Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Bedankt voor de reacties, en ja, er komt nog een vervolg! Wordt al aan gewerkt.....
Verhaal Klaar 'n Weekend in Luiers
- Onderwerp starter Bedplasser91
- Startdatum
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Ik denk dat Patrick die natte luier niet zo erg zou vinden. Die jongen is best wel een beetje DL ;-)
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Nieuw deel! 'n Weekend in luiers - en de maandag erna
‘Jij bent dus nu vreselijk ziek. Die laatste twee lesuurtjes laten we schieten.’ sprak Patrick vastbesloten. ‘Ik ga mee, omdat je zogenaamd duizelig bent, en niet alleen durft te fietsen. We melden ons af bij Harmsen, die vraagt toch nooit verder!’
Harmsen was de conciërge, en die deed inderdaad nooit moeilijk, zeker niet als je er wat ziekjes uitzag. Ik dacht dat me dát wel zou lukken, met een natte luier om.
Patrick keek nog even bewonderend naar mijn plasticbroekje.
‘Mooie kleur, dat donkerblauw’, knikte hij goedkeurend. ‘Ik vond die doorzichtige ook wel vet. Maar mag ik de volgende keer die blauwe aan, als ik bij jou blijf slapen?’
Ik was te verbluft en eerlijk gezegd door de hele gang van zaken van die dag zo overdonderd dat ik alleen maar kon knikken. Patrick lachte en zei:
’t Is tenminste zeker dat deze waterdicht is en niet lekt!’
‘Je snapt het niet, man’ zei ik, iets minder geamuseerd. ‘Ik kan niet nat thuiskomen. Mijn vader krijgt een rolberoerte en wie weet wat voor straf hij dan weer bedenkt!’
‘Hij stuurt je nu al in een luier naar school. Wat zou hij kunnen verzinnen dat nog erger is!’ riep Patrick uit. Ik had wel zo'n idee. Wist nog waar hij toe in staat was.
Ik dacht met afschuw terug aan een voorval van een paar jaar geleden, voordat we hiernaartoe verhuisden. Ik had weer eens in mijn broek geplast, op school nog al liefst, en werd naar huis gestuurd om een droge broek aan te trekken. Het was in groep zes van de basisschool, dus er waren erger dingen en ik was bepaald de enige niet die nog wel eens met een natte broek in de klas zat, maar mijn vader ging totaal over de rooie toen ik thuiskwam.
Ik was die nacht tevoren al wakker geworden in een kletsnat bed: op de één of andere manier had mijn luier gelekt of was mijn plasticbroekje verschoven, ik had geen idee, maar mijn vader was toen al erg boos geweest. Normaliter maakte hij zich over mijn bedplassen niet zo druk, maar dit keer had hij mij voor van alles uitgemaakt: ik was een baby en veel te groot om nog in bed te plassen. Hij sleurde mij mee naar mijn bed en liet me kijken naar de grote natgeplaste plek in het laken, waar ik geslapen had. Hij bleef maar schelden, trok het natte laken van het bed en gooide dat over me heen. Zo moest ik in de hoek staan, ontbijt kreeg ik niet. Met lege maag werd ik naar school gestuurd, niet weinig van streek – en voor de morgen om was, plaste ik mijn korte broekje kletsnat. Ik had het pas in de gaten toen mijn klasgenoten begonnen te joelen en naar mij te wijzen.
Die oude mop van ‘Jantje waar ligt de Noordzee? – Onder mijn stoel meester!’ is niet echt leuk als jij degene bent die die zee veroorzaakt heeft en er midden in zit....
Juf Moniek had me getroost en gezegd dat ik wel even naar huis mocht, het was niet ver en ze wist dat ik altijd alleen liep, niet gebracht werd door vader of moeder.
Ver was het inderdaad niet, maar met een grote, donkernatte vlek voor in mijn spijkerbroekje leek het een eindeloze voetreis. En bovendien had ik het gevoel dat iedereen naar me keek. Thuis wachtte geen troost, maar mijn woedende vader, die na het bedplas-incident van die morgen nog steeds niet gekalmeerd leek nu ik met een natte broek voor hem stond. Dat ik van pure angst nog eens in mijn broek plaste, zodat het voor zijn ogen in straaltjes op de keukenvloer liep, maakte zijn humeur er niet beter op.
Ik moest één van mijn nachtluiers aantrekken – toen nog drynites – en een plasticbroekje er over heen, net zoals ik 's nachts aanhad voor mijn bedplassen. Tot mijn ontzetting moest ik zo naar school. En toen ik het rondweg verplofte – er zijn grenzen, vond ik ook toen al – pakte hij me bij kop en kont, slingerde me in de auto en reed naar school, waar hij me zonder verder ceremonieel voor de deur zette. Verloren en niet wetend wat te doen, was ik toch maar teruggegaan naar mijn eigen klaslokaal. Toen ik binnenkwam met alleen maar een luier en een doorzichtig plasticbroekje aan onder mijn t-shirt, steeg er een gejoel op dat nog luider en hatelijker klonk dan toen ik een half uur geleden in mijn broek zat te plassen.
Juf Moniek maakte er snel een eind aan. Ze kwam bovendien al gauw aanzetten met een sportbroekje, dat waarschijnlijk iemand in de gymzaal had vergeten. Het kinderachtige plasticbroekje en mijn drynite waren uit het zicht, en de rust keerde weer.
Tot mijn opluchting ben ik er maar weinig mee gepest; kennelijk vonden mijn klasgenoten ook dat dit soort straf te ver ging. Bovendien kreeg ik er twee vrienden bij: twee jongens vertelden me later in het geheim, dat ze zelf ook nog in bed plasten. Een van die twee was nota bene de stoerste jongen van de klas en de beste voetballer in onze groep. Hij had mijn drynites onder het plasticbroekje direct herkend, want hij droeg – en gebruikte – ze ook nog elke nacht! We appen en skypen nog steeds, en hij is net als ik nog geregeld nat 's nachts. Er zijn veel meer tieners die nog in bed plassen dan je ooit zou denken.
Dat alles ging door mijn hoofd terwijl Patrick de deur van de toiletruimte nog steeds dichthield en zichtbaar na stond te denken. Ik achtte mijn vader er toe in staat om me ook op mijn vijftiende in alleen een luier en plasticbroekje naar school te sturen. Als hij boos was, werd hij totaal ontoerekeningsvatbaar.
'Wat er ook gebeurt Pat, ik kan zo niet naar huis. Niet in een natte luier.'
Patrick zag het probleem, maar kennelijk ook een oplossing. Hij zei:
'Ik heb wel geld. Weet jij waar je die luiers kan kopen?'
'Wat wil je dan?'
'Droge luiers kopen natuurlijk, dan doe je er stiekem eentje aan. In de bibliotheek of zo! Of op de plee van de Mac.'
Het leek me geen slecht idee. Niet dat ik er ooit aan had gedacht om zelf luiers te kopen. Ik zou me kapot schamen om met zo'n pak Tena's of Drynites door de winkel te lopen en dat op de lopende band te leggen, om het te zien worden opgepakt en gescand door iemand van mijn eigen leeftijd! Genoeg van onze maten hadden een bijbaantje bij de supermarkten, lekker goedkope krachten en wie zeurde kon vertrekken. Maar volgens mij kocht mijn moeder tegenwoordig alles op internet, inclusief mijn plasticbroekjes.
Ik bemoeide me er niet mee, ze lagen in mijn kast als ik ze nodig had. En of de tandenfee ze daar nou neerlegde, de Paashaas of Zwarte Piet, het zou mij een worst wezen!
Aarzelend zei ik tegen Patrick dat ik dacht dat een drogist of apotheek ze wel zou hebben.
'Weet je de maat? Het merk?' was Patrick even praktisch.
Ik moest bekennen dat ik op dit moment geen idee had. Misschien had ik een blackout, misschien had ik het nooit bewust in mijn geheugen vastgelegd. Nog niet zo lang geleden had ik drynites, nu tena, dat wist ik wel. M, dacht ik. Maar soms probeerde mijn moeder eens wat anders uit: kreeg ik ineens paarse molicares of luiers uit Polen of zo. Vroeger of later eindigden ze allemaal nat. Ik had wel droge nachten, zelfs wel eens een droge week, maar was nog lang niet van het bedplassen af, vijftien jaar oud of niet.
'Het staat er wel op', zei ik. Zoveel wist ik nog wel.
Patrick trok mijn plasticbroekje weer naar beneden en bestudeerde de natte luier. Ik voelde me opgelaten, maar Patrick lachte en zei: 'OK, ik weet genoeg!' Hij schreef het zelfs op in zijn agenda.
Patrick opende de deur naar de gang, die er nu leeg en verlaten bij lag. We zochten conciërge Harmsen op, die zoals gewoonlijk in zijn hokje bij de hoofdingang zat. Mij ziek melden was een fluitje van een cent. Harmsen was veel te goedgelovig, en wij scholieren maakten daar geregeld misbruik van. We haalden onze fietsen uit de fietsenkelder. Nog nooit was ik zo voorzichtig op mijn stalen ros gestapt: ik wist hoe nat mijn luier was en wilde beslist niet dat 'ie ging lekken! Ik had geen zin om voor gek te lopen met een natte broek en hoopte maar dat mijn plasticbroekje alles binnen zou houden. We zetten koers richting stad, op zoek naar een apotheek.
Niet veel verder zagen we er zowaar een. We zetten onze fietsen aan de kant en keken naar binnen. Wat we zagen maakte me niet blij. Langs de wanden zagen we allemaal dozen en doosjes, die kennelijk medicijnen bevatten, maar nergens zag ik ook maar iets dat op luiers leek. Wel zag ik een vrij grote groep oudere mensen, die met briefjes in hun hand naar een toonbank liepen en daar hun verhaal bij een dame in het wit hielden. Om nou tegen die dame in het wit te zeggen wat ik nodig had, terwijl de zaak vol nieuwsgierige oudjes stond, dat zag ik ook niet zitten:
“Dag mevrouw, ik heb zo net op school in mijn broek geplast en nu heb ik een droge luier nodig” – ik ging nog liever gewóón dood!
Patrick had de deurknop al in zijn hand, maar ik trok hem terug.
'Is er niet iets met zelfbediening? Kruidvat of zo, of de Etos?'
Patrick haalde zijn schouders op.
'Dan moeten we door naar het centrum. Ik vind het best.'
We stapten weer op onze fietsen. Ik voelde al bijna niet meer dat mijn luier nat was, en het plasticbroekje voorkwam lekkages, dus ik was al een heel stuk opgeluchter dan voorheen. We moesten alleen nog een droge luier vinden, want de gedachte aan mijn vader maakte mij er niet geruster op.
We peddelden verder, en ineens wees Patrick naar een rij blauwe vlaggen.
'Een Appie XL', zei hij, 'daar hebben ze alles.'
Ik was er nog nooit geweest, maar Patrick scheen de zaak te kennen. We zetten de fietsen in het rek en slenterden naar binnen. Voor de vorm nam ik een winkelwagentje mee, het moest wat lijken. En op mijn aandringen liepen we eerst achter langs de kassa's, om te kijken of er geen medeleerlingen van onze school aan het werk waren. Gelukkig zagen we geen enkele bekende en dus richtten we onze voetstappen de winkel in.
Het was nog flink zoeken, maar tenslotte vonden we toch een gang vol met pakken luiers. Het was er gelukkig niet druk; er was maar één moeder met een jongetje van een jaar of tien. Hij legde net een pak drynites in het winkelwagentje van zijn moeder. Hoewel ik me schaamde dat ik hier als vijftienjarige tussen de luiers stond, kon ik het niet laten om het jongetje een knipoog te geven. Bedplassers onder elkaar. Het jochie glimlachte breed terug.
Patrick liep ondertussen de galerij op en neer en bestudeerde de pakken luiers. Hij vond kennelijk niet wat hij zocht, raadpleegde zijn agenda nog eens, keek verder. Hij nam een pak Pampers in zijn hand, schudde zijn hoofd.
'Haast allemaal babyspul. Volgens mij hebben ze geen tena', sprak hij, en trok een pak AH luierbroekjes tevoorschijn.
'Hier staat XL op, is dat wat?'
Ik bekeek het pak. 'Klets niet, man. Hier staat 16 to 20 kilo. Ik weeg geloof ik wel 42 kilo!'
'Weet je vader wat voor merk luier je aan heb?' informeerde Patrick.
Ik dacht van niet.
Patrick kwam al met een volgend pak aanzetten: 'Easy Up staat hier! Premium Protection! Is dat niks voor jou?'
Ik vond het niet leuk, wou eigenlijk alleen maar weg hier.
Een winkelchef liep de galerij binnen. Iemand vond zeker dat we daar wat te lang rondhingen.
'Kan ik de heren misschien helpen?'
Mij sloegen de vlammen uit mijn gezicht, maar Patrick vertrok geen spier.
'Mijn neefje komt logeren, en die plast nog in zijn bed. We moeten even een pak luiers voor hem kopen, maar ik weet niet precies welke maat.'
'Hoe oud is hij?' vroeg de winkelman.
Ik wilde door de grond zakken toen Patrick op mij wees en zei; 'Hij is ongeveer zo groot als hij!'
