Verhaal Klaar Jasper

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
Mooi hoofdstuk weer, hoewel ik me het gevoel van vernederd worden door Jasper wel kan voorstellen :) :oops:
 
Laatst bewerkt:
  • Like
Waarderingen: toet

toet

Superlid
Een korter stukje deze keer en beter laat dan nooit, maar het volgende wordt zeker uitgebreider. Veel leesgenot!

Deel 32

De deur ging dicht en niet lang daarna lag Dries te slapen. Jasper dacht eerst nog terug aan de voorbije dag, waarbij hij een lange tijd in de onesie had rondgelopen.
Enerzijds voelde hij er zich veel te groot voor, de hele tijd in een onesie, anderzijds had hij wel heel wat positieve aandacht gekregen: veel vertederde blikken van voorbijgangers, de ober die extra lief tegen hem was, de nieuwe fopspeen die hij gekregen had. Daarnaast vond hij het ook wel fijn zitten. De luier was extra gemakkelijk en zat fijn. Door de onesie werd hij helemaal omhuld en het voelde aan alsof hij de hele tijd een knuffel kreeg. Door de extra zorgen en aandacht van Koen, Kathy en Heleen voelde hij zich veiliger en zorgelozer.
Alles tezamen waren de positieve ervaringen toch fijner en hadden de overhand over de negatieve. Jasper besloot voor zichzelf om de volgende dagen er gewoon van te genieten wanneer de kans zich nog eens voordeed.

Het was een rustige nacht geweest zonder onderbrekingen. Jasper kon zich zelfs nauwelijks herinneren dat hij wakker geworden was om te plassen, zo goed geslapen had hij. Kathy kwam de kamer op om Jasper en Dries te wekken. Ze opende eerst de gordijnen, vervolgens schudde ze zachtjes aan Jasper zijn schouder om hem wakker te maken en daarna ging ze naar Dries om het deurtje van het bed te openen en hem wakker te maken. Ondertussen was Jasper helemaal wakker geworden en klaar voor de dag. 'goedemorgen' zei hij terwijl hij zich uitrekte en Kathy aankeek.
'Goedemorgen Jasper en Dries' antwoordde ze terug. Kathy nam nog het sleuteltje van de fixatieset, ging naar Jasper toe en bevrijdde hem. 'kom alle twee maar eerst mee naar Heleen haar kamer, dan doen we de luiers uit.'

Jasper en Dries hun vuile luiers waren uitgedaan, en ze waren allemaal aan het eten.
Jasper zat wat te wriemelen op zijn stoel. Het was voor het eerst sinds een paar dagen dat hij rondliep zonder een luier. Na het eten bij het bij het aankleden zou hij wel weer een pamper aankrijgen, had Koen hem verteld, maar zijn billen mochten nu nog wel even wat rust krijgen.
Voor vandaag waren er geen grote activiteiten gepland, en de kinderen besloten om als eerste binnen het vakantiedomein op verkenning te gaan naar leuke dingen. Dries kleedde zichzelf om, Jasper werd geholpen door Heleen met een schone luier, een gewone T-shirt en gewone broek.

Heleen beloofde aan haar mama op samen bij Jasper en Dries te blijven; zo kon Kathy bellen naar Heleen als het tijd was voor het middageten.
De kinderen wandelden eerst naar een groot veld waar blijkbaar het animatieteam ging beginnen met een spel. Er was net een grote groep kinderen aan het verzamelen rond een paar volwassenen. Nieuwsgierig gingen Heleen, Jasper en Dries dichterbij om te kijken wat er aan het gebeuren was. Het leek alsof ze een levensgrote Stratego gingen spelen. Het animatieteam toonde allemaal kaartjes terwijl ze een, door de taal, onverstaanbare uitleg deden.
'Ik denk dat je een kaartje krijgt, iemand van een andere ploeg moet aantikken, en dan de kaartjes moet vergelijken.' zei Heleen.
Jasper en Dries knikten, ze hadden elders ook al eens een levende stratego gespeeld.
Blijkbaar waren de begeleiders klaar met hun uitleg, want plots staken drie vierde van de kinderen hun hand op en gingen naar een begeleider die stond te zwaaien.
De kinderen die bleven staan keken wat verbaasd heen en weer.
'English?' riep één van de overgebleven begeleiders terwijl hij zwaaide. Meteen draaide een groot deel van de overgebleven kinderen zich naar hem toe en stapten naar hem.
'Deutsch?' vroeg een derde, waarop bijna alle overgebleven kinderen ja knikten. Behalve Heleen, Dries en Jasper waren er nog vier andere kinderen die in het midden stonden. Er kwam een laatste begeleider naar hen toe die er zich mentaal op aan het voorbereiden was om met enkel gebaren het spel uit te leggen.
Ze gebaarde aan de kinderen dat ze allemaal rond haar mochten gaan zitten.
Uit een zakje haalde ze een paar Playmobil mannetjes die ze in vier verschillende teams legde waarna ze stap voor stap het spel zo goed mogelijk met gebaren en voorbeelden uitlegde.

Alle kinderen werden in vier verschillende groepen ingedeeld; Jasper, Dries en Heleen zorgden er wel voor dat ze samen bleven. De kinderen kregen allemaal op hun neus een kleurtje verf waarmee ze zich konden identificeren in welk team ze zaten. Samen met de andere kinderen van hun groep trokken ze in het bos om daar een kamp te zoeken waar de begeleider met de vlaggen en kaartjes zich kon verschansen tijdens het spel.
Er werden kaartjes uitgedeeld met ieder zijn rol er op, en nadat in de verte een fluitsignaal te horen was geweest renden de kinderen alle richtingen uit, op zoek naar tegenstanders en de vlaggen van de tegenpartij.
De kinderen genoten van het spel, en hoewel ze door de taal moeilijk met de andere kinderen konden communiceren, was het toch fijn om in interactie met hen te gaan. Jasper, Dries en Heleen renden heen en weer, probeerden zoveel mogelijk kaartjes te bemachtigen en deden hun best om de vlaggen van de tegenpartij te veroveren en de eigen vlag te verdedigen. Net als gisteren stond Jasper er niet echt meer bij stil wanneer hij moest plassen. Zodra hij iets van aandrang voelde ontspande hij zich en liet hij zijn plas gewoon lopen. Hij merkte wel, naar het einde van het spel toe, dat zijn kruis onaangenaam begon te voelen, een mengeling van jeuk en een brandend gevoel. Maar telkens wanneer hij er aandacht aan besteedde was er iemand van een andere ploeg die op hem kwam toegelopen waarvoor hij moest weglopen, of zag hij iemand die hij wilde vangen en waar hij achterliep.
Nadat met een fluitsignaal het einde van het spel werd gefloten keerden ze bezweet, moe maar met een voldaan gevoel terug naar hun huisje. Ze hadden niet gewonnen met hun ploeg, maar het was leuk geweest.

Tijdens het wandelen begon Jasper meer en meer last te krijgen van zijn luiergebied. Het deed meer en meer pijn en jeukte ook steeds erger in zijn liezen. Dat was dan ook het eerste dat hij vertelde nadat Dries verslag van het Strategospel aan zijn ouders had gedaan.
'Laten we vlug eens kijken, Jasper.' zei Kathy, en ze nam hem mee naar de kamer van Heleen om hem te verschonen. Ze tilde hem op tafel, trok zijn broek tot op zijn enkels en opende de plakkers van de luier. 'Het ziet er hier inderdaad geïrriteerd uit. Al dat heen en weer lopen in een natte luier zal geen deugd gedaan hebben.' Ze verwijderde de vuile luier volledig en maakte Jasper zijn luiergebied schoon met wat doekjes. Jasper kromp ineen toen die doekjes hem onderaan raakten, het prikte en brandde nu eventjes erg. Kathy nam, toen ze klaar was, een schone luier en deed deze om bij Jasper. 'Eigenlijk zouden we er nu zalf op moeten doen, maar dat hebben we niet bij ons. Ik stuur Koen naar de winkel van het park hier om te kijken of ze iets hebben. Zodra hij terug is gaan we de zalf meteen smeren.'
Kathy legde kort uit aan Koen wat er aan de hand was, en hij vertrok meteen om zalf te zoeken. Jasper stapte onbewust een beetje met zijn benen wijd om te voorkomen dat de luier te veel zou schuren. Heleen en Dries moesten de tafel klaarzetten voor het middageten; zodra Koen terug zou zijn en Jasper was geholpen gingen ze eten.
Koen kwam terug met een tube zalf. Hij was blij dat hij de juiste gemakkelijk had kunnen vinden, ze hadden net dezelfde als ze ook soms thuis kochten. Jasper werd vlug naar de verschoontafel geroepen en snel werd de zalf aangebracht. De zalf bracht onmiddellijk verlichting en Jasper ontspande onder de zorgen die hij kreeg. 'Dank je wel, dat voelt veel beter aan zo.' zei hij nadat Koen de schone luier had gesloten en de broek opgetrokken had. Jasper legde zijn billen terug neer, Koen sloot de broekknoop en nam Jasper vast onder zijn oksels om hem op de grond te zetten. 'Graag gedaan. Kom je mee aan tafel om te eten?'
Jasper schoof aan en samen met de rest genoot hij van de maaltijd.

Na het eten werden de zwemspullen verzameld en vertrok het gezin en Jasper richting het openluchtzwembad van het vakantiedomein.
Het gezin ging samen een familiekleedkamer in, behalve Heleen, die in een hokje voor haarzelf ging om haar om te kleden. Eerst startte Kathy met zichzelf om te kleden terwijl Koen Jasper en Dries begon te helpen. Hij maakte schoenveters los waarna Jasper en Dries zelf hun schoenen uittrokken, hij maakte ritsen en knopen open, nam kleren aan en vouwde ze mooi op. Kortom, hij was druk bezig om de kinderen klaar te krijgen voor het zwembad.
Kathy had zich ondertussen helemaal omgekleed en nam het over van Koen. Terwijl hij zich omkleedde hielp Kathy Jasper nog uit zijn natte luier en gaf hem en Dries hun zwembroek aan. Onderin de zak van Jasper zag ze een zwemvest dat ze uithaalde en op het bankje legde.
'Jasper, kan je zwemmen?' vroeg Kathy.
Jasper haalde zijn schouders op. 'Een beetje.' mompelde hij.
'Wat bedoel je daar nu mee?' vroeg Koen.
'Gewoon, ik kan wel zwemmen maar het lukt alleen nog niet goed om de hele tijd boven water te blijven.' Jasper wist wel waar dit naartoe ging leiden, maar hij had geen zin om de zwemvest aan te doen. Thuis kreeg hij van andere kinderen soms een nare opmerking als hij die aan had.
Koen bleef in stilte fronsend naar Jasper kijken.
'Ik weet hoe alle bewegingen moeten en dat doe ik dan.' mompelde Jasper.
Kathy zag dat Jasper het moeilijk had. Ze besloot het over een andere boeg te gooien.
'Jasper, ik zag dat dit zwemvest onderaan de zak zat. Doe je die ook aan als je gaat zwemmen met je mama's?
'Niet de hele tijd.' zei Jasper. 'Als ik zwemles krijg niet, maar als ik daarvoor of nadien speel in het water wel altijd.' antwoordde hij eerlijk. Hij wist als hij hierover ging liegen dat dat toch uitkwam.
'Dan zullen we deze nu aandoen, vandaag krijg je geen les maar mag je wel de hele tijd spelen.' zei Kathy. Met een zucht haalde Jasper zijn schouders op. Hij had al lang geleerd dat als het ging over veiligheid er geen compromis gemaakt kon worden.
Koen nam het zwemvest vast en hield deze op zodat Jasper er zijn armen in kon steken. Vervolgens sloot Koen de rits vooraan, deed de gespen aan de voorkant dicht en nam het Y-vormige lint dat aan zijn rug naar beneden hing. Hij haalde het lint tussen de benen van Jasper door en maakte vooraan de twee uiteindes vast met de gespen op de voorziene plaatsen. Koen spande de linten vervolgens allemaal aan zodat de zwemvest veilig vast zat.

Heleen stond te wachten in de gang richting zwembad. In de ene hand had ze haar schoenen vast, in de andere hand een zak met haar kleren en handdoek, en zelf had ze een bikinisetje aan om in te zwemmen.
Ze stopten al hun spullen samen weg in twee kastjes. Kathy hield nog een zak bij haar met voor iedereen een grote handdoek en voor Koen en haarzelf een boek. Ze zochten eerst naar een plekje waar ze konden gaan zitten, waarvoor ze het halve zwembad moesten doorwandelen. Dries had het daar lastig mee, want hij zag zoveel leuke dingen, verschillende glijbanen, een stroomversnelling, een speeltoestel met een waterval en verschillende spuitmonden waar water uit kwam.
Jasper keek ook rond, maar hij was zich vooral bewust van de zwemvest die hij aan had. Hij keek rond of er andere kinderen en volwassenen vreemd naar hem keken, maar niemand die echt op hem lette. Jasper zelf zag wel veel andere kinderen met verschillende hulpmiddelen, zoals zwembandjes, gordels met drijfelementen, en ook een aantal anderen die een of andere soort van zwemvest aanhadden.
Uiteindelijk was er maar één volwassene die aan Jasper had laten merken dat hij zag dat hij een zwemvest aan had: een redder had zijn duim omhoog gestoken naar Jasper toen ze voorbij hem wandelden.
Toen ze eindelijk een paar vrije plaatsen gevonden hadden richtten de papa en mama van Dries zich tot de kinderen. 'Wij gaan ons hier installeren. Kom af en toe hiernaartoe om te vertellen waar jullie zijn en wat jullie aan het doen zijn; dan weten we waar we jullie straks moeten komen zoeken. Veel plezier.'
Nog voor ze waren uitgesproken sprintten Dries en Jasper weg naar de grootste glijbaan die er was.
'En niet rennen!' roept Koen hen achterna.
Jasper en Dries vertraagden tot ze net niet meer renden, maar wel nog super vlug aan het wandelen waren. Heleen giechelde even en volgde dan om mee van de glijbaan te gaan. Ze sloot aan bij Jasper en Dries op de trap waar ze aan het aanschuiven waren.

De kinderen waren de hele middag bezig. Ze genoten van de vele glijbanen, waterfonteinen, speeltoestellen en gewone zwembaden. Ze hadden alles verkend en daarna nog vele dingen opnieuw en opnieuw gedaan. Na uren spelen hadden ze er eindelijk genoeg van. Niet omdat het niet leuk meer was, maar ze begonnen het koud te krijgen, honger te hebben en ze begonnen fysiek vermoeid te raken van de inspanning.

