geschreven door: Soft Diaper
Karin ging elk jaar naar de kermis...
Het was ondertussen een 'must be' geworden voor jongeren omdat ze een nieuwe attractie hadden gebouwd, de nieuwe Catwalk. Karin wou natuurlijk niet achter blijven en ging meteen naar de kermis wanneer die er was ze liep het grote plein op naar de nieuwe attractie toen ze plotseling een werknemer van de attractie tegen het lijf liep.
Karin vroeg: "Wat laat deze attractie mij eigenlijk zien?" De werknemer zei dat hij laat zien hoe het is om weer klein te zijn. Karin:"dus ongeveer net als ik 4 jaar was of?" De werknemer vertelde haar dat ze misschien wel ooit heeft opgepast en keek haar aan "Ja" en ze knikte haar hoofd ze luisterde naar de rest van de uitleg. "Dus dit laat je zien hoe het was om weer klein te zijn." Dacht ze. Zij liep door de multi-gekleurde deur en langzaam duwde ze het open, de ruimte was verder donker en geluidloos. Zij stapte naar binnen en sloot de deur achter haar.
Zodra het sloot, gingen de lichten in de ruimte aan en zij vond zich in wat bleek een woonkamer te zijn. Maar alles was reusachtig. ze vond zichzelf maar heel klein Zij liep rond de ruimte voor enkele ogenblikken en probeerde te zien of er spiegels waren. Zij vond één maar toen zij erin gekeken had... Zij realiseerde dat haar kleren niet waren wat een klein kind zou dragen.
Vermoeid van het kijken in de ruimte en liep ze naar een andere kamer. Ze zag dat dit de babykamer was Met stapels schoongemaakte en vuile kleren daarin. Zij zag dat de stapels waar verschillende soorten grootte luiers lagen die haar zou passen Zij vond een leuk overhemd en een roze overall die zeer leuk leek. Samen met een paar heldere oranje sokken. Ze deed snel haar eigen kleren uit en trok de andere kleren aan.Ze dacht dat dit haar goed stond en ging snel terug naar de kamer met de spiegel.
Ze vond het geweldig ze leek precies op een peuter Haar haar leek zelfs goed want ze had nooit lang haar. Ze voelde in een keer dat de heel nodig moest plassen en rende daarom terug naar de babykamer en ze zag daar een potje. Eerst wou ze niet maar toen dacht ze ineenkeer aan het feit dat ze anders in haar broek zou plassen. Ze haasten zich naar het potje en trok haar kleren uit ze ging erop zitten en ze plaste meteen als een bezetene Ze maakte haar zelf droog en keek nog een keer goed rond in de babykamer. Ze zag nu grote stapels luiers en pull ups en die wou ze wel een aan proberen. Nadat ze op de commode was geklommen wou ze een pull-up aantrekken maar ze zag een knop aan de muur, Er stond op dat als ze het helemaal wou beleven dat ze op de knop moest drukken en als ze weer wou stoppen dat ze kon drukken om het te beëindigen.
Karin werd nieuwsgierig en drukte op de knop... Er kwam een groot licht op de deur... deze dame was 3,75 meter hoog. Dan merkte zij op dat terwijl deze vrouw levend keek zij één of andere soort van robot was. Maar zeer goede. Karen glimlachte als de robot naar haar was gelopen en die over haar neer bukte. Hallo schatje, moet je een nieuwe pull-up aan? Of ben je nog niet nat? Laat me het maar controleren."
Karin was verrast toen zij aan haar voeten werd opgeheven en de pull-up werd gecontroleerd. "OK, schatje, je bent nog droog. Vertel me wanneer je naar het potje moet, OK?"
Karin glimlachte, werd zij voor de TV gezet en die was aangezet voor haar. Ze zag dat de Tele Tubbies op tv waren en hoewel ze dat programma haten keek ze er toch naar. Ze voelde dat ze opnieuw moest plassen, ze was benieuwd hoe het was om door die vrouw verschoond te worden. Langzaam hurkte ze op de vloer en ontspande zich het was moeilijk, maar zij voelde spoedig een warm druppeltje van plas. Het werd steeds warmer en natter totdat de vrouw terug kwam..
"Ik zie dat mijn schatje aan het plassen is zonder het te vertellen aan mamma he?" Karin werd verbaasd door hoe echt de reus eruit zag de blik van de robot maakte Karin blozen.