'Deze zijn voor tienerjongens', zei de grootgrutter, en liep naar het gedeelte waar we zojuist met het tienjarige jongetje hadden gestaan. Hij wees een pak aan en las voor:
'Huggies DryNites Boy, 4 – 7 jaar, 7 tot 30 kg.........' en pakte toen een ander pak van ernaast: 'Huggies DryNites Boy, 8 – 15 jaar, 27 tot 57 kg.... Ik denk dat je deze moet hebben.'
Zoals hij het voorlas, kon je de hoofdletters bijna horen.
Hij bleef staan kijken terwijl Patrick het pak luiers in het karretje legde en hield ons in het oog tot we de galerij uitliepen.
'Hij denkt vast dat het voor onszelf is', zei ik met nog steeds een rood hoofd tegen Patrick, maar die haalde zijn schouders op en antwoordde; 'Nou, dat is toch ook zo? Bovendien, boeit nogal was zo'n winkelpief denkt!'
Bij de kassa's zochten we de kortste rij uit, en Patrick legde het pak luiers pas op de band toen we aan de beurt waren. Het werd – piiieep! – gescand, Patrick legde geld neer, ik was verbaasd maar opgelucht dat het pak niet duurder was, en we stonden buiten, Patrick met het pak drynites onder zijn arm. Zo'n pak als ik nog maar al te goed kende.
Een oud vrouwtje liep op ons toe, keek naar het pak luierbroekjes en begon kakelend te lachen. Met een knokige vinger wees ze naar Patrick.
'Jij vindt ze leuk!' knarste ze, en richtte zich daarna tot mij: “En jij hebt ze nog nodig!'
Ik keek het besje verbluft aan, maar voor ik iets bedacht om terug te zeggen nam een jongere vrouw de oude bij de arm en trok haar mee.
'Kom moeder, laat die jongens met rust!'
'Een bedpisser! Die daar!' Ze wees weer naar mij.
'En die daar!' wees ze op een jongen van ongeveer mijn leeftijd, die net uit de winkel naar buiten kwam. “Bedpissers! Allemaal! Stokslagen moeten ze hebben... '
'Oude heks!' riep Patrick uit de grond van zijn hart. 'Rot op, mens!'
'Sorry, mijn moeder dementeert.... Ze weet niet wat ze zegt!' zei de jongere vrouw, die nog steeds probeerde om het oude mensje mee te trekken.
Die liet zich echter nog niet bedaren. Een groepje schooljongens die er aan kwam lopen, werd ook onder vuur genomen.
'Jij! Bedpisser! En jij ook ja, ik ruik je wel! Vannacht weer in je nest gezeken hè? Geef het maar toe! Bedpisser!! Jij. En jij!'
Ze wees willekeurig jongens aan, maar die waren zo verstandig om haar te negeren. Alleen mij viel op dat één van hen wel erg rood kleurde in zijn gezicht. Schaamte? Had die toverkol doel getroffen?
'Moeder, kom mee! Nu!!'
'Al die jongens zijn bedpissers! Stokslagen..... afleren moeten ze het.... stokslagen!'
Patrick en ik liepen naar onze fietsen en lieten het tierende wijfje achter ons.
'Wat een ouwe heks!' zei Patrick nogmaals. 'Het zal je moeder maar wezen!' En toen lachend tegen mij: 'Stokslagen!'
Hij had het pak drynites al onder zijn t-shirt laten verdwijnen en wees naar de McDonald's, die even verderop lag.
'Daar hebben ze wel een wc. Kan je die natte luier uitdoen, en zo'n drynite aantrekken. Is je pa ook weer tevreden.... '
Bij de Mac aangekomen, zei Patrick: 'Loop even spastisch! Dan haal ik de sleutel van het invalidentoilet. Meer plaats!'
Met hoekige ledematen hompelend en ondertussen mijn lachen verbijtend, wankelde ik, geholpen door Patrick, de Mac binnen. Hij kreeg de sleutel van het invalidentoilet meteen.
Er was inderdaad ruimte zat. Patrick draaide de deur op slot, legde het pak drynites op een luxe wastafel. Ik deed mijn spijkerbroek uit en inspecteerde het plasticbroekje eronder. Ik had nog steeds niet gelekt. Voorzichtig schoof ik nu het staalblauwe broekje naar mijn voeten en stapte eruit. Mijn luier was dik en nat. Patrick pakte mijn plasticbroekje op en ik zag hoe hij het warme, gladde plastic even streelde. Onwillekeurig moest ik lachen: mijn vriend had wel duidelijk een plasticbroekjestik!
'Ik zal het wel even drogen' zei hij, pakte een grote, zachte handdoek van de muur en voegde de daad bij het woord.
Ik deed ondertussen de natgeplaste luier uit, vouwde hem dicht en mikte 'm zonder verdere ommeslag in de vuilnisbak. Met papieren handdoekjes waste ik me zo goed mogelijk; ik was een grote jongen en wilde niet naar plas ruiken. Met een tweede grote handdoek – er werd hier kennelijk goed voor de invaliden gezorgd – droogde ik mezelf af. Ik scheurde het pak drynites open en haalde er een luierbroekje uit. Ze kwamen me nog erg bekend voor en ik had er dan ook geen moeite mee om het aan te trekken. Ik had er als bedplasser tenslotte jarenlang 's nachts in geplast! Patrick overhandigde me het plasticbroekje en keek ondertussen jaloers naar mijn drynite.
Ineens draaide hij zich half om, trok zijn boxer uit en haalde een drynite uit het pak, dat nog verloren op de grote marmeren wastafel lag. Voordat ik wist wat er gebeurde, had mijn vriend ook een drynite aan, en trok zijn boxershort er weer overheen aan. Hij keek happy.
'Ga je er ook in plassen?' vroeg ik nieuwsgierig.
Hij haalde zijn schouders op.
'Denk het wel' deed hij onverschillig.
'Ik ben blij dat ik weer droog ben' zei ik, en controleerde nog even de elastieken in de beenopeningen van mijn plasticbroekje. Macht der gewoonte, want ik was niet van plan om vandaag nog eens een luier vol te plassen. Eén keer was erg genoeg. Dat ik nog bedplasser was wou ik dan wel toegeven, maar broekplasser, nee, dat allang niet meer! Dat was echt de schuld van die el-uu-el van een wiskundeleraar, en van mijn vader, die me in een luier naar school gestuurd had!
Ik keek om me heen. De toiletruimte was weer toonbaar, de natte luier onzichtbaar in de vuilcontainer. Het pak drynites, waar er nu twee uit ontbraken, nam ik mee. Thuis niet laten zien, dan zou ik wat uit te leggen hebben, maar ze konden me 's nachts nog wel eens van pas komen. Trouwens, Patrick had ze betaald, en wie weet wilde hij er vaker eentje aan......
Ik zag tegen de confrontatie met mijn vader op. Zou hij merken dat ik een andere luier aan had dan vanmorgen?
We stapten op onze fietsen en peddelden naar mijn huis.
Nieuw deel!
'n Weekend in luiers - en de maandag erna
'n Weekend in luiers - en de maandag erna
‘Jij bent dus nu vreselijk ziek. Die laatste twee lesuurtjes laten we schieten.’ sprak Patrick vastbesloten. ‘Ik ga mee, omdat je zogenaamd duizelig bent, en niet alleen durft te fietsen. We melden ons af bij Harmsen, die vraagt toch nooit verder!’
Harmsen was de conciërge, en die deed inderdaad nooit moeilijk, zeker niet als je er wat ziekjes uitzag. Ik dacht dat me dát wel zou lukken, met een natte luier om.
Patrick keek nog even bewonderend naar mijn plasticbroekje.
‘Mooie kleur, dat donkerblauw’, knikte hij goedkeurend. ‘Ik vond die doorzichtige ook wel vet. Maar mag ik de volgende keer die blauwe aan, als ik bij jou blijf slapen?’
Ik was te verbluft en eerlijk gezegd door de hele gang van zaken van die dag zo overdonderd dat ik alleen maar kon knikken. Patrick lachte en zei:
’t Is tenminste zeker dat deze waterdicht is en niet lekt!’
‘Je snapt het niet, man’ zei ik, iets minder geamuseerd. ‘Ik kan niet nat thuiskomen. Mijn vader krijgt een rolberoerte en wie weet wat voor straf hij dan weer bedenkt!’
‘Hij stuurt je nu al in een luier naar school. Wat zou hij kunnen verzinnen dat nog erger is!’ riep Patrick uit. Ik had wel zo'n idee. Wist nog waar hij toe in staat was.
Ik dacht met afschuw terug aan een voorval van een paar jaar geleden, voordat we hiernaartoe verhuisden. Ik had weer eens in mijn broek geplast, op school nog al liefst, en werd naar huis gestuurd om een droge broek aan te trekken. Het was in groep zes van de basisschool, dus er waren erger dingen en ik was bepaald de enige niet die nog wel eens met een natte broek in de klas zat, maar mijn vader ging totaal over de rooie toen ik thuiskwam.
Ik was die nacht tevoren al wakker geworden in een kletsnat bed: op de één of andere manier had mijn luier gelekt of was mijn plasticbroekje verschoven, ik had geen idee, maar mijn vader was toen al erg boos geweest. Normaliter maakte hij zich over mijn bedplassen niet zo druk, maar dit keer had hij mij voor van alles uitgemaakt: ik was een baby en veel te groot om nog in bed te plassen. Hij sleurde mij mee naar mijn bed en liet me kijken naar de grote natgeplaste plek in het laken, waar ik geslapen had. Hij bleef maar schelden, trok het natte laken van het bed en gooide dat over me heen. Zo moest ik in de hoek staan, ontbijt kreeg ik niet. Met lege maag werd ik naar school gestuurd, niet weinig van streek – en voor de morgen om was, plaste ik mijn korte broekje kletsnat. Ik had het pas in de gaten toen mijn klasgenoten begonnen te joelen en naar mij te wijzen.
Die oude mop van ‘Jantje waar ligt de Noordzee? – Onder mijn stoel meester!’ is niet echt leuk als jij degene bent die die zee veroorzaakt heeft en er midden in zit....
Juf Moniek had me getroost en gezegd dat ik wel even naar huis mocht, het was niet ver en ze wist dat ik altijd alleen liep, niet gebracht werd door vader of moeder.
Ver was het inderdaad niet, maar met een grote, donkernatte vlek voor in mijn spijkerbroekje leek het een eindeloze voetreis. En bovendien had ik het gevoel dat iedereen naar me keek. Thuis wachtte geen troost, maar mijn woedende vader, die na het bedplas-incident van die morgen nog steeds niet gekalmeerd leek nu ik met een natte broek voor hem stond. Dat ik van pure angst nog eens in mijn broek plaste, zodat het voor zijn ogen in straaltjes op de keukenvloer liep, maakte zijn humeur er niet beter op.
Ik moest één van mijn nachtluiers aantrekken – toen nog drynites – en een plasticbroekje er over heen, net zoals ik 's nachts aanhad voor mijn bedplassen. Tot mijn ontzetting moest ik zo naar school. En toen ik het rondweg verplofte – er zijn grenzen, vond ik ook toen al – pakte hij me bij kop en kont, slingerde me in de auto en reed naar school, waar hij me zonder verder ceremonieel voor de deur zette. Verloren en niet wetend wat te doen, was ik toch maar teruggegaan naar mijn eigen klaslokaal. Toen ik binnenkwam met alleen maar een luier en een doorzichtig plasticbroekje aan onder mijn t-shirt, steeg er een gejoel op dat nog luider en hatelijker klonk dan toen ik een half uur geleden in mijn broek zat te plassen.
Juf Moniek maakte er snel een eind aan. Ze kwam bovendien al gauw aanzetten met een sportbroekje, dat waarschijnlijk iemand in de gymzaal had vergeten. Het kinderachtige plasticbroekje en mijn drynite waren uit het zicht, en de rust keerde weer.
Tot mijn opluchting ben ik er maar weinig mee gepest; kennelijk vonden mijn klasgenoten ook dat dit soort straf te ver ging. Bovendien kreeg ik er twee vrienden bij: twee jongens vertelden me later in het geheim, dat ze zelf ook nog in bed plasten. Een van die twee was nota bene de stoerste jongen van de klas en de beste voetballer in onze groep. Hij had mijn drynites onder het plasticbroekje direct herkend, want hij droeg – en gebruikte – ze ook nog elke nacht! We appen en skypen nog steeds, en hij is net als ik nog geregeld nat 's nachts. Er zijn veel meer tieners die nog in bed plassen dan je ooit zou denken.
Dat alles ging door mijn hoofd terwijl Patrick de deur van de toiletruimte nog steeds dichthield en zichtbaar na stond te denken. Ik achtte mijn vader er toe in staat om me ook op mijn vijftiende in alleen een luier en plasticbroekje naar school te sturen. Als hij boos was, werd hij totaal ontoerekeningsvatbaar.
'Wat er ook gebeurt Pat, ik kan zo niet naar huis. Niet in een natte luier.'
Patrick zag het probleem, maar kennelijk ook een oplossing. Hij zei:
'Ik heb wel geld. Weet jij waar je die luiers kan kopen?'
'Wat wil je dan?'
'Droge luiers kopen natuurlijk, dan doe je er stiekem eentje aan. In de bibliotheek of zo! Of op de plee van de Mac.'
