Nog niet klaar Mark vindt een mommy (AI)

[pampipamper]

Beste forumleden en bezoekers, ben even bezig geweest met AI en daar kwam een nogal uitgebreid verhaal uit, laten jullie maar even weten wat jullie ervan vinden.
Veel leesplezier grts Pampi


"Tijgerstrepen en zachte dagen"
Mark was 25 jaar oud, maar de leeftijd op zijn ID-kaart zei niets over wie hij werkelijk was — en al helemaal niet over wat hij nodig had om zich goed te voelen. Waar anderen hun identiteit vonden in carrière, uiterlijk of prestaties, vond Mark die in eenvoud, in regelmaat, in verzorging. En bovenal, in de rustige aanwezigheid van Lizzy — zijn Mommy.

Lizzy was zijn veilige haven. Ze was iets ouder, volwassen, stabiel, zorgzaam tot in haar vezels. Ze wist precies hoe ze met Mark moest omgaan: liefdevol, zonder oordeel, maar met duidelijke grenzen. Mark vertrouwde haar volledig. In haar aanwezigheid hoefde hij zich nergens voor te schamen. Niet voor zijn luiers, niet voor zijn inleggers, niet voor de zachte, met tijgerprint versierde onesie die hij zo graag droeg.

Sterker nog — Lizzy had die onesie zelf uitgekozen.

“Deze past bij jou,” had ze gezegd, terwijl ze hem liefdevol aankeek. “Sterk van buiten, zacht van binnen.”

Dat was precies wat Mark nodig had. In de buitenwereld droeg hij zijn hoodie eroverheen, hield hij zijn hoofd laag, sprak hij weinig. Maar thuis, in hun veilige bubbel, mocht hij gewoon zijn. Zijn onesie had stevige drukknopen tussen de benen, zodat Lizzy makkelijk kon helpen met verschonen wanneer dat nodig was. En die momenten waren nooit ongemakkelijk. Ze waren gevuld met zachtheid, rust, en bovenal: zorg.

Iedere ochtend begon hetzelfde. Lizzy hielp hem overeind in bed, checkte zijn luier, en als het nodig was, begeleidde ze hem naar het aankleedkussen in de hoek van de kamer. Daar lag hij dan, op zijn rug, kijkend naar haar zachte gezicht terwijl ze zonder haast haar taak uitvoerde. Geen gêne, geen haast — alleen zorg, aandacht, en een warme hand op zijn buik als ze klaar was.

“Goed gedaan, tijgertje,” zei ze dan altijd. En Mark glimlachte dan, stil maar vol.

Na het ontbijt – altijd aan tafel met een drinkbeker en gesneden fruit – mocht hij in zijn knusse leeshoekje zitten, met zijn favoriete knuffel en kleurboek. De tijgerprint van zijn onesie leek op zulke momenten bijna symbolisch. Niet kinderachtig, maar speels en dapper. Lizzy las soms zachtjes voor, terwijl hij met zijn hoofd op haar schoot lag.

Hoewel Mark volwassen was, voelde hij zich in deze rol – in deze dynamiek – meer zichzelf dan ooit. Het was niet teruggaan naar een kindertijd, maar vooruit bewegen naar een plek waar hij zich veilig en geaccepteerd voelde. Waar geen masker nodig was.

Lizzy hield hem in balans. Ze bepaalde structuur, hielp bij alles van maaltijden tot rustmomenten, maar altijd met zijn comfort als uitgangspunt. Ze was zijn verzorger, zijn begeleider, maar bovenal: zijn Mommy. En dat woord was voor hen gevuld met betekenis — met warmte, toewijding en een diepe wederzijdse band die gebaseerd was op vertrouwen.

Soms gingen ze samen naar buiten, wandelen in het park. Mark in zijn onesie onder een lange jas, hand in hand met Lizzy. Niemand hoefde te weten wat hun wereld precies inhield. Het was hún wereld — vol tijgerstrepen, zachte dekens, en het eenvoudige gevoel van: ik ben veilig hier.

 

[pampipamper]

"Veilig Onder de Sterren"
De avond viel langzaam over het huis, als een zachte deken die alles tot rust bracht. Buiten kleurde de lucht oranjegrijs, en de eerste lichten in de straat sprongen aan. Binnen was het warm, stil en vertrouwd. Mark zat op het kleed in de woonkamer, zijn tijgerprint onesie netjes dichtgeknoopt, de benen lichtjes opgetrokken onder zich. In zijn handen een zacht knuffeldoekje, en op de achtergrond speelde zachte pianomuziek.