Koen en Kathy riepen de kinderen samen en toen iedereen er was vertrok het gezin terug naar de kleedkamers. Jasper werd staand eerst ingesmeerd met zalf en kreeg vervolgens een schone luier aan van Kathy, waarna hij zichzelf verder aankleedde. Het was niet eenvoudig om de luier staand aan te doen, Jasper moest helpen met hem vast te houden, maar er was nergens een plek waar Jasper kon liggen. Dries kleedde zichzelf helemaal aan.
Buiten bij het zwembad moesten de kinderen even wachten. Heleen had redelijk wat klitten in haar haar, en Kathy hielp met deze klitten er uit te borstelen. Terwijl Jasper en Dries stonden te wachten . Koen was er bij gekomen en probeerde met de site Deepl.com alles zo goed mogelijk te vertalen.
'Er is overmorgen 's avonds een verkleedactiviteit van het animatieteam. Een soort wedstrijd waarbij je je om het mooiste moet verkleden en tegelijk zo goed mogelijk moet acteren.' vertelde Koen, terwijl zijn ogen tussen de affiche en het scherm van zijn gsm heen en weer flitsten.
'Verkleedkleren en opdrachten worden voorzien door het animatieteam.' vervolgde hij verder.
'Mogen we daaraan mee doen, Papa?' vroeg Dries.
'We zullen dat overmorgen bekijken, ik kan er nu nog niets over beloven. Maar als het praktisch kan mag het zeker.'
Dries was blij met het antwoord. Het was geen belofte dat het zeker en vast kon, maar zijn papa maakte nooit vlug beloftes. Met dit antwoord wist Dries dat het was toegestaan indien het mogelijk was, en als er tijd was ze er dus zeker en vast naar toe zouden gaan.
'Ik ga mee.' zei Heleen die gehoord had wat er gezegd was.

Het gezin trok terug naar hun vakantiehuisje, waar ze samen een broodmaaltijd aten. Na het eten hadden Koen en Kathy afgesproken in de bar met David. Jasper en Dries wilden echter liever niet mee; in het huisje konden ze tenminste spelen wat ze wilden, in de bar ging dat niet.
Kathy had een kort gesprekje met Heleen, waarop Heleen trots aan Jasper en Dries verkondigde dat zij hun babysit mocht zijn voor deze avond. Ze had er wat spijt van dat ze niet mee mocht naar david, maar ze was wel trots op de verantwoordelijkheid dat ze kreeg om op Jasper en Dries te passen.
Jasper en Dries waren blij dat ze niet mee hoefden.
Heleen glom van trots. Ze vond het fantastisch dat ze deze verantwoordelijkheid kreeg van haar mama. Jasper en Dries luisterden braaf naar Kathy die hun opdroeg om goed te luisteren naar Heleen,
haar opdrachten niet in twijfel te trekken, en als ze achteraf zou horen van Heleen dat ze niet braaf waren geweest er consequenties zouden volgen. 'Goed, ik heb het begrepen.' mompelden Jasper en Dries toen Kathy klaar was.
Koen en Kathy maakten zich klaar om de avond samen met David door te brengen. Vlak voor Koen de deur dichttrok draaide hij zich nog een laatste keer naar Jasper en Dries. Met een opgestoken vinger en heel serieus gezicht richtte hij zich nog een laatste keer tot Jasper en Dries. 'Zorg er voor dat ik geen klachten hoor van Heleen.'

Vlak nadat de deur was gesloten draaide Heleen zich met een glimlach om naar de twee jongens. 'Wat zullen we doen, waar hebben jullie zin in?' Dries haalde zijn schouders op. Jasper keek even heen en weer naar Dries en Heleen. 'Een bordspel? Ik heb er één mee genomen van thuis.'
'Ja, klinkt wel leuk.' zei Heleen. 'Laten we plaats maken aan de tafel, dan kunnen we dat daar spelen.'
Jasper ging uit zijn reistas het bordspel halen en Dries en Heleen maakten ondertussen de tafel vrij. Terwijl Jasper heen en weer liep voor het spel zag hij de fopspeen uit het museum liggen. Hij maakte de klip van het lint vast aan zijn kleren en stak de speen in zijn mond.
Het was een spel dat iedereen kende, dus hoefde er geen uitleg gegeven te worden. Iedereen koos een kleur en al vlug waren ze alles aan het opzetten voor het spel.
Toen het bedtijd voor de kinderen was, was het spel eigenlijk nog niet uitgespeeld. Het liep wel op zijn einde; het was duidelijk dat Jasper aan het verliezen was, maar of Dries of Heleen de winnaar ging worden stond nog niet vast.
Twijfelend keek Heleen op de klok. Enerzijds waren Koen en Kathy heel duidelijk geweest wanneer de kinderen in bed moesten, anderzijds was dit een situatie waarin ze thuis meestal wel zeiden dat ze het spel nog mochten afmaken.
Heleen besloot voor een tussenweg te gaan met de belofte dat ze het spel gingen uitspelen als ze nu flink meewerkten en vlug hun slaapkledij aan hadden.
Deze belofte was voldoende motivatie voor de kinderen, en niet veel later waren de kinderen uitgekleed. Heleen hielp eerst Dries in een schone luier waarna ze vervolgens Jasper verschoonde. Heleen deed haar uiterste best om het correct te doen en geconcentreerd focuste ze zich dan ook op haar taak. Dries was blij met hoe Heleen haar best deed om dat goed te doen.
Voor Jasper was het anders dan eerst. Heleen had nog nooit zalf hoeven te smeren bij een luierwissel dus duurde het bij Jasper extra lang. Heleen ging overal met de zalf minstens drie keer over en bekeek haar werk goed om zeker te zijn dat overal waar het nodig was om zalf te smeren, dat ze dat ook zeker gedaan had.
Zowel Jasper als Dries genoten van de zusterlijke liefde die ze kregen van Heleen.

Uiteindelijk was het Heleen die het spel nipt won. Samen met Jasper en Dries ruimde ze alles op, ze stak de jongens in bed, las nog een verhaal voor en wenste beiden slaapwel. Ze liet Jasper in de slaapzak kruipen en sloot de ritssluiting op zijn rug, vervolgens sloot ze nog het deurtje van het kinderbed waar Jasper lag en tenslotte doofde ze nog het licht. 'Slaap lekker.' klonk het nog een laatste keer over en weer terwijl ze de deur sloot.

Toen Kathy en Koen later die avond thuis kwamen lag ook Heleen al in bed te slapen. Stilletjes slopen de ouders naar de beide kamers om te bekijken hoe de kinderen aan het slapen waren. Gerustgesteld dat het er allemaal goed uitzag kropen ze zelf ook vlug in bed.
 

bosma22

I love good stories, writing and music
Again an Incredible chapter I love Heleen she's such a great big sister and really love how Dies and Jasper read like the ages they are which is Incredible because writing children believable is hard
 

toet

Superlid
Again an Incredible chapter I love Heleen she's such a great big sister and really love how Dies and Jasper read like the ages they are which is Incredible because writing children believable is hard
Dank je wel, het is fijn om reacties als deze op mijn verhaal te lezen, zodat ik weet waar ik wel of geen extra aandacht aan moet geven in volgende delen.
Ik ben blij dat je er zo van kan genieten en het geeft me ook zin om er aan verder te werken.

Mvg,
Toet
 

toet

Superlid
Fijne feesten iedereen! (Dit stuk is de boosdoener waarom het zo lang geduurd had voor ik deel 32 postte)
Geniet er van.

Deel 33

Vanuit de kamer van Kathy en Koen klonk een wekker, die gevolgd werd door zacht gestommel. Meteen werd Jasper hierdoor wakker. Hij was vol met spanning over de komende dag. Hij had kriebels in zijn buik bij het idee om mee te doen aan de rampoefening en hij was er ook trots op dat hij van David een fundamentele rol gekregen had.
Dat ze met zijn hulp konden uittesten hoe goed ze voorzien waren op kinderen in een rampscenario vond hij fantastisch. Hij voelde zich belangrijk en onmisbaar.
Toen Koen de kamer in kwam om de kinderen te wekken zag hij dat dit voor Jasper al niet meer nodig was. 'Goedemorgen Jasper en Dries.' zei hij vrolijk.
'Goedemorgen!' mompelde Jasper vrolijk. Hij stond rechtop in zijn bed, slaapzak nog aan, fopspeen in de mond en met beide handen had hij de bedrand vast om steun te hebben. Zijn ogen waren aan het schitteren.
'...morgen...' klonk het vanuit Dries zijn bed; hij was nog niet helemaal wakker. Dries was wel benieuwd naar de rampoefening en hoe dat zou lopen, maar hij was er niet zo enthousiast over als Jasper was.
Koen opende als eerste de gordijnen, ging vervolgens naar Jasper, deed de slaapzak open en opende de deurtjes van het kinderbed. Tenslotte ging hij naar Dries toe om er voor ze zorgen dat hij ook uit bed kwam.
'Het is nog veel te vroeg.' klaagde hij, toen hij uiteindelijk zijn beide voeten op de grond zette.
'Ik weet dat het vroeg is, Dries, maar vandaag wordt een lange dag.’
Kathy had ondertussen Heleen wakker gemaakt, en zij was zich gaan omkleden in de badkamer. Koen nam de twee jongens mee naar de kamer van Heleen om hun luier uit te doen en vlug wat op te frissen met wat doekjes.
Kathy had de avond ervoor al de kleren klaargelegd, en Koen gaf de pakketjes met kleren door aan de jongens, zodat ze zichzelf konden aankleden.
'Een onderbroek voor mij?' vroeg Jasper, terwijl hij deze over zijn billen omhoog trok.
'Ja, de kans is groot dat er straks andere mensen je in je ondergoed gaan zien, daarom een onderbroek.'
'Oké, ik begrijp het.' zei Jasper.
Jasper deed verder zijn T-shirt en broek aan terwijl hij dat zei. Hij dacht er zelf nog verder over na; eigenlijk zou het hem niet gestoord hebben om een luier aan te hebben en dat anderen dat zouden zien. Meestal waren de grote mensen extra lief tegen hem als ze zagen dat hij een luier aan had, en vandaag zou het ook voor een goed doel zijn.

Nadat ze aangekleed waren schoven ze allemaal aan aan tafel. Voordat Heleen ook aan tafel kwam was ze zenuwachtig rond aan het lopen. Ze had een rugzak waarin ze allemaal spullen verzamelde waarvan ze dacht die gedurende de dag nodig te hebben. Ze had een notablok voorzien om alles te kunnen noteren, een balpen, een reserve balpen en een reserve voor de reserve balpen. Daarnaast stak ze haar gsm en een powerbank in de rugzak; ze moest immers niet alleen noteren maar ook foto's nemen.
Jasper en Dries zaten rustiger aan tafel met een kom ontbijtgranen voor hen. Tijdens het eten probeerden de jongens de spanning die ze beiden voelden wat te verminderen door grapjes te maken en met elkaar te lopen dollen. Jasper was bijna klaar met eten; er zat enkel nog wat melk in zijn kom ontbijtgranen en hij zette zijn kom aan zijn lippen om de overschot van de melk op te drinken toen Dries op dat moment een gekke bek trok naar Jasper. Jasper proestte het uit met als resultaat een vuile melkplek op zijn T-shirt.
'Oh nee, Jasper toch' zei Kathy. 'Kom maar mee voor een vers T-shirt.' zei ze terwijl ze haar mes neerlegde en aanstalten maakte om op te staan.
'Dat zal ik wel doen.' zei Koen, terwijl hij liefdevol een hand op Kathy haar arm legde om haar tegen te houden. 'Ik ben al klaar met eten, en we moeten bijna vertrekken.'
Koen wandelde met een glimlach achter Jasper aan; ze waren wel leuk bezig geweest, Jasper en Dries. Aangekomen in de kamer van Heleen tilde hij Jasper op en zette hem op de verschoontafel. Jasper was nog altijd aan het giechelen omwille van de gekke gezichten die Dries had getrokken.
'Jasper, we gaan je T-shirt wisselen, kijk even naar mij.' zei Koen. Op het moment dat Jasper opkeek en Koen aankeek trok Koen zo een lelijk gezicht dat Jasper de slappe lach kreeg. Koen wisselde vlug met nog een paar andere gekke bekken en wat geassocieerde geluiden. Jasper lag ondertussen dubbel van het lachen tot hij opeens verschrikt stil bleef zitten en naar zijn broek keek, waar een donkere natte plek in groeide.
'Oh nee.' klonk het jammerlijk uit zijn mond.
'Oh Jasper, dat geeft niet. Het spijt me, het was niet de bedoeling dat dit zou gebeuren. Ik wilde alleen maar plezier maken.’
Kathy kwam de kamer binnen, ze was gealarmeerd door de plotse volumeverandering van stemmen.
'Oei, niet erg Jasper, dat kan iedereen wel overkomen.' zei ze terwijl ze de situatie correct inschatte. 'Ik pak iets schoons voor jou.’
Voor de kast bleef ze even kijken tussen Jasper zijn kleren. Hij had nog maar één schone onderbroek over.
'Jasper, we hebben nog maar één onderbroek voor jou, wil je die nu aan of bewaren we die voor als het een ander keertje nodig is?' vroeg Kathy.
Jasper twijfelde wat. Die luier zat toch gewoon onder zijn kleren, en tot nu toe was dat nog bij bijna niemand opgevallen, dus nu zou dat waarschijnlijk ook wel zo zijn. Anderzijds,... Jasper dacht hard na waar zijn twijfelgevoelens van kwamen, maar hij kon niet meteen op een argument komen waarom dat hij niet een luier aan zou doen. Het argument dat hij al groot was en die niet nodig had was al lang geen reden meer om die niet aan te doen.
'Een pamper is goed.' zei Jasper nadat hij er nog eens diep over nagedacht had. Kathy was al wat ongeduldig geworden en schoot dan ook meteen in actie. Ze nam een luier uit het pakket en gaf hem door aan Koen.
'Heleen,' riep Kathy, 'kom je even hiernaartoe met je rugzak?' Terwijl Heleen bevestigde en onderweg was nam Kathy al een paar extra verse luiers uit het pak, nam ze een pak vochtige doekjes en gaf dat aan Heleen. 'Hou jij deze bij je voor Jasper? Als hij een schone luier nodig heeft vandaag ben jij misschien dichterbij dan ik, maar ik zal er ook voor zorgen dat ik voorzien ben.
Jasper, ik geef jou een body aan vandaag, zodat er niets van je luier boven je broeksband uitkomt.' zei ze tegen Jasper, nadat ze aan Koen een body en een schone broek gegeven had.
Koen werkte door terwijl Kathy terug ging naar de keuken om daar nog de laatste dingetjes in haar rugzak te stoppen.
'Als ze het zien van je luier kan je nog altijd zeggen dat je dat expres gedaan heb om er zo jong mogelijk uit te zien.' zei Heleen nog.
'Een goed idee,' zei Koen. 'goed bedacht.'
Zonder dat Kathy of Koen dat gezien hadden stak Jasper zijn fopspeen vlug in zijn broek; hij vond dat die soms hielp om de spanning wat weg te krijgen, en wilde hem daarom graag mee.

