Nog niet klaar De weduwnaar

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 25 WATER EN MEER

Ik ben volop bezig een derde kinderstoel in de auto te installeren als ik de mama van Elena zie vertrekken bij ons. Ze passeert me en bedankt me voor de zoveelste keer uitvoerig. En tegelijkertijd kan ze haar nieuwsgierigheid toch te moeilijk de baas.
“Hebben jullie drie kinderen ?”
“Vandaag wel. Ik heb gewoon een derde stoel gekocht zodat we ook eens met de auto ergens naartoe kunnen gaan. Vandaag gaan we bijvoorbeeld naar Lier.”
“Jullie hebben die stoel speciaal voor Elena gekocht ?”
“Ja tuurlijk. Wel tweedehands, maar een heel goede stoel. Ik ga niet weg met haar in de auto als ze niet veilig vastzit.”
De mama van Elena wil hierop reageren, maar het blijft stil. Blijkbaar vind ze niet de juiste woorden. De woorden die ze na meerdere seconden stilte zegt, komen dan ook extra goed binnen.
“Jullie zijn zo’n goede ouders. Ik ben zo blij dat Elena zich goed bij jullie voelt. Ik weet zeker dat jullie haar goed verzorgen en er voor haar zijn.”
Het verbaast me vooral wat er daarna gebeurt. Ze kijkt op haar horloge, beseft dat ze al wat later is, maar aarzelt toch om te vertrekken. En net op het moment dat ik denk dat er niets meer zal komen en ze gewoon zal vertrekken, draait ze zich naar mij en bedankt me nog eens uitdrukkelijk. Dan pas merk ik ook dat haar ogen waterig staan.

“Elena, kom jij maar als eerste. Jij zit in het midden en ik moet de gordels nog aanpassen.”
Gemakshalve pak ik ons tweewekelijks vedergewichtje op en samen wandelen we naar de auto. Ik zet haar in de nieuwe kinderstoel en begin de vijfpuntsgordel aan te passen aan haar lichaam. Bij het sluiten van de gordels in het centrale punt, valt me op dat ze geen slipje draagt, en enkel haar kleedje. Een beetje van slag door deze onverwachte naaktheid doe ik de rest van de nodige handelingen voor onze daguitstap op automatische piloot.
In de korte rit naar Lier pols ik bij Inge of zij weet dat Elena geen slipje draagt.
“Hoe bedoel je, geen slipje ?”
Inge draait zich naar achteren en kijkt onwillekeurig naar het kruis van Elena.
“Dedju, die is dat waarschijnlijk vergeten aan te doen, en ik heb dat niet opgemerkt. Ze heeft het pakje van jullie Janne gepast. Het paste en ik ben dat dan gaan wegsteken in de zak. Toen ik terugkwam, had ze zelf haar kleedje al terug aangedaan en ik ging er natuurlijk vanuit dat ze ook haar onderbroek terug heeft aangedaan.”
“Dus haar onderbroek ligt dus gewoon nog thuis ergens in de verzorgingskamer ? Ik ga toch niet meer terugdraaien. Anders zijn we daar nog later, en is het nog veel drukker. We vinden wel een oplossing. Alleen zien dat ze haar kleedje niet te hoog laat komen.

Ze weet niet wat er gebeurt. Alsof Sarah en Sofie ruiken waar ze zijn, hebben ze onmiddellijk bij het binnenkomen in de kamer hun kleren uitgedaan en staan ze nu te wachten totdat Inge ook klaar is met zich verkleden.
Elena staat maar wat te dremmelen, niet goed wetend wat er van haar wordt verwacht. Omdat ikzelf me thuis al had verkleed, ben ik rap klaar met mijn kleren uit te doen en besluit haar te helpen. Ik zet haar tussen mijn benen en neem het pakje uit de zak en leg het naast me neer op de zitbank.
“Armpjes omhoog !”
Een beetje onwennig gaan de armpjes van het frêle meisje omhoog en kan zonder moeite haar kleedje in één keer over haar hoofd trekken. Ik ben al blij dat ze op zich wel doorheeft dat dit de bedoeling is, want nog voor ik de kans krijg haar terug aan te kleden, loopt ze naar de tweeling. Op zich een grappig zicht, die drie naakte meisjes bij elkaar. Een buitenstaander zou denken dat het een tweeling met hun jongere zusje is.
“Kom, Elena, dan help ik je verder.”
Ze komt terug naar mij en ik krijg de kans haar pakje aan te doen. Ondertussen is ook Inge klaar en begint de meisjes klaar te maken. Enkele minuten later zijn we gepakt en gezakt klaar om verder te gaan.

“Zal ik al een plekje buiten gaan zoeken ? Of zou die ligweide nog nat zijn ?”
“Geen idee, maar heel goed dat je al een plekje inneemt. Probeer misschien een beetje aan de zijkant. Probeer een beetje in te schatten dat we goed in het zonnetje zitten straks.”
De tweeling heeft allang door wat er staat te gebeuren en huppelen ongedurig rond Inge, wachtend tot zij zegt dat het in orde is om te gaan spelen. Ik heb gemerkt dat Elena er heel wat minder gerust in is. Al bij het binnenkomen van de enorme ruimte is ze angstig naar de zijkant gaan staan, zo goed mogelijk leunend tegen een muur.
In plaats van in één keer met de meisjes mee te gaan, buk ik door mijn knieën naast Elena en zie nu pas dat ze bang staat te trillen op haar benen.
“Hey meisje toch. Ben je zo bang ? Het komt allemaal in orde.”
Ik zet mijn handen onder haar oksels en til haar op. Met dat ik haar tegen me aandruk, besef ik pas dat ik een nog grotere inschattingsfout heb gemaakt, want ik voel op dat moment een warm gevoel langs mijn benen naar beneden gaan, onmiddellijk gevolgd door warme druppels op mijn schouders.
“Elena’tje toch. Wat is er ? Ben je bang van het water ? Kom, hiernaast zijn de douches. Dan gaan we ons eerst eventjes opfrissen.”

Als we klaar zijn met douchen, aarzelt ze terug om naar het zwembad te gaan. Ze houdt haar handjes stilletjes voor haar kruis, waardoor ik al zo’n vermoeden heb wat er scheelt. Ik ga terug op haar hoogte zitten en fluister stilletjes in haar oor.
“Heb je schrik dat je terug in je broekje zal plassen ?”
Ze antwoordt enkel met een bevestigend knikje.
“Wil jij anders ook zo’n zwempampertje zoals Sarah en Sofie ? Dat houdt je plas niet tegen, maar je ziet het wel veel minder mocht het gebeuren ?”
Opnieuw krijg ik een bevestigend knikje. Het duurt dus nog enkele minuten langer vooraleer ik Inge kan gaan zoeken. Samen met de kleine spruit gaan we terug naar onze locker, neem ik een zwempamper uit het pak en gaan we even een hokje in zodat ik het gemakkelijk zonder pottenkijkers kan aandoen.
Tegen dat we klaar zijn, zijn er met gemak tien minuten verstreken maar op het moment dat we bij Inge en de tweeling komen, is alles vergeten want Elena kan het niet laten te laten zien aan haar vriendinnetjes dat ook zij een zwempampertje aan heeft.

Haar ellende is echter nog niet voorbij, want terwijl Sarah en Sofie zich als een razende zot in het water van het buitenpeuterbad gooien, staat Elena opnieuw heel bedeesd aan de waterkant. In de hoop haar over haar eerste schrik heen te helpen, stelt Inge voor samen met haar in het water te stappen. Ze neemt het meisje bij de hand en wandelt rustig het water in.
Of tenminste dat probeert ze, want op het moment dat Elena naar haar goesting te diep in het water staat, houdt ze halt en begint ze hardop te wenen. Wat Inge niet ziet, en ik gelukkig wel, is dat het wenen waarschijnlijk vooral het gevolg is van de bobbel die aan haar poep is verschenen.
Ik besef dat ik een enorme stommiteit heb begaan. Ik heb niet alleen niet aan Elena gevraagd of ze nog naar de wc moest, maar ook heb ik waarschijnlijk haar signaal verkeerd opgepikt. Ik vermoed dat de handen voor haar kruis van enkele minuten ervoor vooral wou zeggen dat ze naar de wc moest.

Onwillekeurig zit er niets anders op dan met Elena nog eens terug naar de lockers te gaan. Alleen heb ik nu geen andere keuze dan haar toch even op de verzorgingstafel te leggen zodat ik haar poep proper kan maken met vochtige doekjes. Op het moment dat ik de nieuwe zwemluier over haar poep trek, zie ik voor de eerste keer terug een glimlach in plaats van tranen.
Op weg naar buiten draag ik haar, en besef dat er waarschijnlijk iets helemaal anders ook speelt bij dit meisje.
“Elena, ben jij eigenlijk ooit al gaan zwemmen ?”
Ze schudt haar hoofd heftig.
“Ook niet met school ? Julie gaan toch af en toe zwemmen met de derde kleuterklas. Ben je nog nooit mee geweest ?”
Ook nu schudt ze haar hoofd. Ik weet dat de zwemles in de derde kleuterklas niet verplicht is. Bij sommigen speelt misschien wel een financieel argument, maar ik weet ook van de juffen dat sommige ouders vinden dat hun kinderen te klein zijn en dat ze schrik hebben dat er te weinig begeleiding meegaat om hen in het oog te houden. Blijkbaar is Elena één van degenen die dus nooit meegaat.
“Prutske toch. Niet moeilijk dat je zo bang bent. Dan stel ik voor dat Inge en ik er vandaag voor zorgen dat je geen schrik van het water meer leert hebben.

Buiten aangekomen vertel ik aan Inge wat er echt scheelt. Alsof haar moederinstinct geen inmenging meer verdraagt, neemt ze Elena van me over, en legt ze zich heel langzaam languit in het ondiepe water, met Elena op haar borst en buik geklemd.
Op het moment dat ze ligt, ligt Elena met haar benen deels in het water en haar hoofd veilig weggedoken tussen Inge haar borsten. Het water komt net hoog genoeg om haar gezicht af en toe nat te maken zonder dat ze schrik moet hebben. Die twee hebben elkaar gevonden, zoveel is duidelijk.
De tweeling heeft ondertussen al lang de korte brede buitenglijbaan ontdekt. Ondanks het feit dat ook zij nog langs geen kanten kunnen zwemmen, vertrouw ik er wel op dat zij hun plan wel weten trekken in het ondiepe water. Ik wandel naar onze handdoeken en begin drie paar zwembandjes op te blazen.

De rest van de dg verloopt heel gemoedelijk. Sarah en Sofie vinden het wel heel jammer dat Elena niet met alles kan meedoen, maar ze begrijpen wel dat Elena aan het vele water moet wennen en dat alles trager gaat.
Kort na de middag besluiten we een verschoon- en eetpauze in te lassen. De schrik bij Elena heeft plaatsgemaakt voor vrolijk spetter- en glijplezier. Op het moment dat we de drie kleuters komen halen, gaat Elena toch vlot op haar eentje naar beneden van de brede glijbaan, het ondiepe water in. We zijn uiteindelijk zelfs nog niet in het diepere water geraakt. Dat zal voor de namiddag zijn.

Het is benepen in de verzorgingsruimte, maar we doen het toch met twee om het sneller te laten verlopen. Het stomme is natuurlijk dat bij alle drie het zwempak uit moet om een nieuwe zwemluier aan te doen. Bij Elena twijfelen we eerst wel om dit te doen, totdat we zien dat ook zij een geelverkleurde luier heeft. Ze heeft geen enkel signaal gegeven dat ze moest plassen, alhoewel Inge dit echt nog wel tegen haar heeft gezegd.
Nadat ook Inge een grote boodschap heeft gedaan, vertrekken we terug naar onze plaats buiten. Ik heb in onze locker mijn portefeuille genomen, en trek nu met een behoorlijke bestelling in mijn hoofd naar het afhaalgedeelte van het zwembadrestaurant.
Een tiental minuutjes later al kom ik met een zeer goedgevulde plateau aan bij mijn vier vrouwen. Al bij de start merk ik dat Elena niet zo vertrouwd is met onze frietcultuur, want ze weet amper hoe te beginnen, terwijl onze meisjes zich vol overgave storten op hun bakje frieten. Pas als ze ziet hoe haar vriendinnetjes het aanpakken, begint ze zelf ook.
Elena wist niet wat een curryworst was, dus ik geef haar een stukje van mijn curryworst om te proeven. Zelf heeft ze kippevingers, nog dikwijls een veilige optie als de rest je niet veel zegt. Maar aan de manier waarop ze laat merken dat de curryworst haar bevalt, vermoed ik dat het de volgende keer wel eens geen kippevingers meer zullen zijn.

Na het eten vraagt Inge of het goed is dat ze nog een half uurtje blijft zitten. Ze voelt zich redelijk moe en wil gewoon kunnen genieten van de zon. Ik besluit daarom maar met de drie meisjes te gaan spelen en begin hun zwembandjes aan te doen. Niet alleen zou ik met hen ook eens dieper willen gaan, maar één paar ogen voor drie kinderen die niet kunnen zwemmen lijkt me teveel van het goede.
Sarah en Sofie kennen het ondertussen al en laten goed zien aan Elena hoe ze haar armen moet houden. Maar op het moment dat ik Elena wil ‘banden’ vraagt ze stilletjes of ze bij Inge mag blijven. Inge was niet van plan te slapen of zo, en vindt het allemaal goed. Ze spreidt haar armen en Elena is maar wat blij dat ze zich veilig in de stevige boezem van Inge kan verbergen. Ik ben er niet zeker van dat zij het wel wakker zal houden.