Lizzy liep langzaam rond met een beker warme melk. Alles aan haar bewegingen was kalm. Ze wist precies wat hij nodig had — niet omdat hij het altijd zei, maar omdat ze hem inmiddels zo goed kende. Ze gaf hem de beker aan en streek een pluk haar uit zijn gezicht.

“Bijna bedtijd, tijgertje,” zei ze zacht.

Mark knikte langzaam. Bedtijd betekende meer dan alleen slapen. Het was hun moment van overgang naar stilte, vertraging. En het betekende dat hij straks weer veilig zou liggen in zijn bed — stevig, zacht en beschermd in zijn Sigufix, net zoals elke avond.

Voor Mark was het geen beperking, maar juist vrijheid. De fixatiebanden hielden hem op zijn plek, precies zoals hij zich prettig voelde: ingebakerd, zonder de angst om te draaien, vallen of zijn eigen onrust te volgen. De zachte, katoenen banden van het systeem maakten geen pijn, deden niets zonder zijn toestemming. Hij had het zelf gevraagd, ooit voorzichtig, en Lizzy had het zonder aarzeling begrepen.

“Als jij je daar beter door voelt, dan zorgen we dat het goed gebeurt,” had ze gezegd.

En dat deden ze — iedere avond, zorgvuldig en liefdevol.

Lizzy liep voor hem uit naar de slaapkamer, waar het bed al klaarstond. De dekens opengeslagen, het Sigufix-systeem rustig uitgespreid over het matras. Mark kroop er zonder woorden in. Lizzy hielp hem zijn knuffel goed vast te houden, zijn benen licht gebogen neer te leggen, zijn armen op de juiste plek.

“Alles oké?” vroeg ze zacht, terwijl ze begon de banden te sluiten.

“Ja, Mommy,” antwoordde hij kalm.

De banden gingen dicht: niet strak, maar stevig. Eén over zijn borst, één bij de heupen, en zachte lussen voor zijn polsen — precies zoals hij het fijn vond. Het gaf hem niet het gevoel van opgesloten zijn, maar van gedragen worden. Zoals een zwaartedeken troost kan bieden aan wie niet in slaap komt, gaf dit hem stilte in zijn hoofd.

Lizzy legde een hand op zijn borst, voelde zijn ademhaling vertragen.

“Je bent veilig nu. Geen haast, geen zorgen. Ik ben hier.”

Mark glimlachte flauwtjes, zijn ogen al half dicht.

De kamer werd langzaam donkerder, alleen het zachte licht van de nachtlamp in de hoek bleef branden. Lizzy ging nog even zitten, keek naar hem zoals alleen een echte verzorger dat kon: met rust, met aanwezigheid, met diepe toewijding.

“Slaap lekker, mijn kleine tijger,” fluisterde ze.

“Slaap lekker, Mommy,” kwam het slaperige antwoord.

En terwijl buiten de nacht viel en de wereld stil werd, lag Mark daar — stevig vast, volledig ontspannen, geborgen in zijn wereld. Een wereld die maar weinig mensen zouden begrijpen, maar voor hem precies was wat hij nodig had. En in die rust, onder de sterren, viel hij langzaam in een diepe, rustige slaap.

 

[luierdromertje]

Twee mooie delen, die om meer vragen, maar haast je niet.

 

[pampipamper]

"Ochtendzon en Kleine Ongelukjes"
De eerste zonnestralen piepten zachtjes door het gordijn van de slaapkamer. De lucht was nog koel, het huis stil. Enkel het zachte geluid van vogels en het ritme van een ademhaling vulden de kamer.

Mark lag nog in zijn Sigufix, precies zoals hij in slaap was gevallen — op zijn rug, armen rustig langs zijn lichaam, knuffel nog half onder zijn kin. De tijgerprint onesie was wat opgeschoven aan de bovenkant, en er was een kleine, donkere vlek zichtbaar op het laken onder zijn heup.

Lizzy was al even wakker. Ze zat in haar ochtendjas in de stoel naast het bed, een boek op schoot, haar voeten op een zacht kussen. Ze hield Mark altijd graag even in het oog als hij wakker werd — niet omdat ze hem wantrouwde, maar omdat het haar gewoon rust gaf om hem daar te zien liggen. Veilig, ontspannen, in zijn eigen wereldje.

Toen Mark langzaam zijn ogen opende, zag hij haar meteen.

“Goedemorgen, tijgertje,” zei Lizzy zacht, terwijl ze haar boek dichtklapte.

Mark knipperde slaperig, zijn mond een klein beetje open.

