HOOFDSTUK 29 HALLOWEEN
Toch raar hoe snel we gewoontebeesten worden. Ik heb zo de gewoonte ontwikkeld om even mijn whatsapp te bekijken tijdens mijn koffiemomentje in de namiddag. Alleen besef ik al snel dat het nu wel even zal duren, want ik zie in de twintig nieuwe berichtjes van Mira.
Nog voor ik aan de stroom berichten begin, maak ik me al zorgen voor vanavond. Onze twee Nederlandse toppers komen vanavond terug babysitten omdat Inge en ik door mijn ouders zijn uitgenodigd voor hun vijfendertigste huwelijksverjaardag.
Op zich al krankzinning dat Inge mee kan, terwijl we zelfs geen koppel zijn, maar mijn ouders stonden er op. Of beter omschreven, ze eisten dat Inge mee ging. Voor hen is zij gewoon één van de aanhang, en aanhang hoort er bij, of je nu getrouwd bent of een andere vorm van innige band hebt, dat doet er voor hen niet toe.
Mijn moeder had trouwens bijna gezegd dat Inge de moeder van hun kleinkinderen was. Ze haperde in ieder geval toch even voor ze in plaats daarvan de tweeling zei. Voor hen is de kous echt wel simpelweg af. Sarah, Sofie én Inge zijn deel van de familie, en dus gaat Inge mee hun huwelijksverjaardag vieren.
Maar dus nu met de stroom aan berichten vrees ik een beetje dat we het zonder babysit moeten stellen vanavond, en dat betekent dat één van ons twee toch zal moeten thuisblijven voor onze drie luiermeisjes. Elena blijft terug een nachtje slapen, iets wat ze in de loop van de komende vakantie nog eens zal overdoen, maar dan twee nachten na elkaar.
Met een licht bezwaard gemoed open ik Whatsapp. In plaats van een verontschuldigend bericht lees ik echter als eerste berichtje iets totaal anders.
‘Jij raadt nooit in welke school en in welke klas wij vandaag een toneelproject hadden met ons jaar.’
Wat volgt is een stroom aan foto’s, af en toe met een tekstje bijgevoegd.
Ik zal vanavond wel de volledige uitleg krijgen, maar uit wat Mira schrijft, hadden zij dus met hun jaar drama van het conservatorium een project lopen in onze school, en Mira en Helga blijkbaar samen bij de oudste kleuters.
Waarschijnlijk zijn de foto’s ook bedoeld voor hun project, maar op sommigen herken ik de tweeling toch. Ik ben blij dat ik al zeker hun halloweenpakjes te zien krijg. Weer een ideetje van mijn moeder, of van haar vriendin, dat kom je toch niet te weten. In ieder geval, de tweeling draagt eigenlijk aangepaste kruippakjes, ideaal om gewoon binnenshuis te dragen, maar met het gemak dat een luier gemakkelijk kan worden verschoond.
De kruippakjes, met voetjes trouwens, hebben een extra aangenaaide lange rok, en frunseltjes hier en daar. Aangevuld met een punthoed, die mijn moeder met evenveel plezier zelf maakte, maken ze van de tweeling twee schattige heksjes. Dat hun poep af en toe wat boller komt te staan, wordt niet opgemerkt door zij die het niet weten, en zij die het wel weten, genieten alleen extra hard van dat extra schattige kantje van hen.
Er zijn twee dingen die mij wel extra hard opvallen op de foto’s. Naast de tweeling is er nog een extra klein heksje te zien op de foto’s. Ik weet nog altijd niet waarom juist, iets dat ik vanavond zeker eens ga vragen, maar om de één of de andere reden vond mijn moeder het belangrijk dat ook Elena een heksenpakje had. Dus had ze er ook één voorzien in haar maat.
Op de foto’s zien we dus Elena in haar kruippakje, een kruippakje waar een kenner met één oogopslag ook de meer dan volle luier ziet die Elena op dat moment draagt. Ik neem aan dat juf Franka het zekere voor het onzekere heeft genomen. In het over-en-weerboekje van Elena gaat ongetwijfeld in staan dat wij haar mee naar huis nemen, zodat Franka ook in alle rust haar heeft durven luieren. Ze weet toch dat wij er van op de hoogte zijn dat zij Elena soms durft luieren.
