Nog niet klaar Olaf en Marjolein

luierdromer · 26 mei 2018

Olaf en Marjolein

HOOFDSTUK 66 DE TERUGSLAG VAN NELLEKE

Nu even een zij weggetje in het verhaal

Olaf en Nelleke ondertussen waren nog steeds gek op elkaar, vaak spraken ze direct na schooltijd bij 1 van beide af.
Ook wat betreft luiers en verschonen was dat nooit een probleem aangezien beide de zelfde soort en maat gebruikten.
Niet alleen Olaf maar, vooral ook Nelleke had door haar psychische klachten nog altijd last van incontinentie klachten en de kans dat dit de rest van haar leven zo zou blijven, was vrij groot.
Ook voor de rest had het invloed op haar functioneren, te denken aan, snel moe, onrustig slapen, nog steeds medicijnen slikken.
Ook had ze moeite met concentratie, ook fysiek was ze achteruit gegaan.
Te denken aan moeite met slikken en kauwen, maar, ook trap lopen, gaf tegenwoordig dusdanige problemen dat een traplift noodzakelijk werd, en er ook was gekomen.
Dit had als voordeel voor Olaf dat ook hij bij Nelleke naar boven kon.
Dus mocht Olaf in de mei vakantie bij Nelleke logeren, waardoor Jan-Willem alleen achter bleef.
Dit had wel het voordeel dat Jan-Willem eindelijk eens goed kon uitrusten van het afgelopen hectische jaar.

Olaf en Nelleke hadden direct de 1e dag al aardig wat plaagstootjes van Astrid te verduren gehad maar, daar trokken ze zich niet al teveel van aan.
Maar, Astrid moest toegeven dat de energie die door de verliefdheid los kwam, op Nelleke een positieve uitwerking had.
Door de traplift kon Olaf ook naar Nellekes kamer, waar ze deze middag dankbaar gebruik maakten maar, de hoofdzaak was natuurlijk de moeite met traplopen van Nelleke.
Op het moment zaten ze een spelletje te doen op de laptop het leek erop dat Olaf op winst stond.
Maar, dan werden ze afgeleid door de binnenkomst van Anna, die kwam vragen hoe het met beide luiers stond, en of ze wat wilden drinken.
Toen ze hoorde dat allebei de luiers bijna vol waren, zei ze "dan zal ik jullie eerst maar eens verschonen".
"Ja graag mamma" antwoordde Nelleke, en die vreugde werd nog groter toen ze bij het opstaan, merkte dat ze zonder ook maar iets te hebben gemerkt flink had gepoept.
Dan voelde ze pas hoe de vieze smurrie tegen haar billen en anus aan drukte en trok ze een heel vies gezicht, en schreeuwde het uit van frustratie.
"GADVERDAMME".
Bijna direct kwam Astrid op de gil van Nelleke af, zich afvragend wat er aan de hand was.
Intussen stond Nelleke keihard te huilen, toen Olaf dat zag probeerde hij zich uit de rolstoel omhoog te werken, om Nelleke te troosten.
Helaas koste dat te veel kracht dus zei Astrid," laat dat maar, aan mij over Olaf.
Daarop ging Olaf naar beneden en trok Astrid Nelleke naar zich toe, en drukte haar tegen zich aan.
Die direct haar hoofd op de schouder van Astrid legde direct vroeg Astrid, "wat is er gebeurd Nelleke?".
"Terwijl ik met Olaf op de laptop bezig was, zat ik uit het niets in 1 keer mijn luier vol te poepen en wel zo dat de vieze smurrie alle kanten op stroomde".
"Hé Nelleke er zijn ergere dingen in het leven".
"Ja weet ik Astrid maar, vooral het in mijn luier schijten, vindt ik wel klote".
Dan vroeg Astrid," hoe gaat het nu in je hoofd?".
"Dat staat weer eens op overstromen", antwoordde Nelleke "ik denk dat ik een behoorlijke terugslag te pakken heb".
"Zo ziet het er wel uit", hoorde Nelleke Astrid zeggen," maar, kom dan zal ik je eerst wassen, en je een schone luier om doen.
Dat liet Nelleke nu maar, toe maar, echt blij voelde ze zich allerminst.

Nadat Astrid Nelleke in bed had gelegd, lag ze eerst een kwartier te draaien, en te woelen voor ze in slaap viel.
Anderhalf uur later kwam mamma binnen, maakte me voorzichtig wakker, en sloeg het dekbed weg trok de pyjamabroek uit, en maakte de romper los, dan trok ze de luier als was het een slipje omlaag.
Liet me op mijn zei draaien, en duwde de thermometer tussen mijn billen.
2 minuten later kon die er uit en zag mamma die inmiddels Astrid was komen helpen, dat Nelleke ruim 39 graden koorts had.
Terwijl Anna Nelleke aankleedde, zei ze," ik houd jou in bed en laat de dokter komen".
"Hou maar rekening met een ziekenhuis opname, en een nieuwe opname in de riethorst sluit ik ook niet uit", sloot Anna haar verhaal af.
Dan zag ze dat Nelleke van dat laatste enorm schrok.
Want hoewel Nelleke wist dat die opname noodzakelijk was geweest, en goed had gewerkt zat ze niet op nog een opname te wachten.
Dit vooruitzicht veroorzaakte dan ook direct weer een hevige huilbui waar ook Astrid weer op af kwam maar, ook haar lukte het niet om Nelleke rustig te krijgen.
Direct begreep Anna, dat het in bed houden van Nelleke, nu geen nut had.
Dat zou het alleen maar, moeilijker maken dan vroeg Astrid of ze met Nelleke naar buiten mocht.
"Gezien de koorts eigenlijk niet maar, als je Nelleke goed aankleed mag het wel eventjes".
"In de hoop dat ze daardoor een beetje kalmeert".
Dan zei Astrid," kom Nelleke dan gaan we even een stukje lopen".
Al wandelend praatte Astrid op Nelleke in, en probeerde de situatie zo positief mogelijk te benaderen.
"Ik snap best dat een nieuwe opname, wel het laatste is waar jij op zit te wachten maar, het eerste is, dat er de laatste tijd weer de nodige heftige dingen zijn gebeurd".
"Het 2e punt is dat, er toch een litteken achter is gebleven wat zich laat zien, door dat jij veel emotioneler bent dan voor die tijd.
"Dat heb ik vooral aan je gemerkt rond het gebeuren rond Xantia en Mirella".
"Ja en helemaal het zich zelf onderuit halen van Xantia, en wat daar op volgde met haar en haar zus, heeft me enorm aangegrepen", gaf Nelleke toe.

"Over zichzelf weg cijferen en onderuit halen gesproken, zo iemand ken ik ook", antwoordde Astrid zo luchtig mogelijk en keek dan naar mij dan dan vroeg ik," bedoel je mij soms?".
"Ja Nelleke ik bedoel jou, dat jij het voor anderen opneemt is 1 ding maar, dat dit ten koste gaat van jou zelf kan echt niet" vervolgde Astrid haar verhaal.
Intussen waren we vlakbij de vijver in het park aangekomen.
Door het gesprek met Astrid was Nelleke zo van slag, dat ze een sprint nam, en in de vijver wilde springen.
Dit deed Astrid 2 tellen verlamd staan, dan nam ze een sprong en kon Nelleke nog net tegen houden dan schreeuwde Astrid," Nelleke wat doe je nou?".

luierdromer · 29 mei 2018

Olaf en Marjolein

HOOFDSTUK 67 OPNIEUW OPGENOMEN

Dan zag Astrid Nelleke verdwaasd uit haar ogen staren, het leek wel of ze geestelijk van de aardbodem verdwenen was.
Dan tikte Astrid Nelleke zowel op de linker als rechter wang maar, Nelleke reageerde totaal niet, wat nu?.
Astrid besloot, Nelleke op de grond te leggen.
Wat ze met enige moeite voor elkaar kreeg, aangezien Nelleke totaal niet mee werkte dan pakte ze haar telefoon, en belde haar ouders.
Ook die schrokken verschrikkelijk en zeiden dat Astrid 112 moest bellen, ook beloofde ze direct naar de plaats des onheils te komen.
2 minuten later arriveerden Anna en Pieter, en 5 minuten later was de ambulance er.
Na een kort onderzoek, namen de ambulance broeders Nelleke mee naar het ziekenhuis.
Ook Anna stapte in om mee te gaan, terwijl Pieter zich ontfermde over de hevig geschrokken Astrid en vertelde Astrid dat ze dachten aan een hevige terugslag, na de eerdere depressie

Thuis gekomen, dronken ze eerst een kop thee, en begonnen dan aan het avond eten, na 3 kwartier was het eten klaar maar,van Nelleke en Anna geen spoor.
Het enige wat ze hadden begrepen was, dat het nog wel even ging duren, wat geen goed teken was.
Ook had Anna gezegd dat er een hersen scan en een EEG gemaakt moesten worden als de uitslag daarvan binnen was, ze pas konden bekijken hoe het verder moest.
Maar, de kans was heel groot dat Nelleke 2a 3 nachten in het ziekenhuis moest blijven, en daarna opnieuw voor 4 a6 weken opgenomen zou worden in de riethorst.
Dit deed Astrid zuchtten," daar gaan we weer," en liet er op volgen "daar zal ze blij mee zijn geweest!!"
"Nou absoluut niet, ze schreeuwde en krijste de hele 1e hulp bij elkaar" antwoordde Anna door de telefoon "maar, volgens de eerste hulp arts was het toch echt het beste, zeker nadat hij contact had gehad met de behandelend psychiater".
Dan vervolgde Anna als er in het ziekenhuis op de gesloten afdeling van de paaz afdeling plaats is zal ze daar worden geplaatst," sloot Anna het verhaal af.
Uiteindelijk zaten Astrid en Pieter pas om 7 uur aan tafel, en zag Pieter dat ook Astrid er helemaal doorheen zat.

Dan gaf hij Astrid een mok thee, en adviseerde haar vanavond vroeg naar bed te gaan.
Dan vroeg Pieter, "zal ik je vanavond maar, een slaappil geven Astrid?".
"Ja graag pappa, want ik heb nog steeds de gevaarlijke situatie aan de rand van de vijver op mijn netvlies staan".
Oké dan doen we dat".
Toen Astrid 20 minuten later de kamer uit wilde lopen, om te gaan douchen zei Pieter, "wacht even Astrid ik loop met je mee maar, pap ik ben 16!".
"Ja maar, ik zie dat je er door Nelleke, helemaal doorheen zit al denken we niet dat jij gekke dingen gaat doen, we nemen nu geen enkel risico".
Nauwelijks was hij uitgesproken, of zijn telefoon ging, het was Anna die melde dat Nelleke opnieuw depressief was, en zij vannacht bij haar bleef slapen.
Dan zei Pieter dat is goed, maar, dan moet je zelf spullen komen halen, want ook Astrid zit er dusdanig doorheen, dat ik haar niet alleen thuis laat".
"Zeer verstandig, maar, ze hebben nachtkleding en toiletgerei, voor dit soort situaties".
"Oké succes en tot morgen", dan hing Pieter op en liep met Astrid naar boven.

Waar Astrid tot haar opluchting van haar Vader wel zelf mocht douchen, mits de deur niet op slot ging.
"Je hoeft niet bang te zijn, dat ik zomaar binnen kom maar, ik moet wel bij je kunnen komen, als er wat gebeurd".
"Nou vooruit dan maar", zuchtte Astrid maar, dit was nog niet alles, want Pieter had bewust verzwegen dat Astrid vannacht een luier om zou krijgen.
Toen Astrid 5 minuten later haar slaapkamer in kwam zag ze dat er in plaats van een slipje een luier van Nelleke lag.

"Pappa waarom ligt er geen slipje maar, een luier van Nelleke".
Dan kwam Pieter de slaapkamer in, en zag het verbaasde gezicht van Astrid.
Dan zei hij, "jij krijgt vannacht 2 slaappillen, zodat je vannacht toch goed tot rust komt helaas hebben die pillen ook bijwerkingen,
"Waaronder heel vast slapen waarbij de kans groot is dat je niet wakker wordt, als je moet plassen."
"Nou dan moet het maar" zei Astrid.
Dan zei Pieter," kom maar, liggen dan zal ik je de luier om doen".
Diep ongelukkig ging Astrid liggen, en kreeg ze van haar vader voor het eerst in 14 jaar weer een luier om.
Maar, eerst moest ze op haar zei gaan liggen, zodat Pieter haar billen kon poederen, en een zetpil in haar anus kon doen maar, dat laatste zei hij er niet bij en deed dat ook zo voorzichtig, dat Astrid het niet merkte.

Nu voelde ze hoe haar vader haar billen poederde en mocht ze op haar rug komen liggen en werd haar schaamstreek gepoederd.
Om vervolgens de luier omhoog tussen haar benen door strak te trekken, en af te sluiten.
Vervolgens pakte Pieter een romper van Nelleke en wilde die bij Astrid aan doen maar, toen Astrid dat door had protesteerde ze direct.
Dit ging haar echt te ver en wilde protesteren maar, dan legde Pieter zijn vinger op Astrid haar mond, en vertelde dat de romper de luier beter op de plaats zou houden.
Dan zag Pieter dat Astrid nog steeds haar twijfels had maar, zei "kom op Astrid liggen, want het is bedtijd voor jou".
Nadat de romper was vast geklikt mocht Astrid komen staan, en klikte Pieter de knoopjes dicht.
Dan moest ze weer gaan zitten, en trok Pieter haar de pyjama aan dan mocht ze weer staan zodat Pieter haar broek, kon optrekken.
Tot slot mocht Astrid haar tanden gaan poetsen, Waarna Pieter haar nog een slaappil gaf, en haar instopte en ondanks dat het nog maar, net 8 uur was, sliep Astrid binnen 10 minuten.
Wat Pieter al had gezegd, die slaappil zorgde er inderdaad voor dat Astrid heel vast sliep en inderdaad niet wakker werd toen ze moest plassen, en dus meerdere keren in haar luier plaste.
Pas toen ze de volgende morgen wakker werd, merkte ze dat haar luier nat was, en dacht bij zich zelf gelukkig alleen geplast vannacht, tenminste maar, zonder het nog te voelen, had ze toch een beetje gepoept.
Dan stond ze op om te douchen en aan te kleedden maar, op de gang kwam ze Pieter tegen en die zei, "kom maar, mee dan zal ik je uitkleedden en wassen.".
Astrid zei direct, "dat kan ik prima zelf".
Maar, Pieter was onverbiddelijk en zei, "niets daarvan jongedame" hier uit begreep Astrid dat er niets anders op zat, dan haar vader te gehoorzamen en zich dus maar in zijn wil te schikken.

ONDERTUSSEN IN HET ZIEKENHUIS

Was Nelleke binnen gebracht op de 1e hulp, en vertelden de ambulance broeders de 1e hulp verplegers, wat er was gebeurd.
Direct werd besloten een E.E.G en direct daarna een CT Scan te maken.
Toen dat allemaal was gebeurd, waren we inmiddels 2 uur verder, en al bijna half 5, werd er nog bloed geprikt, en de bloeddruk gemeten.
Ondertussen wilde Nelleke wel weer eens wat eten of drinken maar, helaas voor haar zolang de onderzoeken nog liepen, mocht ze niets eten of drinken.
Na nog anderhalf uur wachten, waren eindelijk alle uitslagen binnen en bleek dat ze niet alleen opnieuw depressief was maar, deze keer ook last had van klachten die duidde op een pshygose.
Nadat de 1e hulp arts contact had gehad met de psychiater van Nelleke zei hij dat ze op de PAAZ afdeling zou worden opgenomen.
Hier schrok ik van, en ik schrok nog heviger toen ik door kreeg dat ik weer op een gesloten afdeling zou komen.
Gilde ik, "NEE NEVER NOOIT DAT WIL IK NIET NOG EEN KEER".
Dan zei Anna, "sorry meisje, maar dat is nu toch de beste oplossing".
Dan gilde ik nog een keer de boel bij elkaar, en wilde dan hard weg rennen, naar buiten maar, 3 verpleegkundige, grepen haar razendsnel vast.
Dan gaf 1 van hen Nelleke een prikje, waar ze al snel suf van werd en werd ze op een onderzoeksbed gelegd, en voor alle zekerheid vast gebonden.
Vervolgens werden de pols slag en bloeddruk opgemeten, en bloed afgenomen en naar hart en longen geluisterd.
Met het hart en de longen was niets mis, maar de bloeddruk was veel te hoog 190/80.
Dan werd Nelleke in bed gestopt en naar de paaz afdeling gebracht, waar ze direct een kamer kreeg en in bed werd gestopt.
Tot slot werden de hekken rond het bed, omhoog getrokken.
Dan verlieten Anna en de verpleegkundige de kamer en vulden de verpleegkundige nog de nodige opnameformulieren in en schreven ze Nelleke Vermeer officieel in.
Daarna vroeg, Lonneke, Anna" als u wilt, kunt u bij Nelleke blijven slapen".
"Graag want zoals ze nu is zal of ik of mijn man 24/7 bij haar blijven".
"Mooi dan kunt u bij uw dochter op de kamer slapen ik zal zo een bed laten plaatsen".
Binnen 10 minuten was dat geregeld, en kon Anna wat gaan eten in het ziekenhuis restaurant terwijl Nelleke lekker sliep.
Bovendien werd zij continu in de gaten gehouden.

Toen Nelleke 2 en half uur later wakker werd, merkte ze dat ze in een bed lag wat aan beide zijde was afgesloten met hekken.
Dan zag ze het armbandje, met haar naam en geboorte datum en 1 met een rode knop.
Dan begreep ze dat die rode knop het alarm was, waarmee ze de verpleging kon oproepen.
Intussen had ze wel dorst gekregen, en ook wel trek in wat eten ook voelde ze dat ze het nu wel toe had aan een schone luier, direct drukte ze het alarm in.
Nog geen halve minuut hoorde ze voetstappen dichterbij komen en 10 seconde daarna, ging de deur open en stapte er een verpleegster binnen, die zei, "mooi je bent wakker".
"Dan zei Nelleke dat ze dorst en trek in wat te eten had, en verschoond wilde worden.
Toen de zuster 2 minuten later met verschoonspullen, en een beker water terug kwam zei dat ze na de verschoning een kop thee en een paar broodjes kreeg.
Dan Vroeg Nelleke, "ik zie dat ik in het ziekenhuis lig maar, de vraag is waarom? ".
Dan zei de zuster die zich had voorgesteld als Anneke, "je bent hier op de PAAZ afdeling van het ziekenhuis, nadat je eerder vandaag pschychise
Helemaal was doorgedraaid".
"Van je moeder hebben we begrepen dat je al aan de rand van de vijver stond, en het water in wilde lopen en dat je zus je nog net tegen heeft kunnen houden".
"Daar weet ik niets van, het laatste wat ik me herinner is dat ik met Astrid ben gaan wandelen en van daarna weet ik niets meer."
Intussen was Anna binnen gekomen, en nam het verhaal over.
"Ja je bent inderdaad ondanks je koorts met Astrid gaan wandelen, aangekomen in het park liep je richting de grote vijver, daar aangekomen.".
"Stond je op het punt het water in te stappen en misschien wel om je zelf te verdrinken", maakte Anna het verhaal af.
Dan mompelde Nelleke nog een keer," daar weet ik niets van".
"Dat begrijpen we", nam Anneke het verhaal weer over.
"Bij binnenkomst hebben we een EEG en en een hersenscan gemaakt, en daaruit bleek dat de depressie weer terug is".
"Maar, ook dat je pshychotische trekjes vertoond, daarom verblijf je voorlopig op de gesloten PAAZ afdeling".
"Als je straks uit bed mag, mag je wel van je kamer af maar, onder geen beding van de afdeling" sloot Anneke haar verhaal af.
Tijdens het verhaal had Anneke nogmaals mijn bloeddruk en polsslag gemeten, die beide veel te hoog waren.
Dan zei ze dat ze me ging temperaturen en verschonen, direct sloeg ze de deken weg, en trok mijn pyjamabroek omlaag.
Dan de romper los, en vervolgens mijn luier dan zagen we, dat ik alleen had geplast.
Duwde mijn benen omhoog nam de luier weg, en duwde de thermometer tussen mijn billen.
Voor de zekerheid had ze een verschoon matje onder mijn billen gelegd dat bleek al snel geen overbodige luxe, want toen Anneke de kamer uit was om een luier te halen plaste ik op het matje.
Direct toen ze terug kwam, zag ze dat ik had geplast.
Toen ik zag dat Anneke het had gezien, sloeg ik uit schaamte mijn ogen neer maar, Anneke glimlachte naar me, en zei. Hé mallerd jij hoeft je voor mij niet te schamen".
"Niet alleen kinderen of tieners maar, ook grote mensen, met (stress) incontinentie zien we hier bijna dagelijks".
Al pratend had ze de thermometer verwijderd en afgelezen, dan vertelde ze de uitslag, 40,4.
Dan zei ze dat ik een schone luier om zou krijgen, en een paracetamol tegen de koorts.
Dan vervolgde ze haar verhaal en vertelde nogmaals dat er vaak genoeg ook volwassenen vooral met pshygische problemen, hier verbleven.
Die of incontinent waren, of het door alle spanning en ongewoonte het niet droog hielden.
Ik knikte dat wist ik wel, maar, toch!!!
5 minuten later was ik weer schoon, en hoorde ik Anneke zeggen "als je wil mag je mee naar de huiskamer maar, nogmaals je mag onder geen beding van de afdeling af".

"Daarvoor ben je veel te labiel, en bovendien te ziek".
Dan gaf ik aan, dat ik wel van mijn kamer af wilde.
"Kom maar, dan gaan we in de huiskamer samen met de andere bewoners thee drinken" 3 minuten later zat ik in de huiskamer, en werd ik voorgesteld aan de andere bewoners.
Naast de bewoners en begeleiders, zaten er ook bezoekers bij, waaronder mijn moeder.
Dan vroeg Anneke, "Nelleke als je wil mag je moeder blijven slapen vannacht".
"Ja graag ", antwoordde ik" dat dacht ik al", lachte Anna en belde ze direct Pieter en vertelde het verhaal.
"Goed dan kom ik jou morgenochtend om 7 uur aflossen", antwoordde hij.
"Dan nog 1 vraag, hoe is het nu met Astrid?"
"Nou die zit er net zo goed helemaal doorheen."
"Ze laat onbewust goed zien, dat ze zich wezenloos geschrokken is".
"Nou succes en goeie nacht, ik zie je morgen" zei Anna en hing op.
Dan zag Anna dat ook Nelleke had gehoord hoe het er met Astrid voor stond en hoorde ze haar mompellen, "dat zij er nu door heen zit, is potverdikke mijn schuld".
Dan zagen we dat Nelleke tranen in haar ogen kreeg, en vol van schaamte haar hoofd liet hangen en niet alleen dat maar, ook dat Nelleke zichzelf wilde slaan.
Maar, verpleger Bram greep Nelleke direct bij haar polsen, en in plaats van boos te worden, probeerde hij zachtjes en rustig op mij in te praten.
"Nee Nelleke het is jou schuld niet, ook al is het waarschijnlijk wel als gevolg van jouw onverwachte actie maar, dat betekend niet dat het jouw schuld is".

"Door dat jij ziek bent in je hoofd, heb je zelf niet door laat staan dat je beseft wat je doet".
"Laat staan wat dat met omstanders doet en om daarvan te herstellen ben je hier".
"Oké maar, ik voel me wel schuldig".
"Dat begrijpen wij maar, hoeft echt niet" antwoordde Bram.
Na deze conversatie werd ik langzaam iets kalmer maar, een gesprek met mede bewoners was te veel voor mij.
Van die mede bewoners zaten de meeste wel een beetje te babbelen over koetjes en kalfjes maar, ik zag ook dat een ander meisje ook behoorlijk in zichzelf gekeerd, erbij zat.
Ondertussen had ik alweer geplast, en voelde nu een beetje dunne poep mijn luier in lopen.
Bijna direct zag ik de ogen van de andere bewoners op mij gericht en terwijl hij zijn neus optrok, hoorde ik Willem vragen," heb jij in je broek gepoept, kleine peuter?".
Dat zag en hoorde Anneke, en die brulde" houd je mond Willem".
"Het eerste punt is dat ze incontinent is, het 2e dat ze (mede) door bijwerkingen net als Collin en Esther, nu al helemaal geen controle heeft over blaas en darmen".
"Dus hebben we er toch weer een peutertje bij?", ging Willem door.
Dan zei Harry de 3e verpleegkundige," kappen nu Willem, anders ga je direct naar je kamer".
Dat zorgde ervoor dat mijn kwelgeest, gelukkig zijn mond hield.
Dan ging de bel en hoewel het nog geen bezoek uur was liet Harry toch Astrid en Pappa binnen heel voorzichtig kwamen ze naar me toe en doordat ze achter elkaar liepen, zag ik niet dat tussen hen in Olaf reed, pas toen Pappa opzij stapte zag ik hem.
Dan kreeg ik een kus van Astrid en een dikke knuffel van Olaf.
Dan zei ik," wat ben ik blij dat ik jullie zie", "en wij ook dat we je nu eventjes mogen bezoeken", zuchtte Olaf en fluisterde dan in mijn oor, "ik mis je liefje".
Dan kregen ook zij thee, en ondertussen vertelde Astrid hoe ze vanochtend geschrokken was.
"Ik weet er niets meer van", zei ik.
"dat weet ik, en het is ook geen kwestie van schuld".
"Maar, ik voel me ook niet echt lekker nu", ging Astrid door.
"Dan blijf jij toch ook hier", reageerde Willem en Hendrik. gevat
Maar, dan zei Harry, om te beginnen is het bij Astrid heel pril, en bovendien kom je hier alleen via de 1e hulp of een verwijsbrief van de huisarts".
Direct zag ik Astrid reageren," spaar me, ik blijf liever thuis".
"Wat dacht je van ons, als ik het voor het zeggen had, was ik direct weg" kuchte Marieke.
Ondertussen was het alweer half 5, en dus voor het bezoek tijd om naar huis te gaan dan kreeg Nelleke een kus van Astrid, en een dikke knuffel van Olaf.
Dan dacht ik dat Olaf de rolstoel zou draaien, en wegrijden maar dat gebeurde niet.
Maar, schoof met zijn rechterhand onder het rolstoelblad, en toen zijn hand terug kwam, had hij een klein pakje in zijn hand.
Wat hij me gaf en zei," je mag het pas vlak voor het slapen open maken.
Dan kreeg ik nog een kus en moesten ze echt gaan, aangezien wij zo gingen eten.
Dan vertrokken ze echt, en stond ik op met de bedoeling om mee te lopen naar de deur maar, Anneke hield me tegen, en zei," blijf maar even zitten Nelleke".
"Dat deed mij direct opmerken," jullie zijn zeker bang dat ik de benen neem?".
"Een beetje wel, ja en daar wordt jij zeker niet beter van" antwoordde Anneke, nu moest ik even slikken en beet keihard op mijn lip in de hoop, dat dit een huilbui in de kiem zo smoren, wat niet lukte.
In plaats daar van stond ik keihard te krijsen direct liep ik de huiskamer uit, om naar mijn kamer te gaan.
Direct zag ik dat Esther en Marieke achter me aan kwamen, dit deed me nog harder lopen, toen ook Esther en Marieke wilde gaan rennen, zei Bram.
"Laat haar maar, ik ga zo wel achter haar aan."
Dat deed beide meisjes gaan zitten.
Intussen was ik weer op mijn kamer en begon me uit te kleedden, dan trok ik de riem uit mijn broek..........

luierdromer · 10 jun 2018

HOOFDSTUK 68 DE 1e NACHT

Toen mamma 10 minuten later binnen kwam, schrok ze zich wild want wat had ik gedaan?.
Ik had de riem uit mijn broek gehaald, en om mijn hals gehangen met de bedoeling om die zo strak mogelijk aan de verwarming vast te maken.
Op dat moment kwam mamma binnen, gaf die direct een schreeuw van schrik gaf.
Waarop Harry en Bram direct binnen stormde, en direct zagen wat ik deed.
De riem zat intussen zo strak, dat ik bijna geen adem meer kreeg.
Dan rende Harry naar me toe, en maakte de riem direct los en riep dan," BEN JE NU HELEMAAL DOL GEWORDEN Nelleke?".
Ondertussen had Anneke zich ontfermd over mijn moeder, die zich kapot geschrokken was.
Ondertussen had Harry de Psychiater opgepiept, die binnen 3 minuten binnen stormde.
Dan werd ik op de grond gelegd, waar Harry mij begon uitte kleedden, terwijl Bram mij in bedwang hield.
Toen de luier af was, werd ik op mijn buik gelegd, en zag nog net hoe de psychiater een grote spuit uit zijn tas haalde en dan mijn rechter bil begon schoon te maken.'
Om er dan een verdovingszalf op te smeren, om dan de grote spuit weer te pakken en voorzichtig op mijn rechterbil te zetten.
Dan spoot hij de inhoud in mijn bil, en ondanks de verdoving deed het toch echt zeer.
Door de spuit had ik in zowel mijn armen als benen, al snel geen kracht meer.
Ook werd besloten dat waar ik ook was, de beelden continu zouden worden bekeken, en tenslotte mocht ik niet alleen gelaten worden.
Dan legden ze me weer op bed, en werd ik volledig vast gebonden.

Ook werd er een infuus ingebracht, waardoor ik de eerste 24 uur sondevoeding en medicijnen zou krijgen.
Daarna verlieten alle verpleegkundige mijn kamer, en bleef ik samen met mamma.
Niet lang daarna kwamen pappa en Astrid binnen.
Dan hoorde ik dat ze direct waren gebeld, nadat ze mij van een 3e zelfmoordpoging in 12 uur tijd , hadden weten af te houden.

MAANDAG OP SCHOOL .

Miste juf Jolanda, Nelleke direct, en al tijdens het kringgesprek hoorde de klas van Olaf wat er zaterdag was gebeurd en dat Nelleke als gevolg daarvan op de PAAZ afdeling van het ziekenhuis lag.
Van de 2e en 3e zelfmoord poging wist Olaf op dat moment echter nog niets af.
Dan zei juf Jolanda dat als de klas zo dadelijk aan het werk was, zij contact op zou nemen met de ouders van Nelleke.'
Dat had tot gevolg dat Anna zich die middag in de klas melde, en in bedekte termen vertelde, wat er in het weekend was gebeurd.

Vooral van de wazige blik, en de poging tot springen schrok de hele klas en dan zeiden meerdere klasgenoten, dat ze Nelleke absoluut niet kwijt wilden.
Nadat Jolanda even had na gedacht vroeg ze," zou het mogelijk zijn, via een video verbinding contact te krijgen met Nelleke?".
"Ik weet het niet maar, zal het de verpleging vragen en indien nodig met haar behandelend arts overleggen" , antwoordde Anna.
"Of ze wat oppikt uit de les is maar, zeer de vraag maar, als het afleiding geeft, is dat ook wat waard".

Nog die zelfde middag nam Anna contact op met het ziekenhuis, en daar zeiden ze dat, het op zich een goed idee was, al was het maar, om haar een beetje afleiding te geven.

Ondertussen op de PAAZ afdeling had Nelleke een gesprek gehad met zowel de psychiater als de verpleging, en had ze ondervonden dat ze nauwelijks contact kon maken met de rest van de groep.
In de loop van de ochtend merkte de verpleging dat Nelleke weer behoorlijk onrustig werd.
Doordat ze had gemerkt dat echt alle deuren op slot zaten, en alleen met een pasje open gingen.
Later probeerde ze op een onbewaakt ogenblik via het raam op haar slaapkamer weg te komen maar, had al snel door dat de vensterbank vrij hoog zat.

Dan pakte ze de stoel bij het bureautje vandaan, en zette dat onder de vensterbank zette dan het raam helemaal open, klom op de stoel en ging in de vensterbank zitten.

Ondertussen werden Bram en Anneke afgelost door Vera en Marnix, en wilde ze Nelleke voorstellen maar, zagen toen ze de kring rond keken dat zowel Nelleke als Matthijs niet in de huiskamer waren.
Over Matthijs maakte ze zich niet direct zorgen, over Nelleke wel.
Toen ze vroeg of iemand wist waar Nelleke was, bleek dat ze al een half uur niet was gezien daarop besloot ze direct op haar kamer te kijken.
Geruisloos rende Anneke naar de kamer van Nelleke, en opende voorzichtig de deur en zag dat het raam wijd open stond, en Nelleke inmiddels op de stoel was gaan staan en op het punt stond om in de vensterbank te gaan zitten.
Waarschijnlijk om te proberen weg te komen.
Direct piepte ze Bram op, hij had zo wist Anneke een positieve invloed op Nelleke.
Binnen de minuut was Bram ter plaatse en overzag het tafereel, en begon ook nu rustig tegen haar te praten terwijl hij haar ondertussen voorzichtig benaderde, wat als resultaat had dat ze rustig in de vensterbank bleef zitten.

Bij Nelleke aangekomen, tilde hij haar naar binnen zette het raam op de kierstand, en op slot.
Dan zette Anneke Nelleke op het bed, en zei "wij begrijpen heel goed ook dat je weg wil maar, daar ben je nu veel te zwak voor lieverd".
Om te vervolgen," ik geloof dat we je echt vast moeten binden".
Dan kreeg Nelleke van Bram weer een aantal pillen om wat kalmer te worden.
Dan namen ze me mee naar de huiskamer waar zelfs de deur naar de gang direct op slot ging, en werd de rest van de groep direct verteld waarom dat was.
Na een kringgesprek en een beker koffie of thee, bleek dat alle bewoners wel van mijn daad schrokken.
Ondanks dat iedereen een goeie rede had om hier te zijn, en de meesten dat niet leuk vonden maar, er waren er niet veel die zo heftig reageerde als ik.
Ondanks dat ik niet de enige was die al eens eerder waren opgenomen, en echt niemand dat deed omdat het leuk was.
Dan keek Paula een meisje net zo oud als ik me aan en zei,. " kom eens hier lieverd", en wees op de lege plek van de bank naast haar.
Aarzelend deed ik wat ze vroeg.
Toen ik zat fluisterde ze," toen ik hier 5 weken geleden kwam, was ik er bijna net zo slecht aan toe als jij nu".
Net als voor jou, is het voor mij ook niet de eerste keer maar, hou alsjeblieft op met die zelfmoord gedachte kun je me dat beloven?".
"Dat wil ik wel maar, ik weet niet of ik dat kan", fluisterde ik terug.
Door alle spanning zat ik zonder er wat aan te kunnen doen, alweer te poepen.
Dan keek Paula me aan en vroeg, "komt dat door de spanning Nelleke?".
"Nee ik ben incontinent", huilde ik.
Dan vertelde ik over de ontmoeting met Olaf en Marjolein, het vorige jaar en dat vooral Olaf dacht dat hij niets kon, en dat ook ronduit zei maar, zowel op de crea-club als bij de scouting het tegendeel al had bewezen.

Dan keek Paula me aan en zei, "aan hun zie je hoe het ook kan".
Dan zag ik Joris met een beeldscherm en microfoon naar mij toe komen en zei dan "Nelleke we hebben een beeldbelverbinding met jou klas tot stand gebracht, zodat als je fit genoeg bent, contact met je klas kunt onderhouden".
"Fijn Joris, maar er is maar, 1 ding wat ik echt wil, weg hier".
"Ja dat willen jullie allemaal maar, dat kan nu echt niet" zei Joris met een flauw lachje.
"Gun ze thuis ook een beetje rust hé, want vooral aan jou zus zag ik wel dat ook zij behoorlijk van slag is" en Marnix zei, "we weten dat het voor jou al de 2e opname in korte tijd is".
"Geloof me, niemand is hier voor het plezier".
Ondertussen waren zowel in het ziekenhuis als op school de computers aangesloten, en was de verbinding getest.
Dan ging Nelleke zitten, en zette de verbinding aan.
Direct zag ze haar klasgenoten zitten, en zij zagen haar, dan verscheen juf Jolanda in beeld die me verwelkomde, en direct vroeg, hoe het met me ging.
"Om eerlijk te zijn, heel slecht, ik ben er slechter aan toe, dan de vorige keer.
"Dat heb ik begrepen maar, onthoudt ook wij willen jou niet kwijt" antwoordde juf Jolanda.

Dan zei Nelleke, "achteraf snap ik zelf niet, wat me bezielde".
Dat hoorde Marnix, en die zei," zoiets doe je echt alleen als je in je hoofd behoorlijk ziek bent".
Dan sprak Nelleke nog even met de klas, en beloofde juf Jolanda vanmiddag nog langs te komen, om schriften en boeken te brengen n zei dan, "volgens mij is het na 3 kwartier, nu wel mooi geweest Nelleke".
Dan zei Marnix," dat vinden wij eigenlijk ook".
Dan sloten we de computer af, en praten ik nog een beetje met Paula, en zei even later, "ik wil eigenlijk slapen mag dat?".
Dan zei Joris," dat is goed maar zal ik je dan eerst maar eens verschonen?".
Dan keek hij Collin en Esther aan en vroeg," lopen jullie ook even mee?".
Daaruit dacht ik te begrijpen, dat zij ook verschoond moesten worden.
Dan mocht ik als eerste komen liggen, en terwijl Joris mij verschoonde zag ik dat Collin en Esther totaal niet raar keken.
Waarom dat zag ik even later, toen Esther mijn plaats in nam, en Joris haar jurk omhoog schoof, en er een romper tevoorschijn kwam.

Welke snel werd geopend, en ik aan haar luier zag ik dat ze goed had geplast haar luier zat echt vol.
Tijdens het verschonen vertelde ze dat ze normaal gesproken gewoon zindelijk was maar, door de medicatie hier, tegen de psychose, het de zelfde dag nog pardoes in haar broek deed.
Dan vertelde ze dat ze haar grote boodschap gelukkig bijna altijd op de wc deed.
Nadat ook Collin was verschoond gingen we terug naar de huiskamer, waar Vera mij direct apart nam om in het kantoortje even met mij te praten.

1 maal gezeten zei ze, "al 3 van die gevaarlijke acties van jou, dat loopt nog eens verkeerd af Nelleke,
"Wil je dat? wil jij dat ons en je familie aan doen?".
Van die vragen werd ik bang maar, probeerde rustig na te denken wat me niet lukte maar, ik kreeg nu wel een enorme huilbui, waarbij ik knalrood aan liep maar, in plaats me te dwingen om te stoppen met huilen zei ze," huil maar eens goed uit, dat lucht op"
Ondertussen liep Vera het kantoortje uit, en haalde een beker lekker koud water.
Toen ze weer binnen kwam, kwamen ook mamma en Paula mee.

Terwijl zei gingen zitten zei Vera," je zult wel denken, waarom heb ik niet alleen mamma maar ook Paula mee genomen!"
"Omdat wij hebben gemerkt dat zij als 1 van de weinige naast Bram vrij makkelijk contact met jou krijgt, iets wat ons bijna niet lukt".
Dan vroeg Vera," Paula in principe mag jij volgende week door naar de riethorst, waarschijnlijk direct naar de open afdeling maar, mag ik je om een gunst vragen?".
" Aangezien jij met Bram eigenlijk de enige bent die Nelleke rustig krijgt wil ik je vragen, nog even bij ons te blijven."
Dan keek Paula ons aan en zei "als ik nu eerlijk ben wil ik net als de rest , dat je nu de deur opent en me naar buiten laat maar, als ik kan helpen om deze lieverd rustiger te krijgen, en te laten inzien dat ze niet zo gevaarlijk moet doen, wil ik nog wel even blijven".
"dat zou fijn zijn, dan help je niet alleen Nelleke maar, ook ons".
"Ondertussen gaat jou eigen behandeling natuurlijk wel gewoon door".
Dan zei Vera, "gaan jullie maar even naar de kamer van Nelleke, dan praat ik nog even door met haar moeder".
Onderweg naar mijn kamer kwamen we Joris en Marnix tegen, ook zij zagen dat Ik ondanks alles redelijk rustig was.
Toen ze vroegen wat we gingen doen, zei Paula dat ze mij ging verschonen.
"Hé daar zijn wij voor", antwoordde Marnix, "maar, toe maar, dan verschonen wij intussen Collin en Esther wel".
Dan gaf Paula mij een seintje, en liepen we naar mijn kamer aangekomen wees ik waar luiers matjes doekjes en talkpoeder lagen.
Dan legde Paula een matje neer en mocht ik gaan liggen.
Toen ze mijn broek omlaag trok en de romper opende, rook ze al dat ik een poepluier had, trok even haar neus op, maar, zei niets.
Waste me lekker schoon deed me een schone luier om, en kleedde me weer aan.
Dan was het tijd voor de lunch, wat met elkaar aan 1 grote tafel gebeurde.
Na de lunch was het bijna half 2, en vroeg Marnix wat ik wilde, "zet de verbinding met school maar aan", antwoordde ik.
"dat is goed" en liep mee naar mijn kamer en zette de computer aan direct zag ik de juf zitten, de computer stond dus aan.

Vlak daarna zag ik Olaf Marjolein en Jan-Willem binnen komen.
Al snel merkte ik dat de klasgenoten mij wel hadden gezien maar, de juf nog niet, dat kan lachen worden dacht ik bij me zelf.
Dan zei ze goeiemiddag allemaal, en ook de klas wenste haar goeiemiddag.
Dan werd er begonnen met rekenen, doordat de sommen op het bord waren geschreven, kon ik ze zo overschrijven gevolgd door het antwoord.
Toen na 3 kwartier alle sommen waren gemaakt, wees de juf een som aan, en mochten we de vinger opsteken als we het antwoord wisten.
Ik deed dat ook maar kreeg de beurt niet, zo ging dat nog een paar sommen door.
Tot dat bij een volgende som niemand de vinger op stak behalve ik maar, dat zag de juf niet die vroeg waarom ze geen vingers zag.
Daarop zeiden Petra en Carlijn, "wij zien wel 1 vinger".
"Waar dan?".
"Op uw bureau" toen pas zag juf Jolanda mij zitten," ha Nelleke, heb jij ook mee gedaan?"
Dan hield ik het vel papier omhoog, dan wees juf Jolanda nog een paar sommen aan, en gaf ik de antwoorden.

