beddenplasser
volwassen peuter
HOOFDSTUK 16 VREUGDE EN VERDRIET
Ik draai me om in bed en zie dat Inge net bezig is haar ogen te openen. Op het moment dat ik merk dat ze wakker genoeg is kruip ik wat naar haar toe, plant mijn lippen kort op de hare en ga dan terug op mijn eigen plekje liggen terwijl ik naar haar kijk.
“Goeiemorgen, Inge, en gelukkige verjaardag.”
Ik zie dat mijn opmerking haar effect niet mist. Een afwezige maar gelukkige glimlach verraadt dat ze met haar gedachten elders is. Het duurt daarom eventjes voor ze beseft dat ze iets vergeten is.
“Dankjewel, Koen. En dank je wel dat je aan mijn verjaardag hebt gedacht. Hoe wist je dat het vandaag is ?”
“We zijn verleden week toch naar het gemeentehuis geweest en de ziekenkas en zo. Ik heb je geboortedatum genoeg keren te horen gekregen om hem niet te onthouden.”
“Het is wel plezant om zo wakker te worden.”
“Hoe bedoel je ?”
“Gewoon, wakker worden naast iemand die je graag heeft. En die ochtendzoen heeft ook wel iets. Je wordt er gelijk warm van vanbinnen. Wordt jij er niet gelukkig van ?”
“Tuurlijk wel. Anders had ik het niet gedaan. Welk cadeau wens je voor je verjaardag ?”
Inge kijkt me met een grote verwonderde blik aan.
“Ben jij nu helemaal knetter ? Gewoon dit alles, dat wij hier mogen wonen, dat wij ons leven terug op poten kunnen zetten, en dan vraag jij welk cadeau ik moet hebben. Wat is dit dan ? Echt Koen, gij zijt gewoon geschift. Zeker dat je niet verliefd op me bent ? Met wat voor cadeaus heb jij al niet zitten zwaaien de voorbije weken.”
Ondanks dat ze me zwaar onder vuur neemt, zie ik toch vooral hoe het geluk van haar gezicht straalt.
“Is er dan niks dat je mist ? Het zou toch kunnen ?”
“Nee, er is niks dat ik mis. Of… Ja, nee, ik… Nee, NEE, er is niks dat ik mis.”
“Inge Cleynen, je hebt je verraden. Je liegt, en je weet zelf ook dat je liegt.”
Inge is niet sterk genoeg om koppig te blijven.
“Ja, er is nog iets dat ik mis, maar dat kun jij me op dit moment onmogelijk geven, en ik wil ook niet dat je me dat op dit moment geeft.”
“Dus ik zou het op dit moment wel kúnnen geven. Mag ik het weten ? Is het misschien iets meer lichamelijks ?”
Ergens zie ik een opluchting in haar blik, precies of ze kan het tegen iemand vertellen. Ongevraagd komt ze tegen me gelepeld liggen en legt ze mijn hand en arm tegen haar borstkas aan. Onder mijn arm voel ik haar warme tepel drukken.
“Misschien heel stom, maar weet je wat ik mis ? Het gevoel van een warme penis die in mij zit. Gewoon dat gevoel. Niet de seks, niet het gewriemel of gelik aan mijn lijf, maar gewoon zo’n warme stijve massa die in me zit, daar kan ik wel van genieten. Dat geeft een heel apart gevoel en dat gevoel mis ik wel. En geen enkel ander voorwerp of lichaamsdeel heeft dat al kunnen vervangen.”
“Da’s ineens wel heel direct. Ik hoop dat je het me niet kwalijk neem dat ik je dat nu nog niet kan geven ?”
“Tuurlijk niet. Ik verwacht van jou juist niks. Maar je vroeg er gewoon achter. Dan antwoord ik ook eerlijk. Maar los daarvan ben je wel welkom in mij.”
Om haar woorden kracht bij te zetten, drukt ze me steviger tegen haar aan. Ik voel hoe haar tepel harder wordt. Ik neem aan dat ze op dit moment vooral heel opgewonden is. Veiligheidshalve zwijg ik verder en laat haar maar in haar fantasie.
Terwijl ik besef dat haar lichaam mij ook last doet hebben van hormonale schommelingen, voel ik iets heel anders gebeuren onder mijn arm. Haar hele lichaam ontspant zich, en al snel merk ik een diepe regelmatige ademhaling. Voor mij het teken om een volgende deel van de verrassing te bezorgen.
Snel glip ik uit bed en leg de deken goed over haar zodat ze verder kan slapen. Op mijn sokken ga ik naar boven en doe de deur van de slaapkamer zachtjes open. Twee paar groenbruine ogen kijken me hoopvol aan.
“Dag meisjes. Weten jullie nog welke speciale dag het vandaag is ?”
Ik heb het niet meer met de meisjes kunnen bespreken, maar ze hebben het er zeker met mijn moeder over gehad. Nu zie ik vooral onwetende blikken.
“Heeft mijn mama niks met jullie gedaan woensdag ? Hebben jullie geen tekeningen gemaakt ?”
Nu krijg ik twee ja-knikkers als antwoord. De ringen van hun fopspenen tikken als antwoord tegen het schildje, wat wel een komiek effect heeft.
“Voor wie waren die tekeningen ? En weten jullie nog waarom ?”
Sarah mompelt van achter haar fopspeen het woordje mama, reden genoeg om het tutje uit haar mond te nemen en te vragen duidelijker te spreken.
“Voor mama, voor haar verjaardag.”
“Helemaal juist. En vandaag verjaart ze. Wat zouden jullie er van zeggen nog eens bij haar in bed te gaan liggen. Dan ga ik beneden het ontbijt klaarmaken.”
Ik heb zelfs geen antwoord meer nodig, want hun oogjes beginnen te blinken van plezier. Ik geef Sarah haar tutje terug en hef ze één na één uit bed. Samen gaan we de trap af en onze slaapkamer in.
Als vanzelf kruipen de meisjes op bed en zoeken een plekje tegen hun mama. Niet dat ik denk dat er nog veel geslapen zal worden nu, maar ik ben er zeker van dat Inge dit gebaar ook waardeert. Ik zie haar toch met veel warmte haar meisjes omarmen en bij zich trekken.