De kinderen vertrokken allemaal naar de auto. Onderweg moest Jasper zijn broek een paar keer omhoog sjorren omdat deze broek wat te groot was in de taille. In de auto zette Heleen Jasper vast, waarbij ze er op lette dat de riemen goed aansloten, en Koen startte de auto op. Bij de receptie stopte het gezin nog heel even, Kathy wilde nog een keertje informeren over de wasserette. Het leek haar fijner voor Jasper als hij toch weer gewoon ondergoed aan kon.

Met een zucht stapte Kathy de auto weer in. 'Ze hebben hem nog niet hersteld gekregen. De loodgieter is al langs geweest en heeft wisselstukken besteld. Binnen drie dagen komt hij terug en die avond zou de wasserette dan weer gebruikt kunnen worden.'
'Als we de volgende dag naar huis gaan is dat ook niet meer de moeite.' antwoordde Koen bedenkelijk. ‘Komen we er voor de rest met de kleren van ons en de kinderen?'
'Ik zal het vanavond nog eens nakijken.' zei Kathy 'Ik kan het niet zo uit mijn hoofd zeggen.’
Kathy keek nog even het adres na, en toen de gps opgestart was zette Koen de auto in beweging. 'Maar net op tijd.' mompelde hij, terwijl hij naar de geschatte aankomsttijd keek. 'Het zal wel geen probleem zijn, rij gewoon maar rustig.' zei Kathy terwijl ze kalmerend haar hand op Koen zijn been legde.

Terwijl ze onderweg waren bleef de aankomsttijd echter oplopen: er was onderweg file. Uiteindelijk reden ze twintig minuten te laat het terrein op waar ze moesten zijn. Het was een klein ongebruikt vliegveld dat voor de gelegenheid omgetoverd was tot een rampplaats. Ze waren nog niet uitgestapt of David stapte op hen af. 'Kom maar mee, we zijn aan het wachten op Jasper om hem te schminken.'
'Schminken? Dat wil ik niet.' zei Jasper verontwaardigd. 'Ik wil geen lippenstift op en zo.'
David nam Jasper op de arm, zette er stevig de pas in en gaf rustig een antwoord. 'Zo een schmink bedoel ik niet. Ze moeten een grote wonde schminken zodat de dokters weten wat je hebt en hoe ze je moeten helpen.'
'Ze gaan toch niets echt doen?' vroeg Jasper, die verstijfde in David zijn handen. Hij herinnerde nog van een tijd geleden, toen zijn arm gebroken was, dat ze een infuus geplaatst hadden, en dat was een minder aangename herinnering.
'Sommige dingen wel, andere dingen niet.' zei Koen. 'De afspraak met de dokters en de anderen is dat ze alles mogen doen zolang het geen pijn doet. Ze gaan misschien wel een verband vastmaken, een paar plakkertjes kleven, maar ze gaan je niet prikken of iets dergelijks. Het kan wel zijn dat ze een naald vast zullen hebben, maar dan gaan ze alleen maar doen alsof ze er mee prikken, nooit echt. Is dat goed voor jou?'
Jasper kalmeerde en de spanning nam een beetje af. 'Ja, dan is het wel goed denk ik.'
'En als je echt wilt dat ze stoppen mag je altijd stop of pauze roepen en dan gaat niemand nog iets doen.'
Koen had Dries op de arm genomen, en samen met Kathy volgde hij David, Jasper en Heleen; ze moesten er flink de pas in zetten om David bij te kunnen houden.

Ze liepen in de richting van twee grote tenten waar er veel volk rond stond. David draaide zich even om richting Koen en zette Jasper neer.
'Jasper en Heleen, wacht hier heel even op mij, ik toon aan de rest waar zij moeten zijn.'
Koen, Kathy en Dries keken verwachtingsvol naar David. 'Jullie mogen naar de tweede tent gaan en zeggen dat jullie...' David nam een blad uit zijn zak en keek even op de lijst, 'dat jullie auto zeven zijn.' Ze waren verbaasd maar stelden geen vragen; ze zagen dat David eigenlijk nogal zenuwachtig was. 'Dat is goed, auto zeven.' antwoordde Kathy. 'Sorry dat we zo laat waren, er was file.'
'Ja, ik weet het. Er hebben nog verschillende andere mensen in gestaan, en nog niet iedereen is aangekomen, maar we moeten op tijd klaar staan voor de oefening, dus we moeten allemaal doorwerken om wat tijd in te halen.’
David ging samen met Heleen en Jasper de eerste tent binnen. Terwijl Jasper meewandelde moest hij nog een paar keer de broek optrekken; deze was echt te groot. Binnen in de tent stonden een paar tafeltjes waar mensen in duo's met koffers vol materiaal omheen zaten. Toen ze naar een lege stoel stapten keek een man hen daar verwachtingsvol aan. 'Ga maar zitten op die stoel, Jasper.' David haalde nog een ander blad uit zijn zakken en gaf dat aan de man, waarop hij dat begon te lezen.
Heleen keek ondertussen de tafels rond naar wie er verder allemaal zaten. Ze zag dat het materiaal op de verschillende tafels allemaal schmink was. De mensen werden allemaal geschminkt met verschillende verwondingen. Ze zag iemand met grote snijwonden in het gezicht, iemand anders met een gebroken been, een derde had een gebroken arm, en bij nog iemand anders waren ze zelfs een stuk metaal aan het schminken op de borstkas. 'Cool' zei Heleen, die met grote ogen zat rond te krijgen.
Jasper keek ook rond na Heleen haar reactie. 'zijn dat echte wonden?' vroeg Jasper voor de zekerheid met een klein stemmetje vanachter zijn duim. Omwille van de spanning had hij zijn duim in zijn mond gestoken. 'Nee hoor,' zei David 'maar ze kunnen dat echt wel goed na doen, hé.' zei hij trots op het schminkteam.
Jasper boog zich richting de persoon die naast hem zat en stak een vinger uit naar de wonde die die mevrouw had in haar gezicht. Op enkele centimeters er vandaan stopte hij. De mevrouw en de schminker keken hem rustig aan en zeiden iets wat hij niet verstond. 'Je mag wel eens voelen, zeggen ze, Jasper.' vertaalde David.
Jasper maakte meteen gebruik van de uitnodiging en voelde voorzichtig over de wonde. Verbaasd inspecteerde hij dat: het zag er echt wel cool uit, die wonde. Ook Heleen kon het niet laten en moest ook even voelen.
David voelde juist aan dat Jasper wel wat gespannen was, en nam daarom rustig de tijd om Jasper zich op zijn gemak te laten voelen. Nu alles overhaasten zou alleen maar tegenstrijdig werken. David ging op zijn knie zitten zodat hij op ooghoogte was met Jasper. David wees naar Jasper zijn buik. 'We zouden daar graag een grote blauwe plek schminken, is dat goed?'
'Maar ik wil geen gewone blauwe plek, ik wil een echte wonde.' zei Jasper. 'Die andere zien er veel cooler uit dan een gewone blauwe plek.'
David glimlachte bij zichzelf. Jasper snapte niet dat een grote interne bloeding veel gevaarlijker kon zijn dan een kleine snijwonde, maar hij had echt wel Jasper zijn medewerking nodig.
'En als we nu eens alle twee doen? Een grote blauwe plek op je buik en een snijwonde op je arm. Is dat goed?'
Jasper dacht even na. 'Oké, dat is goed.' zei hij.
David sprak even in het Frans met de man die klaar zat met de schmink. Hij knikte even, verwisselde de spullen in zijn hand voor iets anders en startte met het maken van een snijwonde op Jasper zijn arm. Geboeid keken Jasper en Heleen toe hoe laagje voor laagje en kleur voor kleur de snijwonde tot stand kwam. David liep ondertussen wat rond in de tent en praatte met verschillende mensen, maakte notities en bekeek papieren.
Toen de man klaar was met de snijwonde kwam David er weer bij zitten. In zijn hand had hij een doos kleren vast.
'Jasper, ik heb hier oude kleren voor jou om aan te doen. Ik weet dat er al gaten in zitten en ze versleten zijn, maar dat is niet erg. De dokters gaan straks bij de oefening de kleren die je aan hebt kapotknippen om je beter te kunnen onderzoeken, daarom is het handiger als je daarvoor deze oude versleten kleren aandoet. Op het einde van de oefening kan je dan weer je eigen kleren aan. Ik heb een paar verschillende setjes mee, ik weet niet welke gaan passen.'
Heleen nam de kleren over en legde ze open om ze beter te bekijken. Er zaten verschillende T-shirts en broeken bij, onesies, body's, een tuinbroek maar ook wat rokken en jurkjes. David zag Heleen er verbaasd naar kijken. 'Het is gewoon een mengeling van allemaal kinderkleren. We verwachten echt niet van Jasper dat hij een rok of een jurk aantrekt nu.’
Jasper moest blozen bij de gedachte om dat aan te hebben.
'Er is geen ondergoed bij?' vroeg Heleen verbaasd nadat ze door de hele doos gegaan was. Ze had een trui, een body en een tuinbroek apart gelegd voor Jasper; de rest stopte ze terug.
'Nee, dat klopt.' Jasper mag gewoon zijn eigen ondergoed aanhouden, het brengt geen meerwaarde voor de oefening om die ook stuk te knippen. Jasper, doe je jouw T-shirt al uit zodat we ook je buik kunnen schminken?' vroeg David tenslotte nog.
Jasper nam meteen zijn body vast en begon hem omhoog te trekken. Pas op dat moment realiseerde hij zich dat hij geen gewoon ondergoed aan had. Ogenblikkelijk werd hij rood en stopte met trekken.
De man die zat te wachten met de schmink begon ongeduldig te worden. Op het moment dat Jasper stopte met trekken nam hij het over. Op zoek naar de onderkant van de T-shirt schoof hij de broek naar beneden en uiteindelijk keek hij verbaasd op toen hij de knoopjes van de body ontdekte. Hij begon meteen tegen David te ratelen, die ook opkeek.
'Jasper, heb je overdag ook een luier nodig? Dat wist ik niet.' vroeg David.
'Nee, heeft hij ook niet. Maar hij had die speciaal aangedaan voor vandaag, want je had gezegd dat Jasper er zo jong mogelijk uit moest zien.' verwoordde Heleen het idee dat ze eerder had gehad.
David was onder de indruk. 'Echt wel fijn van je en stoer dat je dat durft.' David gaf vlug uitleg aan de schminker en ook hij leek onder de indruk. Hij stak zijn duim op naar Jasper, trok vervolgens al zijn kleren uit en begon aan de grote blauwe plek ter hoogte van Jasper zijn lever, terwijl die enkel in een luier op de stoel zat.
David gaf de body en broek aan Heleen. 'Houd jij die bij je voor Jasper in je rugzak?' Heleen nam ze aan en vouwde de body en broek mooi op. Bij het opvouwen en gladstrijken van de broek voelde ze iets in Jasper zijn zak zitten. Ze ging er met haar hand in en haalde vervolgens de fopspeen uit de zak. Zonder er verder bij na te denken haalde ze Jasper zijn duim uit zijn mond en verving die door de fopspeen.
De schminker keek er vertederd naar, en gaf Jasper een extra aai over zijn hoofd voor hij verder ging.
David stapte ondertussen toe op Heleen met wat andere spullen. 'Hier is mijn fototoestel waarmee je vandaag foto's mag nemen, en ook een klembord met papier en een pen voor notities.’
'Ik heb mij dus voor niets zenuwachtig gemaakt.' dacht Heleen bij haarzelf.
Heleen bekeek het blad; er was links een kleine kolom waar bovenaan 'Tijd' stond, op de rest van het vak was er plaats om 'opmerkingen' te noteren.
David demonstreerde hoe het fototoestel werkte door een eerste foto van Jasper te nemen. De schminker was net bezig geweest om Jasper wat bleker te maken en een bezweet gezicht te geven, zodat het leek alsof hij in shock was. Toen de schminker klaar was hielp Heleen Jasper in de kleren die ze had klaargelegd.

De body was eigenlijk een maatje te klein, maar met wat trekken kon ze de knopjes onderaan toch sluiten.
De tuinbroek was net zo een model als ze eerder op de markt gekocht hadden. Heleen had ook gezien dat er sluitingen op de gespen zaten, en sloot deze af met een klein plaatje. 'Laten we het de dokters maar lekker moeilijk maken' zei ze met een guitige glimlach tegen Jasper. Jasper beantwoordde de glimlach, hij vond dat ook wel een goed idee. Over de tuinbroek en de body heen trok ze nog een trui.
De schminker sloot het geheel nog af door de trui stuk te knippen ter hoogte van de snijwonde, en liet nog een beetje nepbloed vallen op de trui, zodat het geheel er echt uitzag. Heleen maakte ook het lint van de fopspeen nog vast aan de trui.
'Hier heb je ook nog een fluoband, je mag deze om je arm doen; daarmee is voor iedereen duidelijk dat je bij de begeleiders van de oefening hoort en geen patiënt of hulpverlener bent.' zei David tegen Heleen. Heleen keek naar David en zag dat hij ook zo een band rond zijn arm had hangen.

Ondertussen gingen Koen, Kathy en Dries naar de tweede tent.
In de tent aangekomen zat er een mevrouw aan een tafel verwachtingsvol te kijken naar hun. In een onbegrijpelijke zin stelde ze een vraag.
'Kathy haalde haar schouders op en gebaarde naar haar oor Ze had wel gehoord dat ze iets in het Frans zei, maar de vrouw had veel te snel gepraat om dat te kunnen verstaan. 'Sorry, ik heb je niet verstaan.' Nu keek de vrouw aan de tafel alsof ze het niet snapte. 'Ik versta je niet.' antwoordde Kathy nogmaals. Opeens begon de vrouw vriendelijk te lachen, stak een vinger op en begon vervolgens te rommelen tussen haar papieren. Ze nam een enveloppe uit de stapel waar in grote drukletters 'auto 7, Koen, Kathy en Dries' op stond en gaf die aan Kathy. Ze wenkte vervolgens naar de mensen achter Kathy dat ze dichterbij mochten komen, en stelde daar een vraag aan.
Het gezin ging opzij om plaats te maken aan de tafel. Kathy nam een blad uit de enveloppe en las luidop voor wat er allemaal op stond.
Bedankt alvast voor de medewerking. Tijdens deze oefening is er op de snelweg een kettingbotsing gebeurd. Jullie zitten in auto nummer zeven. Jullie hebben op tijd kunnen stoppen, maar er is een andere auto die vanachter op jullie gebotst is.
De bestuurder van jullie auto heeft pijn aan de borst van het contact met het stuur, de passagier vooraan heeft pijn in de nek en de passagier achteraan kan moeilijk staan omwille van pijn aan de voet. Hij moet tijdens de hele oefening mank lopen wanneer hij moet bewegen.
Jullie mogen niet reageren op andere talen dan het Nederlands.
'Dat is niet moeilijk.' zei Kathy er tussen. 'We verstaan het sowieso al niet.' Maar je werkt wel mee als ze met pictogrammen, vertaalprogramma's, gebarentaal en dergelijke werken.
Jullie gedragen je meewerkend, maar elke keer als jullie de kans krijgen moeten jullie wel zo veel mogelijk jullie klachten ter sprake brengen.
De oefening is voor jullie afgerond als ze jullie in het ziekenhuis hebben ingeschreven of als de volledige oefening klaar is.
Als er tijdens de oefening iets gebeurt dat je niet wilt mag je altijd een 'break' of 'pause' vragen, of als je, omwille van welke reden dan ook, wilt stoppen met de oefening, geef je dit aan door 'endex' te zeggen.

