HOOFDSTUK 21 BABYSITTEN
Als ik wakker wordt, zie ik meteen dat Inge meer dan zorgelijk kijkt. Het wordt een drukke dag vandaag, maar je zou verwachten dat het vooral toch de meisjes zijn die zenuwachtig zijn en niet Inge.
Niet dat dat nu helpt natuurlijk. Ik weet dat er nu maar één ding echt helpt. Ik rol me naast haar en leg me gelepeld naast haar, er goed voor zorgend dat zoveel mogelijk huidoppervlak contact maakt met mekaar.
Haar huidhonger volgend ontdoet ze zich snel van haar nachtkleedje, zodat ze enkel nog haar luier aan heeft. Ik volg haar voorbeeld en leg me enkele tellen later terug tegen haar, met ook bij mij alleen nog een luier rond mijn poep, een luier die zijn werk blijkbaar goed heeft moeten verrichten vannacht.
We liggen zo meerdere minuten tegen elkaar, waarbij ik mijn arm goed rond haar klem, zodat ik haar kan leiden in mijn ademhaling. Dikwijls valt ze daardoor terug in haar slaap, maar deze keer niet. Ik zie haar ogen blinken van genot. Ik voel dat er iets op til is, maar kan alleen nog niet zeggen wat.
“Je zorgen zijn precies voorbij ? Iemand met zorgen kan volgens mij geen pretoogjes hebben.”
“Ik heb nog altijd dezelfde zorgen, maar je weet me altijd goed te kalmeren. Koen, mag ik eens iets heel stouts doen ?”
“Moet ik schrik hebben ?”
“Nee. Ik wil alleen dat jij daarna eerlijk je mening geeft.”
“Oké, ik ben benieuwd.”
Nog geen dertig seconden later zit Inge recht op mijn buik. Ze legt haar benen strak tegen mijn middel en zij en buigt dan voorover, totdat ze met haar hoofd op de matras ligt. Dit heeft wel voor gevolg dat haar borsten vol in mijn gezicht liggen, zelfs in die mate dat ik één oog gesloten moet houden om niet door de tepel bij wijze van spreken doorboord te worden.
Ik weet wel dat deze houding met opzet zo door Inge wordt aangenomen, maar ik ben teveel op mijn hoede om het te laten doordringen hoe ze er eigenlijk bij ligt. In elke andere situatie zou dit het er nooit bij blijven, maar nu weet ik niet wat het gaat worden. In ieder geval niet het seksuele. Het moet iets anders zijn.
Inge blijft een tijdje zo liggen, voldoende om haar ademhaling tot rust te brengen en te ontspannen. Dan pas begrijp ik ook waarom. Ik voel mijn buik lokaal warm worden en vooral verharden. Dit gebeurt nog een tweetal keren, waarna Inge langzaam maar zeker zich terug rechtzet bovenop mijn buik. Er hangt ondertussen een meer dan behoorlijke penetrante geur in de kamer.
“Wat vond je ervan ?”
“Euhm, bizar, apart, gedurfd. In zeker zin ergens wel aangenaam op het moment zelf, maar nu vind ik er niks aan. Het stinkt gewoon. Maar ik heb wel genoten van de manier waarop je op mij lag. Dat was ook bizar en gedurfd, maar jij riekt zelf wel aangenaam, zeker die twee schatjes hier. Met mijn vinger wijs ik even naar haar borsten. Maar hoe kom je in godsnaam op het idee ?”
“Ingeving van het moment. Je weet toch dat de psychiater heeft gezegd dat we ons ook misschien aan kakkeluiers mogen verwachten. Ik moest keidringend, en het kwam ineens in me op het gewoon eens te proberen. Gewoon eens voelen hoe dat voelt en zo. En dan had ik ineens een goeie reden om nog eens op jou te liggen.”
“Inge Cleynen, je bent gewoon zo zot als een achterdeur. Ik begrijp dat je het eens wou doen, maar wat mij betreft moet daar geen herhaling van komen. Hoe is het voor jou ?”
