Nog niet klaar Mark vindt een mommy (AI)

[suprima]

Pampipamper en weer 2 vervolgen die eer zeker mogen zijn

 

[pampipamper]

"Knibbel en het Grote Nootjesplan"
Er was eens een kleine, pluizige eekhoorn genaamd Knibbel. Hij woonde hoog in de takken van een grote eikenboom, midden in het Herfstbos. Zijn vacht was zacht en bruin als kastanjes, en zijn staart krulde als een zuurstok. Maar het meest bijzondere aan Knibbel was zijn neusje — dat wiebelde altijd als hij een goed idee kreeg.

En vandaag… wiebelde zijn neusje wel drie keer.

“Ik moet iets belangrijks doen,” mompelde Knibbel terwijl hij naar beneden keek. “De winter komt eraan, en ik heb nog lang niet genoeg nootjes voor al mijn vriendjes!”

Knibbel was namelijk niet zomaar een eekhoorn. Hij was de Noothoeder van het bos. Elke herfst verzamelde hij niet alleen voor zichzelf, maar ook voor de vogels, de muizen, en zelfs de egeltjes die vaak te laat waren om nog eikels te vinden.

Dus maakte Knibbel een plan.

Hij knipte een kaart uit berkenbast, tekende met eikelinkt alle plekken waar de beste nootjes groeiden, en pakte zijn minibuidel. Toen hupte hij van tak naar tak, over paddestoelen en omgevallen boomstammen, op zoek naar de gouden herfstnoten.

Onderweg kwam hij zijn beste vriendje tegen: een vrolijke das genaamd Dorie.

“Wat ben jij druk, Knibbel,” zei Dorie met een geeuw. “Ik dacht dat je zou rusten vandaag.”

“Geen tijd!” riep Knibbel. “Het Grote Nootjesplan moet af voor de sneeuw komt!”

Samen gingen ze verder. Ze vonden walnoten onder het oude molenrad, hazelnoten bij de rand van het kabbelende beekje, en zelfs een paar zeldzame zilveren kastanjes — verstopt in het hol van een slapende uil (waar ze héél stil moesten zijn!).

Toen hun zakken bijna uitpuilden, gingen ze terug naar Knibbel’s boom. Daar sorteerden ze alles op een houten tafel: grote nootjes voor de dassen, kleine voor de muizen, en gekke kromme nootjes voor de kraaien die daar altijd om moesten lachen.

Toen de zon onderging, zaten Knibbel en Dorie samen bij hun nootjesvracht.

“We hebben het gehaald,” zuchtte Knibbel tevreden.

“En er is zelfs nog genoeg over om morgen koekjes te bakken!” zei Dorie blij.

Knibbel knikte en snuffelde tevreden. Zijn neusje wiebelde.

“We noemen het... de Grote Nootjesoverwinning!”

En zo sliep het hele Herfstbos die nacht met volle buiken en warme harten — dankzij één kleine eekhoorn met een wiebelneus en een groot plan

 

[pampipamper]

"Knibbel klaar, Bluey aan"
Toen Lizzy de laatste zin van het Knibbel-verhaal had voorgelezen, viel er een tevreden stilte in de kamer. Mark lag onder een dekentje op de bank, zijn ogen glinsterden nog na van het avontuur in het Herfstbos. Hij hield zijn zelfgeknutselde Knibbel-eekhoorn stevig tegen zich aan.

“Dat was een leuk verhaal,” fluisterde hij.

“Vond je het mooi?” vroeg Lizzy zacht, terwijl ze het verhaaltje terug in het mapje schoof.

“Heel mooi,” zei Mark met een gaap. “En… mag ik nu een aflevering kijken van Bluey?”

Lizzy glimlachte.

“Natuurlijk, kleine eekhoorn. Jij hebt hard geknutseld én geluisterd.”

Ze pakte de afstandsbediening, zette de tv aan, en klikte door naar Bluey. Binnen een paar tellen begon het vrolijke intro-deuntje te spelen. Mark wiebelde blij met zijn voeten onder het dekentje.

“Welke aflevering wil je?” vroeg Lizzy.

“Die met de camping!” zei Mark. “Waar Bluey haar Franse vriendje ontmoet.”

Lizzy selecteerde de aflevering, gaf Mark een klein bekertje warme melk en legde een extra kussentje achter zijn rug. Zijn eekhoorn-onesie zag er knus en zacht uit, met zijn pluizige staart nog net zichtbaar boven het dekentje.

“Als Knibbel nu kon kiezen,” zei Lizzy terwijl ze erbij kwam zitten, “zou hij vast ook Bluey kijken.”

“Ja,” zei Mark zacht, terwijl zijn ogen al op het scherm gericht waren, “en hij zou koekjes eten met Dorie erbij.”

Lizzy knikte, streek door zijn haar, en liet hem rustig genieten van de aflevering.

Buiten miezerde het zacht, de kamer was gevuld met het warme licht van de lampjes, en binnen was alles precies zoals het moest zijn: zacht, veilig en vol vertrouwen.

 

[pampipamper]

"Tijd voor Tanden, Tijd voor Rust"
De aftiteling van de Bluey-aflevering liep net af toen Lizzy zacht op Marks been tikte.

“Zal ik de volgende starten?” vroeg ze.

Mark geeuwde en schudde zijn hoofd.

“Nee... ik denk dat ik moe ben.”

“Dat dacht ik al,” glimlachte Lizzy. “Tijd om naar boven te gaan, eekhoorntje.”

Mark kwam voorzichtig overeind, zijn eekhoorn-onesie iets opgefrommeld door het liggen. Lizzy hielp hem even recht trekken, en samen liepen ze hand in hand naar boven, terwijl de avondrust als een zachte deken om het huis viel.

In de badkamer zette Lizzy de tandenborstel klaar — eentje met een klein blauw handvat en een afbeelding van een eekhoorn erop, speciaal voor hem.

“Welke tandpasta wil je vanavond?” vroeg ze.

“Die met de aardbeismaak,” zei Mark met een slaperige glimlach.

Lizzy knikte, deed een klein bolletje tandpasta op de borstel en reikte hem aan. Mark begon te poetsen terwijl zij zachtjes meetelde.

“Eén… twee… boven… onder… en de kiesjes niet vergeten…”

Na het spoelen gaf hij haar een kleine high five.

“Goed gepoetst,” zei Lizzy. “Je tanden zijn net zo schoon als Knibbel z’n wintervoorraad.”

Mark lachte.

“En ruiken naar aardbeien.”

“Precies zoals eekhoorns dat willen.”

Samen liepen ze verder naar de slaapkamer. Lizzy deed zijn onesie even uit op de luier die goed gebruikt was te vervangen door zijn nachtluier, bij een nachtluier kreeg Mark ook altijd een romper aan zodat alles mooi op zijn plek bleef. Ze sloeg het dekentje om hem heen, stopte zijn knuffel erbij, en ging op de rand van het bed zitten.

“Zullen we het slaapliedje zingen?” vroeg Mark.

“Natuurlijk,” fluisterde Lizzy.

Ze begon zacht te neuriën, terwijl ze zijn hand vasthield. Haar stem vulde de kamer met een rustige, wiegende melodie — een liedje dat ze altijd zong, elke avond, als teken dat alles goed was.

Na het laatste couplet gaf ze een kus op zijn voorhoofd.

“Slaap zacht, mijn kleine eekhoorn. Morgen is er weer een dag vol mooie dingen.”

“Dank je, Lizzy,” mompelde Mark al half in slaap. “Knibbel zegt ook welterusten.”

“Welterusten, Knibbel,” fluisterde Lizzy terug, terwijl ze de deur zacht op een kier liet.

De kamer werd stil. Alleen het zachte getik van regen op het raam en het gloeien van het nachtlampje bleven achter.

En in zijn warme nestje, diep onder de dekens, droomde Mark van bomen vol nootjes, lachende dassen, en avonturen in het Herfstbos.

 

[pampipamper]

"Ontwaken in de Eekhoornonesie"
De ochtendzon scheen zacht door het gordijn van Mark’s slaapkamer. Het nachtlampje was nog aan, maar het daglicht duwde de nacht langzaam weg. Onder de dekens bewoog iets… een zachte gaap, een beetje gewiebel, en dan stak een slaperig hoofdje tevoorschijn uit de eekhoorn-onesie.

Mark wreef in zijn ogen. Hij hoorde beneden geritsel en een zachte stem die neuriede. Dat kon er maar één zijn.

“Lizzy?” mompelde hij nog half dromend.

Van beneden klonk haar warme stem:

“Goedemorgen, kleine eekhoorn! Kom je naar beneden? Het ontbijt is bijna klaar!”

Dat hoefde ze maar één keer te zeggen.

Mark gleed langzaam uit bed, zijn onesie zacht krakend bij elke beweging. Zijn voeten raakten het tapijt en hij waggelde slaperig de trap af, waar een heerlijke geur hem al tegemoet kwam.

In de keuken brandden kleine lichtjes langs het raam, en op tafel stond een waar ontbijtfeest klaar:

Warme pannenkoekjes in de vorm van blaadjes en eekhoorns

Kommetjes met vers fruit: aardbeien, banaan en blauwe bessen

Een kan warme chocolademelk met kleine marshmallows

En een potje honing, precies zoals Knibbel die zou kiezen

Lizzy stond bij het fornuis met een vrolijk schort vol herfstbladeren.

“Daar is mijn slaapkop,” zei ze, terwijl ze een bordje voor Mark neerzette. “Klaar voor een knusse ochtend?”

“Ja!” zei Mark, die meteen ging zitten op zijn vertrouwde stoel — met een kussen erin zodat hij net wat hoger zat.

Lizzy schoof bij hem aan, schonk de chocolademelk in en gaf hem een klein houten lepeltje met een esdoornblad erop.

“Vandaag gaan we niet haasten,” zei ze. “Vandaag nemen we de tijd. Voor elke hap, voor elk verhaal… en misschien zelfs voor een tweede ronde pannenkoeken.”

Mark knikte tevreden en nam zijn eerste hap.

“Deze smaakt naar bos!”

“Dat komt omdat ik een beetje kaneel en magie heb toegevoegd.”

Ze lachten samen, zacht en loom van de ochtend.

Na een tijdje zetten ze een rustig muziekje op — een mix van herfstige klanken, kabbelend water en fluitende vogeltjes — en praatten over wat ze vandaag zouden doen: misschien tekenen, of een wandelingetje maken in de tuin met een vergrootglas om ‘echte’ nootjes te zoeken.

Maar voor nu was er alleen de tafel, het eten, en het zachte geluid van chocolademelk slurpen.