Nog niet klaar Mark vindt een mommy (AI)
- Onderwerp starter pampipamper
- Startdatum
pampipamper
Superlid
"Thuis, Ingeduffeld en Wel"
Na een dag vol verwondering, gelach en kleurige avonturen kwam Mark samen met Lizzy weer thuis. De auto stopte zachtjes voor het huis, en Mark werd langzaam wakker uit zijn dutje.
“We zijn er, slaapkop,” fluisterde Lizzy met een glimlach.
Mark geeuwde diep, zijn zachte Stitch-onesie nog warm van de plas die hij tijdens de rit had laten lopen. Zijn ogen waren zwaar, maar zijn hart zat vol herinneringen aan een dag die hij nooit zou vergeten.
Binnen was het huis stil en behaaglijk. Lizzy deed zachtjes de lichten aan, zette een kop thee voor zichzelf en nam de tijd om alles rustig op te ruimen. Ondertussen zat Mark even op de bank, onder zijn favoriete deken, met zijn knuffel in zijn armen.
“Wil je meteen naar bed?” vroeg Lizzy.
Mark knikte langzaam.
“Wil je me eerst even verschonen ik ben goed nat daarna wil ik wel gaan slapen. Ik ben zó moe… maar blij.”
Lizzy glimlachte.
“Dan zorgen we dat je weer proper bent en je warm en knus kunt nagenieten.”
Ik zal je hier even verschonen wacht even ik haal alles. Na een paar minuutjes stond ze terug beneden met een dikke luier en 2 inleggers. Zo dan kan je er zeker tegen,
Ze tilde zijn benen omhoog en schoof het pakket eronder.
Mark schrok, Wat voel ik ? Een klein hulpje voor straks bleef ze vaag terwijl ze de luier sloot.
Sta maar even recht terwijl ze een glimmend pak voorhield, niet veel later hoorde hij de rits dichtritsen gevolgd door een zacht klikje.
Is deze nieuw vroeg Mark want ik heb deze nog nooit gezien ? Nieuw nee die heb ik al even wat je nu draagt is een waterdichte onesie met sluitbare rits op de rug, waarom dat is merk je zo dadelijk wel want je wou nieuwe dingen proberen dus gaan we dat doen hé, Mark zag dat Lizzy zijn stitch onesie voorhield dus stapte in de broekspijpen waarna ze de rits sloot.
Ze hielp hem naar boven, waar zijn bed al opgemaakt klaarstond: frisse lakens, een dik dekbed en zijn nachtlampje.
Verassing toen ze het laken omsloeg.
Dit is mijn fixatieset, een sigufix met veel attributen lag op Mark zijn bed,
Oh wauw dat heb ik altijd al eens willen ervaren zei mark.
Ga dan maar snel liggen, ze had de zin nog niet uitgesproken of mark lag al klaar.
Ik heb een babyfoon op je nachttafel gezet, als er iets is hoor ik jou altijd. Oké
Lizzy begon met alles vast te zetten.
Ze begon met de heupband gevolgd door voeten daarna de handen tot slot zijn hoofd.
Mark kon nu totaal niet meer bewegen, Zo helemaal klaar ik leg de magneet sleutel hier dan ben ik hem morgen niet kwijt zei ze met een glimlag.
Wanneer mag ik weer los? Als je het zelf wil maar ik zou zeggen morgen.
oke mompelde Mark slaperig dankjewel voor alle ervaringen van vandaag.
“Jij bedankt,” fluisterde Lizzy. “Voor het delen van je glimlach en verwondering.”
Ze gaf hem een kus op het voorhoofd, dimde het licht, en liet de kamer in zachte stilte achter, met alleen het nachtlampje dat nog een kalme gloed gaf.
Buiten wiegde de wind zachtjes door de bomen. Binnen lag Mark veilig, rustig en diep tevreden.
Zijn dromen? Die zouden vanzelf komen.
Na een dag vol verwondering, gelach en kleurige avonturen kwam Mark samen met Lizzy weer thuis. De auto stopte zachtjes voor het huis, en Mark werd langzaam wakker uit zijn dutje.
“We zijn er, slaapkop,” fluisterde Lizzy met een glimlach.
Mark geeuwde diep, zijn zachte Stitch-onesie nog warm van de plas die hij tijdens de rit had laten lopen. Zijn ogen waren zwaar, maar zijn hart zat vol herinneringen aan een dag die hij nooit zou vergeten.
Binnen was het huis stil en behaaglijk. Lizzy deed zachtjes de lichten aan, zette een kop thee voor zichzelf en nam de tijd om alles rustig op te ruimen. Ondertussen zat Mark even op de bank, onder zijn favoriete deken, met zijn knuffel in zijn armen.
“Wil je meteen naar bed?” vroeg Lizzy.
Mark knikte langzaam.
“Wil je me eerst even verschonen ik ben goed nat daarna wil ik wel gaan slapen. Ik ben zó moe… maar blij.”
Lizzy glimlachte.
“Dan zorgen we dat je weer proper bent en je warm en knus kunt nagenieten.”
Ik zal je hier even verschonen wacht even ik haal alles. Na een paar minuutjes stond ze terug beneden met een dikke luier en 2 inleggers. Zo dan kan je er zeker tegen,
Ze tilde zijn benen omhoog en schoof het pakket eronder.
Mark schrok, Wat voel ik ? Een klein hulpje voor straks bleef ze vaag terwijl ze de luier sloot.
Sta maar even recht terwijl ze een glimmend pak voorhield, niet veel later hoorde hij de rits dichtritsen gevolgd door een zacht klikje.
Is deze nieuw vroeg Mark want ik heb deze nog nooit gezien ? Nieuw nee die heb ik al even wat je nu draagt is een waterdichte onesie met sluitbare rits op de rug, waarom dat is merk je zo dadelijk wel want je wou nieuwe dingen proberen dus gaan we dat doen hé, Mark zag dat Lizzy zijn stitch onesie voorhield dus stapte in de broekspijpen waarna ze de rits sloot.
Ze hielp hem naar boven, waar zijn bed al opgemaakt klaarstond: frisse lakens, een dik dekbed en zijn nachtlampje.
Verassing toen ze het laken omsloeg.
Dit is mijn fixatieset, een sigufix met veel attributen lag op Mark zijn bed,
Oh wauw dat heb ik altijd al eens willen ervaren zei mark.
Ga dan maar snel liggen, ze had de zin nog niet uitgesproken of mark lag al klaar.
Ik heb een babyfoon op je nachttafel gezet, als er iets is hoor ik jou altijd. Oké
Lizzy begon met alles vast te zetten.
Ze begon met de heupband gevolgd door voeten daarna de handen tot slot zijn hoofd.
Mark kon nu totaal niet meer bewegen, Zo helemaal klaar ik leg de magneet sleutel hier dan ben ik hem morgen niet kwijt zei ze met een glimlag.
Wanneer mag ik weer los? Als je het zelf wil maar ik zou zeggen morgen.
oke mompelde Mark slaperig dankjewel voor alle ervaringen van vandaag.
“Jij bedankt,” fluisterde Lizzy. “Voor het delen van je glimlach en verwondering.”
Ze gaf hem een kus op het voorhoofd, dimde het licht, en liet de kamer in zachte stilte achter, met alleen het nachtlampje dat nog een kalme gloed gaf.
Buiten wiegde de wind zachtjes door de bomen. Binnen lag Mark veilig, rustig en diep tevreden.
Zijn dromen? Die zouden vanzelf komen.
pampipamper
Superlid
"Een Verrassing aan de Deur"
De zon piepte voorzichtig door de gordijnen toen Mark zijn ogen opende. De herinneringen aan Disneyland kwamen langzaam terug terwijl hij zich probeerde te verleggen wat natuurlijk niet lukte, wel voelde hij zijn darmen rommelen, Hij riep op Lizzy maar kreeg geen gehoor althans dat dacht hij ze hoorde het wel maar wist dat hij ging moeten drukken in de luier.
Na een paar keer geroepen te hebben kon hij niet anders dan zijn luier vol te drukken, wat Lizzy kon volgen op de monitor, na een tijdje kwam ze binnen,
“Goedemorgen, slaapkop,” zei ze. “Ik heb ontbijt klaar… én er komt zo iets speciaals.”
Mark keek nieuwsgierig op, “Wat dan?”
dat zal je zo wel zien kom we gaan eerst eten,
Maar ik ben vuil zei hij. Ja oké maar anders word het koud dus we gaan eerst eten.
Ze maakte alle fixatiebanden los en deed natuurlijk alsof ze niets rook.
Samen gingen ze naar beneden waar de eitjes al stonden te wachten, hun ontbijt was nog maar net binnen.
Op dat moment ging de deurbel. Ding dong!
Lizzy liep naar de voordeur en nam een pakket aan van de postbode.
“Voor Mark!” zei ze vrolijk terwijl ze het grote, lichtbruine doosje op tafel zette.
Mark ging meteen op het puntje van zijn stoel zitten. Zijn naam stond er écht op, in vrolijke letters. Lizzy gaf hem een schaar om het voorzichtig open te maken.
Binnenin zat een mooie doos met blauwe sterren — en toen hij het deksel opende, keek hij vol verwondering:
Een zelfmaakpakket voor een plakboek over zijn dag in Disneyland!
Er zaten stickers in van Mickey, Goofy, Stitch, het kasteel, vuurwerk, en zelfs een klein fotolijstje. Plus een notitieboek, gekleurde pennen en een mini-pakketje glitterlijm.
“van Mij,” zei Lizzy. “IK dacht dat je misschien je dag graag zou bewaren als herinnering.”
Mark straalde.
“Dan ga ik vandaag plakken en tekenen!”
Lizzy schonk wat sap in voor Mark en zette zachte muziek op. Op de tafel lag alles klaar: zijn plakspullen, wat foto's die Lizzy onderweg had genomen, en ruimte genoeg om zijn verhaal vorm te geven.
Een nieuwe dag, vol rust, creativiteit en… verrassingen.
De zon piepte voorzichtig door de gordijnen toen Mark zijn ogen opende. De herinneringen aan Disneyland kwamen langzaam terug terwijl hij zich probeerde te verleggen wat natuurlijk niet lukte, wel voelde hij zijn darmen rommelen, Hij riep op Lizzy maar kreeg geen gehoor althans dat dacht hij ze hoorde het wel maar wist dat hij ging moeten drukken in de luier.
