pietje precies
Toplid
Kan niet wachten op het vervolg
Verhaal Klaar Hulp in het Huishouden
- Onderwerp starter Jeff
- Startdatum
Maikelabdllover.
Nieuw lid
Ik hoop dat er meer komt
Hoi allemaal,
Mijn excuses dat het vervolg zo lang op zich laat wachten. Ik heb het het afgelopen jaar heel erg druk gehad om allerlei redenen. Rond de kerstperiode heb ik wat meer vrije tijd en ga ik zeker weer een vervolg schrijven. Dit geldt ook voor mijn andere verhaal "Anne en haar moeder". Eventjes geduld dus nog, want met dit verhaal ben ik zeker voorlopig nog lang niet klaar. Er gaat nog genoeg gebeuren. Over een aantal weken horen jullie meer van mij.
In ieder geval bedankt voor alle complimenten. Dat waardeer ik enorm.
Liefs,
Jeff
Mijn excuses dat het vervolg zo lang op zich laat wachten. Ik heb het het afgelopen jaar heel erg druk gehad om allerlei redenen. Rond de kerstperiode heb ik wat meer vrije tijd en ga ik zeker weer een vervolg schrijven. Dit geldt ook voor mijn andere verhaal "Anne en haar moeder". Eventjes geduld dus nog, want met dit verhaal ben ik zeker voorlopig nog lang niet klaar. Er gaat nog genoeg gebeuren. Over een aantal weken horen jullie meer van mij.
In ieder geval bedankt voor alle complimenten. Dat waardeer ik enorm.
Liefs,
Jeff
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Fijn dat je toch weer doorgaat.
Geldt voor beide verhalen.
Vooral het einde van het laatste hoofdstuk van anne en haar moeder.
Schreeuwd om een vervolg.
Dus kom maar op.https://www.ab-dl-tb-club.nl/Smileys/default/dance.gif
Geldt voor beide verhalen.
Vooral het einde van het laatste hoofdstuk van anne en haar moeder.
Schreeuwd om een vervolg.
Dus kom maar op.https://www.ab-dl-tb-club.nl/Smileys/default/dance.gif
Maikelabdllover.
Nieuw lid
Waneer komt er een vervolg ik vind het super spannend
Maikel aka Mommy Maaike
Toplid
Waar blijft het volgende deel
Hoi allemaal,
Het is dan eindelijk zover. Vanaf vandaag ga ik proberen weer verder te schrijven aan dit verhaal. Er is een hoop gebeurd het afgelopen jaar, waardoor het er steeds maar niet van kwam. Ik ga de draad weer oppakken en hoop snel een nieuw stuk van het verhaal te plaatsen.
Groetjes van Jeff
Het is dan eindelijk zover. Vanaf vandaag ga ik proberen weer verder te schrijven aan dit verhaal. Er is een hoop gebeurd het afgelopen jaar, waardoor het er steeds maar niet van kwam. Ik ga de draad weer oppakken en hoop snel een nieuw stuk van het verhaal te plaatsen.
Groetjes van Jeff
Pamperboy 42
Toplid
Top
Hulp in het huishouden (nieuw hoofdstuk)
Hoofdstuk 4
Marianne opende als eerste haar mond: “Lisa, kun je mij vertellen waarom er een luier in je tas zit?”
Ik uh….,ikkuh…..weet het niet,” snikte Lisa.
“Ik weet het niet?” zei haar moeder op een cynische toon. “Jij hebt hem daar toch ingedaan, dus hoezo ik weet het niet?”
Lisa begon nu heel hard te huilen en rende de kamer uit. Ze holde de trap op naar haar kamer en smeet de deur dicht. Ze ging languit op bed liggen en verstopte haar hoofd onder haar kussen. Er spookte van alles door haar hoofd. “Hoe heb ik zo dom kunnen zijn? Waarom heb ik nou die luier meegenomen? Hoe kan ik dit ooit uitleggen?”
Vijf minuten later werd er op de deur geklopt. “Lisa, ben je daar?” vroeg haar moeder.
“Ga weg mam,” riep Lisa luidkeels.
“Je kunt gewoon met me praten hoor, ik ben je moeder. Je hoeft je nergens voor te schamen. Wat het ook is, ik houd zielsveel van je en er is niets wat dat ooit zal veranderen.”