Met de tweeling alleen kan ik natuurlijk wel een pak meer doen. Ze zijn meer gewend aan dieper water door hun ervaring in het bad van de Efteling, maar ook kan ik hen, zeker in water, met gemak met twee te samen dragen.
Op het moment dat we beneden aankomen aan het golfslagbad is dat net opgestart. Ik manoeuvreer me tot op een plaats waar ik zelf nog wel voldoende grip heb, maar waarbij de twee dames bij een hoge golf het water in het gezicht krijgen. Ze vinden het heerlijk om zich even te laten optillen door de kracht van het water en dan terug opgevangen te worden in mijn armen.
Ook het sterkestroombad is een voltreffer. Het is alleen jammer dat ik hen nog niet kan loslaten en hen laten meedrijven. Daarvoor moet je wel al zwemervaring hebben, wat bij hen nog niet het geval is. Maar ze vinden het heerlijk dat ik hen enkel aan hun voeten vasthoud zodat ze met hun armen gespreid het gevoel krijgen mee te drijven.

Op weg naar buiten passeren we natuurlijk ook het peuterspeelbad, waar de twee meisjes met plezier even induiken, al was het maar omdat het water ervan beduidend warmer is dan de andere baden. Buiten aangekomen zien we dat Elena nog steeds hetzelfde ligt als toen we vertrekken, met als enige verschil dat haar duim in haar mond zit.
Ze kijkt gewoon naar de spelende kinderen op het kunstgras en in het buitenpeuterbad en ligt rustig te genieten, veilig op de schoot van Inge. Het rustmomentje heeft haar zichtbaar deugd gedaan, want op het moment dat ik haar oppak en vraag of wij samen de zwembaden gaan ontdekken, staan haar ogen helder en krijg ik een volmondig ja uit haar mond, niet luid, maar wel heel zelfzeker.

Met ons vijven trekken we naar binnen. Ook nu is het golfslagbad in actie en wil vooral Inge dit eens proberen. Ik ben er trouwens zeker van dat Inge met haar gestalte niet overal haar hoofd boven water kan houden als de golven op hun hoogst zijn.
De tweeling doen alsof ze dit al heel lang kennen, en leiden hun mama dieper het water in, totdat ze zelf niet meer kunnen staan en Inge niet anders kan dan het overnemen. Het is een plezier om te zien dat deze drie dames, die tot voor enkele maanden in de diepste ellende zaten, zo aan het genieten zijn.
Vooral Inge verdient dit zo hard. Zij heeft al zoveel moeten opgeven in haar leven. En niet alleen opgeven, maar ook gewoon nooit de kans gekregen het te hebben. Het is zoals ze een tijd geleden zei. Ze heeft zelfs niet de kans gekregen om voluit haar eigen seksuele ontluiking te kiezen. Het verschil met Mira en Helga bijvoorbeeld kan niet groter zijn. Die zijn met hun eenentwintig even oud, maar Inge heeft wel een tweeling van dik vijf jaar oud rondlopen.

Zelf heb ik Elena op mijn arm. Ze leunt tegen me aan, gespannen en voelbaar wat bang voor wat komen gaat. Op het moment dat ik de trap naar het diepere deel van het golfslagbad begin af te wandelen, wordt het teveel voor Elena. Ik voel mijn bekken plots warm worden, en ik zie aan haar dat zij weet dat ik weet dat ze aan het plassen is.
Een geruststellende zoen op haar voorhoofd doet haar kalmeren. Ze klemt zich wel meer en meer aan me vast naarmate we dieper gaan, maar ze blijft me betrouwvol aankijken, en ik laat haar merken dat het volledig oké is wat er gebeurt.
Op weg naar de kleedkamers vraagt Inge of het goed idee is dat we Elena als ondergoed een luier van de tweeling aandoen. Er is wind opgestoken, en zo vermijden we gênante situaties. Ik zeg haar dat ik dat een heel goed idee vindt, zeker omdat de wind op de ingesloten parking van het zwembad soms bokkesprongen kan maken. We hebben bovendien geluk, want één van de familiekamers is vrij, familiekamers waar ook standaard een verzorgingskussen ligt.
Terwijl Inge en ik ons volledig afdrogen, hebben we de drie kleuters ook hun eigen handdoek gegeven. Anders dan verwacht weet Elena hier wel meer dan raad mee. Zelfs nog eerder dan Sarah en Sofie is ze klaar. Alleen heeft ze nog hulp nodig om haar blonde haren droger te krijgen.

Om geen ongelukjes te krijgen besluit ik toch maar eerst Sarah en Sofie klaar te maken. Eén voor één leg ik hen op de verzorgingstafel, doe de zwemluier uit, verfris hun poep en intieme zone en doe hen een droge luier aan vooraleer ze aan de slag kunnen met hun kleedje.
Ondertussen zit Elena braaf te wachten naast Inge. Gebiologeerd kijkt ze naar Inge, die bezig is een incoverband in haar onderbroek te kleven. Het is het dikste gewone incoverband dat ze heeft, teken dat haar regels op punt staan door te komen. Meestal gebruikt ze voor overdag net iets dunner verband. Elena bekijkt alles heel nieuwsgierig, wat ook Inge niet is ontgaan.
“Wil je eens voelen ?”
Inge neemt haar handje vast en laat haar voelen aan het incontinentieverband.
“Zacht, hé. Dat moet ook, anders zou het helemaal niet fijn aanvoelen aan mijn poep.”
Op dat moment is het Elena haar beurt. Ik til haar op en leg haar op de verzorgingstafel. Terwijl ze Inge in het oog houdt, die haar eigen poep begint proper te maken met de Zwitsal-doekjes, maak ik ook Elena proper. Ze reageert zelfs totaal niet als ik haar even in de lucht houd, de luier onder haar schuif en hem daarna dichtkleef. Op het moment dat ze rechtstaat, legt ze alleen eventjes haar handen bovenop de luier om te voelen.

De rit naar huis begint zoals ik al halvelings had verwacht. Nog voor we de parking van het zwembad goed en wel zijn afgereden, meldt Inge dat we drie slapers hebben. Het was al merkbaar in de kleedkamer dat ze stikkapot waren. Daarom dat ik de kinderstoelen in ligstand had gezet voor we vertrokken.
De korte rit naar huis duurt echter veel langer dan voorzien door een accident dat heel de weg afsluit, en waardoor wij ook niet onmiddellijk wegraken. Pas na meer dan een uur draai ik onze straat in. Op het moment dat we uitstappen komt net de mama van Elena aangewandeld.
“Hallo. Dat is toeval. Ik was gewoon op weg naar huis. Zijn jullie net terug ?”
Inge bevestigt dit, maar ik hoor aan haar stem dat ze op haar hoede is. Ik ben dat ook natuurlijk. We beseffen allebei dat Elena eigenlijk zonder veel reden een luier aan heeft, iets wat voor ons gewoon een praktische oplossing was om haar hygiënisch thuis te krijgen. We waren gewoon van plan haar hier terug in haar onderbroek te steken, maar dat plannetje dreigt nu wat gedwarsboomd te worden.
Omdat de mama van Elena nu toch haar dochtertje zal willen zien, besluit ik het over een andere boeg te gooien. Ik doe de twee schuifdeuren open, in de hoop dat de meisjes door de frisse wind wakker worden. Door de ligstand van de stoelen kan je onmogelijk de ondertussen terug natte luiers van de tweeling negeren.

Sarah wordt snel wakker, en Inge helpt haar uit haar stoel. De mama van Elena buigt daarop via de nu vrije plaats naar haar dochtertje terwijl ik bezig ben Sofie verder te wekken. Ik heb schrik van de reactie van haar moeder, maar dan valt me op dat de luier van Elena zichtbaar verkleurd is.
“Jullie hebben haar een pamper aangedaan. Heeft zij gezegd dat zij soms nog in bed plast ?”
“Nee. Dat wisten we niet. Die luier was om een totaal andere reden. Kom even binnen. Dan kunnen we het uitleggen.”
Enkele tellen later zijn onze twee andere slapertjes klaarwakker en dragen we hen naar binnen.
“Mama, wij zijn naar het zwembad geweest.”
Ik zie aan haar gezicht dat de moeder van Elena dit maar beangstigend vindt. Iets zegt me dat ik beter water opzet voor thee.
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 26 DE EERSTE SCHOOLDAG

Dit voelt zo ongelooflijk vreemd aan. Werner, de directeur, heeft net voor me de poort geopend en we zijn nu op weg naar de klas van juf Franka. Je merkt in de school het gezellige geroezemoes van de laatste vakantiedag. Morgen staat het hier op de speelplaats van de kleuterschool vol met huilende kindjes en/of ouders.
In mijn handen heb ik twee dozen luierbroekjes en een doos billendoekjes. Ik ben blij dat ik ze nu kan afgeven, en dat dat niet morgen moet op de eerste schooldag. We schamen ons niet voor de situatie van de meisjes, maar we moeten niet vanaf dag één duidelijk maken voor heel de school wat er mis is.
“Koen, ben je eigenlijk van plan terug in het oudercomité te gaan ?”
“Ik weet het echt niet, Werner. Ik had me al aan die vraag verwacht, en heb er de afgelopen dagen ook serieus over zitten nadenken. Ik zou op zich wel willen, maar wil me ook kunnen concentreren op de situatie thuis. Ons leven gaat er vanaf morgen serieus anders uit zien, en ik wil nog wel eens zien of het allemaal wel zo goed zal lopen.”
“Bezie het maar, hé Koen. Maar helpende handen kunnen we altijd wel gebruiken, dat weet je.”

Aangekomen in de klas van Franka krijg ik van haar een dikke pakkerd. Nu kan dat gewoon nog. Morgenvroeg sta ik hier terug, en dan is het een ouder-juf-relatie, en daar hoort geen begroetingskus bij.
Juf Franka heeft er in ieder geval volle goesting voor, dat is duidelijk. En ze is maar wat blij dat ze ‘haar’ tweeling terug zal zien, ook al heeft ze die dan een paar weken terug nog gezien bij ons thuis. De tweeling heeft een natuurlijke zachtheid, een zachtheid die ze altijd met veel liefde laten merken, en dat is iets waar zeker juf Franka gevoelig voor is.
Tijdens het klaarleggen van de luiers zegt ze het nog. De tweeling kan zonder veel woorden laten merken dat iets helemaal oke is, gewoon door een knuffel of een zoen te geven. Of gewoon door een tekening te maken, of ineens op de schoot te komen zitten. Kleine gebaren die velen van die leeftijd niet meer durven, of er zich te groot voor voelen.

Volledig ingewikkeld zit ze op mijn arm, te wachten tot ik haar naar hiernaast draag om verder af te drogen. Alhoewel, volledig ingewikkeld klopt niet, want met één hand zit ze uit pure nieuwsgierigheid mijn stoppelbaard aan te raken, te voelen. Met mijn vrije hand ruim ik ondertussen het laatste op van haar badmoment.
We gaan de speelkamer binnen, die dus nog steeds ook dienst doet als verschoonkamer, en net op het moment dat ik haar op het verschoonkussen wil zetten, trekt ze haar hand terug, kijkt me vol en tegelijkertijd doodmoe aan, en plant ze heel liefdevol haar fijne lippen op de mijne.
“Zie je mij graag ?”
Zonder woorden knikt ze, wringt ook haar tweede arm uit de kaphanddoek, en omhelst me met evenveel liefde als het kusje dat ik van haar kreeg.
“Ik zie jou ook heel graag, Sarah. Ga nu maar liggen. Dan kan ik je verder afdrogen, een luier en romper aan doen en je naar boven brengen. Ik denk dat je zusje al slaapt ondertussen. Die was heel moe.”
Nog geen vijf minuten later is Sarah proper geluierd en helemaal klaar om te gaan slapen. Ze heeft zich rond mij geklemd op de trap naar boven en in de slaapkamer aangekomen, zien we inderdaad dat Sofie al diep in slaap is. Ik leg haar neer, en als vanzelf gaat haar handje richting haar fopspeen.
“Slaapwel, schattebol. Droom maar goed vannacht, van de voorbije vakantie en van de eerste schooldag morgen.”
Ditmaal ben ik het die het tutje terug uit haar mond neem en even liefdevol mijn lippen op de hare zet voor haar nachtzoen. Nog terwijl ik haar tutje terug in haar mond steek, zie ik Sarah haar ogen al toevallen. Die is dus ook vertrokken.