Na een paar keer geroepen te hebben kon hij niet anders dan zijn luier vol te drukken, wat Lizzy kon volgen op de monitor, na een tijdje kwam ze binnen,
“Goedemorgen, slaapkop,” zei ze. “Ik heb ontbijt klaar… én er komt zo iets speciaals.”
Mark keek nieuwsgierig op, “Wat dan?”
dat zal je zo wel zien kom we gaan eerst eten,
Maar ik ben vuil zei hij. Ja oké maar anders word het koud dus we gaan eerst eten.
Ze maakte alle fixatiebanden los en deed natuurlijk alsof ze niets rook.
Samen gingen ze naar beneden waar de eitjes al stonden te wachten, hun ontbijt was nog maar net binnen.
Op dat moment ging de deurbel. Ding dong!
Lizzy liep naar de voordeur en nam een pakket aan van de postbode.
“Voor Mark!” zei ze vrolijk terwijl ze het grote, lichtbruine doosje op tafel zette.
Mark ging meteen op het puntje van zijn stoel zitten. Zijn naam stond er écht op, in vrolijke letters. Lizzy gaf hem een schaar om het voorzichtig open te maken.
Binnenin zat een mooie doos met blauwe sterren — en toen hij het deksel opende, keek hij vol verwondering:
Een zelfmaakpakket voor een plakboek over zijn dag in Disneyland!
Er zaten stickers in van Mickey, Goofy, Stitch, het kasteel, vuurwerk, en zelfs een klein fotolijstje. Plus een notitieboek, gekleurde pennen en een mini-pakketje glitterlijm.
“van Mij,” zei Lizzy. “IK dacht dat je misschien je dag graag zou bewaren als herinnering.”
Mark straalde.
“Dan ga ik vandaag plakken en tekenen!”
Lizzy schonk wat sap in voor Mark en zette zachte muziek op. Op de tafel lag alles klaar: zijn plakspullen, wat foto's die Lizzy onderweg had genomen, en ruimte genoeg om zijn verhaal vorm te geven.
Een nieuwe dag, vol rust, creativiteit en… verrassingen.
pampipamper
Superlid
"Het Grote Disneyland Plakboek"
Na het ontbijt ruimde Lizzy de tafel leeg en haalde ze een groot wit vel papier tevoorschijn, samen met het nieuwe plakboek dat net uit het pakket kwam. Mark had zijn favoriete stiften erbij gepakt, en samen maakten ze een fijne knutselhoek aan tafel.
“Weet je nog wat het eerste was dat we zagen?” vroeg Lizzy.
“Het kasteel!” riep Mark meteen.
Hij tekende het in het midden van de eerste bladzijde: een groot roze kasteel met blauwe torentjes, net zoals in Disneyland. Lizzy printte ondertussen een foto uit van Mark met zijn Stitch-oren op, voor het kasteel. Die plakten ze erbij, met een gouden ster-sticker ernaast.
Daarna tekende Mark kleine vakjes waarin hij herinneringen schreef, met hulp van Lizzy:
“Op de draaimolen gelachen”
“Pannenkoek gegeten in Mickey-vorm”
“Pluto gaf een knuffel”
“De lichtparade was magisch!”
Elke herinnering kreeg een tekening of een sticker. Bij de pannenkoek plakte hij een mini-foto van zijn bord, en bij Pluto tekende hij een grote, kwispelende staart.
Ze maakten ook een vakje voor ‘voelen en ruiken’: Mark schreef in mooie letters:
“Het rook naar popcorn en alles klonk vrolijk.”
Op de volgende bladzijde schreef hij bovenaan in dikke letters:
“Mijn lievelingsmoment”
Daar tekende hij zichzelf in de Stitch-onesie onder het vuurwerk. Met een glimlach, zijn knuffel op schoot, en Lizzy naast hem. Kleine hartjes en sterretjes sierden de rand.
Lizzy keek bewonderend toe.
“Je maakt er echt iets bijzonders van.”
“Het is net alsof ik er weer ben,” zei Mark zachtjes.
Toen ze klaar waren, bladerden ze samen door het plakboek-in-wording. Mark hield het even tegen zijn borst.
“Deze dag blijft nu altijd bestaan.”
Lizzy gaf hem een knuffel.
Zal ik je nu maar verschonen? Je was zo druk bezig dat je zelfs niet gemerkt hebt dat je met een volle luier zat de hele dag. Mark werd rood, dat had hij inderdaad niet doorgehad.
Ja graag zij hij snel, Lizzy had de grootse moeite om hem weer fris te krijgen, de waterdichte onesie was het doorlekken van de overvolle luier gaan opvangen. Mark moest van haar in het bad gaan staan waar ze de broekspijp een beetje opentrok zodat het overtollige eruit liep direct in de afvoer. Met nadien deed ze de onesie uit en spoelde de poep helemaal proper, nadien moest Mark in bad.
Kom er maar uit als je klaar bent dan ga ik beneden al verder doen.
Na het ontbijt ruimde Lizzy de tafel leeg en haalde ze een groot wit vel papier tevoorschijn, samen met het nieuwe plakboek dat net uit het pakket kwam. Mark had zijn favoriete stiften erbij gepakt, en samen maakten ze een fijne knutselhoek aan tafel.
“Weet je nog wat het eerste was dat we zagen?” vroeg Lizzy.
“Het kasteel!” riep Mark meteen.
Hij tekende het in het midden van de eerste bladzijde: een groot roze kasteel met blauwe torentjes, net zoals in Disneyland. Lizzy printte ondertussen een foto uit van Mark met zijn Stitch-oren op, voor het kasteel. Die plakten ze erbij, met een gouden ster-sticker ernaast.
Daarna tekende Mark kleine vakjes waarin hij herinneringen schreef, met hulp van Lizzy:
“Op de draaimolen gelachen”
“Pannenkoek gegeten in Mickey-vorm”
“Pluto gaf een knuffel”
“De lichtparade was magisch!”
Elke herinnering kreeg een tekening of een sticker. Bij de pannenkoek plakte hij een mini-foto van zijn bord, en bij Pluto tekende hij een grote, kwispelende staart.
Ze maakten ook een vakje voor ‘voelen en ruiken’: Mark schreef in mooie letters:
“Het rook naar popcorn en alles klonk vrolijk.”
Op de volgende bladzijde schreef hij bovenaan in dikke letters:
“Mijn lievelingsmoment”
Daar tekende hij zichzelf in de Stitch-onesie onder het vuurwerk. Met een glimlach, zijn knuffel op schoot, en Lizzy naast hem. Kleine hartjes en sterretjes sierden de rand.
Lizzy keek bewonderend toe.
“Je maakt er echt iets bijzonders van.”
“Het is net alsof ik er weer ben,” zei Mark zachtjes.
Toen ze klaar waren, bladerden ze samen door het plakboek-in-wording. Mark hield het even tegen zijn borst.
“Deze dag blijft nu altijd bestaan.”
Lizzy gaf hem een knuffel.
Zal ik je nu maar verschonen? Je was zo druk bezig dat je zelfs niet gemerkt hebt dat je met een volle luier zat de hele dag. Mark werd rood, dat had hij inderdaad niet doorgehad.
Ja graag zij hij snel, Lizzy had de grootse moeite om hem weer fris te krijgen, de waterdichte onesie was het doorlekken van de overvolle luier gaan opvangen. Mark moest van haar in het bad gaan staan waar ze de broekspijp een beetje opentrok zodat het overtollige eruit liep direct in de afvoer. Met nadien deed ze de onesie uit en spoelde de poep helemaal proper, nadien moest Mark in bad.
Kom er maar uit als je klaar bent dan ga ik beneden al verder doen.
pampipamper
Superlid
"Macaroni en Gezelligheid"
Ineens hoort Mark het zachte gerommel van potten en pannen in de keuken. Zijn maag begon meteen een beetje te knorren.
Hij droogde zich gelijk af, er ligt niets klaar om aan te doen
“Wat ben je aan het maken?” vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij naar de keuken liep.
Lizzy keek op met een glimlach.
“Jij hebt hard gewerkt vandaag. Dat verdient een warm bord… macaroni met kaassaus.”
Mark klapte zachtjes in zijn handen. Dat was zijn lievelings! Hij ging aan de keukentafel zitten en keek toe terwijl Lizzy roerde in de pan, kaas raspte en kruiden toevoegde. De geur vulde langzaam het hele huis.
“Wil je helpen met de tafel dekken?” vroeg ze.
Mark knikte en pakte twee borden, vorken en servetten. Hij legde alles netjes neer — een kleine kaars erbij voor de gezelligheid. Intussen zong Lizzy zachtjes mee met het muziekje dat op de achtergrond speelde.
Ik zal jou eerst even aankleden hé zo met een handdoek is ook niets.
Samen gingen ze naar boven Ze nam een luier, oei bijna op dacht ze bij zichzelf daarna een leuke romper met dino’s op ze klikte de drukkertjes vast en gaf een tikje op zijn billen kom we gaan eten nu.
Even later kwamen de dampende borden op tafel. De macaroni was romig, goudgeel en perfect warm.
“Eet smakelijk!” zei Lizzy terwijl ze ging zitten.
“Smakelijk!” zei Mark blij.
Ze aten samen rustig, vertelden over hun favoriete momenten van de dag, en droomden een beetje over wat ze nog allemaal konden doen in het plakboek. Mark vertelde zelfs dat hij misschien een stukje macaroni in een zakje wilde doen om in te plakken — tot Lizzy grinnikte en zei:
“Misschien beter gewoon een foto van je bord, goed?”
Na het eten hielp Mark met afruimen. Daarna nestelden ze zich op de bank met een dekentje, en keken ze samen nog een aflevering van een tekenfilm — iets vrolijks, met muziek en kleur.
“Vandaag was een goede dag,” zei Mark tevreden.
“En morgen wordt net zo fijn,” antwoordde Lizzy.
Ineens hoort Mark het zachte gerommel van potten en pannen in de keuken. Zijn maag begon meteen een beetje te knorren.
Hij droogde zich gelijk af, er ligt niets klaar om aan te doen
“Wat ben je aan het maken?” vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij naar de keuken liep.
Lizzy keek op met een glimlach.
“Jij hebt hard gewerkt vandaag. Dat verdient een warm bord… macaroni met kaassaus.”
Mark klapte zachtjes in zijn handen. Dat was zijn lievelings! Hij ging aan de keukentafel zitten en keek toe terwijl Lizzy roerde in de pan, kaas raspte en kruiden toevoegde. De geur vulde langzaam het hele huis.