"OK, we gaan nu een schone broek aandoen jonge dame!"
Karin was plotseling in de babykamer en had haar broek weg gescheurd terwijl de robot de pull-up omlaag trok,het enige probleem was ze plaste nog.
"Ow, sorry schatje ik wist niet dat je nog steeds aan het plassen was." Karin had niet gerealiseerd dat zij nog aan het plassen was. De robot hield de luier onder haar totdat ze klaar was en wou net een nieuwe luier aandoen. Karin voelde plotseling het gevoel dat ze moest poepen en wou de robot dat vertellen maar op het moment dat ze haar mond open deed werd er een speen ingestopt en zei de robot: "ik wil je nu niet horen huilen schatje, misschien is het nog iets te vroeg voor potjes training dan gaan we maar even terug naar luier voor nu."
Karin wou niet verschoond worden en al helemaal geen luier aan maar voordat ze dat had beseft lag ze al op de verschoontafel met haar armen en benen vast aan de verschoontafel. Karin schreeuwde het uit maar de robot bleef gewoon maar verschonen eerst deed zij een heleboel babypoeder op haar kontje en daarna deed ze een luier bij Karin om.
Het voelde zo dik aan en Karin dacht dat ze niet meer kon lopen. Ze liet een scheet en voor een moment dacht ze dat ze had gepoept de robot keek haar aan en zei "het komt allemaal goed schatje. Ik weet al waarvan jij je een stuk beter gaat voelen".
De Robot deed haar blouse open en haalde een gigantische borst uit haar BH op het moment dat de robot Karin naar haar borst deed werd de speen uit haar mond gehaald. Op het moment dat Karin de tepel met haar mond raakte begon er melk te vloeien Karin dacht: "het is drinken of stikken" Ze dronk melk van de vrouw maar opeens werd de druk zo groot dat ze in een keer moest poepen en toen ze het rook drukte ze haar neus zo diep in de borst van de robot, maar dat kon de stank niet verbergen. "Zo poepen terwijl je eet peuters doen dat niet eens" zei de robot Ze werd alweer naar de verschoontafel gedragen terwijl Karin de stem van de robot probeerde te stoppen met haar arm over haar gezicht. "Je bent niet eens een peuter je bent gewoon een grote baby die haar moeder nodig heeft." Voordat ze dat had gehoord was ze alweer verschoond maar deze keer met dikkere luiers omdat de robot vond dat ze toch niet meer hoefde te lopen.
Na een uur dat ze weer voor de tv had gezeten voelde ze dat haar luier erg nat was. Bij dit zij begon te schreeuwen, kon zij niet stoppen wanneer zij wilde. Haar waterige ogen en tranen begonnen om haar mond naar beneden te rollen. Zij begon te zuigen op haar duim aangezien ze zat te schreeuwen om haar luier veranderd te krijgen.
Ze zag iets... Het was haar nanny(robot). Karen probeerde haar te vertellen dat zij uit het huis en uit dit spel wilde. Maar haar mond werkte helemaal niet samen. Dan zei de robot iets, het klonk de aardig en er zat een glimlach bij. Ze werd van de grond afgehaald en meegenomen naar de babykamer. De robot zei iets anders, klonk het grappig en Karin moest lachen. Zij kon niet helpen. Dan hield Karen geschokt op. Was de robot nog wel Nederlands aan het spreken? Zij luisterde zorgvuldig toen de robot opnieuw sprak, wijzend naar haar doorweekte luier. Het klonk als een vraag. Maar Karin begreep het niet Ze snapte het in een keer! Ze was veranderd in de baby die ze wou zijn...
Toen ze op de verschoontafel werd gelegd zocht ze snel de knop om dit spel te beëindigen. Ze drukte erop toen haar handen eindelijk meehielpen... De robot zei ineens: "Wil je echt stoppen?" Karin snapte het nog steeds niet en drukte nog een keer. De robot ging langzaam weg met te zeggen: "ze komen altijd terug... Altijd..." Karins verstand kwam op magische wijze weer terug en ze trok haar luier uit maakte haar zelf schoon en deed haar normale kleren weer aan en ging naar huis... Op de weg naar huis dacht ze: "De volgende keer komt er wel." Er verscheen een glimlach op haar gezicht.