Terug aangekomen in de badkamer zie ik dat Inge zich ook klaarmaakt om te douchen. Ik denk dat ze eigenlijk liever in bad had gegaan, maar ze is normaal gezien aan haar laatste dag van haar regels bezig, en van de vorige keren weet ik dat ze dan niet in bad gaat. Het gedacht dat er druppels bloed in het bad terechtkomen vind ze maar een raar idee.
Ik laat haar vooral doen nu. Ze is al heel de dag pokkezenuwachtig omdat het ook voor haar morgen de eerste schooldag is. Bovendien is ze tijdens haar regels altijd al wat prikkelbaarder voor aanrakingen. Niet dat ze snel boos is, maar haar aanraken, zeker naakt, maakt haar tijdens die dagen altijd onrustig.
En wat zeker ook meespeelt is haar ongemakkelijke houding bij wat er te zien is in haar incontinentieverbanden. Inge heeft geen enkel probleem met een volgeplast verband, en durft dat ook gewoon vast te nemen. Maar op het moment dat er ook menstruatiebloed bijkomt, dan verdwijnt haar zekerheid op dat vlak.
De combinatie van het met bloed en urine doordrongen verband vindt ze maar niks. En de geur is ook niet bepaald de meest aangename geur. De typische urinegeur die gemengd wordt met de ijzerige geur van haar bloed is ook voor mij nog altijd een geurcombinatie waar ik aan moet wennen.

Daarom dat ik ook zo verrast word door haar vraag. Met enkel nog haar onderbroek aan waarin duidelijk de contouren van een vol incoverband zichtbaar zijn, komt ze voor me staan op het moment dat ze van plan is in de douche te gaan.
“Koen, zou je met mij in de douche willen gaan ? Het zou me veel deugd doen te weten dat jij me wast.”
Ik weet onmiddellijk twee zaken. Ten eerste heeft het haar al heel veel moeite gekost om dit te durven vragen. Ondanks dat we een heel fysieke relatie hebben, vraagt ze me om in één van haar fysieke zones te komen waar ik normaal gezien niet kom, namelijk haar douchemomenten. Zij geeft een deel privacy op dat dacht ik enkel voorbehouden was aan Kathy.
En ik weet ook dat ze me heel hard nodig heeft nu. Ze zegt het niet met die woorden, maar met andere. Ze heeft mij nodig om haar te sturen, te leiden. Zelfs op het moment dat haar aanraken haar dikwijls overprikkelt, vraagt ze me net dat wel te doen.
Geen haar dat er bijgevolg ook maar aan twijfelt dit te doen. Terwijl zij het bad al in stapt en het douchescherm openklapt, neem ik nog snel mijn eigen handdoeken en washand. Als laatste verwijder ik nog even het incoverband uit haar onderbroek en gooi dat in de vuilbak.
Ik wring me ook naast het douchescherm dat op de badrand steunt en terwijl de waterdruppels over mijn lichaam plenzen, geef ik die mooie, warme dame eerst een stevige knuffel, waarna ik alles uit de kast haal om haar haren en lichaam de wasbeurt te geven die zij verdient.

“Niet stoppen. Dit voelt heel fijn.”
“Is het echt ? Wat is er zo fijn ? Ik had schrik dat je het niet aangenaam zou vinden.”
“Integendeel. Het voelt juist heel aangenaam aan. Je hebt zo’n warme, zachte hand. Je mag dat meer doen. En je streelt me op de juiste manier, heel liefdevol, zonder dat er een bijbedoeling is. Of zo lijkt het toch. Het heeft iets geborgen. Trouwens hoe kom je op het idee je hand in mijn luier te schuiven en mijn poep te strelen ?”
“Gewoon, ik zag je zo liggen en was al te wakker. Ik zocht een manier om je zachtjes te wekken, en gewoon lippen op elkaar doen we al zo dikwijls. En meestal heb jij je been rond mij liggen en krijg ik dit niet te zien.”
“Je doet het in ieder geval geweldig, Inge. Ik denk dat ik nog heel lang deze luier ga aanhouden. Misschien blijf ik dan heel de tijd jouw hand in mijn luier voelen.”
“Onnozelaar. Maar je fleurt wel mijn dag op. Je beseft toch dat we er uit moeten. Eerste schooldag en werkdag, voor ons allemaal.”
Inge heeft natuurlijk helemaal gelijk. Nog terwijl haar hand nog op mijn linkerbil vanachter rust, lukt het me haar bij me te trekken en haar liefderijk een ochtendzoen te geven. Onze dag kan beginnen.

Tijdens het boterhammen smeren besef ik pas hoe ingrijpend ons leven wordt omgegooid vanaf vandaag. Inge is haar dochtertjes aan het wassen en klaarmaken, en ik smeer bo'kes voor vier personen. Als extraatje trakteer ik de meisjes met een Babybel. We gaan zeker niet elke dag iets speciaals in de boterhammendoos steken, maar op een eerste schooldag mag dat natuurlijk wel.
Inge krijgt van mij geen Babybel, alhoewel ik et natuurlijk perfect zou durven. Maar ik wil haar complexen bezorgen. Ze is al zenuwachtig genoeg dat ook zij terug naar school moet om haar middelbare diploma te halen, ook al is ze al eenentwintig. Het laatste dat ze kan gebruiken is een voorwerp dat in haar ogen dan toch vooral iets voor kinderen is.
In de plaats van een Babybel krijgt Inge van mij een smakelijke spie Oud Brugge. Laat dan nog dat ze de zwarte zijkantjes misschien verwart met Old Amsterdam, maar ik weet dat ze enorm kan genieten van zo’n stukje oude kaas.

Zelf ben ik ook één brok zenuwen, alhoewel ik dat vooral probeer te verbergen voor de meisjes. Ze zouden het veel te snel zelf overnemen, en dat zou zonde zijn van hun eerste schooldag. Ook voor mij is het natuurlijk mijn eerste werkdag sinds die bewuste zondagavond zoveel maanden terug.
En niet alleen dat. Ik blijf wel bij mijn werkgever, maar ik heb nu wel een compleet nieuwe functie, een functie die trouwens ervoor niet bestond. Maar dat heeft alles te maken met het feit dat heel ons team volledig nieuw is. Als koploper in beeldvormingstechnologie wordt er nog eens grof geld tegenaan gesmeten om medische beeldvorming te proberen toe te passen op bewegende lichamen.
Ze gaan deze keer specifiek kijken naar kinderen, en daar komt mijn opleiding als kinderergotherapeut bij kijken. De rest van het team bestaat voornamelijk uit ingenieurs, dus sowieso zal het al knap lastig zijn om me hun gelijke te voelen.
Ik ben vooral blij dat ik deze kans krijg. Ik had al wel eerder laten weten dat ik niet eeuwig mijn administratieve functie wou uitoefenen die ik tot nu had, maar vooral het contact met Sarah en Sofie heeft me doen inzien waarom ik zo graag met kinderen, en dan vooral met kleuters werk.
Het feit dat ik zo vol vertelde over hen bij het inleidend gesprek bij de bedrijfsarts in juli, zal er ook wel toe bijgedragen hebben dat ik twee weken geleden de vraag kreeg of ik wou toetreden tot dit project.

In ieder geval zal het voortaan puzzelen worden. Ik ga ze altijd ’s morgens brengen. Dat hebben we al afgesproken. En voor de rest zal het elke dag iemand anders zijn. Voorlopig werk ik nog maar halftijds, maar dit bouwt op zodat ik normaal gezien na de Kerstbreak die de fabriek altijd maakt tussen Kerst en Nieuw voltijds aan de slag ga.
Mijn moeder wil ze ook altijd gaan halen, en Inge zal ook wel haar deel doen. Alleen is het ambetant dat we nog niets van lessenrooster hebben, en dus ook nog niet kunnen zeggen wanneer zij vrij is en wanneer niet. Gelukkig heeft zij geen voltijds lessenrooster, dus ook zij zal wel dagen hebben dat ze ’s namiddags aan de schoolpoort kan staan.
En als het nodig is, dan is er nog steeds de mogelijkheid van de naschoolse opvang, hoe huiverig Inge hier ook tegenover staat. Ik heb haar al uitgelegd dat heel wat van de mensen die Kinder- en Jeugdzorg doen, de richting die zij nu heeft uitgekozen om te volgen, zelf in buitenschoolse opvang terechtkomen, maar iets in haar blokt dat af. Ik heb haar nog niet aan het verstand kunnen brengen dat degene die dat bij ons in de school doet binnen twee jaar op pensioen gaat, net op het moment dat zij hopelijk afstudeert.

Op het moment dat ik gerommel op de trap hoor, sluit ik net het laatste fruitdoosje. Snel schenk ik een tas koffie in voor Inge. Zo veel tijd heeft zij niet meer, en ik ben er zeker van dat zij nog een tas koffie zal weten waarderen.
“Hier is je koffie. Alles gelukt boven ?”
“Absoluut, alleen ben ik gewoon een zeef. Ik ben zo strontezenuwachtig dat ik constant aan het druppelen ben.”
“Dat loopt echt allemaal los, Inge. Ik ben zelf ook supernerveus voor sebiet op ’t werk, maar ook heel benieuwd naar wat het wordt. Ga je je hier thuis nog verschonen ?”
“Nee, zot, en dan ginderachter dat toch nog eens moeten doen, zeker. Nee, het verband houdt het wel tot ginder. Ik ga ginder wel even langs de wc’s.”
Samen maken we even de flessen van de meisjes klaar. We willen hen zo ver krijgen om toch redelijk snel hun ochtendfles te laten vallen, maar op een dag zoals vandaag heeft dat natuurlijk geen zin. Niet veel later zitten we met zijn vieren aan tafel, boterhammen te eten afgewisseld met ofwel een zuigfles lauwwarme groeimelk ofwel een warme dampende tas koffie.

Tijdens de rit naar school hoor ik het typische gegibber van kleuters die gespannen toeleven naar hun eerste schooldag. Het is misschien jammer dat ze niet naar het eerste leerjaar gaan, maar langs de andere kant zijn ze er echt nog niet klaar voor. En zelfs meer, want op bepaalde vlakken zou je zelfs niet zeggen dat ze klaar zijn voor de kleuterklas tout court. Niet in het minst door hun absorberende ondergoed.
Onwillekeurig moet ik terugdenken aan dat moment van dik drie maanden ervoor. Aan die ene vrijdagavond toen ik Inge een derde keer tegenkwam en ze rillend van de koorts haar meisjes kwam afhalen van school, eigenlijk niet van plan terug te keren naar huis maar verder door te wandelen richting het spoor.
Ik ken haar ondertussen goed genoeg om te beseffen dat ze echt meende wat ze toen van plan was. Gewoon het besef dat een stom toeval ons toen heeft samengebracht komt nu pas goed en wel bij mij binnen, een toeval dat voor drie mensen waarschijnlijk het verschil heeft uitgemaakt tussen leven en dood. Ik ben zo dankbaar dat ik dat gegibber nu mag horen. Het zou me niks verbazen als ik sebiet bij het afscheid nemen aan de klasdeur zelf ook een traantje ga wegpinken.
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 27 FULL HOUSE

Ik ben zo blij dat ik thuis ben. Ik werk dan wel maar halftijds en op vrijdag ben ik normaal gezien vrij, maar deze twee vrijdagnamiddagen waren eigenlijk echt wel nodig. Maar drie uren brainwashing met allemaal Engelse termen en uitdrukkingen zijn echt wel heavy. Ik heb het echter nodig. Er wordt door onze ingenieurs in ons team veel Engels gesproken, en al hetgeen we opleveren zal ook allemaal in het Engels opgeleverd moeten worden, alhoewel we in sé een door en door Vlaams bedrijf zijn.
Maar nu ben ik eindelijk thuis en heb ik weekend. Het voelt zo ongelooflijk raar te weten dat er thuis drie vrouwen op mij aan het wachten zijn. Ze zijn totaal niet aan me verwant, maar toch hebben we besloten als één gezin door het leven te gaan. En ik kijk er zelf ook echt naar uit hen in mijn armen te nemen en hen een dikke welkomstkus te geven.

Als ik de deur naar de woonkamer inga en me omdraai richting de eettafel zie ik ze allemaal zitten. Inge is volop al bezig patatten aan het schillen, en de tweeling is volop in de weer met kleurpotloden. Alleen, totaal onverwacht zie ik nog een derde pruts aan de tafel in de weer met kleurpotloden, een beetje weggedoken achter Inge.
Eén voor één buig ik me naar hen toe en begroet hen met een dikke zoen op de lippen. Bij Elena aangekomen buig ik me ook naar haar, en ben ik natuurlijk niet van plan haar op de mond te zoenen. Terwijl ik richting haar kaak ga met mijn lippen, besluit zij voor ik het door heb dat een zoen op de mond wel kan, en draait zij toch haar hoofd.
Het resultaat is een zoen half op de mond, half op de kaak. Ik geef haar een dikke knuffel, maar vind het toch maar een bevreemdend gevoel. Bij momenten is ze heel gereserveerd, dus ik had nooit verwacht dat zij dit bij mij zou doen. Het geeft natuurlijk ook wel ergens mee hoe hard zij ons vertrouwt, en dat is natuurlijk ook een fijn gevoel.

Ik neem een glas water en zet me op de kop van de tafel naast Inge.
“Vertel eens ? Hoe komt het dat Elena hier is ? Blijft ze ook mee eten ?”
“Haar ouders moesten het kot van hun één van hun zonen gaan inrichten. Ze zou normaal gezien mee gegaan zijn naar Leuven, maar ik heb zelf voorgesteld dat ik haar mee naar hier zou nemen. Hier gaat ze meer geniet hebben dan mee te gaan naar Leuven, waar ze eigenlijk niks kan doen.”
“Dus ik neem aan dat ze hier blijft eten. Wanneer komen ze haar dan ophalen ?”
“Gewoon, morgenavond, zoals anders. Ze blijft dus niet alleen mee eten, maar ook slapen.”
“Hoe slapen ? En weet zij dat wij vanavond zelf babysitters hebben ?”
“Ja. Zij weet het, en haar mama weet het. Die vond dat geen probleem.”
“En waar ga jij haar te slapen leggen ? Of ben je vergeten dat ons logeerbed al twee slapers telt vannacht. Ik vind het al rottig genoeg dat Helga en Mira in dat eenpersoonsbed moeten liggen.”