Het leek me geen slecht idee. Niet dat ik er ooit aan had gedacht om zelf luiers te kopen. Ik zou me kapot schamen om met zo'n pak Tena's of Drynites door de winkel te lopen en dat op de lopende band te leggen, om het te zien worden opgepakt en gescand door iemand van mijn eigen leeftijd! Genoeg van onze maten hadden een bijbaantje bij de supermarkten, lekker goedkope krachten en wie zeurde kon vertrekken. Maar volgens mij kocht mijn moeder tegenwoordig alles op internet, inclusief mijn plasticbroekjes.
Ik bemoeide me er niet mee, ze lagen in mijn kast als ik ze nodig had. En of de tandenfee ze daar nou neerlegde, de Paashaas of Zwarte Piet, het zou mij een worst wezen!
Aarzelend zei ik tegen Patrick dat ik dacht dat een drogist of apotheek ze wel zou hebben.
'Weet je de maat? Het merk?' was Patrick even praktisch.
Ik moest bekennen dat ik op dit moment geen idee had. Misschien had ik een blackout, misschien had ik het nooit bewust in mijn geheugen vastgelegd. Nog niet zo lang geleden had ik drynites, nu tena, dat wist ik wel. M, dacht ik. Maar soms probeerde mijn moeder eens wat anders uit: kreeg ik ineens paarse molicares of luiers uit Polen of zo. Vroeger of later eindigden ze allemaal nat. Ik had wel droge nachten, zelfs wel eens een droge week, maar was nog lang niet van het bedplassen af, vijftien jaar oud of niet.
'Het staat er wel op', zei ik. Zoveel wist ik nog wel.
Patrick trok mijn plasticbroekje weer naar beneden en bestudeerde de natte luier. Ik voelde me opgelaten, maar Patrick lachte en zei: 'OK, ik weet genoeg!' Hij schreef het zelfs op in zijn agenda.
Patrick opende de deur naar de gang, die er nu leeg en verlaten bij lag. We zochten conciërge Harmsen op, die zoals gewoonlijk in zijn hokje bij de hoofdingang zat. Mij ziek melden was een fluitje van een cent. Harmsen was veel te goedgelovig, en wij scholieren maakten daar geregeld misbruik van. We haalden onze fietsen uit de fietsenkelder. Nog nooit was ik zo voorzichtig op mijn stalen ros gestapt: ik wist hoe nat mijn luier was en wilde beslist niet dat 'ie ging lekken! Ik had geen zin om voor gek te lopen met een natte broek en hoopte maar dat mijn plasticbroekje alles binnen zou houden. We zetten koers richting stad, op zoek naar een apotheek.
Niet veel verder zagen we er zowaar een. We zetten onze fietsen aan de kant en keken naar binnen. Wat we zagen maakte me niet blij. Langs de wanden zagen we allemaal dozen en doosjes, die kennelijk medicijnen bevatten, maar nergens zag ik ook maar iets dat op luiers leek. Wel zag ik een vrij grote groep oudere mensen, die met briefjes in hun hand naar een toonbank liepen en daar hun verhaal bij een dame in het wit hielden. Om nou tegen die dame in het wit te zeggen wat ik nodig had, terwijl de zaak vol nieuwsgierige oudjes stond, dat zag ik ook niet zitten:
“Dag mevrouw, ik heb zo net op school in mijn broek geplast en nu heb ik een droge luier nodig” – ik ging nog liever gewóón dood!
Patrick had de deurknop al in zijn hand, maar ik trok hem terug.
'Is er niet iets met zelfbediening? Kruidvat of zo, of de Etos?'
Patrick haalde zijn schouders op.
'Dan moeten we door naar het centrum. Ik vind het best.'
We stapten weer op onze fietsen. Ik voelde al bijna niet meer dat mijn luier nat was, en het plasticbroekje voorkwam lekkages, dus ik was al een heel stuk opgeluchter dan voorheen. We moesten alleen nog een droge luier vinden, want de gedachte aan mijn vader maakte mij er niet geruster op.
We peddelden verder, en ineens wees Patrick naar een rij blauwe vlaggen.
'Een Appie XL', zei hij, 'daar hebben ze alles.'
Ik was er nog nooit geweest, maar Patrick scheen de zaak te kennen. We zetten de fietsen in het rek en slenterden naar binnen. Voor de vorm nam ik een winkelwagentje mee, het moest wat lijken. En op mijn aandringen liepen we eerst achter langs de kassa's, om te kijken of er geen medeleerlingen van onze school aan het werk waren. Gelukkig zagen we geen enkele bekende en dus richtten we onze voetstappen de winkel in.
Het was nog flink zoeken, maar tenslotte vonden we toch een gang vol met pakken luiers. Het was er gelukkig niet druk; er was maar één moeder met een jongetje van een jaar of tien. Hij legde net een pak drynites in het winkelwagentje van zijn moeder. Hoewel ik me schaamde dat ik hier als vijftienjarige tussen de luiers stond, kon ik het niet laten om het jongetje een knipoog te geven. Bedplassers onder elkaar. Het jochie glimlachte breed terug.
Patrick liep ondertussen de galerij op en neer en bestudeerde de pakken luiers. Hij vond kennelijk niet wat hij zocht, raadpleegde zijn agenda nog eens, keek verder. Hij nam een pak Pampers in zijn hand, schudde zijn hoofd.
'Haast allemaal babyspul. Volgens mij hebben ze geen tena', sprak hij, en trok een pak AH luierbroekjes tevoorschijn.
'Hier staat XL op, is dat wat?'
Ik bekeek het pak. 'Klets niet, man. Hier staat 16 to 20 kilo. Ik weeg geloof ik wel 42 kilo!'
'Weet je vader wat voor merk luier je aan heb?' informeerde Patrick.
Ik dacht van niet.
Patrick kwam al met een volgend pak aanzetten: 'Easy Up staat hier! Premium Protection! Is dat niks voor jou?'
Ik vond het niet leuk, wou eigenlijk alleen maar weg hier.
Een winkelchef liep de galerij binnen. Iemand vond zeker dat we daar wat te lang rondhingen.
'Kan ik de heren misschien helpen?'
Mij sloegen de vlammen uit mijn gezicht, maar Patrick vertrok geen spier.
'Mijn neefje komt logeren, en die plast nog in zijn bed. We moeten even een pak luiers voor hem kopen, maar ik weet niet precies welke maat.'
'Hoe oud is hij?' vroeg de winkelman.
Ik wilde door de grond zakken toen Patrick op mij wees en zei; 'Hij is ongeveer zo groot als hij!'
'Deze zijn voor tienerjongens', zei de grootgrutter, en liep naar het gedeelte waar we zojuist met het tienjarige jongetje hadden gestaan. Hij wees een pak aan en las voor:
'Huggies DryNites Boy, 4 – 7 jaar, 7 tot 30 kg.........' en pakte toen een ander pak van ernaast: 'Huggies DryNites Boy, 8 – 15 jaar, 27 tot 57 kg.... Ik denk dat je deze moet hebben.'
Zoals hij het voorlas, kon je de hoofdletters bijna horen.
Hij bleef staan kijken terwijl Patrick het pak luiers in het karretje legde en hield ons in het oog tot we de galerij uitliepen.
'Hij denkt vast dat het voor onszelf is', zei ik met nog steeds een rood hoofd tegen Patrick, maar die haalde zijn schouders op en antwoordde; 'Nou, dat is toch ook zo? Bovendien, boeit nogal was zo'n winkelpief denkt!'
Bij de kassa's zochten we de kortste rij uit, en Patrick legde het pak luiers pas op de band toen we aan de beurt waren. Het werd – piiieep! – gescand, Patrick legde geld neer, ik was verbaasd maar opgelucht dat het pak niet duurder was, en we stonden buiten, Patrick met het pak drynites onder zijn arm. Zo'n pak als ik nog maar al te goed kende.
Een oud vrouwtje liep op ons toe, keek naar het pak luierbroekjes en begon kakelend te lachen. Met een knokige vinger wees ze naar Patrick.
'Jij vindt ze leuk!' knarste ze, en richtte zich daarna tot mij: “En jij hebt ze nog nodig!'
Ik keek het besje verbluft aan, maar voor ik iets bedacht om terug te zeggen nam een jongere vrouw de oude bij de arm en trok haar mee.
'Kom moeder, laat die jongens met rust!'
'Een bedpisser! Die daar!' Ze wees weer naar mij.
'En die daar!' wees ze op een jongen van ongeveer mijn leeftijd, die net uit de winkel naar buiten kwam. “Bedpissers! Allemaal! Stokslagen moeten ze hebben... '
'Oude heks!' riep Patrick uit de grond van zijn hart. 'Rot op, mens!'
'Sorry, mijn moeder dementeert.... Ze weet niet wat ze zegt!' zei de jongere vrouw, die nog steeds probeerde om het oude mensje mee te trekken.
Die liet zich echter nog niet bedaren. Een groepje schooljongens die er aan kwam lopen, werd ook onder vuur genomen.
'Jij! Bedpisser! En jij ook ja, ik ruik je wel! Vannacht weer in je nest gezeken hè? Geef het maar toe! Bedpisser!! Jij. En jij!'
Ze wees willekeurig jongens aan, maar die waren zo verstandig om haar te negeren. Alleen mij viel op dat één van hen wel erg rood kleurde in zijn gezicht. Schaamte? Had die toverkol doel getroffen?
'Moeder, kom mee! Nu!!'
'Al die jongens zijn bedpissers! Stokslagen..... afleren moeten ze het.... stokslagen!'
Patrick en ik liepen naar onze fietsen en lieten het tierende wijfje achter ons.
'Wat een ouwe heks!' zei Patrick nogmaals. 'Het zal je moeder maar wezen!' En toen lachend tegen mij: 'Stokslagen!'
Hij had het pak drynites al onder zijn t-shirt laten verdwijnen en wees naar de McDonald's, die even verderop lag.
'Daar hebben ze wel een wc. Kan je die natte luier uitdoen, en zo'n drynite aantrekken. Is je pa ook weer tevreden.... '
Bij de Mac aangekomen, zei Patrick: 'Loop even spastisch! Dan haal ik de sleutel van het invalidentoilet. Meer plaats!'
Met hoekige ledematen hompelend en ondertussen mijn lachen verbijtend, wankelde ik, geholpen door Patrick, de Mac binnen. Hij kreeg de sleutel van het invalidentoilet meteen.
Er was inderdaad ruimte zat. Patrick draaide de deur op slot, legde het pak drynites op een luxe wastafel. Ik deed mijn spijkerbroek uit en inspecteerde het plasticbroekje eronder. Ik had nog steeds niet gelekt. Voorzichtig schoof ik nu het staalblauwe broekje naar mijn voeten en stapte eruit. Mijn luier was dik en nat. Patrick pakte mijn plasticbroekje op en ik zag hoe hij het warme, gladde plastic even streelde. Onwillekeurig moest ik lachen: mijn vriend had wel duidelijk een plasticbroekjestik!
'Ik zal het wel even drogen' zei hij, pakte een grote, zachte handdoek van de muur en voegde de daad bij het woord.
Ik deed ondertussen de natgeplaste luier uit, vouwde hem dicht en mikte 'm zonder verdere ommeslag in de vuilnisbak. Met papieren handdoekjes waste ik me zo goed mogelijk; ik was een grote jongen en wilde niet naar plas ruiken. Met een tweede grote handdoek – er werd hier kennelijk goed voor de invaliden gezorgd – droogde ik mezelf af. Ik scheurde het pak drynites open en haalde er een luierbroekje uit. Ze kwamen me nog erg bekend voor en ik had er dan ook geen moeite mee om het aan te trekken. Ik had er als bedplasser tenslotte jarenlang 's nachts in geplast! Patrick overhandigde me het plasticbroekje en keek ondertussen jaloers naar mijn drynite.
Ineens draaide hij zich half om, trok zijn boxer uit en haalde een drynite uit het pak, dat nog verloren op de grote marmeren wastafel lag. Voordat ik wist wat er gebeurde, had mijn vriend ook een drynite aan, en trok zijn boxershort er weer overheen aan. Hij keek happy.
'Ga je er ook in plassen?' vroeg ik nieuwsgierig.
Hij haalde zijn schouders op.
'Denk het wel' deed hij onverschillig.
'Ik ben blij dat ik weer droog ben' zei ik, en controleerde nog even de elastieken in de beenopeningen van mijn plasticbroekje. Macht der gewoonte, want ik was niet van plan om vandaag nog eens een luier vol te plassen. Eén keer was erg genoeg. Dat ik nog bedplasser was wou ik dan wel toegeven, maar broekplasser, nee, dat allang niet meer! Dat was echt de schuld van die el-uu-el van een wiskundeleraar, en van mijn vader, die me in een luier naar school gestuurd had!
Ik keek om me heen. De toiletruimte was weer toonbaar, de natte luier onzichtbaar in de vuilcontainer. Het pak drynites, waar er nu twee uit ontbraken, nam ik mee. Thuis niet laten zien, dan zou ik wat uit te leggen hebben, maar ze konden me 's nachts nog wel eens van pas komen. Trouwens, Patrick had ze betaald, en wie weet wilde hij er vaker eentje aan......
Ik zag tegen de confrontatie met mijn vader op. Zou hij merken dat ik een andere luier aan had dan vanmorgen?
We stapten op onze fietsen en peddelden naar mijn huis.
