.' Mijn vader antwoordt niet en kijkt mij indringend aan.
Zodra ik de deur in het slot hoor vallen verwacht ik dat mijn vader zal beginnen. Maar hij leest onverstoorbaar de krant en keurt mijn geen blik waardig. Ik zit in de rolstoel, de tijd tikt tergend langzaam weg.
Net op het moment dat ik begin te denken dat ik met rust zal worden gelaten, vouwt mijn vader de krant dicht. 'Zo, kleine meid, kom jij maar eens met pappie mee.' Zijn woorden klinken dreigend.
Hij duwt me de keuken uit en we gaan naar mijn kamer. In de lift knijpt hij van achter even in mijn nek. Ik krimp in een. Even later lig ik op de komode.
'Zo ik zal eerst die volle luier eens af doen en je een beetje opfrissen. Papie houdt wel van schone babietjes. Hij trekt mijn jurkje en mailot uit en knoopt de drukkertjes van mijn rompertje los. Hij legt mijn hand op mijn luier en begint er zachtjes in te kneden.
'Zo, zo die is goed gevuld. Hij trekt nu ook mijn luier en rompertje uit. Met babydoekjes begint hij mijn kruis schoon te maken. Vooral mijn intieme zones worden onderhanden genomen en uitbebreid betast. 'Wat ben jij toch een schattig meisje als je zo bloot bent, ik denk dat jij pappie heel lekker kunt verwennen.' Hijgt hij in mijn oor.
De rillingen lopen over mijn rug. 'Maar eerst heeft mijn stoute meid nog straf verdiend, want babietjes horen niet weg te lopen. Babietjes horen bij hun mama en papa te blijven.
Maar pappie weet het goed met jou gemaakt. Je krijgt nu de helft van de straf en als je papa lief verwent dan scheld ik de rest kwijt. Maar owee als je geen lief babietje bent, dan zwaait er wat.'
Mijn vader tilt mij van de komode en legt mij over zijn knie. Ik krijg vijf flinke tikken op mijn billen. Ik schreeuw het uit en mijn billen lijken in brand te staan. Mijn vader legt mij op het speelkleed. 'Zo nu gaan we eens zien hoe lief jij kunt zijn.'
Mijn vader begint zich ook uit te kleden. Hij ritst zijn broek open. Als zijn broek op zijn enkels hangt, denk ik: nu of nooit. Ik schiet overeind en sprint naar de deur.
'He waar ga jij naar toe? ' met een arm beweging probeert hij mij te pakken, maar met z'n broek op zijn enkels verliest hij zijn evenwicht.
Ik ren de kamer uit, naar de lift. Stom! De lift is veel trager dan de trap, als de lift deur opengaat zie ik mijn vader al door de hal de naar mij toe rennen. Snel druk ik op het knopje om weer omhoog te gaan.
Net op tijd klikt de liftdeur in het slot en gaat omhoog. Ik hoor mijn vader vloeken en weer naar de trap rennen. Eenmaal boven besef ik dat ik geen kant op kan.
Ik vlucht een van de vele kamers op de overloop in. Het is zo te zien een studeerkamer. Er staat een bureau en aantal boekenkasten. Er zijn twee ramen, maar geen balkon. Ik zit in de val.
Ik kan niks anders bedenken dan me achter een gordijn te verbergen. Met de ijdele hoop van een kleuter die verstoppertje speelt en denkt dat wat zij niet ziet, haar ook niet ziet.
Door de spanning begin ik te plassen. Ik voel hoe de urine langs mijn benen stroomt en een plasje op het parket rond mijn voeten vormt.
Mijn vader stormt de studeerkamer in en heeft natuurlijk meteen door waar ik ben. 'Zo kleine etter, jij dacht te kunnen ontsnappen, dat zal je bezuren. Als het niet goedschiks kan dan maar kwaadschiks.'
Hij rukt het gordijn weg en grijpt mijn arm. Met mijn andere arm zoek ik houvast en tast in de vensterbank. Daar voel ik iets van een metalenbeeldje. Ik pak het vast en haal met alle kracht uit. De marmerenvoet van het beeldje treft mijn vader vol tegen zijn slaap.
Ik zie zijn ogen wegdraaien en hij zakt ineen. Even sta ik als verstijfd. Dan dringt de realiteit tot mij door. Ik heb mijn vader neergeslagen. Ik voel zijn pols, ik voel niets. Langzaam dringt het tot mij door; mijn vader is dood. En ik heb dat gedaan.
Ik moet nadenken. Ik ben naakt en heb het plotseling koud. Ik ga naar mijn kamer, ik doe mijzelf een luier om, kleed me aan en pak mijn speentje. Gelukkig kom ik een beetje tot rust. Ik ga mijn mogelijkhedenna.