“Ik ging er eigenlijk vanuit dat Elena gewoon tussen de tweeling zou liggen.”
“Allée Inge, hoe gaat dat nu. Dat zijn twee peuterbedden die tegen elkaar staan. In het midden zijn daar de twee houten zijkanten, geen matras. En we hebben ook niet direct iets om die reling op te vullen op een manier dat het comfortabel ligt.”
“Oei. Een luchtmatras dan ?”
“Dat hebben we niet. We zijn er nooit toe gekomen te gaan kamperen, en Robbe zou pas een luchtmatras krijgen als hij de eerste keer op kamp zou gaan.”
“Hebben we dan niets anders van bedden hier in huis waar zij op kan liggen. Kussens misschien ?”
“Ik moet toegeven dat er wel nog iets staat, en zij zou er denk ik nog wel vlot inpassen, maar of ze dat fijn gaat vinden is een andere kwestie.”
“Hoe bedoel je ?”
“Het babybedje van ons Janne staat nog in de berging. Zij sliep nog maar sinds begin dit jaar in haar grotere bed. Het babybedje was nog niet verkocht omdat we er nog niet uit waren of er nog een derde zou komen of niet. Beddengoed van dat bedje ligt nog in de kast in hun slaapkamer.”

Ik besluit maar ineens het bedje uit de berging te halen en terug in elkaar te steken. Veel keuze hebben we niet. Nog terwijl ik bezig ben, hoor ik Inge naar boven komen met de meisjes.
“Ik wil hen laten zien hoe we het gaan oplossen.”
Met een dubbel gevoel kijk ik naar Elena. Ze is dan wel een pak kleiner dan de meisjes, maar ze zijn op enkele weken na wel even oud. Een kind van bijna zes jaar oud hoort niet in een babybedje te slapen.
“Heeft mama mijn bed meegegeven ?”
Stomverbaasd kijk ik naar Elena.
“Nee, schat. Slaap jij thuis in hetzelfde bed ?”
Elena knikt alleen maar heftig.
“En slaap jij thuis met een donsdeken, of heb jij nog een slaapzakje aan zoals Sarah en Sofie hebben.”
Elena wijst enkel met haar vinger naar de trappelzakken die over de houten reling van het bed van de meisjes hangen.”
“Dan ga ik ineens eens kijken of wij voor jou nog een slaapzak hebben.”
Ik trek de onderste lade open van wat vroeger de kast van ons Janne was, en neem daar naast propere lakentjes voor het babybed ook ineens de slaapzak uit die ons Janne in de school gebruikte. Ik laat Elena er in stappen, maar ik hoef hem zelfs niet dicht te doen om te weten dat hij nog heel goed past. De tweeling hebben een aangepaste maat trappelzakken, maar dat is dus bij Elena niet nodig.

Elena besluit bij mij te blijven en te kijken hoe haar bedje verder in elkaar wordt gestoken en opgedekt. Ik ben enorm opgelucht dat het slaapprobleem zo goed uitdraait. Zelfs meer, want doordat het bedje van ons Janne blijkbaar knal hetzelfde bedje is als waar zij nog altijd in slaapt, zal voor haar de herkenbaarheid groter zijn, en zal ze waarschijnlijk beter slapen.
Even later ben ik uiteindelijk klaar en kunnen we naar beneden. Elena had zich op de grond gezet, en met dat ze nu rechtkomt, merk ik druppeltjes op de grond op de plaats waar haar poep was.
“Elena, schat, mag ik eens even naar je broekje kijken, alsjeblief ?”
Nog voor ik eigenlijk haar antwoord afwacht, til ik haar kleedje langs achter een beetje op en merk onmiddellijk de natte onderbroek.
“Je broekje is nat geworden, meid. We gaan eerst even in de kamer hieronder je poep wat proper maken en iets anders aandoen. Met die natte onderbroek kan je niet blijven rondlopen.”
In de verzorgingskamer leg ik haar zonder er veel woorden aan vuil te maken even op het verzorgingskussen zodat ik haar poep wat kan opfrissen met vochtige doekjes. Het verschil met de meisjes is wel goed merkbaar. Eigenlijk past zij nog redelijk goed op één kussen als ze haar benen optrekt. De tweeling heeft de twee kussens die achter elkaar liggen echt nodig.
Ook geef ik haar weinig inspraak in wat ze aankrijgt. Ik zou perfect een onderbroek van de tweeling of misschien zelfs nog van ons Janne kunnen pakken, maar ik wil het vooral onze babysitters niet aandoen hen op te zadelen met een eventuele opkuis van haar ongelukjes. Ik neem een luierbroekje van de tweeling en doe dat bij haar aan.
De reactie van Elena blijft volledig uit. Of eigenlijk niet, want op het moment dat ik ze rechtop zet om haar van de verzorgingstafel te kunnen pakken, tilt ze zelf even haar kleedje op en voelt met volle handen aan de buitenkant van haar luierbroekje.

Beneden aangekomen krijg ik al meteen de vraag voorgeschoteld om even naar de winkel te gaan. In haar enthousiasme om Elena mee in huis te nemen is Inge glad vergeten boodschappen te doen. Er zit dus voor mij niets anders op dan nog even langs het Kruidvat te gaan. Snel overlopen we even het boodschappenlijstje.
“Meisjes, heeft er iemand zin om mee naar het Kruidvat te gaan ?”
Ik verwacht niet echt veel reactie, maar het tegendeel is waar, want Elena roept behoorlijk enthousiast “IK !”. Als ze merkt dat geen van haar vriendinnetjes ook maar reageren, zie ik haar enthousiasme omslaan in trillende lipjes. Dit was iets waar ze duidelijk geen rekening mee had gehouden.
Snel zet ik me naast Elena, en leg mijn hand in haar zij.
“Elena, van mij mag je altijd mee. Zullen we anders gewoon met ons tweetjes gaan ?”
Een laatste bevestiging dat het echt oké is dat zij alleen met mij meegaat, trekt haar over de streep. Snel pak ik in de gang haar schoentjes en begin die aan te doen. Alhoewel ze dit eigenlijk perfect zelf kan, laat ze het nu gewillig gebeuren. En enkele minuten later zit ze achterop mijn fiets in het kinderstoeltje. Alleen moesten de riemen even bijgesteld worden op haar beduidende kleinere gestalte.

In de winkel zelf laat ik haar zoeken naar wat we nodig hebben. Ik merk dat ze toch eigenlijk redelijk veel producten herkent. Niet zozeer de merken, maar op mijn vraag om naar de shampoos te gaan, zit ze van de eerste keer juist. Net zoals dat bij de deodoranten gebeurt.
Als laatste komt de baby-afdeling aan de beurt. We hebben zeker vochtige doekjes nodig. Normaal koop ik die in het groot, maar om de één of andere reden is ons dat ontgaan, en we zijn aan het allerlaatste pakje bezig. Eéntje reserve is dus nodig. Ook andere Zwitsal-producten staan op het lijstje. Enkele van die producten worden bovendien ook door Inge gebruikt en gaan er soms snel door.

Eigenlijk zijn we na de Zwitsal-serie rond, maar nu we hier zijn, profiteer ik ervan om het aanpalende rek te bekijken. De meisjes zijn bijna toe aan nieuwe fopspenen. Lang gaat het niet meer duren of er gaan gaatjes in komen. Als ik voor het rek sta met de fopspenen, staat Elena naast me aandachtig mee te kijken.
“Welke vind jij het plezantste ? Of de mooiste ? Welke zou jij nemen ?”
Met dat ik de vraag stel, kijkt ze nog aandachtiger. Ik laat haar zien welke fopspenen tot de juiste maat behoren, en al snel duidt ze drie fopspenen aan.
“Drie ?”
“Dat is de plezantste, dat vind ik de mooiste en die neem ik.”
Ze heeft mijn vraag wat te letterlijk opgevat blijkbaar.
“Maar Elena, jij hebt toch geen fopspeen meer. Trouwens, Sarah en Sofie gaan er hopelijk snel ook terug mee stoppen. Welke gaan we nemen ? Die eerste twee ?”
“Die, die en die !”
De stelligheid die ze heeft, verbaast me enorm. Vooral ook omdat ik ondertussen met zekerheid weet dat ze al drie jaar geen fopspeen meer heeft. Ik weet niet goed waarom ik het doe, maar ik besluit toch maar de drie fopspenen mee in het mandje te leggen.

Bij het naar de kassa gaan passeren we eerst de luiers. Snel bedenk ik me iets en neem van de grootste maat Pampers die ze hebben zowel een pak luiers als een pak luierbroekjes. Met een overvolle winkelmand staan we even later aan te schuiven bij de kassa.
Als we even later bij mijn fiets staan, besef ik dat ik misschien wat overmoedig ben geweest, want ik moet al snel besluiten dat niet alles in mijn fietszak geraakt. Ik zie maar één oplossing.
“Elena, ik krijg niet alles in mijn fietszak. Zie jij het zitten om jouw Pampers zelf te dragen tot we thuis zijn. Het pak niet laten vallen, hé ?”
Ik geef haar het pak luiers en ze klemt het goed bij zich. Ik heb er vertrouwen in dat we op die manier vlotjes gaan thuis geraken.

Ik maak Elena pas los als de garagepoort al bijna terug gesloten is en ik mijn fiets al terug op de juiste positie heb staan in de garage. Ze heeft nog steeds het pak luiers goed tegen zich geklemd en nogal logisch feliciteer ik haar dat ze zo goed haar pak luiers heeft vastgehouden op weg naar huis.
Met dat we in de hal staan horen we al onmiddellijk dat onze twee Nederlandse dames zijn toegekomen. Ik laat Elena, nog steeds met haar pak tegen zich aan geklemd trouwens, voor me uit de woonkamer in stappen. Maar ze blijft redelijk abrupt staan omdat Helga met haar enthousiaste stem haar toespreekt.
“Nou goeiedag. Wie we daar hebben ? Dag kleine meid. Jij moet Elena zijn. Ik ben Helga en deze mooie blonde dame naast mij is Mira. Dat lijken me leuke Pampers dat je daar bij hebt. Zal ik ze even overnemen ?”
Elena weet totaal niet wat te beginnen, maar Helga is al naar haar toegekomen en heeft haar hand vastgenomen. Samen gaan ze verder naar de keuken, waar Inge en Mira bezig zijn de laatste hand leggen aan het avondeten.
“Dag Elena. Ik ben Mira. Ik heb gehoord dat jij hier ook blijft slapen vannacht. Dan gaan we er een fijne avond van maken, hé ? Vijf dames bij elkaar. Zullen wij anders nog eventjes de luiers al ineens boven gaan leggen. Kom maar.”

Even later zijn we met ons drieën in de badkamer en speelkamer bezig het gekochte gerief aan het wegsteken. De pakken luiers die ik voor Elena heb voorzien, wetende dat dit logeerpartijtje gegarandeerd herhaling zal krijgen, komen ook onderaan de verzorgingstafel te liggen.
De nieuwe fopspenen leg ik op het schapje naast de verzorgingstafel, iets wat Mira niet ontgaat.
“Slapen ze er nog altijd mee ?”
“Ja, en diegenen die ze nu hebben zijn eigenlijk versleten. Daarom dat ik er nieuwe heb genomen. Ik geloof niet dat het al voor morgen zal zijn dat de meisjes terug zonder tutje kunnen.”
“Nou, het zijn er wel leuke hoor. Goeie keuze.”
“Elena heeft ze gekozen.”
”Nou Elena, dat heb jij heel goed gekozen. Flink hoor. Mogen we ze anders vanavond al geven ?”
“Misschien nog niet eens zo’n slecht idee. Voor die andere echt kapot gaan en ze eventueel stukjes inslikken.”
“Weet je, Koen, ik ga toch nog even plassen. Ik zal ze wel ineens in het warme water zetten en goed proper maken. Dan moet jij dat al niet meer doen.”

Tijdens de maaltijd valt het pas echt op dat we met meerdere in huis zijn. We hebben de tweeling en Elena elk op een kop van de tafel gezet, zodat wij met ons vieren net iets meer plaats hebben.
Ik had op voorhand wel wat schrik of de kleuters hun aandacht wel bij het eten zouden kunnen houden, maar dat is gelukkig geen probleem. Vooral Elena eet heel rustig en smakelijk door, alhoewel we wel haar worst even in stukjes hebben moeten snijden. Dat zag ze niet goed zitten.
Ook wij zeggen eigenlijk weinig tegen elkaar. Ik pols bij Mira en Helga wel naar hun plannen voor de komende maanden. Als actrices in spe staan ze regelmatig op de planken, maar blijkbaar zitten ze de komende maanden tot aan de kerstvakantie vooral vast aan schoolprojecten en projecten voor scholen.
“Het voordeel is natuurlijk wel dat onze avonden voorlopig nog vrij leeg zijn. Maar we gaan natuurlijk wel voor school moeten bezig zijn. Maar komen babysitten, dat gaat er altijd wel in. Zeker als dit schatje ook af en toe er bij is.”
Met haar wijsvinger glijdt Helga langzaam van Elena haar voorhoofd naar beneden naar het puntje van haar neus. Het kriebelend effect doet haar hoofd wat wiebelen, maar we hebben allemaal gezien dat de opmerking van Helga is binnengekomen, want gelijktijdig zien we haar hoofdje rood worden en haar ogen twinkelen. Nog meer dan me in de winkel al duidelijk was, ben ik er nu rotsvast van overtuigd dat Elena nog dikwijls hier zal slapen.
Veel tijd om te dromen krijg ik niet, want Inge geeft me een kneep in mijn arm en wijst naar de klok. We moeten dringend vertrekken. Helga en Mira verzekeren ons dat ze alles onder controle hebben. Zelfs de tafel mogen we niet meer afruimen.