Wordt vervolgd 
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Wat een prachtig verhaal.
Maar Tim zijn vader is wel erg streng.
Dat mag wel iets minder.
Maar Tim zijn vader is wel erg streng.
Dat mag wel iets minder.
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Bedankt voor de reacties!
Tim's vader gaat nog wel een toontje lager zingen, zit er maar niet over in, Luierdromer. Maar dat komt in een volgend deel wel
Tim's vader gaat nog wel een toontje lager zingen, zit er maar niet over in, Luierdromer. Maar dat komt in een volgend deel wel
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Dank je, Rog! Nog even de tanden op elkaar, want in het volgende deel wordt hij eventjes nóg enger. Maar in het laatste deel - dat plaats ik als kerstkadootje - komt alles goed.
Niet dat Tim ophoudt met bedplassen, hoor. Doe ik tenslotte zelf ook nog wel eens
Niet dat Tim ophoudt met bedplassen, hoor. Doe ik tenslotte zelf ook nog wel eens
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Nieuw deel! 'n Weekend in luiers - en de maandag erna
Naarmate we dichter bij ons huis kwamen, werd ik stiller. Het had zo’n goed idee geleken om een droge luier aan te doen. Ik was er van overtuigd geweest dat mijn vader het verschil niet zou weten tussen de tena die ik vanmorgen aan had gehad en de drynite die ik op dit ogenblik droeg. Maar nu was ik er niet meer zo zeker van, en een dergelijke poging tot bedrog zou zeker op straf kunnen rekenen.
Patrick had in de gaten dat ik me zorgen maakte. Hij nam het pak drynites van me over en zei:
‘Je vader heeft die luier maar even gezien. Hij stuurde je immers meteen weer naar boven, om je plasticbroekje aan te trekken.’
Ik knikte, en probeerde me de scene van vanmorgen weer voor de geest te halen.
Patrick ging verder:
‘Toen je je plasticbroekje aan had, heeft hij toen nog eens gekeken?’
Ik wist het niet meer, maar Patrick zei:
‘Doet er ook niet toe. Want zelfs als hij al heeft gecheckt, dan kon hij nog niet door je plasticbroekje heen kijken. Je hebt immers die blauwe aan, en niet zo’n doorzichtige!’
Daar had Patrick gelijk aan, en de gedachte stelde me ietwat gerust.
Ik vond het nog steeds belachelijk om straf te krijgen voor bedplassen. Ik kon er immers niets aan doen dat ik ’s morgens nog vaak nat was! Toch zei ik tegen mijn vriend:
‘Denk je dat straf helpt? Om van het bedplassen af te komen, bedoel ik?’
‘Nee’, antwoordde Patrick beslist. ‘Mijn neef, je weet wel, die heeft me vaak genoeg verteld dat hij het echt niet kan helpen dat hij in bed plast. Hij wil er wel graag van af. Ze hebben al van alles geprobeerd. De plaswekker. Zonder luier slapen. Acupunctuur. Een tijdje lang hadden ze zelfs wat onder het eind van zijn matras gelegd, zodat z’n voeten hoger lagen. Geen idee waar dat goed voor was, maar het hielp niks. Dus hij pist nog steeds in bed, en ik vind het wel geinig dat hij het nog doet.’
‘Oh’, zei ik gepikeerd, ‘dus je vindt het van mij ook wel geinig!’
‘Zo bedoel ik het niet’ zei Patrick. ‘Ik vind het rot voor jou, en ook wel voor hem. Vooral dat jij nou straf krijgt. Maar tegelijkertijd ben ik jaloers op jullie. Ergens. Ik snap het zelf ook niet, maar ik vind het machtig dat jullie luiers om hebben.... ‘
Hij keek hulpeloos.
‘Jij hebt nou ook een luier om’, herinnerde ik hem. ‘En je krijgt geen straf!’
‘Je vader denkt dat ik met de mattenklopper krijg’, lachte Patrick.
‘Doet me ergens aan denken! Op mijn vorige school, voor we hier naar toe verhuisden, had ik een vriendje die het ook nog deed. Dat wil zeggen, hij was eerst droog, maar toen hij elf of zo was begon hij weer. Met in bed plassen.’
‘Vet!’ zei Patrick.
‘Nee, want hij kreeg wel straf. Niet met de mattenklopper, maar als hij nat was kreeg hij een pak slaag, niet zuinig. Zijn vader sloeg altijd. Voor van alles kreeg hij slaag. En mijn vriendje vond dat nog goed ook. Hij zei altijd, zo is dat nou een keer bij ons.’
‘Hoezo bij ons?’, vroeg Patrick.
‘Hij was Marokkaans, tenminste zijn ouders kwamen uit Marokko. Hij zelf was gewoon hier geboren.’
‘Oh, okee’.
‘Maar wat ik zeggen wou. Toen hij weer begon in bed te plassen kreeg hij dus klappen. Elke morgen weer als hij nat was. En hard ook. Maar vier maanden later was hij droog, en voorzover ik weet heeft hij nooit meer in bed geplast. Dus misschien helpt straf toch wel.’
‘Zonder klappen was hij ook wel droog geworden, denk ik’, zei Patrick.
‘Misschien’, haalde ik mijn schouders op, ‘en misschien ook niet. In ieder geval was hij op z’n elfde weer droog, en ik plas op mijn vijftiende nog steeds in bed.’
‘Ja, fijn!’ grijnsde mijn kameraad.
Aan zijn brede grijns zag ik dat hij het niet meende, maar hij zei: ‘dan kan ik tenminste nog eens een luier van je lenen!’
‘Is goed’, knikte ik genadiglijk, en bedacht dat ik op dit moment een luier van hém aanhad. Patrick had immers de drynites betaald.
We waren bij mij thuis aangekomen, en de knoop in mijn maag werd weer merkbaar. We gingen achterom, zetten onze fietsen op de patio en liepen via de tuindeuren naar binnen.
Mijn vader zat weer in dezelfde stoel als vanmorgen. De krukjes stonden er ook nog. Alleen waren wij nu niet in kletsnatte luiers en plasticbroekjes gekleed, en kwamen niet net uit bed.
Patrick en ik gingen weer op de krukjes zitten.
Vader liet ons wachten, terwijl hij een pijp opstak.
Het duurde. En weer was het die stinktabak.
Hij keek mij onderzoekend aan.
‘Vertel mij wat je aan hebt onder die spijkerbroek, en waarom.’
Hij klonk niet onredelijk. Dat kon hij soms.
‘Ik heb een luier aan. En een plasticbroekje.’
‘En waarom?’
‘Ik had vannacht weer in bed geplast, pa.’
‘In bed geplast. Juist ja. Hoe oud ben je geworden, jongen?’
Alsof hij dat niet wist!
‘Vijftien, pa.’
‘Vind je vijftien jaar niet veel te oud om nog in bed te plassen!’
Het klonk niet als een vraag. Meer een vaststelling.
‘Ik kan het niet helpen! Het gebeurt gewoon. En dan ben ik ’s morgens nat.’
‘Hoe vond je het vandaag, om in een luier op school te zitten.’
‘Echt ruk!!’ riep ik uit de grond van mijn hart.
‘Druk je normaal uit, Tim!’
‘Ik vond het niet leuk, pa. Ik moest er de hele tijd aan denken..... ’
Met een handgebaar onderbrak hij mij.
‘Je moest er de hele tijd aan denken. Dat je een luier om had. Nú komen we ergens.’
Ik begreep niet waar we kwamen, maar mijn vader sprak door.
‘Ben je nog droog?’
Het werd spannend. Gelukkig hoefde ik niet te liegen. Ik wás droog, dankzij Patrick en zijn pak drynites.
Dat hij overigens nog onder zijn t-shirt had. Patrick kan behoorlijk cool zijn.
‘Ja pa. Ik ben nog droog. Ik... ‘
‘Je hebt er de hele tijd aan gedacht dat je een luier om had. En je bent nog droog. Jongen, als je nu ’s nachts ook eens nadenkt! Dat je een luier om hebt! Op jouw leeftijd! Dat je je daarvoor moet schamen. Net zoals je je vandaag op school hebt geschaamd voor die luier!’
Hij begon in vaart te raken.
‘Ik wil dat je je ervan bewust wordt, jongen. Van die luier. Van dat plasticbroekje. En dat je daar echt te groot voor bent. En dat je er dan aan denkt dat je droog moet blijven. Net zo droog als vandaag op school!’
‘Maar pa, als ik slaap, dan...’
‘Het wordt tijd dat je een grote jongen wordt. Veel te lang heb ik jouw bedplassen getolereerd. Het door de vingers gezien. Gedacht dat het wel over zou gaan. Maar nu ben je vijftien. En het moet ophouden, hoor je me! Ophouden met dat bedplassen!!’
Hij had zichzelf boos gepraat.
‘En als je vannacht weer in bed plast, ga je morgen weer met die luier om naar school! Dan blijf je weer een dag droog. Daar leer je van. Dan zie je dat je het kan.......... Je bént toch droog gebleven, vandaag?’
‘Ja pa’, zei ik met trillende stem.
Het klonk zeker niet overtuigend genoeg, of hij wilde me nog meer vernederen dan hij met deze preek al deed.
Of misschien was hij het al de hele tijd van plan geweest.
‘Laat zien’, zei hij. ‘Laat zien of je droog bent.’
Buiten toeterde vrolijk een auto. De vogels in de tuin zongen. Voor mij stond de tijd stil.
Ik deed mijn spijkerbroek los, liet hem zakken.
Daar stond ik, in mijn staalblauwe plasticbroekje. Dat ik eigenlijk wel stoer vond.
Mijn vader vond het niks. Patrick keek geboeid, maar zei niets.
Hij en ik hielden allebei onze adem in.
Zou de verwisseling bemerkt worden? Dat ik die tena niet meer om had?
Met een bruuske hoofdbeweging liet mijn vader me weten dat ik het plasticbroekje ook moest laten zakken. Hij wou echt zien of mijn luier nog droog was. Ik gehoorzaamde.
Buiten werd er weer getoeterd.
Natuurlijk was mijn luier droog. Ik had niet nog eens in mijn broek geplast.
Ik trok het donkerblauwe plasticbroekje weer op. Dat leek toch iets minder kinderachtig dan die luier. Al kon het nog veel erger dan de drynite die ik aan had, die voor een oppervlakkige toeschouwer wel voor een soort onderbroekje door kon gaan.
Patrick gaf me een bijna onmerkbare knipoog. We hadden het gered.
Totaal onverwachts kwam mijn oma de kamer binnen. Ook zij kwam door de tuindeuren, zoals eigenlijk iedereen in de zomer deed, die ons goed genoeg kende.
Oma! Die had zo vrolijk getoeterd natuurlijk! Met haar oude oranje Kever, die ze al twintig jaar reed alsof de baarlijke duivel haar op de hielen zat.
Oma, mijn liefste oma, die me nooit een verwijt over mijn bedplassen maakte als ik bij haar logeerde. Bij wie ik rustig ’s morgens met een natte luier onder mijn plasticbroekje aan de ontbijttafel mocht zitten. Oma, die altijd over een onuitputtelijke voorraad luiers en plasticbroekjes leek te beschikken, Oma, die me al heel vroeg had geleerd om zelf een katoenen luier om te spelden zonder mezelf te bezeren. Voor als de nood aan de man komt, zei ze dan, want katoenen luiers droeg ik maar zelden. Oma die me nam zoals ik was, bedplasser of niet.
‘Dag jongen’, sprak ze tot mijn vader. ‘Ik was in de buurt, dus ik dacht, ik wip even langs. Alles goed?’
En in één adem door: ‘Ha die Timmy! Mijn liefste kleinzoon!’
Ze keek Patrick vriendelijk aan. ‘En wie is dit? Vriendje van je, Tim?’
‘Ik ben Patrick, mevrouw’ zei mijn vriend beleefd, en stond op om mijn oma een hand te geven. Patrick wist hoe het hoorde.
‘Ik zie dat je je plasticbroekje nog aan hebt, Tim. Bedplassen nog niet over?’
Ik schudde van nee.
‘Geeft niets Timmyboy, komt vanzelf!’ lachte Oma.
En tegen Patrick:
‘Ben jij ook nog een bedplassertje, dat je er zo gezellig bij zit terwijl Tim zijn plasticbroekje showt?’
Patrick knikte van ja.
Hij vond het niet erg om door deze vriendelijke mevrouw voor een “bedplassertje” te worden aangezien.
‘Moeder!!’ viel mijn vader haar in de rede. ‘Van gezellig is hier geen sprake! Ik was net..... ’
‘Ik vind het anders heel gezellig, zo met die jongens’ zei Oma. ‘Jeugd houdt jong!’
Ze keek om zich heen.
‘Is Lina er niet?’
Ze bedoelde mijn moeder.
‘Die doet boodschappen’, zei mijn vader. Ze is met een vriendin naar de stad. Zal wel laat worden.’
‘Ja ja’, lachte Oma, ‘boodschappen! Ik hoop dat ze jouw creditcard niet bij zich heeft, want dan wordt het duur. Jurkje, nieuwe schoenen, parfummetje! Wij vrouwen weten wel hoe we jullie geld op moeten maken!’
Ze gierde het uit. En nam het heft in handen, resoluut als ze was.