“Ga nou maar gewoon weg mam. Ik wil niet met je praten!”
“Ok, ik zal weggaan Lisa. Tenminste als je me beloofd om beneden met me te komen praten als je weer rustig bent.”
Lisa dacht hier even over na. Ze wilde dit absoluut niet met haar moeder besproken, maar wat voor keuze had ze nou eigenlijk echt? Haar moeder had de luier gezien, dat viel niet meer te ontkennen. Maar wat moest ze haar moeder vertellen? Ze kon moeilijk de waarheid zeggen. Haar moeder zou haar voor gek verklaren.
“Ik kom straks mam, wil je me dan nu alsjeblieft even met rust laten?”
“Dat is goed, schat. Ik zal nu weggaan, maar onthoudt: Ik hou van je!”
Terwijl haar moeder naar beneden liep, begon Lisa weer te huilen. Ook haar moeder had tranen in haar ogen. Ze vond het verschrikkelijk dat haar dochter iets achterhield voor haar en het niet met haar bloedeigen moeder wilde bespreken. Ze zou zo graag willen dat zij en haar dochter geen geheimen voor elkaar hadden. Ze besloot beneden op de bank te wachten op Lisa.
Een half uur later hoorde Marianne de deur van haar dochter opengaan. Niet veel later hoorde ze Lisa heel voorzichtig de trap afkomen. De tussendeur ging open en daar stond haar dochter, haar ogen nog steeds rood van haar huilbui een poosje geleden.
“Het spijt me mama, dat ik zo reageerde. Maar dit is iets heel persoonlijks en ik weet niet hoe ik dit ooit met je zou kunnen bespreken.”
“Dat begrijp ik, lieverd. Maar ik vind het belangrijk dat wij geen geheimen hebben voor elkaar. Je kunt echt alles tegen me zeggen.” Dus, wil je me nu eindelijk vertellen waarom je een luier in je tas hebt zitten?”
Lisa ging aan de andere kant van de hoekbank zitten. Ze keek haar moeder met een rood hoofd aan en boog vervolgens haar hoofd naar beneden. Kijkend naar de vloer zei ze: “Omdat ik wel eens een ongelukje heb.”
Ze keek van de vloer weer terug naar haar moeder en ze zag een vreemde frons op haar moeders gezicht. “Lisa, nogmaals: Ik houd zielsveel van je, maar wil je me nu eindelijk de waarheid vertellen?”
Lisa zuchtte hard en keek weer naar de vloer. “Ik heb geen ongelukjes. Ik heb die luier bij Sandra gestolen, omdat ik heel erg nieuwsgierig was naar hoe het zou zijn.”
“Hoe wat zou zijn?” vroeg Marianne.
“Nou, hoe het zou zijn om een luier om te hebben.”
“Is dat alles?”
Lisa op haar kwetsbaarst voelde nu wel aan dat het niet zo veel zin meer had om nog langer dingen achter te houden voor haar moeder, dus vervolgde ze: “Nee mam, dat is niet alles. Ik droom er al langer van om weer een klein meisje te zijn. Soms wil ik even geen verantwoordelijkheden. Ik wil me voelen als een echte baby of peuter, met alles wat daarbij hoort. Ik heb geen idee waarom, maar het gevoel is heel sterk. Toen ik in Sandra’s babykamer kwam, kwamen deze gevoelens heel sterk bij me naar boven en toen ben ik zo stom geweest om een luier te pakken en mee te nemen. Het spijt me zo mam, ik zal echt alles doen om het goed te maken. Ik accepteer elke straf, het zal echt nooit meer gebeuren.”
Lisa begon weer zachtjes te snikken. Ook haar moeder schoot vol. Het deed haar veel pijn om haar dochter zo te zien. Marianne stond op en ging naast Lisa op de bank zitten. “Straf? Ben jij mal? Waarom zou ik je straf geven voor zoiets? Het is inderdaad niet netjes om iets ongevraagd uit andermans huis mee te nemen, maar ik ben zo blij dat je me nu uiteindelijk gewoon de waarheid hebt verteld. Ik ben absoluut niet boos op je en ik hoop dat we dit soort dingen vanaf nu gewoon met elkaar kunnen bespreken. Iedereen fantaseert wel eens over gekke of ongebruikelijke dingen. Daar is niets mis mee. Ik houd nog steeds net zoveel van je, sterker nog, ik denk dat ik nu zelfs nog meer van je houd. En weet je waarom? Omdat je eerlijk tegen me bent!”