Op het moment dat ik de voordeur open doe, zie ik een zwak schijnsel onder de deur naar de woonkamer. Heel stilletjes doen we de voordeur dicht en op slot. In het schemerdonker fluister ik tegen Inge.
“Volgens mij is er nog iemand wakker.”
“Nu nog ? Waarom denk je dit ?”
“Ik zie licht.”
Met dat we de woonkamer binnen komen, kijkt Helga op vanachter haar boek. Op het boek is een klein leeslampje vastgemaakt, wat het zwakke licht verklaart. Ook Helga fluistert, alhoewel dat eigenlijk niet nodig is als je gewoon zacht tegen elkaar praat. Ook dat hoor je boven eigenlijk niet.
“Hoe was het concert ?”
“Goed, echt bangelijk goed. En ik heb ontdekt dat Koen behoorlijk veel van zijn nummers van buiten kent. Dat wist ik helemaal niet.”
“Kan hij zingen ?”
“Goed genoeg. Maar ik zie dat jij nog wakker bent. Hoe is het geweest ?”
“Heerlijk gewoon. Die drie meiden zijn echt om op te eten, hoor. Alleen heeft Elena me wat aangedaan. Dat is ook de reden dat ik hier zit. Ik kan de slaap niet vatten.”
“Heeft ze je pijn gedaan ?”
“Nee helemaal niet, Koen. Totaal niet. Alleen, ze heeft iets bij mij in gang gezet toen ik haar haar fles gaf.”
“Haar fles ?”
“Ja hoor, zoals de meisjes. Ik vroeg haar of zij ook nog een fles dronk ‘s avonds, en ze knikte. Ze kwam spontaan op mij zitten, en in no time was ik haar de fles aan het geven. En toen. Ja, toen heeft ze me goed liggen gehad. Ik kan het beter uitleggen als ik je de foto laat zien die Mira heeft genomen.”

Op de foto zien we Elena diep weggedoken in Helga’s schoot liggen terwijl die haar een fles melk geeft. Ik voel bij mezelf vooral even ronduit paniek, want dit krijg ik niet uitgelegd aan haar moeder, maar dat zijn zorgen voor morgen.
Wat vooral opvalt aan de foto is de hand van Elena. Je kan niet anders dan besluiten dat zij één van de borsten van Helga vast heeft. Als ik opkijk naar Helga, besef ik dat dat is waar het om draait.
“Heeft ze dat de hele tijd gedaan ?”
“Eigenlijk wel. De eerste keer dat ze het deed, schrok ik me natuurlijk kapot, en heb ik haar handje weggeduwd. Maar ook na een tweede keer stopte ze niet en heb ik het opgegeven. Dat was ook het moment dat Mira deze foto nam.
Ik heb het maar gelaten omdat ik ook wel voelde dat het iets anders was dat haar dat deed doen. En ik kan niet anders zeggen dan dat ze door dat te doen mijn moedergevoelens heeft ontwaakt. Ik besef door Elena dat ik dolgraag mama zou willen zijn. Gewoon, een kindje de borst geven lijkt me zo zalig en haar of hem op mij laten liggen, weten dat dat wezentje uit jou komt. Dat moet gewoon heerlijk zijn.”

Ik weet even niet goed hoe te reageren op de ontboezeming van Helga. Gelukkig is Inge wel genoeg helder van geest. Ze zet zich naast Helga, neemt haar vast, en feliciteert haar met het gevoel, maar zegt daarna ook dat ze dit gevoel moet blijven vasthouden totdat zowel zij als Mira er klaar voor zijn, en dat ze nog veel te jong is om aan kinderen te beginnen.
Dat ze zelf al een tweeling van bijna zes jaar heeft rondlopen verzwijgt ze natuurlijk, maar ik herken wel degelijk de verborgen boodschap en ik vermoed dat ook Helga weet wat ze eigenlijk wil zeggen.

“Helga, toch even een vraagje. Heeft zij zelf gevraagd achter een fles, of hebben jullie dat gevraagd ?”
“Wij hebben dat gedaan. Ze was heel nieuwsgierig aan het volgen in de keuken toen we de flessen klaarmaakten, en toen vroeg Mira aan mij of ze twee of drie flessen moest klaarmaken. En dus heb ik aan Elena gevraagd of zij ook nog dronk ’s avonds.”
“Heb je gevraagd of ze nog dronk, of dat ze nog een zuigfles dronk ?”
“Het eerste denk ik.”
Met dat ik dat hoor, begraaf ik mijn gezicht in mijn handen. Ik had beter gezegd dat Elena eigenlijk geen nee durft zeggen tegenover volwassenen, en dat je dus je vragen moet proberen anders te stellen.
“Daar was ik al bang voor. Elena zal eigenlijk nooit voor zichzelf opkomen. Ik vermoed dat ze al lang geen zuigfles meer krijgt. Hooguit gewoon een glas melk of water of zo voor ze gaat slapen.”
“Oei, dat wisten we niet. Dus ze slaapt ook niet met een fopspeen ?”
Een tweede keer verdwijnt mijn gezicht in mijn handen. Helga weet natuurlijk nu ook hoe laat het is.
“Mira vroeg gewoon welk haar tutje was, en zij heeft die met dat roze bloemetje aangeduid.”
Ik besef dat het nu toch te laat is om de klok terug te draaien en ik laat een diepe zucht.
“Helga, trek het je niet aan. Alles is gewoon zo onverwachts gebeurd vandaag. Op een ander moment hadden we wat meer uitleg kunnen geven over Elena, maar dat ging vanavond niet en jullie hebben er het beste van gemaakt. Jullie zijn en blijven schatten van mensen.”
“Dank je Koen. En mocht het je een geruststelling zijn, Elena heeft ons allebei een dikke kus gegeven toen ze ging slapen. Ze leek oprecht gelukkig.”

Een kleine tien minuutjes later staan Inge en ik boven aan onze slaapkamer. We moeten allebei onze luier nog aan doen, maar ik stel voor dat ik toch even langsga in de kamer van de meisjes. Ik doe snel even mijn sokken terug aan die al in de wasmand in de badkamer lagen, en sluip naar boven.
Binnen is het schemerdonker, met een beetje lichtinval van buiten. Ze hebben de rolluik blijkbaar niet naar beneden gedaan. Het weinige licht laat me wel toe om te zien wat de situatie is.
De tweeling ligt zoals zo dikwijls half schuin in hun bedden, met hun hoofdjes zo goed als tegen elkaar. Hun nieuwe glow-in-the-darkfopspenen lichten nog steeds deels op. Tegen morgenvroeg is dat effect normaal gezien verdwenen.
Bij Elena moet ik iets meer moeite doen. Zij ligt met haar lichaam wat lager dan de meisjes, en door de positie van haar bedje en het feit dat er houten tralietjes zijn, heb ik het lastiger om te zien of zij goed slaapt. Maar al snel merk ik dat ook zij gewoon goed ligt te slapen. Ze heeft de twee knuffeldoekjes in de vorm van een hondje gekregen als knuffel, zo van die knuffels waar je ook een fopspeen aan kan hangen. De knuffels houdt ze dicht tegen haar gezicht, maar ook met die knuffels kan ik duidelijk zien dat ook zij haar nieuwe tutje nog steeds in haar mond heeft.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
:)Prachtige wending weer, benieuwd hoe de ouders van Elena op de fles en, de fopspeen gaan reageren.:):)
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 28 EEN WANHOPIG AFSCHEID

“Papa, ze is er. Papa, kom je ? PAAAPAAA !”
Sofie heeft me denk ik niet horen aankomen, maar ze heeft nog maar net haar mond toegedaan als ik de woonkamer binnenkomen. Ik zet me aan de laptop, en Sarah en Sofie kruifelen elk op een been zodat ook zij kunnen meevolgen.
“Dag Kathy. Alles in orde ? Je ziet er maar afgepeigerd uit.”
“Dag Koen. Heel blij dat ik je zie. En ook blij dat ik de meisjes zie. Is hun haar nu niet al een pak langer ? Hun staartjes zijn in ieder geval supergeslaagd. Heel schattig. Heeft Inge dat gedaan ?”
“Nee, de mama van Elena heeft dat gedaan. Ik wist dat niet, maar ze is blijkbaar kapster in het Shopping Center van Wijnegem. Ze had het zelf voorgesteld om eens een verwendagje te doen in de klas van de meisjes. Een heel aantal meisjes gingen met mooi opgemaakt haar naar huis.”
‘Plezant. Ongelooflijk toch wat ze tegenwoordig allemaal in de scholen doen. Ik denk niet dat ik dat ooit heb meegemaakt. En jullie twee, ik denk dat jullie gegroeid zijn. Een paar maand geleden kwamen jullie volgens mij nog niet zo hoog bij jullie papa.”
“Ze zijn inderdaad gegroeid. We hebben pas nog nieuwe kleren moeten gaan kopen. Het enige lastige is om goede aangepaste luierkleding te vinden. Ze zijn nu echt wel uit de grootste maat rompers. We zijn nu volledig afhankelijk van de speciaalzaken.”

Op dat moment zie ik achter Kathy beweging en schuift haar vriendin even mee aan.
“Hello you three. How are you ? My name is Naomi. I suppose you are Koen. And who’s Sarah and who is Sofie ?”
Ik herstel gelukkig snel van mijn eerste verrassing. Toen Kathy dik vier maand geleden vertelde dat zij na haar stage zou logeren bij een goeie vriendin, ging ik er eigenlijk van uit dat dat ook een Nederlandse was, maar de tongval is duidelijk Noord-Amerikaans.
De meisjes hebben natuurlijk niet veel begrepen van wat Naomi heeft gezegd, en snel vertaal ik alles naar het Nederlands. Sofie is het snelst op haar gemak en zegt dat zij Sofie is, en haar zus Sarah.
“You look gorgeous, you two. Your ponytails are so cute. You did this ?”
Ik vind het wel ergens flatterend dat ze denkt dat ik dit heb gedaan, maar ik moet haar teleurstellen en zeg dat een moeder van een vriendin van de meisjes dit heeft gedaan.
De ontmoeting met Naomi is echter maar van korte duur, want na een typisch Noord-Amerikaanse hartelijke goeiedag hoor ik haar tegen Kathy zeggen dat ze verder gaat inpakken. Voor ze uit beeld verdwijnt, zie ik alleen haar hand nog even langs Kathy’s rug glijden.

“Wat staat er bij jullie eigenlijk op het programma, Kathy ? Daar heb je het de voorbije weken eigenlijk nog niet over gehad ?”
“Wij gaan met de trein eerst het binnenland in en trekken dan verder naar het noorden. Naomi heeft contacten met enkele trekkersbewegingen en we gaan een trektocht maken die ons langs enkele Inuit-gemeenschappen gaat leiden. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niks op mijn gemak ben. De winter is daar al begonnen, en je merkt het korten van de dagen hier ook goed. Het kan er al vlotjes vijftien-twintig graden onder nul gaan.”
“Wow. Spannend. Hoe lang gaan jullie juist weg zijn ?”
“Wij vertrekken zo direct naar het station, en pakken dan de trein voor meerdere dagen. En de trektocht zelf gaat vier weken duren. Vier weken zonder gsm of iets, het zal varen. We hebben een satelliettelefoon bij. Dat is blijkbaar hetgene dat ginderachter nog altijd beter werkt. En meestal zijn we met lokale gidsen op stap. Alleen de trektocht heen en terug tussen het laatste station en de eerste dorpsgemeenschap zijn we met twee.”
“Is dat gevaarlijk ?”
“Ja en neen. Een wapen is verplicht als je daar gaat trekken, en we kunnen allebei met wapens omgaan. We kunnen overvallen worden door nozems die denken dat we onschuldig zijn. En er zijn beren natuurlijk, die wel een echt gevaar vormen. Maar ik heb vooral schrik van de kou, maar Naomi zegt dat we maar dicht tegen elkaar moeten liggen.”
“En dat zie jij wel zitten ?”
“Koen, jaloerse bok. Ik heb ze doodgraag, net zoals ik jullie graag heb. Ik vind haar gezelschap heel fijn, dus ja, ik vlei me graag heel dicht tegen haar, ja.”
“Profiteer er dan maar van. En ik zeg het, je ziet er afgepeigerd uit. Die weken verlof gaan je goed doen.”
“Dank je. Ik heb de voorbije dagen non stop bezig geweest mijn stageverslag te schrijven. Ik ben niet buiten geweest of niks, en amper geslapen. Daarom dat ik zo moe ben. Ik denk dat ik geen moeite ga hebben om op de trein te slapen.”


