Nog niet klaar De weduwnaar
- Onderwerp starter beddenplasser
- Startdatum
slaaf.johannes
Superlid
weer een mooi stuk ga vooral zo door
beddenplasser
volwassen peuter
Merci voor de reacties. Het is geen klassiek luierverhaal zoals er zovelen hier te vinden zijn, maar vooral een verhaal over mensen, personen die toevallig gebonden zijn aan luiers. De basis van het verhaal heb ik twee jaar geleden al gelegd in mijn hoofd, maar tot voor kort had ik zelfs geen flauw benul dat Kathy belangrijk zou worden in het verhaal. Haar rol ben ik nog aan het verzinnen, maar met hetgeen ik nu voor ogen heb wordt het zeker boeiend. Blijven lezen dus.
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Inderdaad een apart maar heel mooi verhaal 
florisjan2000
Een dag niet geluierd is een dag niet geleeft
Het is een mooi en ontroerend verhaal ga zo door
beddenplasser
volwassen peuter
HOOFDSTUK 11 DE EERSTE NACHT
“Hier slapen de meisjes.”
“Dat lijkt net wel een grote babybox. Hebben jullie die speciaal zo gezet, of stonden die hier al ?”
“Wij hebben ze zo gezet. Die meisjes slapen al zo lang samen. Het leek me niet goed hen in één keer apart in een bed te leggen. En dit was de enige manier waarop ze desnoods bij elkaar kunnen kruipen. De bedden hebben aan één kant geen spijlen, en we hebben de twee open kanten tegen elkaar gezet. Het ene bed stond trouwens hiernaast in onze Robbe zijn kamer, niet hier.”
“Jullie hebben dat daarstraks nog speciaal voor ons gedaan ?”
“Ja tuurlijk. Ik zeg het, ik ging die meisjes echt niet in één keer in twee aparte bedden en kamers leggen. Ze gaan al niet bij jou liggen. Dat zal al een grote verandering zijn. Denk je dat ze hier een beetje goed zullen slapen ?”
“Ja, dat denk ik wel. En misschien is het maar goed dat die spijltjes er rond zijn, dat ze er niet uit kunnen vallen. Ze kunnen soms behoorlijk wroeten. Waar slaap ik ?”
“Hiernaast in de logeerkamer. Die is wel kleiner, en er staat ook maar een enkel bed.”
Samen gaan we naar de logeerkamer. Inge had gevraagd of ze even mocht kijken waar alles was. Ik heb haar eerst maar naar het hoogste genomen, nu ze nog een beetje energie heeft. Ze zet zich nu even op het bed om het te laten bezinken.
“Denk je dat jij hier een beetje zal kunnen slapen, zo zonder de meisjes ?”
Inge knikt alleen maar.
“Blijft die Kathy hier ook slapen ?”
“Ja. Die blijft normaal gezien heel het weekend. Waarom ?”
“Gewoon, zomaar. Waar slaapt ze ?”
“Bij mij in de kamer in het tweepersoonsbed.”
“Oké. Zou ik eventjes alleen kunnen zijn, Koen ? Het wordt me wat teveel allemaal.”
“Dat begrijp ik. Kan ik nog iets voor je doen ?”
Ze schudt haar hoofd. Als ik bij het buitengaan nog even naar haar kijk, kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ik een lichte teleurstelling zie in haar ogen. Zou ze gehoopt hebben naast mij te kunnen liggen ?
Als ik op het eerste kom, zie ik dat Kathy in de speelkamer bezig is. Op de tafel daar heeft ze de twee verzorgingskussens die wij gebruikten achter elkaar gelegd met daarop een grote handdoek, zo dat het lijkt alsof er één groot verzorgingskussen ligt.
“Da’s voor de komende dagen. Lijkt me wel handig.”
“Ja, misschien. Alhoewel ze het volgens mij rechtstaand ook kunnen. Heb je de badkamer al in orde gebracht ?”
“Nee, ik heb ze eerst nog een puddinkje gegeven beneden. Nu zitten ze nog even voor de tv.”
Samen zorgen we er voor dat badkamer klaar is om de meisjes in bad te zetten. De toiletzak met hun gerief wordt ook in de badkamer gezet, en ik besluit maar alle luiers van de meisjes, en het luierverzorgingsgerief dat ik nog heb bij op de tafel in de speelkamer te leggen. Terwijl het water wordt opengezet om het bad te vullen, ga ik in hun valies nog op zoek naar twee propere pyjama’s.
Na een tijdje hoor ik de meisjes naar boven komen. We kleden hen eerst uit totdat ze enkel nog hun luier aan hebben. Je kan aan beide luiers goed zien dat er het nodige vocht in terecht is gekomen, want de drie vochtbanden staan mooi in profiel gespannen.
Ik ben al blij dat ik de reflex heb hen te vragen of ze hulp willen met het tandenpoetsen, want blijkbaar is dat iets dat Inge nog steeds bij hen doet. Geduldig begin ik hun tanden te poetsen. Tijdens dat poetsen valt het me trouwens op dat ik hun gezichten begin te onderscheiden. Sarah heeft een iets spitser en smaller gezicht dan Sofie.
Na het tandenpoetsen doe ik de luiers af. Het kan me niet veel schelen dat ze er in geplast hebben. Ik heb het net gedaan om te vermijden dat ze nog langer natte broeken zouden hebben. En eerlijk gezegd zit er ook een stukje gemakzucht in. Ik zie er tegenop mijn zetel en mijn autostoelen bijvoorbeeld te laten ruïneren daardoor.
Zowel Sarah als Sofie antwoorden positief op mijn vraag of ze nog kaka moeten doen. We geven hen om beurten even de tijd om zich op de wc te zetten. Nadat ook bij Sofie de billen proper zijn geveegd en het toilet doorgespoeld, is het tijd hen kennis te laten maken met het warme water. Eerst lijken ze er nog wat schrik van te hebben, maar al snel komt er gegibber en gegiechel voor in de plaats.
Terwijl Kathy de meisjes entertaint, trek ik terug naar boven. Inge zit volgens mij nog steeds op de logeerkamer. Als ik de deur opendoe, zie ik een ineengedoken hoopje ellende op het bed zitten. Ik zet me naast haar en leg mijn hand op haar rug.
“Gaat het ? Is het enkel het ziek zijn of is het iets waar woorden bij kunnen helpen.”
“Vooral het eerste, Koen. Mijn koppijn is terug opgekomen. Ik zou eigenlijk liever gewoon mijn bed in kruipen. Ik ben zo moe. Ik voel me zo belabberd.”
“Inge, dan ga je toch gewoon naar bed. Niemand verplicht je wakker te blijven. Ik heb je net in huis gepakt zodat jij zonder zorgen kan uitzieken.”
“Wat zijn de meisjes aan het doen ? Zijn die hier beneden ?”
“Ja. Die zitten op dit moment in het bad. Kathy is bij hen. Geen goesting om even goeiedag te zeggen ? Trouwens, als ik jou was, dan zou ik toch maar naar beneden gaan nog wat drinken en ne Perdolan komen pakken.”
“Bedoel je een ligbad ? Dat hebben ze niet meer gedaan sinds dat mama is gestorven. Ik…”
Ik merk hoe haar stem blokkeert. Ik heb al gemerkt dat Inge niet snel iets van zichzelf prijsgeeft, maar nu heb ik toch een aardig idee wat ze eigenlijk wou zeggen.
“Wou je zeggen dat jij ook eens in bad wil gaan ? Inge, zolang jij hier bent, ben je hier thuis. Nogal logisch dat je in bad kan gaan.”
Een glimlach op haar gezicht geeft me haar antwoord. Voor deze ene keer zat ik dus juist met mijn veronderstelling.
“Ik wil de meisjes wel eens zien. Dat doet me mijn hoofdpijn misschien eventjes vergeten.”
Als Inge en ik de badkamer binnengaan, is Kathy al volop bezig de meisjes te wassen. Anders dan ik zelf van plan was, heeft ze gewoon de Zwitsal-shampoo genomen die wij nog gebruikten voor ons Janne. Ook zie ik de Zwitsal-douchegel klaar staan. Mijn plan om hen een herkenbare geur van bij hen thuis te laten ervaren, is dus al op niets uitgedraaid.
Inge bekijkt het gebeuren liefdevol. Voor haar maakt het misschien minder uit dat de meisjes nu met een andere shampoo gewassen worden. In ieder geval zie ik een grote blik van tevredenheid en moederlijk geluk, zo’n blik die wat mij betreft enkel is weggelegd voor moeders, een blik van vertrouwen dat de kinderen in goede handen zijn.
“Kathy, heb jij zelf kinderen ?”
“Nee, waarom ?”
“Omdat je dat fantastisch doet. Moet ik niet even helpen ?”
“Nee hoor. Ik kan het wel alleen aan. Is er nog iets speciaals dat ik moet weten ?”
Inge schudt het hoofd, en blijft nog even kijken hoe haar dochtertjes verder onder handen worden genomen door die voor hen toch wel vreemde mevrouw. Ik besef plots hoe vreemd het wel voor die meisjes moet zijn dat ze gewassen worden door iemand die ze pas deze avond hebben leren kennen. Nu, het vertrouwen dat Inge al vanaf het begin in mij en Kathy legt zal ook wel worden opgepikt door de tweeling.
Met een tevreden gezicht gaat Inge de badkamer uit. Ik sluit snel achter me de deur en sta al met één voet op de trap naar beneden als ik zie dat Inge nieuwsgierig de speelkamer inkijkt.
“We zijn daarjuist niet verder geraakt dan enkel de tweede verdieping.”
“Klopt. Deze kamer was eigenlijk als speelkamer bedoeld. Nu heeft vooral Kathy er een verzorgingsruimte gemaakt. Ik moet zeggen, voor mijn rug gaat dit zeker beter zijn, dan de meisjes op bed een luier te moeten aandoen.”
“Heeft zij hier ook die billenzalf en zo klaargezet ?”
“Hm, hm. Ik weet niet of we die echt gaan nodig hebben. We zullen wel zien.”
“En voor de rest kan hier gespeeld worden ?”
“Ja. Ik heb trouwens van bij jullie al wat speelgoed meegenomen. Maar dat is voor morgen om dat verder te bekijken hoe we alles gaan doen.”
“Wat is hiernaast ?”
Samen gaan we naar mijn slaapkamer. Inge kan het uit nieuwsgierigheid niet laten toch even de matras te testen en gaat er op zitten.
“Voelt goed. Die lijkt me heel wat beter dan mijn eigen matras. Die matras boven leek me ook al zo’n goede. Ik zou hier wel kunnen slapen, denk ik.”
Pas nadat ze het gezegd heeft, beseft ze wat ze eigenlijk heeft gezegd. Ze slaat rood uit van schaamte, maar ik stel haar onmiddellijk gerust dat ik begrijp wat ze wilde zeggen. En trouwens, als het meevalt met Kathy ga ik sowieso toch vragen of Inge daarna niet bij mij komt liggen. Ik mis ook het gevoel dat er iemand naast me ligt.
Bij het rechtkomen wordt Inges blik getrokken door een stapel kleren die op de commode ligt. Het zijn nog kleren van mijn vrouw die ik ondertussen gewassen heb, maar die nog niet terug in de kast zijn geraakt, vooral omdat ik het zo zinloos vindt ze weg te bergen terwijl je weet dat ze niet meer gedragen zullen worden.
“Zijn dit kleren van je vrouw ?”
Ik knik en leg uit waarom ze op de ladenkast liggen.
“Het lijken me mooie kleren. Ze had precies wel een goede smaak.”
Ze voelt aan het bovenste kledingstuk, toevallig een pyjama.
“Zo zacht. Het lijkt me fijn hierin te slapen. Ik heb alleen maar versleten dingen met gaten.”
“Doet dat dan toch gewoon. Volgens mij gaat die pyjama jou wel passen. Inge was niet veel groter dan jou en ook niet zo heel veel dikker. En je doet er mij een groot plezier mee door hem te dragen. Dan hebben die kleren tenminste nog nut.”
“Koen, dat kan toch niet. Het zijn kleren van je overleden vrouw. Ik kan dat toch niet doen. En trouwens, binnen de kortste keren zitten er dan urinevlekken op. Ik lek veel te snel door ’s nachts.”
Haar opmerking geeft me direct de ideale kans om bij haar te polsen naar haar slaapkledij.
“Inge, daar heb ik ook al bij stilgestaan. Heb je er nog nooit over gedacht om ’s nachts luiers te dragen ?”
“En wie gaat die betalen, denk je ? Mijn huisdokter stelde het ook voor, maar zelfs als ik bijpassing van de ziekenkas zou krijgen, dan nog zou ik ze niet kunnen betalen.”
“En wat als je er eens één van mij probeerde vannacht. Ik heb er genoeg. Ik weet alleen niet of ze passen.”
Voor de zoveelste keer zie ik Inges geest zich in bochten draaien. Nog maar eens krijgt ze een aanbod dat ze heel graag wil aanvaarden, maar waarbij een vorm van schaamte haar tegenhoudt, een schaamte die zegt dat ze dat niet verdient en profiteert van de mensen.
“Inge, ik stel voor dat we het gewoon doen. Jij slaapt vannacht in deze pyjama. Gaan we in de garage even kijken welke luier je wil ? Ik heb er net vandaag binnen gekregen.”
Om de één of andere reden voel ik me volledig op mijn gemak, ondanks het bizarre onderwerp dat ik met de jonge vrouw aan het bekijken ben. Misschien komt dit doordat we allebei in zekere zin in hetzelfde schuitje zitten, en al het gerief gewoon nuchter kunnen bekijken.
Voor ons op de eettafel liggen alle verschillende luiers die ik heb besteld. Ook de dikkere beprinte luiers liggen er bij. Op het moment dat ik de doos pakte om de volle pakken luiers die vanonder zaten ter vlot te kunnen uithalen, heb ik een klik gemaakt. Zij heeft zich al meer dan eens heel kwetsbaar getoond naar mij, dan moet ik ook maar het lef hebben om toe te geven dat ik die printluiers heb gekocht om uit te testen.
Inge bekijkt grondig de verschillende luiers, maar kiest uiteindelijk gewoon een gewone luier. Het kiezen heeft veel van haar gevraagd, want nadat ze haar keuze heeft gemaakt, zie ik dat ze zich moet vasthouden aan één van de stoelen.
“Koen, vind je het erg als ik ook stilletjesaan ga slapen. Het zou me niks verbazen mocht ik serieuze koorts hebben.”
Nogal logisch heb ik geen bezwaar. Inge drinkt nog een groot glas water samen met de pijnstiller die haar hopelijk snel zal doen inslapen, waarna we samen naar boven trekken. Op de eerste verdieping gaan we de badkamer binnen, waar Kathy op dat moment de twee meisjes aan het afdrogen is met een kaphanddoek. Ikzelf moet nog op zoek naar de koortsthermometer.
Terwijl ik zoek, heeft Inge de mogelijkheid ruim afscheid te nemen van de meisjes. Kathy is in ieder geval niet zuinig geweest met de douchegel, want ik ruik twee gezonde Zwitsalmeisjes, die hun bezorgdheid tonen over het feit dat hun mama zo ziek is, niet met woorden, wel met hun ogen.
Samen gaan we de badkamer uit.
Kathy met de twee meisjes naar de speelkamer, waar ze hun eigen luier aan zullen krijgen en hun pyjama, en Inge en ik naar de logeerkamer. Ik passeer alleen nog even natuurlijk mijn eigen kamer om de pyjama te nemen die Inge zal aandoen vannacht. In de logeerkamer geef ik Inge dan de thermometer, de luier en de pyjama.
“Gaat het lukken ? Heb je nog iets nodig ?”
“Koen, zo’n luier ? Hoe doe je die aan ?”
“Zoals bij de meisjes. Alleen is deze groter, en heeft vier plakstrips in plaats van twee.”
“Dat bedoel ik eigenlijk niet. Hoe weet je of hij goed ligt ?”
“Uitproberen.”
“Zou… Kan jij … misschien… mij helpen, alsjeblief. Jij weet hoe dat moet.”
“Ik weet niet Inge. Ik wil je zeker helpen, maar dat betekent wel dat ik alles ga zien ?”
“En dat heb ik nu nog nooit aan andere mannen laten zien ? Koen, ik wil vooral niet dat ik lek omdat hij niet goed zat. Ik zit er niet mee in dat jij vanonder dan mijn anus en vagina en zo ziet. Doe het misschien terwijl die thermometer onder mijn oksel zit.
Vijf minuten later weet ik dat Inge 38,3 ° C heeft, dat de luier perfect past, en dat Inge ook vanonder heel aantrekkelijk is. Alleen de gezonde bos donkerbruin schaamhaar vind ik zelf iets minder geslaagd. Ook had ze geen enkele moeite om zich ook van boven te verkleden terwijl ik er bij was, dus weet ik nu dat ze ook mooie stevige borsten heeft.
Het geeft een schok om Inge in de pyjama te zien waarvan ik weet dat mijn Inge die als haar lievelingspyjama beschouwde. Het maakt deze Inge zo mogelijk nog mooier dan ze al is. De rondingen van de luier kan ze wel niet verbergen. Ik neem aan dat dat bij mij dus ook zo het geval is als ik mijn pyjama aan heb. Vlak voor ik vertrek neem ik Inge nog eens goed vast.
“Inge, geniet van je nacht. Ik heb het daarstraks niet gezegd, maar deze pyjama was Inges lievelingspyjama. En ik zou me geen zorgen maken over doorlekken. Die luiers kunnen echt wel wat hebben.”
Ze begraaft zich nog even tegen mijn schouder, waarna ze gaat liggen. Ik leg de donsdeken over haar en ga naar beneden. Ik weet dat Kathy ondertussen de meisjes al in hun bed heeft gelegd en ook al naar beneden is gegaan.