“Ik snap niet dat zo’n kind dat gemakkelijk kan. Da’s gewoon corvee om die luier naar beneden te duwen. Niet moeilijk dat sommige kindjes helemaal rood worden. Ik heb het nu eens geprobeerd, maar daar blijft het bij. Eigenlijk vind ik er juist niks aan. Kom, maak jij de meisjes anders al klaar, dan kan ik al gaan douchen.”
Terwijl Inge naar de badkamer trekt om zich klaar te maken, ga ik naar boven om de meisjes hun ochtendroutine te beginnen. Opstaan, ze uit hun trappelzakje halen, naar beneden gaan en in de verschoonkamer hen een propere luier aan doen, nog een verdieping zakken en hen voor de tv placeren.
Ze kijken gelukkig weinig tv, maar zo ’s morgens is het toch wel een gemak, vooral door het overaanbod aan goede kleuterprogramma’s zoals Kaatje. Ik maak hun zuigflessen klaar en zet koffie. Tegen de tijd dat de koffie loopt, zijn de zuigflessen opgewarmd en kan ik die aan de meisjes geven. Ook leg ik hun fopspenen klaar voor na de fles.
Meestal maak ik daarna het ontbijt verder klaar, maar nu trek ik terug naar boven naar de badkamer. Op het moment dat ik binnenkom heeft Inge zich net schoongespoeld. De stank hangt nog in de ruimte, en ik zie dat er nog een deel bruine smurrie moet verdwijnen in het putje van de douche. Snel kleed ik mezelf uit, leg mijn handdoeken klaar naast die van Inge, en stap daarna ook in de douche, gewapend met een washand om Inge grondig in te zepen en te wassen.
“Is het echt je bedoeling ? Wat gaan de meisjes er van zeggen ?”
“Ik denk dat je dat zelf ook wel kan raden. Je kent ze beter dan ik. Ze gaan het gewoon de normaalste zaak van de wereld vinden, en ik denk zelf dat dat de beste manier is om er mee om te gaan.”
“Ik hoop het. Ik zou het spijtig vinden dat het nu zou mislopen.”
“Dat gaat niet zijn. Vertrouw er nu maar gewoon op dat het straks allemaal los loopt. Kinderen staan lang niet altijd stil bij wat ze zien, en zelfs als er vragen komen, dan is dat niet erg. Dan gaan we gewoon eerlijk antwoorden. Je mag niet vergeten dat het nog wel een tijdje zo zal blijven. We kunnen dat niet eeuwig verbergen.”
Ik ben blij dat Inge haar zorgen heeft kunnen uiten. Ze zit er mee in dat er veel babygerief te zien is, zowel hier beneden als in de slaapkamer van de meisjes, waar Elena straks zeker ook zal komen. Ook maakt ze zich grote zorgen over wat ze tegen het klasvriendinnetje moet zeggen. Dat Elena voor de meisjes komt en niet voor haar dringt onvoldoende tot haar door.
“Inge meid, je moet gewoon doen tegen Elena. Ik ben er zeker van dat die nu de eerste keer amper iets tegen je zal durven zeggen. Beschouw haar zolang ze hier is als een soort derde dochter. Ze is even oud als de meisjes en als we de juf mogen geloven ook even oud van mentaliteit. Het gaat gewoon goed gaan.”
Dik drie kwartier laten zitten de meisjes vrolijk rond te hossen in de woonkamer met de poppen. Ik ben maar wat blij dat ik het poppengerief van ons Janne nog niet had weggegeven. Elke dag opnieuw beleven de meisjes spannende avonturen met de poppen : eten geven, te slapen leggen, naar de zoo gaan, in de tuin werken, … Alles passeert de revue.
Het koddigste van al is het verschonen. Dit gebeurt dikwijls samen met een verschoonbeurt van de meisjes. Terwijl één van ons bezig is met één van hen, verschoont de ander een pop. En als we klaar zijn wordt er gewoon gewisseld. Spel en realiteit lopen gewoon in elkaar over. Voor hen is er geen onderscheid.