Maar wat mij eigenlijk nog harder opvalt aan de foto’s waar Elena op staat, is het feit dat er geen enkele foto is waar zij niet op de schoot zit van of in de armen ligt van Helga. Sinds de babysit van twee weken eerder is het zo duidelijk dat die twee elkaar gevonden hebben. Dat Elena zich vol overgeeft aan Helga, dat snap ik volledig, zeker gezien haar bij momenten peuterige vertrouwen in mensen, maar ik durf er donder op zeggen dat ook Helga intens geniet van het contact met ‘haar’ meisje.
Terwijl ik mijn fiets goed zet in de garage en mijn fietshelm aan mijn stuur hang, besef ik dat het zelfs al mogelijk is dat Helga en Mira er al zijn. Ik verwacht niet dat ze na hun schoolproject ineens met Inge meegegaan zullen zijn, maar ik ben zelf ook een pak later thuis dan gepland en gehoopt.
Terwijl ik in de gang mijn schoenen uitdoe en mijn jas aan de kapstok hang, merk ik aan de stilte dat in huis dat onze Nederlandse gasten er nog niet zijn. Niet dat die extra luidruchtig of zo zijn, maar twee volwassen stemmen extra zou je ongetwijfeld horen.
Boven hoor ik speelgeluiden. Waarschijnlijk zijn de meisjes voor de zoveelste keer de logeerkamer aan het inpalmen. Almaar goed dat Mira en Helga deze keer niet blijven slapen, want dat zou een enorme volksverhuis met zich meebrengen waarschijnlijk.
Op het moment dat ik in de woonkamer binnenkom, kan ik niet naast de geur van vers gesneden ajuin en look om. Inge is dus blijkbaar al met het avondeten begonnen. Geen idee wat ze juist heeft voorzien, maar ondanks haar eigen studietijd en het feit dat we vanavond niet zelf er van eten, vind ze toch nog energie om te koken. Ze blijft me verbazen.
Wat mij bij het binnenkomen ook onmiddellijk is de televisie. Niet zozeer dat hij opstaat, maar wel wat er te zien en te horen is. Namelijk het onmiskenbare deuntje van Tik Tak. Dan ook pas merk ik op dat Elena wat wezenloos zit te koekeloeren naar de schaapjes die in en uit het stalletje cirkelen. En ze heeft geluk, want als ik nog even vluchtig kijk, zie ik dat ze een aflevering met een hond heeft.
Ik ga verder de keuken in, en begroet Inge met een kus op haar blijkbaar licht gealcoholiseerde lippen.
“Profiteur. Gij zit al aan de wijn. Zie maar dat je niet al zat zijt voor we vertrekken. Wat is er met Elena ? Die zit begot naar Tik Tak te kijken.”
“Och, ik heb gewoon Kaatje opgezet. Die haar pijp is gewoon compleet uit. Juf Franka zei het me toen ik hen daarstraks van school ging halen. Dat kind heeft zich vandaag zo hard gesmeten dat ze nu tot niets meer in staat is.
Ze kwam daarnet naar beneden zeggen dat ze kaka moest doen, en ik merkte dat ze er door zat. Ik heb haar een nieuwe pamper aangedaan en gevraagd of ze hier wou blijven. Zelfs een boekje doorbladeren lukte zichtbaar niet meer, dus heb ik voorgesteld of ze tv wou zien. En toen ze merkte dat ze Kaatje kon kijken, was ze heel vastberaden.”
Ik besluit eerst naar boven te gaan, vooraleer ik Elena ga begroeten. Ik pik snel ook even een plaspauze in en steek dan mijn hoofd in de logeerkamer. Zoals verwacht is het weer een volle bedoening op en naast het bed.