Beneden aangekomen staat Kathy uitgebreid de dikke printluiers te bekijken.
“Heb je je collectie getoond aan Inge ? Wat was haar reactie ? Is ze nog wel blij dat ze hier komt wonen ?”
“Ze denkt nog steeds dat ze hier maar voor een paar dagen is. Ik leg het wel in de loop van het weekend uit. En we hebben samen een luier voor haar uitgezocht. Die incoverbanden van haar zijn niet gemaakt voor de nacht.”
“Dus ze heeft ook een luier aan. Dan stel ik voor dat jij ook maar ineens naar de slaapkamer gaat zodat ik je deze luier kan aandoen. Of denk je dat ik doof ben, en niet weet dat jij Inge haar luier hebt aangedaan bij haar. Wel lief van je.”
De luier die Kathy vast heeft, is zowat de kinderlijkste van heel het pak, met een klein geluierd kindje van voor op geprint en in geblokte letters het woord ‘baby’. Inge had inderdaad raar gekeken toen ze die zag liggen, maar ze begreep dat het gewoon een deel van een vast proefpakket was.
Even later lig ik helemaal bloot op mijn bed, en probeert Kathy de luier onder mij goed te krijgen, wat haar niet goed af gaat. Ik weet goed genoeg dat ze daardoor extra genot heeft van mijn edele delen, maar dat neem ik er nu maar gewoon bij. Ik heb geen goesting om nu met Kathy te gaan muggenziften.
Eenmaal beneden, en na ons voorzien te hebben van een fles wijn en chipjes, lukt het me eindelijk ook Kathy uit te horen over de meisjes.
“Alles in orde. Alleen heb ik ze amper gehoord. Tegen mij hebben ze eigenlijk niks zelf gezegd. Alleen als ik zelf een vraag stelde, antwoordden ze. Ik hoop dat dat gaat beteren.”
“Is de luier bij hen wel goed aan ?”
“Ja, heel zeker. Bij jou daarnet was anders. Die luier was veel groter en de verhoudingen zijn anders. Bij hen zijn het nog altijd gewone babyluiers, alleen de grootste maat. Maar ik heb wel hun poep eerst ingezalfd met die billenzalf die er stond.”
“Ik weet niet of dat echt nodig was. Wij deden dat ook alleen maar na een kakkebroek of als ze luieruitslag hadden.”
“Te laat. Maar ze lieten het zonder problemen toe. En ook het slapengaan was geen enkel probleem. Alleen jammer dat er geen zetel staat om een verhaaltje te lezen. Daar moeten we misschien nog iets op vinden. Maar ik heb ze gewoon neergelegd, hun fopspeen gegeven, een kus gegeven en het licht uitgedaan.”
“Hun fopspeen ? Die hebben er toch geen ? Die worden einde van ‘t jaar zes jaar.”
“Jawel toch ? Ze lagen klaar op het schap boven het hoofdeinde.”
“Bedoel je die ? Dat zijn er nog van ons Janne…”
“Hier slapen de meisjes.”
“Dat lijkt net wel een grote babybox. Hebben jullie die speciaal zo gezet, of stonden die hier al ?”
“Wij hebben ze zo gezet. Die meisjes slapen al zo lang samen. Het leek me niet goed hen in één keer apart in een bed te leggen. En dit was de enige manier waarop ze desnoods bij elkaar kunnen kruipen. De bedden hebben aan één kant geen spijlen, en we hebben de twee open kanten tegen elkaar gezet. Het ene bed stond trouwens hiernaast in onze Robbe zijn kamer, niet hier.”
“Jullie hebben dat daarstraks nog speciaal voor ons gedaan ?”
“Ja tuurlijk. Ik zeg het, ik ging die meisjes echt niet in één keer in twee aparte bedden en kamers leggen. Ze gaan al niet bij jou liggen. Dat zal al een grote verandering zijn. Denk je dat ze hier een beetje goed zullen slapen ?”
“Ja, dat denk ik wel. En misschien is het maar goed dat die spijltjes er rond zijn, dat ze er niet uit kunnen vallen. Ze kunnen soms behoorlijk wroeten. Waar slaap ik ?”
“Hiernaast in de logeerkamer. Die is wel kleiner, en er staat ook maar een enkel bed.”
Samen gaan we naar de logeerkamer. Inge had gevraagd of ze even mocht kijken waar alles was. Ik heb haar eerst maar naar het hoogste genomen, nu ze nog een beetje energie heeft. Ze zet zich nu even op het bed om het te laten bezinken.
“Denk je dat jij hier een beetje zal kunnen slapen, zo zonder de meisjes ?”
Inge knikt alleen maar.
“Blijft die Kathy hier ook slapen ?”
“Ja. Die blijft normaal gezien heel het weekend. Waarom ?”
“Gewoon, zomaar. Waar slaapt ze ?”
“Bij mij in de kamer in het tweepersoonsbed.”
“Oké. Zou ik eventjes alleen kunnen zijn, Koen ? Het wordt me wat teveel allemaal.”
“Dat begrijp ik. Kan ik nog iets voor je doen ?”
Ze schudt haar hoofd. Als ik bij het buitengaan nog even naar haar kijk, kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ik een lichte teleurstelling zie in haar ogen. Zou ze gehoopt hebben naast mij te kunnen liggen ?
Als ik op het eerste kom, zie ik dat Kathy in de speelkamer bezig is. Op de tafel daar heeft ze de twee verzorgingskussens die wij gebruikten achter elkaar gelegd met daarop een grote handdoek, zo dat het lijkt alsof er één groot verzorgingskussen ligt.
“Da’s voor de komende dagen. Lijkt me wel handig.”
“Ja, misschien. Alhoewel ze het volgens mij rechtstaand ook kunnen. Heb je de badkamer al in orde gebracht ?”
“Nee, ik heb ze eerst nog een puddinkje gegeven beneden. Nu zitten ze nog even voor de tv.”
Samen zorgen we er voor dat badkamer klaar is om de meisjes in bad te zetten. De toiletzak met hun gerief wordt ook in de badkamer gezet, en ik besluit maar alle luiers van de meisjes, en het luierverzorgingsgerief dat ik nog heb bij op de tafel in de speelkamer te leggen. Terwijl het water wordt opengezet om het bad te vullen, ga ik in hun valies nog op zoek naar twee propere pyjama’s.
Na een tijdje hoor ik de meisjes naar boven komen. We kleden hen eerst uit totdat ze enkel nog hun luier aan hebben. Je kan aan beide luiers goed zien dat er het nodige vocht in terecht is gekomen, want de drie vochtbanden staan mooi in profiel gespannen.
Ik ben al blij dat ik de reflex heb hen te vragen of ze hulp willen met het tandenpoetsen, want blijkbaar is dat iets dat Inge nog steeds bij hen doet. Geduldig begin ik hun tanden te poetsen. Tijdens dat poetsen valt het me trouwens op dat ik hun gezichten begin te onderscheiden. Sarah heeft een iets spitser en smaller gezicht dan Sofie.
Na het tandenpoetsen doe ik de luiers af. Het kan me niet veel schelen dat ze er in geplast hebben. Ik heb het net gedaan om te vermijden dat ze nog langer natte broeken zouden hebben. En eerlijk gezegd zit er ook een stukje gemakzucht in. Ik zie er tegenop mijn zetel en mijn autostoelen bijvoorbeeld te laten ruïneren daardoor.
Zowel Sarah als Sofie antwoorden positief op mijn vraag of ze nog kaka moeten doen. We geven hen om beurten even de tijd om zich op de wc te zetten. Nadat ook bij Sofie de billen proper zijn geveegd en het toilet doorgespoeld, is het tijd hen kennis te laten maken met het warme water. Eerst lijken ze er nog wat schrik van te hebben, maar al snel komt er gegibber en gegiechel voor in de plaats.
Terwijl Kathy de meisjes entertaint, trek ik terug naar boven. Inge zit volgens mij nog steeds op de logeerkamer. Als ik de deur opendoe, zie ik een ineengedoken hoopje ellende op het bed zitten. Ik zet me naast haar en leg mijn hand op haar rug.
“Gaat het ? Is het enkel het ziek zijn of is het iets waar woorden bij kunnen helpen.”
“Vooral het eerste, Koen. Mijn koppijn is terug opgekomen. Ik zou eigenlijk liever gewoon mijn bed in kruipen. Ik ben zo moe. Ik voel me zo belabberd.”
“Inge, dan ga je toch gewoon naar bed. Niemand verplicht je wakker te blijven. Ik heb je net in huis gepakt zodat jij zonder zorgen kan uitzieken.”
“Wat zijn de meisjes aan het doen ? Zijn die hier beneden ?”
“Ja. Die zitten op dit moment in het bad. Kathy is bij hen. Geen goesting om even goeiedag te zeggen ? Trouwens, als ik jou was, dan zou ik toch maar naar beneden gaan nog wat drinken en ne Perdolan komen pakken.”
“Bedoel je een ligbad ? Dat hebben ze niet meer gedaan sinds dat mama is gestorven. Ik…”
Ik merk hoe haar stem blokkeert. Ik heb al gemerkt dat Inge niet snel iets van zichzelf prijsgeeft, maar nu heb ik toch een aardig idee wat ze eigenlijk wou zeggen.
“Wou je zeggen dat jij ook eens in bad wil gaan ? Inge, zolang jij hier bent, ben je hier thuis. Nogal logisch dat je in bad kan gaan.”
Een glimlach op haar gezicht geeft me haar antwoord. Voor deze ene keer zat ik dus juist met mijn veronderstelling.
“Ik wil de meisjes wel eens zien. Dat doet me mijn hoofdpijn misschien eventjes vergeten.”
Als Inge en ik de badkamer binnengaan, is Kathy al volop bezig de meisjes te wassen. Anders dan ik zelf van plan was, heeft ze gewoon de Zwitsal-shampoo genomen die wij nog gebruikten voor ons Janne. Ook zie ik de Zwitsal-douchegel klaar staan. Mijn plan om hen een herkenbare geur van bij hen thuis te laten ervaren, is dus al op niets uitgedraaid.
Inge bekijkt het gebeuren liefdevol. Voor haar maakt het misschien minder uit dat de meisjes nu met een andere shampoo gewassen worden. In ieder geval zie ik een grote blik van tevredenheid en moederlijk geluk, zo’n blik die wat mij betreft enkel is weggelegd voor moeders, een blik van vertrouwen dat de kinderen in goede handen zijn.
“Kathy, heb jij zelf kinderen ?”
“Nee, waarom ?”
“Omdat je dat fantastisch doet. Moet ik niet even helpen ?”
“Nee hoor. Ik kan het wel alleen aan. Is er nog iets speciaals dat ik moet weten ?”
Inge schudt het hoofd, en blijft nog even kijken hoe haar dochtertjes verder onder handen worden genomen door die voor hen toch wel vreemde mevrouw. Ik besef plots hoe vreemd het wel voor die meisjes moet zijn dat ze gewassen worden door iemand die ze pas deze avond hebben leren kennen. Nu, het vertrouwen dat Inge al vanaf het begin in mij en Kathy legt zal ook wel worden opgepikt door de tweeling.
Met een tevreden gezicht gaat Inge de badkamer uit. Ik sluit snel achter me de deur en sta al met één voet op de trap naar beneden als ik zie dat Inge nieuwsgierig de speelkamer inkijkt.
“We zijn daarjuist niet verder geraakt dan enkel de tweede verdieping.”
“Klopt. Deze kamer was eigenlijk als speelkamer bedoeld. Nu heeft vooral Kathy er een verzorgingsruimte gemaakt. Ik moet zeggen, voor mijn rug gaat dit zeker beter zijn, dan de meisjes op bed een luier te moeten aandoen.”
“Heeft zij hier ook die billenzalf en zo klaargezet ?”
“Hm, hm. Ik weet niet of we die echt gaan nodig hebben. We zullen wel zien.”
“En voor de rest kan hier gespeeld worden ?”
“Ja. Ik heb trouwens van bij jullie al wat speelgoed meegenomen. Maar dat is voor morgen om dat verder te bekijken hoe we alles gaan doen.”
“Wat is hiernaast ?”
Samen gaan we naar mijn slaapkamer. Inge kan het uit nieuwsgierigheid niet laten toch even de matras te testen en gaat er op zitten.
“Voelt goed. Die lijkt me heel wat beter dan mijn eigen matras. Die matras boven leek me ook al zo’n goede. Ik zou hier wel kunnen slapen, denk ik.”
Pas nadat ze het gezegd heeft, beseft ze wat ze eigenlijk heeft gezegd. Ze slaat rood uit van schaamte, maar ik stel haar onmiddellijk gerust dat ik begrijp wat ze wilde zeggen. En trouwens, als het meevalt met Kathy ga ik sowieso toch vragen of Inge daarna niet bij mij komt liggen. Ik mis ook het gevoel dat er iemand naast me ligt.
Bij het rechtkomen wordt Inges blik getrokken door een stapel kleren die op de commode ligt. Het zijn nog kleren van mijn vrouw die ik ondertussen gewassen heb, maar die nog niet terug in de kast zijn geraakt, vooral omdat ik het zo zinloos vindt ze weg te bergen terwijl je weet dat ze niet meer gedragen zullen worden.
“Zijn dit kleren van je vrouw ?”
Ik knik en leg uit waarom ze op de ladenkast liggen.
“Het lijken me mooie kleren. Ze had precies wel een goede smaak.”
Ze voelt aan het bovenste kledingstuk, toevallig een pyjama.
“Zo zacht. Het lijkt me fijn hierin te slapen. Ik heb alleen maar versleten dingen met gaten.”
“Doet dat dan toch gewoon. Volgens mij gaat die pyjama jou wel passen. Inge was niet veel groter dan jou en ook niet zo heel veel dikker. En je doet er mij een groot plezier mee door hem te dragen. Dan hebben die kleren tenminste nog nut.”
“Koen, dat kan toch niet. Het zijn kleren van je overleden vrouw. Ik kan dat toch niet doen. En trouwens, binnen de kortste keren zitten er dan urinevlekken op. Ik lek veel te snel door ’s nachts.”
Haar opmerking geeft me direct de ideale kans om bij haar te polsen naar haar slaapkledij.
“Inge, daar heb ik ook al bij stilgestaan. Heb je er nog nooit over gedacht om ’s nachts luiers te dragen ?”
“En wie gaat die betalen, denk je ? Mijn huisdokter stelde het ook voor, maar zelfs als ik bijpassing van de ziekenkas zou krijgen, dan nog zou ik ze niet kunnen betalen.”
“En wat als je er eens één van mij probeerde vannacht. Ik heb er genoeg. Ik weet alleen niet of ze passen.”
Voor de zoveelste keer zie ik Inges geest zich in bochten draaien. Nog maar eens krijgt ze een aanbod dat ze heel graag wil aanvaarden, maar waarbij een vorm van schaamte haar tegenhoudt, een schaamte die zegt dat ze dat niet verdient en profiteert van de mensen.
“Inge, ik stel voor dat we het gewoon doen. Jij slaapt vannacht in deze pyjama. Gaan we in de garage even kijken welke luier je wil ? Ik heb er net vandaag binnen gekregen.”
Om de één of andere reden voel ik me volledig op mijn gemak, ondanks het bizarre onderwerp dat ik met de jonge vrouw aan het bekijken ben. Misschien komt dit doordat we allebei in zekere zin in hetzelfde schuitje zitten, en al het gerief gewoon nuchter kunnen bekijken.
Voor ons op de eettafel liggen alle verschillende luiers die ik heb besteld. Ook de dikkere beprinte luiers liggen er bij. Op het moment dat ik de doos pakte om de volle pakken luiers die vanonder zaten ter vlot te kunnen uithalen, heb ik een klik gemaakt. Zij heeft zich al meer dan eens heel kwetsbaar getoond naar mij, dan moet ik ook maar het lef hebben om toe te geven dat ik die printluiers heb gekocht om uit te testen.
Inge bekijkt grondig de verschillende luiers, maar kiest uiteindelijk gewoon een gewone luier. Het kiezen heeft veel van haar gevraagd, want nadat ze haar keuze heeft gemaakt, zie ik dat ze zich moet vasthouden aan één van de stoelen.
“Koen, vind je het erg als ik ook stilletjesaan ga slapen. Het zou me niks verbazen mocht ik serieuze koorts hebben.”
Nogal logisch heb ik geen bezwaar. Inge drinkt nog een groot glas water samen met de pijnstiller die haar hopelijk snel zal doen inslapen, waarna we samen naar boven trekken. Op de eerste verdieping gaan we de badkamer binnen, waar Kathy op dat moment de twee meisjes aan het afdrogen is met een kaphanddoek. Ikzelf moet nog op zoek naar de koortsthermometer.
Terwijl ik zoek, heeft Inge de mogelijkheid ruim afscheid te nemen van de meisjes. Kathy is in ieder geval niet zuinig geweest met de douchegel, want ik ruik twee gezonde Zwitsalmeisjes, die hun bezorgdheid tonen over het feit dat hun mama zo ziek is, niet met woorden, wel met hun ogen.
Samen gaan we de badkamer uit.
Kathy met de twee meisjes naar de speelkamer, waar ze hun eigen luier aan zullen krijgen en hun pyjama, en Inge en ik naar de logeerkamer. Ik passeer alleen nog even natuurlijk mijn eigen kamer om de pyjama te nemen die Inge zal aandoen vannacht. In de logeerkamer geef ik Inge dan de thermometer, de luier en de pyjama.
“Gaat het lukken ? Heb je nog iets nodig ?”
“Koen, zo’n luier ? Hoe doe je die aan ?”