Beneden doe ik eerst de klassieke dingen. Ik zet koffie, zet de ramen open zodat het beneden al kan verluchten, laadt de vaatwasser uit en zet voor de rest alles klaar voor een ontbijt. Als laatste doe ik de ondertussen doorgelopen koffie in de thermos.
Tot daar verloopt het normaal, maar vanaf dan kan je niet meer van de klassieke ochtendroutine spreken. Ik maak pistolekes voor de drie dames en voor mezelf, neem vier tassen en een kommetje melk en zet alles op een dienblad. Daarna maak ik de verrassing klaar die ik me een week eerder herinnerde door iets wat Inge zei.
Na enkele minuten is de verrassing volledig klaar en lukt het me om met een vol dienblad en een thermos koffie naar boven te gaan. Boven aangekomen ben ik blij dat ik alles even in de bureau kan neerzetten zodat ik de deur van de slaapkamer kan opendoen.
In de deuropening zie ik drie paar glunderende en verwachtingsvolle ogen kijken. Ze voelen ook aan dat er iets op til is. Als eerste neem ik de thermos en zet die op de commode in de slaapkamer. Dan draai ik terug de hoek en neem het dienblad, er voor zorgend dat geen van de drie de verrassing al kan zien.
“Inge, weet je nog wat je verleden week tegen me zei toen de meisjes op de schoot van Kathy lagen te luisteren naar het verhaaltje dat Kathy voorlas ?”
Haar blik verraadt al dat ze het niet onmiddellijk kan herinneren.
“Je hebt toen iets gezegd over de meisjes. Je vond een bepaald beeld echter, maar je had het er moeilijk mee omdat ze al wat ouder zijn.”
Ze kijkt me eerst nog bedenkelijk aan, maar plots zie ik een blik van herinnering in haar ogen.
“Ja, dat. Ja, nu weet ik het weer. Maar wat heeft dat te maken met vandaag ? Of bedoel je, bedoel je dat je het nu bij hebt ?”
“Ja. Toen je het verleden week zei, leek het me ook een bizar iets, maar toch is het blijven malen. En gisteren besefte ik plots dat alle gerief van ons Janne nog in de kast stond, en we het dus gewoon konden uitproberen. Wil jij het geven, of wij samen, of laten we het hen doen ?”
“Ik wil het geven, en als ze willen wij samen. Maar dan wil ik wel dat je dicht tegen me aan komt zitten.”
Het volgende moment stelt Inge het plan voor aan de meisjes. En zoals al zoveel keer is gebeurd de voorbije weken, laten ze ook dit weer toe zonder één woord van onbegrip of weerstand. Ik installeer de plateau op bed, en plak mezelf tegen Inge. Even later ligt Sofie bij mij en Sarah bij Inge te genieten van een volle fles warme poedermelk voor kleuters die we hen geven. Ik kan niet zeggen wie van ons vier het hardste geniet.
Het knusse gezinsmoment wordt daarna gewoon verder gezet met de pistolets en voor Inge en mij een tas warme koffie. De twee andere tassen hebben we niet nodig. Ik had ze meegepakt voor het geval de meisjes het niet zagen zitten dat ze een fles kregen. Maar ik ben er nu wel zeker van dat wat zonet gebeurde, vanavond al een vervolg krijgt. Dit was te intens fijn.
Het plezante is ook dat de meisjes gewoon bij ons blijven zitten, ook al nemen we de tijd om onze koffie te drinken. Niet dat we veel keuze hebben. We zouden ons bakkes los verbranden mochten hem sneller proberen drinken.
Tegen half tien moet ik het volgende deel van het plan in werking zetten. Ik stel voor dat ik de meisjes verschoon en daarna een douche pak. Inge gaat op mijn voorstel naar beneden met het dienblad en de thermos.
Voor Inge naar beneden vertrekt, houd ik haar de kamerjas voor die altijd van mijn vrouw is geweest. Ook nu merk ik nog enige weerstand, maar die wordt door mij vakkundig de grond in gebeurd. Nadat ze haar tweede arm er heeft ingestoken, trek ik haar tegen me aan zodat we gelepeld staan. Ze laat het gelukkig toe dat ik hem met de stoffen band dichtknoop, waarna een gemeende van-achter-naar-voor-knuffel volgt.
Ik neem rustig de tijd om de meisjes een propere luier aan te doen, naar de badkamer te gaan, mijn tanden te poetsen, zelf mijn eigen luier uit te doen en in de douche te stappen. Mijn plan is meer dan geslaagd als ik kort nadat ik mezelf nat heb gemaakt de deurbel hoor gaan.
Ik ben me net aan het inzepen als ik de deur van de badkamer hoor opengaan. Aan de voetstappen hoor ik dat Inge is binnengekomen. Zwijgend hoor ik dat ze haar tanden begint te poetsen. Terwijl ik ondertussen de kraan terug open zet om me af te spoelen, zie ik ondanks het matte glas dat Inge zich begint uit te kleden, op haar luier na.
Nog voor ik de tijd heb om er uit te komen, zie ik de douchedeur open gaan. Ik heb niet gezien dat ze haar luier heeft afgedaan, maar resultaat is wel dat ze nu volledig naakt is, de douche binnenstapt en zich tegen me aan duwt om de douchedeur te kunnen sluiten.
Voor ik van de verbazing ben bekomen draait ze zich, slaat haar armen rondom mij en geeft me een dikke kus op de lippen. De directe aanrakingen langs alle kanten zijn teveel voor mijn hormonenbalans, die zwaar één kant op helt. Inge boelt dit natuurlijk ook, en beantwoordt dit met een stralende glimlach, haar armen nog steeds rond mij geklemd.
“Jij beseft toch wel dat ik mijn luier nog aan had. Ik was blij dat ik die kamerjas aan had. Mijn slaapkleedje verhult die luier van geen kanten.”
“Waarom denk je dat ik je in die kamerjas heb gestoken, en dat ik er voor heb gezorgd dat hij zeker goed aan was ?”
