Geschreven door: Hans
Ik ben een 34-jarige heteroseksuele man en kan er niks aan doen dat ik nog steeds in bed en soms ook in mijn broek plas. Ik plas nog bijna elke nacht in mijn bed, daarom moet ik als ik naar bed ga een luier omdoen. Ik gebruik daarvoor meestal katoenen luiers en plastic broeken, maar vaak ook wegwerpluiers.
Tot ongeveer mijn tiende was ik zowel overdag als ‘s nachts onzindelijk wat betreft plassen. Daarna een hele tijd alleen maar ‘s nachts. Rond mijn 12e was ik dankzij droge bed-training en medicijnen vrijwel iedere nacht droog, maar toen ik naar de havo ging, moest ik stoppen met medicijnen omdat die slecht waren vooor mijn concentratie. Ik begon toen weer in mijn bed te plassen. De ‘plaswekker’ die ik jaren heb gebruikt, heeft niet geholpen. Mijn bedplasprobleem is een combinatie van een te kleine blaas, een zwakke blaasspier en een ingewikkelde slaapstoornis; heel moeilijk te behandelen.
Na de havo ging ik in militaire dienst. Daar wilde ik graag in, en niet alleen omdat mijn vader zei: "Dan word je misschien eindelijk een echte vent - je weet wel wat ik bedoel." Een half jaar voordat ik in dienst moest, was ik klaar met de havo. Ik ging weer medicijnen gebruiken die de productie van urine ‘s nachts verminderden, en na een bedplaskamp van twee weken voor oudere jongens, was ik vrijwel elke nacht droog (hooguit 1 a 2 keer per maand een nat bed - daar was mee te leven).
Het eerste half jaar van mijn diensttijd ging het goed, op de eerste week na (ik lag in Amersfoort). Door de verandering van omgeving en de spanning had ik de eerste week drie keer in mijn bed geplast. De sergeant, die er de derde keer door een van mijn room mates werd bijgehaald, dacht dat ik het deed om onder dienst te komen. Ik moest in mijn natte pyamabroek naast mijn bed gaan staan en aanhoren wat de sergeant allemaal vertelde: "Een keer een nat matrasje is niet erg, maar ik hoorde dat dit al de derde keer is. Als je denkt dat je zo word afgekeurd heb je het mis jongen. Zo makkelijk kom je er niet onderuit." Als straf moest ik in mijn natte pyamabroek naast het bed blijven staan tot de anderen op de zaal (12 in totaal) zich hadden gedoucht en aangekleed en naar de ontbijtzaal gingen. Terwijl iedereen ontbijt nuttigde, moest ik alle bedden opmaken, mijn eigen bed verschonen en de slaapzaal aanvegen. Vanaf die tijd werd ik uitgescholden voor ‘nat matrasje’ of ‘bedpisser’.
Daarna ging het een hele tijd zeer goed. Als ik laat naar bed ging, voor het naar bed gaan niet vergat te plassen en ‘s ochtens om een uur of vijf de wekker zette en meteen naar de wc liep, was ik negen van de tien keer ‘s nachts droog. Maar met name in de weekends thuis begon ik weer in bed te plassen en luiers te dragen. "Ik dacht dat ik geen luiers meer voor je hoefde te wassen," zei mijn moeder. "Straks moet ik nog iedere zondag een luiertas voor je inpakken voor je weer teruggaat naar de kazerne." Mijn vader wilde niks weten van deze ontwikkeling. Een keer heeft hij in deze periode ‘s ochtends het deken van me af gerukt, het was zomer en ik droeg alleen een (natte) luier en een plastic broek, ik lag op een bedzeiltje. "Jonge jonge, straks zit je weer op je ouwe niveau bedplassertje. Vieze stinkerd. Als ze er in dienst maar niet achter komen. En weet je vriendin hiervan?"
Ook op de kazerne begon ik stiekem luiers te dragen: ik durfde namelijk haast niet meer zonder luier in slaap te vallen. De luiers en plastic broeken verstopte ik in een leeggemaakte geluidsbox van mijn installatie.
Dit kwam aan het eind van mijn diensttijd uit tijdens een oefening in Duitsland. ‘s Nachts moesten we allemaal uit bed voor een dropping. Ik moest snel en ongezien mijn legerbroek over mijn luier aantrekken en werd met de rest van de groep in de 'middle of nowhere' gedropt. Toen we ‘s ochtens aankwamen en op appèl moesten, was mijn luier behoorlijk doorweekt, zowel van de nacht als van de ochtendplas. Ik lekte en liep wijdbeens als een onzindelijke kleuter. De sergeant zag dat en liet me naar voren komen. "Zeg, het lijk wel of je ... of je in je broek gepist hebt. Vertel eens." Ik zweeg en kreeg een rood hoofd. "Draai je eens om. Goh, het lijkt wel of je een luier om hebt." Zei de sergeant lachend. "Dat kan toch niet waar zijn? Laat je broek eens zakken!" Ik opende mijn broek en trok deze onwillig en vol schaamte een beetje naar beneden. "Helemaal. Tot op je enkels!" luidde het bevel, wat ik opvolgde. Iedereen lachte me uit.