Nadat dit was afgerond, was het tijd voor biologie, aangezien we alweer 1 uur bezig waren, begon ik alweer moe te worden maar, wilde wel proberen de middag vol te maken.
Paula was intussen alweer naar haar eigen kamer gegaan.
Regelmatig kwam Joris of Vera even kijken, zo ook tegen kwart voor 3 toen Joris een glas thee kwam brengen, en vroeg "gaat het nog Nelleke?".
Dan hoorde we juf Jolanda vragen, "wie praat daar?".
Dan maakte Joris zich bekend en zei, "we moeten regelmatig even fysiek kijken of het nog gaat maar, zo te zien is dit een goeie afleiding voor Nelleke".
"Dat idee heb ik ook, en ze doet best goed mee" antwoordde juf Jolanda.
Dan gaf Joris mij de thee, en liet me weer alleen met de klas.
Even na 3 uur werd biologie afgesloten en volgde er nog een lees les maar, dat was te veel voor mij, ik kon niet meer en zat al een tijdje te gapen, en de ogen vielen me zowat dicht.
Direct zei de juf," geeft niets je hebt heel goed je best gedaan hopelijk tot morgen".
Dan sloot ik de computer af, en drukte het alarm in.
Vrijwel direct melde Harry zich, en vroeg ik hem of hij mij wilde verschonen en in bed leggen.
"Dat is goed maar, ik moet je eerst mee nemen naar het lab om bloeddruk te meten, en bloed te prikken".
Direct liepen we samen naar het lab, waar bleek dat ze veel bloed van mij nodig hadden aangezien er wel 10 buisjes werden gevuld.
Dan gingen we terug naar mijn kamer waar ik werd verschoond en in bed gestopt, anderhalve minuut later, sliep ik al en werd pas 2 uur later iets voor half 6 wakker gemaakt, om te komen eten.
Ook zag ik dat pappa mamma had afgelost toen die bij me kwam zitten,e n vroeg," was vandaag niet te vermoeiend Nelleke?".
"Nee pappa, want zo gauw als ik moe wordt, stop ik direct".
"zo ook vanmiddag tegen 3 uur ging het niet meer, en ben direct gestopt".
Vlak daarna kwam ook de psychiater nog langs, en vroeg direct " wat heb jij gedaan vandaag?".
"Ik ben vandaag naar school geweest".
"Maar, jij mag helemaal niet weg".
"Dan vertelde Vera van de beeld verbinding, waarop de psychiater vroeg, "en hoe was dat?".
"Vermoeiend maar wel leuk, en het geeft gelukkig wat afleiding".
Dan ging de bel, en wilde ik weer met Vera mee lopen maar, die wees mij terug," nee Nelleke dat mag niet dus blijf maar hier".
2 minuten later kwam juf Jolanda binnen, die een tas vol boeken en schriften voor mij bij zich had.
Dan zei ze, " je hebt ons weer goed laten schrikken Nelleke".
"Achteraf snap ik het zelf ook niet maar, daardoor zit ik nu wel hier".

Dan vroeg juf Jolanda," wil je nu echt niet meer leven Nelleke?".
"Ik wil helemaal niet dood, en snap zelf niet waarom ik dit deed".
Ondertussen hadden we alles op mijn kamer gelegd, en liepen we naar de uitgang en kwam Vera ons tegemoet, en zag direct dat ik met de juf mee liep en zei "tot hier en niet verder jij, dus of terug naar je kamer of naar de huiskamer".
Terwijl Vera Jolanda naar buiten begeleide zei ze, " helaas moeten we wel optreden, want we weten dat Nelleke anders wegloopt".
"Gister had ze het raam op haar kamer open, en zat al in de vensterbank, als we iets later waren, waren we te laat geweest, en had ze buiten gestaan en dat is op dit moment niet verantwoord".
Dan zag Jolanda mij op een afstandje staan en zei, "dat moet je niet meer doen Nelleke".
"Dat laatste hoorde ook Paula, die net uit haar kamer kwam.
Dan kwam ze naar me toe pakte mijn hand, en zei," kom maar, met mij mee, want volgens mij kun je wel een schone luier gebruiken".
Aangekomen op de kamer vroeg Paula," wanneer ben jij voor het laatst verschoond lieverd?".
"rond de lunch geloof ik, dat hoorde ook Pieter, en die zei " kom maar dan zal ik je verschonen".
Op dat moment kwam ook Vera aan lopen, en zei tegen Pieter," daar probeerde Nelleke net weer om mee naar buiten te glippen".

Terwijl Vera dat met pappa besprak, nam Paula mij mee naar mijn kamer, om mij te verschonen maar, net op dat moment kwam Marnix aanlopen en zei," dat vindt ik lief van je, maar, ik doe het nu toch zelf omdat Nelleke extra medicatie en ook een prik moet hebben".
"Maar, je mag wel wat anders doen, namelijk Collin en Esther naar de kamer van Nelleke sturen zodat ook zij verschoond kunnen worden".
"Is goed Marnix", dan verliet Paula de kamer van Nelleke, en begon Marnix Nelleke te verzorgen.
Deze keer had ik niet alleen behoorlijk geplast, maar ook behoorlijk gepoept".
Intussen was Paula samen met Esther en Collin weer binnen gekomen, en zag zowel schaamte als angst van mijn gezicht afstralen.
Maar, zowel Marnix als Paula gaven aan dat dit nergens voor nodig was.
Dan was het moment aan gebroken dat Nelleke op haar buik moest draaien, zodat Marnix haar de prik in haar bil kon geven.
Paula zag wel hoe bang ik was maar, probeerde me op allerlei manieren af te leiden vooral door rustig met me te blijven praten.
"Hé schat die rot prik heb ik ook al een paar keer gehad".
Ondertussen was Marnix doorgegaan met de procedure die bij de prik hoorde en zagen Paula Collin en Esther dat Marnix de spuit in mijn bil zette, en de inhoud naar binnen spoot.
De verdoving in combinatie met de afleiding werkte zo goed dat ik niets had gemerkt, totdat Marnix de spuit er uit haalde en zei, bedankt voor het afleiden Paula".
"Afleiden?" vroeg ik verbaasd.
Dan zei Marnix," ja terwijl Paula met jou prate, heb ik je die prik gegeven".
Dan mocht ik op mijn rug gaan liggen, en kreeg ik weer een schone luier om en zei Paula," ik heb die prik ook al een paar keer gehad, en weet dus wat voor rot prik dat het is".
Dan zei ook Marnix.
"Terwijl hij Nelleke verder verzorgde, "wij weten heel goed wat voor rot prik het is maar, helaas hoort het bij jullie behandeling en jullie zullen er nog wel wat meer krijgen, ben ik bang".
Nu was het Paula die bang uit haar ogen staarde, wat Marnix heel goed begreep maar, zei nogmaals" het is voorschrift van de dokter".
Dan vroeg Paula, "Wanneer ben ik aan de beurt voor die rot prik?".
"Dat weet ik niet precies, ik geloof vandaag morgen of uiterlijk overmorgen".
Dan zagen Marnix en ik Paula spierwit worden en op het randje van overgeven stond .
Ondertussen was ik, helemaal klaar en zei Marnix," wacht hier maar even, ik ben zo terug".

5 minuten later was Marnix weer terug, en zei dat Paula inderdaad deze week een prik zou krijgen, en zei " wat mij betreft kan het nu meteen".
Nu was het de beurt aan Paula om nog eens spierwit te worden, en keihard weg te rennen.

Eigenlijk wilde ze naar buiten vluchten maar, zag dat ook voor de nooddeur eerst een code moest worden ingevoerd, dan maar via het raam in haar slaapkamer.

Maar, voordat ze in haar kamer kon verdwijnen, stond Marnix al naast haar, en pakte haar bij de arm en duwde haar voor hem uit, terug naar de slaap kamer van Nelleke.
Trok direct haar broek en slipje uit, en dwong haar op haar buik op mijn bed te gaan liggen en bond haar voor de veiligheid voorzichtig vast.
Nu was ik het die Paula probeerde te kalmeren maar, het leek er heel sterk op dat ze compleet doordraaide aangezien de dienst van de avondploeg op het punt van beginnen stond, waren die al binnen dus stapte Anneke binnen om Marnix te helpen, en bij Paula een infuus in te brengen.
Wat nog niet zo makkelijk was, aangezien Paula alles behalve stil lag.
Met de nodige moeite kregen Marnix en Anneke Paula op bed, en bonden haar bij de polsen en enkels vast.
Dan smeerde Marnix de bil van Paula in met de verdovende zalf en nadat de zalf was ingewerkt zette Marnix voorzichtig de spuit in de bil van Paula.
Die ondanks de verdoving toch riep," AU AU je doet me pijn, pestkop".
Dan zei Marnix, " we weten heel goed dat dit zeer doet, en niet leuk is maar, nogmaals helaas hoort dit bij jullie behandeling".
Dan waren we hier klaar, en mochten we weer gaan.
Direct zagen we dat we niet de enige waren maar, er nog een aantal bewoners dezelfde prik moesten hebben.
Een half uur later was het tijd voor het avond eten ik was zo moe van deze toch wel intensieve dag, dat ik een slab voor moest, en ook gevoerd moest worden.
Dit bezorgde Matthijs en Willem de slappe lach maar, Paula en Marieke namen het direct voor mij op, en zeiden dat het niets te maken had met klein zijn.
Maar, dan deed Matthijs er nog een schepje boven op en zei." wel ja nemen jullie het maar weer op, voor die kleine peuter".
"Begin 10ner en nog niet eens zindelijk, of te wel ze gedraagt zich als een peutertje van 2jaar".
Dat was te veel voor Paula, met als gevolg dat bij haar de stoppen doorsloegen, en met 2 grote stappen stond ze voor mijn kwelgeesten.
Marnix en Joris zagen het gebeuren, en kwamen direct aan rennen.
Maar, toch kwamen ze te laat, want juist op het moment dat ze binnen kwamen, stompte Paula beide jongens keihard in hun gezicht.
Met als gevolg dat de beide gezichten vol blauwe plekken zaten.
Dan vroeg Joris," waarom deed je dat Paula?".

"Die 2 blagen Maakte Nelleke uit voor kleine peuter".
Dan vroegen ze, "klopt dat Nelleke?".
"Ja helaas wel Joris", dan wende Joris zich tot Paula en zei. " begrijpelijk dat je het voor Nelleke opneemt maar, om dat nu zo te doen".
Dan wende Joris zich tot beide jongens, en zei," luister goed, dit is de enige waarschuwing".

"Nog 1 opmerking over of tegen Nelleke, dan zullen jullie de gevolgen merken".
"Voor de rest hebben jullie, de komende 24 uur, kamer arrest, alleen voor bezoek aan het toilet of iets wat echt dringend is, mogen jullie op het alarm drukken".
Direct wilde het 2 tal protesteren maar, Marnix pakte beide direct vast en nam ze mee.
Dan richtte Joris de aandacht op Paula en zei," ondanks dat we je begrijpen, denk eraan dat je de volgende keer je handen thuis houdt".
"Want anders verdien jij de zelfde straf, als Matthijs en Willem".
Dan vroeg Joris," komen jullie mee, dan kan ik jullie verschonen".
Nog totaal beduusd van de preek van daarnet liepen beide meisjes met Joris mee.
Aangekomen op de kamer van Nelleke vroeg Paula, "mag ik Nelleke verschonen en aankleedden, Joris?".
"weet je het zeker Paula, want ik heb het idee, dat Nelleke niet alleen een natte maar vooral een vieze luier heeft".
Dat hoort erbij" zei Paula zo luchtig mogelijk, terwijl ze mij begon uit te kleedden.
Toen ze even later de romper opende, rook ze inderdaad een poeplucht even trok ze haar neus op, en een vies gezicht maar, ging toch zonder morren door, omdat ze heel goed wist dat Nelleke haar lol wel op kon, met die vieze luier om haar billen.
Na 10 minuten was Nelleke weer schoon en aangekleed, en stond ze op om haar tanden te poetsen maar Joris zei," wacht even Nelleke".

luierdromer · 16 jun 2018

HOOFDSTUK 69 TOCH MEE OP EXCURSIE

Dan keek Nelleke naar haar moeder en vervolgens naar Joris, en vroeg, "we zijn toch klaar om te gaan slapen?".
"Jij wel maar, Paula nog niet", "nee die moet nog tanden poetsen, en haar pyjama aantrekken".
"Ook dat", antwoordde Joris "Wat nog meer dan?" vroeg ik dan, terwijl ik zag dat Paula eerst vuurrood en vervolgens lijkbleek werd.
Dan zag ik dat ze mijn vraag wilde beantwoorden," ik pla pla", maar daar bleef ze steken.
Dan vroeg ik," bedoel je dat je bed plast?".
Dan zag ik dat ze met een vuurrood hoofd knikte en vertelde Joris dat het vooral kwam, door de medicatie die Paula nu moest slikken.
Toen ze weer een beetje rustig was, en was gaan liggen zei ze," gelukkig blijft het bij bedplassen, en ben ik overdag gewoon droog maar, dit vindt ik al meer dan erg genoeg" hierop knikte ik dat ik dat goed begreep.

Dan vertelde ik over Olaf Marjolein en Jan-Willem en vooral over de achteruitgang van Marjolein, en hoe ze zich een half jaar later bijna net zo snel herstelde.
Ook vertelde ik hoe zij eerst bij Miranda en later bij de scouting zelf uit bed kwam en in het geval van de scouting zich vervolgens voor de begeleiders verstopte.
Waarbij ze zich later op de dag aan de tafel omhoog trok, en ineens sinds maanden weer rechtop stond om vervolgens langs de tafel te stappen, en wat nog meer verbaasde, dat ze later op de dag er met de rollator van een ander meisje vandoor te ging.
Vlak na dit verhaal zei Joris dat ik echt naar bed moest.
Bij het binnen komen van haar kamer, en de aanblik van het bed huiverde ik, en sloegen weer de stoppen door, vervolgens probeerde ik diverse ramen en deuren te openen, alles om weg te komen.
Bij de nooddeur gebruikte ik zonder het te beseffen zoveel kracht, dat deze open vloog direct hoorde ik het alarm af gaan maar, ik was buiten.
Hé hé ik was weg hier, althans dat dacht ik anderhalve minuut maar, dan doken Joris Harry en Bram bovenop me, zodat ik languit op de grond viel.
Dan voelde ik, dat Bram mijn handen op de rug boeide, en dat Bram en Joris me overeind trokken en naar binnen brachten.

Dan keken ze naar elkaar, niet wetende wat ze nu met mij aan moesten, ondertussen was ook Paula weer op de gang verschenen, keek me duidelijk geschrokken aan en vroeg dan," waar ben jij helemaal mee bezig lieverd?".
"Ik wil naar huis en wel nu direct Paula".
"Op zich begrijp ik je heel goed, wil ik ook geloof me maar, volgens mij kun jij dat nu helemaal niet, onbewust heb je zelf het bewijs daarvan geleverd".
"Wat bedoel je ? " vroeg ik, terwijl Paula me zo goed en kwaad als het ging, (door de boeien) mij tegen zich aan drukte.
Dan zei Bram," nou die deur is zo gemaakt dat jullie deze in principe niet kunnen openen".
Ondertussen was ik volledig uitgekleed en op bed gelegd, en kreeg vlak daarop een valium prik, in mijn bil waar ik direct een beetje suf van werd.
Dan werden de boeien eindelijk afgedaan, en werd ik in bed gestopt, en vastgelegd en tot slot werd het hek gesloten, en lag ik dus toch vastgeketend.
Dan zag ik dat Joris zich tot Paula wende, en zag dat hij haar wat vroeg.

"Ben je erg geschrokken Paula?".
"Dat mag je wel zeggen Joris, die katte ogen belust op elk gaatje om weg te komen, en dan de kracht waarmee ze de nooddeur forceerde".

Dan vroeg Joris," denk je dat je kunt slapen Paula".
"Nee absoluut niet, ik ben helemaal hyper door dit gedoe".
"Dat vindt ik niet gek, integendeel".
"Ik heb in tijden niet iemand gezien, die zo heftig reageerde als Nelleke daarnet".
Dan nam Joris Paula mee naar de medicijnkast, en gaf haar wat extra en zwaardere pillen, zodat ze in ieder geval een beetje kon slapen.
Pas rond half 11 lag Paula eindelijk in bed, en pas rond half 12 viel ze eindelijk in slaap maar, ondanks de extra zware slaap medicatie, bleef de uitbrekende Nelleke haar achtervolgen.
Wat onder andere tot gevolg had dat ze in haar slaap tegen Nelleke lag te praten, eerst zachtjes, maar steeds harder.
Totdat ze rond kwart over 3 hijgend en zwetend wakker schrok, direct zat ze recht op in bed om dan te ontdekken dat ze een giga nachtmerrie had gehad.
Ook Nelleke die 4 deuren verder lag schrok wakker, en wilde rechtop gaan zitten maar, besefte dat ze helemaal vast lag.
Dan drukte vrijwel gelijk zowel Paula als Nelleke op het alarm, hoewel Christa er vannacht alleen voorstond, slaagde ze er toch in binnen 5 minuten zowel Nelleke als Paula aandacht te geven.

Nadat ze eerst Paula had getroost, en een beker water had gegeven ging ze naar Nelleke, toen Christa binnen kwam vroeg ik direct.
"Wil je me los maken Christa?"," Ik beloof je dat ik lief zal zijn".
Ondertussen was Paula haar bed uit gekomen, en achter Christa aangegaan en zag dat Christa bij mij was.
Het laatste van wat ik had gezegd had Paula dus ook gehoord.
Dan antwoordde Christa, "je armen kan ik wel iets losser maken maar, verder mag ik niet gaan, daarvoor ben je veel te onberekenbaar".
Dan keek ik naar mamma, in de hoop dat zij me los zou maken maar, die zei," ik mag daar niet over beslissen" en Christa zei nog, "punt 1 is het voor schrift, punt 2 is het ook om je tegen jou zelf te beschermen".
"Wat ik wel kan doen, je iets minder strak binden, zodat je een klein beetje kunt bewegen, verder mag ik echt niet gaan".
"Mede door die uitbraak poging van afgelopen avond, en de scene bij de vijver kan ik met jou geen risico nemen".
Dan hoorde ik Paula aan me vragen," hé Nelleke denk jij nou echt dat wij jou kwijt willen raken?".
"Nou als ik me zo slecht voel, hoef ik niet zo nodig meer".
" Daarom moet ik je helaas vast laten liggen", reageerde Christa en ook Anna zei dat ze mij niet kwijt wilde, en zuchtte, "daar ben je me veel te lief voor".
Dan keek ik naar mamma en vroeg," ik lief?, ik ben toch alleen maar lastig en vervelend?".
Dan hoorde ik zowel Paula als Christa zeggen" nee niet lastig of vervelend maar, ziek en dat is heel wat anders".
Alle 3 hadden ze wel in de gaten, dat ik me nu niet liet overtuigen maar, toen Christa en Paula even later weg waren, lukte het Anna toch Nelleke te laten in zien, dat niemand haar kwijt wilde.

Uiteindelijk viel zowel Nelleke als Anna, tegen 5 uur eindelijk in slaap, en was ik om half 7 weer wakker, niet veel later had ik me uit bed laten halen.
Toen mamma vroeg waarom ik zo, n haast had, zei ik," ik wil op tijd naar school" dan hoorde ik mamma zeggen.
"Je weet toch, dat je helemaal niet van de afdeling af mag".
"Helaas niet, maar ik mag wel achter de laptop".
Dan herinnerde Anna de video verbinding met school.
Al om kwart voor 8 zat Nelleke, als 1 van de 1e aan het ontbijt, en al om 10 voor half 9 zat ze achter de laptop.

Om precies half 9 hete juf Jolanda de hele klas welkom, en deelde dan direct de leesboekjes uit en wilde ze de 1e beurt aan Frieke geven, maar ,staken Martine en Petra hun vinger op.
Dat zag juf Jolanda en ze vroeg," wat is er meiden?".
"We vergeten wat".
"Wat dan?".
"De laptop", antwoordde Frieke.
"Je hebt gelijk we vergeten Nelleke", dan zette juf snel de laptop aan, en zagen we dat Nelleke al klaar zat.
Direct hoorde ik juf Jolanda zeggen," daar waren we bijna begonnen zonder jou".
"Ik was je helemaal vergeten maar, dankzij Frieke en Petra ben je er bij, hoe gaat het nu meisje?"
"Op dit moment redelijk fris maar, de somberheid in mijn hoofd is nog lang niet weg".
"Gisteravond had ik weer een bui dat ik me totaal nutteloos en overbodig voelde, en niet meer verder wilde maar, nu gaat het wel weer".
"Oké Nelleke als je het leesboek erbij pakt, en pagina 34 opzoekt, mag jij beginnen met lezen".
Zo gezegd zo gedaan, en ook al was het via de laptop goed opletten en luisteren, het ging best aardig.
Na een uurtje was het tijd voor biologie, en zei juf Jolanda," in deze les, gaan we de excursie van volgende week woensdag voorbereiden".
Ook nu deed ik volop mee, toen Carlijn Miranda en Jeroen vroegen," ga je woensdag ook mee Nelleke?" zei ik," Ik hoop dat ik mee mag maar, ben bang van niet".
Direct zag de klas mijn sombere gezicht, en de opkomende tranen.
Daarop keek ik Bram en Anneke aan maar, die zeiden dat die kans heel klein was maar, dat ze het wel in de teamvergadering zouden bespreken.
In tussen was het tijd om te verschonen, en daarna pauze en vroeg Harry," wil je na de pauze nog meedoen met geschiedenis Nelleke?".
"Willen wel maar, ik begin al wel moe te worden".
Dan zei de juf" geschiedenis is niet vandaag maar, later in de week, na de pauze is er gym, dus zie ik je hopelijk om half 2 weer".
Terwijl ik de laptop afsloot zei ik tegen mamma, "ik zou graag mee willen met de excursie".
Dan zei Harry, het enige wat ik je nu kan beloven is dat we het serieus in het team zullen bespreken".
Na nog wat te hebben gedronken, en te zijn verschoond, werd ik in bed gestopt om een beetje te rusten.
Ondertussen bespraken Bram Harry en de rest van het team de kansen voor Nelleke zodat ze mee mocht op excursie.
Vooral de psychiater had zijn bedenkingen maar, dan kwam Hanna met een idee en vroeg ze," zeg Vera volgens mij hebben we nog een rolstoel met een blad ervoor en de nodige riemen er in, zodat we Nelleke volledig vast kunnen zetten".
" Wel zo dat zij ze zelf met geen mogelijkheid kan openen".
"Als ze dat voor lief neemt, kan er verder niet veel gebeuren".
Dan zei Bram," aangezien ik die dag vrij ben, en nog geen plannen heb Kan ik wel met haar mee".
"Oké dat is geregeld, mits Nelleke met deze voorwaarden instemt ".
"Ook moet ze de komende nachten wel goed slapen, en zich voor de rest rustig houden dus geen gevaarlijke acties meer".
Dan zeiden Marnix en Bram," wij denken juist dat die excursie in positieve zin bijdraagt aan haar herstel dat zien we ook tijdens het contact met de klas".
"Akkoord maar, de veiligheid staat te alle tijden voorop" antwoordde de psychiater.
Na het overleg was het tijd om Nelleke wakker te maken voor de lunch.
Toen Vera me wakker maakte, had ze een strak gezicht waaruit ik dacht af te lezen dat het feest niet door ging maar, dan zag ik een voorzichtig lachje op het gezicht van Vera.
Dan vertelde ze wat de voorwaarden waren toen ze uitverteld was, begon ik te stralen, en beloofde ik me rustig te houden.
Ondertussen liepen Paula en Marieke langs en zagen mijn vrolijke stemming," wat maakt jou zo vrolijk Nelleke?".
Dan vertelde ik dat als het goed ging ik Woensdag mee mocht, als de klas op excursie ging.
"Zo zo bofkontje" plaagde Paula mij.
Dan zei Vera," wij denken dat het positief bijdraagt aan haar herstel".
Dan zeiden Paula en Marieke," wij zouden ook wel mee willen".
Daarop zei Bram," ook dat zal serieus besproken worden, aangezien jij Paula een positieve invloed hebt op Nelleke".
Dan was het tijd voor de lunch, aan tafel viel het iedereen op, hoe opgewekt Nelleke was.

Na de lunch werd ik nog eens verschoond, en nam dan om iets voor half 2 plaats achter de laptop viel het ook de klas op, hoe vrolijk ik was.
Dan vertelde Bram onder welke voorwaarde ik mee mocht.
Dan zei ook Marjolein, "ik ga ook in de rolstoel, want zo ver kan ik niet lopen".
Daarna mochten we vragen bedenken voor bij de excursie hier bij waren Paula en Marieke aangezien zij ook mee gingen.
Hierna zeiden Bram en Vera dat ze me gingen verschonen en ik dan in bed gelegd zou worde ook paula gaf aan dat ze een tukje wilde doen.
"Oké dan krijg jij nu ook een luier om", reageerde Vera.
"Ik plas alleen snacht's in bed", protesteerde Paula direct.
"Nou je slaapt overdag bijna nooit, dus daar ben ik niet zo zeker van" kwam Vera er direct over heen.

Dan keek ik Vera aan, en vroeg," mag ik Paula haar de luier om doen?"
Dat mocht, en Vera zag direct dat dit mij goed afging.
Daarna verschoonde Vera mij, en toen ik klaar was stopte ze ons beide in bed en al snel sliep niet alleen ik maar, al snel sliep Paula ook en waar Vera al bang voor was, gebeurde ook, Paula deed het ook nu in haar broek.
Toen beide meisjes 2 uur later wakker werden moest Paula wel toegeven, dat Vera gelijk had gehad en tot mijn grote verbazing, vroeg ze of ze de rest van de dag ook een luier om mocht.
"Ja dat mag maar, dat betekend wel dat je geen toegang hebt tot de wc en net als de andere 3, op de vaste tijden wordt verschoond".
Dan gingen Paula en ik samen een beetje kleuren, na bijna 3 kwartier voelde Paula dat ze moest plassen, en na een klein beetje druk te hebben gezet, plaste ze in haar luier.
Direct voelde ze de luier opbollen, toen ze was uit geplast, en ook dat haar luier een stuk dikker aan voelde.
Een tijdje later terwijl we nog steeds zaten te kleuren, voelde ik dat ik zat te poepen, al snel merkte ik dat Paula dat ook door had en zag dat zij het een beetje benauwd kreeg.
Toen ik er naar vroeg zei ze, "ook ik heb vandaag nog niet gepoept dat betekend dus dat ook ik dat in mijn luier moet doen."
Dan zag ik Paula op de klok kijken, en zagen we dat het net 4 uur geweest was.
Dan vertelde Paula dat ze meestal tussen 4 en 6 uur s'middags moest poepen.
Nadat ik haar nog wat had zien peinzen, en we door gingen met kleuren na een tijdje kleuren, Perste de poep zich naar buiten, en vulde Paula haar luier zich met poep.
Vlak daarna kwam Vera zeggen dat door een complicatie bij 1 van de andere bewoners, wij pas vlak voor het eten, om 6 uur verschoond zouden worden.
Zodat we dus nog anderhalf uur moesten wachten, dan zag ik Paula denken, waar ben ik aan begonnen?.
Maar, toen we anderhalf uur later waren verschoond, en weer schoon waren zag ik direct de opluchting op haar gezicht, ten teken dat ze blij was weer schoon te zijn.

luierdromer · 17 jun 2018

Olaf en Marjolein

HOOFDSTUK 70 MEE MET DE EXCURSIE

Inmiddels was het Woensdag, en was het zo ver en hoewel ik ook de afgelopen dagen mijn dwaze momenten had gehad, en duidelijk was dat ik geestelijk goed ziek was, had ik mede door het contact met Marieke maar, vooral Paula iets meer rust in mijn hoofd.
Waardoor ik geen zelfmoord poging meer had ondernomen, en ik ook niet meer had geprobeerd om uitte breken.
Wel had ik nog een paar keer geprobeerd samen met het bezoek naar buiten te komen.
Alles afwegende had het team besloten dat ik mee mocht op excursie, wat maakte dat ik dol blij reageerde.
Om de rust te bewaren, en tevens om de rest van de klas te verassen zouden Bram Vera Nelleke Paula en Marieke, rechtstreeks naar het educatief centrum rijden.
Tevens had ook juf Jolanda de klas op het verkeerde been gezet, door te zeggen, dat ik helaas niet fit genoeg was om mee te gaan.
"Jammer voor haar maar, ook voor ons", reageerde Marjolein Carlijn Frieke, maar ook Olaf Pim Paul en Jeroen.
Dan gingen we naar de bus, stapten in en reden weg na 3 kwartier kwamen we aan, en gingen we eerst naar het restaurant om wat te drinken.
Nelleke Paula Marieke Vera en Bram hadden zich vlak daarvoor in de keuken verstopt.
Toen de hele klas zat, kwamen Vera en Bram de bestellingen opnemen maar, dat wist de klas, niet, die dachten dat zij personeel van het centrum waren.

Terug in de keuken zei Bram, " Nelleke de klas heeft niets door, die denken dat jij er niet bent".
Dan zette Vera en Bram de glazen op het rolstoelblad, van Nelleke en mocht Paula mij naar binnen duwen, terwijl Marieke de deur open hield.
Binnen gekomen riep ik boven het kabaal uit" jongens meisjes, wie wil er wat drinken?".
Direct zagen we Olaf Marjolein maar, ook Miranda Pim Paul en Martine op kijken toen ze de stem van Nelleke hoorden maar, zag ik ook dat Martine en Miranda direct naar mij toe kwamen.
Ook Marjolein, schoof het blad van haar rolstoel opzij stapte uit, en kwam voorzichtig lopend mijn kant op, om al van ver te gillen.
"Nelleke, wat gaaf dat je er bent".
Dan vroeg ze direct wie de andere 2 meiden waren dus stelde ik Paula en Marieke voor.
Dan zeiden Bram maar, ook Jolanda, "nu even kalm aan, anders gaat het mis."
"Dat we er zijn is al bijzonder", sloot Bram af.
Nadat zowel het gebak als het drinken op was, zo nodig met hulp, begon de excursie echt, met het vertellen over planten dieren en bloemen bomen, en zo meer.
Om Nelleke Marieke en Paula een beetje te beschermen maar, ook om te zorgen dat Marjolein Olaf en Jan-Willem het bij konden houden, lag het tempo vrij laag.

Maar, zo zagen ze aardig wat, wat weer van belang was, aangezien er de volgende dag een toets over de excursie zou volgen.
Na verloop van tijd, keek Jolanda de groep eens rond, en viel het haar op dat Nelleke echt volledig vast zat in de rolstoel en ze alleen haar armen en hoofd vrij kon bewegen.
Bram zag Jolanda kijken en vertelde waarom ze dat hadden gedaan.
Toen ze nog eens naar Nelleke keken, viel zowel Bram Vera als Jolanda op, hoe Nelleke ondanks dat, volop genoot en dat ook Paula en Marieke volledig in de groep waren opgenomen.
Ook zij mochten niet zomaar vrij rond lopen maar, moesten of Jolanda of Vera een hand geven.

Na 1 uur was er een stop om te verschonen of een toilet bezoek, en om nog wat te drinken.
Snel gingen iedereen naar het toilet, en werden Olaf Marjolein Jan-Willem Miranda maar, vandaag ook Paula gecontroleerd, en indien nodig verschoond.
Al snel bleek dat Paula en Nelleke een volle poepluier hadden.
Dan fluisterde Paula Nelleke in het oor, "wat voelt dat vies zeg".
Dat ving ook Marjolein op die zei direct," ik ben echt blij dat ik het nu meestal op de wc doe in plaats van in mijn luier".

Dat begreep Paula heel goed.
Beide jongens hadden gelukkig alleen maar geplast.
De verschoning van Nelleke had best wat voeten in de aarde, dit in verband met de veiligheid, maar lukte toch.
Toen ze even later verder gingen zagen ze nog een aantal exotische vogels waar vooral Paula Nelleke en Marieke maar, ook Paul Jeroen en Miranda vol bewondering naar keken.
Na nog een half uur, het was inmiddels kwart voor 12 zei Jolanda," ik geloof dat we het hier maar, bij moeten laten, voor vandaag."
"Aangezien niet alleen Nelleke Paula en Marieke aan het eind van hun latijn zijn maar, ook de rest van de klas vermoeid raakt".
Dan zei Jolanda," ik had eigenlijk met een gezamelijke lunch willen afsluiten maar, als jullie weg moeten".
"die lunch kan wel" antwoordde Vera, "dat heeft als voordeel dat onze meiden direct bij terugkomst naar bed kunnen".
Vlak daarna schoven we aan tafel, al snel bleek dat Marjolein nog fit genoeg was, om zelf te eten.
Ze had zelfs het lef om haar slab te weigeren maar, daar ging juf Jolanda niet in mee.
Want niet niet alleen Nelleke Paula en Marieke waren moe maar, ook Marjolein Jan-Willem en Olaf, zaten er net als de meeste klasgenoten doorheen.

Gelukkig waren Miranda Jeroen maar, ook Wilma en Jaap bereid om te helpen met eten geven.
Zoals vaak bij vermoeidheid werden ook nu weer de nodige afsluitbare bekers gebruikt. Deze keer ook voor Paula en Marieke, al direct bleek dat dit voor hen nieuw was.
Aan hun gezicht konden we wel zien dat ze zich behoorlijk opgelaten voelde.
Dan zeiden Petra Carlijn en Jaap, dat dit helemaal niet nodig was, aangezien dit sinds de komst van Olaf en Marjolein, en de 1e opname van Nelleke een normale gang van zaken was geworden.
Dat zagen Marieke en Paula nu ook, er werd absoluut niet lacherig gedaan.
Tijdens de maaltijd werd regelmatig van plaats gewisseld, zodat iedereen wat liefs tegen Nelleke kon zeggen.

Olaf wachtte bewust tot het laatst, zodat hij iets langer met Nelleke had.
Dan reed hij iets achteruit, schoof het blad en de voeten steunen op zij, en deed dan iets wat hij nog nooit had gedaan maar, zijn zusje vaak had zien doen, en waar zelfs Marjolein nu van op keek.

Dan trok Olaf zich aan de rand van de tafel omhoog, en stond voor het eerst in zijn leven rechtop.
Dan schoof hij het blad van de rolstoel van Nelleke opzij, en wilde haar naar voren trekken maar, zag dan dat ik volledig vast zat, toen Olaf daar wat over zei antwoordde Bram.
"Helaas moet het wel zo Olaf, je hebt vast wel gehoord hoe onberekenbaar Nelleke kan zijn".
"Ja ik heb inderdaad gehoord dat ze bijna via het raam in haar kamer was ontsnapt".

"Ja en niet alleen dat wat jij nog niet weet, is dat ze eergister ineens weg was naar haar kamer, en heeft geprobeerd zelfmoord te plegen".
Dan mompelde Olaf," eerst de vijver, en nu dit weer".
Dan vertelde Vera "ze had de riem uit haar broek gehaald en door de radiator getrokken, en stond op het punt om met de riem haar keel dicht te drukken, zodat ze zou stikken, gelukkig kwamen we net op tijd, gelukkig hebben we Bram en Paula, die nog enig vat op haar hebben wat weinig andere lukt, krijgen zij gelukkig wel voor elkaar".
Ondersteund door Vera zat Olaf even later bij Nelleke op schoot.
Dan sloeg ik mijn armen om Olaf heen en fluisterde," ik mis je lieverd".
"Ik jou niet minder", fluisterde Olaf terug "ik hoop dat ik je snel weer mag bezoeken".
Dan was het echt afgelopen, en ging de klas richting de grote bus, en wij naar ons busje.
Op het moment dat Bram mij in het busje zette, deed Paula een poging om er tussen uit te knijpen, want in plaats van bij ons in te stappen. Wilde ze in de touringcar stappen die de klas terug bracht naar school.
Maar, precies toen ze instapte had Vera in de gaten waar Paula mee bezig was en trok haar de bus weer uit, en nam haar mee naar ons busje.
Dan zei Vera, dat hadden we wel van Nelleke verwacht maar, niet van jou".
Dan zei Paula, "eerlijk gezegd ben ik het opgesloten zijn wel zat".
Dan zei Vera," denk niet dat wij dat niet begrijpen maar, je hebt die zorg op dit moment echt nodig Paula".
"Sorry het was te verleidelijk om het niet te proberen", zei Paula.
"Ook dat begrijpen we maar, wees verstandig als jij goed vooruit gaat mag je snel naar de open afdeling van de riethorst maar, alles op zijn tijd Paula".
Dan vroeg Paula," wat zou je zelf doen Vera, als jij die kans kreeg?".
"Precies het zelfde als jij net" lachte Vera ondertussen waren we weer bij het ziekenhuis aangekomen en nadat we weer op de afdeling waren en deur was gesloten, mocht ik eindelijk uit de rolstoel.
Iedereen zag direct dat ik opgelucht was, dat ik uit de rolstoel mocht ondanks dat ik toch een mooie dag had gehad.

Binnen gekomen zagen we dat de middag ploeg al binnen was maar, de begeleiders die er nu waren, had ik nog niet eerder gezien en toch dacht ik de vrouw die met de rug naar mij toe stond te kennen.
Intussen was ik gaan zitten, dan draaide de vrouw zich om, en zag ik dat Coby van de scouting voor me stond.
Stomverbaasd vroeg ik," Coby wat doe jij hier?".
"Dat zelfde zou ik ook aan jou kunnen vragen Nelleke".
Dan vervolgde ze," dit is mijn werk, scouting is ook voor mij hobby".
Dan keek ze me aan, en fluisterde," maar, jij moet niet meer zo gevaarlijk doen meisje eerst probeer jij je zelf te verdrinken, en hier probeer je weer om je zelf te laten, stikken".
Intussen was het half 5 en dus tijd voor een schone luier, tot verbazing van Coby liep ook Paula mee.
Dan zei Coby, "ga jij maar lekker ontspannen Paula".
"Nee Coby Paula moet verschoond worden".
Nadat Paula haar verhaal had verteld, werden we snel verschoond daarna was het alweer etenstijd, zodat we voor het bezoek uur klaar waren.

Deze keer was het de beurt aan Wilma Henk Olaf en Marjolein.
Binnen gekomen gingen we aan de grote tafel in de huiskamer zitten, ik was expres zo gaan zitten, dat Olaf niet makkelijk bij me kon komen.
Toen Olaf en Marjolein Coby zagen zei Olaf," ik wacht even op Coby".
Ik snapte het Marjolein snapte het maar Wilma en Henk niet.
Toen we Coby aan zagen komen, schoof Olaf het blad en de voeten steunen opzij en, precies op het moment dat ze bij de tafel aan kwam, trok Olaf zich aan de tafel omhoog, en stond weer rechtop.
Dit was niet alleen voor Coby nieuw maar, ook voor Henk en Wilma.
Dan vertelde ik samen met Olaf en Marjolein het verhaal van de ochtend aan het eind van het verhaal voegde ik er aan toe," zo stevig vast zitten is echt niet fijn".
"Nee dat begrijp ik maar, alleen op deze manier was het verantwoord om jou mee te laten gaan", antwoordde Coby.
"Je hebt aan Paula gezien, dat wij zo ie zo ogen van voor en van achter moeten hebben".
"Zeg dat wel", antwoordde ik.
"Die probeerde in de touringcar in plaats van ons busje te stappen" verduidelijkte ik.

"eerlijk gezegd had ik het van haar niet verwacht, ik bedoel ze was zo rustig naar mij toe."
"Zeg dat wel", zeiden ook Henk en Wilma, kijkend naar Olaf.
"Bij Marjolein kwam het opnieuw kunnen lopen al onverwacht".
Dat hoorde ook Coby en die zei, Scouting betekend samenwerken maar, ook proberen je eigen grenzen te verleggen".
"Dat gaat zowel Olaf als Marjolein goed af, vooral op de grote zolder".
Dan zuchtte Nelleke, "dat moet ik nu weer missen".
"Ja deze en volgende week zeker, daarna kijken we verder".
"Tja had ik maar niet zulke domme dingen moeten doen" zuchtte ik.
"NELLEKE HOUDT OP, JE ZELF DE GROND IN TE BOREN", Zuchtte Coby en Wilma "Je bent ziek in je hoofd en dat heeft niets met dom of slim te maken".
Dan keek Coby de groep rond, en zei," ik weet dat het gezellig is, maar helaas het is tijd".
Dan pakte Coby de sleutel, terwijl het bezoek de jassen aan trok.
Dan gingen ze naar de uitgang, ik stond ook op om naar mijn kamer te gaan maar, toch kon ik het niet laten, om stilletjes achter Olaf en Marjolijn aan te lopen.
Aangekomen bij de deur keek Coby eerst of de kust veilig was, om de deur te openen maar, wachtte even toen ze mij zag.
Gelukkig had Pieter mij van een afstandje in de gaten gehouden, zodat hij precies op tijd aan kwam lopen.
Sloeg een arm om me heen, en nam me mee naar mijn kamer en vroeg dan," weet jij wel hoe bijzonder het was dat jij mee mocht met de excursie?".
"Ja pappa dat was geweldig".
Dan werd er op de deur geklopt, en stond tot mijn verbazing Marjolein op de drempel.
"Ik wil nog wat zeggen Nelleke", "fijn dat je er was vandaag, voor straks slaap lekker ik zie je morgen".
Dan moest Marjolein echt gaan.
5 minuten later kwam Coby om me naar bed te helpen, al heel snel, lag ik lekker te slapen.

Ondertussen waren ook Olaf en Marjolein weer thuis, en werd er nog even nagepraat over de afgelopen dag.
"Ik had niet verwacht dat Nelleke, en die 2 andere meiden, echt mee zouden gaan op excursie dat was echt een verrassing toen ze binnen kwamen", trapte Marjolein af.
"Dat geloof ik graag", zei Henk.
"Maar, ik keek wel op van die rolstoel", haakte Olaf in.
"Ja maar, alleen dan was het verantwoord dat ze mee ging", antwoordde Wilma.
"Ja dat zagen we wel na afloop aan dat meisje wat bij ons in wilde stappen" ging Marjolein door.

Dan vertelde Wilma dat het contact via de beeld verbinding, niet eens zo zeer bedoeld was om echt lessen te volgen maar, vooral om contact met de klas te houden en dat het dagelijks voor wat afleiding zorgde.
Dan vertelde Marjolein, dat als Nelleke er was, ze ook goed mee deed.
Dan vertelde ze," gister stelde juf een vraag maar, zag niet dat ook Nelleke haar vinger op stak."
"Nadat zich dat een paar keer had herhaald, stak niemand een vinger op behalve Nelleke".
"Maar, ook toen zag de juf het nog niet, pas toe ze vertwijfeld vroeg waarom ze geen vingers zag, zeiden Carlijn en Frieke dat ze op het scherm moest kijken, toen pas zag ze Nelleke".
"Toen pas zag juf dat Nelleke alle sommen had gemaakt".
"Ja mooi en aardig dat het zo toch gaat maar, nu hup naar bed, het is half 9 dus alweer veel te laat morgen is er wel weer school",10 minuten later lagen ze eindelijk in bed.
Nelleke gaf al direct nadat het bezoek weg was aan dat ze naar bed wilde.
"Dat kunnen we ons voorstellen, het was voor jou een lange vermoeiende dag".
"Maar, wel mooi dat ik er bij mocht zijn" gniffelde Nelleke, "met dank aan Vera en Bram".
"Dat dit mocht is zeer uitzonderlijk, zeker in jou situatie", kuchte Dana "maar, wij zien wel, dat het contact met school, zorgt voor afleiding en zo bijdraagt aan jou herstel", ging Dana door.