“M-morgen…”
Hij voelde het al meteen. Een beetje nattigheid bij zijn zij en een goed gevulde luier. Zijn wangen kleurden licht. “Eh… ik denk dat het een beetje is doorgelekt…”

Lizzy glimlachte geruststellend.

“Dat kan gebeuren. Jij hoeft je daar niet druk om te maken. Daar zijn Mommy’s voor, toch?”

Ze stond op en streelde zacht over zijn haar.

“Wil je dat ik je eerst losmaak, of nog even blijven liggen?”

Mark aarzelde even, dan knikte hij.

“Losmaken… alsjeblieft.”

Met rustige, geoefende handen begon Lizzy de banden van de Sigufix los te maken. Ze deed het altijd op dezelfde manier: eerst borst, dan heupen, dan de zachte lusjes bij zijn polsen. Geen haast, geen spanning. Enkel aandacht.

Toen hij los was, hielp ze hem rechtop zitten en gaf hem een warme knuffel. De natte plek voelde koud op zijn rug, en hij rilde een beetje. Lizzy voelde het en zei meteen:

“We gaan je eerst helemaal schoon en droog maken, oké? Daarna schone kleren, en dan ontbijten. Je hebt niets verkeerd gedaan.”

In de badkamer legde ze een grote, dikke handdoek op het aankleedkussen. Mark ging liggen terwijl zij zijn onesie voorzichtig opende. De luier had inderdaad flink gelekt — één van de inleggers was verzadigd en de stof van zijn onesie was vochtig aan de zijkanten. Maar Lizzy fronste niet, zuchtte niet. Ze glimlachte alleen.

“Tijgers hebben soms natte pootjes. Dat hoort erbij.”

Ze maakte hem grondig schoon met warme doekjes, droogde hem zorgvuldig af en gaf hem een frisse, nieuwe luier — deze keer met een andere combinatie van inleggers die ze samen hadden getest.

Na een rustige dag met tekenen en spelen met duplo was het al snel tijd om de te gaan avondeten Mark had geluk Lizzy had voor hem lekkere spaghetti gemaakt met bolognaise saus.

Mark had gemorst op zijn onesie dus Lizzy ging hem gelijk in de wasmachine steken, mark bleef aan tafel zitten in zijn luier.

 

[pampipamper]

Het vraagt wel wat verbeterwerk aangezien AI niet altijd wil doen wat je ervan vraagt, hele stukken tekst heb ik moeten bijvoegen of aanpassen om het een logisch geheel te maken, als jullie een fout of een stuk tegen komen waar fouten instaan mogen jullie dat altijd laten weten.

 

[pampipamper]

"Zacht als een IJsbeer"


Na een tijdje riep lizzy dat hij moest komen, Lizzy had alles reeds klaargelegd. Het dikke luierpakket bestaande uit een Rearz Lunar Cub met 4 inleggers.Zo Nu moet je niet vrezen liggen dat je pakket niet voldoende is om alles op te vangen “ze knipoogde” Volgens de website waar ik ze gekocht heb zou dit pakket 19,5 liter kunnen opnemen, Maar als het de helft al haalt kan je al veel plassen he.

“Mark werd rood” Ja doorlekken vind ik niet leuk.

Weet je zoetje, doorlekken komt vaak omdat je niet zoals een baby plast als het komt maar af en toe je plasje zelf laat lopen dan is het soms even te veel voor de luier, maar ik kan je daar wel mee helpen zou je dat willen?

“Mark knikt van JA” Oke, ik zal het even gaan halen en laten zien dan kan je bekijken of je het wil gebruiken he, “Lizzy geeft een aai over zijn hoofd”

Voila, hier ben ik ermee. Kijk dit is een katheder als ik dat buisje bij jou plaats dan kan je jou plas niet tegenhouden en loopt het er gewoon uit. Dat is voor een luier het beste kleine beetjes neemt die beter op, is dit iets wat je wel eens wil proberen?

Mark dacht even na. Doet het pijn als je het moet plaatsen? Nee hoor ik heb een verdovende crème zodat je er helemaal niets van voelt. Is het dan goed dat we het vandaag proberen om te kijken of het leuk is?

“Lizzy knikte” Dat is goed hoor dan kan je het mij morgen zeggen als je het niets vond anders ga ik ervan uit dat je je het leuk vond. Ze nam de verdovende crème en bracht die aan bij Mark. Zo nu even wachten tot hij begint te werken dat duurde niet lang en na een paar minuutjes bracht ze de katheder in bij Mark. Direct deed ze zijn luier en inleggers aan.