Ik voel de meisjes stilletjesaan bewegen, en besef dat ons gesprek hen waarschijnlijk niet zo boeit. Ik stel voor dat ze nog wat gaan spelen vooraleer ik ze in bed ga leggen.
“Zeggen jullie nog dag tegen Kathy ? Zij gaat nu op reis gaan, dus we gaan haar een heel lange tijd niet zien.”
De kushandjes vliegen over en weer, en met veel gezwaai vertrekken de meisjes. Terwijl ze bezig waren te zwaaien naar het scherm, heb ik er van geprofiteerd om tegen even hun luiers te checken. Zeker bij Sofie is de luier al goed gevuld. Het is ook al wat later geworden dan gewoonlijk, dus de verschoning sebiet voor het slapengaan zal niks te vroeg komen.
Na het checken of de meisjes de deur wel goed hebben dichtgedaan kijk ik terug op naar het scherm en zie dat Kathy een traantje wegpinkt. Ze ziet mijn verbazing ook wel.
“Koen, wil je weten dat jullie gek genoeg de enigen zijn met wie ik buiten mijn familie regelmatig contact heb. Gewoon de meisjes, jou en Inge zien heeft mij de voorbije maanden altijd energie gegeven. Het doet zo’n deugd te zien dat het goed met jullie gaat. Ik zal zo blij zijn dat ik jullie terug in het echt ga zien.”

“Koen, hoe gaat het nu eigenlijk met de meisjes ? Zijn ze nog altijd mentaal zo jong, of begint er schot in de zaak te komen ?”
“Er begint schot in de zaak te komen, toch vooral op school. Hier thuis is het nog als altijd eigenlijk, maar de juf vertelde ons dat het contact tussen de tweeling en de rest van de klas veel beter is. Ook hun zindelijkheid is de goede kant aan het opgaan. Na de herfstvakantie gaan ze de luiers in de voormiddag achterwege laten.”
“Geen schrik voor ongelukjes ?”
“Jawel, maar daar zijn ze op voorbereid. Trouwens, Elena heeft toch ook nog minstens één keer per week prijs, dus niks nieuws.”
“Die draagt geen luiers ?”
“Niet officieel, nee. Maar ik weet dat Franka dat wel soms durft doen. Als ze met de klas een wandeling bijvoorbeeld gaan maken, dan doet ze Elena soms een luierbroekje van de tweeling aan.”
“Zonder dat de rest dat ziet ? En zonder medeweten van de ouders ?”
“Elena is de enige die bij de tweeling mag blijven bij hun verschoning, dus het gebeurt op dat moment. De rest van de klas heeft dat volgens mij gewoon niet genoeg door. En dat gaat volgens mij zonder medeweten van de ouders zijn. Elena is niet het meisje dat zoiets rap vertelt.”

“Hebben jullie trouwens al vertelt aan haar ouders hoe het bij jullie thuis zit ? Heeft ze de voorbije keer ook met dat tutje geslapen ?”
“Ja. Het was het eerste wat ze pakte toen ik haar in haar bedje legde, nog voor haar knuffels. Toen ik haar zaterdagmorgen vroeg of ik het aan haar mama mocht zeggen, schudde ze heftig van neen.”
“Ik zou er toch maar mee oppassen, Koen. Haar gewoon altijd in de luiers laten en haar als baby behandelen, ik weet niet of ik daar als ouder zo blij met zijn mocht dat met mijn kind gebeuren. Ook al laat zij zich zelf daar volledig in gaan.”
“Ik geef je gelijk, Kathy. We zitten er echt mee in de knoei. Maar ik ben er vrij zeker van dat haar moeder wel iets vermoedt, en tegelijkertijd er mee akkoord gaat. Zaterdag toen ze haar kwamen ophalen, zei ze dat Elena zich zo goed bij ons voelt, dat ze echt kind mag zijn bij ons.”
“Ja, oké, dat kan je inderdaad wel als een stevige hint zien. Maar toch zou ik het tegen haar zeggen.”
“Tegen haar, wel, ja. Elena’s vader staat daar totaal niet voor open. Hij wil ze zo groot mogelijk hebben. Bij wijze van spreken letterlijk zelfs.”


“Koen, nog altijd niks van Inge gehoord.”
We zijn nu toch al dik drie kwartier aan het praten en plots merk ik een omslag in Kathy haar stem. Je merkt duidelijk dat ze in paniek komt.
“Nee, ze ging laten weten wanneer ze op school kon vertrekken, maar ik heb nog niks gekregen. Die stagebespreking duurt blijkbaar veel langer dan gepland.”
“Het wordt echt laat. Ik had haar zo graag nog gesproken voor we weggaan. Ik weet niet of mijn gsm een sterk genoeg signaal gaat geven onderweg. Ik mis haar, haar stem, gewoon haar even zien.”
Op een ander moment zou het bijna lachwekkend zijn hoe snel iemands stemming zo snel kan omslaan. Ik vermoed dat ze heeft gezien hoe laat het is, en inderdaad in paniek is nu omdat ze Inge niet meer gaat zien.
“Wanneer gaan jullie vertrekken ?”
“Naomi heeft de taxi al gebeld. Die zal hier wel over enkele minuten staan.”
Ik zie de tranen nu volop stromen bij Kathy. Het was inderdaad totaal niet voorzien dat Inge niet naar huis zou komen. In de loop van de namiddag stuurde ze dat ze na de lessen nog stagebespreking had en geen idee hoe lang dit ging duren. Hoe hard ik haar ook wil helpen, ik besef dat ik nu bitter weinig kan doen voor het verdriet van Kathy.
We zitten nog enkele minuten zwijgzaam naar het scherm te kijken. Uiteindelijk beseft Kathy dat er geen weg terug is, en dat ze moet afsluiten.
“Koen, geef Inge een hele dikke zoen van me, en zeg haar dat ik heel veel van haar hou.”
Met een klein zwaaitje van haar hand verdwijnt Kathy uit beeld.


Het gesprek met Kathy heeft nog veel langer geduurd dan gepland. Normaal gezien spreekt vooral Inge met haar, en ben ik op de achtergrond aanwezig, en pik aan wanneer nodig, of verdwijn net weer als ik doorheb dat de twee dames meer privé willen spreken.
Ik vind de meisjes uiteindelijk boven in de logeerkamer. Diegenen die bij ons blijven slapen, hebben zich er sinds kort bij neer te leggen dat ze ’s nachts het gezelschap van allerlei poppen. De tweeling, en Elena als zij er is, hebben het poppenhuis van ons Janne aangeslagen, haar laatste sinterklaascadeau.
Sarah en Sofie zijn ook niet te beroerd om het logeerbed te gebruiken als slaapplaats voor hun collectie poppen, een bont amalgaam van de poppen die zelf hadden voor ze hier kwamen wonen, de poppen van ons Janne en wat mijn ouders niet hebben kunnen laten te geven.
Ik hou mijn hart wat vast, want drie kwartier geleden was Sofie haar luier al goed vol, dus als ze nu op bed zit, dan vrees ik dat ze gelekt heeft. Dat is gelukkig niet het geval. Maar veiligheidshalve neem ik haar wel als eerste een verdieping lager om haar klaar te maken.

Aan vele zaken begin je inderdaad te merken dat de meisjes terug wat vat op hun leven krijgen. Als ik er even later met haar blote poep op de grond zet, loopt ze als vanzelf naar de badkamer en gaat ze naar de wc. Vol trots komt ze een tijdje later terug om te zeggen dat ze naar de grote wc is geweest en haar poep heeft afgekuist.
Ik check het sowieso toch nog even voor ik haar luier onder haar leg en haar verder verschoon, maar feliciteer haar niettemin met deze stap. Dit is wel degelijk nieuw, want ook voor ze bij ons kwamen wonen, moest Inge altijd nog haar poep afgeven nadat ze kaka hadden gedaan.
En aangezien die twee in alles elkaars kopie zijn, ben ik er vrij zeker van dat Sarah niet gaat willen onderdoen. Iets zegt me dat zij onbewust wel heeft gevolgd wat er een verdieping lager zich heeft afgespeeld terwijl zij boven bleef.


Terwijl de tweeling hun fles drinkt, valt me nog eens op dat Inge er inderdaad niet is. Tot voor het treinongeval hadden mijn vrouw en ik een redelijk gevuld sociaal leven. Ik had het oudercomité en Inge zat in het bestuur van het toneel, en regelmatig kwam er volk over de vloer als er weer een vergadering doorging.
Maar heel dit sociale leven is stilgevallen. En Inge, de nieuwe, zit ook niet in een vereniging of zo waardoor ze ’s avonds eigenlijk altijd thuis is. Dus het feit dat ze er nu niet is, valt hard op.
De meisjes laten het niet aan hun hart komen. Ze liggen elk aan weerszijden van mij tegen mij aan rustig te genieten van hun fles. Tien minuten ervoor nog groot genoeg om hun poep zelf af te kuisen nadat ze naar de grote wc zijn geweest. Maar nu kleine peutertjes, die bij wijze van spreken net groot genoeg zijn om hun avondfles zelf vast te houden, en zelfs dat durft nog wel eens achterwege te blijven. Zeker in het wekend gebeurt het meer dan eens dat ze willen dat wij hen de fles geven.

Tijdens het drinken heb ik mijn armen gewoon rond de meisjes liggen. Het is pas nadat ze klaar zijn en ik de flessen in de keuken heb uitgespoeld en weggezet, dat ik vaststel dat Inge ondertussen heeft laten weten dat ze onderweg is.
Toch besluit ik de meisjes in bed te leggen en hen niet meer op hun moeder te laten wachten. Het duurt toch nog een kwartier minstens voor ze thuis is, en het is al een pak later geworden dan voorzien. Ik ben maar wat blij dat zowel Sarah als Sofie er vrede mee hebben te weten dat hun mama op de fiets nar huis is, en dat hun mama gewoon gaat thuiskomen als zij al slapen.
Boven in bed gaat bij hen eigenlijk onmiddellijk het licht uit. Tot en met het tandenpoetsen en in hun klauteren gaat nog, maar eenmaal ze op hun slaapzak liggen, is het over en out. Sofie is nog wakker op het oment dat ik haar slaapzak dichtrits, maar Sarah slaapt zelfs al op het moment dat ik aan haar moet beginnen.


Kort nadat ik terug beneden ben, gaat de deur van de garage open en zie een gezicht dat klaar staat om alles los te laten. Nog los van wat ze hier thuis te verwerken heeft, heeft ze natuurlijk ook een onverwacht lange schooldag achter de rug en kan het niet anders dan dat haar buik tegen haar rug plakt van de honger.
Verbazingwekkend genoeg stort ze niet in. Ze neemt me vast, kust me lang en hartstochtelijk op de mond, en vraagt dan of er nog eten over is. Dat laatste is een beetje een rare vraag, want ze weet maar al te goed dat ik voor haar heb mee gekookt.
Haar hongergevoel zal ondanks alles onwaarschijnlijk groot zijn, want zelfs tijdens het opwarmen houdt ze zichzelf in een plooi.

Ik kom van haar te weten dat ze zelf stageplaatsen mogen uitzoeken, zolang die plaats maar op een lijst staat van de school. Maar op zich zou dat geen probleem mogen zijn, want nagenoeg elk opvanginitiatief voor kinderen en jongeren uit de regio staat op deze lijst.
Ze hebben instructies gekregen over de soort stages die ze moeten doen dit jaar. Ze moeten in minstens drie verschillende initiatieven stage doen, waarvan minstens twee verschillende leeftijden.
Inge is blij dat ze even kan vertellen. Ze heeft duidelijk nood aan een luisterend oor. Het is stilte voor een emotionele storm, maar ook dat hoort er voor nu bij. En ik ben op zich natuurlijk ook gewoon benieuwd wat haar te wachten staat de rest van het schooljaar.

Nu wil het toeval dat Inge zelf al twee stageplaatsen heeft aangeboden gekregen. Al op school had ze al gezien dat deze twee plaatsen op de lijst met toegestane plaatsen staat.
De eerste stageplaats is de crèche waar ons Janne en onze Robbe hebben gezeten. We kwamen de uitbaatster tegen in de Colruyt enkele weken geleden, en ze bood het zelf aan. De tweede stageplaats is dan weer een project waar een zoon van een collega door de week verblijft. Een internaat voor kinderen met gedragsproblemen. Die tweede plaats snakt naar goede kindbegeleiders, en liefst de net ietsje oudere dan de zestienjarigen die ze al eens durven krijgen.


De echte ontlading komt nadat we samen de afwasmachine hebben ingeladen en de keuken wat aan kant hebben gezet. Ik heb warme thee gezet, en we zijn verhuisd naar de zetel waar we knus knuffelend naast elkaar zitten. Eindelijk durft ze het aan te vragen hoe het was met Kathy.
Ik vertel haar waarover we hebben gepraat, bijvoorbeeld har bezorgdheid dat we de mama van Elena nog steeds niet hebben verteld dat ze elke keer als ze hier is net zo behandeld wordt als de tweeling, inclusief het drinken van een zuigfles en de fopspeen ’s nachts. Hierop begint Inge geheimzinnig te glimlachen.
“Wat ?”
“Die weet dat maar al te goed. Blijkbaar heeft Elena het toch vertelt aan haar mama, want die kwam gisterenmorgen naar mij om nog eens te zeggen dat we er zeker niet mee mogen stoppen. Haar dochter zit eindelijk goed in haar vel, zegt ze. En dat komt niet alleen door haar vriendinnetjes, maar ook door wat hier thuis gebeurt. En zij heeft haar dochter de belofte gemaakt dit nooit tegen haar papa te zeggen.”
“Hoe komt het dat ik dat nog niet weet ?”
“Omdat wij mekaar gisteren amper hebben gesproken. Ik heb heel de avond aan die taak van opvoedkunde gezeten. Dus vertel verder. Over wat hebben jullie het nog gehad ?”