‘Tim, trek die spijkerbroek van je op. Stoer plasticbroekje hoor, maar ga nu maar even thee voor Oma zetten. En haal die koektrommel van de bovenste plank, want daar zitten de lekkerste in!’
Ik glunderde. Oma vond mijn staalblauwe plasticbroekje ook stoer! De dag zag er ineens een stuk beter uit.
Thee zetten was een fluitje van een cent en de koektrommel met de lekkere koekjes – chocolade wafeltjes en sjieke Deense boterkoekjes, heel wat anders dan de mariakaakjes die we meestal kregen als er geen visite was – had ik ook zo maar te pakken. Zelfs al moest ik er voor op een stoel klimmen.
Ik zette de mooie kopjes op een dienblad, het lepelvaasje met de zilveren theelepeltjes ernaast. Ik wist dat Oma dat soort dingen op prijs stelde. Toen ik de kamer weer binnenkwam, zat Oma gezellig met Patrick te kletsen. Tot mijn verbazing hadden ze het over gamen. Mijn ouders vonden dat niets, begrepen er niets van, en al helemaal niet wat wij er aan vonden. Oma scheen echter aardig op de hoogte te zijn en lachte hartelijk toen Patrick haar iets op zijn iphone liet zien.
Mijn vader daarentegen had een gezicht alsof hij een schip met zure appelen aan zag komen.
Ik schonk voor iedereen thee in, presenteerde de koekjes – ‘neem er toch twee, jongens, ze zijn er voor!’ zei Oma, en zelfs mijn vader nam er twee – en ging weer op het krukje zitten.
‘Toch moet je me nog even één ding uitleggen’ wendde Oma zich tot mij. ‘Waarom heb je midden op de dag je luier om? Het is vier uur, je komt toch niet net uit je bed? Ik zag het wel, onder je plasticbroekje. Je hebt toch overdag al lang geen problemen meer?’
‘Nee Oma, ik plas niet meer in mijn broek, hoor.’
Patrick ahumde, maar ik deed of ik het niet hoorde. Vandaag was een uitzondering geweest, en niet mijn schuld, en dat wist hij.
‘Of liet je het aan je vriendje zien?’
Ze knikte Patrick opgewekt toe: ‘Jij hebt zeker alleen nog van die moderne luiers, waarbij je geen plasticbroekjes nodig hebt?’
Ik keek Oma aan.
‘Nee Oma’ zei ik, ‘ik had straf vandaag......... ‘
‘Straf? Wat voor straf?’ vroeg Oma verbaasd.
‘Voor het bedplassen’ zei ik. ‘Nu ik vijftien ben geworden, vindt pa dat ik er te groot voor ben.'
‘Zo zo’, zei Oma, ‘vindt hij dat.’
Ze klonk wat minder opgewekt nu.
‘Ik moest zo naar school vandaag, met een luier om....’
Ze keek mijn vader aan en sprak: ‘Timotheus!!’
Ik ben naar mijn vader genoemd. Maar niemand noemt me ooit Timotheus. En niemand zegt het ooit tegen mijn vader. Die wordt Timon genoemd. Het was de eerste keer dat ik mijn oma Timotheus hoorde zeggen, en dat nog wel met een stem waar stukken ijs van af vielen.
‘Timotheus, hebben wij jou ooit iets anders geleerd dan dat jongens NIETS aan bedplassen kunnen doen!’
‘Moeder, niet nu alsjeblieft.......’
‘Niet nu? Geen betere tijd dan nu! Sinds wanneer straffen wij onze kinderen voor bedplassen?’
‘Moeder, hij is vijftien! Als hij het nu niet afleert, dan... ‘
‘Zwijg, jongen! Of moet ik even een geschiedenislesje geven hier!’
Mijn vader was niet zo makkelijk tot zwijgen te brengen.
‘Dat bedplassen moet ophouden! Ik heb voor de vakantie een duur hotel geboekt, en...’
‘En nou schaam je je voor je eigen zoon?’
‘Ja! Nee.. Ik wil gewoon niet meer dat hij in luiers loopt! Hij is er te oud voor!’
Oma stak een hand op, gebaarde om stilte en zei streng tegen mijn vader:
‘En nu luister je, Timotheus!'
Voor ons jongens had ze echter een echte Oma-glimlach over.
'Jullie luisteren ook mee, Tim en... wat was je naam ook al weer........ Patrick. Je kan er wat van leren.’
We waren allemaal stil, en Oma begon te vertellen.
Nieuw deel!
’n Weekend in luiers – en de maandag erna
’n Weekend in luiers – en de maandag erna
Naarmate we dichter bij ons huis kwamen, werd ik stiller. Het had zo’n goed idee geleken om een droge luier aan te doen. Ik was er van overtuigd geweest dat mijn vader het verschil niet zou weten tussen de tena die ik vanmorgen aan had gehad en de drynite die ik op dit ogenblik droeg. Maar nu was ik er niet meer zo zeker van, en een dergelijke poging tot bedrog zou zeker op straf kunnen rekenen.
Patrick had in de gaten dat ik me zorgen maakte. Hij nam het pak drynites van me over en zei:
‘Je vader heeft die luier maar even gezien. Hij stuurde je immers meteen weer naar boven, om je plasticbroekje aan te trekken.’
Ik knikte, en probeerde me de scene van vanmorgen weer voor de geest te halen.
Patrick ging verder:
‘Toen je je plasticbroekje aan had, heeft hij toen nog eens gekeken?’
Ik wist het niet meer, maar Patrick zei:
‘Doet er ook niet toe. Want zelfs als hij al heeft gecheckt, dan kon hij nog niet door je plasticbroekje heen kijken. Je hebt immers die blauwe aan, en niet zo’n doorzichtige!’
Daar had Patrick gelijk aan, en de gedachte stelde me ietwat gerust.
Ik vond het nog steeds belachelijk om straf te krijgen voor bedplassen. Ik kon er immers niets aan doen dat ik ’s morgens nog vaak nat was! Toch zei ik tegen mijn vriend:
‘Denk je dat straf helpt? Om van het bedplassen af te komen, bedoel ik?’
‘Nee’, antwoordde Patrick beslist. ‘Mijn neef, je weet wel, die heeft me vaak genoeg verteld dat hij het echt niet kan helpen dat hij in bed plast. Hij wil er wel graag van af. Ze hebben al van alles geprobeerd. De plaswekker. Zonder luier slapen. Acupunctuur. Een tijdje lang hadden ze zelfs wat onder het eind van zijn matras gelegd, zodat z’n voeten hoger lagen. Geen idee waar dat goed voor was, maar het hielp niks. Dus hij pist nog steeds in bed, en ik vind het wel geinig dat hij het nog doet.’
‘Oh’, zei ik gepikeerd, ‘dus je vindt het van mij ook wel geinig!’
‘Zo bedoel ik het niet’ zei Patrick. ‘Ik vind het rot voor jou, en ook wel voor hem. Vooral dat jij nou straf krijgt. Maar tegelijkertijd ben ik jaloers op jullie. Ergens. Ik snap het zelf ook niet, maar ik vind het machtig dat jullie luiers om hebben.... ‘
Hij keek hulpeloos.
‘Jij hebt nou ook een luier om’, herinnerde ik hem. ‘En je krijgt geen straf!’
‘Je vader denkt dat ik met de mattenklopper krijg’, lachte Patrick.
‘Doet me ergens aan denken! Op mijn vorige school, voor we hier naar toe verhuisden, had ik een vriendje die het ook nog deed. Dat wil zeggen, hij was eerst droog, maar toen hij elf of zo was begon hij weer. Met in bed plassen.’
‘Vet!’ zei Patrick.
‘Nee, want hij kreeg wel straf. Niet met de mattenklopper, maar als hij nat was kreeg hij een pak slaag, niet zuinig. Zijn vader sloeg altijd. Voor van alles kreeg hij slaag. En mijn vriendje vond dat nog goed ook. Hij zei altijd, zo is dat nou een keer bij ons.’
‘Hoezo bij ons?’, vroeg Patrick.
‘Hij was Marokkaans, tenminste zijn ouders kwamen uit Marokko. Hij zelf was gewoon hier geboren.’
‘Oh, okee’.
‘Maar wat ik zeggen wou. Toen hij weer begon in bed te plassen kreeg hij dus klappen. Elke morgen weer als hij nat was. En hard ook. Maar vier maanden later was hij droog, en voorzover ik weet heeft hij nooit meer in bed geplast. Dus misschien helpt straf toch wel.’
‘Zonder klappen was hij ook wel droog geworden, denk ik’, zei Patrick.
‘Misschien’, haalde ik mijn schouders op, ‘en misschien ook niet. In ieder geval was hij op z’n elfde weer droog, en ik plas op mijn vijftiende nog steeds in bed.’
‘Ja, fijn!’ grijnsde mijn kameraad.
Aan zijn brede grijns zag ik dat hij het niet meende, maar hij zei: ‘dan kan ik tenminste nog eens een luier van je lenen!’
‘Is goed’, knikte ik genadiglijk, en bedacht dat ik op dit moment een luier van hém aanhad. Patrick had immers de drynites betaald.
We waren bij mij thuis aangekomen, en de knoop in mijn maag werd weer merkbaar. We gingen achterom, zetten onze fietsen op de patio en liepen via de tuindeuren naar binnen.
Mijn vader zat weer in dezelfde stoel als vanmorgen. De krukjes stonden er ook nog. Alleen waren wij nu niet in kletsnatte luiers en plasticbroekjes gekleed, en kwamen niet net uit bed.
Patrick en ik gingen weer op de krukjes zitten.
Vader liet ons wachten, terwijl hij een pijp opstak.
Het duurde. En weer was het die stinktabak.
Hij keek mij onderzoekend aan.
‘Vertel mij wat je aan hebt onder die spijkerbroek, en waarom.’
Hij klonk niet onredelijk. Dat kon hij soms.
‘Ik heb een luier aan. En een plasticbroekje.’
‘En waarom?’
‘Ik had vannacht weer in bed geplast, pa.’
‘In bed geplast. Juist ja. Hoe oud ben je geworden, jongen?’
Alsof hij dat niet wist!
‘Vijftien, pa.’
‘Vind je vijftien jaar niet veel te oud om nog in bed te plassen!’
Het klonk niet als een vraag. Meer een vaststelling.
‘Ik kan het niet helpen! Het gebeurt gewoon. En dan ben ik ’s morgens nat.’
‘Hoe vond je het vandaag, om in een luier op school te zitten.’
‘Echt ruk!!’ riep ik uit de grond van mijn hart.
‘Druk je normaal uit, Tim!’
‘Ik vond het niet leuk, pa. Ik moest er de hele tijd aan denken..... ’
Met een handgebaar onderbrak hij mij.
‘Je moest er de hele tijd aan denken. Dat je een luier om had. Nú komen we ergens.’
Ik begreep niet waar we kwamen, maar mijn vader sprak door.
‘Ben je nog droog?’
Het werd spannend. Gelukkig hoefde ik niet te liegen. Ik wás droog, dankzij Patrick en zijn pak drynites.
Dat hij overigens nog onder zijn t-shirt had. Patrick kan behoorlijk cool zijn.
‘Ja pa. Ik ben nog droog. Ik... ‘
‘Je hebt er de hele tijd aan gedacht dat je een luier om had. En je bent nog droog. Jongen, als je nu ’s nachts ook eens nadenkt! Dat je een luier om hebt! Op jouw leeftijd! Dat je je daarvoor moet schamen. Net zoals je je vandaag op school hebt geschaamd voor die luier!’
Hij begon in vaart te raken.
‘Ik wil dat je je ervan bewust wordt, jongen. Van die luier. Van dat plasticbroekje. En dat je daar echt te groot voor bent. En dat je er dan aan denkt dat je droog moet blijven. Net zo droog als vandaag op school!’
‘Maar pa, als ik slaap, dan...’
‘Het wordt tijd dat je een grote jongen wordt. Veel te lang heb ik jouw bedplassen getolereerd. Het door de vingers gezien. Gedacht dat het wel over zou gaan. Maar nu ben je vijftien. En het moet ophouden, hoor je me! Ophouden met dat bedplassen!!’
Hij had zichzelf boos gepraat.
‘En als je vannacht weer in bed plast, ga je morgen weer met die luier om naar school! Dan blijf je weer een dag droog. Daar leer je van. Dan zie je dat je het kan.......... Je bént toch droog gebleven, vandaag?’
‘Ja pa’, zei ik met trillende stem.
Het klonk zeker niet overtuigend genoeg, of hij wilde me nog meer vernederen dan hij met deze preek al deed.
Of misschien was hij het al de hele tijd van plan geweest.
‘Laat zien’, zei hij. ‘Laat zien of je droog bent.’
Buiten toeterde vrolijk een auto. De vogels in de tuin zongen. Voor mij stond de tijd stil.
Ik deed mijn spijkerbroek los, liet hem zakken.
Daar stond ik, in mijn staalblauwe plasticbroekje. Dat ik eigenlijk wel stoer vond.
Mijn vader vond het niks. Patrick keek geboeid, maar zei niets.
Hij en ik hielden allebei onze adem in.
Zou de verwisseling bemerkt worden? Dat ik die tena niet meer om had?
Met een bruuske hoofdbeweging liet mijn vader me weten dat ik het plasticbroekje ook moest laten zakken. Hij wou echt zien of mijn luier nog droog was. Ik gehoorzaamde.