Als de deurbel gaat, zie ik onmiddellijk twee stralende gezichtjes me aankijken. Een kort knikje is al voldoende om hen naar de voordeur te doen stormen. Niet dat ze die open gaan krijgen. Ik zie Inge volop haar sleutels nemen om de voordeur los te maken. Ze probeert me nog te verleiden met haar blik, maar deze keer pakt het niet en verplicht ik haar zelf de deur open te maken.
Enkele seconden later hoor ik gegibber en lopende voetjes die de woonkamer komen binnengestormd. Ik hoor Inge wel praten met de moeder van Elena, maar het geluid klinkt te gedempt om er iets van te verstaan. Ik richt me ondertussen tot de nieuwkomer. Op de laatste schooldag was me dit niet zo opgevallen, maar ze heeft echt iets elfachtigs. Tenger, klein en witblond halflang haar dat in twee staartjes langs haar zij bengelt.
“Dag Elena. Fijn dat je vandaag komt spelen. Ik ben er zeker van dat je het heel plezant gaat vinden. We gaan wel eerst even de schoentjes uit doen. Hier binnen heb je die niet nodig.”
Ik krijg een vragende, eerder hulpeloze blik terug. Ik neem aan dat een beetje hulp van een volwassene vereist is. Ik stap naar het drietal toe en tik eventjes met mijn hand op de salontafel als teken dat Elena er op mag gaan zitten, zodat ik haar schoentjes kan uitdoen. Niet dat het effect heeft. Misschien durft ze niet, misschien begrijpt ze het niet, maar het resultaat is hetzelfde. Ze blijft gewoon naast de salontafel staan wachten.
“Je mag op de salontafel gaan zitten. Dan kan ik je schoenen beter uitdoen. Kom hier, dan zet ik je er wel even op.”
Ik steek mijn handen onder haar schouders en til haar op. Ik dacht dat de tweeling lichtgewichten waren, maar Elena is helemaal een pluimpje. Ik til zo heftig dat ik haar zelfs heel lichtjes voel loskomen van mijn handen. Ik zet haar rustig op de tafel. Ze is zichtbaar geschrokken van dit onverwachte vliegmomentje.
“Jij weegt ook niet veel. Je vloog bijna weg. Ben je zeker dat je geen vogeltje bent ?”
Het meisje knikt heel serieus neen. Mijn poging om er iets grappigs van te maken loopt op niets uit.
“Elena, ga jij ook even plassen ? De badkamer is hiernaast. Ik zal het je laten zien.”
Zoals ik voorspeld heb, trekt onze gaste zich niets aan van het gebeuren. We zijn met ons vijven naar de speelkamer gegaan, die dus ook dienst doet als verschoonruimte. Zoals we hebben afgesproken, doen we niet geheimzinnig over hun luiers.
Elena kijkt gewoon toe hoe we haar vriendinnetjes voorzien van een droge luier. Ook de tweeling vindt het heel normaal. Ze blijven gewoon verder praten met mekaar, of ze nu op het verschoonkussen liggen of niet. Terwijl ik Sarah haar kleedje naar beneden trek en goed in de plooi laat vallen, neemt Inge Elena mee om gewoon op de wc te plassen.
Tijdens het middageten valt op dat ook Elena nog veel kleuter in zich geeft. Boterhammen smeren is nog veel minder aan haar besteed dan de tweeling. De tweeling lukt het meestal wel om een boterham te smeren, maar Elena weet zich niet veel blijf met haar mes. Inge geeft haar moederkant de volle ruimte, wat Elena zichtbaar in dank aanneemt.
Het dreigend regenachtige weer zorgt ervoor dat de door ons geplande wandeling zich beperkt tot spelen in de tuin. Het rollebollen, rondlopen en gespring zorgt er regelmatig voor dat de luiers bloot liggen. In de periode dat wij ook buiten zijn, hoor ik niet de minste opmerking hierover. Inge kan inderdaad niet anders dan toegeven dat haar schrik van ’s morgens voorbarig was.