Ik vertel verder over ons gesprek, waarbij nogal logisch ook op een bepaald moment Naomi ter sprake komt. Meteen voel ik Inge veel minder op haar gemak, vooral als ze hoort wat ze van plan zijn.
“Jij bedoelt dat die echt gaan kamperen met twee, in het wild in de kou ?”
“Ja. Kathy had er zelf ook niet het volste vertrouwen in, maar die Naomi weet blijkbaar wel waar ze aan begint.”
“En is die te vertrouwen ?”
Ik hoor niet meer of niet minder dan pure achterdocht in har stem, maar negeer dat.
“Kathy vertrouwt haar. Dat moet volstaan, hé.”
“Ik vertrouw die totaal niet. Ik had haar zo graag gezien en het haar zelf horen zeggen. Waarom moest dit zo eindigen ? Voor hetzelfde geld komt die niet terug. Ik ben zo bang.”
Ik draai mijn gezicht naar Inge en geef haar een innige zoen op haar mond.
“Ik heb beloofd aan Kathy je die te geven. Ik weet dat jij het zelf niet vertrouwt, maar vertrouw dan eens op Kathy zelf. Die waagt zelf wel de sprong met iemand die zij vertrouwt. Ga er van uit dat het allemaal in orde komt en dat zij hier in december terug staat.”

Het horen van die datum heeft echter een averechts effect op Inge. Zij weet nu dat ze dik een maand lang waarschijnlijk geen contact zal hebben met de enige tegen wie zij haar hart volledig durft opengooien.
Had Inge het tijdens ons gesprek al bij momenten moeilijk, nu breekt haar veer helemaal. Ik voel haar ineenkrimpen en in zichzelf keren. Dat ze zelfs niet zelf persoonlijk afscheid heeft kunnen nemen, maakt het allemaal alleen nog maar vele malen erger.


Ik heb met haar te doen. Ze zit volledig in elkaar gebogen in de zetel, en heeft zelfs gevraagd of ik haar fopspeen wil gaan halen. En nu zit ze dus met die roze prinsessenfopspeen van haar compleet afwezig te zijn van de wereld, huilend, snikkend, en gegarandeerd van onder nog meer dan anders zo lek als een zeef.
Ik moet toegeven dat ik het wel ergens had verwacht ook dat dit ging gebeuren. En ik neem aan dat Inge het zelf ook wist. Maar dat neemt niet weg dat de pijn die ze nu voelt heel echt is, en tot diep in haar hart snijdt.
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 29 HALLOWEEN


Toch raar hoe snel we gewoontebeesten worden. Ik heb zo de gewoonte ontwikkeld om even mijn whatsapp te bekijken tijdens mijn koffiemomentje in de namiddag. Alleen besef ik al snel dat het nu wel even zal duren, want ik zie in de twintig nieuwe berichtjes van Mira.
Nog voor ik aan de stroom berichten begin, maak ik me al zorgen voor vanavond. Onze twee Nederlandse toppers komen vanavond terug babysitten omdat Inge en ik door mijn ouders zijn uitgenodigd voor hun vijfendertigste huwelijksverjaardag.

Op zich al krankzinning dat Inge mee kan, terwijl we zelfs geen koppel zijn, maar mijn ouders stonden er op. Of beter omschreven, ze eisten dat Inge mee ging. Voor hen is zij gewoon één van de aanhang, en aanhang hoort er bij, of je nu getrouwd bent of een andere vorm van innige band hebt, dat doet er voor hen niet toe.
Mijn moeder had trouwens bijna gezegd dat Inge de moeder van hun kleinkinderen was. Ze haperde in ieder geval toch even voor ze in plaats daarvan de tweeling zei. Voor hen is de kous echt wel simpelweg af. Sarah, Sofie én Inge zijn deel van de familie, en dus gaat Inge mee hun huwelijksverjaardag vieren.

Maar dus nu met de stroom aan berichten vrees ik een beetje dat we het zonder babysit moeten stellen vanavond, en dat betekent dat één van ons twee toch zal moeten thuisblijven voor onze drie luiermeisjes. Elena blijft terug een nachtje slapen, iets wat ze in de loop van de komende vakantie nog eens zal overdoen, maar dan twee nachten na elkaar.


Met een licht bezwaard gemoed open ik Whatsapp. In plaats van een verontschuldigend bericht lees ik echter als eerste berichtje iets totaal anders.
‘Jij raadt nooit in welke school en in welke klas wij vandaag een toneelproject hadden met ons jaar.’
Wat volgt is een stroom aan foto’s, af en toe met een tekstje bijgevoegd.
Ik zal vanavond wel de volledige uitleg krijgen, maar uit wat Mira schrijft, hadden zij dus met hun jaar drama van het conservatorium een project lopen in onze school, en Mira en Helga blijkbaar samen bij de oudste kleuters.

Waarschijnlijk zijn de foto’s ook bedoeld voor hun project, maar op sommigen herken ik de tweeling toch. Ik ben blij dat ik al zeker hun halloweenpakjes te zien krijg. Weer een ideetje van mijn moeder, of van haar vriendin, dat kom je toch niet te weten. In ieder geval, de tweeling draagt eigenlijk aangepaste kruippakjes, ideaal om gewoon binnenshuis te dragen, maar met het gemak dat een luier gemakkelijk kan worden verschoond.
De kruippakjes, met voetjes trouwens, hebben een extra aangenaaide lange rok, en frunseltjes hier en daar. Aangevuld met een punthoed, die mijn moeder met evenveel plezier zelf maakte, maken ze van de tweeling twee schattige heksjes. Dat hun poep af en toe wat boller komt te staan, wordt niet opgemerkt door zij die het niet weten, en zij die het wel weten, genieten alleen extra hard van dat extra schattige kantje van hen.

Er zijn twee dingen die mij wel extra hard opvallen op de foto’s. Naast de tweeling is er nog een extra klein heksje te zien op de foto’s. Ik weet nog altijd niet waarom juist, iets dat ik vanavond zeker eens ga vragen, maar om de één of de andere reden vond mijn moeder het belangrijk dat ook Elena een heksenpakje had. Dus had ze er ook één voorzien in haar maat.
Op de foto’s zien we dus Elena in haar kruippakje, een kruippakje waar een kenner met één oogopslag ook de meer dan volle luier ziet die Elena op dat moment draagt. Ik neem aan dat juf Franka het zekere voor het onzekere heeft genomen. In het over-en-weerboekje van Elena gaat ongetwijfeld in staan dat wij haar mee naar huis nemen, zodat Franka ook in alle rust haar heeft durven luieren. Ze weet toch dat wij er van op de hoogte zijn dat zij Elena soms durft luieren.

Maar wat mij eigenlijk nog harder opvalt aan de foto’s waar Elena op staat, is het feit dat er geen enkele foto is waar zij niet op de schoot zit van of in de armen ligt van Helga. Sinds de babysit van twee weken eerder is het zo duidelijk dat die twee elkaar gevonden hebben. Dat Elena zich vol overgeeft aan Helga, dat snap ik volledig, zeker gezien haar bij momenten peuterige vertrouwen in mensen, maar ik durf er donder op zeggen dat ook Helga intens geniet van het contact met ‘haar’ meisje.


Terwijl ik mijn fiets goed zet in de garage en mijn fietshelm aan mijn stuur hang, besef ik dat het zelfs al mogelijk is dat Helga en Mira er al zijn. Ik verwacht niet dat ze na hun schoolproject ineens met Inge meegegaan zullen zijn, maar ik ben zelf ook een pak later thuis dan gepland en gehoopt.
Terwijl ik in de gang mijn schoenen uitdoe en mijn jas aan de kapstok hang, merk ik aan de stilte dat in huis dat onze Nederlandse gasten er nog niet zijn. Niet dat die extra luidruchtig of zo zijn, maar twee volwassen stemmen extra zou je ongetwijfeld horen.
Boven hoor ik speelgeluiden. Waarschijnlijk zijn de meisjes voor de zoveelste keer de logeerkamer aan het inpalmen. Almaar goed dat Mira en Helga deze keer niet blijven slapen, want dat zou een enorme volksverhuis met zich meebrengen waarschijnlijk.

Op het moment dat ik in de woonkamer binnenkom, kan ik niet naast de geur van vers gesneden ajuin en look om. Inge is dus blijkbaar al met het avondeten begonnen. Geen idee wat ze juist heeft voorzien, maar ondanks haar eigen studietijd en het feit dat we vanavond niet zelf er van eten, vind ze toch nog energie om te koken. Ze blijft me verbazen.
Wat mij bij het binnenkomen ook onmiddellijk is de televisie. Niet zozeer dat hij opstaat, maar wel wat er te zien en te horen is. Namelijk het onmiskenbare deuntje van Tik Tak. Dan ook pas merk ik op dat Elena wat wezenloos zit te koekeloeren naar de schaapjes die in en uit het stalletje cirkelen. En ze heeft geluk, want als ik nog even vluchtig kijk, zie ik dat ze een aflevering met een hond heeft.

Ik ga verder de keuken in, en begroet Inge met een kus op haar blijkbaar licht gealcoholiseerde lippen.
“Profiteur. Gij zit al aan de wijn. Zie maar dat je niet al zat zijt voor we vertrekken. Wat is er met Elena ? Die zit begot naar Tik Tak te kijken.”
“Och, ik heb gewoon Kaatje opgezet. Die haar pijp is gewoon compleet uit. Juf Franka zei het me toen ik hen daarstraks van school ging halen. Dat kind heeft zich vandaag zo hard gesmeten dat ze nu tot niets meer in staat is.
Ze kwam daarnet naar beneden zeggen dat ze kaka moest doen, en ik merkte dat ze er door zat. Ik heb haar een nieuwe pamper aangedaan en gevraagd of ze hier wou blijven. Zelfs een boekje doorbladeren lukte zichtbaar niet meer, dus heb ik voorgesteld of ze tv wou zien. En toen ze merkte dat ze Kaatje kon kijken, was ze heel vastberaden.”
Ik besluit eerst naar boven te gaan, vooraleer ik Elena ga begroeten. Ik pik snel ook even een plaspauze in en steek dan mijn hoofd in de logeerkamer. Zoals verwacht is het weer een volle bedoening op en naast het bed.
Sarah en Sofie begroeten me zoals anders met een knuffel en een kus. Ze zitten zo hevig in hun spel dat ik me al snel terug overbodig voel. Hun begroeting is heel gemeend en deugddoend, maar daarna is wat hen betreft mijn bijdrage in de logeerkamer simpelweg over and out. Ik maak me snel uit de voeten vooraleer die twee schattige heksjes besluiten me te betoveren in een kikker die dan door een knappe prinses moet gekust worden.

Ik passeer nog even in hun slaapkamer voor ik terug naar beneden ga. Op het moment dat ik binnenkom is Kaatje weer aan zet, en als de logica nog steeds gevolgd wordt, en niets wijst uit dat het niet zal zijn, dan volgt zo meteen dat bizarre vliegende wezen Uki. Dit was oor ons Janne veruit haar meest geliefde programma, tot op de dag dat ze stierf.
Ik zet me naast Elena, die nog altijd een beetje wezenloos voor zich uit zit te staren, en leg een arm om haar.
“Dag meid. Ik heb je nog geen goeiedag gezegd. Alles in orde ?”
Haar antwoord is compleet non-verbaal, maar daarom niet minder verrassend. Dat kleine tengere heksje zit voor ik het goed en wel besef op mijn schoot, en met een zelfde snelheid geeft ze mij een zacht kusje op mijn lippen als begroeting. Ook die gewoonte heeft ze ondertussen gewoon overgenomen van de andere bewoners hier thuis.
Maar even snel als ze op mijn schoot is gekropen, even snel zakt ze terug weg in haar eigen wereldje als inderdaad het kenwijsje van Uki begint te spelen.
“Wil je deze hebben ?”
Ik laat haar twee slaapknuffels zien die ik uit haar bedje heb genomen. Mijn vermoeden dat ze die inderdaad nu goed kan gebruiken, wordt bevestigd, want ik heb de knuffels zelfs maar half laten zien, of haar beide handjes grijpen de twee identieke hondjes vast om ze dicht tegen haar gezicht te houden.
“En deze ?”
Nu merk ik wel een kleine aarzeling. Ook kijkt ze eventjes naar mij, als wil ze bevestiging dat het inderdaad oké is. Maar nog voor ik iets kan zeggen of kan knikken, merk ik op hoe ze mijn hand vastneemt en die naar haar mond leidt, zodat ik het uiteindelijk zelf ben die haar fopspeen in haar mond doet belanden.
De rest van de aflevering van Uki houdt ze haar knuffels stevig tegen haar mond geklemd, er op die manier voor zorgend dat ik er niet aan moet denken haar fopspeen terug weg te nemen. Niet dat ik dat van plan ben, maar haar aarzeling om haar tutje te nemen, doet me vermoeden dat ze er toch niet helemaal gerust in is.
Ze blijft me in ieder geval verbazen. Ze heeft haar kleine lengte en haar tengere lichaamsbouw niet mee, maar dan nog. Ze wordt bijna zes jaar, en toch zit ze hier geboeid en vol overgave te kijken naar een programma dat als doelpubliek peutertjes van 1,5 à 2 jaar heeft.