Als ik nu hier wegga zal ik gezocht worden voor moord dus dat is geen optie. Maar ook als ik hier blijf is de dood van mijn vader vreemd.
Ik zal het op een ongeluk moeten laten lijken. Ik sleep mijn vader naar de trap en duw hem naar beneden. Ik hoor hoe zijn hoofd met een flinke klap op de marmerenvloer slaat. Hij blijft in een onnatuurlijke houding liggen.
Het ziet er geloofwaardig uit. Ik dweil mijn plasje op en fatsoeneer de studeerkamer. Nu is het wachten tot mijn moeder thuis komt. Ik ga in mijn bedje liggen en maak voor zover dat gaat de onrustbanden vast.
Het lijkt een eeuwigheid te duren tot ik de voordeur hoor. Vervolgens een gil en mijn moeder die even later mijn kamer in stormt. 'Godzijdank, je leeft nog. Pappie heeft een ongeluk gehad.'
Mijn moeder geeft me een streel over mijn wang, pakt haar telefoon en loopt de kamer uit. Niet veel later hoor ik hoe blijkbaar de ambulance arriveert. Mijn moeder heeft me uit bed gehaald en ik zit bij haar op schoot. Ze streelt door mijn haar.
'Goedenavond, Petra Knol, politie midden-nederland.' Opeens staat er een agent in de deuropening. 'De arts heeft mij binnen gelaten. Ik ben door hem gewaarschuwd. Maakt u zich geen zorgen dit gebeurt altijd bij een onnatuurlijke doodsoorzaak. Gecondoleerd met het verlies. Ik heb aan paar routine vragen voor u. Ik begrijp dat u vanavond niet thuis was?' 'Dat klopt' zegt mijn moeder 'ik was met een vriendin naar de bioscoop. Mijn man was thuis met mijn dochter.' 'Mag ik haar wat vragen stellen?' 'Dat heeft geen zin, ze is gehandicapt, ze kan niet praten en ook niet lopen. Feitelijk functioneert ze op het niveua van een baby.'
'Het spijt me dat te horen. Er zijn verder geen sporen van braak, mijn voorlopige conclusie is dat er sprake is van ongeval. Ik zal u niet verder storen. Sterkte met het verlies.'
De agente geeft mijn moeder een hand en mij een streel over mijn bol.'
Ik zal nog een lekker flesje voor je klaarmaken' zegt mijn moeder nadat mijn vader is afgevoerd en de ambulance is vertrokken. Even later lig ik op haar schoot. 'Nu heb ik niemand meer behalve jij.' Zegt mij moeder. Dat geldt voor mij ook, denk ik. We zijn tot elkaar veroordeeld. Voorlopig. Voor altijd.
Met een wild armgebaar sla ik het bordje met eten uit mijn moeders hand, de tomatensaus druipt van de muur. 'Sophietje wat doe je nu?'
Roept mijn moeder ontsteld. 'Je bent echt een onmogelijke peuter vandaag.' Ik weet het.
Sinds ik weet dat mijn moeder vanavond weggaat en ik alleen met mijn vader thuis blijf ben ik niet te genieten.
Ik wil niks en schreeuw de hele boel bij elkaar. Stiekem hoop ik dat mijn moeder, door mijn gedrag, besluit niet weg te gaan vandaag.
Maar ik heb het alleen maar erger gemaakt ben ik bang. 'Zal ik thuis blijven, Henry, nu Sophie zo lastig is. 'Niets daarvan' hoor ik mijn vader zeggen. 'Jij gaat gewoon weg, ik zal Sophie wel een beetje gehoorzaamheid bij brengen vanavond.' Ik zie mijn moeder verschrikt kijken. 'Maar je moet haar niet gaan slaan Henry, dat begrijpt ze niet.'
'Nou dat zullen we nog wel eens zien.' Antwoordt mijn vader. Mijn moeder werpt een ongeruste blik op mij, en schudt met haar hoofd alsof ze er ook niks aan kan doen.
'Ik geef haar wel even een flesje, dan zal ze wel kalmeren.' Even later lig ik op mijn moeders schoot en zuig de warme slokjes melk naar binnen. Mijn moeder heeft gelijk, ik kom helemaal tot rust. Ik zou nog een moord doen voor een flesje melk.
Helaas breekt het onvermijdelijke moment aan waarop mijn moeder weg gaat. Ze streelt door mijn haar en over mijn wang. 'Lief zijn voor pappie, je weet dat hij snel boos wordt.' Fluistert ze me toe.
'Nou Henry tot straks, en doe jij ook een beetje rustig met Sophie.' Mijn vader antwoordt niet en kijkt mij indringend aan.
Zodra ik de deur in het slot hoor vallen verwacht ik dat mijn vader zal beginnen. Maar hij leest onverstoorbaar de krant en keurt mijn geen blik waardig. Ik zit in de rolstoel, de tijd tikt tergend langzaam weg.