Kort voor drie uur voelen we dan de eerste druppels op ons hoofd vallen en maken we dat we naar binnen gaan. Terwijl Inge een luiercontrole doet bij de meisjes zet ik de tv aan. Ik durf er voor wedden dat één of andere Barbiefilm er wel zal in gaan. IK hoor vanuit de keuken de kraan volle bak opengezet worden. Het obligate handenwassen levert me dus vrees ik nog een kuisbeurt in de keuken op.
Tegen de tijd dat de film klaar staat, zitten de meisjes helemaal klaar in de zetel, alle drie mooi naast elkaar. Inge en Ik zetten dan nog voor alle drie drinken op tafel samen met voor elk een kommetje chips. De filmnamiddag kan beginnen. Wel ben ik benieuwd wat er gaat gebeuren, want de vorige keer dat ze film keken, kreeg Inge de vraag of ze hun fopspeen mochten.
Het probleem lost zich tijdens de film trouwens zelf op. Na nog geen half uur zien we de drie meisjes uitgeteld tegen elkaar aan liggen. Elena in het midden, en de tweeling ertegenaan leunend. En Elena zit heftig te duimen. Inge is zelfs nog sneller dan ik, want op het moment dat ik bedenk dat ze hun fopspenen wel mogen hebben, komt Inge er al mee af. Gretig verdwijnen ze in de mondjes.
Kleuters zijn toch zo heerlijk direct. Terwijl de aftiteling loopt hangen ze alle drie nog steeds te hangen in de zetel. Met dat ik de televisie uit zet, komen er drie springveren recht. De tutjes worden op tafel gelegd, de duim komt uit de mond, en in geen tijd wordt de overschot van chips en drank, die bijna een uur gewoon er heeft gestaan, weggewerkt.
Even later gaan we naar boven voor een nieuwe luier. Ik stuur Sarah en Sofie naar de slaapkamer om hun tutjes terug te leggen. Met Elena ga ik al de badkamer in zodat ze kan plassen. Ze lijkt te treuzelen, en ik vat dat verkeerd op. Met dat ik me door mijn knieën laat zakken en haar kleedje omhoog doe om haar te helpen, zie ik natte benen en een onderbroekje dat nog glinstert van de druppels.
Elena is zichtbaar bang. Ze probeert zich heel klein te maken en dikke tranen beginnen naar beneden te rollen. Ze durft zich niet te verweren als ik het onderbroekje helemaal tot beneden trek, het uit doe en haar op het toilet zet.
“Hey meid, je moet niet bang zijn. Dat kan altijd gebeuren. Ga nu maar eerst verder naar de wc.”
Even later merk ik dat ze klaar is. Ze blijft op het toilet zitten en blijft met veel angst naar me kijken.
“Kom Elena, kom maar even naar hiernaast. Dat is voor mij gemakkelijker.”
Met dat ik haar van de pot til, voel ik terug een trilling door haar lijf gaan. Ze is allesbehalve op haar gemak. In één beweging draag ik haar even naar het verzorgingskussen en leg haar neer. Met vochtige doekjes reinig ik haar benen en haar poep, waarna ik haar rechttrek. Ze komt recht tegenover me te zitten.
“Dag, kleine meid. Toch niks om bang voor te zijn, lijkt me. Je hebt geluk gehad. Enkel je onderbroekje is nat geworden. En nu ga ik een oplossing zoeken voor die natte onderbroek. Blijf maar even rustig zitten.”
Terwijl ik weg ga uit de kamer, hoor ik de drie vriendinnetjes terug beginnen ratelen. Zo raar. Sarah en Sofie zijn hier thuis geen tateraars, maar nu Elena er is, staan hun mondjes niet stil. Maar ook wel fijn te ervaren dat er een vriendinnetje is waarmee het blijkbaar goed klikt.
Twee minuutjes later ben ik terug en zie ik onmiddellijk Elena terug verstijven. Ze vertrouwt het nog steeds voor geen meter. Ik laat het niet aan mijn hart komen en ga terug recht voor haar staan.