Al snel daarna lag ik in bed, en sliep vrijwel direct en in tegenstelling tot de afgelopen nachten, sliep ik deze nacht rustig en in 1 keer door.
Tot ik om 7 uur uitgerust wakker werd, vlak daarna kwam Vera al binnen, die direct vroeg ,"zo te zien nu eens goed geslapen?".
"Ja heerlijk", "gister heeft me ondanks dat het vermoeiend was goed gedaan".
"Nou kom maar, dan kun je straks weer achter de laptop" en ook vandaag zat ik om 5 voor half 9 alweer klaar.
Vandaag had juf Jolanda het wel in de gaten, want zo gauw als ik verbinding had, zag ik dat ze al op me zat te wachten.
Dan vroeg ze direct," en hoe vond je het gister Nelleke?".
"Helemaal geweldig juf".
"Nou wij vonden het ook fijn, dat jullie er waren".
Dan zei ik," maar, ik was na afloop wel heel erg moe, en lag al om 8 uur in bed".
"dan zal je vast de enige niet zijn" lachte de juf, terwijl ondertussen alle leerlingen binnen kwamen.
Direct zagen Olaf Marjolein en Jan-Willem dat ook Nelleke al klaar zat wat ze gezien haar vermoeidheid, na afloop van de excursie niet hadden verwacht.
Dan zei juf Jolanda" ik wil beginnen met een evaluatie van de excursie, Nelleke wil jij Paula en Marieke halen? zodat ze ook hun ervaringen kunnen delen", dan stond ik op, en liep direct weg.

Binnen 5 minuten waren we weer op mijn kamer, en kon de evaluatie beginnen.
Dan zei juf Jolanda, "om te beginnen fijn dat jullie mee mochten, en vooral jij Nelleke, je was na afloop zeker wel moe?".
"Dat mag je wel zeggen ja ik lag al om 8uur in bed, en sliep vrijwel direct".
Dan richtte Jolanda zich tot Paula en Marieke, "en jullie?".
"Ontzettend fijn dat we met jullie mee mochten, en even niet opgesloten te zitten".
Dan zei Paula," geweldig om weer eens even buiten te zijn geweest".
Dan zei Jolanda," ja ja ik geloof dat jij er daar wel genoeg van hebt, aangezien je bij ons in wilde stappen".
"Ja klopt, maar, ik besef nu heel goed dat het moet, en ik hier helaas nog niet klaar ben".
Dan richtte Jolanda zich weer op de klas en vroeg, "weten jullie, dat Nelleke afgelopen week heeft geprobeerd om een eind aan haar leven te maken?"

Nu schrok de hele klas zich een ongeluk en Marjolein vroeg direct, "waarom wil je dat Nelleke?".
"Omdat ik het gevoel heb, dat ik toch nooit meer beter wordt" was mijn antwoord dat laatste, hoorde ook Vera die even een kijkje kwam nemen.
Direct kwam ze bij de meiden zitten, stelde zich voor aan de klas, en vroeg het woord.

Dan zei ze, "niet zo somber Nelleke, jij komt er echt wel weer bovenop, ook al blijf je de rest van je leven wel kwetsbaar".
Ook Coby die vandaag vroege dienst had, hoorde op haar ronde wat Nelleke over zich zelf zei en besloot daar direct tegen in te gaan.
"Dit hoort bij je ziekte, en de kans op een terug val is helaas rieël".
"Waarschijnlijk blijf je hier gevoelig voor".
Hier schrok ik enorm van maar, Coby zei dat hier in principe best mee te leven was.
Dan zei ze," hoewel het pas woensdag is, mag je wat mij betreft zaterdag mee, naar de scouting in dat geval kom ik je halen, en breng je ook weer terug".
Dan zei Vera," dat lijkt me wel een groot risico Coby maar, Coby, zei "we sluiten de deur naar buiten af, zodat ze niet ongemerkt naar buiten kan."
"In plaats van 2 lopen er zaterdag 4 leiders, en bovendien hebben we een heel rustig programma".
Ondertussen waren Vera en Coby verder gelopen, en probeerde ik me op de biologie les te concentreren.
Hierin werd ingegaan op wat we gister hadden gezien, ook Paula en Marieke waren hierbij.
dan werd er nog een toets over de excursie gemaakt, ook hier deden Marieke en Paula aan mee.
Na afloop zei juf Jolanda, "leggen jullie de papieren maar, bij Nelleke op het bureau, dan kom ik die vanmiddag halen".
Direct na de toets was het bijna pauze, en verlieten Olaf Marjolein Jan-Willem samen met Jeroen en Miranda de klas, om te verschonen.
Intussen voelde Nelleke, dat zij ook wel aan een schone luier toe was.
Dan zeiden Paula en Marieke dat ze naar hun eigen kamer gingen, en vroeg Jolanda," zien we jou na de pauze nog terug Nelleke?".
"Ik hoop dat ik op tijd verschoond ben maar, het is wel de bedoeling".
"Oké maar, vanmiddag ben je vrij hé!"
Dan vroeg Jolanda nog, "moet ik de net gemaakte toets gewoon beoordelen Nelleke?".
"Ja zeker, en ik wil net als Olaf en Marjolein het cijfer wat ik verdien, u hoeft mij niet te sparen omdat ik ziek ben".
"Zal ik doen maar, toch houdt ik net als bij Olaf en Marjolein er rekening mee, dat het jullie meer moeite kost."

" Mocht het ondanks dat een onvoldoende worden, dan krijgen jullie die echt wel".
"Oké dan tot na de pauze" en terwijl Jolanda koffie ging drinken, herinnerde ze zich weer de discussie met de klas, eerder dit schooljaar bij het kerstrapport.
Toen de klas na het speelkwartier, weer binnen kwam, zat ook Nelleke weer klaar en deelde Jolanda de boekjes voor het lezen uit, en werden de groepjes ingedeeld.
Het groepje waar Nelleke bij zat, had plaats genomen in de lerarenkamer, waar ook de laptop, was neer gezet zodat ze de rest van de klas niet zouden storen.
Omdat er ook bij dit clubje, toezicht moest zijn, had Jolanda Cora gevraagd, om bij dit clubje toezicht te houden en het lezen te beoordelen.
Het groepje rond Nelleke, bestond verder uit Olaf Frieke en Jeroen en ook nu viel weer op dat Olaf en Marjolein inmiddels net zo goed lazen als de rest van de klas.
Sterker nog ze bijna het niveau wat hoorde bij hun leeftijd hadden bereikt.
Toen de lees les werd beëindigd, was het inmiddels kwart voor 12.
Tijdens het lezen, was het zowel Jolanda als Cora opgevallen, dat Nelleke zo in de les op ging, dat ze vergat dat ze ziek was en ook had ze geen idee van tijd, wat bleek toen Jolanda Nelleke vroeg," ben je niet moe Nelleke?".
"Beetje wel", "en weet je hoe laat het is?".
"Nee juf", "bijna 12 uur Nelleke je hebt het de hele ochtend vol gehouden, geweldig Nelleke".
Dan zag Nelleke dat Dana eens kwam kijken hoe het ging," hoe gaat het Nelleke?".
"Nu een beetje moe, maar het ging best lekker vanochtend".
"Dat dachten wij al, je was zo lekker bezig, dat je ons niet opmerkte, als we met enige regelmaat kwamen kijken".
Dan zei ik, "maar, nu ben ik wel moe"," logisch, je bent ziek weet je nog?".
"Dan zal ik je nu verschonen, waarna we direct gaan eten", vervolgde Dana 1 van de begeleiders die ik gistermiddag voor het eerst zag.
"Daarna kun je als je wilt slapen of rusten, tot 3 uur, want om 3 uur, komt de psychiater met je praten".

Die middag om kwart voor 3 kwam de psychiater Nelleke halen voor het gesprek en zo gauw als ze zaten zei de psychiater," je ziet er goed uit Nelleke".
"Dank u, op dit moment voel ik me ook aardig goed".
Dan vervolgde de psychiater, "zo te zien heeft het uitstapje van gister, goed uitgepakt".
"Want hoewel ik dat een risico vond, is het mede door de voorzorgsmaatregelen toch goed gegaan, en ook de lessen via de laptop doen je goed, zo te zien".
"ja inderdaad", dan vertelde ik van de rekenles 2 dagen eerder.
"De juf had niet door dat ik ook mee deed, totdat de klas geen vingers meer opstaken".
" Tot dat 2 klasgenootjes zeiden, dat zij wel 1 vinger zagen en pas toen ze op het computerscherm wezen, had de juf het door".
"Toen mocht ook ik een aantal antwoordden geven."
"Dat gaat dus goed?".
"Ja en ook Paula en Bram hebben een positieve invloed op mij van Bram begrijp ik dat nog wel, maar dat Paula!"
"Hoe het kan dat zij tot me doordringt, en meer nog haar vinger precies op de gevoelige plek legt snap ik niet".
"Dat heeft voor een deel te maken met haar eigen ervaringen, Nelleke".
"Tot slot van dit gesprek heb ik goed en slecht nieuws".
"Het slechte nieuws, is dat we de sterkte van de medicatie iets moeten opvoeren".
"Het goeie nieuws, dat je mits alle maatregelen die zijn toegezegd, ook worden doorgevoerd, je zaterdag wat mij betreft naar de scouting mag".
"wat betreft de crea-Club, eerst maar, eens kijken hoe het zaterdag bij de scouting gaat".
Dan gaf de psychiater mij een hand en drukte op een belletje, waarop Coby binnen kwam om mij op te halen.
Dan zei de psychiater, dat hij toestemming gaf voor scouting mits ik niet van het terrein af zou kunnen, en er continu toezicht zou zijn.
Dan zei Coby," Frans we hebben de tijd beperkt tot 2 in plaats van 3 en half uur, en we zijn 4 in plaats van 2 begeleiders en we hebben de deuren naar buiten afgesloten, voor zo ver je daar langs van het terrein af kunt".
"Dan krijgen jullie toestemming" lachte Frans.
Daarmee was het gesprek afgelopen, en bracht Coby mij terug naar de afdeling.

luierdromer · 25 jun 2018

HOOFDSTUK 71 POSITIEVITEIT
Terug op de afdeling, zag ik direct Paula en Marieke naar mij kijken.
Vlak daarop zei Paula, "zo zie ik jou liever Nelleke, en vervolgde dan," jij hebt zeker goed nieuws gehad?".
Dan kwam Coby erbij en vertelde "in mijn vrije tijd, geef ik leiding aan een scouting groep van 8tot 12 jaar en in die groep zit ook Nelleke", en aangezien we hebben gezien dat zij baat heeft bij afleiding wat we zagen met les via de laptop, of de excursie mag ze indien er de nodige voorzorgsmaatregelen worden genomen zaterdag middag 2 uurtjes naar scouting.
Dan keek Coby naar Hanna en Vera aan, en zei "misschien neem ik Paula zaterdag ook wel mee, dan kan die ook weer een beetje aan de vrijheid wennen".

Dan vroeg Vera," Jij gaat zaterdag met ze mee Is dat genoeg?".
"Jawel want normaal geven we in de leeftijdsgroep 8-12 jaar, met 2 leiding en komende zaterdag doen we dat met 4,in verband met Nelleke".
Ook deze woensdag avond gaven Paula en Nelleke al om 8 uur aan dat ze naar bed wilde.
"We slapen zowat" reageerde Paula en Nelleke." dan breng ik jullie naar bed", reageerde Coby.

De volgende morgen, was ik om 7 uur weer wakker, en werd bijna direct om 5 over 7, uit bed geholpen en terwijl Hanna me hielp, met wassen en aankleedden zei ze dat ik ook tegen de klas, niets moest zeggen over zaterdag omdat er verschillende klasgenoten bij scouting zaten.
Na weer een vroeg ontbijt, zat ik ook nu weer op tijd, achter de laptop en direct om half 9, begon juf Jolanda met de na bespreking van de toets over de excursie van dinsdag.

"Om te beginnen zijn er alleen maar voldoendes, en heb iedereen even crities beoordeeld".
"Wat Olaf en Marjolein betreft weten jullie dat maar, ook Nelleke had gevraagd om het niet mooier te maken dan het was, en het cijfer te geven wat ze verdiende".
"Dat is voor jou, een 7,7 en dat vindt ik gezien jou toestand erg knap Nelleke".
Ook Marjolein had een dikke 7, en Olaf zelfs een 8,5, dan pakte juf Jolanda de boeken en schriften, en begon de les.
Tegen 9 uur, ging voorzichtig de deur open en kwam Vera voorzichtig binnen, en zag direct dat Nelleke rustig aan het werk was maar, ze zei niets, toen juf Jolanda, beduide Nelleke niet af te leiden.
Dan hield ze zonder dat Nelleke het zag, een bordje omhoog waarop stond, het gaat goed hierdoor gerust gesteld, ging Vera weer weg maar, daar merkte Nelleke niets van.
In de pauze werd Nelleke nog eens verschoond, en kreeg ze een mok thee.

Na de pauze stond er aardrijkskunde op het programma, en deelde juf Jolanda de blinde kaarten uit
Dan tegen Nelleke, "in jou aardrijkskunde boek heb ik op pagina 46 de kaart gestopt die ik net heb uitgedeeld, klopt dat?"
Direct bladerde Nelleke door het aardrijkskunde boek, en vond inderdaad alles wat ze nodig had.
Pakte het goeie schrift en een pen, en begon aan de opdracht.
Dan kwam Vera nog eens kijken, en vroeg direct," hoe gaat ie Nelleke?".
"Ben lekker bezig Vera", en aan juf Jolanda, "hoe doet ze het?".
"Nog steeds goed, hoewel het inmiddels 11 uur, is geweest, doet ze nog steeds lekker mee".

Tegen 10 over half 12, waren ze klaar met de opdracht, en zei Juf Jolanda." goed gedaan Nelleke", en vroeg dan, "zien we je straks nog terug Nelleke?".
"Dat denk ik wel", oké dan tot straks", om dan de computers af te sluiten en ging ik eens kijken in de woonkamer, waar de meeste anderen koffie of thee zaten te drinken.
Dan vroeg Hanna, "kom je ook koffie drinken Nelleke?".
"Ja lekker".
" Nelleke hoe ging het met school?".
"Best lekker ik had een 7,7 voor de biologie toets".
"Goed gedaan Nelleke", lachte Hanna.
Dan vroeg ik, "mag ik zo eten?".
"Dan kan ik van 12 tot 1 nog een uurtje slapen".
Dan wenkte Vera me, en beduide me mee te komen naar de keuken zo zat ik om 10 voor 12 aan de lunch, en lag ik om 5 over 12 verschoond en wel in bed.
Om tegen kwart over 1 te worden gewekt tijdens het aankleedden vroeg Vera," wat ga je vanmiddag doen Nelleke".
"Proberen nog 1 uurtje school te volgen'.
"is op zich goed, maar stop direct, als je denkt dat het niet meer gaat".
"Ja dat doe ik".
Voor zo ver ik wist stond er van middag rekenen op het programma.
Zo snel als ik de laptop open had, hoorde ik direct juf Jolanda, "Jongen meisjes ga maar vast zitten, dan zal ik eens kijken of Nelleke er is".

"Ja ik ben er" antwoordde ik," wat zie jij er fris uit Nelleke.".
"Ja ik heb tussen de middag een uurtje geslapen", was mijn antwoord.
Dan vroeg juf Jolanda," doe je mee met de rekentoets Nelleke?".
"ja dat doe ik".
"pak maar een pen en een vel papier, dan zet ik de sommen op het bord".

Gaande weg de toets, merkte ik wel dat het niet zo makkelijk meer ging tegen half 3 vroeg de juf hoe ver ik was.
Nu moest ik wel toegeven, dat ik het tempo niet meer helemaal bij kon houden.
Dan zei juf Jolanda, ga maar rustig verder, wij gaan nu lezen".
Dan zette ik het geluid uit, en probeerde me op de laatste 5 sommen te concentreren na nog 20 minuten, was ik klaar, en zette het geluid weer aan.
Zei dat ik de sommen klaar had, en voor vandaag stopte.
Met een tot morgen allemaal en van de andere kant tot morgen Nelleke, sloot ik af, en stapte in bed, nog geen 2 minuten later sliep ik al.
Toen ik anderhalf uur later wakker werd, waren Coby en Hanna naar huis, en afgelost door Bram Judith en Anneke.
Toen Judith me wakker maakte vroeg ze direct," lekker geslapen Nelleke?".

"Ja mevrouw".
"Zeg noem mij maar, gewoon Judith hoor, jij bent toch Nelleke?".
"Ja klopt", hoe is het nu?".
"Beetje moe nog maar, merk toch dat ik ondanks dat ik moe ben toch positieve energie opbouw, van het lessen volgen".
Dan snoof Judith en vroeg, "heb je in je broek gepoept Nelleke?".
"Nee in mijn luier", ondertussen voelde ik de tranen over mijn wangen lopen.
Dan kwam Judith dichterbij, en pakte mijn handen en fluisterde," sorry meisje, blijkbaar heb ik mij niet goed ingelezen maar, je weet toch, dat je de enige niet bent?".
"Ja inderdaad".
Dan vertelde ik over hoe Paula mij steunde, en om die rede nu ook overdag een luier om had.
Ondertussen had Judith mij verschoond, en was het tijd voor het diner, zowel Judith Bram als Anneke zagen wel hoe moe ik was, en overlegden wat nu te doen.
Dan waren Paula en Marieke beide naast me komen zitten, en vroegen of ze me moesten helpen.
"Ja graag maar, ik moet wel eerst een slab voor".
Dan hoorde ik van het andere eind van de tafel gelach, en zag Paula alweer boos kijken maar, ik fluisterde," blijf zitten".

Dan riep ik," Bram ze lachen me uit".
Met 2 grote stappen was Bram bij me, keek in het rond, en zag het dat weer Willem en Matthijs waren.
Dan beende hij met grote passen naar de 2 jongens, trok ze bij de tafel weg en nam ze mee naar de gang, waar ze allebei een behoorlijke donderpreek kregen.
Dan vroeg Bram Anneke om assistentie, en ontfermde Judith zich over mij en Paula maar, door de flo waar ik door school nog in zat, reageerde ik vrij rustig.
dan vroeg Paula, Judith mag ik Nelleke eten geven?".
"Ja graag zelfs maar, ben je fit genoeg?"
"Ja hoor", dan gaven Paula en Marieke me om en om eten en was het maar, goed dat ik een slab voor had, want ik knoeide en kwijlde behoorlijk.
Wat er voor zorgde dat ik mij voor me zelf schaamde maar Anneke en Judith zeiden dat dit niet nodig was.

DE OPNAME VAN MARJOLEIN

Direct na het eten dacht ik eraan om direct naar bed te gaan, zo moe als ik was maar, nauwelijks was ik van tafel, of ik hoorde Judith zeggen.
"Nelleke er is bezoek voor jou"," bezoek voor mij?".
"Ja ik heb net 2 meiden binnen gelaten".
Dan zag ik Astrid, de hoek om komen, wie ze bij zich had, kon ik nog niet zien maar, toen Astrid haar jas op hing, zag ik een rollator de hoek om komen.
Vlak daarna stak Marjolein haar hoofd om de hoek nu stond ik verbaasd te kijken, dan zei Astrid "Pappa had een vergadering en mamma is door alle sores heel moe, toen zei ik, dan ga ik wel en rond kwart over 6 appte Marjolein dat ze graag naar je toe wilde vooral omdat je het zo goed doet op school."
" Bij mijn weten mag je toch helemaal niet van de afdeling af hoe kan je dan naar school?".
Dan zei ik, "ik ga niet echt naar school maar, via een video verbinding, heb ik toch contact met de klas.".
"Ja en als ze fit genoeg is doet ze ook gewoon mee".
Dan zei ik, "ik moet nog lachen om die rekenles, waar juf mij niet zag maar, jullie mij wel zagen en ik zo alsnog een beurt kreeg".
Dan zei Marjolein," ja daar had je een goed cijfer voor en ook voor de toets over de excursie had je een goed cijfer".

Dan vroeg ik Judith of ik met Astrid en Marjolein naar mijn kamer mocht.
Dat mocht maar, alleen omdat, ze mij daar via het interne video systeem continu konden observeren.
Op mijn kamer zag Marjolein direct het ziekenhuis bed maar, ook het bed waar papa of mama de 1e nachten hadden geslapen.
Dan zei Marjolein, "ik zou je ook wel een paar nachten gezelschap willen houden en de plaats van je ouders in nemen" maar, dan zei Astrid," hé Marjolein, dat kan niet het is hier geen hotel maar, een ziekenhuis", wees Astrid Marjolein terecht.
"Wat kan echt niet?", vroeg Coby die op haar ronde weer binnen was gekomen.
Dan zei ik, "Marjolein wou de plaats van mijn ouders innemen maar, dat kan niet", jammer", zei ik.
"Die kans is groot", gaf Coby toe "maar, ik kan het wel voor je na vragen, als je dat wil".
Dan hoorde ik Marjolein zeggen, "vraag het maar na, nee heb ik al ja kan ik krijgen", grinnikte Marjolein.

15 minuten later, liepen Coby en Judith mijn kamer weer in, met gezichten, waar Astrid maar, ook Marjolein en ik niets aan konden zien.
Dan zei Coby, "meiden ga zitten".
Toen we zaten nam Coby het woord, "Jullie vraag inwilligen, is heel uitzonderlijk zeker als Nelleke van die gevaarlijke momenten heeft maar, aangezien wij jou, willen belonen voor je kleine stapjes vooruit".
Dan keek ik naar Marjolein, nu wisten we nog niets".
Dan kwam Coby met het verlossende antwoord," dat betekend Marjolein dat jij mag blijven, logeren niet 1 of 2 nachten maar, in ieder geval tot maandag ochtend".
"Dat betekend, 1 dat je als je na het bezoek uur nog binnen bent, je eraan vast zit.
2 Ook voor jou de deur op slot blijft
3 Ook jij om het te ervaren een vorm van medicatie gaat krijgen.
4 je vanavond niet naar de crea club kan maar, zaterdag onder mijn leiding wel naar scouting mag.
5 Jij net als Nelleke school alleen via de video verbinding kunt volgen.
6 jij je in principe niet zelf verschoond maar, door ons verschoond wordt".

"Dat klinkt redelijk", hoorde ik Marjolein zeggen.
"Oké dan, komen jullie mee, dan gaan we in de huiskamer koffie of thee drinken".
Daar aan gekomen zei Coby, dat Marjolein nog een half uur had om te beslissen wat ze zou doen.
Maar, al na 10 minuten keek Marjolein me aan, glimlachte naar me en zei," ik steun je volkomen, dat betekend dat ik tot maandag bij je blijf".
Direct vloog ik Marjolein om de hals gaf haar een kus, en fluisterde "wat maak jij me nu gelukkig".
Dan zei Marjolein," jij verdiend alleen maar steun Nelleke".
Dan kwam Judith naar me toe met in haar rechter hand een beker water, en in haar linker wat pillen, en zei. " wat geweldig dat je dit voor Nelleke over hebt".
"Ja ik vindt het zo triest, dat haar dit nu al voor de 2e keer moet overkomen.
Dan zei Judith," dat ze nu wat rustiger werd, maar, de 1e dagen een gevaar voor zich zelf was.
Ondertussen had Marjolein haar medicatie ingenomen, en voelde zich al een beetje suf en licht in het hoofd worden.
Dan pakte ze haar rollator, en ging snel op de stoel zitten.
Even later kondigde Judith het einde van het bezoek uur aan, en begeleide het bezoek naar de deur.

Ook Marjolein liep met Astrid mee maar, 15 meter voor de deur zei Judith," Marjolein, tot hier en niet verder".
Van een afstandje zag ik dat Marjolein werd tegen gehouden, toen ze met Astrid naar de deur liep.
Dan zei Astrid," ik zal vanavond nog kleding en luiers van Marjolein brengen of laten brengen"
"Houdt er rekening mee dat Marjolein volledig urine incontinent is, en tot een paar maanden geleden ook geen controle had over haar ontlasting".
Dan zei Judith," doen we en ook incontinentie wat betreft ontlasting is hier niets bijzonders".
Dan liet Judith Astrid uit, en merkte ik dat Marjolein even moest slikken nu ze net als ik als het ware zat opgesloten.
Vrij snel daarna zagen we Paula en Marieke naar ons toe komen, en hoorden we ze vragen.

"Had jou vriendinnetje niet met jouw zus naar huis gemoeten Nelleke?".
"Nee meiden, vorig jaar heb ik me ingeleefd in haar situatie en nu wil ze mij steunen, door medicatie te slikken waar ze een beetje suf en licht in haar hoofd van wordt, ze blijft in ieder geval tot maandagochtend"
Dan hoorden we de bel gaan, en zag ik dat Marjolein weer naar de deur wilde lopen maar, Marieke zei al, daar mag jij niet komen als de deur open gaat Marjolein".
"Daar weet Nelleke alles van", "ja ik ben daar al verschillende keren weg gestuurd".

"Eerlijk gezegd doe je mij geen groter plezier dan, die rotdeur te openen, en mij te laten gaan maar, zo ver is het helaas nog lang niet".
Dan vertelde ik nog een keer hoe ik de ene keer via het slaapkamer raam probeerde te ontsnappen en de volgende keer was je helemaal niet te houden", viel Paula me in de rede.
"Toen probeerde ze de nooddeur te forceren, en door de kracht, die ze onbewust gebruikte vloog de deur open en kon ze zo naar buiten"
Dan vertelde Paula verder "maar, nauwelijks stond ze buiten of 3 begeleiders doken boven op haar", en boeiden direct haar handen".
"Dat voelde echt verschrikkelijk" maar, was wel mijn eigen schuld".
"Moesten ze je echt met 3 man, tegen de grond drukken om je onder controle te krijgen?"
Ondertussen had Judith Wilma binnen gelaten, toen die bij mij en Marjolein kwam, vroeg ze direct " hoe gaat het met jou Nelleke?".
"Nog steeds niet goed helaas", zuchtte ik.
Dan wende ze zich tot Marjolein, en vroeg." hoe kan het dat jij, een beetje wazig uit je ogen staart, en een beetje duf reageert Marjolein?".
Dat hoorde ook Judith, en die vertelde direct het hele verhaal aan Wilma.
Dan vroeg ze," gaan jullie mee, dan gaan we de spullen van Marjolein opruimen".
Aangekomen op onze kamer wisten zowel Marjolein als ik niet wat we zagen, het logeerbed was weg, in plaats daarvan stond er een 2e ziekenhuisbed ook voorzien van hoge hekken.
Precies hetzelfde als waar ook ik in moest slapen.
Dan zei Judith tegen Marjolein," als je Nelleke wild steunen en ervaren hoe wij haar behandelen betekend dat ook jij je in een bed met afsluitbare hekken komt te liggen, en net als Nelleke door middel van een leiband volledig vast komt te liggen."
"Ook gaat net als bij Nelleke ook bij jou het hek dicht".
Dan zag ik dat Marjolein even moest slikken maar, dat ze besefte dat er nu geen weg meer terug was.
Ondertussen was het bijna 8 uur, en dus tijd voor thee of koffie dus nam Judith ons mee naar de huiskamer en werd Marjolein voorgesteld aan de groep.

Wat ik al verwachtte, gebeurde ook, Paula en Marieke kwamen direct bij ons zitten en wilden graag weten waarom Marjolein hier was achtergebleven.
Ondertussen waren Bram en Vera aan hun dienst begonnen, en hadden dus ook de rollator van Marjolein zien staan.
Bijna direct daarna werden ze bij gepraat door Judith.
Dan zagen we Judith en Bram en Vera naar het kantoortje gaan, waar ze het hele verhaal van Marjolein te horen kregen "dus ook Marjolein krijgt medicatie?".
"Ja en morgenochtend, moeten zowel Nelleke als Marjolein, tegen half 12 beide bloed prikken", reageerde Judith.
"Over prikken gesproken, Nelleke moet vanavond weer die vervelende prik in haar rechterbil hebben wat doen we met Marjolein?".
Zij krijgt net als Nelleke Paula en Marieke die prik ook geen discussie over mogelijk", reageerde Vera.
Ondertussen hadden we koffie gedronken en keek Bram op de klok en zag dat het bijna 9 uur was.

Dan keek hij naar mij en Marjolein, maar ook naar Paula en Marieke, en zei dan, " kom meiden bedtijd, voor jullie er echt in liggen zal het wel half 10 zijn".
Aangekomen op de slaapkamer, moesten eerst Paula en Marieke zich helemaal uitkleedden, en op hun buik op het bed gaan liggen.
Dan werden ze volledig vastgelegd daarna kwam Bram naar Marjolein en mij toe, en zette ons vast op de stoelen waar we op zaten.
Met de sluitingen achter ons, zodat we er niet bij konden.
Dan maakte hij bij Paula en Marieke hun rechter bil schoon, en smeerde ze in met de verdovingszalf.
Dan pakte Bram 4 grote gevulde spuiten, waarvan hij er 2 terzijde legde en terwijl Paula en Marieke de prik kregen zag ik dat Marjolein steeds benauwder begon te kijken.
Maar, het enige wat ik nog kon doen was haar bemoedigend toespreken aangezien mijn handen geboeid waren, en ik bovendien stevig op de stoel zat.
Nadat na de prik Paula haar nachtluier om gekregen had, en zij zich verder aankleedde, en tanden poetsten waren Marjolein en Nelleke aan de beurt.
Als 1e was ik( Marjolein) aan de beurt, en werd ik naar het bed begeleid Waar Bram eerst mijn luier af deed, en ik dan op mijn buik moest gaan liggen, en mijn armen en benen spreiden die direct werden vastgezet.
Dan voelde ik dat Bram mijn billen waste en vervolgens verdovingszalf op mijn bil smeerde dan naar Nelleke ging, en bij haar dezelfde procedure herhaalde.
Dan zag ik nog net dat Bram de 3e spuit prepareerde, en voelde dat hij die op mijn bil zette dan voelde ik dat de inhoud in mijn bil werd gespoten wat best zeer deed, wat mij keihard op mijn lip deed bijten, alles om maar niet te gaan huilen.
Dan zag ik dat het ook Nelleke opviel dat ik geen kik gaf, en hoorde haar tegen Bram zeggen," nou die Marjolein is een harde zeg".
Toen Bram de spuit er uit haalde zei hij," zulke harde zie ik niet vaak".
"Ik heb door mijn handicap in mijn leven al zoveel prikken gehad", hoorden we haar zeggen.
"Oké maar dit is wel een hele heftige", antwoordde Bram.
Dan kregen we allebei een nachtluier om, en werden we verder aangekleed tot slot mochten we tanden gaan poetsen, dan werden we in bed gestopt en volledig vastgelegd.
Dan vroeg Marjolein," Bram mag ik nog een beker warme melk?".
"ja dat is goed, dan kun je ook gelijk je slaappil in nemen".

Dan keek Bram mij( Nelleke) aan en vroeg, "wil jij ook nog wat drinken Nelleke?".
"Ja graag doe mij ook maar, een beker warme melk".
"Wil jij ook een speciale beker Nelleke?".
"Ja graag Bram, want ik ben dood moe" 10 minuten later, kregen we de bekers melk, en allebei een slaappil.
Toen we dat na weer 10 minuten op hadden legde Bram ons helemaal vast, waarbij ik zag, dat Marjolein dat helemaal niet leuk vond.
Daarna gingen zowel bij haar als bij mij de hekken omhoog, het licht uit, en verliet Bram de kamer.
Na nog heel even kletsen, vielen we allebei in slaap, om de volgende morgen beide rond half 7 wakker te worden allebei met zowel een natte als een vieze luier.

Deze ochtend werden we door Harry en Hanna uit bed gehaald en deze keer moest zowel ik( Nelleke) als Marjolein volledig geholpen worden, we konden deze ochtend bijna niets.
Dan hoorde ik Marjolein vragen of, Hanna haar los wilde maken verschonen wassen, en aankleedden en hoorde ik haar zeggen," ik voel me heel zwak nu".
Dan nam Hanna Marjolein mee naar de badkamer, en legde haar op het douchebed en begon ze mij uit te kleedden toen ze mijn luier afdeed, zaten haar handen meteen vol poep, wat mij direct tranen in de ogen bezorgde.

Direct wilde ik mijn excuses aan bieden maar Hanna lachte dat weg, en zei," geeft niet Marjolein dat is het risico van het vak zullen we maar zeggen".
Dan vroeg, Hanna," hoe voel jij je nu Marjolein?".
"Nou ik voel me nog steeds licht in mijn hoofd, en hoor nu ook rare stemmen".
"Nou dan is het maar, goed dat je vanmiddag, een afspraak hebt met de psychiater".
Dan was Marjolein aangekleed, ondertussen was Harry met mij bezig, en bijna klaar en zei Harry, "volgens mij ben je de laatste 2 dagen toch wat rustiger Nelleke!".
"Ja zo voelt het wel maar, ik weet heel goed dat het echt niet goed gaat".
Dan gingen we om kwart voor 8 samen ontbijten, waarbij we allebei volledig geholpen moesten worden gelukkig zaten Paula en Marieke ook al aan tafel om ons te helpen.
Tijdens het eten vroeg Marieke, "jullie zijn zeker te moe voor school vandaag?".
Dan zei Nelleke, "nee hoor daar krijg ik juist energie van".
Direct na het ontbijt gingen we terug naar onze kamer, en zette de laptop aan, waarbij ik( Marjolein) zo ging zitten, dat ik net buiten beeld zat.

Toen juf Jolanda om half 9 binnen kwam, zag ze dat niet alleen zoals bekend, Nelleke ontbrak maar, ook Marjolein er niet was toen ze er naar vroeg deed de hele klas, inclusief Olaf en Jan-Willem of ze nergens van wisten.
Dan zei Jolanda," dan zal ik in de pauze haar ouders wel bellen maar, nu eerst maar eens kijken of Nelleke er is".
Direct zagen we dat Nelleke inderdaad klaar zat, Marjolein echter zat net buiten beeld naast haar maar, ook Nelleke deed of ze van niets wist.
Dan begonnen ze aan de taalles, en nauwelijks hadden ze de boeken en schriften op tafel of Marjolein kwam te voorschijn.
Dan vroeg juf Jolanda, "wat doe jij bij Nelleke Marjolein?".
Dan vertelde ik( Marjolein) dat ik wel 1 of 2 nachten bij Nelleke wilde blijven logeren, waarop de verpleging reageerde dat het mocht maar, dan minstens tot maandag.
Tevens moet ik zolang ik hier ben medicatie slikken, waar ik suf en licht in het hoofd van wordt.

Dan kwam Harry eens kijken hoe het ging, en die zei," Juf het zou best kunnen dat al het heftige wat Marjolein het afgelopen jaar heeft mee gemaakt en dat is nogal wat, hebben wij begrepen er nu ze hier tot stilstand komt er allemaal uit komt".
"U bedoelt dat ze net als Nelleke ziek is?", vroeg juf Jolanda.
"Daar ziet het wel naar uit".
"Het mee leven met Nelleke zou heel goed het laatste zetje geweest kunnen zijn. die de stemmen liet binnen dringen".
"U bedoeld dat Marjolein net als Nelleke ziek is", vroeg Jolanda nogmaals.
"Daar ziet het inderdaad naar uit, en als de dokter dat vanmiddag ook vindt.
Zou het zomaar kunnen, dat we ook Marjolein net als Nelleke de komende weken hier op de gesloten afdeling houden" besloot Harry zijn verhaal.
"Ook hebben we al gemerkt, dat we Marjolein net als Nelleke bij de deur weg moeten houden, als die open gaat anders is ze zo weg".
"Ik denk dat door het verzoek van Marjolein, en het inwilligen daarvan, we Marjolein uit haar comfort zone hebben gehaald waardoor ze nu het hele afgelopen schooljaar aan zich voorbij ziet trekken".

"Nogmaals wij denken dat ze voorlopig hier moet blijven maar, dat is aan de psychiater".
Dan werd het gesprek beëindigd, en werden er groepjes gevormd om samen te lezen voor het gemak werden Nelleke en Marjolein in het zelfde groepje gezet, samen met Jaap en Pim.
Dan vroeg Jolanda," Harry zou jij een half uurtje toezicht kunnen houden bij het lezen, zodat ik de laptop aan onze kant in een ander lokaal kan zetten?".
"Eigenlijk heb ik daar geen tijd voor maar, ik geloof dat het nu rustig is dus vooruit dan maar".
Na een half uur te hebben gelezen, zei juf Jolanda, dat de hele klas het goed had gedaan daarna volgde geschiedenis, waarna het tijd was om te verschonen en de pauze.

In de pauze werden Nelleke en Marjolein allebei voorzien van thee.
Na de pauze kwam om 11 uur Hanna zeggen dat ze beide meisjes echt moest mee nemen 5 minuten later zaten we al in de wachtkamer van de psychiater en na 10 minuten wachten, mochten we binnen komen.
Dan gaf Frans Nelleke een hand en vroeg," hoe gaat het nu Nelleke?"
"Een heel klein beetje beter, maar ik begin nu te beseffen dat ik er nog lang niet ben".
"Fijn om te horen, het begin is er zullen we maar zeggen".
Dan richtte Frans zich op Marjolein en vroeg," zo en wie ben jij, en wat kom je doen bij mij?".
Dan stelde Marjolein zich voor, en vertelde dat ze hier in eerste instantie kwam, om Nelleke te steunen.
Dan zei Frans, "maar, ik heb inmiddels ook begrepen dat jij het afgelopen jaar veel hebt meegemaakt, "ja dokter en dat komt sinds ik hier ben allemaal weer naar boven".
"Dat vindt ik op zich helemaal niet vreemd " antwoordde Frans "op de duur is de rek er uit, zal ik maar, zeggen."
"Dan is de emmer vol zo gezegd, en dat punt lijkt bij jou nu aangebroken."
"Mijn voorstel is dat jullie allebei een e.e.g en een hersenscan laten maken dan zie ik jullie maandag na schooltijd terug, en Marjolein, tot die tijd blijf jij binnen",.
"Houdt er rekening mee, dat het daar niet bij blijft maar, dat je de komende 4 weken hier moet blijven".
Nu schrok Marjolein pas echt, wat begonnen was als een steun aan Nelleke begon nu wel heel serieus te worden waar ze absoluut niet op zat te wachten.
Dan werd afgesproken dat de onderzoeken vanmiddag direct na schooltijd zouden plaats vinden en nam Hanna ons mee naar de afdeling, om te lunchen.
Waar Paula en Marieke direct zagen dat ik(Nelleke) aardig opgelucht was, en zat te smullen, terwijl Marjolein bijna geen hap door haar keel kreeg.
Dan kwam Marieke bij haar zitten en deed haar alsnog een slab voor.
Om haar dan te gaan helpen met eten, ondertussen vroeg ze," wat is er schat?".
Dan vertelde ik(Marjolein), dat het er op leek dat, wat was begonnen om Nelleke te steunen toch serieus begon te worden en dat alles wat ik had mee gemaakt, er nu ik tot stilstand kwam leek uit te komen.
Dat hoorde ook Harry, en die zei," dat is best mogelijk Marjolein".
Ondertussen hielpen Paula en Marieke Nelleke en mij met eten, waarbij ik mij behoorlijk opgelaten voelde met die slab voor.
Dat werd er niet beter op, toen ik merkte dat ik de slab ook echt nodig had, aangezien ik, net als Nelleke moeite had met kauwen, en slikken.
Na het eten werden we snel verschoond, waarna het weer tijd was voor school.
Waar Nelleke deze keer vrij fit was, zat ik er al snel helemaal doorheen maar, begon wel aan de middag na verteld te hebben hoe het er nu voor stond en ook Nelleke haar verhaal had verteld kon ik al niet meer, en drukte noodgedwongen maar op het alarm.
Al snel kwam Anneke binnen, en zag dat Nelleke nog wel even door kon maar, ik er helemaal door heen zat en terwijl ze mij mee nam naar de badkamer, zei ze," als ik jou verhaal lees verbaasd me dat niets".

Direct nadat ik was verschoond, kreeg ik nog extra medicatie en legde Anneke me in het bed van de nachtdienst wat ook een afsluitbaar ziekenhuis bed bleek te zijn, zodat het in geval van nood voor patiënten kon worden gebruikt.
Dat deden we omdat Nelleke nog wel met de klas mee deed.
Toen Jolanda naar Marjolein vroeg zei Nelleke," Marjolein is nu echt aan het eind van haar latijn, ik geloof zelfs dat ze last heeft van een psychose".
"Ik heb in iedere geval begrepen dat ze last heeft van rare stemmen in haar hoofd".
Dan antwoordde Jolanda," dat verbaasd me eerlijk gezegd niets, na een behoorlijk heftige tijd, rond de verhuizing en een nieuwe valide school".
"Dan ook nog een hoop nieuwe vriendjes en vriendinnetjes, die haar gelukkig accepteren, en vooral het kunnen meedoen met scouting en de crea-club en daar gewoon 1 van de leden kan zijn, dat alles bij elkaar is nogal wat".
"Daar komt dan ook jou eerdere opname in de riethorst nog eens bij en nu weer jouw onverwachte opname in het ziekenhuis."
Ondertussen, lag Marjolein rustig te slapen.
Direct om half 4, werd Marjolein wakker gemaakt, en werden Marjolein en ik mee genomen voor de onderzoeken, vooral het e.e.g met al die plakkers en naaldjes op het hoofd, waren heftig en onplezierig.
Direct, werden de resultaten door gestuurd naar Frans, aan de hand daarvan vond Frans dat Marjolein zwaardere medicatie moest hebben.
Toen Marjolein dat later in de middag, tijdens een gesprek met Frans te horen kreeg mopperde ze," dan kom ik hier om, Nelleke te steunen en dan blijkt dat ik zelf ziek ben".

Daarop zeiden Coby en Joris, die net aan hun dienst begonnen, " wees blij dat we er op tijd bij zijn, en je direct behandeld wordt".
Dan zagen Paula Marieke en Nelleke, dat ik mijn tranen niet meer kon bedwingen maar. dat toch probeerde door keihard op mijn lip te bijten.
( grote meisjes huilen niet).
Direct sprintte ik zo hard mogelijk de huiskamer uit, en zag nog net dat Nelleke achter me aan wilde komen maar, door Paula en Marieke werd tegen gehouden.
Dan hoorde ik ze tegen Nelleke zeggen," laat maar, jij hebt de handen vol aan je zelf lieverd je werd net wat rustiger, laat Marjolein maar aan ons over".
Dan nam Coby het woord, "niet aan jullie maar, aan Joris en mij bedoel je toch?".
"Dat Paula een positieve invloed heeft op Nelleke, is 1 ding maar, laat Marjolein voorlopig maar aan ons over," lachte Coby intussen was het half 5, en dus tijd voor de volgende verschoon ronde.
Dan vroeg Coby, "wat doen we met Marjolein Joris?".
"Ik ga direct even kijken maar, denk dat als ze slaapt ik haar laat liggen."
"In dat geval verschonen we haar, als ze wakker wordt en het eten dan?".
"Houdt maar, een portie apart, dat warmen we wel op als ze wakker wordt".
"Mocht ze nog slapen als wij naar huis gaan, dan zetten we het in het dag verslag dat Marjolein, nog geen avond eten heeft gehad."

