Nog niet klaar Olaf en Marjolein

[luierdromer]

HOOFDSTUK 99 SAMEN NAAR ONZE OUDESCHOOL

Die direct vertelde dat ze vannacht op de wc had gepoept maar, helaas toen al wel nat was.
Dan vertelde Elza dat ze toen wij gisteravond naar bed gingen, zowel mij als Olaf naar het toilet had horen gaan.
Hierop vertelde ik dat, niet alleen ik mijn luier regelmatig droog en schoon hield maar, dat sinds Mirella Olaf tijdens een scoutingactiviteit spontaan op de wc had gezet, ook hij zijn luier regelmatig schoon en droog hield.
Direct zag ik Elza opkijken en zei, " Mirella wilde het toen we bij scouting bleven slapen eens proberen en sinds die tijd probeert ook Olaf in ieder geval op de wc te poepen".

Mede door de hulp van Elza en Sofieke waren Olaf en ik al snel weer schoon, en hadden ook Elza en Sofieke zich al snel gewassen.
Waarna Elza een onderbroekje aantrok en Sofieke een oefenbroekje van de stapel nam, en aantrok.
Dan keek ik Olaf aan terwijl ik een oefenbroekje aantrok, en vroeg wat hij wilde.
"Doe mij maar, hoewel we thuis blijven gewoon een luier, want ik ben nog niet zo zeker van mij zelf als jij Marjolein".
"Is goed maar, eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het ook jou zou lukken om het op te houden Olaf ook al snap ik dat je dat wel probeert".
Dan keek Olaf mij aan en zei, "ik zelf ook niet".
Terwijl ik me verder aankleedde en optutte deed ook Olaf dat eerste zoveel mogelijk zelf, wat zo goed ging dat, we deze maandagochtend al om vijf voor half acht aan het ontbijt zaten, en klaarstonden toen om vijf over acht Mirella Pim Paul Mirte en Jeroen voor de deur stonden.
Die ook nu opkeken van de aanwezigheid van Elza en Sofieke maar, Mirte reikte ze direct een hand die ze direct vast pakten.
Toen we even later op het schoolplein kwamen zagen we dat er weer een touringcar klaar stond, als we goed keken was het er weer 1 met een lift.
Dit verbaasde Olaf en mij, want welke klas buiten de onze had een lift nodig?
Dan zagen we dat dit ook een aantal klasgenoten buiten ons clubje was opgevallen, en Frieke zei, "volgens mij is die bus voor ons, hoewel ik geen idee heb waar we heen gaan".
Dan zagen we Hans Wilma Jochem Mieke en Petra knikken en zei Petra maar, ik wel".
"Ik denk dat we naar de oude school van Olaf en Marjolein gaan".
"Hoe kom je daar nou bij?", vroegen niet alleen Olaf en ik maar, ook Jeroen en Martine haar.

"Is het jullie dan niet opgevallen dat juf Jolanda aardig wat smoeste met de juf van de mytylschool?", kwam Wilma direct met een tegenvraag.
Tot onze schaamte moesten Olaf en ik bekennen van niet, aangezien we het veel te druk hadden met het bijpraten met onze oude klasgenoten.
Maar, Mirte Miranda en Jeroen zeiden direct, "verrek nu je het zegt, wij dachten dat ze het puur over Olaf en Marjolein hadden".
Nu zei Carlijn, " ik heb inderdaad iets opgevangen over een gezamenlijke les".
Ondertussen deed Jaap ook mee aan de discussie en stonden zelfs Elza Jeffrey Sofieke Ivanka en Sander mee te luisteren, zonder dat we het merkten.
Totdat Ivanka en Elza iets te luid zeiden dat ze mee wilden.
Maar, ik zei dat ze stil moesten zijn, wat ze na een korte uitleg gelukkig begrepen.
Ondertussen was het half 9 en gingen we alsof we niets doorhadden gewoon naar de klas, waar we toen we zaten eerst praten over afgelopen vrijdag.
Tot juf Jolanda zei dat we vandaag begonnen met taal maar, nog geen 5 minuten later zei ze dat we de schriften en boeken moesten opruimen, en mee komen naar buiten.

Buiten gekomen zagen we al snel dat buiten ons clubje niemand doorhad wat er ging gebeuren, zelfs toen we instapten, niet.
Onderweg hoorden we dat Jochem Nelleke en Wilma zich dat hardop afvroegen maar, wij hielden bewust onze mond.
Iets wat Jaap en Kees aan ons zagen maar, voor we wat konden zeggen, legde Jolanda haar wijsvinger op haar lippen waarop wij zwegen.
Toen we na bijna een halfuur op het zelfde punt als vrijdag van de snelweg afgingen, zagen we dat er bij Nelleke en Martine iets begon te dagen.
Wat we bij meer klasgenoten zagen toen we de afslag naar de dierentuin voorbij reden maar, bij de volgende verkeerslichten rechtsaf sloegen en na nog 500 meter een groot terrein opreden, wat Olaf en ik direct herkenden als Groot Klimmendaal.
Toen we na nog een paar honderd meter voor een gebouw stopten wat de meesten herkenden als een schoolgebouw.
Waar Olaf en ik dachten dat onze oude klas buiten zouden staan te wachten was dit niet het geval maar, zei juf Jolanda dat ook zij van niets wisten.
Dan zei Juf Jolanda dat ze zich zou melden en wij even moesten wachten.
Op het moment dat zij wegliep ging de schuifdeur open en stapte juf Trudy samen met Reina Johan en David, die ook van niet wisten, naar buiten.
Direct gevolgd door Fleur en Lies, die we hoorden stamelen, "wat komen jullie doen?"
Hier hadden zelfs Olaf en ik geen antwoord op.
Maar, juf Trudy zei, "kom allemaal binnen dan zullen we in de klas vertellen wat we gaan doen".
Binnenkomend viel het onze klas op dat, er overal schuifdeuren zaten maar, ook de breedte van de gangen viel de meesten op.
Toen we in de grote kring zaten vertelde juf Trudy waarom wij op bezoek kwamen.
Hierna mochten Olaf en ik vertellen hoe het ons in groep 5 verging en dat we goed mee kwamen.
Tot slot zei ik, " in het begin dacht de rest van de klas dat de juf ons voortrok maar, vooral dat ze ons geen slechte cijfers durfde te geven maar, die sprak dat direct tegen".
Het volgende onderwerp ging over het verschil in de manier van lesgeven, ondertussen wilden Fleur en Reina de klas verlaten om naar de therapie
te gaan maar, juf Trudy zei, " ik heb alle therapie voor vandaag en morgen afgezegd".
Zo bleef de hele klas compleet, toen zij weer in de kring zaten en we allemaal drinken hadden gehad, vertelde juf Trudy hoe ze hier werkten en welke methode ze hier gebruiken.
Toen wij eens goed keken merkten we pas dat deze niet eens erg verschilden met wat wij nu op school gebruikten.

Dit deed juf Jolanda voorstellen om samen te gaan lezen.
Al snel viel het juf Jolanda op dat, onze oude klas op zich wel goed las maar, toch voor hun leeftijd achterliepen, en maar, iets verder waren dan wij aan het begin van dit schooljaar.
Dit liet haar goed zien hoe snel Olaf en ik vooruit waren gegaan, iets wat ook Trudy opviel.
Dat zei juf Jolanda, " ik zet Olaf en Marjolein bij het lezen bewust niet in het zelfde groepje, zodat ze zich puur op hun beter lezende klasgenoten moeten richten".
Dan zei Jolanda tegen Trudy, "het verbaasd mij ook hoe snel ze hun achterstand hebben omgebogen in een voorsprong, ze zitten bijna op het niveau van hun eigen leeftijd".
Wij merkten van dit gesprek niets omdat, de juffen fluisterden, wat onze oude klas wel merkten was hoe snel wij vooruit waren gegaan met taal lezen spelling en rekenen.

Dit deed Lies David en Reina opkijken en Willemien zei, " we kunnen wel zien dat die school voor jullie goed werkt".
"Of worden jullie voorgetrokken?"
Direct wilden Olaf en ik zeggen dat dit niet zo was maar, Carlijn en Petra waren ons voor, " dat dachten wij eerst ook, toen Olaf en Marjolein behalve voor schrijven alleen maar, vette voldoendes haalden".
"Maar, de juf heeft ons laten zien dat dit niet zo is".
Dan zei Olaf, " dat zouden Marjolein en ik ook niet willen".
Ondertussen was het kwart over 10 geweest en stond de klasse assistente op en zei, "Reina en Lies gaan jullie mee? dan zal ik jullie verschonen".
Dan keek ze ook Olaf en mij aan, terwijl ook Nelleke Miranda en Jeroen opstonden en Jan-Willem uit de kring probeerde weg te komen.
Pas toen Miranda op stond viel het Hetty op dat ook Miranda en Nelleke een luier omhadden., en ook die goed gevuld waren.
Dan wilde ze zeggen dat het wel een grote groep werd maar, juf Jolanda zei, dat Miranda en Jeroen de rest van het groepje dagelijks verschoonden.
Maar, dat Marjolein het steeds meer zelf deed, hier op zei Hetty, "kom maar, mee en laat maar, zien".
Toen we in de verschoonruimte kwamen en Miranda en Jeroen de verschoontafel zagen zei Miranda, " nou dat ziet er professioneler uit dan bij ons op school".
Terwijl Hetty Reina verschoonde keek ze Miranda aan en zei, "ja dat klopt maar, je moet niet vergeten dat het verschonen van luiers hier regelmatig voorkomt, terwijl dat bij jullie op school echt een uitzondering is".
Ondertussen was Hetty al met Reina bezig, toen die klaar was en Lies de plaats van Reina innam zei Hetty, " nou laten jullie maar, zien wat je kan".
Tot haar verbazing werd Lies snel en netjes verschoond, net als Nelleke Jan-Willem, Mirella en tot slot Olaf en Marjolein, waarbij het Hetty opviel dat Olaf en Marjolein nog best schoon waren.
Maar, ze keek pas echt verbaasd toen Olaf zei dat hij moest poepen en Marjolein bijna op het zelfde moment dat ze moest plassen.
Daarop zette Jeroen en Miranda Olaf en Marjolein op de in de ruimte aanwezige wc en vertelde Pim over het afgelopen schooljaar wat dit betreft.
Waarbij de oo en aa, s niet van de lucht waren.
Toen we klaar waren was het direct pauze waarbij we nu binnen in de gangen bleven, wat iets was wat onze huidige klas direct opviel.

Na de pauze werd de les over handicaps en de gevolgen daarvan in alle hevigheid voort gezet, waarbij het onze huidige klas nu opviel dat waar Gert David Fleur en Lies vrijuit over hun handicap vertelden, Reina en Willemien direct lieten merken dat ze er niet over wilden praten maar, zagen ook dat Johan het wel probeerde maar, direct dichtklapte en begon te huilen.

Terwijl Hetty Johan probeerde te troosten vertelde juf Trudy zowel aan ons als aan haar eigen klas dat hij en zijn familie 2 jaar geleden bij een auto ongeluk betrokken waren met tot gevolg een beschadigde rug, waarbij het niet veel gescheeld had, of hij was geheel verlamd geraakt.
Wat het geheel echt heftig maakte was dat, bij dat ongeluk zijn moeder om het leven was gekomen en zijn zus zwaargewond raakte.
Zodat ze niet alleen incontinent is maar, dusdanig verlamd is dat ze niet kan zitten, en gevoed wordt met een sonde in haar neus.
Nog tijdens het vertellen merkte zowel Olaf als ik dat niet alleen onze huidige klas maar, ook onze oude klas schrokken van dit verhaal.
Hoewel wij wel wisten waarom Johan op de mytylschool zat, was dit toch nieuw voor ons.
Na dit verhaal was het tijd voor een spelletje triviant, met de categorieën taal rekenen aardrijkskunde en geschiedenis.

Direct stelde beide juffen 4 teams samen, wat bestond uit 2 leerlingen van onze oude klas en 5 leerlingen van onze huidige klas.
Ook Jan-Willem Nelleke Olaf en ik werden bewust over de groepjes verdeeld.
Waarbij al snel bleek dat de leerlingen van de mytylschool goed meededen, waar juf Trudy had verwacht dat haar leerlingen er niet aan te pas zouden komen.
Zelfs Willemien en David die gemiddeld de zwakste van haar klas waren deden leuk mee.
Daarbij bewust op weg geholpen door Martine Nelleke en Frieke, waarbij een kleine hint meestal genoeg was.
Ook Mirte en Carlijn lieten bewust de teamleden van de mytylschool met de antwoordden komen.
Wat juf Trudy naar juf Jolanda deed opmerken, "dit gaat beter dan ik had verwacht".
Dan vertelde Juf Jolanda dat Olaf en Marjolein al direct op de eerste dag door de klas overal bij werden betrokken, en aan mee deden.
Ondertussen was het spel teneinde en was het lunchtijd

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 100 OP DE MYTYLSCHOOL DE MIDDAG EN DE AVOND ERNA

Na de lunch inclusief de nodige verschoningen, was er nog even tijd om te spelen.
Hierbij viel het Olaf en Marjolein op dat waar vorig schooljaar de leerlingen die intern op het terrein wonen tussen de middag op de groep warm gingen eten.
Nu ook op school bleven lunchen, toen ik daar een opmerking over maakte keek Henny me aan en zei, "Marjolein om te zorgen dat de leerlingen die nog best een eindje moeten reizen een beetje op tijd thuis zijn hebben we de lunchpauze ingekort tot 1 uur, in plaats van anderhalf uur".
"Want door het steeds drukker wordende verkeer deden sommige leerlingen er bijna anderhalf uur over om thuis te komen".
Ondertussen waren we aan een gezamelijke topografieopdracht gezet waarbij het Petra Hans Carlijn en Jaap opviel dat vooral Fleur en David lieten zien dat ze ondanks dat ze iets langzamer waren, ze niet onderdeden voor Miranda Jeroen Jaap of Carlijn.
Even later net zo bij een geschiedenisquiz, wat ook de middag voorbij deed vliegen, zodat we voor we het wisten moesten gaan opruimen aangezien het bijna 3 uur was.
Toen duidelijk werd dat we dinsdag weer zouden komen, lieten Lies Fleur en Johan merken dat zij wel eens bij ons op school wilden kijken.
Dit verraste niet alleen Olaf en Marjolein maar, onze hele klas, zelfs Trudy en Jolanda hadden deze vraag niet verwacht maar, beloofde om te kijken of dit mogelijk was.
Toen om even voor 3 uur de chauffeur binnenstapte werd hem direct gevraagd of dit mogelijk was om de afspraak voor morgen om te draaien zodat hij zich om 9 uur in Arnhem zou melden, om vandaar met een tiental personen naar Ede te rijden.

Toen dit tot onze verbazing mogelijk was, was het echt tijd om naar huis te vertrekken waar onderweg naar Ede de tongen al snel los kwamen.
Waarbij al snel bleek dat onze klas hun ogen hadden uitgekeken maar, wel een goeie indruk hadden gekregen, het hen was opgevallen dat Olaf en ik ver boven onze oude klas uitstaken.
Iets wat Wilma en Miranda ook ronduit durfden toe te geven, wat Olaf weer deed opmerken dat ze niet moesten overdrijven.
Ook juf Jolanda zei dat ze een punt hadden maar, het niet groter moesten maken dan het was.
Dan vertelde ze nog dat wij gemiddeld genomen wel bij de beste van onze oude klas zaten en voegde er aan toe," anders was deze overgang ook niet mogelijk geweest".
Nog een keer lieten Jochem Nelleke Jan-Willem Wilma merken dat ze nu toch een goeie indruk van onze oude school hadden gekregen.
Al pratend waren we alweer bijna bij school aangekomen, daar aangekomen werd er in de klas nog nagepraat.

Waarna het echt de hoogste tijd was om naar huis te gaan, en hoewel het een vermoeiende dag was geweest wilde niemand dat toegeven, ik Marjolein al helemaal niet.
Nelleke echter durfde dat wel en zei, " ik vond het wel een leuke leerzame dag maar, ben nu wel erg moe en heb het gevoel dat mijn hoofd op overstromen staat".
Uiteindelijk zeiden ook Paul Wilma Jaap Petra en Miranda dat het bezoek aan onze oude school indruk had gemaakt, en ze een positief beeld van de mytylschool hadden gekregen.
Dat Nelleke en ik tijdens het napraten onze luiers vulden, net als de andere luierdragers verbaasde niemand, wat wel verbaasde was dat dit ook nog steeds gold voor Miranda.
Want hoewel de onderzoeken nog liepen en het nog maar, de vraag was of herstel mogelijk was, merkten we wel dat alle indrukken haar zindelijkheid niet ten goede kwamen.

Wat Miranda niet wilde toegeven maar, toch wist juf Jolanda het ijs te breken toen ze zei dat na afgelopen vrijdag ook deze maandag een indrukwekkende dag was geweest.
Toch lukte het haar maar, half wat weer een betoverende stilte tot gevolg had, die pas werd verbroken toen de deur open vloog, en er ineens 3 kleine meisjes in de deuropening stonden, die direct vroegen waar we vandaag waren geweest.
Direct zei juf Jolanda dat Elza Sofieke en Ivanka binnen mochten komen, waarna ze zeiden dat ze ons hadden gemist en nu graag wilden weten waar we waren geweest.
Toen we dat hadden verteld zeiden Sofieke en Elza dat ze best mee hadden gewild maar, juf Jolanda zei direct dat hier geen sprake van kon zijn.
Dat onze oude klas morgen hier zou komen hielden we bewust stil, omdat we wel wisten dat Jeffrey Sander en de 3 meisjes anders niet te houden zouden zijn.
Uiteindelijk was het al kwart voor 5 voor we naar huis vertrokken, waarbij Ik direct toen ik in de rolstoel zat voelde hoe verschrikkelijk moe ik was.

Onderweg naar huis merkten en zeiden Miranda Mirte Pim Paul en Jeroen dat wij op waren en dat ze dat heel goed begrepen.
Om de hele club bewust bij de les te houden vroeg Mirte ons allemaal hoe we deze dag hadden ervaren, allereerst aan Olaf en mij.
Toen wij waren uitverteld zei Mirte, dat haar het leeftijdsverschil in onze oude klas was opgevallen, nu keek ik ( Marjolein) haar aan en zei.
" Weet je nog hoe het komt dat Olaf en ik pas op latere leeftijd in groep 5 zitten.?".
Dat zeggende zag ik dat iedereen zich dat onderwerp weer herinnerde, "ja inderdaad want niet alleen viel me op dat sommige met taal lezen of rekenen al in groep 6 zitten, terwijl anderen pas aan het eind van groep 4 zitten" merkte Miranda op.
Waarop Mirte opmerkte dat het haar was opgevallen dat Fleur net als ik ( Marjolein) al best mooie borsten had.

Terwijl de borsten van Reina al bijna volgroeid waren en Reina bovendien al vrij lang was, "en wat me dan weer verbaasd is dat bij Willemien en Lies er nog helemaal niets te zien was".
Intussen waren we bijna thuis en zei Pim nog dat ook hij zich had verbaasd over het lengte verschil bij de jongens.
Dan stapten we binnen hingen de jassen op en gingen de kamer in, waarbij Olaf en ik merkten dat we door alle indrukken en dus de vermoeidheid bijna niet meer overeind konden komen.
Vervelender was dat we het beide hoognodig aan een verschoning toe hadden maar, ook dat we nauwelijks onze ogen open konden houden zo moe waren we.
Iets wat ook Wilma en Cora direct opmerkten., die direct zeiden dat ze ons zouden douchen en verschonen, en we direct na het eten naar bed moesten.
Ondertussen maakten Miranda Nelleke Mirte en de jongens aanstalten om naar huis te gaan maar, op dat moment zei Wilma, " even wachten jullie"
Hierop keken ze verbaasd niet wetend waarom er gewacht moest worden, hoewel ze allang door hadden dat Wilma in ieder geval alle luiers wilde verschonen.

Iets wat Olaf en ik direct merkten aan de snel rood wordende gezichten van de meiden maar, Wilma zei " ik begrijp best dat het voor jullie allemaal een bijzondere dag is geweest.
Wat na afgelopen vrijdag wat ook al iets bijzonders was geweest, "en nog is de koek niet op want morgen wordt weer een bijzondere dag."
Lachte Wilma.
Al pratende was Wilma gewoon doorgegaan met de luierverschoningen, waarna het direct etenstijd was, en voor de rest om naar huis te gaan.
Op dat moment vroeg Wilma wie er wilde blijven eten.
Nu keken we allemaal verbaasd maar, Wilma zei dat alle ouders dat goedvonden, en zij met 4 vermoeide kids wel wat hulp kon gebruiken.
Al snel zag de rest dat Nelleke Olaf Jan-Willem en ik zo moe waren dat we alle 4 hulp nodig hadden, wat wij niet wilden erkennen maar, Miranda Jeroen en Paul lieten ook merken hoe vermoeiend deze maandag was geweest.
"Het was heel leuk om jullie oude school te bezoeken, en ook heel leuk dat zij morgen bij ons komen", lachte Miranda en Paul, "maar, al die indrukken maken ook ons moe", voegde Miranda er aan toe.

Dan vervolgden ze, "ondanks dat het daar allemaal wat langzamer gaat viel het ons wel op dat David Gert en Johan leuk meededen," "en David en Willemien boven zichzelf uitstegen".
"De hele klas probeerde ook zich ook nu aan Olaf en mij op te trekken" vervolgde ik.
Intussen was het eten gedaan en zaten we aan de koffie, en terwijl Wilma ons van een tweede ronde voorzag lieten Nelleke Olaf en ik merken dat we daarna direct naar bed wilden.
"Ja dat zie ik en bovendien geldt dat niet alleen voor jullie maar, is het voor de hele club bedtijd begrepen?".
Uit deze opmerking begrepen we dat niet alleen Nelleke maar, ook Pim Paul Miranda en Mirte vannacht zouden blijven slapen.
Toen Miranda Jeroen en Mirte even later opstonden met de bedoeling om Olaf mij Jan-Willem en Nelleke naar bed te helpen, Wilma direct ingreep en zei dat Cora en zijzelf dat zouden doen, " jullie hebben gezien de vermoeidheid genoeg aan jullie zelf", voegde Wilma er nog aan toe.
"Want ondanks dat Miranda en Jeroen met ondersteuning van Pim Mirte en Paul goed kunnen, ook jullie zijn na deze maandag te moe".
Dan zagen we dat Miranda maar, vooral Jeroen wilden protesteren maar, dan merkte Miranda dat de afgelopen dagen hun tol eisten en dat ook zij op was maar, ook dat ze snel moest verschonen en ook zij te moe was om het zelf te doen, wat nu?
Nog voor ze wat kon zeggen had Cora haar al door en zei direct, " Miranda kom maar, dan help ik je wel".
Om dan te vervolgen, " ook voor jullie was ook deze maandag net als afgelopen vrijdag onverwacht heftig, net als voor Olaf en jou Marjolein".
Hierop knikte ik maar, voegde eraan toe, " maar, ook leuk om nog eens met onze oude klas op te trekken".
Tegelijk gaf Miranda toe dat ze onze oude klas had onderschat, dan waren Miranda en ik klaar en namen Olaf en Jan-Willem onze plaatsen in.
Terwijl zij werden verschoond vertelde Wilma dat, het gewone basisonderwijs voor een aantal leerlingen van de mytylschool helaas te moeilijk was.
Voor een aantal anderen zou het misschien wel kunnen mits, er extra begeleiding was, en juist dat was moeilijk te realiseren.

Om dan te vervolgen, voor de gene die daarna nog overblijven is wat ze nu doen al een topprestatie.
Nu was iedereen schoon en bijna 9 uur en dus bedtijd, eigenlijk al vrij laat als je bedacht dat we een bijzondere maandag achter en net zo'n dinsdag voor ons hadden.
Toen we even later in bed lagen zeiden Mirte en Miranda, " wat ons opviel waren de grote verschillen in zo'n kleine klas".
Hoewel we het daar na afloop en thuis ook al over hadden gehad keken we toch nog verbaasd en vroeg Olaf nog een keer, " meiden wat bedoelen jullie?".

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 101 HET TEGENBEZOEK

" Nou om te beginnen, het leeftijdsverschil maar, wat ook opviel was dat hoewel iedereen met hetzelfde vak bezig was, viel het op dat bijna iedereen met een ander hoofdstuk bezig was, en soms zelfs met een heel ander lesboek".
Dat deed ons nadenken hoe we dit aan het clubje duidelijk konden uitleggen maar, uiteindelijk kwamen we eruit en zeiden we, " door dat handicaps en de uitwerking van persoon tot persoon verschillen is niet iedereen even snel, wat het over het algemeen moeilijk maakt om klassikaal les te geven.
Bovendien moeten van tijd tot tijd verschillende kinderen naar één van de therapieën, zoals fysio ergo of logopedie, en dat kost tijd terwijl voorde rest van de klas de les doorgaat".
"Daar komt nog bij dat, sommige leerlingendoor hun handicap meer tijd nodig hebben om een taak te volbrengen dan een ander begrijpen jullie dat?"
Nadat iedereen dit antwoord had verwerkt vielen we stuk voor stuk in slaap, om dinsdag bijna op het zelfde moment tegen half7 wakker te worden.
Waar ik me ondanks alle indrukken van gisteren redelijk zelf redde, had Olaf juist veel hulp nodig.
Tijdens het ontbijt merkte ik dat ondanks alles zowel ik als Nelleke op zich vannacht goed hadden geslapen.
Direct zagen we dat Olaf het vanochtend door alle emotie niet lukte, wat voor Nelleke aanleiding was om bij Olaf te gaan zitten en hem te gaan helpen.
Wat er in eindigde dat ze tegen hem aankroop, toen Cora dat zag wilde ze direct ingrijpen maar, deed het niet omdat ze merkte dat alle indrukken de psychische gesteldheid van Nelleke niet ten goede kwam maar, dat ze het door Olaf zijn nabijheid in de hand hield.
Hoewel ze het voor het tijdstip te intiem vond, liet ze het nu maar, gaan aangezien alle hulp welkom was.
Het enige wat ze wel zei , was dat het hierbij moest blijven waardoor het uiteindelijk best goed ging.
Ook aan Marjolein merkten Cora en Wilma dat ondanks dat ze niet helemaal fit was ze zich prima redde, zelfs de slab die ze uit voorzorg voor had bleef deze ochtend schoon.
Uiteindelijk ging het vanochtend zo goed dat ze klaarstonden toen de hele club tegen 8 uur binnen kwam om ze op te halen voor school.
Waardoor we nog geen 5 minuten later op weg waren naar school, waar we onderweg Irma met Sofieke en Marjan met Elza aan de overkant van de weg zagen lopen.

Dan zagen we dat Elza ons zag en naar ons toe wilde en dat het Marjan moeite koste om Elza te laten luisteren en bij zich te houden .
Zodat toen wij waren overgestoken Elza niet wist hoe snel ze naar ons toe moest komen.
Waarbij ze er niet bij stil stond dat dat Sofieke achter de rollator Elza niet bij kon houden, wat ze wel uit alle macht probeerde, zodat ze maar, net bleef staan.
Om het uiteindelijk maar, op te geven en bij Irma te blijven lopen.
Toen Elza eindelijk bij ons was , was het eerste wat ze vroeg, " waar waren jullie gisteren?"
Hierop vertelden we nog maar, een keer dat we naar onze oude school in Arnhem waren geweest.
Toen Elza dat hoorde wist ze het weer en ook dat ze mee had gewild.
Direct besloten we om maar, niet te vertellen dat onze oude klas vandaag rond half 10 hier op bezoek zouden komen.
Gelukkig ging ze net als Ivanka Sander en Jeffrey naar haar eigen klas.

Direct merkten we dat ze overgingen tot de orde van de dag, en wij ongestoord onze oude klas konden verwelkomen.
Dat dit tegen zou vallen, merkten we al snel toen we tegen 10 over 9 naar buiten gingen om de bus op te wachten.
Tot onze verbazing kwam niet alleen groep 2 maar, de hele onderbouw naar buiten zodat toen 10 minuten later de bus de parkeerplaats voor de school op reed er een heel welkomstcomité klaar stond.
Nadat iedereen uit de bus was en we iedereen hadden begroet gingen we naar onze klas maar, zonder dat we het merkten werden we gevolgd.
Aangezien Elza Sofieke en Ivanka achter ons aan slopen en bij ons naar binnen glipten, wat niemand opmerkten.
Hoe de meisjes het deden wisten we niet maar, alle 3 zaten ze muisstil in een hoekje te kijken en te luisteren.
Dit ging net zo lang goed tot we in de gang een vreemd geluid hoorden, wat juf Ans bleek te zijn die naar de 3 meisjes op zoek was.
Toen juf Jolanda er naar vroeg zei ze dat ze sinds de ontvangst van onze oude school de meisjes kwijt was.
Waarop juf Jolanda zei, "hm ik heb ze na het naar binnen gaan niet meer gezien maar, gezien hun belangstelling van gister zouden ze ons best ongemerkt gevolgd kunnen zijn".
Aangezien de meisjes intussen ongemerkt in de kasten waren gekropen merkten we ze nog niet op.
Pas toen wij ons op onze beurt stil hielden, hoorden we heel zachtjes gelach uit 1 van de kasten en wisten de juffen genoeg.
Toen Jeroen de kast voorzichtig opende, zagen we hoe ze alle 3 opgevouwen in de kast zaten terwijl ze met gespitste oortjes zaten te luisteren.
Toen juf Ans dit zag wist ze zich even geen houding te geven, eigenlijk moest ze de meiden op hun kop geven maar, het liet haar nog eens zien hoe betrokken de meiden zich naar ons toe voelden.
Toen juf Ans toen de meiden uit de kast waren vroeg waarom ze achter ons aan waren gegaan en, in de kast waren gekropen, bleek dat ook de meisjes net als onze huidige klas nieuwsgierig waren naar onze oude klas.
Toen juf Ans het verhaal had gehoord zei ze dat ze zou regelen dat ook de groep van Elza een bezoek aan de kleuters van de mytylschool zouden brengen.
Hoewel dat de meisjes leuk leek, wilden ze nog steeds niet terug naar hun eigen klas maar, met onze klas blijven meedoen.
Omdat wij verder wilden met onze gezamenlijke les moesten de meisjes toch met juf Ans mee.
Toen de meisjes weg waren gingen wij verder met aardrijkskunde, en terwijl we daar mee bezig waren bekeek juf Trudy onze resultaten en vroeg dan juf Jolanda, of ze ons wel de cijfers gaf die ze ons op basis van de toetsen moest geven.
"Absoluut, ja die vraag kreeg ik ook van de klas, die echt dachten dat ik Olaf en Marjolein geen onvoldoendes durfde te geven."
Dat ik dat wel degelijk doe als ik dat nodig vindt kon ik door een paar onvoldoendes bij het schoonschrijven onderbouwen".
"Ook bij het lezen hebben ze in het begin van het schooljaar een paar keer bijna een onvoldoende gehad maar, puur omdat ook inzet mee telt haalden ze daar net een voldoende".
Dan zei juf Trudy, "toen ik net naar het lezen zat te luisteren, viel het me op dat zowel Olaf als Marjolein inmiddels echt op het niveau van hun eigen leeftijd zitten".
"Terwijl ze aan het eind van het vorige schooljaar krap tegen groep 6 aan zaten".
Hierop zei juf Jolanda, " om te beginnen zet ik Olaf en Marjolein bewust niet bij elkaar zodat ze door het groepje waar ze bij zitten worden uitgedaagd om minstens net zo goed te lezen als de rest van het groepje."
Dan zei juf Jolanda, "om terug te komen op het bevoordelen, dat willen Olaf en Marjolein zelf ook niet, toen Marjolein en Nelleke met psychische klachten waren opgenomen liet vooral Nelleke maar, ook Marjolein weten dat ze het eerlijke cijfer wilden en ook niet meer dan dat".
Tot slot zei Jolanda," en dat doe ik ook, het enige wat in hun voordeel zou kunnen werken is dat ik de extra moeite die het soms kost en de inzet die ze dan moeten leveren iets hoger waardeer maar, dat weten ze allemaal.".
Terwijl Jolanda en Trudy op fluistertoon met elkaar spraken merkten ze dat wij onder het lezen hetzelfde deden.
Hierop werd besloten om het lezen even te onderbreken, en dit onderwerp in een kringgesprek te bespreken, waar Fleur en Reina direct opmerkten dat Olaf en ik hard vooruit waren gegaan maar, niet konden geloven dat we niet werden voorgetrokken maar, beide juffen maakten direct duidelijk dat van voortrekken absoluut geen sprake was.

Waar juf Trudy terwijl ze haar klas aankeek zei, "net als jullie je vorig schooljaar aan Olaf en Marjolein optrokken en nu ook de zwakkere zich met de sterksten proberen te meten, zo gaat het hier ook met Olaf en Marjolein".
Dan keek Trudy Fleur en Reina aan en zei, " ook jullie zitten tegen het gewone basisonderwijs aan en ik denk dat ik nu ik dit heb gezien ga proberen om jullie volgend schooljaar in jullie eigen woonplaats op een basisschool te plaatsen".
Toen Trudy Jolanda bedenkelijk zag kijken zei ze, dat ze dit later onderling zouden bespreken
Om de rust te bewaren werd besloten om het laatste halfuur voor de pauze nog wat aan taal te doen, ook hier viel zowel bij Jolanda als Trudy het niveau verschil op, niet alleen tussen beide klassen maar, ook tussen leerlingen van de mytylschool onderling.
Ook viel het onze klas en juf Jolanda op dat Joran Reina en Bastiaan in plaats van een schrift een laptop kregen uitgereikt.
Direct zag ik dat Jaap Mien en Martine wilden reageren maar, juf Trudy maakte onze klas duidelijk dat als de hand en of arm functie verkrampt is zoals bij dit trio dat leesbaar schrijven dan bijna onmogelijk was.
Om het verschil nog beter te verduidelijken zei ze, "ten opzichte van de meeste van jullie is de motoriek van Olaf en Marjolein al en stuk zwakker maar, ten opzichte van mijn klas is die van Olaf en Marjolein nog boven het gemiddelde".
Ondanks dat zowel Trudy als wij zagen dat dit voor onze huidige klas pittige kost was wilde ze doorgaan maar, vroegen Nelleke Petra en kees of hier niets tegen te doen was.
Dit leverde direct een verwijtende blik van Jolanda op maar, juf Trudy bleef rustig en antwoordde," voor zo ver als nu mogelijk wordt geprobeerd om verdere verkramping te voorkomen en zelfs om verkrampte spieren minder krampachtig te maken doormiddel van Ergo en Fysiotherapie ".
"Bovendien hebben we bij school ook een zwembad wat net als het zwembad waar Olaf en Marjolein Fysiotherapie hebben extra verwarmd water heeft zodat verkrampte spieren een beetje kunnen ontspannen".
Na dit onderwerp staken Pim Paul en Miranda hun vinger op en vroegen, "fysio in het water begrijpen we", en Nelleke en Jan-Willem vertelden dat ze iedere woensdagmiddag met ons mee gingen, en ook echt mee deden.

Waarop Jeroen en Miranda hun verhaal vertelden, waarna Trudy verder vertelde dat bij ergotherapie algemene dagelijkse handelingen werden geoefend en ook bij verkrampte of verlamde spieren het dagelijks leven zo makkelijk en aangenaam mogelijk te maken.
Hierop zagen we Kees Petra maar, ook Nelleke verkleuren en hoorden we Petra en Nelleke mompelen," sorry hoor wij dachten dat we met Marjolein Jan-Willem en Olaf al aardig wat te hebben gezien maar, het kan blijkbaar nog erger".
Dan zei juf Trudy, "ik begrijp jullie volkomen maar, we moeten het er mee doen hé !".
Ondertussen was het alweer bijna pauze en dus tijd om te gaan verschonen.
Toen Lies en Reina de verschoonruimte binnen kwamen, begrepen ze de opmerking over de luxe verschoonruimte bij hun op school maar, Henny zei direct dat ze dat hier op school snel hadden moeten regelen.
Terwijl Lies en Reina knikten dat ze het begrepen, waren we bezig met de verschoningen, en net toen Lies was gaan liggen en Miranda haar natte luier opende, werd er op de deur geklopt.

 

[Babydre]

Ben het verhaal nu pas aan het lezen, knap en leuk geschreven!!

 

[jjcvdk]

Is weer een fantasties hoofdstuk dit en ga zo door met dit mooie verhaal mvg

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 102 HET TEGENBEZOEK DEEL 2

Direct toen Mirte de deur opende, zagen we dat het Sofieke en Elza waren.
Dit deed Lies mijn kant op kijken en vragen, "wat komt dat meisje doen Marjolein?"
Nog voor ik kon antwoordden begon Sofieke haar broek uit te trekken en opende dan haar romper, zodat we zagen dat zij een natte luier had.
Ook zagen we dat ze die in de emmer gooide en op de wc ging zitten om te poepen, direct gaven Lies en Reina aan dat ze dat net als bij Olaf en mij ongelofelijk vonden.
Hierop vertelden Elza en Sofieke dat Elza Sofieke een tijdje geleden spontaan op de wc had gezet, waar eerst niets gebeurde maar, dat Sofieke even later toch zonder het zelf te merken zowel poepte als plaste.
Dan keek Elza de groep aan en zei " maar, het mooiste was toen ik Sofieke even later een luier om had gedaan, ze ineens zei dat ze voelde dat ze alweer moest poepen".

"Wat ze dus bewust op de wc deed".
Dan waren Elza en Sofieke klaar en wasten terwijl Lies verschoond werd hun handen en vertrokken terug naar hun klas waarbij ze Reina en Lies sprakeloos achterlieten.
Even later gingen ook wij terug naar onze klas waar we verder gingen met de taalles, tot het na nog 10 minuten pauze was en we zoals gebruikelijk ook nu naar buiten gingen.
Waar zoals vaak maar, tot verbazing van Lies David en Sanne, Elza Sofieke Jeffrey Sander en Ivanka onze kant opkwamen, om ook nu direct Olaf en mij uitte dagen om uit onze stoel te komen en samen te gaan schommelen.
Iets waar we tot verbazing van Lies en Fleur op in gingen maar, ook Sanne David en Johan keken verbaasd maar, ook bewonderend.
Helemaal toen Olaf en ik er lustig op los schommelden.

Wat ervoor zorgde dat zelfs tot onze verbazing maar, vooral van juf Trudy Joran Fleur en David ingingen op de uitdaging van de kleuters, en zich best vermaakten met het kleine grut.
Verder verbaasde juf Trudy zich over het feit dat ook de kleuters haar leerlingen bewust lieten meedoen, en Elza Jeffrey en Sander niet alleen haar lopende leerlingen maar, ook degene die in een rolstoel zaten op de schommels wisten te krijgen, waarbij ze merkte dat Lies en Reina even aarzelde
Toch zaten ook zij met hulp van Miranda en Jeroen op de schommel.
Waar ze al snel merkte dat ook de kleuters in het groepje best wisten wat ze wel of beter niet konden doen, en hoever ze konden gaan.
Ondertussen bespraken de juffen het idee om Woensdagochtend met groep 2 naar Arnhem te komen, om ook hen te laten ervaren hoe het op een
mytylschool toegaat, en dat de verschillen op zich minder groot zijn dan zij denken.

Toen we na de pauze weer in de klas zaten, merkten we dat vooral Reina Fleur en Lies onder de indruk waren van Elza Sofieke en Ivanka maar, ook over beide jongens.
Hierop vertelde juf Jolanda hoe vooral groep2 met het verhaal rond Olaf en mij omging, ook het verhaal rond de presentatie werd in geuren en kleuren verteld.
Vervolgens vertelden we hoe leuk we meededen bij de creaclub en scouting maar, merkten direct dat Fleur David Johan en Sanne zich dat nauwelijks konden voorstellen.
Waarop juf Jolanda ons verhaal bevestigden, een volgend onderwerp was ons lopen, iets wat onze klas vooral wat Olaf betreft verbaasde maar, ook het verhaal van Marjolein wat dit betreft verbaasden onze complete oude klas.
Wat onze oude klas al helemaal niet wilde geloven was, dat ik bij de Bevers mede leiding gaf omdat ook in deze groep bij de nieuwste lichting leden met een handicap zaten.
Welke naar oordeel van de leiding van de vaste begeleiders teveel werden genegeerd, terwijl ook zij aan Olaf en Marjolein hadden gezien hoe het ook kan.

Waar onze klas al van de ene in de andere verbazing viel maar, keken Fleur Joran en Reina ons verbaasd aan, bijna van of uit hun stoel vallend.
Om even later te laten blijken dat vooral scouting ook hen wel wat leek, helemaal toen we vertelden dat iedereen op zijn eigen niveau werd beoordeeld en uitgedaagd.
Dan keek Olaf de klas in en zei, " en zo trok ik me op een zaterdagmiddag ineens op en stond ineens rechtop".
Dat deed ook Marjolein vertellen hoe ze nadat ze in de rolstoel was gekomen, toch weer kon lopen.
Na dit verhaal zei juf Trudy dat ze met hun ouders zou overleggen om te kijken wat er mogelijk was maar, dat zij wel mogelijkheden zag.
Hoewel ze niet in Ede woonden maar, wel in de directe omgeving daarvan, zodat de afstand te overbruggen zou zijn.
Deze mededeling deed mij in mijn etui zoeken naar een pen en kladpapiertje waar ik het emailadres van Coby opschreef, zodat hun ouders informatie konden krijgen, als ze echt wilden.
Wat iets was waarvan Olaf en ik geen idee hadden welke kant dit balletje op zou rollen.
Intussen was het lunchpauze, waar we normaalgesproken naar huis gingen om te eten maar, bleef nu de hele klas op school lunchen.

Waarbij het Willemien en Bastiaan al snel opviel dat van de andere leerlingen die overbleven niemand speciaal op onze groep lette, of reageerde.
Ook viel het op dat Elza Ivanka en Sofieke nu ook wilden overblijven maar, helaas voor hun gingen Marjan Irma en de andere moeders hier niet in mee, tot grote teleurstelling van de kleuters maar, de moeders waren onverbiddelijk.
Toen we even later met 31 personen aan 1 lange tafel zaten, waar net als bij de lunch in de dierentuin en het diner later in het restaurant weer de nodige verschillen opvielen.
Wat onze oude klas ook nu weer opviel was de betrokkenheid van onze huidige klas.
Na de lunch en de nodige verschoningen gingen we met de hele club naar buiten, waar we al snel merkten dat vooral Fleur en Lies opkeken van van de manier waarop niet alleen onze eigen klas maar, bijna alle leerlingen van groep 1tm 8 hun betrokkenheid toonden.
Niet alleen voor de leerlingen met een handicap maar, bijvoorbeeld ook voor het trauma van Johan, en de tics van Sanne.
Dat dit op heel onze oude klas indruk maakte, merkten we al snel maar, dat dit omgekeerd ook het geval was lieten onze oude klasgenoten niet merken.
Ten minste tot we even na half 2weer in de klas zaten

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 103 HET TEGENBEZOEK EN BIJZONDERE ERVARINGEN

Want nauwelijks zaten we weer, of Sanne Reina en David wilden alle 3 tegelijk een karrevracht aan vragen op ons afvuren.
Deze keer koste het juf Jolanda maar, vooral juf Trudy moeite om haar leerlingen in toom te houden, en ze dus netjes op hun beurt te laten wachten.
Uiteindelijk gingen veel van de vragen over Elza en Sofieke.
Hierop vertelden Olaf dat Elza al vanaf onze eerste schooldag ons had opgemerkt, terwijl ze daarvoor dacht dat zij op haar leeftijd de enige was die nog in bed plaste.
Tot ze dus ons in de smiezen kreeg, en samen met een paar klasgenootjes ons ongemerkt volgden.
Ook vertelde ik dat we al sinds het einde van de zomervakantie mee deden met scouting, en voegde ik er aan toe dat de moeder van Elza leiding gaf aan de bevers, de jongste groep inde scouting waarbij het toeval wilde dat ook in die groep een kwartet leden met een handicap bij zaten, en de gezonde leden niet altijd wisten hoe daar mee om te gaan.
Zodat het kwartet niet altijd zomaar mee konden doen.
Toch vertelde ik nog eens het verhaal met de gevulde koeken, waar José niet wist hoe dat aan te pakken, terwijl Cindy die dat zag gebeuren heel droog zei, "dat pak je toch zo met je handen op en stopt het 1 2 3 in je mond".

"Een opmerking die José duidelijk niet echt kon waarderen en, echt iets had van, hoe kan je dat nou zeggen.
Al vertellende kreeg onze oude klas steeds meer bewondering voor ons, terwijl vooral Marjolein de bescheidenheid zelve bleef.
Iets wat ook Paul opviel, en Pim deed zuchtten, "jij bent veel te bescheiden Marjolein".
" Hoe te bescheiden?" wilde ik weten maar, nu zweeg de hele klas, uiteindelijk was het juf Jolande die de onaangename stilte verbrak me aankeek en zei " Marjolein als ik ooit doorzetters in mijn klas heb of heb gehad, zijn Olaf en jij dat wel".
"Niet alleen presteren jullie goed maar, ook doen jullie goed met de klas mee, en gaan bovendien nieuwe uitdagingen alles behalve uit de weg."
Hierop vertelde Olaf hoe Marjolein José Sofieke Rudolf en Ronald bij de groep had getrokken, en andere leden wat dat betreft indien nodig tot de orde had geroepen.
Dan ging Olaf door, "wat me daar bij opviel was dat ze haar eigen ervaring daarin bewust gebruikte", sloot Olaf af.
Dan keek Jolanda de groep rond en zei, " Olaf dat is nou net de bedoeling van Nicolette en Marjan".
"Doordat Marjolein zelf heeft ervaren wat het betekend om uitgesloten of genegeerd te worden en, ze best goed kan uitleggen lukte het Marjolein om Sofieke Rudolf Ronald en José bij de groep te trekken en ze dus ook bij activiteiten betrokken worden en ook zij zich kunnen ontwikkelen".
Dan vertelde Olaf verder dat hij wel had gemerkt hoe fanatiek het kwartet inmiddels mee deed en Sofieke voorop zich snel positief ontwikkelde, en zich inmiddels niet meer liet wegdrukken, door wie dan ook.
Dan grinnikte Olaf en, zei terwijl hij de groep rond keek, " dat gebruikt vooral Sofieke inmiddels ook tegen mij en Marjolein".
"Zoals het moment dat we ons wilde verschonen en, aangaven dat we ons prima zelf konden redden en, Elza en Sofieke dus konden gaan, merk je dat vooral Sofieke zich niet weg laat sturen maar, zij ons de mond snoert en, ons dwingt om ons door haar te laten helpen".

"Zo wilde Marjolein zichzelf verschonen dus zei ze tegen Elza en Sofieke dat ze tanden konden gaan poetsen".
Dan nam Marjolein het over, "en, terwijl de meisjes hun tanden poetsten wilde ik mijn nachtluier omdoen maar, terwijl ik op mijn luier was gaan liggen en ik deze tussen mijn benen door omhoog trok en, wilde sluiten, kregen de meisjes door wat ik deed".
Dan keek Olaf mij aan, en vertelde Olaf verder," jullie zullen het niet geloven maar, Sofieke het meisje wat zelf incontinent is gaf Marjolein een beste tik op haar vingers en, zei dat ze omdat ze moe was het aan Elza en Sofieke moest overlaten".
Dan zei ik, "toen kon ik niet anders dan toegeven en, het moet gezegd worden beide kunnen het jong als ze zijn heel goed" nam ik het weer van Olaf over.
Na ons verhaal mochten onze oude klasgenoten vertellen over hun ervaringen met elkaar en, met ons maar, ook over dat met leeftijdsgenoten in hun woonplaats.

Waarbij al snel bleek dat waar Johan Fleur en Lies ondanks hun rolstoel en Sanne ondanks haar tics er in de thuissituatie nog enig zins bij werden betrokken, David Joran maar, vooral Willemien in de buurt waar ze woonden werden genegeerd en bewust gemeden alsof ze een besmettelijke ziekte hadden.
Direct zagen we dat vooral Willemien hier verdrietig van werd en, bijna huilde maar, juf keek haar aan en toen ze Willemien gekalmeerd had zei ze, " juist om die isolatie te doorbreken en leeftijdsgenoten te laten zien wat jullie wel kunnen, en bovendien de kans om jullie grenzen te verleggen is een lesdag als deze heel goed".
Dan gingen Olaf en ik verder met ons verhaal en vertelden we hoe ook ik in de rolstoel belande, en ik na een tijdje bij een scoutingmiddag de rollator van een ander meisje te pakken kreeg.
Waardoor ik na maanden al was het achter een rollator weer kon lopen.
Na mij vertelde Olaf hoe alle uitdagende activiteiten en, het weer kunnen staan van zijn zus hem hadden aangezet om dat ook te proberen, of nog beter stukjes lopen.
Ook juf Jolanda vertelde hoe het hele gebeuren haar had verbaasd maar, ook het psychische gebeuren van mij maar, vooral van Nelleke werden openlijk benoemd.

Nu merkte ik dat waar dat voor onze huidige klas al een pittig onderwerp was geweest, dit voor een aantal van onze oude klasgenoten simpelweg te moeilijk was.
Hierop liep juf Jolanda naar het digibord om het op kleuter niveau duidelijk te maken.
Tot onze verbazing was het ook Carlijn Frieke Kees Jaap en Petra opgevallen dat vooral David en Willemien moeite moesten doen om het verhaal enig zins te volgen maar, het voor beide gewoon te moeilijk was.
Waarop zonder dat Trudy of Jolanda er om vroegen, Frieke en Carlijn richting David en Willemien schoven, en vooral Frieke er met het nodige geduld en herhalen er niet alleen in slaagde om David en Willemien bij de les te houden maar, zagen we ook dat beide het uiteindelijk toch begonnen te begrijpen.
Doordat zowel Jolanda als Trudy hun handen vol hadden aan de aparte lesstof viel het Jolanda maar, vooral Trudy pas na ruim 20 minuten op dat ze David en Willemien al een lange tijd niet meer hadden gehoord.

Pas toen Henny op Carlijn en Frieke wees en fluisterde, " dat zouden 2 goeie assistentes voor ons zijn", snapte Trudy hoe dat kwam.
Doordat Olaf en ik net als de rest onze aandacht de aandacht volledig bij de les hadden was de steun van Frieke en Carlijn aan Willemien en David ons totaal ontgaan.
Pas toen juf Trudy het kwartet aankeek en grapte, " ik kan buiten Henny best nog 2 assistentes gebruiken".
Deze opmerking deed Frieke en Carlijn met een flauw lachje opkijken en, hoorden we Carlijn zuchtend zeggen, " juf ik vindt het niet leuk als er jongens of meisjes niet mee kunnen doen, terwijl het ons nu juist een best makkelijk onderwerp leek".
Nog voor Trudy of Jolanda kon reageren zeiden de meiden dat ze het, het leukste vonden als iedereen volledig mee deed maar, merkten nu dat David en Willemien nog net iets meer moeite hadden dan Olaf en Marjolein en de rest van onze oude klas.
Iets anders was dat waar de hele klas allang niet meer opkeken van onze situatie, deden de meeste dat onbewust wel van Willemien en David.
Doordat Carlijn en Frieke het op hun gemak nog een keer voordeden en extra uitleg gaven begrepen ook David en Willemien het verhaal, en ook dat de volgende opdracht voor allemaal was om iets over zichzelf te vertellen.
Wat we eerst zo kort mogelijk op papier moesten zetten.
Om ze nog een keer te laten zien wat de bedoeling was, begonnen Carlijn en Frieke direct aan hun eigen verhaal te schrijven en, ook al waren de meeste verhalen niet zo heftig als die van ons of die van Johan, over het auto ongeluk waarbij Johan zijn ouders verloor, en ook moest toezien hoe zijn 15 jarige zus totaal verlamd en volledig afhankelijk van 24 uurszorg uit het ongeluk was gekomen.
Waarbij ze niet meer kon staan of lopen en nauwelijks kon zitten, zodat ze bijna de hele dag plat lag.
Ook kon ze niet meer eten of drinken zodat ze afhankelijk was van sondevoeding, verder was een beetje rechtop zitten alleen mogelijk met een stevig corset.
Hierop vroegen Martine en Miranda of Johan weleens bij zijn zus op bezoek ging.
Half huilend zei Johan, "helaas is dat met mijn handicap bijna niet mogelijk".
Omdat Jolanda en vooral Trudy wel zagen dat het Johan teveel werd en het bovendien ook alle andere leerlingen aangreep besloten ze om dit onderwerp voor nu te laten rusten maar, dat ze wat achterhielden merkten we al snel.

ONVERWACHT BEZOEK

Want nadat we als afleiding een topografie opdracht hadden gemaakt, werden we tegen half 3 meegenomen naar de centrale hal, daar aangekomen zagen we een ziekenhuisbed staan.
Dichterbij komend bleek daar een nog jonge meid in te liggen, wat Aleida de zus van Johan bleek te zijn.
Die toch zo ver als mogelijk volledig leunend bleek te zitten.
Nu zagen we vooral Johan verbaasd kijken, en hoorden hem Trudy vragen hoe ze dit hadden geregeld.
Nu keek Aleida haar broertje aan lachte en zei, " bij het verpleeghuis waar ik woon zijn ook een hoop vrijwilligers actief, en bovendien hebben we een bus waar een compleet bed in past, zodat als het medische verantwoord is, zij met ons op stap kunnen naar de bioscoop of het theater, of zoals nu naar een school."
Hierop vertelde Johan aan Aleida over Olaf en mij en vooral hoe we elkaar vorige week bij de dierentuin toevallig hadden getroffen, en wat daar op gevolgd was.

Dan zei Aleida, " leuk dat de huidige klas van Olaf en Marjolein hier zo geweldig mee omgaat".
Hierop zei Trudy, "ja dat vinden Henny en ik ook, bovendien hebben we nu echt gezien hoe goed Olaf en Marjolein het hier op school doen".
"Hoewel ik dat al mijn leerlingen gun, moet ik helaas toegeven dat Olaf en Marjolein hierin positieve uitzonderingen zijn."
"Wat niet wil zeggen dat, we er niet uithalen wat er in zit hoor".
"Dat er soms meer inzit dan wij denken, merkte ik net toen Carlijn en Frieke naast David en Willemien kropen , en waar ik bang was dat ze zouden wegkwijnen in dit geweld betrokken Carlijn en Frieke ze juist bewust bij de les, evenzo verging het mijn hele klas" sloot juf Trudy haar verhaal af.
Dan keek Trudy Jolanda aan en zei, "Dat geldt vooral maar, niet alleen voor Willemien en David maar, onze hele huidige klas zorgde er onbewust voor dat alle leerlingen van Trudy echt hun best deden, en verder kwamen dan verwacht maar, Fleur Bastiaan Joran en Willemien het echt wel probeerden, en vooral Willemien een heel eind kwam, moesten Bastiaan Joran en Fleur na een tijdje toegeven dat het te moeilijk werd en, best snel ging.
Waarna Fleur met tranen in de ogen zuchtte dat ze niet goed genoeg haar best deed.
Direct wilden Trudy en Jolanda dat met klem tegenspreken maar, Nelleke en Jeroen waren sneller, en zeiden dat ze zagen dat Fleur echt haar best deed.
Dan voegde Nelleke toe, "integendeel Fleur jullie laten ons juist zien dat jullie tot het uiterste gaan om het te begrijpen".
"Bovendien werken jullie serieus en geconcentreerd aan de gegeven opdracht Fleur".
Ook Aleida zei dat ze vond dat onze oude klas het beter deed dan zij had verwacht, waarop wij Aleida vroegen of zij nu met school was gestopt.

"Nee dat niet maar, doordat het me nu veel energie kost, wat iets is wat ik nu bijna niet heb, moet ik me beperken tot mijn examen vakken".
1 Nederlands 2 Engels 3 Aardrijkskunde 4 Wiskunde 5 Geschiedenis en 6 Economie".
Na dit verhaal vertelden Nelleke en ik nog hoe wij tijdens onze behandeling in de Riethorst toch zoveel mogelijk school volgden.
Waarna het voor de mytylschool tijd werd om te vetrekken als ze op tijd in Arnhem wilden zijn.
Ook voor Aleida was het mooi geweest, niet alleen had ze naast een vieze luier veel pijn waardoor, ondanks dat dit een welkom uitstapje was geweest Aleida doodmoe was.
Toch veerde ze zo ver als mogelijk ineens op toen de mytylschool op het punt stond om te vertrekken, richtte zich op Johan en vroeg.
" Ga je met me mee en, kom je bij me eten?

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 104 BIJ ALEIDA

Terwijl ze zich door de hal verplaatsten om hun jassen te pakken en even later naar de bus liepen keek Johan Aleida aan en vroeg dan, "Aleida krijg je nou echt alleen sondevoeding via de neus?"
Direct keek Aleida Johan aan lachte en antwoordde, " nee Johan gelukkig niet meer, daar was niets leuks aan".
"Nee sinds afgelopen Zondag krijg ik weer gewoon voedsel".
Terwijl Johan haar verbaasd aankeek ging Aleida door," dat wil zeggen, dat bij het brood de harde korsten worden weggesneden".
"Groente aardappelen en vlees worden eerst gepureerd zodat ik geen overbodige energie verspeel aan het kauwen".
"Nou toch is dit beter dan ik dacht Aleida".
Nu lachte Aleida en zei, "dat dacht ik ook".
Ondertussen waren ze aangekomen bij het verpleeghuis en nadat na binnenkomst Aleida met de nodige moeite was verschoond en er koffie of thee was gedronken, wat voor Aleida via een rietje ging, gingen we tegen 5 uur aan tafel.

Waar Johan zag dat Aleida inderdaad vast gepureerd voedsel kreeg maar, de slab die ze voor had op en top benutte.
Niet alleen door Aleida maar, zeker door 4 van de 8 cliënten waarvan er 6 in een rolstoel en 1 op een soort van kinderstoel zat maar Aleida wel de enige was die met haar bed in de huiskamer verscheen.
Direct na het eten, nadat het personeel de tafel afgeruimd en gereinigd had was er koffie, ook voor Johan.
Ondertussen keek Aleida terwijl ze met een rietje uit een speciale mok koffie dronk Johan aan en zei, " wil je geloven dat dit voor mij al een hele verbetering is?"
" Vooral omdat ik van de sonde in mijn neus af ben, en in ieder geval, al is het gepureerd ik toch weer vast voedsel kan eten".
"Ja Aleida ook bij mij op school zijn er genoeg leerlingen die het niet beter doen dan jij nu".

Omdat Johan de volgende dag weer school had, was het tegen half 8 tijd om naar huis te gaan, wat bij Aleida zorgde voor tranen in haar ogen".
Vooral toen ze tante Marjan waar Johan nu woonde binnen zag komen maar, op het moment dat Johan zijn jas wilde pakken keek Aleida op en vroeg, " Johan wil jij helpen als de verpleging mij in bad doet?"
Dan ging Aleida door, " ik zou het leuk vinden als je blijft slapen Johan", hier keken niet alleen Johan en tante Marjan maar, ook de verpleegkundige die zich inmiddels hadden voorgesteld als Sita en Janneke vanop.
Welke inmiddels Aleida hadden verschoond en nu haar de tanden poetsten, om haar zo uit te kleedden medicatie te geven en bad te stoppen.
Waar Johan haar mocht wassen en, terwijl Aleida genoot en, net als bij de fysio een beetje ontspande terwijl Sita en, Janneke Johan op het hart drukte omdat straks voorzichtig te doen.

Want hoewel ze wisten dat het contact met haar broer Aleida goed deed en positief bijdroeg aan haar geringe herstel zagen ze ook dat Johan zijn aanwezigheid Aleida veel energie koste, die ze na het ongeluk en de dagelijkse pijn als gevolg daarvan toch al niet had en, de aanwezigheid van Johan hoe je het ook bekeek toch veel extra energie koste.
Toch merkten Sita en Janneke dat de aanwezigheid van Johan Aleida goed deed maar, Janneke en Sita vreemd opkeken toen ze begonnen met het uitkleedden van Aleida en Johan doodkalm de kleding van zijn zus aanpakte en opgevouwen op de plank legde maar, helemaal vreemd op keken ze toen ze aan de vieze luier van Aleida bezig waren en Johan niet blikte of bloosde.
Toen hij Aleida de schone nachtluier omdeed vertelde hij dat hij bij Olaf en Marjolein in de klas had gezeten zodat Johan ook wat betreft luiers wel wat gewend was.
Ook vertelde hij uitvoerig over het schoolreisje waarbij zonder dat beide klassen het van elkaar wisten ze naar de dierentuin gingen, en elkaar daar dus troffen.
"Ineens stonden ze bij de kassa achter ons", lachte Johan, "en toen hebben we de klassen samengevoegd en gingen we verder met gemengde groepen door het park" vervolgde Johan.

Terwijl hij vertelde hielp Johan Sita en Janneke met het verzorgen van Aleida, die inderdaad totaal niet mee gaf, waardoor het best zwaar was.
Doordat ze heel voorzichtig te werk gingen was het voor Aleida nog enig zins te aanvaarden, onder het verzorgen viel het Johan op dat het lichaam van zijn zus onder de romp totaal verkrampt was.
Doordat Janneke Aleida voorzichtig masseerde kwam er net genoeg beweging in om haar te kunnen verzorgen.
Hier hielp Johan Janneke en Sita door de vieze luier aan te pakken en in de emmer te gooien en de schone luier open te vouwen en onder zijn zus te schuiven zodat de dames hun volledige aandacht op Aleida konden richten.
Waarbij Aleida zo min mogelijk pijnlijk belast werd.
Toen Aleida eindelijk klaar was vroeg Janneke of ze in de huiskamer koffie kwamen drinken.
In de huiskamer kreeg iedereen koffie of thee, waarbij het Johan opviel dat heel veel met een stevig rietje of uit een tuitbeker dronken maar, dat Aleida de tuitbeker niet vast kon houden, laat staan optillen.
Zodat Janneke vroeg, "Johan wil je Aleida helpen met drinken?
Hoewel Johan inmiddels wel begreep hoe druk Sita en Janneke het hadden keek hij nu wel even verbaasd maar, herstelde zich snel en zei, " ja dat is goed".
Direct pakte hij de beker en hielp Aleida die zo ver als mogelijk overeind zat met drinken, onder het helpen merkte Johan dat Aleida genoot van de koffie maar, vooral van de aanwezigheid van haar broer.
Terwijl hij even later Aleida hielp met een plakcake zei hij, "jammer dat jij zo veel slechter uit het ongeluk bent gekomen dan ik".
Terwijl Aleida verder dronk lachte ze en zei," jij hebt inderdaad geluk gehad Johan maar, gelukkig leef ik nog".
Nauwelijks was Aleida uitgesproken of Sita zag dat beide huilden, hierop kwam ze bij hen zitten en zei," helaas kunnen we de verlamming en de incontinentie niet wegnemen maar, verder proberen we toch om met fysio en ergotherapie zoveel mogelijk lichaamsfuncties te behouden of te herstellen".
Om dat te demonstreren pakte Janneke een speciaal blad wat ze met Sita aan de spijlen van het bed bevestigden.
Dan pakte ze een vel papier en dikke potloden en gaf dat aan Aleida, nu zag Johan dat Aleida wat begon te schetsen, en hoewel dit veel energie koste zag Johan dat Aleida wel wat ontspande.
Ongemerkt was het al aardig laat geworden zodat het maar, goed was dat tante had gebeld en had verteld dat de laatste 3 schooldagen door omstandigheden waren geschrapt.
Dit horende keek Aleida Johan aan en zei, " dan zou ik het leuk vinden als je nog een paar dagen blijft Johan!"
Zodat je kunt zien hoe de dagen hier verlopen".

Terwijl de mogelijkheden hiertoe werden besproken, zag Johan dat Aleida lekker zat te tekenen, en ondanks dat het kracht en energie koste Aleida wel ontspande en genoot van het resultaat.
Waarbij Janneke vertelde dat ook het tekenen deel uitmaakte van de therapie.
Intussen was het half 9 en was de koffie op, waarop Aleida meedeelde dat ze naar bed wilde direct zei Janneke dat als Sita hier bleef zij Aleida naar bed zou brengen.
Waarop Janneke vroeg of Johan voorzichtig wilde helpen om het bed naar de kamer van Aleida te verplaatsen.
Dat dit in het geval van Aleida langzaam ging en zo best wat tijd koste merkte Johan al snel, want voordat Aleida weer verschoond was haar Pyjama aan had en haar tanden waren gepoetst, waren we 3 kwartier verder.
Zodat het alweer ruim kwart over 9 was.

Dus ook voor Johan hoogste tijd om naar bed te gaan, nadat hij zijn tanden had gepoetst en zich iets had opgefrist pakte hij zijn pyjama en schone kleren voor morgen uit de tas.
Om dan ineens te mompelen, "shit wat stom".
Hierop keek zowel Aleida als Janneke Johan aan en vroeg Janneke, '" wat is er Johan?".
'ik dacht dat ik alles had laten inpakken maar, merk nu dat er geen nachtluiers in zitten, wat nu?"
Tegelijkertijd zag Janneke Aleida opkijken en begreep dat Johan voor het ongeluk geen bedplasser was, en hoewel ze elkaar anderhalf jaar nauwelijks hadden gezien, begreep ze nu dat ook Johan door het ongeluk op dit gebied achteruit was gegaan.
Ondertussen stond Johan op huilen maar, bleef Janneke ijzig kalm, keek Johan aan en vroeg dan, "Johan welke luier gebruik je s' nachts?"
" CRINKLZ met de beertjes maat S Janneke".
Direct keek Janneke hem aan en zei, " die hebben we hier niet, echter voor Johan of Aleida kon reageren, ging Janneke door, " wel hebben we de BETTERDRY luier, dat is bijna de zelfde luier als de CRINKLZ maar, dan zonder print."
Dan zei Janneke, " ga jij maar, tanden poetsen dan pak ik een luier voor je".
Nauwelijks was Johan klaar en begonnen met uitkleedden of Janneke kwam alweer binnen met een luier voor Johan.
Toen Johan zover was keek Janneke hem aan en vroeg, " zal ik nu jou eens verzorgen zoals ik normaal gesproken Aleida verzorg?".
Nu keek Johan Janneke aan zuchtte en zei, "ik vindt het zo triest dat Aleida bijna niets meer kan".
Terwijl ze Johan de luier omdeed en hem verder aankleedde keek ze hem aan en fluisterde dan, " ja dat is heel erg, en komt helaas ook niet meer goed".
"Helaas komt dit vaker voor ook op jonge leeftijd maar, we verzorgen haar met liefde".
Dan wilde Johan terwijl Janneke zijn luier dichtplakte en zijn romper sloot, opmerken dat hij niet verwachtte dat Aleida ook maar, iets zou herstellen.
Direct keek Janneke Johan indringend aan en zei, "wij met het hele team en ook Aleida zelf doen er alles aan om Aleida zo zelfstandig te krijgen maar, hoever dat gaat lukken is afwachten".

"Toch zullen wij er samen met de fysio en ergotherapeuten alles aan doen Johan, zodat Aleida zo snel mogelijk zo veel mogelijk zelf kan".
Dan was ook Johan klaar en zei Janneke, "als jullie nog even willen kletsen dan kan dat maar, als ik met de anderen klaar ben kom ik terug om Aleida de slangen voor extra zuurstof aan te sluiten".
Dan liet Janneke broer en zus alleen, en vertelde Aleida dat ze door het zuurstofmasker minder moeite hoefde te doen om te ademen en dus ontspannen kon slapen.
Hier keek Johan vanop maar, schrok hier ook van, wat Aleida ook merkte maar, dan zei ze nog een keer, " Johan doordat ik zo minder moeite hoef te doen om adem te halen slaap ik beter, en word uitgerust wakker".
"Zo heb ik overdag toch energie om aan mijn herstel te werken, want ik wil hoewel volledig herstel niet mogelijk is wel zover mogelijk komen hé?"
"Zoals goed zitten maar, ook weer kunnen kauwen en slikken bijvoorbeeld, en als het even kan zelfstandig eten en drinken".
Voor Johan kon reageren ging de deur open en kwam Janneke binnen die dan vroeg, " kom je me helpen Johan?".

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 105 DE RAPPORTEN

Terwijl onze oude klas terug ging naar Arnhem, en Johan met Aleida meeging naar het verpleeghuis, praten wij in een kringgesprek nog even na.
Waarbij niet alleen Olaf en ik maar, ook Miranda en Nelleke maar, vooral Jan-Willem zuchtend toegaven dat wij nog niet mochten mopperen.
Iets wat Martine Hans Paul Jochem Carlijn en Wilma direct bevestigden.
Waar Martine en Jochem nog aan toevoegden, "Aleida leeft nog maar, is nu niet veel meer dan een kasplantje".
Direct merkten we hoewel deze opmerking niet vervelend bedoeld was, deze bij Olaf en mij wel hard aankwam, en voor mij te veel was.
Voor het echter uit de hand kon lopen, greep juf Jolanda in, en maakte duidelijk dat de situatie van Aleida ook haar had verrast.
Om dan te vervolgen." wat dat betreft hebben jullie nog geluk gehad jongens, en Johan Aleida is vergeleken met jou echt slecht uit het ongeluk gekomen zeg".
Om dan door te gaan, "hoewel ze waarschijnlijk nooit meer zal kunnen lopen en zelfs zitten pijn en energie zal kosten, zal er toch alles aan worden gedaan om het zo dragelijk en zelfstandig mogelijk te maken ".Dan keek juf Jolanda de klas rond en zei, "nu ik jullie toch bij elkaar heb en het hervatten van de les geen zin meer heeft, wilde ik het over de eindrapporten hebben".
Dit horende vreesde Olaf en Marjolein maar, ook Nelleke het ergste, namelijk dat we het in de laatste maanden zo slecht hadden gedaan dat we zouden blijven zitten.

Toen juf Jolanda bij onze rapporten was gekomen bleek al snel dat, van blijven zitten totaal geen sprake was.
Want hoewel Olaf en ik niet de allerbesten waren, zaten we beide wel in het clubje met gemiddeld de betere cijfers.
Toch deed juf Jolanda terwijl ze het lijstje afging het voorkomen dat er een aantal zittenblijvers waren.
Waarbij Olaf Nelleke en ik al helemaal, dachten dat wij daarbij hoorden.
Toen Nelleke aan de beurt was, dacht ze direct dat juf ging zeggen dat ze bleef zitten maar, dan keek Jolanda Nelleke Olaf en mij aan en zei, " geen sprake van, want zowel Olaf als Nelleke maar, vooral jij Marjolein doen met alles goed mee, bovendien waren jullie aan het begin van het schooljaar maar, net bij en lagen jullie met lezen zelfs flink achter maar, daar merk ik nu niets meer van."

"Sterker Marjolein, ondanks jou psychische inzinking bleef je goed leren, en heb ik dit nauwelijks aan jou resultaten gemerkt, dus ga ook jij gewoon naar het volgende leerjaar".
Terwijl ik opgelucht adem haalde, richtte juf Jolanda zich tot Nelleke, "Nelleke jij was door vooral jou tweede opname in korte tijd wel een twijfel geval".
"Zeker toen je er bij de tweede keer erg slecht aan toe was".
Terwijl juf Jolanda doorging zag de klas Nelleke bleek worden, wat betekende dat zij het ergste vreesde.
Ondertussen ging juf Jolanda door, "gister heb ik meester Eric die volgend schooljaar groep 6 doet gesproken", en terwijl juf verder vertelde keek ze Jan-Willem en Marjolein maar, vooral Nelleke aan, en zei, " op basis van van je inzet tijdens je tweede opname, en daarna durven we het aan maar, dan verwachten we wel dat jij je voor zover mogelijk volledig inzet Nelleke".
Terwijl Nelleke juf Jolanda aankeek en na eens diep te hebben gezucht zei ze, "daar kunt u op rekenen juf".

Dan keek ze Olaf en mij aan en zei, "Marjolein en Olaf, dat geldt ook voor jullie".
" Dus goed jullie best doen en net zulke goeie resultaten halen als dit schooljaar, want meester Eric spaart niemand, ook al houdt ook hij er wel rekening mee dat jullie soms meer moeite kost, dan dat we eigenlijk gewend zijn".
Dan keek ik maar, ook Olaf juf Jolanda aan en zei Marjolein terwijl Olaf knikte, " ja juf, wij willen ook geen aparte behandeling hoor".
"Dat weet ik maar, ik wil maar, zeggen dat meester Eric dat ook niet doet, voor hem zijn jullie niet meer maar, ook zeker niet minder dan zijn andere leerlingen".
Nadat Juf Jolanda het onderwerp meester Eric had afgesloten ging ze verder met het bespreken van de rapporten, waarbij bij Nelleke bleek dat het door vooral de tweede opname niet overhield maar, ze met gemiddeld een 7,2 toch naar groep 6 mocht.
Waar er voor Olaf een gemiddelde van7,8 uitrolde moest ik het net als Nelleke deze keer met een gemiddelde van 7,2 doen.
Toen ik daarop een beetje teleurgesteld keek, reageerde Petra Wilma Frike Jaap en Kees direct, " Marjolein gezien alles van het afgelopen schooljaar
heb je het goed gedaan", trapte Frike en Petra af.
Dan ging Jaap door, "bovendien laat dit ons zien dat, jullie niet worden voorgetrokken maar, onze gelijke zijn".
Dat laatste merkten we al snel toen de andere rapporten werden besproken en Petra Jaap Frike Wilma maar, ook Paul gemiddeld aan ons gelijk waren, en alleen Jeroen en Martine er met rekenen en taal ver boven uitstaken.
Zij hadden juist weer meer moeite met geschiedenis en aardrijkskunde, en dan met name topografie.
Iets waar Olaf en Marjolein juist weer erg goed in waren.
Na ook alle andere rapporten te hebben besproken, waarbij Jochem Vincent en Oscar nog meer dan Nelleke het voordeel van de twijfel kregen, en zij bovendien bij bewust slecht presteren, teruggezet zouden worden naar groep 5.
Direct zagen we aan de snel betrekkende gezichten dat de jongens de waarschuwing begrepen hadden, en ze hun best zouden doen om dat te voorkomen.
Ondertussen was het al ruim half 4 geweest, en mochten we gaan maar, net op dat moment ging de deur open en kwam meester Eric binnen, en zei dat hij nog een nieuwtje had.

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 106 HEFTIG EN VERWARREND

Direct gingen we weer zitten, waarbij ik voelde dat ik hoognodig moest verschonen.
Niet alleen ik maar, ook aan Olaf en Jan-Willem zag ik dat ook beide jongens het hoognodig aan een verschoning toe hadden.
Zo snel als we weer zaten stak meester Eric van wal, "jongens en meisjes, na overleg met juf Jolanda en juf Trudy maar, ook beide ouders hebben we besloten dat, Johan en Fleur het 2 dagen per week bij ons in de klas mogen proberen".
"Waarbij het de bedoeling is dat ook zij als ze er zijn met de betreffende klassikale les meedoen".
Vervolgens keek hij de klas rond, en dan met name naar Nelleke Olaf Jan-Willem en Marjolein en zei," zoals van elke leerling die in een nieuw schooljaar in mijn klas komt, heb ik ook van jullie allemaal een verslag gehad, waarbij me die van Olaf Marjolein Nelleke en Jan-Willem opvielen".
"Waarbij ik heb gezien dat jullie het supergoed hebben gedaan in het bijna afgelopen schooljaar maar, geef het aan als je ergens mee zit, of ergens moeite mee hebt".
Direct stak Marjolein haar vinger op, en zei toen ze de beurt kreeg, " Olaf en ik willen ook geen aparte behandeling en, net als dit schooljaar een eerlijk oordeel, ook al betekend dat een onvoldoende".
Direct keek meester Eric haar aan en, zei, " dat had ik al van juf Jolanda begrepen Marjolein en, dat zal ik ook doen, ook al houdt ik net als juf Jolanda wel rekening met je handicap en, met je psychische situatie omdat je daar niets aan kunt doen maar, goeie resultaten moeten jullie gewoon voor werken en verdienen".
Nu keek ze meester Eric aan en zei dat ze het begreep.

"Waarbij het toch een geruststelling was dat Olaf en ik serieus genomen zouden worden maar, ook net zo streng of soepel zouden worden beoordeeld als onze klasgenoten.

Hierop zei meester Eric, "zodoende heb ik nu 2 leerlingen die groep 6 over moeten doen omdat ze met rekenen en lezen te ver achterlopen".
Nu keek meester Eric de klas in en eindigde bij ons, en zei, " dat komt vooral omdat ze slecht opletten en meer met leerlingen om hen heen dan met de les bezig zijn."
"Waarbij ze dan vooral mijn zwakkere leerlingen pakken".
Hierop concludeerden Olaf Marjolein maar, ook Nelleke en Jan-Willem dat zij daar dan volgend schooljaar het slachtoffer van zouden worden.
Nu reageerde niet alleen het vaste clubje maar, ook Frieke Petra Martine Kees Jaap, en ja zelfs Oscar en Vincent lieten blijken dat ze dat niet zouden accepteren.
Waarop meester Eric zei, "zo mag ik het horen maar, denk eraan geen geweld".

Zo was het voor we het wisten 4 uur en mochten we gaan.
Toen we bij thuiskomst onze rapporten op tafel hadden gelegd en zowel Olaf als ik naar de wc wilden, merkte ik dat Olaf zo goed als droog was maar, dat ik al wel wat nat was maar, nog niet leeg.
Zodat toen Olaf terug was ik mijn rollator pakte en naar de wc snelde, om uitte plassen maar, vooral te poepen.
Helaas hadden alle gebeurtenissen op school zoveel indruk gemaakt dat op het moment dat ik opstond de poep zich als een dunne drab zich direct een weg zocht naar buiten, dus rechtstreeks mijn luier in.
Toen mamma zag dat ik nauwelijks op mijn benen kon staan, dwong ze me direct om in de rolstoel plaats te nemen, zodat toen ik ging zitten ik direct in de drab zat wat ik door een vies gezicht te trekken direct liet merken.
Toen we 2 minuten later in de beneden badkamer kwamen merkte ik pas dat Olaf de rolstoel geduwd had, en me nu samen met mamma op het douchébed hielp, en me begon uitte kleedden.
Waar ik vooral van baalde was dat, waar ik me de laatste maanden steeds vaker helemaal zelf redde, ik vanavond alleen maar, tegen werkte.
Waar ik wel merkte dat ik werd uitgekleed en grondig gewassen, merkte ik niet dat het vanavond Olaf was die me verzorgde.
Zonder ook op mijn vieze luier te reageren, pas toen hij mij de nachtluier om wilde doen en mamma zei dat Olaf even moest wachten, begreep ik niet alleen dat mijn broertje me vanavond verzorgd had maar, hoorde dat mamma weer binnen kwam met mijn medicatie maar, ook een zetpil en de thermometer.
"Olaf even wachtten ik wil Marjolein eerst temperaturen en daarna voor ze een luier om krijgt een zetpil geven".
Om dan door te gaan, "hier heb je de thermometer, duw die maar, voorzichtig in de anus van Marjolein".
Tijdens het uitleggen draaide ik met moeite op mijn zij, om dan het vermaledijde staafje naar binnen te voelen komen.
Waardoor de drie minuten dat de thermometer tussen mijn billen zat wel een uur leek.
Toen dat akelige ding er eindelijk uit was en ik dacht dat Olaf me de luier om zou doen en me zou aankleedden, bleek het leed nog niet geleden.
Toen mamma Olaf buiten mijn gehoorsafstand beduide dat voor hij me de luier om zou doen, hij eerst de 2e zetpil die zij in haar handen had bij mij moest inbrengen.
Iets wat ik toen Olaf dat voorzichtig deed ik wel direct voelde, en wat me vooral opviel was dat hij net zo voorzichtig als mamma of Cora te werk ging.
Toen ik uiteindelijk de luier omhad en was aangekleed sliep ik al bijna, waardoor het Wilma en Henk moeite koste om me van het douchebed over te hevelen op mijn eigen bed.
Iets waar ik niets meer van merkte omdat inmiddels was vertrokken naar dromenland.

Ook merkte ik niet dat Olaf en Jan-Willem na een potje dammen het avondeten en een kop koffie tegen kwart voor 9 binnen kwamen, waarna Olaf ook Jan-Willem verschoonde en aankleedde.
Om toen die in bed lag te proberen om ook zichzelf te verzorgen, iets wat hij nog nooit had gedaan maar, wat beter ging dan verwacht.
Toen Olaf ondanks dat nadat hij tanden had gepoetst aangaf dat hij baalde omdat het zelf zijn luier omdoen net een brug te ver was, en dus maar, was gaan liggen om zich door Wilma verder te laten verzorgen zei zij, terwijl ze Olaf verder verzorgde.
" Olaf nog meer dan bij Marjolein sta ik er van te kijken dat jij fysiek zoveel sterker en dus zelfstandiger bent geworden".
"Niemand had ooit verwacht dat jij ook al is het met steun jij ooit zou staan of lopen, laat staan je zelf verzorgen".
Dan keek Olaf terwijl Wilma bijna klaar was zijn moeder aan en zei, " net als Marjolein vindt ook ik het goor als ik het in mijn broek doe maar, ook vervelend om altijd maar, geholpen te moeten worden".

"Bovendien gaat er van de crea-club en nog meer van scouting een uitdagende werking uit"
"Wat er ineens voor zorgde dat ik zoveel kracht had, dat ik me bij scouting aan de tafel omhoog trok en, rechtop stond".
Hierop zweeg zowel Olaf als Wilma beide inmiddels in gedachte verzonken, en prees Wilma zich gelukkig dat haar zoon en dochter bij beide clubs het niet alleen naar hun zin hadden en, werden geaccepteerd en, overal bij betrokken werden maar, ook dat ze er van leerden en fysiek sterker werden.
Vooral dat laatste verbaasde Wilma nog dagelijks, en wel zo dat ze dat voor zichzelf hield en er nog nooit met wie dan ook over had durven spreken , zelfs niet met Henk of Cora.
Toch moest ze nu even ontstressen en trok toen Cora en Henk tegen 11 uur naar bed gingen ten einde raad haar jas aan, om doormiddel van een korte wandeling haar hoofd leeg te maken.
Ook al zou ze onderweg merken dat van het een het ander kwam, en de wandeling dus anders verliep dan Wilma had verwacht.

 

[luierdromer]

Zo nu zijn hoop ik alle foutjes van hoofdstuk 106 eruit, zo niet laat maar weten

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 107 WILMA'S ONRUSTIGENACHT

Om te beginnen was Wilma amper de deur uit en, de hoek om of ze kwam al verschillende andere wandelaars tegen,
Om te beginnen Fred al snel gevolgd door Coby maar, ook juf Jolanda maar, ook ouders van klasgenoten of mede scoutingleden, bijna iedere keer begonnen ze over Olaf en, Marjolein en, werkelijk allemaal waren ze vol lof over haar zoon en, dochter wat ze aardig zat was toen ze na bijna drie kwartier lopen het kronenburgerpark in wilde lopen en, bij de ingang Marjan tegen het lijf liep die ook al met complimenten strooide.
Nu stond Wilma op het punt om te gillen dat ze haar zoon en, dochter niet zo de hemel in moesten prijzen, toen ook Marjan dat wilde doen explodeerde Wilma bijna en, zei Marjan, "kom Wilma dan gaan we even op een bankje zitten en, kunnen we even praten als vrouwen onderling"
Na even aarzelen stemde Wilma in en, zaten de dames al snel samen op een bankje, waar Wilma begon te vertellen dat iedereen die ze vannacht tegen kwam en, ze mee aan de praat kwam over Olaf en, Marjolein begon te praten.
"Als zij dit te horen gaan ze nog buiten hun schoenen lopen die twee" zuchtte Wilma, hierop keek Marjan haar aan en, zei " Wilma wat Nicolette en, mij betreft is van overdrijven absoluut geen sprake, sterker gezien hun handicap doen ze het juist heel erg goed en, in plaats van verder achteruit te gaan, gaan ze juist hard vooruit ".
"Ja maar, daar werken alle andere scouts en, jullie alle 6 aan mee maar, dan nog", zuchtte Wilma.
Direct toen Wilma was uitgesproken stond Marjan op en, gebaarde ze Wilma om haar te volgen, toen ze even later door het park liepen zei Marjan terwijl ze Wilma aankeek nog eens, " Wilma, wat Nicolette en, mij betreft is van overdrijven absoluut geen sprake maar, voor zo ver ik het kan beoordelen gaat Marjolein maar, wat ik van een afstandje zie ook Olaf mede door scouting nog steeds vooruit, bovendien geldt dat niet alleen voor Marjolein zelf maar, helpt ze ook José Sofieke Ronald en, Rudolf nog steeds vooruit en, niet allen fysiek maar, ook wat betreft zelfvertrouwen".
Toen ze even later door het park liepen keek Marjan Wilma aan en, zei nog eens, "van voortrekken is absoluut geen sprake, ook al kan ik me jou gevoel wel voorstellen".

Wat Scouting betreft wilde Wilma dat nu wel geloven maar, wat betreft school betwijfelde Wilma dat alleen maar, meer.
Ook dit ontkrachtte Marjan direct toen ze vertelde dat ze Jolanda kende doordat ze buren waren en, ze wel eens koffie dronk bij de buurvrouw die dan tijdens het koffie drinken vaak schoolwerk van haar leerlingen nakeek.
Dan zei ze, "dus kan ik bevestigen dat ze niemand spaart of voortrekt, goed is goed en, fout is gewoon fout" zegt ze dan.
"Wat wel gebeurt is dat ze de inzet en, moeite die een leerling er voor moet doen mee weegt en, in dat geval kan dat terwijl het eigenlijk net een onvoldoende is, toch net een voldoende worden maar, dat doet ze ook met leerlingen die moeite met bijvoorbeeld begrijpend lezen rekenen of taal hebben".
Dat begreep Wilma heel goed en, ook begreep ze dat vooral Marjolein door de psychise klachten, dubbelop in de hoek zat waar de klappen vielen.
Nu vervolgde Marjan, " trouwens wat Jolanda ook vaak doet is, dat als leerlingen moeite met bijvoorbeeld rekenen lezen of taal hebben , ze het extra benoemt als die leerling in dat vak een mooi resultaat haalt".
Dan keek Wilma Marjan aan en, zei "wat ik zowel van Marjolein Olaf als haar zelf heb gehoord is dat ze bij het samenstellen van groepjes zwakke en, sterke leerlingen in een bepaald vak mixt om te zorgen dat de zwakkere leerlingen zich aan de sterkere kunnen optrekken".
Al pratend waren we ondertussen weer een behoorlijk eind verder gelopen maar, hadden beide totaal geen besef van tijd dat merkten we toen we het park uit en, het centrum inliepen en, ineens zicht hadden op de de kerktoren waar de klok 10 voor 1 aangaf wat Marjan deed besluiten dat het welletjes was.
Toen ze Wilma zag aarzelen zei ze, "Wilma probeer het voor nu los te laten" en, vervolgde "als je morgenavond rond half 8 bij ons koffie komt drinken, praten we dan verder".

Dan stemde Wilma in met dit voorstel van Marjan en, nadat ze had ingestemd liepen ze samen naar huis, hoewel Marjan hier linksaf moest en, Wilma rechtdoor liep Marjan met Wilma mee en, zag ze Wilma verbaasd kijken en, hoorde haar vragen, " had jij hier niet linksaf gemoeten Marjan?".
"Ja Wilma dat klopt maar, na dit heftige gesprek breng ik jou naar huis", nu keek Wilma Marjan aan en, zei, "hu dat hoeft niet hoor ik ben niet in de war of zoiets, ook weet ik heel goed waar mijn huis is en, hoe ik daar moet komen" ging Wilma door, direct keek Marjan Wilma weer aan en, zei.
"Dat weet en, zie ik maar, het was meer bedoeld voor de gezelligheid en, niet omdat ik denk dat je gekke dingen gaat doen". suste Marjan.
Op deze opmerking bond Wilma in en, liepen ze samen verder, tot ze tegen half 3 bij Wilma voor de deur stonden en, Wilma naar binnen ging en, Marjan verder liep.
Voor de deur staande dacht Wilma dat iedereen in bed lag te slapen en, zij dus na nog wat drinken ongemerkt in bed zou kruipen en, morgenochtend niemand zou weten wat zij vannacht had gedaan.
Helaas voor haar merkte ze toen ze de deur opende dat er in de huiskamer licht brandde en, toen ik de deur opende en, de kamer in kwam zat er een heel ontvangstcomité op me te wachten......

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 108 NOG MEER ONRUST

Direct toen Wilma de kamer opende, zag ze dat Henk en, Cora elkaar stevig vasthoudend op de bank zaten en, koffie dronken.
Binnen gekomen zette ze een verbaasd gezicht op toen ze beide zag zitten en, stamelde dan verbaasd, "jongens wat is er hier gaande?".
Echter in plaats van de vraag te beantwoordden kwam Henk met een tegenvraag," zeg Wilma wat brengt jou ertoe om midden in de nacht zonder iets te zeggen of een briefje achter te laten opstap te gaan?".
"Besef je wel dat je ons zo ongerust maakt?".
Uit heel zijn houding en, manier van vragen begreep Wilma dat wat Henk zei gemeend was , niet alleen dat maar, ook aan zijn gezicht maakte Wilma dat op.
Hoewel ik hun bezorgdheid snapte en, niets achter wilde houden lukte het me niet om te antwoordden maar, verkrampte ik en, sloeg ik dicht zodat er een ijzige stilte in de kamer hing en, we ongemerkt alle 3 in trance kwamen.
Dat het nog meer en, niet alleen voor ons gevolgen zou hebben merkten we op dat moment niet eens, want ook Marjolein merkte de onrust op toen ze tegen kwart over 2 naar de badkamer ging om te plassen en, langs onze slaapkamer kwam die tegen de gewoonte in open stond.
Wat haar deed mompelen, "hm hier klopt iets niet", doordat wij beneden totaal met onszelf bezig waren merkten we het niet, net zo min als dat we haar beneden hoorde komen.
Aangezien ze bezorgd was en, geen idee had wat er aan de hand was en, ze zou aantreffen ging ze eerst naar de slaapkamer beneden waar Olaf en, Jan-Willem lagen te slapen.

Tenminste dat dacht Marjolein maar, toen ze de deur opende en, met haar zaklamp naar binnen scheen zag ze dat Olaf inmiddels op de rand van zijn bed zat en, ook Jan-Willem wakker was en, die uit alle macht probeerde om vanuit de ligstand te gaan zitten, wat hem door zijn stramme spieren en, spasmes niet lukte.
Nu keek Marjolein Olaf aan en, vroeg dan of die haar wilde helpen om Jan-Willem uit bed te halen en, in zijn rolstoel te zetten.
Toen Jan-Willem kwam te zitten en, zijn billen dus het matras raakte, kwam er direct een poeplucht in de kamer te hangen, wat Marjolein naar Jan-Willem deed kijken en, ze vroeg, " Jan-Willem ben jij dat?"
Direct keek Jan-Willem Marjolein aan zuchtte en, zei, " ja Marjolein dat ben ik en, ik merkte het pas toen ik kwam te zitten".
"Geeft niet joh maar, voor we polshoogte gaan nemen, zal ik je eerst maar, eens verschonen" en, vroeg ik fluisterend" Olaf wil je voor Jan-Willem en, als je denkt dat jij nat bent of een grote bah in je luier hebt zitten "ook voor jezelf een schone luier pakken?".
"Als dat zo is verschoon ik ook jou", voor hij wegliep keek hij zijn zus aan en, zei " ik heb inderdaad geplast en, neem het zekere voor het onzekere dus mag je me verschonen".
Nu keek Marjolein Olaf aan en, zei, "ik heb inderdaad het geluk dat ik droog en, schoon ben".
Ondertussen had ik Jan-Willem verschoond en, aangekleed en, zette Olaf en ik Jan-Willem weer in zijn rolstoel, waarna Olaf direct op de commode ging liggen .
Terwijl ik Olafs broek pyjamabroek omlaag trok en, zijn romper opende luisterden we of we nog wat uit de huiskamer hoorden en, tot onze verbazing waren Wilma Cora en, Henk heftig in gesprek en, hoorden we Wilma vertellen wat ze tijdens haar nachtwandeling had beleefd.
Dit verhaal maakte zo nieuwsgierig dat toen we alle 3 klaar waren en, Jan-Willem in de rolstoel zat we de slaapkamer verlieten en, over de gang naar woonkamer gingen waar Marjolein de deur voorzichtig opende , waarna we sluipend binnen kwamen en in plaats van naar de woonkamer naar de keuken slopen, wat tot mijn tevredenheid lukte.

Binnengekomen namen we ongezien plaats aan de keukentafel waar we uit het zicht van het trio het gesprek prima konden volgen, zonder dat ze ook maar, vermoeden dat wij in de keuken zaten.
Dat moesten we ook absoluut zo houden, want als we betrapt zouden worden zouden de rapen gaar zijn wisten we en, terwijl wij met gespitste oortjes zaten te luisteren en, precies verstonden waar ze het in de kamer overhadden zette Marjolein de waterkoker aan voor thee en, hoopte maar, dat dit in de huiskamer niet gehoord werd, want dan waren de rapen gaar wist Marjolein maar, doordat Wilma door alle ontmoetingen vol emotie zat praatte ze best hard en, aangezien vooral zij aan het woord was bleven wij onopgemerkt.
Totdat we tegen half 4 hoorde dat Cora koffie zou zetten , in de hoop dat de emoties een beetje zouden zakken en, ze straks toch nog wat konden slapen.
Direct keek ik ( Marjolein) de jongens aan en, zuchtte Olaf, "shit nou zal je het hebben, want zo snel kunnen we niet vluchtten".

Nog geen 5 seconde nadat hij dit had gezegd ging de deur open en, stapte Cora binnen maar, gelukkig liep ze zonder kijken rechtstreeks naar het koffiezetapparaat die ze vulde met water en, koffiepoeder.
Terwijl wij ons muisstil hielden en, doordat wij in een donker hoekje aan de andere kant van de keuken zaten merkte ze ons gelukkig niet op en, direct toen de koffie was doorgelopen liep ze met een blad met kopjes en, de koffiepot de keuken uit en, de kamer in.
Direct dachten wij dat het goed ging en, we niet waren opgemerkt maar, of dat ook zo was en, wat als we toch gesnapt waren?
Om de kans om alsnog gesnapt te worden te verkleinen, besloten we om weer naar bed te gaan maar, net toen Olaf en, ik opstonden hoorden we opnieuw voetstappen dichterbij komen.

 

[slaaf.johannes]

 

[Mat8560]

ik ben even niet meer mee
zijn ze wel of niet afhankelijk

 

[luierdromer]

Hoi Matt

Door achteruitgang van Marjolein is ze afhankelijk geworden maar, door een positieve uitwerking is die achteruitgang tot staan gebracht en, mede door de uitwerking en vooral samenwerking bij scouting is vooral Olaf snel zelfstandiger geworden en, zodoende heeft hij de kracht gevonden om achter een rollator te lopen.
Beide zullen wel blijven lopen maar, zullen de rolstoel wel nodig hebben voor lange afstanden of als ze erg moe zijn.
Datzelfde is wat betreft de spasmes, zal gestimuleerd worden zoveel mogelijk zelf te doen maar, bij vermoeidheid zullen ze wel hulp moeten accepteren.
Hoe het allemaal verder gaat moet ik nog bedenken.

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 109 DOORWAAKTE NACHT

Wat mamma bleek te zijn die zo we zagen behoorlijk ontdaan was na de nachtwandeling waar wij nog niet van wisten.
Dan vervolgde Wilma "en, dan heb ik het nog niet eens over de ontwikkelingen van Olaf en, vooral Marjolein die al is het met een rollator weer kan lopen en, weer kan fietsen al is het met een driewieler, na dit verhaal gaf ze Henk en, Cora de kans om te reageren maar, beide zwegen.
Waarop Wilma verder ging, " wat me opvalt is dat Marjolein ondanks haar psychische klachten zich goed staande houdt".
Toen Wilma weer stil hield reageerde Henk wel, " ja schat daar waren we door puur toeval gelukkig op tijd bij".
Dan ging Wilma verder, " eerlijk gezegd vind ik dat ze zich ondanks haar psychische klachten nog steeds goed staande houdt, letterlijk en, figuurlijk".
"Iets anders is dat de goeie schoolprestaties van beide me nog steeds verbazen maar, het toppunt vindt ik wel naast het feit dat Marjolein weer kan lopen en, met wisselend succes probeert om haar luier droog en, schoon te houden, dat ook Olaf kleine stukjes kan lopen en, ook hij aandrang begint te voelen en, regelmatig op tijd de wc haalt en, zijn luier schoon houd en, ook al weten beide dat de kans klein is dat ze volledig zindelijk zullen worden, ze er alles aan doen omdat toch te bereiken".
Ondertussen hadden Wilma Henk en, Cora nog steeds niet door dat wij in de keuken zaten te luisteren, iets wat ons verbaasde aangezien Cora toen ze in de keuken bezig was op nog geen halve meter afstand stond maar, vertelde Wilma gewoon verder en, eindigde haar verhaal met, "ik hoop maar, dat Marjolein niets aan die logeerpartij over zal houden".
Waarna Wilma zweeg en, Henk haar in zijn armen nam en, kuste haar, terwijl ik ondertussen Olaf en, Jan-Willem aankeek en, fluisterde nadat ik op de klok had gezien dat het inmiddels bijna 4 uur was en, Marjolein Jan-Willem richting de woonkamer duwde, "kom Olaf we gaan ons bekend maken en, eens kijken of we geestelijke bijstand moeten verlenen".
Dan duwde ik Jan-Willem richting de woonkamer terwijl Olaf me steunend op de rollator volgde

Binnengekomen zagen we Cora en Henk opkijken en, ook dat Henk ons bars de les wilde lezen maar, Wilma was hem voor en vroeg terwijl ze haar bezorgd kijkende dochter in de ogen keek, "hebben we jullie wakker gemaakt Marjolein?"
Direct keek ik maar, ook Olaf Wilma aan en, zei" ja mam Jan-Willem en, ik werden wakker van jullie harde praten ".
Tijdens het vertellen zagen Wilma en, Henk aan de bezorgde gezichten van de kinderen, dat zij gemeend bezorgd waren en, dacht Henk er niet meer aan om ze terug naar bed te sturen, zoals hij van plan was maar, zei, "ga zitten dan zal ik jullie vertellen waarom wij midden in de nacht in de kamer zitten te praten".
Toen hij echter van wal wilde steken keek Wilma hem aan en vroeg, "Henk moet ik dat niet doen?"
Direct keek Henk zijn vrouw aan en, zei," nee Wilma jij bent veel te emotioneel en, bovendien net als Marjolein oververmoeid en, kwetsbaar".
Direct daarna stak Henk van wal en, vertelde dat het niet alleen voor ons maar, ook voor de volwassenen een heftig jaar was geweest, met eerst de verhuizing en, de nieuwe baan maar, ook jullie schooljaar wat, een gok was die goed heeft uitgepakt maar, net zo goed het meedoen met scouting en, de creaclub wat ook voor ons spannend was", ging Henk door om dan een slok koffie te nemen, terwijl Cora ook ons alle 3 een mok koffie had gegeven.
Hierna vertelde Henk verder over wat onze ontwikkelingen van het afgelopen jaar met hun had gedaan, ondertussen nam Marjolein een slokje van haar koffie althans, want doordat Cora de deksels op de mokken had gedaan kwam er maar, weinig uit.
Na de koffie vertelde Henk wat dit alles met hem en, Wilma had gedaan maar, ook over wat zich de bijna afgelopen nacht rond Wilma had afgespeeld.
"in plaats van dat het opluchting opleverde en, een leeg hoofd heeft het juist meer onzekerheden en, nieuwe vragen opgeleverd".
"Hier zijn jullie dus wakker van geworden", besloot Henk het verhaal.

Direct zag Henk de gezichten van Olaf en, Marjolein in de schuldstand schieten, waarop hij direct zei" dat jullie je hier schuldig over voelen snappen we maar, dat hoeft niet".
Direct keek Henk zijn dochter recht in de ogen en ze, " jullie vooral positieve ontwikkelingen in het afgelopen jaar waren geweldig en, dat je een reactie als deze krijgt hebben we van Frans begrepen is iets natuurlijks, dus iets waar je rekening mee moet houden Marjolein, dat doen wij nu we het weten ook".
Na deze conversatie keek hij Wilma aan en, zei" dat het jou nu ook boven het hoofd groeit, verbaasd mij evenmin vooral doordat je er door mijn lange afwezigheid lang alleen voor hebt gestaan".
Nu was het Cora die reageerde en, in discussie wilde omdat zij vond dat sinds zij hier woonden ze het samen hadden gedaan en, dat zij hier niet alleen was om plezier te maken maar, ook om te helpen met het huishouden en, voor de kinderen te zorgen die lange tijd stuk voor stuk veel verzorging nodig hadden gehad.
Dan nam Wilma het gesprek over en, zei, "ook konden we goeie gesprekken voeren over van alles en, nog wat dus ook de positieve maar., ook negatieve ontwikkelingen van Olaf Marjolein en, vooral Jan-Willem".
Ook kwam in dat soort gesprekken de mentale gesteldheid van de dames zelf en, dan vooral die van Wilma aan de orde bevestigden zowel Cora als Wilma zelf.
Intussen dronken we nog een kop koffie en, waren zowel Olaf als Marjolein nog een keer naar het toilet geweest., waarbij Marjolein toen ze op de pot zat had gezien dat haar nachtluier bijna droog was zodat ze deze zo weer om kon doen, dan kleedde ze zich weer aan en, waste ze haar handen.
Hierna keerde ze terug naar de kamer waar zoals ze zag iedereen de mok koffie leeg had en, op het punt stond om weer te gaan slapen.
Nu was de vraag van Henk en, Wilma of Marjolein weer naar boven ging of dat ze gezien alle emoties van vannacht beneden wilde slapen.
Hierop keek ze haar vader aan en, zei" gezien alle emoties van deze nacht wil ik eigenlijk beneden slapen maar, helaas is het derde bed niet opgemaakt, dus doe ik toch maar, een poging om boven te komen".

Hierop keek Cora Marjolein aan en, zei, " in dat geval blijf jij beneden, punt uit".
"Ja maar, dan moet er s' nachts om half 5 nog een bed opgemaakt worden, terwijl alle beddengoed boven ligt " protesteerde ik.
Nu keek Henk me aan en, zei " Marjolein zoals Cora net zei blijf jij nu beneden punt uit".
Tijdens het gesprek tussen Henk en, Marjolein was Cora al bezig om beddengoed naar beneden te halen en, het derde bed op te maken.
Nadat Ik mijn verstand gebruikte en, had ingestemd keek Henk Wilma en, mij aan en, vervolgde "eigenlijk vindt ik dat ook je moeder nu beter beneden kan blijven Marjolein".
Niet wetende wat ze hoorde keek Wilma Henk aan en, zei " ik beneden slapen? geen sprake van".
Echter op het moment dat ze het nog eens tegen Henk wilde zeggen liet die haar niet uitpraten maar, kapte haar direct af, " Wilma je bent uitgeput ik merk dat het hele afgelopen heftige jaar er nu bij jou uitkomt, anders was je vannacht niet zo'n lange wandeling gaan maken".
Na deze uitspraak van Henk ontstond er pas echt een ijzige sfeer waarbij Cora en Henk nog net zagen hoe Olaf Marjolein en, Jan-Willem zich het hoofd braken of en, zo ja hoe ze deze ijskap konden breken.

Iets wat ondanks een aantal pogingen niet lukte ondertussen voorzag Cora ons van thee met een plak cake, terwijl Wilma dacht dat ze Henk wel op andere gedachten kon brengen bleek zijn trukendoos nog niet leeg en, betrok hij ons erbij keek Wilma maar, vooral ons aan en, zei" volgens mij wordt het jullie moeder na een behoorlijk heftig jaar nu teveel.
Van deze opmerking schrok Wilma behoorlijk en, het scheelde niet veel of ze had van schrik de mok laten vallen maar, dat ging net goed.
Wel voelde ze ineens dat ze net als een paar maanden geleden in het ziekenhuis in haar broek plaste en, waar het in het ziekenhuis maar, een heel klein beetje was, liep ze deze keer totaal leeg.
Iets waar geen ontkennen of smoezen aan was, nu vreesde ze vervelende opmerkingen maar, die bleven gelukkig uit hoewel Henk Cora maar, ook Marjolein het allemaal hadden gezien zwegen ze.
Pas toen tegen 5 uur iedereen alles ophad en, Olaf en, Jan-Willem aangaven dat ze naar bed wilde en, Cora zei dat ze beide jongens zou helpen waar beiden mee instemden keek Marjolein Wilma aan en, hoorden ze mij zeggen" kom mam dan gaan we samen douchen en, help ik je naar bed".
Nu keek Wilma vertwijfeld in het rond en, wees dit aanbod dan resoluut af maar, tot Wilma haar afgrijzen zei Henk, "dat lijkt me een goed plan Marjolein".
Toch kon ze tegen het blok van Cora en, Henk niet op en, wist dat ze nu was overgeleverd aan de wil van haar dochter, die wist ze grondig te werk zou gaan.
Bovendien vermoede ze dat dit nog niet alles was en, Marjolein met Cora en, Henk onder een hoedje speelde.
Dat ze er niet ver naast zat zou snel genoeg blijken.

 

[slaaf.johannes]

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 110 TERUG BIJ ALEIDA EN JOHAN

Toen Johan de volgende ochtend Woensdag wakker werd en, overeind kwam, wist hij direct dat hij zoals de laatste tijd bijna elke nacht nat was.
Dan keek hij naar Aleida die opdat moment langzaam wakker werd maar, doodstil bleef liggen, wat ook niet anders kon doordat ze volledig vast lag.
Dan zag hij dat Aleida met haar rechterwijsvinger naar haar linker pols ging, waar het armbandje van alarm zat, wat ze met moeite indrukte.
Al na anderhalve minuut ging de deur open en, er voor Johan een onbekende verpleegkundige binnen kwam, Aleida goeiemorgen wenste en, haar van de beademing afhaalde, Johan nauwelijks opmerkend, tot ze even later de leiband opende en, zodoende bij haar luier in de buurt kwam en, opmerkte, "volgens mij heb jij deze nacht flink gepoept Aleida, er hangt hier nu wel een erg vieze lucht".
Tijdens deze conversatie dacht Johan dat hij zoals bijna altijd ook deze keer alleen had geplast maar, toen hij ging zitten om op te staan voelde Johan ineens een kleverige drab aan zijn billen plakken, terwijl de verpleegkundige die inmiddels door Aleida op Johan was gewezen zich voorstelde als Nathalie Aleida bijna helemaal had uitgekleed en, nu met haar romper bezig was.
Om dan haar luier te openen en, te merken dat Aleida wel gepoept had maar, minder dan ze op basis van de lucht verwachtte.
Ondertussen was er een tweede verpleegster binnen gekomen die wel gelijk Johan opmerkte en, zich aan hem voorstelde als Esther.
Terwijl Nathalie Aleida grondig aan het wassen was om haar dan af te drogen en, een schone luier om te doen, richtte Esther zich intussen op Johan en, opmerkte, " volgens mij heeft er hier nog iemand geplast en, gepoept?".
Intussen was Aleida klaar en, lag ze weer plat zodat ze zo ver als mogelijk kon ontspannen en, keek Nathalie naar Johan en, Esther en, vroeg dan" ha jongeman en, wie ben jij?"
Nog voor Johan kon reageren keek Aleida haar verzorgster Nathalie aan en, zei, "dat is mijn jongere broertje Johan die een paar dagen bij mij logeert en, nu blijkt dat hoewel hij het overdag droog houdt hij s' nachts wel in bed plast".

Tot schrik en, schaamte van Johan vervolgde Aleida, " verder denk ik dat vooral door ongewoonte Johan vannacht niet alleen geplast maar, net als ikzelf ook gepoept heeft".
Ondanks dat Johan wist dat Nathalie en, Esther wel wat gewend waren werd Johan al tijdens het gesprek knalrood van schaamte maar, bleven Esther en, Nathalie ijzig kalm en, zeiden ze beide dat dit bij hun werk hoorde en, ze ook wel eens vaker gasten van patiënten hadden verzorgd.
Om dat nog eens te bevestigen door Johan aan te kijken en, te zeggen," Johan als ik nu hoor over jou afgelopen twee weken, dan vindt ik dat in deze twee weken veel is gebeurt, ga maar na, wie verwacht er nu dat Olaf en, Marjolein met hun klas, die vorig schooljaar nog bij jou in de klas zaten precies op dezelfde dag hetzelfde schoolreisje als jullie hadden gepland, laat staan dat beide klassen dan ook samen in twee gelijke groepen door het park gaan, om elkaar op het dineradres opnieuw te treffen?"
Nu wilde Johan reageren maar, Nathalie ging door, "dat was nog niet alles want de Maandag erna stonden ze samen met hun huidige klas twintig man sterk opnieuw voor jullie neus terwijl jullie van niets wisten".
Nu knikte Johan dat hij het begreep en, zei Aleida " jou juf heeft mij maandagavond een berichtje gestuurd dat jullie met jullie klas naar Olaf en, Marjolein zouden komen en, vroeg mij of ik zin en, energie had om daarbij te zijn".
Ondertussen had Esther Johan uitgekleed en, zijn vieze luier in de emmer gegooid en, Johan grondig gewassen en, pakte automatisch een dagluier voor Johan maar, die zei, "Esther overdag ben ik gelukkig wel zindelijk maar, sinds het ongeluk plas ik s' nachts weer in mijn broek".
Daarop legde Esther de luier klaar voor Aleida en, terwijl Johan zich aankleedde vroegen de dames of Johan wilde helpen met het verzorgen van Aleida te beginnen met zo dadelijk met het ontbijt.

Om te beginnen had Nathalie de steun van het bed zo gezet dat dat Aleida voor 25% kwam te zitten, waardoor het eten geven al makkelijker werd.
Terwijl Nathalie Aleida met moeite een slab voordeed, zette ze direct daarna een bord pap op tafel en, drukte Johan een eetlepel in de hand en, voegde hem toe, "zo laat maar, eens zien dat jij je zus eten kunt geven".
Tot niet alleen Johan maar, ook Aleida's verbazing ging dat ondanks de wederzijdse spasmes vrij goed, om te beginnen deed Aleida haar uiterste best om goed te kauwen en te slikken en, lag het tempo vrij laag maar, merkte Johan vooral dat Aleida genoot.
Of dat nu was van de aanwezigheid van Johan of de smakelijke pap die Johan zijn zus gaf was hem niet helemaal duidelijk, iets wat ook Nathalie opviel.
Direct keek ze Johan aan en, zei " ik denk allebei, Johan", waarop we Aleida zagen knikken en, nadat ze met moeite een hap had doorgeslikt zei ze.
"Johan deze pap smaakt mits iets gezoet best maar, wat ik echt geweldig vindt is dat jij bij mij mag en, wil logeren wist je dat?"
Dan wilde Johan antwoordden maar, voor hij dat kon doen vervolgde Aleida, "Johan ga je straks om half 10 mee naar de fysio?".
Dan wilde Johan weer antwoordden maar, weer was Aleida sneller en, zuchtte terwijl ze Nathalie aankeek, "ik hoop dat ik weer in dat heerlijke warme water mag, want niet alleen is dat lekker warm maar, wat vooral fijn is dat mijn verlamde en, verkrampte spieren een beetje ontspannen en, al is het maar, heel even ik minder pijn heb".
Ondertussen had Aleida haar bordje leeg en, de nodige medicatie waaronder de nodige pijnstillers gehad en, nam ze haar laatste slok koffie.
Ondertussen zat Johan nu zelf aan het ontbijt terwijl Nathalie en, twee collega's de andere bewoners hielpen met eten en, drinken.
Nauwelijks had Johan naast zijn brood en, koffie een glas melk op, of hij zag een jonge vrouw binnen komen die direct op Aleida afstapte en, vroeg
" ga je zo mee Aleida?"
Om direct Johan aan te kijken en, te vragen " wie ben jij jongeman?"
Voor Johan kon antwoordden vertelde Aleida dat ze haar jongere broertje te logeren had en, die behoorlijk goed uit het ongeluk gekomen was.

Hierop keek de mevrouw die zich inmiddels had voorgesteld als Lisette Johan aan en, vroeg " ga je mee Johan dan kan je zien hoe we dat doen?"
Intussen verwijderde Nathalie de vieze slab en, ook het schoongemaakte tafelblad en, waren ze klaar om te vertrekken richting het oefenbad , daar aangekomen kleedde Nathalie die ook me was Aleida uit en, deed haar dan een opvallende luier om, direct vroeg Johan, "Nathalie wat is dat voor luier?"
"Johan dat zijn speciale zwemluiers, gewone luiers nemen zwembadwater op en, deze zijn waterafstotend, in dit zwembad plassen is trouwens niet zo erg maar, erin poepen wel en, aangezien Aleida ook haar grote boodschap niet voelt doe ik haar deze luier om".
Toen dat gebeurt was werd Aleida met de tillift van het bed op een speciaal bed gelegd en vertrokken ze naar het fysiobad, onderweg keek Johan Lisette aan en, Nathalie aan en, vroeg," moet Aleida geen badpak aan?"

In plaats van Nathalie keek Lisette Johan aan en, zei" nee Johan dat doen we bewust niet, het aan en, vooral het uittrekken zijn voor Aleida best pijnlijk, bovendien zijn we normaal gesproken met vrouwen onder elkaar".
Door het gesprek waren we snel bij het zwembad waar Aleida inmiddels weer in de tillift hing en, Lisette in het water stond om te zorgen voor een zachte landing.
In het water probeerde Aleida wat zwembewegingen te maken wat vooral door veel hulp van Lisette wel lukte waarna Johan zag dat ook Aleida haar nek en schouders een massage kregen en, inderdaad viel het Johan op dat zoals Aleida had gezegd haar spieren soepeler reageerden en, ze vooral haar armen en, handen kon bewegen.
Terwijl Johan de zaak overpeinzend toekeek zag hij Lisette opkijken, vroeg ze, "Johan wil je ook in het water?"
Nu keek Johan verbaasd op naar Lisette maar, die zei, " als je wil liggen er een zwembroek handdoek en, slippers bij Marjolein van de receptie".

Direct liep Johan in de aangegeven richting en, tot zijn verbazing kreeg hij toen hij erom vroeg inderdaad een zwembroek handdoek en, slippers.
Alles bij elkaar ging het zo snel dat hij binnen 5 minuten het water in kwam en, direct liet zien wat hij kon.
Dan zagen broer en, zus dat Lisette een bal vanaf de kant pakte en, zei " ik wilde al met Aleida gericht gooien en, vangen van een bal oefenen om te kijken hoe het met haar oog hand coördinatie staat" en, aangezien je moeilijk en, zelf spelen en, bewegingen en, Aleida's reactie te beoordelen ben ik blij dat ik vandaag een assistent in het water heb".
De eerste minuten ging het moeizaam ondanks het goed gooien van Johan en, het feit dat Aleida beter begon te bewegen en, ze zichtbaar ontspande.
Toch koste het Aleida moeite en, inspanning, desondanks vond Lisette dat Aleida beter begon te bewegen en, zag ze dat Aleida steeds vaker in de buurt van de bal wist te komen.
Zodat Lisette na een minuut of 10 wat zag veranderen toen Aleida met wat geluk een bal zo uit de lucht plukte en, ze deze gericht naar Johan terug gooide.

Doordat Johan dit niet had verwacht hij de bal bijna miste maar, met een snoekduik kon voorkomen dat de bal het water uitvloog.
Hierna nam Lisette de bal uit het bad en, deden ze samen nog wat bewegingsoefeningen wat met wisselend succes ging, want waar menig oefening best ging waren er ook oefeningen die te pijnlijk waren.
Zo was het al snel kwart voor 11 en, dus tijd om om het zwembad te verlaten, op het moment dat Aleida uit het water was melde Esther zich die Nathalie kwam helpen om Aleida te douchen af te drogen en, aankleedden, dat de aanwezigheid van Johan positief uitpakte merkten Nathalie en, vooral Esther direct toen ze Aleida aankleedde aangezien ze minder krampachtig reageerde dan anders als ze uit het water kwam maar, dat vonden zowel Nathalie als Esther positief.
Verbaasd reageerde beide dames wel toen iets na 11 uur Aleida was aangekleed en, naar de afdeling wilde vertrekken, ze een rolstoel zagen staan waarvan de rugleuning niet kaarsrecht stond maar, wat schuin naar achter leek te hangen en, Aleida toen ze dat zag aan Nathalie vroeg, "mag ik die rolstoel proberen?"
Dan zag Aleida dat niet alleen Nathalie en, Esther maar, ook Johan verbaasd keek toen Lisette die aangekleed uit een kleedhokje kwam aanlopen Aleida aankeek en, zei," Aleida dat is iets waar ik wel met jou naar toe werk maar, waar ik van denk dat het nog te vroeg is maar, als je denkt dat het lukt en, jij je goed genoeg voelt mag je het direct proberen".
Dan zagen ze allemaal dat Aleida begon te stralen waardoor Lisette genoeg wist en, de bewuste rolstoel in de goeie positie zette en, de tillift pakte.
Waarna Aleida met uiterste voorzichtigheid in de rolstoel werd gehesen en, vastgezet zodat ze er niet uit kon vallen maar, dat was ook om te pijnlijke bewegingen te voorkomen.
Toch was dit voor Aleida een enorme stap vooruit, toen Esther en, Nathalie eindelijk, het was inmiddels bijna half 12 wilden vertrekken zei Lisette nog.
"Dames op zich is dit heel positief maar, doe wel heel voorzichtig en, beperk het voorlopig tot een uur voor tot een uur na het eten want anders wordt de rug van Aleida te veel belast,"
"Dit moeten we langzaam en, heel voorzichtig opbouwen", dit begrepen zowel Aleida als Johan direct, terug op de groep was het al half twaalf maar, werd er met een paar andere cliënten nog koffie gedronken en, bij gekletst en, hoewel Aleida merkte dat naarmate het later werd ze steeds vermoeider raakte en, toen ze tegen 12 uur gingen lunchen merkte ze dat haar rug weer wat stram werd maar, had ze ondanks dat een stevige trek.
Waaraan ze merkte dat ze deze ochtend veel energie had verbruikt en, ze totaal niet wist wanneer ze zoveel energie had verbruikt, uiteindelijk was rond kwart voor 1 de lunch voorbij en, er gevraagd werd wat de cliënten vanmiddag wilde doen.
Direct zei Aleida dat ze weer plat wilde liggen en, eigenlijk 2 uur slapen, dan keek Esther Johan aan en, vroeg "en, Johan wat ga jij doen?".
Keek hij terug en, zei, " ik ben ook moe en, wil ook een uurtje slapen".
Daarop zei Esther, "dat is goed Johan ga maar, vast met Aleida naar haar kamer dan kom ik jullie zo helpen".
"Dat is goed lachte zowel Johan als Aleida, waarbij de komst van Esther zou zijn om Aleida in bed te helpen en, haar te verschonen".
Dat dit niet alles was merkte beide toen 5 minuten later Esther binnenkwam met zo leek het wel een hele dikke luier maar, toen Johan haar had geholpen om Aleida te verzorgen, merkte Johan dat ze twee luiers dus ook een luier voor hem bij zich had.
Direct wilde Johan dat weigeren maar, bedacht zich dan dat deze ochtend ook voor hem inspannend en, vermoeiend was geweest en, het dus logisch was dat hij vermoeid was en, dus een dutje wilde doen.

Iets wat Johan maar, zelden deed en, hij sinds hij 3 maanden geleden weer in bed plaste nog niet weer had gedaan.
Dus keek hij Esther aan en, zei "doe me maar, een luier om, ik weet wel bijna zeker dat het nodig is".
Direct zei Esther, "Johan ga maar, liggen dan zal ik je helpen", nauwelijks lag hij en, deed Esther hem een luier om of Johan merkte dat ook Esther hier professioneel mee omging, zodat Johan al snel geluierd in bed lag en, dan zag dat Aleida niet zoals vannacht aan de beademing lag.
Direct vroeg hij Esther omdat Aleida al sliep zachtjes waarom dat nu niet was, hierop zei Esther "het middagdutje is maar, een uurtje en, slaapt ze maar, heel licht."
Dan verliet Esther de kamer van Aleida en, viel ook Johan al snel in slaap.

BIJ WILMA NA DE DOORWAAKTE NACHT.

Die middag overdacht Wilma de afgelopen 12 maanden, terwijl Olaf Marjolein en, Jan-Willem waar nodig met hulp van Cora waren begonnen met het inpakken van de bagage voor het zeilkamp.
Wat volgende week Zaterdag zou beginnen en, ze alle 3 al een halfjaar naar uitkeken en, nu was het bijna zo ver.
Tijdens het selecteren van kleding moesten we zowel kleding voor warm als koud weer en, regen selecteren
Daarnaast hadden alle 3 de pech dat ze een pak luiers voor overdag en, 7 nachtluiers mee moesten nemen, toen Cora luchtig opmerkte dat die in ieder geval niet mee terug hoefde grapte Marjolijn, " ik hoop juist dat ik zoveel mogelijk ongebruikt mee terug kan nemen".
Dan keek Cora Marjolein aan en, zei" dat zou mooi zijn maar, jullie weten best dat jullie het al veel beter doen dan je vader en, moeder ooit hadden gedacht Marjolein ".
"Ja Cora daar zijn we echt blij mee", ondertussen kwam Wilma tot de conclusie dat ze net als haar dochter het afgelopen jaar als heel heftig had ervaren.
Vooral rond haar kinderen maar, dat het hele gebeuren meer met haar had gedaan dan ze had gedacht merkte ze nu ze ineens tot stilstand kwam.
Om een beetje te bedaren was ze op het echtelijke bed gaan zitten waar ze voorover gebogen met haar handen in haar hoofd het afgelopen jaar de revue liet passeren.
Na een kwartier kwam ze tot de conclusie dat het meer met haar had gedaan dan ze zelf beseft had, na nog een kwartier met haar hoofd in haar handen te hebben gezeten had ze een besluit genomen.

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 111 HET BESLUIT VAN WILMA EN DE MIDDAG BIJ ALEIDA EN JOHAN.

Dan keek ze Henk en, Cora aan en, zei" ik ga maandag direct naar de huisarts want als ik eerlijk ben en, dat moet ik wel zijn is het voorbije jaar ook voor mij heftig geweest en, is Marjolein inderdaad vlak voor ze over het randje zou vallen opgenomen maar, sta ook ik nu voor mijn gevoel op dat punt".
"Dus als ik er nu geen werk van maak ben ik snel de volgende, dus maak ik nu direct voor maandag met spoed een afsprak en, als hij mijn mening deelt vraag ik direct om een verwijsbrief voor de psychiater".
"Bovendien zal ik als hij instemt direct een afspraak maken bij Frans of een collega van hem", direct keken Cora en, Henk haar aan en, zei Henk.
"Wilma om eerlijk te zijn verbaasd me en, als ik Cora aan kijk het haar niet, na het afgelopen heftige schooljaar".
Dit allemaal horende zei ook ik ( Marjolein), met mijn eigen ervaring verbaasd me dit niets en, ook ik was er niet blij mee dat het al snel bloedserieus werd maar, wel dat ik er door die vraag op tijd bij was, ook zit ik niet te wachten op die opname in mijn vakantie maar, dat moet maar.

Vooral de inbreng van haar dochter trok Wilma over de streep, wat mij toch verbaasd deed kijken zeker omdat ik nog steeds op moest passen maar, dat het risico erin had gezeten dat als ik niet vrijwillig bij Nelleke was gebleven, ik het risico had gelopen dat ik later alsnog aan de beurt was gekomen.
Hoewel ik merkte dat mamma eigenlijk niet wilde, zag ik dat ze op het punt stond toe te geven dat ik een punt had, dan keek ze me aan en, zei, " ja Marjolein, niet alleen voor jou Olaf en, Jan-Willem was het een druk en, heftig jaar maar, ook wij hebben het afgelopen jaar hoewel al het positieve overheerst als heftig ervaren".
Hierop keken zowel Olaf als Marjolein hun ouders aan en, zei Olaf "dat begrijp ik best, er is het afgelopen jaar ook wel erg veel gebeurt ".
Direct wilde zowel Wilma als Henk hem afremmen maar, Olaf ging al verder" eerst al de verhuizing en, de kennismaking met Jan-Willem en, dan de nieuweschool".
Ook nu wilden Henk en, Wilma Olaf stoppen maar, hij vertelde alweer door, " ik zei toen nog toen Jan-Willem over De creaclub maar, vooral scouting begon dat ik dacht dat beide niet mogelijk waren", weer wilde Olaf doorgaan maar, nu kon Wilma hem wel stoppen, " ja Olaf school maar, vooral het meedoen van jullie aan de activiteiten hebben ons verbaasd maar, gelukkig heeft alles goed uitgepakt".

NAAR DE HUISARTS
Ondertussen vorderde de middag en, was het inmiddels bijna drie uur en, namen Wilma en, Henk zoals gezegd direct contact op met de huisarts die tot schrik van Olaf en, vooral Marjolein besloot dat Wilma vandaag nog langs moest komen en, Wilma een gevulde weekendtas mee moest nemen.
Omdat de kans groot was dat na overleg met de psychiater zou worden besloten tot een acute opname vanavond nog.
Bijna direct na deze mededeling zagen Henk en, Cora terwijl Wilma haar spullen pakte Olaf wat onzeker worden en, mij weglopen naar mijn kamer.
Want hoewel het mij verre van verbaasde moest ik nu even rust nemen en, alles voor me zelf op een rijtje zetten.
Nauwelijks zat ik op mijn bed en, zat ik wat afwezig voor me uitte staren of ik zag de deur open gaan en, Olaf moeizaam binnen stappen, wat nu behoorlijk stroef ging, zelfs voor zijn doen maar, dat de spanning niet alleen het lopen bemoeilijkte merkten we al snel.
Om te beginnen merkte ik zelf ( Marjolein) toen ik van bed wilde opstaan dat ik totaal geen kracht meer had, zodat toen ik omhoog probeerde te komen ik even snel weer terug viel, waarbij ik in een berg poep lande.
Dit deed me niet alleen onbewust een vies gezicht trekken maar, ook mompelen, "bah en, door die stomme stress niets van gemerkt".
Nu keek Olaf die ook al moeite had om zonder ruggensteun te blijven zitten me aan en, zei dat hij de controle die hij de laatste tijd had na deze heftige middag ook al kwijt was.
Toch dacht ik dat Olaf alleen had geplast maar, aan zijn gezicht zag ik dat zijn luier vol was en, ook hij wilde verschonen of beter verschoont wilde worden maar, ook hij erg moe was en, dus toch verschoont wilde worden.
Toen hij me aankeek en, vroeg of ik hem wilde verschonen keek ik hem aan en, zuchtte, "willen wel maar, ik ben zo moe dat ik voor mezelf al hulp nodig heb, dus sorry maar, helaas ben ik bijna leeg en, wil er nu niks meer".
Nauwelijks uitgesproken verschenen Cora en, Jan-Willem in de deuropening en, vertelde Cora dat Henk en, Wilma met de huisarts naar Frans of een collega waren vertrokken en, de kans groot was dat Wilma direct na dit consult zou worden opgenomen.
Na verslag te hebben gedaan keek ze Olaf en mij aan en, zuchtte " zo te zien maar, vooral te ruiken moet er direct een vieze luier verschoond worden.
Hoewel ze zei van een luier vermoede Cora direct dat zowel Olaf als Marjolein door alle consternatie beide verschoond moesten worden, deed ze net of ze dacht dat het er één was.
Terwijl Olaf en, ik door alle consternatie vooral met onszelf bezig waren wist Cora door nu luchtig te doen de spanning wat te verminderen zodat ook wij kalmer werden en, direct zeiden dat we door alle spanning beide een overvolle vieze luier hadden.
Nadat Cora ons had verschoond en, ons alle drie naar bed had geholpen, vroegen we alle drie om een slaappil en, nadat we die hadden gekregen en, ingenomen vielen we gelukkig snel in slaap.

JOHAN EN ALEIDA DE MIDDAG

Tegen 2 uur wekte Esther Aleida en, Johan omdat er tegen kwart voor 3 nog ergotherapie voor Aleida op het programma stond.
Tot verbazing van Esther vroeg Aleida nauwelijks wakker of ze in de stoel mocht, direct keek Esther Aleida aan en, zei" als je denkt dat je de energie hebt is het goed, heb je zo een leuke verrassing voor Edwin".
Terwijl Johan ging zitten zag hij zijn zus stralen, terwijl Johan merkte dat hij ook vanmiddag in zijn slaap had geplast.
Direct keek Johan naar Aleida en, Esther en, zuchtte "Esther je had gelijk ik heb ook vanmiddag in mijn slaap geplast".
Dan keek Esther Johan aan en, zei "geeft niet Johan maar, kom dan zal ik je helpen".
Direct ging Johan goed liggen en, ging Esther aan de slag zodat voor Johan het wist had Esther Johan van zijn natte luier verlost en, wilde dan Johan zijn onderbroek geven maar, zag dan dat Johan wat afwezig uit zijn ogen staarde en, besloot dan met haar jarenlange ervaring tot een tussenoplossing, te weten een luierbroekje.
Toen ze ermee aan kwam zag ze zo wel broer als zus opkijken en, zag Johan na de uitleg worstelen maar, na een korte uitleg ook dat Johan ermee instemde.
Om direct Aleida te horen zeggen, "Johan gezien alle indrukken, niet alleen van vandaag maar, vooral van de afgelopen weken en, ook van de laatste dagen hier denk ik dat zo'n broekje verstandig is".
Na het verhaal van Aleida legde Johan zich erbij neer stemde ermee in en, hielp Esther Johan met het aantrekken van het broekje.
Terwijl Nathalie Aleida verschoonde en, een extra pijnstiller gaf.
Ondertussen was het bijna tijd voor de ergotherapie en, vroeg Aleida tot verbazing van van Johan maar, ook van Nathalie en, Esther die Aleida toch liever in bed hielden nog een keer of ze in haar stoel mocht.
Direct keek Nathalie haar aan en, vroeg, "is dat niet pijnlijk Aleida?"
"Ja Nathalie dat wel maar, de hele dag op bed liggen is dat ook vooral na lang in de zelfde houding te hebben gelegen voel ik mijn hele lijf verkrampen".
Nu vroegen Esther en, Nathalie niet verder maar, hielpen Aleida met een uiterste voorzichtigheid van haar bed naar haar stoel, waarna het naar de huiskamer ging waar haar mede bewoners Aleida verbaasd aankeken maar, dat was nog niet vergeleken met het moment dat de ergotherapeut binnen kwam en, Johan en, de therapeut elkaar aankeken.
Op het moment dat Johan de lange slanke man aankeek zagen Aleida Nathalie en, Esther dat Johan naar de binnenkomende man keek en, van verbazing zowat van zijn stoel viel maar, dat kon Esther met een gedurfde snoekduik ternauwernood voorkomen.