“Jij bedoelt dat dit deel van het plan was, mij in mijn slaaptenue de voordeur laten open maken omdat iemand het nodig vond een boeket bloemen te geven voor mijn verjaardag.”
“Dat was een deel van het plan. En die van de bloemenwinkel was er op voorzien, dat hij eventueel meerdere keren moest proberen. Maar ik heb zo de indruk dat je het wel kan appreciëren.”
“Wel kan appreciëren ? Koen, ik ben er superblij mee. En het zijn zo’n mooie bloemen. Ik weet eigenlijk zelfs niet of ik die man wel heb bedankt, zo in shock was ik daarjuist.”
Inge legt even haar hoofd tegen mijn borstkas en vertelt van daaruit verder.
“Ik heb nog nooit bloemen van iemand gekregen. Ook niet van mijn klanten of van mijn baas vroeger. Echt Koen, dit was een hele, hele fijne verrassing.”
“En de meisjes ?”
“Die zijn heel gefascineerd door dat boeket. Ik heb hen heel duidelijk moeten maken dat ze er enkel aan mogen ruiken, niet er met hun handen aan komen. Ik heb het trouwens voorlopig in de pompbak gezet in een bodempje water. Ik weet niet waar jouw vazen staan.”
“Da’s niks. Dat zal ik sebiet wel doen. Kom, pak je shampoo maar. Als jij het goed vindt, was ik jou.”
De rest van de voormiddag verloopt heel rustig. Er moet toch nog wel wat gebeuren qua administratie, zeker voor die van Inge. Samen zetten we ons voor de laptop beneden om de verschillende mails die daarrond binnengekomen zijn door te nemen.
Geen kat zou ons geloven als we zeggen dat we geen koppel zijn, mochten ze weten wat er tussen ons gebeurt. Niet alleen het samen slapen en de vele kussen op de mond neigen in die richting, maar het samen douchen en vooral dat ik haar mocht wassen, is uitzonderlijk.
We voelen echter allebei feilloos de grens die we hebben opgetrokken. We weten dat we fysiek aangetrokken worden tot mekaar, en net dat maakt dat we de grens kunnen trekken. Toen ik daarnet haar borsten waste, was het goed zichtbaar dat we allebei opgewonden waren, maar geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht hier gebruik van te maken.
De enige die denk ik onze situatie correct kan inschatten, is Kathy. Ik heb al lang door dat Kathy zich niet rap van de wijs laat brengen door bizarre situaties. Haar werk zal daar wel een rol in spelen. En ze is zelf ook behoorlijk lichamelijk ingesteld. Dat heb ik al genoeg aan den lijve ondervonden.
Aan mijn zus bijvoorbeeld moet ik zelfs niet proberen dit uit te leggen. Die is op zich heel ruimdenkend, maar die snapt gewoon niet dat er nog heel wat meer variaties bestaan dan enkel man-vrouw, man-man of vrouw-vrouw. Op dat vlak stonden mijn vrouw en ik veel dichter op dezelfde lijn.
Het is al half één gepasseerd als we eindelijk klaar zijn. Terwijl ik wacht tot de laptop volledig is afgesloten, gaat de deurbel. Inge kijkt op, en kijkt daarna mij recht in de ogen. Ik probeer zo neutraal mogelijk te kijken.
“Ga jij anders even opendoen ? Dan kan ik de laptop wegzetten.”
Inge gaat de deur opendoen, maar ik maak me geen illusies dat mijn theater heeft standgehouden. Ze zal wel doorhebben dat er terug iemand voor haar aan de deur staat. Ik hoor de deur opengaan, direct gevolgd door het geritsel van plastieken zakken. Op het moment dat ik in de hal kom op weg naar boven, volgt de begroeting pas.
“Goeiemiddag, schattebout. En een heel gelukkige verjaardag. Is het al prettig geweest ?”
Nog voor Inge kan reageren, pakt Kathy haar vast, geeft haar eerst een dikke zoen op elke kaak, waarna ze vol haar lippen op die van Inge plakt. Nog terwijl ze Inge vast heeft, wenkt ze ook mij en proef ik ook de zoete smaak van haar lippen op de mijne als begroeting.
“Ik neem aan dat ook dit bezoekje niet onaangekondigd is ?”
“Koen, weet Inge van niets ? Heb je niet gezegd dat ik kwam ?”
“Kathy, Koen zit mij hier al heel de dag te verrassen. Ik weet gewoon met mijn geluk geen blijf meer.”
“Da’s toch plezant. Gewoon van genieten. Trouwens, als je inderdaad van niks weet, ga dan maar eventjes naar boven, dan kan ik beter mijn plan trekken.”
Inge sputtert tegen, maar ze kan niet beletten dat ik de laptop in haar pollen duw met de instructie die boven in de bureau te leggen. Ze ziet in dat ze toch nog niet te weten gaat komen wat Kathy en ik hebben bekokstoofd, en vertrekt dan maar naar boven.
Wij zetten snel de inhoud van de plastieken zakken op de voorziene plaats, en beginnen de tafel te dekken. De meisjes, die al heel de tijd beneden aan het spelen waren met de poppen, hebben eindelijk door dat Kathy er is. Ook zij krijgen de ondertussen gekende begroeting, terwijl ze één na één worden opgepakt door hun grote vriendin.
Geen tien minuten later zitten we aan tafel en vertelt Inge honderduit. Haar verjaardag heeft in ieder geval al grote indruk op haar gemaakt. Mijn plan om er voor haar een onvergetelijke dag van te maken is al zeker gelukt.
Zeker als Kathy even verdwijnt in de keuken en begint te rommelen. Mijn rol beperkt zich tot het nemen van twee opgerolde vellen papier uit een schuif van de grote buffetkast. Op het moment dat ik een vlammetje zie in de keuken, neem ik de meisjes ook mee naar de keuken. Inge heeft natuurlijk wel door dat er iets staat te gebeuren, maar is wel zo slim nu haar nieuwsgierigheid te onderdrukken en af te wachten.