Terwijl Joris toezicht hield in de woonkamer, ging Coby achter Marjolein aan toen ik alsnog achter Coby aan wilde, hield Joris mij nogmaals tegen en zei," nog 1 keer Nelleke, jij hebt genoeg aan je eigen sores".
"Ja maar Joris dit hele gedoe is, weer eens mijn schuld".
"Nee Nelleke, ik zou zeggen in tegendeel".
"Doordat Marjolein bij jou was, zagen we juist dat alle heftigheid, waaronder jou opnames er nu langzaam uitkomt".
"Overigens riep ze zelf direct, dat ze jou niet had moeten bezoeken".
Dan zei ik(Nelleke)"dus heb ik het toch gedaan?".
"Nee Nelleke, maar nu zijn we er gelukkig wel op tijd bij op zich is het heel normaal dat op de duur het lichaam maar, ook de geest zegt ho stop, het is genoeg".
"Dat is bij jou nou voor de 2e keer aan de orde en dreigde nu ook bij Marjolein te gebeuren maar, hopelijk kunnen we dat bij Marjolein voorkomen".
Intussen was Coby bij Marjolein naar binnen gegaan, en zag dat ze weliswaar wat rustiger werd maar, nu languit op haar bed lag te huilen.

Dan kwam Coby op haar bed zitten en vroeg" wat scheelt er aan Marjolein?".
"Het wordt me teveel Coby, ik geloof dat ik het hele bijna afgelopen schooljaar opnieuw beleef inclusief alle getreiter van daarvoor".
"Eerlijk gezegd ben ik niet blij dat jullie mij hier houden maar. begin nu langzaam in te zien, dat het zo beter is".
Dan zei Coby," weet je dat Nelleke, zichzelf net weer de schuld gaf, van het feit dat jij nu hier zit".

"Dat hoeft ze niet te doen haar aandeel hierin is minimaal, dat was hooguit het laatste zetje, de spreekwoordelijke druppel".
Dan vroeg Coby, "zal ik Nelleke halen, zodat jij het haar zelf kunt vertellen?".
"Ja graag Coby".
Hoewel Nelleke net aan tafel zat, liet ze haar bord eten voor wat het was en liep direct met Coby naar Marjolein.
Dan gingen ze alle 3 op bed zitten, en vertelde Marjolein haar verhaal.
Dan begon ze met," wil je geloven dat ik eigenlijk wel blij ben dat ik nu hier ben? " "Voordat het net als bij jou, bijna te laat is, en het helemaal mis gaat".
"Daar zit wat in", mompelde Nelleke.
"Dus Nelleke het is niet jou schuld hé?".
"Nee Marjolein maar, voorlopig zitten we wel in het zelfde schuitje".
"Tja we moeten het er voorlopig maar, mee doen, wat ook betekend geen crea-club, en geen scouting".
Ja ja dacht Nelleke maar liet het maar, zo dan vroeg ze, "ga je mee eten Marjolein?".
Ook zag ik Coby naar me kijken en hoorde haar even later vragen," wil je nog eten Marjolein, we hebben wat voor je bewaard?".
Dan voelde ik doordat de spanning af nam, dat ik wel trek begon te krijgen.
Toen ik op de klok keek zag ik dat de tijd om te eten al voorbij was, en vroeg vertwijfeld, "dat kan niet meer, etenstijd is voorbij!".
"Nee hoor we hebben wat voor jou bewaard, en dat van Nelleke warmen we ook weer op".
5 minuten later zaten ze aan tafel met allebei een slab voor dan vroeg Coby, "kunnen jullie zelf eten?".
"Ik niet helaas, ik ben door alle emoties helemaal op", zuchtte Marjolein.
"Ik durf het je bijna niet te vragen, maar, ik ben ook helemaal op", zuchtte Nelleke.
"Geeft niets, wij verwachten na zulke emoties niet anders", antwoordde Coby.
Ondertussen liepen Paula en Marieke, in afwachting van het bezoek uur, wat te ijsberen.
Toen ze zagen dat Coby in haar eentje ons beide zat te voeren vroeg Paula," mogen wij het doen Coby?".
"Zijn jullie nog zo fit dan?".
"Ik wel", zei Paula en ook Marieke zei dat ze dacht dat het wel zou gaan, terwijl Nelleke en Marjolein geholpen werden met eten, werden de 1e bezoekers binnen gelaten.
Al snel zagen Nelleke en Marjolein Anna Wilma Astrid en Olaf binnen komen, die er alle 4 van opkeken dat wij nog aan tafel zaten.
Maar, toen Coby het verhaal vertelde, begrepen ze alle 4 dat het voor zowel mij(Marjolein) als Nelleke, behoorlijk heftig was.
Om ons nog eens te verrassen, schoof Olaf weer het rolstoelblad, en de voet steunen opzij, en trok dan de rollator van Marjolein naar zich toe.
Trok zich omhoog, en zette zo waar 5 kleine stapjes achter de rollator.
Dan vertelde Wilma, dat Olaf sinds deze week na schooltijd iedere middag fysiotherapie op het droge had.
Om te kijken of hij een kans had om kleine stukjes in en om het huis te lopen.
"Tot onze verbazing, agt Bart de kans aanzienlijk dat Olaf kleine stukjes in en om het huis kan lopen".
"Dus heb ik ook een rollator voor Olaf gekocht waarschijnlijk zal hij niet zo ver en lang als jij kunnen, Marjolein, maar toch".
"Dan zei ik, "dit had ik ook nooit verwacht Olaf".
Ondertussen hadden Nelleke en Marjolein hun eten op, kregen ze tot slot beide nog een mok koffie.
Dan vroeg Marjolein, "loop je mee naar onze kamer Olaf?".
Maar, dan zei Wilma, "dat is veel te ver voor Olaf Marjolein afgezien daarvan, hoe wil jij je dan verplaatsen?".
"Jij hebt de rollator zelf nodig liefje".
Nadat Olaf weer in de rolstoel zat, gingen ze allemaal richting de slaapkamer van de meisjes.
Binnen gekomen, keek vooral Olaf op van de 2 grote ziekenhuis bedden, en al helemaal toen hij de leibanden, en hoge hekken zag.
Dan zei Coby," Olaf helaas is het echt nodig om zowel Nelleke als jou zusje volledig vast te leggen.".
"Zodat ze niet uit bed vallen, maar, ook om te zorgen dat ze in hun slaap geen gevaarlijke dingen doen."
Ondertussen liep het alweer tegen 8 uur, dus liep het bezoek uur op zijn einde.
Terwijl Marnix Nelleke en Marjolein in de huiskamer voorzag van koffie trok het bezoek de jassen aan en vroeg Olaf," lopen jullie zo mee naar de uitgang?".
Daarop antwoordde Nelleke," dat zou ik graag doen Olaf maar, dat mag niet".
"Mag niet?", vroeg Olaf verbaasd.
"Nee Olaf, het risico dat Nelleke of Marjolein mee glipt naar buiten is te groot".
"Jammer", zuchtte Olaf, "vinden wij ook", zei Marnix " maar, helaas moet het wel zo".
Nauwelijks was het bezoek weg, of Marjolein gaf naar Coby aan dat ze naar bed wilde.
Dan lachte Nelleke, dan zal ik maar, mee gaan hé?".
1 maal op onze kamer vroeg ik(Marjolein) Marnix, of hij mijn luier af wilde doen en me dan op de wc wilde zetten.
Dan vroeg Marnix," waarom Marjolein, jij bent toch volledig incontinent?".
"Nou Marnix sinds enige tijd, voel ik vaak wel als ik moet poepen en sinds anderhalve week geleden, bij de oma van Xantia, voel ik soms zelfs dat ik moet Plassen".
"Nou dan moeten we dus snel zijn" begreep Marnix.
1 minuut later zat ik al op de wc en plaste ik direct uit, om vervolgens ook weer te poepen.
Direct zag Marnix de opluchting in mijn ogen, en ook Nelleke begreep wel zo ongeveer de opluchting die ik voelde.
Dan zei ik, "de laatste weken voor ik ziek werd voelde ik eerst al als ik moest poepen, soms plaste ik dan ook wat en sinds een logeerpartij anderhalve week geleden, voel ik soms ook dat ik moet plassen"
Ondertussen had Marnix mijn broek uit, mijn romper los gemaakt en mijn natte luier afgedaan, en zette me dan op de wc.
Terwijl hij Nelleke begon uitte kleedden, poepte ik eindelijk weer op de wc en plaste bewust uit zelfs dat voelde ik op het laatste moment weer aankomen.
Terwijl ik opstond mijn billen afveegde en doortrok had Marnix Nelleke verschoond, aangekleed, en haar de nacht medicatie gegeven.
Dan legde hij haar in bed, en legde haar vast.
Dan hielp hij mij met mijn luier, en het omkleedden.
Dan poetste ik mijn tanden, en kreeg ik mijn nacht medicatie, en werd ik in bed gelegd, tot mijn ergernis werd ook ik weer helemaal vastgelegd.
Dan ging ook het hek dicht, en keek ik nog even naar Nelleke maar, die sliep al.
Dan gaapte ik nog een keer en viel ook als een blok in slaap.

luierdromer · 4 jul 2018

Olaf en Marjolein

HOOFDSTUK 72 GOEIE SCHOOL PRESTIES,EN HOE IS HET MET ASTRID?

De volgende morgen hadden Coby en Anneke vroege dienst.
Direct toen ze binnenkwam zei ik( Marjolein) "jammer dat we de crea-club gisteravond hebben gemist, en ook jammer dat we zaterdag niet naar scouting kunnen".
Maar, dan zei Coby, "de crea-club misschien volgende week of over 2 weken maar, als je niet al te gek doet, kom ik jou en Nelleke zaterdagmiddag tegen 2 uur halen, voor 2 uurtjes scouting hebben we Nelleke beloofd, en die belofte doe ik nu ook naar jou".

SAMEN NAAR SCOUTING.

Inmiddels was het zaterdag, bijna kwart over 1 en stapte hoewel ze geen dienst had Coby binnen.
Direct ging ze naar onze kamer maar, wij zaten op dat moment in de huiskamer.
2 minuten later stapte Coby dan ook de huiskamer binnen, en vroeg "zijn jullie zo ver meiden?".
Dan moesten we Coby allebei een hand geven, en mochten we mee lopen naar de deur, waar Harry ons naar buiten liet, om vervolgens mee te lopen naar de auto waar Coby Marjolein op de achterbank in de riem zette.
Ondertussen moest ik Harry een hand geven.
Toen Marjolein zat, deed Coby het portier dicht en liepen wij naar de andere kant, waar ook ik mocht instappen en in de riem werd gezet, dan stapte ook Coby in en konden we gaan.
Ondertussen druppelden bij de scouting de leden binnen.

Toen iedereen binnen was, viel direct op dat in plaats van Coby er 2 andere begeleiders waren daarnaast viel op dat niet alleen Nelleke maar ook Marjolein ontbrak.
Dan vertelde Hans dat Coby tegen 2 uur zou komen, en dat door omstandigheden we vandaag om 4 in plaats van 5 uur zouden stoppen.
Inmiddels was het 5 voor 2, en was iedereen van thee of koffie voorzien toen de deur open ging en Coby binnen stapte, en tot onze verbazing liep Marjolein naast haar.
Even later werd onze verbazing nog groter toen Coby weer naar buiten liep, en even later samen met Nelleke weer binnen kwam.
Dan zagen we dat Hans de buitendeur op slot deed, en het woord nam.

"Om te beginnen allemaal hartelijk welkom, jullie zullen wel denken waarom gaat de deur op slot, en waarom zijn Fred en Mirella erbij?".
"Het eerste is, dat door hun ziekte, Nelleke en Marjolein niet onbegeleid naar buiten mogen".
"Het 2e is, dat doordat Fred en Mirella erbij zijn, Marjolein en Nelleke vanmiddag mee kunnen doen".
"Verder is het zo dat we het Programma vanmiddag hebben aangepast, om te beginnen stoppen we om 4 in plaats van 5 uur."
Punt 2 beperken we het programma tot wat knutselen, en gaat er dus niemand naar de zolder".

Al snel waren we allemaal bezig, en kwamen Xantia Olaf Jan-Willem, maar, ook Mirella Jeroen Pim en Paul bij ons zitten en vertelde Jeroen, dat ze al geschrokken waren van het nieuws over Nelleke.
Maar,nog heftiger toen ze hoorde dat ook Marjolein op de paaz afdeling was opgenomen.
Vlak daarop zagen we Fred snuiven en hoorde hem dan vragen," wie van jullie zit er in de broek te poepen, daar is de ...."
Dan viel Hans hem in de rede, en zei, "ik merk dat we iets belangrijks zijn vergeten, te vertellen".
Doorgaande, "Olaf Marjolein maar,ook Xantia Nelleke Jan-Willem en Miranda zijn incontinent, en ik vermoed dat één van hen inmiddels een poepluier heeft".
Dan zagen we het gezicht van Xantia verkleuren, en dat ze haar rollator pakte, met de bedoeling zich stilletjes terug te trekken in hoekje, om uit te huilen.
Maar, direct hield Hans haar tegen, en zei "Sorry Xantia, ik had Fred en Mirella nog niet verteld dat jullie incontinent zijn".
Al snel hadden Fred en Mirella zich verontschuldigd, en nam Mirella Xantia mee, om haar te verschonen.
Na nog geen 5 minuten was ze al terug, en deden we nog een spel waarbij plaatjes van dieren bij het goeie geluid gezocht moesten worden.
Hier deden ook Nelleke en Marjolein aan mee.
Zo vloog de middag voorbij, tijden het spel waren ook Mirte en Miranda nog bij ons komen zitten die schrokken best wel van onze verhalen.
Dan kwam ook Coby erbij zitten en zei, "dat Nelleke kwetsbaar is weten jullie".
"Maar, ook Marjolein heeft de afgelopen jaren, en vooral het afgelopen jaar veel heftige dingen mee gemaakt."
"Wat er bij een bezoek aan Nelleke van de week plotseling allemaal uitkwam."
"Waardoor het ons verstandig leek ook haar direct op te nemen op de PAAZ afdeling dit vooral om haar tot rust te laten komen".
Dan vroegen verschillende leden," dus jij zit ook op de PAAZ afdeling Marjolein?"
"Ja helaas zit ik nu ook opgesloten".
Dan zei Coby," nou opgesloten!".
"Zo voelt het wel Coby, ook al weet ik inmiddels dat het op dit moment het beste is".
Dan kregen we nog wat drinken, waar voor mij en Nelleke ook weer een vieze pil bij zat.
Direct zagen alle anderen dat we dit echt niet leuk vonden.
Vervolgens kregen we de opdracht, om een kluwen touwen uit elkaar te halen en vervolgens op grote te selecteren.
Tot verbazing van vele, maar vooral van Anouk, Annemarie Jaap Sandra en Martin waren het juist Olaf en Marjolein, die dat als snelste voor elkaar hadden.
Dat ontlokte Sandra de opmerking," ze hebben de touwen voor jullie zeker minder moeilijk gemaakt?".
Maar, Hans die net kwam kijken zei direct," Waarom denk je dat, Sandra?".
"Nou wij zitten er mee te klooien, van hier tot Tokyo terwijl Olaf en Marjolein de knopen er vrij snel uit hadden".
"Nee hoor alle knopen waren gelijk".
Dan zei Miranda, dat het best mogelijk was dat door de oefeningen die Olaf en Marjolein wekelijks in het extra verwarmde zwembad deden, hun vingers relatief soepel waren.
Dan liet ze er op volgen," hoe moet dat nou met jou fysio Marjolein?".
"Bart komt Maandag en Vrijdag een uurtje naar het ziekenhuis om te oefenen met lopen."
"Maar, de oefeningen in het zwembad kan ik de komende weken wel op mijn buik schrijven".
Maar, dan zei Coby," aangezien dat wel in jou dossier staat, zullen wij kijken of we daar iemand voor vrij kunnen maken".
Dan zei Marjolein," anders moet ik mamma vragen".
Maar, Coby zei direct," nee dat mag niet, het moet een verpleegkundige van de afdeling zijn".
"Maar, maak je geen zorgen, we doen zoiets wel vaker, bijvoorbeeld als er iemand naar de dokter of Tandarts moet".
Intussen was het kwart voor 4 geweest, en begonnen we dus met opruimen.

Toen dat was gebeurt, mochten wij de jassen aantrekken, terwijl de rest werd gevraagd om te wachten, totdat wij in de auto zaten.
Tegen half 5 waren we terug op de afdeling, en zag iedereen wel dat deze middag ons goed had gedaan.
Bijna direct kwamen Paula en Marieke naar ons toe, en vroegen hoe onze middag was geweest.
geweldig was alles wat we uit konden brengen.
Dan vertelde Marjolein over de kluwen touw, die zij als snelste uit elkaar had dan was het tijd om te verschonen, en direct daarna om te eten.
Beide waren we nog steeds behoorlijk opgewekt maar, ondanks dat de middag ons beide goed had gedaan, was het toch ook vermoeiend geweest.
dat bleek wel toen we aan tafel gingen, en zowel Marjolein als Nelleke in de rolstoel aan tafel verschenen allebei zo moe waren dat we beide een slab voor moesten, en bovendien ook gevoerd moesten worden.
Wij konden aan elkaar wel zien dat we ons niet op ons gemak voelden al helemaal toen we zagen dat Willem en Matthijs het nodig vonden om te etteren.
Terwijl Paula en Marieke ons aan het helpen waren.
Het werd helemaal vervelend toen ze begonnen van, "hapje voor pappa hapje voor mamma", en zo voort.

Direct zagen we Paula rood aanlopen maar, gelukkig zaten Joris en Judith er bovenop en pakten zonder pardon 2 slabbers, uit de kast en trokken die bij beide jongens over het hoofd .
Terwijl Paula en Marieke ons bleven helpen, zette Judith en Joris beide jongens vast en wilden ze vervolgens voeren.
Maar, daar waren ze het absoluut niet mee eens, en wilden de lepel wegslaan maar, toen Joris dreigde om ze dan zonder eten naar bed te sturen.
Bonden ze snel in, en lieten ze zich met duidelijke tegen zin voeren.
Mede door al dit gedoe, waren we pas om 5 voor half 7 klaar, terwijl om half 7 het bezoek uur begon.
Ook zagen we dat Matthijs en Willem voor straf, direct om half 7 naar bed moesten.
Nauwelijks was dit gebeurd of het was tijd om het bezoek binnen te laten, even dachten Nelleke en ik, dat we vanavond geen bezoek zouden krijgen.
Maar, al snel bleek, dat we het toch mis hadden, want in plaats van onze ouders verscheen juf Jolanda en ze was niet alleen maar had Petra en Frieke mee genomen.

Dan vroegen we of we naar onze kamer mochten, en mede door de aanwezigheid van de juf mocht dat.
Aangekomen op onze kamer ging juf direct ons schoolwerk nakijken, terwijl Frieke en Petra onze kamer bekeken.
Dan mompelde Frieke,"dat lijken wel ziekenhuis bedden!".
"Dat zijn het ook", lachtte juf Jolanda.
Dan vroeg Petra, "maar, waarvoor zijn die leren riemen?".
"Dat is dat ze zich niet kunnen verwonden of nog erger", verduidelijkte Jolanda.
Dan vroegen ze, Van Nelleke begrijpen we het nog wel maar, moet jij ook helemaal vast liggen Marjolein?".
"Ja Petra, sterker nog ook voor mij is het inmiddels menens".
"Nu ik hier tot stilstand kom, komen allerlei heftige herinneringen van de laatste 2 jaar weer naar boven waaronder het jaren lang gepest worden" ging ik(Marjolein) door.
"pesten?, wij pesten jullie nooit", "nee op school of bij de clubs hier hebben we nooit problemen, maar in onze vorige woonplaats wel".

Na nog een paar minuten kletsen, kwam Judith zeggen dat het al 10 over 8 was, en het bezoek uur al ruim 10 minuten voorbij was.
Dan hoorden we haar zeggen," Marjolein jij moet zo nog geprikt worden".
"Toch niet die akelige rot prik" vroeg ik," ja helaas wel meisje".
Dan zagen we, dat Marjolein onrustig werd wat ik goed begreep, maar, voor de andere 3 totaal ABACADABRA was.
Dan zei ik," ik heb die rot prik ook al een paar keer gehad".
"Punt 1, het is een hele grote spuit".
"Punt 2, ze prikken niet in je arm maar, in je rechter bil en dat doet ondanks de verdoving goed zeer".
Direct zagen Jolanda Frieke en Petra, dat Marjolein lijk bleek werd en aanstalten maakte om zich in een kast te verstoppen.
Dan zei Jolanda," kom Petra Frieke we moeten gaan".
Maar, Frieke zei," wacht even juf" liep naar de kast, opende deze, en begon heel rustig tegen mij te praten.
"Hé schat het is inderdaad een akelige prik maar, om je daar over op te vreten heeft geen zin, je ontkomt er toch niet aan".
Dan hielpen Petra en Frieke me uit de kast, en begeleide me naar het bed.
Om mij dan samen op het bed te leggen, dan vroegen ze, mogen wij Marjolein uitkleedden?".
"Eigenlijk niet", antwoordde Judith, "maar, als ik het goed heb gezien, zijn jullie hard op weg om haar te kalmeren."
"Dus kleed Marjolein maar, voorzichtig uit, dan pak ik vast de spullen".
Al snel had Frieke mijn broek uit, en de romper los.
Dan zei ik,"wacht even Frieke", dan tegen Petra" wil jij me een onderlegger aangeven?".
Toen die goed lag, opende Frieke mijn vieze luier, en begon me dan schoon te maken terwijl ze ondertussen gekke bekken trok, waar ik hard om moest lachen.
Terwijl Petra de vieze luier en onderlegger in de emmer gooide.'
Dan maakte Frieke mijn billen en anus schoon, en hielp me dan verder op mijn buik te draaien.
Daarop zei Judith,"nu moet ik je helaas toch vast maken, en prikken Marjolein".
Dan vroeg Frieke, mogen wij haar vast maken Judith?".
"Als jullie het strak genoeg maar, ook niet te strak doen, toe maar".
Ondanks dat Marjolein keek of ze water zag branden, liet ze ons rustig onze gang gaan.
Dan mocht Petra de zalf op mijn bil smeren, en mocht Frieke de zetpil voorzichtig in mijn anus duwen.
Dan kwamen beide meisjes naar voren en pakte allebei 1 hand en zei Judith," nou Marjolein daar komt ie".
Nog geen halve minuut later was het al gebeurd en hoewel mijn bil goed verdoofd was, voelde het niet echt prettig.
Ondertussen had ik de handen van Frieke en Petra, zowat fijn geknepen maar, zei dan, terwijl Judith mijn bil schoon waste," prettig was het niet maar door jullie was het te harden".
Dan zag Nelleke, die inmiddels door Petra werd verschoond en aangekleed , en tot slot in bed werd gestopt dat Marjolein inmiddels weer helemaal kalm was, en dat Frieke haar een nachtluier omdeed en dat Frieke Marjolein naar bed bracht, en hielp haar vast te binden.
Tot slot kregen we van beide meisjes een nachtzoen.
Dan gingen de hekken dicht en het licht uit, en begeleide Judith het trio naar buiten.
Door dit alles werd Frieke pas tegen 9 uur thuis gebracht, terwijl haar ouders haar al rond 8 uur hadden verwacht.
Even later was ook Petra thuis, en vertelden ze dat het met beide meisjes naar omstandigheden redelijk ging maar, ze wel zagen dat het echt nodig was.

Dan zeiden zowel Petra als Frieke dat ze wel van Marjoleins reactie rondom die prik waren geschrokken.
Dan zeiden hun moeders," dat is ook een rot plek om geprikt te worden".
Dat geloofde beide meiden ook wel.
"Maar, nu hup naar bed, jullie zouden verdorie om 8 uur thuis zijn en het is nu al kwart over 9 geweest, en jullie moeten morgen wel naar school".
Dan bewezen ze dat als het moest ze heel snel konden, aangezien ze binnen 10 minuten in bed lagen.
De volgende morgen bij het wakker worden merkten ze wel dat ze de vorige avond laat in bed waren gekomen.
Direct om half 9, vertelde Juf Jolanda, de rest van de klas dat ze gister avond met Petra en Frieke bij ons was geweest.
"Ja dat was geweldig", juichte Nelleke, wij dachten dat er helemaal geen bezoek voor ons zou komen".
Dan zei juf Jolanda nog," ik kan jullie wel vertellen dat het nagekeken werk van jullie er goed uit zag".
Toen we vlak voor de pauze afsloten zei Wilma," ik zou wel iets meer willen weten, over wat er met Nelleke en Marjolein aan hand is."
"Daar kunnen we morgen wel een ochtend aan besteden",.
"Dan pas?", vroeg Jaap.
"ja jullie verassen me met deze vraag, ik heb wel wat over het menselijk lichaam, en ook wel over psychise ziekte zoals ze dat noemen,."

Terwijl we het daar nog over hadden, kwam Hanna even bij ons kijken en zei," wij hebben hier wel wat informatie mappen voor spreekbeurten of een werkstuk.
Daar kunt u zo wat van lenen, als u het werk van Nelleke en Marjolein komt nakijken".
"Prachtig plan, Hanna daar maak ik graag gebruik van".
Dan richtte Jolanda zich tot de klas, en kondigde een dictee aan.
Eigenlijk begonnen wij al moe te worden, en omdat we wisten dat een dictee veel concentratie koste, wilden we direct stoppen maar, juf Jolanda wist ons toch zo ver te krijgen dat we bleven zitten.
Toen we even later bezig waren zag ze wel dat we beide moeite hadden om wakker te blijven.
Jolanda beloofde direct hier bij het na kijken, hier rekening mee te houden te blijven, waar dat Nelleke nog net lukte was Marjolein inmiddels in slaap gevallen.
Dan zei ze tegen Nelleke "stop ook jij maar, we halen het later wel in".
Dan stapte ze beide in bed, en sliepen zo rond 10 voor 3 direct in, en we werden pas wakker, toen rond 5 uur Jolanda ons schoolwerk kwam na kijken.

Direct wilde Marjolein zich weer verontschuldigen maar, Jolanda zei dat dit niet hoefde maar, vroeg dan direct," zullen het dictee nu afmaken meiden?".
Dan zeiden we beide" ja dat is goed, binnen de minuut zaten we weer aan het dictee en een kwartier later waren we klaar, en werd er direct na gekeken.
Dan zei ze," dat valt me mee zelfs in het 1e deel, hebben jullie zeker niet meer fouten gemaakt dan de rest en het 2e deel is bij jullie beide zo goed als foutloos".
"Dus krijgen jullie allebei een acht van mij", dat vonden we allebei geweldig.
Ondertussen klopte Anneke op de deur, en vroeg of we kwamen eten.
Toen ze zag dat Juf Jolanda er nog was, zei ze" ik zal even de beloofde mappen voor u pakken".
3 minuten later was ze terug gaf de mappen aan Jolanda, en terwijl wij naar de huiskamer gingen liet Anneke Juf Jolanda uit, aangekomen in de huiskamer lieten we direct het gemaakte dictee zien.
Dan zeiden Hendrik Esther en Paula dat ze dat in deze situatie geweldig vonden zelfs Matthijs en Willem lieten merken dat ze onder de indruk waren.
Na het eten was het alweer snel tijd voor het bezoek uur, deze keer kwamen Astrid en Olaf, en Anna op bezoek en ook Anna was gezien het ziek zijn, onder de indruk van onze school prestaties.
Maar, Anna maar, ook Astrid zagen wel dat we wel moe waren, en vroegen rond half 8 dan ook, "gaat het nog wel?'.
"Met moeite", gaf ik( Nelleke) toe maar richtte dan de aandacht op Astrid, "maar, hoe gaat het met jou, Astrid?".
"Na mijn idiote gedrag".
Dan nam Anna het woord," om te beginnen Nelleke houd op om je zelf aan te vallen, want doordat dit komt door dat jij ziek bent, kunnen we jou dit niet aan rekenen".
Dan vervolgde Anna, Astrid heeft nog steeds moeite met slapen dit lukt alleen op medicatie, en daardoor plast ook zij nu in bed".
Dan zei Astrid, "overdag gaat het wel maar, ik ben het nog steeds niet kwijt ondanks dat we 2 en halve week verder zijn".
"Dan zal ik je nog wat vertellen, ik heb sinds jij hier bent al 4 keer een gesprek gehad met de huisarts, en slik ook overdag medicijnen om rustig te blijven.
"Maar, dat moet jij je niet aan trekken Nelleke, jij hebt genoeg aan je zelf", "en toch zit dit me niet lekker", zuchtte ik.
Marjolein was intussen samen met Olaf de gang opgelopen naar de huiskamer, en ondanks dat Olaf veel langzamer liep dan zij zelf, en vaak even moest zitten vond ik het toch geweldig dat Olaf kon staan en kleine stukjes lopen.
Aangekomen in de huiskamer moest Olaf wel direct gaan zitten.

Dan vroeg ik( Marjolein), en hoe gaat het verder met jou Olaf?".
"Op zich wel goed, maar het is wel stiller met alleen Jan-Willem thuis".
Intussen waren Vera en Bram, aan hun avond/nachtdienst begonnen.
Nadat Marjolein met Olaf de huiskamer was binnen gekomen, en had verteld van Nelleke en Astrid, besloot Bram om direct te gaan kijken.
Éénmaal bij Nelleke en Astrid zag hij dat het welliswaar niet goed ging met Astrid maar, of het zo heftig was als het leek?
Toch besloot hij om Frans op te piepen, toen die 5 minuten later binnen kwam, zei hij direct tegen de schuldbewust kijkende Nelleke.
"Ook al zou het komen door jou Psychose, dan nog is het niet jou schuld".
Dan tegen Anna, "het zou best kunnen dat Astrid door het instorten van Nelleke toch een grotere klap heeft gehad, dan ik in 1e instantie dacht".
Dan vroeg Anna, "wat stelt u voor?".
Dan keek Frans mij aan en zei, "ga jij maar even naar de huiskamer, Nelleke".
"Ja maar, "begon ik, "Is weer niet jouw schuld", maakte Frans de zin af.
Dan ging ik maar naar de huiskamer, waar ik 3 minuten later huilend binnen kwam.
Dan kwamen zowel Olaf als Marjolein naar mij toe, en kreeg ik een kus en een dikke knuffel van Olaf, en een knuffel van Marjolijn.
Die direct zei, dat ze zich ook nog steeds niet geweldig voelde en nog steeds stemmen hoorde.
Dan zei Marjolein, "net als bij mij hoef jij je niet schuldig te voelen ook al kan ik me dat goed voorstellen".
Dan hoorde we Nelleke mompelen," het komt allemaal door die stomme aktie bij die vijver".
Direct kwamen Bram en Vera er bij, en zei Bram " jou gedrag heeft waarschijnlijk een rol gespeeld, wat net als met Marjolein niet wil zeggen dat het jou schuld is".
"Maar, zo voelt het wel" reageerde ik," dat kan ik me voorstellen", zei Vera.
"Maar, net als bij Marjolein van de week, is er meestal meer aan de hand dan je op het eerste gezicht ziet".
Dan zei Vera, ga jij maar, even naar Marjolein en haar broertje".
Toen ik ging zitten, kwamen ook Paula en Marieke erbij zitten en zei Marieke, die een groot deel van het verhaal van Vera had gehoord.
"Wat jij verteld is alleen wat we aan de oppervlakte zien, het kan best zijn dat er dieper weg meer is wat we niet direct kunnen zien Nelleke".
"Kijk naar Marjolein, daar zat ook meer achter dan wij dachten".
"Waarbij jou aandeel, zeg maar, de laatste puzzelstukjes waren en bij Astrid, moeten we de onderzoeken afwachten".
Dan zei ik," wat voor mij wel vast staat is dat zij bij die wandeling een psychise klap heeft gehad".

luierdromer · 18 jul 2018

Olaf en Marjolein

HOOFDSTUK 73 ASTRID

"Dat heeft haar inderdaad geen goed gedaan", bevestigde Marnix die op zijn ronde even door de huiskamer kwam lopen.
"Maar, ook jou eerste opname en gevolgen daar van tellen mee, wat er meer aan de hand is, moeten we uitzoeken".
Intussen was Frans nog met Astrid in gesprek, en zei "dit alles wil niet zeggen, Astrid dat we jou hier houden".
Dan zagen we Astrid opgelucht adem halen maar, dat was van korte duur want vlak daarop zei Frans," dat betekent niet dat je naar huis mag".
"Je wordt zo opgehaald, en naar de riethorst gebracht, om daar op de gesloten afdeling opgenomen te worden".

Dan zagen we Astrid wit wegtrekken.
Ondertussen was het Nelleke en Marjolein opgevallen dat terwijl de meeste bezoekers al weg waren, Olaf nog steeds niet was opgehaald en hun moeders en Astrid, al een behoorlijke tijd weg waren.
Dan hoorde ik( Marjolein) Nelleke mompelen," Volgens mij is het foute boel met Astrid".
Dat hoorden ook Judith en Marnix en Judith vroeg dan ook," waarom denk je dat Nelleke?".
"Nou zowel mijn moeder als de moeder van Marjolein, zijn met Frans en Astrid mee gelopen, en nog steeds niet terug en hebben dus aan het eind van het bezoek uur geen afscheid genomen".
Dan zei Judith," die zijn toch echt al lang naar huis Nelleke".
Dan hoorde ik Nelleke uitbarsten," DAT GELOOF IK DUS NEVER NOOIT NIET".
"Punt 1, Olaf is nog steeds niet opgehaald, punt 2, Mamma heeft geen afscheid genomen wat ze normaal altijd wel doet".
Langzaam zag ik,( Marjolein) Nelleke ploffen, op een manier zoals ik dat nooit eerder had gezien en hoorde haar dan gillen," JULLIE LIEGEN, VERTEL OP,WAT IS ER WEL GEBEURD".
Dan zagen we Judith naar Marnix kijken, en hoorde haar vragen wat nu?.
Dan zei Marnix," volgens mij komt Bram zo!".
Maar, Judith zei," volgens mij, kunnen we daar niet op wachten".
Dan zei Marnix, "dan nemen we ze beide mee naar het kantoor en vertellen daar voorzichtig wat er echt aan de hand is", zei Marnix berustend.
"Dan haal ik Paula erbij", ging Judith erop in.

Terwijl Marnix ons mee nam naar het kantoortje, ging Judith op zoek naar Paula die vond ze uiteindelijk op haar eigen kamer.
Dan vroeg Judith, ga je mee naar Nelleke Paula?"
"Het gaat niet goed met de zus van Nelleke, en dat heeft Nelleke zelf ook door daarbij voelt zij zich ook deze keer de schuldige".
Al pratend, waren ze bij de kamer van Nelleke en Marjolein aangekomen waar ze zagen dat Marjolein Nelleke probeerde te kalmeren, wat haar niet lukte Integendeel.
Dan zei Paula," ga jij maar met Judith mee, naar Olaf Marjolein".
1 maal met zijn 2en nam Paula Nelleke in haar armen, en vroeg dan, "wat is er gebeurd Nelleke?", "vertel maar, rustig".

"Nou ik zag tijdens het bezoek uur Astrid flippen, vervolgens kwam Frans en nam mijn moeder en ook de moeder van Marjolein mee, samen met Astrid, en nu is het bijna 9 uur, en zijn ze nog steeds niet terug waarbij nog komt, dat ook Olaf nog niet is opgehaald".
"Dat alles zegt mij dat het met Astrid foute boel is, en dat is dus weer.......".
"Niet jou schuld", viel Paula Nelleke in de rede.
"Dus wel", antwoordde ik( Nelleke).
Dan barste ik uit in een giga huilbui, direct sloeg Paula een arm om me heen.
Ondertussen werd Astrid opgehaald, om naar de riethorst te worden gebracht en kwam Wilma naar de afdeling om Olaf op te halen, en Nelleke en Marjolein bij te praten.

Nog geen 5 minuten later melde ze zich bij de afdeling, en nadat ze was binnen gelaten ging ze direct naar de huiskamer, waar Marjolein en Olaf een spelletje deden Nelleke was er niet, van Judith hoorde ze dat die op haar kamer zat.

Bij binnenkomst zagen ze dat ik met mijn gezicht in mijn handen zat, dan kwam Wilma bij me zitten en zei.
"Nou Nelleke jouw moeder is met Astrid naar de riethorst, waar ze Astrid in ieder geval 72 uur willen observeren."
Om te vervolgen," Nelleke jou situatie telt mee maar, is niet meer of minder dan een deel van de hele puzzel waarschijnlijk, is er net als bij Marjolein meer aan de hand".
Dan ging Wilma door, "dat betekent dat Astrid in het ziekenhuis ook lichamelijk helemaal wordt nagekeken maar, ook bij haar zien we dat ze psychise op is, maar, dat ook haar lichaam daarop reageert".

ONDERTUSSEN BIJ ASTRID

Die in eerste instantie op de 1e hulp binnen kwam, waar ze van top tot teen helemaal werd doorgelicht.
Waarbij haar bloeddruk werd gemeten, die veel te hoog was 172/80 vervolgens werden er wel 8 buisjes bloed af genomen.
Ook werden er een hersen scan, en een e.e.g gemaakt.
Vooral dat laatste vond Astrid een verschrikking, met al die plakkers en naaldjes op haar hoofd voor haar gevoel, kwam er geen eind aan.
Uiteindelijk was het na 1 half uur toch eindelijk klaar, en konden ze eindelijk naar de riethorst vertrekken waar ze direct bij Frans op gesprek mochten komen.
Die direct toe gaf, dat er niets verontrustend was gevonden maar, voegde er aan toe," zoals gezegd houden we je toch in ieder geval 3 dagen hier".

Hier schrok Astrid, toch wel van, vooral aangezien ze er na al die onderzoeken wel klaar mee was.
Wat Frans op dit moment, stil hield was dat, er toch wel een vorm van overspannenheid was gevonden maar, zei wel," Astrid, ook jij moet er rekening mee houden dat we je voor langere tijd binnen zullen houden".
Hier schrok Astrid nog meer van, maar, Frans voegde daar aan toe," het lijkt er op dat alle sores rond Nelleke, ook jou nu te veel wordt".
"Om te voorkomen dat het bij jou, net zo uit de hand loopt als bij Nelleke en in mindere mate bij Marjolein.
Dan drukte hij op een knop waarop er een verpleegkundige binnen kwam, die direct zei.
"Weet je dat je behoorlijk lijkt op een meisje, dat hier een paar maanden geleden was opgenomen?".
"Ja dat was mijn zusje Nelleke, en die is nu opnieuw opgenomen maar, dan op de PAAZ afdeling in het ziekenhuis".
Dan zei Frans," Stefan dit is de oudere zus van Nelleke, en doordat Nelleke, bijna 3 weken geleden opnieuw is ingestort en zeker de manier waarop, heeft ook Astrid een flinke klap gehad deze keer".
"Daarom is het verstandig haar minstens 3 dagen te observeren".
Dan mocht ik met Stefan mee naar de afdeling, daar deed Stefan de deur open, en mochten mama en ik naar binnen.
Dan hoorde ik, dat de deur direct weer werd gesloten.
Nadat ik bij een kop thee was voorgesteld liep Stefan mee naar mijn kamer en nadat alles was opgeruimd, was het alweer bijna bedtijd.
Ook in het ziekenhuis, was het zo ver en hielpen Vera en Joris Nelleke en Marjolein met verschonen en naar bed.
Tijdens het verschonen, zagen ze wel dat vooral Nelleke enorm was geschrokken van het ploffen van Astrid.
Dan zei Vera," voor jij je weer van alles gaat verwijten, Nelleke, dit zien we wel eens vaker, niet zo zeer het verhaal van Marjolein maar, wel dat van Astrid".
"Ja Vera, "ik besef nu pas de gevolgen van mijn aktie, bij de vijver".

"Ja maar, jij bent niet schuldig, en er is meer" ging Joris hier op door.
Dan zei Joris, terwijl hij Marjolein in bed legde en vastbond, " jullie hebben beide morgen na school, een afspraak met Frans als ik het zo beoordeel hebben jullie beide het ergste gehad maar, dat oordeel is aan Frans".
Dan zei Marjolein, terwijl Vera en Joris het licht uit deden en naar de volgende wilden gaan.
"Mijn herstel traject is nog maar, net begonnen".
"Ja Marjolein, maar, jij was er snel bij en er minder erg aan toe dan Nelleke", antwoordde Joris na nog een," slaap lekker meiden", deed Joris het licht uit de deur dicht en ging naar de volgende.

ASTRIDS 1E AVOND

Nadat Astrid bij de thee al medicatie had gehad, kreeg ze vlak voor het naar bed gaan nog een kalmeringstablet en een slaappil maar, die hielpen nog niet echt veel, ze bleef maar, malen, ten einde raad kwam tegen 10 uur Pieter nog even een babbeltje maken.
Gelukkig slaagde hij er enigszins in om Astrid zodanig te kalmeren dat ze in ieder geval kon slapen.

Ondertussen op de PAAZ afdeling, waren Coby en Christa al om 9uur aan hun nachtdienst begonnen en waren er zo getuige van dat Olaf pas tegen kwart voor 10 werd opgehaald, wat voor opluchting zorgde bij Nelleke en Marjolein helemaal toen Wilma kort samengevat het verhaal over Astrid had verteld.
Toen Wilma en Olaf eindelijk waren vertrokken, kregen Nelleke en Marjolein nog een mok thee dan was het ook voor hun toch echt bedtijd maar, voor ze zo ver waren was het elf uur.
Toch zaten beide meisjes de volgende morgen stipt half 9 achter de laptop waar juf Jolanda, wel vond dat beide meiden er moe uitzagen.
Toen beide meisjes niets zeiden, begon Olaf zenuwachtig te lachen.
Waarop juf Jolanda zei" maar, dat geldt ook voor jou Olaf volgens mij zijn jullie alle 3 gisteravond veel te laat in bed gekomen?".
"Maar, wat het verband is?".
Dan vertelde Olaf, wat er de vorige avond tijdens het bezoek aan Nelleke en Marjolein met Astrid was gebeurd.
Dan vroeg Jolanda direct," en hoe was dat voor jou Nelleke?".
"Eerlijk gezegd ben ik er wel van geschrokken, en heb ik nog steeds het gevoel......."
"Dat het mijn schuld is ook al zeggen wij jou steeds dat dit niet zo is", maakte Harry, die even kwam kijken de zin af.
Dan tegen de klas, "dat Nelleke dat zo beleefd, ook naar Marjolein toe begrijp ik wel."
"Wel is het zo dat de situatie van Nelleke een rol speelt maar, dat is niet doorslaggevend".
Dan begonnen ze om kwart voor 9, eindelijk aan een taal, en later een schrijf les en voor ze het wisten, was het al weer bijna pauze.
Terwijl haar zusje via de laptop poogde de school les te volgen, had Astrid een vermoeiend gesprek met Frans.