Naast dat ene blad met uitleg over wat ze moesten doen zat er ook nog dezelfde uitleg in, maar dan in het Frans, om te tonen aan de hulpverleners indien nodig. en ook een bundel met allemaal toestemmingsformulieren, zoals of er foto's mochten genomen worden en andere zaken. Koen vulde die voor alle vijf in (Voor elk zat er een apart blad in) en gaf deze daarna af aan de mevrouw die hen de enveloppe had gegeven.
Vervolgens werden de simulanten allemaal in kleine groepjes naar de rampplaats gebracht. Er waren op een stuk van de startbaan verschillende oude kapotte auto's tegen elkaar geplaatst. Rond deze auto's liepen er allemaal mensen rond met een fluoband om de arm, die de mensen naar de juiste auto's toeleidden.

Jasper wandelde hand in hand tussen David en Heleen in de richting van de auto's waar de oefening zou starten. 'Jasper,' begon David, 'wat jij straks moet doen is zo veel mogelijk je ogen dichthouden en doen alsof je slaapt. En als je echt in slaap valt is dat zelfs niet erg.' Jasper glimlachte bij die opmerking, hij dacht niet dat dat kon gebeuren.
Onderweg kwamen ze Kathy, Koen en Dries tegen, die naast een auto stonden. 'Wij moeten straks in die auto gaan zitten.' zei Dries tegen Jasper terwijl hij wees op de wagen waar ze naast stonden.
'Ik weet nog niet in welke ik moet gaan zitten. Kijk eens hier hoe ze mij geschminkt hebben.' zei hij, terwijl hij de mouw van zijn trui omhoog deed en trots de snijwonde toonde. Bewonderend keken Dries en zijn ouders naar de wonde. 'Dat ziet er echt wel goed gedaan uit. Zou je het mij niet gezegd hebben vertrok ik nu met jou naar de dokter.' zei Kathy.
Jasper glunderde bij deze opmerking, hij had zin in de oefening.

Jasper werd naar voren toe geleid, naar een auto die tussen een kleine vrachtwagen en een andere auto stond ingeklemd. Op de bestuurderszetel was er een levensechte pop geplaatst, Jasper klom in een kinderstoel die daarachter stond. Heleen hielp hem om in de stoel te gaan zitten. Het was een iets andere sluiting dan ze kende, maar al vlug vond ze de vijf delen van de gordel, sloot alles af en zette de banden goed vast. David opende het venster naast de pop volledig, die naast Jasper half, en kleefde met plakband alle autodeuren dicht.
'Heleen, kan je even rond gaan om foto's te nemen? Dat mag van Jasper zijn, maar ook een paar overzichtsfoto's van de hele kettingbotsing. Binnen tien minuutjes moet je hier terug zijn.'
'Ja, is goed, ik vertrek meteen.' zei Heleen, die het fototoestel uit haar rugzak haalde en rond haar nek hing.
'Moet ik nu al doen alsof ik slaap?' vroeg Jasper.
'Nee, nog niet, pas als de oefening begonnen is en de eerste hulpverleners bij jou zijn. Ik zal elke keer als je ogen dicht moeten eens hoesten, is dat goed Jasper?'
'Ja, oké.'
'En als ze aan je buik komen mag je kreunen van de pijn. Oefenen we dat even?'
Jasper deed goed zijn best en na een paar keer proberen zei David dat het goed was.

Het was een kleine tien minuten later en Heleen stond terug bij David. 'Heleen, we gaan er bijna aan beginnen, houd je de schrijfmap ook gereed?' vroeg David
Heleen knikte, rommelde in haar rugzak en had vervolgens de papieren en een pen klaar. Er werd via de walkietalkies nog wat gebabbeld, af en toe zei David ook iets, tot hij zich plots tot Heleen richtte. ‘Heleen, het is nu zeven minuten over negen uur, schrijf je dat op het blad samen met start oefening. Het volgende dat je mag noteren is wanneer je de sirenes van de eerste hulpverleners hoort, vervolgens wanneer je de auto ziet en tenslotte noteer je wanneer de eerste hulpverlener bewust naar Jasper kijkt.’
Heleen knikte kort en noteerde al zo veel mogelijk om straks enkel nog de tijden op te moeten schrijven.
'En probeer ook zoveel mogelijk foto's te nemen. Als je moet kiezen tussen noteren of foto's omdat je te weinig tijd hebt kies je voor de foto's. Goed?' zei David.
De spanning steeg voelbaar op het oefenterrein. Verschillende mensen liepen nog zenuwachtig heen en weer, totdat iedereen in afwachting van de hulpverleners stil viel.
Eerst was het nauwelijks hoorbaar, in de verte begon zwakjes het geluid van een sirene hoorbaar te worden. Na deze eerste sirene kwamen er andere sirenes bij, en kort daarna reden de eerste wagens het terrein op. Het was een mix van verschillende wagens. Er waren politieauto's, brandweerwagens en ziekenwagens. Heleen wist niet waar ze het eerst kijken moest, er gebeurde zoveel rondom haar, iedereen reed en rende alle kanten op. Het leek voor Heleen pure chaos en dat was het op dat moment ook. Niet veel later begonnen de eerste hulpverleners tussen de voertuigen te laveren, waarbij ze overal binnen en onder keken. De eerste slachtoffers begonnen uit de voertuigen te kruipen en al wie kon wandelen werd naar een verzamelpunt gestuurd.

Een vrouw in fluovestje kwam dichterbij en David hoestte even. Jasper keek even verbaasd op en bij een tweede hoest verscheen er bij Jasper een blik van herinnering. Hij keek nog vluchtig even naar David en sloot toen zijn ogen.

De vrouw had een heuptas bij zich met wat spullen erin. Toen ze bij de auto van Jasper kwam keek ze als eerste naar de pop die vooraan achter het stuur zat; het venster stond volledig open dus kon ze er gemakkelijk bij. Ze hield het hoofd van de pop mooi recht en zocht naar een ademhaling en hartslag. David bevestigde aan de vrouw dat deze inderdaad afwezig waren bij dit slachtoffer. De vrouw bevestigde een zwart kaartje aan de pop en ging vervolgens door naar Jasper. Bij Jasper aangekomen wilde ze de deur openen, zag de plakband en begreep dat het niet de bedoeling was dat ze die deur opende. Ze zag dat de andere deuren ook afgesloten waren en onderzocht Jasper zo goed en zo kwaad als het kon door het half open raam. Ze sprak hem aan, schudde aan zijn schouders en controleerde vervolgens zijn hartslag en ademhaling. David gaf input over haar controles en wat haar bevindingen waren, waarna de vrouw in haar tasje rommelde en een rood kaartje met daarop een 1 bevestigde aan Jasper. Nadat ze dat gedaan had sprak ze driftig in haar radio, waarna ze doorging naar het volgende voertuig, om dat te controleren op inzittenden.
'Heleen, het tijdstip.' fluisterde David naar Heleen.
Heleen stopte met foto's maken en schreef vlug de tijd op wanneer de vrouw bij Jasper was aangekomen en wanneer ze was vertrokken.
Niet lang nadat de vrouw was vertrokken kwamen er verschillende mensen aangelopen naar het voertuig van Jasper.
Heleen nam foto's en noteerde driftig wat er daarna allemaal gebeurde.
Een arts zette een saturatiemeter op de vinger van Jasper, waarbij David doorgaf welke waardes er voor het scenario op hoorden te staan. Ondertussen was de brandweer aan de andere kant van het voertuig begonnen met de achterportier eruit te halen.
David stelde kort Jasper gerust en legde uit wat er allemaal aan het gebeuren was, en dat hij super goed bezig was.
Jasper voelde zich warm worden van trots en deed verder nog steeds alsof hij sliep. Dat was niet gemakkelijk, want eigenlijk wilde hij wel kijken naar alles wat er aan het gebeuren was. Op een gegeven moment telde Heleen wel negen hulpverleners allemaal samen rond de auto van Jasper; vijf brandweermannen die druk in de weer waren met de auto te ontmantelen en ondertussen Jasper bescherming gaven en vier hulpverleners, waarvan één bij Jasper zat om hem in het oog te houden en de anderen alles aan het voorbereiden waren om Jasper zo vlug mogelijk te helpen zodra hij uit het voertuig was bevrijd.

De brandweer werkte vlot verder, en korte tijd later werd Jasper uit het voertuig gehaald en op een brancard gelegd. Zodra Jasper op de brancard lag werd er een vlugge controle gedaan, waarna de brancard werd opgetild en het medische team met hem vertrok richting een tent die ze aan het opzetten waren. Heleen moest haar best doen om het team te kunnen bijhouden, zo snel waren ze aan het rennen met de brancard met Jasper er op. Jasper hotste en botste op en neer op de brancard.
Ze renden door totdat ze bij een pas opgezette tent kwamen waarboven een bordje 'TRIAGE' hing.
'Heleen, schrijf op: Patiëntveiligheid, slechte fixatie tijdens transport.' zei David hijgend toen iedereen aangekomen was in de tent. Heleen krabbelde het snel op. Een hulpverlener die de brancard nog vast had, had niet verstaan wat David zei, maar het woordje fixatie herkende hij wel, en hij had meteen door waarover het ging. Ze zetten de brancard neer op een speciaal onderstel en voordat de hulpverleners vertrokken om een volgende patiënt te gaan halen fluisterde hij zijn collega's toe om verder zeker goed op patiëntveiligheid en fixatie te letten.

Koen, Kathy en Dries werden samen door de triage geleid. Op het moment dat zij werden gezien door een hulpverlener zagen ze net hoe ook Jasper werd binnengedragen. Heleen was zo gefixeerd op wat er met en rond Jasper gebeurde dat ze zelfs niet zag dat ze op twee meter van haar ouders voorbijkwam. David had hen wel gezien en gaf vlug een knipoog.
De verwondingen werden als niet levensbedreigend gecatalogiseerd, en Koen, Kathy en Dries werden vriendelijk maar kordaat doorverwezen richting een wachtzone. Koen, Kathy en Dries hadden alle drie een groen kaartje op zich bevestigd gekregen, maar toen de hulpverlener zag dat Dries bijna niet op kon zijn enkel kon staan nam ze een rolstoel en zette Dries daar in, waarna ze het groene kaartje voor een geel kaartje wisselde.
Het gezin zette zich naast allemaal andere mensen die ook een groen kaartje hadden, en van daaruit observeerden ze de rest. Tussen de groep mensen liep er een hulpverlener rond die een overzicht probeerde te krijgen van alle patiënten die daar stonden te wachten. Ze bekeek de klachten van de patiënten en maakte druk notities.

De arts die werd toegewezen aan Jasper werd bleek. Hij had helemaal niet voorzien dat er ook zulke kleine kinderen tussen de slachtoffers zouden zitten. Hij was eigenlijk nog in opleiding en dit grensde aan zijn vaardigheden. Besluiteloos bleef hij staan kijken tot de verpleegkundige die bij hem stond tijdelijk de leiding overnam. Vlug gaf ze een paar instructies aan de arts, en stelde ze een paar vragen. Dat was voldoende om de arts uit zijn verstijfde toestand te halen. De verpleegkundige trok er nog een collega bij, die vlug een rugzak pakte die wat verderop stond en vervolgens stonden ze alle drie rond de brancard. Heleen deed haar best om foto's te nemen, maar het lukte niet goed omdat het nogal druk was op de plaats waar ze aan het werk waren.
De arts luisterde naar de ademhaling en keek in de mond van Jasper, terwijl de eerste verpleegkundige probeerde om de tuinbroek te openen. Nadat ze even geprobeerd had en het niet wilde lukken stelde ze een vraag aan David of de kleren stuk mochten. Deze bevestigde dat, waarop de verpleegkundige een grote schaar nam en met een paar korte halen de tuinbroek en de body van Jasper openknipte. Zeer vlug waren alle kleren uit. De fopspeen maakte ze los van de tuinbroek en legde ze neer naast Jasper zijn hoofd, de rest van de kleren smeet ze onder de brancard in een vuilnisbak. Jasper zijn sandalen werden ook uitgetrokken en werden aan de kant neergezet op de grond.
De tweede verpleegkundige was er bij komen staan. De grote rugzak die hij er bij had was gevuld met allemaal kleine zakjes, speciaal met materiaal voor kinderen gesorteerd per zakje op de grootte van het kind. Ze nam een meetlint dat bij de rugzak hoorde, legde die open naast Jasper en las hem af, waarna ze vlug het juiste zakje met materiaal uit de grote zak opdiepte.
De eerste verpleegkundige wees de arts op de geschminkte blauwe plek ter hoogte van de lever. De arts die net weer wat kleur gekregen had werd opnieuw bleek en stoof naar een andere arts om zich te laten bijstaan. Niet veel later kwam er een andere arts met een echotoestel om Jasper zijn buik te bekijken. Ondertussen hadden de verpleegkundigen verder gewerkt: er werd een volledige monitoring aangelegd; er werd een kabel met een lichtje op Jasper zijn vinger geplaatst die de zuurstof in het bloed mat, op zijn borst maakten ze met plakkertjes vier kabels vast die Jasper zijn hartslag volgden, er werd een bloeddrukmeter rond Jasper zijn arm vastgemaakt en een temperatuursensor werd onder zijn oksel gestoken. Er werd gedaan alsof er een infuus werd geplaatst, waarbij ze uiteindelijk de leiding met een stukje tape op Jasper zijn arm vastmaakten om te doen alsof het er in zat, en tenslotte werd nog een zuurstofmasker opgezet. Het duurde niet lang of Jasper hing vol met kabels en lijnen. Er werd een goudkleurige aluminium deken met daarover nog een gewone deken over hem gelegd om hem niet te veel te laten afkoelen.
David was druk bezig met het team input te geven. Hij gaf onder andere Jasper zijn temperatuur, hartritme, bloeddruk en zuurstofsaturatie. Toen de arts startte met het nemen van de echo zei David tegen de arts dat er 'vocht' zat rond de lever.
Dat Jasper in alleen een, ondertussen natte luier lag onder het deken werd genegeerd. Degene die tijd hadden om het te zien gingen er vanuit dat dat hoorde bij de rol die Jasper speelde, en vonden het fantastisch hoe goed hij speelde, maar de meesten hadden het te druk om er echt goed op te letten.