Buiten werd er weer getoeterd.
Natuurlijk was mijn luier droog. Ik had niet nog eens in mijn broek geplast.
Ik trok het donkerblauwe plasticbroekje weer op. Dat leek toch iets minder kinderachtig dan die luier. Al kon het nog veel erger dan de drynite die ik aan had, die voor een oppervlakkige toeschouwer wel voor een soort onderbroekje door kon gaan.
Patrick gaf me een bijna onmerkbare knipoog. We hadden het gered.
Totaal onverwachts kwam mijn oma de kamer binnen. Ook zij kwam door de tuindeuren, zoals eigenlijk iedereen in de zomer deed, die ons goed genoeg kende.
Oma! Die had zo vrolijk getoeterd natuurlijk! Met haar oude oranje Kever, die ze al twintig jaar reed alsof de baarlijke duivel haar op de hielen zat.
Oma, mijn liefste oma, die me nooit een verwijt over mijn bedplassen maakte als ik bij haar logeerde. Bij wie ik rustig ’s morgens met een natte luier onder mijn plasticbroekje aan de ontbijttafel mocht zitten. Oma, die altijd over een onuitputtelijke voorraad luiers en plasticbroekjes leek te beschikken, Oma, die me al heel vroeg had geleerd om zelf een katoenen luier om te spelden zonder mezelf te bezeren. Voor als de nood aan de man komt, zei ze dan, want katoenen luiers droeg ik maar zelden. Oma die me nam zoals ik was, bedplasser of niet.
‘Dag jongen’, sprak ze tot mijn vader. ‘Ik was in de buurt, dus ik dacht, ik wip even langs. Alles goed?’
En in één adem door: ‘Ha die Timmy! Mijn liefste kleinzoon!’
Ze keek Patrick vriendelijk aan. ‘En wie is dit? Vriendje van je, Tim?’
‘Ik ben Patrick, mevrouw’ zei mijn vriend beleefd, en stond op om mijn oma een hand te geven. Patrick wist hoe het hoorde.
‘Ik zie dat je je plasticbroekje nog aan hebt, Tim. Bedplassen nog niet over?’
Ik schudde van nee.
‘Geeft niets Timmyboy, komt vanzelf!’ lachte Oma.
En tegen Patrick:
‘Ben jij ook nog een bedplassertje, dat je er zo gezellig bij zit terwijl Tim zijn plasticbroekje showt?’
Patrick knikte van ja.
Hij vond het niet erg om door deze vriendelijke mevrouw voor een “bedplassertje” te worden aangezien.
‘Moeder!!’ viel mijn vader haar in de rede. ‘Van gezellig is hier geen sprake! Ik was net..... ’
‘Ik vind het anders heel gezellig, zo met die jongens’ zei Oma. ‘Jeugd houdt jong!’
Ze keek om zich heen.
‘Is Lina er niet?’
Ze bedoelde mijn moeder.
‘Die doet boodschappen’, zei mijn vader. Ze is met een vriendin naar de stad. Zal wel laat worden.’
‘Ja ja’, lachte Oma, ‘boodschappen! Ik hoop dat ze jouw creditcard niet bij zich heeft, want dan wordt het duur. Jurkje, nieuwe schoenen, parfummetje! Wij vrouwen weten wel hoe we jullie geld op moeten maken!’
Ze gierde het uit. En nam het heft in handen, resoluut als ze was.
‘Tim, trek die spijkerbroek van je op. Stoer plasticbroekje hoor, maar ga nu maar even thee voor Oma zetten. En haal die koektrommel van de bovenste plank, want daar zitten de lekkerste in!’
Ik glunderde. Oma vond mijn staalblauwe plasticbroekje ook stoer! De dag zag er ineens een stuk beter uit.
Thee zetten was een fluitje van een cent en de koektrommel met de lekkere koekjes – chocolade wafeltjes en sjieke Deense boterkoekjes, heel wat anders dan de mariakaakjes die we meestal kregen als er geen visite was – had ik ook zo maar te pakken. Zelfs al moest ik er voor op een stoel klimmen.
Ik zette de mooie kopjes op een dienblad, het lepelvaasje met de zilveren theelepeltjes ernaast. Ik wist dat Oma dat soort dingen op prijs stelde. Toen ik de kamer weer binnenkwam, zat Oma gezellig met Patrick te kletsen. Tot mijn verbazing hadden ze het over gamen. Mijn ouders vonden dat niets, begrepen er niets van, en al helemaal niet wat wij er aan vonden. Oma scheen echter aardig op de hoogte te zijn en lachte hartelijk toen Patrick haar iets op zijn iphone liet zien.
Mijn vader daarentegen had een gezicht alsof hij een schip met zure appelen aan zag komen.
Ik schonk voor iedereen thee in, presenteerde de koekjes – ‘neem er toch twee, jongens, ze zijn er voor!’ zei Oma, en zelfs mijn vader nam er twee – en ging weer op het krukje zitten.
‘Toch moet je me nog even één ding uitleggen’ wendde Oma zich tot mij. ‘Waarom heb je midden op de dag je luier om? Het is vier uur, je komt toch niet net uit je bed? Ik zag het wel, onder je plasticbroekje. Je hebt toch overdag al lang geen problemen meer?’
‘Nee Oma, ik plas niet meer in mijn broek, hoor.’
Patrick ahumde, maar ik deed of ik het niet hoorde. Vandaag was een uitzondering geweest, en niet mijn schuld, en dat wist hij.
‘Of liet je het aan je vriendje zien?’
Ze knikte Patrick opgewekt toe: ‘Jij hebt zeker alleen nog van die moderne luiers, waarbij je geen plasticbroekjes nodig hebt?’
Ik keek Oma aan.
‘Nee Oma’ zei ik, ‘ik had straf vandaag......... ‘
‘Straf? Wat voor straf?’ vroeg Oma verbaasd.
‘Voor het bedplassen’ zei ik. ‘Nu ik vijftien ben geworden, vindt pa dat ik er te groot voor ben.'
‘Zo zo’, zei Oma, ‘vindt hij dat.’
Ze klonk wat minder opgewekt nu.
‘Ik moest zo naar school vandaag, met een luier om....’
Ze keek mijn vader aan en sprak: ‘Timotheus!!’
Ik ben naar mijn vader genoemd. Maar niemand noemt me ooit Timotheus. En niemand zegt het ooit tegen mijn vader. Die wordt Timon genoemd. Het was de eerste keer dat ik mijn oma Timotheus hoorde zeggen, en dat nog wel met een stem waar stukken ijs van af vielen.
‘Timotheus, hebben wij jou ooit iets anders geleerd dan dat jongens NIETS aan bedplassen kunnen doen!’
‘Moeder, niet nu alsjeblieft.......’
‘Niet nu? Geen betere tijd dan nu! Sinds wanneer straffen wij onze kinderen voor bedplassen?’
‘Moeder, hij is vijftien! Als hij het nu niet afleert, dan... ‘
‘Zwijg, jongen! Of moet ik even een geschiedenislesje geven hier!’
Mijn vader was niet zo makkelijk tot zwijgen te brengen.
‘Dat bedplassen moet ophouden! Ik heb voor de vakantie een duur hotel geboekt, en...’
‘En nou schaam je je voor je eigen zoon?’
‘Ja! Nee.. Ik wil gewoon niet meer dat hij in luiers loopt! Hij is er te oud voor!’
Oma stak een hand op, gebaarde om stilte en zei streng tegen mijn vader:
‘En nu luister je, Timotheus!'
Voor ons jongens had ze echter een echte Oma-glimlach over.
'Jullie luisteren ook mee, Tim en... wat was je naam ook al weer........ Patrick. Je kan er wat van leren.’
We waren allemaal stil, en Oma begon te vertellen.
Wordt vervolgd
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Laatste deel! 'n Weekend in luiers - en de maandag erna
Dank je Rog, jij ook fijne dagen toegewenst, en een Gelukkig Nieuw Jaar! En dank aan iedereen die het verhaal leuk vond, en er op reageerde. Vandaag zoals beloofd het laatste deel. Oma vertelt....
‘Lang, lang geleden, misschien wel meer dan vijftig jaar geleden, waren er eens een meisje en een jongen. Een jaar of vijftien, zestien waren ze, zullen we maar zeggen. Ze woonden vlak bij elkaar, maar jongens deden in die tijd jongensdingen, en meisjes deden meisjesdingen en dus kenden ze elkaar niet zo goed. Zelfs op school mochten wij meisjes nooit naast de jongens zitten, en eerlijk gezegd, dat wilden we ook niet. Jongens waren wild en sprongen over sloten, gingen vissen, hielpen op het land of in de stal. Jongens waren altijd vuil en modderig. Wij meisjes hielden van onze poppen, en van optutten, en van lekkere geurtjes, al waren die toen duur en zeldzaam. Onze moeders leerden ons koken, wassen, strijken, zaken waar geen jongen zich ooit mee bemoeide. Maar toen de leeftijd kwam waarop jongens zich voor meisjes gingen interesseren, en meisjes zich voor jongens, toen leerden ze elkaar beter kennen.
Ach, ik zie hem nog voor me! Ik hoor nog zijn lach, zie zijn sterke handen, zijn slanke jongenslichaam. Ja, jullie grootvader zaliger – want over hem heb ik het - was een knappe jongen. En toen we elkaar steeds aardiger begonnen te vinden, zochten we ook wel eens plekjes om samen te kunnen zijn. Gewoon om gezellig samen te zitten praten zonder anderen erbij, hoor, niet wat jullie misschien denken, jongens!
Maar nooit gingen we naar boven, naar zijn kamertje. Als ik er soms naar vroeg – alle meisjes zijn nieuwsgierig, en ik misschien nog wel meer dan anderen!’
Oma gierde het uit van het lachen.
‘Nieuwsgierigheid is een vrouwelijke eigenschap jongens, onthoud het maar goed! Maar hoe dan ook, als ik naar zijn kamertje vroeg, mompelde hij wat over rommel, en dat overal schoolboeken lagen, en dat er zo weinig plaats was. Hij was ook veel aan het leren, hij was net zestien en zat in de hoogste klas. Dat heette toen nog de RHBS, de Rijks Hogere Burger School, en dat was heel wat voor een arbeidersjongen. Zijn ouders hebben er krom voor gelegen, en hij heeft er hard voor gewerkt.
Op een dag, het was in het weekend, kwam ik vroeger bij hem dan anders. Ik groette zijn ouders, die waren altijd verheugd me te zien. Ze vonden me geloof ik wel een goede vriendin voor hun jongen. “Thiemo zit boven te leren”, zei zijn moeder, “loop maar even door.” Ze dacht even niet na, denk ik, of misschien juist wel. Met moeders weet je het nooit..... En ja Tim, jullie grootvader heette ook Timotheus, maar hij werd Thiemo genoemd. Ik deed wat me was gezegd, en liep door naar boven. De deur naar Thiemo’s kamertje stond open, en ik ging naar binnen. Het natte bed was niet te missen.’
‘Een nat bed, Oma?’ riep ik verbaasd uit.
‘Ja Tim. Op die dag kwam ik achter het grootste geheim van je grootvader. Hij plaste nog in zijn bed.’
‘Net als ik dus!’
‘En ik!’ zei Patrick, nog steeds rolvast.
‘Ja jongens, net als jullie. Maar het waren andere tijden. Er bestonden nog geen wegwerpluiers. Of er al plasticbroekjes bestonden, weet ik niet, maar die waren toch vast te duur geweest. Op het bed van je grootvader, die dus toen een jongen was, ongeveer net zo oud als jullie nu, lag een roodbruin zeiltje. Dat was een soort waterdicht rubberdoek voor bedplassers, dat over de matras werd gelegd. Om de matras te beschermen. Zijn beddelaken was helemaal natgeplast, een grote ovale natte vlek.’
‘Vond opa het niet erg, dat oma het ontdekte?’ vroeg ik vol medelijden. Met bedplassers kon ik wel meevoelen!
‘Ja, heel erg. Maar het was gebeurd en er was geen weg terug. Hij legde me uit dat hij er niets aan kon doen, en dat het al veel beter werd, vroeger plaste hij elke nacht in bed en nu nog maar af en toe, een paar keer in de maand ....’
‘Net als ik dus’ zei ik weer.
‘Ik zei hem dat het mij niets uitmaakte, dat ik hem nog steeds net zo lief en aardig vond als toen ik nog van niets wist, en dat ik zijn geheim zou bewaren. Dat ik hem geloofde dat hij er niets aan kon doen. Ik heb toen zelfs dat zeiltje afgedroogd terwijl Thiemo achter huis het natgeplaste laken te drogen hing. Ze hadden geen wasmachine. Haast niemand had een wasmachine in die tijd. Dat was iets uit Amerika! Eén keer in de week kwam alles in de teil, en dus moest hij ’s nachts weer op hetzelfde laken slapen.’
Ik hield mijn neus dicht. Dat leek me niet zo lekker. Ik had, net als elke bedplasser, wel eens gelekt en was in een nat bed wakker geworden. Soms zat de luier niet goed, soms scheurde je plasticbroekje als het oud werd, soms plaste je twee keer in één nacht in bed. Maar dan mikte je het natte laken in de wasmachine en pakte een schoon laken. Probleem opgelost.