Net op het moment dat ik begin te denken dat ik met rust zal worden gelaten, vouwt mijn vader de krant dicht. 'Zo, kleine meid, kom jij maar eens met pappie mee.' Zijn woorden klinken dreigend.
Hij duwt me de keuken uit en we gaan naar mijn kamer. In de lift knijpt hij van achter even in mijn nek. Ik krimp in een. Even later lig ik op de komode.
'Zo ik zal eerst die volle luier eens af doen en je een beetje opfrissen. Papie houdt wel van schone babietjes. Hij trekt mijn jurkje en mailot uit en knoopt de drukkertjes van mijn rompertje los. Hij legt mijn hand op mijn luier en begint er zachtjes in te kneden.
'Zo, zo die is goed gevuld. Hij trekt nu ook mijn luier en rompertje uit. Met babydoekjes begint hij mijn kruis schoon te maken. Vooral mijn intieme zones worden onderhanden genomen en uitbebreid betast. 'Wat ben jij toch een schattig meisje als je zo bloot bent, ik denk dat jij pappie heel lekker kunt verwennen.' Hijgt hij in mijn oor.
De rillingen lopen over mijn rug. 'Maar eerst heeft mijn stoute meid nog straf verdiend, want babietjes horen niet weg te lopen. Babietjes horen bij hun mama en papa te blijven.
Maar pappie weet het goed met jou gemaakt. Je krijgt nu de helft van de straf en als je papa lief verwent dan scheld ik de rest kwijt. Maar owee als je geen lief babietje bent, dan zwaait er wat.'
Mijn vader tilt mij van de komode en legt mij over zijn knie. Ik krijg vijf flinke tikken op mijn billen. Ik schreeuw het uit en mijn billen lijken in brand te staan. Mijn vader legt mij op het speelkleed. 'Zo nu gaan we eens zien hoe lief jij kunt zijn.'
Mijn vader begint zich ook uit te kleden. Hij ritst zijn broek open. Als zijn broek op zijn enkels hangt, denk ik: nu of nooit. Ik schiet overeind en sprint naar de deur.
'He waar ga jij naar toe? ' met een arm beweging probeert hij mij te pakken, maar met z'n broek op zijn enkels verliest hij zijn evenwicht.
Ik ren de kamer uit, naar de lift. Stom! De lift is veel trager dan de trap, als de lift deur opengaat zie ik mijn vader al door de hal de naar mij toe rennen. Snel druk ik op het knopje om weer omhoog te gaan.
Net op tijd klikt de liftdeur in het slot en gaat omhoog. Ik hoor mijn vader vloeken en weer naar de trap rennen. Eenmaal boven besef ik dat ik geen kant op kan.
Ik vlucht een van de vele kamers op de overloop in. Het is zo te zien een studeerkamer. Er staat een bureau en aantal boekenkasten. Er zijn twee ramen, maar geen balkon. Ik zit in de val.
Ik kan niks anders bedenken dan me achter een gordijn te verbergen. Met de ijdele hoop van een kleuter die verstoppertje speelt en denkt dat wat zij niet ziet, haar ook niet ziet.
Door de spanning begin ik te plassen. Ik voel hoe de urine langs mijn benen stroomt en een plasje op het parket rond mijn voeten vormt.
Mijn vader stormt de studeerkamer in en heeft natuurlijk meteen door waar ik ben. 'Zo kleine etter, jij dacht te kunnen ontsnappen, dat zal je bezuren. Als het niet goedschiks kan dan maar kwaadschiks.'
Hij rukt het gordijn weg en grijpt mijn arm. Met mijn andere arm zoek ik houvast en tast in de vensterbank. Daar voel ik iets van een metalenbeeldje. Ik pak het vast en haal met alle kracht uit. De marmerenvoet van het beeldje treft mijn vader vol tegen zijn slaap.
Ik zie zijn ogen wegdraaien en hij zakt ineen. Even sta ik als verstijfd. Dan dringt de realiteit tot mij door. Ik heb mijn vader neergeslagen. Ik voel zijn pols, ik voel niets. Langzaam dringt het tot mij door; mijn vader is dood. En ik heb dat gedaan.
Ik moet nadenken. Ik ben naakt en heb het plotseling koud. Ik ga naar mijn kamer, ik doe mijzelf een luier om, kleed me aan en pak mijn speentje. Gelukkig kom ik een beetje tot rust. Ik ga mijn mogelijkhedenna.
Als ik nu hier wegga zal ik gezocht worden voor moord dus dat is geen optie. Maar ook als ik hier blijf is de dood van mijn vader vreemd.