Het moment dat we met zijn vieren beginnen zingen en Kathy triomfantelijk een taart op tafel tovert met eenentwintig brandende kaarsjes houdt Inge het echter niet meer droog. Met een van tranen gedrenkt gezicht slaagt ze er uiteindelijk in alle kaarsjes uit te blazen, waarna ze haar dochtertjes op de schoot neemt om naar hun tekeningen te zien.
De namiddag brengt ons naar de bossige omgeving van het Middelheim in Wilrijk. Omdat we stevig willen doorstappen, zijn de meisjes veiligheidshalve toch maar in de buggy gezet. Geen overbodige luxe trouwens. Het gewieg en geschokker over de soms oneffen wegen heeft wel degelijk voor effect dat ze in slaap sukkelen.
En net zo feilloos dat ze voelden dat ze in slaap mochten sukkelen, voelen ze ook aan dat ze wakker moeten worden. Vlak voor we de oprijlaan naar het café opdraaien, laten ze ongeveer tegelijkertijd van zich horen, goed wakker om zich te storten op één of ander lekker drankje.
Tijdens de wandeling duw ik eigenlijk altijd de buggy. Niet dat het is afgesproken. Nee, het gebeurde gewoon, en ik vind het wel fijn. Kathy en Inge lopen eigenlijk de hele tijd arm in arm en soms ook hand in hand bij elkaar. Er zijn momenten dat ik zelfs hun gesprekken niet volledig volg. Je kan er echter niet naast kijken dat die twee mekaar heel graag hebben.
Ook tijdens de wandeling terug naar de auto en nadien bij ons thuis blijven de twee dames bij mekaar in de buurt, tot en met het maken van eten en het in bad zetten van de meisjes. En had ik vanmorgen nog de eer een fles te mogen geven, nu beperkt mijn rol zich tot toeschouwer.
Nadat de meisjes in bed zijn gelegd, door de twee dames, zetten we ons in de zetel. Kathy laat merken dat ze nog een mededeling te doen heeft.
“Koen en Inge, ik vrees dat jullie me een tijdje gaan moeten missen. Ik heb het aanbod gekregen een stage te mogen gaan doen in het buitenland. In ’t kort.”
”Wow, fijn. Naar waar trekt het ? En voor hoe lang dan ? En kunnen we je komen bezoeken ?”
“Koen, rustig. Er is een stageplaats vrijgekomen van iemand die ernstig ziek is geworden, en de reis niet durft maken nu. Ik ga kunnen meedraaien bij enkele politie-units in Canada. De stage zelf duurt vier maanden, maar een hele goeie vriendin woont al een tijdje in Montréal. Toen ze hoorde dat ik naar Canada kwam, heeft ze aangeboden dat ik na mijn stage zes weken bij haar intrek neem en dat we samen verlof pakken.”
“En wanneer vertrek je dan ?”
“Binnen twee weken. En ik betwijfel eerlijk gezegd of ik voordien nog bij jullie geraak. Ik heb het daarnet trouwens al tegen de meisjes gezegd. Daarom dat ik iets langer wegbleef daarjuist.”
“Wat zeiden ze ?”
“Ik betwijfel of ze echt begrepen dat ik langere tijd niet meer zal komen. Maar langs de andere kant hebben ze jullie gewoon. Een mama en een soortement pluspapa, en een volledig veilige omgeving. Meer heeft zo’n kleuter niet nodig.”
“Schattebout, ik kom terug, hé. Ik ga niet verhuizen, hoor. En er zal wel een mogelijkheid zijn om te skypen of zo. We gaan mekaar echt nog wel zien. Kom hier, dat ik jouw eens heel goed vast pak.”
Inge laat haar tranen al eventjes de vrije loop. Tijdens het gesprek in de zetel was ze stilgevallen, ze had zich nog eventjes goed gehouden, maar nu Kathy op het punt staat te vertrekken is de veer gebarsten. Ze ligt nu haar hart uit te storten in de armen van haar goeie vriendin.
Het duurt met gemak nog tien minuten eer Kathy echt een laatste zwaai doet vanachter het raam van haar auto. Inge is mentaal leeg. Tijdens die tien minuten is vooral duidelijk geworden dat Inge vooral bang is. Bang om verlaten te worden vooral, wat nu wel heel tastbaar is geworden voor haar. Het verlies van haar moeder op een heel cruciale leeftijd zal daar wel een rol in hebben.
Ik voel dat ik weer eventjes meer een vaderlijke rol moet oppakken, wat misschien ook verklaart waarom geen van ons twee zich in een relatie met mekaar kan smijten. Misschien hebben we niet enkel een relatie als gelijken, maar ook een beetje een soort vader-dochterrelatie. In ieder geval voel ik goed aan dat Inge nu gestuurd moet worden.
Nadat Kathy uitgezwaaid is, leid ik Inge naar onze slaapkamer. Als een klein meisje laat ze zich uitkleden, nu zonder zelfs maar de minste schroom om haar intiemste delen te ontbloten. Liefdevol doe ik haar de luier aan en doe haar nachtkleedje aan, dat in feite niet meer is dan een lang t-shirt en langs geen kanten verhult dat ze een luier eronder heeft. Als laatste volgt terug de kamerjas.
Ook ik doe maar meteen mijn slaapkledij aan, maar in tegenstelling tot de voorbije dagen doe ik terug zelf mijn luier aan. Voor Inge is het dik oké. Ze wacht geduldig tot ik klaar ben om samen naar beneden te gaan om nog wat tv te kijken.
Ook beneden is Inge nog steeds in een kleine bui. Ze kruipt dicht tegen me aan, en tijdens de serie die we zien op tv houdt ze me stevig vast. Is het omdat zij het in stand houdt of is het toch vaderlijkheid, maar ook ik zorg ervoor dat ik haar blijf omarmen en bijvoorbeeld in haar haar strelen.
Geen van ons twee is geboeid aan het kijken, en hebben maar één blik naar elkaar nodig om bij het einde van de serie te besluiten dat we naar bed gaan. Zonder iets te zeggen leggen we onze hoofdkussens tegen elkaar en gaan we gelepeld liggen zoals vanmorgen. Ik voel terug haar tepel onder mijn arm, een zacht, rond topje dat ik met veel liefde omarm.
