Het ongeluk

[vanbartje]

Het was 3 dagen na mijn 11de verjaardag toen dit zich afspeelde. Mijn grote wens was in vervulling gegaan tijdens mijn verjaardag. Ik had nieuwe skeelers gekregen. Met de vriende uit de buurt doen we veel straathockey op de skeelers. Vandaag was het eindelijk weer om naar buiten te gaan, ik had mijn buurjongen gevraagd mee te gaan. Beide op onze skeelers. Hij vond ze ook super vet. Na wat rondjes te hebben geskeelerd daag ik heb uit voor een wedstrijdje te doen. Een voorstel wat hij graag aanneemt. Al snel staan we klaar voor de start en hebben afgesproken waar de finish ligt. Al snel lig ik voor op Marco en op volle snelheid kijk ik achterom waar hij blijft. Al duizend keer zijn we langs het poortje gekomen waar twee paaltjes staan met een stang ertussen. Nu heb ik hem even niet gezien en knal ik er met volle vaart tegen aan! Met een hele harde klap kom ik weer op de grond en ga ik knock out. Als ik weer bijkom is de ambulance er al en staat mijn moeder er met betraande ogen bij. Ik ben al versuffed van de medicijnen. Ik wordt met zwaailicht en sirene naar het ziekenhuis gebracht. Al snel is duidelijk dat ik een hersenschudding heb en dat mijn beide bovenbenen zijn gebroken. Omdat het een vervelende breuk is wordt ik een stalage gehangen waarin mijn benen omhoog zijn. Daaraan worden gewichten gehangen zodat de botten wat meer op zijn plaats zijn en dat ik makkelijker te opereren ben. Maar die operatie kanen mag niet eerder dan de volgende dag. Door de klap en misschien wel knock out heb ik in mijn broekgeplast. Als ze me hebben vast gemaakt in die stalage lig ik daar nog in mijn natte onderbroek en shirt aan. Mama mag nu bij me komen en schrikt van hoe ik erbij lig. Mama wordt gerust gesteld door de arts en verteld dat het allemaal

 

[vanbartje]

Wel weer goed gaat komen. De artsen zijn klaar en een zuster komt naast mama staan. Die verteld dat ze me verder gaat klaar maken voor de afdeling. Ik wil eerst met u nog een vragenlijst doornemen. Dat is voor de opname. Vragen of ik al eerder in het ziekenhuis heb gelegen en of ik allergisch ben. Dan komt de vraag of ik nog bedplas. Deze vraag beantwoord mama met nee omdat ze nog een beetje beduusd is van wat er is gebeurd en dat ze tot nu toe op alles nee heeft gezegd. Oh sorry dat moet ja zijn sorry. Dat van het bedplassen vraagt de zuster? Ja zegt mama. En hoe gaat u daar thuis mee om als ik vragen mag?

 

[vanbartje]

Thuis slaapt hij met een pamper aan. Ok dan doen we dat hier ook. Ik denk dat het misschien wel verstandiger is omdat nu meteen te doen. Zonder mij wat te vragen stemt mama daarmee in. Mama is er bij als ze me verzorgen. Mijn onderbroek wordt kapot geknikt net als mijn spijkerbroek. Ik schaam me als ik in mijn kruis wordt gewassen maar laat het toe. Dan komt de zuster meteen wegwerp luier. Door met mijn armen iets op het matras te drukken komen mijn billen net genoeg omhoog. Snel en vakkundig wordt de luier verder vast gemaakt. Als je gepoept hebt moet je op de knop drukken en ze wijst die aan. Anders komen ze vanzelf wel controleren. Ik heb een rood hoofd van schaamte. Je hoeft je niet te schamen hoor. Er zijn hier heel veel mensen die dat nog hebben. Voor ons is het normaal hoor. Dan krijg ik een deken over me heen en wordt ik naar de afdeling gereden.

Wordt vervolgt

 

[klein]

wat er varing lijk mij

 

[vanbartje]

Op de kamer waar ik wordt neergelegd zijn nog drie andere bedden die ook bezet zijn. Ik ben nog te versuft van de medicijnen om met de andere te kletsen. Ik zie dat ik niet de oudste ben en ook zeker niet de jongste. Ik heb nog niet veel contact met de andere kinderen. Mama mag tot in de avond blijven na het bezoekuur. Om 20.00 komt een zuster de kamer binnen lopen met een karretje met daarop handdoeken medicijnen en daaronder liggen de luiers ik krijg meteen een rood hoofd. Ik denk niet dat iemand het gezien heeft want de zuster heeft snel de gordijnen dicht gedaan. Ik kom je nog even verzorgen voordat je moet gaan slapen. Morgen is een spannende dag zegt ze en verteld over wat er morgen allemaal gaat gebeuren. Ondertussen maakt ze mijn luier los en maakt ze me met een washand schoon. Dat gepraat heeft mij goed afgeleid. Mama staat erbij en kijkt toe. Als de zuster klaar is neemt mama afscheid en zegt ze morgenvroeg weer terugbrengen komen voor de operatie. Mama geeft een kus en loopt de kamer af. De zuster doet het gordijn weer open en loopt naar de volgende. Naast me ligt een jongen van 9 ik weet eigenlijk van niemand wat ze hebben maar hij is echt ziek. Ik hoor daar ook dat de plakkers van een luier worden los gemaakt. Ik voel dat ik weer rood aan loop want dat hebben de andere moeten dat dus bij mij ook gehoord hebben. Tegenover mij ligt een meisje van 6 ze lijkt me niet echt ziek maar dat ben ik ook niet. Met haar gaan ze naar de badkamer. Het lijkt alsof ze geen luier om heeft. Als laatste wordt het meisje van 13 verzorgd ze is geopereerd kan ook zelf even naar de badkamer. Maar bij haar hoor ik ook dat ze 4 plakkers dichtplakken. Ik heb niet gehoord dat ze ook open zijn gemaakt dus ga er vanuit dat ze ook bedplast. We wensen elkaar nog welterusten en al snel val ik in slaap. Misschien is het raar maar dat ik niet de enige ben die een luier om heeft. De jongste in de kamer heeft geen luier om. Heel fijn voor haar maar lijkt wel of ik altijd de oudste ben en dan ook nog met luier moet slapen. Gelukkig ben ik nu niet eens de oudste.

De volgende morgen wordt ik al vroeg wakker gemaakt het is de dag van de operatie.

Wordt vervolgd

 

[Boy in plastic broekje]

Een leuk verhaal en heel realistisch.

Ben benieuwd naar het vervolg.

 

[speentje]

!1

 

[Truckertje]

ik zeg !1. Toppie. Ga door. ben benieuwd

 

[vanbartje]

Als ik terug kom op de kamer staat mama op mij te wachten. Ze krijgt tranen in haar ogen omdat ze schrikt van de slangen. Infuus, wonddrains, pijnstillend en nog wat extra zuurstof. De verwachting was dat ik meteen in het gips kon. Helaas voor mij kon dat niet waardoor ik een hele week in het ziekenhuis moet blijven. Mijn benen zitten in het verband van tenen tot bijna in mijn lies. Ik ben te suf nog van narcose en pijnstilling om echt te reageren.

Pas de volgende dag kom ik weer een beetje bij. Heb van de vorige dag en operatie niet veel mee gekregen. Ben wel blij als ik s' morgens wakker word. Mama word door ze zuster betrokken bij jet verzorgen van mij. Ze Leert mama zo hoe ze mij moet verzorgen zonder mij extra pijn te doen. In de ochtend en in de avond helpt mama mee met mijn verzorging. Eigenlijk vind ik dat wel heel fijn dat mama dat doet. Ik vermaak gedurende de dag met spellen van spelletjes op mijn Nintendo en kijken naar tv. Ik mis thuis heel erg en schaam me ook echt enorm voor mijn luier. Eigenlijk zonder dat ik er echt erg in had ben ik echt weer onzindelijk. Ik merk niet of nauwelijks dat ik plas of nat ben. Het enige waar ik me echt bewust van ben is als ik moet poepen. Dat deed ik thuis ook altijd in de ochtend en nu in het ziekenhuis ook. Ik doe net alsof ik dat in mijn slaap doe.

 

[vanbartje]

Zo hoop ik dat de andere het niet merken. Ondanks dat ik niet de enige ben die zeker voor de nacht draagt wordt er door niemand over gesproken. In de week wisseld de samenstelling van de kamer nogal. Aan het einde van de week ben ik de oudste en enige met een luier om. Gelukkig mag ik op vrijdag naar huis nadat ik in de gipskamer gips om beide benen heb gekregen. Met de ambulance wordt ik naar huis gebracht. Dat vind ik wel stoer en zie als de deuren opengaan staan er wat buren me op te wachten. Dat voelt heel goed. De eerste dag dat ik thuis ben is er veel visite. Mama heeft er voor gezorgd dat er een ziekenhuisbed in de huiskamer staat. Rond 3 uur stuurt mama iedereen weg omdat ik moet rusten. Dat is ook de eerste keer dat mama mij alleen gaat verschonen. Waar ik me vorige week nog dood voor schaamde laat ik nu heel makkelijk toe. Met de luier ben ik helemaal niet bezig. Laat staan dat ik heb gemerkt dat het echt nodig is. Mama kom met een schone tena binnen en ik doe de deken al weg.

Wordt vervolgt

 

[WhaleKing]

Leuk verhaal, ik wil meer!

 

[TenaMaxi]

T leest alsof het geen verhaal is, is het echt?

 

[Bedplasser91]

Mooi realistisch geschreven!
Ik heb (gelukkig) nooit zo'n ongeluk gehad maar wel als bedplassende tiener in het ziekenhuis gelegen. Je gevoelens daarover herken ik helemaal. Schaamte vermengd met een soort blijdschap dat je niet de enige bedplasser in de kamer bent.

 

[vanbartje]

Ja het is echt!

 

[vanbartje]

Het is een waargebeurd verhaal. Dank dat er mensen zijn die een reactie schrijven

 

[Luier14]

Wow, het zal vast wel hard zijn geweest tijdens de operatie enzo, lijkt me niet zo fijn

 

[janend]

Goed verhaal kort helder en heel duidelijk.

 

[vanbartje]

Het lijkt wel of ik mezelf heb neergelegd dat het op het moment niet anders kan. Ik vind het niet leuk maar zie zelf ook niet hoe ik met twee van die gipse benen naar de wc moet. Mama heeft nu wel een rolstoel gehaald waar ik met mijn benen vooruit kan zitten. Zodat ik niet heel de tijd in bed hoef. Voor nu laat ik mama mij een schone tena omdoen. Zoveel als ik kan probeer ik het mama makkelijk te maken. Mama heeft geleerd me goed om te rollen om op die manier een luier af en om te doen. Al snel lig ik weer droog en schuin in bed. Voor vanmiddag komt Marco samen met zijn moeder op bezoek. Mama moet boodschappen doen en naar de stad en zo ben ik niet alleen.
Nog voordat mijn zusje uit school is heeft mama weer alles opgeruimd. Natuurlijk weet ze het wel dat ik een luier om heb toch heeft ze het niet gezien. Ze heeft wel vaker mij vaker als ik naar bed moest en dan een luier om had. Mama probeerde het zoveel mogelijk te doen zodat bijna niemand het merkt. Ze heeft het er wel over met andere mama's dat hoor ik soms en schaam me daarvoor maar die zijn nu heel begripvol. Ook als ze horen dat ik ook voor dit ongeluk met een luier om sliep.
Als Marco met zijn moeder binnenkomen schenkt mama voor iedereen wat te drinken in en gaat dan weg. Marco en ik gaan met de ps FIFA spelen. Wij hebben samen de grootste lol. Wat ben ik blij weer thuis te zijn. Als mama thuis komt heeft ze voor mij een trainingsbroek gekocht met pijpen die je kunt open ritsen. Zo n trainingsbroek net als schaatsers hebben. Die wilde ik al heel lang omdat we zoveel straat hockey doen. Maar heb die nooit eerder gehad. Ik ben er super blij mee. Tot nu toe had ik geen broek die ik aan kon. Als Marco en zijn moeder weggaan proberen mama en ik of hij past. Gelukkig wel en hou hem meteen aan. In het totaal heb ik 5 weken zo op bed gelegen of in de rolstoel gezeten.

 

[vanbartje]

Na al die 5 weken van gips gaat het er dat eindelijk af. Ik kan mijn geluk niet op want het geeft weer veel vrijheid terug. Ik moet nog 2 maanden revalideren om weer goed te kunnen lopen en de spieren weer aan te sterken. Op maandag woensdag en vrijdag ga ik een hele dag naar het revalidatiecentrum. En met krachttraining zwemmen en andere oefeningen moet het weer hoed gaan komen zo wordt ons door de arts verteld.
Maar eerst gaan we de komende week op vakantie met mijn tante neefje en nichtje. Deze stond allang gepland en ben dan ook blij dat ik nu uit het gips ben. Het is nu woensdag. Vrijdag ga ik al voor de eerste keer naar het revalidatiecentrum en daarna gaan we op vakantie. De arts heeft me al war oefeningen meegegeven maar geeft aan dat bij het zelf lopen er wel iemand bij moet zijn. Ik ben blij dat ik in ierdergeval zelf weer op de wc kan poepen. Al die weken heb ik dar in de ochtend in mijn luier gedaan. Ondanks dat ik wel begreep dat het even niet anders kon vond ik het niet leuk.

Als de arts klaar is en tegen mama nog wat heeft uitgelegd richt hij zich nov een keer naar mij. Zo dan kan die luier ook weer uit! Dat moet toch fijn zijn niet? Ik bloos maar krijg bij die gedachten wel weer een glimlach op mijn gezicht. Mama kijkt mij beetje verschrikt aan. Nou dat doen we thuis dan wel want ben een onderbroek voor je vergeten.

Na de handen te hebben geschud zegt de arts dat ik me over 6 weken weer moet melden voor een afrondingsgesprek. Eindelijk verlost van het gips duwt mama de rolstoel naar de auto. Met veel pijn en moeite stap ik in de auto. Als ik thuis kom is mijn tante ook bij ons. Mijn zusje neefje en nichtje zitten allemaal op school. Mama en mijn tante gaan doornemen wat er mee moet op vakantie en wie wat moet meenemen. Plots vraagt mama hé Bart moet jij nog niet plassen. Verschrikt kijk ik op en zeg nee. Ik heb ook geen aandrang of gevoel dat ik had moeten plassen. Heb je in je broek gedaan vraagt ze of het de normaalste zaak van de wereld is? Ook mijn tante kijkt van die vraagt niet raar op. Beetje beschaamd geef ik aan dat ik niet dat idee heb. Ik wil toch even kijken en als je droog bent kunnen we dan meteen je een onderbroek aan doen. Met een kleine glimlach sta ik op uit de rolstoel en hou die nog wel stevig vast. Mama maakt mijn broek open en als hij nog maar half naar beneden is vraagt mama " heb je echt niet hoeven plassen?" Nee antwoord ik. Das niet zo mooi dan Bart want dan moet je naast op nieuw leren lopen ook weer opnieuw zindelijk worden. Hoezo roep ik verbaasd met een roodhoofd? Omdat je aardig nat bent en als je daar niks van gemerkt hebt dan moet je dat dus weer opnieuw leren. De tranen wellen op on mijn ogen. Ik heb het echt niet expres gedaan hoor. Nee dat snap ik zegt mama. Maar na zoveel weken een luier omgehad te hebben kan dit gebeuren. We gaan gewoon er aan werken. Ik zal even een schone luier halen.

Als jullie willen wordt het vervolgt

 

[speentje]

Natuurlijk moet dit verhaal vervolgd worden , zoo mooi verhaal