“Kijk eens wat ik heb gevonden. Ook de meisjes hebben nog onderbroekjes. Ze dragen nu wel terug luiers, maar we hebben hun onderbroeken niet weggegooid en deze droge onderbroek is volgens mij net dezelfde als het broekje dat je net hebt volgeplast. Zal ik even helpen met aandoen ?”
Elena laat zich zonder problemen helpen. Als afsluiter besluit ik bij haar de spanning weg te nemen. Ik ga resoluut met mijn hand naar haar neus. De schrik staat groot in haar ogen, maar met dat ik haar neus vastneem en er speels mee begin te schudden, komen haar mondhoeken licht krullend naar omhoog, niet in staat serieus te blijven.
“Elena, jij zegt tegen je mama wat jij wil, maar ik ga niets zeggen van je onderbroekje. Oké ?”
Met dat ik haar van het kussen neem, voel ik dat ze me dat net wat steviger vastpakt. Ze blijft geduldig kijken terwijl ik daarna de andere twee ook voorzie van droog vochtabsorberend ondergoed.
We zijn amper beneden of de deurbel gaat en Elena’s mama staat voor de deur. Die ziet aan de stralende glimlach van haar dochter meteen dat die zich heel goed heeft vermaakt. En al snel wordt duidelijk dat we nog heel wat meer zaterdagen met haar gaan doorbrengen.
Inge weet los te peuteren dat Elena’s ouders dan alle twee moeten werken, en Elena dan met haar oudere broers alleen zit. Binnen de kortst keren wordt beslist, zonder mijn inbreng trouwens, dat Elena vanaf september om de week op zaterdag komt. En tijdens de rest van de vakantie gaat ze hier ook nog een aantal keren komen.
Nog geen half uur later staat Inge achter de kookpotten. Haar angst die ze vanmorgen had, is weggeëbd, maar ik weet dat dit terug snel kan omslaan door wat er later op de avond gepland is.
Ikzelf ben in de garage volop bezig nieuw geleverde pakken luiers in het voorraadschap te zetten. Het kan ons niets meer schelen of andere mensen het zien. Er komen hooguit mijn familieleden, die weten wat er aan de hand is, en goede vrienden misschien zoals een Kathy.
Plots hoor ik achter de garagedeur een gesprek in een Nederlands accent.
“Volgens mij is het hier, Mira. Hadden ze niet gezegd nummer 27 ?”
“Ja nou, dat dacht ik ook, maar nu begin ik te twijfelen tussen 27 en 29. Kan je even lezen wat er op de brievenbus staat ?”
“Hier staat Familie Cleynen-Raats, en bij jou ?”
“Enkel Van De Weghe. Niks voornaam of zo. Wij zijn toch ongelooflijke pummels. Weet jij nog de familienaam van haar vriend ?”
“Ik weet niet meer of het Cleynen of Raats was, maar het was zeker geen Van De Weghe. Zijn naam was echter wel korter. Ben je zeker dat Inge geen Raats heet ?”
“Heel zeker, Helga. Inge heet Decorte.”
“Dan bel ik toch gewoon hier aan. En als het mis is, dan is het mis, en bellen we haar op. Toch ?”
Enkele seconden later hoor ik de deurbel gaan. De tweeling kennende zullen die er wel voor zorgen dat Inge de deur komt opendoen. Ik heb rustig de tijd om verder de pakken met luiers van de kinderen en van ons uit de dozen te nemen en bij de voorraad te zetten.
Als ik enkele minuten later de hal passer, zie ik twee paar schoenen netjes naast ons eigen schoenenrek staan. Met dat ik de deur van de woonkamer opendoe, zie ik door de ruitjes ervan vier vrouwelijkheden recht veren uit de zetel, twee donkerblonde mini’kes, een lange blonde dame en een iets minder lange, gezettere donkerharige. De eerste twee stormen op me af en nemen mijn handen vast en trekken me verder de kamer in.