Sarah en Sofie begroeten me zoals anders met een knuffel en een kus. Ze zitten zo hevig in hun spel dat ik me al snel terug overbodig voel. Hun begroeting is heel gemeend en deugddoend, maar daarna is wat hen betreft mijn bijdrage in de logeerkamer simpelweg over and out. Ik maak me snel uit de voeten vooraleer die twee schattige heksjes besluiten me te betoveren in een kikker die dan door een knappe prinses moet gekust worden.
Ik passeer nog even in hun slaapkamer voor ik terug naar beneden ga. Op het moment dat ik binnenkom is Kaatje weer aan zet, en als de logica nog steeds gevolgd wordt, en niets wijst uit dat het niet zal zijn, dan volgt zo meteen dat bizarre vliegende wezen Uki. Dit was oor ons Janne veruit haar meest geliefde programma, tot op de dag dat ze stierf.
Ik zet me naast Elena, die nog altijd een beetje wezenloos voor zich uit zit te staren, en leg een arm om haar.
“Dag meid. Ik heb je nog geen goeiedag gezegd. Alles in orde ?”
Haar antwoord is compleet non-verbaal, maar daarom niet minder verrassend. Dat kleine tengere heksje zit voor ik het goed en wel besef op mijn schoot, en met een zelfde snelheid geeft ze mij een zacht kusje op mijn lippen als begroeting. Ook die gewoonte heeft ze ondertussen gewoon overgenomen van de andere bewoners hier thuis.
Maar even snel als ze op mijn schoot is gekropen, even snel zakt ze terug weg in haar eigen wereldje als inderdaad het kenwijsje van Uki begint te spelen.
“Wil je deze hebben ?”
Ik laat haar twee slaapknuffels zien die ik uit haar bedje heb genomen. Mijn vermoeden dat ze die inderdaad nu goed kan gebruiken, wordt bevestigd, want ik heb de knuffels zelfs maar half laten zien, of haar beide handjes grijpen de twee identieke hondjes vast om ze dicht tegen haar gezicht te houden.
“En deze ?”
Nu merk ik wel een kleine aarzeling. Ook kijkt ze eventjes naar mij, als wil ze bevestiging dat het inderdaad oké is. Maar nog voor ik iets kan zeggen of kan knikken, merk ik op hoe ze mijn hand vastneemt en die naar haar mond leidt, zodat ik het uiteindelijk zelf ben die haar fopspeen in haar mond doet belanden.
De rest van de aflevering van Uki houdt ze haar knuffels stevig tegen haar mond geklemd, er op die manier voor zorgend dat ik er niet aan moet denken haar fopspeen terug weg te nemen. Niet dat ik dat van plan ben, maar haar aarzeling om haar tutje te nemen, doet me vermoeden dat ze er toch niet helemaal gerust in is.
Ze blijft me in ieder geval verbazen. Ze heeft haar kleine lengte en haar tengere lichaamsbouw niet mee, maar dan nog. Ze wordt bijna zes jaar, en toch zit ze hier geboeid en vol overgave te kijken naar een programma dat als doelpubliek peutertjes van 1,5 à 2 jaar heeft.
“Doe jij even open ? De oven is net warm. Ik ga ze er in zetten.”
Terwijl Inge verder het eten klaarmaakt voor de vijf dames, ga ik rustig naar de voordeur. Ik kijk nog even naar Elena, die nog altijd rustig Kaatje zit te zien. Ik heb haar dik ingeduffeld in een deken, en had halvelings verwacht haar nu slapend te zien, maar dat is in ieder geval niet waar. Haar oogjes zijn wel degelijk nog open.
Langs de andere kant is ze toch ook niet helder genoeg niet meer om naar de voordeur te gaan. Ze weet goed genoeg dat onze Nederlandse babysitters komen, maar toch laat ze het voor nu passeren.
Dat kan niet gezegd worden van de tweeling. Met dat ik in de hal kom, hoor ik gedonder van voetstappen die zich in volle snelheid naar beneden storten.
Ik stop met naar de voordeur wandelen, en wacht nog enkele tellen, genoeg om de tweeling tot helemaal beneden te zien komen en de voordeur te zien opendoen. Of tenminste, dat denk ik. Want Sofie doet de klink van de voordeur wel naar beneden, zodat die verder opengeduwd kan worden, maar zet zich dan onmiddellijk naast haar zusje, hun toverstafjes in de hand.