Mark kreeg van Lizzy zijn nieuwste favoriet: een dikke, witte ijsbeer-onesie. Het materiaal was zacht als pluche en gevoerd van binnen. Op de capuchon zat zelfs een klein beertje met fluweelzachte oren. Maar het meest bijzonder aan deze onesie was de lange rugrits met slotjes, gesloten voetjes en wantjes, die Lizzy zelf had laten inzetten. Zo kon zij hem makkelijk helpen met aankleden en verschonen — zonder dat hij zelf uit zijn veilige cocon kon komen.

Zo bracht Lizzy Mark naar boven om te gaan slapen.

Toen de eerste zonnestralen door het gordijn piepten, kwam Lizzy zachtjes de kamer binnen. Haar bewegingen waren stil en vertrouwd. Ze liep naar het bed, boog zich over hem heen en fluisterde:

“Goedemorgen, kleine ijsbeer.”

Mark opende langzaam zijn ogen en glimlachte slaperig. Hij rekte zich een beetje uit — voor zover dat ging in de warme onesie en met de dikke luier die hij ’s nachts droeg.

“Mmm… is het al ochtend?”

“Het is een mooie ochtend,” zei Lizzy terwijl ze de dekens zachtjes terugvouwde, “en jij bent net zo schattig als toen je erin kroop gisteravond.”

Even later zaten ze aan de keukentafel te ontbijten, Mark nog steeds in zijn ijsbeer-onesie met zijn katheder en nachtluier.

Na het ontbijt vroeg hij aan Lizzy wanneer word ik verschoond? Na een luiercontrole kon ze vaststellen dat het nog lang niet nodig was en er geen kans op doorlekken was.

Beertje dat moet nu nog niet zei Lizzy, ik heb je gisteren een dik pakketje gegeven je kan nog ruim voort.

“Je was echt helemaal weg vannacht,” zei ze terwijl ze zijn onesie voorzichtig terug dichtritste. “Geen gemopper, geen gedraai… mijn dappere ijsbeer heeft heerlijk geslapen.”

En vandaag? Vandaag was hij gewoon een ijsbeer. Warm, verzorgd, en helemaal thuis.

 

[pampipamper]

"Op Avontuur met Bluey"
Het was zaterdag en de lucht was helderblauw — een perfecte dag voor een uitstapje. Al dagen had Mark uitgekeken naar dit moment, ook wel wat stress dit was de eerste keer dat hij zichtbaar in onesie buitenkwam : een bezoek aan de zoo, samen met Lizzy. Niet omdat hij zo nodig alle dieren wilde zien, maar omdat het idee van zo'n speciaal uitje met haar voelde als iets groots. Veilig én spannend tegelijk.

Lizzy had alles voorbereid. Haar tas stond klaar bij de deur: extra luiers, doekjes, een flesje water, wat zachte snacks, een buggy en een setje schone kleding— voor het geval dat. Mark zat nog steeds in zijn ijsbeer-onesie met rugrits met voetjes en wantjes, en daaroverheen had hij een zachte trui en een joggingbroek.

“Klaar om je berenvriendjes te zien?” vroeg Lizzy met een grote glimlach.

“Jaaa!” antwoordde Mark, terwijl hij opgewonden in zijn handen klapte.

In de auto stond zijn speciale Bluey-kinderstoel al klaar. Het was geen gewone stoel — hij was extra stevig, zacht gevoerd en speciaal aangepast om meer steun te geven. Voor Mark was het niet kinderachtig, maar juist fijn: de stoel omsloot hem, gaf rust aan zijn lijf, en hield hem op zijn plek. Veilig en comfortabel.

Lizzy hielp hem in de stoel, klikte de vijfpuntsgordel vast, al moest ze wel eerst de bandjes aanpassen want toen ze hem had gepast had Mark geen dikke luier aan. Toen hij helemaal vastgezet was gaf hem zijn Bluey-knuffel om mee te nemen.

“Kijk eens,” zei ze, “jij en Bluey gaan vandaag op avontuur!”

Mark knikte blij.

“Mag ik straks een ijsje?”

“Als je goed luistert en rustig blijft in de zoo, dan krijgt mijn kleine ijsbeer een grote bol vanille. Afgesproken?”

“Afgesproken!”

De rit duurde ongeveer drie kwartier. Lizzy draaide zachte kinderliedjes en praatte af en toe tegen Mark — over welke dieren ze zouden gaan zien, over wat zijn favorieten waren, en of hij wist hoe een flamingo op één been balanceerde. Mark luisterde rustig, wiegde zachtjes heen en weer in zijn stoel, zijn luier stevig en warm, en zijn handen rustig op zijn knuffel.