“Wil je helpen met de tafel dekken?” vroeg ze.
Mark knikte en pakte twee borden, vorken en servetten. Hij legde alles netjes neer — een kleine kaars erbij voor de gezelligheid. Intussen zong Lizzy zachtjes mee met het muziekje dat op de achtergrond speelde.
Ik zal jou eerst even aankleden hé zo met een handdoek is ook niets.
Samen gingen ze naar boven Ze nam een luier, oei bijna op dacht ze bij zichzelf daarna een leuke romper met dino’s op ze klikte de drukkertjes vast en gaf een tikje op zijn billen kom we gaan eten nu.
Even later kwamen de dampende borden op tafel. De macaroni was romig, goudgeel en perfect warm.
“Eet smakelijk!” zei Lizzy terwijl ze ging zitten.
“Smakelijk!” zei Mark blij.
Ze aten samen rustig, vertelden over hun favoriete momenten van de dag, en droomden een beetje over wat ze nog allemaal konden doen in het plakboek. Mark vertelde zelfs dat hij misschien een stukje macaroni in een zakje wilde doen om in te plakken — tot Lizzy grinnikte en zei:
“Misschien beter gewoon een foto van je bord, goed?”
Na het eten hielp Mark met afruimen. Daarna nestelden ze zich op de bank met een dekentje, en keken ze samen nog een aflevering van een tekenfilm — iets vrolijks, met muziek en kleur.
“Vandaag was een goede dag,” zei Mark tevreden.
“En morgen wordt net zo fijn,” antwoordde Lizzy.
pampipamper
Superlid
"Een Dag vol Zorg en Structuur"
Het was een rustige ochtend. Het zonlicht viel zacht door het raam terwijl Lizzy een kop thee dronk en haar takenlijstje bekeek. Mark zat intussen aan de tafel, verdiept in zijn kleurboek. De rust in huis voelde aangenaam.
Lizzy keek even op van haar tablet en zei:
“We gaan vandaag alles een beetje aanvullen. De verzorgingskast is bijna leeg.”
Mark keek op en knikte. Hij was gewend aan die momenten waarop Lizzy alles weer op orde bracht: schone handdoeken, extra verzorgingsdoekjes, en alles wat nodig was om de dagen prettig te laten verlopen.
“Bestel je ook m’n Dikke luiers?” vroeg Mark rustig.
“Natuurlijk,” antwoordde Lizzy terwijl ze naar hem glimlachte. “Ik zorg dat we jouw favoriete merk weer in huis halen.”
Ze klikte door haar lijstje en bestelde precies wat ze nodig hadden: zachte verzorgingsproducten, wat nieuwe onesies voor in de kast — eentje met wolkjes en eentje in zachtgroen — én een doos luiers zoals Mark die fijn vond. Alles zou in de namiddag al geleverd worden.
Daarna gingen ze samen even naar buiten voor een korte wandeling door het park. Mark in zijn warme jas, Lizzy met een tas vol snacks. De zon scheen zacht en de wind was fris, maar het deed hen allebei goed om even buiten te zijn.
Thuisgekomen maakte Lizzy een lichte lunch klaar — soep met brood en fruit erbij. Mark hielp met afruimen, en daarna nestelde hij zich met een dekentje op de bank.
“Zullen we straks samen de kast opnieuw inruimen als het pakket er is?” vroeg Lizzy.
“Ja,” knikte Mark. “Dan weet ik precies waar alles ligt.”
Het was een rustige ochtend. Het zonlicht viel zacht door het raam terwijl Lizzy een kop thee dronk en haar takenlijstje bekeek. Mark zat intussen aan de tafel, verdiept in zijn kleurboek. De rust in huis voelde aangenaam.
Lizzy keek even op van haar tablet en zei:
“We gaan vandaag alles een beetje aanvullen. De verzorgingskast is bijna leeg.”
Mark keek op en knikte. Hij was gewend aan die momenten waarop Lizzy alles weer op orde bracht: schone handdoeken, extra verzorgingsdoekjes, en alles wat nodig was om de dagen prettig te laten verlopen.
“Bestel je ook m’n Dikke luiers?” vroeg Mark rustig.
“Natuurlijk,” antwoordde Lizzy terwijl ze naar hem glimlachte. “Ik zorg dat we jouw favoriete merk weer in huis halen.”
Ze klikte door haar lijstje en bestelde precies wat ze nodig hadden: zachte verzorgingsproducten, wat nieuwe onesies voor in de kast — eentje met wolkjes en eentje in zachtgroen — én een doos luiers zoals Mark die fijn vond. Alles zou in de namiddag al geleverd worden.
Daarna gingen ze samen even naar buiten voor een korte wandeling door het park. Mark in zijn warme jas, Lizzy met een tas vol snacks. De zon scheen zacht en de wind was fris, maar het deed hen allebei goed om even buiten te zijn.
Thuisgekomen maakte Lizzy een lichte lunch klaar — soep met brood en fruit erbij. Mark hielp met afruimen, en daarna nestelde hij zich met een dekentje op de bank.
“Zullen we straks samen de kast opnieuw inruimen als het pakket er is?” vroeg Lizzy.
“Ja,” knikte Mark. “Dan weet ik precies waar alles ligt.”
luierdromertje
Niet geschoten is altijd mis.
Weer VIJF prachtige hoofdstukken
pampipamper
Superlid
@luierdromertje DankjewelWeer VIJF prachtige hoofdstukken
pampipamper
Superlid
"Het Pakket en Alles Op Orde"
Even later, toen het zonnetje langzaam begon te zakken, ging de deurbel. Het pakket was eindelijk aangekomen!
Mark keek nieuwsgierig naar de deur. Lizzy ging snel op de deur af, opende het pakket en bracht de doos naar de woonkamer. Mark sprong bijna van zijn stoel van enthousiasme.
“Het is er!” zei Lizzy terwijl ze de doos op de salontafel zette. “Zullen we het samen uitpakken?”
Mark knikte enthousiast. Lizzy haalde de items uit de doos, één voor één.
“Eerst de luiers,” zei Lizzy terwijl ze de zachte verpakking met zorg openscheurde. De luiers lagen netjes in een stapel. Mark voelde de zachtheid en glimlachte.
“Ze voelen weer heerlijk,” zei hij terwijl hij er één in zijn handen hield. “Dank je wel!”
“Geen probleem,” antwoordde Lizzy. “Dan hebben we genoeg voor een tijdje.”
Daarna pakte ze de nieuwe onesies uit — een met schattige wolkjes en een andere in een frisse mintgroene kleur. Lizzy hield ze op en keek naar Mark.
“Kijk eens, een perfecte set voor de komende weken. De wolkjes zijn zo zacht!”
Mark knikte tevreden. “Ik hou van die met de wolkjes.”
Met alles netjes uitgepakt, legden ze de nieuwe spullen in de verzorgingskast. Lizzy zorgde ervoor dat alles goed georganiseerd was: luiers, doekjes, verzorgingsproducten en de schone onesies. Alles op zijn plek.
“Zo, dat is weer geregeld!” zei Lizzy terwijl ze het deurtje van de kast dichtdeed.
“Dank je wel, Lizzy. Jij zorgt altijd zo goed voor me.”
Lizzy glimlachte en gaf Mark een knuffel.
“Dat doe ik graag. Jij zorgt ook voor mij, toch?”
Mark knikte en voelde zich gelukkig. Het was niet alleen het pakket dat zo fijn was — het was ook het gevoel van zorg en liefde die Lizzy altijd meebracht.
Na het organiseren van de spullen, gingen ze samen aan tafel zitten voor een lichte maaltijd. Mark maakte het gezellig door een paar van zijn favoriete liedjes op de achtergrond te zetten, en Lizzy schonk een warme beker thee in.
De avond viel langzaam, en terwijl de sterren buiten begonnen te verschijnen, was er niets anders dan de kalmte van een goed verzorgde dag.
“Morgen kunnen we weer samen knutselen of iets leuks doen,” zei Lizzy.
Mark glimlachte en knikte.
“Ik kijk ernaar uit.”
Ze eindigden de avond in stilte, met een gevoel van tevredenheid, wetende dat ze elke dag samen konden zorgen voor elkaar.
Even later, toen het zonnetje langzaam begon te zakken, ging de deurbel. Het pakket was eindelijk aangekomen!
Mark keek nieuwsgierig naar de deur. Lizzy ging snel op de deur af, opende het pakket en bracht de doos naar de woonkamer. Mark sprong bijna van zijn stoel van enthousiasme.
“Het is er!” zei Lizzy terwijl ze de doos op de salontafel zette. “Zullen we het samen uitpakken?”
Mark knikte enthousiast. Lizzy haalde de items uit de doos, één voor één.
“Eerst de luiers,” zei Lizzy terwijl ze de zachte verpakking met zorg openscheurde. De luiers lagen netjes in een stapel. Mark voelde de zachtheid en glimlachte.
“Ze voelen weer heerlijk,” zei hij terwijl hij er één in zijn handen hield. “Dank je wel!”
“Geen probleem,” antwoordde Lizzy. “Dan hebben we genoeg voor een tijdje.”
Daarna pakte ze de nieuwe onesies uit — een met schattige wolkjes en een andere in een frisse mintgroene kleur. Lizzy hield ze op en keek naar Mark.
“Kijk eens, een perfecte set voor de komende weken. De wolkjes zijn zo zacht!”
Mark knikte tevreden. “Ik hou van die met de wolkjes.”
Met alles netjes uitgepakt, legden ze de nieuwe spullen in de verzorgingskast. Lizzy zorgde ervoor dat alles goed georganiseerd was: luiers, doekjes, verzorgingsproducten en de schone onesies. Alles op zijn plek.
“Zo, dat is weer geregeld!” zei Lizzy terwijl ze het deurtje van de kast dichtdeed.
“Dank je wel, Lizzy. Jij zorgt altijd zo goed voor me.”
Lizzy glimlachte en gaf Mark een knuffel.
“Dat doe ik graag. Jij zorgt ook voor mij, toch?”
Mark knikte en voelde zich gelukkig. Het was niet alleen het pakket dat zo fijn was — het was ook het gevoel van zorg en liefde die Lizzy altijd meebracht.
Na het organiseren van de spullen, gingen ze samen aan tafel zitten voor een lichte maaltijd. Mark maakte het gezellig door een paar van zijn favoriete liedjes op de achtergrond te zetten, en Lizzy schonk een warme beker thee in.