Waarin vooral de opnames van Nelleke aan bod kwamen, en dan vooral wat dit met haar had gedaan.
Dan vroeg Frans daarop door," hoe heb jij dat ervaren Astrid?".
"Dat was schrikken, vooral toen ze 3 weken geleden het niet meer zag zitten, en zichzelf wilde verdrinken in die vijver en zich in het ziekenhuis nog eens probeerde op te hangen heeft ze ons echt laten schrikken.
Dan zei Frans," zelfs wij schrokken ons rot toen ze via het slaapkamerraam probeerde te vluchtten met als absoluut toppunt, toen ze die nooddeur forceerde, en ineens buiten stond".
"Ik wist niet dat mijn zusje zo sterk was", reageerde Astrid.
"Punt 1 was ze toen heel ver heen, punt 2 was haar drang naar de vrijheid zo groot, dat ze totaal onbewust zoveel kracht ontwikkelde", "in een poging die vrijheid te bereiken".
"wat ik op zich wel begrijp maar, het laat ook zien hoe zwak en labiel ze op dit moment is".
"Dan nu genoeg over Nelleke en Marjolein maar, nu wil het over jou hebben want wat heeft dit alles met jou gedaan?".
Deze vraag zorgde dat ik helemaal dicht klapte, en geen woord meer kon uitbrengen.
Pas na 10 minuten zei Frans," ik begrijp dat ik je met deze vraag overval, en eerlijk gezegd was dat ook wel de bedoeling".
"Dat meent u niet", reageerde Astrid nu.
"Jawel, in het kader van de onderzoeken om er achter te komen wat er precies met jou is en hoe jij reageert op situaties dus wel".
Dan zei Frans dat het voor vandaag genoeg was, en drukte op de bel om mij op te laten halen.
Wel kreeg ik nog een opdracht mee, toen ik opstond gaf hij me een pen en schrift met de opdracht, mijn gedachten maar ook mijn beleving op te schrijven.
Zodat we het daar bij het volgende gesprek over konden hebben.

Beer zuidholland · 9 sep 2018

Gaat er nog een vervolg komen?

luierdromer · 9 sep 2018

Ja zeker, maar ben voorlopig bezig met mijn andere verhaal, XANTIA.
Maar er komt meer.
Moet ook even kijken hoe en wanneer.

luierdromer · 18 sep 2018

HOOFDSTUK 74 VAN GESLOTEN NAAR OPEN

Direct nadat ik weer op mijn kamer zat, liet ik direct mijn gedachten gaan over de laatste weken en kwam al snel tot de conclusie dat na alle prikkelen rond Nelleke niet alleen bij Marjolein Olaf en Jan-Willem maar, nu ook bij mij de vermoeidheid begon toe te slaan en ik de medicatie die ik hier kreeg, helaas echt nodig had.
Deze gedachte schreef ik direct van mij af, waarna ik mijn bed in kroop, om een beetje te rusten.
Ondertussen zaten Nelleke en Marjolein nog steeds achter de laptop, mee toe doen met een les aardrijkskunde.
Wat ging over de Oost Europese leden van de Europese unie en ook nu vond juf Jolanda dat Nelleke en Marjolein, goed mee deden.
Ook al vonden ze het verhaal rond Duitsland, maar ook over Tsjechië en Slowakije. de voormalige Sovjet-Unie, behoorlijk moeilijk.

Waar in dat laatste geval nog kwam dat die in 15 stukjes uit elkaar was gevallen en de voormalige republieken ook nog eens of in Europa en/of in Azië lagen.
Toen aardrijkskunde tegen 12 uur werd afgesloten zei juf Jolanda," jullie hebben goed mee gedaan meiden".
"Ja maar, ik vond het wel een moeilijk en vermoeiend onderwerp", zuchtte Marjolein.
"Dan was je niet de enige, ook in de klas waren er meer die daar last van hadden en toe gegeven het was ook een pittig onderwerp".
Dan mompelde ik," dat komt zeker door mijn handicap en/of doordat ik ziek ben?".
"Nee Marjolein, zeker niet, want niet alleen jij en Olaf en Jan-Willem vonden het moeilijk maar, praktisch de hele klas".
Intussen was de ochtend, en omdat het woensdag was ook de lesdag bijna voorbij.
Dan keken we elkaar aan of we wat zouden zeggen of niet, we besloten het niet te doen.

Dan gingen we naar de huiskamer om te lunchen, waarna er ook nog tijd was om een middagdutje te doen, voor we naar de riethorst zouden gaan.

Toen we tegen half 3 wakker werden, we verschoond waren en de spullen gepakt, was het uur van vertrek gekomen.
Niet alleen Nelleke en ik maar, ook Paula en Marieke gingen mee, en waren dus druk aan het pakken.
Tegen half 4 werden we opgehaald, om 20 minuten later bij de Riethorst te arriveren waar we direct door Belinda en Ingrid werden verwelkomd.
Dan vroeg Ingrid," goh jij hier alweer Nelleke?".
"Ja helaas wel, helaas was ik weer helemaal doorgedraaid, zodat ik er inmiddels ook al weer een paar weken paaz afdeling heb opzitten", zuchtte ik.
Dan kwam direct de volgende vraag," heb ik het goed begrepen dat Astrid jou zus is?".
"Ja inderdaad, en ook deze lieverd naast me, was op een avond ineens op de paaz afdeling opgenomen.
Hierbij wees ik naar Marjolein.
Direct vertelde Wilma het verhaal rond Marjolein en Astrid.
Dan vroeg Ingrid," gaan jullie mee? dan laat ik jullie je kamers zien, en stel ik jullie voor aan de groep".
"Kamers ?, wij hebben aan 1 kamer genoeg op de PAAZ afdeling deelden we vanaf het logeren van Marjolein ook een kamer",
Antwoordde ik(Nelleke), waarop Ingrid zei,
"Dat was na ik begreep, omdat Marjolein in 1e instantie bleef logeren om jou te steunen" "maar, als een soort tegenprestatie wel moest ervaren, wat het was om behandeld te worden".
"Dat klopt", moesten we beide toegeven.
"Maar, doordat ik uit mijn comfort zone werd gehaald, ging ook bij mij de beerput open", vervolgde Marjolein haar verhaal.

"waarop Frans vond dat ook ik serieus behandeld moest worden", dan zei Ingrid "dat hebben wij ook begrepen maar, daardoor was jij er wel op tijd bij Marjolein".
Dan zei Ingrid," je kunt dat van een aparte kamer ook omdraaien want nu hebben jullie allebei een eigen plekje, en je kan overdag en ook s,avonds tot je gaat slapen, natuurlijk bij elkaar langs gaan als je dat niet wilt, heb je nu een plekje voor je zelf waar je als je dat wild, even alleen kunt zijn".
Ondertussen was de bagage opgeruimd, en nam Ingrid ons mee naar de huiskamer om voor te stellen, en thee te drinken.
Dan zag ik( Nelleke) dat vanmiddag ook Rob en Belinda dienst hadden.
Nadat we thee hadden gedronken en waren voorgesteld aan de andere bewoners, was het tijd om onze luiers te verschonen.
Rob en Belinda wisten inmiddels dat ook wij verschoond moesten worden en waar Marjolein haar luier weer eens bijna droog had, was ik echt aan een droge luier toe.
Toen Rob en Belinda vroegen," hoe kan dat Marjolein?".
Zei ik," al sinds de voorjaarsvakantie voel ik regelmatig dat ik moet poepen en sinds de meivakantie, ook vaak als ik moet plassen helaas gaat het ook nog met enige regelmaat mis", voegde ik er aan toe.

Maar, Paula en Marieke vonden juist dat het steeds beter ging, ook wat betreft het aankleedden wassen, en zelf eten.
Dan richtte Rob en Belinda zich tot hen, en vroegen.
"Wat we begrepen hebben is dat jullie, en dan vooral jij Paula een positieve uitwerking hebben op Nelleke!!".
"Ja dat klopt, zelfs zo goed dat ze me 2 weken langer op de paaz afdeling hebben gehouden".
Dan vertelde Paula over de uitbraak pogingen van Nelleke, en dan vooral wat dit met haar had gedaan.
"Daar weet ik weinig meer van, het enige wat ik nog weet is dat ik weg wilde, en uiteindelijk buiten stond en vrijwel direct tegen de grond werd gedrukt, en geboeid weer naar binnen werd gebracht".
Na dit verhaal zeiden Rob en Belinda," kom op meiden diner time".
Dan vroeg Belinda," kunnen jullie alle 4 zelf eten?"
Paula en Marieke zeiden direct van wel maar, Nelleke en ik gaven aan dat we graag geholpen wilde worden.
"Dat is ook hier niets bijzonders", reageerde Ingrid direct.
Dan zei Paula dat ze niet tegen pesten kon, en al helemaal niet in deze situatie.

Dan zei Rob, "als het gebeurd, roep ons en ga er niet zelf op af".
"Zal ik doen", beloofde Paula dan vroeg ze," zijn er nu uberhaupt pestkoppen?".
"Op het moment gelukkig niet", beantwoordde Ingrid.
Nog geen 5 minuten later zaten we aan tafel, al snel merkte ik dat we zo moe waren dat we de slab echt hard nodig hadden.
Bijna direct zag Nelleke, dat ook Paula en Marieke zo moe waren, dat ze wel zelf konden eten maar, ons helpen was te veel gevraagd, sterker nog ook zij kregen beide een slab voor.
Wat beide meiden, direct rood deed aan lopen maar, al snel zagen we, dat van de 8 andere bewoners, er zeker 3 een slab voor kregen.
Toen dit allemaal in orde was konden we aanvallen.
Hoewel Nelleke en ik dachten zelf te kunnen eten, merkten we al snel dat we zo moe waren dat we zelf om hulp vroegen.
Direct kwamen Rob en Belinda bij ons zitten om ons te helpen, vooral ik( Marjolein) liep rood aan zo schaamde ik me.
Maar, Belinda smoorde dat direct door te zeggen," jij doet het onder deze omstandigheden supergoed Marjolein".
"Wij denken zelfs dat, jouw steun aan Nelleke jou redding is geweest, en daardoor zit je al zo snel hier".
Dan reageerde ik," dat ik hier moet blijven, vindt ik al erg genoeg.
"Kom kom Marjolein Nelleke maar, ook jij doet het echt goed".
"Dat weet ik wel Belinda, maar toch".
Ondertussen zat ik zonder het zelf door te hebben te plassen.
Vlak daarna rook ik een poeplucht en wist dat ik het niet was ook Nelleke leek het niet te zijn, maar, wie dan wel?.
Aan de gezichten te zien was Paula in ieder geval 1 die in haar broek zat te poepen, en of Marieke nog schoon was?.
Nelleke en ik twijfelden er sterk aan, wij hadden sterk de indruk dat ze in ieder geval had geplast.
Toen Ingrid even later langs liep zei ze," volgens mij hebben er hier minsten 2 zitten poepen".
Dan keek ze Paula en Marieke aan en zei," volgens mij hebben jullie als gevolg van alle spanning zitten poepen, meiden".
Direct fluisterde Paula," Ingrid ik heb inderdaad onder het eten in mijn broek gepoept" en begon dan te huilen.
Maar, zowel Ingrid als Belinda kwamen naar ons toe en zeiden," ook dat zien we vaker, schatten".

"Zo,n verhuizing als je ziek bent is nog al wat".
Dan werd de maaltijd afgesloten, en werden wij maar, ook Paula en Marieke mee genomen om te verschonen.
Terwijl we opstonden vroeg Belinda," Patrick Sien en Pieter, komen jullie ook gelijk mee voor een schone luier?".
"Dat zal wel moeten hé", hoorden we Pieter en Sien zuchten.
Al snel was ik maar ook Nelleke verschoond, wat bij ons beide voor opluchting zorgde.

Ook Pieter Patrick en Sien waren snel verschoond, hoewel Sien Flink gepoept had.
Tot slot mochten Paula en Marieke op het verschoonbed komen liggen.
Tot beider schaamte zei Belinda," het lijkt mij verstandig om jullie, voorlopig ook overdag een luier om te doen maar, mocht je wel voelen dat je naar de wc moet, mag je net als Marjolein gewoon gaan".
De laatste opmerking verlichte het leed enigzins.
Toen Paula 5 minuten later haar luier omhad, voelde ze direct dat deze dunner was, dan de luier waar ze in moest slapen.

Dan waren we klaar, en gingen terug naar de huiskamer hier kregen we nog koffie of thee, voordat over 1 half uur het bezoekuur begon.
Al snel kwamen toen Anna Henk en mamma binnen, die vertelde direct dat pappa naar boven naar Astrid was.
Daarop zei ik," ik zou best even bij Astrid op bezoek willen".
Dan zei Hans, "dat is goed Nelleke je zit hier op de open afdeling, dus in principe kun je gaan en staan waar je wild".
"Ook al vinden we het wel prettig als we weten waar je heen gaat'.
Binnen 5 minuten waren we boven, waar Marijke ons binnen liet, en vertelde dat Astrid met pappa op haar kamer zat.
Dan liepen we richting haar kamer waar mamma direct naar binnen ging, Astrid aan keek naar de deur wees, en zei.
"Kijk eens wie er mee is?"

luierdromer · 23 sep 2018

Olaf en Marjolein

HOOFDSTUK 75 NAAR ASTRID & NAAR SCHOOL

Tot mijn grote verbazing stond Nelleke ineens voor me, " waar kom jij ineens vandaan zus?".
"Van beneden", was haar antwoord.
Hé ja je komt niet uit de lucht vallen", ging ik daarop in.
"Astrid, Nelleke heeft gelijk, zowel Nelleke als Marjolein zijn vandaag overgeplaatst van het ziekenhuis naar de open afdeling hier beneden".
"Dus ze zijn niet meer bang dat, jij weg loopt of rare dingen gaat doen?".
"Dat risico is een stuk kleiner geworden", antwoordde Anna maar, haar behandeling gaat hier gewoon door, wat dat betreft zijn we krap op de helft".
Na een half uur zei Anna," kom Nelleke we gaan naar beneden aangezien jullie allebei naar bed moeten".
Zo gauw als Anna en Nelleke beneden waren, kwam Ingrid om te helpen met douchen aankleedden, en de nachtmedicatie.
Toen ik me uitkleedde zag ik dat mijn slipje nog droog was, dan ging ik direct naar de wc om te plassen en te poepen.
Waarna Ingrid me een nachtluier omdeed, en verder aankleedde en in bed stopte.

Ondertussen een etage lager, vroegen Rob en Belinda Nelleke bij terugkomst hoe het boven was gegaan.
"Astrid keek even vreemd op, toen ik binnen stapte en vertelde dat ik naar de open afdeling was verhuisd".
Dan vroeg Marjolein," hoe was het met Astrid Nelleke?".
"Ze is vooruit gegaan maar, nog lang niet zo ver als jij en ik Marjolein".
Dan keek Rob ons aan en vroeg," zeg meiden, zouden jullie niet eens naar bed gaan?"
"Als jullie morgen om 8uur naar school willen".
Binnen 1 kwartier lagen we inderdaad in bed, en om kwart voor 9 sliepen we allebei als een roos maar, mede door de spanning voor school, waren we de volgende morgen al om kwart voor 6 weer wakker.
Bleven nog even liggen maar, hielden het om kwart over 6 niet meer uit en stonden dus maar, op om direct te gaan douchen, en aankleedden.
Waardoor we toen om half 7 Stefan en Connie binnen kwamen, wij beide praktisch klaar waren.
"Jullie hebben er zin in", lachte Connie.

"Jazeker, voor het eerst in weken weer echt naar school", juichte Nelleke.
"Nou kom maar ontbijten, dan zal ik jullie tegen 10 voor 8 weg brengen"
Nog geen 5 minuten later zaten we beide aan tafel, en waren zo fit dat we zelf konden eten en praktische zonder te knoeien.
Waarna we na snel tanden poetsen om 5 voor 8 in de auto zaten en we om 10 over 8 op het schoolplein stonden.
Waar we direct door Carlijn Petra Frieke Martine Miranda Pim Paul Jan-Willem en Olaf werden begroet.

Bijna direct kwamen ze zo om ons heen staan, dat wij niet meer te zien waren.
Ook toen we naar binnen gingen, sloten ze ons zo in dat we niet herkend werden.
Toen we allemaal zaten, kwam juf Jolanda binnen, zette de laptop aan maar, zag dat wij er niet waren en mompelde in zichzelf," zeker te moe of andere verplichtingen".
Ook toen ze schriften voor rekenen uitdeelde, die wij zelf uit onze tas hadden gehaald merkte ze ons niet op. ,
Pas toen ze in de loop van de les door de klas liep zag ze dat alle plaatsen bezet waren en vroeg dan," zo zitten jullie in de klas vandaag?"
Om dan door te vragen," hoe gaat het met jullie?".
"Redelijk", antwoordde Nelleke, "zo goed dat we gistermiddag na schooltijd zijn verhuisd naar de open afdeling van de Riethorst".
"Waardoor we in principe kunnen gaan en staan waar we willen", glunderde Nelleke.
"Maar, we moeten wel vertellen waar we dan heen gaan", vulde Marjolein aan "zodoende mogen we weer echt naar school".
"Maar, we doen het wel rustig aan", sloten we af.
"Kijk maar hoelang jullie het volhouden", sloot Jolanda het onderwerp.
Na de rekenles, gingen we rond half 10 lezen, en was het om half 11 pauze.
Toen het bekende clubje om kwart over 10 ging verschonen, viel het Miranda en Jeroen op dat Marjolein nog praktisch droog was.
Toen Miranda vroeg hoe ik dat voor elkaar kreeg, zei ik "ik ben om 5 voor half 9 nog naar de wc geweest om te plassen".
Dan vroegen ze beide verbaasd," voel je dat je moet plassen Marjolein?"
"Sinds de voorjaarsvakantie al vaak dat ik moet poepen en sinds de mei vakantie ook vaak als ik moet plassen maar, helaas gaat het ook nog regelmatig mis".
Na dit verhaal was het pauze, bewust bleven we een beetje aan de rand van het plein spelen.
Na de pauze hadden we anderhalf uur biologie om in de volgende pauze met Olaf en Jan-Willem mee te gaan lunchen.
Smiddags stonden Aardrijkskunde en geschiedenis op het programma maar, tegen 5 voor 3 merkten we beide dat we het eigenlijk wel hadden gehad.
Maar, zeiden dat niet tegen de juf, maar toch merkte die het direct, en zei.
"Doordat jullie nog herstellende zijn, na lang ziek te zijn geweest , kost een hele dag school behoorlijk wat energie".
"Maar, ik vindt dat jullie het beide goed hebben gedaan".
Om half 4 werden we opgehaald door Hans, die direct vroeg hoe het was gegaan.
"Best goed maar, ik ben nu wel erg moe" zei Nelleke," en anders ik wel", reageerde Marjolein.
Daarop zei Hans," na die klap die jullie beide hebben gehad doen jullie het beide boven gemiddeld".
Om kwart voor 4 waren we terug bij de Riethorst, waar we na een kop thee even na praten en we verschoond waren om half 5 in bed lagen, en binnen 5 minuten sliepen.
Om tegen 6 uur te worden gewekt, terwijl we om half 6 hadden moeten eten.
Maar, Stefan zei,"we hebben jullie ff iets langer laten liggen maar, er is nog eten voor jullie en als we en beetje snel zijn, zijn we toch om half 7 klaar".
En inderdaad doordat we praktisch zelf konden eten waren we om 5 voor half 7 klaar.
Toen Stefan wilde vragen of wij nog verschoond moesten worden, zag hij dat Marjolein weg was maar, Nelleke zei direct" Stefan die zit vast op de wc".
"Dat is best mogelijk".
Dan vroeg hij mij," en hoe staat het met jouw luier Nelleke?".
"Wel wat geplast maar, nog niet vol maar, ik moet geloof ik wel poepen, wil je me helpen?".
" Ja hoor ", en direct liepen we het dames toilet in, wat mij deed opmerken "hier mag u niet komen meneer", hier moest Stefan om lachen en zei," wel als ik iemand moet helpen".
En inderdaad vanavond poepte ook ik eens op de wc, wat zorgde voor een enorme opluchting.
Ondertussen was ook Marjolein klaar, die direct door had dat ook ik op de wc had gepoept en zei," lekker of niet Nelleke".
"Ja heerlijk antwoordde ik, ondertussen waren we in de huiskamer waar Charlotte zei," Nelleke jouw ouders hebben afgebeld, ze moesten allebei overwerken".
"Voor mij zelf vindt ik dat niet zo erg, ik heb school en Marjolein maar, voor Astrid die boven helemaal alleen zit zonder vrienden of familie vindt het wel heel erg als er dan ook geen bezoek komt".
Ondertussen zag ik dat Wilma en Olaf bij Marjolein zaten, en vroeg," Charlotte, mag ik naar boven naar Astrid?"," wil je dat Nelleke?".
"Jawel ik ben gisteravond ook geweest" nog geen 5 minuten later waren we boven, waar Henriëtte me binnen liet en Charlotte vroeg of Henriëtte mij rond 8 uur terug wilde brengen.
"Jawel wij brengen haar wel terug".
Dan ging Charlotte naar beneden, en liep Henriëtte met mij mee naar Astrid die zag ik toen ik op de drempel stond, een beetje zat te huilen omdat ze geen bezoek had.
Toen ik binnen stapte keek ze verbaasd op.
Dan zei ik, "toen ze vertelden dat pa en ma hadden afgebeld dacht ik, ik heb school en Marjolein jij hebt bijna niets, bovendien heeft Marjolein haar moeder en broertje op bezoek.".
"Toen zei ik dan ga ik naar boven naar mijn zus, en dat was goed".
"Charlotte is met mij mee gelopen, en Henriëtte brengt mij straks terug maar, hoe staat het met jou bedplassen Astrid?".
"Hopeloos ik wordt iedere ochtend nat wakker, en de afgelopen 2 nachten wordt ik midden in de nacht wakker met een vol gepoepte luier, en vanochtend verdorie alweer".

Om haar wat af te leiden vroeg ik," wil je een spelletje doen?".
"Ja leuk", was het antwoord.
Na 2 potjes domino kwam Henriëtte vragen of we koffie kwamen drinken en vroeg nog aan mij, "Nelleke drink jij hier koffie of beneden?".
"Doe maar hier Henriëtte, alleen heb ik mijn aangepaste mok beneden gelaten".
"Als dat alles is, daar hebben we er hier genoeg van, hé Astrid?".
Dan zag ik dat ook Astrid zo, n mok kreeg dat was iets wat ik totaal niet van haar gewend was maar, Henriëtte zei, "doordat Astrid een behoorlijke hoge dosering aan medicatie krijgt geeft dat behoorlijk wat bijwerkingen.'
Onder het koffie drinken raakte ik met zowel verschillende bewoners als Henriëtte in gesprek.
De eerste vraag naar haar was, "als ik niet zo raar had gedaan, was Astrid dan ook niet geknakt?".
"Punt 1 is wat jij deed was op zich niet raar Nelleke".
"Nou normaal kan ik het ook niet noemen", mompelde ik.
"Nee maar, het hoort wel bij een psychose".
"De kans dat Astrid dan was ingestort was kleiner maar absoluut niet uitgesloten, want we hebben onder andere ontdekt dat Astrid een binnenvetter is".
"Wat wil zeggen dat, ze zich nauwelijks uit als ze ergens mee zit maar, dat voor zich zelf houdt".
"Waardoor de emmer overloopt vulde ik aan".
"Ja zeker, dat heb je zelf toch ook ervaren?".
10 minuten later, hadden we de koffie op, en gaf Astrid aan dat ze naar bed wilde.

Dan vroeg Henriëtte, "Nelleke wil jij mij helpen Astrid te wassen verschonen aankleedden en naar bed brengen?".
Direct zag ik ( Astrid) Nelleke haar oogjes glimmen van pret, en hoorde haar zeggen.
" Ja leuk", al snel zag ik dat ze het er onder leiding van Henriëtte goed afbracht.
20 minuten later, het was inmiddels half 9, lag ik in bed en ging de telefoon van Henriëtte en melde Charlotte zich, "zeg Henriëtte blijft Nelleke bij jullie slapen?, ze moet naar bed".

"Nee Charlotte we komen eraan maar, ze heeft me geholpen Astrid te verzorgen en haar naar bed gebracht".
"Dus daarom duurt het wat langer maar, aangezien ze hier koffie heeft gedronken, kan ze zo linea recta naar bed".
"Nou dat is tenminste iets", mompelde Charlotte.
Na Astrid een nachtzoen te hebben gegeven, liep ik met Henriëtte naar de deur en vervolgens naar beneden, waar Charlotte me direct overnam, en mee liep naar mijn kamer.
Toen ik langs de kamer van Marjolein kwam, zag ik dat zij al sliep, dan vertelde Charlotte dat Marjolein direct na het bezoek uur, naar bed was gegaan en om 10 over 8 al sliep.
Om kwart voor 9 lag ook ik in bed maar, slapen ho maar, ik zag de klok 9 uur half 10 10 uur half 11 11uuur aangeven.
Vlak daarna hoorde ik voetstappen, en vlak daarna mijn deur open gaan en zag dat er naar binnen werd getuurd, dan werd er gevraagd," ben je nog wakker Nelleke?"
"Ja mevrouw"," zeg maar Tamara hoor".
"Wat is er Nelleke?".
"Ach alle indrukken van de afgelopen dagen, en dan met name vandaag".
"Kan ik me voorstellen", antwoordde Tamara.
Terwijl Tamara antwoordde hoorde ik wat stromen en pruttelen.
Dan rook ik urine terwijl ik zelf nog droog was, en vroeg ik, Tamara waar komt die geur vandaan?".
Dan zei ze," Nelleke net als jij en nog een paar van jullie, ben ook ik incontinent", en zuchtte dan," ik ben nooit zindelijk geworden".
Dan vroeg ik verbaasd," u incontinent?"," maar u bent een volwassen vrouw".
"Nelleke, je weet toch dat dit bij alle leeftijden voorkomt?".
"Hm ja", dan vroeg Tamara, kom je mee dan krijg je een beker warme melk, en mag je mij een schone luier om doen".
Binnen 10 seconde was ik uit bed en terwijl we naar de huiskamer liepen zagen we dat alle anderen, dus ook Marjolein heerlijk lagen te slapen.
Binnen 5 minuten zat ik met een gesloten mok warme melk op de bank wat met het toe gevoegde scheutje honing heerlijk smaakte.
Toen we een half uur later terug liepen naar mijn kamer, vroeg Tamara nogmaals " Wil je mij verschonen Nelleke?".

luierdromer · 28 sep 2018

Olaf en Marjolein

HOOFDSTUK 76 TAMARA

"Ja hoor", glimlachte Nelleke.
Toen we 20 minuten later terug gingen naar mijn kamer had Tamara direct een luier uit haar tas gepakt, aangekomen op mijn kamer legde ik direct een onderlegger op mijn bed, waar Tamara direct op ging liggen.
Toen ik haar luier opende, rook ik direct dat ze goed veel geplast, en behoorlijk gepoept had maar, Nelleke gaf geen krimp, en ging rustig door zodat Tamara binnen 10 minuten verschoond was.
Wat wij niet hadden gemerkt was, dat Marjolein naar de wc was geweest, en op de terugweg, naar haar kamer door had wat er op de kamer van Nelleke speelde.

Direct zette ze haar rollator op de rem en tegen de muur, en ging zitten, en zag dat Nelleke de nachtzuster verschoonde.
Dan dacht ze, hm een volwassen vrouw met een luier om!!!! maar, als ze er dieper over na dacht, wist ze genoeg.
Na 10 minuten zag ze dat de vrouw de kamer van Nelleke verliet, en naar het kantoortje wilde gaan maar, dan merkte ze mij op, en begreep dat ik alles had gezien.
Direct vroeg ze," wat doe jij om kwart over 12 snachts uit je bed Marjolein?".
"Ik moest plassen maar, jij hebt toch......?".
"Ja zuster maar,.......zeg maar, Tamara, Marjolein"
"Nou Tamara, sinds een paar maanden voel ik overdag dat ik moet poepen, en vlak daarna ook dat ik moet plassen en sinds een week of 3 wordt ik vaak wakker als, ik moet poepen, en soms, zoals nu als ik moet plassen.".
Dan zag Tamara Marjolein zuchten en vroeg, wat is er Marjolein?".
"jij weet dus ook, hoe een vieze luier aanvoelt?".
"Ja Marjolein", dan keek Tamara me aan, en zei, jij doet het nu al beter, dan ik ooit heb gedaan maar, kom dan leg ik je weer in je bed".
"Mag ik ook nog een beker warme melk?".
"Natuurlijk, ook met honing?".
"Ja graag Tamara".
"Oké maar, daarna moet je wel weer proberen te slapen, zeker als jullie morgen weer naar school willen".
5 minuten later kwam Tamara alweer binnen met een beker warme melk, welke ik 10 minuten later leeg had.
Zette de beker op het nachtkastje, ging liggen deed het licht uit en sliep vrijwel direct en ondanks het onrustige begin van deze nacht waren ze er toch om kwart voor 7 uit, en zaten ze om half 9 in de klas.

DE DAG VOOR DE NACHTDIENST

Was Tamara om 5 uur smiddags opgestaan, had de was uitgezocht en in de machine gedaan en stofte dan de woonkamer, om vervolgens het sanitair een goeie beurt te geven.
Zuigen en dweilen moesten wachten, tot de kids klaar waren met hun huiswerk en terwijl ze naar beneden liep, voelde ze dat ze alweer had geplast.
Dan bedacht ze zich dat haar kinderen gelukkig wel zindelijk waren maar, realiseerde zich ook dat haar zoon en dochter nooit moeilijk deden over haar incontinentie, hoewel?

Ze geen vriendjes of vriendinnetjes mee hadden durven mee nemen, tot 2 weken geleden dan, toen Carina totaal onverwacht met Josje thuis kwam.
Tamara moest eerlijk bekennen, dat ze daar wel van geschrokken was totdat, Josje nog geen 5 minuten later een luier uit haar tasje pakte, en op de wc ging verschonen.
Dan zei Carina," mam Josje is ook niet zindelijk , en net als jij ook nooit geweest".
"Toen ik de afgelopen weken wat op haar lette, viel het me op dat ze door iedereen wordt genegeerd, of zelfs met de nek wordt aangekeken en met spelletjes nooit wordt gevraagd".
"Jammer dat ik het te druk had met mijn eigen vriendinnen maar, die komen voorlopig op het 2e plan".
Dan vroeg Tamara," waarom is dat Carina?".
"Alleen maar, door een zuurstof gebrek bij haar geboorte", antwoordde Carina.
"Nee dat je haar nu pas mee neemt, bedoel ik".
"Ik was te druk met mij zelf", herhaalde Carina.
Ondertussen was Josje weer de kamer in gelopen, en vroeg dan "Carina waar moet ik mijn natte luier laten?".
Dan pakte ik haar natte luier aan, en gooide deze bij mijn gebruikte luiers en terwijl ik doorging met het huishouden vroeg Josje,"
Wie is er hier, incontinent?".
"Mamma, helaas", vertelde Carina.
Dan stopte Tamara met haar werkzaamheden, pakte 3 glazen thee, en ging zitten vroeg ze," komen jullie eens bij mij zitten".
Dan vertelde Tamara, dat ook zij toen ze jong was jarenlang was gepest en genegeerd.
Ook vertelde ze van haar werk bij de Riethorst, waar op dit moment ook Patiënten van Carina, en Josjes leeftijd verbleven die of nog bedplassen, of net als Josje incontinent zijn.
"Wat dat betreft plas jij alleen maar, een aantal van hen poepen of poepten ook vaak in hun luier".
"Dat lijkt me echt vies", reageerde Josje," dat is het ook", antwoordde Tamara.
"Want niet alleen zij, maar, ook ik doe dat nog vaak zonder dat ik er wat tegen kan doen"
Na hier nog even over door te hebben gepraat, was Josje tegen 5 uur naar huis gegaan om te eten.
Direct toen ze binnen was vroeg haar moeder," heb je de loterij gewonnen Josje?".
"Je bent vandaag wel erg vrolijk".
"Nee dat niet maar, ik werd vandaag eens niet door iedereen genegeerd, er kwam in de pauze, een meisje naar me toe, dat wel met mij wilde spelen en die me na schooltijd, mee nam naar haar huis".

"Wat lief", zei haar moeder.
"Ja, maar, nu komt het, ineens roken we een poeplucht en ik was het niet".
"Het bleek de moeder van Carina te zijn, die volledig incontinent is."
Dan zei haar moeder," ja Josje dat komt niet alleen bij kinderen, maar, ook bij grote mensen voor".
Dan ging Josje door," de mamma van Carina is nooit zindelijk geworden".
Aan haar gezicht zag Mies wel dat dit indruk op Josje had gemaakt ondertussen waren ook haar vader en haar oudere broer Karel aangeschoven.
Dan zei Josje, "ik zou zaterdag best naar scouting willen".
Waarop Karel zei, "zou ik niet doen want jij wordt of gepest of genegeerd".
"Volgens Tamara en Carina dus niet, er zijn er daar meer die 1. incontinent zijn,2. Spastisch, of 3. afhankelijk van een rollator of rolstoel" beet Josje van zich af.
Dan zei Mies," daar zullen we van de week eens naar informeren maar, aangezien het bijna 8 uur is zou ik zeggen, Josje bedtijd meid".
Binnen 10 minuten lag Josje verschoond en wel in bed.
Bijna tegelijkertijd lagen bij Tamara ook Carina en Ruud in bed, en maakte Tamara zich gereed om naar haar werk in de Riethorst te gaan.

Om te beginnen verschoonde ze zich nog een keer, en deed ook 3 luiers in haar handtas.
Dan was het bijna 10 uur en dus tijd om te gaan, tegen half 11 melde ze zich op de afdeling, en hoorde dat alles rustig was en ook de 4 nieuwe bewoners het goed deden.
Maar, zowel Nelleke als Marjolein vanavond bijna direct na het bezoek uur, naar bed waren gegaan.
Waar aan werd toe gevoegd dat Paula en Marieke in 1e instantie aardig fit waren maar, na het bezoek uur, al snel vermoeid raakten en beide tot onze verbazing zaten te duimen", sloot Connie het verhaal af.
Dan rook Connie eens en vroeg, "zit jij ondertussen te poepen Tamara?".
"Ja Connie helaas wel", dan vertelde ik hoe ik de vorige nacht door zowel Nelleke als Marjolein was gesnapt.
"Tja dat risico loop je", reageerde Stefan.
"Geeft niet, dat laat hen nu al zien dat je als volwassene ondanks dat toch goed kan functioneren", lachte Tamara.
Dan vroeg Conny, "ga je mee Tamara, dan zal ik je op de slaapkamer van de nachtdienst even verschonen".
Net toen we die kant op liepen, kwamen niet alleen Marieke en Paula, maar, ook Mariska Dennis en Sebastiaan uit hun kamer, om naar het toilet te gaan.

Allemaal hadden ze gezien wat er in de slaapkamer van de nachtdienst gaande was.
Tegen 10 voor 11, was Tamara verschoond, en 5 minuten later was de overdracht afgerond.
Waarna Conny en Stefan naar huis gingen, en Tamara nog een laatste ronde over de afdeling deed, voor ze ging slapen maar, dat viel nog niet mee, met die dikke nachtluier die ze om had.
Gelukkig was op het moment alles rustig.
Tot slot, las ze voor ze ging slapen nog het verslag van de afgelopen dag, waarbij het verhaal van Marieke en Paula haar direct op viel en dan met name waar het ging over de positieve uitwerking die Paula op Nelleke had.
Maar, wat Nelleke betreft ook dat toen bleek dat zij geen bezoek zou krijgen, ze zelf zei, dat zij dan zelf boven bij haar zus langs wilde.
Dan sloot ze de computer af kroop in bed en sliep binnen 5 minuten in, om anderhalf uur later wakker te schrikken van een gil.
"BAH ik ben nat, hoe kan dat nou?".
Direct besloot ze om op te staan, en te gaan kijken zo te horen, kwam het bij Sebastiaan of Dennis vandaan.

In de rapportage over Sebastiaan had ze gelezen, dat hij tot een half jaar terug nog bedplaste, en wat betreft Dennis die had in de 4 weken dat hij hier was, zowel snachts als overdag al meerdere ongelukjes gehad.
Toen ze bij beide jongens ging kijken bleek Dennis rustig te slapen en helemaal droog te zijn, iets wat ze van zichzelf al niet meer kon zeggen maar, toen ze bij Sebastiaan binnen kwam, zag ze dat hij met een betraand gezicht op de rand van zijn bed zat.
Dan zei hij," Tamara ik heb in bed geplast".
"Rustig maar dat kan wel eens gebeuren, zeker als je uit je normale doen bent" ondertussen had ze voor Sebastiaan een nachtluier gepakt.
Waar hij heftig op reageerde, "Hallo Tamara ik ben geen peutertje, zoals die 2 meisjes".
Dan spoten de ogen van Tamara vuur," luister Sebastiaan jij bent inderdaad geen peuter maar, dat zijn Marjolein en Nelleke ook niet".
"dat zij beide 24/7 een luier dragen is, omdat ze incontinent zijn".
Dan vertelde wat dat inhield, en betekende "en wat de moeite met eten betreft, dat komt omdat beide vooral als ze moe zijn last hebben van spasmes".
"Wat wil zeggen dat ze geen controle hebben over hun spieren".

Hier schrok Sebastiaan van, en bond direct in.
Ondertussen had Tamara zonder het zelf te merken alweer geplast en terwijl ze Sebastiaan van een schone pyjama voorzag, vroeg hij," sta jij in je broek te plassen Tamara?".
"Nee Sebastiaan, maar wel in mijn luier".
"Heeft u ook een luier om, Tamara?".
"Ja Sebastiaan, want net als die meisjes, ben ook ik incontinent".
Ondertussen had Tamara het bed verschoond en kreeg Sebastiaan een luier om, waarna hij direct in het schone bed kroop.
Dan liet ze haar broek zakken opende haar romper en liet ze Sebastiaan haar luier zien direct kon Sebastiaan aan de vocht indicator zien, dat Tamara alweer nat was.
Dan kleedde Tamara zich weer aan, en beloofde Sebastiaan, dat hij naar de groep zijn mond zou houden.

2 minuten later verliet Tamara zijn kamer en nog 5 minuten later sliep hij weer, om helaas voor hem, de volgende morgen nat wakker te worden en waar ook Paula Marieke en Nelleke nat wakker werden en had Paula vannacht zelfs gepoept, was Marjolein deze ochtend helemaal droog.
Dit tot verbazing van Tamara, ondanks dat ze Marjolein rond half 2 en 5 uur wel naar de wc had horen gaan.
Dan vroeg ze Marjolein plagend, "jij hebt je zeker net verschoond?".
"Nee zeker niet, want dan had ik niet weer zo, n dikke luier om gedaan".
Dan zei ze dat ze ging douchen, een dagluier omdoen en aankleedden.
Dan vroeg Tamara of ze moest helpen, waarop Marjolein zei," nee dank je wel, ga jij zelf maar, verschonen Tamara".
"Hé hé beide handje", maar, dan moest ze toch lachen.
Dan hielp Tamara Paula Marieke Nelleke, en de 2 jongens en vroegen Sebastiaan en Dennis, of ze een gewone onderbroek aan mochten.
Waarop Tamara zei," dat lijkt me niet verstandig maar, we hebben pants die zitten als een onderbroek maar geven wel een droog gevoel als je per ongeluk plast".
Dan zeiden ze beide," is goed Tamara" ondertussen was het 7uur, en waren Connie en Stefan aan hun dienst begonnen.

Ook zij keken verbaasd dat ik het vannacht droog had gehouden.
Dan gingen we snel ontbijten, en naar school maar, na het ontbijt gingen we eerst nog naar de wc waar zowel Nelleke als ik uitplaste, en ook direct poepte.
1 maal op school ging het ondanks een paar toetsen, vandaag weer geweldig en na school werd ik afgezet bij de fysio, en Nelleke mee genomen naar de riethorst.
Na de fysio mocht ik vanavond thuis eten, als ik tegen koffie tijd maar terug was.
Maar, dat ik thuis zou eten, had mamma niet aan Olaf en Jan-Willem verteld maar, Wilma deed net of ze deze vrijdagmiddag nog boodschappen moest doen.
Dan zei ze dat Olaf en Jan-Willem intussen Cora maar, moesten helpen met het voorbereiden van het avond eten.
Toen Wilma rond half 5 bij de fysio aan kwam, zag ze dat Marjolein samen met Bart door de gang liep maar, dan wel zonder rollator.
Direct zag Wilma dat haar dochter dit best kon en ook wel durfde maar, dat het wel veel concentratie en kracht koste.
Toen ze om kwartvoor 5 klaar was, en even zat uit te blazen zag ze 2 meisjes binnen komen die ze niet kende maar, de vrouw die er naast liep kende ze wel, dat was Tamara.
Wat inderdaad klopte want zij bracht Josje naar de Fysio die werkte aan haar evenwicht, en omdat Carina haar steunde ging ook zij mee.
Dan zag Tamara Marjolein, die zonder rollator aan kwam lopen maar, ze zag ook dat het me veel kracht en energie koste.
Dan zei ze tegen Carina en Josje," dat is Marjolein waar ik jullie over vertelde".
"Normaal loopt ze met een rollator, en ik heb zelfs gehoord dat ze ruim een jaar in een rolstoel heeft gezeten".
Dan vroeg Carina," waarom woont zij nu in de riethorst mamma?".
"Dan zei Tamara," daar mag ik niets over zeggen, schatten".
"Waarom niet?", wilde Josje weten.

"Wat betreft mijn werk heb ik een beroepsgeheim, en mag je privé niet over cliënten praten".
"Behalve in dit geval met aangewezen familie maar, dan nog moeten we Marjolein wel op de hoogte houden".
Ondertussen had Marjolein het groepje bereikt, en vroeg ze verbaasd" wat doe jij hier Tamara?".

"Ik ben met Carina en haar vriendinnetje Josje mee, die moeite heeft met haar evenwicht"
Dan vroeg Marjolein," Tamara ik weet dat je vrij bent maar, wil je me helpen met douchen" en fluisterde dan, "en met met een schone luier?"
"Ik heb behoorlijk geplast, en verdorie ook nog gepoept".
Zonder dat ze Marjolein had verstaan, had Josje meteen door wat er aan de hand was en zei," Marjolein ik ben ook urine incontinent".
Dan zei Marjolein," Josje ik kan het juist steeds beter ophouden maar, bij inspanningen als deze in combinatie met het ziek zijn, gaat het nog al eens mis".
Dan kwam Rick Josje halen, en zei Carina dat ze mee ging naar binnen.
"Dat is goed", antwoordde Tamara.
Dan vroeg Marjolein nogmaals, omdat Wilma er nog niet was en ze heel moe was.
"Tamara, "wil je me uitkleedden wassen en verschonen?".
Voor ik kon antwoordden zag ik haar rood worden en hoorde haar dan huilend zeggen," ik ben niet alleen nat maar, heb als een peuter van anderhalf in mijn luier gepoept, BAH".
Dan zag ik dat Marjolein nu nog harder huilde en terwijl ik haar op het douchebed hielp, zei ik, "in jouw geval vindt ik het al geweldig hoe vaak het wel goed gaat en vergeet niet dat je nu moe en herstellende bent".