Het is alsof Helga en Mira verwachten wat er gaat komen, want de voordeur zwaait open, maar op het moment dat de meisjes verwachten hen te zien, zien ze juist niks. Niet dat ze uit hun lood zijn geslagen, nog maar eens het bewijs dat ze inderdaad ouder aan het worden zijn.
Want in plaats van naar de voordeur te lopen en te kijken, zetten ze zich als reactie op de lege voordeur samen zij aan zij nog meer klaar om hun aanval in te zetten, en een tegenaanval te pareren.
Geen idee waar ze dit geleerd hebben, maar het loont, want één voor één worden eerst Mira en daarna Helga veranderd in achtereenvolgens een pad en een krokodil, en een gans en een flesje kwijl.
Die laatste zet van Sarah doet trouwens Sofie, die vlak ervoor Helga tot een gakkend bestaan verdoemde, zelf een heel vies gezicht trekken. Iets zegt me dat het niet volledig gelopen is zoals op voorhand afgesproken.
En dat kleine momentje van onachtzaamheid van de tweeling is ook voldoende om te laat te reageren op de tegenaanval, want voor ze goed en wel beseffen wat er gebeurt, worden ze opgetild.
Sofie wordt zelfs zo hevig door Helga de lucht in getild, dat die laatste moet lossen en Sofie de wetten van de zwaartekracht kan uitdagen met een lichte zweefvlucht.
“Het ruikt heerlijk. Ik vind lasagne altijd lekker. Maar ik vind het wel straf dat je dit speciaal voor ons gekocht hebt. Dat zijn supermooie potjes. Ik wist niet dat je die zo kan kopen. Waar vind je die ?”
“Schat, ik denk dat je het verkeerd voor hebt. Die potjes zullen inderdaad kleine ovenschotels zijn, maar kijk eens goed naar de potten hier ? Ik denk niet dat dit gekocht is.”
Nu pas valt Helga haar frank dat ze een verkeerde conclusie heeft getrokken bij wat ze ziet.
“Wacht even. Inderdaad. Maar Inge, betekent dat jij voor ons gewoon verse lasagne hebt gemaakt ? Dat is gigantisch veel werk. Dat had je toch nooit moeten doen.”
“Och, toch wel, Helga. Ik wou het al langer eens maken, en ik had vandaag nu eens wat meer tijd. Zeker omdat de meisjes zich zo goed bezighouden.”
“je maakt me wel ongelooflijk nieuwsgierig, en het water staat me nu nog meer dan daarnet in de mond.”
“Over de meisjes gesproken. Alles in orde met Elena ? Ze zit er zo op haar eentje. Toch geen ruzie met Sarah en Sofie hoop ik ?”
“Nee nee, Mira, helemaal niet. Alleen vraag ik me af wat jullie daarstraks op school hebben geforceerd. Die haar pijp is helemaal uit. Tv kijken is volgens mij zowat het enige dat een beetje lukt.”
“Wij hebben niks geforceerd. Alleen onze activiteit aangeboden. De foto’s die ik daarstraks heb doorgestuurd was maar de helft van ons programma. Deze voormiddag hebben we met heel de klas een toneelspel in elkaar gebokst. Of eerder hen laten fantaseren wat toneelspel is. We vertrokken vanuit een bestaand sprookje, en we veranderden elke keer één element en probeerden dat te spelen.
En jullie dochters kwamen daarbij trouwens goed van pas. Want wat geeft het als Assepoester en haar twee stiefzussen nu eens zouden worden vervangen door een klein heksje en twee grotere heksen. Voor we het goed en wel beseften, was het middag.
En je mag er zeker van zijn dat Elena zich compleet heeft gesmeten. Maar nu begrijp ik ook beter waarom ze na onze eigen voorstelling al heel de tijd bij Helga hing.”
“…knedderdetsch kladang !!”
“Nou, Sofie, kijk nou wat jij nou hebt gedaan. Zomaar je mama betoverd.”