De avond viel langzaam, en terwijl de sterren buiten begonnen te verschijnen, was er niets anders dan de kalmte van een goed verzorgde dag.
“Morgen kunnen we weer samen knutselen of iets leuks doen,” zei Lizzy.
Mark glimlachte en knikte.
“Ik kijk ernaar uit.”
Ze eindigden de avond in stilte, met een gevoel van tevredenheid, wetende dat ze elke dag samen konden zorgen voor elkaar.
pampipamper
Superlid
"Een Blauwe Avond"
Na het eten ruimde Lizzy rustig de tafel af, terwijl Mark zijn knuffel erbij haalde en zich nestelde in de grote zachte zetel. Hij had zijn mintgroene onesie al aan, net vers uit de kast, en zat onder een warme deken met zijn voeten opgevouwen.
“Wil je nog iets doen vanavond?” vroeg Lizzy terwijl ze terug de kamer inkwam met twee mokken warme melk — eentje voor elk.
Mark dacht even na, geeuwde, en zei toen zachtjes:
“Bluey…”
Lizzy glimlachte. “Dat dacht ik al.”
Ze zette de televisie aan en bladerde door de afleveringen. Samen kozen ze er een paar uit — vrolijke, rustige verhaaltjes waarin fantasie en spel centraal stonden. Precies waar Mark van hield.
De kamer vulde zich met zachte blauwe gloed en het vrolijke muziekje van de intro. Lizzy ging naast hem zitten, pakte haar breiwerk erbij, en af en toe lachten ze samen om iets grappigs dat Bluey of Bingo zei.
Mark voelde zich kalm. Zijn hoofd leunde tegen Lizzy’s schouder, zijn mok melk halfvol op het tafeltje naast hem. Alles voelde warm, veilig en stil. Buiten begon de lucht al donkerder te worden, maar binnen heerste rust.
Tegen het einde van de tweede aflevering begon Mark’s hoofdje wat te knikken. Lizzy streek zacht door zijn haar.
“Zullen we straks naar bed gaan?” fluisterde ze.
“Nog eentje…” mompelde Mark met een slaperige stem.
Lizzy lachte zacht en knikte.
“Eentje dan nog.”
En terwijl Bluey haar volgende avontuur beleefde, vielen Mark’s ogen langzaam dicht. De zachte geluiden van het tekenfilmpje, Lizzy’s rustige ademhaling naast hem, en de deken die hem warm hield — het was de perfecte manier om de dag af te sluiten.
Na het eten ruimde Lizzy rustig de tafel af, terwijl Mark zijn knuffel erbij haalde en zich nestelde in de grote zachte zetel. Hij had zijn mintgroene onesie al aan, net vers uit de kast, en zat onder een warme deken met zijn voeten opgevouwen.
“Wil je nog iets doen vanavond?” vroeg Lizzy terwijl ze terug de kamer inkwam met twee mokken warme melk — eentje voor elk.
Mark dacht even na, geeuwde, en zei toen zachtjes:
“Bluey…”
Lizzy glimlachte. “Dat dacht ik al.”
Ze zette de televisie aan en bladerde door de afleveringen. Samen kozen ze er een paar uit — vrolijke, rustige verhaaltjes waarin fantasie en spel centraal stonden. Precies waar Mark van hield.
De kamer vulde zich met zachte blauwe gloed en het vrolijke muziekje van de intro. Lizzy ging naast hem zitten, pakte haar breiwerk erbij, en af en toe lachten ze samen om iets grappigs dat Bluey of Bingo zei.
Mark voelde zich kalm. Zijn hoofd leunde tegen Lizzy’s schouder, zijn mok melk halfvol op het tafeltje naast hem. Alles voelde warm, veilig en stil. Buiten begon de lucht al donkerder te worden, maar binnen heerste rust.
Tegen het einde van de tweede aflevering begon Mark’s hoofdje wat te knikken. Lizzy streek zacht door zijn haar.
“Zullen we straks naar bed gaan?” fluisterde ze.
“Nog eentje…” mompelde Mark met een slaperige stem.
Lizzy lachte zacht en knikte.
“Eentje dan nog.”
En terwijl Bluey haar volgende avontuur beleefde, vielen Mark’s ogen langzaam dicht. De zachte geluiden van het tekenfilmpje, Lizzy’s rustige ademhaling naast hem, en de deken die hem warm hield — het was de perfecte manier om de dag af te sluiten.
pampipamper
Superlid
"Slaperige Stapjes naar Bed"
Toen de laatste aflevering van Bluey voorbij was, rekte Mark zich langzaam uit. Zijn ogen waren zwaar geworden en zijn hoofd voelde warm en loom van de rust. Lizzy zette de televisie uit en streek met haar hand door zijn haar.
“Kom maar, lieverd,” zei ze zacht. “Tijd om klaar te maken voor bed.”
Mark knikte langzaam. Hij kwam overeind, nog een beetje slaperig, en volgde Lizzy naar de badkamer. Daar stond alles al klaar: zijn zachte tandenborstel met een beetje tandpasta erop, zijn beker, en zijn handdoekje op het rek.
Hij poetste zijn tanden rustig terwijl Lizzy mee telde, zoals altijd:
“Voor, achter, links en rechts… en nog even de tong.”
Mark spoelde zijn mond en droogde zijn gezicht af. Lizzy gaf hem een klein knikje van goedkeuring.
“Goed gedaan.”
Daarna liep hij met haar mee naar zijn kamer. De lichten stonden al gedimd, en zijn bed was opengeslagen met zijn lievelingsknuffel al klaar op het kussen. De zachte mintgroene onesie zat nog steeds heerlijk warm om hem heen.
We zullen deze vandaag eens proberen eens kijken of je dat leuk vind, Mark stapte in het pak waarna Lizzy het dichtritste.
Ze hielp hem rustig op bed, trok het dekbed over hem heen en legde de knuffel in zijn armen. Ze ging even op de rand van het bed zitten.
“Wil je nog een verhaaltje of gewoon meteen slapen?”
Mark schudde zijn hoofd.
“Gewoon slapen,” fluisterde hij.
Lizzy boog zich voorover, gaf hem een kus op zijn voorhoofd en fluisterde:
“Welterusten, lieverd. Ik ben vlakbij.”
“Welterusten, Lizzy,” zei Mark zacht.
Ze draaide zich om, deed zachtjes de deur bijna dicht — niet helemaal, zodat er nog een streepje licht van de gang binnenviel. Precies zoals Mark het fijn vond.
En daar lag hij dan, rustig onder zijn dekens, zijn ademhaling langzaam en diep, terwijl de dag stil weggleed en de slaap hem meenam.
Toen de laatste aflevering van Bluey voorbij was, rekte Mark zich langzaam uit. Zijn ogen waren zwaar geworden en zijn hoofd voelde warm en loom van de rust. Lizzy zette de televisie uit en streek met haar hand door zijn haar.
“Kom maar, lieverd,” zei ze zacht. “Tijd om klaar te maken voor bed.”
Mark knikte langzaam. Hij kwam overeind, nog een beetje slaperig, en volgde Lizzy naar de badkamer. Daar stond alles al klaar: zijn zachte tandenborstel met een beetje tandpasta erop, zijn beker, en zijn handdoekje op het rek.
Hij poetste zijn tanden rustig terwijl Lizzy mee telde, zoals altijd:
“Voor, achter, links en rechts… en nog even de tong.”
Mark spoelde zijn mond en droogde zijn gezicht af. Lizzy gaf hem een klein knikje van goedkeuring.
“Goed gedaan.”
Daarna liep hij met haar mee naar zijn kamer. De lichten stonden al gedimd, en zijn bed was opengeslagen met zijn lievelingsknuffel al klaar op het kussen. De zachte mintgroene onesie zat nog steeds heerlijk warm om hem heen.
We zullen deze vandaag eens proberen eens kijken of je dat leuk vind, Mark stapte in het pak waarna Lizzy het dichtritste.
Ze hielp hem rustig op bed, trok het dekbed over hem heen en legde de knuffel in zijn armen. Ze ging even op de rand van het bed zitten.
“Wil je nog een verhaaltje of gewoon meteen slapen?”
Mark schudde zijn hoofd.
“Gewoon slapen,” fluisterde hij.
Lizzy boog zich voorover, gaf hem een kus op zijn voorhoofd en fluisterde:
“Welterusten, lieverd. Ik ben vlakbij.”
“Welterusten, Lizzy,” zei Mark zacht.
Ze draaide zich om, deed zachtjes de deur bijna dicht — niet helemaal, zodat er nog een streepje licht van de gang binnenviel. Precies zoals Mark het fijn vond.
En daar lag hij dan, rustig onder zijn dekens, zijn ademhaling langzaam en diep, terwijl de dag stil weggleed en de slaap hem meenam.
pampipamper
Superlid
"Een Zachte Ochtend in de Waddlesuit"
Het eerste zonlicht viel als een warme gloed door de gordijnen toen Mark langzaam wakker werd. Zijn kamer was stil, op het zachte tikken van een vogel op het raam na. Hij rekte zich uit onder zijn dekens en geeuwde.
Even later hoorde hij zachte voetstappen op de gang — Lizzy kwam de kamer binnen met een opgewekt gezicht en een kop warme melk in haar hand.
“Goedemorgen, slaapkop. Klaar voor een nieuwe dag?”
Mark knikte nog een beetje slaperig. Lizzy hielp hem rustig uit bed door zijn waddlesuit stond hij met gespreide benen .
De waggels bij het lopen brachten Mark altijd aan het lachen. Zelfs nu, terwijl hij naar de keuken liep, hoorde je zachte plof, plof stapjes op de vloer.
In de keuken stond het ontbijt al klaar: dampende pannenkoeken, wat plakjes banaan, een kommetje yoghurt met honing, en een glas vers sap. Lizzy had de tafel mooi gedekt, met een placemat in de vorm van een zonnetje.
“Kom maar zitten. Jij hebt vast honger.”
Mark liet zich met een zachte plof op de stoel zakken — zijn waddlesuit maakte het zitten extra gezellig. Hij nam een hapje van de pannenkoek en zuchtte tevreden.
“Zo lekker…”
Ze aten samen rustig, wisselden wat plannen uit voor de dag, en genoten van het zonlicht dat door het raam naar binnen scheen. Lizzy had nog geen haast, en dat maakte de ochtend precies zoals het moest zijn: warm, langzaam, en gevuld met zorg.