Ik draai me om in bed en zie dat Inge net bezig is haar ogen te openen. Op het moment dat ik merk dat ze wakker genoeg is kruip ik wat naar haar toe, plant mijn lippen kort op de hare en ga dan terug op mijn eigen plekje liggen terwijl ik naar haar kijk.
“Goeiemorgen, Inge, en gelukkige verjaardag.”
Ik zie dat mijn opmerking haar effect niet mist. Een afwezige maar gelukkige glimlach verraadt dat ze met haar gedachten elders is. Het duurt daarom eventjes voor ze beseft dat ze iets vergeten is.
“Dankjewel, Koen. En dank je wel dat je aan mijn verjaardag hebt gedacht. Hoe wist je dat het vandaag is ?”
“We zijn verleden week toch naar het gemeentehuis geweest en de ziekenkas en zo. Ik heb je geboortedatum genoeg keren te horen gekregen om hem niet te onthouden.”
“Het is wel plezant om zo wakker te worden.”
“Hoe bedoel je ?”
“Gewoon, wakker worden naast iemand die je graag heeft. En die ochtendzoen heeft ook wel iets. Je wordt er gelijk warm van vanbinnen. Wordt jij er niet gelukkig van ?”
“Tuurlijk wel. Anders had ik het niet gedaan. Welk cadeau wens je voor je verjaardag ?”
Inge kijkt me met een grote verwonderde blik aan.
“Ben jij nu helemaal knetter ? Gewoon dit alles, dat wij hier mogen wonen, dat wij ons leven terug op poten kunnen zetten, en dan vraag jij welk cadeau ik moet hebben. Wat is dit dan ? Echt Koen, gij zijt gewoon geschift. Zeker dat je niet verliefd op me bent ? Met wat voor cadeaus heb jij al niet zitten zwaaien de voorbije weken.”
Ondanks dat ze me zwaar onder vuur neemt, zie ik toch vooral hoe het geluk van haar gezicht straalt.
“Is er dan niks dat je mist ? Het zou toch kunnen ?”
“Nee, er is niks dat ik mis. Of… Ja, nee, ik… Nee, NEE, er is niks dat ik mis.”
“Inge Cleynen, je hebt je verraden. Je liegt, en je weet zelf ook dat je liegt.”
Inge is niet sterk genoeg om koppig te blijven.
“Ja, er is nog iets dat ik mis, maar dat kun jij me op dit moment onmogelijk geven, en ik wil ook niet dat je me dat op dit moment geeft.”
“Dus ik zou het op dit moment wel kúnnen geven. Mag ik het weten ? Is het misschien iets meer lichamelijks ?”
Ergens zie ik een opluchting in haar blik, precies of ze kan het tegen iemand vertellen. Ongevraagd komt ze tegen me gelepeld liggen en legt ze mijn hand en arm tegen haar borstkas aan. Onder mijn arm voel ik haar warme tepel drukken.
“Misschien heel stom, maar weet je wat ik mis ? Het gevoel van een warme penis die in mij zit. Gewoon dat gevoel. Niet de seks, niet het gewriemel of gelik aan mijn lijf, maar gewoon zo’n warme stijve massa die in me zit, daar kan ik wel van genieten. Dat geeft een heel apart gevoel en dat gevoel mis ik wel. En geen enkel ander voorwerp of lichaamsdeel heeft dat al kunnen vervangen.”
“Da’s ineens wel heel direct. Ik hoop dat je het me niet kwalijk neem dat ik je dat nu nog niet kan geven ?”
“Tuurlijk niet. Ik verwacht van jou juist niks. Maar je vroeg er gewoon achter. Dan antwoord ik ook eerlijk. Maar los daarvan ben je wel welkom in mij.”
Om haar woorden kracht bij te zetten, drukt ze me steviger tegen haar aan. Ik voel hoe haar tepel harder wordt. Ik neem aan dat ze op dit moment vooral heel opgewonden is. Veiligheidshalve zwijg ik verder en laat haar maar in haar fantasie.
Terwijl ik besef dat haar lichaam mij ook last doet hebben van hormonale schommelingen, voel ik iets heel anders gebeuren onder mijn arm. Haar hele lichaam ontspant zich, en al snel merk ik een diepe regelmatige ademhaling. Voor mij het teken om een volgende deel van de verrassing te bezorgen.
Snel glip ik uit bed en leg de deken goed over haar zodat ze verder kan slapen. Op mijn sokken ga ik naar boven en doe de deur van de slaapkamer zachtjes open. Twee paar groenbruine ogen kijken me hoopvol aan.
“Dag meisjes. Weten jullie nog welke speciale dag het vandaag is ?”
Ik heb het niet meer met de meisjes kunnen bespreken, maar ze hebben het er zeker met mijn moeder over gehad. Nu zie ik vooral onwetende blikken.
“Heeft mijn mama niks met jullie gedaan woensdag ? Hebben jullie geen tekeningen gemaakt ?”
Nu krijg ik twee ja-knikkers als antwoord. De ringen van hun fopspenen tikken als antwoord tegen het schildje, wat wel een komiek effect heeft.
“Voor wie waren die tekeningen ? En weten jullie nog waarom ?”
Sarah mompelt van achter haar fopspeen het woordje mama, reden genoeg om het tutje uit haar mond te nemen en te vragen duidelijker te spreken.
“Voor mama, voor haar verjaardag.”
“Helemaal juist. En vandaag verjaart ze. Wat zouden jullie er van zeggen nog eens bij haar in bed te gaan liggen. Dan ga ik beneden het ontbijt klaarmaken.”
Ik heb zelfs geen antwoord meer nodig, want hun oogjes beginnen te blinken van plezier. Ik geef Sarah haar tutje terug en hef ze één na één uit bed. Samen gaan we de trap af en onze slaapkamer in.
Als vanzelf kruipen de meisjes op bed en zoeken een plekje tegen hun mama. Niet dat ik denk dat er nog veel geslapen zal worden nu, maar ik ben er zeker van dat Inge dit gebaar ook waardeert. Ik zie haar toch met veel warmte haar meisjes omarmen en bij zich trekken.
Beneden doe ik eerst de klassieke dingen. Ik zet koffie, zet de ramen open zodat het beneden al kan verluchten, laadt de vaatwasser uit en zet voor de rest alles klaar voor een ontbijt. Als laatste doe ik de ondertussen doorgelopen koffie in de thermos.
Tot daar verloopt het normaal, maar vanaf dan kan je niet meer van de klassieke ochtendroutine spreken. Ik maak pistolekes voor de drie dames en voor mezelf, neem vier tassen en een kommetje melk en zet alles op een dienblad. Daarna maak ik de verrassing klaar die ik me een week eerder herinnerde door iets wat Inge zei.
Na enkele minuten is de verrassing volledig klaar en lukt het me om met een vol dienblad en een thermos koffie naar boven te gaan. Boven aangekomen ben ik blij dat ik alles even in de bureau kan neerzetten zodat ik de deur van de slaapkamer kan opendoen.
In de deuropening zie ik drie paar glunderende en verwachtingsvolle ogen kijken. Ze voelen ook aan dat er iets op til is. Als eerste neem ik de thermos en zet die op de commode in de slaapkamer. Dan draai ik terug de hoek en neem het dienblad, er voor zorgend dat geen van de drie de verrassing al kan zien.
“Inge, weet je nog wat je verleden week tegen me zei toen de meisjes op de schoot van Kathy lagen te luisteren naar het verhaaltje dat Kathy voorlas ?”
Haar blik verraadt al dat ze het niet onmiddellijk kan herinneren.
“Je hebt toen iets gezegd over de meisjes. Je vond een bepaald beeld echter, maar je had het er moeilijk mee omdat ze al wat ouder zijn.”
Ze kijkt me eerst nog bedenkelijk aan, maar plots zie ik een blik van herinnering in haar ogen.
“Ja, dat. Ja, nu weet ik het weer. Maar wat heeft dat te maken met vandaag ? Of bedoel je, bedoel je dat je het nu bij hebt ?”
“Ja. Toen je het verleden week zei, leek het me ook een bizar iets, maar toch is het blijven malen. En gisteren besefte ik plots dat alle gerief van ons Janne nog in de kast stond, en we het dus gewoon konden uitproberen. Wil jij het geven, of wij samen, of laten we het hen doen ?”
“Ik wil het geven, en als ze willen wij samen. Maar dan wil ik wel dat je dicht tegen me aan komt zitten.”
Het volgende moment stelt Inge het plan voor aan de meisjes. En zoals al zoveel keer is gebeurd de voorbije weken, laten ze ook dit weer toe zonder één woord van onbegrip of weerstand. Ik installeer de plateau op bed, en plak mezelf tegen Inge. Even later ligt Sofie bij mij en Sarah bij Inge te genieten van een volle fles warme poedermelk voor kleuters die we hen geven. Ik kan niet zeggen wie van ons vier het hardste geniet.
Het knusse gezinsmoment wordt daarna gewoon verder gezet met de pistolets en voor Inge en mij een tas warme koffie. De twee andere tassen hebben we niet nodig. Ik had ze meegepakt voor het geval de meisjes het niet zagen zitten dat ze een fles kregen. Maar ik ben er nu wel zeker van dat wat zonet gebeurde, vanavond al een vervolg krijgt. Dit was te intens fijn.
Het plezante is ook dat de meisjes gewoon bij ons blijven zitten, ook al nemen we de tijd om onze koffie te drinken. Niet dat we veel keuze hebben. We zouden ons bakkes los verbranden mochten hem sneller proberen drinken.
Tegen half tien moet ik het volgende deel van het plan in werking zetten. Ik stel voor dat ik de meisjes verschoon en daarna een douche pak. Inge gaat op mijn voorstel naar beneden met het dienblad en de thermos.
Voor Inge naar beneden vertrekt, houd ik haar de kamerjas voor die altijd van mijn vrouw is geweest. Ook nu merk ik nog enige weerstand, maar die wordt door mij vakkundig de grond in gebeurd. Nadat ze haar tweede arm er heeft ingestoken, trek ik haar tegen me aan zodat we gelepeld staan. Ze laat het gelukkig toe dat ik hem met de stoffen band dichtknoop, waarna een gemeende van-achter-naar-voor-knuffel volgt.
Ik neem rustig de tijd om de meisjes een propere luier aan te doen, naar de badkamer te gaan, mijn tanden te poetsen, zelf mijn eigen luier uit te doen en in de douche te stappen. Mijn plan is meer dan geslaagd als ik kort nadat ik mezelf nat heb gemaakt de deurbel hoor gaan.
Ik ben me net aan het inzepen als ik de deur van de badkamer hoor opengaan. Aan de voetstappen hoor ik dat Inge is binnengekomen. Zwijgend hoor ik dat ze haar tanden begint te poetsen. Terwijl ik ondertussen de kraan terug open zet om me af te spoelen, zie ik ondanks het matte glas dat Inge zich begint uit te kleden, op haar luier na.
Nog voor ik de tijd heb om er uit te komen, zie ik de douchedeur open gaan. Ik heb niet gezien dat ze haar luier heeft afgedaan, maar resultaat is wel dat ze nu volledig naakt is, de douche binnenstapt en zich tegen me aan duwt om de douchedeur te kunnen sluiten.
Voor ik van de verbazing ben bekomen draait ze zich, slaat haar armen rondom mij en geeft me een dikke kus op de lippen. De directe aanrakingen langs alle kanten zijn teveel voor mijn hormonenbalans, die zwaar één kant op helt. Inge boelt dit natuurlijk ook, en beantwoordt dit met een stralende glimlach, haar armen nog steeds rond mij geklemd.
“Jij beseft toch wel dat ik mijn luier nog aan had. Ik was blij dat ik die kamerjas aan had. Mijn slaapkleedje verhult die luier van geen kanten.”
“Waarom denk je dat ik je in die kamerjas heb gestoken, en dat ik er voor heb gezorgd dat hij zeker goed aan was ?”
“Jij bedoelt dat dit deel van het plan was, mij in mijn slaaptenue de voordeur laten open maken omdat iemand het nodig vond een boeket bloemen te geven voor mijn verjaardag.”
“Dat was een deel van het plan. En die van de bloemenwinkel was er op voorzien, dat hij eventueel meerdere keren moest proberen. Maar ik heb zo de indruk dat je het wel kan appreciëren.”
“Wel kan appreciëren ? Koen, ik ben er superblij mee. En het zijn zo’n mooie bloemen. Ik weet eigenlijk zelfs niet of ik die man wel heb bedankt, zo in shock was ik daarjuist.”
Inge legt even haar hoofd tegen mijn borstkas en vertelt van daaruit verder.
“Ik heb nog nooit bloemen van iemand gekregen. Ook niet van mijn klanten of van mijn baas vroeger. Echt Koen, dit was een hele, hele fijne verrassing.”
“En de meisjes ?”
“Die zijn heel gefascineerd door dat boeket. Ik heb hen heel duidelijk moeten maken dat ze er enkel aan mogen ruiken, niet er met hun handen aan komen. Ik heb het trouwens voorlopig in de pompbak gezet in een bodempje water. Ik weet niet waar jouw vazen staan.”
“Da’s niks. Dat zal ik sebiet wel doen. Kom, pak je shampoo maar. Als jij het goed vindt, was ik jou.”
De rest van de voormiddag verloopt heel rustig. Er moet toch nog wel wat gebeuren qua administratie, zeker voor die van Inge. Samen zetten we ons voor de laptop beneden om de verschillende mails die daarrond binnengekomen zijn door te nemen.
Geen kat zou ons geloven als we zeggen dat we geen koppel zijn, mochten ze weten wat er tussen ons gebeurt. Niet alleen het samen slapen en de vele kussen op de mond neigen in die richting, maar het samen douchen en vooral dat ik haar mocht wassen, is uitzonderlijk.
We voelen echter allebei feilloos de grens die we hebben opgetrokken. We weten dat we fysiek aangetrokken worden tot mekaar, en net dat maakt dat we de grens kunnen trekken. Toen ik daarnet haar borsten waste, was het goed zichtbaar dat we allebei opgewonden waren, maar geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht hier gebruik van te maken.
De enige die denk ik onze situatie correct kan inschatten, is Kathy. Ik heb al lang door dat Kathy zich niet rap van de wijs laat brengen door bizarre situaties. Haar werk zal daar wel een rol in spelen. En ze is zelf ook behoorlijk lichamelijk ingesteld. Dat heb ik al genoeg aan den lijve ondervonden.
Aan mijn zus bijvoorbeeld moet ik zelfs niet proberen dit uit te leggen. Die is op zich heel ruimdenkend, maar die snapt gewoon niet dat er nog heel wat meer variaties bestaan dan enkel man-vrouw, man-man of vrouw-vrouw. Op dat vlak stonden mijn vrouw en ik veel dichter op dezelfde lijn.
Het is al half één gepasseerd als we eindelijk klaar zijn. Terwijl ik wacht tot de laptop volledig is afgesloten, gaat de deurbel. Inge kijkt op, en kijkt daarna mij recht in de ogen. Ik probeer zo neutraal mogelijk te kijken.
“Ga jij anders even opendoen ? Dan kan ik de laptop wegzetten.”
Inge gaat de deur opendoen, maar ik maak me geen illusies dat mijn theater heeft standgehouden. Ze zal wel doorhebben dat er terug iemand voor haar aan de deur staat. Ik hoor de deur opengaan, direct gevolgd door het geritsel van plastieken zakken. Op het moment dat ik in de hal kom op weg naar boven, volgt de begroeting pas.
“Goeiemiddag, schattebout. En een heel gelukkige verjaardag. Is het al prettig geweest ?”
Nog voor Inge kan reageren, pakt Kathy haar vast, geeft haar eerst een dikke zoen op elke kaak, waarna ze vol haar lippen op die van Inge plakt. Nog terwijl ze Inge vast heeft, wenkt ze ook mij en proef ik ook de zoete smaak van haar lippen op de mijne als begroeting.
“Ik neem aan dat ook dit bezoekje niet onaangekondigd is ?”
“Koen, weet Inge van niets ? Heb je niet gezegd dat ik kwam ?”
“Kathy, Koen zit mij hier al heel de dag te verrassen. Ik weet gewoon met mijn geluk geen blijf meer.”
“Da’s toch plezant. Gewoon van genieten. Trouwens, als je inderdaad van niks weet, ga dan maar eventjes naar boven, dan kan ik beter mijn plan trekken.”
Inge sputtert tegen, maar ze kan niet beletten dat ik de laptop in haar pollen duw met de instructie die boven in de bureau te leggen. Ze ziet in dat ze toch nog niet te weten gaat komen wat Kathy en ik hebben bekokstoofd, en vertrekt dan maar naar boven.
Wij zetten snel de inhoud van de plastieken zakken op de voorziene plaats, en beginnen de tafel te dekken. De meisjes, die al heel de tijd beneden aan het spelen waren met de poppen, hebben eindelijk door dat Kathy er is. Ook zij krijgen de ondertussen gekende begroeting, terwijl ze één na één worden opgepakt door hun grote vriendin.
Geen tien minuten later zitten we aan tafel en vertelt Inge honderduit. Haar verjaardag heeft in ieder geval al grote indruk op haar gemaakt. Mijn plan om er voor haar een onvergetelijke dag van te maken is al zeker gelukt.
Zeker als Kathy even verdwijnt in de keuken en begint te rommelen. Mijn rol beperkt zich tot het nemen van twee opgerolde vellen papier uit een schuif van de grote buffetkast. Op het moment dat ik een vlammetje zie in de keuken, neem ik de meisjes ook mee naar de keuken. Inge heeft natuurlijk wel door dat er iets staat te gebeuren, maar is wel zo slim nu haar nieuwsgierigheid te onderdrukken en af te wachten.