Marianne keek haar dochter aan en omhelsde haar. Ze sloeg beide armen om haar dochter heen en pakte haar goed vast. Ze streelde met één arm over haar rug. Lisa legde haar hoofd op haar moeders schouder en sloeg haar armen ook om haar moeder heen. Zo bleven ze even zitten. Daarna liet Marianne haar dochter los en keek haar aan: “Ik moet alleen Sandra nu nog even terugbellen.”
“Waarom?” vroeg Lisa, met duidelijke angst in haar ogen.
“Omdat Sandra namelijk al weet dat je die luier meegenomen hebt en dat wil ik graag even recht zetten.”
“Moet dat echt, mam. Ik schaam me dood.”
“Sandra is een heel redelijk persoon, je hoeft je echt geen zorgen te maken.”
Dat gezegd hebbende, stond Marianne op en liep naar de telefoon. Ze belde Sandra. De telefoon ging een paar keer over alvorens Sandra de telefoon oppakte.
“Met Marianne, ik heb met Lisa gesproken.”
“En…?” vroeg Sandra
“Ze heeft me alles verteld. Al mijn vermoedens zijn bevestigd. Ze zou graag weer klein willen zijn. Vandaar die luier. Heb je enig idee hoe ik hier mee om moet gaan?”
“Eerlijk gezegd had ik daar al een beetje over nagedacht. Ja, ik heb een idee……………………………..”
Hoofdstuk 4
Marianne opende als eerste haar mond: “Lisa, kun je mij vertellen waarom er een luier in je tas zit?”
Ik uh….,ikkuh…..weet het niet,” snikte Lisa.
“Ik weet het niet?” zei haar moeder op een cynische toon. “Jij hebt hem daar toch ingedaan, dus hoezo ik weet het niet?”
Lisa begon nu heel hard te huilen en rende de kamer uit. Ze holde de trap op naar haar kamer en smeet de deur dicht. Ze ging languit op bed liggen en verstopte haar hoofd onder haar kussen. Er spookte van alles door haar hoofd. “Hoe heb ik zo dom kunnen zijn? Waarom heb ik nou die luier meegenomen? Hoe kan ik dit ooit uitleggen?”
Vijf minuten later werd er op de deur geklopt. “Lisa, ben je daar?” vroeg haar moeder.
“Ga weg mam,” riep Lisa luidkeels.
“Je kunt gewoon met me praten hoor, ik ben je moeder. Je hoeft je nergens voor te schamen. Wat het ook is, ik houd zielsveel van je en er is niets wat dat ooit zal veranderen.”
“Ga nou maar gewoon weg mam. Ik wil niet met je praten!”
“Ok, ik zal weggaan Lisa. Tenminste als je me beloofd om beneden met me te komen praten als je weer rustig bent.”
Lisa dacht hier even over na. Ze wilde dit absoluut niet met haar moeder besproken, maar wat voor keuze had ze nou eigenlijk echt? Haar moeder had de luier gezien, dat viel niet meer te ontkennen. Maar wat moest ze haar moeder vertellen? Ze kon moeilijk de waarheid zeggen. Haar moeder zou haar voor gek verklaren.
“Ik kom straks mam, wil je me dan nu alsjeblieft even met rust laten?”
“Dat is goed, schat. Ik zal nu weggaan, maar onthoudt: Ik hou van je!”
Terwijl haar moeder naar beneden liep, begon Lisa weer te huilen. Ook haar moeder had tranen in haar ogen. Ze vond het verschrikkelijk dat haar dochter iets achterhield voor haar en het niet met haar bloedeigen moeder wilde bespreken. Ze zou zo graag willen dat zij en haar dochter geen geheimen voor elkaar hadden. Ze besloot beneden op de bank te wachten op Lisa.
Een half uur later hoorde Marianne de deur van haar dochter opengaan. Niet veel later hoorde ze Lisa heel voorzichtig de trap afkomen. De tussendeur ging open en daar stond haar dochter, haar ogen nog steeds rood van haar huilbui een poosje geleden.
“Het spijt me mama, dat ik zo reageerde. Maar dit is iets heel persoonlijks en ik weet niet hoe ik dit ooit met je zou kunnen bespreken.”