Ondertussen was Wilma binnen gekomen om Marjolein op te halen, en hoorde van Carina dat haar moeder, Marjolein verschoonde waste en aankleedde.
Maar, voor Wilma kon reageren, vervolgde Carina dat haar moeder bij de Riethorst werkte als nachtzuster, en ook zij zelf incontinent was.
Toen Marjolein was verschoond en weer naar de gang wilde, zei Tamara," wacht even, "we zijn pas halverwege nu ben ik aan de beurt".
" Nu mag jij mij verschonen" en voegde daar aan toe," ook ik heb een poepluier, of durf je dat niet?".
"POEH, kom maar, snel liggen dan zal ik je lekker verschonen".
Bijna direct lag ik op het douchebed, en begon Marjolein mij uit te kleedden en tot mijn verbazing gaf ook Marjolein geen krimp.
Dan zei ik," jij lijkt Nelleke wel, die heeft mij laatst ook al eens verschoond en die gaf ook al geen kik".
Dan zei ze, "Tamara, ik vond en vindt het erg vies om als 10ner als een baby of peuter in mijn broek te poepen".
"Gelukkig voel ik het tegenwoordig wel vaak".
Dan keek Tamara me aan en zei," zoals gezegd, jij doet het nu al beter dan ik ooit heb gedaan".
Ondertussen had ze mijn broek uit, mijn romper los en begon Marjolein aan mijn vieze poepluier en ondanks dat ik een behoorlijke vieze luier had, zag ik dat Marjolein mij grondig waste droogde.
Dan gaf ik haar een luier die ze open vouwde en onder mij legde poederde ze mijn billen schaamstreek en clitores .
Dan trok ze mijn luier tussen mijn benen door omhoog strak, en plakte ze deze dicht dan stond ik op, trok mijn broek op, en sloot ook deze af.
Toen we weer op de gang stonden zagen we dat Wilma was gearriveerd om mij( Marjolein) op te halen en dat Carina en Josje inmiddels hun jas aan hadden.
Ondertussen vertelde ik hoe Marjolein de afgelopen nachten haar bed uit was gekomen om te plassen.
"Wat zegt u?", en vroeg dan," wordt jij snacht's wakker als jij moet plassen Marjolein?".
"Ja gelukkig wel, in ieder geval als ik moet poepen en steeds vaker als ik moet plassen"
"De 2 laatste ochtenden werd ik dus echt helemaal droog en schoon wakker".
Dan zagen we dat Wilma dit nauwelijks geloofde, en hoorde haar zeggen," zeker vlak voor het opstaan een schone luier omgedaan?".
Dan zei ik, "ik heb haar vannacht 2 keer naar de wc horen gaan mevrouw toen ik om kwartvoor 7 binnen kwam was zij inderdaad droog en schoon".
Dan zei Wilma," geweldig dat het zo goed gaat maar kom we gaan Olaf en Jan-Willem weten niet dat jij komt eten, die denken dat ik boodschappen aan het doen ben".

1 kwartier later waren we thuis waar ik(Marjolein) eerst naar mijn kamer ging, totdat Mamma riep dat het eten op tafel stond
Bewust wachtte ik tot Olaf en Jan-Willem aan tafel zaten, ondertussen ging ik nog even naar de wc om te plassen.
3 minuten later kwam ik binnen, en vroeg Olaf direct, "ha ben je weer thuis Marjolein?".
Dan zei Wilma, "nee maar, na de fysio mag ze thuis komen eten ik breng haar rond kwart over 7 terug", "mag ik mee ik wil wel weer naar Nelleke", reageerde Olaf.
"Ja dat mag het is weekend en tot 8 uur bezoek uur".
Ondertussen waren Olaf en Jan-Willem vanavond in staat om zelf te eten, ook Marjolein probeerde dat maar, helaas was zij daar te moe voor.
Dus al snel vroeg ik," mamma wil je dit kleine meisje helpen?, het gaat niet meer".
"Helemaal geen klein meisje maar, juist een grote flinke meid reageerde Olaf," die ondanks dat ze ziek is, goed bezig is" en vervolgde dan," ik zou ook wel s'nachts wakker willen worden om op de wc te plassen of te poepen maar, helaas".
Dan keek Wilma Olaf aan, en zei "ook jij doet het al veel beter dan dat papa en ik ooit hadden verwacht".
Dan keek Olaf Wilma aan en vroeg," o ja is dat zo?".
"Ja zelf eten kleine stukjes lopen, en hoe jij mee doet bij de scouting en de crea-club " voegde Jan-Willem en Marjolein er aan toe.

Direct na het eten gingen ze richting de riethorst maar, tot teleurstelling van Olaf geen spoor van Nelleke.
Dan zei Marjolein," wacht maar, even ik denk dat ik wel weet waar die zit", en weg was Marjolein.
Zag direct dat Charlotte op kantoor zat en vroeg," is Nelleke naar Astrid Charlotte?".
"Ja Marjolein, trouwens fijn dat je terug bent maar, waarom wil je dat weten?".
"Nou mijn broertje is er, en hij en Nelleke en hij zijn een stelletje, snap je?".
"Nou weet je wat, gaan jullie maar, even naar jou kamer, dan gaan we tegen 8uur boven koffie drinken".
Aangekomen op mijn kamer, keek Olaf belangstellend rond.
Dan zei ik," weet je dat jij steeds beter loopt?, 2 weken geleden was dit te ver voor jou",.
"Ja zeker gistermiddag zei Bart nog dat dit voor mij al meer is dan hij had verwacht.
Tegen 10 over half 8 kwam Charlotte, stelde zich voor aan Olaf, en vroeg gaan jullie mee naar boven, koffie drinken?".
5 minuten later belden we boven aan de gesloten deur, waar Henriëtte open deed en het hele stel binnen liet.

Dan liepen we de huiskamer in waar bewoners maar, ook bezoekers, al rond de grote tafel zaten.
Astrid had ons direct gezien, en zei" kijk eens wie er zijn, Nelleke".
Als 1e zag ze mij, en vroeg" hoe was het om thuis te eten Marjolein?"
"Heerlijk om even thuis te zijn" zuchtte ik en hoe was het met Jan-Willem en Olaf?".
"Wat Jan-Willem betreft gaat het best goed, en wat betreft Olaf, vraag het hem zelf maar, hij is hier".
Dan stapte Marjolein opzij, en stond Olaf voor Nelleke.
Direct trok Olaf Nelleke naar zich toe, en omhelsde haar.
Even later ging hij zitten, en vroeg waarom ik boven was.
Dan zei ik dat ik tijdens het bezoek uur vaak bij Astrid op bezoek ging, " en daar ben ik erg blij mee", nam Astrid het over.
"Zeker als ik verder geen bezoek krijg, is het heel fijn dat Nelleke dan naar boven mag".
Ondertussen was de koffie op, en was het bijna half 9 waarop Henriëtte zei," Astrid bedtijd meid".
Om dan Nelleke Olaf en Marjolein naar beneden te begeleiden waarop ook Wilma en Olaf naar huis, en Marjolein en Nelleke naar bed gingen.

Iets eerder die vrijdag middag toen Josje net naar huis was zei Tamara, "Carina waarom vraag je Josje niet om van het weekend te komen logeren?".
"Nu direct?", Ja nu direct antwoordde Tamara.
Dan pakte Carina haar telefoon en belde direct Josje, toen Josje het hoorde wist ze zich even geen houding te geven, wat vooral kwam omdat ze al die 9 jaar nooit vriendjes of vriendinnetjes had gehad, laat staan dat ze was gevraagd om te komen logeren.
Dan keek ze haar ouders aan en vroeg," wat moet ik doen?".
Waarop die zeiden, "moet je doen meid, wees blij met Carina.
"Ja lijkt me leuk" zei ze dan ook na enige aarzeling, wanneer mag ik komen?".
Dan zei Tamara wat mij betreft mag ze vanavond al komen, en tot maandag ochtend blijven"
Toen Josje dat hoorde zei ze, dat ze zo snel mogelijk spullen ging pakken en zou proberen tegen 8 uur bij Carina te zijn.
Ondertussen nam haar moeder de telefoon over om nog wat praktische zaken zoals medicijnen van Josje met Tamara te bespreken.

Al binnen 10 minuten was Josje weer beneden, met een volle weekendtas en een vol pak luiers.
Dan liep ze naar de schuur pakte haar fiets en vertrok naar Tamara en Carina waar ze na 10 minuten aan kwam nadat ze was verwelkomd door Tamara en Carina ruimde ze direct haar bagage op.
Nu viel het Carina op dat de luiers van Josje praktisch het zelfde waren als die van haar moeder, alleen kleiner en mompelde dan," volgens mij pas ik die ook".
"Wou jij er 1 om?", vroeg Josje uitdagend.
"Laten we dat maar, niet doen, want dan kom jij te kort" antwoordde Carina die wist dat haar moeder maar, een vastgesteld aantal per dag vergoed kreeg.
Tamara had gehoord waar de meiden het over hadden, en zei. " dat lijkt me wel een goed idee meiden".
Dan keek Carina haar moeder aan en zei," maar, dan heeft Josje niet genoeg luiers want als ze net als jij maar, een bepaald aantal vergoed krijgt!".
Dan zei Tamara," Carina ik bestel voor mij zelf wel eens wat extra luiers bij een webshop en heb dat nu niet alleen voor mij zelf maar, ook voor jou en Josje gedaan dus kom op liggen".
Dan wilde Josje gaan liggen, maar, Tamara zei," nee nee eerst Carina".

Direct maakte Tamara Carina haar broek los, en trok deze samen met haar slipje uit vervolgens maakte ze met vochtige doekjes de schaamstreek van Carina schoon.
"BRR wat is dat koud", vervolgens strooide Tamara er nog wat talkpoeder over heen en trok ze de tena luier tussen Carina's benen door omhoog strak en sloot deze af.
Dan dacht Carina dat haar moeder haar broek weer omhoog zou trekken maar, in plaats daarvan vroeg ze, "heb jij extra rompers bij je Josje?".
Direct pakte Josje 4 rompers uit haar tas, waarvan ze er 2 aan Tamara gaf.
Nu moest Carina komen zitten, en trok Tamara haar sweater t shirt en hemdje uit en trok haar dan een romper met korte mouwtjes aan.
Ondertussen zagen we, hoe vrolijk Josje hiervan werd.
Doordat Josje gefocust was op Carina en Tamara, lette ze maar, half op met als gevolg dat ze niet alleen plaste maar, deze keer ook poepte in haar luier.
Nauwelijks was het gebeurd of we zagen dat ze een heel vies gezicht trok.
Toen Tamara dat zag, wist ze direct wat er was gebeurd.
Intussen was ze klaar met Carina en zei dan, kom maar, Josje gelukkig was je nog niet verschoond".

"Nee gelukkig wordt ik nu verschoond".
Al snel had Josje nu haar nachtluier om, en na beneden koffie te hebben gedronken en nog 1 spelletje te hebben gedaan, was het voor beide meiden bedtijd.
Gemakshalve had Tamara een Matras naast het bed van Carina gelegd, en zowel bij Josje als bij Carina er een matrasbeschermer ondergelegd.
1 maal in bed sliep Carina bijna direct, Josje daar in tegen lag eerst een half uur te malen ze vond het fijn dat ze nu een vriendinnetje had, en daar mocht blijven slapen maar, het ging nu wel heel snel.
Pas tegen half tien, viel ze eindelijk in slaap om zaterdag rond half 9 weer eens nat wakker te worden.
Na nog geen 5 minuten gevolgd door Carina, die ook al in haar slaap had geplast.
Nauwelijks was ze half wakker, of ze voelde dat er zich een bobbel in haar luier vormde.
Dan stond Josje op, om op de wc te poepen en dan direct te douchen.
Ondertussen was Tamara na een nacht werken weer thuis maar, voor ze ging slapen ging ze eerst kijken of iedereen wakker was.

Inderdaad was Ruud wakker, en zat op zijn bed te gamen.
Dan zag ze dat Josje aan het douchen was, Carina was maar, half wakker en lag wat te soezen.
Direct had Tamara door hoe de toestand van Carina haar luier was.
Toen 10 minuten later, Carina wakker was, had die zelf direct door dat ze zonder het te hebben gemerkt net had gepoept, en mopperde direct,"gatver wat is dat vies zeg".
Dan keek ze mij aan, en zei" nu snap ik wat jij op zo'n moment voelt".
Dan zei Tamara, "ja ook ik vindt het verschrikkelijk maar, kan er helaas niets tegen doen".
Dan kwam Ruud eens kijken, en rook direct dat Carina een vieze luier had en mompelde dan," ze doet het net als mamma echt in haar broek".
Dan kwam Carina er over heen, "ja broertje daar kan jij een voorbeeld aan nemen ik begrijp nu tenminste wat zij haar hele leven al voelt".
Dan zei Ruud, "een voorbeeld aan nemen, wat denk je wel?".
Dan brulde vader, "hé geen grote mond hé!"
Ondertussen had Tamara Carina uit bed, terwijl Josje zich afdroogde terwijl ze net lekker had gedoucht.
Dan wilde ze zelf een schone luier omdoen maar, door alle emotie lukte dat niet.
Dan zei Carina, hoewel ze zelf nog met een vieze luier stond " kom eens hier lieverd", dan trok Carina me tegen zich aan en gaf me eerst een dikke knuffel.

Dan pakte ze mijn luier aan, vouwde deze open, ondertussen was ik gaan liggen en schoof ze de luier onder mij trok deze tussen mijn benen omhoog strak en plakte deze dicht.
Dan hielp ze me met mijn romper of ze nooit anders had gedaan gelukkig kon ik( Josje) me verder wel zelf aankleedden.
Waarna Tamara Carina van haar vieze luier af hielp en haar vervolgens grondig waste.
Uiteindelijk was om half 10 ook mamma gedoucht, en konden we tegen 10 uur brunchen.
Waarna er spelletjes werden gedaan, tot we om 5 voor half 2 vertrokken richting scouting.

Uiteindelijk reden we eerst langs de riethorst om Nelleke en Marjolein op te halen, en kwamen we om 5 voor 2 aan bij de scouting.
1 maal uit de auto, liepen we met zijn vijven naar binnen waar Marjolein en Nelleke direct door Coby Hans Fred en Mirella werden begroet.
Dan vroegen Fred en Coby," en wie hebben jullie mee gebracht?".

"

luierdromer · 19 okt 2018

HOOFDSTUK 77 HET WEEKEND VAN JOSJE EN CARINA

Carina en Josje, Carina is de dochter van de nachtzuster van de riethorst en Josje is een klasgenootje van Carina," vertelde ik( Marjolein).
"Om dan te vervolgen, net als ik is Josje urine incontinent en daarom wordt ze op school, buiten gesloten en gepest", nam Carina het over.
Dan vroeg Coby, "heb jij daar geen moeite mee Carina?".
"Nee Coby, want ook mijn moeder is haar hele leven al volledig incontinent".
"Dat merkte ik 2 nachten terug toen ze op haar ronde bij me kwam, terwijl ik klaar wakker was", ging Nelleke daarop in.
"Hoe kan jij dat hebben gemerkt, aangezien jullie luiers overdag nauwelijks zichtbaar zijn?", vroegen Ineke en Annemiek.
"Ik zag het ook niet direct maar, kon het wel ruiken, aangezien Tamara op dat moment een poepluier had".
"Ja dat is inderdaad vies", reageerde Miranda.
Dan vertelde Carina nog dat ook zij nu luiers droeg om en Josje te steunen, en om zelf te ervaren wat haar moeder dagelijks moest mee maken.
Intussen had iedereen thee of koffie gehad.

Al snel viel het Josje op dat er totaal niet op de speciale bekers of slabbers werd gereageerd.
Direct zei Nicolette," je zult het misschien niet verwachten maar, niet alleen Marjolein maar,ook Olaf en Jan-Willem zijn binnen hun mogelijkheden verdraaid handig".
Dan vulde Martijn aan, "scouting is samen werken maar, ook je eigen grenzen verleggen, en vooral Olaf en Marjolein doen dat het hele seizoen al".

Ondertussen was het tijd om naar buiten te gaan, waar Olaf en Marjolein weer direct lieten zien wat ze konden.
Voor vandaag had de leiding een apekooi opgebouwd, waarbij er ook vandaag weer punten voor een scouting badge te verdienen waren.
Maar, toen Josje zei dat dit voor haar niet was weg gelegd, zei Fred.
"Iedereen word op eigen niveau beoordeeld, en dus op moeite en inzet die er wordt getoond".
Al snel bleek dat iedereen, ook Josje naar hartenlust mee deed.
Vooral Marjolein probeerde ook nu weer om Anouk Miranda en Nicolette bij te houden maar, zelfs om ze tijdens de klim in de touwladder voor te komen.
Wat haar net niet lukte maar, ze zat ze wel op de hielen, waar niet alleen alle scouts maar, ook de leiding van op keek.
Ook Olaf ging er voor en deed zijn uiterste best om het parcours in ieder geval foutloos af te leggen wat tot ieders verbazing inderdaad lukte.

Marjolein deed het helemaal foutloos, en was tot verbazing van Fred en Mirella op 4 na en bovendien het snelste meisje.
Ook Olaf en Jan-Willem hadden boven verwachting gepresteerd, en ook Carina, ja zelfs Josje gingen ervoor en lieten zien wat ze waard waren.
Onderweg hield niet alleen Josje maar, ook Olaf en Miranda het niet droog.
Bovendien plasten Miranda en Josje behoorlijk maar, poepten ook nog dat laatste merkten ze pas toen ze waren gefinisht
Ondanks dat dit opviel, viel het Josje op dat hier niet op werd gereageerd laat staan negatief.
Ook Xantia presteerde vandaag geweldig, vooral toen ze langs het touwladder omhoog moesten, dachten Mirte Maaike en Annemiek, haar snel op achterstand te zetten.
Maar, merkten al snel dat Xantia iets had van dat laat ik hoe dan ook niet gebeuren.
Waar ze er tijdens het klimmen in slaagde voor de beide meiden te blijven en de afstand te vergroten, gingen Marjolein Xantia maar, ook Olaf en Jan-Willem er op de stormbaan al snel vandoor.
Uit alle macht worstelden ze zich door de blubber, over hekjes heen er onderdoor, en zo verder alleen Hugo en Patricia slaagden er enigzins in bij te blijven.

Josje had eerst geaarzeld of ze dit wel wilde maar, toen ook Carina aan het parcours begon wilde ze toch niet achter blijven.
En worstelde ook Josje zich over het parcours, en al was ze bepaald niet de snelste, het ging beter dan verwacht.
Ook al lag ze na afloop op apegape, maar al snel zag ze dat dit voor bijna allemaal gold omdat iedereen alles had gegeven.
Bij de nabespreking bleek wel dat we er allemaal doorheen zaten, en dat we er niet bepaald schoner op waren geworden.
Dat deed Coby opmerken, "het is maar goed dat jullie speciale scouting kleding aan hadden, want jullie zijn allemaal smerig, goed stelletje smeerpoetsen".
Hier moesten we allemaal om lachen.
Dan zeiden Fred en Coby," ondanks dat het al kwart voor 5 is, gaan we voor we naar huis gaan, eerst douchen".
Intussen hadden niet alleen Nelleke en Olaf en Jan-Willem goed geplast en behoorlijk gepoept maar, ook Carina had alweer een poepluier.
Door alle inspanning hadden ook Josje en Miranda geplast maar, vooral gepoept en waar Carina al vies keek, ging Josje bijna over haar nek.
De enige die deze dans leek te ontspringen, was Marjolein, die ondertussen in 1 van de vele douches was verdwenen.
Direct gevolgd door Mirte en Annemiek, die ook direct Xantia mee namen hoewel Xantia gelukkig alleen had geplast.
Terwijl Annemiek en Mirte, Josje Nelleke Marjolein en Carina hielpen, zeiden ze vooral tot Marjolein, "logische dat je baalt nu het mis gaat.
Vooral omdat het vaak wel goed gaat maar, kijk eens wat jullie vandaag stuk voor stuk hebben gepresteerd".
Dan vervolgde Mirte," geloof me het viel voor ons al niet mee, dat klimmen en klauteren maar, vooral die stormbaan door de modder".
Dan zei Annemiek, "wij stonden er echt van te kijken hoe fanatiek jullie en dan vooral jij Nelleke maar, ook jij Marjolein er tegen aan gingen".
Dan zei Marjolein, terwijl ze haar broek liet zakken haar romper en haar luier opende, en zag dat ze helaas deze keer toch had geplast en zelfs een beetje gepoept.
"Ik weet dat ik mij hier niet meer hoef te bewijzen maar, ik wil niet alleen in verhouding maar, ook echt winnen".

"Nou daar zat je echt dichtbij", lache Mirte, terwijl ze Marjolein kwam helpen maar, toch eerst vroeg, "zal ik je helpen met douchen Marjolein?".
Direct zei Marjolein," ja graag want ik ben nu echt goed moe".
Dan vroeg Carina, terwijl ze voelde dat haar luier verzadigd was.
"Heb jij ook een leuke middag gehad Josje?".
"Ja echt geweldig maar, ben nu wel goed nat".
"Ja ik ook, en ik heb bovendien ook alweer een vieze luier", ging Carina daarop door "en geef maar, toe Josje, volgens mij heb jij niet alleen geplast?".
Direct zagen we Josje knal rood worden maar, Annemiek zei " geeft niets, wij verschonen je wel maar, net als Carina heb jij wel goed je best gedaan
Uiteindelijk was na 3 kwartier iedereen weer schoon en aangekleed, waarna er aan de grote tafel nog koffie of thee werd gedronken.
Tegen 5 voor 6 kwamen de ouders hun kroost weer ophalen.
Direct toen Tamara binnen was, vroeg ze hoe we het hadden gehad, zeiden zowel Josje als Carina," helemaal geweldig" en voegden daar aan toe," volgende week komen we weer".

Dan zei Mirella," dat mag maar, dan moeten jullie wel lid worden".
Direct riep Carina," ik wil graag lid worden".
Dan zagen we Josje verlegen worden, maar, zeiden zowel Hans als Coby. "als jij wild, van ons mag je".
Waarop Hans vervolgde," we hebben gezien hoe geweldig jullie mee doen, en Josje jouw incontinentie is geen probleem".
Dan zei Josje," dat heb ik gezien, en ook dat wij de enige niet zijn en wat ik fijn vond was, dat ik hier mij zelf mag zijn".
"Dat herken ik", zei Olaf," dat had ik in het begin ook maar, nu ben ik net als Marjolein Miranda Nelleke Jeroen Pim Paul Anouk en ga zo maar door, gewoon 1 van de leden, die naar vermogen presteert".
Dan onderbrak Tamara ons en zei," komop we moeten gaan".
Maar, dan roken we een poeplucht en zei Coby, "Tamara wacht even, volgens mij moet hier eerst nog iemand verschoond worden".
Waarop Fred zei," volgens mij zijn alle scouts die het aan gaat, net geweest en dus nog schoon" en terwijl hij naar Carina en Josje wees, zei hij, "en we hebben van deze 2 meiden begrepen dat,.....
Nu zagen we Tamara verkleuren, maar, Coby reageerde direct." zoals je weet ben je voor mij echt niet de eerste volwassene met dit probleem".
"Dus kom maar mee".
Gelukkig voor Tamara waren de meeste scouts intussen al weg.
Nog voor Coby in aktie kon komen, stond Marjolein op pakte Tamara bij de hand, en nam haar mee naar de verschoonruimte.
Daar aangekomen zei Tamara," Marjolein lieverd, ik heb geen luiers bij me".
"Hoeft ook niet Tamara, kijk eens hier", zei Marjolein, terwijl ze de luierkast opende.
Dan zag ik diverse luiers in alle merken maten en sterktes liggen, en zei, doe mij maar, een tena maxi maat L".
Ondertussen was Tamara gaan liggen, en had Marjolein een luier doekjes en talkpoeder gepakt trok de broek uit, en opende dan de romper en luier van Tamara en zag Marjolein dat die behoorlijk vol was.
Direct begon Marjolein te poetsen maar, had wel 8 doekjes nodig om alle poep en urine op te ruimen.
Het duurde ruim 10 minuten voor het zo ver was direct deed Marjolein Tamara een luier om, en kleedde haar weer aan.
Terug in de hal vroeg Coby "is het gelukt Marjolein?".
"Ja hoor Coby, maar, deze mevrouw had er een behoorlijke troep van gemaakt".
Thuis gekomen werd er snel gegeten, waarbij het Ruud opviel hoe Carina begaan was met Josje terwijl hij haar maar, een klein kind vond.

Toen Tamara dat opving zei ze," punt 1 is Josje dat niet, en dat weet je".
"Punt 2, die gedachte uit je niet naar Josje of Carina begrepen?".
Ruud kon niet anders dan ja knikken.
Verder verliep het weekend rustig totdat, Josje Carina maandag ochtend samen het schoolplein opstapten, en vooral Carina dingen te horen kreeg als "wat moet jij met dat peutertje? of " wat moet jij met die pisbroek?".
Dan zagen ze tot hun verbazing dat Carina haar ogen vuur spoten, en ze op ontploffen stond.
Dan riep Carina," in plaats van Josje uit te lachen, zouden jullie medelijden met haar moeten hebben.
Waarop niet alleen Josje maar ook Carina werd uitgelachen maar, dat stopte toen Carina nu helemaal over de rooie, een sprong naar voren nam, en de 1e de beste een bloedneus sloeg.
Dit werd niet alleen door alle leerlingen maar, ook door de pleinwacht en de directeur gezien.
Beide kwamen direct aan rennen, en sommeerden op te houden en mee naar binnen te komen.
Ook Josje wilde mee lopen maar, de directeur zei," jij hoeft niet mee, want jij deed niets".

Dan zei Josje," nee maar, mij moeten ze juist iedere keer hebben".
Dan ging de directeur op de rand van de zandbak zitten en zei, "vertel maar, Josje".

"Nou ook al ben ik al 8 jaar, door hersenletsel heb ik een zwakke blaas en daardoor ben ik niet zindelijk, ik ben dus incontinent".
"Dus draag daarom 24/7 luiers, en daar wordt ik op school veel mee gepest".
"Ook had ik tot vorige week totaal geen vrienden of vriendinnen op school, totdat vorige week Carina bij me kwam om samen te spelen".
Daarop vertelde Carina over haar moeder die haar hele leven al incontinent was.
Dan zei ze," ik had al veel eerder voor Josje op moeten komen".
Dan zei de directeur," misschien wel maar, kom dan de volgende keer bij ons".
Dan tegen alle jongens en meisjes die Josje hadden gepest." jullie blijven na schooltijd na om strafregels te schrijven want dit tolereren we niet".
Ondertussen was niet alleen Josje maar, ook Carina alweer nat, dat hadden al snel ook de pestende meiden door en Bep en Toos riepen direct naar Carina," dat jij het opneemt voor Josje Pissebed, slaat nergens op maar, dat jij je verlaagd tot haar niveau is onbegrijpelijk" dit deed Carina koken van woede, en ze wilde direct uithalen.

Maar, de directeur was haar voor, hij greep beide meiden in hun nekvel en sleepte ze naar het midden van het schoolplein.
Waar hij op de rand van de zandbak ging zitten en voor iedereen zichtbaar beide meiden van onder uitkleedde, en over de knie trok.
Een liniaal pakte en beide een ongenadig pak voor de blote billen gaf, tot ze het uitgilden van de pijn.
Dan zei hij," laat dit voor alle anderen een waarschuwing zijn".

Dan zei hij tot Josje en Carina," denk er aan, de volgende keer niet voor eigen rechter gaan spelen maar, kom met problemen direct bij de pleinwacht of bij mij".
Wat wij braaf beloofden, dan begon om kwart over 9 de les.

Verder zagen we aan het eind van de dag dat de pestkoppen inderdaad moesten nablijven, en een flink portie strafwerk kregen.
Dinsdag hoorden we dat ze tot 5 uur, hadden moeten nablijven en de meesten thuis ook nog een flinke preek hadden gehad.
Waarna de meesten bovendien al om 6 uur zonder eten naar bed waren gestuurd, dit bezorgde ons een dubbel gevoel.
Aan de ene kant net goed, aan de andere kant waren we toch mee levend.
Het resultaat was wel, dat Carina en Josje de volgende dagen met rust werden gelaten wat door vooral Josje als prettig en rustgevend werd ervaren.
Nog beter werd het, toen de meisjes een paar dagen later werden benaderd door verschillende jongens en meisjes bij wie was doorgedrongen dat wat zij hadden gedaan, voor vooral Josje verschrikkelijk moest zijn geweest.
"Dat mag je wel zeggen", zei Josje toen Ida en Irene hun excuses kwamen aanbieden.
Dan zei Carina, "dat ik nu luiers draag is punt 1 om Josje te steunen maar, het 2e is dat, dit niet alleen bij kinderen voorkomt maar, ook bij volwassenen".
Dan fluisterde ze dan," ook mijn moeder is net als Josje incontinent die plast niet alleen maar.......",op dat moment was de pauze voorbij..
Na schooltijd gebeurde wat Josje, altijd had gehoopt maar, nooit was gebeurd Ida vroeg of Josje en Carina kwamen spelen.
"Ja graag, maar, wij moeten wel eerst bij Carina thuis een schone luier halen".
"Geen probleem", zei Irene, en vervolgde dan "weten jullie dat Ida en ik als gevolg van dit akkefietje, in ieder geval deze week al om 7 uur naar bed moeten?".

Dan wilde Carina zeggen, "eigen schuld" maar, Irene vervolgde," bovendien hebben we buiten school huisarrest".
"Dat jullie mogen komen spelen, is voor ons al een gunst".
Intussen waren we bij Carina thuis, en al snel verschoond en zei Tamara," Josje mag hier blijven eten, ik verwacht jullie hier om half 6".
Dan gingen we naar Ida die hier vlakbij woonde.
Na eerst een glas fris gingen we spelletjes doen waarbij Carina vertelde over de incontinentie van haar moeder.
Na dit verhaal begrepen Ida en Irene de steun van Carina aan Josje nog beter.
Door alle gezelligheid was het al snel 5uur zodat ze moesten opruimen en uiteindelijk waren we om 5 voor half 6 weer bij Carina thuis om te eten.
Aan tafel vertelden Carina en Josje uitgebreid over het gebeuren op school.
Dan zei Carina, "en weer hadden ze het met zijn allen op Josje gemunt waardoor ik nu mijn zelfbeheersing verloor", daarop vertelde Josje de rest van het verhaal van die ochtend.

Dan zei Tamara," dat moet je ook niet doen Carina".
"Nee maar, als ze Josje uitmaken voor peuter of erger pissebed noemen!!".
"Dat kan ook niet door de beugel", bevestigde ik.
Dan zei Josje," de 2 meiden die mij pissebed noemden, gingen midden op het schoolplein over de knie en kregen direct voor hun blote billen."
"Volkomen terecht", zei ik maar, ik zag wel dat dit indruk op Josje had gemaakt.
Dan zij Josje," ik dacht altijd dat de meesters en juffen het niet zagen, of niet wilden zien".
Dan zei Tamara, "dat zou best kunnen, hoewel ik niet denk dat ze dat express deden".
"Dat denk ik ook", bevestigde Carina, die nu toe gaf dat zei zij wel express weg keek.
"Ik had beter moeten weten", ging Carina door.
Al pratende had niet alleen Josje maar, ook Carina alweer een paar keer geplast en ook Tamara was al lang niet droog meer, die stond tijdens het gesprek zonder het zelf te merken ineens te poepen.
Dan zei Tamara," ik zal maar, eens gaan zorgen dat het eten op tafel komt".
Maar, dan vroeg Carina," mamma zou je niet eerst eens verschonen? want volgens mij heb je net staan poepen", direct zagen de meisjes Tamara verkleuren.

Even was het stil, dan zei Tamara "shit Carina je hebt gelijk Ik moet me eerst verschonen".
Dan zei Carina," eerlijk gezegd kan ik ook wel een schone luier gebruiken en jij Josje?".
Josje schrok een beetje van de directe vraag, maar, gaf toe dat ze inmiddels nat was, en in alle opwinding ook een beetje had gepoept.
Dan zei Carina," komen jullie maar, mee dan", even later lag Tamara op het bed waar ze voor het eerst door haar dochter werd verschoond, wat haar op zich verbaasde.
Dan zei ze, "ik had nooit gedacht dat jij mij nog eens zou verschonen Carina maar, je doet het geweldig".
Dan was ik klaar met mamma, dan keek Carina Josje aan en zei, "kom maar, liggen grote meid".
"Ik grote meid?", vroeg Josje terwijl ze kwam liggen.
"Ja jij grote meid, bevestigden zowel Carina als Tamara.
Dan hoorden we Josje zeggen," nou grote meisjes plassen op de wc in plaats van in een luier".
Dan zei ik ( Tamara) "niet allemaal, kijk maar, naar mij".
Waarop Carina zei," zo dachten we op school ook maar, daar zaten we dus mooi fout".
Nadat we alle 3 waren verschoond vroeg ik," kom je me helpen Carina?".
Direct vroeg Josje," mag ik ook helpen Tamara?".

"Natuurlijk Josje, kom maar".
Direct kreeg ze een schort voor, en een groente mes aangereikt al snel zagen Tamara en Carina dat het Josje goed afging, en ze er lol in had.
Waarbij ze glom van trots toen ik( Tamara) haar een compliment gaf voor haar goeie snijwerk.
Dan vroeg Carina," krijg jij nooit een compliment Josje?"
"Maar, heel af en toe, maar, het gepest en getreiter overheersen".
Dan zei Carina, "dan hoop ik dat dit voor jou een keerpunt is".
"Dat hoop ik ook", zuchtte Josje.
Uiteindelijk was tegen kwart over 5 alles gesneden en begon ik met koken en zei dan tegen Carina en Josje," gaan jullie maar tafel dekken".
Terwijl we daar mee bezig waren kwam Ruud binnen, aangezien hij ook bij ons op school zat, had hij alles gezien, en zei.
"In plaats van die club hadden ze jou moeten straffen Carina".
Dit deed mij weer bijna ploffen, helemaal toen hij zei, dat de actie van de directeur zwaar overdreven was.

Dan vroeg Tamara of Ruud het echt had gezien, "ja zeker, en ik vindt dat die jongens en meisjes gelijk hadden".
Dan zag ik bij Josje de tranen komen maar, dat de ogen van Carina fonkelden van woede.
Dan brulde ik,"onmiddelijk naar bed jij".
"Ja maar, ik heb vanavond voetbaltraining", "nee jij gaat nu zonder eten naar bed en jij komt bovendien behalve voor school de komende weken de deur niet uit begrepen?"
Ondertussen was ook pappa binnen, en die begreep direct wat er speelde trok hij Ruud naar zich toe, trok zijn broek en onderbroek uit en dan over de knie.
Waarna hij net zo'n pak voor zijn blote billen kreeg als eerder Bep en Toos op het schoolplein pas na 10 minuten hield het op, en zei pappa , "jij ligt binnen 10 minuten in bed, ik houd de tijd bij".

Nog geen 5 minuten later lag Ruud in bed, en zaten wij aan tafel.
Dan zuchtte Carina, "dat zelfs mijn eigen broer me afvalt".
"Dat kan ook echt niet" bevestigde Tamara, ondanks alles smaakte het eten ons best.
Toen we tegen 10 over 6 het eten op hadden zei Tamara, dat ze nog wat moest regelen op haar werk, en vroeg dan of wij zin hadden om bij Nelleke en Marjolein op bezoek te gaan en voegde er aan toe," dan zien jullie direct waar ik werk".

luierdromer · 26 okt 2018

Olaf en Marjolein

HOOFDSTUK 78 ONVERWACHT BEZOEK

Dat vonden beide meiden een leuk idee maar, Josje zei," ik moet eerst wel verschonen".
"Rustig maar, Josje ook ik ben nat", antwoordde Tamara "en anders ik wel" reageerde ook Carina. en vervolgde dan, volgens mij ben ik niet alleen nat".
Direct liepen we samen naar boven waar Tamara zei," kom maar, liggen Carina" en terwijl Carina ging liggen pakte Tamara 2 Tena slips maat S voor de kids, en een grote luier voor zichzelf.
Dan opende ik de broek en romper van Carina, direct rook ik het al maar, het begon pas echt te ruiken, toen ik haar luier opende, en bleek dat Carina inderdaad behoorlijk had gepoept.
Terwijl ik haar rood zag worden, zei ik," dan hebben we nu in ieder geval 2 vieze luiers".

Waarop Carina vroeg," heb jij ook gepoept mamma?".
"Ja Carina ik heb nu ook een behoorlijke vieze luier, en jij Josje?".
"Ik heb nu gelukkig alleen maar, geplast".
Nog geen 5 minuten later was Carina verschoond, waarbij Josje de opluchting bij Carina van haar gezicht kon aflezen.
Dan vroeg Carina," kom je mamma?".
Ook nu verbaasde het Tamara, hoe na Nelleke en Marjolein ook haar eigen dochter haar zonder morren, ja zelfs uit zichzelf verschoonde.
Weer 10 minuten later haalde Tamara opgelucht adem, ze had weer een schone luier om.
Dan zei Carina," Josje kom maar."
"Ik kan het zelf", ja dat weet ik maar, ik help je graag lieverd".
Dan zagen we dat Josje aarzelend ging liggen nu schoof Carina haar rok omhoog, en opende haar romper en op het moment dat Carina de luier van Josje opende, zag ze dat Josje vuurrood werd en begon te huilen.
Direct begon ze Josje met lieve woordjes te troosten wat er voor zorgde dat ze snel weer kalmeerde.
Dan zei Josje," dat jij mijn vriendinnetje wil zijn, vindt ik al super maar, dat jij mede voor mij ook luiers draagt en ze bovendien gebruikt vindt bijzonder".

"Laat staan dat je ook nog de natte luier van je moeder verschoonde en je nu ook mij wil verschonen!" en terwijl Josje door ratelde, ging Carina rustig door met haar verschonen.
Terwijl ze dat deed, voelde ze ineens nattigheid doordat terwijl Carina Josjes schaamstreek schoon poetste, Josje ineens lag te plassen.
Waardoor Carina haar hand nat werd, Carina schrok ervan waarna Carina onbewust een vies gezicht trok, wat ook Josje opmerkte.
Direct vroeg ze, "wat is er Carina?".
"Ach niets", reageerde die nonchalant.
"Nee Carina dat geloof ik niet, je houdt wat achter om mij te beschermen maar dat hoeft niet, dus vertel op".
Dan keek Carina Tamara aan die zei," vertel het maar gewoon Carina".
Dan zei Carina," terwijl ik jouw schaamstreek schoon poetste plaste jij precies over mijn hand heen, dat was alles".
Toen Josje zich wilde verontschuldigen zei Carina als je het nu met opzet deed, maar jij kunt het niet helpen dus laat maar".
Toen Josje daar nogmaals tegen in wilde gaan, zei ook Tamara "dat hoeft niet Josje".
Ondertussen was het half7, dus tijd om naar de riethorst te vertrekken waar we tegen 10voor7 aan kwamen, direct bij aankomst zagen we 2 meiden op de bank zitten.

Dan hoorden we het ene meisje vragen," begin je vandaag vroeger, Tamara?".
"Nee hoor Nelleke, maar, ik moet hier nu zijn voor een team vergadering" "en wie heb je mee gebracht?", hoorden we het andere meisje vragen.
"Dit zijn mijn dochter Carina en haar vriendinnetje Josje", die nu bij jullie op bezoek komen".
Dan zagen we Marjolein snuiven, en aan Nelleke vragen of ze net had gepoept maar, die schudde van nee, direct zagen we Josje rood worden.
Waarop Tamara begreep dat het Josje was die net had gepoept".
Waarop Tamara zei," meiden niet alleen jullie zijn incontinent maar, ook Josje is net als ik zelf nooit zindelijk geworden".
"Waardoor ze tot vorige week of volledig werd genegeerd, of behoorlijk getreiterd".
"Ook ik deed niets omdat te stoppen, ondanks dat ik door mamma beter had moet weten" nam Carina het verhaal over.
Totdat afgelopen maandag weer iedereen zich tegen Josje keerden, en 2 meiden haar zelfs pissebed noemden".
"Wat ik mede door mamma heel erg vindt".
"Toen heb ik er een paar geslagen, wat ook de directeur en de pleinwacht zagen waarna alle pesters op het matje moesten komen".
Waarop Josje verder ging, "daarop kwamen er nog 2 meiden die mij nu steunen" en ging Josje verder," daardoor heeft Carina mij echt uit mijn isolement gehaald".
Dan zei Carina," op zich ben ik niet incontinent maar, ik vindt het belangrijk om door de situatie van Josje en mamma te ervaren hun te steunen".
Dan zei Nelleke, "zo zijn Jan-Willem en ik ook in de luiers gekomen".
Ondertussen was Tamara terug van het overleg, en vroeg," Carina en Josje gaan jullie mee?".
Terwijl ze dat vroeg, voelde ze dat haar luier verzadigd was maar, had iets van dat komt thuis wel ondertussen had Nelleke zo veel gepoept dat zij direct verschoond moest worden.
Ook Josje was nat, en zelfs Marjolein was goed nat maar, niet alleen dat want toen ze opstond, merkte ze direct dat ze weer eens een behoorlijke poepluier had.
Waarop Tamara zei, "dan zal ik jullie eerst maar eens verschonen".
Na 20 minuten waren ze alle4 verschoond, en wilde Tamara wel eens vertrekken maar, Marjolein zei," wacht even, ik ruik nog steeds een poeplucht".

"Dat zijn de vieze luiers in de luieremmer", probeerde Tamara haar eigen vieze luier te verbergen.
Maar, Carina had haar moeder door, en zei. "daar geloof ik niets van, dus kom op we gaan niet eerder naar huis voordat ook jij verschoond bent mamma".
"Hé hé", begon ik maar, zag dan Marjolein aankomen met een luier voor mij en dirigeerde zij mij naar de verschoon tafel, waar Carina mij sommeerde te gaan liggen.
Dan besefte ik dat ik het van deze 2 meiden niet kon winnen, en liet ze daarop hun gang maar gaan.
Maar, eerlijk was eerlijk ik moest toegeven dat ze het gewoon heel goed deden.
Na nog 10 minuten, was ook Tamara verschoond, en dronken we in de huiskamer nog koffie waardoor het bijna half 10 was voor Tamara Carina en Josje naar huis gingen, een uur later was Tamara weer terug om aan haar slaapdienst te beginnen.

De volgende morgen woensdag, merkte Tamara toen ze thuis kwam en Carina en Josje wekte dat de meisjes veel te laat in bed waren gekomen, en zei.
"Het is maar, goed dat het woensdag is, en jullie vanmiddag vrij zijn".
Dan zag ik dat Carina Josje een knipoog gaf, en hoorde haar zeggen." ja mede door al die luiers die verschoond moesten worden".
"Ja en dan met name die laatste, waarvan de draagster niet mee wilde werken", nam Josje het over.
Waardoor het mij duidelijk werd dat beide meiden, samen tegen mij bezig waren.
Dan zei ik," nu even opschieten anders komen jullie te laat op school", uiteindelijk waren ze ruim op tijd.