‘Als je grootvader in bed had geplast zwom hij ’s morgens, voor hij naar school ging, in de sloot naast huis, Tim. Die was glashelder, zoals alle sloten in die tijd. Zo werd hij schoon, en kouwelijk was hij beslist niet.’
‘Hadden ze geen douche?’ vroeg ik.
Oma schudde haar hoofd.
Het leek mij niet zo’n leuke tijd.
‘Om een lang verhaal kort te maken, drie jaar later zijn we getrouwd. Het bedplassen is voorgoed over gegaan toen je grootvader 17 was. Nog een half jaar moest het zeiltje in zijn bed blijven liggen, maar nadat hij een half jaar droog was gebleven, mocht het in de kast worden opgeborgen. Weggegooid werd er in die tijd niets, en we hebben het later nog voor je oom Bart gebruikt!
‘Plaste oom Bart ook in bed?’ zei ik. Oom Bart was de oudere broer van mijn vader.
‘Oh ja!’zei Oma. ‘En hij niet alleen!’
Mijn vader had zijn pijp uit laten gaan. Nu stond hij op en zei dat hij koffie ging zetten:
‘De dames zullen zo wel thuiskomen!’
‘Niets ervan, Timon!’, zei oma scherp. ‘Blijf zitten! Dit verhaal vertel ik ook voor jou. Jij bent er eigenlijk zelfs de aanleiding van. Jij en je idiote straffen voor die arme jongen!’
Oma hervatte haar verhaal.
‘Ons huwelijk werd gezegend met twee jongens, eerst Bartimeus en een paar jaar later Timotheus. Bart en Timon. Ze groeiden voorspoedig op. Ze zeggen dat bedplassen erfelijk is. Welnu, hun vader, jullie grootvader dus voor alle duidelijkheid, was een bedplasser geweest, en onze beide jongens waren het ook. Ze konden goed leren. Maar één ding konden ze geen van beiden: een nacht droog blijven! Bart en Timon waren allebei bedplassers. Jaa, jij ook, Timotheus! Heb je dat jouw Tim ooit wel eens laten weten?
Hun tijd op de lagere school was om, ze gingen naar de havo die toen net was opgericht, en ze plasten nog steeds allebei in bed. Ja, elke nacht. Ik zou jullie verhalen kunnen vertellen! Bart voetbalde. Samen met twee vriendjes plaste hij een hele week in bed tijdens het voetbalkamp. Timon zat bij de padvinderij, scouts heet dat tegenwoordig. Hij wilde toen een tijd lang alleen maar groene plasticbroekjes dragen! Haha, schiet me te binnen, toen hij PL werd, noemden ze hem bij het kampvuur niet Patrouilleleider, maar de Plasticbroekje-leider! Ja, gelukkig waren er inmiddels plasticbroekjes te koop, en die waren nodig ook. De jongens hadden natuurlijk katoenen luiers om. Dat was al wat er was in die tijd. Ik heb ze allebei al vroeg geleerd hoe ze die om moesten spelden, net zoals ik dat jou nog geleerd heb, Tim. Jongens moeten niet afhankelijk zijn, wat dat soort dingen betreft! Pampers en hoe die dingen nog meer mogen heten, waren er pas op het laatst. Ik vond het onzin om nog om te schakelen. Er gaat niets boven katoen, en een plasticbroekje als je het mij vraagt. En zo hebben jouw vader en jouw oom hun jeugd en tienerjaren in luiers en plasticbroekjes doorgebracht, en ze zijn er niet minder van geworden!'
Ik durfde mijn vader amper aan te kijken. Dit ging over hem! Hij had net als ik lang in bed geplast!
Dat had hij mij nog nooit verteld.
Oma was nog niet klaar met haar verhaal.
‘En je had het net over een hotel, Timotheus! Denk je even terug naar dat hotel in Frankrijk, dat grote sjieke kasteel waar we jouw vijftiende verjaardag gevierd hebben? Omdat je jarig was, mocht je van ons in die luxe kamer overnachten, in je eentje, in een hemelbed van Lodewijk de Veertiende of de Zestiende of de weetikveelste. Het was in ieder geval een erg mooi bed – en de volgende morgen was het ook een erg nat bed!’
Mijn vader zat er stilletjes bij. Ik kreeg haast medelijden.
Oma richtte zich nu rechtstreeks tot hem.
‘Dus ook jij, Timotheus, had in bed geplast, de eerste nacht dat je vijftien was! En dan wil je jouw jongen voor hetzelfde feit straffen?’
‘Nee’ zei vader, ‘ik zie nu in hoe fout dat was. Ik zal hem niet meer straffen voor zijn bedplassen.’
Oma hervatte: ‘Het is bij je vader zaliger over gegaan. Het is bij jou en bij Bart overgegaan. Het zal ook bij jouw Tim over gaan! Zit er maar niet over in. Maar onthoud goed: wij hebben jullie nooit gestraft voor een nat bed, een natte broek of een natte luier. Bart niet, en jou niet! Bedplassen gebeurt als je slaapt. Je kunt er niets aan doen, en er zijn erger dingen. Beloof me nu dus dat je die jongen nooit meer zult straffen voor zulke dingen!’
‘Ik beloof het’ zei mijn vader, en tegen mij zei hij:
’Het spijt me, jongen. Ik dacht dat het voor je bestwil was, maar ik had het fout.’
Oma zei: ‘Tim, als jij ooit jongens krijgt, later, is de kans groot dat ze ook lang in bed zullen plassen. Net als je grootvader, net als je vader, net als jij. Het is nou een keer een jongenskwaaltje, en het is erfelijk, schijnt het. Beloof me dat ook jij ze nooit ervoor zal straffen!’
Ik beloofde het plechtig.
‘Nu ga ik die koffie zetten!’ zei mijn vader en ging naar de keuken.
Ik liep met hem mee.
Gaf pa een knipoog en kreeg er eentje terug: bedplassers onder mekaar!
‘In een hemelbed?’ vroeg ik.
‘Ja, en het was ’s morgens net zo nat als jouw slaapzak vanmorgen! Maar Oma had het hotelpersoneel ingeseind, en er lag een plaslaken op die antieke matras. Toch was het wel lollig!’
‘Ik heb nog nooit in een hemelbed geplast’ zei ik.
Mijn vader lachte.
‘Ik zal eens op internet kijken of dat hotel nog bestaat. Dan rijden we er een keer heen, en mag jij in het hemelbed slapen. Of je dan nog in je bed plast zien we dan wel weer, maar ik zal dat plaslaken voor alle zekerheid maar bestellen!’
‘Groene plasticbroekjes?’ vroeg ik nog even door.
‘De jongens in mijn patrouille wisten natuurlijk wel dat ik nog in bed plaste. Ik was ook niet de enige bedplasser in de troep. Maar daar werd met buitenstaanders niet over gepraat. Eer van de padvinder en zo. Veel kleuren plasticbroekjes had je toen niet. Niet van die stoere plasticbroekjes voor tienerjongens, zoals dat staalblauwe broekje van jou dat je nu aan hebt. Eigenlijk had je alleen melkwitte, en die lichtgroene, en zachtblauwe. Ik vond dat groene beter bij scouts pasten!’
‘Pa, wanneer hield het bedplassen bij jou eigenlijk op?’
‘Ik weet het nog precies, Tim. Twee dagen voor mijn zeventiende verjaardag had ik weer eens in bed geplast. Maar dat was mijn laatste natte bed.’
‘Dan heb ik nog twee jaar te gaan’, zei ik nadenkend, ‘maar misschien ben ik wel eerder droog.’
‘Ik help het je hopen, jongen. Het is niet altijd een pretje om bedplasser te zijn.’
‘Ik ben blij dat ik geen straf meer krijg, pa. Vandaag was een rotdag op school, met die luier om.’
‘Het spijt me echt, Tim. Ik had niet nagedacht. Mijn eigen tijd als bedplasser zat me al een tijd dwars. Het was niet altijd makkelijk, en dat wou ik je besparen. Maar het zal niet meer gebeuren!’
Hij gaf me een vriendschappelijke por in m’n ribben, en lachte: ‘Laten we de koffie maar naar binnen brengen!’
Oma vertrok, en nadat mijn moeder en haar kletsgrage vriendin Angélique (die naam alleen al!) thuis waren gekomen, waren Patrick en ik naar mijn kamer gevlucht. Angélique’s ‘Oh dag Tim, wat word je al groot! Plas je nog steeds in bed of is het haast over? Daar ben je nou toch echt te oud voor.... ‘ was meer dan ik uit kon houden, zeker toen ze ook nog door mijn haar wilde aaien.
Ik haatte dat mens!
Eenmaal boven liet Patrick vol trots zien dat zijn luierbroekje nat was.
‘Je oma zat wel een half uur over bedplassen te praten. Ik kreeg er zo’n zin van om ook in bed te pissen! Ik moest de hele tijd denken aan de nachten in de tent! Maar ja, ik zat op een krukje bij te jullie in de huiskamer. En toen bedacht ik me dat ik die drynite nog aan had. Wat was het lekker warm, en niemand had iets in de gaten!’
Hij lachte. Hij had niet gelekt.
Een week later nodigde Oma Patrick en mij uit om in de zomervakantie een paar weken bij haar op het platteland door te komen brengen. We hadden er een geweldige tijd. Ik was ’s nachts meer nat dan droog, sliep als een blok na de hele dag buiten te zijn geweest. Oma wist niet beter dan dat Patrick ook nog bedplasser was, en hij liet haar mooi in die waan. Hij leende mijn blauwe plasticbroekje en toen de drynites op waren, kocht hij een tienermaatje tena’s. Op een dag verraste Oma ons zelfs met twee nieuwe plasticbroekjes. Een zilveren voor mij (‘Ik had nog nooit een zilveren plasticbroekje gezien, en vond die zo leuk! Ik wilde het je eigenlijk voor de kerst geven, leuk zo zilver voor in de boom, maar ik wilde zo lang niet wachten....') en een vrolijk gele voor Patrick, een beetje doorzichtige. Oma had wel door dat Patrick graag naar zijn natte luier keek! Mijn vriend heeft bij Oma twee weken lang met veel plezier elke nacht in bed geplast. Maar dat is weer een ander verhaal....
En als Tim niet droog geworden is, plast hij nou nog in zijn bed!
Dank je Rog, jij ook fijne dagen toegewenst, en een Gelukkig Nieuw Jaar! En dank aan iedereen die het verhaal leuk vond, en er op reageerde. Vandaag zoals beloofd het laatste deel. Oma vertelt....
Laatste deel!
'n Weekend in luiers - en de maandag erna
'n Weekend in luiers - en de maandag erna
‘Lang, lang geleden, misschien wel meer dan vijftig jaar geleden, waren er eens een meisje en een jongen. Een jaar of vijftien, zestien waren ze, zullen we maar zeggen. Ze woonden vlak bij elkaar, maar jongens deden in die tijd jongensdingen, en meisjes deden meisjesdingen en dus kenden ze elkaar niet zo goed. Zelfs op school mochten wij meisjes nooit naast de jongens zitten, en eerlijk gezegd, dat wilden we ook niet. Jongens waren wild en sprongen over sloten, gingen vissen, hielpen op het land of in de stal. Jongens waren altijd vuil en modderig. Wij meisjes hielden van onze poppen, en van optutten, en van lekkere geurtjes, al waren die toen duur en zeldzaam. Onze moeders leerden ons koken, wassen, strijken, zaken waar geen jongen zich ooit mee bemoeide. Maar toen de leeftijd kwam waarop jongens zich voor meisjes gingen interesseren, en meisjes zich voor jongens, toen leerden ze elkaar beter kennen.
Ach, ik zie hem nog voor me! Ik hoor nog zijn lach, zie zijn sterke handen, zijn slanke jongenslichaam. Ja, jullie grootvader zaliger – want over hem heb ik het - was een knappe jongen. En toen we elkaar steeds aardiger begonnen te vinden, zochten we ook wel eens plekjes om samen te kunnen zijn. Gewoon om gezellig samen te zitten praten zonder anderen erbij, hoor, niet wat jullie misschien denken, jongens!
Maar nooit gingen we naar boven, naar zijn kamertje. Als ik er soms naar vroeg – alle meisjes zijn nieuwsgierig, en ik misschien nog wel meer dan anderen!’
Oma gierde het uit van het lachen.
‘Nieuwsgierigheid is een vrouwelijke eigenschap jongens, onthoud het maar goed! Maar hoe dan ook, als ik naar zijn kamertje vroeg, mompelde hij wat over rommel, en dat overal schoolboeken lagen, en dat er zo weinig plaats was. Hij was ook veel aan het leren, hij was net zestien en zat in de hoogste klas. Dat heette toen nog de RHBS, de Rijks Hogere Burger School, en dat was heel wat voor een arbeidersjongen. Zijn ouders hebben er krom voor gelegen, en hij heeft er hard voor gewerkt.
Op een dag, het was in het weekend, kwam ik vroeger bij hem dan anders. Ik groette zijn ouders, die waren altijd verheugd me te zien. Ze vonden me geloof ik wel een goede vriendin voor hun jongen. “Thiemo zit boven te leren”, zei zijn moeder, “loop maar even door.” Ze dacht even niet na, denk ik, of misschien juist wel. Met moeders weet je het nooit..... En ja Tim, jullie grootvader heette ook Timotheus, maar hij werd Thiemo genoemd. Ik deed wat me was gezegd, en liep door naar boven. De deur naar Thiemo’s kamertje stond open, en ik ging naar binnen. Het natte bed was niet te missen.’
‘Een nat bed, Oma?’ riep ik verbaasd uit.
‘Ja Tim. Op die dag kwam ik achter het grootste geheim van je grootvader. Hij plaste nog in zijn bed.’
‘Net als ik dus!’
‘En ik!’ zei Patrick, nog steeds rolvast.
‘Ja jongens, net als jullie. Maar het waren andere tijden. Er bestonden nog geen wegwerpluiers. Of er al plasticbroekjes bestonden, weet ik niet, maar die waren toch vast te duur geweest. Op het bed van je grootvader, die dus toen een jongen was, ongeveer net zo oud als jullie nu, lag een roodbruin zeiltje. Dat was een soort waterdicht rubberdoek voor bedplassers, dat over de matras werd gelegd. Om de matras te beschermen. Zijn beddelaken was helemaal natgeplast, een grote ovale natte vlek.’
‘Vond opa het niet erg, dat oma het ontdekte?’ vroeg ik vol medelijden. Met bedplassers kon ik wel meevoelen!
‘Ja, heel erg. Maar het was gebeurd en er was geen weg terug. Hij legde me uit dat hij er niets aan kon doen, en dat het al veel beter werd, vroeger plaste hij elke nacht in bed en nu nog maar af en toe, een paar keer in de maand ....’
‘Net als ik dus’ zei ik weer.
‘Ik zei hem dat het mij niets uitmaakte, dat ik hem nog steeds net zo lief en aardig vond als toen ik nog van niets wist, en dat ik zijn geheim zou bewaren. Dat ik hem geloofde dat hij er niets aan kon doen. Ik heb toen zelfs dat zeiltje afgedroogd terwijl Thiemo achter huis het natgeplaste laken te drogen hing. Ze hadden geen wasmachine. Haast niemand had een wasmachine in die tijd. Dat was iets uit Amerika! Eén keer in de week kwam alles in de teil, en dus moest hij ’s nachts weer op hetzelfde laken slapen.’
Ik hield mijn neus dicht. Dat leek me niet zo lekker. Ik had, net als elke bedplasser, wel eens gelekt en was in een nat bed wakker geworden. Soms zat de luier niet goed, soms scheurde je plasticbroekje als het oud werd, soms plaste je twee keer in één nacht in bed. Maar dan mikte je het natte laken in de wasmachine en pakte een schoon laken. Probleem opgelost.
‘Als je grootvader in bed had geplast zwom hij ’s morgens, voor hij naar school ging, in de sloot naast huis, Tim. Die was glashelder, zoals alle sloten in die tijd. Zo werd hij schoon, en kouwelijk was hij beslist niet.’
‘Hadden ze geen douche?’ vroeg ik.
Oma schudde haar hoofd.
Het leek mij niet zo’n leuke tijd.
‘Om een lang verhaal kort te maken, drie jaar later zijn we getrouwd. Het bedplassen is voorgoed over gegaan toen je grootvader 17 was. Nog een half jaar moest het zeiltje in zijn bed blijven liggen, maar nadat hij een half jaar droog was gebleven, mocht het in de kast worden opgeborgen. Weggegooid werd er in die tijd niets, en we hebben het later nog voor je oom Bart gebruikt!
‘Plaste oom Bart ook in bed?’ zei ik. Oom Bart was de oudere broer van mijn vader.
‘Oh ja!’zei Oma. ‘En hij niet alleen!’
Mijn vader had zijn pijp uit laten gaan. Nu stond hij op en zei dat hij koffie ging zetten:
‘De dames zullen zo wel thuiskomen!’
‘Niets ervan, Timon!’, zei oma scherp. ‘Blijf zitten! Dit verhaal vertel ik ook voor jou. Jij bent er eigenlijk zelfs de aanleiding van. Jij en je idiote straffen voor die arme jongen!’
Oma hervatte haar verhaal.
‘Ons huwelijk werd gezegend met twee jongens, eerst Bartimeus en een paar jaar later Timotheus. Bart en Timon. Ze groeiden voorspoedig op. Ze zeggen dat bedplassen erfelijk is. Welnu, hun vader, jullie grootvader dus voor alle duidelijkheid, was een bedplasser geweest, en onze beide jongens waren het ook. Ze konden goed leren. Maar één ding konden ze geen van beiden: een nacht droog blijven! Bart en Timon waren allebei bedplassers. Jaa, jij ook, Timotheus! Heb je dat jouw Tim ooit wel eens laten weten?
Hun tijd op de lagere school was om, ze gingen naar de havo die toen net was opgericht, en ze plasten nog steeds allebei in bed. Ja, elke nacht. Ik zou jullie verhalen kunnen vertellen! Bart voetbalde. Samen met twee vriendjes plaste hij een hele week in bed tijdens het voetbalkamp. Timon zat bij de padvinderij, scouts heet dat tegenwoordig. Hij wilde toen een tijd lang alleen maar groene plasticbroekjes dragen! Haha, schiet me te binnen, toen hij PL werd, noemden ze hem bij het kampvuur niet Patrouilleleider, maar de Plasticbroekje-leider! Ja, gelukkig waren er inmiddels plasticbroekjes te koop, en die waren nodig ook. De jongens hadden natuurlijk katoenen luiers om. Dat was al wat er was in die tijd. Ik heb ze allebei al vroeg geleerd hoe ze die om moesten spelden, net zoals ik dat jou nog geleerd heb, Tim. Jongens moeten niet afhankelijk zijn, wat dat soort dingen betreft! Pampers en hoe die dingen nog meer mogen heten, waren er pas op het laatst. Ik vond het onzin om nog om te schakelen. Er gaat niets boven katoen, en een plasticbroekje als je het mij vraagt. En zo hebben jouw vader en jouw oom hun jeugd en tienerjaren in luiers en plasticbroekjes doorgebracht, en ze zijn er niet minder van geworden!'
Ik durfde mijn vader amper aan te kijken. Dit ging over hem! Hij had net als ik lang in bed geplast!
Dat had hij mij nog nooit verteld.
Oma was nog niet klaar met haar verhaal.
‘En je had het net over een hotel, Timotheus! Denk je even terug naar dat hotel in Frankrijk, dat grote sjieke kasteel waar we jouw vijftiende verjaardag gevierd hebben? Omdat je jarig was, mocht je van ons in die luxe kamer overnachten, in je eentje, in een hemelbed van Lodewijk de Veertiende of de Zestiende of de weetikveelste. Het was in ieder geval een erg mooi bed – en de volgende morgen was het ook een erg nat bed!’
Mijn vader zat er stilletjes bij. Ik kreeg haast medelijden.
Oma richtte zich nu rechtstreeks tot hem.
‘Dus ook jij, Timotheus, had in bed geplast, de eerste nacht dat je vijftien was! En dan wil je jouw jongen voor hetzelfde feit straffen?’
‘Nee’ zei vader, ‘ik zie nu in hoe fout dat was. Ik zal hem niet meer straffen voor zijn bedplassen.’
Oma hervatte: ‘Het is bij je vader zaliger over gegaan. Het is bij jou en bij Bart overgegaan. Het zal ook bij jouw Tim over gaan! Zit er maar niet over in. Maar onthoud goed: wij hebben jullie nooit gestraft voor een nat bed, een natte broek of een natte luier. Bart niet, en jou niet! Bedplassen gebeurt als je slaapt. Je kunt er niets aan doen, en er zijn erger dingen. Beloof me nu dus dat je die jongen nooit meer zult straffen voor zulke dingen!’
‘Ik beloof het’ zei mijn vader, en tegen mij zei hij:
’Het spijt me, jongen. Ik dacht dat het voor je bestwil was, maar ik had het fout.’
Oma zei: ‘Tim, als jij ooit jongens krijgt, later, is de kans groot dat ze ook lang in bed zullen plassen. Net als je grootvader, net als je vader, net als jij. Het is nou een keer een jongenskwaaltje, en het is erfelijk, schijnt het. Beloof me dat ook jij ze nooit ervoor zal straffen!’
Ik beloofde het plechtig.
‘Nu ga ik die koffie zetten!’ zei mijn vader en ging naar de keuken.
Ik liep met hem mee.
Gaf pa een knipoog en kreeg er eentje terug: bedplassers onder mekaar!
‘In een hemelbed?’ vroeg ik.
‘Ja, en het was ’s morgens net zo nat als jouw slaapzak vanmorgen! Maar Oma had het hotelpersoneel ingeseind, en er lag een plaslaken op die antieke matras. Toch was het wel lollig!’
‘Ik heb nog nooit in een hemelbed geplast’ zei ik.
Mijn vader lachte.
‘Ik zal eens op internet kijken of dat hotel nog bestaat. Dan rijden we er een keer heen, en mag jij in het hemelbed slapen. Of je dan nog in je bed plast zien we dan wel weer, maar ik zal dat plaslaken voor alle zekerheid maar bestellen!’
‘Groene plasticbroekjes?’ vroeg ik nog even door.
‘De jongens in mijn patrouille wisten natuurlijk wel dat ik nog in bed plaste. Ik was ook niet de enige bedplasser in de troep. Maar daar werd met buitenstaanders niet over gepraat. Eer van de padvinder en zo. Veel kleuren plasticbroekjes had je toen niet. Niet van die stoere plasticbroekjes voor tienerjongens, zoals dat staalblauwe broekje van jou dat je nu aan hebt. Eigenlijk had je alleen melkwitte, en die lichtgroene, en zachtblauwe. Ik vond dat groene beter bij scouts pasten!’
‘Pa, wanneer hield het bedplassen bij jou eigenlijk op?’
‘Ik weet het nog precies, Tim. Twee dagen voor mijn zeventiende verjaardag had ik weer eens in bed geplast. Maar dat was mijn laatste natte bed.’
‘Dan heb ik nog twee jaar te gaan’, zei ik nadenkend, ‘maar misschien ben ik wel eerder droog.’
‘Ik help het je hopen, jongen. Het is niet altijd een pretje om bedplasser te zijn.’
‘Ik ben blij dat ik geen straf meer krijg, pa. Vandaag was een rotdag op school, met die luier om.’
‘Het spijt me echt, Tim. Ik had niet nagedacht. Mijn eigen tijd als bedplasser zat me al een tijd dwars. Het was niet altijd makkelijk, en dat wou ik je besparen. Maar het zal niet meer gebeuren!’
Hij gaf me een vriendschappelijke por in m’n ribben, en lachte: ‘Laten we de koffie maar naar binnen brengen!’
Naspel
Oma vertrok, en nadat mijn moeder en haar kletsgrage vriendin Angélique (die naam alleen al!) thuis waren gekomen, waren Patrick en ik naar mijn kamer gevlucht. Angélique’s ‘Oh dag Tim, wat word je al groot! Plas je nog steeds in bed of is het haast over? Daar ben je nou toch echt te oud voor.... ‘ was meer dan ik uit kon houden, zeker toen ze ook nog door mijn haar wilde aaien.
Ik haatte dat mens!
Eenmaal boven liet Patrick vol trots zien dat zijn luierbroekje nat was.
‘Je oma zat wel een half uur over bedplassen te praten. Ik kreeg er zo’n zin van om ook in bed te pissen! Ik moest de hele tijd denken aan de nachten in de tent! Maar ja, ik zat op een krukje bij te jullie in de huiskamer. En toen bedacht ik me dat ik die drynite nog aan had. Wat was het lekker warm, en niemand had iets in de gaten!’
Hij lachte. Hij had niet gelekt.
Een week later nodigde Oma Patrick en mij uit om in de zomervakantie een paar weken bij haar op het platteland door te komen brengen. We hadden er een geweldige tijd. Ik was ’s nachts meer nat dan droog, sliep als een blok na de hele dag buiten te zijn geweest. Oma wist niet beter dan dat Patrick ook nog bedplasser was, en hij liet haar mooi in die waan. Hij leende mijn blauwe plasticbroekje en toen de drynites op waren, kocht hij een tienermaatje tena’s. Op een dag verraste Oma ons zelfs met twee nieuwe plasticbroekjes. Een zilveren voor mij (‘Ik had nog nooit een zilveren plasticbroekje gezien, en vond die zo leuk! Ik wilde het je eigenlijk voor de kerst geven, leuk zo zilver voor in de boom, maar ik wilde zo lang niet wachten....') en een vrolijk gele voor Patrick, een beetje doorzichtige. Oma had wel door dat Patrick graag naar zijn natte luier keek! Mijn vriend heeft bij Oma twee weken lang met veel plezier elke nacht in bed geplast. Maar dat is weer een ander verhaal....
En als Tim niet droog geworden is, plast hij nou nog in zijn bed!
Einde
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Mooie afsluiter.
Werd vader ff mooi op zijn nummer gezet Haha.
De Pot Verwijd de Ketel ....... zullen we maar zeggen.
Maar eind goed al goed.
Bedankt voor dit mooie verhaal. !1
Werd vader ff mooi op zijn nummer gezet Haha.
De Pot Verwijd de Ketel ....... zullen we maar zeggen.
Maar eind goed al goed.
Bedankt voor dit mooie verhaal. !1