“Dat begrijp ik, lieverd. Maar ik vind het belangrijk dat wij geen geheimen hebben voor elkaar. Je kunt echt alles tegen me zeggen.” Dus, wil je me nu eindelijk vertellen waarom je een luier in je tas hebt zitten?”
Lisa ging aan de andere kant van de hoekbank zitten. Ze keek haar moeder met een rood hoofd aan en boog vervolgens haar hoofd naar beneden. Kijkend naar de vloer zei ze: “Omdat ik wel eens een ongelukje heb.”
Ze keek van de vloer weer terug naar haar moeder en ze zag een vreemde frons op haar moeders gezicht. “Lisa, nogmaals: Ik houd zielsveel van je, maar wil je me nu eindelijk de waarheid vertellen?”
Lisa zuchtte hard en keek weer naar de vloer. “Ik heb geen ongelukjes. Ik heb die luier bij Sandra gestolen, omdat ik heel erg nieuwsgierig was naar hoe het zou zijn.”
“Hoe wat zou zijn?” vroeg Marianne.
“Nou, hoe het zou zijn om een luier om te hebben.”
“Is dat alles?”
Lisa op haar kwetsbaarst voelde nu wel aan dat het niet zo veel zin meer had om nog langer dingen achter te houden voor haar moeder, dus vervolgde ze: “Nee mam, dat is niet alles. Ik droom er al langer van om weer een klein meisje te zijn. Soms wil ik even geen verantwoordelijkheden. Ik wil me voelen als een echte baby of peuter, met alles wat daarbij hoort. Ik heb geen idee waarom, maar het gevoel is heel sterk. Toen ik in Sandra’s babykamer kwam, kwamen deze gevoelens heel sterk bij me naar boven en toen ben ik zo stom geweest om een luier te pakken en mee te nemen. Het spijt me zo mam, ik zal echt alles doen om het goed te maken. Ik accepteer elke straf, het zal echt nooit meer gebeuren.”
Lisa begon weer zachtjes te snikken. Ook haar moeder schoot vol. Het deed haar veel pijn om haar dochter zo te zien. Marianne stond op en ging naast Lisa op de bank zitten. “Straf? Ben jij mal? Waarom zou ik je straf geven voor zoiets? Het is inderdaad niet netjes om iets ongevraagd uit andermans huis mee te nemen, maar ik ben zo blij dat je me nu uiteindelijk gewoon de waarheid hebt verteld. Ik ben absoluut niet boos op je en ik hoop dat we dit soort dingen vanaf nu gewoon met elkaar kunnen bespreken. Iedereen fantaseert wel eens over gekke of ongebruikelijke dingen. Daar is niets mis mee. Ik houd nog steeds net zoveel van je, sterker nog, ik denk dat ik nu zelfs nog meer van je houd. En weet je waarom? Omdat je eerlijk tegen me bent!”
Marianne keek haar dochter aan en omhelsde haar. Ze sloeg beide armen om haar dochter heen en pakte haar goed vast. Ze streelde met één arm over haar rug. Lisa legde haar hoofd op haar moeders schouder en sloeg haar armen ook om haar moeder heen. Zo bleven ze even zitten. Daarna liet Marianne haar dochter los en keek haar aan: “Ik moet alleen Sandra nu nog even terugbellen.”
“Waarom?” vroeg Lisa, met duidelijke angst in haar ogen.
“Omdat Sandra namelijk al weet dat je die luier meegenomen hebt en dat wil ik graag even recht zetten.”
“Moet dat echt, mam. Ik schaam me dood.”
“Sandra is een heel redelijk persoon, je hoeft je echt geen zorgen te maken.”
Dat gezegd hebbende, stond Marianne op en liep naar de telefoon. Ze belde Sandra. De telefoon ging een paar keer over alvorens Sandra de telefoon oppakte.
“Met Marianne, ik heb met Lisa gesproken.”
“En…?” vroeg Sandra
“Ze heeft me alles verteld. Al mijn vermoedens zijn bevestigd. Ze zou graag weer klein willen zijn. Vandaar die luier. Heb je enig idee hoe ik hier mee om moet gaan?”
“Eerlijk gezegd had ik daar al een beetje over nagedacht. Ja, ik heb een idee……………………………..”
Laatst bewerkt:
