Nog niet klaar Mark vindt een mommy (AI)

[suprima]

Pampipamper en weer 2 vervolgen die eer zeker mogen zijn

 

[pampipamper]

"Knibbel en het Grote Nootjesplan"
Er was eens een kleine, pluizige eekhoorn genaamd Knibbel. Hij woonde hoog in de takken van een grote eikenboom, midden in het Herfstbos. Zijn vacht was zacht en bruin als kastanjes, en zijn staart krulde als een zuurstok. Maar het meest bijzondere aan Knibbel was zijn neusje — dat wiebelde altijd als hij een goed idee kreeg.

En vandaag… wiebelde zijn neusje wel drie keer.

“Ik moet iets belangrijks doen,” mompelde Knibbel terwijl hij naar beneden keek. “De winter komt eraan, en ik heb nog lang niet genoeg nootjes voor al mijn vriendjes!”

Knibbel was namelijk niet zomaar een eekhoorn. Hij was de Noothoeder van het bos. Elke herfst verzamelde hij niet alleen voor zichzelf, maar ook voor de vogels, de muizen, en zelfs de egeltjes die vaak te laat waren om nog eikels te vinden.

Dus maakte Knibbel een plan.

Hij knipte een kaart uit berkenbast, tekende met eikelinkt alle plekken waar de beste nootjes groeiden, en pakte zijn minibuidel. Toen hupte hij van tak naar tak, over paddestoelen en omgevallen boomstammen, op zoek naar de gouden herfstnoten.

Onderweg kwam hij zijn beste vriendje tegen: een vrolijke das genaamd Dorie.

“Wat ben jij druk, Knibbel,” zei Dorie met een geeuw. “Ik dacht dat je zou rusten vandaag.”

“Geen tijd!” riep Knibbel. “Het Grote Nootjesplan moet af voor de sneeuw komt!”

Samen gingen ze verder. Ze vonden walnoten onder het oude molenrad, hazelnoten bij de rand van het kabbelende beekje, en zelfs een paar zeldzame zilveren kastanjes — verstopt in het hol van een slapende uil (waar ze héél stil moesten zijn!).

Toen hun zakken bijna uitpuilden, gingen ze terug naar Knibbel’s boom. Daar sorteerden ze alles op een houten tafel: grote nootjes voor de dassen, kleine voor de muizen, en gekke kromme nootjes voor de kraaien die daar altijd om moesten lachen.

Toen de zon onderging, zaten Knibbel en Dorie samen bij hun nootjesvracht.

“We hebben het gehaald,” zuchtte Knibbel tevreden.

“En er is zelfs nog genoeg over om morgen koekjes te bakken!” zei Dorie blij.

Knibbel knikte en snuffelde tevreden. Zijn neusje wiebelde.

“We noemen het... de Grote Nootjesoverwinning!”

En zo sliep het hele Herfstbos die nacht met volle buiken en warme harten — dankzij één kleine eekhoorn met een wiebelneus en een groot plan

 

[pampipamper]

"Knibbel klaar, Bluey aan"
Toen Lizzy de laatste zin van het Knibbel-verhaal had voorgelezen, viel er een tevreden stilte in de kamer. Mark lag onder een dekentje op de bank, zijn ogen glinsterden nog na van het avontuur in het Herfstbos. Hij hield zijn zelfgeknutselde Knibbel-eekhoorn stevig tegen zich aan.

“Dat was een leuk verhaal,” fluisterde hij.

“Vond je het mooi?” vroeg Lizzy zacht, terwijl ze het verhaaltje terug in het mapje schoof.

“Heel mooi,” zei Mark met een gaap. “En… mag ik nu een aflevering kijken van Bluey?”

Lizzy glimlachte.

“Natuurlijk, kleine eekhoorn. Jij hebt hard geknutseld én geluisterd.”

Ze pakte de afstandsbediening, zette de tv aan, en klikte door naar Bluey. Binnen een paar tellen begon het vrolijke intro-deuntje te spelen. Mark wiebelde blij met zijn voeten onder het dekentje.

“Welke aflevering wil je?” vroeg Lizzy.

“Die met de camping!” zei Mark. “Waar Bluey haar Franse vriendje ontmoet.”

Lizzy selecteerde de aflevering, gaf Mark een klein bekertje warme melk en legde een extra kussentje achter zijn rug. Zijn eekhoorn-onesie zag er knus en zacht uit, met zijn pluizige staart nog net zichtbaar boven het dekentje.

“Als Knibbel nu kon kiezen,” zei Lizzy terwijl ze erbij kwam zitten, “zou hij vast ook Bluey kijken.”

“Ja,” zei Mark zacht, terwijl zijn ogen al op het scherm gericht waren, “en hij zou koekjes eten met Dorie erbij.”

Lizzy knikte, streek door zijn haar, en liet hem rustig genieten van de aflevering.

Buiten miezerde het zacht, de kamer was gevuld met het warme licht van de lampjes, en binnen was alles precies zoals het moest zijn: zacht, veilig en vol vertrouwen.

 

[pampipamper]

"Tijd voor Tanden, Tijd voor Rust"
De aftiteling van de Bluey-aflevering liep net af toen Lizzy zacht op Marks been tikte.

“Zal ik de volgende starten?” vroeg ze.

Mark geeuwde en schudde zijn hoofd.

“Nee... ik denk dat ik moe ben.”

“Dat dacht ik al,” glimlachte Lizzy. “Tijd om naar boven te gaan, eekhoorntje.”

Mark kwam voorzichtig overeind, zijn eekhoorn-onesie iets opgefrommeld door het liggen. Lizzy hielp hem even recht trekken, en samen liepen ze hand in hand naar boven, terwijl de avondrust als een zachte deken om het huis viel.

In de badkamer zette Lizzy de tandenborstel klaar — eentje met een klein blauw handvat en een afbeelding van een eekhoorn erop, speciaal voor hem.

“Welke tandpasta wil je vanavond?” vroeg ze.

“Die met de aardbeismaak,” zei Mark met een slaperige glimlach.

Lizzy knikte, deed een klein bolletje tandpasta op de borstel en reikte hem aan. Mark begon te poetsen terwijl zij zachtjes meetelde.

“Eén… twee… boven… onder… en de kiesjes niet vergeten…”

Na het spoelen gaf hij haar een kleine high five.

“Goed gepoetst,” zei Lizzy. “Je tanden zijn net zo schoon als Knibbel z’n wintervoorraad.”

Mark lachte.

“En ruiken naar aardbeien.”

“Precies zoals eekhoorns dat willen.”

Samen liepen ze verder naar de slaapkamer. Lizzy deed zijn onesie even uit op de luier die goed gebruikt was te vervangen door zijn nachtluier, bij een nachtluier kreeg Mark ook altijd een romper aan zodat alles mooi op zijn plek bleef. Ze sloeg het dekentje om hem heen, stopte zijn knuffel erbij, en ging op de rand van het bed zitten.

“Zullen we het slaapliedje zingen?” vroeg Mark.

“Natuurlijk,” fluisterde Lizzy.

Ze begon zacht te neuriën, terwijl ze zijn hand vasthield. Haar stem vulde de kamer met een rustige, wiegende melodie — een liedje dat ze altijd zong, elke avond, als teken dat alles goed was.

Na het laatste couplet gaf ze een kus op zijn voorhoofd.

“Slaap zacht, mijn kleine eekhoorn. Morgen is er weer een dag vol mooie dingen.”

“Dank je, Lizzy,” mompelde Mark al half in slaap. “Knibbel zegt ook welterusten.”

“Welterusten, Knibbel,” fluisterde Lizzy terug, terwijl ze de deur zacht op een kier liet.

De kamer werd stil. Alleen het zachte getik van regen op het raam en het gloeien van het nachtlampje bleven achter.

En in zijn warme nestje, diep onder de dekens, droomde Mark van bomen vol nootjes, lachende dassen, en avonturen in het Herfstbos.

 

[pampipamper]

"Ontwaken in de Eekhoornonesie"
De ochtendzon scheen zacht door het gordijn van Mark’s slaapkamer. Het nachtlampje was nog aan, maar het daglicht duwde de nacht langzaam weg. Onder de dekens bewoog iets… een zachte gaap, een beetje gewiebel, en dan stak een slaperig hoofdje tevoorschijn uit de eekhoorn-onesie.

Mark wreef in zijn ogen. Hij hoorde beneden geritsel en een zachte stem die neuriede. Dat kon er maar één zijn.

“Lizzy?” mompelde hij nog half dromend.

Van beneden klonk haar warme stem:

“Goedemorgen, kleine eekhoorn! Kom je naar beneden? Het ontbijt is bijna klaar!”

Dat hoefde ze maar één keer te zeggen.

Mark gleed langzaam uit bed, zijn onesie zacht krakend bij elke beweging. Zijn voeten raakten het tapijt en hij waggelde slaperig de trap af, waar een heerlijke geur hem al tegemoet kwam.

In de keuken brandden kleine lichtjes langs het raam, en op tafel stond een waar ontbijtfeest klaar:

Warme pannenkoekjes in de vorm van blaadjes en eekhoorns

Kommetjes met vers fruit: aardbeien, banaan en blauwe bessen

Een kan warme chocolademelk met kleine marshmallows

En een potje honing, precies zoals Knibbel die zou kiezen

Lizzy stond bij het fornuis met een vrolijk schort vol herfstbladeren.

“Daar is mijn slaapkop,” zei ze, terwijl ze een bordje voor Mark neerzette. “Klaar voor een knusse ochtend?”

“Ja!” zei Mark, die meteen ging zitten op zijn vertrouwde stoel — met een kussen erin zodat hij net wat hoger zat.

Lizzy schoof bij hem aan, schonk de chocolademelk in en gaf hem een klein houten lepeltje met een esdoornblad erop.

“Vandaag gaan we niet haasten,” zei ze. “Vandaag nemen we de tijd. Voor elke hap, voor elk verhaal… en misschien zelfs voor een tweede ronde pannenkoeken.”

Mark knikte tevreden en nam zijn eerste hap.

“Deze smaakt naar bos!”

“Dat komt omdat ik een beetje kaneel en magie heb toegevoegd.”

Ze lachten samen, zacht en loom van de ochtend.

Na een tijdje zetten ze een rustig muziekje op — een mix van herfstige klanken, kabbelend water en fluitende vogeltjes — en praatten over wat ze vandaag zouden doen: misschien tekenen, of een wandelingetje maken in de tuin met een vergrootglas om ‘echte’ nootjes te zoeken.

Maar voor nu was er alleen de tafel, het eten, en het zachte geluid van chocolademelk slurpen.

 

[pampipamper]

"Een Vriendin op Bezoek"
Mark had net zijn tweede pannenkoek op toen Lizzy haar telefoon zag oplichten.

“Kijk eens aan,” zei ze terwijl ze het scherm bekeek. “Lena komt straks even langs!”

“Lena?” vroeg Mark nieuwsgierig.

“Ja,” glimlachte Lizzy. “Mijn vriendin van de boerderij. Ze heeft appelstroop en zelfgemaakte koekjes mee. En ze wil heel graag ons herfstknutselwerk zien.”

Maar ik heb mijn onesie en nachtluier nog aan ? Dat is geen probleem grote man, ik zal je dadelijk verschonen hoor.

Mark wiebelde even op zijn stoel. Bezoek betekende dat alles wat drukker werd. Maar hij wist ook dat Lena een zachte stem had, vaak bloemen op haar laarzen droeg, en hem altijd gedag zei met een glimlach. Dus knikte hij langzaam.

“Oké.”

Lizzy gaf hem een bemoedigend tikje op zijn hand.

“Je hoeft niks te doen wat je niet wilt. Je mag erbij zitten, of gewoon rustig iets voor jezelf doen. Lena snapt dat helemaal.”

Mark besloot dat hij erbij wilde zijn — als hij zijn eekhoorn-knuffel mee mocht nemen en zijn plekje op de bank kreeg met een dekentje.

Toen er even later werd geklopt, opende Lizzy de deur met een warme begroeting.

“Lena!”

“Daar ben ik dan!” zei Lena vrolijk, met een mandje in haar hand en haar bekende bloemige laarzen. “En dit is vast de beroemde herfst-eekhoorn?”

Ze glimlachte naar Mark, die even zijn knuffel omhoog hield als groet. Lena deed een stapje naar binnen en zette haar mandje op tafel.

“Ik heb koekjes met kaneel en een klein potje stroop. En ik ben héél benieuwd naar jullie kunstwerk.”

Mark wees trots naar het herfsttafereel op de tafel. Lena boog zich eroverheen en maakte bewonderende geluiden.

“Wat prachtig! Is dat Knibbel?”

Mark knikte.

“En dat is Dorie, de das.”

“Wat een team,” zei Lena. “Jullie moeten dit echt bewaren tot volgend jaar.”

Lizzy zette thee voor haar en warme melk voor Mark. Ze praatten wat bij — over de kippen bij de boerderij, de appels die bijna rijp waren, en over hoe knus het huisje van Lizzy was ingericht met lichtjes en herfstblaadjes.

Mark luisterde rustig mee vanaf de bank, af en toe wiebelend met zijn eekhoornstaart of nippend aan zijn beker.

“Wat een fijne sfeer hier,” zei Lena zacht. “Je ziet dat jullie het goed hebben samen.”

Lizzy keek even naar Mark en glimlachte.

“We hebben ons ritme. En heel veel dekentjes.”

Ze lachten allemaal.

 

[pampipamper]

"Een Ongelukje, Geen Ramp"
Mark zat rustig in de zetel met zijn tekenspullen toen hij een straaltje voelde lopen over zijn been tijdens het plassen. “O nee…” fluisterde hij zacht, een beetje overstuur.

Lizzy kwam meteen rustig naar hem toe.

“Wat is er gebeurd, eekhoorntje?”

Toen ze zag wat er was, glimlachte ze zacht.

“Oh nee helemaal vergeten. Geen zorgen, hoor. Ik ga je gelijk verschonen.”

Ze nam Mark mee naar boven voor een luierwissel, gelukkig was Lizzy voorbereid en had ze 2 eekhoorn onesie gekocht. Deze was er een met een rits op de rug . Daarna wisselde ze zijn dekentje om voor een frisse, en gaf hem een geruststellende aai over zijn hoofd.

“Alles is weer goed. Zie je? Eén ongelukje maakt je dag niet stuk.”

Mark knikte langzaam.

“Mag ik weer verder kleuren?”

“Natuurlijk,” zei Lizzy, en ze legde zijn potloden weer netjes voor hem neer. “Kijk maar of je een zonnetje tekent. Die schijnt ook als je even gelekt hebt

 

[pampipamper]

Speciaal voor jullie nog 2 delen

 

[pampipamper]

"Een Echte Kunstwerk-Eekhoorn"
Mark zat op zijn plekje op de zetel, zijn dekentje weer netjes over zijn schoot, en een kleurpotlood stevig in zijn hand. Op tafel lag zijn nieuwe tekening: een grote boom met gekleurde bladeren, en onderaan Knibbel de eekhoorn, die een mandje met nootjes vasthield. Rechts had hij een zonnetje getekend — met een gezichtje en een grote glimlach.

Lena leunde wat dichter naar de tafel toen ze de tekening zag.

“Nou zeg,” zei ze zacht bewonderend. “Heb jij dat gemaakt, Mark?”

Mark knikte, een beetje verlegen.

“Ja… net getekend.”

“Wauw,” zei Lena, terwijl ze haar bril iets optilde om beter te kijken. “Wat een prachtige kleuren. Die blaadjes lijken net echt! En dat zonnetje met dat gezichtje… daar word je toch vrolijk van?”

Mark’s wangen kleurden lichtjes, maar zijn glimlach was niet te missen.

“Knibbel heeft nootjes gezocht,” zei hij zacht. “Voor de winter.”

“Dat zie ik,” zei Lena. “En hij heeft er een hele mand vol. Zo goed gedaan. Ik denk dat Knibbel trots zou zijn op zijn tekenaar.”

Lizzy knipoogde naar Mark.

“Misschien moeten we een plekje zoeken om hem op te hangen.”

“Ja!” riep Mark opeens enthousiast. “Boven mijn bed?”

“Perfect idee,” zei Lizzy. “Dan ziet Knibbel hem ook elke avond.”

Lena pakte haar thermos met thee en glimlachte naar Lizzy.

“Wat een fijne sfeer hier. En wat een fijne tekenaar, die kleine eekhoorn van je.”

Mark wiebelde zachtjes van plezier in zijn stoel.

“Dank je, Lena.”

 

[pampipamper]

"Frietjes en een Slaapknuffel"
Later op de middag, nadat de tekeningen bewonderd en wat koekjes gedeeld waren, vroeg Lizzy plots:

“Wat denken jullie van... frietjes vanavond?”

Mark’s ogen lichtten op.

“Met appelmoes?”

“Natuurlijk met appelmoes,” zei Lizzy lachend. “En voor Lena ook een portie?”

“Graag,” knikte Lena. “Ik blijf nog even mee smullen.”

Lizzy pakte haar telefoon en bestelde drie porties frietjes, met kroketten, appelmoes en een extra bakje mayonaise. Mark mocht zeggen waar ze moesten zitten — hij koos voor de salon, op de grote zachte kussens, met een dienblad op het tapijt.

Toen het eten arriveerde, rook het heerlijk. Mark kreeg zijn frietjes in een vrolijk kommetje met dierenprint, zijn lievelingsvorkje erbij, en een extra servet, “voor het geval dat”, zei Lizzy knipogend.

Ze aten rustig samen, met rustige muziek op de achtergrond. Lena vertelde een grappig verhaal over een kip die haar bril had gepikt op de boerderij, en Mark moest lachen tot zijn schouders trilden.

“Ik denk dat ik vol zit,” zei hij daarna, terwijl hij achteroverleunde.

“Dat betekent dat het tijd is om langzaam richting bed te gaan,” zei Lizzy zacht.

Lizzy ging met Mark naar boven, Lena vroeg of ze het avondritueel mocht volgen. Dat vond Mark niet erg. Zijn luier en inleggers lagen als samen met zijn ijsbeer-onesie klaar, gewassen en zacht. Lizzy vroeg wil je je katheder in? “Mark knikte van JA “ Lizzy nam de verdovende zalf en smeerde zijn geslachtsdeel in. Lena vroeg wat ga je nu eigenlijk doen Liz? Met de katheder in kan hij zijn plas niet ophouden en dan is de kans op doorlekken minimaal, maar ik gebruik altijd een verdovende crème anders kan het inbrengen onaangenaam zijn voor hem. OH oke, zei Lena. Na een paar minuten kon ze de katheder inbrengen en deed ze zijn luier een rearz daydreamer met 2 inleggers en een katoenen luier ook met 2 inleggers, romper en de ijsbeer onesie aan, sloot de rugrits sloot het slotje, en gaf hem een zachte tik op zijn knuffelbuik.

“Helemaal klaar voor dromenland.”

Ze poetsten zijn tanden samen — weer met de aardbeientandpasta — en daarna werd hij ingestopt met zijn knuffel in de armen en een extra dekentje over zijn benen.

“Heb je fijn getekend vandaag?” vroeg Lizzy terwijl ze naast hem zat.

“Ja,” fluisterde Mark. “En ik vond de frietjes ook lekker.”

“Ik ook,” zei Lizzy. “En ik vond het vooral fijn dat jij zo’n lieve kleine eekhoorn was vandaag.”

Mark glimlachte slaperig. Lizzy gaf hem een kus op het voorhoofd, trok de gordijnen iets dichter en liet het zachte nachtlampje aan in de vorm van een ster.

“Slaap zacht, kleine kunstenaar. Morgen is er weer een nieuwe dag.”

Mark zuchtte tevreden, draaide zich op zijn zij, en voor hij het wist… lag hij al te dromen.

Toen lizzy en Lena terug beneden aankwamen had Lena een hoop vragen voor haar.

Waarom wil Mark luiers aan? Vroeg ze zich af.

Wel Mark is een little. Voor hem geeft het een rustig gevoel met het werk dat hij tijdens de week doet dat heel stresserend is het zijn uitlaatklep.

Maar oke hoe kom jij dan in het verhaal Liz? Ik ben een Mommy zoals je Mark ook al een paar keer hebt horen zeggen, zeg maar een verzorger voor littles.

Had hij dan alles al gevraagd wat hij wel of niet wou, ik kan begrijpen dat het moeilijk is dat ik ineens kom kijken hoe hij klaargemaakt word voor de nacht niet? Nee hoor ik overleg alles met hem, als hij het niet had gewild was het niet gebeurd.

Hoe doen jullie dat dan want had hij alle spullen die je nodig hebt dan of hoe moet ik dat zien?

-Lizzy lacht- Nee alle spullen had hij niet, maar ik doe dit al langer dus heb ik al heel veel spullen. Ik heb bijvoorbeeld op zolder een berg spullen liggen, en als ik iets leuk vind koop ik het bij kan ik altijd wel bij een little gebruiken. –Lena kijkt bedenkelijk- Ja oke Liz maar een katheder dat is toch niet iets wat ik denk dat iedereen leuk vind of wel? Je zou ervan verschieten hoeveel ik er plaats bij mijn little’s zegt ze met een glimlach.

Dus als ik het goed begrijp Liz. Met een katheder kan je je plas niet inhouden? Dat klopt, als ik er een geplaatst heb blijft het altijd lopen, dat is ook de reden dat ik hem een dikke luier met inleggers heb aangedaan. Ja dat zag ik, ik denk niet dat het aangenaam slapen is op die manier. We hebben het erover gehad en hij slaapt graag met een dikke luier aan, ik vind het dan weer handig dat ik niet elke paar uur moet verschonen.

En ik geef hem genoeg te drinken zodat hij zeker genoeg plast op een gemiddelde dag drinkt hij hier wel 5 liter. Lena onderbreekt Liz Dat is toch wel heel veel dat je hem dan laat drinken is dat wel veilig? Zeker ik hou hem altijd in de gaten.

-Lena keek maar bedenkelijk- Oke dan zal het wel goed zijn. Maar is het niet eentonig om altijd thuis te zitten met hem ? Altijd thuis zitten nee hoor wij gaan ook naar buiten hoor.

-Lena trok grote ogen - En wat zeggen andere mensen er dan van ? Niet veel ik doe heb dan een joggingpak aan waardoor niemand het ziet als hij wandelt. Trouwens ze zijn allemaal te druk bezig met zichzelf. Zelf als ik ermee ga wandelen met de buggy –Lena onderbreekt HEB JIJ EEN BUGGY VOOR HEM!!???- ja schattig hoor, zelfs dan zeggen de meeste mensen niets en als ze wat zeggen is het meestal ocharme wat heeft hij voorgehad.

Na een geprek van meerdere uren tot diep in de nacht zei Lena ik zal maar eens naar huis gaan het begint al terug licht te worden buiten, Oke is goed als je nog eens wil langskomen altijd welkom he dat weet je.