De blonde komt naar me toe, geeft me een hand, lijkt me een zoen te willen geven, en trekt dan quasi ongemerkt toch een beetje terug. Ik gok er op dat ze me een zoen wou geven, maar zich bedacht en misschien dacht dat dit toch niet gepast was.
Ik trek me van heel dat formeel gedoe echter geen barst aan, en trek haar vervolgens toch terug dichter bij me en geef haar een zoen op de wang. Ook de donkerharige geeft me nu een hand, en geeft me vervolgens wel spontaan een pakkerd ter begroeting.
“Goeienavond, je gaat me toch even terug moeten helpen. Ik weet eerlijk gezegd niet meer wie wie is.”
“Nou, dan gaan we je verder helpen, hé Koen. Ik ben Helga en deze immer blonde dame is Mira. Inge heeft ons hartelijk verwelkomd. We hebben er echt zin in.”
“Weten de meisjes nog wie jullie zijn ?”
“Ik denk het niet, hoor. Maar we zaten eigenlijk misschien tien seconden toen jij binnenkwam. We wilden eigenlijk terug kennismaken met onze babysitkindjes.”
“Dan houd ik jullie niet tegen. Laat je gaan, zou ik zo zeggen.”
Terwijl ik Inge ga helpen in de keuken, zetten onze twee babysitters zich terug in de zetel samen met de meisjes. Tussen de typische snijgeluiden en gekletter en getik van bestek op stenen en glazen oppervlaktes door, horen Inge en ik hoe de twee Nederlandse dames binnen de kortste keren het vertrouwen weten te veroveren van de meisjes.
Ook voor hen is het natuurlijk een dag met heel veel indrukken. Ik hoop alleen maar dat ze gaan kunnen inslapen. Alhoewel ik zo’n vermoeden heb dat zelfs dan onze twee babysitters met veel plezier de tijd gaan proberen opvullen.
De grootste verrassing komt echter enkele minuutjes later. Meer uit gewoonte heb ik de tafel gedekt zoals anders met gewoon enkele grote borden extra, zoals we de laatste tijd eigenlijk altijd zitten, de meisjes recht tegenover ons. De meisjes laten de tafel zien aan hun babysitters, elk hand in hand met één van hen.
“Mag ik hier zitten, Sofie, of zit je papa of mama daar ?”
Ik hoor de vraag van Mira, en nog voor de betekenis van de vraag goed en wel is doorgedrongen, geeft Sofie antwoord, zonder ook maar de minste krimp te geven of aarzeling in haar stem te laten klinken.
“Ik zit hier, over mama, en Sarah zit over papa.”
Wat waarschijnlijk meer een slip of the tongue is geweest van Mira, aangezien ze heel goed weet dat ik niet de vader ben van de meisjes, wordt door de meisjes zelf als iets heel normaal behandeld. Het is de allereerste keer dat ze uit zichzelf mij benoemen als hun papa.
Een vluchtige blik naar Inge leert me dat ook zij het heeft gehoord. Ik kan niet goed uitmaken wat ik in haar ogen zie. Ik merk een soort blijdschap, laten we zeggen een ingetogen blijdschap. Een blijheid om dat haar dochters het gevoel hebben een papa te hebben, en misschien tegelijkertijd ook de schaamte dat zij zelf zich niet volledig aan mij kan smijten. Voer voor gesprek in ieder geval.
“Vinden jullie het goed dat wij deze avond komen babysitten ?”
De tweeling knikt om ter hardst. Al vanaf dat ze wisten dat er een babysit ging komen, waren ze opgewonden, en nu dat de twee dames er zijn, zijn de meisjes niet gestopt met blinken.
“Gaan jullie ons straks een fles geven ? Ik vind het fijn als ik een fles krijg. Mag ik bij jou liggen ?”
De directheid van Sofie illustreert nog maar eens in wat voor bizarre situatie de meisjes zitten. Het mondje van en een stevige kleuter, maar het doodnormaal vinden dat hen een babyfles wordt gegeven. Ik zie aan Mira dat ook zij verrast is. Als we terug zijn, kunnen we hen misschien beter even inlichten.