Karin ging elk jaar naar de kermis...
Het was ondertussen een 'must be' geworden voor jongeren omdat ze een nieuwe attractie hadden gebouwd, de nieuwe Catwalk. Karin wou natuurlijk niet achter blijven en ging meteen naar de kermis wanneer die er was ze liep het grote plein op naar de nieuwe attractie toen ze plotseling een werknemer van de attractie tegen het lijf liep.
Karin vroeg: "Wat laat deze attractie mij eigenlijk zien?" De werknemer zei dat hij laat zien hoe het is om weer klein te zijn. Karin:"dus ongeveer net als ik 4 jaar was of?" De werknemer vertelde haar dat ze misschien wel ooit heeft opgepast en keek haar aan "Ja" en ze knikte haar hoofd ze luisterde naar de rest van de uitleg. "Dus dit laat je zien hoe het was om weer klein te zijn." Dacht ze. Zij liep door de multi-gekleurde deur en langzaam duwde ze het open, de ruimte was verder donker en geluidloos. Zij stapte naar binnen en sloot de deur achter haar.
Zodra het sloot, gingen de lichten in de ruimte aan en zij vond zich in wat bleek een woonkamer te zijn. Maar alles was reusachtig. ze vond zichzelf maar heel klein Zij liep rond de ruimte voor enkele ogenblikken en probeerde te zien of er spiegels waren. Zij vond één maar toen zij erin gekeken had... Zij realiseerde dat haar kleren niet waren wat een klein kind zou dragen.
Vermoeid van het kijken in de ruimte en liep ze naar een andere kamer. Ze zag dat dit de babykamer was Met stapels schoongemaakte en vuile kleren daarin. Zij zag dat de stapels waar verschillende soorten grootte luiers lagen die haar zou passen Zij vond een leuk overhemd en een roze overall die zeer leuk leek. Samen met een paar heldere oranje sokken. Ze deed snel haar eigen kleren uit en trok de andere kleren aan.Ze dacht dat dit haar goed stond en ging snel terug naar de kamer met de spiegel.
Ze vond het geweldig ze leek precies op een peuter Haar haar leek zelfs goed want ze had nooit lang haar. Ze voelde in een keer dat de heel nodig moest plassen en rende daarom terug naar de babykamer en ze zag daar een potje. Eerst wou ze niet maar toen dacht ze ineenkeer aan het feit dat ze anders in haar broek zou plassen. Ze haasten zich naar het potje en trok haar kleren uit ze ging erop zitten en ze plaste meteen als een bezetene Ze maakte haar zelf droog en keek nog een keer goed rond in de babykamer. Ze zag nu grote stapels luiers en pull ups en die wou ze wel een aan proberen. Nadat ze op de commode was geklommen wou ze een pull-up aantrekken maar ze zag een knop aan de muur, Er stond op dat als ze het helemaal wou beleven dat ze op de knop moest drukken en als ze weer wou stoppen dat ze kon drukken om het te beëindigen.
Karin werd nieuwsgierig en drukte op de knop... Er kwam een groot licht op de deur... deze dame was 3,75 meter hoog. Dan merkte zij op dat terwijl deze vrouw levend keek zij één of andere soort van robot was. Maar zeer goede. Karen glimlachte als de robot naar haar was gelopen en die over haar neer bukte. Hallo schatje, moet je een nieuwe pull-up aan? Of ben je nog niet nat? Laat me het maar controleren."
Karin was verrast toen zij aan haar voeten werd opgeheven en de pull-up werd gecontroleerd. "OK, schatje, je bent nog droog. Vertel me wanneer je naar het potje moet, OK?"
Karin glimlachte, werd zij voor de TV gezet en die was aangezet voor haar. Ze zag dat de Tele Tubbies op tv waren en hoewel ze dat programma haten keek ze er toch naar. Ze voelde dat ze opnieuw moest plassen, ze was benieuwd hoe het was om door die vrouw verschoond te worden. Langzaam hurkte ze op de vloer en ontspande zich het was moeilijk, maar zij voelde spoedig een warm druppeltje van plas. Het werd steeds warmer en natter totdat de vrouw terug kwam..
"Ik zie dat mijn schatje aan het plassen is zonder het te vertellen aan mamma he?" Karin werd verbaasd door hoe echt de reus eruit zag de blik van de robot maakte Karin blozen.