“Zin om daarna te knutselen, of liever wat buitenspelen?” vroeg Lizzy.
“Misschien eerst wat lezen,” zei Mark. “En daarna naar buiten.”
“Perfect,” knikte Lizzy. “Dan maken we er een rustige, vrolijke dag van.”
Het eerste zonlicht viel als een warme gloed door de gordijnen toen Mark langzaam wakker werd. Zijn kamer was stil, op het zachte tikken van een vogel op het raam na. Hij rekte zich uit onder zijn dekens en geeuwde.
Even later hoorde hij zachte voetstappen op de gang — Lizzy kwam de kamer binnen met een opgewekt gezicht en een kop warme melk in haar hand.
“Goedemorgen, slaapkop. Klaar voor een nieuwe dag?”
Mark knikte nog een beetje slaperig. Lizzy hielp hem rustig uit bed door zijn waddlesuit stond hij met gespreide benen .
De waggels bij het lopen brachten Mark altijd aan het lachen. Zelfs nu, terwijl hij naar de keuken liep, hoorde je zachte plof, plof stapjes op de vloer.
In de keuken stond het ontbijt al klaar: dampende pannenkoeken, wat plakjes banaan, een kommetje yoghurt met honing, en een glas vers sap. Lizzy had de tafel mooi gedekt, met een placemat in de vorm van een zonnetje.
“Kom maar zitten. Jij hebt vast honger.”
Mark liet zich met een zachte plof op de stoel zakken — zijn waddlesuit maakte het zitten extra gezellig. Hij nam een hapje van de pannenkoek en zuchtte tevreden.
“Zo lekker…”
Ze aten samen rustig, wisselden wat plannen uit voor de dag, en genoten van het zonlicht dat door het raam naar binnen scheen. Lizzy had nog geen haast, en dat maakte de ochtend precies zoals het moest zijn: warm, langzaam, en gevuld met zorg.
“Zin om daarna te knutselen, of liever wat buitenspelen?” vroeg Lizzy.
“Misschien eerst wat lezen,” zei Mark. “En daarna naar buiten.”
“Perfect,” knikte Lizzy. “Dan maken we er een rustige, vrolijke dag van.”
pampipamper
Superlid
"Tuinwandeling op Dikke Voetjes"
Na het ontbijt veegde Mark zijn mond af met een doekje en nam de laatste slok van zijn sap. Lizzy keek naar buiten en zag hoe de ochtendzon de tuin verwarmde. Er was geen wind, alleen wat fluitende vogels en het zachte geritsel van bladeren.
“Zin om even de tuin in te gaan?” vroeg ze met een glimlach.
“Ja,” zei Mark meteen. “Maar wel mét mijn laarsjes.”
“Natuurlijk,” knikte Lizzy.
Ze hielp hem rustig in zijn laarzen — het was even wiebelen met de dikke waddlesuit, maar dat hoorde erbij. De laarzen hadden kleine sterretjes op de zijkant en pasten precies over de brede, gewatteerde voeten van het pak.
Samen liepen ze de achterdeur uit, waar het gras nog een beetje vochtig was van de ochtenddauw. Mark waggelde met zachte plofjes over het pad, keek naar de bloemen en stopte af en toe om een bijtje of vlindertje te volgen.
“Kijk, die bloem is helemaal opengegaan!” riep hij enthousiast.
Lizzy kwam naast hem staan en boog mee naar de bloem.
“Dat is lavendel. Ruik maar eens.”
Mark boog voorover en snoof diep — zijn neus kriebelde een beetje, maar de geur was heerlijk fris. Ze liepen verder naar het moestuintje, waar de eerste aardbeien begonnen te kleuren.
“Als we straks willen, kunnen we wat plukken,” zei Lizzy. “Voor bij de yoghurt vanmiddag.”
“Ja!” zei Mark. “Of in een smoothie!”
Ze gingen op het bankje in de zon zitten. Lizzy had een dekentje meegenomen voor op het hout, zodat het zacht zat. Mark leunde tegen haar aan, zijn hoofd tegen haar schouder, en luisterde even stil naar de geluiden van de tuin.
“Ik vind het hier fijn,” zei hij zachtjes.
“Ik ook,” antwoordde Lizzy. “Gewoon jij en ik. Buiten. Niets moet.”
Ze bleven nog een tijdje zitten. Mark keek naar de wolken, wees soms iets aan in de lucht, en Lizzy luisterde aandachtig. Er was geen haast — alleen zon, bloemen, en zachte laarsjes op het gras.
"Zandtaartjes en Zonnestralen"
Na een tijdje in de zon op het bankje te hebben gezeten, kwam Mark weer een beetje tot leven. Hij wipte op van het bankje en keek naar de zandbak in de hoek van de tuin.
“Mag ik in de zandbak?” vroeg hij met een brede glimlach.
“Natuurlijk,” zei Lizzy, “ik leg even het matje ernaast zodat je rustig kunt spelen.”
De zandbak lag in de schaduw van een grote boom, met een afdakje erboven tegen de felle zon. Lizzy haalde wat emmertjes, vormpjes en een klein schepje uit de opbergbox. Mark waggelde ernaartoe in zijn gewatteerde waddlesuit en liet zich met een plof in het zand zakken.
“Lekker koel,” zei hij terwijl hij zijn handen door het zachte zand liet glijden.
Hij begon meteen aan een zandkasteel, met torentjes en een gracht eromheen. Lizzy zat op een stoeltje ernaast en keek toe, terwijl ze af en toe wat water in een gietertje vulde om het zand een beetje nat te maken.
“Wil je hulp met de torens?” vroeg ze.
“Nee,” zei Mark serieus. “Ik probeer het zelf eerst.”
Met veel concentratie en rode wangen van inspanning stampte hij vormpjes uit, maakte muurtjes en tekende met zijn vinger een vlag op het dak van het grootste torentje. Af en toe waggelde hij een stukje achteruit om te kijken of het kasteel nog recht stond.
“Hij wordt prachtig,” zei Lizzy met een glimlach.
Mark keek op, blij met het compliment. “Hij heet Zandstad.”
Ze bleven samen een hele tijd daar, in de rust van de tuin. Vogeltjes floten, het zand gleed door zijn vingers, en de tijd leek even stil te staan.
“Zullen we straks aardbeien plukken voor bij de yoghurt?” stelde Lizzy zacht voor.
“Ja! En dan picknicken in het gras!”
“Prima idee,” lachte ze. “Eerst nog even in Zandstad wonen.”
Na het ontbijt veegde Mark zijn mond af met een doekje en nam de laatste slok van zijn sap. Lizzy keek naar buiten en zag hoe de ochtendzon de tuin verwarmde. Er was geen wind, alleen wat fluitende vogels en het zachte geritsel van bladeren.
“Zin om even de tuin in te gaan?” vroeg ze met een glimlach.
“Ja,” zei Mark meteen. “Maar wel mét mijn laarsjes.”
“Natuurlijk,” knikte Lizzy.
Ze hielp hem rustig in zijn laarzen — het was even wiebelen met de dikke waddlesuit, maar dat hoorde erbij. De laarzen hadden kleine sterretjes op de zijkant en pasten precies over de brede, gewatteerde voeten van het pak.
Samen liepen ze de achterdeur uit, waar het gras nog een beetje vochtig was van de ochtenddauw. Mark waggelde met zachte plofjes over het pad, keek naar de bloemen en stopte af en toe om een bijtje of vlindertje te volgen.
“Kijk, die bloem is helemaal opengegaan!” riep hij enthousiast.
Lizzy kwam naast hem staan en boog mee naar de bloem.
“Dat is lavendel. Ruik maar eens.”
Mark boog voorover en snoof diep — zijn neus kriebelde een beetje, maar de geur was heerlijk fris. Ze liepen verder naar het moestuintje, waar de eerste aardbeien begonnen te kleuren.
“Als we straks willen, kunnen we wat plukken,” zei Lizzy. “Voor bij de yoghurt vanmiddag.”
“Ja!” zei Mark. “Of in een smoothie!”
Ze gingen op het bankje in de zon zitten. Lizzy had een dekentje meegenomen voor op het hout, zodat het zacht zat. Mark leunde tegen haar aan, zijn hoofd tegen haar schouder, en luisterde even stil naar de geluiden van de tuin.
“Ik vind het hier fijn,” zei hij zachtjes.
“Ik ook,” antwoordde Lizzy. “Gewoon jij en ik. Buiten. Niets moet.”
Ze bleven nog een tijdje zitten. Mark keek naar de wolken, wees soms iets aan in de lucht, en Lizzy luisterde aandachtig. Er was geen haast — alleen zon, bloemen, en zachte laarsjes op het gras.
"Zandtaartjes en Zonnestralen"
Na een tijdje in de zon op het bankje te hebben gezeten, kwam Mark weer een beetje tot leven. Hij wipte op van het bankje en keek naar de zandbak in de hoek van de tuin.
“Mag ik in de zandbak?” vroeg hij met een brede glimlach.
“Natuurlijk,” zei Lizzy, “ik leg even het matje ernaast zodat je rustig kunt spelen.”
De zandbak lag in de schaduw van een grote boom, met een afdakje erboven tegen de felle zon. Lizzy haalde wat emmertjes, vormpjes en een klein schepje uit de opbergbox. Mark waggelde ernaartoe in zijn gewatteerde waddlesuit en liet zich met een plof in het zand zakken.
“Lekker koel,” zei hij terwijl hij zijn handen door het zachte zand liet glijden.
Hij begon meteen aan een zandkasteel, met torentjes en een gracht eromheen. Lizzy zat op een stoeltje ernaast en keek toe, terwijl ze af en toe wat water in een gietertje vulde om het zand een beetje nat te maken.
“Wil je hulp met de torens?” vroeg ze.
“Nee,” zei Mark serieus. “Ik probeer het zelf eerst.”
Met veel concentratie en rode wangen van inspanning stampte hij vormpjes uit, maakte muurtjes en tekende met zijn vinger een vlag op het dak van het grootste torentje. Af en toe waggelde hij een stukje achteruit om te kijken of het kasteel nog recht stond.
“Hij wordt prachtig,” zei Lizzy met een glimlach.
Mark keek op, blij met het compliment. “Hij heet Zandstad.”
Ze bleven samen een hele tijd daar, in de rust van de tuin. Vogeltjes floten, het zand gleed door zijn vingers, en de tijd leek even stil te staan.
“Zullen we straks aardbeien plukken voor bij de yoghurt?” stelde Lizzy zacht voor.