“Natuurlijk Sofie. Ik ga je met plezier een fles geven. Ik heb het al gedaan, alleen weet ik niet meer wie van de twee ik toen een fles heb gegeven. Jullie lijken ook zo hard op elkaar.”
“En gaan jullie een verhaaltje vertellen als we gaan slapen ? Van het sprookjesbos, en dan bij jij Sneeuwwitje en Helga is Roodkapje.”
“Nou. Dat heb je mooi geregeld, Sarah. Voor mij is het goed. We zullen straks Sneeuwwitje en Roodkapje zijn.”
“Jullie spelen die alleen maar. Jullie zijn die niet echt. Sneeuwwitje en Roodkapje wonen in het Sprookjesbos. Wij zijn daar zelf geweest. En die hebben zelf afscheid van ons genomen toen we er vertrokken.”
Grappig hoe er voor hen nog echte grens is tussen realiteit en fantasie. En ik zie aan Helga en Mira dat ook zij zeer geamuseerd zijn. Ik heb zo’n vermoeden dat ze volgende week meerdere collega’s uit het Sprookjesbos jaloers gaan maken.
“Ben je zeker dat je een luier aan gaat doen ?”
“Absoluut, Koen. Ik wil niet halverwege de film weg moeten omdat mijn verband eventueel zou beginnen lekken. Als ik te hard in het verhaal zit, dan voel ik niks, en dat is het te laat voor ik het goed en wel doorheb.”
Inge ligt voor me op bed, met nu enkel nog maar haar Beha aan, te wachten tot ik haar luier heb aangedaan. Ik profiteer ervan om ook haar huid eens goed onder handen te nemen. We hebben nog wel enkele minuutjes op overschot, die ik nu gebruik om haar poep geduldig in te smeren met billenzalf.
Sinds enkele weken is Inge verslingerd geraakt aan het gele spul met het lachende gezichtje. Ze heeft één keer de tube van de meisjes moeten gebruiken omdat de hare op was en we vergeten bij te halen waren. En nu wil ze niets anders meer. Ik ga dus een hele film een Zwitsalmeisje naast me hebben, en gegarandeerd geraakt die geur ook niet meer uit mijn pollen voor de rest van de avond.
Als we beneden komen, merk ik aan onze babysitsters dat ook zij de Zwitsalwalm merken. Inge heeft het ook door, en geeft gewoon eerlijk mee wat er boven gebeurd is. Terwijl wij boven bezig waren, hebben zij alles al klaargemaakt om de meisjes hun fles te geven. Ik weet dat ze nu eerst naar boven gaan om de meisjes te verschonen en de pyjama aan te doen.
Ik ben blij dat ik Helga en Mira al even heb verwittigd dat ook boven het er baby-achtig uit ziet, want enkele dagen geleden zijn we overgeschakeld op trappelzakken. De meisjes slapen er ongelooflijk goed in. Het was een tip van mijn moeder en die is heel goed uitgedraaid. En over een week komen er slaappakjes uit één stuk binnen, met voetjes, zoals de kruippakjes die baby’tjes hebben. Ook een ideetje van mijn moeder.
We komen zo stilletjes mogelijk binnen. De traphal kan soms gehorig zijn, en alhoewel de meisjes vaste slapers zijn, willen we toch vermijden dat ze wakker worden. Vanuit de hal zien we een zwak schijnsel uit de woonkamer. Als Inge door de ruitjes kijkt, zie ik haar heel grote ogen trekken. Een vluchtige blik van mij leert me dat ze dit niet had zien aankomen. Mij verbaast het allerminst.
We zien Helga bovenop Mira zitten, innig verstrengeld met elkaar, en vooral dan hun tongen. Ik had al zo’n vermoeden in de Efteling dat die twee mekaar beter kenden dan strikt noodzakelijk, en nu kunnen we er natuurlijk niet naast kijken.
