Nog niet klaar Olaf en Marjolein

[luierdromer]

HOOFDSTUK 112 AAN HET EIND VAN HET LATIJN !

Direct toen Edwin binnenkwam herkende Johan hem als de ergotherapeut bij wie ook hij op Groot klimmendaal onder behandeling was geweest.
Tot Edwin twee jaar geleden bij een reorganisatie was ontslagen en, hier blijkbaar een nieuw baan had gevonden.
Als snel merkte Johan dat niet alleen hij maar, ook Edwin verbaasd keek, toen hij Johan hier trof maar, direct vertelde Nathalie van de ontmoeting op onze school van broer en, zus en, begreep Edwin dat Johan bij Aleida op bezoek was.
Na Johan te hebben begroet keek hij verbaasd naar de half in haar stoel zittende Aleida en, vroeg ook al of dat geen pijn deed.
Waarop Aleida antwoordde, " ja maar, niet meer dan als ik lange tijd in dezelfde houding lig"
"Sterker ik vindt het heerlijk dat ik eventjes een iets andere houding kan aannemen, want alleen maar, liggen maakt suf dit was iets was wat Edwin goed begreep maar, ook hij zei, "doe het wel voorzichtig en, rustig aan Aleida".
Dan keek Aleida Edwin aan en, zei "dat doe ik ook maar, hier ben ik al blij mee".
Van de ontstane situatie maakte Edwin direct gebruik om de handfunctie van Aleida te verbeteren wat betreft dingen pakken/grijpen of loslaten en, oppakken en, wegzetten.
Al snel merkte Johan dat Aleida dat helemaal opnieuw moest aanleren maar, ook dat Aleida met enige regelmaat de pijn verbeet maar, toch weer vooruitgang had geboekt.
Na bijna een kwartier vond Edwin het voor vandaag genoeg geweest, nauwelijks was Edwin vertrokken of Aleida gaapte eens en, maakte Esther en, Nathalie niet alleen duidelijk dat ze wilde liggen maar, ook dat ze een sterke pijnstiller wilde en, daarna slapen.

Hierop keek Esther haar aan en, zei "geen wonder Aleida, je hebt vandaag wel een hele grote stap gezet en, houdt er rekening mee dat je vandaag en, vooral morgen na de fysiotherapie nauwelijks zal kunnen zitten".
Hierop knikte Aleida waarop Esther vervolgde, "dit is hoe dan ook al geweldig Aleida".
Ondertussen hielp Johan Esther om Aleida te verschonen, waarbij ze al snel zagen dat dit hoognodig was maar, vooral dat Aleida dat zelf niet merkte en, niet echt meewerkte.
Toch lukte het en, nadat Esther Aleida een sterke pijnstiller en, een slaappil had gegeven, verlieten Esther en, Johan haar kamer waarna Aleida al snel in slaap viel.

DE MIDDAG VAN WILMA

Die middag had Wilma een afspraak bij de huisarts, die nadat Wilma en, Henk hun verhaal hadden verteld direct contact opnam met Pro Persona
en, direct een afspraak kon maken voor later vanmiddag maar, dan bij mevrouw Hettinga die niet bij de Riethorst zat maar, bij de hoofdvestiging in Wolfheze.
Daarmee eindigde dit consult en, vertrokken Wilma en, Henk met spoed naar Wolfheze en, toen Wilma en, Henk zich tegen 3 uur bij de receptie melden kwam er direct een mevrouw uit één van de spreekkamers op hen toelopen die zich voorstelde als Ineke Hettinga en, daarna direct vroeg.
"Gaat u met me mee mevrouw De Vries?".
Aangekomen in de spreekkamer mochten Wilma en, Henk gaan zitten en, mocht Wilma haar verhaal vertellen, waarna ze toen Wilma was uitverteld zei, "niet alleen uw zoon en, dochter hebben het afgelopen jaar veel meegemaakt maar, ook voor u is het een heftig jaar geweest mevrouw".
"Wat zo te merken behoorlijk meer indruk op u heeft gemaakt dan u tot nu toe beseft heeft, sterker ik kan me goed voorstellen dat het feit dat zowel Olaf als Marjolein nu wel geaccepteerd worden waar ze in uw vorige woonplaats genegeerd werden, ook voor u een verrassing waren, evenals de prestaties van beide op school".
"Bovendien zijn beide als klap op de vuurpijl een heel stuk zelfstandiger geworden, meer dan u ooit had verwacht of zelfs maar, had mogen hopen"
Hierop konden Henk en, Wilma niet anders dan toegeven dat Ineke dit goed gezien had.
Ondertussen ging Ineke verder, dat ze het bijzonder vond dat Olaf en, ik zowel op school op de crea club en, scouting 100% werden geaccepteerd en, volledig meededen.
Ook het feit dat Marjolein hard achteruit gegaan was verbaasde haar niet maar, wel dat Marjolein die klap grotendeels te boven was gekomen en, een groot deel van de oude functies zich hadden hersteld maar. ook het feit dat Marjan en, Coby juist haar hadden gevraagd om bij de bevers te assisteren om de groep te laten zien dat de leden met een beperking bij veel activiteiten juist wel mee konden doen en, dat was meer geweest dan beide groepjes hadden verwacht.
Ook het feit dat Marjolein de leden die toch vervelend deden, over de kinderachtige prestaties van de gehandicapte leden tot de orde riep maakte indruk.
"Waardoor het later juist Joep was die Sofieke op sleeptouw had genomen, waar hij haar juist eerst had gekleineerd."
"Waardoor Sofieke nu snel vorderingen maakte wat haar ouders merkten aan het feit dat hun dochter na hulp van Elza nu zelf in staat was om haar brood te smeren, iets wat haar ouders niet hadden verwacht", sloot Wilma af.

Om dan te vervolgen, "nu de vakantie is begonnen en, alles dus tot stilstand komt merk ik pas dat ondanks dat alles positief heeft uitgepakt, het toch ook emotioneel er heeft inhakt."
"Net als bij mijn dochter Marjolein, die bij Nelleke die voor de tweede keer in korte tijd met psychische klachten was opgenomen onder voorwaarden mocht logeren."
"Waarbij ze al snel merkt dat ze daardoor uit haar comfortzone werd gehaald Marjolein toch kwetsbaarder was dan ze zelf had gedacht.
Ineke strak aankijkend en, proberend haar emoties voor zichzelf te houden vertelde Wilma verder, nu over hoe zij en, Henk Marjolein en Olaf ondanks alles zo normaal mogelijk opvoeden.
Heftig noterend had Ineke Wilma aangehoord zodat ze toen Wilma was uitverteld gericht vragen kon stellen en, wel zo dat dingen die Wilma bewust verzacht of zelfs verzwegen had omdat ze wel erg heftig waren om over haar lippen te krijgen en, ze die privé vond maar, voor Ineke wel van belang waren voor haar onderzoek, toch te weten kwam.
Doordat Ineke de vragen zo stelde dat ze dat toch gewaar werd terwijl Wilma voor haar gevoel werd leeg gezogen en, ondertussen de tranen in haar ogen had en, nu echt begreep waarom haar kinderen haar soms achter het behang zouden willen plakken.
Dat merkende vertelde Ineke met een glimlach op haar gezicht, " Mevrouw De Vries, dat kan ik me voorstellen maar, alleen als we het hele verhaal kennen, kunnen we een juist behandelplan opstellen".
"Behandelplan?", vroeg Wilma Ineke verbaasd aankijkend, terwijl Wilma net als Marjolein helemaal niet op een opname zat te wachten.
"Ja Wilma aangezien je bijna een jaarlang onbewust bent doorgegaan en, jezelf voor je kinderen hebt weggecijferd en, nu tot stilstand komt, krijgen je opgekropte emoties vrij spel en, omdat te beteugelen en, te zorgen dat jij er voor je gezin kunt blijven zijn gaan we je nu opnemen mevrouw De Vries"
Waarna Ineke Wilma geruststelde en, waarmee het consult werd afgesloten en, er in het lab de bloeddruk werd gemeten en, bloed geprikt en, nog wat testjes gedaan waarna tegen kwart voor 5 de uitslagen binnenkwamen bleek dat het op zich niet ernstig was maar, ze Wilma toch zouden opnemen, vooral om eens goed tot rust te komen.

DE LAATSTE VOORBEREIDINGEN.

Ondertussen waren Olaf Marjolein en, Jan-Willem ondersteund door Cora hun spullen voor de zeilvakantie aan het pakken, waarbij Olaf maar, vooral Marjolein naarmate de Donderdag vorderde hun kracht en, energie maar, vooral hun spierkracht rap minder werd en, toen Marjolein haar grote tas had afgesloten en, met veel moeite opstond pas merkte dat ze goed nat was maar, ook dat ze vanmiddag weer eens ongemerkt gepoept had, zonder maar, enige aandrang te hebben gevoeld.
Toen ze even later kruipend een luier talkpoeder en billendoekjes had gepakt en, in de rolstoel was gaan zitten en, met moeite naar de badkamer verdween om te verschonen en, te wassen zagen Cora Olaf maar, ook Jan-Willem wel dat Marjolein op was.
Hierop keek Cora de jongens aan en, zei "jongens ik ga Marjolein wassen verschonen en, in bed leggen" en, vroeg dan, "redden jullie het zelf jongens?"
Nu keek Jan-Willem zijn moeder aan en, zei" ja mamma" maar, aangezien ook Olaf voelde dat hij op was keek Cora aan en, zuchtte "nee Cora, ook ik heb geen kracht meer, zelfs zitten kost kracht en, doet pijn".
Tijdens het gesprek met Cora merkte ook Olaf dat hij nat was maar, toen hij zich in zijn stoel liet zakken en, kwam te zitten pas dat ook hij vanmiddag zonder enig gevoel gepoept had en, hij nu in de vieze drab zat.
Om de vernedering compleet te maken nam Cora beide één voor één mee naar de commode waar ze de tillift nodig hadden om op de commode te komen, iets wat al in geen maanden meer was voorgekomen en, beide zo verkrampt waren dat ze totaal niet meegaven iets waar Olaf al van baalde maar, het accepteerde.

Marjolein echter baalde nog veel meer dan haar broertje en, stond op het punt om zichzelf op haar kop te geven, voor ze dat echter kon doen, zei Cora.
"Eerlijkgezegd verbaasd me dit niets, aangezien het inpakken voor de zeilvakantie veel energie kost en, vergeet de impact van de opname van jullie moeder niet" vervolgde Cora haar verhaal.
Dan vervolgde Cora, "zoals jullie de laatste weken wel hebben gemerkt komen ook wij nu tot stilstand en, ook voor ons is het een heftig jaar geweest".
Uiteindelijk waren we tegen half 5 weer schoon en, zei Cora dat we vanavond makkelijk zouden doen met eten en, het vanavond niet laat zou worden.
Hopelijk konden we ondanks alle vermoeidheid nu zelf eten wat nog wel eens voor problemen zorgde maar, nu inderdaad bleek dat redelijk te gaan.
Tot mijn verbazing lukte het niet alleen om zelf te eten maar, het ging nog zonder knoeien ook, wat voor een extra voldoening zorgde.
Tegen kwart over 6 was alles op en, hielpen we alle 3 met opruimen en, afwassen.
Waarna ik( Marjolein ) zei," ondanks dat het net 7 uur is, ga ik douchen tanden poetsen verschonen en, naar bed, tot morgen".
Dit vooral omdat het inpakken en, de opname van mamma vermoeiend waren geweest en, ik als we Zaterdag weg gingen fit wilde zijn maar, nauwelijks lag ik om half 8 in bed of ik hoorde de voordeurbel gaan.
Toen Cora opendeed bleken Kimberley en, Jan voor de deur te staan en, verstond ik half slapend nog dat Kimberley vertelde dat ze de groep Vrijdag dus morgen rond 5 uur in het clubgebouw verwachtte.
Hier zouden we als begin van de zeilweek een barbeque en, een tienerdisco houden.
Dit deed bij Cora de wenkbrauwen fronsen maar, Kimberley die dat direct merkt keek Cora aan en, zei "aangezien Zaterdag een lange drukke intensieve dag wordt en, we naast het reizen na aankomst en, het regelen van de slaapkamerindeling en, de corveelijst, wat volgens de beheerder van het eiland één uur in beslag neemt, zou er de rest van de middag nog genoeg tijd zijn voor watersportactiviteiten".


Na deze uitleg keek Kimberley Cora aan en, vroeg "waar zijn Wilma en Henk eigenlijk?"
Dit deed Cora vertellen dat nu alles tot stilstand kwam niet alleen Marjolein zich niet al te druk moest maken maar, vandaag was gebleken dat ook Wilma er doorheen zat en, oververmoeid was.
Direct keek Kimberley Cora aan en, zei " dat begrijp ik wel Cora", om dan te vervolgen, "ik geloof dat ik maar, eens moest gaan".
"Anders kom ook jij vanavond te laat in bed Cora".
Dan wilde Kimberley naar buiten lopen maar, net opdat moment kwam er een bericht over Wilma binnen.

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 113 DE AANLOOP NAAR HET BEGIN VAN DE ZEILVAKANTIE

Heel ernstig was het gelukkig niet maar, feit was wel dat, Wilma drie weken absolute rust werd voorgeschreven.
Waarop Ineke Wilma adviseerde om zich voor drie weken te laten opnemen, nog voor Wilma kon reageren ging Ineke door" de kinderen zijn de komende week op zeilkamp en, Cora en, Henk zich ook zonder Wilma wel zouden redden.
Zeker nu de zomervakantie was begonnen" sloot Ineke af, tenminste dat dacht Wilma maar, Ineke vervolgde," bovendien zal als de kinderen terug zijn van het zeilkamp het thuis rustiger zijn, aangezien ook Marjolein dan voor 10 dagen worden opgenomen.
Toen Ineke Wilma verbaasd zag kijken en, hoorde dat Wilma zich afvroeg hoe Ineke dat wist, zei ze, "wij als psychiaters hebben van tijd tot tijd teamoverleg waarbij niet alleen de stand van zaken rondom de junioren en, senioren die we op dat moment binnen hebben wordt gesproken maar, ook over cliënten die op dat moment weer thuis zijn maar, nog wel behandeld worden".
Dan zei Wilma, "dat "begrijp ik Ineke", "mooi dan sluiten we hier het gesprek en, gaan we naar de afdeling".

VRIJDAGOCHTEND

Toen Jan-Willem Olaf en, Marjolein deze ochtend in de huiskamer kwamen misten ze Wilma direct maar, na een grondige uitleg van Cora begrepen ze alle drie het hoe en, waarom.
waarop het onderwerp Wilma werd afgesloten en, Cora vertelde dat Kimberley gisteravond hier was om te vertellen dat de hele club vanmiddag om 5 uur in het clubgebouw verwacht werd.
"Het enige wat ze vertelde was dat jullie samen gaan eten en, er een leuk avondprogramma zal zijn maar, jullie zo morgen op tijd naar
Loosdrecht kunnen vertrekken".
Hoewel we hier van opkeken gaf dit nieuws ons nog meer energie zodat we al was het vooral op het laatst met moeite ons vanochtend bijna helemaal zelf redde
Dit maakte ons alle 3 nieuwsgierig maar, helaas moesten we toch tot half5 wachten, de spanning die nu omhoog kwam zorgde ervoor dat we alle 3 toch hulp nodig hadden, zodat het ontbijt behoorlijk wat tijd in beslag nam.
Na 3 kwartier was het ontbijt gedaan en, omdat het al bijna 10 uur dus dronken we direct koffie terwijl ik ondertussen de krant las en, Jan-Willem en, Olaf zaten te dammen.
Totdat Cora die boodschappen was gaan doen tegen half 1 terugkwam van de albert-heijn en, zuchtte, "wat een lucht zeg, volgens mij zijn er tijdens mijn afwezigheid drie stinkbommetjes ontploft!".
Direct keek ik op van de krant, terwijl ik wat me zelf betreft niets voelde, tot ik half opstond om iets beter te gaan zitten en, ik merkte dat mijn luier ging hangen.
Wat betekende dat deze aan vervanging toe was.
Toen ik weer ging zitten merkte ik dat dit niet alles was maar, Cora helaas toch gelijk had toen ze zei dat de kamer naar poep rook.
Want toen ik weer ging zitten lande ik met mijn billen in een vieze drab, hoewel ik best wist dat dit vooral door de drukte van de laatste voorbereidingen kwam baalde ik wel.

Steun zoekend aan de tafel probeerde ik op te staan en, de rollator te pakken om me in de badkamer te verschonen en, wat op te frissen.
Doch vanochtend kon ik nauwelijks overeind komen zodat Cora me in de rolstoel zette en, me meenam naar de badkamer om me te verschonen en, te wassen.
Toen ik op de commode lag en, Cora me van mijn vieze luier verloste en, me zonder blikken of blozen verzorgde, zuchtte ik, "hé shit uitgerekend nu het zo ver is kan ik niets meer".
Direct keek Cora me aan en, zei, "Marjolein dat is allemaal spanning en, spanning gaat nu eenmaal op een zwakke plek zitten".
"Ja Cora dat weet ik maar, toch".
Ondertussen was het leed geleden en, konden we terug naar de kamer waar ik me weer op de krant stortte en, Cora Olaf meenam om te verschonen.
Terwijl beide naar de badkamer verdwenen begreep ik uit hun gesprek dat ook Olaf een bruine luier had en, al net zo baalde als ik even geleden.

Toch dacht ik dat hij minder gespannen was als ik, wat vooral kwam doordat hij in tegenstelling tot mij wel in staat was om naar de badkamer te lopen en, zelf op de commode kon gaan liggen maar, uiteindelijk was het toch niet helemaal wat het leek, want toen hij één keer plat lag en, Cora hem uitkleedde werkte Olaf totaal niet mee en, toen Cora hem na een kwartier schoon had koste het Olaf veel moeite om op te staan en, toen hij uiteindelijk stond en, twee stappen had gezet keek hij Cora aan en, zei "Cora pak de rolstoel maar, want ik wordt moe en, het gedoe rond de opname van mamma en, de aanstaande opname van Marjolein en, de zeilvakantie die morgen begint maakt dat ik moe ben en, ik bijna geen kracht meer heb".

Hierop deed Cora met genoegen wat Olaf vroeg en, pakte de rolstoel, hielp Olaf in zijn stoel en, duwde deze dan naar de huiskamer rechtstreeks naar de eettafel waar Jan-Willem inmiddels met de rolstoel bij de tafel stond en, Marjolein inmiddels op een stoel zat.
Waar Cora na alle drukt verwachtte dat we alle drie geholpen wilde worden, pakte zowel Olaf als Marjolein direct een boterham en, een mes en, probeerden om zelf te smeren.
Iets wat tot verbazing van Cora nog lukte ook, ook het eten en, drinken ging best goed, zelfs Jan-Willem redde zich deze keer tot verbazing van Cora zelf iets wat het laatste jaar nauwelijks was voorgekomen.
Dit alles ondanks dat het inpakken van de bagage, veel energie had gekost en, het langzaam ging was het meer dan Cora verwacht had en, hoewel het van Cora een engelen geduld vergde liet ze alle 3 hun gang gaan wat belangrijk was om hun zelfstandigheid en, doorzettingsvermogen te stimuleren, net als het zelfvertrouwen.
Door dit geheel had Cora nu alle tijd om te vertellen dat Kimberley en Jan gisteravond op bezoek waren geweest en, hadden verteld dat ze ons vanmiddag rond 5 uur bij het clubgebouw verwachtten.
Hoewel we hier van opkeken gaf dit Olaf en mij extra energie zodat we hoewel met moeite ons zelf redden om tegen kwart voor 1 klaar te zijn waarna Cora zei dat ze ons tegen half 5 weg zou brengen.
Toen Cora vervolgens vroeg wat we vanmiddag gingen doen zei Olaf, " ik ga naar de winkel om een puzzelboekje te kopen voor volgende week
en, naar de bibliotheek om een leuk boek te halen hoewel ik niet verwacht dat ik daar veel tijd voor zal hebben, wil ik toch een puzzelboekje en, een boek meenemen".
Hierop keek Cora ons aan en, zei" jongelui dat doen we als ik jullie wegbreng maar, wat gaan jullie nu doen?"

Uiteindelijk begonnen we nu met een laatste controle van de bagage en toen dat in orde was zei ik dat ik een uurtje ging slapen en, Jan- Willem en, Olaf dat ze in de tuin een spelletje gingen doen.
Zo vloog de middag voorbij en, was het bijna 3 uur toen ik weer wakker werd waarna we na nog een kop thee de laatste spullen verzamelden waarna Cora erop stond om ons alle 3 nog een keer te controleren en, indien nodig te verschonen.
Nu pas hadden zowel Olaf als ik door dat we zonder iets te hebben gemerkt goed nat waren, iets waar we beide van baalden maar, waarvan Cora zei, " ook dit verbaasd mij niets want bij de laatste voorbereidingen merkte ik al dat het jullie meer moeite koste om de aandacht erbij te houden, wat betekent dat het jullie veel energie en, concentratie heeft gekost".
Nu moesten we wel toegeven dat het voorbereiden en, inpakken veel energie had gekost en, je niet alles kunt hebben, waarna we bijna direct vertrokken.
Nauwelijks onderweg merkte ik dat er een last van me afviel maar, dat was maar, even want toen we na een korte stop bij de boekwinkel j en, de bieb bij het clubgebouw aankwamen zagen we toen we binnen kwamen, dat niet alleen Pim Paul Mirte Nelleke Miranda en, alle anderen klaar zaten maar, dat 2 minuten later de deur opnieuw open ging Kimberley binnen stapt maar, ze was niet alleen.
Direct keek ze de groep rond en, vroeg ze Jan, wil jij onze nieuwe leden binnen laten en, introduceren?"
Hierop liep Jan direct weg en, toen hij weer binnen kwam vielen niet alleen onze monden open maar, ook die van Pim Paul Miranda en, Nelleke zaten verbaasd te kijken.
Waarop Sandra Carla en, Marco vroegen wat er aan de hand was.
Voordat Olaf en, Marjolein konden reageren keek Kimberley de groep rond en, terwijl er twee voor de meesten onbekende meisjes binnen kwamen., zei Kimberley, jongens en, meisjes hierbij stel ik jullie onze nieuwste leden voor, Sanne en, Willemien".
Dan vertelde Jan dat na aanleiding van onze verhalen die we beide meisjes , hadden verteld toen wij eerst naar onze oude school waren geweest en, zij een dag later bij ons waren geweest waarop de ouders contact hadden opgenomen met Kimberley en, er was afgesproken dat de meisjes mee mochten naar Loosdrecht en, er daarna verder zou worden gekeken.
Ondertussen was het bijna 6 uur en, dus etenstijd dus tijd om aan tafel te gaan maar, tot verbazing van Xantia Marjolein Carla Maria en, Carola wachtte Kimberley en, Jan nog steeds.......

 

[luierdromer]

zo even wat foutjes eruit gehaald, hoop dat het nu helemaal goed is

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 114 DE KOMST VAN RENSKE

Nadat er intussen wel een aantal vaders en, moeders binnen waren gekomen ging rond 10 voor half 7 de deur weer open en, kwam Renske die we door privé omstandigheden al enige tijd niet hadden gezien binnen.
Direct wilde ze het nodige vertellen maar, dat kapte Kimberley af en, zei " we staan net op het punt om te gaan eten dus schuif maar, direct aan dan kunnen we happen".
Dat deed Renske direct en, terwijl ze onder het eten vertelde waarom ze er de laatste weken niet was geweest keek ze de groep rond en, stopte dan bij Willemien en, Sanne, waarop Olaf vertelde van ons schoolreisje naar de dierentuin in Arnhem en, wat er daarna allemaal was gebeurt.
Toen we vertelde dat wij hier en, met scouting meedoen wilden een aantal klasgenoten van de mytylschool dat niet geloven maar, nu kunnen Sanne en, Willemien het zelf zien en ervaren of het wat is en, wat ze zelf kunnen" sloot Olaf af en, terwijl het inmiddels 7 uur was gingen we echt aan tafel, waarbij vanavond echt iedereen zichzelf kon redden en, er bovendien nauwelijks werd geknoeid, iets wat Kimberley en, Jan gezien het vooruitzicht van de vermoeiende dag van morgen en, de spanning die dat gaf niet hadden verwacht.

Het toppunt wat dat betreft was wel toen er na het eten tien vrijwilligers werden gevraagd om te helpen met tafel afruimen afwassen opruimen en, het schoonmaken van de tafel ook Olaf Marjolein en, zelfs Jan-Willem zich melden welk aanbod Kimberley direct wilde afslaan maar, doordat ze na het afgelopen seizoen wist dat alle drie wisten wat ze deden zei ze na enige aarzeling aangezien Zaterdag een drukke vermoeiende dag zou worden en, ze nu vooral Nelleke en, Marjolein een beetje uit de wind wilde houden " goed maar, doe voorzichtig en, vooral jullie Marjolein en, Nelleke neem jullie rust".
Hierop gaf Nelleke aan dat ze het toch beter vond om nu direct te gaan douchen en, dan naar bed te gaan en, zei Marjolein terwijl ze Kimberley aankeek, " als we zo klaar zijn ga ook ik direct douchen en, naar bed maar, met elkaar lukt het wel".
Na dit gezegd te hebben zag Marjolein duidelijk dat Kimberley en, Jan aan haar woorden twijfelden maar, toch gingen beide akkoord, terwijl Nelleke nog eens aangaf dat ze nu wel direct wilde douchen en, naar bed ging.
Terwijl Marjolein zich aansloot bij de groep en, Carla en, Sandra direct vroegen, " hé Marjolein waar is Nelleke gebleven?" hielp Kimberley Nelleke met uitkleedden en, douchen terwijl ze ondertussen merkte dat hoewel de activiteit Nelleke goed deed, het allemaal echt vermoeiend was en, ze haar hulp echt nodig had en, er absoluut niet overdreven werd maar, Nelleke wel deed verkleuren maar, dat wist Kimberley direct te neutraliseren toen ze zei, " Nelleke, dat jij en, Marjolein morgen meegaan is al een hele grote meevaller maar, ook voor de rest is het vanavond op tijd naar bed maar, inderdaad, vooral jij en, Marjolein moeten goed om zichzelf denken".
Al pratend stond Nelleke inmiddels onder de douche waar ze zich bewust door Kimberley liet helpen, ondertussen sloot ik me aan bij de rest van de groep, waar ook Sanne en, Willemien direct wilde weten waar Nelleke was.
Aangezien ook ik moe werd en, dit een gevoelig onderwerp was, had ik niet nog eens de lust laat staan de energie om dit verhaal te vertellen, iets wat de groep ook in de gaten had en, Jeroen Carla en, Maria deed opstaan en, Jeroen Sanne en, Willemien beduide hen te volgen.
Aangekomen in de keuken vertelde vooral Maria Anneke en, Mark die zich ook hadden aangesloten over hun psychische klachten en, hoe ze ondanks hun klachten net als Nelleke mee hadden gemogen naar haar activiteiten.

Ondertussen was er in de grote zaal koffie of thee waarbij ondertussen het programma voor Zaterdag werd besproken, om deze dag zo nuttig mogelijk te maken zouden we rond 7 uur opstaan om 8 uur ontbijten en, tegen 10 uur vertrekken.
Onderweg zouden we de nodige stops houden onder andere om tegen 12 uur samen te lunchen, waarna we tegen 2 uur in Loosdrecht werden verwacht.
Nu werden we razend nieuwsgierig wat er vanaf onze aankomst in Loosdrecht zou gebeuren maar, Kimberley zei, "de rest merken jullie morgen wel".
Nu merkten Annemarie Pim Paul Iris en, Sandra dat Kimberley hoewel zij branden van nieuwsgierigheid nu niets meer wilde loslaten en, de groep maande om als ze de thee of koffie ophadden te gaan wassen tanden poetsen en naar bed te gaan.
Aangekomen in de badkamer wilden Mirte Miranda en, Jeroen direct Sanne en, Willemien te hulp schieten maar, merkten bijna direct dat, beide geen hulp nodig hadden en, zich prima redde.
Dit herinnerde Miranda aan de gezamenlijke les van vlak voor de zomervakantie. waarin haar duidelijk was geworden dat elke handicap anders was en, de meeste jongens en, meisjes zich prima redden, zo ook met Sanne en, Willemien.
Eigenlijk wilde Miranda dat voor zichzelf houden maar, zag dan dat dit niet alleen haar maar, ook Renske Jeroen en, Mirte hier verbaasd naar keken.
Iets wat het groepje niet wilden laten merken maar, tot frustratie van Miranda waren beide meiden slimmer dan zij had gedacht, want voor Miranda het besefte had Willemien terwijl ze zich vanuit de rolstoel naar het toilet verplaatste zonder om hulp te vragen en, ook Sanne ondanks haar tics Miranda eens goed geobserveerde maar, werden ook Pim Paul Mirte en, Jeroen ongemerkt aan een inspectie onderworpen zodat Miranda direct van Sanne de vraag kreeg, of zij Miranda moest helpen met haar luier.
Door deze laatste opmerking stond Miranda nu helemaal met haar mond vol tanden, want deze vraag had Miranda totaal niet verwacht ondanks dat ze wist dat Sanne en, Willemien het hele verhaal van het afgelopen jaar kenden.
Nu werd Miranda onrustig iets wat alle meiden opviel en, Jeroen Suzanne Annemarie en, gefronst deed kijken en, denkend hoe ze dit op een grappige manier konden oplossen.
Even later keek Suzanne Miranda ineens aan en, vroeg" Miranda heb jij net een geest gezien?"
Hoewel de vraag niet vervelend bedoeld was, kwam deze wel hard aan en, scheelde het niet veel of Miranda huilde, iets wat ook Kimberley en, een paar begeleidende moeders opviel maar, voor zij in actie konden komen keek Willemien Miranda aan en, zei "hé Miranda als je er niet over kunt of wil praten, laat dan maar".

"Door ervaringen op school kijk ik niet zo snel ergens vanop maar, juist wel van Olaf en, Marjolein en, dan vooral hoe die vooruit zijn gegaan maar, ook het verhaal van Jan-Willem heeft ons verbaasd, overigens hebben we mede door jullie klas een paar hele leuke dagen gehad".
Vooral de laatste opmerking van Willemien zorgde ervoor dat Miranda kalmeerde, dan Willemien en, Sanne aankijkend zei ze, " ik wil dit jullie wel vertellen maar, dan onder zes ogen".
Dat laatste begrepen Sanne en, Willemien heel goed.
Ondanks dat het intussen aardig laat was geworden wilde Miranda het verhaal direct vertellen maar, de vraag was waar?
Op het moment dat Miranda vertwijfeld rondkeek zag ze Kimberley en, bijna tegelijkertijd keek ook Marjolein op maar, op het moment dat Marjolein het trio achterna wilde lopen hield Jan haar tegen en, zei "nee Marjolein dit moet Miranda zelf doen en, bovendien moet jij als jij je nachtmedicatie hebt ingenomen hoognodig naar bed, als je morgen een beetje fit wilt genieten".
Terwijl ik me hier wel bij neer moest leggen terwijl ik terugliep naar de grote zaal waar de anderen op Nelleke na aan de koffie of thee zaten.
Direct toen ik ging zitten kreeg ik van Jan mijn mok met koffie en, terwijl ik genoot van de koffie vertelde Miranda aan Sanne en, Willemien over haar ervaringen van het afgelopen jaar en, dan met name over onze komst in de klas en, de opnames van eerst Nelleke alleen en, het bezoek aan Nelleke maar, vooral over de totaal onverwachte verschijning van Nelleke op haar verjaardag een week later.
Uiteindelijk sloot ze af met de opmerking "en, zo belande ook ik 24/7 in de luiers terwijl ik tot dat moment alleen s 'nachts een luier om moest voor het bedplassen".
Direct zag Miranda dat zowel Sanne als Willemien onder de indruk waren en, niet in staat waren om een antwoord te geven maar, wel lieten merken dat ze het verhaal begrepen en, met Miranda mee te leven.
Uiteindelijk lagen de meeste anderen al in bed in de tot slaapzaal gebombardeerde naastgelegen sportzaal toen Miranda Willemien en, Sanne tegen half 10 aanschoven voor een kop koffie, waarna ook zij nog geen half uur later tanden poetste en, zich wat opfristen zich aankleedden en, zo stil mogelijk hun matras opzochten en, in de slaapzak schoven, denkend dat alle anderen al sliepen.........

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 115 DE LAATSTE VOORBEREIDINGEN VOOR VERTREK NAAR LOOSDRECHT

Tot ze nauwelijks in bed liggend naast zich één zacht gesis hoorde en, dan merkte dat er iemand zachtjes haar kant op schoof.
Door de ervaringen van haar verjaardag vermoede Miranda direct dat het Marjolein was en, ook al begreep ze best dat die nieuwsgierig was na het gesprek wat Miranda met Willemien en, Sanne gevoerd had.
Ondertussen zag Miranda dat Sanne en, Willemien inmiddels in slaap waren gevallen ondertussen lag inderdaad Marjolein naast Miranda en, vroeg fluisterend, " heeft het gesprek je opgelucht Miranda?"
"Ja Marjolein toch wel, ook al vond ik de vraag maar, ook het gesprek best heftig, begrijp je Marjolein?"
"Zeker begrijp ik dat maar, ik hoop dat je vannacht goed kunt slapen Miranda".
Na één bevestigend en, dus geruststellend antwoord kroop Marjolein terug naar haar eigen bed kroop er in draaide één paar keer en, viel in slaap.
Hoewel er door de spanning voor de zeilweek, wat niet alleen Marjolein maar, ook Nelleke Jan-Willem maar, ook Suzanne Joost Sandra Annemarie Marco en, Paul branden van nieuwsgierigheid.
Ja zelfs Sanne en, Willemien die er in de vorige herfstvakantie al met school waren geweest en, dus wisten wat ze konden verwachten keken er ook nu naar uit.
Door al het geklets was het intussen al veel later dan dan we dachten toen ineens de deur open ging en, en, de moeders van Carola en, Annemarie met de nachtmedicatie voor onder andere Nelleke en, Marjolein binnenstapte en, direct grapten, "wij dachten dat jullie al lang zouden slapen", om direct één knipoog te geven maar, zeiden dan " maar, nu moeten jullie wel stil zijn en, gaan slapen het al bijna 11 uur"
Waarna iedereen zijn of haar medicatie kreeg, om er voor te zorgen dat vooral Nelleke en, Marjolein fit en, uitgerust aan de zeilweek zouden beginnen hadden Jan en, Kimberley in overleg met Frans besloten om één hogere dosering van de nachtmedicatie te geven.
Inderdaad sliepen beide deze nacht ondanks alle drukte geweldig maar, helaas zorgde de extra medicatie er ook voor dat zowel ik ( Marjolein) als Nelleke met een volle luier wakker werden.
Toch dacht ik dat ik ondanks de stank om me heen ik vannacht alleen had geplast maar, toen ik met veel moeite op de rand van het bed ging zitten, ik zo snel als ik zat ik direct met mijn billen in de vieze drab zat.
Hierdoor begreep ik dat ik vannacht voor het eerst in ruim vier weken weer eens in mijn slaap had gepoept en, ik kon me al helemaal niet heugen wanneer het zoveel was geweest als nu.
Dit alles had als extra negatief resultaat dat ik het direct warm kreeg van de zenuwen, iets wat tot overmaat van ramp direct werd opgemerkt door de wakker wordende Suzanne Iris en, Miranda welke laatste het zelf ook hoognodig aan een verschoning toe had en, dus vlug in actie kwam maar, tot mijn verbazing hadden ook Sanne en, Willemien die inmiddels wakker waren alles gezien en, zei Willemien die inmiddels in haar rolstoel zat, "kom maar, Marjolein dan gaan we samen douchen en, kunnen we elkaar helpen".
Juist doordat Willemien in één rolstoel zat vroegen Suzanne en, Iris zich af hoe vooral Willemien dit voor elkaar zou krijgen.
De badkamer was dan wel voorzien van beugels en, douchezitjes maar, dan nog, nu zuchtte Iris, " blijkbaar is die Willemien net zo'n bijdehandje
en, doorzetter als Marjolein maar, dan nog".
Toch twijfelde vooral Suzanne en, Miranda zo erg dat ze achter Marjolein en, Willemien aan gingen maar, op het moment dat Suzanne de badkamer in kwam keek Willemien haar aan en, zei "Suus ik mag dan niet kunnen lopen maar, aan mijn handjes en, armen mankeert niets hoor" één opmerking die Sanne die op het tumult was afgekomen direct bevestigde.

Nu zagen we dat Miranda en, Suzanne zich vertwijfeld terugtrokken in één van de andere douches om zich daar op te frissen zodat ze binnen een kwartier helemaal klaar waren en, naar de grote zaal ging waar Willemien en, Marjolein inmiddels aan de grote tafel zaten.
Nu besefte Miranda dat ze ondanks dat ze Marjolein inmiddels een jaar kende ze haar maar, vooral Willemien totaal onderschat had, iets wat ook Xantia en, Renske hoewel druk in gesprek opmerkte.
Zo druppelden tussen8 uur en, half 9 de hele club binnen en, schoven allemaal aan tafel, waar tot verbazing van vooral Kimberley en, Jan Olaf en, Marjolein hoewel met enige moeite maar, ook Jan-Willem zich vanochtend grotendeels zelf redde.
Dit ondanks zijn snelle achteruitgang wat deels onomkeerbaar was van het afgelopen jaar, zodat niet alleen Jan en, Kimberley maar, het hele clubje om Olaf en, Marjolein verbaasd opkeken.
Intussen was ook Marga de moeder van Jeroen binnen en, verder zouden naast Jeanette onder andere de vaders van Carola Marco Joost en, Arjan mee gaan.
Iets wat op zich al één goeie zet was maar, helemaal nu ook Willemien en, Sanne mee gingen, waarmee er met Willemien erbij als het tegen zat er nu vier waren die in en, of uit bed naar de wc en, of onder de douche geholpen moesten worden.

Hoewel vooral Olaf en, ik als we fit waren dat zelf konden wisten we allemaal dat het zeilen net als alle andere watersport activiteiten en, het hele dagen buiten zijn hun tol zouden eisen zodat we s' avonds vermoeid zouden zijn.
Ondertussen zaten we allemaal aan de ontbijttafel en, namen Kimberley en, Jan de dag met ons door, de ochtend zou vooral gebruikt worden om de laatste spullen in te pakken het clubgebouw op te ruimen en, schoon te maken en, niet te vergeten de ontbijttafel leeg te ruimen schoon te maken en, de vaat af te wassen, waarbij verwacht werd dat we allemaal mee hielpen.
Nu zagen Olaf en, Marjolein Sanne en, Willemien vertwijfeld kijken waarop Marjolein wilde zeggen dat er zeker niet alleen voor haar zelf en, Olaf maar, ook voor Jan-Willem Sanne en, Willemien nog genoeg te doen was.
Nu vertelde Marjolein, "Bij de vorige overnachtingsactiviteit dachten we dat wij niet konden helpen met opruimen maar, bleek er nog een berg afwas in de keuken te staan, wat dus ons pakkie aan was".

"Terwijl de andere leden dachten dat terwijl zij het haasje waren, wij waren vrijgesteld" ging Marjolein verder.
Nauwelijks was het verhaal verteld of we zagen Kimberley naar ons toekomen en, hoorde haar zeggen, "ik zoek nog afwassers en, keukenopruimers".
Direct keken Olaf en, Marjolein Sanne en, Willemien aan en, zei Marjolein, " nou wat zei ik jullie?"
Dit verstond ook Kimberley keek het clubje aan en, zei " ook van jullie verwachten we dat jullie helpen met opruimen en, poetsen maar, zoals jullie zien doen we dat wel verantwoord"
Terwijl wij ondertussen de tafel afruimde afnamen en, met de vaat richting de keuken gingen zagen we dat in tegenstelling tot de vorige keer er deze keer totaal niet werd gereageerd maar, iedereen bezig was.
Terwijl wij met zijn vieren de afwas deden namen Jan-Willem en Nelleke de grote tafel af terwijl de meeste anderen alles afstofte zogen en, dweilden.
Of ze hielpen de vaders en, moeders met het verzamelen van de ingepakte bagage wat bij de ingang werd klaargezet zodat als tegen 1 uur de bus kwam we snel konden inladen en, vertrekken.

Op het moment dat de afwas was weggewerkt en, Olaf en, ik het aanrecht afnamen merkten Olaf ineens dat Jan-Willem Nelleke Renske Marco zijn vader en, Jan weg waren maar, toen Kimberley Olaf zag kijken zei ze, " die zijn boodschappen doen, want we moeten zelf voor eten drinken en, dergelijke zorgen net als dat we daar zelf moeten koken".
Hier keken we van op maar, toen we er over na dachten leek het toch logisch maar, toch!
Ondertussen waren we klaar en, schoven bij de grote tafel aan maar, nauwelijks zaten we of we zagen Karel zijn vader en, Jan binnenkomen met wel vier karren vol boodschappen.
Wat direct werd overgepakt in dozen en, vervolgens door de vaders van Karel en, Annemarie bij de rest van de bagage werd gezet, nu was echt alles klaar en, konden we lunchen.

Waarop Jan naar Olaf Jan-Willem Nelleke maar, ook naar Sanne Willemien en, Marjolein keek en, vroeg " lukt het jullie vanmiddag zelf, of moeten we jullie helpen?"
Waar Nelleke en, Marjolein aangaven dat ze nu wel wat hulp konden gebruiken, gaven Olaf en, Jan-Willem juist aan dat ze het vanmiddag wel zelf redden.
Nu keek Jan Willemien en, Sanne aan en, vroeg " lukt het jullie vanmiddag zelf, of moeten we jullie helpen?"
Tot onze verbazing duurde het even voor de meiden reageerden maar, keken Jan aan terwijl het antwoord wat ze gaven luid en duidelijk was.

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 116 DE LUNCH HET VERTREK EN DE AANKOMST IN LOOSDRECHT.

Want doordat Sanne en, Willemien de groep nog nauwelijks kende en, Jan en, Kimberley net als de groep Willemien en, Sanne niet keek Willemien op en, zei "Sorry ik begrijp jullie vraag maar, ondanks dat ik in één rolstoel zit mankeer ik niets aan mijn armen of handen, dus kan ik zelf snijden en, eten"
Net als Willemien zei ook Sanne, " dat jullie dat door ervaringen met Olaf en, Marjolein vragen begrijp ik maar, ook ik red me prima zelf".
Hierop keek Jan beide meisjes aan en, zei " oké maar, begrijp dat net als jullie ons, wij jullie nog moeten leren kennen en, dat zoiets met vallen en, opstaan gaat".
"Ja Jan dat geeft ook niet" zuchtte Willemien terwijl ze twee boterhammen één mes halvarine twee plakken kaas en, de pot pindakaas pakte tenminste, want de pot pindakaas stond net buiten haar bereik maar, verder redde ze zich net als Olaf Marjolein en, zelfs Jan-Willem vanochtend best, wat Kimberley en, Jan opvatten als één positieve uitwerking van de zeilweek die nu eindelijk op het punt van beginnen stond.
Dat merkten ze niet alleen aan Olaf Marjolein Jan-Willem en, de rest van de groep maar, vooral aan Nelleke die er verbazend ontspannen bij zat.
Iets wat Jan en, Kimberley al sinds haar opnames en, zeker de laatste weken met één nieuwe opname in het vooruitschiet niet vaak bij haar zagen.
Toen Kimberley er naar vroeg keek Nelleke Kimberley aan glimlachte en, zei, " net als de rest heb ik hier zin in en, net als zij kijk ik hier al maanden naar uit".
Dit begrepen Jan en, Kimberley heel goed dan zei Kimberley, " ook wij zijn erg blij dat jullie mee gaan en, hadden het jammer gevonden als dat niet had gekund".
"Ja maar, Marjolein en, ik moeten als we terug zijn uit Loosdrecht nog voor anderhalve week terugkomen", ging Nelleke met een diepe zucht door terwijl ze ondertussen verder at.
Terwijl ondertussen het einde van de lunch naderde en, deze om half 1 werd afgesloten.

ONDERTUSSEN BIJ ALEIDA

Deze zaterdag zat Aleida al vanaf 9 uur in de rolstoel en, was het nu bijna 12 uur dus lunchtijd en, zag Johan die vanochtend en, een groot deel van de middag op bezoek mocht komen dat zijn zus nog steeds langzaam vooruitgang boekte.
Niet alleen zat ze al bijna drie uur aan een stuk in de rolstoel, ook zag Johan dat toen Aleida was aangeschoven voor de lunch er een bord bij haar werd neergezet en, hoorde toen haar gevraagd werd wat ze wilde had geantwoord dat ze een boterham met kaas en, een boterham met pindakaas wilde, welke Sita die vandaag samen met Janneke de vroege dienst had Aleida aanreikte en, nadat de eerste snee brood klemvast was gelegd Aleida ondersteunt door Edwin welke ook al weekenddienst had haar brood smeerde, helaas voor Aleida had ze zijn hulp hard nodig zoals Johan zag.
Doordat Edwin Aleida haar rechter arm ondersteunde kon Aleida het mes van de tafel pakken en, vervolgens een klodder halvarine uit het botervlootje nemen en, dit op haar brood smeren en, geholpen door Edwin het brood vervolgens in stukjes sneed.
Waarna Johan zag dat Aleida heel voorzichtig een stukje brood aan haar vork prikte en, naar haar mond bracht en, Aleida dat van de vork af hapte en, zo hapje voor hapje op at afgewisseld met een slok koffie uit haar tuitbeker nam, iets wat voor Aleida ook al één vooruitgang was.

Dat Aleida na nog een boterham met snijworst op was verbaasde Johan niet, net zo min als dat Aleida inmiddels haar luier vol had en, ze verschoond wilde worden.
Nu keken Sita Johan aan en, zei ze "Johan breng jij Aleida maar, naar haar kamer, dan komen Janneke en, ik zo om haar te verzorgen".
Even dacht Johan eraan om ook een dutje te gaan doen en, dus om één luier te vragen maar, deed het toch maar, niet, deze gedachte was te belachelijk voor worden vond Johan zelf.
Janneke en, Sita echter hadden al gezien dat de situatie rond Aleida indruk op Johan maakte en, Johan ook vermoeide en, wilden hem dringend adviseren om ook één dutje te gaan doen maar, Johan en, Aleida waren al weg.
Nu keken Janneke en, Sita elkaar aan om dan te overleggen en, zei Sita, " ik ga snel achter die twee aan om te kijken hoever ze zijn, wil jij wil jij even twee luiers pakken want ik wil Johan dringend adviseren om toch één middagdutje te doen en, zoals je weet is hij bedplasser" Zonder verder wat te zeggen liep Sita richting de kamer van Aleida terwijl Janneke twee luiers en, voor Johan één pyjama romper en, één toilettasje mee nam.
Toen Johan Janneke binnen zag komen, had Sita Aleida op haar bed gelegd en, was net begonnen om haar uit te kleedden, direct gaf Janneke de luier voor Aleida aan Sita die direct daarna de natte luier van Aleida opende deze wegtrok en, de nieuwe luier er direct voor in de plaats legde, goed vouwde en, dichtplakte, om dan Aleida verder aan te kleedden.
Direct daarna kwam Janneke naar Johan die intussen zijn schoenen sokken en, spijkerbroek uithad en, op het tweede bed was gaan liggen en, nu Janneke naar zich toe zag komen, met niet alleen een bettrerdry luier talkpoeder en, schoonmaak doekjes maar, tot Johan zijn grote verbazing had Janneke ook één romper en, pyjama bij zich.

Nu dacht Johan dat Janneke dacht dat Johan ook vanavond bleef slapen maar, terwijl Janneke de onderbroek bij Johan uittrok en, de luier onder Johan schoof en, zijn billen en, kruis schoon poetste en, talkte zei ze, " Johan dit is onze standaard procedure als er een gast blijft slapen die ook wel wat hulp kan gebruiken".
Terwijl Janneke sprak trok ze de betterdry recht en, plakte deze dicht waarna Johan moest komen zitten en, Janneke Johan het t'shirt uittrok en, de romper over Johans hoofd waarna hij zijn armen door de armgaten moest steken.
Ondertussen bekeek hij Johan de paarse pyjama die Janneke naast het hoofdkussen had gelegd, Verpleeg en, Revalidatiecentrum Bos en, HEI stond er op met een afbeelding van bloeiende paarse heide bomen met bladeren en, blauwe lucht erop, met een babyblauwe achtergrond.
Nadat de romper goed zat trok Janneke pyjama bij Johan aan en, dekte hem toe, om dan de kamer van Aleida te verlaten en, Johan een blik van verstandhouding wisselde met Aleida, waarna beide in slaap vielen.

BIJNA KLAAR VOOR VERTREK.

Tegen half 1 waren we bij de Crea Club uitgegeten en, werd er met elkaar opgeruimd en, afgewassen zodat we met elkaar binnen een kwartier klaar waren.
Waarna Kimberley terwijl we in één grote kring zaten zei , "jongelui hoewel Jan en, ik hadden gezegd dat we om 10 uur zouden vertrekken en, onderweg zouden lunchen helaas kon dat niet doorgaan aangezien er ook een andere grote groep voor het zelfde tijdstip had geboekt."
"Zodat er dus een dubbele boeking stond maar, dat maken we op een later tijdstip wel een keer goed maar, nu naar de wc en, of verschonen dan kunnen we zo vertrekken."
Direct spoedde iedereen zich naar de toiletten en, lieten Sanne en. Willemien merken dat ze zich prima zelf redden en, was ook Xantia zich inmiddels zelf aan het verschonen.
Één voorbeeld wat Olaf Marjolein en, Miranda wilden volgen, terwijl Jeanette ons aankeek en, de spanning van onze gezichten kon aflezen,
Iets wat bleek toen doordat we nu niet echt opschoten, wat Jeanette deed zeggen, " als jullie snel weg willen doen jullie er verstandig aan mij nu even mijn gang te laten gaan".
Deze beslissing bleek al snel de juiste aangezien de bus inmiddels voorstond en, de bagage werd ingeladen.
Ondertussen ging het verschonen vrij snel mede doordat er nu gelukkig alleen maar, natte luiers waren en, toen iedereen was verschoond trokken we de jassen aan en, stapten naar buiten waar de eersten inmiddels al in de bus zaten.
Direct toen we buiten kwamen werden Olaf Marjolein Nelleke Jan-Willem en, Willemien met de rolstoellift de bus in geholpen en, vastgezet.
Terwijl ook alle anderen instapten en, toen ook Kimberley en, Jan binnen waren en, Kimberley zich in de groep mengde en, Jan op de stoel bij de chauffeur plaats nam en, nadat alle riemen dicht waren nam Jan de microfoon en, het woord "nogmaals hartelijk welkom allemaal, bij onze zeilweek op de Loosdrechtseplassen en, het eiland Robinson Crusoë waar we tegen 2 uur worden verwacht en, voor ik het vergeet één speciaal welkom voor onze nieuwe leden Sanne en, Willemien en, alle ouders die ons deze week ondersteunen maar, dus vooral Sanne en, Willemien die door een bizar toeval Olaf en, Marjolein die tot een jaar geleden nog klasgenoten waren bij het wederzijdse schooreisje elkaar tegen het lijf liepen".
Hierna waren er nog wat praktische mededelingen waarna Marga en, Sien met blikjes drinken door de bus gingen terwijl we flink opschoten en, inmiddels Amersfoort ruim voorbij waren en, al in de buurt van Hilversum kwamen waar we de snelweg zouden verlaten en, het laatste stuk binnendoor zouden rijden, terwijl de meeste jongens en, meisjes regelmatig van plek wisselden, zodat iedereen met Sanne en, Willemien kon praten.
Hierbij vertelde Willemien dat ze net als Olaf en, Marjolein wel kon lopen maar, dat dit zo moeilijk en, zwaar was dat ze in overleg met haar ouders en, de revalidatiearts had besloten om nu toch de rolstoel mee te nemen en, deze vooral na het zeilen zou gebruiken.

Nauwelijks uitgesproken keken Sandra Miranda Carola en, haar aan, terwijl Nelleke inmiddels was ingedut en, zei Carla " dat is zeer verstandig want net als Marjolein en, nu ook Olaf zien we ook, bij jou dat het lopen veel energie kost en, moeilijker gaat als bij ons en, dat vermoeiend is".
Door alle gesprekken waren we intussen ongemerkt Hilversum voorbij en, stonden we op het punt om Loosdrecht binnen te rijden, wat ons onze ogen deed uitkijken.
Vooral de mooie huizen maar, ook de plassen waar we tussendoor reden trokken de aandacht, na nog vijf minuten reden we de parkeerplaats van het golden Tulip hotel op en, stopten.
Al snel waren de vaders de bagage aan het uitladen en, mochten wij uitstappen met de instructie om naast de bus te wachten aangezien we niet op het terrein van het hotel mochten komen maar, Jan moesten volgen over een zij paadje naar de steiger achter het hotel.
Hier lag het pontje wat ons naar het eiland zou brengen inmiddels op ons te wachten en, de beheerder van het eiland zich melde en, iedereen uitnodigde om bij hem aan boord te komen maar, waarschuwde wel dat we ondanks dat het één brede steiger was we voorzichtig moesten zijn en, uit moesten kijken voor natte plekken.
Toch stonden we al snel allemaal veilig op het pontje en, werd er koers gezet naar het eiland, waar we al snel aankwamen en, we vrij snel aan land stonden en, de schipper zich voorstelde als Simon de beheerder van het eiland.
Om dan zijn twee assistent beheerders voor te stellen, als Guus en, Heleen.

NA DE MIDDAG DUT

Na een middagdutje van bijna anderhalf uur werden Aleida en, Johan vlak na elkaar wakker, helemaal uitgerust dat wel maar, Johan merkte wel dat hij het ook deze keer niet droog had gehouden maar voor hij dat kon zeggen of er naar gevraagd kon worden zagen Johan en, Aleida dat het inmiddels kwart voor 3 was wat betekende dat Sita en, Janneke zo naar huis gingen en, de avondploeg binnen was en, nu Johan en, Aleida uit bed kwamen halen.
Nathalie kende hij al maar, de andere verpleegster nog niet maar, zij hem wel want direct vroeg ze, "lekker geslapen Johan om direct te vervolgen "en, hoe staat het met je luier?"
Verbaasd keek Johan naar de voor hem vreemde mevrouw maar, voor Johan wat kon vragen keek Nathalie op van haar werk en, zei ze "Johan deze mevrouw is mijn collega Simone en, ook zij heeft veel ervaring en, bijna alles al wel eens gezien".
Op het moment dat Nathalie vertelde en, Johan luisterde was Simone al bezig met Johans luier en, was Nathalie bijna klaar met Aleida die net als Johan goed nat was.
Eigenlijk wilde Johan net als de vorige keer nu zijn onderbroek aan trekken maar, toen hij Simone zijn natte luier verwijderde had Nathalie een schone Tena super in haar hand.
Direct zei Nathalie, "Johan ondanks het slaapje van daarnet zie je er vermoeid uit en, stel dat je in de huiskamer in slaap valt".
Nu wilde Johan zeggen dat hij over anderhalf uur naar huis moest om te eten en, te slapen maar, dan zei Simone, "Johan je oom en, tante hebben gevraagd of je omdat ze weg moeten en, het vanavond laat word bij Aleida kunt eten en, overnachten en, morgenochtend ontbijten".
Ondertussen had Simone de tena super bij Johan omgedaan en, had Simone hem verder aangekleed en, was ook Aleida aangekleed en in de rolstoel gezet zodat ze naar de huiskamer konden vertrekken.
Hier stond intussen de thee klaar en, Johan en, Aleida een spelletje mens erger je niet deden met grote pionnen groot speelveld en, één grote dobbelsteen en, terwijl Johan merkte dat het Aleida moeite koste dronken beide thee terwijl het spel vorderde en, ze hun thee opdronken merkte Johan inderdaad dat hij ondanks dat hij vanmiddag had geslapen niet helemaal fit was en, Simone dus een punt had.

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 117

Want direct toen hij zijn tweede kop thee leeg had zag Johan dat Aleida de plak cake die ze bij de thee hadden gekregen probeerde te pakken.
Direct kwamen zowel Johan als, Esther die samen met Simone net aan haar avonddienst was begonnen overeind terwijl Simone zag dat Aleida haar grijpfunctie oefende.
Hoewel het resultaat nog minimaal was lukte het met veel moeite en, één engelengeduld wel, terwijl Simone van een afstandje elke beweging van Aleida volgde en, klaarstond om indien nodig te kunnen ingrijpen.
Ook zagen de dames dat Aleida ook nog probeerde om haar arm op te tillen en, de plak cake naar haar mond te brengen, terwijl Simone haar nog steeds 100% volgde maar, zag dat de moeite werd beloond en, ze geheel op eigen kracht haar plakcake op at.
Terwijl dat gebeurde bleef Simone op scherp staan om als het nodig was in te grijpen maar, wachtte daar zo lang mogelijk mee en, zei dan tegen Johan, " Johan zoals je ziet begint haar oefenen met Edwin resultaat op te leveren".

Ondertussen deden Johan en, Aleida één spelletje wat best spannend was, totdat tegen half 5 werd opgeruimd en, er werd begonnen met het tafeldekken.
Hier had Johan best mee willen helpen maar, dat werd door Jaap en, Simone subiet afgewezen en, Esther die één paar andere bewoners hielp met wat drinken zei, " Johan we eten om half 6 dus over een uur, gaan jullie nog maar, even naar buiten zodat Aleida wat frisse lucht krijgt".
Dan zei Esther want hoewel Aleida sinds ze in de rolstoel kon zitten ze elke dag wel op het buitenterras zat was ze nog niet één keer buiten het verpleeghuis geweest, puur omdat het personeel geen tijd had om met de bewoners te gaan wandelen.
Nog voor Esther was uitgesproken zag Johan zijn zus stralen en, hoor hij Aleida zeggen, "hé ja, even één ander uitzicht".
Dan stond Johan op ging achter de rolstoel staan en, draaide bij de tafel weg en, met de belofte om uiterlijk half zes terug te zijn vertrokken ze naar de om de hoek gelegen heide.
Onderweg merkte Johan dat Aleida met volle teugen zat te genieten terwijl hij zo voorzichtig mogelijk de rolstoel voortduwde terwijl ze de gevolgen van het ongeluk inmiddels alweer maanden geleden bespraken en, Aleida liet merken dat het haar zelf verbaasde hoe ze de laatste weken stapje voor stapje verbeterde en, steeds ietsje meer kon.
Ze waren zo in gesprek dat ze bijna de tijd vergaten totdat Johan op zijn horloge keek en, zag dat het bijna 10 over 5 was en, ze dus aan de terugweg moesten beginnen, als ze om half zes binnen wilde zijn.
Onderweg keuvelden broer en, zus vrolijk verder maar, schoten wel op zodat ze zoals beloofd om vijf voor half zes binnen waren waar Jaap Aleida direct haar medicijnen gaf dan broer en, zus aankeek en, zei, " jongelui voor we aan tafel gaan eerst verschonen".
Direct volgde Johan Aleida duwend Jaap naar de slaapkamer van Aleida waarbij Johan toen ze langs de voorraadkast kwamen en, zag dat Jaap weer 2 luiers pakte, een tena maxi M en, één tena super maat S, direct begreep Johan dat de S voor hem was, terwijl hij nog droog was tenminste dat dacht Johan zelf maar, toen hij op het logeerbed ging zitten merkte Johan dat hij onderweg toch had geplast maar, dacht dat het mee viel.
Toen Jaap na Aleida te hebben verschoond bij hem kwam en, na zijn broek te hebben geopend en, omlaag te hebben getrokken en, zijn romper te hebben geopend bij zijn luier kwam, bleek dat toch tegen te vallen.
Het eerste was dat hij meer had geplast dan gedacht maar, het tweede was dat hij deze keer net als Aleida onderweg had gepoept en, al was het niet veel en, stelde Jaap hem gerust door te zeggen, "Johan in jou situatie van dit moment verbaasd mij dit als verzorgende in het verpleeghuis niet en, ook begrijp ik dat jij baalt".
Nu ging Jaap door, ga maar, na" de impact van het ongeluk waarbij jullie je beide ouders verloren en, jou zus één kasplantje leek te worden".
"Iets wat vooral door jullie contact wat onbewust positief werkt, beter gaat dan verwacht".

Ondertussen had Jaap Johans natte en, vieze luier verwijderd en, weggegooid, waarna hij Johans billen en, Anus begon te wassen alsof dat heel gewoon was.
Ondanks dat het voor Jaap gewoon werk was en, het hem niet uitmaakte of het een cliënt of een bij één cliënt logerende gast was werd Johan toch rood, terwijl Jaap gewoon doorging en, hij Johan bijna schoon had.
Waarna Jaap Johan afdroogde en, hem een schone luier omdeed en, aankleedde, terwijl Johan ondertussen richting Aleida keek, die zo zag hij voorzichtig haar hand naar hem uitstak en, zijn hand probeerde te pakken.
Iets wat met pijn en, moeite maar, ook door medewerking van Johan lukte, wat haar deed stralen, helemaal omdat het ook een compliment van Jaap opleverde.
Dan waren ze klaar en, konden ze om vijf voor zes eindelijk aan tafel.

ZATERDAGMIDDAG IN LOOSDRECHT

Na één kort tochtje over de plas meerde het pontje af aan de steiger van het eiland en, nadat Guus en, Heleen de loopplank hadden uitgelegd hielpen zij eerst alle rolstoelers de steiger op en, verder het kleine eilandje op.
Waarna ze verder hielpen met het lossen van alle bagage hierbij geholpen door meerdere ouders en, Guus en, Simon die tegen Heleen zei,
"neem jij de groep maar, onder je hoede".
Direct liep Heleen weg bij de bagage en, riep de groep bij elkaar, om ze dan te vragen haar te volgen naar het huis voor een rondleiding en, het indelen van de slaapkamers.
Toen ze de groep bij elkaar had zei Heleen, "als we de kamers hebben ingedeeld jullie het huis hebben gezien en, we jullie de brandblussers en, nooduitgangen hebben gewezen en, de veiligheidsprocedures zowel aan land als voor op het water hebben besproken, kunnen we binnen een uur het water op".
Vooral dat laatste werd met een groot gejuich ontvangen maar, eerst moest er zoals net verteld het nodige geregeld worden.
Nadat de noodprocedures bij brand waren besproken en, gedemonstreerd gebeurde hetzelfde met de zwemvesten en, vertelde Heleen wat je wel maar, vooral niet moest doen al je in het water zou vallen of vast kwam te zitten.
Als laatste punt voor het echt kon beginnen werd de corveelijst ingevuld wat niet echt enthousiast werd ontvangen en, toch nog voor het nodige tumult zorgde.

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 118 PRAKTISCHE ZAKEN EN, VOOR DE EERSTE KEER HET WATER OP

Bij de kamerindeling wilden Kimberley en, Jan eigenlijk jongens en, meisjes gescheiden houden maar merkten al snel dat, dit ondoenlijk was.
Het eerste was dat Olaf Marjolein Nelleke en, Jan-Willem graag bij elkaar wilden maar, iets anders was dat Kimberley en, Jan al snel merkten dat dit praktische gezien een goed idee was, zodat broer en, zus als de tortelduifjes onder strikte voorwaarden hun zin kregen.
Nadat de kamerindeling was afgerond en, de bagage naar de kamers was gebracht en, was opgeruimd kwamen we terug in de grote huiskamer en, namen Heleen en, Simon het woord en, vertelden ze wat over de verschillende soorten( zeil) boten, waar ze uitgebreid de tijd voor namen, wat ervoor zorgde dat het enthousiasme alleen maar, groter werd.
Uiteindelijk mochten we kiezen met welke boot we wilden maar, om een beetje rustig te beginnen kozen Olaf Marjolein Jan-Willem en, Willemien voor de rol-on rol-of zeilboot omdat ze daarvoor niet uit de rolstoel hoefden maar, er met de rolstoel op konden.
Terwijl ze bij de sailhorse of de randmeren wel uit de rolstoel moesten, wat gezien de drukke zaterdag die dit toch was niet verstandig was zoals Jan en, Kimberley maar, ook Heleen en, Simon lieten merken dat dit een goed idee was.
Waarna Simon Suzanne Mark Jeroen aankeek en, zei "denk niet dat het voor jullie makkelijker zal zijn omdat jullie geen handicap hebben".
Direct keek de hele club Simon Guus en, Heleen aan en, zeiden Marco Sandra en, Iris, " dat hebben we inmiddels begrepen Simon".
en, gingen dan door, " als we met elkaar bij deze club of bij scouting een wedstrijdje hebben, doen Olaf en, Marjolein er alles aan om niet alleen bij te blijven of in verhouding te winnen maar, ze willen echt de beste of snelste zijn", "net als op school" voegden Miranda en, Jeroen er aan toe.

Dan mochten we in de boten stappen, waarbij niet alleen Olaf Marjolein Xantia en, Jan-Willem hulp kregen van Simon Heleen of Guus maar, Jan Kimberley en, de aanwezige ouders de andere deelnemers ondersteunden.
Op het moment dat we allemaal zaten kon de pret pas echt beginnen, waarbij we al snel merkten dat zeilen voor iedereen nieuw was en, we het dus allemaal vanaf het begin moesten leren.
Hierdoor duurde het even voor iedereen begreep wat termen als bakboord stuurboord kruisen en overstag gaan betekenden maar, na 10 minuten konden we de zeilen hijsen en, de touwen worden losgemaakt en netjes worden opgehangen zodat als het nodig was ze zo gebruiksklaar waren.
Al varende merkte Simon dat de club leergierig was de informatie snel oppakte en, goed samenwerkte en, hoewel SailWise er speciaal was voor mensen met een handicap merkte Simon en, Guus dat Sanne Xantia Marjolein Olaf Jan-Willem Nelleke en, Willemien volledig in de groep waren opgenomen lekker meededen en, geen enkele uitdaging uit de weggingen en, ze zelfs toen er water gehoosd moest worden en, Sandra Carla Pim en, Karel dat wilden gaan doen, gaven tot hun verbazing ook Olaf en, Willemien aan dat klusje te willen opknappen maar, ze keken helemaal verbaasd toen Willemien en, Olaf allebei een blik in de handen gedrukt kregen en, hun gang mochten gaan en, de klus samen klaarden.
Ondertussen liep het alweer tegen 5 uur waarop Simon besliste dat iedereen terug moest naar het eiland waar de zeilen werden gestreken en, opgevouwen en, tot slot het beschermende doek er overheen ging en, werd vastgemaakt, waarbij het Sanne en, Willemien opviel dat daar een speciale manier voor was,
Toen de meiden daar naar vroegen zei Simon, "op deze manier zit alles goed vast maar, al je het zeil nodig hebt, heb je het touw snel los".

Nu knikte de meiden en, ook Marjolein knikte dat ze het begrepen hadden, nog geen minuut later meerden ze af en, werd er een groot doek over de zeilen gespannen en, op dezelfde manier als de zeilen vastgeknoopt, waarna iedereen uit de boot op de kant werd geholpen en, de groep naar het huis en, direct naar binnen gingen en, zagen dat Jeanette Marga en, Sien inmiddels met het eten bezig waren , terwijl Willem de vader van Annemarie en, Hein de vader van Karel de lange tafel aan het dekken waren terwijl de macaroni bijna klaar was.
Dan zei Willem, "jongelui wie er nog naar de wc moet kan het beste nu gaan, want we gaan over een paar minuten eten" direct was het een drukte van belang, terwijl Miranda en, Nelleke aanstalten maakten om hun luier te verschonen, terwijl Jan-Willem zich wilde laten verschonen en, Nelleke uiteindelijk aan Hein om hulp vroeg en, die zei, "Nelleke kom maar, dan ben je zo weer schoon" begaven Olaf en, Marjolein zich naar het invalidentoilet om te plassen, denkend dat we schoon en, droog waren maar, tot ergernis van vooral Marjolein keken Hein en, Marga op van hun werkzaamheden en, zeiden" kom maar, dan zullen we jullie verschonen".
Nu zagen ze Marjolein twijfelen maar, Sien zei, "Marjolein ik heb gisteravond ook Xantia al verschoond en, bovendien zijn alle bijzonderheden van alle deelnemers besproken, dus kom maar, mee".
Al snel waren ze in de verzorgingsruimte en, voor ze het beseften werden Olaf en, Marjolein uitgekleed en, stonden ze met moeite voor Hein en, Sien en, met de broek op de enkels.
Om dan zonder blikken of blozen de luiers te openen die tot verbazing van broer en, zus allebei nat waren en, er bij beide toch ook bruine drab in zat.
Omdat zowel Olaf als Marjolein aangaven dat ze het gevoel hadden dat ze nog niet leeg waren zette Hein en, Sien Olaf en, Marjolein na eerst de ergste poepresten te hebben weggeveegd beide op de wc.
Waar beide nog een beste plas deed en, zowel Olaf als Marjolein ook nog een grote dikke drol in de wc lieten vallen, wat na de volle luiers niet alleen Sien en, Hein maar, vooral Olaf en, Marjolein zelf verbaasden.
Uiteindelijk waren ze met hulp van Sien en, Hein snel weer schoon en, aangekleed en, toen wij binnenkwamen konden we direct aan tafel waar we een slab voor kregen.

Gelukkig konden we vanavond ondanks alle ongewoonte en, vooral drukte wel zelf eten, wat bovendien geweldig smaakten, waarna er opgeruimd en, afgewassen moest worden, waar natuurlijk niemand zin in had maar, wat wel moest gebeuren.
Doordat Heleen en, Simon hadden gezegd dat als er snel werd afgewassen en, afgeruimd, we vanavond nog een keer het water op mochten, wisten we niet hoe snel we moesten doorgaan maar, uiteindelijk was om kwart voor 7 alles opgeruimd en, vroeg Simon of we allemaal aan de grote tafel kwamen zitten.
Dan keek Simon ons aan en, zei " jongelui we hebben al gezien dat jullie al een leuke middag hebben gehad en, dat jullie goed samenwerken en, bovendien dat de leden zonder beperking, de leden met een beperking er op een leuke manier bij betrekken en, dus laten meehelpen om alles gaande te houden".
Dan ging Simon door, "hier gaan we juist uit van wat deelnemers wel in plaats van niet kunnen en, dat vergroten we niet alleen maar, als er iets is wat niet op de gebruikelijke manier kan, ga ik net zolang zoeken tot het met een aanpassing wel kan".

Hierop knikten Iris Arjan Carla Jeroen en, Sandra en, zei Renske daarom is deze activiteit juist uitgezocht en, eerlijk gezegd ging het vanmiddag geweldig".
"Dat horen we graag, want dat we een creatief club als jullie hier te gast hebben is uitzonderlijk" reageerde Simon direct maar, nu is het tijd om naar het water te gaan" vervolgde Simon.
Op het moment dat we naar buiten mochten gingen wij in onze rolstoel zitten welk voorbeeld Willemien en, zelfs Nelleke direct volgden. terwijl Xantia haar rollator wilde pakken maar, Heleen keek haar aan en, zei "uhm Xantia gezien de vermoeiende dag en, het feit dat de steiger en, de helling glad kunnen zijn en, we niet willen dat er iemand in het water valt adviseer ik je om of je te laten ondersteunen of beter nog nu ook een rolstoel te gebruiken".
Een advies waarvan we zagen dat Xantia dat direct opvolgde hoewel ze er wel van opkeek.
Dan was het echt tijd om naar buiten te gaan maar, op het moment dat we naar buiten gingen kreeg iedereen dus ook alle ouders Jan en, Kimberley eerst een zwemvest en, pas toen we die aanhadden, ging het naar de steiger, waar we zagen wat we gingen doen.....

 

[luierdromer]

Hoofdstuk 119 KANOTRAINING

Want toen we tegen kwart over zes bij de steiger kwamen bleek er voor iedereen een 1 of 2 persoons kano te liggen.
Tot verontwaardiging van Marjolein bleken Simon Heleen en, Guus er automatisch van uit te gaan dat Olaf Marjolein Nelleke Jan-Willem en, Xantia het beste in een tweepersoons kano konden gaan, terwijl de rest als ze wilde in een eenpersoons mochten iets wat duidelijk tegen het zere been van Marjolein en, Xantia was.
Direct hoorde Simon Marjolein zuchtten, " ik dacht dat jullie hadden gezegd dat dat bijna alles mogelijk was en, dat jullie in mogelijkheden in plaats van in onmogelijkheden dachten?"
Direct keek Heleen die merkte dat Marjolein zich beledigd voelde, helemaal toen het haar duidelijk werd dat de duo partner een volwassene zou zijn haar aan en, zei Heleen, " Marjolein kom eens bij me, dan zal ik proberen uitte leggen waarom we dat nu zo doen".
Direct zagen alle anderen dat Marjolein met lood in haar schoenen aan het verzoek van Heleen voldeed en, binnen de minuut naast haar stond.
Dan keek Heleen Marjolein aan en, zei " op zich heb je een punt maar, wat jullie misschien niet weten is dat Kimberley en, Jan van jullie allemaal een verslag hebben gestuurd met punten waar we rekening mee moeten houden, daarom wilden we het vanavond mede omdat het de eerste keer is zo doen".
Terwijl Heleen vertelde waren Simon en, Hein erbij komen staan en, zei Simon "Marjolein dat we het nu zo doen is mede omdat het voor iedereen een lange drukke dag is geweest maar, wat denk jij van een compromis?"
Nu keek niet alleen Marjolein maar, de hele groep naar Simon en, spitsten de oren, wat zou hij voor konijn uit zijn hoge hoed toveren?
Dan keek Simon naar Olaf en, Marjolein maar, ook naar Olaf Nelleke Jan-Willem Sanne en, Willemien en, zei dan "jongelui ik heb een compromisvoorstel en, dat houdt in dat jullie nu niet met vaders of moeders gaan maar, met andere jongens en. meiden en, als dat goed gaat jullie later in de week het ook alleen mogen proberen".
Dit voorstel klonk Marjolein maar, ook Olaf als muziek in de oren zodat beiden instemden met dit voorstel, net als Kimberley en, Jan en, net als de aanwezige ouders.
Bijna direct hierop werden de koppels gevormd, wat ertoe lijden dat Marjolein aan Sandra Xantia en, Renske, Willemien en, Carla, Sanne en, Maria.
Jeroen met Olaf en, Pim een duo vormden met Jan-Willem, terwijl de rest vanavond solo mocht maar, als Marjolein dacht dat samen kanoën makkelijker was dan alleen kwam ze bedrogen uit.
Want ze merkte al snel dat het nog een hele kunst was om hetzelfde peddelritme aan te houden, dat was toch moeilijker dan het leek maar, na een paar moeilijke eerste meters kregen zowel de duo's als de solisten de slag te pakken en, verdween de ene na de andere kano verder het water op en, waren we dus snel uit het zicht verdwenen.

Terwijl we verder peddelden zagen we even later dat Simon met het motorbootje de groep achterna kwam zodat er goed toezicht was, waarbij hij zag dat het zowel bij de solisten als de duo's het best goed ging maar, vooral dat Olaf Marjolein Nelleke Sanne Willemien en, Jan-Willem goed mee peddelden en, als dat morgen weer zo was, ook zij spoedig alleen mochten.
Ondertussen waren de meesten de achterkant van het eiland gepasseerd en, dus weer op weg naar het haventje waar Heleen en, Guus op de steiger klaar stonden om iedereen vanuit de kano op de kant te helpen.
Waar de tocht eerst met de stroom meeging merkten de meesten dat toen ze het uiterste punt gepasseerd waren het op de terugweg tegen de stroom inging, iets waar ze allemaal moeite mee hadden en, sommige zelfs heel even dreigden om te slaan maar, dat gebeurde gelukkig niet.
Verder viel het Simon op dat Olaf Marjolein Jan-Willem Sanne en, Willemien meer kracht in hun armen hadden dan Simon had verwacht.

Om te beginnen verzaakten ze niet en, waar Simon verwachte dat juist zij na de eerste ronde uitgeput zouden zijn viel dat reuze mee, sterker toen ze na bijna een half uur bij de steiger kwamen en, Heleen Simon en, Jan vroegen hoe het was gegaan en, wat ze ervan vonden, klonken er alleen maar, kreten als "leuk gaaf en, geweldig" en, toen Guus vroeg wie er nog een rondje wilde gaf de hele groep aan een tweede ronde te willen waarbij Olaf en, Marjolein ook nu alleen wilden maar, ook nu zei Simon, " morgen zullen we daar naar kijken" een opmerking die bij broer en, zus voor gemengde gevoelens zorgde maar, ze veerden direct op toen Guus voorstelde dat de duo's van plaats zouden ruilen, zodat Marjolein Olaf Jan-Willem Sanne Xantia Willemien en, Nelleke die de eerste ronde voorin hadden gezeten en, dus wel mee peddelden maar, niet hadden hoeven sturen nu met hun partners van plaats ruilden en, zo de gezonde leden naar voren schoven en, de leden met een beperking achterin kwamen te zitten.

Nu moesten ze dus naast het helpen vaart te maken ook sturen, wat zo merkten de betrokkenen zwaarder was dan ze hadden gedacht en, doordat dit nieuw was ging dat zeker in de eerste meters niet altijd goed maar ze klaagden niet en, toen ze na enige minuten het haventje uitwaren ging het al beter, ook al ging het langzamer dan in de eerste ronde maar, toen Marjolein en, Sanne daar naar Simon wat over zeiden zei Simon. "het gaat beter dan Heleen Guus en, ik hadden verwacht en, bovendien hadden we de wissel pas voor morgen gepland".
Terwijl Simon dit zei passeerden ze alweer het uiterste punt en, gingen dus weer op weg naar de steiger wat ook nu betekende dat ze stroom tegen hadden.
Waardoor Marjolein en, Olaf merkten dat niet alleen het peddelen zwaarder werd maar, dat ook het bijsturen meer kracht koste, waardoor ze een beetje meer slingerden dan in de eerste ronde maar, ook dan in het eerste gedeelte van deze ronde.
Toch kwamen ze allemaal veilig bij de steiger waar Heleen en, Guus klaarstonden om iedereen op de kant te helpen. waarbij Marjolein toen Heleen haar omhoogtrok waarbij ze zoveel mogelijk meewerkte pas merkte dat ze niet alleen goed nat was maar, nu bovendien een beste poepluier had, net als Olaf en. Miranda trouwens, terwijl de andere leden met incontinentieklachten alleen nat waren.
Eerst baalde Marjolein, vooral toen Heleen haar in haar rolstoel zette en, ze dus met haar bips in een hoop poep lande maar, dan besefte Marjolein dat als ze ingespannen bezig was of vermoeid raakte ze minder controle over haar blaas en, darmen had en, ze buiten dit baalmoment een geweldige dag en, avond had gehad.
Nu zag Marjolein dat Heleen haar recht in haar gezicht keek en, de gedachte van Marjolein had begrepen zei zei, "Marjolein niet alleen jij maar, jullie allemaal hebben het nu wel gehad en, dat is gezien het vanochtend hebben moeten reizen en, vanmiddag al zeilen en, vanavond alweer kanoën vindt ik dat niet gek maar, nogmaals niet alleen jullie maar, de hele groep heeft het geweldig gedaan ".
Terwijl de groep zich nu vanaf de steiger naar het huis begaven moesten we wel erkennen dat Heleen gelijk had en, stapten we het huis binnen waar we zagen dat het inmiddels half 9 was geweest.
Nu zeiden Willem en, Marga dat we nog koffie zouden drinken maar, dat het daarna douchen en, naar bed was en, dat we morgen rond half negen zouden ontbijten.
Om dan tegen tien uur weer naar hartenlust te kunnen watersporten, zodat we direct nadat rond 10 over 9 de koffie op was gaven Nelleke Olaf Marjolein Jan-Willem en, Willemien aan dat ze wilden douchen en, dan direct naar bed gingen waarop Paul Jeroen Miranda en, Carola zich melden om de meiden en, beide jongens te helpen maar, direct zeiden Sien Marga en, Jeanette, " zoals eerder besproken, niets daarvan punt 1 hebben jullie vakantie 2. iedereen is na deze drukke dag moe, dus zullen wij Marjolein Nelleke en, beide jongens verzorgen", dan vervolgde Jeanette, "jullie bedoeling is goed maar, het risico op ongelukjes door vermoeidheid is te groot".
Direct wilde het clubje weglopen om dan maar, zelf te gaan douchen maar, zei Heleen, " jullie kunnen de ouders wel helpen door terwijl zij de verzorging doen, jullie zorgen dat wat zij nodig hebben klaarligt".
"Dus als jullie toilettassen pyjama's luiers en, eventueel rompers willen pakken zijn we eerder klaar".

Terwijl Miranda Carola Paul en, Jeroen wegliepen om de gevraagde spullen voor alle betrokkene te halen, namen Jeanette en, Marga als eerste Nelleke en, Marjolein mee naar de badkamer waar Marjolein op het douche bed werd geholpen en, Jeanette en, Sien haar uitkleedden waarbij Marjolein wel probeerde om mee te werken maar, dat niet echt lukte maar, ze wel vuurrood aanliep op het moment dat Jeanette haar volle poepluier opende en, deze zonder blikken of blozen wegtrok oprolde en, in de afvalbak dumpte.
Dan keek ze Marjolein aan en, zei "ik heb toen mijn kinderen klein waren genoeg pies en, poepluiers van hun en, hun neefjes en, nichtjes verschoond hoor"
Terwijl Jeanette verder ging protesteerde Marjolein, "Hé ja maar, ik ben geen kleintje .......", "Marjolein ophouden ook dit wisten we toen we intekenden om mee te gaan".
Nu keek Jeanette Marjolein aan en, zei "nee zeker niet maar, nadat jullie bij ons hebben geslapen na het verjaardagsfeest van Miranda weet ik heel goed wat ik van jullie kan verwachten en, net wat Heleen al zei, met zeilen en, kanoën hebben jullie het goed gedaan maar, aangezien vermoeidheid op iemands zwakke plek gaat zitten....."
Tijdens het gesprek was Jeanette rustig verder gegaan zodat Marjolein inmiddels schoon was en, haar nachtluier omhad en, Jeanette haar nu verder aankleedde en, haar dan in haar rolstoel zette.
Hierna waren Jan-Willem en, Olaf aan de beurt en, op het moment dat zij weer fris en, fruitig waren en, in hun stoel zaten zag Jeanette Miranda met een handdoek schuim staan en, dan een nachtluier uit haar bagage nam en, dan stilletjes naar één van de badkamers wilde verdwijnen keek Jeanette haar aan en, zei " Miranda ik loop met je mee en, ga jou verzorgen".
Na dit haar dochter te hebben aangezegd keek Jeanette haar dochter die niets meer durfde te zeggen aan en, zag dat haar gezicht boekdelen sprak.

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 120 LICHTE VOORTUITGANG EN, VOORBEREIDING ZONNEBLOEMVAKANTIE

Terwijl Olaf Marjolein Jan-Willem Nelleke en, alle anderen zich na aankomst volop vermaakten en, na het eten nog gingen kanoën waren Johan en, Aleida klaar met eten.
Nadat Jaap Esther en, Simone alles hadden opgeruimd en, de bewoners hun medicatie hadden gehad en, Aleida haar boek wilde pakken keek Esther broer en, zus aan.
Om dan een reisgids te pakken om daarmee bij ons te komen zitten.
AANGEPASTE RIVIERCRUISE las Johan op de kaft van het magazine en, daaronder Volledig verzorgde vaarvakanties met 100% zorg.
Dan lazen Esther Johan en, Aleida verder, Ben je door ziekte ongeluk of handicap hulpbehoevend en, wil je toch op vakantie lekker van de omgeving genieten vanuit je bed of rolstoel terwijl je verzorging gewoon doorgaat?
Ja dat kan, dus gewoon doen, terwijl ze ondertussen doorlazen zag Johan dat Aleida begon te stralen en, helemaal warm werd.
Dan keek Aleida Esther aan en, vroeg dan, "Esther zijn die reizen niet volgeboekt?"
"Aleida in principe wel maar, doordat een aantal gasten door corona hebben afgezegd zijn er plaatsen over, dus als jullie willen vertrekken jullie maandag voor een 8daagse riviercruise".
Ondanks dat beide enthousiast regeerden vroeg Aleida "Esther, wat vinden oom en, tante hiervan?".
"Aleida die gunnen jullie dit na alle ellende van harte en, wat de kosten betreft daar hoeven jullie je geen zorgen over te maken, want die zijn volledig gedekt".
Nu zag Johan zijn zus stralen zoals hij lange tijd niet meer gezien had.
Daarop keek Johan Aleida aan lachte en, zei " ik zie dat je er zin in hebt zusje".
Nu keek Aleida Johan aan zuchtte en, zei "ja Johan na alle ellende van de afgelopen maanden van alleen maar, liggen, bijna niets kunnen, ben ik blij met al die kleine verbeteringen, van de laatste dagen".
Om dan te vervolgen, " en, dan mag ik als klap op de vuurpijl met jou op vakantie".
Nu wilde Johan Aleida onderbreken maar, het leek wel of ze nu ineens bulkte van de energie.

Iets wat niet helemaal waar was ook al gaf alle vooruitgang in combinatie met het leuke nieuws wel een positieve bust, wat ook Simone opviel en, die rond 8 uur vroeg, " Aleida gaat het nog, want je zit al 3 uur rechtop in je stoel?"
"Ja Simone maar, ondanks dat wil ik wel graag een schone luier, aangezien de luier die ik nu om heb begint te soppen en, ik dat ding aan mijn billen voel plakken".
"Hm de rolstoel kan achterover kantelen aangezien er tegen de leuning een poot zit waar die op kan rusten en, hoef je nu niet uit de stoel".
Om dan door te gaan, "Aleida als je even wacht zal ik een schone luier voor je pakken" nu dachten broer en, zus dat Simone weg zou lopen maar, draaide zich naar Johan en, vroeg, " Johan hoe staat het met jou luier?"
Hier schrok Johan van maar, hij herstelde zich snel, keek Simone aan en, zuchtte " op het moment dat ik opstond, merkte ik dat ik tijdens het gesprek over de vakantie geplast en, gepoept heb".
Nu wilde Simone weglopen om voor beide een luier te pakken maar, hoorde dan Johan zuchten, " ongemerkt plassen doe ik overdag bijna nooit, laat staan poepen".
Hierop keken zowel Simone als Esther Johan aan en, zei Esther terwijl ze Johan haar hand reikte, "Johan kom maar, mee dan zal ik je verschonen.
Aarzelend stond Johan op om Esther te volgen naar de kamer van Aleida, waar Esther zei "Johan ga maar, op je bed liggen dan pak ik even luiers voor jullie".
Direct toen Johan was gaan liggen, waarbij hij met zijn billen in een vieze smurrie lande, zag hij dat Esther twee Betterdrey luiers pakte waarvan ze er één bij Johan legde en, de andere in haar hand hield.
Om dan te zeggen, "Johan ik breng deze luier naar Simone, zodat zij Aleida kan verschonen en, ben zo terug" en, terwijl Esther richting Simone en, Aleida liep ging Johan vast op zijn bed liggen.
Om pas toen zijn billen het matras raakten te merken dat hij een beste poepluier had.

Ondanks dat de hele dag al een rollercoaster van ongewoonte was en, zijn luier netjes had gedaan wat deze moest doen, baalde Johan als een stier.
Toen Esther terugkwam en, zij Johans broek en, romper opende en, zonder blikken of blozen aan zijn poepluier begon, waarbij Johan duidelijk zijn teleurstelling liet merken.
Nu keek Esther op en, zei, " op zich snappen we heel goed dat jij baalt maar, gezien het feit dat het in jullie leven al een hele tijd heftig is begrijpen wij dat heel goed Johan".
Al pratende trok Esther de poepluier weg en, had ze best werk om Johan weer schoon te krijgen maar, toch was dat al na 10 minuten het geval.
Direct merkte Johan dat Esther hem direct zijn nachtluier omdeed, waarna Esther Johan meenam naar de woonkamer, waar Aleida alweer bij de grote tafel zat.
Hoewel het Johan toen hij dichterbij kwam merkte dat Aleida minder rechtop zat dan voor ze verschoond werd.
Ondertussen zaten Johan en, Aleida met andere bewoners aan tafel aan de koffie waarna toen dat opwas Esther en, Simone zeiden dat het voor beiden bedtijd was.
Bijna direct stond Johan op en, duwde hij Aleida naar haar kamer, direct gevolgd door Jaap die aangekomen op haar kamer Aleida de tanden poetste, terwijl ook Johan zijn tanden poetste.
Aangezien ze voor de rest klaar waren kon Johan zo in zijn bed stappen maar, toen Aleida zo ver was en, in bed lag gebeurde er iets wat Johan niet had verwacht.

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 121 JOHAN EN, ALEIDA DE VOORBEREIDING VAN DE VAKANTIE

Op het moment dat Jaap het zuurstofmasker pakte en, hij deze over Aleida haar gezicht wilde schuiven, keek zij jaap aan en, zei.
" Laat maar, Jaap, ik wil het vanavond zonder extra zuurstof proberen".
Bijna direct werd broer en, zus duidelijk dat Jaap van mening was dat Aleida een groot risico nam maar, aarzelend toch instemde.
Om dan Aleida aan te kijken en, te zeggen, "Aleida, begrijp goed, dat ook al ga je nu als een speer is dit wel een risico hoor".
Direct knikte Aleida en, zei, " dat besef ik heel goed Jaap"
Na nog een korte aarzeling keek Jaap Aleida aan en, zei, "Aleida je mag het proberen mede omdat Johan vlakbij is en, hij indien nodig alarm kan slaan".
"Wel zal ik dit aan de nachtzuster moeten melden en. haar de opdracht geven jou ieder uur te controleren om te zien of jij nog goed ademt ".
"Als dat niet zo is zal zij je alsnog aan de zuurstof leggen".
Deze mededeling was een tegenvaller maar, werd toch geaccepteerd, waarna Jaap naar Johan keek en, hem zei.
"Johan dat betekend voor jou dat, als jij wakker wordt en, vindt dat Aleida slecht ademt jij alarm moet slaan als zij dat niet zelf doet".
"Zodat de nachtzuster in actie kan komen".

Nu keek Johan Jaap aan en, knikte dat hij het begrepen had, hierna vertrok Jaap en, waren broer en, zus alleen.
Bijna direct keek Aleida Johan aan en, maakte hem duidelijk dat hij bij haar op de rand van haar bed moest komen zitten, wat hij direct maar, heel voorzichtig deed.
Tot verbazing van Aleida merkte zij dat het daar niet bij bleef, want voorzichtig ging hij languit naast zijn zus liggen.
Waarna hij op zij zij draaide en, dan heel voorzichtig Aleida hielp zodat ook zij op haar zij kwam te liggen.
Zodat ze met hun gezichten naar elkaar en, met hun buiken tegen elkaar aan lagen.
Bijna direct merkte Johan dat Aleida van binnen helemaal warm werd maar, zag ook dat er een grote glimlach op haar gezicht verscheen.
Dan probeerde Aleida om haar Dekbed ook over Johan heen te slaan.
Toen dat gelukt was gaf ze Johan een zoen en, sloot ze haar ogen.
Terwijl Aleida lekker lag te slapen, hield het hele gebeuren Johan juist een uur wakker maar, toen hij merkte dat Aleida rustig adem haalde viel ook hij in slaap

Toen tegen 10 uur Simone kwam kijken hoe het ging, viel haar niet alleen op dat beiden rustig sliepen maar, ook dat Aleida rustig en, regelmatig adem haalde en, tot haar verbazing lag Aleida niet op haar rug maar, was ze op haar zij gedraaid.
Iets waar ze tot verbazing van Simone totaal geen last van scheen te hebben, toch bleef Simone even kijken en, zo zag Simone dat Aleida even later terug op haar rug draaide, zonder dat het echt pijn deed.
Dat ziende en, het feit dat Aleida rustig adem bleef halen, stelde Simone dusdanig gerust, dat ze de kamer verliet en, de deur voorzichtig sloot.
Op het kantoortje bracht ze direct verslag uit aan Jaap en, Esther, wat ook voor hen een geruststelling was.

Toen ze samen gingen kijken en, ze Aleida weer zagen draaien fluisterde Esther, "goh dat gaat beter dan verwacht en, bovendien lijkt het erop dat het draaien vanzelf gaat!".
Aangezien het bijna half elf was besloten ze om terug te gaan naar het kantoortje, waar de nachtzuster zich intussen zat in te lezen.
Na het trio te hebben begroet zei ze, " zo te lezen is het hier een goeie avond geweest?".
"Ja Annemiek vooral Aleida heeft het vandaag geweldig gedaan, om te beginnen heeft ze veel in haar rolstoel gezeten, bovendien wilde ze toen zij een uur geleden naar bed ging niet aan de beademing".
Nu keek Annemiek verbaasd op en, vroeg dan "en, nu?"
"We hebben omdat haar broer Johan er is ingestemd en, heel eerlijk het gaat beter dan verwacht".
"Ze ademt rustig door maar, wat me net het meest verbaasde was dat haar broer bij haar in bed lag maar, ook dat Aleida op eigen kracht en, zonder al te veel pijn van haar rug op haar zij draaide maar, even later ook weer op haar rug ging liggen".

"Iets wat eerlijk gezegd best makkelijk ging".
Dan werden eindelijk de andere cliënten besproken en, toen dat was gebeurt gingen Jaap Esther en, Simone naar huis maar, net toen Jaap zijn tas pakte, de dames een goeie avond wenste en, de deur uitliep ging er een alarm piepen.
Wat Aleida bleek te zijn, dit deed het kwartet opspringen en, naar Aleida haar kamer sprinten, denkend dat Aleida zich had overschat en, nu in ademnood zat.
Toen ze even later betrekkelijk zachtjes de deur openden en , met een zaklamp naar binnen schenen zagen ze dat Johan bij Aleida in bed lag maar, vooral dat Aleida rustig in en, uit ademde.
Nu keek Aleida haar verzorgers aan en, vroeg dan waar al die paniek voor nodig was.
"Ik wilde alleen maar, vragen of ik nog een mok warme melk kan krijgen".

Nu leek het heel even of Jaap zou ploffen maar, dan keek hij Aleida aan en, vroeg "Aleida, ik hoop dat jij begrijpt dat wij dachten dat jij in ademnood zat".
"Ja dat begrijp ik maar, het gaat best goed hoor".
Terwijl Aleida met Jaap in gesprek was, waren Esther en, Simone inmiddels naar huis vertrokken en, was Annemiek weggelopen om de gevraagde melk voor Johan en, Aleida te halen.
Om zich toen ze terug kwam en, de eerste mok aan Johan gaf af te vragen hoe Aleida dat ging aanpakken.
Toch zagen Annemiek en, Johan al snel dat Aleida heel voorzichtig haar mok oppakte en, heel langzaam slokje voor slokje haar mok leegdronk.
Waarna ze toen Annemiek kwam kijken hoe ver broer en, zus waren, Aleida haar mok leeg had en, zei " Annemiek laat mijn bed maar, weer voorzichtig zakken, zodat ik zo weer kan slapen".

Terwijl ze deed wat Aleida vroeg keek Annemiek broer en, zus aan en, zei " Aleida wat jij nu weer laat zien is al veel meer dan ik op dit moment had verwacht".
Annemiek aankijkend lachte Aleida en, antwoordde. " ja Annemiek vindt ik zelf ook maar, de steun en, aanwezigheid van Johan doen me goed".
Dan antwoordde Annemiek, "Ja Aleida dat merken ook wij en, dan mogen jullie ook nog samen op vakantie".
Deze opmerking deed beiden stralen en, nadat Aleida inmiddels haar mok leeg had en, liet Annemiek het bed weer zakken zodat Aleida weer plat lag.
Nadat Aleida plat lag wilde ook Annemiek het zuurstofmasker aansluiten maar, ook nu weigerde Aleida dat.
Ook nu moest Johan andermaal beloven dat hij op zijn zus zou letten en, indien nodig alarm zou slaan.
Dat deed Johan, waarna Annemiek broer en, zus met een gerust hart alleen liet.

 

[luierdromer]

Hé hé had wat voeten in de aarde maar is nu wel klaar.
Sorry voor de overlast

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 122 ZONDAG

Al snel sliepen zowel Johan als Aleida weer in en, zoals beloofd hield Johan zijn zus nauwlettend in de gaten.
Onbewust sliep hij in het verpleeghuis veel lichter als thuis, waardoor hij onbewust de ademhaling van Aleida opmerkte.
Ook had hij zijn horloge zo afgesteld dat deze om het uur een lichte trilling gaf en, Johan lichtjes wakker werd en, hij dan voorzichtig Aleida bescheen.
Zonder haar wakker te maken.
Ook kwam Annemiek de hele nacht door op de halve uren heel voorzichtig even kijken, zodat er elk half uur een check was.
Tot beider opluchting ademde Aleida rustig door, zodat ze zondag rond 8 uur uitgerust wakker werd.
Dit was iets wat Johan best verbaasde, net als Esther en, Simone, die ook deze zondagochtend vroege dienst hadden en, van zowel de avondploeg als Annemiek al hadden begrepen dat Aleida gisteravond absoluut niet aan de beademing wilde.

Wat goed werd bevonden omdat Johan er was, die zoals beloofd net als Annemiek een oogje in het zeil hield.
Binnen gekomen bij zus en, broer zagen ze dat beide wakker waren en, ze met elkaar lagen te praten.
Toen Aleida Simone zag lachte ze en, vertelde dat zij lekker en, ontspannen had geslapen maar, nu wel graag uit bed gehaald gewassen en, aangekleed wilde worden.
Simone aankijkend voegde ze hier aan toe, "bovendien wil ik wel graag een schone luier Simone".
Terwijl Simone Aleida uit bed haalde en, geholpen door Esther haar in de rolstoel zette, was ook Johan opgestaan.
Die zich net als de dames naar de badkamer begaf, om, om zich daar van zijn natte luier te ontdoen en, zich te wassen.
Ondertussen waren ook Aleida Simone en, Esther binnen en, werd Aleida op het douchebed gelegd.
Ondanks dat Johan merkte dat hij vannacht gepoept had en, als dat thuis gebeurde hij aan tante om hulp vroeg, wilde hij Simone en, Esther hier niet mee lastig vallen.
Bovendien was Johan er bijna zeker van dat beide hem zouden adviseren om ook vandaag overdag een luier te dragen en, daar had Johan geen zin in.
Helaas merkten Johan en, Aleida dat Esther en, Simone niet alleen Aleida en, de andere cliënten verzorgden maar, ook Johan in de gaten hielden.
Dat merkte Johan toen hij met een handdoek zeep en, onderbroek en, t'shirt naar de badkamer verdween, althans dat wilde Johan!
Toch letten beide dames ook op Johan, die dat merkte toen Simone zich omdraaide en, Johan met zijn spullen zag staan.
Direct zei ze "Johan ik ben bijna klaar en, loop met je mee om je te helpen
Eigenlijk wilde Johan weigeren ondanks dat hij vannacht gepoept had en, hij dan thuis tante om hulp vroeg maar, toen hij begon " dank je Simone maar, ik red me wel hoor", keek ze Johan aan en , antwoordde " nee Johan ik help je in elk geval met je volle luier, bovendien denken wij dat je er verstandig aan doet om ook vandaag en, tijdens de bootreis in plaats van een onderbroek gezien alle indrukken een Tena Super te dragen"..
Uiteindelijk kon hij niet anders dan zich laten verzorgen maar, schaamde zich diep toen Simone de vol gepoepte luier verwijderde, de ergste resten verwijderde en, hem of hij wilde of niet grondig waste.
Om dan te merken dat toen Esther Aleida de luier omdeed en, verder aankleedde zij meer mee werkte dan de afgelopen dagen maar, ook dat
Simone in plaats van dat Johan zijn onderbroek aankreeg Simone hem weer een luier omdeed en, hem een romper van het huis aantrok.
Het enige geluk was dat deze mouwtjes had zodat het net een t' shirt met een printje was, toen ze hem ook een broek aantrok viel het nauwelijks meer op.
Dat de beslissing van Simone ook nu de juiste was zou Johan sneller dan hem lief was merken.
In de huiskamer gekomen gingen ze direct bij de eettafel zitten, waar het Johan opviel dat Aleida ook nu in elk geval probeerde om zelf haar brood te smeren en, op te eten en, ze ook haar koffie en, melk uit een tuitbeker zelf dronk.
Dit alles ondanks dat er weinig hulp was en, het optillen van haar arm in combinatie met het bewegen veel energie koste.
Toch lukte dat ondanks dat Aleida na het ontbijt het eerste half uur moest bijkomen en, wat lezen of een spelletje het maximale was.
Toch vonden zowel Esther Simone als Johan en, ander cliënten dat geweldig.

ZONDAGOCHTEND IN LOOSDRECHT

Bijna op hetzelfde moment in Loosdrecht zaten we zoals afgesproken om 8 uur aan tafel voor het ontbijt, nadat het eerder deze zondag in de badkamers een drukte van belang was geweest.
Ondanks dat merkte Olaf en, Marjolein maar, ook Jan-Willem dat ze zich best redde, tijdens het ontbijt begon Simon met vertellen wat de weersverwachting was en, wat er op basis daarvan vandaag mogelijk was.
Voor hij echter zo ver was lieten Olaf Marjolein en, Jan-Willem net als Nelleke en, Willemien luid en, duidelijk merken dat ze zonder rolstoel in de boot wilden.
Zodat we meer mogelijkheden zouden hebben, waar Simon dit gistermiddag afraden, zei hij nu dat dit vanochtend tot de mogelijkheden behoorde maar, dat hij ons nu eerst de beloofde film over Sailwise wilde laten zien.
Dat betekende dus dat het nu niet alleen over het eiland ging waar wij nu zaten maar, ook over de tweemastklipper Lutgerdina en, Catamaran Beatrix, die Elahuizen in Friesland als thuishaven had.
Hoewel de meesten van de club zo snel mogelijk het water op wilden bleven we toch ook wel nieuwsgierig naar de film zitten.

DE FILM

Eénmaal voor het filmdoek gezeten begon het met een korte introductie over het ontstaan van Sailwise, wat weer begon met de geschiedenis van de lutgerdina.
Wat van oorsprong een zeilend vrachtschip was geweest maar sinds 1981 voor eerst *Stichting Watersport Gehandicapten toen voor *NEBAS en, nu voor Sailwise gebruikt werd.
Welke naam sinds 2008 wordt gebruikt.
Toen Olaf Jan-Willem Nelleke en, Marjojein de mogelijkheden van de Beatrix en, de Lutgerdina zagen waren beide direct enthousiast.
Toch vonden we ook Robinson Crusoë nog steeds geweldig, als afsluiting van de presentatie vertelde Simon dat je voor een individuele boeking minimaal 16 jaar moest zijn.
Direct begrepen Olaf en Marjolein die inmiddels bijna 12 en, 13 jaar waren dat ze nog wat jaartjes geduld moesten hebben.
Voor ze deze reactie konden uitten reageerde Kimberley en, Jan al, "
"Jongelui dit is voor ons ook nieuw maar, als de rest van de week minstens net zo leuk verloopt als gisteren en, vandaag tot nu toe, dan gaan we kijken of we ook voor de zomervakantie van volgend jaar geld bij fondsen los kunnen peuteren".
Direct zagen Kimberley en, Jan alleen maar, lachende gezichten, hierop keken Jan en, Guus de groep rond en, zei Guus.
"We gaan naar het water, wie gaat er mee?"

Aangekomen bij de steiger keek Simon de groep rond en, vertelde dan dat in tegenstelling tot zaterdagmiddag nu de rolstoelers als we dat wilden we vanuit onze rolstoel in één van de boten geholpen zouden worden .
Dit deed de deelnemers die het aanging enthousiast reageren maar, Olaf vroeg wel, "waarom kan het nu wel en, kon dat gistermiddag niet?"
Direct keek Guus ons aan en, antwoordde, "nou kritisch zijn jullie wel maar,!
Om dan lachend te vervolgen " gezien de vrijdagavond van jullie en, de zaterdag met het pakken en, reizen hebben we het de eerste middag een beetje rustig aan gedaan maar, voor nu, vertel maar, wat jullie willen.?"

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 123 EEN DRUKKE WATERSPORT ZONDAG EN, DE LAATSTE VOORBEREIDINGEN VOOR ZONNEBLOEM WEEK

Terwijl wij aan het zondagse ontbijt zaten en, naar de Sailwise film keken, waren intussen ook Aleida en, Johan uit bed en, beide gewassen en, aangekleed.
Waarna eenmaal aan tafel Aleida probeerde om zichzelf ook nu zoveel mogelijk te redden.
Ondanks dat Edwin er niet was om haar te ondersteunen, probeerde Aleida wel om haar arm op te tillen, wat ook Janneke en, Sita zagen.
Hierbij zagen ze ook dat het Aleida veel kracht en, energie koste en, hoewel ze dit een geweldige prestatie vonden zeiden Sita toch, " Aleida stop want dit houdt je zo niet vol".
Direct keek Aleida Sita aan en, vroeg dan zuchtend, " Sita hoe moet ik het dan doen?"
Om dan te vervolgen, "Janneke Sita wat ik zelf kan wil ik ook zelf doen en, dat ik over mijn grenzen en, door mijn pijngrens heen moet bijten kan me niet schelen".
"Net zo min als dat ik dit straks moet bezuren".
Toen Johan dit hoorde was hij niet alleen verbaasd maar, hij schrok ook van de harde woorden van zijn zus.
Duidelijk was voor het trio wel dat Aleida er op stond om wat ze zelf kon, ook zelf te doen.
Nu keek Janneke Aleida aan en, zei, "dat jij je grenzen wil verleggen en, zoveel mogelijk zelf wil doen is geweldig en, dat jij je pijngrens opzoekt en, daar doorheen gaat is positief".
"Toch moet je wel heel voorzichtig te werk gaan", nu dachten broer en, zus dat Janneke het helemaal over zou nemen maar, in plaats daarvan bevestigde Janneke en, Sita een mechanische arm aan de rugleuning van de rolstoel van Aleida en, daar weer aan een stevige draad met een soort van armband zoals die ook wel wordt gebruikt om bloeddruk te meten.
Hier moest Aleida haar arm in leggen waarna deze werd strakgetrokken en, gesloten.
Direct hierna werd de arm mechanisch een stukje opgetild en, kon Aleida haar rechterarm betrekkelijk makkelijk bewegen.
Bijna direct merkte Aleida en, zag Johan dat het optillen en, bewegen soepeler ging en, minder pijn deed.

ZONDAG IN LOOSDRECHT

Uiteindelijk was rond half tien het ontbijt gedaan en, de presentatie afgelopen.
Die zoals Marjolein merkte niet alleen op haar en, Olaf maar, op de hele club indruk had gemaakt.
Ja zelfs op Sanne en, Willemien die hier al eerder waren geweest.
Nadat de film was ingedaald nam Simon het woord en, zei "jongelui misschien is jullie gister opgevallen dat we een aantal houten boten aan de kant hebben liggen?"
"Dat is de 16kwadraat en, daar kunnen we met wat passen en, meten met zes mensen in".
Toch zagen we vooral bedenkelijke gezichten, aangezien we met ongeveer 20 mensen waren, Kimberley Jan en, alle ouders nog niet eens meegeteld.
Uiteindelijk bleken de zorgen om niks want de boten waren groot genoeg.
Ondertussen keek Simon de rolstoelers aan en, zei" dat betekend voor jullie dat, dat de rolstoel op het eiland blijft en, jullie zelf of met hulp of desnoods met een tillift letterlijk de boot ingaan".
Op deze beetje flauwe woordspeling klonk zachtjes wat gegniffel, zelfs wij konden wel lachen om dit grapje, net als Renske en, na een korte aarzeling Xantia.

Voor haar maar ook voor ons gold dat niet alleen de rolstoel maar, ook de rollator op het eiland achter zou blijven.
Inmiddels waren we zo ver en, nadat echt alles van het ontbijt was opgeruimd ging het naar de steiger, waar we over de vijf boten verdeeld werden.
Zo ontstonden er 3 clubjes van 5 en, 2 van 6 clubleden, inclusief ouders of Jan of Kimberley en, of bemanning van het eiland.
Eenmaal aan het zeilen hijsen bleek ons allemaal dat dit een best pittig en, zwaar karwei was maar, niemand klaagde en, iedereen hielp mee.
Waarbij het Heleen Simon en, Guus opviel dat zowel wij als Jan-Willem Nelleke net als Willemien en, Sanne geen uitdaging uit de weg gingen.
Toch werden juist wij gestimuleerd om in actie te komen en, onze grenzen te verleggen.
Wat het verleggen van grenzen betreft merkte Olaf Marjolein en, Jan-Willem al snel dat ook Willemien en, Sanne hoewel hier eerder geweest ook zij opnieuw hun grenzen verlegden.

Ondertussen stond iedereen op de steiger en, werden door Simon de groepjes samengesteld.
Hierbij merkten we dat net als wijzelf ook Marco Carola Annemiek en, nog een paar jongens en meisjes dachten dat Simon de deelnemers met een beperking zou verdelen onder de gezonde leden!
Toch gebeurde dat niet, want tot ons aller verbazing van dus velen maar, vooral van ons en, het clubje om ons heen gebeurde nu juist het tegenovergestelde!
Toen Simon zei, "in tegenstelling tot wat jullie zullen verwachten zet ik vanochtend Olaf Marjolein Jan-Willem Nelleke Willemien en, Sanne juist wel bewust bij elkaar in de boot".
Na de nodige verbaasde blikken richting Simon vervolgde hij, " zoals jullie naar ik heb begrepen al meerdere keren hebben ondervonden en, dan vooral bij het nemen van de stormbaan geven vooral Marjolein en, Olaf alles wat ze hebben om te winnen maar, vooral om te laten zien wat ze kunnen",

Direct hierop zagen we Jeroen Miranda Pim en, Paul dat verhaal bevestigden en, zagen wij net als Simon Heleen en, Guus dat het Mirte nu nog verbaasde hoe bloedfanatiek Olaf maar, vooral Marjolein toen over de stormbaan raasden.
Om dan te zuchtten, " uiteindelijk werd Marjolein vierde maar, ze was wel het snelste meisje".
Nu keek Simon terwijl wij allemaal instapten de groep rond en, zei " dat Olaf en, Marjolein grote doorzetters zijn heb ik inmiddels begrepen en, ook zelf al gezien."
Weer keek Simon de groep rond en, tot verbazing van Kimberley en, Jan zei Simon, "de eerste boot bestaat vanochtend uit, Marjolein, Olaf, Xantia, Jan-Willem Willemien en, Sanne".
Direct zag het Sailwise team dat dit precies was wat het clubje wilden, terwijl Simon Guus en, Heleen akkoord gingen verbaasden Kimberley Jan zich maar, kapte Simon een beginnende opmerking van beiden direct af.

Kimberley en, jan aankijkend zei Guus, " het eerste is dat wij hebben begrepen dat vooral Olaf en, Marjolein zowel bij de creaclub als bij scouting boven zichzelf uitstijgen en, nog altijd hun grenzen verleggen".
"Tweede punt is dat juist zij met Jan-Willem Nelleke Sanne en, Willemien tot onze doelgroep behoren, waar de activiteiten op worden afgestemd".
Nu zagen we dat ook Jeanette en, Marga reageerden, " en, zeiden beide dat dit een activiteit was die de hele club paste maar, vooral dat hele groep gelijkwaardig was.
Terwijl Guus en, Simon hielpen met instappen en, de boten klaar te maken voor vertrek gingen Marga Jeanette en, Sien weer naar binnen om
op te ruimen en, de lunch voor te bereiden.
Ondertussen werd duidelijk dat Willem en, Hein die de nodige zeilervaring hadden en, zij dusmet één van de boten mee zouden gaan.
Toen dat duidelijk was werd er begonnen met instappen, waarbij Marjolein en, Olaf zagen dat buiten zijzelf en, de andere leden waar we het van verwachtten er meer clubleden hulp kregen bij het instappen.

Toen eindelijk iedereen zat en, we los waren van de kant, kon er worden begonnen met het losmaken van de touwtjes, waarna iedereen meehielp om de fok en, het grootzeil te hijsen.
Hierbij merkten Marjolein en, Xantia al snel dat dit ondanks de aanpassingen zwaar werk was maar, doordat ook Jan-Willem Willemien Sanne en, Olaf meehielpen ging het geweldig.
Eénmaal onder zeil zagen we dat ook de andere boten zo ver waren en, wegvoeren, hierbij merkten zowel wij als het team dat iedereen aan elkaar gewaagd was.
Zodat we allemaal al snel een flinke snelheid hadden.
Doordat het deze zondagochtend relatief rustig was, hadden we ruimte genoeg om de nodige manoeuvres te oefenen en, onder de knie te krijgen.

ZELF MEE HELPEN MET INPAKKEN

Terwijl wij ons op het water op en, top vermaakten, werd bij Bos en, Hei door Sita begonnen met het inpakken van de bagage zoals kleding en, luiers voor Johan maar, vooral voor Aleida.
Dat Johan al snel kwam helpen verbaasde haar niet en, dat Aleida de laatste weken rap vooruit ging zagen Janneke en, Sita bijna dagelijks maar, dat Aleida haar toilettas pakte en, bekeek of alles erin zat verbaasden beide al.
Toch keken ze hier nog niet van op, dat deden ze wel toen Aleida douchschuim tandpasta tandenborstel en, haar kam probeerde te pakken, wat iedere keer met de nodige moeite lukte en, ze zo zelf haar toilettas inpakte.
Toen zij daarna verder wilde helpen keek Janneke haar aan en, zei omdat Janneke en, Sita haar wilden sparen, " Aleida die toilettas heb je goed gedaan maar, laat Sita en, mij dit maar, doen".
"Dan is het zo gebeurt, spaar jij je energie maar, Aleida".
In plaats van dit advies ter harte te nemen keek Aleida Janneke aan en, zuchtte "dames dat vindt ik lief maar, wat ik zelf kan, wil ik ook zelf doen en, het liefste nog ietsje meer".!
Dat Aleida dat wilde begrepen Janneke en, Sita heel goed maar, toch zei Janneke, " Aleida dat juichen we toe en, vinden we geweldig maar, besef wel dat, je nu wel erg snel gaat !
Nadat Aleida aangaf dat ze het echt wel begreep keek Janneke Aleida aan en, zei " kom maar, Aleida dan gaan we samen inpakken".
Ondanks dat Aleida eigenlijk meer wilde, ging ze toch op deze uitnodiging in.

Al snel merkten Aleida en, Johan dat het best goed ging ondanks dat het Aleida veel energie koste.
Hoewel Aleida niet opgaf en, ze veel meer kon dan wie dan ook had verwacht, zodat toen ze tegen half 12 na bijna anderhalf uur bikkelen klaar waren.
Op dat moment zagen broer en, zus dat Sita een grote kaart uit haar tas trok liet zien en, ook voorlas.
Met deze kaart gaf hun familie aan dat ze blij waren dat het relatief goed ging met Aleida en, werd beide een leuke week gewenst maar, dan volgde er nog een PS!

 

[jjcvdk]

Ben benieuwt hoe het verder gaat met johan en zijn zus aleida en ook met olaf en de rest.
Ps zijn weer mooie hoofdstukken luierdromer.
Mvg jjcvdk

 

[luierdromer]

Ben benieuwt hoe het verder gaat met johan en zijn zus aleida en ook met olaf en de rest.
Ps zijn weer mooie hoofdstukken luierdromer.
Mvg jjcvdk

Bij deze je wordt op je wenken bedient, daar gaat ie weer.

HOOFDSTUK 124 FLINK ZEILEN EN EEN GEZELLIGE PICKNICK

Bijgevoegd was namelijk een trouwkaart van neef Cornel en, zijn verloofde Paulien.
Uit een bijgevoegde bijlage bleek dat neef Cornel en, zijn aanstaande, Johan maar, vooral Aleida er hoe dan ook bij wilde hebben.
Sterker Cornel wilde zelfs Aleida als getuige.
Dat laatste leek Aleida geweldig maar, toch twijfelde zij, vooral omdat ze dan een handtekening moest zetten.
Nu keek Janneke haar aan en, zei "dat is een mooi doel om te oefenen Aleida!"
"Bovendien laat je nog steeds elke dag vooruitgang zien".
Dat laatste moest Aleida tot haar grote genoegen toegeven en, zei dan.
"De grootste vooruitgang is dat ik met goeie steun kan zitten en, zelfs zelf kan eten en, drinken".
Om dan door te gaan, "daar ben ik al blij mee! "
Ondertussen had Aleida met hulp ook wat boeken spelletjes en, teken spullen verzameld en, ingepakt.
Door alle drukte was het alweer 11 uur en, dus tijd voor koffie maar, toen Johan Aleida richting de grote huiskamer duwde keek Janneke hem aan en, zei " Johan even wachten, want zo te merken hebben we nu te maken met twee luiers die aan vervanging toe zijn!".

Vooral van de laatste opmerking schrok Johan, want hoewel Johan merkte dat hij door alle drukte en, ongewoonte zijn Blaas en, darmen minder onder controle had en, al had gemerkt dat hij het nu niet droog hield dacht hij dat zijn luier nog wel even mee kon.
Zodat een verschoning nog wel even kon wachten maar, Janneke was onverbiddelijk keek Johan aan en, zei "Johan kom mee dan zal ik je verschonen en, kan je daarna helpen om Aleida te verschonen".
Gezien de dwingende toon deed Johan maar, wat Janneke hem vroeg.
Terwijl Johan en, Janneke samen Aleida van haar vieze luier afhielpen en, Johan haar billen en, anus waste, merkte Johan dat Aleida veel beter meewerkte.
Zeker vergeleken met enkele dagen geleden.
Zodoende was Aleida al snel gewassen en, aangekleed.
Eénmaal aangekleed wilde Johan bewust zijn volle luier negerend met Aleida terug naar de huiskamer.

Als Johan echter had gedacht dat hij nog even met zijn goedgevulde luier mocht doorlopen had hij het mis,.
Want Janneke had allang gezien dat Johan erg nat was en, hoognodig verschoond moest worden.
Zodat toen hij met Aleida weg wilde lopen Janneke Johan streng aankeek en, hem toevoegde, terwijl ze naar zijn bed wees.
" Hier komen en, liggen dan ben je zo weer schoon!".
"Janneke dat hoeft niet, het eerste is dat ik me zelf wel red en, het tweede is dat ik maar, heel weinig geplast heb!".
Janneke aankijkend merkte Johan direct dat zijn leugen doorzien was, Janneke reageerde namelijk onmiddellijk, "nee Johan, jij hebt deze keer best veel geplast".
"Dus kom op dan ben je zo weer schoon".
Nog wilde Johan niet meewerken maar, nu reageerde Aleida, " nee Johan, zo te zien zit jou luier vol en, bovendien hoef ook jij je hier nergens voor te schamen".

Ondertussen was Johan onder zachte dwang op zijn bed gaan liggen en, begon Janneke hem van onderen uit te kleedden.
Doordat Aleida inmiddels ook in staat was om zichzelf over korte afstand met de rolstoel te verplaatsen, stond ze zonder dat Janneke het had gemerkt met een luier voor Johan die Aleida zelf had gepakt, inmiddels naast Janneke.
Toen ze merkte dat Aleida naast haar stond keek ze haar aan en, vroeg dan, "Aleida wat ben jij van plan?"
"Jou helpen met het verschonen van Johan" was het directe antwoord, hoewel Aleida Janneke laatst al eens had geholpen met de plakkers waar zij gemakkelijk bij kon, was het zowel Janneke als Johan duidelijk dat Aleida deze keer meer wilde.
Waar vooral Janneke betwijfelde of dit verstandig was, was Aleida zelf er van overtuigd dat ze dat kon.


ZEILEN MET DE ZESTIEN KWADRAAT.

Ondertussen vermaakten de leden van de creaclub zich op en, top op het water van de Loosdrechtse plassen, waar ze doordat het deze zondagochtend relatief rustig was, alle ruimte hadden om rustig te oefenen.
Zowel voor de wind maar, vooral tegen de wind in, waarbij de boten regelmatig anders reageerden dan wij hadden verwacht.
Toch slaagden we er allemaal in om in tweeënhalf uur een mooi rondje over de plas te maken.
Hoewel er vanzelfsprekend fouten werden gemaakt en, of we te laat reageerden, zodat we best heftig op de opspattende golven dansten en, er dus plassen water binnenkwamen.
Zodat we water moesten hozen, ondanks dat bleken Simon Guus en, Heleen tot onze verbazing tevreden.
Toen wij verbaasd reageerden zei Guus, " jongelui, ook dit ging voor de allereerste keer erg goed".
Om dan te vervolgen, " doordat de zestienkwadraat niet altijd doet wat je verwacht maar, wel redelijk makkelijk onder controle te krijgen en, te houden is kunnen we jullie de eerste beginselen van het zeilen bijbrengen".
Ondertussen was het al bijna 1 uur en, dus de hoogste tijd om te lunchen, hoewel we een heel eind van ons eiland afzaten.
Zodat Nelleke Marjolein Jeroen Sandra net als Annemarie en, Renske zagen dat we een nog kleiner eiland naderden.

Na nog even doorvaren zagen ook wij een nog kleiner eiland dan waar we deze week logeerden.
Ook viel het op dat er langs het grote grasveld wat bankjes stonden, terwijl we inmiddels recht op het eiland afgingen.
Om even later allemaal aan te leggen, wat er voor zorgde dat het rond de steiger bommetje vol lag.
Waarna direct de loopplanken werd uitgelegd en, we allemaal aan land mochten, hoewel het voor ons die geen rollator of rolstoel bij ons hadden een raadsel was hoe!
Totdat Simon en, Guus de één in een boot de ander op de kant gingen staan en, ons omhoog en, op de kant hielpen wat ze zo te zien vaker deden.
Zodat wij steunend op beide heren aan land konden stappen, iets waarvan ondanks de steun beiden merkten dat het veel kracht koste.
Dat was nog niets vergeleken met Jan-Willem die door de achteruitgang al helemaal geen kracht meer had en, onbewust totaal niet meewerkte.

Uiteindelijk zaten we toch allemaal en, kwam er direct een thermoskan koffie tevoorschijn.
Welke direct gevolgd werden door een serie gesmeerde broodjes, wat er best in ging na gedane arbeid.
Waarbij opviel dat iedereen van ons clubje, behalve Jan-Willem zich vanmiddag helemaal zelf redde.
Tot verbazing van Renske Jeroen Miranda Mirte Carola Pim en, Mirte was het Olaf die net als Nelleke, Jan-Willem wilde helpen.
Hoewel de afspraak was dat zij zich er buiten zouden houden en, alleen Hein of Willem dit op zich zouden nemen en, de club wat dat betreft vakantie had.
Toch zagen beide heren dat vooral Willemien hier gigantisch van baalde, zelfs toen Guus en, Heleen zeiden dat ook Willemien onderweg geweldig had meegewerkt, deed dit maar, een heel flauw lachje op haar gezicht verschijnen.
Ondertussen werd er goed gegeten en, gedronken, terwijl er ook indien nodig de nodige medicijnen werden uitgedeeld.

Uiteindelijk was het 2 uur toen het gezellige samenzijn werd afgesloten en, konden we na het toilet te hebben bezocht en, of indien nodig de luiers waren verschoont, weer aan boord.
Waarna de touwen los gemaakt werden en, de touwtjes van het grootzeil losgemaakt werden en, het zeil gehesen.
Om al snel ook de fok te hijsen en, aan te trekken, zodat die al snel wind ving.
Hierbij zagen Carola Carla en, Joost dat Willemien aan het eind van haar latijn was, wat het trio naar Simon deed gaan en, buiten gehoorafstand van onze boot alle drie Simon voorstelden dat Carola en, Carla met Willemien en, Marjolein die er ook al niet echt fit meer uitzag zouden ruilen.
Na het nodige heen en, weer gepraat gingen Simon en, Guus akkoord met de ruil, hierbij vroegen Heleen en, Guus zich wel af hoe Willemien maar, vooral Marjolein zouden reageren.
Tot opluchting van beide begrepen Willemien en, Marjolein het hoe en, waarom en, accepteerden de ruil.

BIJ BOS EN HEI

Terwijl op het kleine eiland de maaltijd werd afgesloten en, de botenruil werd besproken, zaten ze bij Bos en, Hei aan de lunch.
Waarbij vooral Aleida complimenten kreeg en, vooral Sita vond dat Aleida razendsnel vooruit ging.
Dat Aleida vanochtend haar en, Janneke had geholpen met inpakken van de bagage had Sita verbaasd en, waar Sita en, Janneke verwachten dat Aleida er nu wel doorheen zou zitten, kwamen ze weer bedrogen uit.
Want terwijl ze aan tafel zaten pakte Aleida zelf bestek uit de bak en, een bord van de stapel.
Om dan ook nog twee sneetjes brood van de broodschaal te pakken en, als klap op de vuurpijl was Aleida nu zelfs nog in staat om haar brood te smeren.
Doch toen Aleida ook nog de koffiekan pakte met de bedoeling om zelf koffie in te schenken greep Sita in.
Keek Aleida aan en, zei " Aleida stop dat wordt een smeerboel".
Direct zag Sita de teleurstelling op het gezicht van Aleida, keek haar recht in de ogen en, zei.
"Aleida luister, ook vandaag heb jij weer dingen gepresteerd die wij op dit moment voor onmogelijk hielden.
"Besef je wel dat jij het veel beter doet, dan wie dan ook had durven dromen?"
Nadat Sita de koffie voor Aleida had ingeschonken, redde Aleida zich uiteindelijk verder zelf maar, zagen zowel Johan als Sita en, Janneke het tempo dalen en, ook dat het wat minder soepel ging.

Hierdoor hadden Sita en, Janneke meer tijd voor de 7 andere cliënten, waarvan er vijf behoorlijk zelfredzaam waren en, of meestal minder hulp nodig hadden dan Aleida.
Ondertussen redde Aleida zich nog steeds prima, ook al zagen Sita Janneke en, Johan wel dat Aleida vermoeid raakte, iets wat ze na een tijdje zelf ook merkte toen ze nadat ze haar derde boterham had gesmeerd een slok koffie nam, wat al meer concentratie koste.
Voor Aleida wat kon zeggen had Johan het al gezien en, nam dan het bestek van haar over en, sneed direct de boterham van Aleida in stukjes en, prikte het eerste stukje aan de vork.
Welke hij voor Aleida haar mond hield, direct zag Johan dat Aleida het brood gretig van de vork afhapte.
Iets wat ondanks het vermoeid raken, beter ging dan vooral Aleida zelf had verwacht.
Zo vorderde de lunch en, waren ze zelfs nog iets eerder klaar dan verwacht maar, direct toen ze klaar was merkte Aleida dat ze op was.
Niet alleen omdat het zitten zeer ging doen en, ze nu zo snel mogelijk wilde liggen maar, ook omdat ze voelde dat haar luier vol zat.
Toen Alida dat wilde aangeven zag ze dat ook Johan nat was en, verschoond wilde worden maar, hoorde dan dat hij zei dat hij deze keer voelde dat hij moest poepen.
Direct zagen Sita Aleida en, Janneke dat Johan niet veel zin had omdat ook deze in zijn luier te doen.
Dit ondanks dat ze wisten dat ze bijna direct verschoond zouden worden.
Toch keek hij Sita aan en, vroeg haar met een diepe zucht, "Sita ik voel dat ik moet poepen, wil je me op de wc zetten?"
"Ja hoor Johan maar, aangezien je nog verschoont moet worden ......"
Johan zijn gezicht ziende begreep Sita ondanks het feit dat ze hem zo zou verschonen, hij toch probeerde een poepluier te voorkomen.

Door alle vertragingen door deze discussie merkte Johan dat hij de wc niet meer zou halen maar, zag dan dat Sita dat ook besefte en, zij dus een po had gepakt.
Om dan razendsnel Johan uit zijn broek te helpen, vervolgens zijn romper opende en, als laatste zijn natte Tena Super die best vol zat maar, gedaan had wat deze moest doen.
Direct daarna hielp Sita Johan op de po, zodat Johan midden in de huiskamer en, voor iedereen zichtbaar op de po zat
Waarna Sita direct naar de gang wilde lopen om voor Johan en, Aleida een schone luier zetpil en, de rest van de medicatie te pakken.
Wat betekende dat beide vanmiddag in de huiskamer gebeurde, maar, Johan merkte dat hier maar, weinigen op reageerden, bleven broer en, zus ook rustig.
nadat beide klaar waren gingen ze omdat ze geen zin hadden in een middagslaapje maar wat spelletjes doen.
Zodat het voor ze het doorhadden al snel bijna 3 uur was, wat betekende het dat de dienst van Sita en, Janneke er bijna opzat en, zij zo zouden worden afgelost door Jaap Simone en, Esther.
Doordat het weekend was, was er vanaf 3 uur tevens bezoek welkom.
Toen Johan zag wie vandaag de bezoekers waren, schrok Johan zo dat hij rood aanliep, terwijl ook Aleida die net werd geholpen met wat fruit eten rood aanliep.

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 125 ONVERWACHT BEZOEK EN, PITTIG ZEILEN

Want tot onze verbazing liet Esther oom Richard en, tante Laura de ouders van Cornelis binnen.
Bezoekers die wij nu net niet zo snel hadden verwacht.
Binnen gekomen gaf tante Johan die nog steeds op de po zat en, inmiddels gepoept had en, op hulp wachtte een hand.
Om dan direct naar Aleida te gaan die inmiddels helemaal schoon was en, dus een schone luier omhad en, was aangekleed terwijl de vuile nog op de grond lag.
Wat ze weldegelijk zagen liggen maar. toen Aleida begon te vertellen keken oom en, tante haar aan en, zei tante Laura. " jongelui wij hebben tante Marjan gesproken, die vertelde dat Johan regelmatig bij jou komt Aleida maar, vooral dat zij gemerkt heeft dat zijn bezoekjes maar, ook het logeren van Johan jou vooruit helpen Aleida!".

Hier had Aleida net als Johan geen antwoord op.
Ondertussen was Johan klaar en, trok hij zich aan de leuning omhoog, om zich dan over anderhalve meter naar zijn bed te verplaatsen.
Voor hij dat echter kon doen keek Esther hem aan en, zei terwijl Jaap inmiddels naar huis was vertrokken en, Simone bijna klaar was met Aleida.
" Johan even wachten, eerst je billen afvegen, of wil je direct weer poep in je luier hebben?"
Nu schudde Johan zijn hoofd, dit was wel het laatste wat hij wilde en, dus koos hij eieren voor zijn geld en, liet hij Esther haar gang gaan.
Hierdoor was Johan al snel weer schoon en, toen ook hij geluierd en, aangekleed was gingen ze naar de huiskamer, waar oom Richard en, tante Laura inmiddels aan koffie met wat lekkers zaten.
Binnengekomen zagen Johan maar, vooral Aleida dat oom en, tante al aan de thee zaten.
Op het moment dat ook Johan en, Aleida thee met een gevulde koek hadden gekregen zag tante dat Aleida de koek oppakte en, zelf een hap nam.
Wat iets was waar oom en, tante voor nu van opkeken en, tante zei, "dat jij nu alweer in een rolstoel zit, is al meer dan ik had verwacht Aleida"!
Voor oom Richard op zijn vrouw kon reageren keek Aleida tante aan en, zei " ja het gaat de laatste anderhalve week lekker snel".
"Dat ik iedere dag iets langer in de rolstoel mag is heerlijk" glimlachte Aleida.
"Ja dat begrijpen we" lachte oom Richard, om dan te vervolgen, " toch komt dit sneller dan wij hadden verwacht Aleida!"

"Dat zei de fysiotherapeut ook al", lachte Aleida.
Om dan door te gaan, "dat wij morgen aan een zesdaagse vaarvakantie door Nederland beginnen had ik zes weken geleden niet voor mogelijk gehouden".
"Nee wij ook niet" en, hoewel het wel een fijne afleiding is, kan dit alleen maar omdat vele artsen en, verpleegkundigen zo lief zijn om hun vakantie voor ons op te offeren", zuchtte Aleida.
Nu keek oom Richard haar aan en, antwoordde, "meisje dat doen zij met liefde en, geloof me, als jullie genieten is ook hun dag weer geweldig".
Ondertussen was het 5 uur geweest, wat betekenden dat oom en, tante hun spullen pakten en, hun jas aantrokken.
Toen zij op het punt stonden om te vertrekken deed tante Laura een greep in haar tas en, pakte voor zowel Aleida als Johan een klein pakje en, duwde dat broer en, zus in handen met de instructie om het pas tijdens het varen open te maken.
Na oom en, tante te hebben bedankt was het direct tijd om aan tafel te gaan en, hoewel Aleida eigenlijk op was, stond zij erop om in de rolstoel aan tafel te gaan.

ZONDAGMIDDAG IN LOOSDRECHT

Hadden we tegen kwart over 2 het eten op en, alles was opgeruimd
Terwijl we ons allemaal naar de steiger begaven, zag Marjolein dat Willemien de situatie overdacht terwijl ze ook zag dat Carla en, Carola naar Guus en, Simon gingen maar, ze had geen flauw idee waarom dat was, of wat zij bespraken.
Toen Simon en, Guus bij ons kwamen keken ze Marjolein en, Willemien aan en, zei Simon, "meiden nu Carla en, Carola het zeggen valt ons ook op dat jullie je geweldig hebben ingezet maar, vooral jij Marjolein maar, ook jij Willemien langzaam vermoeid raken, daarom stellen Carla en,, Carola mij voor dat zij met jullie van positie ruilen!"
Dit moesten Willemien en, ik even verwerken maar, uiteindelijk moest ik toegeven dat beide een punt hadden, iets wat ook Simon zag.
Direct keek hij mij aan en, zei " Marjolein als je de botenruil accepteert en, ik adviseer je om dat te doen, wil dat absoluut niet zeggen dat je op je gat kunt blijven zitten!"
Uit wat Simon aangevuld door Guus vertelden begrepen wij dat Carla en, Carola hadden gemerkt dat het ons veel kracht en, dus energie had gekost.
Bovendien vertelde Simon dat we op de terugweg over het algemeen tegen de wind in zouden moeten, wat betekenden dat het hard werken zou worden.
Hierna knikten Marjolein en, Willemien dat het goed was, zodoende was de ruil een feit, waarna er werd ingestapt toen we los waren de zeilen werden gehesen.

Pas toen dat was gebeurt begon het werk pas echt, want Willemien en, ik moesten afgewisseld door Joost Annemarie en, Sandra de schoot en, de fok bedienen.
Al snel merkten we dat het aantrekken, of laten vieren zwaar werk was, vooral als je moest laveren of overstag ging, ondanks dat je de handeling meestal met twee of drie mensen samen deed.
Iets wat op deze manier best goed ging, hoewel wij inderdaad wel voelden dat we best moe werden.
Iets wat tot gevolg had dat op het moment dat we na drie kwartier hard werken bij het eiland aankwamen, wij direct moesten erkennen dat de ruil goed had gewerkt.
Nadat alle zeilen waren gestreken en, opgeruimd was het na een snelle verschoonronde om 6 uur etenstijd en, tot aller geluk was iedereen nog in staat om zelf te eten.
Nadat we ook nog allemaal hadden geholpen met afruimen afwassen en, tafel schoonmaken was het tijd voor de tweede kano les.
Tijdens de voorbespreking bleek dat Simon het op de zelfde manier als zaterdag wilde doen.
Direct dachten we dat het zo ver was maar, toen we ons richting de steiger wilden begeven keek Simon ons ineens aan en, zei " jongelui even wachten want ik heb nog een mededeling!"
Ons afvragend wat dit zou zijn bleven we zoals gevraagd netjes zitten, nu vertelde Simon wat hij van plan was en, dat bleek iets te zijn wat wij nu nog niet hadden verwacht.

 

[jjcvdk]

goedendag heer dikke luier ik ben benieuwd hoe dat gaat met het kanovaren en ook met johan en aleide en ik heb een foutje ondekt trouwens

Toen Simon en, Guus bij ons kwamen keken ze Marjolein en, Willemien aan en, zei Simon, "meiden nu Carla en, Carola het zeggen valt ons ook op dat jullie je geweldig hebben ingezet maar, vooral jij Marjolein maar, ook jij Willemien langzaam vermoeid raken, daarom stellen Carla en,, Carola mij voor dat zij met jullie van positie ruilen!"
Dit moesten (Nelleke en, ik) even verwerken maar, uiteindelijk moest ik toegeven dat beide een punt hadden, iets wat ook Simon zag.

moest dat geen geen willemien en ik zijn inplaats van (Nelleke en, ik)

mvg jjcvdk

 

[luierdromer]

JJCvdk bedankt voor je scherpte, heb het hersteld.


Was geen opzet maar, blijkt maar, weer dat lezers opletteen, denk soms wel eens doe het expres maar, nu niet

 

[jjcvdk]

JJCvdk bedankt voor je scherpte, heb het hersteld.


Was geen opzet maar, blijkt maar, weer dat lezers opletteen, denk soms wel eens doe het expres maar, nu niet

geeft niks heer luierdromer vergissen doen we allemaal wel eens en een foutje is snel gemaakt tijdens het schrijven en er is een spreekwoord dat zeg waar gehakt word vallen spaanders

mvg jjcvdk