Het moment dat we met zijn vieren beginnen zingen en Kathy triomfantelijk een taart op tafel tovert met eenentwintig brandende kaarsjes houdt Inge het echter niet meer droog. Met een van tranen gedrenkt gezicht slaagt ze er uiteindelijk in alle kaarsjes uit te blazen, waarna ze haar dochtertjes op de schoot neemt om naar hun tekeningen te zien.
De namiddag brengt ons naar de bossige omgeving van het Middelheim in Wilrijk. Omdat we stevig willen doorstappen, zijn de meisjes veiligheidshalve toch maar in de buggy gezet. Geen overbodige luxe trouwens. Het gewieg en geschokker over de soms oneffen wegen heeft wel degelijk voor effect dat ze in slaap sukkelen.
En net zo feilloos dat ze voelden dat ze in slaap mochten sukkelen, voelen ze ook aan dat ze wakker moeten worden. Vlak voor we de oprijlaan naar het café opdraaien, laten ze ongeveer tegelijkertijd van zich horen, goed wakker om zich te storten op één of ander lekker drankje.
Tijdens de wandeling duw ik eigenlijk altijd de buggy. Niet dat het is afgesproken. Nee, het gebeurde gewoon, en ik vind het wel fijn. Kathy en Inge lopen eigenlijk de hele tijd arm in arm en soms ook hand in hand bij elkaar. Er zijn momenten dat ik zelfs hun gesprekken niet volledig volg. Je kan er echter niet naast kijken dat die twee mekaar heel graag hebben.
Ook tijdens de wandeling terug naar de auto en nadien bij ons thuis blijven de twee dames bij mekaar in de buurt, tot en met het maken van eten en het in bad zetten van de meisjes. En had ik vanmorgen nog de eer een fles te mogen geven, nu beperkt mijn rol zich tot toeschouwer.
Nadat de meisjes in bed zijn gelegd, door de twee dames, zetten we ons in de zetel. Kathy laat merken dat ze nog een mededeling te doen heeft.
“Koen en Inge, ik vrees dat jullie me een tijdje gaan moeten missen. Ik heb het aanbod gekregen een stage te mogen gaan doen in het buitenland. In ’t kort.”
”Wow, fijn. Naar waar trekt het ? En voor hoe lang dan ? En kunnen we je komen bezoeken ?”
“Koen, rustig. Er is een stageplaats vrijgekomen van iemand die ernstig ziek is geworden, en de reis niet durft maken nu. Ik ga kunnen meedraaien bij enkele politie-units in Canada. De stage zelf duurt vier maanden, maar een hele goeie vriendin woont al een tijdje in Montréal. Toen ze hoorde dat ik naar Canada kwam, heeft ze aangeboden dat ik na mijn stage zes weken bij haar intrek neem en dat we samen verlof pakken.”
“En wanneer vertrek je dan ?”
“Binnen twee weken. En ik betwijfel eerlijk gezegd of ik voordien nog bij jullie geraak. Ik heb het daarnet trouwens al tegen de meisjes gezegd. Daarom dat ik iets langer wegbleef daarjuist.”
“Wat zeiden ze ?”
“Ik betwijfel of ze echt begrepen dat ik langere tijd niet meer zal komen. Maar langs de andere kant hebben ze jullie gewoon. Een mama en een soortement pluspapa, en een volledig veilige omgeving. Meer heeft zo’n kleuter niet nodig.”
“Schattebout, ik kom terug, hé. Ik ga niet verhuizen, hoor. En er zal wel een mogelijkheid zijn om te skypen of zo. We gaan mekaar echt nog wel zien. Kom hier, dat ik jouw eens heel goed vast pak.”
Inge laat haar tranen al eventjes de vrije loop. Tijdens het gesprek in de zetel was ze stilgevallen, ze had zich nog eventjes goed gehouden, maar nu Kathy op het punt staat te vertrekken is de veer gebarsten. Ze ligt nu haar hart uit te storten in de armen van haar goeie vriendin.
Het duurt met gemak nog tien minuten eer Kathy echt een laatste zwaai doet vanachter het raam van haar auto. Inge is mentaal leeg. Tijdens die tien minuten is vooral duidelijk geworden dat Inge vooral bang is. Bang om verlaten te worden vooral, wat nu wel heel tastbaar is geworden voor haar. Het verlies van haar moeder op een heel cruciale leeftijd zal daar wel een rol in hebben.
Ik voel dat ik weer eventjes meer een vaderlijke rol moet oppakken, wat misschien ook verklaart waarom geen van ons twee zich in een relatie met mekaar kan smijten. Misschien hebben we niet enkel een relatie als gelijken, maar ook een beetje een soort vader-dochterrelatie. In ieder geval voel ik goed aan dat Inge nu gestuurd moet worden.
Nadat Kathy uitgezwaaid is, leid ik Inge naar onze slaapkamer. Als een klein meisje laat ze zich uitkleden, nu zonder zelfs maar de minste schroom om haar intiemste delen te ontbloten. Liefdevol doe ik haar de luier aan en doe haar nachtkleedje aan, dat in feite niet meer is dan een lang t-shirt en langs geen kanten verhult dat ze een luier eronder heeft. Als laatste volgt terug de kamerjas.
Ook ik doe maar meteen mijn slaapkledij aan, maar in tegenstelling tot de voorbije dagen doe ik terug zelf mijn luier aan. Voor Inge is het dik oké. Ze wacht geduldig tot ik klaar ben om samen naar beneden te gaan om nog wat tv te kijken.
Ook beneden is Inge nog steeds in een kleine bui. Ze kruipt dicht tegen me aan, en tijdens de serie die we zien op tv houdt ze me stevig vast. Is het omdat zij het in stand houdt of is het toch vaderlijkheid, maar ook ik zorg ervoor dat ik haar blijf omarmen en bijvoorbeeld in haar haar strelen.
Geen van ons twee is geboeid aan het kijken, en hebben maar één blik naar elkaar nodig om bij het einde van de serie te besluiten dat we naar bed gaan. Zonder iets te zeggen leggen we onze hoofdkussens tegen elkaar en gaan we gelepeld liggen zoals vanmorgen. Ik voel terug haar tepel onder mijn arm, een zacht, rond topje dat ik met veel liefde omarm.