Terwijl het medische personeel druk bezig was met Jasper en nog een aantal andere zwaar gekwetste simulanten, werd door andere hulpverleners het transport georganiseerd. Er werd een overzicht gemaakt van de patiënten die ze hadden, waarover zowel info verzameld was met hoe dringend het was, maar ook welke problemen ze hadden. Parallel werd ook info verzameld van de ziekenhuizen in de buurt met hoeveel plaats dat ze hadden en welke specialisaties ze allemaal hadden.
Ongeveer drie kwartier nadat het scenario gestart was vertrok de eerste ziekenwagen met een zwaar gekwetste patiënt naar een ziekenhuis in de buurt. Vanaf dat moment begonnen de ziekenwagens gestaag af en aan te rijden, waardoor telkens meer en meer patiënten vertrokken.
Een van de mensen die het transport organiseerde kwam vlug langs bij de arts die Jasper behandelde. 'Er komt een speciale pediatrische ziekenwagen, maar die komt van wat verder weg. Binnen een twintig minuutjes komt die aan.'
Heleen en Jasper hadden niet verstaan wat de man zei, maar David schrok wel zichtbaar. Hij begon vlug in zijn walkietalkie te praten en vragen te stellen. Heleen keek hem aan, gealarmeerd door de ongerustheid die doorklonk in David zijn stem.
'De ziekenwagen en het ziekenhuis die ze hebben opgeroepen voor Jasper doen eigenlijk niet mee aan de oefening. We zijn ze aan het contacteren om aan hen duidelijk te maken dat dit om een oefening gaat en geen reële patiënt is.’
Heleen begreep de ongerustheid van David.
Jasper liet het allemaal over zich heengaan. Hij vond het spannend wat er allemaal aan het gebeuren was, en vond het moeilijk om zijn ogen de hele tijd gesloten te houden. Hij had wel gemerkt dat de kleren werden kapot geknipt, en hij had het even lastig toen hij enkel in zijn luier op de brancard lag, zeker toen ze ook probeerden een bekkenriem aan te leggen. Maar deze was te groot en werd weer verwijderd. Nu was het weer veel beter en had hij het behaaglijk warm onder het isotherm deken. Hij was blij dat er niet slecht op zijn luier gereageerd werd. Het regelmatige monotone gebliep van zijn hartslag die te horen was op de monitor werkte vreemd genoeg ook kalmerend.

Koen, Kathy en Dries werden verdeeld over twee ambulances. Dries werd op een brancard gezet omwille van zijn 'pijnlijke' voet, Kathy mocht naast hem op een stoeltje plaatsnemen. Koen werd in de volgende ziekenwagen gezet op een stoeltje, samen met een andere simulant, die de plaats innam op de brancard.
Na een korte rit kwam het gezin aan in het ziekenhuis. Koen was blij te zien dat Kathy en Dries hem al stonden op te wachten. Het gezin werd één voor één ingeschreven waarna ze door iemand van de begeleiding van de oefening werden opgewacht. Ze controleerde nog even de inschrijving en schreef de uren op. Tot slot nam ze ze mee naar een bus die alle simulanten en begeleiders zou terugbrengen naar de startplaats van de oefening, zodat iedereen daar hun eigen spullen zou kunnen recupereren. In de bus werden nog evaluatieformulieren rondgedeeld die Koen en Kathy zo goed mogelijk probeerden in te vullen.

Jasper was bij de laatste patiënten die nog op de crashlocatie aanwezig waren. Hij had al de verzorging gekregen die hij moest krijgen en lag, op een afstandje, onder supervisie te wachten op de brancard. Uit voorzorg, omdat er niet altijd iemand nabij was, hadden ze wel de riemen van de brancard rond hem bevestigd. Toen uiteindelijk de ziekenwagen, die speciaal voor hem opgeroepen was, was aangekomen, verzamelde heel het team weer rond hem. Naast de standaard geel-groene markeringen was er ook nog een leuke tekening op de zijkant van de ziekenwagen aangebracht; het was duidelijk dat deze ziekenwagen bedoeld was voor het transport van kinderen.
David had ondertussen al contact gehad met het pediatrisch ziekenhuis. Het ziekenhuis was goed op de hoogte dat dit ging om een oefening en deed er graag aan mee. Ze hadden een aantal stagiairs die deze casus, onder supervisie van enkele docenten, op zich gingen nemen als oefening.

Er werd een brancard uit de ziekenwagen gehaald. Het was een standaard brancard, maar bovenop was er een extra fixatieset bevestigd voor kinderen, de pedimate plus.
Heleen begreep niet wat er allemaal gezegd werd, maar ze vond het wel fantastisch om te zien hoe het er aan toe ging. Nadat iedereen Jasper samen op de brancard had gelegd werd Jasper door een jonge ambulancemedewerker, onder begeleiding van een oudere, vastgelegd. De oudere ambulancemedewerker straalde een zekere rust uit, waardoor iedereen snel, correct maar ontspannen verder werkte. Ook Jasper voelde de rust die het team afstraalde, het gaf hem vertrouwen dat hij in goede handen was en er goed voor hem gezorgd werd.
Toen Jasper correct vastgemaakt lag op de brancard, alle riemen goed waren bevestigd met het vijf-puntharnas en goed aangespannen, werden additioneel nog een riem over Jasper zijn benen vastgelegd en eentje over zijn armen. Alle apparatuur die aan Jasper vasthing werd gewisseld naar die van de ziekenwagen, en nadat er uiteindelijk een grondige briefing was gegeven werd de brancard naar de ziekenwagen gereden, en werd die langs achteren naar binnen geschoven. Heleen nam vlug nog een paar foto's en werd toen door David aan de kant genomen.
'Heleen, in de ziekenwagen is niet genoeg plaats voor jou om ook mee te rijden. Zie je deze meneer naast mij? Hij zal met zijn auto naar het ziekenhuis rijden om mij en Jasper aan het einde van de oefening op te pikken; je mag mee met hem.'
'Oké, dat is goed.' zei Heleen. Ze gaf het fototoestel door aan David en haastte zich mee met de onbekende meneer naar zijn auto.
In de ziekenwagen werd nog een keer vlug alles gecontroleerd. Zat alles goed vast (ja), werkte het infuus nog goed (alsof, niet echt natuurlijk) en waren Jasper zijn hartslag, bloeddruk en andere parameters nog goed (in het echt wel, volgens het scenario waren ze iets minder goed). Nadat alles in orde werd bevonden stapte de chauffeur in en begon te rijden. De ambulancemedewerker die achteraan zat nam zijn telefoon en nam contact op met het ziekenhuis om zijn laatste bevindingen door te geven.
Op het moment dat de ziekenwagen het terrein afreed sloot de wagen waar Heleen in zat er achteraan. De man had geprobeerd een praatje aan te knopen met Heleen, maar verder dan een goedendag, vriendelijk lachen en elkaars naam zeggen waren ze niet gekomen.
De ziekenwagen reed met blauwe lichten en sirene aan. In het begin was het rustig op de weg en kon de man samen met Heleen wel volgen, maar op een gegeven moment kwamen ze bij een rood licht. Waar de ziekenwagen mooi door het rode licht reed sloot de man achteraan de rij wachtende auto's aan. 'No safe' zei de man terwijl hij naar de file wees. 'No tuutaa' probeerde de man het geluid van de sirene na te doen terwijl hij naar zijn eigen dak wees. Heleen had het begrepen. Zonder sirene was het niet veilig om de ziekenwagen te volgen en ze zouden dus wat later aankomen.
David had vanuit de ziekenwagen gezien dat Heleen niet meer volgde. Toen ze op de snelweg kwamen en tussen de file doorlaveerden begreep hij dat het wel even zou duren voor Heleen ook in het ziekenhuis zou zijn aangekomen. Hij was blij dat Heleen het fototoestel had doorgegeven, zodat hij verder foto's kon maken.
Op de snelweg was het geluid van de sirene zachter gezet en binnen in de ziekenwagen niet hard meer hoorbaar. Jasper lag nog steeds met zijn ogen dicht op de brancard. Het was een spannende dag geweest tot nu toe, maar in de ziekenwagen zelf gebeurde er niet veel, vanuit zijn positie had hij toch niet naar buiten kunnen kijken. De motor klonk monotoon, de brancard wiegde zachtjes heen en weer en het gebliep van zijn hartslag op de monitor bleef rustig doorgaan. Hij voelde zich in veilige handen door de rustige behandeling van de ambulancemedewerkers en de fixatieriemen die de meeste bewegingen verhinderden versterkten dat veilige gevoel. Het duurde niet lang voor Jasper in slaap viel. Het viel de oudere ambulancemedewerker meteen op, en hij wees de jongere op de veranderende waardes. David glimlachte bij het beeld en nam vlug nog een paar foto's.

Jasper schrok een kwartiertje later wakker toen de deuren van de ziekenwagen open gingen en de brancard er uitgehaald werd. David moest een paar keer hoesten voor Jasper zich weer herinnerde dat hij zijn ogen moest sluiten. De oudere ambulancemedewerker had door wat er aan de hand was en moest glimlachen.
De brancard werd een zaaltje binnengereden, waar Jasper overgetild werd naar een klein ziekenhuisbed met spijlen, en alles weer opnieuw begon. Alles werd van top tot teen onderzocht, inclusief opnieuw een echo en er werd zelfs gedaan alsof er ook een CT-scan genomen werd. Het verschil met de behandeling op de rampplaats was dat het nu wat uitgebreider gebeurde, met meer materiaal en veel meer mensen. David had wat werk om Jasper te vertellen over alles wat er gebeurde; de afwezigheid van Heleen maakte hem toch wat meer ongerust. Ondanks dat alles hield Jasper toch de hele tijd nog braaf zijn ogen dicht.
Dat ze hier wat meer tijd nodig hadden was niet alleen omdat ze Jasper nauwkeuriger en diepgaander onderzochten, dat was ook omdat er vaak gepauzeerd werd om iets, na instructie, correctie en voorbeeld, opnieuw uit te voeren.
Heleen en de man kwamen uiteindelijk heel wat later dan Jasper aan op de spoedgevallen van het ziekenhuis. Niet alleen hadden ze lang in de file gestaan, ze hadden ook niet meteen de parkeerplaats gevonden van het ziekenhuis en van daar de weg naar de spoed.
Toen ze zich aanmeldden werden ze naar een klein wachtzaaltje gebracht waar ze konden wachten op Jasper en David; ze mochten er blijkbaar niet bij zijn.

Uiteindelijk was Jasper helemaal onderzocht, verder gestabiliseerd en maakten ze hem klaar voor naar het operatiekwartier te gaan. Op het moment dat ze de hekken van het bed omhoog hadden gedaan en dat ze wilden beginnen te rijden met het ziekenhuisbed greep David in. De oefening had eigenlijk al mogen eindigen bij de aankomst in het ziekenhuis, maar David begreep dat ze hier op de spoedgevallen, met de stagiairs, ook graag een leermoment namen. Het had echter allemaal lang genoeg geduurd, en David vroeg om hier de oefening te eindigen. Teleurgesteld zette iedereen een stap achteruit, waarna de teamleider van het ziekenhuis kort David aansprak en een algemeen feedback moment vroeg.
Jasper had zijn ogen geopend en keek David aan. 'Is de oefening afgelopen?' vroeg hij.
'Ja hoor, de mensen hier willen wel graag eerst nog even van mij horen wat goed ging en welke verbeterpunten ik zie. Daarna zoeken we dan Heleen voor onze lift terug naar waar we begonnen zijn.'
'Ik ben blij dat het klaar is. Het was wel leuk maar het heeft lang genoeg geduurd, zeker omdat ik mijn ogen de hele tijd moest gesloten houden.'
'Ik begrijp het, Jasper.' zei David waarna hij zich omdraaide en begon te spreken met het team dat Jasper had behandeld.
Jasper kwam overeind naar kleermakerszit in het spijlenbed en trok het deken om zich heen. Hij was nog steeds verbonden met alle kabels maar durfde niets af te trekken uit angst om iets stuk te maken. Hij zag wel zijn fopspeen naast zich liggen en nam deze meteen in de mond. Tijdens David zijn uitleg kwam er een verpleegkundige die mee de stagiairs had geobserveerd op Jasper af. Ze glimlachte vriendelijk en deed een van de hekkens aan de zijkant naar beneden door twee verborgen knopjes in te drukken.
Ze pakte Jasper vast en begeleidde hem terug naar een liggende houding. Vervolgens zette ze alle toestellen uit en begon ze met alle kabels af te koppelen, alle verbanden te verwijderen en alle plakkers los te maken. Nadat ze alles losgemaakt had deed ze het hek terug naar boven, wees op haar horloge en staak twee vingers in de lucht, ze zou even iets gaan halen.
Ze liep even heen en weer op de kamer terwijl ze wat spullen verzamelde. Terug bij Jasper deed ze het hek weer naar beneden en zette vervolgens een kom met warm water, zeep, washandjes en handdoeken naast Jasper op het bed.
Helemaal overdonderd liet Jasper toe dat de verpleegkundige startte met Jasper wat op te frissen. Jasper zijn zweet werd weggewassen, evenals de valse snijwonde en de geschminkte blauwe plek.
De verpleegkundige onderbrak David even en stelde een vraag.
'Zijn kleren zijn nog bij Heleen, ik weet niet waar ze is, ze zal straks wel aankomen.' antwoordde David terug in haar taal. 'Kan je hem even van hier iets lenen?'
De verpleegkundige knikte en richtte zich terug tot Jasper. Voor hij het doorhad was zijn luier opengemaakt, en met een paar snelle halen kregen zijn kruis en zijn billen ook een vlugge schoonmaakbeurt. De verpleegkundige nam een schone luier, legde die onder Jasper en sloot de plakkers. Deze was wat anders dan degene die hij gewend was voelde en zag Jasper, een stuk dikker dan die van thuis en een andere prent. Vervolgens hielp de verpleegkundige Jasper nog in een operatiehemdje; iets anders hadden ze niet. Tot slot bevestigde ze het fopspeenlint nog aan het hemdje van Jasper. Nadat ze klaar was sloot de verpleegkundige het hekken van het bed weer uit gewoonte.