Inge kan haar ogen er niet van af houden. Er is iets dat haar enorm triggert blijkbaar. Mogelijk is het de allereerste keer dat ze er zo met geconfronteerd wordt. Het café waar ze werkte gaat natuurlijk geen homovriendelijk café zijn geweest, en in haar vriendengroep gaan er niet veel jongeren het al geweten hebben van zichzelf op het moment dat zij wegviel uit die groep.
Zachtjes doe ik de deur van de woonkamer open, en onvermijdelijk gebeurt wat er in zo’n situatie altijd gebeurt. De twee geliefden maken zich onmiddellijk los van elkaar, proberen zo snel mogelijk recht te komen, wat het alleen maar stunteliger maakt en beginnen zich te verontschuldigen.
Al snel merken ze dat hun excuses niet nodig zijn, en dat ze zich open er kunnen gedragen. We zetten ons nog even in de zetel om wat bij te praten. Een glaasje wijn slaan ze niet af, en ook Inge gaat er gretig op in, om ook bij haar de schok wat te laten bezinken.
De avond is in ieder geval perfect rustig verlopen. Ze hebben het niet kunnen laten om het verhaal wat langer te laten verlopen dan misschien gepland, maar de tweeling is met een zalige glimlach gaan slapen. Ze vonden het alleen spijtig dat hun babysitters niet bleef slapen.
We geven zelf ook meer uitleg bij de baby-aanpak, en dat het een zoektocht is naar hoe ver dit gaat.
“Die trappelzakken bijvoorbeeld is daar het beste bewijs van. We hebben die besteld bij een speciaalzaak voor gehandicapte kinderen, maar voor de meisjes zijn die perfect. Je voelt dat ze ook dit weer nodig hebben. Stukje bij beetje gaan we ietsje terug naar hun babytijd om de zien of ze dit nodig hebben.
Het enige waar we niet op gaan toegeven is eten. De kinderpsychiater heeft ook gezegd dat we niet terug mogen gaan naar babyvoeding. Hooguit misschien nog meer flessen per dag, maar voorlopig blijven het er twee.”
“Nou, ik moet eerlijk toegeven dat ik het wel heel fijne baby’tjes vind. Ze zijn zo ongelooflijk schattig. Maken ze veel ruzie ? Het lijkt me van niet.”
“Nee. Ruzie maken is hun ding niet, van geen van de twee. Ze zullen sneller beginnen wenen. En als ze bang zijn, wordt hun luier gewoon nat.”
“En hebben ze ook soms poepluiers ?”
Ik zie Inge vreemd kijken.
“Ze zijn Nederlandsen, Inge. Ze bedoelen kakkeluiers. Nee, maar de kinderpsychiater sluit het niet uit dat ze ook terugglijden naar dat stadium. We zullen wel zien.”
Als we aan de buitendeur staan om afscheid te nemen, is Inge terug volledig losgekomen. Zij voert nu eigenlijk al fluisterend het gesprek.
“Wanneer zijn jullie terug beschikbaar ? De meisjes hebben jullie heel graag, dus jullie zijn meer dan welkom. En er is boven nog een bed, dus jullie kunnen dan gerust blijven slapen.”
Net zoals enkele uren ervoor valt het me nu ook weer op dat Inge het heft in eigen handen neemt. Zonder met mij te overleggen nodigt ze al mensen in huis uit om te blijven slapen. Niet dat ik het in dit geval erg vind. De twee Nederlandse dames zijn echt wel schatten. Ik ben blij dat we hen als babysit hebben.
Een dikke zoen bezegelt een nieuwe vriendschap. Zeker bij Inge ontwaar ik een ontwaken van menselijke warmte en een begin van een nieuwe hechte relatie die op gelijkwaardige voet is, anders dan tussen mij en haar.
“Jullie zijn echt heel goed met de meisjes. Heel fijn dat jullie er zijn. Hebben jullie er nog niet aan gedacht om zelf kinderen te hebben? Jullie zouden geweldige ouders zijn volgens mij.”
“Inge, wij willen zeker kinderen later, maar dar zijn wij toch nog veel te jong voor. Wij zij allebei nog maar eenentwintig.”