“Ja! En dan picknicken in het gras!”
“Prima idee,” lachte ze. “Eerst nog even in Zandstad wonen.”
pampipamper
Superlid
"De Zoete Smaken van de Zomer"
Na een poosje in de zandbak gespeeld te hebben, stond Mark langzaam op en klopte het zand van zijn waddlesuit. Lizzy had intussen een klein mandje klaarstaan en wees naar het moestuintje achterin de tuin.
“Zullen we wat aardbeien plukken voor een milkshake?”
Mark’s gezicht lichtte meteen op. “Ja! Zelfgemaakte milkshake!”
Ze liepen samen naar het tuintje, waar tussen de groene bladeren rood glanzende aardbeien lagen te wachten. Lizzy hield het mandje vast, terwijl Mark voorzichtig de rijpste vruchten plukte. Sommige waren bijna zo groot als zijn handpalm.
“Deze is perfect,” zei hij trots terwijl hij een grote aardbei omhooghield.
“In het mandje ermee,” glimlachte Lizzy.
Na een tiental aardbeien — en één of twee die stiekem al in Mark’s mond verdwenen — gingen ze terug naar de keuken. Lizzy waste de vruchten grondig, terwijl Mark op zijn voeten wiebelde van ongeduld.
“Klaar voor de blender?” vroeg Lizzy.
“Klaar!” knikte Mark.
Ze deden de aardbeien in de blender, samen met wat koude melk en een bolletje vanille-ijs. Lizzy zette de deksel erop en Mark drukte op de knop. Het apparaat zoemde, en de roze, romige vloeistof draaide vrolijk in het rond.
“Het ruikt al lekker,” zei Mark, zijn neus boven het deksel.
Toen de blender stilviel, schonk Lizzy de milkshake in twee vrolijke glazen met rietjes. Ze gingen samen aan tafel zitten en namen een slok.
“Mmm… zoet en koud!” zei Mark, zijn ogen glinsterend.
“Heerlijk hè? Zelfgemaakt smaakt altijd het best.”
De zon scheen zachtjes door het raam, en buiten zongen de vogels nog steeds. Mark leunde even achterover in zijn stoel, milkshake in zijn hand, waggelpak nog een beetje stoffig van het zand, en zei tevreden:
“Dit is de fijnste dag.”
“En hij is nog niet voorbij,” glimlachte Lizzy. “Straks kunnen we knutselen of misschien een boek lezen in de schaduw.”
Na een poosje in de zandbak gespeeld te hebben, stond Mark langzaam op en klopte het zand van zijn waddlesuit. Lizzy had intussen een klein mandje klaarstaan en wees naar het moestuintje achterin de tuin.
“Zullen we wat aardbeien plukken voor een milkshake?”
Mark’s gezicht lichtte meteen op. “Ja! Zelfgemaakte milkshake!”
Ze liepen samen naar het tuintje, waar tussen de groene bladeren rood glanzende aardbeien lagen te wachten. Lizzy hield het mandje vast, terwijl Mark voorzichtig de rijpste vruchten plukte. Sommige waren bijna zo groot als zijn handpalm.
“Deze is perfect,” zei hij trots terwijl hij een grote aardbei omhooghield.
“In het mandje ermee,” glimlachte Lizzy.
Na een tiental aardbeien — en één of twee die stiekem al in Mark’s mond verdwenen — gingen ze terug naar de keuken. Lizzy waste de vruchten grondig, terwijl Mark op zijn voeten wiebelde van ongeduld.
“Klaar voor de blender?” vroeg Lizzy.
“Klaar!” knikte Mark.
Ze deden de aardbeien in de blender, samen met wat koude melk en een bolletje vanille-ijs. Lizzy zette de deksel erop en Mark drukte op de knop. Het apparaat zoemde, en de roze, romige vloeistof draaide vrolijk in het rond.
“Het ruikt al lekker,” zei Mark, zijn neus boven het deksel.
Toen de blender stilviel, schonk Lizzy de milkshake in twee vrolijke glazen met rietjes. Ze gingen samen aan tafel zitten en namen een slok.
“Mmm… zoet en koud!” zei Mark, zijn ogen glinsterend.
“Heerlijk hè? Zelfgemaakt smaakt altijd het best.”
De zon scheen zachtjes door het raam, en buiten zongen de vogels nog steeds. Mark leunde even achterover in zijn stoel, milkshake in zijn hand, waggelpak nog een beetje stoffig van het zand, en zei tevreden:
“Dit is de fijnste dag.”
“En hij is nog niet voorbij,” glimlachte Lizzy. “Straks kunnen we knutselen of misschien een boek lezen in de schaduw.”
pampipamper
Superlid
"Zomerstilte en Schaduwplekken"
Na hun milkshake bleven Mark en Lizzy nog even aan tafel zitten. De glazen waren leeg, maar de zoete nasmaak en het vrolijke gevoel hingen nog in de lucht. Buiten was het warm, maar niet te heet — precies goed voor een middagje in de tuin.
“Zullen we een dekentje meenemen naar het gras?” stelde Lizzy voor.
“Ja, dan kan ik een boekje lezen,” knikte Mark. “Of gewoon luisteren naar de wind.”
Lizzy glimlachte. Samen liepen ze naar buiten. Mark waggelde in zijn zachte waddlesuit over het gras, met een paar kleine pluisjes zand nog aan zijn mouwen van het spelen eerder. Lizzy spreidde een groot picknickkleed onder de boom waar het lekker koel was.
Ze had een kussen meegenomen voor Mark en een mandje met wat boekjes, kleurpotloden en een koel flesje water. Mark plofte neer op het kleed, rolde zich op zijn zij en zuchtte diep van tevredenheid.
“Dit is zo fijn…”
“Ja,” zei Lizzy, terwijl ze zelf een boek openklapte. “Gewoon even niets.”
De blaadjes ritselden zacht boven hen, en af en toe vloog er een bijtje voorbij. Mark bladerde langzaam door een prentenboek over dieren en wees af en toe iets aan aan Lizzy.
“Kijk, die vos lijkt een beetje op de tekening die ik laatst maakte.”
“Ja, met die grote pluimstaart,” zei Lizzy. “Die was heel mooi.”
Na een tijdje draaide Mark zich op zijn rug en staarde naar de lucht tussen de bladeren. De zon danste erdoorheen in vlekjes op zijn gezicht en zijn witte sokken.
“Het lijkt wel alsof de lucht ademt,” fluisterde hij.
“Mooie gedachte,” zei Lizzy zacht, zonder op te kijken uit haar boek.
De middag kabbelde voorbij. Ze zeiden niet veel, maar dat hoefde ook niet. Er was rust. Tussen het gras, de bomen, het zachte pak van Mark en de warme blik van Lizzy. Alleen het tikken van de tijd, en het geritsel van zomer.
“Zal ik straks wat druifjes snijden voor erbij?” vroeg Lizzy.
“Ja,” fluisterde Mark slaperig. “Maar eerst nog even hier…”
En dus bleven ze daar liggen. Stil. Samen. In de tuin. In vrede.
Na hun milkshake bleven Mark en Lizzy nog even aan tafel zitten. De glazen waren leeg, maar de zoete nasmaak en het vrolijke gevoel hingen nog in de lucht. Buiten was het warm, maar niet te heet — precies goed voor een middagje in de tuin.
“Zullen we een dekentje meenemen naar het gras?” stelde Lizzy voor.
“Ja, dan kan ik een boekje lezen,” knikte Mark. “Of gewoon luisteren naar de wind.”
Lizzy glimlachte. Samen liepen ze naar buiten. Mark waggelde in zijn zachte waddlesuit over het gras, met een paar kleine pluisjes zand nog aan zijn mouwen van het spelen eerder. Lizzy spreidde een groot picknickkleed onder de boom waar het lekker koel was.
Ze had een kussen meegenomen voor Mark en een mandje met wat boekjes, kleurpotloden en een koel flesje water. Mark plofte neer op het kleed, rolde zich op zijn zij en zuchtte diep van tevredenheid.
“Dit is zo fijn…”
“Ja,” zei Lizzy, terwijl ze zelf een boek openklapte. “Gewoon even niets.”
De blaadjes ritselden zacht boven hen, en af en toe vloog er een bijtje voorbij. Mark bladerde langzaam door een prentenboek over dieren en wees af en toe iets aan aan Lizzy.
“Kijk, die vos lijkt een beetje op de tekening die ik laatst maakte.”
“Ja, met die grote pluimstaart,” zei Lizzy. “Die was heel mooi.”
Na een tijdje draaide Mark zich op zijn rug en staarde naar de lucht tussen de bladeren. De zon danste erdoorheen in vlekjes op zijn gezicht en zijn witte sokken.
“Het lijkt wel alsof de lucht ademt,” fluisterde hij.
“Mooie gedachte,” zei Lizzy zacht, zonder op te kijken uit haar boek.
De middag kabbelde voorbij. Ze zeiden niet veel, maar dat hoefde ook niet. Er was rust. Tussen het gras, de bomen, het zachte pak van Mark en de warme blik van Lizzy. Alleen het tikken van de tijd, en het geritsel van zomer.
“Zal ik straks wat druifjes snijden voor erbij?” vroeg Lizzy.
“Ja,” fluisterde Mark slaperig. “Maar eerst nog even hier…”
En dus bleven ze daar liggen. Stil. Samen. In de tuin. In vrede.
pampipamper
Superlid
"Een Zachte Avond"
De zon zakte langzaam achter de bomen. De lucht kleurde goud en zacht oranje, terwijl de tuin baadde in warme schaduw. Mark geeuwde en rekte zich uit op het picknickkleed.
“Ik ben een beetje moe,” zei hij zachtjes.
“Dat is helemaal oké,” antwoordde Lizzy. “We hebben een mooie dag gehad.”
Ze hielp hem overeind, klopte zachtjes het gras van zijn waddlesuit, en samen liepen ze rustig naar binnen. Mark waggelde tevreden, een beetje slaperig, zijn hand in die van Lizzy.
Binnen was het huis koel en stil. Lizzy zette een zacht muziekje op – een piano-melodie die bijna fluisterde – terwijl ze een klein schaaltje druiven op tafel zette.
“Wil je nog een beetje fruit, of liever niets meer?” vroeg ze.
“Een paar druifjes,” knikte Mark. “En dan misschien... een verhaaltje?”
“Precies wat ik in gedachten had.”