“Zoals bij de meisjes. Alleen is deze groter, en heeft vier plakstrips in plaats van twee.”
“Dat bedoel ik eigenlijk niet. Hoe weet je of hij goed ligt ?”
“Uitproberen.”
“Zou… Kan jij … misschien… mij helpen, alsjeblief. Jij weet hoe dat moet.”
“Ik weet niet Inge. Ik wil je zeker helpen, maar dat betekent wel dat ik alles ga zien ?”
“En dat heb ik nu nog nooit aan andere mannen laten zien ? Koen, ik wil vooral niet dat ik lek omdat hij niet goed zat. Ik zit er niet mee in dat jij vanonder dan mijn anus en vagina en zo ziet. Doe het misschien terwijl die thermometer onder mijn oksel zit.
Vijf minuten later weet ik dat Inge 38,3 ° C heeft, dat de luier perfect past, en dat Inge ook vanonder heel aantrekkelijk is. Alleen de gezonde bos donkerbruin schaamhaar vind ik zelf iets minder geslaagd. Ook had ze geen enkele moeite om zich ook van boven te verkleden terwijl ik er bij was, dus weet ik nu dat ze ook mooie stevige borsten heeft.
Het geeft een schok om Inge in de pyjama te zien waarvan ik weet dat mijn Inge die als haar lievelingspyjama beschouwde. Het maakt deze Inge zo mogelijk nog mooier dan ze al is. De rondingen van de luier kan ze wel niet verbergen. Ik neem aan dat dat bij mij dus ook zo het geval is als ik mijn pyjama aan heb. Vlak voor ik vertrek neem ik Inge nog eens goed vast.
“Inge, geniet van je nacht. Ik heb het daarstraks niet gezegd, maar deze pyjama was Inges lievelingspyjama. En ik zou me geen zorgen maken over doorlekken. Die luiers kunnen echt wel wat hebben.”
Ze begraaft zich nog even tegen mijn schouder, waarna ze gaat liggen. Ik leg de donsdeken over haar en ga naar beneden. Ik weet dat Kathy ondertussen de meisjes al in hun bed heeft gelegd en ook al naar beneden is gegaan.
Beneden aangekomen staat Kathy uitgebreid de dikke printluiers te bekijken.
“Heb je je collectie getoond aan Inge ? Wat was haar reactie ? Is ze nog wel blij dat ze hier komt wonen ?”
“Ze denkt nog steeds dat ze hier maar voor een paar dagen is. Ik leg het wel in de loop van het weekend uit. En we hebben samen een luier voor haar uitgezocht. Die incoverbanden van haar zijn niet gemaakt voor de nacht.”
“Dus ze heeft ook een luier aan. Dan stel ik voor dat jij ook maar ineens naar de slaapkamer gaat zodat ik je deze luier kan aandoen. Of denk je dat ik doof ben, en niet weet dat jij Inge haar luier hebt aangedaan bij haar. Wel lief van je.”
De luier die Kathy vast heeft, is zowat de kinderlijkste van heel het pak, met een klein geluierd kindje van voor op geprint en in geblokte letters het woord ‘baby’. Inge had inderdaad raar gekeken toen ze die zag liggen, maar ze begreep dat het gewoon een deel van een vast proefpakket was.
Even later lig ik helemaal bloot op mijn bed, en probeert Kathy de luier onder mij goed te krijgen, wat haar niet goed af gaat. Ik weet goed genoeg dat ze daardoor extra genot heeft van mijn edele delen, maar dat neem ik er nu maar gewoon bij. Ik heb geen goesting om nu met Kathy te gaan muggenziften.
Eenmaal beneden, en na ons voorzien te hebben van een fles wijn en chipjes, lukt het me eindelijk ook Kathy uit te horen over de meisjes.
“Alles in orde. Alleen heb ik ze amper gehoord. Tegen mij hebben ze eigenlijk niks zelf gezegd. Alleen als ik zelf een vraag stelde, antwoordden ze. Ik hoop dat dat gaat beteren.”
“Is de luier bij hen wel goed aan ?”
“Ja, heel zeker. Bij jou daarnet was anders. Die luier was veel groter en de verhoudingen zijn anders. Bij hen zijn het nog altijd gewone babyluiers, alleen de grootste maat. Maar ik heb wel hun poep eerst ingezalfd met die billenzalf die er stond.”
“Ik weet niet of dat echt nodig was. Wij deden dat ook alleen maar na een kakkebroek of als ze luieruitslag hadden.”
“Te laat. Maar ze lieten het zonder problemen toe. En ook het slapengaan was geen enkel probleem. Alleen jammer dat er geen zetel staat om een verhaaltje te lezen. Daar moeten we misschien nog iets op vinden. Maar ik heb ze gewoon neergelegd, hun fopspeen gegeven, een kus gegeven en het licht uitgedaan.”
“Hun fopspeen ? Die hebben er toch geen ? Die worden einde van ‘t jaar zes jaar.”
“Jawel toch ? Ze lagen klaar op het schap boven het hoofdeinde.”
“Bedoel je die ? Dat zijn er nog van ons Janne…”
Laatst bewerkt:
slaaf.johannes
Superlid
weer een mooi stuk
florisjan2000
Een dag niet geluierd is een dag niet geleeft
Een heel mooi verhaal lees het met tranen in me ogen ga zo door heb je vorige verhaal over de winkelierster vond ik ook heel goed
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
wat een pakkent verhaal zeg
je leeft je helemaal in in de wereld van de 4 personen
ik heb dikwijls met een brok in me keel gelezen hoe het er daar aan toe ging
wat hebben de meeste van ons dan geluk dat we rijk genoeg zijn om zelf luiers te kopen en die te gebruiken om ons klein of om het lekkere luier gevoel te voelen
een echte 10+ voor dit verhaal
het kon bijna wel een gewoon boek zijn uit de bibliotheek
ik kijk uit naar het volgende deel
gr LL
je leeft je helemaal in in de wereld van de 4 personen
ik heb dikwijls met een brok in me keel gelezen hoe het er daar aan toe ging
wat hebben de meeste van ons dan geluk dat we rijk genoeg zijn om zelf luiers te kopen en die te gebruiken om ons klein of om het lekkere luier gevoel te voelen
een echte 10+ voor dit verhaal
het kon bijna wel een gewoon boek zijn uit de bibliotheek
ik kijk uit naar het volgende deel
gr LL
beddenplasser
volwassen peuter
HOOFDSTUK 12 DE GROTE VERRASSING
Het is wel grappig, eigenlijk. Nog voor de deur goed en wel is opengezwaaid, is Sofie al bezig op haar mama af te stormen. En Sarah, die heeft de tegenwoordigheid van geest om de tv toch op pauze te zetten voor ook zij van de zetel springt, naar haar mama toeloopt en haar armen rondom haar middel kromt.
“Goeiemorgen, Inge. Goed geslapen ? Ik hoop het want je hebt meer dan dertien uur geslapen. Het is al na tien uur. Je ziet er in ieder geval beter uit dan gisteren.”
Traag stapt Inge in onze richting. Ze zal nog wel ziek zijn, maar ze wordt ook gehinderd door haar twee koters die dicht bij haar blijven en door een overvolle luier die zichtbaar hangt te bengelen tussen haar benen. Het lukt haar toch om Kathy en mij een zoen te geven.
“Een tas koffie ?”
“Graag, maar ik zou eigenlijk eerst van dat ding hier af willen. Hij hangt helemaal door.”
Terwijl ik me ontferm over haar tas koffie, stapt Kathy op Inge af. Compleet onverwacht trekt Kathy het slaapkleedje naar omhoog, pakt de luier vast en trekt die ook terug naar omhoog, waarna ze een stoel klaarzet en Inge bijna dwingt te gaan zitten, er voor zorgend dat het slaapkleedje niet onder de overvolle luier komt te zitten.
“Ontbijt jij maar eerst. En daarna zet ik jou in bad als jij het goed vindt.”
Het is duidelijk dat Inge zich geen raad weet met de directheid van Kathy. Waarschijnlijk voelt ze zich ook niet op haar gemak met de natte brij onder haar poep. Ik moet zeggen dat het bij mij toch ook even heeft geduurd voor ik er aan gewend was. Maar nu vind ik het fijn genoeg om eerst een tas koffie te drinken ’s morgens en me dan pas te gaan wassen. Mijn natte luier gaat alleen voordien af als ik ben doorgelekt.
“Wat wil je eten ? Boterhammen ? Cornflakes ? Toasten ? Zeg het maar.”
Ik zie aan haar gezicht dat Inge eigenlijk met veel vragen zit, maar Kathy en ik geven haar maar weinig kans. Compleet overdonderd blijft ze stil tot ik de tas koffie voor haar heb gezet, ze er melk heeft in gedaan en een eerste klein slokje heeft genomen.
“Ik durf nog niet zo goed eten, maar een toast wil ik eigenlijk wel. Daar heb ik precies wel goesting in.”
“Wil je er iets op ? Zoet ? Zout ?”
“Geen zoet. Ik heb precies meer behoefte aan zout ? Heb je misschien kaas in huis ?”
“Ik heb kaas in huis, maar het is wel oude kaas. Jonge kaas heb ik niet in huis.”
Ik zie een kleine flikkering in haar ogen. Haar goesting verraadt haar, waardoor ik weet dat ze voorzichtiger is in haar mondelinge antwoord dan haar buik en hart wil dat ze gaat. Haar ogen worden helemaal glinsterend als ze ziet dat ik een pak sneetjes Oud Brugge voor haar neerleg. Nu spreekt wel haar hart.
“Oh, Oud Brugge, dat lust ik keigraag. Dat is echt lang geleden dat ik dat nog heb gegeten.”
Er is geen verdere uitleg nodig om te weten hoe het komt dat het lang geleden is dat ze het nog heeft gegeten. Kathy en ik zwijgen daarom ook wijselijk en laten haar ten volle genieten van wat voor haar een feestmaal moet lijken. ’s Morgens bedient worden met koffie en toasten en gewoon nog eens Oud Brugge kunnen eten. Het is een plezier om haar te zien genieten.
Pas na drie toasten en twee tassen koffie beseft Inge dat wij nog altijd mee aan tafel zitten, en geraakt ze uit haar ontbijttrance. Het ontbijt heeft haar zelfs zichtbaar deugd gedaan, wat vooral zichtbaar is aan de genietende glimlach op haar gezicht.
“Ik zie dat de meisjes hun kleren al aan hebben. Zijn ze al gewassen ?”
“Ja. Gewassen, tanden gepoetst, gegeten, propere luier aan, alles is al gebeurd.”
“Een propere luier ? Waarom ? Is dat echt nodig ?”
“Nodig nódig niet natuurlijk, maar ik wil gewoon geen onnodige vervelende situaties hebben. Jij weet even goed als ik dat het verkeerd kan gaan, zeker als ze zich thuis voelen. Het lijkt me daarom beter hen dit weekend gewoon in de luiers te laten.”
“Heb jij ze gewassen ?”
“Dat hebben we samen gedaan, maar ik heb ze nu wel een luier aan gedaan. Dan kon Kathy zich al wassen.”
“Hebben ze niet geprotesteerd dan ?”
“Nee, totaal niet. Om eerlijk te zijn hebben ze nog zo goed als niets gezegd. Maar ik heb ook niet het gevoel dat ze bang zijn of zo. Ze laten het meer gewoon allemaal gebeuren, lijkt me.”
Het volgende moment zie ik Inge haar gezicht een beetje serieuzer worden.
“Mag ik iets vragen ? Ik heb daarnet even in hun slaapkamer gekeken. Er lagen tutjes in hun bed. Weten jullie daarvan.”
Nog voor ik kan antwoorden komt Kathy op dreef. Ongevraagd pakt ze Inge haar hand vast.
“Inge, dat is mijn fout. Toen ik hen gisterenavond in bed legde, zag ik die tutjes op het schap liggen, en was ik er van overtuigd dat Koen die daar had klaargelegd. Maar blijkbaar waren het tutjes van zijn dochtertje.”
“Heb je hen die dan gegeven ? Hebben ze er mee geslapen ?”
“Ze hebben er mee geslapen, ja. Ik denk dat ze gisteren gewoon niets durfden zeggen toen ik de tutjes in hun mond stopte. Maar ze hebben er wel mee geslapen. Ik ging vanmorgen kort na zeven uur even bij hen kijken, en toen ik de deur opendeed, keek één van hen me aan met het tutje nog in de mond, terwijl de ander nog sliep, met het speentje nog in. Het spijt me echt, Inge. Als ik het had geweten, dan had ik het natuurlijk niet gedaan.”
Inge blijft opmerkelijk stil. Maar nog opmerkelijker is dat dat ze haar hand in Kathy’s handen laat rusten. Ze heeft geen stimulans die terug te trekken. Ze zakt terug weg in haar gedachten. Kathy heeft er natuurlijk gezien haar job geen enkel probleem mee om mensen te laten bekomen van een nare situatie. Ik denk dat het zelfs meerdere minuten duurt voor ze terug reageert.
“Ik vind het echt raar. Het lijkt net of ze gewoon aanvaarden dat ze nog babietjes zijn. Ik ga maar in bad gaan. Dat gaat me goed doen. Dan kan ik eventjes mijn gedachten op een rijtje zetten.”
“Zeker dat ze niet in slaap valt ?”
“Nee, helemaal niet. Ik mag af en toe komen kijken. Die belofte heb ik uit haar gekregen, maar voor de rest wou ze eventjes alleen zijn.”
Terwijl Inge in bad zit, profiteren Kathy en ik er van om het huis verder klaar te maken voor de drie nieuwe bewoners. De valies met kleren van Inge wordt al uitgeladen voor zover de lege kast in de logeerkamer dit toelaat. Ze is niet al te groot, maar de meeste van haar kleren zullen er wel in passen.
Pas bij het uitladen valt ook op dat heel wat van haar kleren slijtage vertonen of vlekken hebben. Kathy besluit dat er maar eens werk moet gemaakt worden om ze toch te proberen properder te krijgen. Eigenlijk eerder toevallig komt haar slaapkledij als laatste aan de beurt. Daar is de schade alleen nog maar groter. De paar dingen die ze heeft, zijn allemaal eigenlijk versleten en doordrongen van de urinevlekken en bruine vlekken van opgedroogd menstruatiebloed.
“Koen, ze had vannacht toch een pyjama van jouw vrouw aan. Hoe voelde dat voor jou ?”
“Het was even wennen, maar eigenlijk ben ik heel blij dat Inge die kleren past. Precies of Inges dood is dan toch niet helemaal zinloos. Waarom ?”
“Ik mag het eigenlijk niet van jou vragen, maar toch. Ik heb ineens het wilde idee, Inge eens door de kleren van jouw vrouw te laten gaan. Als ze inderdaad qua maat ongeveer gelijk zitten, kan deze Inge misschien wel meer dan enkel één pyjama hergebruiken. Heb je al eens goed naar haar kleren hier gekeken. Meer dan de helft is eigenlijk rijp voor de kledingcontainer.”
En waarom zou je dat niet aan mij mogen vragen ?”
“Omdat het mijn kleren niet zijn, tiens. En als jij je er niet goed bij voelt, moeten we dat al zeker niet doen. Jouw rouwproces is evenmin afgelopen. Ik wil me niet opdringen.”
“Zegt degenen die zichzelf heeft uitgenodigd om het weekend bij mij door te brengen. Ik snap heel goed wat je bedoelt, Kathy, maar ik geef eerlijk toe dat jouw idee me warm maakt van binnen. Ik denk dat Inge, mijn vrouw bedoel ik, er zelf ook blij mee zou zijn. Zij gaf graag aan mensen, en zeker als ze wist dat ze daardoor mensen echt kon vooruithelpen.”
“Dan denk ik dat ik weet wat je de komende week kan doen als de meisjes op school zijn.”
“Dat zal eerder appartement leeg maken zijn. Vroeg of laat staat er een deurwaarder.”
Het is opmerkelijk stil in de badkamer. Het viel me al op terwijl ik naar boven ging, maar nu ik voor de deur sta, valt het me nog meer op.
“Binnen !”, hoor ik uit twee monden tegelijkertijd komen.
Ik zwaai de deur open, en stap binnen. Mijn mond valt open van verbazing. Ik had gedacht dat het wel veilig zou zijn om gewoon binnen te gaan, maar ik ben te snel binnen gestapt en ben al te ver om me nog op een tactvolle manier terug te trekken.
Voor mij zie ik Kathy, die haar bovenkleding heeft uitgetrokken en nu in enkel haar ondergoed Inge haar haren zit af te drogen. Inge zit poedelnaakt op het bankje dat onze Robbe gebruikte om vlot bij de lavabo te komen, en dat we gisteren ook bij de meisjes gebruikten.
Ongewild voel ik dat mijn hormonen even vrij spel krijgen. In haar volle glorie valt het me nog meer op dan gisterenavond hoe mooi ze is. Ik besef te laat dat ik zit te staren, vooral ook omdat ik goed genoeg door heb dat ook Inge het heeft gezien. Ik weet niet of ook Kathy het heeft opgemerkt. Ze weet gelukkig de situatie te herstellen.
“Wat heb je bij ? Maandverband ?”
“Nee, incontinentieverbanden. Inge, ik stel voor dat we ze hier leggen ? Ik ben nog bezig alles verder aan het opruimen, en besefte dat dat we ze gisterenavond niet meer nodig hebben gehad. Nu ga je ze wel nodig hebben sebiet.”
“Dank je, Koen. Ik had er inderdaad nog niet bij stilgestaan dat ik er nog geen heb hier.”
Ik leg het pakje verbanden bij de pakken maandverband die daar al enkele maanden onaangeroerd liggen. Misschien eens polsen bij Kathy of zij er iets mee kan aanvangen. Ik maak daarna dat ik de badkamer uit ben. Toch betrap ik me er op dat ik bij het dichttrekken van de deur terug naar Inges lichaam kijk.