Bij aankomst parkeerde Lizzy de auto onder een boom. Ze hielp Mark uit zijn Bluey-stoel, rekte hem even uit, controleerde discreet zijn luier — nog altijd oke — en pakte zijn hand vast.

“Kom, beertje. De echte dieren wachten.”

In de zoo was het levendig maar niet te druk. Kinderen liepen rond met ijsjes, koppels maakten foto’s, en tussen de bomen ritselden vogels. Lizzy leidde hen rustig langs de paden. Ze namen hun tijd. Eerst de olifanten, toen de flamingo’s, en daarna — tot Marks grote vreugde — het berenverblijf.

“Kijk daar!” riep Mark, terwijl hij wees. “Die is net zo dik als ik in m’n onesie!”

Lizzy lachte hardop.

“Misschien wel, maar jij ruikt lekkerder hoor.”

Tegen lunchtijd vonden ze een rustige picknickbank. Lizzy checkte discreet zijn luier: nog steeds niet dringend. Ze gaf hem een sapje met rietje wel genoeg drinken hoor, een banaan, en even later — zoals beloofd — een groot vanille-ijsje in een bekertje met lepel.

Mark at het langzaam op, zijn voeten bungelend onder de bank, de capuchon van zijn ijsbeer-onesie lichtjes op zijn hoofd geschoven. Af en toe leunde hij tegen Lizzy aan. Moe, maar gelukkig.

Met even een kort moment van rust, bekeken ze nog andere dieren de pinguins, apen,…

Lizzy gaf meerdere keren een flesje drinken, zodat je niet uitdroogt “ knipoogde ze”.

Na ongeveer 3 uurtjes te hebben rondgelopen kwamen ze voorbij een sanitair gebouw, snel controlleerde ze even de luier, goed gedaan hij is eindelijk goed gevuld fluisterde ze.

Ze moesten even wachten tot ze gebruik konden maken van het invalidentoilet. Lizzy wou immers niemand tot last zijn, na 5 minuutjes was het aan hun, Lizzy deed het nieuwe luierpakket aan en ritste zijn onesie weer dicht en deed zijn broek terug aan.



Toen ze buitenkwamen stond en een man te kijken en zei, de invalidentoiletten zijn enkel voor invaliden he! Lizzy antwoorde dat klopt daarom dat hij er gebruik van mag maken en ze liep door.

Mark schrok hier een beetje van maar Lizzy bleef kalm en ging even verder op een terrasje ging zitten, weer bestelde ze voor zichzelf iets maar mark kreeg 2 drankjes om op te drinken.

“Was dit een goede dag, kleine beer?” vroeg ze zachtjes, terwijl ze haar arm om hem sloeg.

“De beste,” fluisterde hij.

En zo sloten ze hun dierentuindag af — met Bluey op de achterbank, een lege ijsbeker in de tas, en Mark diep weggedommeld in zijn stoeltje op de terugweg. Alles klopte. Alles was goed.

De autorit naar huis was stil verlopen. Mark was al in slaap gevallen in zijn Bluey-stoel nog voordat Lizzy de stad uit reed. Zijn ademhaling was diep en kalm, zijn hoofd een beetje schuin, zijn knuffel stevig tegen zich aangedrukt. Voor Lizzy was het een vertrouwd zicht — haar kleine ijsbeer, helemaal opgeladen van een mooie dag.

Toen ze thuis de auto stilzette en de motor uitzette, draaide ze zich naar hem toe en streelde zacht over zijn mouw.

“Tijd om wakker te worden, lieve beer. We zijn thuis.”

Mark bromde iets onverstaanbaars en rekte zich langzaam uit, zijn onesie wat opgeschoven door het bewegen. Lizzy klikte zijn gordels los en hielp hem uit de stoel.

“Ik breng je naar binnen. Je mag zo weer lekker liggen, hoor.”

Binnen zette ze hem rustig op de verschoonmat, gaf hem een flesje water, en vertelde alvast wat er zou komen.

“Ik moet morgenochtend even weg, een paar uurtjes maar. Dus ik ga zorgen dat jij het hélemaal comfortabel hebt. Geen stress. Geen haast. Gewoon lekker blijven liggen tot ik terug ben.”

Mark knikte slaperig.

“Mag ik mijn knuffel bij me houden?”

“Altijd,” zei Lizzy met een glimlach.

Zoals gewoonlijk had Lizzy alles voorbereid. Voor de zekerheid gaf ze Mark een extra dik pakket een critter caboose met 5 inleggers en daarover nog een dikke katoenen luier met plastic broekje ook kreeg hij zijn ijsbeer onesie weer aangereikt.