“Nee, ik heb jou in een vis getoverd.”
“Ach nee. Nee hoor, dat heb je helemaal verkeerd. Kijk nou naar mij. Zie ik er nou uit als een vis ? Nee toch. Nee hoor. Jouw mama stond net in jouw straal. Sorry hoor, schat, maar je mama is nou een hele mooie kabeljauw.”
Ik vind het zo jammer dat ik haar gezicht niet kan zien, maar de lichaamstaal van Sofie straalt complete vertwijfeling uit. Ze weet niet goed hoe te reageren op de reactie van Mira. Het is dan ook niet zo slim twee zo goed als afgestudeerde actrices te proberen strikken met iets wat toch vooral veel weg heeft van ‘toneeltje spelen’.
Terwijl Mira en Inge in de keuken nog aan het praten waren, had ik al gezien dat Sarah en Sofie zich terug in stelling hadden gezet na hun eerste verrassing in de gang. Helga liet zich gewillig omtoveren tot een inktvis, maar de betovering van Mira kaatste dus als een boemerang terug in het gezicht van Sofie.
“Mama is geen kabbelj… Wat is dat, een kabbel… ? Ik heb dat niet gedaan. Mama is geen vis. Mama is mama. Jij bent een vis.”
Ik hoor toch een lichte gepikeerdheid in haar stem, en als om haar woorden kracht bij te zetten zie ik haar achter het muurtje in de keuken verdwijnen, ongetwijfeld om haar mama op zijn minst vast te pakken en haar wellicht ook een dikke zoen te geven, in de hoop dat die daardoor mee front vormt tegen Mira, die het duidelijk niet begrepen heeft.
“Schattebol toch. Nog altijd zo uitgeteld. Kom hier. Kom maar bij mij.”
Helga, die zich als een blubberende inktvis in de zetel heeft doen neerplonsen, dit tot heel groot jolijt van Sarah en die daardoor compleet de slappe lach krijgt, heeft zich nu naar Elena gericht. Elena heeft de tovenarij van haar twee vriendinnen over zich heen laten komen. Maar nu Helga haar uitnodigt bij haar te komen zitten, komt er plots kortstondig leven in het voddepopje.
In no time heeft ze zich ingegraven in de boezem van haar mollige babysitster, die er zelf duidelijk ook geen problemen mee heeft dat Elena zichtbaar wroet om zo veel mogelijk contact te maken met de volle boezem.
“Heb je zin in lasagne ? Vind je dat lekker ?”
Elena zwijgt maar geeft al knikkend antwoord op de vragen.
“En ga je het zelf eten ? Of heb je liever dat één van ons het geeft, zoals bij kleine kindjes ?”
Het blijft stil na die twee vragen, maar het oogcontact dat Elena dan maakt met Helga kan ik toch maar op één manier interpreteren.
Als we tien minuutjes later klaar staan om te vertrekken, lukt het me toch Helga even apart te nemen.
“Helga, pas misschien toch maar een beetje op met haar eten te geven. Ze is uiteindelijk bijna es jaar, ook al lijkt het niet altijd. Een kind van zes jaar wordt eigenlijk niet meer gevoerd.”
“Weet ik, Koen. Ik let er zeker mee op. Maar je hebt ze zelf ook gezien. Ik ben er vrij zeker van dat ze snel genoeg het zelf zal willen doen.”
“Dat is het hem nou net. Daar twijfel ik toch wel wat aan. Ze blijft ook ons verbazen daarin.”
“Och Koen, en so what. We doen er ook weinig verkeerd mee, hé. Maar je hebt wel ergens gelijk. Ik zal haar even goed duidelijk maken dat het geen gewoonte kan worden.”
“Merci. Vooral, het is niet onze dochter hé. Allee ja, de tweeling is natuurlijk mijn tweeling ook niet, maar dat is toch nog net ietsje anders.”
“Ik weet wat je wil zeggen, Koen. En je hebt inderdaad gelijk. Ik kijk uit wat ik doe, en hoe ver ik ga. In ieder geval veel plezier vanavond.”