DE GYMLES

Op woensdag stond er om 11 uur gym op het rooster en waar Josje tot vorige week daar bang en zenuwachtig van werd, had ze er deze keer zin in.
Direct in de gymzaal viel het Josje op dat waar de klasgenoten haar anders ontweken, ze nu direct naar haar toe kwamen.
Een geluk voor Josje was, dat doordat ze vlak voor de pauze had verschoond, ze nu nog praktisch schoon was.
Ook viel het op dat, waar ze anders meestal als laatste overbleef, bij het samenstellen van de teams ze deze keer vrij snel werd gekozen.
Direct vroeg ze," waar heb ik dit aan te danken?".
Dan zeiden Yvonne en Mathilde," Carina jij hebt ons de ogen geopend, Josje jij bent echt geen peuter maar, gewoon een leuke meid".
Waarop Ida en Irene zeiden, "dat vinden wij nou ook wij waren al net zo dom".
Ondertussen hadden beide meiden alweer geplast wat te ruiken was maar, de 4 andere meiden hielden uit respect hun mond.
Maar, Josje zei direct," balen dat we pas rond half1 weer kunnen verschonen".
Dan kwam de gym juf binnen, die direct merkte dat er in positieve zin iets was veranderd waarop alle meiden een compliment kregen.
Waarop de gym juf vroeg wat er was gebeurd," waarom vraagt u dat?", vroeg Yvonne.

"Nou tot vorige week liepen jullie allemaal met een weide boog om Josje heen, en nu heeft ze toch een clubje om zich heen verzameld".
Dan zei Carina," ik denk dat u bij mij moet zijn".
Dan vertelde Carina over haar moeder maar. ook wat er op het schoolplein was gebeurd "waardoor mijn ogen open gingen", sloot Carina af.
"Vervolgens sloeg je die jongens zowat in elkaar", vervolgde Josje.
"Ja dat had ik niet mogen doen maar, ik kon het niet meer aan zien" antwoordde Carina.
"Ja oké maar hierdoor gingen wel de ogen van de leraren open", reageerde Josje.
Dan zei de Gym juf," vertel maar Josje".
"Of ze het nooit hebben gezien weet ik niet maar, toen vlak na Carina haar actie een paar meiden uit hogere groepen mij pissebed noemden, gingen ze over de knie en kregen voor iedereen zichtbaar midden op het schoolplein voor hun blote billen".
Aan Josjes gezicht kon de gym juf wel zien, dat dat dit indruk had gemaakt.
Ook het feit dat de pesters uiteindelijk straf hadden gehad maakte indruk.
Dan zei mevrouw Geerlings," dan gaan we nu een spelletje hockey spelen".
Hoewel Josje niet direct werd gekozen, viel het wel op dat Josje absoluut niet als laatste over bleef, in de 4e ronde werd ze gekozen door, Yvonne
Waarop Mathilde zei," dan neem ik Carina".
Uiteindelijk werd er fel om de winst gestreden, waarbij het mevrouw Geerlings al snel opviel, dat zowel Carina als Josje in tegenstelling tot eerder, goed in het spel werden betrokken.
Ook nu plaste zowel Carina als Josje ongemerkt en waar dat voor Josje alles was, plaste Carina niet alleen maar, poepte ze ook behoorlijk zonder dat ze het door had.
Totdat een paar jongens Josje vroegen," sta jij nu ook al te poepen kleine peuter?"
Dat deze opmerking niet zo slim was, merkten beide jongens direct, omdat Lianne ze direct bij zich riep en beide jongens voor straf zich 25 keer moesten opdrukken.
Toen het uiteindelijk tijd was, moesten beide jongens blijven om op te ruimen.

Dan vroegen Ida en Mathilde," redden jullie je zelf Josje en Carina?".
Dan vroeg Mathilde, "wie van jullie verspreid hier die vieze lucht?".
Dan zei Carina," meiden deze keer ben ik het en niet Josje", en voegde ze er aan toe, dat het kwam door medicijnen die ze gebruikt doe ik het echt in mijn broek.
"In tegenstelling tot Josje, laat ik net als mijn moeder niet alleen mijn plas maar, ook mijn grote boodschap lopen en ik kan er niets aan doen".

Dan zeiden Mathilde en Yvonne," het prijst jou Carina dat je de situatie van je moeder wil ervaren, en zo ook Josje steunt".
Dan waren ze aangekleed en mochten ze weer naar de klas, waar het eigenlijk direct tijd was maar, deze keer vroeg meester Patrick, of iedereen even bleef zitten.
"Ik wil nog even door praten, over gister en vandaag, om te beginnen, is het mooi dat Josje nu eindelijk steun van jullie krijgt".
"Dankjewel Carina, dat je deze keer geweld gebruikte snap ik maar, doe dat niet nog een keer".
"Nog iets wat mooi is om te zien, is dat de klas nu wel om jou heen staat Josje".
"Nogmaals wat ik net over geweld tegen Carina zei, geldt ook voor jou gebruik geen geweld, behalve uit verdediging".
Dan zei Josje," dat begrijp ik meester".
Dan mochten we gaan, en ook nu vroegen Ida en Irene of we kwamen spelen.
Dan zei Josje, "ja graag maar, we moeten ook nu eerst thuis een schone luier halen".
Daarop zeiden ook Yvonne en Mathilde, "meiden dat hoort er bij".
"Nou ja hoort erbij", hoorden we Josje twijfelen.
Dan zei Yvonne, punt 1 ben jij niet minder dan wij alleen omdat jij incontinent bent".
"Hoe niet......."begon Josje.
"Nou ondanks dat je niet zindelijk bent, doe je verder normaal mee".
"Ik bedoel je weet toch dat ik allergisch ben voor KIWI,s en APPELS? en dat Mathilde uitslag krijgt van producten waar melk in zit?".
Opeens drong het tot Josje door dat ook haar klasgenoten hun mindere kanten hadden.
Al snel waren we weer schoon en vertrokken we naar Mathilde om spelletjes te doen.
Toen we drinken en wat lekkers kregen, viel het inderdaad op dat er voor Yvonne een apart bakje met lekkers was en ook met drinken was er een pak apart voor haar.
Dan liet Yvonne me bewust zien wat er gebeurt als zij iets eet waar ze niet tegen kan, direct ontstonden er op haar lichaam rode vlekken en bultjes, die ontzettend jeukten.
De moeder van Mathilde zag direct wat er gebeurde, en vroeg " Yvonne wat doe je nou?, je weet toch dat?...."
"Ja maar, we laten nu Josje bewust zien dat zij niet de enige is die een beperking heeft"
"Nou vooruit dan maar, maar, nu moet je wel zo snel mogelijk het antigif inspuiten".

Dan keek Yvonne Josje aan en zei," nou je hoort wat de gevolgen dan zijn".
Direct zagen we Yvonne een apart etui pakken, de spuit prepareerde en het antigif in haar arm spuiten.
Pas na 10 minuten zagen we dat de geirriteerde plekken langzaam herstelden en het duurde ruim een half uur voor alles weer normaal was.
Dan zei Mathilde "dat heb ik dus met appels of een kiwi"
Dan zei de moeder van Yvonne, "zo hebben we allemaal wat".
"Maar, jullie worden hier niet mee gepest", merkte Josje op.
"Dacht je dat?" vroeg Mathilde," dan moet je met verjaardagen maar, eens opletten als er lekkers wordt uitgedeeld".
"De ene heeft iets speciaal voor ons de ander niet, en weer een ander houdt ons bewust lekkers voor, waarvan ze weten dat wij dat niet mogen hebben".
Dan mopperde Josje," stom van mij dat me dit nooit is opgevallen, hoewel nou je het zegt jullie altijd weigerden als ik uitdeelde".
"Nee niet stom Josje, ik begrijp heel goed dat jij tot vorige week alleen maar, bezig was om zelf te overleven", antwoordde Yvonne.
Waar Mathilde aan toe voegde," wij hadden niet veel problemen doordat ze vooral jou moesten hebben".
"Dat was ook niet leuk", bevestigde Josje.

Dan vertelde Josje nog over de ontmoeting met Nelleke en Marjolein, en ook over hun situatie.
Hier schrokken de 4 meiden van.

Ondertussen zaten ook Nelleke en Marjolein weer op school, wat nog steeds goed ging.
Toen ze die donderdagmiddag na schooltijd terug kwamen zei Connie, " ik heb goed nieuws voor jullie".
"Mogen we eindelijk naar huis?", vroeg Nelleke die er nu wel klaar mee was.
"Zo ver is het helaas nog niet", antwoordde Connie "maar, jullie mogen morgen na schooltijd wel het weekend thuis doorbrengen".
Dan was het etenstijd en vlak daarna bezoekuur, hier twijfelden we of we het wel of niet zouden vertellen maar, aan onze gezichten zagen Wilma en Anna dat we goed nieuws hadden.
Dus zei Anna, "nou meiden vertel maar".
"We hebben net gehoord, dat we morgen met weekend mogen", juichten we beide.
Dan hernam Nelleke zich en zei," maar, nu ga ik eerst even boven kijken".
Dan zei Anna dat hoeft niet Nelleke, want pappa is boven".
"Ja maar punt 1, als jullie niet komen ga ik ook, en punt 2 wil ik zelf zien hoe het met haar gaat".
"Ja mevrouw toen jullie laatst afbelden, zei Nelleke helemaal uit zich zelf, dan ga ik naar boven, en ze voegde er nog aan toe!".
"Dat zij school en Marjolein had maar, Astrid boven bijna niets had".
Dan zei Anna, "kom dan maar, mee Nelleke",5 minuten later belden we boven aan.
1 maal binnen zagen we, dat Astrid met groepsgenoten aan de koffie zat maar, direct opkeek toen wij binnen kwamen.
Direct zag dat we goed nieuws hadden, dan vroeg ze," mogen jullie naar huis?".
Was dat maar, waar", was het antwoord, dat wil zeggen zowel ik als Marjolein mogen morgen wel met weekend".
"Wat inhoud dat we morgen na schooltijd naar huis mogen, en zondagavond tegen koffietijd weer worden terug verwacht".
Dan nam Astrid het over en zei," ook bij mij gaat het vooruit" gistermiddag zei Frans dat als dit door zet, ik over ruim 1 week naar de open afdeling mag".
"Dan kom je dus bij mij en Marjolein", begreep Nelleke.

Ondertussen was het weer tijd om naar beneden te gaan, en gaven we elkaar nog snel een knuffel waarna ik met pappa en mamma naar beneden ging, waar Marjolein direct vroeg hoe het met Astrid ging.
"Best goed, ook zij gaat vooruit, en als dat doorzet komt ze Maandag over 1 week hier naar toe".
Dan was het ook voor ons bedtijd maar, door alle indrukken kwamen we maar moeilijk in slaap.

luierdromer · 1 nov 2018

HOOFDSTUK 79 MET WEEKEND

De volgende morgen zag de klas direct de bagage die we bij ons hadden, wat Carlijn deed vragen," gaan jullie een weekend weg?".
"Ja we mogen het weekend thuis doorbrengen", lachte Nelleke.
"Dus jullie hoeven maandag pas terug naar de Riethorst?".
"Ja inderdaad maar, nog beter was......."
"Ja maar, je kunt ook te snel willen Nelleke", wees juf Jolanda mij terecht.
"HM ja", mompelde zowel ik als Marjolein.
Hoewel ook Marjolein er na ruim 4 weken wel klaar mee was, en naar huis wilde begreep ook Marjolein dat deze opname ook voor haar bittere noodzaak was.

Dat liet ook juf Jolanda mij( Marjolein) nog eens merken door te zeggen " wees blij dat bij jou erger is voorkomen Marjolein".
"Ben ik ook juf maar, ondanks dat ik nog maar, 4 weken ben opgenomen , terwijl Nelleke al 6 weken daar is vindt ik het lang genoeg".
Dan zei de juf," Marjolein luister, als je nu definitief naar huis gaat is het risico op een grote terugval veel te groot, zoiets moet je voorzichtig opbouwen".
"Kijk naar Nelleke die na de vorige keer, weer een behoorlijke klap heeft gehad".
"Dat hoop ik niet nog eens mee te maken", hoorde ik haar reageren.
"Dan blijf ik nog liever een tijdje, dat ik naar school en activiteiten mag, is voor mij al winst".
Na dit gesprek begonnen we aan de les en voor we het wisten, was het alweer tijd voor de verschoonronde en de pauze.
Hier viel het niet alleen klasgenoten maar ook hogere groepers op hoe goed het ging met Nelleke en Marjolein.
Ook Olaf en Jan-Willem waren door de rest van de school inmiddels volledig geaccepteerd en net als Marjolein nam nu ook Olaf zijn rollator mee naar school maar, beiden gebruiken in de pauze meestal de rolstoel.
Wat in ieder geval door de oudere kids werd begrepen maar, ook in groep 1. 2. 3 en 4 begrepen ze dat nu, en reageerden nauwelijks meer.
Toen ze het er in de pauze over hadden, zei Marjolein" is het jullie wel eens opgevallen dat Elza en Sander ons wel eens uitdagen, om uit de rolstoel te komen en samen te gaan schommelen, of te klimmen?".
Nee wilden Mirte en Miranda zeggen maar, realiseerden dan dat wat Marjolein zei klopte en vooral Mirte dat ze het gister nog had gezien.
Terwijl de groten door praten, kwamen Elza Sander en Jeffrey zachtjes aan lopen en vroegen dan, "komen jullie op de schommel Marjolein?".
"Zie je nou?", lachte Marjolein.
Dan zei ze," nou vooruit omdat jullie het zo lief vragen".
Dan zette ze vlak voor de schommel de rolstoel op de rem stapte uit en ging op de schommel zitten.
Ook Olaf geholpen door Paul en Pim nam plaats op de schommel.
Dan zei Mirte," dan mogen jullie nu duwen waarna Elza en Jeffrey direct voorzichtig begonnen te duwen, en inderdaad het ging geweldig.
Waarbij Miranda en Jeroen wel zeiden dat ze voorzichtig moesten doen.
Voor we het wisten was de pauze voorbij en gingen we terug naar onze eigen klas.
Voor ze wegliepen zagen ze dat zowel juf Jolanda als de kleuterjuf het hadden gezien, en nu kwamen kijken.
Dan vroeg Elza fluisterend of we nog droog waren, waarop Marjolein zei," ik wel" en ook Olaf zei dat hij nog droog was maar, nauwelijks waren beide juffen aangekomen of van hun onverwachte komst schrok Olaf zo dat hij direct plaste en een beetje poepte.
Ook Marjolein plaste van schrik een beetje wat haar direct deed verkleuren, waardoor Elza en Jeffrey direct begrepen wat er gebeurde.
Maar, uitgerekend braken zij de spanning toen ze zeiden, dat ze naar binnen gingen om te plassen.
"Gaan jullie maar snel, anders zijn jullie ook nat", reageerde hun juf.
Dan zei Marjolein, "ik ga met jullie mee want ik ben nog niet leeg".

Aangekomen op het toilet zag Marjolein dat ze maar, een klein beetje had geplast, ging ze zitten en merkte direct dat ze verder uitplaste.
Toen ze haar luier bekeek vond ze dat ze deze nog wel om kon houden, tot de lunchpauze.
Verder ging het wel goed deze vrijdag, hoewel Marjolein als Nelleke het rond 3 uur wel weer hadden gehad.
Omdat het vrijdag was zei Jolanda dan ook "ruimen jullie maar op, dan gaan we nog een spel doen".
Daarop werd het laatste half uur een spel gedaan, waar ongemerkt aardig wat taal en rekenen bij nodig was maar, wat er juist door het spel element vrij makkelijk uitkwam.
Om half 4 stonden Pim Paul Mirte en Miranda op en hielpen bij het aantrekken van de jassen 10 minuten later kwamen we bij Olaf en Marjolein thuis aan.
Dan zagen de anderen direct de opluchting bij Marjolein dat al was het maar, voor een weekend, ze weer thuis was.
Iets soortgelijks gebeurde bijna tegelijkertijd bij Nelleke, die al ruim 7 weken niet thuis was geweest.
Zonder dat Nelleke wat zei, had Anna wel door dat Nelleke opgelucht was dat al was het maar, voor een weekend, ze weer thuis was.

Het betekende toch dat er vooruitgang zat in haar herstel bij beide meiden was dat toch een rede voor een klein feestje.
Direct bij thuiskomst zuchtte Nelleke," hé hé weer even thuis en vanavond weer eens in mijn eigen bed".
Dan vroeg Anna," daar had je het echt aan toe, hé lieverd?".
"Ja mamma echt wel, jammer dat Astrid nog niet met weekend mag".
Waarop ik er op liet volgen," had ik maar niet...."
"Nelleke voor de zoveelste keer, er was meer aan de hand".
Dan schoven we aan tafel, waar ik vanavond zelf kon eten met een slab voor dat wel.
Na het eten zei pappa dat hij naar Astrid ging, ondertussen hielp ik mamma met de afwas waarna we samen koffie dronken en nieuws keken, waarna ik ging slapen.

Wat Marjolein betreft die was na school eerst met Olaf naar de fysio geweest voor ze naar huis ging.
Waarna ze om 5 uur thuis waren en om half 6 aan tafel zaten om te eten,
Vanavond was het alleen Marjolein die zo moe was dat ze hulp nodig had, waarop Olaf zei," in dit geval niet vreemd maar, je bent wel mooi lekker thuis".

Jan-Willem voegde er aan toe," en vanavond slaap je weer in je eigen bed".
Na het eten hielpen ze alle 3 met opruimen en afwassen, waarna er koffie werd gedronken en toen om 8 uur het nieuws voorbij was zei Marjolein," jongens het spijt me maar ik ga naar bed".
"Het is nou net zo gezellig", zuchtte Olaf.
"Ja maar, ik ben doodmoe".
Dan zei Wilma," Olaf onthoudt wel even dat Marjolein herstellende is van een psychose".

Op haar slaapkamer zei ze, "mam als ik dit had geweten was ik niet bij Nelleke blijven logeren".
Intussen was Wilma gaan zitten en zei, "kom eens bij me zitten lieverd".
"Dat je dit zegt begrijp ik maar, wat je laatst tegen Nelleke zei is ook waar".
"Wat bedoel je mam?".
"Nou dat je er door die logeerpartij op tijd bij was waarmee je hebt voorkomen dat het net zo uit de hand liep als bij haar".
"HM daar zit wat in" mompelde ik.
"Dan ging Wilma verder," wees blij dat je naar school en activiteiten en met weekend mag"
Intussen had Marjolein haar tanden gepoetst, en zelf gedoucht. verschoond en haar pyjama aangetrokken.
Dan stapte ze in bed, waar Wilma haar de slaap medicatie en een glas water gaf.

EEN AANGEPASTE FIETS

De volgende morgen stonden ze op tijd op, omdat Wilma met Marjolein naar de stad wilde om kleren te kopen.
Althans dat had Wilma Marjolein verteld, in werkelijkheid gingen ze kijken naar een aangepaste fiets voor Marjolein.
Onderweg viel het Marjolein wel op dat het weliswaar richting de stad ging maar, dan wel een gedeelte waar ze anders bijna nooit kwamen.
Na 10 minuten stopten ze voor een fietsenwinkel, wat ze hier moesten?
Marjolein snapte er niets van.
Dan gingen ze voorzichtig lopend naar binnen, waar ze eerst alleen maar ,(gewone) fietsen zag staan tot ze in een hoekje een paar 3 wiel fietsen zag staan, nu begon er iets te dagen.
Dan kwam er een verkoper, die vroeg" waar kan ik u mee van dienst zijn?".
Dan zei Wilma," we zoeken voor haar", en daarbij wees ze naar Marjolein een stevige 3 wieler, waarmee ze ook haar rollator mee kan nemen".
Daarop vroeg de verkoper," heb jij wel eens gefietst?".
"Ja meneer tot de vorige zomer kon ik gewoon lopen en fietsen en sinds het voorjaar kan ik weer lopen met een rollator".
Waarop Wilma zei dat ze fietsen op een 2 wieler niet meer verantwoord vond, iets wat Marjolein direct begreep.
Dan wees de verkoper op een mooie rode 3 wiel fiets en vroeg, "is dat iets voor jou?".
Toen Marjolein de fiets zag was ze direct door het dolle heen.
Direct zette de verkoper de beoogde fiets buiten en stapte Marjolein voorzichtig op, waarna de verkoper uitlegde hoe de fiets werkte.
Al snel had Marjolein het begrepen, en reed ze vrolijk rond.
Ondertussen bekeek de verkoper wat en hoe de fiets verder moest worden afgesteld.
Dan spraken ze af dat Wilma en Marjolein de stad in gingen, en over 2 uur de fiets zouden komen halen.
Toen ze 2 uur later terug kwamen, stond de fiets als beloofd klaar.
Dan stapte Marjolein op, en zette Wilma de rolstoel in de bak bij haar voorop en zei Wilma," fiets maar voorzichtig weg".
Dan fietste Marjolein rustig weg, gade geslagen door een trotse moeder, voor wie dit al weer meer was dan ooit verwacht.

Vooral na de snelle achteruitgang van het vorige jaar voorzichtig rijdend en goed kijkend, fietsten ze naar huis.
Onderweg merkte Marjolein wel dat het lang geleden was dat ze had gefietst, en dat deze fiets wat breder was als een gewone fiets.
Maar, met rustig rijden en goed kijken, hadden ze 20 minuten later de 3 kilometer veilig afgelegd.
Dan dronken ze samen koffie, waarbij Olaf vroeg," kun jij weer fietsen Marjolein?".
"Ja Olaf en daar ben ik heel blij mee", dat begreep Olaf heel goed.
Dan keek Marjolein op de klok, die kwart voor 12 aan gaf en vroeg, "mamma mag ik nu eten zodat ik zo nog een uurtje kan slapen?".
"Ja dat is goed", antwoordde Wilma.
5 minuten later zaten Olaf en Marjolein aan de lunch en om 5 over 12 lagen ze allebei in bed.
Beide net verschoond want deze keer was ook Marjolein nat.
Om 5 over 1 waren ze weer uit bed en om 10 over 1 verschenen Miranda Pim en Mirte om het 3 tal op te halen, terwijl Jeroen en Paul Nelleke waren halen.

Niet alleen zij keken verbaasd maar, ook Coby Hans Fred en Mirella en de meeste andere scouts toen Marjolein aan kwam fietsen.
Dan gingen ze naar binnen, waar Mirella vertelde dat Xantia en haar zus met hoge koorts en waterpokken in het ziekenhuis lagen.
Direct kwamen Olga Harry en Anouk met idee om voor beide een fruitmand te maken.
Al snel waren ze daar mee bezig, waarbij het meeste fruit uit de eigen groente tuin kwam een aantal anderen waaronder Olaf Marjolein Kees en Ineke waren in de groente tuin bezig
Ook werd er schoongemaakt en werden er onderhoudsklussen uitgevoerd.
Totdat 20 minuten voor tijd Fred en Mirella kwamen zeggen dat het bijna tijd was om op te ruimen.
Ook Olaf en Jan-Willem wilden helpen opruimen, maar, Fred zei "komen jullie maar even mee, want volgens mij moeten jullie eerst verschoond worden".
Dan moesten beide jongens toe geven dat ze zo bezig waren geweest, dat ze dat totaal niet hadden gemerkt.
Wat er weer voor zorgde dat beide jongens rood aanliepen ook Miranda en Nelleke gaven aan, dat ze het wel toe hadden aan een schone luier.

Waarop Fred zei," komen ook jullie dan maar, mee meiden".
Tijdens het verschonen verontschuldigde hij zich nogmaals voor zijn botte opmerking van eerder dit seizoen.
Waarop ik( Nelleke) zei," dat is vergeven en vergeten Fred ook al schrok ik toen wel van de vraag".
Dan zei Fred," ik dacht toen echt dat jullie het express deden, wij hadden toen niet door dat jullie incontinent zijn".
"Dat konden jullie niet weten", reageerde ik.
Ondertussen waren we weer schoon, en was het tijd om naar huis te gaan.
Tijdens het aantrekken van de jassen zei Fred," mooi om te zien dat het best goed gaat met jullie".
Dan lachte Nelleke en zei, "ja maar, daar hebben ook Mirella en jij aan mee gewerkt".
"Door jullie mochten Marjolein en ik al vrij snel weer komen op de zaterdag".
Op weg naar huis merkte Marjolein wel dat ze erg moe was, het fietsen ging wel maar, langzaam zodat de rit bijna een half uur duurde.

Maar, Cora die ze was komen halen mopperde niet, integendeel want ze zei," ik vindt het juist ontzettend flink hoe jullie je staande houden."
"Maar, daarnaast de laatste tijd in rap tempo vooruit gaan".
Toen ze bijna thuis waren viel het Cora op dat Marjolein steeds harder ging fietsen.
Toen Cora er naar vroeg, zei Marjolein," ik moet plassen en wil ook nu proberen de wc te halen".
Dan zei Cora dat ze dat begreep maar, voegde er aan toe," je hebt toch een luier om dus wat geeft dat?".
"Dat is wel zo Cora maar, toch wil ik proberen die droog te houden".
Ondertussen waren ze er bijna toen Marjolein een plasje voelde weglopen, en ook al was het maar, een klein beetje, ik baalde wel en deed ik er alles aan om zoveel mogelijk vast te houden, al was het maar, om mijn sluitspier te trainen.
Binnen gekomen ging ik zo snel als ik kon richting het toilet daar aangekomen opende ik snel mijn broek romper en luier, en ging zitten, en plaste bewust uit.

Ondertussen bekeek ik de schade en zag dat ik niet helemaal droog was maar, dat mijn luier nog wel even mee kon.
Vijf minuten later kwam ze de kamer in, en aan mijn gezicht kon Cora zien dat mijn missie was geslaagd.
Dan vroeg Cora," was je nog droog Marjolein?".
"Helaas niet helemaal maar, het meeste kwam toch in de wc terecht".
"Zodat mijn luier maar, een klein beetje vochtig is, en ik nog niet hoef verschonen".
"Jij gaat echt met reuze sprongen vooruit, jij laat nu dingen zien die wij nooit voor mogelijk hadden gehouden".
Dan zag mamma dat ik haar vragend aan keek.

Dan zei Wilma," na jou snelle achteruitgang hadden je vader en ik nooit gedacht dat jij ooit nog zou kunnen lopen achter de rollator."
"Laat staan zonder steun".
Dan zagen we Olaf voorzichtig lopend achter de rollator de kamer in komen.
Dan keek Wilma hem aan, en zei, "en dat jij ooit zo ver zou komen dat je zou lopen, ook al is het achter de rollator".

Dan zagen we dat Olaf een vies gezicht trok en hoorden hem dan vragen," wie wil mij verschonen?".
Tot zijn verbazing zag hij dat ik de gene was die op stond zijn hand en mijn rollator pakte en zei," kom maar, Olaf dan zal ik je snel van die vieze luier af helpen".
Dan hoorde ik Olaf vragen," vindt je dat niet erg zusje?"" nee hoor kom maar, snel".
Nog geen 2 minuten later lag Olaf op de commode, en was ik bezig zijn broek uitte trekken dan was zijn romper aan de beurt, die ook al niet echt schoon meer was.
Dan begon ik aan zijn luier, en weer zag Olaf dat ik totaal geen krimp gaf, ondanks zijn volle luier hem zorgvuldig waste tot hij helemaal schoon was.
"Hé dat lucht op", zuchtte Olaf.
Dan zei hij tegen mij," jij boft maar, dat je het vaak op de wc doet zusje".
"Ja zeg dat wel maar, des te viezer is het als het mis gaat".
Dat begreep Olaf best, want dat gebeurde nog vaak genoeg.
3 minuten later was Olaf weer schoon geluierd en aangekleed en liepen we samen terug naar de kamer om koffie te drinken.

Tijdens de koffie vroeg Wilma," Marjolein help jij zo aardappels schillen en groente wassen en snijden?".
"Ja mamma is goed, geef om te beginnen de aardappels en de courgette maar".
Terwijl ik aardappels zat te schillen, zagen we Olaf en Jan-Willem vragend kijken, wat Cora deed vragen, wat is er jongens?".
Dan vroegen Olaf en Jan-Willem, "mogen wij ook helpen?".
"Ja hoor maar, doe wel voorzichtig"

Al snel zaten Olaf en Jan-Willem paprika,s champignons en Courgettes te snijden, en hoewel het langzaam ging, werkten beide jongens wel netjes.
Dan keek Wilma Cora en Marjolein aan en zei, "nou Marjolein van jouw inzet gaat een stimulerende werking uit".
"Zeg dat wel mamma".
Hoewel ze maar, langzaam vorderde, vond Wilma dat beide jongens ontzettend goed hun best deden.
Ondertussen was Marjolein nog eens naar het toilet geweest en net toen Olaf de laatste stukjes courgette sneed, voelde hij zijn luier nat worden.
Ook Jan-Willem was inmiddels nat en terwijl hij de plak ham in stukjes sneed, merkte hij dat hij zonder er wat aan te kunnen doen zat te poepen.

Wat hem direct rood deed worden waardoor niet alleen Cora en Wilma maar, ook Marjolein dat direct door hadden.
Toen ze klaar waren, was het weer Marjolein die die zei," kom maar, Jan-Willem".
Dan zei Cora," laat maar, Marjolein dat doe ik wel".
Niks hoor, laat mij maar, dan kan jij mamma helpen in de keuken" was het gevatte antwoord van Marjolein, terwijl ze de rolstoel van de rem haalde.
Dan keek Cora Wilma aan en vroeg ze," wat moet ik nu met dat bijdehandje?".
"Laat haar maar, het voordeel is dat zij heel goed weet hoe Jan-Willem zich nu voelt" maar, Wilma vroeg wel," maak jij je niet te druk lieverd?".

Omdat ze zag dat Marjolein langzaam aan vermoeid raakte, en bovendien nog herstellende was.
"Nee hoor zo blijf ik lekker bezig, door haar ervaring had Marjolein Jan-Willem binnen 10 minuten verschoond.
Toen ze 1 maal op de bank zat voelde Marjolein dat ze moe werd totaal onbewust sloot ze haar ogen en viel in slaap.
Om dan zonder dat ze het merkte haar duim in haar mond te stoppen, waar beide jongens even later vreemd van opkeken.

Waarop Cora Jan-Willem hoorde zeggen," Olaf moet je Marjolein zien!".
Waarop Cora kwam kijken, en op zich de vrolijkheid van de jongens wel begreep maar, zei" dat is puur een teken van vermoeidheid".
Dan legde ze Marjolein plat op de bank, en een plaid over haar heen.
Vlak daarna hoorden ze wat ruisen, en omdat hun eigen luiers nog droog aan voelden begrepen ze dat Marjolein in haar slaap lag te plassen.
Dan kwam Wilma zeggen dat het eten klaar was maar, zag direct dat Marjolein sliep.
Vlak daarna hoorden ze alle 3 wat pruttelen en vroeg Wilma," zitten jullie te poepen?".
Dan antwoordde Olaf," nee mamma dat is Marjolein".
Jan-Willem zei," dan zal ze straks wel balen aangezien ze net ook al lag te plassen".
"Reken dat maar", reageerde Wilma en vervolgde dan "maar, gezien haar vermoeidheid en psychische toestand verbaasd me dit ook niet".
5 minuten later zaten ze aan tafel en toen ze na bijna 3 kwartier bijna klaar waren, werd Marjolein wakker.
Direct rook ze de vieze lucht om haar heen, en had direct door dat zij zelf in haar slaap had geplast maar, vooral gepoept.

Direct vroeg Wilma, lekker geslapen lieverd?".
"Ja mamma maar, helaas zo vast dat ik zo te merken, niet alleen heb geplast maar, ook behoorlijk gepoept, BAH".
"Hé lieverd ik begrijp dat je dat vies vindt maar, het geeft ook wel aan hoe oververmoeid dat je nu bent".
"Ja mamma want ondanks dat ik nu met weekend ben, weet ik heel goed dat ik er nog lang niet ben".

Dan vervolgde ik," ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als ik echt was ingestort".
"Dat waren we door die spontane vraag van jou gelukkig voor", reageerde Wilma.
Daarop zei ik," gelukkig wel want ik wil niet zo gevaarlijk worden als Nelleke heeft gedaan", zuchtte ik dan.
"Maar, kom eens hier want het is tijd voor je medicijnen en het avond eten".
Direct zagen Olaf en Jan-Willem mij een vies gezicht trekken maar, helaas had ik geen keus als ik tenminste wilde herstellen en eerlijk gezegd wilde ik niets liever.
Toen ik die even later had gehad, moest ik door het glas water bijna meteen plassen.

Maar, aangezien mijn luier bijna vol was, liep ik snel naar de wc om direct te verschonen maar, zag dat mamma met me mee liep.
Direct zei ik, "ik kan het zelf".
Dan zei mamma," in principe wel maar, laat me gezien je vermoeidheid en overvolle luier maar, even helpen".
Dan zei ik, "oké doe maar, en doe me maar, gelijk een nachtuier om zodat ik na het eten direct naar bed kan".
"Nu al?', vroeg Olaf" het is pas kwart over 6".
"Ja maar, je ziet toch dat ze op is?", en bovendien zal het wel 7 uur zijn voor we zo ver zijn".
"Dat is kinderbedtijd", mompelde Olaf.
Waarop Henk fel reageerde, "wat zei jij daar Olaf?".
"Dat wil ik niet meer horen, want je ziet toch hoe moe Marjolein is?".
Van deze opmerking schrok Olaf, en was direct stil.
Direct na het eten wilde Marjolein helpen met opruimen en afwassen maar, Cora zei," Olaf en Jan-Willem helpen wel dus ga jij maar lekker naar bed meid".
Inderdaad lag Marjolein om 5 over 7 in bed, en sliep ze binnen 5 minuten toen Wilma haar rond 10 uur wilde wekken voor haar nachtmedicatie, lukte dit maar, half.

Nelleke intussen vermaakte zich thuis prima met puzzelen lezen en tekenen, het leek wel of ze vol energie zat maar, tegen half 10 zei Anna toch, "Nelleke hoogste tijd meid".
Hoewel Nelleke helemaal geen zin had, lag ze toch binnen 10 minuten in bed.
De volgende morgen zaterdag deden zowel zowel Nelleke als Marjolein rustig aan om zich te sparen voor de scouting middag.
Waar ze het na de stormbaan van vorige week nu wat rustiger aan deden, mede omdat het buiten een stuk frisser was geworden.
Vandaag werden de buiten hutten aan een grondige inspectie onderworpen.
Al snel bleek dat er aan de meesten wel het nodige te schilderen en te verspijkeren was en ook nu hielpen Olaf Marjolein Nelleke en Jan-Willem weer actief mee.
Olaf en Marjolein hadden vandaag zelfs de kracht om er bij te gaan staan.
Daarbij gestimuleerd en aangemoedigd door niet alleen het vaste clubje maar, ook door Hugo Kees Harry Martin Patricia Annemiek en Anouk.
Die zelf ook allemaal bergen werk verzetten maar, ook zorgden voor aanvoer van verf lak of spijkers voor Olaf en Marjolein.

Maar, hielden ook Olaf Marjolein en Xantia in toom want toen beide meiden samen een emmer verf van 25 liter wilden pakken , zeiden Martin en Kees," ho stop dat doen wij wel die zijn behoorlijk zwaar".
Dan zagen Coby en Mirella dat Marjolein en Xantia dat inderdaad maar, aan de jongens overlieten.
Toen beide meiden zagen dat het ook de jongens moeite koste zei Xantia, "blij dat ze ons gewaarschuwd hebben want dit hadden we inderdaad niet gered".
Dan zei Hans," hoeft ook niet maar, ook jullie verzetten bergen werk hoor jullie voegen echt wel wat toe" en Mirella zei, "ook nu laten jullie alle 4 mij weer verbaasd staan".
"Hoe zo laten we jullie? "vroeg Marjolein verbaasd.
"Nou wij weten inmiddels echt wel dat Olaf en jij meer kunnen dan je op het 1e gezicht zou denken maar, hoe jullie nu helpen om de buiten hutten in de verf te zetten".
"Oké maar, het tillen laten we echt wel aan anderen over", antwoordde Ik( Marjolein).
"Jij hoeft ook niet alles te kunnen", reageerde Mirella waar op volgde," denken jullie dat wij alles kunnen?".

Waarop ook Martin liet merken niet alles te kunnen, en dat weleens vervelend te vinden.
Gevolgd door meer bekentenissen in die richting, wat ons liet zien dat we wat dat betreft geen uitzondering waren, wat zorgde voor een enorme opluchting bij zowel mij als Olaf en Xantia maar, ook Jan-Willem tegen half5 waren alle hutten nagekeken en zo nodig geverfd en/of gerepareerd.
Waarop ik( Marjolein) zei, "in deze hutten zou je best kunnen overnachten".
"Ja met een kampvuur", riepen er een paar, of met een barbeque", een paar andere.
Waarop Xantia dacht dat dit niet voor haar Olaf Marjolein en Jan-Willem gold.
Dan zei ik," dat dachten wij afgelopen winter ook maar, het ging geweldig".
Dan zag ik dat Xantia nu toch ook enthousiast begon te worden en zelfs Josje begon er vertrouwen in te krijgen.
Wat tot gevolg had dat het vuurtje dusdanig werd opgestookt dat, de 4 leiders elkaar aan keken, eens zuchten en tot elkaar zeiden.
"We kunnen maar beter toegeven, want doen we dat niet dan konden we wel eens de hele groep over ons heen krijgen".
Waarop Fred vroeg," is dat te doen met Olaf Marjolein en Jan-Willem?".
"Ja hoor", antwoordde Hans die vervolgens vertelde hoe we dat met de kerstvakantie hadden gedaan.
Dan voegde Hans er nog eens aan toe, "je weet toch hoe bijdehand Marjolein is?".
Dan vertelde hij hoe Marjolein de ene ochtend zelf haar bed uit was gekomen, en al had gedouched, en was aangekleed en de volgende ochtend verdwenen leek maar, bij Sandra en Suzanne in bed was gekropen.
"In die periode kon ze niet lopen", voegde Coby er aan toe.
"Jullie hebben zelf gezien dat, ondanks dat ze ziek is er heel wat moet gebeuren wil Marjolein opgeven".
"Alleen moeten we er voor zorgen dat het vanavond niet te laat wordt".
Nadat verder alles was doorgesproken, riepen ze de hele groep bij elkaar en vertelden wat er ging gebeuren.
Dan keek Coby de groep aan en vroeg, "wie gaat er mee boodschappen doen".
Direct melden als 1e Xantia en Marjolein zich, waarop Coby zei" meiden het is wel 2 kilometer heen en terug".
Dan zei Marjolein," ja maar, wij zijn allebei op de fiets".
Dan zag ik dat zowel Coby als Mirella me ongelovig aankeek, en zei " hu jij op de fiets Marjolein?".
"Nou ja het is net als bij Xantia maar, een driewieler", probeerde ik mij zelf onderuit te halen.
Dan zei Xantia,"op zich ben ik blij dat ik op deze manier kan fietsen, ook al ben ik er ook wel behoorlijk om gepest".
Dan vertelde ze hoe ze kort geleden door 2 jongens bijna van haar fiets was getrokken en die zelfde jongens haar ook nog hadden uitgemaakt voor peuter en baby maar, daardoor wordt ik nu wel geaccepteerd", eindigde ze haar verhaal.

Dan vertelde ik( Marjolein) van mijn lichamelijke achteruitgang en latere herstel, maar ook van mijn psychise situatie.
Aangekomen bij de Alberthijn zetten we de fietsen weg en pakten we allebei een boodschappenkar en liepen samen naar binnen, waar weer de zelfde mevrouw bij de balie stond.
Direct zag ze dat we zonder rollator achter een winkel karretje liepen.
Toen ik even later een poging deed om zonder steun boodschappen uit het schap te halen, zei Coby," doe maar, niet Marjolein, de vloer kan glad zijn".
"We willen met niemand risico lopen, en met jullie al helemaal niet".
Al snel hadden we 2 karren vol boodschappen, en nadat we alles hadden afgerekend en over de 3 fietsen hadden verdeeld vertrokken we richting de scouting waar we na bijna 20 minuten aan kwamen.
Dan zagen we dat alle ouders intussen waren gearriveerd, met kleding en indien nodig met luiers.
Zowel Wilma als Anna vroegen nog," doen jullie wel een beetje kalm aan?".
Terwijl ze de medicatie voor ons beide aan Coby gaven.

Dan zei Coby ik werk zelf bij de riethorst", en dan vertelde ze over haar 1e dienst na de opname van Nelleke," Anna je had het gezicht van Nelleke moeten zien..........".
"Waarna ze letterlijk vroeg," wat doe jij hier?".
Waarna de ouders afscheid namen, de hutten werden ingedeeld, en kleding werd opgeruimd in de hutten.
Ook Marjolein wilde boven in het stapelbed, maar, Mirella zei, "nee Marjolein dat risico gaan we niet nemen".
Dan zei Hans, "kom allemaal maar, in de kring dan gaan we eerst wat drinken".
Al snel zaten we in een grote kring, waarbij ook Olaf Jan-Willem en ik op gewone stoelen zaten.
Waarna Fred de barbeque aan zette, en er direct het nodige vlees op werd gelegd.
Terwijl dat gebeurde vroeg Mirella, "wie moet er nog naar de wc?".
En, nam direct Olaf Jan-Willem mee om te verschonen, direct vroeg ze ook Marjolein Xantia en Nelleke om mee te gaan.'
Waarop ik en Xantia zeiden dat we op de wc gingen plassen.
5 minuten later melden we ons bij Mirella die ook ons wilde controleren, en inderdaad zag dat we volledig droog waren.

Dan was het tijd om te gaan eten, en wilde Coby ons een slab voor doen.
Wat we niet zagen zitten maar, Sandra Suzanne maar, ook Harry Patricia en Martijn zeiden direct," voor ons betekend het niet dat jullie klein zijn"
en Anouk zei," het is puur om vet of saus vlekken te voorkomen".
"Aangezien het vlees nog al vet is, en ook de saus vlekken rotvlekken zijn".
Dan keek ze ons nog eens aan en zei," hoe je het ook wend of keert, jullie spasmes zijn helaas niet te ontkennen", dat moesten we wel toe geven.
Vijf minuten later zaten we aan de grote tafel, waar we eerst drinken kregen.
Waarna we mochten aangeven wat voor vlees saus en salade we wilden hebben en mochten aangeven wat we wilden drinken.
Tot verassing van velen ging zowel het eten als drinken best goed, er werd nauwelijks geknoeid.
Maar, wat de gevolgen van geknoei met vlees of saus zijn, zagen we toen, Kees Nicolette en Maaike ineens vet en saus vlekken in hun scouting kleding hadden.
Waarop Mirella zei," het is maar, goed dat het kleding is wat vies mag worden en tegen een stootje kan, maar, of dit er ooit uit wil".
Dan zei ze tegen ons, dit zijn dus de gevolgen" wetende dat ook wij al was het maar, een beetje toch hadden gemorst, en gekwijld".