Wil je me even helpen met de rits? Waarop ze voorzichtig het pak dichtritst en het slotje afsloot.

Toen hij overeind moest komen om naar bed te gaan, voelde hij meteen het verschil. Zijn pas werd breed en langzaam — waggelend, een beetje ongemakkelijk. Hij lachte er zelfs om.

“Ik loop net als een eend…”

“Nee hoor,” zei Lizzy terwijl ze hem naar bed begeleidde. “Een trotse pinguïn.”

Ze hielp hem in bed, stopte hem goed in, en zette zijn knuffel precies onder zijn arm. Op het nachtkastje stond al een flesje met sap en een klein doosje druivensuiker en een grote fles drinken voor als hij wakker zou worden met een dipje.

“Als je moet rusten, rust je. Als je wakker wordt, mag je gewoon liggen luisteren naar de regen of een verhaaltje aanzetten. Alles is goed.”

Mark knikte traag. Zijn ogen waren alweer zwaar.

“Wat moet ik doen als ik moet poepen? Ik krijg het zelf niet uit”

“Natuurlijk. Daarom heb je een luiertje aan hé. Maar ik ben niet lang weg. En als ik terugkom, ben jij de eerste die het hoort.”

Ze boog zich naar hem toe, gaf een kus op zijn voorhoofd, en fluisterde:

“Mijn ijsbeer verdient rust. En morgen begint weer fris. Slaap zacht, kleine grote jongen.”

Mark glimlachte met gesloten ogen. De kamer was stil, veilig, warm. De wereld kon wachten

 

[vincp40]

A.I. en dan toch een dt fout in de titel? ;-)
Zoals het er staat (zonder t) kan ook, maar dan is het meer een opdracht aan Mark.
"Mark, vind een mommy!" ;-)

 

[pampipamper]

@vincp40 Aangepast was inderdaad de komma vergeten

 

[vincp40]

Ik ging ervan uit dat het "Mark vindt een mommy" moest zijn, de rest was lollig bedoeld. Maar ik laat het verder aan jou.

 

[pampipamper]

Haha was er niet helemaal bij idd met dt makes way more sense

Als ik straks nog tijd en zin heb probeer ik nog een deel te plaatsen

 

[pampipamper]

"Wakker in Stilte"
De kamer was nog schemerig toen Mark langzaam zijn ogen opende. Het zonlicht viel door de gordijnen in zachte strepen op de vloer. De klok tikte traag, de lucht was stil, en buiten hoorde hij de zachte regen tikken op het raam.

Hij was even gedesoriënteerd — tot zijn ogen op de bekende vormen vielen: zijn knuffel, zijn ijsbeer-onesie die zacht tegen zijn kin kriebelde, en zijn luier die nog warm was van de plas die hij door de katherder niet kon ophouden.
Langzaam herinnerde hij zich weer: Lizzy was even weg. Hij hoefde niks te doen. Gewoon blijven liggen, zoals ze had gezegd.

“Alles is goed,” fluisterde hij zacht tegen zichzelf.

Hij strekte zich een beetje uit, draaide zich op zijn zij, en voelde de vertrouwde steun van zijn dikke pakket. Niet ongemakkelijk, maar geruststellend — als een zachte herinnering dat hij verzorgd was, dat er voor hem gezorgd wás, ook al was Lizzy even niet in de kamer.

Zijn hand gleed naar zijn nachtkastje, waar Lizzy een flesje had neergezet. Hij dronk het flesje op en keek daarna even omhoog naar het plafond. Alles voelde langzaam. Stil. Maar niet eenzaam, wat hij echter niet wist was dat er laxeermiddel opgelost was in zijn drinken met een snelle werking van een half uurtje

Hij hoorde het zachte gezoem van de koelkast in de keuken verderop. Geen andere stemmen, geen drukte. Alleen hij, in zijn rustige wereld.

Na een tijdje pakte hij zijn knuffel en drukte die stevig tegen zich aan. Hij wist dat Lizzy er straks weer zou zijn. Misschien bracht ze iets mee. Of misschien gaf ze hem gewoon een knuffel en zette ze samen thee. Dat was eigenlijk al meer dan genoeg.

Met een diepe zucht liet hij zich weer zakken in zijn kussen, zijn ogen half gesloten, zijn ademhaling gelijkmatig.

“Ik wacht op Mommy,” fluisterde hij met een glimlach.

En met die gedachte dommelde hij nog even weg, om de laatste rustmomenten van zijn ochtend te vangen — in een wereld die stil, zacht en helemaal van hem was.