Ik zal het op een ongeluk moeten laten lijken. Ik sleep mijn vader naar de trap en duw hem naar beneden. Ik hoor hoe zijn hoofd met een flinke klap op de marmerenvloer slaat. Hij blijft in een onnatuurlijke houding liggen.
Het ziet er geloofwaardig uit. Ik dweil mijn plasje op en fatsoeneer de studeerkamer. Nu is het wachten tot mijn moeder thuis komt. Ik ga in mijn bedje liggen en maak voor zover dat gaat de onrustbanden vast.
Het lijkt een eeuwigheid te duren tot ik de voordeur hoor. Vervolgens een gil en mijn moeder die even later mijn kamer in stormt. 'Godzijdank, je leeft nog. Pappie heeft een ongeluk gehad.'
Mijn moeder geeft me een streel over mijn wang, pakt haar telefoon en loopt de kamer uit. Niet veel later hoor ik hoe blijkbaar de ambulance arriveert. Mijn moeder heeft me uit bed gehaald en ik zit bij haar op schoot. Ze streelt door mijn haar.
'Goedenavond, Petra Knol, politie midden-nederland.' Opeens staat er een agent in de deuropening. 'De arts heeft mij binnen gelaten. Ik ben door hem gewaarschuwd. Maakt u zich geen zorgen dit gebeurt altijd bij een onnatuurlijke doodsoorzaak. Gecondoleerd met het verlies. Ik heb aan paar routine vragen voor u. Ik begrijp dat u vanavond niet thuis was?' 'Dat klopt' zegt mijn moeder 'ik was met een vriendin naar de bioscoop. Mijn man was thuis met mijn dochter.' 'Mag ik haar wat vragen stellen?' 'Dat heeft geen zin, ze is gehandicapt, ze kan niet praten en ook niet lopen. Feitelijk functioneert ze op het niveua van een baby.'
'Het spijt me dat te horen. Er zijn verder geen sporen van braak, mijn voorlopige conclusie is dat er sprake is van ongeval. Ik zal u niet verder storen. Sterkte met het verlies.'
De agente geeft mijn moeder een hand en mij een streel over mijn bol.'
Ik zal nog een lekker flesje voor je klaarmaken' zegt mijn moeder nadat mijn vader is afgevoerd en de ambulance is vertrokken. Even later lig ik op haar schoot. 'Nu heb ik niemand meer behalve jij.' Zegt mij moeder. Dat geldt voor mij ook, denk ik. We zijn tot elkaar veroordeeld. Voorlopig. Voor altijd.
Marco de Wit
Toplid
Well that escalated quickly.....
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Heftig hoofdstuk maar wel erg goed geschreven hoor, chapeau
Betekent dit ook een "open" einde als ik vragen mag?
Betekent dit ook een "open" einde als ik vragen mag?
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Mooi hoofdstuk weer.
Kan me de reactie van Sophie goed voorstellen, hoewel een heterdaad ook tot de mogelijkheden had behoord.
Denk dat als ze Sophie willen vervolgen, ze zich kan beroepen op noodweer.
Kan me de reactie van Sophie goed voorstellen, hoewel een heterdaad ook tot de mogelijkheden had behoord.
Denk dat als ze Sophie willen vervolgen, ze zich kan beroepen op noodweer.
Paddy
Superlid
Ik zat te denken dat ze nu eerst langzaam de medicijnen weer terug gaan schroeven, en ze straks weer kan praten. Haar 'moeder' uit legt hoe het gegaan is. Maar dat de incontinentie niet meer terug te draaien is. En ze zich ook niks meer van haar oude leven kan herinneren.
En wie weet gaat ze zelfs weer verlangen na de tijd onder medicijnen. Maar jij als schrijver zal vast een goed idee hebben
En wie weet gaat ze zelfs weer verlangen na de tijd onder medicijnen. Maar jij als schrijver zal vast een goed idee hebben
Ik verwacht niet op korte termijn. In de eerste plaats moet ik nog een nieuwe verhaallijn bedenken. ( hoewel 'Absorin' en 'Paddy123' al leuke suggesties hebben gedaan). Verder ben ik nu bezig met het verhaal van 'Patrick'. En ook heb ik nog wat ideeen voor het vervolg op 'Marije's verhaal'.Jerome zei:
Ivy
1 van de oprichters en organisators van de CBB
gompie wat een verhaal ik heb het van begin to eind in 1 ruk uitgelezen. Ik houd van dit soort verhalen.
even had ik verwacht dat de hoofdpersonen in echte baby's zouden veranderen maar dit is ook heel leuk en goed geschreven ga zo door
even had ik verwacht dat de hoofdpersonen in echte baby's zouden veranderen maar dit is ook heel leuk en goed geschreven ga zo door
Laatst bewerkt:
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
| H | Meedoen als betaald medische proefpersoon. | Pub | 3 |