“Doe jij even open ? De oven is net warm. Ik ga ze er in zetten.”
Terwijl Inge verder het eten klaarmaakt voor de vijf dames, ga ik rustig naar de voordeur. Ik kijk nog even naar Elena, die nog altijd rustig Kaatje zit te zien. Ik heb haar dik ingeduffeld in een deken, en had halvelings verwacht haar nu slapend te zien, maar dat is in ieder geval niet waar. Haar oogjes zijn wel degelijk nog open.
Langs de andere kant is ze toch ook niet helder genoeg niet meer om naar de voordeur te gaan. Ze weet goed genoeg dat onze Nederlandse babysitters komen, maar toch laat ze het voor nu passeren.
Dat kan niet gezegd worden van de tweeling. Met dat ik in de hal kom, hoor ik gedonder van voetstappen die zich in volle snelheid naar beneden storten.
Ik stop met naar de voordeur wandelen, en wacht nog enkele tellen, genoeg om de tweeling tot helemaal beneden te zien komen en de voordeur te zien opendoen. Of tenminste, dat denk ik. Want Sofie doet de klink van de voordeur wel naar beneden, zodat die verder opengeduwd kan worden, maar zet zich dan onmiddellijk naast haar zusje, hun toverstafjes in de hand.

Het is alsof Helga en Mira verwachten wat er gaat komen, want de voordeur zwaait open, maar op het moment dat de meisjes verwachten hen te zien, zien ze juist niks. Niet dat ze uit hun lood zijn geslagen, nog maar eens het bewijs dat ze inderdaad ouder aan het worden zijn.
Want in plaats van naar de voordeur te lopen en te kijken, zetten ze zich als reactie op de lege voordeur samen zij aan zij nog meer klaar om hun aanval in te zetten, en een tegenaanval te pareren.
Geen idee waar ze dit geleerd hebben, maar het loont, want één voor één worden eerst Mira en daarna Helga veranderd in achtereenvolgens een pad en een krokodil, en een gans en een flesje kwijl.
Die laatste zet van Sarah doet trouwens Sofie, die vlak ervoor Helga tot een gakkend bestaan verdoemde, zelf een heel vies gezicht trekken. Iets zegt me dat het niet volledig gelopen is zoals op voorhand afgesproken.
En dat kleine momentje van onachtzaamheid van de tweeling is ook voldoende om te laat te reageren op de tegenaanval, want voor ze goed en wel beseffen wat er gebeurt, worden ze opgetild.
Sofie wordt zelfs zo hevig door Helga de lucht in getild, dat die laatste moet lossen en Sofie de wetten van de zwaartekracht kan uitdagen met een lichte zweefvlucht.

“Het ruikt heerlijk. Ik vind lasagne altijd lekker. Maar ik vind het wel straf dat je dit speciaal voor ons gekocht hebt. Dat zijn supermooie potjes. Ik wist niet dat je die zo kan kopen. Waar vind je die ?”
“Schat, ik denk dat je het verkeerd voor hebt. Die potjes zullen inderdaad kleine ovenschotels zijn, maar kijk eens goed naar de potten hier ? Ik denk niet dat dit gekocht is.”
Nu pas valt Helga haar frank dat ze een verkeerde conclusie heeft getrokken bij wat ze ziet.
“Wacht even. Inderdaad. Maar Inge, betekent dat jij voor ons gewoon verse lasagne hebt gemaakt ? Dat is gigantisch veel werk. Dat had je toch nooit moeten doen.”
“Och, toch wel, Helga. Ik wou het al langer eens maken, en ik had vandaag nu eens wat meer tijd. Zeker omdat de meisjes zich zo goed bezighouden.”
“je maakt me wel ongelooflijk nieuwsgierig, en het water staat me nu nog meer dan daarnet in de mond.”

“Over de meisjes gesproken. Alles in orde met Elena ? Ze zit er zo op haar eentje. Toch geen ruzie met Sarah en Sofie hoop ik ?”
“Nee nee, Mira, helemaal niet. Alleen vraag ik me af wat jullie daarstraks op school hebben geforceerd. Die haar pijp is helemaal uit. Tv kijken is volgens mij zowat het enige dat een beetje lukt.”
“Wij hebben niks geforceerd. Alleen onze activiteit aangeboden. De foto’s die ik daarstraks heb doorgestuurd was maar de helft van ons programma. Deze voormiddag hebben we met heel de klas een toneelspel in elkaar gebokst. Of eerder hen laten fantaseren wat toneelspel is. We vertrokken vanuit een bestaand sprookje, en we veranderden elke keer één element en probeerden dat te spelen.
En jullie dochters kwamen daarbij trouwens goed van pas. Want wat geeft het als Assepoester en haar twee stiefzussen nu eens zouden worden vervangen door een klein heksje en twee grotere heksen. Voor we het goed en wel beseften, was het middag.
En je mag er zeker van zijn dat Elena zich compleet heeft gesmeten. Maar nu begrijp ik ook beter waarom ze na onze eigen voorstelling al heel de tijd bij Helga hing.”

“…knedderdetsch kladang !!”
“Nou, Sofie, kijk nou wat jij nou hebt gedaan. Zomaar je mama betoverd.”
“Nee, ik heb jou in een vis getoverd.”
“Ach nee. Nee hoor, dat heb je helemaal verkeerd. Kijk nou naar mij. Zie ik er nou uit als een vis ? Nee toch. Nee hoor. Jouw mama stond net in jouw straal. Sorry hoor, schat, maar je mama is nou een hele mooie kabeljauw.”
Ik vind het zo jammer dat ik haar gezicht niet kan zien, maar de lichaamstaal van Sofie straalt complete vertwijfeling uit. Ze weet niet goed hoe te reageren op de reactie van Mira. Het is dan ook niet zo slim twee zo goed als afgestudeerde actrices te proberen strikken met iets wat toch vooral veel weg heeft van ‘toneeltje spelen’.
Terwijl Mira en Inge in de keuken nog aan het praten waren, had ik al gezien dat Sarah en Sofie zich terug in stelling hadden gezet na hun eerste verrassing in de gang. Helga liet zich gewillig omtoveren tot een inktvis, maar de betovering van Mira kaatste dus als een boemerang terug in het gezicht van Sofie.
“Mama is geen kabbelj… Wat is dat, een kabbel… ? Ik heb dat niet gedaan. Mama is geen vis. Mama is mama. Jij bent een vis.”
Ik hoor toch een lichte gepikeerdheid in haar stem, en als om haar woorden kracht bij te zetten zie ik haar achter het muurtje in de keuken verdwijnen, ongetwijfeld om haar mama op zijn minst vast te pakken en haar wellicht ook een dikke zoen te geven, in de hoop dat die daardoor mee front vormt tegen Mira, die het duidelijk niet begrepen heeft.

“Schattebol toch. Nog altijd zo uitgeteld. Kom hier. Kom maar bij mij.”
Helga, die zich als een blubberende inktvis in de zetel heeft doen neerplonsen, dit tot heel groot jolijt van Sarah en die daardoor compleet de slappe lach krijgt, heeft zich nu naar Elena gericht. Elena heeft de tovenarij van haar twee vriendinnen over zich heen laten komen. Maar nu Helga haar uitnodigt bij haar te komen zitten, komt er plots kortstondig leven in het voddepopje.
In no time heeft ze zich ingegraven in de boezem van haar mollige babysitster, die er zelf duidelijk ook geen problemen mee heeft dat Elena zichtbaar wroet om zo veel mogelijk contact te maken met de volle boezem.
“Heb je zin in lasagne ? Vind je dat lekker ?”
Elena zwijgt maar geeft al knikkend antwoord op de vragen.
“En ga je het zelf eten ? Of heb je liever dat één van ons het geeft, zoals bij kleine kindjes ?”
Het blijft stil na die twee vragen, maar het oogcontact dat Elena dan maakt met Helga kan ik toch maar op één manier interpreteren.

Als we tien minuutjes later klaar staan om te vertrekken, lukt het me toch Helga even apart te nemen.
“Helga, pas misschien toch maar een beetje op met haar eten te geven. Ze is uiteindelijk bijna es jaar, ook al lijkt het niet altijd. Een kind van zes jaar wordt eigenlijk niet meer gevoerd.”
“Weet ik, Koen. Ik let er zeker mee op. Maar je hebt ze zelf ook gezien. Ik ben er vrij zeker van dat ze snel genoeg het zelf zal willen doen.”
“Dat is het hem nou net. Daar twijfel ik toch wel wat aan. Ze blijft ook ons verbazen daarin.”
“Och Koen, en so what. We doen er ook weinig verkeerd mee, hé. Maar je hebt wel ergens gelijk. Ik zal haar even goed duidelijk maken dat het geen gewoonte kan worden.”
“Merci. Vooral, het is niet onze dochter hé. Allee ja, de tweeling is natuurlijk mijn tweeling ook niet, maar dat is toch nog net ietsje anders.”
“Ik weet wat je wil zeggen, Koen. En je hebt inderdaad gelijk. Ik kijk uit wat ik doe, en hoe ver ik ga. In ieder geval veel plezier vanavond.”


“Dag Inge. Alles in orde ? Je staat er precies maar wat beteuterd bij.”
“Annick, ik ben compleet in de war. Ik snap nog altijd niet waarom jullie wilden dat ik er bij was. Wil je weten dat ik in het begin zelfs niet goed wist wat de bedoeling was van die verschillende vorken en messen. Ik ben nog nooit van mijn leven in zo’n chiquer restaurant geweest. Ik was blij dat Koen me heel stilletjes wegwijs maakte.”
“Inge, meisje, er is voor alles een eerste keer. Dan kan ik alleen maar hopen voor jou dat het is meegevallen tot nu toe, en dat het al lekker was.”
“Annick, dat echt wel. Ik voel mij hier precies echt een prinses.”
“Dan heb je ineens ook deels een antwoord op je eerste vraag. Waarom wij jou er bij willen ? Omdat jij voor ons op dit moment deel van de familie bent. Onze Peter is niet de meest standvastige in zijn relaties, maar mocht die nu iemand hebben, dan was de kans groot geweest dat die ook gevraagd was.”
“Onze Pee, die is op dit moment stikjaloers op onze Koen dat jij bij hem zijt, en niet zijn eigen vriendin zijt.”
Zonder dat Inge het hoorde is Veerle, de zus van Koen ook aangesloten bij het gesprek.
“Maar Veerle, ik ben nog nie eens de partner van jullie Koen.”
“Dat weet ik, en dat weet onze Pee natuurlijk ook, maar die beseft ook dat hij niet achter jou aan moet gaan zitten, hoe graag hij ook zou willen.”
“Hoe bedoel je ?”
“Inge, komaan. Onze Pee zijn ogen vallen bijna uit zijne kop. Die vindt jou een moordgriet, alleen durft hij dat niet te zeggen. En als ik eerlijk mag zijn, hij heeft 100 % gelijk. Ik vind het jammer voor jou en Koen dat het jullie niet lukt voor elkaar te kiezen, maar puur qua lichaam ben jij veruit de schoonste hier vandaag in het restaurant. Daar zal het bij Koen ook niet aan liggen.”

Inge slaat knalrood uit bij de opmerking van Veerle.
“Zeg dat nu niet.”
“Inge, ik zeg dat wel. Dat mag gezegd worden. En begrijp me niet verkeerd, hé, want ik weet wel ongeveer je voorgeschiedenis, maar ik vind het verdomd knap van onze Koen dat hij samen met jouw jullie grens niet weet te overschrijden. Ik zie dat niet veel mannen doen als ze tegenover zo’n mooie vrouw als jou zouden staan.”
“Een vrouw die net wel haar verband is moeten verschonen. Schone vrouw ben ik dan nog.”
“Inge, hou op. Je bent veel te mooi om je blind te staren op je incontinentie. Echt waar, durf terug voluit vrouw te zijn. Durf terug verliefd worden. Durf te zien wie je bent.”
Terwijl Veerle verder doorwandelt naar een wc-hokje, moet Inge nog meer dan ervoor tranen verbijten.
“Ons Veerle heeft gelijk, schat. En laat mij even iets heel duidelijk zijn. Ik weet dat een relatie met onze Koen misschien niet aan de orde is, en dat je uiteindelijk met iemand anders samen zult gaan, maar wat mij betreft doet dat dan niets af aan onze relatie.
Of misschien toch wel, want mocht dat zich voordoen, dan ben ik zelfs in staat je te adopteren. Inge, ik weet dat je geen ouders meer hebt, dus waarom ook niet dat jij dan mijn tweede dochter wordt. Jij verdient gewoon een warm nest, meisje, net zoals die twee heksjes van jou en dat vriendinnetje van hen. Dat kind heeft duidelijk ook meer nood aan het warme nest dat jullie voor haar zijn dan aan haar eigen nestje.”
Terwijl Inge nu definitief haar laatste restje weerstand is kwijtgespeeld en haar tranen voluit de vrije loop moet laten, neemt Annick haar voluit in haar armen zoals alleen een moeder dat kan.
 
Bovenaan