Ze gingen samen op de zetel zitten, Mark tegen Lizzy aan, zijn hoofd rustend op haar schouder. Ze las uit een van zijn favoriete boeken — iets met pratende dieren in een rustig bos — en haar stem wiegde hem bijna in slaap. Af en toe keek hij op, glimlachte, of fluisterde een vraag over het verhaal.
“Waarom bouwde het vosje een hut?” vroeg hij zachtjes.
“Zodat hij een plekje had om zich veilig te voelen,” zei Lizzy.
Mark knikte langzaam.
Na het boekje deed Lizzy het licht iets zachter. Ze nam Mark mee naar boven, waar zijn bed al klaarstond: fris opgemaakt, knuffel klaar, nachtlampje aan. Ze hielp hem in zijn avondoutfit — zacht, warm en vertrouwd — en poetste samen met hem zijn tanden, terwijl hij zijn ogen al half sloot van de moeheid.
“Tijd om onder de dekens te kruipen,” zei ze zacht.
Mark kroop in bed. Lizzy stopte hem zorgvuldig in, aaide over zijn haar, en drukte een kus op zijn voorhoofd.
“Goede nacht, lieve jongen.”
“Dank je,” fluisterde Mark. “Voor vandaag.”
“Morgen wordt weer mooi,” zei Lizzy. “Slaap zacht.”
Ze liet de deur op een kiertje, precies zoals hij het fijn vond. En terwijl de avond stil verder gleed, lag Mark veilig, warm en tevreden — dromend van aardbeien, zandkastelen en zonlicht.
De zon zakte langzaam achter de bomen. De lucht kleurde goud en zacht oranje, terwijl de tuin baadde in warme schaduw. Mark geeuwde en rekte zich uit op het picknickkleed.
“Ik ben een beetje moe,” zei hij zachtjes.
“Dat is helemaal oké,” antwoordde Lizzy. “We hebben een mooie dag gehad.”
Ze hielp hem overeind, klopte zachtjes het gras van zijn waddlesuit, en samen liepen ze rustig naar binnen. Mark waggelde tevreden, een beetje slaperig, zijn hand in die van Lizzy.
Binnen was het huis koel en stil. Lizzy zette een zacht muziekje op – een piano-melodie die bijna fluisterde – terwijl ze een klein schaaltje druiven op tafel zette.
“Wil je nog een beetje fruit, of liever niets meer?” vroeg ze.
“Een paar druifjes,” knikte Mark. “En dan misschien... een verhaaltje?”
“Precies wat ik in gedachten had.”
Ze gingen samen op de zetel zitten, Mark tegen Lizzy aan, zijn hoofd rustend op haar schouder. Ze las uit een van zijn favoriete boeken — iets met pratende dieren in een rustig bos — en haar stem wiegde hem bijna in slaap. Af en toe keek hij op, glimlachte, of fluisterde een vraag over het verhaal.
“Waarom bouwde het vosje een hut?” vroeg hij zachtjes.
“Zodat hij een plekje had om zich veilig te voelen,” zei Lizzy.
Mark knikte langzaam.
Na het boekje deed Lizzy het licht iets zachter. Ze nam Mark mee naar boven, waar zijn bed al klaarstond: fris opgemaakt, knuffel klaar, nachtlampje aan. Ze hielp hem in zijn avondoutfit — zacht, warm en vertrouwd — en poetste samen met hem zijn tanden, terwijl hij zijn ogen al half sloot van de moeheid.
“Tijd om onder de dekens te kruipen,” zei ze zacht.
Mark kroop in bed. Lizzy stopte hem zorgvuldig in, aaide over zijn haar, en drukte een kus op zijn voorhoofd.
“Goede nacht, lieve jongen.”
“Dank je,” fluisterde Mark. “Voor vandaag.”
“Morgen wordt weer mooi,” zei Lizzy. “Slaap zacht.”
Ze liet de deur op een kiertje, precies zoals hij het fijn vond. En terwijl de avond stil verder gleed, lag Mark veilig, warm en tevreden — dromend van aardbeien, zandkastelen en zonlicht.
luierdromertje
Niet geschoten is altijd mis.
Waren weer prachtige delen
pampipamper
Superlid
"Ochtendrust en Warm Water"
De lucht buiten was nog grijs en stil toen Mark zijn ogen opende. Het was vroeg — de zon zat nog verstopt achter de wolken. Hij bleef even liggen, luisterend naar het zachte getik van de regen tegen het raam. Maar iets voelde niet helemaal fijn… het bed was een beetje klam.
Voor hij iets hoefde te zeggen, hoorde hij al zachte voetstappen op de overloop. De deur ging open en Lizzy verscheen met een warme glimlach en slaperige ogen.
“Goedemorgen, lieverd,” fluisterde ze terwijl ze naar hem toe liep. “Ben je al wakker?”
Mark knikte langzaam. Lizzy zag meteen aan zijn gezicht dat hij zich wat ongemakkelijk voelde.
“Geen zorgen,” zei ze geruststellend. “Dat lossen we samen op. Kom, ik laat vast het bad vollopen.”
Ze hielp hem voorzichtig overeind, sprak rustig met hem terwijl ze het beddengoed weghaalde, en nam hem mee naar de badkamer. Daar stroomde het warme water al in het bad, dampend en met een vleugje lavendelgeur.
“Kijk,” zei Lizzy terwijl ze haar hand in het water hield, “precies goed.”
Mark stapte voorzichtig in en zuchtte diep toen het warme water hem omhulde. Lizzy gaf hem een zachte spons en waste zijn armen en rug terwijl hij langzaam ontspande. De geur van lavendel, het gedempte licht en het warme water maakten alles weer goed.
“Dat is beter, hè?” vroeg Lizzy zacht.
“Ja… veel beter,” antwoordde Mark, zijn ogen half gesloten van rust.
Na het bad droogde Lizzy hem liefdevol af met een dikke handdoek.
Volg je even dan gaan we je luier aandoen zei Lizzy, Mark kwam net na lizzy de kamer binnen en ging op het verschoonkussen liggen.
Gaan we voor een dik pakketje ? vroeg ze plagerig, terwijl ze al een Cloudrys Rainbow Island en inlegger klaarnam. Doe maar een dikke zei Mark die heb je toch al vast met een glimlach.
Ik zal je eens in de watten leggen vandaag, terwijl ze terug naar de kast liep. Ze kwam terug met nog een luier Cloudrys Rainbow Island en een inlegger, dan heb ik vandaag geen verschoonwerk meer met jou, … Waarop ze met een mesje een van de luiers de buitenlaag voorzag van gaatjes. Mark was ondertussen al rechtop gaan zitten ga je terug liggen dan kan ik hem aandoen, Mark ging gelijk terug neerliggen, maar de romper die normaal perfect paste kreeg Lizzy nu niet meer aan. Blijf even liggen ik ga een groter maatje halen nu lag Mark alleen met een dikke bibs op het verschoonkussen “ Hoelangen hoeveel zou dit pakket aankunnen zat hij te dromen” Hallo ben je nog op de wereld vroeg Lizzy terwijl Mark uit zijn dagdroom kwam. Ja zei Mark, Was je ergens aan het denken ? vroeg ze.
Ja hoeveel plasjes kan ik hierin doen ? vroeg Hij
Zeker genoeg antwoorde Lizzy dit is een van de dikste luiers die je kan kopen ik denk dat je zeker tot overmorgen wel zou moeten kunnen plassen maar dat gaan we niet doen, anders krijg je uitslag en dat willen we niet he ?
Nee liever niet knikte Mark mee. Voila se de grotere romper past je als gegoten nu terwijl ze een tikje gaf op de luier.
Omdat mark was aan het dagdromen had hij niet opgemerkt dat Lizzy niet alleen een grotere romper had meegebracht, Mark wou rechtkomen van het verschoon kussen maar Lizzy hield hem tegen. Ho even wachten ik heb nog wat meegenomen.
Ze hield de onesie omhoog met een glimlach.
“Kijk eens wie er vandaag een echte panda wordt?”
Mark’s ogen lichtten op. Het was een onesie — wit en zwart, met een capuchon die met afgesloten kon worden met een gaasje waarbij je lang de buitenkant een pandahoofdje zag zachte mouwen met wantjes en ook voetjes . De rits liep over de rug en werd stevig vastgezet bovenaan, zodat hij er de hele dag warm en knus in kon blijven.
“Helemaal klaar voor een rustige panda-dag,” grapte Lizzy terwijl ze hem hielp instappen.
Mark draaide zich voorzichtig om, en Lizzy sloot de rits met zorg. De stof was heerlijk zacht, bijna als een deken om hem heen. Toen hij in de spiegel keek, moest hij lachen.
“Ik lijk echt op een panda!”
“Een hele lieve,” knikte Lizzy.
Beneden wachtte het ontbijtje nog steeds: geroosterd brood met banaan en een mok warme thee. Mark kroop met zijn bord op de bank, onder een dekentje. Lizzy pakte haar eigen kop thee en ging naast hem zitten. Buiten regende het zacht, de druppels dansten op het raam.
Ze zeiden niet veel, en dat hoefde ook niet. Mark leunde tegen Lizzy aan, warm in zijn pandapak, en zuchtte tevreden.
“Mag ik straks kleuren?” vroeg hij zacht.
“Natuurlijk. En misschien daarna een rustig muziekje op?”
“Ja… dat klinkt fijn.”
Lizzy glimlachte, streek even over de panda-oortjes van zijn capuchon, en sloeg een arm om hem heen. De ochtend ging traag, maar op de allerbeste manier — warm, zacht, rustig.
De lucht buiten was nog grijs en stil toen Mark zijn ogen opende. Het was vroeg — de zon zat nog verstopt achter de wolken. Hij bleef even liggen, luisterend naar het zachte getik van de regen tegen het raam. Maar iets voelde niet helemaal fijn… het bed was een beetje klam.
Voor hij iets hoefde te zeggen, hoorde hij al zachte voetstappen op de overloop. De deur ging open en Lizzy verscheen met een warme glimlach en slaperige ogen.
“Goedemorgen, lieverd,” fluisterde ze terwijl ze naar hem toe liep. “Ben je al wakker?”
Mark knikte langzaam. Lizzy zag meteen aan zijn gezicht dat hij zich wat ongemakkelijk voelde.
“Geen zorgen,” zei ze geruststellend. “Dat lossen we samen op. Kom, ik laat vast het bad vollopen.”
Ze hielp hem voorzichtig overeind, sprak rustig met hem terwijl ze het beddengoed weghaalde, en nam hem mee naar de badkamer. Daar stroomde het warme water al in het bad, dampend en met een vleugje lavendelgeur.