Niet veel later was David klaar met de bespreking van de oefening, en was het tijd om te vertrekken. De verpleegkundige nam Jasper met bed en al mee naar een klein lokaaltje van de spoed, waarna ze Heleen en de chauffeur haalde. Heleen was blij om Jasper terug te zien. 'Weer helemaal beter?' vroeg ze al grappend. Jasper knikte van ja achter zijn fopspeen.
Heleen nam haar rugzak van haar schouders af en nam er Jasper zijn kleren uit. Ze probeerde het hek naar beneden te trekken, maar het lukte haar niet. David kende het systeem wel en toonde aan Heleen waar de ontgrendelingsknoppen zaten. Heleen moest nog even proberen, maar daarna lukte het haar ook om het hek te openen. Ze hielp Jasper uit het operatiehemdje en hielp hem vervolgens terug aan te kleden in zijn body en broek waarmee hij vanmorgen was aangekomen bij de oefening. Ze had gezien dat Jasper een andere luier aanhad dan anders en bekeek deze even goed. 'Deze heb ik hier gekregen omdat mijn andere luier nat was.' zei Jasper toen hij zag waar Heleen naar keek. 'Ze zien er ook wel goed uit.' was het enige dat Heleen er over kon zeggen.
'David, Jasper is zijn schoenen kwijt.' zei Heleen ongerust nadat ze haar rugzak nog twee maal had doorzocht.
David moest ook even nadenken. 'Ik denk dat die uitgedaan zijn in de triagepost; ik informeer even bij de rest.' zei hij. David nam zijn gsm en stuurde een berichtje naar de rest. Niet veel later kwam er een antwoord terug dat de schoenen gevonden waren en aan de kant werden gezet in de tent waar ook het schminken was gedaan.
David nam Jasper in zijn armen zodat hij niet op zijn blote voeten door het ziekenhuis en over de stenen moest lopen. Zo volgden ze allemaal samen de andere man terug naar zijn auto.
David stapte vooraan in, Heleen en Jasper gingen achter in de auto. Er stond hier enkel een stoelverhoger in waar Jasper zich inzette. Na de hele week al in een gewoon autozitje gezeten te hebben voelde dit onveilig en minder comfortabel aan; de gordel zat een stuk losser en de kussens rondom miste hij ook.

De rit terug duurde minder lang; de file was enkel op de heenweg en niet op de terugweg. Door de afstand en de tijd die ze nog genomen hadden in het pediatrisch ziekenhuis was Jasper de laatste die terug kwam. Ondertussen was er al een grote opruimactie geweest, en het meeste materiaal van de hulpverleners was weer opgeborgen. Enkel de tenten van de organisatie stonden er nog. Naast deze tenten was er een nieuw busje aangekomen, een traiteur was bezig met een barbecue op te zetten. Er werd aan alle aanwezigen, zowel de organisatie, simulanten als hulpverleners een maaltijd aangeboden als dank voor de inzet.
Vanaf de parkeerplek rende Jasper zelf naar Dries om alles te vertellen dat hij had meegemaakt. Er was gras om over te lopen, dus dat was geen probleem met zijn blote voeten. Terwijl hij rondliep had hij heel de tijd met een hand zijn broek vast omdat deze anders afzakte.
Koen en Kathy maakten zich nuttig door mee te helpen tafels en stoelen te plaatsen voor iedereen, en nadat dat gebeurd was gingen ze zitten op een bankje in afwachting tot het eten klaar was.
Het viel Kathy op dat Jasper de hele tijd zijn broek moest ophouden. 'Kom eens hier Jasper!' riep ze hem toe terwijl hij voorbijliep. Hijgend van de warmte en het drukke spelen stopte hij bij Kathy. 'Is je broek te groot? Je hebt hem de hele tijd vast.' vroeg ze.
'Ja, het stoort wel. Steeds als ik hem loslaat valt hij bijna af.' Kathy draaide Jasper om en bekeek achteraan het etiket van de broek. 'Natuurlijk valt deze af, er zat een broek van Dries tussen jouw kleren.' David was vlakbij en bood aan om iets te zoeken. Even later kwam hij terug met een rolletje verband dat tijdelijk als geïmproviseerde broeksriem kon dienen.

Vertederd keken de mensen naar Jasper en Dries die voorbij liepen tijdens hun spel. Ze zagen er schattig uit. Waar mogelijk werden ze, vooral Jasper, aangehaald om een knuffel, een grote duim of een aai te geven. Iedereen had het als een meerwaarde beschouwd dat er ook kinderen aanwezig waren geweest tijdens de oefening. Jasper en Dries genoten van de positieve aandacht die ze kregen.
Alle foto's die gemaakt waren die dag werden verzameld en binnen in de tent op een computerscherm geprojecteerd. Er zou een andere keer wel gesorteerd in worden, maar ze wilden iedereen de kans geven om de foto's al te zien. Veel mensen bleven er maar kort naar kijken, maar Heleen had heel veel foto's gemaakt en Jasper was dus veel in beeld. Het team dat Jasper behandeld had zat er ook bij, en Jasper werd bijna van schoot tot schoot doorgegeven terwijl ze allemaal aan het kijken waren. Elke keer als hij van een schoot af ging werd hij bijna meteen door iemand anders opgetild.

Toen de barbecue afgelopen was, en iedereen naar huis vertrok, waren er veel mensen die speciaal ook Jasper opzochten om hem te bedanken voor zijn aanwezigheid.
'Iedereen vindt het fantastisch en stoer dat je dat aandurfde om vandaag een luier aan te doen, Jasper.' zei David, die er bij stond. 'Ze vonden dat je het super goed speelde en vonden het eerst moeilijk om te geloven dat je eigenlijk al acht jaar bent. Iedereen vind dat je ook super mooi en schattig uit ziet.'
Jasper glunderde van trots bij de complimenten, Dries was blij voor Jasper vanwege de aandacht die hij kreeg. Het gezin stapte in de auto en toen ze wegreden werden ze uitgezwaaid door de fijne mensen die ze vandaag hadden leren kennen. Jasper viel bijna opnieuw in slaap tijdens de rit terug naar het vakantiehuis. Hij snapte niet goed hoe hij zo moe kon zijn, hij had vandaag heel wat tijd doorgebracht liggend op een brancard.

Terug in het huisje werd Jasper door Kathy eerst meegenomen naar de verschoontafel om de natte luier om te wisselen. Verbaasd keek ze naar het luiermerk dat ze niet kende. 'Waar komt die vandaan?' vroeg ze, terwijl ze startte aan de luierwissel.
'Die hebben ze me in het ziekenhuis gegeven, want de vorige was nat.'
'Ik had Heleen er ook een aantal meegegeven voor jou, was ze niet bij jou?' vroeg Kathy
'Nee, op dat moment niet.' zei Jasper. 'Maar ze kon er niets aan doen, ze mocht niet.' verdedigde Jasper haar meteen.
'Ben je blij met die luier? Hij ziet er anders uit.' veranderde Kathy van onderwerp.
'Hij is gewoon anders, wat dikker en ik voel hem beter zitten. Maar ik weet niet goed of dat goed of slecht is.'
'Hij weegt wel meer, ik denk dat ze dikker is omdat de capaciteit groter is.' zei Kathy terwijl ze de natte luier in haar hand probeerde te taxeren.
Jasper kreeg zijn kleren terug aan, en de te grote broek werd gewisseld voor eentje van Jasper. De kinderen gingen daarna samen met Koen naar het zwembad om zich daar nog wat te amuseren voor het tijd was voor het avondeten.

Terwijl iedereen weg was naar het zwembad inspecteerde Kathy nogmaals de kleerkast van Jasper. Ze bekeek wat er in de kast nog over was: nog een hele stapel body's en onesies, maar er waren slechts één broek, één T-shirt, één jumpsuit en één onderbroek over. En dat nog voor de komende zes dagen, waarvan er twee reisdagen waren. Als Jasper, net zoals tijdens de heenrit, de hele terugrit in slaapkledij kon doen kwam ze eigenlijk nog twee sets te kort voor overdag tijdens de vakantie. Ze besloot het er later samen met Koen en Jasper over te hebben.

Vlak voor het avondeten was het tijd voor Jasper om te bellen met zijn mama's; het was al eventjes geleden en hij miste ze toch wel wat. Jasper vertelde lang over de avonturen die hij tot nu toe al had meegemaakt. Zelfs Gert kwam even aan de telefoon om met Jasper te praten. Hij moest bekennen dat hij Jasper toch ook wel een beetje miste, het was veel leger en stiller in huis nu.

Later die avond zat Jasper in tweestrijd. Hij had net gehoord dat er nog twee sets kleren te kort waren voor de rest van de vakantie. Enerzijds had Jasper de voorbije dagen wel af en toe gemerkt dat de volwassenen er niet echt om gaven als hij zichtbaar in onesie met luier rondliep en vond hij dat wel fijn om te doen, anderzijds was er nog steeds iets in hem dat zei dat dat niet hoorde.
Jasper werd veel geknuffeld, veel getroost, gerustgesteld en er werd veel gepraat. Uiteindelijk werd er besloten dat Jasper het de volgende dag wel wilde proberen in een onesie. Mocht dat toch niet lukken of lastig zijn om een of andere reden beloofden Kathy en Koen aan Jasper om hem meteen gewone kleren aan te trekken. De laatste broek en jumpsuit werden als het ware als reserve gehouden.

Later op de avond na een film werden Jasper en Dries ingestopt. Jasper werd door Kathy en Heleen samen ingestopt terwijl Koen Dries in het kinderbed te slapen legde. Heleen trok de rits van de slaapzak dicht, waarna Kathy de banden met de slotjes vastmaakte. Om Jasper nog iets beter tot rust te krijgen werd de fles voor een keertje gevuld met warme melk met honing in plaats van water. Jasper begon er meteen van te drinken toen hij het kreeg, en het hielp hem inderdaad om rustiger te worden. Met een laatste liefdevolle blik op Jasper gingen eerst Kathy en Koen uit de kamer en tenslotte ook Heleen. Bij het verlaten van de kamer hing Kathy het sleuteltje van de fixatieset van Jasper weer aan de kapstok, zodat het niet opnieuw verloren kon gaan.
 
Mooi verhaal maar wel een tikteltje lang voor mij dus ben halverwege gestopt en de volgende dag verder gelezen maar wel mooi kijk nu al uit naar het vervolg
 

toet

Superlid
Deel 34

Een kwartiertje nadat Jasper was ingestopt ging Kathy nogmaals kijken. Jasper draaide zich om om te kijken wie er binnenkwam. Toen hij zag dat het Kathy was pakte hij de fles vast en hield hem omhoog. 'Hij is op' fluisterde Jasper. Kathy sloop de kamer in om Dries niet te wekken. 'Moet ik hem nog eens vullen?' fluisterde Kathy.
Jasper knikte uitbundig van wel. Kathy nam de fles aan. 'Wil je water nu?' vroeg Kathy.
'Nee, liever weer melk, dat was lekker.' Kathy dacht even na, hij had net al een hele fles melk op, maar het was eigenlijk niet zo een grote fles. En vocht voor het slapengaan beperken hoefde toch niet met zijn luier om.
'Ja, dat is goed. Ik kom zo terug.' zei Kathy en ze sloop terug naar buiten, waarbij ze de deur ook weer zachtjes sloot.
Heleen zag haar moeder naar de keuken lopen met de fles en beginnen met omspoelen. 'Wauw, die was rap leeg.'
'Ja, hij vond het lekker en wil graag nog een fles.'
'Mag ik hem klaarmaken? Hoe doe je dat als het melk is?' vroeg Heleen.
'Kom maar hier, dan toon ik het je.' Kathy wachtte af tot Heleen naast haar stond. 'Het is heel eenvoudig, net alsof je een gewone kop warme melk met honing maakt, maar in plaats van in de kop doen we dat meteen in de fles, en dan de magnetron in.’
'Is dat voor baby's ook gebruikelijk zo?' vroeg Heleen.
'Nee, dat niet, dan is dat een poedertje dat je in het flesje oplost in water. En afhankelijk van hoe groot de baby is, en het flesje, en wat de baby nodig heeft, is dat dan een ander soort poeder. Gewone koemelk is ongezond, daar zitten niet de juiste voedingsstoffen in.'
'Kan je dat eens kopen en tonen, Mama?' vroeg Heleen.
'Nee, dat zijn veel te grote bussen poeder om alleen maar te kopen om te tonen, en dan weer weg te smijten.' zei Kathy.
Heleen was teleurgesteld, ze had dat echt wel graag gezien en zelf eens geprobeerd klaar te maken. Het leek haar een belangrijke vaardigheid.
Kathy zette het flesje in de magnetron en startte die op. 'Altijd zonder dop opwarmen, dat is beter.'
Heleen knikte en volgde met grote ogen mee wat haar mama allemaal deed.
Nadat de melk was opgewarmd schroefde Kathy de dop op het flesje en gaf hem door aan Heleen. 'Nu moet je nog de warmte van de melk testen. Eerst een keer goed schudden en vervolgens test je door een paar druppeltjes op je pols te laten vallen. Als het op je pols warm voelt dan is het te warm. Je moet voelen op de pols en niet met een vinger, omdat die niet zo gevoelig zijn. Je wilt niet dat de mond van je kindje binnenin verbrandt.'
Heleen deed wat haar moeder zei. 'Het is lauw en niet warm, Mama.'
'Dan is het goed, breng jij het naar Jasper?'
Heleen trok onmiddellijk richting de kamer van Jasper en Dries; ze danste bijna, zo fijn vond ze het.
'Voorzichtig dat je Dries niet wakker maakt.' sprak Koen Heleen nog aan terwijl ze voorbijkwam.
'Oké' zei ze, en zachtjes deed ze de deur open en sloop naar binnen. Jasper zag wie er binnenkwam en glimlachte meteen. 'Dag Heleen.' zei hij.
'Ik heb jouw fles mee, ik heb ze mee helpen maken.' fluisterde ze terug.
Jasper stak zijn handen uit om de fles aan te pakken. Plagend zwaaide Heleen met de fles en zorgde er voor dat Jasper er steeds naast greep. Na een paar keer misgegrepen te hebben zuchtte Jasper en liet hij zijn handen naast zich vallen. Op dat moment schoot Heleen met de fles naar voren en duwde ze de speen tegen Jasper zijn mond. Jasper zijn ogen werden groot van verbazing en verrast likte hij het druppeltje melk op dat aan de top van de fles hing. Nadat hij dat druppeltje op had verscheen er nog een druppeltje dat hij vervolgens ook oplikte. Toen er opnieuw een druppel verscheen hapte hij naar de fles en nam deze in zijn mond, om zo direct uit de fles te drinken.
Met stijgende verbazing had Heleen Jasper zijn reactie bekeken; ze had verwacht dat Jasper de fles zou overnemen, maar dat deed hij niet. Voorzichtig haalde ze de fles uit Jasper zijn mond, nam plaats naast Jasper op zijn bed en deed de speen terug in Jasper zijn mond, zodat hij verder kon drinken. Jasper nam met zijn ene hand zijn knuffel vast en zijn andere hand legde hij op de benen van Heleen terwijl hij haar aankeek en verder dronk. Heleen haar hart smolt bij dit intiem moment. Met een grote glimlach keek ze neer op Jasper en met haar vrije hand streelde ze over Jasper zijn haar en wangen. Toen de fles leeg was verwijderde ze hem uit zijn mond. 'Dank je wel' fluisterde Jasper en Heleen elkaar bijna gelijktijdig toe.
Jasper keek verbaasd vanwege Heleen haar dank je wel. 'Dank je dat ik dat eens heb mogen oefenen voor later.' verduidelijkte Heleen zich.
'Graag gedaan.' zei Jasper, waarop hij zijn ogen sloot en zich op zijn zij draaide om te slapen. Heleen nam de fopspeen, die los naast Jasper op bed lag, stak die in zijn mond, gaf hem nog een zoen op zijn hoofd en met de woorden 'slaap lekker Jasper' gaf ze nog een paar aaitjes en stond ze op om zachtjes de kamer te verlaten.
Met een gelukkige glimlach zette Heleen de vuile fles terug in de keuken, spoelde deze uit nadat haar moeder dat had aangegeven, en probeerde daarna een boek lezen. Ze kon zich moeilijk concentreren op het verhaal, ze dacht telkens met een glimlach terug aan Jasper. Hij had er zo schattig bijgelegen.