“Dag Inge. Alles in orde ? Je staat er precies maar wat beteuterd bij.”
“Annick, ik ben compleet in de war. Ik snap nog altijd niet waarom jullie wilden dat ik er bij was. Wil je weten dat ik in het begin zelfs niet goed wist wat de bedoeling was van die verschillende vorken en messen. Ik ben nog nooit van mijn leven in zo’n chiquer restaurant geweest. Ik was blij dat Koen me heel stilletjes wegwijs maakte.”
“Inge, meisje, er is voor alles een eerste keer. Dan kan ik alleen maar hopen voor jou dat het is meegevallen tot nu toe, en dat het al lekker was.”
“Annick, dat echt wel. Ik voel mij hier precies echt een prinses.”
“Dan heb je ineens ook deels een antwoord op je eerste vraag. Waarom wij jou er bij willen ? Omdat jij voor ons op dit moment deel van de familie bent. Onze Peter is niet de meest standvastige in zijn relaties, maar mocht die nu iemand hebben, dan was de kans groot geweest dat die ook gevraagd was.”
“Onze Pee, die is op dit moment stikjaloers op onze Koen dat jij bij hem zijt, en niet zijn eigen vriendin zijt.”
Zonder dat Inge het hoorde is Veerle, de zus van Koen ook aangesloten bij het gesprek.
“Maar Veerle, ik ben nog nie eens de partner van jullie Koen.”
“Dat weet ik, en dat weet onze Pee natuurlijk ook, maar die beseft ook dat hij niet achter jou aan moet gaan zitten, hoe graag hij ook zou willen.”
“Hoe bedoel je ?”
“Inge, komaan. Onze Pee zijn ogen vallen bijna uit zijne kop. Die vindt jou een moordgriet, alleen durft hij dat niet te zeggen. En als ik eerlijk mag zijn, hij heeft 100 % gelijk. Ik vind het jammer voor jou en Koen dat het jullie niet lukt voor elkaar te kiezen, maar puur qua lichaam ben jij veruit de schoonste hier vandaag in het restaurant. Daar zal het bij Koen ook niet aan liggen.”
Inge slaat knalrood uit bij de opmerking van Veerle.
“Zeg dat nu niet.”
“Inge, ik zeg dat wel. Dat mag gezegd worden. En begrijp me niet verkeerd, hé, want ik weet wel ongeveer je voorgeschiedenis, maar ik vind het verdomd knap van onze Koen dat hij samen met jouw jullie grens niet weet te overschrijden. Ik zie dat niet veel mannen doen als ze tegenover zo’n mooie vrouw als jou zouden staan.”
“Een vrouw die net wel haar verband is moeten verschonen. Schone vrouw ben ik dan nog.”
“Inge, hou op. Je bent veel te mooi om je blind te staren op je incontinentie. Echt waar, durf terug voluit vrouw te zijn. Durf terug verliefd worden. Durf te zien wie je bent.”
Terwijl Veerle verder doorwandelt naar een wc-hokje, moet Inge nog meer dan ervoor tranen verbijten.
“Ons Veerle heeft gelijk, schat. En laat mij even iets heel duidelijk zijn. Ik weet dat een relatie met onze Koen misschien niet aan de orde is, en dat je uiteindelijk met iemand anders samen zult gaan, maar wat mij betreft doet dat dan niets af aan onze relatie.
Of misschien toch wel, want mocht dat zich voordoen, dan ben ik zelfs in staat je te adopteren. Inge, ik weet dat je geen ouders meer hebt, dus waarom ook niet dat jij dan mijn tweede dochter wordt. Jij verdient gewoon een warm nest, meisje, net zoals die twee heksjes van jou en dat vriendinnetje van hen. Dat kind heeft duidelijk ook meer nood aan het warme nest dat jullie voor haar zijn dan aan haar eigen nestje.”
Terwijl Inge nu definitief haar laatste restje weerstand is kwijtgespeeld en haar tranen voluit de vrije loop moet laten, neemt Annick haar voluit in haar armen zoals alleen een moeder dat kan.