“Goeienavond dames. Wij zijn terug.”
Ik begroet Kathy en Inge met een dikke kus op de wang. Het is later geworden dan gepland, maar gelukkig nog niet zó laat dat we te laat zijn om aan het eten te beginnen. Kathy en Inge hebben hun tijd blijkbaar vrolijk doorgebracht. Op de tv is er één of ander film bezig, en op de salontafel staan tassen thee en koekjes.
De aanblik van dit laatste is trouwens te veel voor de meisjes. Ze zijn in de winkel weer op hun braafst geweest en hebben waar het kon heel flink mee geholpen, dus wat mij betreft hebben ze zeker een snoeperijtje verdiend. Sarah en Sofie storten zich zonder iets te vragen op het pakje koekjes. Inge staat op het punt er iets van te zeggen, maar Kathy legt subtiel een vinger voor haar lippen. Dan pas valt het me op dat Inge en Kathy arm in arm zitten.
“Wat heb jij bij ? Bloemen ?”
“Ja. Ik passeerde de bloemist en dacht, waarom niet ? Ze zijn zo’n beetje voor ons alle drie. Voor jullie, omdat jullie er voor mij een prachtweekend van maken, en ook gewoon een beetje voor mij. Ik hou ook wel van mooie bloemen.”
Terwijl Kathy me gewoon bedankt voor dit gebaar, zie ik Inge compleet verdwaasd voor zich uitstaren. Ik moet er geen tekening bij maken dat dit waarschijnlijk de eerste keer is dat ze een boeket bloemen krijgt van iemand, laat staan enige andere attentie. Dat ze vlak erna aangeeft naar boven te willen om zich te verschonen, verbaast me dan ook niet. De permanente stroom aan blije gevoelens zal ook voor haar lastig zijn om te verwerken.
Ik begin ondertussen met Kathy en de meisjes de boodschappen uit te laden. Terwijl Kathy alle gerief voor de ijskast voor haar rekening neemt, ga ik samen met de meisjes het gerief voor boven weg leggen. De meisjes geef ik elk een pak luiers in handen, terwijl ik al de rest neem.
Boven klop ik even op de deur van de badkamer. Een beetje verrassend doet Inge de deur zelf open.
“Dag Inge, ik heb nieuwe incoverbanden gekocht voor je. Je zou het weekend niet hebben gehaald met het pak dat je zelf nog had. Alles in orde voor de rest ?”
“Nee, helemaal niet. Koen, ik kan dat niet aan, al die goedheid. Waarom doen jullie dat ? Ik verdien dat niet. Ik kan jullie nooit bedanken daarvoor. Nu ook weer. Ik besefte net zelf dat ik het einde van het weekend niet ging halen, en jij helpt me weeral gewoon uit de nood. Ik weet gewoon niet wat ik allemaal voor jullie ga moeten doen.”
Ik zet me op de rand van het bad en nodig haar uit naast me te komen zitten,
“Inge, ik heb je dat al uitgelegd. Jij moet niets doen, tenzij misschien wat meehelpen in het huishouden als je beter bent. Gewoon het feit dat er in dit huis terug volle bak geleefd wordt is me veel waard., veel meer denk ik dan dat jij beseft. Gewoon jullie aanwezigheid en het feit dat ik er kan zijn voor jullie maakt mij zelf even dankbaar.”
Voorzichtig leg ik mijn arm rond haar schouder. Ik ben blij verrast dat ze de uitgestoken hand zelf vastneemt en tegen zich houdt. Ik vat het op als een teken van genegenheid omdat ze niet op de juiste woorden komt.
We blijven een tijdje zo zitten, ieder verzonken in de eigen gedachten. De stilte wordt doorbroken door Inges lichaam, dat een diep knorrend geluid voortbrengt.
“Honger ?”
“Ja, eigenlijk wel. Ik heb vanmiddag niets meer gegeten. Ik kan maar beter naar beneden gaan om aan het eten te beginnen.”
“Inge, jij doet juist niks aan het eten. Jij moet eerst uitzieken, en dat doe je niet door eten te maken. Ik kook vanavond. Het maakt mij niet uit wat je verder gaat doen, maar niks dat met huishouden te maken heeft.”
“Ik zou niet weten wat ik moet doen.”
“Tv kijken, zoek een boek uit de kast, ga met de meisjes spelen, al zet je je gewoon op een stoel in de keuken om mij gezelschap te houden. Alles mag, als het maar geen huishouden is.”
“Ik mag toch de meisjes op het wc zetten.”
“Wat mij betreft niet. Ik was van plan hen nog even te checken vooraleer ik begon te koken, maar het zijn jouw dochtertjes. Ik kan je natuurlijk niet beletten voor hen te zorgen. Maar zoals ik zei, er zijn er nog twee anderen hier in huis die dat ook kunnen.”
Ik voel dat Inge ongemakkelijk wordt. Ze is zo gewend er altijd te staan voor haar gezin dat ze niet weet wat te doen als dat wegvalt. Dat ze vraagt dat ik wegga zodat ze een grote boodschap kan doen, zal ook wel als bedoeling hebben dat ze verder op haar positieven kan komen.
Het heeft wel effect, want enkele minuutjes komt ze de speelkamer binnen terwijl de blote poep van Sofie voor me klaarligt om een droge luier om te krijgen. Ze komt naast me staan, en laat me gewoon verder doen. Het enige dat ze doet, is de wijdopen armen van Sofie ontvangen als ik helemaal klaar ben en Sofie op de verzorgingstafel heb rechtgezet.
Hetzelfde ritueel doet zich daarna ook met Sarah voor. Ik doe het verzorgende werk, en Inge zet haar alleen op de grond na haar vanop de tafel te hebben vastgepakt. Het enige verschil is dat Sarah langer zich aan haar mama vastklampt.
“Alsjeblief, en alsjeblief.”
Voorzichtig zet ik voor elk van de dames een glas rode wijn op de salontafel, waarna ik ook mijn glas neerzet en me tussen de twee in de zetel laat vallen.
“Dankjewel. En, bij elkaar de luier aan gedaan ?”
“Nee. Koen heeft me geholpen, maar ik heb hem eigenlijk zelf aangedaan. En daarna heeft Koen die van hemzelf ook aangedaan.”
“Je hebt toch mogen kijken, hoop ik. Voor wat, hoort wat, vind ik. Wat vond je van zijn edele delen ? Gladjes, niet ?”
Ik sta compleet voor schut. Ik heb het inderdaad toegelaten dat Inge bleef kijken, maar dan nog. Kathy geeft met één opmerking veel meer weg dan ik ooit tegen iemand zou durven zeggen over mezelf. Die ziet mijn verontwaardigde blik, en reageert direct.
“Koen, kijk niet zo. Ik had onmiddellijk gehoord dat jullie met twee de slaapkamer hierboven binnen gingen, en het was duidelijk dat Inge vlak bij het bed stond. No way dat ze niets zou hebben gezien. Zeker niet omdat jij haar al veel meer bloot hebt gezien. Ook vrouwen kijken naar bloot als ze de kans krijgen, hoor.”
“Dan nog. Het voelt vreemd dat je het zo open en bloot gooit.”
“Zegt degene die twee dagen na elkaar zijn haarloze ballen en piemel laat zien aan vrouwen die hij tot voor enkele weken geleden nog nooit heeft gezien. Koen, voor alle duidelijkheid, ik snap dat het misschien wat vreemd voelt, maar er is niets om je voor te schamen. Bij mij staat er ook geen één haartje meer.”
Inge is heel de tijd heel stil gebleven tijdens ons gesprek, iets wat ook Kathy oppikt. De openlijke manier waarop we praten over onze intieme zones is misschien niet iets wat Inge graag heeft, zeker gezien haar verleden. Ik ben dan ook blij dat Kathy het roer om gooit.
“Inge, dat wou ik je eigenlijk net zeggen voor Koen hier kwam met de wijn. Ik ben blij dat de meisjes precies wat meer op hun gemak zijn geraakt deze avond. Ik was heel blij dat Sofie kwam vragen wat we gingen eten en in de potten wou kijken.”
“Dat was Sarah, Kathy. Ik ben met Sofie naar het toilet geweest op dat moment. Sofie is degene met het moedervlekje op de poep.”
Inge is blij dat ze wat over de kinderen kan vertellen. Haar gezicht klaart ineens op als ze doorheeft dat we van onderwerp verandert zijn.
“Koen heeft gelijk, Kathy. Dat was Sarah die je in de potten hebt laten kijken. Ik verschiet er niet van dat het lang heeft geduurd voor ze op hun gemak waren. Op andere plekken hebben ze dat ook. En vergeet niet dat het de allereerste keer is dat ze weg zijn van thuis. En ineens terug luiers dragen en met een fopspeen slapen. Niet moeilijk dat ze wat tijd nodig hadden.”
“Sorry, Inge, van gisteren van die tutjes. Ik voel me er nog altijd slecht over. Als ik het had geweten, dan had ik het natuurlijk nooit gedaan.”
“Eerlijk gezegd weet ik op dit moment niet of je er wel zo slecht aan hebt gedaan.”
“Hoe bedoel je ?”
Samen leggen Inge en ik uit wat er is gebeurd. Terwijl Inge even naar de wc was, heb ik de meisjes in bed gelegd. Spontaan staken ze zelf terug de tutjes in hun mond. Ik vroeg me net af of ik er iets van ging zeggen toen Inge de slaapkamer binnenkwam.
“Ze deden snel het tutje terug uit en keken heel schuldig naar mij. Dus ik ben ik er helemaal niet zo zeker van dat ze het erg vinden. Ik heb hen in ieder geval een hele dikke knuffel en kus gegeven en hen de tutjes terug in de mond gedaan. En ik heb hen bij het buitengaan verteld dat ze met de tutjes mogen doen wat ze zelf willen. We zullen wel zien wat het geeft.”
“En hoe sta jij er zelf tegenover ?”
“Ik ben in de war. Maar tegelijkertijd zagen ze er heel gelukkig uit in dat bed. Ik heb nu al schrik voor het moment dat ik moet vertellen dat we terug naar het appartement gaan.”
Op het moment dat ik mijn ogen open doe, kijk ik recht in die van Kathy, die bezig is mijn wang te strelen.
“Goeiemorgen slaapkopje. Uw pleegdochters moeten uit bed gehaald worden. Ik geloof nooit dat ze het al aandurven zelf uit bed te komen.”
“Pleegdochters ? Jij gaat ook wel hard van stapel.”
“Hoe denk je dat anders te benoemen ? Denk je echt dat de mensen in de buurt niet gaan doorhebben dat hier ineens een jonge vrouw met twee kleuters woont. Je gaat ze nogal eens een gang horen gaan.”
“Daar had ik nog niet bij stilgestaan. Niet dat dat mij iets uit maakt. Zolang wij zelf het maar begrijpen.”
“Dan moet Inge wel eerst weten hoe de vork aan de steel zit. Wanneer ga je het haar vertellen ? Bij haar thuis straks ? Vergeet niet dat ik tegen de zessen vanavond wil thuis zijn.”
“Ik ga het inderdaad vertellen als we straks op haar appartement zijn. En geen nood. We gaan zeker op tijd terug zijn.”
Het gesprekje heeft me klaarwakker gemaakt. Ik zwaai uit bed, net als mijn slaapcompagnon. Achter het bed geven we elkaar een knuffel.
“Hangt jouw luier altijd zo door ’s morgens ? Of is dat het gevolg van de alcohol gisteren ?”
“Ik heb waarschijnlijk wat hard gewroet vannacht. Ik heb nog niet de tijd gehad zo’n romper te proberen.”
“Zou ik toch maar doen als ik jou was. Zo lijk je helemaal zo’n waggelbaby. Schattig, maar toch maar een raar gezicht.”
“Goeiemorgen. Goed geslapen ? En ? Passen ze ?”
Inge geeft me een zoen en gaat zitten. Ik merk dat ze ook nu haar luier nog aan heeft. Gewoontes leren snel aan blijkbaar.
“Ik heb heerlijk geslapen. Ik heb zelfs niet geweten dat de meisjes wakker zijn geworden. En als antwoord op uw andere vraag, ze passen perfect. Ze zitten heerlijk als ik eerlijk moet zijn.”
“Dat hoor ik graag. Ik zag de sloefen gisteren staan toen ik de schoenen van de meisjes een beetje ordende, en besefte dat jij en mijn vrouw ook ongeveer dezelfde schoenmaat moeten hebben. Daarom heb ik ze toen ik ging slapen nog even voor je bed gezet.”
“Niks van gemerkt.”
“Niet moeilijk. Ik denk dat de film hoop en al vijf minuten bezig was toen ik merkte dat je in slaap was gesukkeld. Je weet toch nog dat ik je wakker heb gemaakt om naar boven te gaan ?”
“Jaja, dat weet ik nog wel. Waar zijn de meisjes ?”
“Buiten, in de zandbak. Het is al heerlijk warm eigenlijk, zeker nu de zon er recht op staat. Ik heb ze enkel maar een t-shirtje aangedaan en een luier. Dan moeten we geen schrik hebben dat ze hier binnen alles vol zand strooien straks. Ga maar eens kijken anders. Kathy heeft zich ook buitengezet met haar laptop en ne koffie.”
Het eerste wat opvalt als we in het appartement binnenstappen, is de geur. Een stank kan je het niet echt noemen, maar fris ruiken is er ook niet bij. We zetten snel alle ramen tegen elkaar open, en beginnen aan datgene dat Inge als eerste wil doen, en dat is de afwas.
Met twee gaat het vlot vooruit. Het zou goed kunnen dat Inge zich wat aan het forceren is, maar we zitten in een heerlijke drive samen. Ik heb een radio meegepakt, en na wat zoeken hebben we goeie muziek te pakken. Halverwege het afwassen zit Inge blijkbaar zo goed in haar vel dat ze het aandurft te beginnen meezingen, wat de sfeer er alleen maar vrolijker op maakt.
Nadat het laatste serviesstuk in de kast is gezet en de pompbak proper gemaakt, is het voor Inge tijd om te pauzeren. Ze zet zich aan de tafel en vraagt om er bij te komen zitten. Haar toon verraadt een serieuze vraag.
“Koen, ik geef eerlijk toe dat ik er niet graag over begin, maar ik heb geen andere keuze. Ik voel dat ik eigenlijk zo goed al genezen ben. Ik zou het graag op tijd weten wanneer ik terug naar het appartement moet met de kinderen. Zowel voor mij als voor hen. Zij moeten weten dat het maar voor een tijdje is dat we bij jou terecht kunnen.”
“Inge, lieve schat, ik was sowieso van plan het er nog met jou over te hebben. Eén ding ben je nog niet te weten gekomen. Ik heb vrijdag heel wat meer meegenomen dan jij hebt beseft. Kan je even in je kleerkast gaan kijken, alsjeblief ?”
Nieuwsgierig gaat ze naar de aanpalende kamer om tien seconden later haar verbazing uit te roepen. Met half boze, half vragende blik komt ze terug en gaat terug zitten.
“De vrijdag heb ik al jullie kleren al meegenomen. Kathy is al van gisteren bezig er een aantal dingen al terug van te wassen, in de hoop er hardnekkiger vlekken uit te krijgen.”
“En wat heeft dat met mijn vraag te maken ?”
“Alles. Inge, voor mij is het vanaf het begin duidelijk geweest dat jij gewoon bij mij intrekt als je wil. Als jij het goed vindt, dan gaan we morgen samen naar het gemeentehuis om jullie adres te wijzigen en bekijken we nu samen wat jij van hier absoluut wil bijhouden en wat je met plezier wegsmijt.”
“Jij bedoelt dat ik…, dat wij…, dat… Koen, nee, dat kan ik toch nooit aannemen ? En hoe zit dat met huur en zo. Ik kan jou niet betalen. Ik heb geen rotte cent en heb geen inkomen.”
“Het financiële bekijken we nadien wel. Misschien is het zelfs voordeliger dat jij ten mijnen laste komt. Dat is een zorg voor later.”
Inge kan haar tranen niet bedwingen. Ze vraagt of ze tien minuutjes alleen mag zijn en trekt zich terug in de slaapkamer. Na uiteindelijk een dik kwartier vraagt ze of ik naar haar kan komen. Als ik de slaapkamer binnenkom, sta ik aan de grond genageld. Inge ligt volledig naakt op het bed, met alleen een handdoek onder zich voor eventuele pipi op te vangen.
“Koen, ik weet dat ik je opwind. Dat heb ik gisteren in de badkamer zelf gemerkt. Ik kan jou nooit genoeg bedanken voor al wat je al gedaan hebt. Daarom mag je me nemen als je wil. Doe maar met me wat je wil.”
Het is wel grappig, eigenlijk. Nog voor de deur goed en wel is opengezwaaid, is Sofie al bezig op haar mama af te stormen. En Sarah, die heeft de tegenwoordigheid van geest om de tv toch op pauze te zetten voor ook zij van de zetel springt, naar haar mama toeloopt en haar armen rondom haar middel kromt.
“Goeiemorgen, Inge. Goed geslapen ? Ik hoop het want je hebt meer dan dertien uur geslapen. Het is al na tien uur. Je ziet er in ieder geval beter uit dan gisteren.”
Traag stapt Inge in onze richting. Ze zal nog wel ziek zijn, maar ze wordt ook gehinderd door haar twee koters die dicht bij haar blijven en door een overvolle luier die zichtbaar hangt te bengelen tussen haar benen. Het lukt haar toch om Kathy en mij een zoen te geven.
“Een tas koffie ?”
“Graag, maar ik zou eigenlijk eerst van dat ding hier af willen. Hij hangt helemaal door.”
Terwijl ik me ontferm over haar tas koffie, stapt Kathy op Inge af. Compleet onverwacht trekt Kathy het slaapkleedje naar omhoog, pakt de luier vast en trekt die ook terug naar omhoog, waarna ze een stoel klaarzet en Inge bijna dwingt te gaan zitten, er voor zorgend dat het slaapkleedje niet onder de overvolle luier komt te zitten.
“Ontbijt jij maar eerst. En daarna zet ik jou in bad als jij het goed vindt.”
Het is duidelijk dat Inge zich geen raad weet met de directheid van Kathy. Waarschijnlijk voelt ze zich ook niet op haar gemak met de natte brij onder haar poep. Ik moet zeggen dat het bij mij toch ook even heeft geduurd voor ik er aan gewend was. Maar nu vind ik het fijn genoeg om eerst een tas koffie te drinken ’s morgens en me dan pas te gaan wassen. Mijn natte luier gaat alleen voordien af als ik ben doorgelekt.
“Wat wil je eten ? Boterhammen ? Cornflakes ? Toasten ? Zeg het maar.”
Ik zie aan haar gezicht dat Inge eigenlijk met veel vragen zit, maar Kathy en ik geven haar maar weinig kans. Compleet overdonderd blijft ze stil tot ik de tas koffie voor haar heb gezet, ze er melk heeft in gedaan en een eerste klein slokje heeft genomen.
“Ik durf nog niet zo goed eten, maar een toast wil ik eigenlijk wel. Daar heb ik precies wel goesting in.”
“Wil je er iets op ? Zoet ? Zout ?”
“Geen zoet. Ik heb precies meer behoefte aan zout ? Heb je misschien kaas in huis ?”
“Ik heb kaas in huis, maar het is wel oude kaas. Jonge kaas heb ik niet in huis.”
Ik zie een kleine flikkering in haar ogen. Haar goesting verraadt haar, waardoor ik weet dat ze voorzichtiger is in haar mondelinge antwoord dan haar buik en hart wil dat ze gaat. Haar ogen worden helemaal glinsterend als ze ziet dat ik een pak sneetjes Oud Brugge voor haar neerleg. Nu spreekt wel haar hart.
“Oh, Oud Brugge, dat lust ik keigraag. Dat is echt lang geleden dat ik dat nog heb gegeten.”
Er is geen verdere uitleg nodig om te weten hoe het komt dat het lang geleden is dat ze het nog heeft gegeten. Kathy en ik zwijgen daarom ook wijselijk en laten haar ten volle genieten van wat voor haar een feestmaal moet lijken. ’s Morgens bedient worden met koffie en toasten en gewoon nog eens Oud Brugge kunnen eten. Het is een plezier om haar te zien genieten.
Pas na drie toasten en twee tassen koffie beseft Inge dat wij nog altijd mee aan tafel zitten, en geraakt ze uit haar ontbijttrance. Het ontbijt heeft haar zelfs zichtbaar deugd gedaan, wat vooral zichtbaar is aan de genietende glimlach op haar gezicht.
“Ik zie dat de meisjes hun kleren al aan hebben. Zijn ze al gewassen ?”
“Ja. Gewassen, tanden gepoetst, gegeten, propere luier aan, alles is al gebeurd.”
“Een propere luier ? Waarom ? Is dat echt nodig ?”
“Nodig nódig niet natuurlijk, maar ik wil gewoon geen onnodige vervelende situaties hebben. Jij weet even goed als ik dat het verkeerd kan gaan, zeker als ze zich thuis voelen. Het lijkt me daarom beter hen dit weekend gewoon in de luiers te laten.”
“Heb jij ze gewassen ?”
“Dat hebben we samen gedaan, maar ik heb ze nu wel een luier aan gedaan. Dan kon Kathy zich al wassen.”
“Hebben ze niet geprotesteerd dan ?”
“Nee, totaal niet. Om eerlijk te zijn hebben ze nog zo goed als niets gezegd. Maar ik heb ook niet het gevoel dat ze bang zijn of zo. Ze laten het meer gewoon allemaal gebeuren, lijkt me.”
Het volgende moment zie ik Inge haar gezicht een beetje serieuzer worden.
“Mag ik iets vragen ? Ik heb daarnet even in hun slaapkamer gekeken. Er lagen tutjes in hun bed. Weten jullie daarvan.”
Nog voor ik kan antwoorden komt Kathy op dreef. Ongevraagd pakt ze Inge haar hand vast.
“Inge, dat is mijn fout. Toen ik hen gisterenavond in bed legde, zag ik die tutjes op het schap liggen, en was ik er van overtuigd dat Koen die daar had klaargelegd. Maar blijkbaar waren het tutjes van zijn dochtertje.”
“Heb je hen die dan gegeven ? Hebben ze er mee geslapen ?”
“Ze hebben er mee geslapen, ja. Ik denk dat ze gisteren gewoon niets durfden zeggen toen ik de tutjes in hun mond stopte. Maar ze hebben er wel mee geslapen. Ik ging vanmorgen kort na zeven uur even bij hen kijken, en toen ik de deur opendeed, keek één van hen me aan met het tutje nog in de mond, terwijl de ander nog sliep, met het speentje nog in. Het spijt me echt, Inge. Als ik het had geweten, dan had ik het natuurlijk niet gedaan.”
Inge blijft opmerkelijk stil. Maar nog opmerkelijker is dat dat ze haar hand in Kathy’s handen laat rusten. Ze heeft geen stimulans die terug te trekken. Ze zakt terug weg in haar gedachten. Kathy heeft er natuurlijk gezien haar job geen enkel probleem mee om mensen te laten bekomen van een nare situatie. Ik denk dat het zelfs meerdere minuten duurt voor ze terug reageert.
“Ik vind het echt raar. Het lijkt net of ze gewoon aanvaarden dat ze nog babietjes zijn. Ik ga maar in bad gaan. Dat gaat me goed doen. Dan kan ik eventjes mijn gedachten op een rijtje zetten.”
“Zeker dat ze niet in slaap valt ?”
“Nee, helemaal niet. Ik mag af en toe komen kijken. Die belofte heb ik uit haar gekregen, maar voor de rest wou ze eventjes alleen zijn.”
Terwijl Inge in bad zit, profiteren Kathy en ik er van om het huis verder klaar te maken voor de drie nieuwe bewoners. De valies met kleren van Inge wordt al uitgeladen voor zover de lege kast in de logeerkamer dit toelaat. Ze is niet al te groot, maar de meeste van haar kleren zullen er wel in passen.
Pas bij het uitladen valt ook op dat heel wat van haar kleren slijtage vertonen of vlekken hebben. Kathy besluit dat er maar eens werk moet gemaakt worden om ze toch te proberen properder te krijgen. Eigenlijk eerder toevallig komt haar slaapkledij als laatste aan de beurt. Daar is de schade alleen nog maar groter. De paar dingen die ze heeft, zijn allemaal eigenlijk versleten en doordrongen van de urinevlekken en bruine vlekken van opgedroogd menstruatiebloed.
“Koen, ze had vannacht toch een pyjama van jouw vrouw aan. Hoe voelde dat voor jou ?”
“Het was even wennen, maar eigenlijk ben ik heel blij dat Inge die kleren past. Precies of Inges dood is dan toch niet helemaal zinloos. Waarom ?”
“Ik mag het eigenlijk niet van jou vragen, maar toch. Ik heb ineens het wilde idee, Inge eens door de kleren van jouw vrouw te laten gaan. Als ze inderdaad qua maat ongeveer gelijk zitten, kan deze Inge misschien wel meer dan enkel één pyjama hergebruiken. Heb je al eens goed naar haar kleren hier gekeken. Meer dan de helft is eigenlijk rijp voor de kledingcontainer.”
En waarom zou je dat niet aan mij mogen vragen ?”
“Omdat het mijn kleren niet zijn, tiens. En als jij je er niet goed bij voelt, moeten we dat al zeker niet doen. Jouw rouwproces is evenmin afgelopen. Ik wil me niet opdringen.”
“Zegt degenen die zichzelf heeft uitgenodigd om het weekend bij mij door te brengen. Ik snap heel goed wat je bedoelt, Kathy, maar ik geef eerlijk toe dat jouw idee me warm maakt van binnen. Ik denk dat Inge, mijn vrouw bedoel ik, er zelf ook blij mee zou zijn. Zij gaf graag aan mensen, en zeker als ze wist dat ze daardoor mensen echt kon vooruithelpen.”
“Dan denk ik dat ik weet wat je de komende week kan doen als de meisjes op school zijn.”
“Dat zal eerder appartement leeg maken zijn. Vroeg of laat staat er een deurwaarder.”
Het is opmerkelijk stil in de badkamer. Het viel me al op terwijl ik naar boven ging, maar nu ik voor de deur sta, valt het me nog meer op.
“Binnen !”, hoor ik uit twee monden tegelijkertijd komen.
Ik zwaai de deur open, en stap binnen. Mijn mond valt open van verbazing. Ik had gedacht dat het wel veilig zou zijn om gewoon binnen te gaan, maar ik ben te snel binnen gestapt en ben al te ver om me nog op een tactvolle manier terug te trekken.
Voor mij zie ik Kathy, die haar bovenkleding heeft uitgetrokken en nu in enkel haar ondergoed Inge haar haren zit af te drogen. Inge zit poedelnaakt op het bankje dat onze Robbe gebruikte om vlot bij de lavabo te komen, en dat we gisteren ook bij de meisjes gebruikten.
Ongewild voel ik dat mijn hormonen even vrij spel krijgen. In haar volle glorie valt het me nog meer op dan gisterenavond hoe mooi ze is. Ik besef te laat dat ik zit te staren, vooral ook omdat ik goed genoeg door heb dat ook Inge het heeft gezien. Ik weet niet of ook Kathy het heeft opgemerkt. Ze weet gelukkig de situatie te herstellen.
“Wat heb je bij ? Maandverband ?”
“Nee, incontinentieverbanden. Inge, ik stel voor dat we ze hier leggen ? Ik ben nog bezig alles verder aan het opruimen, en besefte dat dat we ze gisterenavond niet meer nodig hebben gehad. Nu ga je ze wel nodig hebben sebiet.”
“Dank je, Koen. Ik had er inderdaad nog niet bij stilgestaan dat ik er nog geen heb hier.”
Ik leg het pakje verbanden bij de pakken maandverband die daar al enkele maanden onaangeroerd liggen. Misschien eens polsen bij Kathy of zij er iets mee kan aanvangen. Ik maak daarna dat ik de badkamer uit ben. Toch betrap ik me er op dat ik bij het dichttrekken van de deur terug naar Inges lichaam kijk.
“Goeienavond dames. Wij zijn terug.”
Ik begroet Kathy en Inge met een dikke kus op de wang. Het is later geworden dan gepland, maar gelukkig nog niet zó laat dat we te laat zijn om aan het eten te beginnen. Kathy en Inge hebben hun tijd blijkbaar vrolijk doorgebracht. Op de tv is er één of ander film bezig, en op de salontafel staan tassen thee en koekjes.
De aanblik van dit laatste is trouwens te veel voor de meisjes. Ze zijn in de winkel weer op hun braafst geweest en hebben waar het kon heel flink mee geholpen, dus wat mij betreft hebben ze zeker een snoeperijtje verdiend. Sarah en Sofie storten zich zonder iets te vragen op het pakje koekjes. Inge staat op het punt er iets van te zeggen, maar Kathy legt subtiel een vinger voor haar lippen. Dan pas valt het me op dat Inge en Kathy arm in arm zitten.
“Wat heb jij bij ? Bloemen ?”
“Ja. Ik passeerde de bloemist en dacht, waarom niet ? Ze zijn zo’n beetje voor ons alle drie. Voor jullie, omdat jullie er voor mij een prachtweekend van maken, en ook gewoon een beetje voor mij. Ik hou ook wel van mooie bloemen.”
Terwijl Kathy me gewoon bedankt voor dit gebaar, zie ik Inge compleet verdwaasd voor zich uitstaren. Ik moet er geen tekening bij maken dat dit waarschijnlijk de eerste keer is dat ze een boeket bloemen krijgt van iemand, laat staan enige andere attentie. Dat ze vlak erna aangeeft naar boven te willen om zich te verschonen, verbaast me dan ook niet. De permanente stroom aan blije gevoelens zal ook voor haar lastig zijn om te verwerken.
Ik begin ondertussen met Kathy en de meisjes de boodschappen uit te laden. Terwijl Kathy alle gerief voor de ijskast voor haar rekening neemt, ga ik samen met de meisjes het gerief voor boven weg leggen. De meisjes geef ik elk een pak luiers in handen, terwijl ik al de rest neem.
Boven klop ik even op de deur van de badkamer. Een beetje verrassend doet Inge de deur zelf open.
“Dag Inge, ik heb nieuwe incoverbanden gekocht voor je. Je zou het weekend niet hebben gehaald met het pak dat je zelf nog had. Alles in orde voor de rest ?”
“Nee, helemaal niet. Koen, ik kan dat niet aan, al die goedheid. Waarom doen jullie dat ? Ik verdien dat niet. Ik kan jullie nooit bedanken daarvoor. Nu ook weer. Ik besefte net zelf dat ik het einde van het weekend niet ging halen, en jij helpt me weeral gewoon uit de nood. Ik weet gewoon niet wat ik allemaal voor jullie ga moeten doen.”
Ik zet me op de rand van het bad en nodig haar uit naast me te komen zitten,
“Inge, ik heb je dat al uitgelegd. Jij moet niets doen, tenzij misschien wat meehelpen in het huishouden als je beter bent. Gewoon het feit dat er in dit huis terug volle bak geleefd wordt is me veel waard., veel meer denk ik dan dat jij beseft. Gewoon jullie aanwezigheid en het feit dat ik er kan zijn voor jullie maakt mij zelf even dankbaar.”
Voorzichtig leg ik mijn arm rond haar schouder. Ik ben blij verrast dat ze de uitgestoken hand zelf vastneemt en tegen zich houdt. Ik vat het op als een teken van genegenheid omdat ze niet op de juiste woorden komt.
We blijven een tijdje zo zitten, ieder verzonken in de eigen gedachten. De stilte wordt doorbroken door Inges lichaam, dat een diep knorrend geluid voortbrengt.
“Honger ?”
“Ja, eigenlijk wel. Ik heb vanmiddag niets meer gegeten. Ik kan maar beter naar beneden gaan om aan het eten te beginnen.”
“Inge, jij doet juist niks aan het eten. Jij moet eerst uitzieken, en dat doe je niet door eten te maken. Ik kook vanavond. Het maakt mij niet uit wat je verder gaat doen, maar niks dat met huishouden te maken heeft.”
“Ik zou niet weten wat ik moet doen.”
“Tv kijken, zoek een boek uit de kast, ga met de meisjes spelen, al zet je je gewoon op een stoel in de keuken om mij gezelschap te houden. Alles mag, als het maar geen huishouden is.”
“Ik mag toch de meisjes op het wc zetten.”
“Wat mij betreft niet. Ik was van plan hen nog even te checken vooraleer ik begon te koken, maar het zijn jouw dochtertjes. Ik kan je natuurlijk niet beletten voor hen te zorgen. Maar zoals ik zei, er zijn er nog twee anderen hier in huis die dat ook kunnen.”
Ik voel dat Inge ongemakkelijk wordt. Ze is zo gewend er altijd te staan voor haar gezin dat ze niet weet wat te doen als dat wegvalt. Dat ze vraagt dat ik wegga zodat ze een grote boodschap kan doen, zal ook wel als bedoeling hebben dat ze verder op haar positieven kan komen.
Het heeft wel effect, want enkele minuutjes komt ze de speelkamer binnen terwijl de blote poep van Sofie voor me klaarligt om een droge luier om te krijgen. Ze komt naast me staan, en laat me gewoon verder doen. Het enige dat ze doet, is de wijdopen armen van Sofie ontvangen als ik helemaal klaar ben en Sofie op de verzorgingstafel heb rechtgezet.
Hetzelfde ritueel doet zich daarna ook met Sarah voor. Ik doe het verzorgende werk, en Inge zet haar alleen op de grond na haar vanop de tafel te hebben vastgepakt. Het enige verschil is dat Sarah langer zich aan haar mama vastklampt.
“Alsjeblief, en alsjeblief.”
Voorzichtig zet ik voor elk van de dames een glas rode wijn op de salontafel, waarna ik ook mijn glas neerzet en me tussen de twee in de zetel laat vallen.
“Dankjewel. En, bij elkaar de luier aan gedaan ?”
“Nee. Koen heeft me geholpen, maar ik heb hem eigenlijk zelf aangedaan. En daarna heeft Koen die van hemzelf ook aangedaan.”
“Je hebt toch mogen kijken, hoop ik. Voor wat, hoort wat, vind ik. Wat vond je van zijn edele delen ? Gladjes, niet ?”
Ik sta compleet voor schut. Ik heb het inderdaad toegelaten dat Inge bleef kijken, maar dan nog. Kathy geeft met één opmerking veel meer weg dan ik ooit tegen iemand zou durven zeggen over mezelf. Die ziet mijn verontwaardigde blik, en reageert direct.
“Koen, kijk niet zo. Ik had onmiddellijk gehoord dat jullie met twee de slaapkamer hierboven binnen gingen, en het was duidelijk dat Inge vlak bij het bed stond. No way dat ze niets zou hebben gezien. Zeker niet omdat jij haar al veel meer bloot hebt gezien. Ook vrouwen kijken naar bloot als ze de kans krijgen, hoor.”
“Dan nog. Het voelt vreemd dat je het zo open en bloot gooit.”