Jasper was die nacht niet één maar twee keer wakker geworden om te plassen, of zo herinnerde hij het zich toch vaag. Hij was telkens net voldoende wakker geworden om zich te realiseren dat hij naar de wc moest, om vervolgens alles te laten lopen en daarna weer goed te liggen om verder te slapen.
Het was Koen die hem ‘s ochtends uit bed haalde; nadat hij de slotjes en fixatiebanden verwijderd had tilde hij Jasper met slaapzak en al op. Met de hand die Jasper zijn billen ondersteunde voelde hij dat de luier op lekken stond. 'Laten we dat eerst maar verhelpen, Jasper.' zei Koen.
'Ja, dat is goed.' antwoordde Jasper terug in zijn oor.
Koen deed de slaapzak en onesie uit en deed de body onderaan open om Jasper zijn luier te wisselen. Nadat hij daarmee klaar was sloot hij de body weer en werd de onesie terug aangedaan. Jasper moest opstaan om de onesie weer te sluiten op zijn rug, dat ging zo eenvoudiger.
Dries was ondertussen zelf uit bed geklommen en hij werd ook vlug uit zijn luier geholpen. Nadat ook hij opgefrist was gingen beide jongens aan tafel, waar Heleen al zat te wachten. Kathy was nog bezig met het brood en beleg op tafel te zetten, waarna het gezin aan het ontbijt begon.

Voor die dag stond er niet veel op de planning. Er moest enkel nog naar de winkel gegaan worden voor wat algemene boodschappen, en verder zou het gewoon een rustig dagje worden.
In de voormiddag werd er niet veel gedaan; de kinderen speelden een paar gezelschapsspelletjes, Kathy las een boek en Koen ging eens door zijn werkmails. Tussendoor werden Dries en Heleen aangemaand om gewone kleren aan te doen, en vlak voor het eten werd Jasper zijn luier verschoond. Na het eten speelden de kinderen nog wat door aan hun laatste gezelschapsspel, en toen het was opgeruimd kondigde Kathy aan dat het tijd was om te gaan winkelen. Voor het vertrek nam ze nog even Jasper apart om te verschonen. Ze wist niet hoe lang ze onderweg ging zijn en een lekkende luier zoals in het museum wilde ze het kost wat kost voorkomen.
'Jasper, we gaan dadelijk naar de winkel. We kunnen daar nog eens verder zoeken naar kleren en ondergoed, of we doen verder zoals we bezig zijn.' zei ze terwijl ze Jasper zijn natte luier uitdeed en hem opfriste.
Jasper haalde zijn schouders op. 'We zijn al de hele tijd bezig zoals nu, het zal verder ook wel gaan dan.'
'Oké, dat is goed. Je mag je nog altijd bedenken als je wilt.' zei Kathy.
Jasper maakte van het moment gebruik om even naar de wc te gaan voor de grote boodschap. Die was de voorbije week nog geen enkele keer in zijn luier terechtgekomen, en wat Jasper betreft zou dat wel zo mogen blijven.
Nadat Jasper naar de wc was geweest hielp Kathy hem terug in een schone luier, en deed vervolgens zijn body en onesie terug aan. Ze pakte Jasper zijn fopspeen, die aan het lintje bengelde, en ze stak het in zijn mond. 'Celine en Helga moeten dat maar na de vakantie bespreken met Jasper, het is de moeite nu niet meer.' dacht ze bij zichzelf.
'Kom Jasper, de rest zal ook al klaar zijn. Naar de auto en dan kunnen we naar de winkel.' zei Kathy.
Kathy zette Jasper vast in de autostoel, iedereen stapte in en vervolgens waren ze onderweg.
Op de parkeerplaats werd Jasper zich bewust van zijn kleding. 'Ik ben nog in pyjama.' zei hij angstig tegen Heleen die naast hem stond. Terwijl hij sprak viel zijn fopspeen uit zijn mond. 'Geen probleem, je ziet er lekker schattig uit.' zei ze.
Dries had de opmerking ook gehoord. 'Trek het je niet aan, er is hier toch niemand die je hier kent, en dat zit toch super goed, die onesie?
Jasper knikte van ja terwijl hij de speen terug in zijn mond stak.
Ondanks de ondersteunende woorden was hij toch zenuwachtig om de winkel binnen te stappen en kwam hij niet vlot mee, hij bleef wat achter hangen.
'Kom hier, Jasper' zei Koen die hem al enkele keren had aangemaand om iets meer snelheid te maken. Koen opende het zitje van de winkelkar en tilde Jasper er in. Verbaasd keek Jasper naar waar hij was terechtgekomen. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij voor het laatst in het kinderzitje had gezeten.
Aan het kinderzitje was een band met gesp voorzien die Koen nog sloot over de buik van Jasper. Koen zette er vervolgens stevig de pas in en reed tot bij Kathy, Heleen en Dries. 'Jasper had er niet zo veel zin in, maar zo zal het wel lukken.' zei hij tegen niemand in het bijzonder.
Jasper keek vragend naar Dries voor steun.
'Hij heeft je toch wel vaak gevraagd om bij ons te blijven en niet achter te raken.' haalde Dries zijn schouders op.

Het was een hypermarkt waar ze van alles hadden gaande van eten, elektronica, keukenspullen, kleding, speelgoed, verzorgingsproducten,...
Omdat ze niet goed wisten waar alles te vinden was besloten Koen en Kathy om achteraan de winkel te beginnen en rij per rij alles af te gaan en te zoeken naar alles wat ze nodig hadden.
Tussendoor kwamen ze een toonbank tegen waar het vlees vers werd gesneden en verpakt. Toen ze daar stopten om vlees te kopen kreeg Jasper door de verkoper een stukje salami toegestopt om op te peuzelen. Glimlachend nam hij dat aan, Dries keek er jaloers naar, hij had daar ook wel zin in. Bij de kaasafdeling kreeg Jasper opnieuw een stukje kaas aangeboden; voor Kathy of Koen Dries konden tegenhouden stak hij ook zijn hand op om een stukje kaas te ontvangen. 'Ben je daar niet al wat groot voor?' vroeg de verkoopster in het Engels aan Dries terwijl ze hem ook een stukje gaf.
Bij de visafdeling kreeg Jasper nog een klein stukje gerookte vis, hier hield Dries zijn hand niet meer op. Hij was er eigenlijk wat jaloers op dat Jasper zo veel toegestopt kreeg.
Jasper had door dat hij zijn hand niet meer durfde opsteken na de vorige opmerking. Hij nam het stukje vis met veel plezier aan, deelde het in twee en gaf het andere stukje door aan Dries. Jasper moest voor zichzelf toegeven dat het eigenlijk wel fijn was, al die positieve aandacht.
Koen en Kathy kregen regelmatig de opmerking dat Jasper zich zo flink en voorbeeldig gedroeg voor zulk een klein kind.

Langzaam laveerde het gezin tussen de winkelschappen door tot ze bij de babyafdeling kwamen. 'Nog een pak luiers, ik ben niet zeker dat we het einde van de reis halen.' zei Koen tegen Kathy. Hij hield halt en samen bestudeerden ze de verschillende merken en groottes van luiers.
'Kijk, dat zijn de luiers die Jasper gisteren kreeg op de oefening.' zei Heleen, terwijl ze een voor Koen en Kathy onbekend merk aanduidde.
Koen nam een pak vast in het goede formaat en bekeek het wat beter. 'Waren die goed?'
'Ja, ze zijn wat dikker, maar kunnen ook iets meer hebben.' antwoordde Kathy.
Koen keek nog even het rek langs maar er was verder niet echt iets bekends. Hij gaf het pak aan Jasper om vast te houden; de winkelkar lag al vol met vlees, fruit en groenten en Koen wilde daar geen groot pak luiers bovenop zetten.
In de volgende winkelgang werd allemaal potjesvoeding en oplosmelk verkocht. Er werd snel doorheen gestapt omdat ze hier niets nodig hadden, tot ze werden aangesproken door een meisje met een promotiestandje. Ze was bijna klaar met opruimen; haar job voor vandaag zat er bijna op. Bovenop het karretje waarmee ze alles wegbracht stond nog een open doos met daarin staaltjes om gratis uit te delen. Ze moest reclame maken voor een nieuwe groeimelk met verschillende smaakjes in poedervorm, om op te lossen in water. Ze had nog een stuk of tien staaltjes klaarliggen in de open kartonnen doos. Ze gaf deze vlug af, samen met wat kortingsbonnen, deed de lege kartonnen doos bij het oud papier, zwaaide nog eens vriendelijk en vertrok met haar karretje.
'Dat hebben we eigenlijk helemaal niet nodig.' zei Koen die de zakjes bekeek. Er stond gelukkig ook een Nederlandstalige uitleg op de zakjes.
Kathy nam er ook eentje vast en bekeek het.' Nee, eigenlijk is dat gewone poedermelk maar dan met een smaakje, waarschijnlijk minder gezond ook voor kleine kinderen.' antwoordde ze. 'Maar Heleen vroeg gisteren om eens te oefenen hoe je zulke melk moet klaarmaken. Ze kan dat hiermee mooi eens uitproberen als ze wil, en daarna smijten we de rest gewoon weg.'
'Is goed.' zei Koen en hij legde de zakjes in de winkelkar.

Bij de kledingafdeling hielden ze nogmaals halt voor Jasper. 'Jasper, is het oké voor jou om in een onesie rond te lopen, of moeten we toch eens kijken naar de kleren hier?'
Jasper dacht terug aan hoe het winkelbezoek tot nu verlopen was. Er was eigenlijk niemand die met hem of om hem gelachen had, iedereen leek eigenlijk eerder vertederd te zijn. Jasper kon zich niet herinneren om al eerder tijdens een winkelbezoek zoveel positieve aandacht gekregen te hebben. En daarnaast vond hij het fijn zitten, de luier, de body en de onesie. Hij moest aan zichzelf toegeven dat de weerstand die hij soms voelde als het ging over zijn kleding en luier, enkel tussen zijn oren zat, en dat het niet slecht voelde of er niet slecht op gereageerd werd.
'Nee, dat hoeft niet echt, het is niet nodig denk ik.' antwoordde Jasper voorzichtig.
Het winkelbezoek werd afgerond nadat ze de laatste rij van de winkel doorgelopen waren, en vervolgens gingen ze naar de kassa's.

Wanneer ze terug op het vakantiedomein waren herinnerde Heleen zich de verkleedactiviteit. 'Papa, die verkleedactiviteit van het animatieteam is net begonnen, mogen we gaan kijken wat ze aan het doen zijn?’
'Koen keek op zijn horloge. 'En om half zes was het dan een modeshow toch? Dat is goed, Kathy en ik zullen jullie dan komen ophalen.'

Heleen, Dries en Jasper gingen naar het animatiegebouw, waar ze verwelkomd werden door een van de animatie medewerkers. Tot hun verbazing werden ze deze keer in het Nederlands aangesproken. 'Welkom hier' zei de medewerker nadat ze eerst Frans, Duits en Engels geprobeerd had.
'Wat spreek je veel talen.' zei Dries vol bewondering;
'Ja,' zuchtte ze. 'Mijn papa is van België, mijn mama hier van Frankrijk, ik ben in het Engels naar school geweest en ik heb de laatste jaren Duits als tweede taal gekregen.'
'Wauw' stamelde Dries bij dat uitgebreide antwoord.
'De animator glimlachte erbij. 'Soms is het wel vermoeiend, maar vaak, zoals nu, is het wel handig.
In de zaal stonden koffers vol met verkleedkleren waar overal al kinderen rond stonden. 'We zijn zojuist al begonnen, en de meeste personages voor de modeshow zijn al verdeeld, maar ik heb hier nog het perfecte trio voor jullie samen.' zei ze terwijl ze op een lijstje keek dat ze uit haar zak nam.
'De bejaarde mijnheer.' zei ze terwijl ze op Jasper wees.
'Bejaard?' vroeg Jasper die het woord niet snapte.
'Super oud, nog ouder dan een opa of oma' zei ze. Jasper moest schaterlachen bij het idee dat hij een oude mijnheer zou spelen.
'De baby' zei ze terwijl ze naar Heleen wees en tenslotte wees ze op Dries 'en de puberdochter.'
Alle drie de kinderen lagen kreupel van het lachen.
Er kwam op dat moment nog een ander meisje van ongeveer tien jaar de zaal binnen. Ze werd er bij gewenkt en werd, omdat ze ook Nederlands sprak, mee ingedeeld in het groepje van Heleen. Er werd voor haar doorgelopen wie welke rol had en toen kreeg ook zij haar rol. 'En jij bent de papa.'
Opnieuw lagen de kinderen in een deuk, maar in plaats van drie lachende stemmen waren er nu vier te horen.
Ze werden naar een koffer geleid waar nog niemand bij stond, en mochten daar zoeken naar passende kleding.
Jasper vond voor zichzelf een oude regenmantel, een wandelstok en een pijp die hij voor zichzelf klaar legde. Heleen vond een knuffelbeer, een slab, een fopspeen en een kapje om op te zetten. Dries had het iets lastiger, er lag wel een topje en een rokje in de koffer maar hij voelde zich niet zo comfortabel om dat aan te trekken, tot hij zag dat de anderen zich ook allemaal omkleedden. Het onbekende meisje had een hoed gevonden en een kostuumvest. Door een van de animatoren werd er ook nog een snor en een stoppelbaard geschminkt op haar gezicht.

