Verhaal Klaar Het Meisje aan de Overkant
- Onderwerp starter mijn4
- Startdatum
Kruimeltje
Gewaardeerd Lid
Leuk verhaal! 
Ben benieuwd naar het vervolg
Ga zo door!
Ben benieuwd naar het vervolg
Ga zo door!
Hoofdstuk 4: gemengde gevoelens
Thuis aangekomen, zitten de rest van de familie aan de ontbijttafel.
“Ook een goede morgen” begint zijn moeder, “gelukkig dat je kon blijven slapen bij die meid van hierover.”
“Tja, sleutel vergeten,” antwoord Arne, en maakt een tas koffie. Naar zijn mening nog altijd het beste na een avondje drinken tegen de vermoeidheid en de eventuele kater.
“Arne en Sofie zaten in de bus… K… U… S..” begon zijn broertje, maar werd bruut afgebroken door Arne.
“Er is niets tussen ons, gewoon vrienden!”
Hierna ging hij naar boven.
Hij had nog steeds die drynite aan, en het voelt lekker. Net zoals die grote pamper van vannacht.
‘Vreemd’, dacht Arne, ‘hoe komt het dat een bijna volwassen jongen als ik… Of een bijna volwassen meid zoals Sofie, het leuk vinden om luiers te dragen?’
‘dat is toch vuil na een tijd? En als daar een grote boodschap in zit stinkt dit en is dit smerig…
Maar het zit wel lekker en is gemakkelijk.’
Arne was een tijdje aan het piekeren. En ondanks dat er muziek op stond, kon hij aan niets anders denken dan aan de Luiers…
en Sofie.
Hij probeerde wat gitaar te spelen, maar het had weinig effect, hij kon zich niet echt concentreren op zijn favoriete riffs, of solo’s.
Tegen de middag gaf hij het op. Hij had ook honger, dus ging hij maar een hapje eten.
Na de middag ging hij naar de repetitie van zijn band.
Met zijn gitaar op de rug fietste hij naar het jeugdhuis, waar de rest al was. Toen hij aankwam merkte hij dat hij nog steeds die drynite aanhad.
‘verdorie, hopelijk merkt de rest hier niets van.’
“hey alles goed, niet meer te zat?” vroeg Lens.
“Ooh, jawel hoor,” grapte Arne, “k kan geen noot meer spelen.”
“’Tis je gerade, we spelen volgend weekend weer hé,” flanste Willem, de bassist er tussen.
“laat ons nu gewoon beginnen,” zij Arne nuchter.
Versterkers en een drumkit stonden standaard in de repetitieruimtes van het jeugdhuis, het enige dat ze zelf nog moesten meenemen, waren de instrumenten of drumstokjes.
Het eerste lied zat goed strak, het was dan ook het eerste dat ze geschreven hadden. Maar niet het beste. Dit werd gevolgd door nog enkele andere nummers.
“Die gaat goed,” zij Lens van achter de drums.
“ja hé!”
“volgende is “Bring it on!”” zei Arne, alsof hij op een podium staat.
Op dezelfde strakke, punk-achtige manier speelden ze ook dat lied.
“even tijd voor een pauze?” vroeg lens “met die dubbele bas begin ik dat al wel te voelen.”
“goed voor mij,” zij Arne, en ook Willem stemde hiermee in.
Ze gingen even een luchtje scheppen aan het skatepark, waar enkele jongeren aan het skaten waren. De meeste kenden ze, enkele waren nieuw hier.
Maar eerst ging Arne even naar het toilet. Hij deed zijn broek los en toen merkte hij die drynite weer. Hij besloot het gewoon te laten lopen in deze drynite.
Deze begon een beetje te zwellen. Hopelijk merkt de rest dit niet.
“zeg, waarom bel je je nieuwe vriendin niet?” vroeg willem.
“ze is m’n vriendin nog niet,” antwoorde Arne.
“NOG niet, dus een hele goede gelegenheid om dat wel te worden,” grapte Willem terug.
Misschien is het dat wel dacht Arne, Ik ben verliefd op haar!
… on zijn het die luiers.
Na wat te denken, besloot hij toch maar een smsje te sturen naar Sofie.
Ze antwoorde redelijk snel “lijkt me leuk kom zo X”
Nog geen 5 minuten later stond ze daar.
“hey, repetitie nu,” zei Arne, “hopelijk vind je ’t wat.”
“hopelijk hé,” en ze gaf een knipoog.
Het verdere verloop van de repetitie was vlot.
En niemand, behalve Sofie, merkte iets van de drynite.
Na de rpetitie dronken ze nog een pintje in het jeugdhuis, waarna ieder huiswaarts keerde.
Arne en Sofie gingen, zoals ondertussen gebruikelijk was geworden samen terug.
“je hebt die drynite precies goed gebruik,” zei Sofie.
“ja, dat… zit eigenlijk best wel lekker… zo’n natte luier,” bekende Arne.
“ja, hé!” zei Sofie, “die van mij is ook nat, tijdens de repetitie gebreurd.”
“En niemand die er iets van had gemerkt?” vroeg Arne.
“niemand, nuja, jij was de enige die bijna de hele tijd naar me keek.”
Hierop werd Arne een beetje rood, “ik moet je eigenlijk iets bekennen, ik ben denk ik, zo’n klein beetje, een beetje heel veel eigenlijk, verliefd op je.”
Ook Sofie werd nu rood.
Even bleef het stil, waarop Arne weer het woord nam, “met jouw erbij, met of zonder die luiers, ik voel me echt op mijn gemak bij jouw. Het voelt ook helemaal anders als bij m’n vorige vriendinnetjes.”
En weer was het even stil.
“Ik vind jouw ook een heel toffe kerel, en ik ben blij dat ik iemand heb gevonden die luiers ook heel leuk vind. Maar ik ben hier vroeger veel mee gepest, en ik wil niet dat dit jouw ook gaat overkomen. Anders zou ik je al lang hebben gekust.” Ze keek een beetje somber naar Arne.
Alweer een korte stilte.
ze waren ondertussen gestopt met fietsen en stonden naast elkaar.
Toen besloot Arne dat het alles of niets was, en kuste Sofie op de lippen. Zachtjes en niet te lang. “Nu heb je tenminste iemand om je te verdedigen,” fluisterde hij haar toe.
“Ik ga niemand je laten pesten, ik ga er voor zorgen dat niemand dat durt!”
Hierop werd Sofie terug vrolijker en ze kuste Hem terug. “laat ons hopen dat het je lukt, anders zullen wij twee de buitenbeentjes worden.”
Hoofdstuk 5: school en luiers?
Thuis aangekomen, zitten de rest van de familie aan de ontbijttafel.
“Ook een goede morgen” begint zijn moeder, “gelukkig dat je kon blijven slapen bij die meid van hierover.”
“Tja, sleutel vergeten,” antwoord Arne, en maakt een tas koffie. Naar zijn mening nog altijd het beste na een avondje drinken tegen de vermoeidheid en de eventuele kater.
“Arne en Sofie zaten in de bus… K… U… S..” begon zijn broertje, maar werd bruut afgebroken door Arne.
“Er is niets tussen ons, gewoon vrienden!”
Hierna ging hij naar boven.
Hij had nog steeds die drynite aan, en het voelt lekker. Net zoals die grote pamper van vannacht.
‘Vreemd’, dacht Arne, ‘hoe komt het dat een bijna volwassen jongen als ik… Of een bijna volwassen meid zoals Sofie, het leuk vinden om luiers te dragen?’
‘dat is toch vuil na een tijd? En als daar een grote boodschap in zit stinkt dit en is dit smerig…
Maar het zit wel lekker en is gemakkelijk.’
Arne was een tijdje aan het piekeren. En ondanks dat er muziek op stond, kon hij aan niets anders denken dan aan de Luiers…
en Sofie.
Hij probeerde wat gitaar te spelen, maar het had weinig effect, hij kon zich niet echt concentreren op zijn favoriete riffs, of solo’s.
Tegen de middag gaf hij het op. Hij had ook honger, dus ging hij maar een hapje eten.
Na de middag ging hij naar de repetitie van zijn band.
Met zijn gitaar op de rug fietste hij naar het jeugdhuis, waar de rest al was. Toen hij aankwam merkte hij dat hij nog steeds die drynite aanhad.
‘verdorie, hopelijk merkt de rest hier niets van.’
“hey alles goed, niet meer te zat?” vroeg Lens.
“Ooh, jawel hoor,” grapte Arne, “k kan geen noot meer spelen.”
“’Tis je gerade, we spelen volgend weekend weer hé,” flanste Willem, de bassist er tussen.
“laat ons nu gewoon beginnen,” zij Arne nuchter.
Versterkers en een drumkit stonden standaard in de repetitieruimtes van het jeugdhuis, het enige dat ze zelf nog moesten meenemen, waren de instrumenten of drumstokjes.
Het eerste lied zat goed strak, het was dan ook het eerste dat ze geschreven hadden. Maar niet het beste. Dit werd gevolgd door nog enkele andere nummers.
“Die gaat goed,” zij Lens van achter de drums.
“ja hé!”
“volgende is “Bring it on!”” zei Arne, alsof hij op een podium staat.
Op dezelfde strakke, punk-achtige manier speelden ze ook dat lied.
“even tijd voor een pauze?” vroeg lens “met die dubbele bas begin ik dat al wel te voelen.”
“goed voor mij,” zij Arne, en ook Willem stemde hiermee in.
Ze gingen even een luchtje scheppen aan het skatepark, waar enkele jongeren aan het skaten waren. De meeste kenden ze, enkele waren nieuw hier.
Maar eerst ging Arne even naar het toilet. Hij deed zijn broek los en toen merkte hij die drynite weer. Hij besloot het gewoon te laten lopen in deze drynite.
Deze begon een beetje te zwellen. Hopelijk merkt de rest dit niet.
“zeg, waarom bel je je nieuwe vriendin niet?” vroeg willem.
“ze is m’n vriendin nog niet,” antwoorde Arne.
“NOG niet, dus een hele goede gelegenheid om dat wel te worden,” grapte Willem terug.
Misschien is het dat wel dacht Arne, Ik ben verliefd op haar!
… on zijn het die luiers.
Na wat te denken, besloot hij toch maar een smsje te sturen naar Sofie.
Ze antwoorde redelijk snel “lijkt me leuk
kom zo X”Nog geen 5 minuten later stond ze daar.
“hey, repetitie nu,” zei Arne, “hopelijk vind je ’t wat.”
“hopelijk hé,” en ze gaf een knipoog.
Het verdere verloop van de repetitie was vlot.
En niemand, behalve Sofie, merkte iets van de drynite.
Na de rpetitie dronken ze nog een pintje in het jeugdhuis, waarna ieder huiswaarts keerde.
Arne en Sofie gingen, zoals ondertussen gebruikelijk was geworden samen terug.
“je hebt die drynite precies goed gebruik,” zei Sofie.
“ja, dat… zit eigenlijk best wel lekker… zo’n natte luier,” bekende Arne.
“ja, hé!” zei Sofie, “die van mij is ook nat, tijdens de repetitie gebreurd.”
“En niemand die er iets van had gemerkt?” vroeg Arne.
“niemand, nuja, jij was de enige die bijna de hele tijd naar me keek.”
Hierop werd Arne een beetje rood, “ik moet je eigenlijk iets bekennen, ik ben denk ik, zo’n klein beetje, een beetje heel veel eigenlijk, verliefd op je.”
Ook Sofie werd nu rood.
Even bleef het stil, waarop Arne weer het woord nam, “met jouw erbij, met of zonder die luiers, ik voel me echt op mijn gemak bij jouw. Het voelt ook helemaal anders als bij m’n vorige vriendinnetjes.”
En weer was het even stil.
“Ik vind jouw ook een heel toffe kerel, en ik ben blij dat ik iemand heb gevonden die luiers ook heel leuk vind. Maar ik ben hier vroeger veel mee gepest, en ik wil niet dat dit jouw ook gaat overkomen. Anders zou ik je al lang hebben gekust.” Ze keek een beetje somber naar Arne.
Alweer een korte stilte.
ze waren ondertussen gestopt met fietsen en stonden naast elkaar.
Toen besloot Arne dat het alles of niets was, en kuste Sofie op de lippen. Zachtjes en niet te lang. “Nu heb je tenminste iemand om je te verdedigen,” fluisterde hij haar toe.
“Ik ga niemand je laten pesten, ik ga er voor zorgen dat niemand dat durt!”
Hierop werd Sofie terug vrolijker en ze kuste Hem terug. “laat ons hopen dat het je lukt, anders zullen wij twee de buitenbeentjes worden.”
Hoofdstuk 5: school en luiers?
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
mooi verhaal weer
swantonboy
Nieuw lid
Leuk! Ga zo door!
diaperloverxx
Nieuw lid
Leuk verhaal!!
Hoofdstuk 5: school en luiers?
En zo vlot het de eerste dagen ging voor Sofie, zo vlot ging ook de rest van de zomervakantie. Ze was echt opgenomen in de vriendengroep, ging mee naar optredens, deed mee zotte dingen die ze deden. Maar, niemand, behalve Arne wist van haar luiers.
Er waren wel soms vragen dat haar kont sommige dagen wat anders was, maar dat pareerde Arne door te zeggen “waarom kijk je naar de kont van MIJN vriendin? Heb je geen andere kont om naar te kijken?” op een plagerige manier.
Maar geen problemen…
Tot die eerste september.
Het was de laatste avond van de vakantie en Sofie bleef bij Arne slapen. Arne had ondertussen een kleine voorraad luier’s verstopt. Nuja, de ouders van beide wisten dat ze luiers droegen ondertussen. Dit omdat de ouders van Sofie dit zijden toen zij voor het eerst bij Arne bleef slapen. En Arne toen ook zei dat hij ze soms droeg, uit sympathie.
Nu terug naar die laatste zomeravond. Het was een lekkere avond en ze zaten tot de zon onder was buiten, in een luier. Arne’s broer was bij een vriend, dus hoefden ze zich geen zorgen te maken. Één keer hadden ze een plagerige opmerking gehad van Arne’s moeder: “zie dat daar nu zitten, 2 tieners, in een luier, lekker hoor.”
Maar het was een gezellige bedoening.
“Arne, ga jij morgen een luier aandoen?” vroeg Sofie opeens.
“Ik weet het nog niet, mischien een drynite, maar ik weet het niet,” antwoorde hij, “waarom vraag je dat?”
“Ik vroeg het me af, zeker aangezien ik de laatste tijd wat meer last heb van licht urineverlies. Nu, een echte luier is denk ik echt uitgesloten, mischien een drynite?”
“ja dat kan je doen, en een maandverband?”
“ik denk niet dat dat het zo lang gaat uithouden. Daarbij zit een luier beter.” Antwoorde Sofie vrolijk.
“We zullen dat morgen wel zien. Voor gewone dagen kan je denk ik wel een drynite aan doen, maar als we L.O. hebben, zal dat wat moeilijker zijn.” Antwoorde Arne, “moet je nog iets drinken, ik pak een biertje.”
“ok, en voor mij ook eentje.”
Het werd een gezellige, rustige avond.
De volgende ochtend ging om 6u30 de wekker.
“BAF” en even snel als ie aanging werd het apparaat het zwijgen opgelegd.
Sofie en Arne stonden rustig op, deden hun (al dan niet) natte luier uit en namen een frisse douche om wakker te worden.
Ze besloten dan toch allebei een drynite aan te doen. En nadien kleedden ze zich verder om.
Ze namen een ontbijt en vertrokken met de fiets richting school, onderweg pikten ze Karen en Willem nog op, aangezien het op de route naar school lag.
En rond 8u15 kwamen ze aan op school. Waar Bert en Bart ook al waren toegekomen.
Langzaam maar zeker kwam ook de rest aan.
En om 8u30 ging de bel.
De eerste dag was meer een kennismakingsdag. Lise, Bart, Willem en Sofie zaten in dezelfde klas, Arne zat bij Bert en Karen in de klas. Maar voor enkele vakken zaten ze toch samen, omdat de klassen groepen die samen zaten te klein of te groot werden.
S ’middags aten ze samen op de speelplaats en in de namiddag hadden ze slechts een uurtje dat ze nog moesten volgen, waarna ze naar huis mochten.
Als groep reden ze nog even langst het voetbalveld, maar lang bleven ze niet, want er passeerde net een regenbui.
Gelukkig konden ze nog naar het jeugdhuis lopen, waar ze beschutting vonden.
De bui duurde gelukkig niet lang, maar iedereen was toch redelijk nat.
Hierdoor gingen de meeste naar huis, het begon ook al wat laat te worden.
Zo ook Arne en Sofie.
“Niemand iets gemerkt?” vroeg Arne toen ze binnenkwamen bij Sofie.
“nop, niemand iets gemerkt, maar ik denk dat ik nu wel een nieuwe kan gebruiken,” was Sofie haar vrolijke antwoord. Ze gaf hem een kus en ging naar boven. Arne volgde ook. Zijn drynite was nog niet nat. Maar hij voelde wel dat hij moest plassen, hij liet het gewoon lopen.
Sofie was al op haar kamer en had een luier genomen.
“moet je er ook een,” vroeg ze toen Arne ook binnenkwam.
“mischien wel, ja.”
Eerst verschoonde Arne Sofie, en daarna omgekeerd.
Nadien gingen ze naar benden, huiswerk hadden ze nog niet, dus gingen ze in de zetel wat zitten.
Tegen etenstijd ging Arne naar huis.
S’avonds skypten ze nog even en dan gingen ze op tijd slapen, voor de volgdende schooldag.
Hoofdstuk 6: Wie weet wat?
En zo vlot het de eerste dagen ging voor Sofie, zo vlot ging ook de rest van de zomervakantie. Ze was echt opgenomen in de vriendengroep, ging mee naar optredens, deed mee zotte dingen die ze deden. Maar, niemand, behalve Arne wist van haar luiers.
Er waren wel soms vragen dat haar kont sommige dagen wat anders was, maar dat pareerde Arne door te zeggen “waarom kijk je naar de kont van MIJN vriendin? Heb je geen andere kont om naar te kijken?” op een plagerige manier.
Maar geen problemen…
Tot die eerste september.
Het was de laatste avond van de vakantie en Sofie bleef bij Arne slapen. Arne had ondertussen een kleine voorraad luier’s verstopt. Nuja, de ouders van beide wisten dat ze luiers droegen ondertussen. Dit omdat de ouders van Sofie dit zijden toen zij voor het eerst bij Arne bleef slapen. En Arne toen ook zei dat hij ze soms droeg, uit sympathie.
Nu terug naar die laatste zomeravond. Het was een lekkere avond en ze zaten tot de zon onder was buiten, in een luier. Arne’s broer was bij een vriend, dus hoefden ze zich geen zorgen te maken. Één keer hadden ze een plagerige opmerking gehad van Arne’s moeder: “zie dat daar nu zitten, 2 tieners, in een luier, lekker hoor.”
Maar het was een gezellige bedoening.
“Arne, ga jij morgen een luier aandoen?” vroeg Sofie opeens.
“Ik weet het nog niet, mischien een drynite, maar ik weet het niet,” antwoorde hij, “waarom vraag je dat?”
“Ik vroeg het me af, zeker aangezien ik de laatste tijd wat meer last heb van licht urineverlies. Nu, een echte luier is denk ik echt uitgesloten, mischien een drynite?”
“ja dat kan je doen, en een maandverband?”
“ik denk niet dat dat het zo lang gaat uithouden. Daarbij zit een luier beter.” Antwoorde Sofie vrolijk.
“We zullen dat morgen wel zien. Voor gewone dagen kan je denk ik wel een drynite aan doen, maar als we L.O. hebben, zal dat wat moeilijker zijn.” Antwoorde Arne, “moet je nog iets drinken, ik pak een biertje.”
“ok, en voor mij ook eentje.”
Het werd een gezellige, rustige avond.
De volgende ochtend ging om 6u30 de wekker.
“BAF” en even snel als ie aanging werd het apparaat het zwijgen opgelegd.
Sofie en Arne stonden rustig op, deden hun (al dan niet) natte luier uit en namen een frisse douche om wakker te worden.
Ze besloten dan toch allebei een drynite aan te doen. En nadien kleedden ze zich verder om.
Ze namen een ontbijt en vertrokken met de fiets richting school, onderweg pikten ze Karen en Willem nog op, aangezien het op de route naar school lag.
En rond 8u15 kwamen ze aan op school. Waar Bert en Bart ook al waren toegekomen.
Langzaam maar zeker kwam ook de rest aan.
En om 8u30 ging de bel.
De eerste dag was meer een kennismakingsdag. Lise, Bart, Willem en Sofie zaten in dezelfde klas, Arne zat bij Bert en Karen in de klas. Maar voor enkele vakken zaten ze toch samen, omdat de klassen groepen die samen zaten te klein of te groot werden.
S ’middags aten ze samen op de speelplaats en in de namiddag hadden ze slechts een uurtje dat ze nog moesten volgen, waarna ze naar huis mochten.
Als groep reden ze nog even langst het voetbalveld, maar lang bleven ze niet, want er passeerde net een regenbui.
Gelukkig konden ze nog naar het jeugdhuis lopen, waar ze beschutting vonden.
De bui duurde gelukkig niet lang, maar iedereen was toch redelijk nat.
Hierdoor gingen de meeste naar huis, het begon ook al wat laat te worden.
Zo ook Arne en Sofie.
“Niemand iets gemerkt?” vroeg Arne toen ze binnenkwamen bij Sofie.
“nop, niemand iets gemerkt, maar ik denk dat ik nu wel een nieuwe kan gebruiken,” was Sofie haar vrolijke antwoord. Ze gaf hem een kus en ging naar boven. Arne volgde ook. Zijn drynite was nog niet nat. Maar hij voelde wel dat hij moest plassen, hij liet het gewoon lopen.
Sofie was al op haar kamer en had een luier genomen.
“moet je er ook een,” vroeg ze toen Arne ook binnenkwam.
“mischien wel, ja.”
Eerst verschoonde Arne Sofie, en daarna omgekeerd.
Nadien gingen ze naar benden, huiswerk hadden ze nog niet, dus gingen ze in de zetel wat zitten.
Tegen etenstijd ging Arne naar huis.
S’avonds skypten ze nog even en dan gingen ze op tijd slapen, voor de volgdende schooldag.
Hoofdstuk 6: Wie weet wat?