Ik ben een 34-jarige heteroseksuele man en kan er niks aan doen dat ik nog steeds in bed en soms ook in mijn broek plas. Ik plas nog bijna elke nacht in mijn bed, daarom moet ik als ik naar bed ga een luier omdoen. Ik gebruik daarvoor meestal katoenen luiers en plastic broeken, maar vaak ook wegwerpluiers.
Tot ongeveer mijn tiende was ik zowel overdag als ‘s nachts onzindelijk wat betreft plassen. Daarna een hele tijd alleen maar ‘s nachts. Rond mijn 12e was ik dankzij droge bed-training en medicijnen vrijwel iedere nacht droog, maar toen ik naar de havo ging, moest ik stoppen met medicijnen omdat die slecht waren vooor mijn concentratie. Ik begon toen weer in mijn bed te plassen. De ‘plaswekker’ die ik jaren heb gebruikt, heeft niet geholpen. Mijn bedplasprobleem is een combinatie van een te kleine blaas, een zwakke blaasspier en een ingewikkelde slaapstoornis; heel moeilijk te behandelen.
Na de havo ging ik in militaire dienst. Daar wilde ik graag in, en niet alleen omdat mijn vader zei: "Dan word je misschien eindelijk een echte vent - je weet wel wat ik bedoel." Een half jaar voordat ik in dienst moest, was ik klaar met de havo. Ik ging weer medicijnen gebruiken die de productie van urine ‘s nachts verminderden, en na een bedplaskamp van twee weken voor oudere jongens, was ik vrijwel elke nacht droog (hooguit 1 a 2 keer per maand een nat bed - daar was mee te leven).
Het eerste half jaar van mijn diensttijd ging het goed, op de eerste week na (ik lag in Amersfoort). Door de verandering van omgeving en de spanning had ik de eerste week drie keer in mijn bed geplast. De sergeant, die er de derde keer door een van mijn room mates werd bijgehaald, dacht dat ik het deed om onder dienst te komen. Ik moest in mijn natte pyamabroek naast mijn bed gaan staan en aanhoren wat de sergeant allemaal vertelde: "Een keer een nat matrasje is niet erg, maar ik hoorde dat dit al de derde keer is. Als je denkt dat je zo word afgekeurd heb je het mis jongen. Zo makkelijk kom je er niet onderuit." Als straf moest ik in mijn natte pyamabroek naast het bed blijven staan tot de anderen op de zaal (12 in totaal) zich hadden gedoucht en aangekleed en naar de ontbijtzaal gingen. Terwijl iedereen ontbijt nuttigde, moest ik alle bedden opmaken, mijn eigen bed verschonen en de slaapzaal aanvegen. Vanaf die tijd werd ik uitgescholden voor ‘nat matrasje’ of ‘bedpisser’.
Daarna ging het een hele tijd zeer goed. Als ik laat naar bed ging, voor het naar bed gaan niet vergat te plassen en ‘s ochtens om een uur of vijf de wekker zette en meteen naar de wc liep, was ik negen van de tien keer ‘s nachts droog. Maar met name in de weekends thuis begon ik weer in bed te plassen en luiers te dragen. "Ik dacht dat ik geen luiers meer voor je hoefde te wassen," zei mijn moeder. "Straks moet ik nog iedere zondag een luiertas voor je inpakken voor je weer teruggaat naar de kazerne." Mijn vader wilde niks weten van deze ontwikkeling. Een keer heeft hij in deze periode ‘s ochtends het deken van me af gerukt, het was zomer en ik droeg alleen een (natte) luier en een plastic broek, ik lag op een bedzeiltje. "Jonge jonge, straks zit je weer op je ouwe niveau bedplassertje. Vieze stinkerd. Als ze er in dienst maar niet achter komen. En weet je vriendin hiervan?"
Ook op de kazerne begon ik stiekem luiers te dragen: ik durfde namelijk haast niet meer zonder luier in slaap te vallen. De luiers en plastic broeken verstopte ik in een leeggemaakte geluidsbox van mijn installatie.
Dit kwam aan het eind van mijn diensttijd uit tijdens een oefening in Duitsland. ‘s Nachts moesten we allemaal uit bed voor een dropping. Ik moest snel en ongezien mijn legerbroek over mijn luier aantrekken en werd met de rest van de groep in de 'middle of nowhere' gedropt. Toen we ‘s ochtens aankwamen en op appèl moesten, was mijn luier behoorlijk doorweekt, zowel van de nacht als van de ochtendplas. Ik lekte en liep wijdbeens als een onzindelijke kleuter. De sergeant zag dat en liet me naar voren komen. "Zeg, het lijk wel of je ... of je in je broek gepist hebt. Vertel eens." Ik zweeg en kreeg een rood hoofd. "Draai je eens om. Goh, het lijkt wel of je een luier om hebt." Zei de sergeant lachend. "Dat kan toch niet waar zijn? Laat je broek eens zakken!" Ik opende mijn broek en trok deze onwillig en vol schaamte een beetje naar beneden. "Helemaal. Tot op je enkels!" luidde het bevel, wat ik opvolgde. Iedereen lachte me uit.