Nadat alle kinderen in de zaal zich verkleed hadden en geschminkt waren, indien nodig, werd er geoefend om een modeshow te lopen.
Er was een groepje kinderen dat als 'bad boys' allemaal leren kledij had gekregen en kettingen droeg, een ander groepje was verkleed als dieren, met een vacht en grote maskers op, een derde groepje was en mix van verschillende personages, er was een politieagent, een leerkracht, een verpleegster en een slavendrijver met een slaaf, er was nog een duo waarbij de ene als Elvis Presley verkleed was en de andere als Aretha Franklin, en tenslotte was er ook nog het groepje van Heleen.
Elk om beurt kwamen de groepjes op op de catwalk, en alle kinderen oefenden om kort iets te doen dat binnen het thema lag waarin ze verkleed waren.
Dries, Jasper en Heleen genoten van het oefenen en ze deden hun best om er een mooie show van te maken wanneer iedereen kwam kijken.
Kathy nam lustig foto's tijdens de show en stuurde er een aantal van door naar de mama's van Jasper. 'De rollen zijn een keertje omgedraaid.' schreef ze er nog bij als commentaar. Kort daarna reageerden ze beiden door smileys en hartjes terug te sturen.

Na de show wandelde het gezin samen naar de auto. 'David heeft ons daarjuist gebeld om ons uit te nodigen om samen te gaan eten. Hij heeft genoten van onze tijd samen en wilde dat graag nog afsluiten; morgen vertrekt hij terug naar huis. Hij had ook beloofd om ons een kopie te geven van de foto's van de rampoefening gisteren.’
'Oh, dat is leuk.' zei Heleen.
Kathy had een tas gemaakt met wat benodigdheden voor tijdens de avond en zette die achterin de auto. Heleen zette Jasper vast in de autostoel en vervolgens reden ze een kwartiertje naar een restaurant in de buurt.
David stond hen op te wachten op de parking. Nadat er wederzijdse begroetingen waren uitgewisseld pakte hij Jasper op en zette hem op zijn arm. 'Nu al in pyjama, Jasper? Voel je je niet zo lekker vandaag?'
Koen kwam er tussen. 'Nee hoor, alles is in orde met Jasper, maar het is een lang verhaal, en we vertellen dat straks wel aan tafel.'
'Ik heb speciaal een restaurant gekozen waar op de website bij stond dat kinderen welkom zijn.’
'Dat is leuk.' zei Dries. Hij had buiten het restaurant al een kleine speeltuin gezien. 'Hoort die ook bij het restaurant?' vroeg hij, terwijl hij er naar toe wees.
'Ja, die hoort er bij, maar eerst moeten we naar binnen; dan kunnen ze onze tafel aanwijzen.’

Samen gingen ze naar binnen, waar ze meteen werden opgevangen door een ober. David zei dat ze gereserveerd hadden en vervolgens werden ze naar een tafel geleid die klaar stond. Er stonden vier gewone stoelen voor David, Koen, Kathy en Heleen. Voor Dries was er een gewone stoel met een zitverhoger erop, en voor Jasper stond een grote kinderstoel klaar. Jasper wilde beginnen met protesteren, maar toen hij merkte dat hij als eerste geholpen werd door de ober om te gaan zitten, en dat al de rest zichzelf moest behelpen, hield hij zich in. Hij werkte mee toen hij werd opgetild door de ober en toen die de voorziene gespen dicht klikte. Hij apprecieerde de moeite die voor hem gedaan werd, ondanks dat dat eigenlijk niet hoefde. Toen iedereen zat werden de drankkaarten rondgedeeld, en werd er alvast een grote kan kraanwater en vier glazen op tafel gezet. Bij Dries werd er een beker neergezet met de naam van het restaurant erop, en tenslotte richtte de ober zich tot Kathy en Koen. David hielp door vlot mee te vertalen. 'Willen jullie voor de jongste een gewone beker, een beker met deksel en rietje of een fles hebben? Achteraf mogen Dries en Jasper die meenemen naar huis.’
Koen en Kathy keken elkaar aan. 'Eigenlijk zou een tweede fles handig zijn. Als die andere vuil is en nog niet afgewassen is hebben we een tweede in reserve.'
Kathy knikte dat het een goed idee was. 'Geef de fles maar.'
David vertaalde naar de ober dat de fles goed was.
Jasper kreeg een fles voor hem neergezet en vervolgens koos iedereen nog iets om te drinken. Terwijl de ober de drank was gaan halen sprak Kathy de beteuterde Jasper aan. 'Ik begrijp dat je liever uit een beker zou willen drinken, maar het is handig om een extra fles te hebben. Het is maar enkel nu voor deze avond.'
'Ik snap het wel, maar ik vind het niet zo heel leuk.'
De ober kwam terug met de bestelling van de drank en bediende iedereen. Vervolgens deelde hij de kaarten uit met de menu's.
Jasper en Dries lieten heel vlug weten wat ze wilden en vroegen vervolgens of ze mochten gaan spelen.
Kathy zei dat het goed was, ze zouden hen komen zoeken wanneer het eten er was.
Nadat Jasper losgemaakt was uit de stoel en eruit was geholpen renden de twee jongens naar de speeltuin buiten.
Kathy startte ondertussen te vertellen over Jasper: ze startte bij het begin, hoe Jasper, als steun voor Dries, een keertje voor hem 's nachts een luier had aangedaan, hoe hij toen van de trap was gevallen en het dragen van de luier daarom was uitgekomen. Ze deed het hele verhaal tot en met de vakantie, hoe hij bij het inpakken van zijn koffer bijna al zijn kleren thuis had achtergelaten.
David moest hartelijk lachen om al de fratsen die Jasper en Dries uitgehaald hadden. Hij begreep nu wel een aantal dingen veel beter.
'En ik vond dat hij heel volwassen was voor iemand van zijn lengte en leeftijd.' grinnikte David nog. ‘Maar ik begrijp nu wel heel wat meer.’
Het vertellen van het verhaal aan David had lang geduurd, en ondertussen was het eten bereid. Toen het eerste bord op tafel verscheen ging Heleen haar broer en Jasper halen.
Rammelend van de honger kwamen Dries en Jasper aangelopen; ze hadden er zin in. Dries zette zich op de stoelverhoger en Jasper klom met hulp van Heleen in de stoel, waarna Heleen Jasper vastklikte.
'Je doet dat heel goed, zo voor Jasper zorgen.' zei David die aankeek hoe Heleen alles deed.
Heleen gaf geen antwoord maar bloosde.
'Zorgen voor kleine kinderen is iets dat duidelijk in je bloed zit. Wil je later iets worden in die richting?' vroeg David.
'Ja, ik denk aan juf of kinderverzorgster, of verpleegster op de kinderafdeling of zoiets.'
'Ik denk dat als je goed je best doet om te studeren dat dat allemaal wel moet lukken.' zei David.
'Dank je wel' antwoordde Heleen met rode wangen. Ondertussen sneed ze het vlees en de kroketjes van Jasper, want hij had opnieuw een kleutermes gekregen waar niet mee gesneden kon worden.

Na het eten haalde David zijn laptop tevoorschijn voor de foto's van de rampoefening. Koen had een geheugenstick mee waar alles naartoe gekopieerd werd, terwijl David de foto's opende op zijn laptop om te tonen. Er werd nog even gewacht met alles te tonen, zodat Jasper vlug in een schone luier geholpen kon worden door Kathy. Toen ze terug waren verdrong iedereen zich rond het scherm, terwijl David sommige foto's van wat commentaar voorzag. Waarom dat die foto bijzonder was of welke goede of slechte dingen die foto toonde. Daarnaast liet hij de foto's waar Jasper of iemand anders van het gezin op stond iets langer zien.
Een ober passeerde om de borden af te ruimen en keek vluchtig op het scherm. 'Hé, dat is mijn zus?' zei hij verbaasd, wijzend op één van de hulpverleners. 'Waar komen die foto's vandaan?'
David gaf kort uitleg aan de ober en vertelde hem welke rol iedereen hierin had gehad.
'Mijn zus had er gisteren avond al over verteld. Ze was heel enthousiast en had veel geleerd bij de oefening. Dank jullie wel daarvoor.' zei de ober met een glimlach.
Hij vertrok met de borden - hij moest nu eenmaal werken - en sprak even met de chef van het restaurant.
Deze kwam vervolgens op de familie toegewandeld.
'Goedemiddag, mijn medewerker vertelde over wat jullie gisteren allemaal gedaan hebben. Ik wil jullie graag bedanken dat jullie helpen om de gezondheidszorg hier te verbeteren. Ik wil jullie daarom gratis voor iedereen een dessert en een drankje aanbieden.’
Met een glimlach nam David het aanbod aan. 'Dank je wel' zei hij en vertaalde voor de rest wat er allemaal gezegd was.
De ober keerde later terug met de taart en drank, en nam een selfie met het gezin om die foto door te sturen naar zijn zus. 'Merci!' klonk het nog vrolijk.
Toen hij het dessert kwam afruimen liet hij nog weten dat zijn zus het een leuke foto vond.
Toen de rekening gevraagd werd kregen Jasper en Dries elk nog een lolly om op te sabbelen, Kathy en Koen kregen nog het compliment dat Jasper zich voorbeeldig gedragen had voor iemand die zo klein en jong was.
David vertaalde het maar gedeeltelijk om Jasper niet in verlegenheid te brengen, maar hij had wel een binnenpretje bij het geheim dat hij nu deelde samen met de rest van het gezin, waarom Jasper 'voor zijn leeftijd' zich zo goed kon gedragen.

Op de parkeerplaats nam het gezin afscheid van David, waarbij Jasper een extra lange knuffel kreeg. 'Dank je wel voor je hulp bij de rampoefening, je hebt het extra interessant gemaakt voor iedereen.' fluisterde hij nog als afscheid in zijn oor.

Terug aangekomen in het huisje was het laat genoeg voor Jasper en Dries om meteen te gaan slapen. Dries werd ook in luier en pyjama gestoken en Jasper werd voorzien van een schone luier waarmee hij de nacht door kon komen. Omdat het voor 's nachts was werden meteen de nieuwe luiers genomen voor Dries en Jasper. Van de extra dikte hebben ze tijdens hun slaap toch geen last. Koen zette zich met de kinderen in de zetel om ze nog even voor te lezen. Dries nestelde zich op zijn schoot en Jasper ging naast hem kijken. Geboeid begonnen ze naar het verhaal te luisteren.

'Mama, kan je mij tonen hoe die poedertjes werken?' vroeg Heleen, terugdenkend aan hoe ze deze namiddag poedermelk gekregen hadden.
'Zeker, kom maar hier Heleen.' zei ze. Ze nam de verpakking vast en begon samen met Heleen het recept te lezen. 'Voeg de volledige inhoud van het zakje samen met 240 ml warm water.'
'Eerst het water afmeten en opwarmen, Heleen.' zei Kathy. Als je eerst het poeder doet en daarna het water er bij doet zal de melk te dik zijn. Kijk hier,' toonde ze. 'Het totale volume zou 265 ml moeten zijn. Je gebruikt dus 25 ml te weinig als je dat in de verkeerde volgorde doet.'
Heleen luisterde goed en bekeek de instructies mee.
'Probeer maar Heleen.' zei Kathy.
Vervolgens mat Heleen de correcte dosis water af, warmde deze op en goot vervolgens voorzichtig het volledige zakje in de fles. Ze draaide de dop er op, schudde er mee en testte de temperatuur door een druppeltje melk op haar pols te laten vallen zoals ze gisteren geleerd had.
'Nu is het goed denk ik.' zei Heleen.
'Ja, inderdaad goed gedaan.' zei Kathy. 'Giet maar weg en was daarna de fles af, maar spoel de gootsteen nog wat na met water, zodat de melk de afvoer niet verstopt.’
'Oh, oké' zei Heleen, die met de fles in haar hand stond. Ze had niet verwacht dat ze de melk moest weggooien, ze had er nog niet over gedacht wat ze er wel mee ging doen maar haar ouders waren er anders altijd tegen om eten dat goed was weg te gooien. 'Ik ga eerst even meeluisteren naar het verhaal.' Heleen had herkend wat haar vader voorlas, en hij was net bij een stuk gekomen dat haar favoriete deel was geweest van dat boek.
Besluiteloos wat ze zou doen met de fles wandelde ze naar de zetel en zette zich naast Jasper op de bank.
Jasper had de conversatie tussen Heleen en Kathy niet gehoord en stak zijn hand uit naar de fles toen Heleen naast hem kwam zitten. 'Welke smaak?' fluisterde Jasper.
'Banaan' antwoordde Heleen even zacht terug aan Jasper. Ondertussen bleef Koen voorlezen.
Jasper stak de fles in zijn mond en bedachtzaam nam hij een klein slokje. 'Mmm, wel lekker.' zei hij.
Dries keek met deze opmerking op en stak zijn handen uit. 'Mag ik ook eens proeven?' Dat het banaan was had hij niet gehoord.
Heleen pakte de fles terug over van Jasper en gaf hem door aan Dries. Ondertussen vlijde Jasper zich tegen Heleen aan om op deze manier verder te luisteren. Hij sloot zijn ogen om zijn verbeelding zo goed mogelijk te laten werken.
Dries proefde er van en trok een gezicht vertrokken van afschuw. 'Bah, ik lust geen banaan.
Koen pauzeerde kort met voorlezen omwille van alle commotie.
'Dan drink je er niet van. Geef de fles maar terug aan Heleen. Heleen, geef jij de fles aan Jasper?' gaf hij instructies, waarna hij het boek terug opensloeg en meteen verder voorlas. Dries gaf de fles aan Heleen die hem klaar hield voor Jasper. Hij had echter zijn ogen nog steeds toe en maakte geen aanstalten om de fles over te nemen. Heleen zei niets om Koen tijdens het voorlezen niet te storen. Tenslotte was ze het wachten beu en hield ze kort de speen van de fles tegen Jasper zijn mond.
Jasper, die dacht dat dat zijn fopspeen was, opende zonder te kijken zijn mond en hapte naar de fles. Verrast proefde hij dat hij de groeimelk terug had en gestaag begon hij te drinken, terwijl Heleen de fles nog steeds vast had. Genietend van de genegenheid die hij kreeg van Heleen genoot Jasper van de rest van het verhaal.
Kathy vond het een schattig beeld en nam een foto van Heleen en Jasper.

Na het verhaal werden Jasper en Dries meteen naar de badkamer gestuurd voor hun tanden te poetsen, waarna Dries in het gewone bed kroop en Jasper in het kinderbed te slapen werd gelegd.
 
Bovenaan