"OK, we gaan nu een schone broek aandoen jonge dame!"
Karin was plotseling in de babykamer en had haar broek weg gescheurd terwijl de robot de pull-up omlaag trok,het enige probleem was ze plaste nog.
"Ow, sorry schatje ik wist niet dat je nog steeds aan het plassen was." Karin had niet gerealiseerd dat zij nog aan het plassen was. De robot hield de luier onder haar totdat ze klaar was en wou net een nieuwe luier aandoen. Karin voelde plotseling het gevoel dat ze moest poepen en wou de robot dat vertellen maar op het moment dat ze haar mond open deed werd er een speen ingestopt en zei de robot: "ik wil je nu niet horen huilen schatje, misschien is het nog iets te vroeg voor potjes training dan gaan we maar even terug naar luier voor nu."
Karin wou niet verschoond worden en al helemaal geen luier aan maar voordat ze dat had beseft lag ze al op de verschoontafel met haar armen en benen vast aan de verschoontafel. Karin schreeuwde het uit maar de robot bleef gewoon maar verschonen eerst deed zij een heleboel babypoeder op haar kontje en daarna deed ze een luier bij Karin om.
Het voelde zo dik aan en Karin dacht dat ze niet meer kon lopen. Ze liet een scheet en voor een moment dacht ze dat ze had gepoept de robot keek haar aan en zei "het komt allemaal goed schatje. Ik weet al waarvan jij je een stuk beter gaat voelen".
De Robot deed haar blouse open en haalde een gigantische borst uit haar BH op het moment dat de robot Karin naar haar borst deed werd de speen uit haar mond gehaald. Op het moment dat Karin de tepel met haar mond raakte begon er melk te vloeien Karin dacht: "het is drinken of stikken" Ze dronk melk van de vrouw maar opeens werd de druk zo groot dat ze in een keer moest poepen en toen ze het rook drukte ze haar neus zo diep in de borst van de robot, maar dat kon de stank niet verbergen. "Zo poepen terwijl je eet peuters doen dat niet eens" zei de robot Ze werd alweer naar de verschoontafel gedragen terwijl Karin de stem van de robot probeerde te stoppen met haar arm over haar gezicht. "Je bent niet eens een peuter je bent gewoon een grote baby die haar moeder nodig heeft." Voordat ze dat had gehoord was ze alweer verschoond maar deze keer met dikkere luiers omdat de robot vond dat ze toch niet meer hoefde te lopen.
Na een uur dat ze weer voor de tv had gezeten voelde ze dat haar luier erg nat was. Bij dit zij begon te schreeuwen, kon zij niet stoppen wanneer zij wilde. Haar waterige ogen en tranen begonnen om haar mond naar beneden te rollen. Zij begon te zuigen op haar duim aangezien ze zat te schreeuwen om haar luier veranderd te krijgen.
Ze zag iets... Het was haar nanny(robot). Karen probeerde haar te vertellen dat zij uit het huis en uit dit spel wilde. Maar haar mond werkte helemaal niet samen. Dan zei de robot iets, het klonk de aardig en er zat een glimlach bij. Ze werd van de grond afgehaald en meegenomen naar de babykamer. De robot zei iets anders, klonk het grappig en Karin moest lachen. Zij kon niet helpen. Dan hield Karen geschokt op. Was de robot nog wel Nederlands aan het spreken? Zij luisterde zorgvuldig toen de robot opnieuw sprak, wijzend naar haar doorweekte luier. Het klonk als een vraag. Maar Karin begreep het niet Ze snapte het in een keer! Ze was veranderd in de baby die ze wou zijn...
Toen ze op de verschoontafel werd gelegd zocht ze snel de knop om dit spel te beëindigen. Ze drukte erop toen haar handen eindelijk meehielpen... De robot zei ineens: "Wil je echt stoppen?" Karin snapte het nog steeds niet en drukte nog een keer. De robot ging langzaam weg met te zeggen: "ze komen altijd terug... Altijd..." Karins verstand kwam op magische wijze weer terug en ze trok haar luier uit maakte haar zelf schoon en deed haar normale kleren weer aan en ging naar huis... Op de weg naar huis dacht ze: "De volgende keer komt er wel." Er verscheen een glimlach op haar gezicht.