“Zegt degene die twee dagen na elkaar zijn haarloze ballen en piemel laat zien aan vrouwen die hij tot voor enkele weken geleden nog nooit heeft gezien. Koen, voor alle duidelijkheid, ik snap dat het misschien wat vreemd voelt, maar er is niets om je voor te schamen. Bij mij staat er ook geen één haartje meer.”
Inge is heel de tijd heel stil gebleven tijdens ons gesprek, iets wat ook Kathy oppikt. De openlijke manier waarop we praten over onze intieme zones is misschien niet iets wat Inge graag heeft, zeker gezien haar verleden. Ik ben dan ook blij dat Kathy het roer om gooit.
“Inge, dat wou ik je eigenlijk net zeggen voor Koen hier kwam met de wijn. Ik ben blij dat de meisjes precies wat meer op hun gemak zijn geraakt deze avond. Ik was heel blij dat Sofie kwam vragen wat we gingen eten en in de potten wou kijken.”
“Dat was Sarah, Kathy. Ik ben met Sofie naar het toilet geweest op dat moment. Sofie is degene met het moedervlekje op de poep.”
Inge is blij dat ze wat over de kinderen kan vertellen. Haar gezicht klaart ineens op als ze doorheeft dat we van onderwerp verandert zijn.
“Koen heeft gelijk, Kathy. Dat was Sarah die je in de potten hebt laten kijken. Ik verschiet er niet van dat het lang heeft geduurd voor ze op hun gemak waren. Op andere plekken hebben ze dat ook. En vergeet niet dat het de allereerste keer is dat ze weg zijn van thuis. En ineens terug luiers dragen en met een fopspeen slapen. Niet moeilijk dat ze wat tijd nodig hadden.”
“Sorry, Inge, van gisteren van die tutjes. Ik voel me er nog altijd slecht over. Als ik het had geweten, dan had ik het natuurlijk nooit gedaan.”
“Eerlijk gezegd weet ik op dit moment niet of je er wel zo slecht aan hebt gedaan.”
“Hoe bedoel je ?”
Samen leggen Inge en ik uit wat er is gebeurd. Terwijl Inge even naar de wc was, heb ik de meisjes in bed gelegd. Spontaan staken ze zelf terug de tutjes in hun mond. Ik vroeg me net af of ik er iets van ging zeggen toen Inge de slaapkamer binnenkwam.
“Ze deden snel het tutje terug uit en keken heel schuldig naar mij. Dus ik ben ik er helemaal niet zo zeker van dat ze het erg vinden. Ik heb hen in ieder geval een hele dikke knuffel en kus gegeven en hen de tutjes terug in de mond gedaan. En ik heb hen bij het buitengaan verteld dat ze met de tutjes mogen doen wat ze zelf willen. We zullen wel zien wat het geeft.”
“En hoe sta jij er zelf tegenover ?”
“Ik ben in de war. Maar tegelijkertijd zagen ze er heel gelukkig uit in dat bed. Ik heb nu al schrik voor het moment dat ik moet vertellen dat we terug naar het appartement gaan.”
Op het moment dat ik mijn ogen open doe, kijk ik recht in die van Kathy, die bezig is mijn wang te strelen.
“Goeiemorgen slaapkopje. Uw pleegdochters moeten uit bed gehaald worden. Ik geloof nooit dat ze het al aandurven zelf uit bed te komen.”
“Pleegdochters ? Jij gaat ook wel hard van stapel.”
“Hoe denk je dat anders te benoemen ? Denk je echt dat de mensen in de buurt niet gaan doorhebben dat hier ineens een jonge vrouw met twee kleuters woont. Je gaat ze nogal eens een gang horen gaan.”
“Daar had ik nog niet bij stilgestaan. Niet dat dat mij iets uit maakt. Zolang wij zelf het maar begrijpen.”
“Dan moet Inge wel eerst weten hoe de vork aan de steel zit. Wanneer ga je het haar vertellen ? Bij haar thuis straks ? Vergeet niet dat ik tegen de zessen vanavond wil thuis zijn.”
“Ik ga het inderdaad vertellen als we straks op haar appartement zijn. En geen nood. We gaan zeker op tijd terug zijn.”
Het gesprekje heeft me klaarwakker gemaakt. Ik zwaai uit bed, net als mijn slaapcompagnon. Achter het bed geven we elkaar een knuffel.
“Hangt jouw luier altijd zo door ’s morgens ? Of is dat het gevolg van de alcohol gisteren ?”
“Ik heb waarschijnlijk wat hard gewroet vannacht. Ik heb nog niet de tijd gehad zo’n romper te proberen.”
“Zou ik toch maar doen als ik jou was. Zo lijk je helemaal zo’n waggelbaby. Schattig, maar toch maar een raar gezicht.”
“Goeiemorgen. Goed geslapen ? En ? Passen ze ?”
Inge geeft me een zoen en gaat zitten. Ik merk dat ze ook nu haar luier nog aan heeft. Gewoontes leren snel aan blijkbaar.
“Ik heb heerlijk geslapen. Ik heb zelfs niet geweten dat de meisjes wakker zijn geworden. En als antwoord op uw andere vraag, ze passen perfect. Ze zitten heerlijk als ik eerlijk moet zijn.”
“Dat hoor ik graag. Ik zag de sloefen gisteren staan toen ik de schoenen van de meisjes een beetje ordende, en besefte dat jij en mijn vrouw ook ongeveer dezelfde schoenmaat moeten hebben. Daarom heb ik ze toen ik ging slapen nog even voor je bed gezet.”
“Niks van gemerkt.”
“Niet moeilijk. Ik denk dat de film hoop en al vijf minuten bezig was toen ik merkte dat je in slaap was gesukkeld. Je weet toch nog dat ik je wakker heb gemaakt om naar boven te gaan ?”
“Jaja, dat weet ik nog wel. Waar zijn de meisjes ?”
“Buiten, in de zandbak. Het is al heerlijk warm eigenlijk, zeker nu de zon er recht op staat. Ik heb ze enkel maar een t-shirtje aangedaan en een luier. Dan moeten we geen schrik hebben dat ze hier binnen alles vol zand strooien straks. Ga maar eens kijken anders. Kathy heeft zich ook buitengezet met haar laptop en ne koffie.”
Het eerste wat opvalt als we in het appartement binnenstappen, is de geur. Een stank kan je het niet echt noemen, maar fris ruiken is er ook niet bij. We zetten snel alle ramen tegen elkaar open, en beginnen aan datgene dat Inge als eerste wil doen, en dat is de afwas.
Met twee gaat het vlot vooruit. Het zou goed kunnen dat Inge zich wat aan het forceren is, maar we zitten in een heerlijke drive samen. Ik heb een radio meegepakt, en na wat zoeken hebben we goeie muziek te pakken. Halverwege het afwassen zit Inge blijkbaar zo goed in haar vel dat ze het aandurft te beginnen meezingen, wat de sfeer er alleen maar vrolijker op maakt.
Nadat het laatste serviesstuk in de kast is gezet en de pompbak proper gemaakt, is het voor Inge tijd om te pauzeren. Ze zet zich aan de tafel en vraagt om er bij te komen zitten. Haar toon verraadt een serieuze vraag.
“Koen, ik geef eerlijk toe dat ik er niet graag over begin, maar ik heb geen andere keuze. Ik voel dat ik eigenlijk zo goed al genezen ben. Ik zou het graag op tijd weten wanneer ik terug naar het appartement moet met de kinderen. Zowel voor mij als voor hen. Zij moeten weten dat het maar voor een tijdje is dat we bij jou terecht kunnen.”
“Inge, lieve schat, ik was sowieso van plan het er nog met jou over te hebben. Eén ding ben je nog niet te weten gekomen. Ik heb vrijdag heel wat meer meegenomen dan jij hebt beseft. Kan je even in je kleerkast gaan kijken, alsjeblief ?”
Nieuwsgierig gaat ze naar de aanpalende kamer om tien seconden later haar verbazing uit te roepen. Met half boze, half vragende blik komt ze terug en gaat terug zitten.
“De vrijdag heb ik al jullie kleren al meegenomen. Kathy is al van gisteren bezig er een aantal dingen al terug van te wassen, in de hoop er hardnekkiger vlekken uit te krijgen.”
“En wat heeft dat met mijn vraag te maken ?”
“Alles. Inge, voor mij is het vanaf het begin duidelijk geweest dat jij gewoon bij mij intrekt als je wil. Als jij het goed vindt, dan gaan we morgen samen naar het gemeentehuis om jullie adres te wijzigen en bekijken we nu samen wat jij van hier absoluut wil bijhouden en wat je met plezier wegsmijt.”
“Jij bedoelt dat ik…, dat wij…, dat… Koen, nee, dat kan ik toch nooit aannemen ? En hoe zit dat met huur en zo. Ik kan jou niet betalen. Ik heb geen rotte cent en heb geen inkomen.”
“Het financiële bekijken we nadien wel. Misschien is het zelfs voordeliger dat jij ten mijnen laste komt. Dat is een zorg voor later.”
Inge kan haar tranen niet bedwingen. Ze vraagt of ze tien minuutjes alleen mag zijn en trekt zich terug in de slaapkamer. Na uiteindelijk een dik kwartier vraagt ze of ik naar haar kan komen. Als ik de slaapkamer binnenkom, sta ik aan de grond genageld. Inge ligt volledig naakt op het bed, met alleen een handdoek onder zich voor eventuele pipi op te vangen.
“Koen, ik weet dat ik je opwind. Dat heb ik gisteren in de badkamer zelf gemerkt. Ik kan jou nooit genoeg bedanken voor al wat je al gedaan hebt. Daarom mag je me nemen als je wil. Doe maar met me wat je wil.”
Laatst bewerkt:
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Wat weer een mooi maar erg heftig stuk.
Moet er niet aan denken dat dit echt is gebeurd
Moet er niet aan denken dat dit echt is gebeurd
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
damn wat een goed stukje zeg
en dan dat einde het past allemaal als puzzelstukjes in elkaar
prachtig weer ik wacht met smart op het vervolg
gr LL
en dan dat einde het past allemaal als puzzelstukjes in elkaar
prachtig weer ik wacht met smart op het vervolg
gr LL
slaaf.johannes
Superlid
beddenplasser
volwassen peuter
Bedankt voor de fijne reacties. Ik vind het fijn dat de diepere lagen van mijn verhaal opgepikt worden, zoals luieluieraar laat merken. Het einde van het hoofdstuk had ik al enkele weken in mijn hoofd, maar de opbouw ernaartoe vroeg wel wat tijd. Ik heb ook dikwijls geen tijd om te schrijven, daarom dat het meestal meerdere weken duurt voor er een nieuw hoofdstuk wordt geplaatst.
groetjes,
beddenplasser
groetjes,
beddenplasser
beddenplasser
volwassen peuter
HOOFDSTUK 13 EEN ZOET AFSCHEID
Mijn lichaam reageert onmiddellijk en smeekt om er naar te luisteren. Inge heeft zonder meer het perfecte lichaam, een lust voor het oog en al de rest. Ik voel mijn lichaam opgewonden geraken.
En tegelijkertijd zegt mijn geest en nog veel meer mijn hart dat me aan Inge vergrijpen een zeer duidelijke no pasaran is. Dit is wel het laatste dat ik mag doen. Hoezeer ik haar ook aantrekkelijk vind, luisteren naar mijn lichaam betekent dat ik alle kansen op een diepgaande vriendschap en misschien zelfs latere liefde vakkundig de grond in boor.
En in die enkele seconden dat ik tijd krijg om geen al te pijnlijke stilte te laten vallen, gaan mijn gedachten ook op volle toeren over wat er zich in Inges geest afspeelt. Zij toont haar meest kwetsbare kant. Iets wat ze natuurlijk al veel meer heeft gedaan, maar toch ervaar ik een verschil. Daarvoor ontving zij klanten, nu doet zij het zelf als een soort betaling.
En wat mij nog meer opvalt, is het feit dat zij in haar eigen bed ligt. Zij is bereid haar eigenste eigen plekje op te geven als ultiem dankoffer. Een negatief iemand zou dit benoemen als extreem laag vallen, maar dit gebaar alleen al is al veel te veel dank voor mij.
Wat moet er niet in haar om gaan ? Het kan toch niet anders dan dat ze zich schaamt, zozeer zelfs dat ze geen andere uitweg ziet dan haar ultieme waardigheid op te geven en zich in haar volle naaktheid over te geven aan de grillen van een voor haar ondanks alles onbekende man, wetende dat er niemand is die haar nu bescherming kan bieden. Ze heeft alleen haar mensenkennis om nu nog op te vertrouwen.
Om dit op een treffelijke manier op te lossen besef ik dat ook ik uit mijn comfortzone moet komen. Ik zal het van mijn intuïtie moeten hebben, wat zeker niet mijn sterkste kant is. Ik wandel naar haar toe, zet me op de rand van het bed, neem haar handen vast en trek haar recht, zodat ze in kleermakerszit naast me gaat zitten.
“Inge, ik ga heel eerlijk met je zijn. Ik ben op dit moment inderdaad behoorlijk opgewonden. Ik vind jou een wondermooie vrouw. Maar ik kan je geschenk nooit aanvaarden. Wat jij aanbiedt is het mooiste en diepste dat je iemand kan aanbieden. Dat moet voorbehouden blijven voor de persoon waarmee jij de rest van je leven wil doorbrengen.
En op dat vlak moet ik ook eerlijk zijn. Ik kan jou op dit moment niet de liefde geven die jij verdient. De pijn en het verdriet om mijn vrouw is nog een te diepe wonde in mijn hart. Als we nu seks zouden hebben, dan is dat omdat jij je nu zo aanbiedt, en niet uit liefde. Dat klopt niet.”
Ik zie tranen in de ogen van Inge verschijnen. Ondanks haar naaktheid neem ik toch het risico mijn armen rond haar te zwaaien, en haar een stevige knuffel te geven.
“Inge, jij bent me veel te veel waard om dit geschenk van je te aanvaarden. Alleen al het feit dat je dit hier hebt gedaan, geeft meer dan wat ook weer hoe groot je dankbaarheid is. Er is niets méér nodig dan wat je nu al hebt gedaan. Er is echt al wel een plekje voor jou in mij hart, op een ander plaatsje dan de wonde die er nu ook nog zit.”
Als we mekaar losmaken, zien we eigenlijk tegelijkertijd een donker plekje op de handdoek ter hoogte van haar kruis. We beseffen dat het tijd wordt dat Inge op zijn minst terug haar onderbroek met incontinentieverband aandoet.
Haar kleren liggen netjes opgevouwen op het einde van haar bed. Voor mij is het maar een arm uitsteken om haar kleren te nemen. Als ik haar onderbroek met nog ingeplakt verband neem, valt het me op dat dit verband al danig verkleurd is. Zij ziet ook dat ik het zie, en weet me vakkundig te mond te snoeren.
“Dit kan nog wel even mee, Koen. Zoveel heb ik er nog niet in geplast. Dat lijkt alleen maar zo.”
Als reactie houd ik de onderbroek open zodat ze er in kan stappen. Een laatste keer krijg ik het genot om haar zachte billen te aanschouwen voor ze verdwijnen achter een laag textiel. Op dezelfde manier help ik haar met haar beha, en eigenlijk ook de rest van haar kleren. Als dank krijg ik haar warme lippen op mijn kaak.
Voor we verder gaan, wil ik nog één ding weten. Ik vraag of ze even terug op het bed gaat zitten. Ik neem haar hand vast en kijk haar even aan.
“Inge, ik hoop echt dat ik je niet dieper heb gekwetst dan al kon daarjuist. Wees alsjeblief eerlijk met me. Ben je verliefd op mij ?”
Verbazend genoeg reageert Inge sneller dan ik had verwacht.
“Ik ben niet verliefd op jou, denk ik. Ik denk niet dat ik ooit al echt verliefd ben geweest. Als ik verliefd op je zou zijn, wat zou ik dan moeten voelen ?”
Ik verschiet van haar vraag. Het feit dat ze zelfs niet kan zeggen wat verliefdheid is, op haar leeftijd… Ze zou bij wijze van spreken quasi constant in een verliefde roes kunnen steken.
“Je zou bijvoorbeeld het gevoel kunnen hebben dat je nooit meer bij me weg wil, dat je wereld volledig zou instorten als ik hier gewoon door de deur zou gaan zonder jou. Je zou constant aan me denken, heel veel tegen me willen zeggen en tegelijkertijd niks durven zeggen uit schrik dat je het verkeerde zegt. Je voelt rare gevoelens doorheen je lijf stromen. Je hebt geen honger meer, je kunt niet meer slapen omdat je gedachten aan mij niet weg willen uit je hoofd. Zoiets.”
“Dan ben ik niet verliefd op je. Maar ik denk wel dat ik van je houd. Ik heb je graag, en voel me heel goed bij jou. Ik heb het gevoel dat ik heel veel over mij tegen je kan vertellen.”
“Dat noem ik zelf eerder hechte vriendschap. Dat voel ik ook bij jou. En dat wil ik nu niet kapotmaken door met je te vrijen. Dat gaat nog zoveel lagen dieper. Misschien dat het er ooit van komt, maar nu is dat veel te vroeg.”
Inge antwoordt enkel met terug een zoen op de kaak. Alleen beantwoord ik hem nu ook terug, waarna we mekaar nog een intense knuffel geven. Ik voel haar hart tekeer gaan als we onze lijven tegen elkaar drukken. Ze is veel meer geëmotioneerd dan ze laat uitschijnen.
Grappig genoeg starten we daarna de toer van het appartement hand in hand. Ik denk dat geen van ons tweeën goesting heeft de band te verbreken die de voorbije minuten is ontstaan, en dat die band op dit moment zo sterk is dat we hem ook fysiek niet kunnen lossen.
