geschreven door: Barry
Het was op een regenachtige dinsdag ochtend dat ik naar mijn werk ging. Stapte zoals gewoonlijk in de auto om een uur of 8.00 reed naar de stoplichten van de ringweg en draaide de ringweg op. Het is vaak aansluiten achter aan de file. De ringweg lijdt naar de aansluiting van de snelweg. Het begon hier redelijk mistig te worden.
Was de snelweg op gereden waar de mist erger en erger werd. Hier begon het gedonder voor zover ik het me herinder. Het verkeer was zoals zo vaak dan weer hard rijden dan weer bijna stilstaan. Bij vlagen zag je wat en dan was het weer potdicht mistig.
Dit was het laatste wat ik me herinder voordat er zwaar geremd werd. Heel af en toe kwam ik bij bewust zijn en viel dan weer weg. Het zal 20 minuten geduurd hebben voordat er iemand bij de auto kwam kijken waarin ik heb gezeten.
Het bleek dat ik in een zware kettingbotsing was beland waarbij een vrachtwagen achterop was gereden. Toen ik wakker werd lag ik in een bijna helemaal witte kamer ik kwam af en toe bij en viel dan weer weg. Probeerde helder te worden in m’n hoofd maar dat lukte totaal niet. Af en toe hoorde ik wat mensen praten op de achtergrond die dan weer weg gingen. Het heeft vier dagen geduurd dat ik ontwaakte uit een coma. M’n ogen rolde bijna uit m’n hoofd omdat ik teveel vocht in m’n hoofd had. Toen werd ik wakker gemaakt door een zuster die zei dat ik een drankje moest drinken omdat ik onder de scanner ging. Daarna viel ik weer weg.
Het leek redelijk goed te gaan dachten ze in het ziekenhuis maar het bleek minder waar te zijn. Kwam vaag bij op de intensivecare met veel apparaten op me aangesloten en was erg onrustig. Het bleek dat er een drain was gemaakt om het vocht in m’n hoofd af te voeren. Hier was het fout gegaan ze waren te diep tot in m’n onderbewustzijn gekomen dit bepaald voor het grootste deel de gemoeds toestand. M’n handen en voeten waren aan het bed vast gemaakt om te voorkomen dat ik de snoeren van me af haalde.
Was geheel ontwaakt en van de IC af, had ontzettende hoofdpijn zoals van een kater als je zwaar hebt gedronken met veel bier en diverse sterke drankjes door elkaar heen en zat nog steeds aan het bed vast. De dokters kwamen erbij en schenen met een lichjte in m’n ogen en zeiden dat ze dit een voorlopig goed resulaat vonden, mompelde verder wat en gingen weer weg.
Werd wakker en wilde me los te maken van het bed omdat ik naar de wc moest dacht ik maar het liep zo uit m’n blaas een katheder in. Om een uur of 5 s’middags kwam de zuster langs om te proberen of ik wat kon eten het was een bord vol vloeibaar eten. De zuster hielp me met een rietje. Voelde weer de onrust in me opkomen doordat ik aan het bed vast zat. Er werd me verteld dat dit was omdat ik niet meer aan voedsel gewend was zei ze. Kreeg wat medicijnen toegediend zodat ze me makkelijker konden wassen. Kwam s’avond weer redlijk bij maar de hoofdpijn was hetzelfde. Nu waren m’n handen en voeten vrij maar lag ik onder een verpleegdeken.
Ze hadden me een luier en ziekenhuis hemd aangedaan om te kijken of ik zonder katheder kon. Viel ’s avonds weer in slaap en werd de volgende ochtend wakker erg onbehachelijk moment was dat door de verpleegdeken kon ik alleen op m’n rug liggen en voelde een koude brei in m’n rug. Dacht wat krijgen we nou weer en besefte dat ik het had laten lopen. Een redelijke stank wemelde om me heen. De zuster kwam erbij en controleerde of ik schoon de nacht door was gekomen. Later kwam ze terug ritste de verpleegdeken open tot m’n borst zodat ze me schoon kon maken. Ze zei dat het wel vaker voor kwam na een eerste maaltijd. Ritste de boel weer dicht en kwam later weer terug met de dokter. Dokter controleerde me weer en zei dat het in iedergeval doorliep.
In het begin van de middag zouden ze kijken of ik wat kon lopen. Denk met zo’n kater lukt dat nooit maar niets was minder waar de verpleegdeken werd open geritst werd op de rand van het bed gezet, ondersteund en maakte m’n eerste stap sinds 2 weken tijd. Werd weer in bed gelegd en vroeg of ik een gewone deken kon krijgen. Dit was niet mogelijk in verband met tekort tijd voor patienten. Maar het bleek dat ze het niet vertrouwde.
Er werd me verteld dat de hoofdpijn wel zou zakken maar dat bleef aanhouden. Om 5 uur kreeg ik weer een bord vloeibaar eten. Storte in en werd om 9 uur wakker moest zwaar naar de wc er was helemaal niemand in de buurt die me helpen kon. Belde voor de zuster maar toen die kwam was het te laat. De boel was er weer uit gelopen. De zuster zei dat ze geen tijd had en liet me liggen tot in de ochtend. Omdat er 3 diensten werden gelopen hoefde zij het niet schoon te maken. Ik werd er de volgende ochtend over aangesproken
ze zei dat ik het bewust had gedaan. Ik zeg ja tuurlijk met zo’n hoofdpijn doe je dat expres. Ze lachte wat ritste de deken open maakte me schoon ging weg en kwam later terug met het vloeibare ontbijt met een rietje. Hierna gaf ze me wat medicijnen tegen de onrustigheid. Werd er goed rustig van toen werd weer geprobeerd om wat te lopen hetzelde ging eraan vooraf maar nu storte ik wel in.
Werd in bed gelegd en werd om 3 uur wakker in een psychiatrisch ziekenhuis op een afdeling van zes. Vroeg aan een zuster waar ik was en die bevestigde dat ik in het psychiatrisch verpleeghuis was haar naam is Ans zei ze je bent hier omdat er weinig schot in zat zei ze. Werd enorm kwaad en schold haar uit. Ja meneer wij kunnen er ook weinig aan doen zij Ans. De andere 5 mensen moesten enorm lachen en vertelden me later dat ze ook uit behandeld waren in het ziekenhuis. Om 3 uur kwam de psychiater langs met een controle formulier om te kijken wat er wel en niet goed was. Ik zeg ben je zelf ook niet lekker ofzo. Dit vond ze niet echt grappig bij een eerste gesprek.
Ze vroeg me waarom ik zo reageerde en zei dat het niet m’n bedoeling was. Kijk zegt ze ik kan je helpen om beter te worden door te kijken wat er wel en niet werkt. Al met al zijn er 6 maanden voorbij gegaan. Wordt nog steeds met slapen vastgeketend aan m’n bed met een luier om en een tuigje aan m’n middel met een soort inbussluiting sleutel die niet open is te krijgen. Als je diverse pogingen hebt gedaan om weg te lopen is dit het gevolg zeggen ze dan.
Af en toe komt er bezoek en zeggen ze vaak tegen me je komt er wel boven op. Ben nu 35 zit in een psychiatrisch centrum waarbij de psychiater zich zelf belangrijker vindt dan de patient. Alles wordt de kop ingedrukt met de opmerking ja dat is uw probleem.
Je krijg hier te eten doet wat aan dagbesteding wordt weer vastgeketend met een luier om een hansop aan en een tuigje om m’n middel met een inbussluiting sleutel die niet open is te krijgen aan zodat je de boel niet ondersmeerd zeggen ze. Af en toe krijg je een klysma om te zorgen dat de boel doorloopt want vaak stilzitten met die medicijnen is niet erg gezond voor je darmen en als je te vervelend bent dan geven ze je een zwaarder middel zodat je makkelijker te hanteren bent.
Was het maar niet zo mistig geweest of had ik me maar ziek gemeld die fatale dag denk ik dan wel eens.
Heb inmiddels een goede band opgebouwd met Marieke, Laura, Isis, Paul, Jeroen, Hans en Ans. Gelukkig kan ik weer een klein beetje lachen soms. Marieke is 24 met een persoonlijkheids stoornis. Laura weet soms niet dat ze nog leeft die is heel rustig lijkt wel, Isis is een mooie vrouw die teveel heeft meegemaakt, Paul is al die jaren zichzelf niet of nooit geweest, Jeroen heeft na een LSD trip genomen de weg nooit terug gevonden en van Hans is niet bekend wat er precies mis is.
Het is jammer dat we allemaal aan bed worden vastgemaakt anders hadden we wel bij elkaar in bed kunnen liggen. Tijdje terug ging het niet zo goed met me door het overlijden van een bekende toen ben ik 5 dagen lang aan bed vastgebonden geweest. Nu mag ik met de rolstoel van de afdeling af rollen want ben weer een keer in elkaar gestort waarbij m’n enkel is gebroken aangezien ik moeilijk liep is dit het beste.
Het was op een regenachtige dinsdag ochtend dat ik naar mijn werk ging. Stapte zoals gewoonlijk in de auto om een uur of 8.00 reed naar de stoplichten van de ringweg en draaide de ringweg op. Het is vaak aansluiten achter aan de file. De ringweg lijdt naar de aansluiting van de snelweg. Het begon hier redelijk mistig te worden.
Was de snelweg op gereden waar de mist erger en erger werd. Hier begon het gedonder voor zover ik het me herinder. Het verkeer was zoals zo vaak dan weer hard rijden dan weer bijna stilstaan. Bij vlagen zag je wat en dan was het weer potdicht mistig.
Dit was het laatste wat ik me herinder voordat er zwaar geremd werd. Heel af en toe kwam ik bij bewust zijn en viel dan weer weg. Het zal 20 minuten geduurd hebben voordat er iemand bij de auto kwam kijken waarin ik heb gezeten.
Het bleek dat ik in een zware kettingbotsing was beland waarbij een vrachtwagen achterop was gereden. Toen ik wakker werd lag ik in een bijna helemaal witte kamer ik kwam af en toe bij en viel dan weer weg. Probeerde helder te worden in m’n hoofd maar dat lukte totaal niet. Af en toe hoorde ik wat mensen praten op de achtergrond die dan weer weg gingen. Het heeft vier dagen geduurd dat ik ontwaakte uit een coma. M’n ogen rolde bijna uit m’n hoofd omdat ik teveel vocht in m’n hoofd had. Toen werd ik wakker gemaakt door een zuster die zei dat ik een drankje moest drinken omdat ik onder de scanner ging. Daarna viel ik weer weg.
Het leek redelijk goed te gaan dachten ze in het ziekenhuis maar het bleek minder waar te zijn. Kwam vaag bij op de intensivecare met veel apparaten op me aangesloten en was erg onrustig. Het bleek dat er een drain was gemaakt om het vocht in m’n hoofd af te voeren. Hier was het fout gegaan ze waren te diep tot in m’n onderbewustzijn gekomen dit bepaald voor het grootste deel de gemoeds toestand. M’n handen en voeten waren aan het bed vast gemaakt om te voorkomen dat ik de snoeren van me af haalde.
Was geheel ontwaakt en van de IC af, had ontzettende hoofdpijn zoals van een kater als je zwaar hebt gedronken met veel bier en diverse sterke drankjes door elkaar heen en zat nog steeds aan het bed vast. De dokters kwamen erbij en schenen met een lichjte in m’n ogen en zeiden dat ze dit een voorlopig goed resulaat vonden, mompelde verder wat en gingen weer weg.
Werd wakker en wilde me los te maken van het bed omdat ik naar de wc moest dacht ik maar het liep zo uit m’n blaas een katheder in. Om een uur of 5 s’middags kwam de zuster langs om te proberen of ik wat kon eten het was een bord vol vloeibaar eten. De zuster hielp me met een rietje. Voelde weer de onrust in me opkomen doordat ik aan het bed vast zat. Er werd me verteld dat dit was omdat ik niet meer aan voedsel gewend was zei ze. Kreeg wat medicijnen toegediend zodat ze me makkelijker konden wassen. Kwam s’avond weer redlijk bij maar de hoofdpijn was hetzelfde. Nu waren m’n handen en voeten vrij maar lag ik onder een verpleegdeken.
Ze hadden me een luier en ziekenhuis hemd aangedaan om te kijken of ik zonder katheder kon. Viel ’s avonds weer in slaap en werd de volgende ochtend wakker erg onbehachelijk moment was dat door de verpleegdeken kon ik alleen op m’n rug liggen en voelde een koude brei in m’n rug. Dacht wat krijgen we nou weer en besefte dat ik het had laten lopen. Een redelijke stank wemelde om me heen. De zuster kwam erbij en controleerde of ik schoon de nacht door was gekomen. Later kwam ze terug ritste de verpleegdeken open tot m’n borst zodat ze me schoon kon maken. Ze zei dat het wel vaker voor kwam na een eerste maaltijd. Ritste de boel weer dicht en kwam later weer terug met de dokter. Dokter controleerde me weer en zei dat het in iedergeval doorliep.
In het begin van de middag zouden ze kijken of ik wat kon lopen. Denk met zo’n kater lukt dat nooit maar niets was minder waar de verpleegdeken werd open geritst werd op de rand van het bed gezet, ondersteund en maakte m’n eerste stap sinds 2 weken tijd. Werd weer in bed gelegd en vroeg of ik een gewone deken kon krijgen. Dit was niet mogelijk in verband met tekort tijd voor patienten. Maar het bleek dat ze het niet vertrouwde.
Er werd me verteld dat de hoofdpijn wel zou zakken maar dat bleef aanhouden. Om 5 uur kreeg ik weer een bord vloeibaar eten. Storte in en werd om 9 uur wakker moest zwaar naar de wc er was helemaal niemand in de buurt die me helpen kon. Belde voor de zuster maar toen die kwam was het te laat. De boel was er weer uit gelopen. De zuster zei dat ze geen tijd had en liet me liggen tot in de ochtend. Omdat er 3 diensten werden gelopen hoefde zij het niet schoon te maken. Ik werd er de volgende ochtend over aangesproken
ze zei dat ik het bewust had gedaan. Ik zeg ja tuurlijk met zo’n hoofdpijn doe je dat expres. Ze lachte wat ritste de deken open maakte me schoon ging weg en kwam later terug met het vloeibare ontbijt met een rietje. Hierna gaf ze me wat medicijnen tegen de onrustigheid. Werd er goed rustig van toen werd weer geprobeerd om wat te lopen hetzelde ging eraan vooraf maar nu storte ik wel in.
Werd in bed gelegd en werd om 3 uur wakker in een psychiatrisch ziekenhuis op een afdeling van zes. Vroeg aan een zuster waar ik was en die bevestigde dat ik in het psychiatrisch verpleeghuis was haar naam is Ans zei ze je bent hier omdat er weinig schot in zat zei ze. Werd enorm kwaad en schold haar uit. Ja meneer wij kunnen er ook weinig aan doen zij Ans. De andere 5 mensen moesten enorm lachen en vertelden me later dat ze ook uit behandeld waren in het ziekenhuis. Om 3 uur kwam de psychiater langs met een controle formulier om te kijken wat er wel en niet goed was. Ik zeg ben je zelf ook niet lekker ofzo. Dit vond ze niet echt grappig bij een eerste gesprek.
Ze vroeg me waarom ik zo reageerde en zei dat het niet m’n bedoeling was. Kijk zegt ze ik kan je helpen om beter te worden door te kijken wat er wel en niet werkt. Al met al zijn er 6 maanden voorbij gegaan. Wordt nog steeds met slapen vastgeketend aan m’n bed met een luier om en een tuigje aan m’n middel met een soort inbussluiting sleutel die niet open is te krijgen. Als je diverse pogingen hebt gedaan om weg te lopen is dit het gevolg zeggen ze dan.
Af en toe komt er bezoek en zeggen ze vaak tegen me je komt er wel boven op. Ben nu 35 zit in een psychiatrisch centrum waarbij de psychiater zich zelf belangrijker vindt dan de patient. Alles wordt de kop ingedrukt met de opmerking ja dat is uw probleem.
Je krijg hier te eten doet wat aan dagbesteding wordt weer vastgeketend met een luier om een hansop aan en een tuigje om m’n middel met een inbussluiting sleutel die niet open is te krijgen aan zodat je de boel niet ondersmeerd zeggen ze. Af en toe krijg je een klysma om te zorgen dat de boel doorloopt want vaak stilzitten met die medicijnen is niet erg gezond voor je darmen en als je te vervelend bent dan geven ze je een zwaarder middel zodat je makkelijker te hanteren bent.
Was het maar niet zo mistig geweest of had ik me maar ziek gemeld die fatale dag denk ik dan wel eens.
Heb inmiddels een goede band opgebouwd met Marieke, Laura, Isis, Paul, Jeroen, Hans en Ans. Gelukkig kan ik weer een klein beetje lachen soms. Marieke is 24 met een persoonlijkheids stoornis. Laura weet soms niet dat ze nog leeft die is heel rustig lijkt wel, Isis is een mooie vrouw die teveel heeft meegemaakt, Paul is al die jaren zichzelf niet of nooit geweest, Jeroen heeft na een LSD trip genomen de weg nooit terug gevonden en van Hans is niet bekend wat er precies mis is.
Het is jammer dat we allemaal aan bed worden vastgemaakt anders hadden we wel bij elkaar in bed kunnen liggen. Tijdje terug ging het niet zo goed met me door het overlijden van een bekende toen ben ik 5 dagen lang aan bed vastgebonden geweest. Nu mag ik met de rolstoel van de afdeling af rollen want ben weer een keer in elkaar gestort waarbij m’n enkel is gebroken aangezien ik moeilijk liep is dit het beste.