“Kijk,” zei Lizzy terwijl ze haar hand in het water hield, “precies goed.”
Mark stapte voorzichtig in en zuchtte diep toen het warme water hem omhulde. Lizzy gaf hem een zachte spons en waste zijn armen en rug terwijl hij langzaam ontspande. De geur van lavendel, het gedempte licht en het warme water maakten alles weer goed.
“Dat is beter, hè?” vroeg Lizzy zacht.
“Ja… veel beter,” antwoordde Mark, zijn ogen half gesloten van rust.
Na het bad droogde Lizzy hem liefdevol af met een dikke handdoek.
Volg je even dan gaan we je luier aandoen zei Lizzy, Mark kwam net na lizzy de kamer binnen en ging op het verschoonkussen liggen.
Gaan we voor een dik pakketje ? vroeg ze plagerig, terwijl ze al een Cloudrys Rainbow Island en inlegger klaarnam. Doe maar een dikke zei Mark die heb je toch al vast met een glimlach.
Ik zal je eens in de watten leggen vandaag, terwijl ze terug naar de kast liep. Ze kwam terug met nog een luier Cloudrys Rainbow Island en een inlegger, dan heb ik vandaag geen verschoonwerk meer met jou, … Waarop ze met een mesje een van de luiers de buitenlaag voorzag van gaatjes. Mark was ondertussen al rechtop gaan zitten ga je terug liggen dan kan ik hem aandoen, Mark ging gelijk terug neerliggen, maar de romper die normaal perfect paste kreeg Lizzy nu niet meer aan. Blijf even liggen ik ga een groter maatje halen nu lag Mark alleen met een dikke bibs op het verschoonkussen “ Hoelangen hoeveel zou dit pakket aankunnen zat hij te dromen” Hallo ben je nog op de wereld vroeg Lizzy terwijl Mark uit zijn dagdroom kwam. Ja zei Mark, Was je ergens aan het denken ? vroeg ze.
Ja hoeveel plasjes kan ik hierin doen ? vroeg Hij
Zeker genoeg antwoorde Lizzy dit is een van de dikste luiers die je kan kopen ik denk dat je zeker tot overmorgen wel zou moeten kunnen plassen maar dat gaan we niet doen, anders krijg je uitslag en dat willen we niet he ?
Nee liever niet knikte Mark mee. Voila se de grotere romper past je als gegoten nu terwijl ze een tikje gaf op de luier.
Omdat mark was aan het dagdromen had hij niet opgemerkt dat Lizzy niet alleen een grotere romper had meegebracht, Mark wou rechtkomen van het verschoon kussen maar Lizzy hield hem tegen. Ho even wachten ik heb nog wat meegenomen.
Ze hield de onesie omhoog met een glimlach.
“Kijk eens wie er vandaag een echte panda wordt?”
Mark’s ogen lichtten op. Het was een onesie — wit en zwart, met een capuchon die met afgesloten kon worden met een gaasje waarbij je lang de buitenkant een pandahoofdje zag zachte mouwen met wantjes en ook voetjes . De rits liep over de rug en werd stevig vastgezet bovenaan, zodat hij er de hele dag warm en knus in kon blijven.
“Helemaal klaar voor een rustige panda-dag,” grapte Lizzy terwijl ze hem hielp instappen.
Mark draaide zich voorzichtig om, en Lizzy sloot de rits met zorg. De stof was heerlijk zacht, bijna als een deken om hem heen. Toen hij in de spiegel keek, moest hij lachen.
“Ik lijk echt op een panda!”
“Een hele lieve,” knikte Lizzy.
Beneden wachtte het ontbijtje nog steeds: geroosterd brood met banaan en een mok warme thee. Mark kroop met zijn bord op de bank, onder een dekentje. Lizzy pakte haar eigen kop thee en ging naast hem zitten. Buiten regende het zacht, de druppels dansten op het raam.
Ze zeiden niet veel, en dat hoefde ook niet. Mark leunde tegen Lizzy aan, warm in zijn pandapak, en zuchtte tevreden.
“Mag ik straks kleuren?” vroeg hij zacht.
“Natuurlijk. En misschien daarna een rustig muziekje op?”
“Ja… dat klinkt fijn.”
Lizzy glimlachte, streek even over de panda-oortjes van zijn capuchon, en sloeg een arm om hem heen. De ochtend ging traag, maar op de allerbeste manier — warm, zacht, rustig.
pampipamper
Superlid
"Panda Rust en Zachte Regen"
Mark zat nog steeds in zijn pandaprint onesie op de bank, onder een warm dekentje. Zijn fles water was inmiddels leeg. De regen tikte gelijkmatig op de ramen — als een vertrouwde melodie die de stilte vulde.
Lizzy zat in de fauteuil ernaast, met een boek op schoot en een sjaal losjes om haar schouders. Af en toe keek ze op en glimlachte naar Mark, die rustig naar buiten keek of af en toe een blaadje omdraaide in het boekje op zijn schoot.
“Heb je het nog fijn, panda?” vroeg Lizzy zacht.
“Ja,” fluisterde Mark terug. “Ik vind dit zo’n lekkere ochtend.”
Hij strekte zich even uit op de bank, traag als een echte panda, en zuchtte tevreden. Zijn onesie hield hem behaaglijk warm. Alles voelde zacht — de bank, het deken, de stilte in huis.
Lizzy stond op, liep naar de keuken en kwam terug met twee kleine kommetjes: eentje met stukjes peer en eentje met warme havermout met kaneel.
“Een klein tussendoortje,” zei ze terwijl ze het op tafel zette. “Zacht en warm, net als de ochtend.”
Ze aten rustig, geen haast, geen drukte. Na het eten haalde Lizzy een zacht kussen en legde het op haar schoot.
“Wil je nog even liggen?” vroeg ze.
Mark knikte. Dan zal ik jou slaapmasker opzetten dan heb je geen last van het licht hier. Hij legde zijn hoofd neer en sloot zijn ogen. De rust was volledig — als een veilige cocon midden in een natte wereld.
“Misschien straks wat tekenen,” mompelde hij slaperig.
“Straks,” zei Lizzy zacht. “Nu gewoon even niks.”
En zo bleef het nog een tijdje. Alleen het getik van de regen, een zacht muziekje op de achtergrond, en twee mensen die samen de ochtend deelden in volledige rust.
Mark zat nog steeds in zijn pandaprint onesie op de bank, onder een warm dekentje. Zijn fles water was inmiddels leeg. De regen tikte gelijkmatig op de ramen — als een vertrouwde melodie die de stilte vulde.
Lizzy zat in de fauteuil ernaast, met een boek op schoot en een sjaal losjes om haar schouders. Af en toe keek ze op en glimlachte naar Mark, die rustig naar buiten keek of af en toe een blaadje omdraaide in het boekje op zijn schoot.
“Heb je het nog fijn, panda?” vroeg Lizzy zacht.
“Ja,” fluisterde Mark terug. “Ik vind dit zo’n lekkere ochtend.”
Hij strekte zich even uit op de bank, traag als een echte panda, en zuchtte tevreden. Zijn onesie hield hem behaaglijk warm. Alles voelde zacht — de bank, het deken, de stilte in huis.
Lizzy stond op, liep naar de keuken en kwam terug met twee kleine kommetjes: eentje met stukjes peer en eentje met warme havermout met kaneel.
“Een klein tussendoortje,” zei ze terwijl ze het op tafel zette. “Zacht en warm, net als de ochtend.”
Ze aten rustig, geen haast, geen drukte. Na het eten haalde Lizzy een zacht kussen en legde het op haar schoot.
“Wil je nog even liggen?” vroeg ze.
Mark knikte. Dan zal ik jou slaapmasker opzetten dan heb je geen last van het licht hier. Hij legde zijn hoofd neer en sloot zijn ogen. De rust was volledig — als een veilige cocon midden in een natte wereld.
“Misschien straks wat tekenen,” mompelde hij slaperig.
“Straks,” zei Lizzy zacht. “Nu gewoon even niks.”
En zo bleef het nog een tijdje. Alleen het getik van de regen, een zacht muziekje op de achtergrond, en twee mensen die samen de ochtend deelden in volledige rust.
pampipamper
Superlid
"Zacht zoals de ochtend"
De ochtend was al een stukje gevorderd, maar in huis voelde het nog alsof de dag pas net begonnen was. Buiten druppelde de regen nog steeds zacht van de dakrand, alsof zelfs het weer vandaag niet gehaast wilde zijn.
Mark lag nog steeds met zijn hoofd op Lizzy’s schoot, zijn pandaprint onesie hield hem heerlijk warm. Af en toe hoorde je zijn ademhaling verdiepen en verslappen, alsof hij ergens tussen wakker zijn en wegdromen in zweefde.
Lizzy bewoog nauwelijks. Alleen haar hand streek af en toe over zijn de zachte pandamouwen. Haar eigen boek lag nu dicht op de armleuning — soms was niets doen precies goed.
“Voel je je fijn zo?” vroeg ze op fluistertoon.
Mark knikte langzaam. “Heel fijn...”
Ze bleven zo nog een tijd, zonder klok, zonder haast. De kamer vulde zich met zachte geluiden: de regen, het geritsel van bladeren, het klotsen van thee in een kopje toen Lizzy het langzaam opnieuw inschonk.
De ochtend was al een stukje gevorderd, maar in huis voelde het nog alsof de dag pas net begonnen was. Buiten druppelde de regen nog steeds zacht van de dakrand, alsof zelfs het weer vandaag niet gehaast wilde zijn.
Mark lag nog steeds met zijn hoofd op Lizzy’s schoot, zijn pandaprint onesie hield hem heerlijk warm. Af en toe hoorde je zijn ademhaling verdiepen en verslappen, alsof hij ergens tussen wakker zijn en wegdromen in zweefde.
Lizzy bewoog nauwelijks. Alleen haar hand streek af en toe over zijn de zachte pandamouwen. Haar eigen boek lag nu dicht op de armleuning — soms was niets doen precies goed.
“Voel je je fijn zo?” vroeg ze op fluistertoon.
Mark knikte langzaam. “Heel fijn...”
Ze bleven zo nog een tijd, zonder klok, zonder haast. De kamer vulde zich met zachte geluiden: de regen, het geritsel van bladeren, het klotsen van thee in een kopje toen Lizzy het langzaam opnieuw inschonk.