Na een tijdje werd hij terug wakker met een vreemd gevoel, oh nee ik heb in mijn luier gepoept dacht Mark.
Maar hij kon zelf niets doen de rits van zijn onesie zat dicht met een slotje en hij had geen sleutel.

“Ik kan alleen wachten tot mommy terugkomt” dacht hij bij zichzelf.

Toen hij op de klok keek ging het nog een uurtje duren voor ze terugkwam.

 

[pampipamper]

"Welkom Thuis"
De voordeur ging zachtjes open. Lizzy zette haar tas neer, schudde haar jas uit, en luisterde even. Geen geluid vanuit de woonkamer. Geen tv. Geen beweging. Alleen het vertrouwde zachte getik van de regen buiten.

“Mark?” riep ze rustig. “Ik ben thuis, lieverd.”

Even bleef het stil. Toen, heel zachtjes, een antwoord vanuit de slaapkamer:

“Hier…”

Lizzy glimlachte. Ze trapte haar schoenen uit, liep op haar sokken naar boven en opende voorzichtig de deur. Daar lag Mark nog precies zoals ze hem had achtergelaten: in zijn bed, knuffel tegen zich aan, zijn ijsbeer-onesie een beetje verschoven aan de mouwen. Maar zijn gezicht was anders — een beetje gespannen. Zijn ogen weken weg toen hij haar aankeek.

“Hey daar,” zei Lizzy zacht terwijl ze naar hem toe liep. “Gaat het?”

Mark haalde zijn schouders op, maar hij zei niets. Zijn wangen kleurden een beetje. Lizzy ging naast hem op de rand van het bed zitten en legde een hand op zijn arm.

“Was het een rustige ochtend?”

“Een beetje,” fluisterde hij. “Ik… ik denk dat er iets mis is.”

Ze keek hem niet streng aan, maar met haar warme, bekende blik.

“Voel je je ongemakkelijk?”

Mark knikte langzaam.

“Het is warm… en een beetje vies. Het spijt me.”

Lizzy legde haar hand op zijn hoofd en streek door zijn haar.

“Je hoeft nooit sorry te zeggen tegen mij, kleine beer. Dit hoort er gewoon bij. En je hebt precies gedaan wat we hadden afgesproken: rustig blijven, wachten, en nu ben ik er weer om voor je te zorgen.”

Zijn ogen ontspanden een beetje.

“Je bent niet boos?”

“Natuurlijk niet,” zei Lizzy, terwijl ze opstond. “We gaan alles rustig aanpakken. Jij hoeft niets te doen. Ik zorg voor alles, goed?”

Mark knikte opgelucht. Lizzy pakte ondertussen alles wat ze nodig had uit de commode. Haar bewegingen waren vertrouwd, kalm, met volledige aandacht. Voor haar was dit geen probleem. Geen ongemak. Het was zorg. Zorg die ze met liefde gaf.

“Jij blijft gewoon liggen. En daarna mag jij kiezen wat we doen: filmpje kijken, boekje lezen, of gewoon lekker weer onder je dekentje. Wat jij wil.”

Mark glimlachte zwakjes, nog een beetje moe, maar duidelijk opgelucht.

“Mag ik straks sokken met berenpootjes?”

Lizzy knikte.

“Alle pootjes die je wil.”

 

[luierdromertje]

Prachtige serie hoofdstukken, vooral de twee laatste.
Benieuwd naar het vervolg.

 

[suprima]

Pampipamper dat heb je hel mooi geschreven ieder hoofdstuk leest zich heerlijk weg

 

[pampipamper]

Dankjewel, altijd leuk om te lezen dat het ook leuk is voor jullie

 

[pampipamper]

"De Eekhoornverrassing"
Nadat Lizzy Mark weer comfortabel had verzorgd, lag hij zachtjes onder zijn dekentje bij te komen. Zijn knuffel lag tegen zijn borst, zijn ogen half gesloten, maar zijn wangen waren alweer iets rozer gekleurd. De spanning van eerder was verdwenen.

Lizzy kwam even later terug met een grote, vrolijk gekleurde stoffen tas. Ze wiegde die geheimzinnig heen en weer terwijl ze naar hem toeliep.

“Ik heb een cadeautje voor jou, kleine beer.”

Mark opende één oog en keek nieuwsgierig.

“Een cadeautje?”

“Ja hoor. Omdat je zo flink bent geweest vandaag. En omdat ik weet dat je iets nieuws nodig had voor de komende herfstige dagen.”

Ze zette de tas op bed, deed de rits open en haalde iets zachts tevoorschijn. Het was een dikke, warme onesie met eekhoornmotief — in warme herfstkleuren, met kleine pluimpjes op de capuchon en een zachte staart op de rug.