Inge heeft de neiging om alles te willen achterlaten. Bij elk meubelstuk vindt ze wel dingen die versleten zijn, of ze vindt het niet meer mooi. Nadat de volledige woonkamer er zo aan heeft moeten geloven, begin ik te twijfelen aan haar oordeel.
Zeker bij de buffetkast die er staat, en waar blijkbaar al haar administratie steekt, merkte ik al een weerstand, en die weerstand voel ik eindelijk in de keuken, als ze een theesetje door haar handen laat gaan. Door de manier waarop ze het vasthoudt, merk ik dat er een verhaal achter steekt.
“Ik heb er nog nooit uit gedronken. Wat heeft het voor zin het bij te houden als je er niet uit drinkt.”
“Heb je het van iemand speciaal gekregen ?”
Mijn vermoeden zit juist. Inge blijft even in gedachten verzonken, mogelijk zoekend naar de juiste woorden.
“Van mama. Toen ik twaalf jaar was. Ik vond dat toen heel mooi, en mama was aan het opruimen. Zij heeft het setje zelf van oma gekregen, maar deed er niets mee. Ik mocht het houden als ik wou. Ik mocht het alleen niet wegsmijten in de vuilbak. Als ik het niet meer moest hebben, moest het worden weggegeven.”
“Zou het je pijn doen als je het setje weg doet ?”
“Toch wel een beetje.”
“Ik denk heel wat meer dan een beetje. En volgens mij zijn er nog een aantal voorwerpen hier die van bij je thuis komen. Kom, we beginnen terug bij het begin.”
Onze toch doorheen het appartement verloopt verder heel gemoedelijk. Al snel blijkt dat de buffetkast uit de woonkamer wel degelijk moet blijven, net als enkele andere kleine meubels. De tafel en de stoelen hebben hun beste tijd gehad, en zijn bovendien eigenlijk oude meubels van het café.
De zetel waarin ze zo dikwijls vrijwillig, maar ongewild heeft gelegen, doet ze met heel veel plezier weg, net zoals de eenzit die de ruimte verder vult en duidelijk al meermaals geuten urine te verwerken heeft gekregen. Ook haar elektrische apparaten gaan allemaal weg. Het zijn allemaal afdankertjes van het café, en eerlijk gezegd laat ik haar ook weinig keuze. Bij mij thuis staan die apparaten alleen maar in de weg.
In de slaapkamer komt er terug een aarzeling bij Inge als de meubels ter sprake komen.
“Het is zo groot. Ik heb er altijd wel goed in geslapen samen met de meisjes, maar dit kan toch niet in de logeerkamer komen. Daar staat trouwens al een bed.”
“Voor alles is een oplossing. Heb je er speciale herinneringen aan ?”
Ze kijkt me met betraande ogen aan.
“Het was het bed van mama. Tot mijn veertien heb ik bij haar geslapen. Zelfs tot op het einde vond ik het zalig me in haar te begraven ’s morgens.”
“En jij denkt er zelfs maar over dit bed weg te doen. Inge Cleynen, zelfs al zou je het willen, dan mag je niet van mij. Iets waar zoveel diepe herinneringen aan vast hangen, moet gewoon meekomen. En die kleerkast en die commode horen duidelijk bij het bed, dus daar wordt ook niet over gediscussieerd.”
Inge kijkt me lang aan met betraande ogen, en geeft me daarna zonder een woord te zeggen een knuffel. Ik voel haar adem gespannen op en neer gaan, net als haar verhoogde hartslag. Voor de tweede keer op korte tijd aanvaarden we elkaars diepe genegenheid.
“Koen, ik ben moe aan het worden. En we moeten eigenlijk de kelder nog doen.”
“Staan daar nog meubels ?”
“Dozen. Veel dozen. En babygerief. Maar geen meubels, nee.”
“Dan laten we dat voor wat het is. We nemen de gok dat alles wel mee kan. Dan sorteer je dat maar als je bij mij thuis woont. Dan weet je ineens wat doen de komende weken.”
“Mama, wij hebben met Kathy eten gemaakt, en het staat nu in de oven. Kom mee kijken, kom !”
Het enthousiasme van Sofie werkt aanstekelijk. Inge was in de auto opmerkelijk stil, maar de manier waarop Sofie haar zelfs geen mogelijkheid laat haar schoenen uit te doen, doet haar zichtbaar deugd. Met een brede glimlach laat ze zich meetrekken naar de keuken.
Vanuit de keuken zien we door de openstaande deur van de wc dat Sarah net een grote boodschap heeft gedaan. Kathy is bezig Sarah haar poep proper te maken terwijl ze de luier die Sarah waarschijnlijk daarvoor aan had in haar hand heeft om hem opnieuw aan te doen.
“En weet je ook wat je samen met Kathy hebt gemaakt ?”
“Ja, iets met vis en granaatjes en met veel kaas en saus en schijfjes patat. En het ging allemaal in één grote schotel.”
Vanuit de wc horen we Kathy schaterlachen terwijl ze ondertussen al bezig is Sarah terug te luieren.
“Sofie, lieve schat. Denk nog eens heel goed na. Hoe heten die kleine grijze dingetjes die we bij de vis hebben gedaan ?”
Sofie wordt aan het twijfelen gezet. Je ziet dat ze haar hoofd pijnigt over de fout die ze blijkbaar heeft gemaakt. Tegen de tijd dat ze durft antwoorden, hebben Kathy en Sarah zich terug bij ons gevoegd. Kathy hurkt door haar benen om Sofie gerust te stellen.
“Granaaltjes ?”
“Bijna goed ! Garnaaltjes zijn het. Grijze garnalen.”
“Kathy, het ruikt heerlijk. Ik wou dat ik zo goed kon koken als jou.”
“Inge, sabel jezelf niet neer. Je hebt nog niet de mogelijkheid gekregen om je kookkunsten bot te vieren, dus we kunnen niet vergelijken. En je bent ziek. Hoe is het ondertussen ? En heeft Koen je al iets meer verteld wat er allemaal te gebeuren staat ?”
“Wist jij van zijn plannen af ?”
“Natuurlijk ! Vanaf het begin. Ik vind dat Koen een heel goede keuze heeft gemaakt jullie in huis te pakken. Koen heeft een gezin nodig, jij kan wel wat gezelschap gebruiken en de meisjes gaan er ook wel bij varen dat ze in een huis kunnen wonen zonder dat ze schrik moeten hebben van wat er zich beneden in het café afspeelt.”
“Kathy, ik vind het heel spijtig dat je weg moet. Ik ga jou hard missen.”
“Merci Inge. Je gaat je draai hier wel vinden, denk ik. En zolang ga je me niet moeten missen. Woensdag kom ik normaal gezien langs. Het kan alleen zijn dat ik opgeroepen wordt, en dan moet ik weg natuurlijk.”
“Jij heb zoveel gedaan voor ons. Jij en Koen. Het voelt zo raar dat jij nu weg gaat.”
“Heb je schrik van Koen ?”
“Nee, helemaal niet, maar het voelde aan alsof ik zelf eventjes geen mama was, of toch niet constant. En nu verandert dat terug.”
“Niet volledig, Inge. Ik denk dat Koen meer dan voldoende papa-gevoel heeft om terug die rol op te nemen. Laat de meisjes nog verder aan hem wennen. En neem zelf ook de tijd om hem te leren kennen. En laat hem jou ook leren kennen.”
“Dat is net hetgeen waar ik schrik voor heb. Ik heb nog nooit iemand in mijn leven binnen gelaten. Ik weet niet hoe ik dat moet doen ?”
“Met vallen en opstaan, zonder forceren. Ook Koen is onzeker. Hij wil je niet kwetsen. Niet na al wat je al hebt meegemaakt. Jullie gaan dat gewoon goed doen.”
“Jij wilt dat wij een koppel worden ?”
“Nee, zo bedoel ik dat niet. Maar de komende weken en maanden gaan jullie wel samenwonen en -leven. Dan kan je het maar beter gewoon goed doen.”
“Kathy, bedankt voor alles.”
“Je bent nog niet van mij vanaf. Kom hier, da’k u ne knuffel geef.”
Ik heb het daarnet ook al aan Sofie toen ik haar van een propere luier voorzag, en nu profiteer ik er van om ook Sarah uit te horen. Ze is als tweede uit het bad gekomen en ligt nu volledig opgedroogd te wachten op het verschoonkussen. Haar luier ligt al onder haar, maar voor alle veiligheid smeer ik haar poep toch in met billenzalf. Ze draagt al een heel weekend terug luiers, dus ik wil voor deze nacht geen risico lopen.
“Sarah, meid. Ik heb eens een vraagje voor jou. Je weet dat jullie de voorbije dagen hier hebben gelogeerd zodat mama hier kon genezen. Maar stel dat je de keuze had om te wonen waar je nu woont, of je zou hier in dit huis kunnen wonen. Wat zou je dan kiezen ?”
“Wat heeft Sofie gekozen ?”
“Dat zeg ik niet. Ik vraag wat jij zou kiezen.”
Sarah kijkt me al liggend vanop het kussen aan. Ze voelt dat ze niet kan recht komen omdat ik net mijn zalfvingers proper maak aan de luier en die begin te sluiten.
“Ik weet het niet. Hier is het groter en is er veel meer speelgoed. Maar bij ons thuis is het ook plezant. Of toch dikwijls. Wij missen mama veel. Maar de laatste tijd is ze terug heel veel thuis. Als mama hier ook kan blijven, dan kies ik voor hier.”
Ik trek haar recht om haar slaapkleedje over haar hoofd te trekken. Ze steekt zelf haar armen erin, en vanop het kussen pak ik haar vast en stijgen we nog een verdieping hoger. Ik leg haar naast haar zusje, geef haar nog een dikke zoen op de kaak, zeg “Slaapwel, lieve Sarah” en trek de donsdeken over haar. Ik zie dat ze zelf de fopspeen die naast haar kopkussen ligt in haar mond steekt.
Beneden is Inge bezig met de boterhammen voor de meisjes. Ik zet me tegenover haar en heb een enorme déjà vu. Ze zit op dezelfde plaats waar ik me altijd zette om de boterhammendozen van onze Robben en ons Janne te maken.
“Is het gelukt ?”
“Ja. Ik heb het hen afzonderlijk gevraagd, en het is duidelijk dat het een tweeling is. Ze willen hier blijven op voorwaarde dat ook jij hier blijft.”
Ik zie Inge glimlachen, maar haar ogen verraadden een warm gevoel van binnen. Haar schrik dat haar kinderen haar een slechte moeder vinden zit er echt wel in.
“Inge, maak je geen zorgen over je meisjes. Ze gaan hier echt op hun pootjes terechtkomen. Je doet er goed aan naar hier te verhuizen, zowel voor jou als voor hen. Ze hier op zijn minst even gelukkig zijn als nu.
“En zijn ze goed gaan slapen ?”
“Ja, geen enkel probleem. En voor dat je het zelf vraagt, ze hebben allebei zelf gewoon hun fopspeen gepakt en in hun mond gestopt. Ik ben er zeker van dat ze het gewoon terug nodig hebben. Ik denk dat ze voelen dat ze hier terug kleiner mogen zijn.”
“Zouden ze daarom ook er geen enkel probleem mee hebben om terug luiers te dragen. Ik heb ze nog geen enkel moment horen klagen, en blijkbaar hebben ze vandaag zelfs geen enkele keer gevraagd om pipi op de wc te doen”
“Waarschijnlijk is het dat.”
“Hoe moeten wij dat morgen doen met school. Ik kan die toch niet met een luier om naar school sturen ?”
“Inge, doe die gewoon een onderbroek aan. Je zegt zelf dat het op school redelijk goed gaat. Die zullen zelf wel voelen dat ze geen luier aan hebben. Maar ik zou wel vroeg of laat eens met de leerkrachten gaan praten. Ze hebben het recht om te weten wat hier thuis gebeurt.”
“Jij bedoelt dat ze hier in huis wel luiers dragen ? Dan gaan ze helemaal in ’t derde kleuterklas blijven zitten.”
“Is dat zo erg ? Inge, ze zijn van december. En je hebt zelf tegen me gezegd dat ze eigenlijk uitgerekend waren voor januari, dus als ze op tijd waren gekomen, dan hadden ze nu een jaar lager gezeten. En ja, misschien zijn ze inderdaad ook gewoon nog niet rijp genoeg voor het eerste leerjaar. Beter nu dan dat ze de komende jaren moeten knokken om mee te blijven kunnen met de rest.”
“Vind je dat ik het zelf moet bespreken met de leerkrachten ?”
“Daar had ik nog niet aan gedacht, maar dat is een goed idee. En ik wil gerust meegaan als je dat liever hebt. Ik ken alle leerkrachten redelijk goed via het oudercomité.”
“Inge, bedankt dat je naast mij bent komen liggen. Ik hoop dat je het echt uit vrije wil doet, en niet uit één of andere vorm van misplaatste dankbaarheid.”
We zijn er vroeg ingekropen. We hebben nog even tv gekeken nadat Inge klaar was, maar we zaten nog geen vijf minuten of ik voelde Inge tegen me aan vallen omdat ze in slaap was gesukkeld. Omdat ik zelf ook nog eens een vroeg nachtje kon gebruiken, stelde ik voor om samen te slapen. En met samen bedoelde ik dan ook samen, in één bed.
Tot mijn grote verbazing ging Inge akkoord en ging ze haar gerief halen. We hebben na het tanden poetsen bij elkaar de luier omgedaan en zijn dan gaan liggen.
“Koen, ik miste zelf ook het gevoel dat er iemand maast me lag. Vergeet niet dat meisjes altijd bij mij in bed lagen.”
“Ja, oké, maar dan nog. Je vertrouwt me blijkbaar zo veel dat je dit aandurft. Dat vind ik knap.”
“Ja, dat is misschien waar, maar ik kan net zo goed hetzelfde over jou zeggen. Maar kunnen we nu alsjeblief gaan slapen. Ik voel dat ik nog niet 100 % ben.”
We buigen allebei voorover om een nachtzoen te geven. Is het een speling van het lot, of gewoon een slechte coördinatie, of toch een onbewust verlangen, wie zal het zeggen. We geven mekaar een nachtzoen, maar wat me vooral bij blijft is de zoete smaak van haar lippen op de mijne.
Mijn lichaam reageert onmiddellijk en smeekt om er naar te luisteren. Inge heeft zonder meer het perfecte lichaam, een lust voor het oog en al de rest. Ik voel mijn lichaam opgewonden geraken.
En tegelijkertijd zegt mijn geest en nog veel meer mijn hart dat me aan Inge vergrijpen een zeer duidelijke no pasaran is. Dit is wel het laatste dat ik mag doen. Hoezeer ik haar ook aantrekkelijk vind, luisteren naar mijn lichaam betekent dat ik alle kansen op een diepgaande vriendschap en misschien zelfs latere liefde vakkundig de grond in boor.
En in die enkele seconden dat ik tijd krijg om geen al te pijnlijke stilte te laten vallen, gaan mijn gedachten ook op volle toeren over wat er zich in Inges geest afspeelt. Zij toont haar meest kwetsbare kant. Iets wat ze natuurlijk al veel meer heeft gedaan, maar toch ervaar ik een verschil. Daarvoor ontving zij klanten, nu doet zij het zelf als een soort betaling.
En wat mij nog meer opvalt, is het feit dat zij in haar eigen bed ligt. Zij is bereid haar eigenste eigen plekje op te geven als ultiem dankoffer. Een negatief iemand zou dit benoemen als extreem laag vallen, maar dit gebaar alleen al is al veel te veel dank voor mij.
Wat moet er niet in haar om gaan ? Het kan toch niet anders dan dat ze zich schaamt, zozeer zelfs dat ze geen andere uitweg ziet dan haar ultieme waardigheid op te geven en zich in haar volle naaktheid over te geven aan de grillen van een voor haar ondanks alles onbekende man, wetende dat er niemand is die haar nu bescherming kan bieden. Ze heeft alleen haar mensenkennis om nu nog op te vertrouwen.
Om dit op een treffelijke manier op te lossen besef ik dat ook ik uit mijn comfortzone moet komen. Ik zal het van mijn intuïtie moeten hebben, wat zeker niet mijn sterkste kant is. Ik wandel naar haar toe, zet me op de rand van het bed, neem haar handen vast en trek haar recht, zodat ze in kleermakerszit naast me gaat zitten.
“Inge, ik ga heel eerlijk met je zijn. Ik ben op dit moment inderdaad behoorlijk opgewonden. Ik vind jou een wondermooie vrouw. Maar ik kan je geschenk nooit aanvaarden. Wat jij aanbiedt is het mooiste en diepste dat je iemand kan aanbieden. Dat moet voorbehouden blijven voor de persoon waarmee jij de rest van je leven wil doorbrengen.
En op dat vlak moet ik ook eerlijk zijn. Ik kan jou op dit moment niet de liefde geven die jij verdient. De pijn en het verdriet om mijn vrouw is nog een te diepe wonde in mijn hart. Als we nu seks zouden hebben, dan is dat omdat jij je nu zo aanbiedt, en niet uit liefde. Dat klopt niet.”
Ik zie tranen in de ogen van Inge verschijnen. Ondanks haar naaktheid neem ik toch het risico mijn armen rond haar te zwaaien, en haar een stevige knuffel te geven.
“Inge, jij bent me veel te veel waard om dit geschenk van je te aanvaarden. Alleen al het feit dat je dit hier hebt gedaan, geeft meer dan wat ook weer hoe groot je dankbaarheid is. Er is niets méér nodig dan wat je nu al hebt gedaan. Er is echt al wel een plekje voor jou in mij hart, op een ander plaatsje dan de wonde die er nu ook nog zit.”
Als we mekaar losmaken, zien we eigenlijk tegelijkertijd een donker plekje op de handdoek ter hoogte van haar kruis. We beseffen dat het tijd wordt dat Inge op zijn minst terug haar onderbroek met incontinentieverband aandoet.
Haar kleren liggen netjes opgevouwen op het einde van haar bed. Voor mij is het maar een arm uitsteken om haar kleren te nemen. Als ik haar onderbroek met nog ingeplakt verband neem, valt het me op dat dit verband al danig verkleurd is. Zij ziet ook dat ik het zie, en weet me vakkundig te mond te snoeren.
“Dit kan nog wel even mee, Koen. Zoveel heb ik er nog niet in geplast. Dat lijkt alleen maar zo.”
Als reactie houd ik de onderbroek open zodat ze er in kan stappen. Een laatste keer krijg ik het genot om haar zachte billen te aanschouwen voor ze verdwijnen achter een laag textiel. Op dezelfde manier help ik haar met haar beha, en eigenlijk ook de rest van haar kleren. Als dank krijg ik haar warme lippen op mijn kaak.
Voor we verder gaan, wil ik nog één ding weten. Ik vraag of ze even terug op het bed gaat zitten. Ik neem haar hand vast en kijk haar even aan.
“Inge, ik hoop echt dat ik je niet dieper heb gekwetst dan al kon daarjuist. Wees alsjeblief eerlijk met me. Ben je verliefd op mij ?”
Verbazend genoeg reageert Inge sneller dan ik had verwacht.
“Ik ben niet verliefd op jou, denk ik. Ik denk niet dat ik ooit al echt verliefd ben geweest. Als ik verliefd op je zou zijn, wat zou ik dan moeten voelen ?”
Ik verschiet van haar vraag. Het feit dat ze zelfs niet kan zeggen wat verliefdheid is, op haar leeftijd… Ze zou bij wijze van spreken quasi constant in een verliefde roes kunnen steken.
“Je zou bijvoorbeeld het gevoel kunnen hebben dat je nooit meer bij me weg wil, dat je wereld volledig zou instorten als ik hier gewoon door de deur zou gaan zonder jou. Je zou constant aan me denken, heel veel tegen me willen zeggen en tegelijkertijd niks durven zeggen uit schrik dat je het verkeerde zegt. Je voelt rare gevoelens doorheen je lijf stromen. Je hebt geen honger meer, je kunt niet meer slapen omdat je gedachten aan mij niet weg willen uit je hoofd. Zoiets.”
“Dan ben ik niet verliefd op je. Maar ik denk wel dat ik van je houd. Ik heb je graag, en voel me heel goed bij jou. Ik heb het gevoel dat ik heel veel over mij tegen je kan vertellen.”
“Dat noem ik zelf eerder hechte vriendschap. Dat voel ik ook bij jou. En dat wil ik nu niet kapotmaken door met je te vrijen. Dat gaat nog zoveel lagen dieper. Misschien dat het er ooit van komt, maar nu is dat veel te vroeg.”
Inge antwoordt enkel met terug een zoen op de kaak. Alleen beantwoord ik hem nu ook terug, waarna we mekaar nog een intense knuffel geven. Ik voel haar hart tekeer gaan als we onze lijven tegen elkaar drukken. Ze is veel meer geëmotioneerd dan ze laat uitschijnen.
Grappig genoeg starten we daarna de toer van het appartement hand in hand. Ik denk dat geen van ons tweeën goesting heeft de band te verbreken die de voorbije minuten is ontstaan, en dat die band op dit moment zo sterk is dat we hem ook fysiek niet kunnen lossen.
Inge heeft de neiging om alles te willen achterlaten. Bij elk meubelstuk vindt ze wel dingen die versleten zijn, of ze vindt het niet meer mooi. Nadat de volledige woonkamer er zo aan heeft moeten geloven, begin ik te twijfelen aan haar oordeel.
Zeker bij de buffetkast die er staat, en waar blijkbaar al haar administratie steekt, merkte ik al een weerstand, en die weerstand voel ik eindelijk in de keuken, als ze een theesetje door haar handen laat gaan. Door de manier waarop ze het vasthoudt, merk ik dat er een verhaal achter steekt.
“Ik heb er nog nooit uit gedronken. Wat heeft het voor zin het bij te houden als je er niet uit drinkt.”
“Heb je het van iemand speciaal gekregen ?”
Mijn vermoeden zit juist. Inge blijft even in gedachten verzonken, mogelijk zoekend naar de juiste woorden.
“Van mama. Toen ik twaalf jaar was. Ik vond dat toen heel mooi, en mama was aan het opruimen. Zij heeft het setje zelf van oma gekregen, maar deed er niets mee. Ik mocht het houden als ik wou. Ik mocht het alleen niet wegsmijten in de vuilbak. Als ik het niet meer moest hebben, moest het worden weggegeven.”
“Zou het je pijn doen als je het setje weg doet ?”
“Toch wel een beetje.”
“Ik denk heel wat meer dan een beetje. En volgens mij zijn er nog een aantal voorwerpen hier die van bij je thuis komen. Kom, we beginnen terug bij het begin.”
Onze toch doorheen het appartement verloopt verder heel gemoedelijk. Al snel blijkt dat de buffetkast uit de woonkamer wel degelijk moet blijven, net als enkele andere kleine meubels. De tafel en de stoelen hebben hun beste tijd gehad, en zijn bovendien eigenlijk oude meubels van het café.
De zetel waarin ze zo dikwijls vrijwillig, maar ongewild heeft gelegen, doet ze met heel veel plezier weg, net zoals de eenzit die de ruimte verder vult en duidelijk al meermaals geuten urine te verwerken heeft gekregen. Ook haar elektrische apparaten gaan allemaal weg. Het zijn allemaal afdankertjes van het café, en eerlijk gezegd laat ik haar ook weinig keuze. Bij mij thuis staan die apparaten alleen maar in de weg.
In de slaapkamer komt er terug een aarzeling bij Inge als de meubels ter sprake komen.
“Het is zo groot. Ik heb er altijd wel goed in geslapen samen met de meisjes, maar dit kan toch niet in de logeerkamer komen. Daar staat trouwens al een bed.”
“Voor alles is een oplossing. Heb je er speciale herinneringen aan ?”
Ze kijkt me met betraande ogen aan.
“Het was het bed van mama. Tot mijn veertien heb ik bij haar geslapen. Zelfs tot op het einde vond ik het zalig me in haar te begraven ’s morgens.”
“En jij denkt er zelfs maar over dit bed weg te doen. Inge Cleynen, zelfs al zou je het willen, dan mag je niet van mij. Iets waar zoveel diepe herinneringen aan vast hangen, moet gewoon meekomen. En die kleerkast en die commode horen duidelijk bij het bed, dus daar wordt ook niet over gediscussieerd.”
Inge kijkt me lang aan met betraande ogen, en geeft me daarna zonder een woord te zeggen een knuffel. Ik voel haar adem gespannen op en neer gaan, net als haar verhoogde hartslag. Voor de tweede keer op korte tijd aanvaarden we elkaars diepe genegenheid.
“Koen, ik ben moe aan het worden. En we moeten eigenlijk de kelder nog doen.”
“Staan daar nog meubels ?”
“Dozen. Veel dozen. En babygerief. Maar geen meubels, nee.”
“Dan laten we dat voor wat het is. We nemen de gok dat alles wel mee kan. Dan sorteer je dat maar als je bij mij thuis woont. Dan weet je ineens wat doen de komende weken.”
“Mama, wij hebben met Kathy eten gemaakt, en het staat nu in de oven. Kom mee kijken, kom !”
Het enthousiasme van Sofie werkt aanstekelijk. Inge was in de auto opmerkelijk stil, maar de manier waarop Sofie haar zelfs geen mogelijkheid laat haar schoenen uit te doen, doet haar zichtbaar deugd. Met een brede glimlach laat ze zich meetrekken naar de keuken.
Vanuit de keuken zien we door de openstaande deur van de wc dat Sarah net een grote boodschap heeft gedaan. Kathy is bezig Sarah haar poep proper te maken terwijl ze de luier die Sarah waarschijnlijk daarvoor aan had in haar hand heeft om hem opnieuw aan te doen.
“En weet je ook wat je samen met Kathy hebt gemaakt ?”
“Ja, iets met vis en granaatjes en met veel kaas en saus en schijfjes patat. En het ging allemaal in één grote schotel.”
Vanuit de wc horen we Kathy schaterlachen terwijl ze ondertussen al bezig is Sarah terug te luieren.
“Sofie, lieve schat. Denk nog eens heel goed na. Hoe heten die kleine grijze dingetjes die we bij de vis hebben gedaan ?”
Sofie wordt aan het twijfelen gezet. Je ziet dat ze haar hoofd pijnigt over de fout die ze blijkbaar heeft gemaakt. Tegen de tijd dat ze durft antwoorden, hebben Kathy en Sarah zich terug bij ons gevoegd. Kathy hurkt door haar benen om Sofie gerust te stellen.
“Granaaltjes ?”
“Bijna goed ! Garnaaltjes zijn het. Grijze garnalen.”
“Kathy, het ruikt heerlijk. Ik wou dat ik zo goed kon koken als jou.”
“Inge, sabel jezelf niet neer. Je hebt nog niet de mogelijkheid gekregen om je kookkunsten bot te vieren, dus we kunnen niet vergelijken. En je bent ziek. Hoe is het ondertussen ? En heeft Koen je al iets meer verteld wat er allemaal te gebeuren staat ?”
“Wist jij van zijn plannen af ?”
“Natuurlijk ! Vanaf het begin. Ik vind dat Koen een heel goede keuze heeft gemaakt jullie in huis te pakken. Koen heeft een gezin nodig, jij kan wel wat gezelschap gebruiken en de meisjes gaan er ook wel bij varen dat ze in een huis kunnen wonen zonder dat ze schrik moeten hebben van wat er zich beneden in het café afspeelt.”
“Kathy, ik vind het heel spijtig dat je weg moet. Ik ga jou hard missen.”
“Merci Inge. Je gaat je draai hier wel vinden, denk ik. En zolang ga je me niet moeten missen. Woensdag kom ik normaal gezien langs. Het kan alleen zijn dat ik opgeroepen wordt, en dan moet ik weg natuurlijk.”
“Jij heb zoveel gedaan voor ons. Jij en Koen. Het voelt zo raar dat jij nu weg gaat.”
“Heb je schrik van Koen ?”
“Nee, helemaal niet, maar het voelde aan alsof ik zelf eventjes geen mama was, of toch niet constant. En nu verandert dat terug.”
“Niet volledig, Inge. Ik denk dat Koen meer dan voldoende papa-gevoel heeft om terug die rol op te nemen. Laat de meisjes nog verder aan hem wennen. En neem zelf ook de tijd om hem te leren kennen. En laat hem jou ook leren kennen.”
“Dat is net hetgeen waar ik schrik voor heb. Ik heb nog nooit iemand in mijn leven binnen gelaten. Ik weet niet hoe ik dat moet doen ?”
“Met vallen en opstaan, zonder forceren. Ook Koen is onzeker. Hij wil je niet kwetsen. Niet na al wat je al hebt meegemaakt. Jullie gaan dat gewoon goed doen.”
“Jij wilt dat wij een koppel worden ?”
“Nee, zo bedoel ik dat niet. Maar de komende weken en maanden gaan jullie wel samenwonen en -leven. Dan kan je het maar beter gewoon goed doen.”
“Kathy, bedankt voor alles.”
“Je bent nog niet van mij vanaf. Kom hier, da’k u ne knuffel geef.”
Ik heb het daarnet ook al aan Sofie toen ik haar van een propere luier voorzag, en nu profiteer ik er van om ook Sarah uit te horen. Ze is als tweede uit het bad gekomen en ligt nu volledig opgedroogd te wachten op het verschoonkussen. Haar luier ligt al onder haar, maar voor alle veiligheid smeer ik haar poep toch in met billenzalf. Ze draagt al een heel weekend terug luiers, dus ik wil voor deze nacht geen risico lopen.
“Sarah, meid. Ik heb eens een vraagje voor jou. Je weet dat jullie de voorbije dagen hier hebben gelogeerd zodat mama hier kon genezen. Maar stel dat je de keuze had om te wonen waar je nu woont, of je zou hier in dit huis kunnen wonen. Wat zou je dan kiezen ?”
“Wat heeft Sofie gekozen ?”
“Dat zeg ik niet. Ik vraag wat jij zou kiezen.”
Sarah kijkt me al liggend vanop het kussen aan. Ze voelt dat ze niet kan recht komen omdat ik net mijn zalfvingers proper maak aan de luier en die begin te sluiten.
“Ik weet het niet. Hier is het groter en is er veel meer speelgoed. Maar bij ons thuis is het ook plezant. Of toch dikwijls. Wij missen mama veel. Maar de laatste tijd is ze terug heel veel thuis. Als mama hier ook kan blijven, dan kies ik voor hier.”
Ik trek haar recht om haar slaapkleedje over haar hoofd te trekken. Ze steekt zelf haar armen erin, en vanop het kussen pak ik haar vast en stijgen we nog een verdieping hoger. Ik leg haar naast haar zusje, geef haar nog een dikke zoen op de kaak, zeg “Slaapwel, lieve Sarah” en trek de donsdeken over haar. Ik zie dat ze zelf de fopspeen die naast haar kopkussen ligt in haar mond steekt.
Beneden is Inge bezig met de boterhammen voor de meisjes. Ik zet me tegenover haar en heb een enorme déjà vu. Ze zit op dezelfde plaats waar ik me altijd zette om de boterhammendozen van onze Robben en ons Janne te maken.
“Is het gelukt ?”
“Ja. Ik heb het hen afzonderlijk gevraagd, en het is duidelijk dat het een tweeling is. Ze willen hier blijven op voorwaarde dat ook jij hier blijft.”
Ik zie Inge glimlachen, maar haar ogen verraadden een warm gevoel van binnen. Haar schrik dat haar kinderen haar een slechte moeder vinden zit er echt wel in.
“Inge, maak je geen zorgen over je meisjes. Ze gaan hier echt op hun pootjes terechtkomen. Je doet er goed aan naar hier te verhuizen, zowel voor jou als voor hen. Ze hier op zijn minst even gelukkig zijn als nu.
“En zijn ze goed gaan slapen ?”
“Ja, geen enkel probleem. En voor dat je het zelf vraagt, ze hebben allebei zelf gewoon hun fopspeen gepakt en in hun mond gestopt. Ik ben er zeker van dat ze het gewoon terug nodig hebben. Ik denk dat ze voelen dat ze hier terug kleiner mogen zijn.”
“Zouden ze daarom ook er geen enkel probleem mee hebben om terug luiers te dragen. Ik heb ze nog geen enkel moment horen klagen, en blijkbaar hebben ze vandaag zelfs geen enkele keer gevraagd om pipi op de wc te doen”
“Waarschijnlijk is het dat.”
“Hoe moeten wij dat morgen doen met school. Ik kan die toch niet met een luier om naar school sturen ?”
“Inge, doe die gewoon een onderbroek aan. Je zegt zelf dat het op school redelijk goed gaat. Die zullen zelf wel voelen dat ze geen luier aan hebben. Maar ik zou wel vroeg of laat eens met de leerkrachten gaan praten. Ze hebben het recht om te weten wat hier thuis gebeurt.”
“Jij bedoelt dat ze hier in huis wel luiers dragen ? Dan gaan ze helemaal in ’t derde kleuterklas blijven zitten.”
“Is dat zo erg ? Inge, ze zijn van december. En je hebt zelf tegen me gezegd dat ze eigenlijk uitgerekend waren voor januari, dus als ze op tijd waren gekomen, dan hadden ze nu een jaar lager gezeten. En ja, misschien zijn ze inderdaad ook gewoon nog niet rijp genoeg voor het eerste leerjaar. Beter nu dan dat ze de komende jaren moeten knokken om mee te blijven kunnen met de rest.”
“Vind je dat ik het zelf moet bespreken met de leerkrachten ?”
“Daar had ik nog niet aan gedacht, maar dat is een goed idee. En ik wil gerust meegaan als je dat liever hebt. Ik ken alle leerkrachten redelijk goed via het oudercomité.”
“Inge, bedankt dat je naast mij bent komen liggen. Ik hoop dat je het echt uit vrije wil doet, en niet uit één of andere vorm van misplaatste dankbaarheid.”
We zijn er vroeg ingekropen. We hebben nog even tv gekeken nadat Inge klaar was, maar we zaten nog geen vijf minuten of ik voelde Inge tegen me aan vallen omdat ze in slaap was gesukkeld. Omdat ik zelf ook nog eens een vroeg nachtje kon gebruiken, stelde ik voor om samen te slapen. En met samen bedoelde ik dan ook samen, in één bed.
Tot mijn grote verbazing ging Inge akkoord en ging ze haar gerief halen. We hebben na het tanden poetsen bij elkaar de luier omgedaan en zijn dan gaan liggen.
“Koen, ik miste zelf ook het gevoel dat er iemand maast me lag. Vergeet niet dat meisjes altijd bij mij in bed lagen.”
“Ja, oké, maar dan nog. Je vertrouwt me blijkbaar zo veel dat je dit aandurft. Dat vind ik knap.”
“Ja, dat is misschien waar, maar ik kan net zo goed hetzelfde over jou zeggen. Maar kunnen we nu alsjeblief gaan slapen. Ik voel dat ik nog niet 100 % ben.”
We buigen allebei voorover om een nachtzoen te geven. Is het een speling van het lot, of gewoon een slechte coördinatie, of toch een onbewust verlangen, wie zal het zeggen. We geven mekaar een nachtzoen, maar wat me vooral bij blijft is de zoete smaak van haar lippen op de mijne.
Laatst bewerkt: