Verhaal Klaar Hulp in het Huishouden
- Onderwerp starter Jeff
- Startdatum
jongen1995
Beginneling
ik wacht ook met veel smacht op het vervolg 
Hulp in het huishouden (nieuw hoofdstuk)
Hoofdstuk 2
“Lisa, gaat alles goed?”
Lisa laat van schrik de luier uit haar hand vallen en krijgt een hoofd als een tomaat.
“Is er iets, je kijkt alsof je zojuist een spook hebt gezien.”
“Nee hoor,” zegt Lisa. Ze loopt snel langs Sandra op weg naar beneden.
“Vreemd,” denkt Sandra. Ze pakt de luier van de grond en legt hem terug op de stapel. Ze sluit de deur van de babykamer en loopt terug naar beneden. In de woonkamer aangekomen ziet ze Lisa een beetje ongemakkelijk op de bank zitten.
“Ik moet gaan, zegt ze. “Ik heb nog veel te doen thuis.”
“Oké,” zegt Sandra, “maar gaat echt alles wel goed?”
“Ja hoor, niets aan de hand. Ik ga nu. Op heb zin om te wandelen, dus ik loop zelf wel naar huis. Tot zaterdag.”
“Tot zaterdag en doe je moeder de groeten van me.”
“Zal ik doen.” Lisa opent de voordeur, zwaait nog even naar Sandra en laat de deur met een plof dichtvallen.
Sandra staat nog even met haar armen over elkaar Lisa na te kijken tot ze helemaal de straat uit is. Ze besluit Marianne te bellen.
“Met Marianne,” klinkt het aan de andere kant van de lijn.
“Hoi, je spreekt met Sandra. Lisa is weer op weg naar huis. Gaat alles wel goed met haar?”
“Ja, hoezo?”
“Nou, ze deed zo vreemd toen ze hier was. Ze ging de bovenverdiepingen bekijken, maar ze bleef nogal lang weg. Dus toen ik haar ging zoeken, vond ik haar in de babykamer. Ze schrok nogal van mijn binnenkomst en liet pardoes een luier uit haar handen vallen en stormde de trap af.”
“Een luier?”
“Ja, haar hoofd werd helemaal rood. Net alsof ik haar ergens mee betrapte of zo.”
“Dat is inderdaad vreemd. Ik zal haar wel een beetje in de gaten houden. Bedankt voor je belletje.” Marianne hing de telefoon op en ging thee zetten.
Tien minuten later kwam Lisa thuis. Ze zag haar moeder in de keuken aan de keukentafel zitten. “Wil je ook een kopje thee?” vroeg ze aan Lisa.
“Ja lekker, mam.”
“Kom even zitten, lieverd. Ik wil even met je praten.”
“Oké, heel even dan. Want ik moet zo echt gaan leren voor mijn proefwerk.”
“Gaat alles goed met je, Lisa?”
“Ja, hoezo?”
“Nou, ik sprak Sandra net aan de telefoon en zij vertelde me dat je nogal vreemd deed daar.”
“Ik heb gewoon veel aan mijn hoofd, mam. Ik probeer het schooljaar zo goed mogelijk af te ronden. Daar maak ik me nogal druk over, verder niets hoor.”
“Weet je het zeker, want ik hoorde iets over een luier die je van schrik liet vallen of zo?”
“Ow, dat,” zei Lisa. “Ik had er eentje gepakt om te zien hoe klein ze zijn.” Ik liet hem vallen, omdat Sandra ineens achter me stond en ik schrok van haar.”
“Dus er is echt niets waarvan ik moet weten?”
“Nee, mam. Echt niet hoor, het gaat prima met mij.”
Marianne liet het er verder bij zitten, maar zag wel dat Lisa inmiddels weer een rood hoofd had gekregen. Het zat haar niet lekker. Er is iets aan de hand met haar dochter, maar ze wil er niet over praten. Nou weet ze ook wel dat het hoort bij de leeftijd, maar ze vond het juist zo fijn dat alles altijd bespreekbaar was met haar dochter. Maar voor nu zou ze het laten rusten.
Na de thee ging Lisa naar boven om haar proefwerk te leren. Op haar kamer aangekomen, sloot ze de deur en ging op haar bed liggen, starend naar het plafond. “Dat scheelde weinig zeg,” dacht ze. Bijna was ze betrapt. Ze moest er niet aan denken dat iemand er ooit achter zou komen. Ze snapte er zelf al helemaal niets van, hoe moest iemand anders het dan begrijpen? Ze dacht terug aan de babykamer en aan het moment dat Sandra binnen kwam lopen. Ze probeerde die gedachte uit haar hoofd te bannen. Het lukte haar maar ten dele. Steeds weer zag ze de babykamer voor zich en het fijne gevoel dat ze er bij kreeg. “Ow, ik wou dat ik…, nee, zo moet je niet denken, Lisa! Je bent net bijna betrapt. Zet het uit je hoofd, zoiets zal je wel nooit ervaren. Zo zit het leven niet in elkaar. Vergeet het nou maar en concentreer je op je proefwerk!” Ze pakte haar boeken erbij en begon te lezen, maar om de zoveel tijd dwaalden haar gedachten weer af naar de babykamer van Sandra. De kriebels in haar buik bij de geachte aan de commode, de luiers enz. lieten haar de rest van de dag niet meer los.
De volgende dag verknalde ze haar proefwerk. Toen ze uit school thuiskwam, begon ze te huilen. Ze had er pijn in haar buik van. Haar moeder kwam de woonkamer binnen gelopen en zag de tranen in de ogen van haar dochter.
“Zie je nou wel, er is toch iets aan de hand. Kom even naast me zitten op de bank en vertel me nou maar wat je dwarszit.”
“Ik heb mijn proefwerk heel slecht gemaakt. Ik wist bijna niks. Ik had een complete black out.”
“Ach lieverd, hoe kan dat nou? Je hebt dit jaar nog nooit een onvoldoende gehaald.”
“Ik weet het niet, maar ik kan me niet zo goed concentreren. Misschien duurt het schooljaar net iets te lang voor me.”
“Maar waarom kun je je niet goed concentreren dan? Wat is er nou echt aan de hand?”
“Je moest eens weten,” dacht Lisa, “maar dat kan ik je echt niet vertellen, je zou het niet begrijpen.” Dus zei ze maar snel: “Er is echt niks mam. Als er echt iets was, zou ik het je heus wel vertellen,” loog ze.
“Lieverd, morgen is het zaterdag. Zal ik Sandra maar even afbellen voor morgen, zodat je even een beetje tot rust kan komen?”
“Nee, mam. Dat hoeft echt niet hoor. Het gaat wel en trouwens, Sandra heeft mijn hulp echt nodig. Dat kan ze zelf echt niet meer. Ik laat haar niet gelijk de eerste keer al zitten.”
Wat ze er niet bij vertelde was dat ze heel graag terug wilde naar het huis van Sandra. Niet vanwege het schoonmaken, maar ze wilde graag nog een kijkje in de babykamer nemen, als ze de kans kreeg tenminste.
Marianne liet haar dochter de rest van de dag met rust. Ze aten ’s avonds samen aan tafel. Ze praatten samen over de naderende zomervakantie. Ze hadden nog geen vakantieplannen. Samen naar een warm land gaan, liet het budget niet toe. Dus besloten ze om in die zes weken af en toe gewoon wat leuks samen te gaan doen. Na het eten keken ze samen tv totdat ze besloten naar bed te gaan. Ze waren allebei moe van de afgelopen drukke week.
Eenmaal in bed kon Lisa de slaap maar moeilijk vatten. Steeds weer dreven haar gedachten af naar het huis van Sandra. Ze zag hoe ze in gedachten daar de babykamer in gedragen werd en op de commode werd gelegd. Haar pyjama werd uitgetrokken en daar lag ze dan… in een kletsnatte luier. Bij die gedachte kreeg ze een heerlijk, warm gevoel van binnen. Ze kon het niet verklaren, maar ze wist wel dat het haar heel vrolijk en gelukkig maakte. Maar hoe kon ze ooit deze gevoelens aan iemand kenbaar maken. “Onmogelijk,” dacht ze, “ze zouden me voor gek verklaren.”
De volgende ochtend was Lisa al vroeg wakker. Ze maakte voor haarzelf een ontbijt, want haar moeder sliep nog. Na het ontbijt ging ze terug naar haar kamer. Ze kleedde zich aan en zette haar laptop aan. Ze checkte haar mail en keek op de schoolsite naar haar rooster voor de laatste schoolweek. Het zou een korte week worden. Ze had nog maar zo’n drie uurtjes les per dag. De laatste dag voor de vakantie hoefde ze alleen nog maar wat spullen in te leveren en haar rapport op te halen. “En dan eindelijk vakantie,” dacht ze.
Ze wilde haar laptop weer uitzetten, maar bedacht zich. Ze opende haar kamerdeur en luisterde. Ze hoorde haar moeder niet. Ze sloot de deur weer en ging weer achter haar laptop zitten. Ze opende een zoekmachine en typte een term in. Er verschenen allerlei sites over “volwassen baby’s”. Hier keek ze graag naar als ze de kans kreeg. Ze keek naar plaatjes en las verhalen. Ook keek ze regelmatig op webshops waar ze hele, leuke artikelen verkochten in haar maat. Maar ze wist dat het de komende jaren bij kijken zou blijven, want hoe moest ze dit soort spullen voor haar moeder verborgen houden?
Lisa was diep in gedachten verzonken, toen plotseling de deur openging en haar moeder binnenkwam. Met een klap deed Lisa haar laptop dicht. Haar ademhaling stokte in haar keel. Zou haar moeder het gezien hebben?
Marianne zei goedemorgen tegen haar dochter. “Ik wilde even checken of je al wakker was.”
“Ja, mam, ik heb zelfs al ontbeten. Ik was vroeg wakker vandaag.
“Hoe gaat het nu met je?”
“Ik voel me prima vandaag. Ik kijk uit naar de vakantie. Ik heb een rustige week op school en geen proefwerken meer. Ik ben blij als de vakantie volgende week begint.”
“Fijn, lieverd. Hoe laat ga je trouwens naar Sandra?”
“Over een half uurtje. Ik weet niet hoe lang ik weg ben.”
“Dat maakt niet uit hoor, we hadden samen toch verder geen plannen vandaag.”
Sandra sloot de deur van haar dochter weer en liep naar beneden. Ze zette koffie en ging aan de keukentafel zitten. Ze wist niet zo goed wat ze moest denken. Haar dochter verborg duidelijk iets voor haar. Ze had wel gezien hoe haar dochter van schrik haar laptop dichtklapte. Ze verlangde terug naar de tijd dat haar dochter haar alles vertelde, zodat ze precies wist wat er in haar koppie omging. “Waarom kon ze nu ineens niet meer met haar praten over wat dan ook, terwijl ze dat altijd hadden gedaan. Wat is er veranderd tussen ons, waardoor dat nu ineens niet meer kan?” Marianne werd er onrustig van, maar ook vastbesloten om er achter te komen wat er in haar dochters hoofd spookte, zodat ze haar kon helpen.
Een klein half uurtje later kwam Lisa naar beneden, trok haar schoenen en jas aan en zocht haar sleutels. Ze liep naar haar moeder, gaf haar een kus op haar wang en zei: “Ik ga nu naar Sandra. Tot vanmiddag.”
“Tot vanmiddag, schat. Doe je best!”
“Dat zal wel lukken hoor,” zei Lisa.
Ze pakte haar fiets uit de schuur en vertrok richting Sandra. Op weg naar haar moeders vriendin moest ze steeds weer denken aan de babykamer. Ze wilde graag nog wat tijd doorbrengen in deze kamer. Maar hoe? Ze besloot het te laten rusten en zou gewoon afwachten of de kans zich voordeed. Eenmaal aangekomen bij Sandra drukte ze op de bel. Sandra deed open en liet haar binnen.
“Je kan je jas hier ophangen,” zei ze. Wil je misschien thee of koffie?”
“Ja lekker, thee,” zei Lisa.
Sandra ging thee zetten en Lisa ging in de woonkamer op de bank zitten. Samen dronken ze een kopje thee en kletsten over de aanstaande bevalling en over Lisa’s schoolvakantie. Toen de thee op was, zei Lisa: “Nou, dan ga ik maar eens wat doen.”
“Dat is goed,” zei Sandra. “Zou je willen beginnen met stofzuigen? Eigenlijk moeten alle kamers in het huis wel even gestofzuigd worden.”
“Ja hoor, geen probleem,” zei Lisa.
Ze vond een stofzuiger in de trapkast. Ze tilde hem op en liep er mee naar zolder. Op de overloop van de eerste verdieping kwam ze langs de babykamer. De deur zat dicht. Dat vond ze jammer. Ze had graag even naar binnen gekeken, maar liep toch voor de zekerheid maar snel door naar zolder. Ze zette de stofzuiger aan en begon met haar werk.
Sandra zat in de tussentijd beneden een boek te lezen, toen plotseling de deurbel weer ging. Er stond een pakketbezorger voor de deur. Sandra tekende voor ontvangst en liep met het pakket de keuken in. Met een schaar ontdeed ze het doosje van de tape en zag dat er een babyfoon inzat. Deze had ze afgelopen week besteld op aanraden van een vriendin. Er zat een kleine camera in, waardoor ze haar toekomstige kind niet alleen kon horen, maar ook kon zien. “Superhandig,” had haar vriendin gezegd. “Zeker vanaf het moment dat ze gaan staan in bed. Je wilt natuurlijk niet dat ze eruit vallen.” Sandra besloot de gebruiksaanwijzing door te nemen en de babyfoon te gaan testen. Ze stopte er batterijen in en liet de ontvanger op de keukentafel staan. Ze liep met het andere deel de trap op naar de babykamer. Ze zette hem op een plankje in de hoek van de kamer naast een knuffeltje, zo geplaatst dat ze dacht de hele kamer te kunnen zien. Ze zette het apparaat aan en liep terug naar de keuken beneden. Ze zette de ontvanger aan en ja hoor, op het kleine beeld verscheen de babykamer. Alles was duidelijk te zien. “Mooi zo, die werkt,” dacht Sandra. Ze liep weer terug naar boven om hem uit te zetten, toen ze Lisa tegenkwam op de overloop met de stofzuiger in haar handen. “De zolder is gedaan,” zei ze. “Ik ga nu de slaapkamers doen.”
“Wat fijn,” zei Sandra, helemaal vergeten waarom ze eigenlijk naar boven liep. “Ik ga in die tussentijd even wat boodschapjes doen. Ik zie je zo weer.”
“Tot zo,” zei Lisa. Ze begon gelijk sneller te ademen en dacht: “Dit is mijn kans om even wat tijd door te brengen in de babykamer.” Ze deed echter of er niets aan de hand was, opende de slaapkamer van Sandra en begon daar te stofzuigen. Sandra liep terug naar beneden, deed haar jas en schoenen aan en liep de deur uit. Lisa had de deur door de stofzuiger niet gehoord, maar zag Sandra uit haar ooghoek de straat uit lopen. “Het is nu of nooit,” dacht Lisa. Ze liet voor de zekerheid de stofzuiger aan staan, zodat het leek dat ze nog bezig was en liep gehaast naar de babykamer. Ze opende de deur en liep naar binnen. Ze kreeg gelijk weer kriebels in haar buik. Ze liep naar de commode en streelde zachtjes met de binnenkant van haar hand over het aankleedkussen. Vervolgens pakte ze een busje met talkpoeder, opende het klepje en snoof de geur op. “Mmm, wat ruikt dat heerlijk,” dacht ze. Ze zag de luiers liggen en besloot er één te pakken. Het voelde nog steeds zo fijn om er één vast te houden, laat staan om er één om te hebben. Ineens kreeg ze een ingeving. Ze zou het gewoon gaan proberen, ook al wist ze heus wel dat de luier niet zou passen. “Het gaat om het idee,” dacht ze. Ze liep snel naar beneden om even te kijken of Sandra nog weg was en zag niemand. Daarna keek ze uit het keukenraam en ook buiten in de straat zag ze Sandra niet. Ze sprintte terug naar boven, deed de deur van de babykamer dicht en begon gehaast haar broek uit te trekken.
Sandra liep richting het winkelcentrum. Ze wilde haar portemonnee pakken om te kijken hoeveel geld ze op zak had, toen ze besefte dat haar portemonnee nog op het aanrecht lag. “Shit,” zei ze en keerde licht geïrriteerd huiswaarts. “Ik word met de dag vergeetachtiger door die stomme zwangerschap,” dacht ze. Thuis aangekomen, opende ze de deur. Ze hoorde de stofzuiger boven en liep naar de keuken.
Lisa had haar broek en onderbroek inmiddels uit en was op de commode geklommen. Ze had de voordeur door de stofzuiger niet open en dicht horen gaan en was in de veronderstelling dat ze alleen was. Ze lag op het aankleedkussen met de luier in haar handen en een intens fijn en geborgen gevoel in haar buik. Ze besloot de luier open te vouwen en onder haar billen te schuiven.
Eenmaal aangekomen in de keuken vond Sandra haar portemonnee en wilde weer weg lopen, toen haar oog plotseling op de babyfoon viel. “Zag ze dat nou goed?” Ze liep naar de babyfoon toe en pakte hem op. Ze kon duidelijk zien dat Lisa op de commode lag en probeerde zichzelf een luier om te doen. Ze liet pardoes de babyfoon uit haar handen vallen en snelde naar de telefoon om Marianne te bellen………..
Hoofdstuk 2
“Lisa, gaat alles goed?”
Lisa laat van schrik de luier uit haar hand vallen en krijgt een hoofd als een tomaat.
“Is er iets, je kijkt alsof je zojuist een spook hebt gezien.”
“Nee hoor,” zegt Lisa. Ze loopt snel langs Sandra op weg naar beneden.
“Vreemd,” denkt Sandra. Ze pakt de luier van de grond en legt hem terug op de stapel. Ze sluit de deur van de babykamer en loopt terug naar beneden. In de woonkamer aangekomen ziet ze Lisa een beetje ongemakkelijk op de bank zitten.
“Ik moet gaan, zegt ze. “Ik heb nog veel te doen thuis.”
“Oké,” zegt Sandra, “maar gaat echt alles wel goed?”
“Ja hoor, niets aan de hand. Ik ga nu. Op heb zin om te wandelen, dus ik loop zelf wel naar huis. Tot zaterdag.”
“Tot zaterdag en doe je moeder de groeten van me.”
“Zal ik doen.” Lisa opent de voordeur, zwaait nog even naar Sandra en laat de deur met een plof dichtvallen.
Sandra staat nog even met haar armen over elkaar Lisa na te kijken tot ze helemaal de straat uit is. Ze besluit Marianne te bellen.
“Met Marianne,” klinkt het aan de andere kant van de lijn.
“Hoi, je spreekt met Sandra. Lisa is weer op weg naar huis. Gaat alles wel goed met haar?”
“Ja, hoezo?”
“Nou, ze deed zo vreemd toen ze hier was. Ze ging de bovenverdiepingen bekijken, maar ze bleef nogal lang weg. Dus toen ik haar ging zoeken, vond ik haar in de babykamer. Ze schrok nogal van mijn binnenkomst en liet pardoes een luier uit haar handen vallen en stormde de trap af.”
“Een luier?”
“Ja, haar hoofd werd helemaal rood. Net alsof ik haar ergens mee betrapte of zo.”
“Dat is inderdaad vreemd. Ik zal haar wel een beetje in de gaten houden. Bedankt voor je belletje.” Marianne hing de telefoon op en ging thee zetten.
Tien minuten later kwam Lisa thuis. Ze zag haar moeder in de keuken aan de keukentafel zitten. “Wil je ook een kopje thee?” vroeg ze aan Lisa.
“Ja lekker, mam.”
“Kom even zitten, lieverd. Ik wil even met je praten.”
“Oké, heel even dan. Want ik moet zo echt gaan leren voor mijn proefwerk.”
“Gaat alles goed met je, Lisa?”
“Ja, hoezo?”
“Nou, ik sprak Sandra net aan de telefoon en zij vertelde me dat je nogal vreemd deed daar.”
“Ik heb gewoon veel aan mijn hoofd, mam. Ik probeer het schooljaar zo goed mogelijk af te ronden. Daar maak ik me nogal druk over, verder niets hoor.”
“Weet je het zeker, want ik hoorde iets over een luier die je van schrik liet vallen of zo?”
“Ow, dat,” zei Lisa. “Ik had er eentje gepakt om te zien hoe klein ze zijn.” Ik liet hem vallen, omdat Sandra ineens achter me stond en ik schrok van haar.”
“Dus er is echt niets waarvan ik moet weten?”
“Nee, mam. Echt niet hoor, het gaat prima met mij.”
Marianne liet het er verder bij zitten, maar zag wel dat Lisa inmiddels weer een rood hoofd had gekregen. Het zat haar niet lekker. Er is iets aan de hand met haar dochter, maar ze wil er niet over praten. Nou weet ze ook wel dat het hoort bij de leeftijd, maar ze vond het juist zo fijn dat alles altijd bespreekbaar was met haar dochter. Maar voor nu zou ze het laten rusten.
Na de thee ging Lisa naar boven om haar proefwerk te leren. Op haar kamer aangekomen, sloot ze de deur en ging op haar bed liggen, starend naar het plafond. “Dat scheelde weinig zeg,” dacht ze. Bijna was ze betrapt. Ze moest er niet aan denken dat iemand er ooit achter zou komen. Ze snapte er zelf al helemaal niets van, hoe moest iemand anders het dan begrijpen? Ze dacht terug aan de babykamer en aan het moment dat Sandra binnen kwam lopen. Ze probeerde die gedachte uit haar hoofd te bannen. Het lukte haar maar ten dele. Steeds weer zag ze de babykamer voor zich en het fijne gevoel dat ze er bij kreeg. “Ow, ik wou dat ik…, nee, zo moet je niet denken, Lisa! Je bent net bijna betrapt. Zet het uit je hoofd, zoiets zal je wel nooit ervaren. Zo zit het leven niet in elkaar. Vergeet het nou maar en concentreer je op je proefwerk!” Ze pakte haar boeken erbij en begon te lezen, maar om de zoveel tijd dwaalden haar gedachten weer af naar de babykamer van Sandra. De kriebels in haar buik bij de geachte aan de commode, de luiers enz. lieten haar de rest van de dag niet meer los.
De volgende dag verknalde ze haar proefwerk. Toen ze uit school thuiskwam, begon ze te huilen. Ze had er pijn in haar buik van. Haar moeder kwam de woonkamer binnen gelopen en zag de tranen in de ogen van haar dochter.
“Zie je nou wel, er is toch iets aan de hand. Kom even naast me zitten op de bank en vertel me nou maar wat je dwarszit.”
“Ik heb mijn proefwerk heel slecht gemaakt. Ik wist bijna niks. Ik had een complete black out.”
“Ach lieverd, hoe kan dat nou? Je hebt dit jaar nog nooit een onvoldoende gehaald.”
“Ik weet het niet, maar ik kan me niet zo goed concentreren. Misschien duurt het schooljaar net iets te lang voor me.”
“Maar waarom kun je je niet goed concentreren dan? Wat is er nou echt aan de hand?”
“Je moest eens weten,” dacht Lisa, “maar dat kan ik je echt niet vertellen, je zou het niet begrijpen.” Dus zei ze maar snel: “Er is echt niks mam. Als er echt iets was, zou ik het je heus wel vertellen,” loog ze.
“Lieverd, morgen is het zaterdag. Zal ik Sandra maar even afbellen voor morgen, zodat je even een beetje tot rust kan komen?”
“Nee, mam. Dat hoeft echt niet hoor. Het gaat wel en trouwens, Sandra heeft mijn hulp echt nodig. Dat kan ze zelf echt niet meer. Ik laat haar niet gelijk de eerste keer al zitten.”
Wat ze er niet bij vertelde was dat ze heel graag terug wilde naar het huis van Sandra. Niet vanwege het schoonmaken, maar ze wilde graag nog een kijkje in de babykamer nemen, als ze de kans kreeg tenminste.
Marianne liet haar dochter de rest van de dag met rust. Ze aten ’s avonds samen aan tafel. Ze praatten samen over de naderende zomervakantie. Ze hadden nog geen vakantieplannen. Samen naar een warm land gaan, liet het budget niet toe. Dus besloten ze om in die zes weken af en toe gewoon wat leuks samen te gaan doen. Na het eten keken ze samen tv totdat ze besloten naar bed te gaan. Ze waren allebei moe van de afgelopen drukke week.
Eenmaal in bed kon Lisa de slaap maar moeilijk vatten. Steeds weer dreven haar gedachten af naar het huis van Sandra. Ze zag hoe ze in gedachten daar de babykamer in gedragen werd en op de commode werd gelegd. Haar pyjama werd uitgetrokken en daar lag ze dan… in een kletsnatte luier. Bij die gedachte kreeg ze een heerlijk, warm gevoel van binnen. Ze kon het niet verklaren, maar ze wist wel dat het haar heel vrolijk en gelukkig maakte. Maar hoe kon ze ooit deze gevoelens aan iemand kenbaar maken. “Onmogelijk,” dacht ze, “ze zouden me voor gek verklaren.”
De volgende ochtend was Lisa al vroeg wakker. Ze maakte voor haarzelf een ontbijt, want haar moeder sliep nog. Na het ontbijt ging ze terug naar haar kamer. Ze kleedde zich aan en zette haar laptop aan. Ze checkte haar mail en keek op de schoolsite naar haar rooster voor de laatste schoolweek. Het zou een korte week worden. Ze had nog maar zo’n drie uurtjes les per dag. De laatste dag voor de vakantie hoefde ze alleen nog maar wat spullen in te leveren en haar rapport op te halen. “En dan eindelijk vakantie,” dacht ze.
Ze wilde haar laptop weer uitzetten, maar bedacht zich. Ze opende haar kamerdeur en luisterde. Ze hoorde haar moeder niet. Ze sloot de deur weer en ging weer achter haar laptop zitten. Ze opende een zoekmachine en typte een term in. Er verschenen allerlei sites over “volwassen baby’s”. Hier keek ze graag naar als ze de kans kreeg. Ze keek naar plaatjes en las verhalen. Ook keek ze regelmatig op webshops waar ze hele, leuke artikelen verkochten in haar maat. Maar ze wist dat het de komende jaren bij kijken zou blijven, want hoe moest ze dit soort spullen voor haar moeder verborgen houden?
Lisa was diep in gedachten verzonken, toen plotseling de deur openging en haar moeder binnenkwam. Met een klap deed Lisa haar laptop dicht. Haar ademhaling stokte in haar keel. Zou haar moeder het gezien hebben?
Marianne zei goedemorgen tegen haar dochter. “Ik wilde even checken of je al wakker was.”
“Ja, mam, ik heb zelfs al ontbeten. Ik was vroeg wakker vandaag.
“Hoe gaat het nu met je?”
“Ik voel me prima vandaag. Ik kijk uit naar de vakantie. Ik heb een rustige week op school en geen proefwerken meer. Ik ben blij als de vakantie volgende week begint.”
“Fijn, lieverd. Hoe laat ga je trouwens naar Sandra?”
“Over een half uurtje. Ik weet niet hoe lang ik weg ben.”
“Dat maakt niet uit hoor, we hadden samen toch verder geen plannen vandaag.”
Sandra sloot de deur van haar dochter weer en liep naar beneden. Ze zette koffie en ging aan de keukentafel zitten. Ze wist niet zo goed wat ze moest denken. Haar dochter verborg duidelijk iets voor haar. Ze had wel gezien hoe haar dochter van schrik haar laptop dichtklapte. Ze verlangde terug naar de tijd dat haar dochter haar alles vertelde, zodat ze precies wist wat er in haar koppie omging. “Waarom kon ze nu ineens niet meer met haar praten over wat dan ook, terwijl ze dat altijd hadden gedaan. Wat is er veranderd tussen ons, waardoor dat nu ineens niet meer kan?” Marianne werd er onrustig van, maar ook vastbesloten om er achter te komen wat er in haar dochters hoofd spookte, zodat ze haar kon helpen.
Een klein half uurtje later kwam Lisa naar beneden, trok haar schoenen en jas aan en zocht haar sleutels. Ze liep naar haar moeder, gaf haar een kus op haar wang en zei: “Ik ga nu naar Sandra. Tot vanmiddag.”
“Tot vanmiddag, schat. Doe je best!”
“Dat zal wel lukken hoor,” zei Lisa.
Ze pakte haar fiets uit de schuur en vertrok richting Sandra. Op weg naar haar moeders vriendin moest ze steeds weer denken aan de babykamer. Ze wilde graag nog wat tijd doorbrengen in deze kamer. Maar hoe? Ze besloot het te laten rusten en zou gewoon afwachten of de kans zich voordeed. Eenmaal aangekomen bij Sandra drukte ze op de bel. Sandra deed open en liet haar binnen.
“Je kan je jas hier ophangen,” zei ze. Wil je misschien thee of koffie?”
“Ja lekker, thee,” zei Lisa.
Sandra ging thee zetten en Lisa ging in de woonkamer op de bank zitten. Samen dronken ze een kopje thee en kletsten over de aanstaande bevalling en over Lisa’s schoolvakantie. Toen de thee op was, zei Lisa: “Nou, dan ga ik maar eens wat doen.”
“Dat is goed,” zei Sandra. “Zou je willen beginnen met stofzuigen? Eigenlijk moeten alle kamers in het huis wel even gestofzuigd worden.”
“Ja hoor, geen probleem,” zei Lisa.
Ze vond een stofzuiger in de trapkast. Ze tilde hem op en liep er mee naar zolder. Op de overloop van de eerste verdieping kwam ze langs de babykamer. De deur zat dicht. Dat vond ze jammer. Ze had graag even naar binnen gekeken, maar liep toch voor de zekerheid maar snel door naar zolder. Ze zette de stofzuiger aan en begon met haar werk.
Sandra zat in de tussentijd beneden een boek te lezen, toen plotseling de deurbel weer ging. Er stond een pakketbezorger voor de deur. Sandra tekende voor ontvangst en liep met het pakket de keuken in. Met een schaar ontdeed ze het doosje van de tape en zag dat er een babyfoon inzat. Deze had ze afgelopen week besteld op aanraden van een vriendin. Er zat een kleine camera in, waardoor ze haar toekomstige kind niet alleen kon horen, maar ook kon zien. “Superhandig,” had haar vriendin gezegd. “Zeker vanaf het moment dat ze gaan staan in bed. Je wilt natuurlijk niet dat ze eruit vallen.” Sandra besloot de gebruiksaanwijzing door te nemen en de babyfoon te gaan testen. Ze stopte er batterijen in en liet de ontvanger op de keukentafel staan. Ze liep met het andere deel de trap op naar de babykamer. Ze zette hem op een plankje in de hoek van de kamer naast een knuffeltje, zo geplaatst dat ze dacht de hele kamer te kunnen zien. Ze zette het apparaat aan en liep terug naar de keuken beneden. Ze zette de ontvanger aan en ja hoor, op het kleine beeld verscheen de babykamer. Alles was duidelijk te zien. “Mooi zo, die werkt,” dacht Sandra. Ze liep weer terug naar boven om hem uit te zetten, toen ze Lisa tegenkwam op de overloop met de stofzuiger in haar handen. “De zolder is gedaan,” zei ze. “Ik ga nu de slaapkamers doen.”
“Wat fijn,” zei Sandra, helemaal vergeten waarom ze eigenlijk naar boven liep. “Ik ga in die tussentijd even wat boodschapjes doen. Ik zie je zo weer.”
“Tot zo,” zei Lisa. Ze begon gelijk sneller te ademen en dacht: “Dit is mijn kans om even wat tijd door te brengen in de babykamer.” Ze deed echter of er niets aan de hand was, opende de slaapkamer van Sandra en begon daar te stofzuigen. Sandra liep terug naar beneden, deed haar jas en schoenen aan en liep de deur uit. Lisa had de deur door de stofzuiger niet gehoord, maar zag Sandra uit haar ooghoek de straat uit lopen. “Het is nu of nooit,” dacht Lisa. Ze liet voor de zekerheid de stofzuiger aan staan, zodat het leek dat ze nog bezig was en liep gehaast naar de babykamer. Ze opende de deur en liep naar binnen. Ze kreeg gelijk weer kriebels in haar buik. Ze liep naar de commode en streelde zachtjes met de binnenkant van haar hand over het aankleedkussen. Vervolgens pakte ze een busje met talkpoeder, opende het klepje en snoof de geur op. “Mmm, wat ruikt dat heerlijk,” dacht ze. Ze zag de luiers liggen en besloot er één te pakken. Het voelde nog steeds zo fijn om er één vast te houden, laat staan om er één om te hebben. Ineens kreeg ze een ingeving. Ze zou het gewoon gaan proberen, ook al wist ze heus wel dat de luier niet zou passen. “Het gaat om het idee,” dacht ze. Ze liep snel naar beneden om even te kijken of Sandra nog weg was en zag niemand. Daarna keek ze uit het keukenraam en ook buiten in de straat zag ze Sandra niet. Ze sprintte terug naar boven, deed de deur van de babykamer dicht en begon gehaast haar broek uit te trekken.
Sandra liep richting het winkelcentrum. Ze wilde haar portemonnee pakken om te kijken hoeveel geld ze op zak had, toen ze besefte dat haar portemonnee nog op het aanrecht lag. “Shit,” zei ze en keerde licht geïrriteerd huiswaarts. “Ik word met de dag vergeetachtiger door die stomme zwangerschap,” dacht ze. Thuis aangekomen, opende ze de deur. Ze hoorde de stofzuiger boven en liep naar de keuken.
Lisa had haar broek en onderbroek inmiddels uit en was op de commode geklommen. Ze had de voordeur door de stofzuiger niet open en dicht horen gaan en was in de veronderstelling dat ze alleen was. Ze lag op het aankleedkussen met de luier in haar handen en een intens fijn en geborgen gevoel in haar buik. Ze besloot de luier open te vouwen en onder haar billen te schuiven.
Eenmaal aangekomen in de keuken vond Sandra haar portemonnee en wilde weer weg lopen, toen haar oog plotseling op de babyfoon viel. “Zag ze dat nou goed?” Ze liep naar de babyfoon toe en pakte hem op. Ze kon duidelijk zien dat Lisa op de commode lag en probeerde zichzelf een luier om te doen. Ze liet pardoes de babyfoon uit haar handen vallen en snelde naar de telefoon om Marianne te bellen………..
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Mooi vervolg Jeff.
Ben nu al benieuwd waar dit heen gaat.
Heb wel een idee.
Laat ons alstublieft niet weer zo lang wachten
Ben nu al benieuwd waar dit heen gaat.
Heb wel een idee.
Laat ons alstublieft niet weer zo lang wachten
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Spannend, ben nu alweer benieuwd naar de rest!
diaper willie
Superlid
Oh ohw. Betrapt. Spannend
Dips N' Bricks
No freedom till we're equal ****right I support it
Leuk dat je verder gaat met je verhaal
Ben benieuwd naar het vervolg
Ben benieuwd naar het vervolg
slaaf.johannes
Superlid
leuk verhaal maar gebruik alstublieft de enter toets meer
Hulp in het huishouden (nieuw hoofdstuk)
Hoofdstuk 3
Marianne hoorde de telefoon rinkelen. Ze liep naar de woonkamer en pakte de telefoon en zag aan de nummerherkenning dat het Sandra was. “Hoi Sandra, gaat alles goed daar?”
“Nou uh…er gebeurt iets heel raars hier eigenlijk.”
“Je laat me schrikken, Sandra, wat is er?”
“Nou, ik was net op weg naar de winkel, toen ik me besefte dat ik mijn portemonnee vergeten was. Dus ik terug naar huis om hem te halen. Toen ik in de keuken kwam, viel mijn oog op de babyfoon en toen zag ik iets wat ik niet verwachtte.”
“Ja, en….?”
“Nou, het gaat om je dochter. Ik zie haar op dit moment op de commode liggen en ze probeert zichzelf een luier om te doen. Weet jij hier meer van?”
“Wat zeg je me nou?” Waarom?”
“Ik heb geen idee, Marianne. Daarom bel ik jou ook gelijk. Wat wil je dat ik doe?”
Er viel een lange stilte aan de telefoon. Marianne dacht diep na. De beelden van haar dochter op een commode flitsten door haar hoofd. Plotseling werd de stilte aan de telefoon verbroken door een vraag van Sandra:
“Zal ik naar haar toe gaan, Marianne?”
“Nee, zei ze, doe dat maar niet. Ik wil niet dat ze in verlegenheid wordt gebracht. Laat het maar even gaan. Ik moet eerst uitzoeken waar dit vandaan komt. Misschien heeft ze wel problemen met haar blaas of…ik heb eigenlijk geen idee. Ik dacht dat mijn dochter en ik geen geheimen voor elkaar hadden. Doe maar net of je van niks weet als ze weer naar beneden komt. Ik ga even rustig bedenken hoe ik kan uitzoeken wat er precies aan de hand is. Ik bel je later nog even terug.”
“Dat is goed, Marianne. Ik doe later wel boodschappen en wacht in de woonkamer op haar. Tot later.”
Sandra liep terug naar de babyfoon en pakte hem van de grond. Ze zag Lisa in de babykamer. Ze lag inmiddels niet meer op de commode, maar ze stond ernaast. Ze had haar kleren weer aan en de opengevouwen luier lag nog op het aankleedkussen. Ze lag hoe Lisa de luier pakte en onder haar kleren verstopte. Vervolgens zag ze Lisa de babykamer uitlopen en de deur van de kamer viel dicht. Sandra zette de babyfoon weer op het aanrecht en snelde zich naar de woonkamer en ging gehaast op de bank zitten. Ze hoorde hoe de stofzuiger uitgezet werd en hoorde vervolgens voetstappen op de trap.
Lisa liep de trap af om beneden haar tas te pakken om de gestolen luier in te verstoppen. Haar tas lag in het halletje. Snel opende ze haar tas, pakte de luier onder haar shirt vandaan en stopte hem in de tas. Snel de rits weer dicht en klaar!
Ze besloot om even wat te gaan drinken en liep de woonkamer in. Plots zag ze Sandra op de bank zitten en ze schrok zich een ongeluk. Stotterend zei ze: “Jeetje, Sandra, je liet me schrikken. Ik dacht dat je naar de winkel was.” Gelijktijdig spookte er van alles door haar hoofd. Weet ze iets? Heeft ze iets gehoord? Hoe heb ik zo dom kunnen zijn? Ze probeerde zichzelf tot rust te manen. De stofzuiger stond aan, dus misschien valt het allemaal wel mee.
“Sorry hoor, Lisa. Ik wilde je niet laten schrikken. Ik was mijn portemonnee vergeten en heb de kracht niet meer om nogmaals te gaan, loog ze.”
“Moet ik even voor je naar de winkel gaan, het is een kleine moeite hoor?”
“Nee hoor, lieverd. Dat hoeft echt niet hoor. Ben je al klaar met stofzuigen? Dat heb je snel gedaan, dan.
“Nee, ik ben nog niet klaar, maar ik had dorst, dus ik dacht eerst even wat te gaan drinken.”
“Dat is goed hoor, pak zelf meer iets, want ik ben blij dat ik even zit.”
Lisa pakte iets te drinken en ging daarna verder met stofzuigen. Tijdens het stofzuigen spookten er allerlei gedachten door heen. Uiteindelijk besloot ze de gedachten van haar af te zetten. Ze was tot de conclusie gekomen dat ze veel geluk heeft gehad en dat Sandra niets had gemerkt. Ze nam de stofzuiger mee naar beneden en zette hem in de opbergkast. “Kan ik verder nog iets voor je doen vandaag, Sandra?”
“Nee hoor, het is wel genoeg voor vandaag. Ik wil ook eigenlijk wel even gaan rusten zo. Dus ga maar lekker naar huis.”
“Is goed, wanneer wil je weer dat ik kom werken?”
“Dat weet ik nog niet. Daar bel ik je moeder nog wel even over.”
“Prima, fijne dag verder. Doei, Sandra?”
“Dag Lisa en jij ook een fijne dag verder.”
Lisa pakte haar tas en haar fiets en vertrok richting huis.
Sandra had inmiddels haar telefoon weer gepakt en belde Marianne.
“En…?,” vroeg Marianne.
“Ze liet helemaal niets merken, maar ik zag wel op de babyfoon dat ze de luier onder haar kleren verstopte. Dus ik denk dat ze die meegenomen heeft, want ze is inmiddels op weg naar huis.”
“Oh, het is goed dat je dat zegt. Ik zit namelijk nu stiekem op haar laptop en heb de browsegeschiedenis aangeklikt. En ik kan je vertellen dat het hier niet om een medisch probleem gaat.”
“Hoe bedoel je?”
“Ik denk dat mijn dochter een bepaalde voorkeur heeft voor alles wat met babyspullen te maken heeft. Haar browsegeschiedenis staat namelijk vol met websites waarop allerlei volwassen mensen zich kleden en gedragen als kleine kinderen. Ik ben nogal in shock op het moment, ik heb geen idee wat ik nu moet doen. Ik kan haar er niet naar vragen, want dan weet ze dat ik haar privacy geschonden heb en dan ben ik haar vertrouwen kwijt. Maar ik kan dit ook niet zomaar laten gaan, want het gaat hier wel om mijn dochter en ik wil dit bespreekbaar maken. Heb jij misschien een idee, Sandra?”
Sandra had aandachtig naar het verhaal van Marianne geluisterd en was zelf eigenlijk ook wel een beetje in shock. Volwassenen die zich voordoen als baby’s? Ze had werkelijk geen idee dat sommige mensen zich hier mee bezig hielden. Ze dacht na over de vraag van Marianne en zei toen: “Je kunt haar inderdaad niet confronteren met haar laptop. Dat kun je niet maken. Maar misschien kun je wel “toevallig” de meegenomen luier ontdekken? Grote kans dat hij nog onder haar kleren verstopt zit.” Dan kun je daar in ieder geval een gesprekje over voeren. Misschien vertelt ze je dan wel wat je op de laptop gezien hebt?”
“Dat ga ik doen, ik moet gewoon weten wat er in m’n meisje omgaat. Of het nou dit is of toch iets anders, ik wil niet dat er geheimen zijn tussen ons.”
“Dat klinkt logisch hoor Marianne. Maar je moet je wel één ding afvragen?”
“En dat is…?”
“Stel dat het is wat je nu denkt, wil je dat dan wel echt van je dochter weten?”
Marianne dacht hier even over na en zei vol overtuiging: “Ja, want ze is mijn dochter en alles moet bespreekbaar zijn tussen ons. Ook dit! En trouwens, zo’n drama is het nu ook weer niet. Mijn dochter wil misschien graag een klein meisje zijn, so what? Er zijn veel ergere dingen op de wereld. Ze mag me alles vertellen. Het gaat er nu alleen even om de juiste manier te vinden. Het moet vanuit haar komen, niet vanuit mij.”
“Succes Marianne, ik spreek je snel.”
Marianne hing op en probeerde te bedenken hoe ze aan die luier kon komen. Ze kon niet zomaar onder de kleren van haar dochter gaan graaien, want dan wist Lisa dat ze betrapt was. Het moest anders. Ze besloot rustig af te wachten en Lisa goed in de gaten te houden. Misschien kwam het moment dan wel vanzelf.
Tien minuten later ging de deur van de schutting open en zag Marianne haar dochter de tuin binnenkomen met de fiets aan haar hand. Lisa zette de fiets in de schuur en kwam via de achterdeur naar binnen. Binnen zag ze haar moeder staan. “Hoi mam.”
“Hoi lieverd, hoe ging het?”
“Goed hoor, ik ga even plassen en dan vertel ik het verder zo wel.”
“Is goed hoor, schat.”
Lisa zette haar tas in de gang en ging naar de wc. Marianne zag de tas staan en liep er naartoe. “Kleine kans, dacht ze, maar het valt te proberen.” Ze opende de ritssluiting en zag gelijk bovenop de luier liggen. Snel deed ze de rits weer dicht. “En nu?” Welk excuus is er om haar tas te openen en haar te confronteren?” Ze besloot de tas mee de woonkamer in te nemen. Ze opende de tas nogmaals en zette hem geopend op tafel. Je kon de luier duidelijk zien. Ze besloot het zo te laten staan en de reactie van haar dochter af te wachten, ze kon toch niets beters bedenken. Ze hoorde hoe de wc werd doorgespoeld en de wc-deur open en weer dicht ging. Lisa liep de woonkamer binnen en zag haar moeder op de bank zitten. Voor haar moeder stond haar tas geopend op de tafel. De inhoud van de tas was duidelijk. Ze zag hoe haar moeder haar vragend aankeek. Op dat moment voelde Lisa hoe de grond onder haar voeten wegzakte en sprongen de tranen in haar ogen…………..
Hoofdstuk 3
Marianne hoorde de telefoon rinkelen. Ze liep naar de woonkamer en pakte de telefoon en zag aan de nummerherkenning dat het Sandra was. “Hoi Sandra, gaat alles goed daar?”
“Nou uh…er gebeurt iets heel raars hier eigenlijk.”
“Je laat me schrikken, Sandra, wat is er?”
“Nou, ik was net op weg naar de winkel, toen ik me besefte dat ik mijn portemonnee vergeten was. Dus ik terug naar huis om hem te halen. Toen ik in de keuken kwam, viel mijn oog op de babyfoon en toen zag ik iets wat ik niet verwachtte.”
“Ja, en….?”
“Nou, het gaat om je dochter. Ik zie haar op dit moment op de commode liggen en ze probeert zichzelf een luier om te doen. Weet jij hier meer van?”
“Wat zeg je me nou?” Waarom?”
“Ik heb geen idee, Marianne. Daarom bel ik jou ook gelijk. Wat wil je dat ik doe?”
Er viel een lange stilte aan de telefoon. Marianne dacht diep na. De beelden van haar dochter op een commode flitsten door haar hoofd. Plotseling werd de stilte aan de telefoon verbroken door een vraag van Sandra:
“Zal ik naar haar toe gaan, Marianne?”
“Nee, zei ze, doe dat maar niet. Ik wil niet dat ze in verlegenheid wordt gebracht. Laat het maar even gaan. Ik moet eerst uitzoeken waar dit vandaan komt. Misschien heeft ze wel problemen met haar blaas of…ik heb eigenlijk geen idee. Ik dacht dat mijn dochter en ik geen geheimen voor elkaar hadden. Doe maar net of je van niks weet als ze weer naar beneden komt. Ik ga even rustig bedenken hoe ik kan uitzoeken wat er precies aan de hand is. Ik bel je later nog even terug.”
“Dat is goed, Marianne. Ik doe later wel boodschappen en wacht in de woonkamer op haar. Tot later.”
Sandra liep terug naar de babyfoon en pakte hem van de grond. Ze zag Lisa in de babykamer. Ze lag inmiddels niet meer op de commode, maar ze stond ernaast. Ze had haar kleren weer aan en de opengevouwen luier lag nog op het aankleedkussen. Ze lag hoe Lisa de luier pakte en onder haar kleren verstopte. Vervolgens zag ze Lisa de babykamer uitlopen en de deur van de kamer viel dicht. Sandra zette de babyfoon weer op het aanrecht en snelde zich naar de woonkamer en ging gehaast op de bank zitten. Ze hoorde hoe de stofzuiger uitgezet werd en hoorde vervolgens voetstappen op de trap.
Lisa liep de trap af om beneden haar tas te pakken om de gestolen luier in te verstoppen. Haar tas lag in het halletje. Snel opende ze haar tas, pakte de luier onder haar shirt vandaan en stopte hem in de tas. Snel de rits weer dicht en klaar!
Ze besloot om even wat te gaan drinken en liep de woonkamer in. Plots zag ze Sandra op de bank zitten en ze schrok zich een ongeluk. Stotterend zei ze: “Jeetje, Sandra, je liet me schrikken. Ik dacht dat je naar de winkel was.” Gelijktijdig spookte er van alles door haar hoofd. Weet ze iets? Heeft ze iets gehoord? Hoe heb ik zo dom kunnen zijn? Ze probeerde zichzelf tot rust te manen. De stofzuiger stond aan, dus misschien valt het allemaal wel mee.
“Sorry hoor, Lisa. Ik wilde je niet laten schrikken. Ik was mijn portemonnee vergeten en heb de kracht niet meer om nogmaals te gaan, loog ze.”
“Moet ik even voor je naar de winkel gaan, het is een kleine moeite hoor?”
“Nee hoor, lieverd. Dat hoeft echt niet hoor. Ben je al klaar met stofzuigen? Dat heb je snel gedaan, dan.
“Nee, ik ben nog niet klaar, maar ik had dorst, dus ik dacht eerst even wat te gaan drinken.”
“Dat is goed hoor, pak zelf meer iets, want ik ben blij dat ik even zit.”
Lisa pakte iets te drinken en ging daarna verder met stofzuigen. Tijdens het stofzuigen spookten er allerlei gedachten door heen. Uiteindelijk besloot ze de gedachten van haar af te zetten. Ze was tot de conclusie gekomen dat ze veel geluk heeft gehad en dat Sandra niets had gemerkt. Ze nam de stofzuiger mee naar beneden en zette hem in de opbergkast. “Kan ik verder nog iets voor je doen vandaag, Sandra?”
“Nee hoor, het is wel genoeg voor vandaag. Ik wil ook eigenlijk wel even gaan rusten zo. Dus ga maar lekker naar huis.”
“Is goed, wanneer wil je weer dat ik kom werken?”
“Dat weet ik nog niet. Daar bel ik je moeder nog wel even over.”
“Prima, fijne dag verder. Doei, Sandra?”
“Dag Lisa en jij ook een fijne dag verder.”
Lisa pakte haar tas en haar fiets en vertrok richting huis.
Sandra had inmiddels haar telefoon weer gepakt en belde Marianne.
“En…?,” vroeg Marianne.
“Ze liet helemaal niets merken, maar ik zag wel op de babyfoon dat ze de luier onder haar kleren verstopte. Dus ik denk dat ze die meegenomen heeft, want ze is inmiddels op weg naar huis.”
“Oh, het is goed dat je dat zegt. Ik zit namelijk nu stiekem op haar laptop en heb de browsegeschiedenis aangeklikt. En ik kan je vertellen dat het hier niet om een medisch probleem gaat.”
“Hoe bedoel je?”
“Ik denk dat mijn dochter een bepaalde voorkeur heeft voor alles wat met babyspullen te maken heeft. Haar browsegeschiedenis staat namelijk vol met websites waarop allerlei volwassen mensen zich kleden en gedragen als kleine kinderen. Ik ben nogal in shock op het moment, ik heb geen idee wat ik nu moet doen. Ik kan haar er niet naar vragen, want dan weet ze dat ik haar privacy geschonden heb en dan ben ik haar vertrouwen kwijt. Maar ik kan dit ook niet zomaar laten gaan, want het gaat hier wel om mijn dochter en ik wil dit bespreekbaar maken. Heb jij misschien een idee, Sandra?”
Sandra had aandachtig naar het verhaal van Marianne geluisterd en was zelf eigenlijk ook wel een beetje in shock. Volwassenen die zich voordoen als baby’s? Ze had werkelijk geen idee dat sommige mensen zich hier mee bezig hielden. Ze dacht na over de vraag van Marianne en zei toen: “Je kunt haar inderdaad niet confronteren met haar laptop. Dat kun je niet maken. Maar misschien kun je wel “toevallig” de meegenomen luier ontdekken? Grote kans dat hij nog onder haar kleren verstopt zit.” Dan kun je daar in ieder geval een gesprekje over voeren. Misschien vertelt ze je dan wel wat je op de laptop gezien hebt?”
“Dat ga ik doen, ik moet gewoon weten wat er in m’n meisje omgaat. Of het nou dit is of toch iets anders, ik wil niet dat er geheimen zijn tussen ons.”
“Dat klinkt logisch hoor Marianne. Maar je moet je wel één ding afvragen?”
“En dat is…?”
“Stel dat het is wat je nu denkt, wil je dat dan wel echt van je dochter weten?”
Marianne dacht hier even over na en zei vol overtuiging: “Ja, want ze is mijn dochter en alles moet bespreekbaar zijn tussen ons. Ook dit! En trouwens, zo’n drama is het nu ook weer niet. Mijn dochter wil misschien graag een klein meisje zijn, so what? Er zijn veel ergere dingen op de wereld. Ze mag me alles vertellen. Het gaat er nu alleen even om de juiste manier te vinden. Het moet vanuit haar komen, niet vanuit mij.”
“Succes Marianne, ik spreek je snel.”
Marianne hing op en probeerde te bedenken hoe ze aan die luier kon komen. Ze kon niet zomaar onder de kleren van haar dochter gaan graaien, want dan wist Lisa dat ze betrapt was. Het moest anders. Ze besloot rustig af te wachten en Lisa goed in de gaten te houden. Misschien kwam het moment dan wel vanzelf.
Tien minuten later ging de deur van de schutting open en zag Marianne haar dochter de tuin binnenkomen met de fiets aan haar hand. Lisa zette de fiets in de schuur en kwam via de achterdeur naar binnen. Binnen zag ze haar moeder staan. “Hoi mam.”
“Hoi lieverd, hoe ging het?”
“Goed hoor, ik ga even plassen en dan vertel ik het verder zo wel.”
“Is goed hoor, schat.”
Lisa zette haar tas in de gang en ging naar de wc. Marianne zag de tas staan en liep er naartoe. “Kleine kans, dacht ze, maar het valt te proberen.” Ze opende de ritssluiting en zag gelijk bovenop de luier liggen. Snel deed ze de rits weer dicht. “En nu?” Welk excuus is er om haar tas te openen en haar te confronteren?” Ze besloot de tas mee de woonkamer in te nemen. Ze opende de tas nogmaals en zette hem geopend op tafel. Je kon de luier duidelijk zien. Ze besloot het zo te laten staan en de reactie van haar dochter af te wachten, ze kon toch niets beters bedenken. Ze hoorde hoe de wc werd doorgespoeld en de wc-deur open en weer dicht ging. Lisa liep de woonkamer binnen en zag haar moeder op de bank zitten. Voor haar moeder stond haar tas geopend op de tafel. De inhoud van de tas was duidelijk. Ze zag hoe haar moeder haar vragend aankeek. Op dat moment voelde Lisa hoe de grond onder haar voeten wegzakte en sprongen de tranen in haar ogen…………..
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Spannend, verlang nu al naar meer! Keep it up! !1
slaaf.johannes
Superlid
,./ !1