“Tadaaa! Voor mijn dappere eekhoorn.”

Mark ging rechtop zitten, zijn ogen groot.

“Wauw… Die is echt mooi!”

“Hij is lekker warm, sluit goed aan, en kijk — zelfs een klein zakje op de buik voor je knuffeltje.”

Mark aaide over de zachte stof en glimlachte breed.

“Mag ik hem aan?”

“Natuurlijk,” zei Lizzy. “Wil je dat ik je help of wil je het zelf proberen?”

“Samen,” fluisterde Mark, terwijl hij zich al half uit zijn dekentje wurmde.

Lizzy hielp hem voorzichtig in de nieuwe onesie. De stof voelde meteen comfortabel aan — als een knuffel die je de hele dag mee kon dragen. Toen de capuchon op zijn hoofd kwam, grinnikte Mark.

“Nu ben ik een echte bos-eekhoorn!”

Lizzy lachte.

“Een hele knappe.”

Ze hielp hem naar de bank, waar ze samen onder een dikke plaid gingen zitten. Mark kroop tegen haar aan, terwijl zij een zacht herfstverhaaltje voorlas over eekhoorns die hun nootjes verstopten voor de winter.

En zo werd een gewone zondagmiddag toch bijzonder — met warme thee, zachte dekens, en een eekhoorn die zich helemaal thuis voelde in zijn zachte wereld vol rust, zorg en knuffels

 

[pampipamper]

"Nootjes en Plakband"
Na een tijdje dutten en luisteren naar het verhaaltje over de bos-eekhoorns, begon Mark langzaam wat te bewegen onder de plaid.

“Lizzy…?” fluisterde hij zachtjes, zijn stem een beetje kriebelig van de slaap.

“Ja lieverd?” vroeg ze, terwijl ze over zijn rug wreef.

“Mogen we iets maken? Iets eekhoornachtigs?”

Lizzy glimlachte.

“Zeker weten. Ik had al zo’n vermoeden dat je dat zou willen.”

Ze stond op en liep naar de kast, waar ze een grote, doorzichtige opbergdoos vandaan haalde vol papier, vilt, lijm, glitters en allerlei knutseldingetjes. Mark zat al rechtop, zijn capuchon met de pluimoortjes wiebelde licht mee met zijn bewegingen.

“Zullen we de tafel omtoveren tot een herfstbos?” stelde Lizzy voor.

“Jaaa!” zei Mark enthousiast.

Ze spreidden samen een groot vel bruin kraftpapier over de tafel als ondergrond, en begonnen takjes, nepblaadjes en kastanjes te verzamelen uit de knutseldoos. Lizzy had zelfs kleine eikeltjes van vilt, en zelfklevende oogjes voor wiebelende diertjes.

Mark begon een eekhoorntje te knippen van bruin vilt, terwijl Lizzy een boom maakte van karton, met echte bladeren erop geplakt.

“Kijk!” riep Mark trots, terwijl hij zijn eekhoorn omhoog hield. “Deze noem ik Knibbel!”

“Knibbel de eekhoorn,” zei Lizzy plechtig. “Die komt hoog in de boom te wonen.”

Samen plakten ze Knibbel in de boom, gaven hem een klein nootje van papier, en verzonnen een verhaal over hoe hij de hele winter nootjes verzamelde voor zijn vriendjes. Lizzy schreef het verhaaltje op een kaartje erbij.

“Vind je het leuk zo?” vroeg ze, terwijl ze de laatste glitterlijm aanbracht op een dennenappel.

“Heel leuk,” zei Mark. “Dit is het leukste stukje van de dag.”

Lizzy legde haar hand op zijn rug.

“Ik vind het ook fijn. Samen knutselen, samen verhalen verzinnen… Ik denk dat we nog wel een knutselmiddag verdienen deze week.”

“Mag ik dan ook een vos maken?” vroeg Mark.

“Als jij een vos maakt, maak ik een das. Deal?”

“Deal!”

Ze werkten nog een uurtje door. Toen het begon te schemeren, stond er een hele mini-herfstwereld op tafel: bomen, blaadjes, eekhoorns, en zelfs een slinger van papieren nootjes.

En ergens in het midden, met wiebelende oogjes en een krulstaart, zat Knibbel — Mark z’n trotse eekhoorn.

 

[pampipamper]

Veel leesplezier, ben nu terug de volgende delen aan het doornemen misschien later vandaag nog een deel

 

[luierdromertje]

Mooi vervolg, benieuwd naar het vervolg