Direct nadat vervolgens de tafel was afgeruimd, en er vrijwilligers werden gevraagd om te helpen bij de afwas, melde ook Olaf Marjolein Nelleke en Jan-Willem zich.
Waarbij Nelleke en Marjolein wel aangaven dat ze heel moe waren, en direct na de afwas zouden douchen en gaan slapen.
Waarop Fred zei," jullie hebben vandaag al aardig wat gedaan, ga nu maar, douchen en lekker slapen".
Toen we aan de rest van de groep lieten merken dat wij naar bed gingen, zeiden Patricia Annemieke en Maaike "doe niet zo flauw".
Liet ik direct merken," sorry ik kan niet meer ik slaap zo wat".
Waarop Fred zei, "houden jullie er wel rekening mee, dat zowel Marjolein als Nelleke nog in behandeling zijn voor hun psychise klachten".
Toen we weg wilde lopen zei Fred opeens, "wacht even".
Overlegde dan met Mirella Coby en Hans, en zei dan "als jullie nu allemaal naar bed gaan, dan..........?".

luierdromer · 10 dec 2018

HOOFDSTUK 80 DE NACHTWANDELING

Nieuwsgierig geworden gingen we allemaal tanden poetsen, en indien nodig verschonen en of medicijnen in nemen.
Tijdens dit proces vroeg ik (Marjolein) ,"Sandra wil je me verschonen ik ben nu te moe om het zelf te doen".
Direct toen ik het vroeg, kon Sandra de schaamte van mijn gezicht aflezen maar, Sandra keek me lief aan en zei," natuurlijk Marjolein, kom maar".
Om dan nog voor ik languit lag te vervolgen "geen wonder dat je moe bent", dan zei Patricia.
"Jij en Nelleke maar, ook Olaf en Jan-Willem doen echt lekker mee, en ook met eten vanavond hebben jullie het geweldig gedaan".

Een klein kwartier later lagen we allemaal in bed, waarbij behalve Nelleke en ik niemand wilde toegeven dat ze moe waren.
Lag toch binnen 10 minuten iedereen te slapen, totdat tegen 11uur ineens het licht aan ging, en melden Fred en Coby zich.
Dan zeiden ze," kleed maar, snel aan dan gaan we zo een nachtwandeling maken".

Direct was iedereen wakker, en zo ver als mogelijk aan het aankleedden.
Terwijl we opstonden merkten Olaf Jan-Willem maar, ook Nelleke en ik zelf dat we nog volledig droog waren terwijl Miranda nu alweer nat was.
Dan ging ik samen met Nelleke naar het toilet om te plassen.
Ondertussen keek Mirella Olaf aan en vroeg," ben jij nog droog Olaf?".
"Ja Mirella ik ben nog droog", "zal ik jou eens op de gehandicapte wc zetten?".
Dan keek Olaf Mirella aan en vroeg," wil je dat doen Mirella?".
"Ja waarom niet?".
Nog geen 2 minuten later zat Olaf op de wc maar, in 1e instantie gebeurde er niets maar, na een paar minuten voelde hij wat stromen, en begreep Olaf dat hij op de wc zat te plassen.
Ook ik en Nelleke hadden intussen op de wc geplast, en ik ook direct gepoept.

Dan kleedden we ons verder aan, en toen we terug liepen zag ik dat Mirella Olaf van de wc af hielp.
Hier keek niet alleen ik maar, ook Nelleke van op.
Direct zei Coby dat dit waarschijnlijk een toevalstreffer was, waarop we Olaf hoorden zeggen, "oké maar, dit is al mee genomen".
"Ja dat is waar", gaf Coby Olaf gelijk.
Vlak daarna werden ook Carina en Josje wakker, en bleek dat het juist Carina was die een behoorlijke poeplucht verspreide maar, niet alleen Carina werd onrustig maar, ook Josje voelde zich in haar natteluier niet echt op haar gemak.
Terwijl Xantia na mij jaloers te hebben aangekeken, toe gaf dat ze maar, een beetje had geplast, en ze nog niet hoefde verschonen.
Nadat Coby en ik Carina en Josje hadden verschoond, waarbij ik de vieze luier van Carina voor mijn rekening nam.
Waarbij ik er gelukkig in slaagde om beide meiden gerust te stellen, vertrokken we rond half 12 voor een stevige wandeling.
Waarbij ik samen met Xantia en Olaf voorop liep en wij het tempo aan gaven.
Waarbij het ons op viel dat Olaf het bijna 20 minuten, of te wel anderhalve kilometer vol hield.

Maar, Mirella Fred Coby en Hans, zagen dat Xantia en ook ik niet van ophouden wisten, en we maar, door liepen als of er niets aan de hand was.

Waarbij het opviel dat ik( Marjolein) best stevig doorliep.
Ondertussen hadden afwisselend Nicolette Anouk Olga Ineke en Patricia, maar ook Pim Paul Kees Jeroen en Hugo, plaats genomen in 1 van de 2 rolstoelen, waarbij zij op de zelfde wijze als Olaf of ik zelf werden vast gezet.
Ondertussen werd er rustig maar regelmatig doorgelopen.

Uiteindelijk gaf Xantia na 3 kwartier aan, dat ze op was en wilde zitten.
Ondertussen hadden Coby en Mirella mij al een tijdje geobserveerd, dan vroeg Mirella." gaat het nog Marjolein?".
Zonder opscheppen zei ik," ja hoor het gaat nog best".
Terwijl ze elkaar aan keken klonk uit de groep," wat ben jij een doorzetter Marjolein"
Ondertussen had ook Olaf van tijd tot tijd stukjes gelopen, en al was dat vaak maar 5 a 10 minuten, dat vonden we allemaal geweldig.
Toen we na ruim 2 uur terug kwamen, gaf ik wel direct toe dat ik bijna op was.
Éénmaal tot stilstand gekomen, merkte ik dat ik onderweg niet alleen ongemerkt had geplast, maar bovendien flink had gepoept.

Toen ik me even later in de spiegel bekeek mopperde ik in mij zelf, "BAH kleine meid, jij hebt vies gedaan".
Op het moment dat ik stond te mopperen, liepen net Jaap Anouk Ineke en Annemiek langs.
Direct vroegen Jaap en Anouk "wat bah kleine meid?".
Direct vertelde ik dat ik onderweg ongemerkt had geplast maar, vooral gepoept.
Dan liepen ook Coby en Mirella binnen, en vroeg Coby," weet je wel hoe ver we hebben gelopen Marjolein?".
Direct gaf ik aan dat niet te weten, waarop Mirella zei," bijna 5 kilometer lieve schat".
Daarop vulde Coby aan," dat is zelfs voor gezonde scouts van deze leeftijdsgroep een heel eind".
Dan werd ik door Mirella verschoond, en nadat iedereen verder klaar was kregen we nog een beker chocolade melk.
Toen dat op was zei Hans," bijna 2 uur stelletje nachtbrakers hoogste bedtijd.".
Dan kregen we indien nodig onze slaapmedicatie, en stapten we in bed nu sliep iedereen binnen 5 minuten.
Vlak voordat Mirella mij verschoonde en aankleedde, waren Anouk en Patricia opgestaan, met de bedoeling ons naar bed te helpen maar, zowel Coby als Mirella zeiden direct," niets daarvan het is al veel te laat".

Omdat het vannacht echt laat was geworden, liet de leiding ons deze zondag echt uit slapen.
Het was al bijna 11 uur toen Olaf en ik als 1 van de eersten samen met Xantia en Josje wakker werden.
Direct wilde ik opstaan om op de wc te gaan plassen maar, o jee ik had nauwelijks kracht om te gaan zitten, laat staan op te staan.
Wat Mirte en Nicolette direct merkten, toen ik aan gaf dat ik helemaal stijf was, vroeg Nicolette.
"Weet je wat dat betekend Marjolein?".
Nu keek ik haar onzeker aan, en schudde met mijn hoofd van nee.
"Dat betekend dat je spierpijn hebt, wat wil zeggen dat je vannacht onbewust je spieren te veel hebt belast".
Dan voegde Mirte er aan toe, "dat hebben wij ook wel eens".
Dan keek ik beide meiden aan, en zei "nu heb ik een probleem, ik moet naar de wc en doe het liever niet alsnog in mijn broek"
Dan zei Nicolette, "probeer het op te houden Marjolein dan halen wij je rolstoel".
Ongemerkt had Suzanne ons gehoord, en kwam al met de rolstoel de hoek om.
Dan hielpen ze met zijn 3en mij in de rolstoel, en scheurden we naar het invalide toilet waar de 3 meiden me samen op de wc zetten.
Tot mijn eigen verbazing had ik wel een beetje geplast maar, had ik wel alle poep binnen gehouden.
Nauwelijks had ik de beugels naast het toilet vast, en liet ik me voorzicht zakken op het toilet, ondersteund door de andere meiden.
Of ik voelde een flinke lading poep ontsnappen, en deed ook nog een flinke plas dit was meer dan ik had verwacht.
Dan werd er op de deur geklopt, en vroegen Fred en Mirella wat we met zijn 4en op het gehandicapte toilet deden.
Dan vertelde Suzanne dat ik moest plassen maar, vooral poepen maar, dat ik door de wandeling van vannacht, super stijf was maar, er alles voor over had om de wc te halen.
Waarop Fred en Mirella zeiden," geweldig Marjolein".
Direct daarop vroeg Mirella, "mag ik binnen komen meiden?".
"Dan zal ik je wassen en aankleedden Marjolein".
Dan naar Suzanne Nicolette en Mirte," bedankt voor jullie hulp, geweldig gedaan maar, gaan jullie zelf maar douchen en aankleedden, dan kunnen we zo brunchen en wat knutselen voor we rond 3 uur naar huis gaan".
Nadat ik gedouched was, en we de hut binnen kwamen zodat Mirella me een luier om kon doen, en me verder aan te kleedden, wisten we beide niet wat we zagen.

luierdromer · 17 dec 2018

Olaf en Marjolein

HOOFDSTUK 81

Tot mijn grote verbazing zag ik dat Olaf en Nelleke samen in 1 bed lagen, en zo ver ik kon zien in ieder geval van boven naakt.
Van onder kon ik niet zien, aangezien dat onder het dekbed zat verstopt.
Wat ook op viel was dat, ze ons niet eens opmerkten pas toen Mirella haar keel schraapte en vroeg," dame en heer, zijn jullie hier niet een beetje te jong voor?".
Keken ze verstoord op, en zei Nelleke "rustig maar, Mirella we houden het netjes".
Toen Mirella dichterbij kwam, zag ze dat ze allebei hun luier nog om hadden, en bovendien hun handen nog schoon waren.
Wat er inderdaad op duidde dat Nelleke de waarheid sprak.
Dan zei Mirella ten overvloede ,"dat jullie elkaar willen aanraken begrijp ik maar, voor spelletjes met jullie geslachtsdelen, zijn jullie nog veel te jong".

Pas toen Mirella zich omdraaide zagen Olaf en Nelleke dat ook ik getuige was geweest van deze scene.
Toen Olaf mij zag, verbaasde het hem dat ik al was aangekleed.
Toen ik vertelde hoe dat kwam, zei Olaf "goed hoor zusje.
Toen ik even later het verhaal van de spierpijn vertelde, verbaasde ook dat Olaf niet en zei hij," dat hoor ik op school na de gymles ook wel eens".
Dan herinnerde hij zich de eerste gymles in de rolstoelen, na de zomervakantie, wat voor de rest van de klas compleet nieuw was.
Waarop ik Olaf aankeek en zei," nou je het zegt".
Ondertussen werden ook Olaf en Jan-Willem uit bed geholpen, waarbij ze zich zo veel mogelijk zelf wasten en aankleedden.
Waarbij ik zag dat ook hier scouting op vooral Olaf een positieve invloed had.
Mede hierdoor zaten we op tijd aan het ontbijt, waar het mij opviel dat Olaf Nelleke en Jan-Willem zich zelf prima redde.
Zodat iedereen zelf kon eten, behalve ik, wat me weer een hoop schaamte opleverde.
Wat helaas door Mirte Nicolette Harry en Jaap werd gemerkt.
Waarbij Harry en Mirte direct vroegen," denk jij nou echt dat het voor ons vannacht een makkie was Marjolein?".
Om dan te vervolgen, "waarom denk je dat wij profiteerden van jullie rolstoelen?".
"Om eens te ervaren wat het betekend om vast te zitten en te voelen hoe het voelt" antwoordde ik.

"Ja ook dat, maar, vooral omdat ook wij vermoeid raakte en zere voeten en benen kregen", gingen Anouk Maaike Patricia en Ineke verder.
Dat laatste hoorden ook Fred en Mirella.
Toen ze zagen dat ik ze ongelovig aankeek zei Fred," Marjolein dat is echt waar".
Dan vervolgde hij," niet alleen voor jou maar, zeker voor de jongste leden van deze groep is 5 kilometer een heel eind".
"Dus als zij niet van tijd tot tijd even kunnen zitten, houden ook zij het niet vol" vroeg ik Mirella.
"Klopt helemaal Marjolein maar, vertel eens eerlijk ging het echt wel?".
"Op zich wel maar, zeker de laatste 20 minuten begon ik mijn benen en voeten wel te voelen, en was ik blij dat we er waren".
Dan zei zowel Fred als Mirella," jij hebt het echt geweldig gedaan Marjolein".
Dan keek hij Olaf en Xantia aan en zei," en dat geldt ook voor jullie" en vervolgde dan," wij hadden het niet gek gevonden als je zelfs in de laatste meters nog had aangegeven dat je niet verder kon".
"Dat jij nu vergaat van de spierpijn!, wij hadden eigenlijk niet anders verwacht" voegde Mirella er aan toe.
Dan gaven ook de andere scouts toe dat het lang genoeg was geweest.

Dan gaven Coby en Mirella aan dat bij deze de discussie was gesloten, en dat we samen gingen opruimen.
Nu kwamen ook Olaf en ik met pijn en moeite overeind, om te helpen met inpakken en schoon maken maar, Fred en Hans hielden ons tegen en zeiden," laat dat maar aan de anderen over".

"Ja maar, dan denken ze straks dat wij niet willen helpen, en de kantjes eraf lopen", protesteerde ik direct.
Dan keek Hans me aan, en begon te lachen," ik heb niet gezegd dat jullie niets hoeven te doen hoor".
Dan keek hij Olaf en mij aan en zei," kom maar, eens mee".
Dan namen Hans en Mirella ons mee naar de keuken, en zeiden, " kijk maar, werk genoeg", terwijl ze naar een berg afwas wezen.
Hier schrokken we wel van maar, Mirella zei", jullie krijgen hulp"
"Ik kom zo helpen maar, ga nu Nelleke en Jan-Willem halen om hier te helpen want ook voor hen is helpen in de grote groep te druk".
Ondertussen namen Hans en Mirella Nelleke en Jan-Willem apart, en vertelden dat ze ons mochten helpen.
Toen ze weg liepen, begonnen Kees Maaike en Martin te protesteren, omdat ze dachten Dat Nelleke Jan-Willem maar, ook Olaf en ik, niets hoefden te doen.
Direct zei Mirella," Ho van niets doen is geen sprake maar, dit is te zwaar".
"Maar, de afwas van gisteravond en het ontbijt van vanochtend moet ook nog gebeuren en dat is het karwei voor Olaf Marjolein Nelleke en Jan-Willem".
Direct zagen we dat Harry Annemiek en Ineke Mirella niet geloofde maar, dan zei Hans, kom maar, mee naar de keuken, dan zien jullie het zelf".
Daarop liepen ze inderdaad mee en zagen ze dat, we inderdaad bezig waren met de afwas.
Waarbij ze schrokken van de hoeveelheid die nog gedaan moest worden maar, zagen ook dat we al een behoorlijke berg hadden gedaan.
Dan zei Hans nog eens," zie je wel dat ook dit kwartet mee helpt?"
Dan vroeg Hans," lukt het hier?".
"Ja hoor, het gaat niet snel maar, we redden ons best" antwoordde Nelleke, terwijl we langzaam vorderde.

Na nog een half uur was alles afgewassen en opgeruimd.
Waarna we koffie of thee met wat lekkers kregen, maar, Nelleke en ik waren inmiddels doodop maar, wilden dat niet laten merken.
Zonder dat we het zelf door hadden liep het bloed door de ogen, zo moe waren we.
Wat Coby directe merkte, wat voor haar het teken was dat we er psychise doorheen zaten.
Direct wilde ze ons afleiden en apart nemen maar, helaas het was al te laat.
Want zowel ik als Nelleke, begonnen heftig en ongecontroleerd te bewegen en ik gilde," blijf van me af, vieze aap" ook Nelleke stond op het punt van doorslaan.
Waarbij ze zo wild om zich heen sloeg dat, dat Hans haar van achter beet pakte, en naar de grond drukte en nog had Hans de grootste moeite om Nelleke onder controle te krijgen.
Bijna tegelijkertijd greep Fred mij vast maar, ook hij had moeite om mij in bedwang te houden.
Intussen haalde Coby voor ons beide een valium tablet en nam Mirella de anderen mee naar boven om wat na te praten en te knutselen.
Dan kregen wij die pil en werden dan beide in een rolstoel gezet.
Toen ik later weer een beetje bij mijn positieven kwam, schold ik me zelf direct de huid vol.
"Nou stomme trut nu heb je de heleboel verprutst, reken er maar, op dat ze je terug sturen naar de gesloten afdeling".
Toen ik Nelleke aan keek begreep ik uit haar blik dat ook zij daar bang voor was.
Maar, Coby en Hans zeiden direct,"zo,n vaart zal het niet lopen maar, we doen nu wel even heel rustig aan".
Dan vervolgde Coby," als jullie willen mogen jullie ook naar boven knutselen maar, als je liever hier blijft of wil slapen, mag dat ook.
Dan zei ik, "ik wil graag een uurtje slapen maar, nog liever eerst een schone luier, " want door dit gedoe, heb ik inmiddels een heel vieze luier".

Ook aan Nelleke zag ik dat ze behoorlijk nat was.
Waarop Hans en Coby direct zeiden," Marjolein op zich doe je het ook wat betreft zindelijk worden heel goed maar, je moet wel rekening houden met terugslagen zeker in een heftige situatie als deze".

Dan tegen Nelleke," en jij hebt punt 1 nog niet gepoept vandaag, dus wisten we dat we dat nog zouden krijgen".
"Punt 2 vergeet ook de stress van daarnet niet".
Dan gaf Nelleke aan dat ze graag wilde knutselen maar, ik zei "Coby ik wil graag 1 tot anderhalf uur slapen".
Dan zei Hans dat het allebei goed was.

Dan nam Coby mij mee naar mijn hut om me in bed te stoppen, terwijl Hans Nelleke mee nam naar de knutsel zolder, waar ze met gejuich werd ontvangen.
Maar, direct werd er ook gevraagd waar ik was.
Waarop Hans zei," Marjolein is zo moe dat ze nu slaapt."
Dan pakte Nelleke een kleurplaat en ging bij Olaf Jan-Willem Pim Paul Mirella en Mirte zitten.

Intussen had Coby mij lekker ingestopt dan mompelde ik nog een keer, "Marjolein kleine meid niet meer zo gek doen".
Dan keek Coby me aan en zei, "op zich doe jij het juist heel goed, vooral gister en vannacht maar, je weet dat je nog herstellende bent van best wel een heftige psychise inzinking".

Daarop keek ik Coby aan en zei," die logeerpartij bij Nelleke was achteraf niet zo slim".
"O nee?, juist wel want daardoor is erger voorkomen Marjolein", nam Coby intussen zittend op mijn bed het verhaal over.
Dan keek Coby me aan en zei," dan nog wat volgens mij is jou al wel vaker verteld dat, zindelijk worden met stapjes gaat en het zeker in het begin wel eens misgaat".
Dan zei Coby genoeg voor nu".
Dan vroeg ik, "mag ik een slaappil Coby?".
"Nou voor de nacht heb ik daar al moeite mee, laat staan voor een middagdutje" zuchtte Coby," maar, aangezien jij je rust hard nodig hebt."
"Zeker als je bij de verrassing vanmiddag fit wil zijn."
Dan nam ik de pil in, nam een slok water ging liggen en sloot mijn ogen.
Dan dacht ik aan de laatste woorden van Coby, verassing wat bedoelde ze daar nu weer mee?

luierdromer · 22 dec 2018

Olaf en Marjolein

HOOFDSTUK 82 EN DE ONVERWACHTTE VRAAG

Uiteindelijk viel ik nog geen 10 minuten later toch in slaap, en deze keer gelukkig een rustige slaap.
Uiteindelijk werd ik na bijna 2 uur te hebben geslapen, tegen half 4 weer wakker en had zelf het idee dat ik nog helemaal droog was.
Direct stapte vanuit het bed in de rolstoel om op de wc te gaan plassen.
In de hal kwam ik Mirella tegen, die direct vroeg of ik lekker had geslapen en wat ik nu ging doen.
"Ja Mirella ik heb lekker geslapen, en ben nu op weg naar de wc om te plassen".
"Zal ik je maar, even helpen Marjolein?".
"Ja graag anders kom ik in dit tempo nog te laat".
Ondertussen waren we bij de wc waar Mirella me uit de rolstoel hielp mijn broek liet zakken, de romper opende en mijn luier opende.
Waarna ik al snel op de wc zat, en bewust leeg plaste.
Dan wilde ik opstaan maar, had helaas ook nu de hulp van Mirella hard nodig , die automatisch met een schone luier aan kwam.
Waarop ik mijn nog schone luier aan haar liet zien.
Hierop moest Mirella lachen, en zei" nou dan ligt je volgende vast klaar."
Dan dacht ik dat ik klaar was en wilde opstaan maar, dacht nog iets te voelen, dus bleef ik zitten, en ja hoor een paar seconde later zat ik te poepen.
Na een minuut stond ik met steun van de beugels op, waarop Mirella direct vroeg, "moet ik je helpen je billen af te vegen?".
Zei ik," nee dat lukt zelf wel".
Nadat ik mijn luier opnieuw omhad en verder was aangekleed, gingen we samen naar boven waar de rest lekker aan het knutselen was.

Direct toen ik binnen kwam, ging ik bij Olaf Jeroen Jan-Willem en Miranda zitten.
Waarop Miranda en Jeroen vroegen," lekker geslapen Marjolein?".
"Ja heerlijk, en het allerfijnste was dat dit kleine meisje..............
"UH pas op hé", onderbrak Olga mij.
"Nou ja ik was na 2 uur slapen, nog helemaal droog".
"Dat kan ik al niet meer zeggen", zuchtte Miranda, en ook Olaf gaf toe dat hij alweer een beetje had geplast.
Waarop Jan-Willem toe gaf dat hij deze keer goed had gepoept.
Daarop keek Olaf Fred en Mirella aan, en fluisterde," ik geloof dat moet poepen wil 1 van jullie me op de wc zetten?".
Direct zei Mirella, "als jij beloofd dat je probeert om het op te houden".
Direct scheurden we richting het toilet.
Waar Olaf zich direct aan de beugels om hoog hees, waardoor Mirella zijn broek kon laten zakken romper openen, en zijn luier afdoen.
Waarbij Mirella zag dat Olaf wel wat, maar niet veel had geplast.
Dan ging Olaf zitten en poept bewust een behoorlijk vrachtje poep uit.
Dan voelde hij dat zijn blaas zich melde, nu probeerde hij heel even of hij die vast kon houden, wat gelukkig lukte.
'Dan vroeg Mirella," ben je klaar Olaf?".
"Nee Mirella ik zit te plassen", nog 1 minuut later was ik wel klaar en trok me aan de beugels omhoog.
Dan vroeg Mirella," kan jij net als Marjolein zelf je billen afvegen Olaf?".
"Nee Mirella ik heb beide handen nodig om te blijven staan".

Terwijl Mirella mijn billen afveegde zei ze, "en toch doe je het bijna net zo goed als je zus Olaf".
"Ja inderdaad Mirella, als iemand dit pakweg 2 a 3 maanden geleden tegen mij had gezegd, zou ik die persoon voor gek hebben verklaard".
Toen Olaf terug was, vroegen Coby en Hans wie er kwamen helpen met groente en vlees snijden voor het afsluitende diner.
Direct zag ze dat Xantia Nelleke Jan-Willem en ik onze vingers opstaken, en naar voren kwamen.
Al snel viel ons op dat dit niemand meer verbaasde, maar, Coby en Mirella vroegen wel," zijn jullie allemaal fit genoeg?".
Dan zei ik(Marjolein), als we de tijd krijgen zullen we eens wat laten zien".
"Ja hoor we gaan pas om 6 uur eten".
Hierop werd ik een beetje onrustig en zei, "maar, dan wordt het wel laat Coby".
Dan liepen Patricia en Sandra langs met een bigsmile van oor tot oor, omdat ze dat opvatte als een hint.
Wat in hun geval de foto sessie van 2 jaar geleden was.
Ondertussen waren Josje en Carina samen met Nicolette en Xantia de tafel aan het dekken.
Terwijl ze daar mee bezig waren, voelde Josje haar luier nat worden, waar het gelukkig voor haar bij bleef.
Carina had het geluk dat ze nog droog was, totdat ze even later bukte om een op de grond gevallen stapeltje servetten op te rapen.
Direct toen ze door de knieën ging voelde ze plas haar luier in lopen en niet alleen dat, maar, tot overmaat van ramp, vloeide er ook wat dunne poep haar luier in.

Waarop iedereen in haar buurt haar hoorden mompelen," op deze manier heb ik die dikke prop tussen mijn benen verdorie echt nodig".
Waarop Suzanne reageerde," op zich snap ik je ergernis maar, natte of vieze luiers zijn we hier wel gewend".
Ook Annemiek liet zowel Carina als Josje merken dat, er niets aan de hand was.
Ondertussen was alles opgeruimd en was het bijna tijd om aan tafel te gaan maar, eerst was er nog tijd om te verschonen, of naar de wc te gaan.
Doordat ik mij zelf redde en Anouk Maaike en Annemiek Nelleke Mirella en Jan-Willem hielpen verliep de hele procedure heel snel.
Dat Olaf en ik ons zelf redde had in 1e instantie niemand door omdat we ons stilletjes op het toilet hadden terug getrokken.
Waar ik al snel zag dat niet alleen ik maar, ook Olaf nog droog was, maar beide voelden we wel dat we snel moesten plassen.
Dan hielp ik snel Olaf op de wc, en terwijl hij uit plaste deed ik alle moeite om alles binnen te houden.
Wat me tot mijn eigen verbazing op een paar druppels na lukte.
Na 2 minuten stapte Olaf van de wc af, en nam ik zijn plaats in en plaste direct uit.
Ondertussen deed ik bij Olaf de luier weer om.

Terwijl wij op het toilet zaten, was Mirella ons aan het zoeken.
Dan vroeg ze aan Ineke en Patricia," weten jullie waar Olaf en Marjolein gebleven zijn?"
Waarop ook Olga zei," nee geen idee, maar, ik moet naar de wc maar, de deur van het invalide toilet zit al een tijdje op slot, wat moet ik nu".
"Juist Olga, ik weet genoeg, die 2 zitten samen op het invalide toilet".
Ondertussen had Olaf zijn luier weer om, en zat Marjolein op de wc te plassen.
Toen ook zij klaar was, en ook haar cliatores had schoon gemaakt, pakte ze haar gebruikte luier maar, vond deze toch te nat, en pakte een droge van de stapel.
Dan klonk er een klop op de deur," hé dame en heer wat doen jullie daar samen?".
Dan zei ik," ik heb Olaf naar de wc geholpen, omdat ook hij aan gaf dat, hij moest plassen en vervolgens zelf ook meteen geplast", "geweldig Marjolein".
Dan vertelde Marjolein," Olaf was zelfs helemaal droog Mirella" "en jij Marjolein?", "ik helaas niet Mirella ik was een beetje vochtig maar niet echt nat".
"Maar, wel genoeg om te moeten verschonen"," en toch vindt ik dat al geweldig Marjolein".
"Dank je wel Mirella".
Dan vroeg Mirella," gaan jullie mee dan gaan we koffie drinken".
Nauwelijks waren ze binnen, en gaan zitten of Olaf zag dat Nelleke snel dichterbij kwam, bij hen ging zitten en vroeg, "waar waren jullie ineens?".

Dan kwam Mirella kijken, en zei" Nelleke Olaf voelde net als Marjolein dat hij moest plassen."
"Dus zijn die boefjes zonder wat te zeggen naar het invalide toilet gegaan".
Dan zagen Olaf en Marjolein dat Nelleke heel verbaasd keek en hoorden haar vragen," dus Olaf jij voelt het als je moet plassen?".
"Ja Nelleke gelukkig wel ", ondertussen zaten we aan de koffie of thee met wat lekkers.
Ondertussen kwamen ook alle ouders binnen om hun kroost op te halen.
Direct bij binnenkomst vroegen Wilma en Anna hoe het was gegaan.
Dan vertelde Coby," op zich wel goed vooral met de nachtwandeling, maar, ook onze beider aanval kwam aan bod.
Toen Coby dat aanhaalde zuchtte ik direct," hoe kon ik zo stom zijn".
"MARJOLEIN DE VRIES,DAT HEEFT NIETS MET STOM TE MAKEN, MAAR, IS EEN TEKEN DAT JIJ NOG STEEDS NIET HELEMAAL HERSTELD BENT".
Maar, dan zorgde Hans voor afleiding," wie gaat er mee naar buiten voor een paar mooie foto,s?"
Buiten gekomen zei Hans," dan stellen we ons op voor de hutten".
Binnen de kortste keren hadden we ons voor de hutten opgesteld en kon de fotograaf aan het werk.

Bewust waren Olaf Jan-Willem Nelleke en ik vooraan op een plaid op de grond gaan zitten.
Eigenlijk wilden ze ons in de rolstoel op de foto maar, dat zagen vooral Olaf en ik niet zitten.
Dan richtte de fotograaf de camera, keek ons aan, en zei even lachen, en klikte af.
Zo ging dat nog een paar keer door, waarbij telkens van positie werd gewisseld.
Ook Olaf en ik wilden Wisselen maar, op streng advies van Coby zagen we daar van af.
Verder was het zo dat er op volgorde van leeftijd en lengte werd gewerkt uitgezonderd Jaap Annemiek Hugo en Anouk die met gespreide benen achter ons zaten.
Zodat wij tegen hen aan konden leunen.
Dat zette de fotograaf de camera weer op scherp en drukte af.
Zo ging dat een paar keer achter elkaar, waarbij regelmatig van positie werd gewisseld.

Na een bijna 1 half uur zo te hebben gezeten, was de fotograaf klaar, en mochten ze opstaan.'
Maar, o jee, doordat we ruim een half uur in de zelfde houding te hebben gezeten, moesten we opstaan maar, o lieve help niet alleen ik maar ook Olaf waren beide behoorlijk stram
Ik herinnerde mij direct de spierpijn van na de nachtwandeling.
Direct bleek dat niet alleen Olaf en ik maar praktisch iedereen stram was.
Hierop Wilde Olaf en ik eigenlijk direct in de rolstoel maar, Mirella zei," juist nu moet je doorbijten, en blijven bewegen".
Gelukkig begreep Olaf de hele uitleg ook direct, mede doordat ik het herkende.
Dan namen we afscheid van de rest zette de bagage vast op de fietsen, en konden dan naar huis vertrekken.
Maar, precies op dat moment zei zowel ik als Olaf," wacht even ik moest plassen".
Dan keek Wilma ons aan en zei," van jou Marjolein weet ik dat je regelmatig voelt dat je moet plassen".
"Maar, jij Olaf, volgens mij praat jij je zus na".

Dan mengde Mirella zich in het gesprek, en zei" nee mevrouw, niet alleen uw dochter maar, ook uw zoon geeft de laatste dagen te kennen, dat hij voelt dat hij naar de wc moet".
Dan vertelde Olaf hoe dat kwam, dat Mirella spontaan had voorgesteld om het te proberen en zowaar lukte het inderdaad na een paar minuten om op de wc te poepen.
"Ik weet ook wel dat vooral de eerste keer eigenlijk een toevalstreffer was" gaf Olaf toe," maar, toch".
"Zo heb ik toch al een paar keer mijn luier droog weten te houden".
Dan voegde Mirella er aan toe dat ze het had gedaan om Olafs reactie te pijlen, en zo eens te proberen en tot beider verbazing bleek het na een beetje stroeve start te werken.
Dan zei Olaf," de eerste keer merkte ik het pas toen mijn plas er uit liep"
"Bovendien poepte ik ook de 1e keer direct al hoewel ik ook dat pas merkte toen het begon te lopen maar, toch".
Dan vroeg Wilma," zijn jullie uitverteld, want we moeten echt gaan anders komen jullie echt veel te laat in bed".
Terwijl ze naar Marjolein keek, die zowat omviel van de slaap.
Nu zaten we binnen 2 minuten in het busje, waar tot mijn grote verbazing ook de fiets nog inpaste.
Dat zowel Marjolein als Olaf op waren bleek wel zo gauw als ze reden, want beide sliepen binnen de minuut puur door vermoeidheid plaste Marjolein onderweg in haar luier, zonder wakker te worden en doordat ze zo vast sliep, bleef het daar niet bij maar poepte ze ook in haar slaap.

Terwijl Olaf zijn luier deze keer schoon en droog hield.
Toen Wilma ons na 3 kwartier vertraging wakker maakte, merkte ze dat direct.
Dan opende Marjolein haar ogen, en rook direct de vieze lucht om haar heen.
Direct besefte ze dat ze in haar slaap onderweg ongemerkt, als een peuter had zitten poepen, waarop ze in zichzelf mopperde," BAH vieze meid, heb je weer als een peutertje in je luier gepoept?".
Direct nam Wilma haar dochter in haar armen en zei, "jij maar, ook je broer doen het op het moment echt geweldig".
"Maar, helaas horen dit soort ongelukjes erbij, zeker in de begin fase van het zindelijk worden".
Dan vervolgde ze, "herinner jij je nog van je nichtje Sabine 2 jaar geleden?".
"Ja daar was ik best jaloers op, dat die gewoon zindelijk werd", ging ik door.
"Nou ik sprak van de week tante Clara, en die zei dat Sabine overdag in principe geen problemen heeft, maar s'nachts nog zeker 4 keer per week bedplast.
" Bovendien van die 4 keer 2x bovendien ook poept, en wel zoveel dat ze aan bedplas broekjes niet genoeg heeft maar, net als jullie een tena ultima met inlegger om moet.
Dan vroeg ik, "Sabine is toch bijna 8 mamma?".
"Ja ze is inderdaad net 8 geworden".
Al snel ging het naar de slaapkamer beneden, waar ik direct op het bed gingen zitten.
Wat bij Marjolein ook tot gevolg had dat de hoop poep helemaal plat gedrukt werd.
De bedoeling was om me zelf te verschonen, en daarna te helpen met opruimen.
Ik dacht zelf dat ik daar fit genoeg voor was maar, wat ik niet wist was dat mamma al had gezien dat ik doodop was en had zoiets van die vraagt zo wel om hulp.
En inderdaad nauwelijks had ze beiden uit de bus, en Olaf op de wc gezet, of ik vroeg . "mamma wil je me verschonen wassen en naar bed helpen?".
Direct hoorde ik Mamma zeggen," ik zal je douchen en direct een tena maxi met dubbele inleg omdoen".
Dan kwam Cora de hal in en vroeg mamma wil jij Jan-Willem uit de bus halen, en Olaf en Jan-Willem verder helpen?".
"Dan ga ik Marjolein douchen en naar bed brengen".

Terwijl Wilma en Cora hun kids naar bed hielpen praten Hans en Coby nog na over het geslaagde weekend.
Bij dat gesprek zat ook Mirella die liet vallen dat ze bij de 5-7 jarigen nog wel wat hulp kon gebruiken.
"Dan denk ik dat we die al gevonden hebben", lachte Coby.
Nu keek Mirella haar verbaasd aan, en vroeg zich af wat Coby bedoelde.
"Ja Mirella ik denk dat uit de groep 11-15 jaar deze groep dus zich genoeg vrijwilligers melden en ik weet nu al wie er direct vooraan staat"," ja hallo Marjolein zeker?".
Reageerde Mirella direct," reken dat maar", lachte Coby.
"Ik denk mits wij dat bij tourbeurt goed begeleiden, en indien nodig een beetje afremmen, is dat echt iets voor haar maar, ook voor Mirte en Anouk".
"Ja misschien wel maar, ze moeten het wel zelf willen".
"Bovendien moet er wel een volwassene op de achtergrond mee kijken, want ze zijn nog te jong om helemaal alleen te laten".
"Klopt maar, Marjan 1 van de vaste begeleiders van die groep, heeft al toegezegd dat zij dat op zich neemt".
"Zij is ook de gene die mij hier over heeft benaderd.".
Ondertussen waren Olaf en ik weer wakker, en nadat we beide op de wc hadden geplast, gingen we samen naar de woonkamer.

Waar mamma me vroeg of ik Coby wilde bellen, toen ik vroeg waarom lachte mamma maar, hield haar mond.
Nieuwsgierig geworden, belde ik direct Coby, die toen ze opnam direct vroeg of ik zondagmiddag rond 2 uur bij haar thee kwam drinken.
Behalve ik zouden er nog 2 meiden komen, meer wilde ze op dit moment niet zeggen.
Na een tot morgen legde ik neer keek mamma aan en vroeg." weet jij waarom ik morgen bij Coby moet komen?".
"Daar mag ik niets over zegen, je zult moeten wachten tot morgen liefje".
Terwijl we nog een spelletje deden en thee dronken hoorde Wilma mij mompelen." ouders je zou ze achter het behang willen plakken".
Dan keek pappa me aan en zei," dat is dan wederzijds want dat kunnen we jullie ook wel eens".
Dan keken Olaf en ik elkaar aan maar, zeiden niets.
Langzaam kroop de tijd, en ook de volgende ochtend leek de tijd te kruipen, maar, toch was het ineens half 2, dus tijd om te gaan, dus trok ik mijn jas aan, en stapte naar de schuur om mijn fiets te pakken.

luierdromer · 16 jan 2019

Olaf en Marjolein

HOOFDSTUK 83 EEN HEFTIG WEEKEND

2 minuten later was ik al onderweg, en nog geen 10 minuten stapte ik bij het opgegeven adres van mijn fiets, pakte de rollator en liep voorzichtig over hetsmalle paadje naar de voordeur.
Waar tot mijn verbazing niet Coby maar Elza open deed, die direct enthousiast vroeg of ik binnen kwam.
Toen ik vroeg wat Elza bij Coby deed, zei ze dat ze hier samen met mamma was om iets voor scouting te bespreken.
Dan keek ik Elza aan en lachte, "laat ik daar nou net voor komen".
Terwijl ik mijn jas uittrok en op hing, vroeg Elza "ben jij nog droog Marjolein?".

Nog voor ik kon reageren hoorde ik Marjan roepen, "foei Elza dat mag je niet vragen".
Dan reageerde ik, "laat haar maar, Marjan, ik ken haar langer dan vandaag".
"Hoe dan?", vroeg Marjan nieuwsgierig.
"Van school", dan vertelde ik hoe de kleuters mij op school hadden laten schrikken.
Waarop ik naar binnen en het toilet was ingevlucht maar, ook over de presentatie voor de onderbouw die daarop volgde.
Dan vervolgde ik daardoor begrijpen nu ook Elza en haar klasgenootjes, groep 1 3 en 4 hoe het komt dat wij moeilijk of niet lopen, en hoe het komt dat wij luiers moeten dragen, hé Elza?".
"Zo is dat Marjolein", lachte Elza.

Dan keek ik Coby aan, en vroeg" en Coby wat was er zo dringend dat ik vanmiddag hier moest komen?".
In plaats van Coby keek Marjan me aan en zei," wij hebben jouw hulp nodig Marjolein".
"Jullie mijn hulp nodig?", vroeg ik verbaasd.
"Vooral bij de groep 5-7 jaar, de bevers komen we handjes te kort".
Dan keek ik nog verbaasder, en zei nogmaals," Huh jullie willen hulp van mij?"
"Ik heb zelf regelmatig hulp nodig".

Hierop keek Coby me aan, en zei" daarom juist".
"Juist omdat jij redelijk zelfstandig bent maar, ook zelf weet wat het is om afhankelijk te zijn van hulp, ben jij hier juist de geschikte persoon voor".
Dan vervolgde Coby," bij de 5 jarigen, zijn kort geleden bij de aanwas van nieuw leden ook een stuk of 4 met een lichamelijke beperking lid geworden."
"Daarnaast zijn er ook onder de andere leden in deze groep, er nog genoeg die nog bedplassen en zelfs die ook overdag nog niet volledig zindelijk zijn".

"Wij denken dat juist jij hun als geen ander begrijpt Marjolein, en voor die kids een voorbeeld bent".
Waarop Marjan vervolgde," deze groep heeft jou al van een afstandje gevolgd en gezien hoe jullie gewoon deel uit maken van jullie groep en ook je broer volop zien mee doen met de rest van de groep en hebben mij direct laten weten, dat willen wij ook".
"Eerlijk is eerlijk, wij denken dat ze dat ook kunnen".
"Nou die 2 dingen samen, maken jou de juiste persoon om ons te assisteren", ging Marjan door.
Dan zag ik dat Marjan nog meer wilde vertellen, maar ik zei.
"Momentje ik moet plassen", en snelde direct naar de wc, onderweg voelde ik wat druppels weg lekken maar, gelukkig was ik nu snel bij de wc waar ik gelukkig mijn plas in de wc liet verdwijnen.
Toen ik even later terug was keek Coby me aan en zei," dit bedoelen we dus Marjolein".
Dan vervolgde Marjan," als de kinderen met een rugzakje zien hoe jij er alles aan doet om jouw doel te bereiken, stimuleert dat ook hun om ook door te zetten en te blijven proberen".

"Daarnaast denken wij dat als jij de (gezonde) kinderen tot de orde roept als die leden met een beperking er niet bij betrekken dat meer indruk maakt, dan als wij dat doen".
Dan keek ik Coby aan, en vroeg" weet je nog de stormbaan een paar weken geleden?".
"Nou en of Marjolein".
Dan vertelde Coby dat de meeste jongens en meisjes serieus dachten dat ze Marjolein Xantia Olaf en Jan-Willem wel even op achterstand zouden zetten maar, al snel merkten we dat jullie iets hadden van dat laten we niet gebeuren.
Dan keek Coby mij aan en zei," vooral jij deed het echt geweldig Marjolein".
Dan vervolgde ze, "jullie verbazen ons niet heel snel maar, die middag lieten jullie alle 4 ons versteld staan".
Dan keek ik Marjan aan en zei," ik wilde niet alleen in verhouding maar, ook echt winnen en uiteindelijk was ik 4e maar, wel het snelste meisje".
Dan praten we nog wat door, maar, tegen kwartvoor 4, zei Coby "Marjan het lijkt me beter nu te stoppen, aangezien Marjolein moe begint te worden".
Eigenlijk wilde ik dat subiet ontkennen, hoewel ik wel voelde dat Coby gelijk had op het moment dat ik wilde protesteren, pakte Coby mijn hand, en zei.
"Met mijn ervaring op de PAAZ afdeling, houdt jij mij echt niet voor de gek Marjolein".

Direct vroeg Coby, "kun je zelf naar huis fietsen Marjolein?".
"Ja hoor geen probleem", antwoordde ik hoewel ik wel degelijk moe werd maar, dat niet wilde toegeven, en al helemaal niet naar Coby.
Maar, helaas voor mij, prikte Coby er ook nu direct door heen.
Dan keek ze me nog eens aan en zei, "zoals ik net al zei, merk ik dat jij je groot houdt en je beter voordoet, dan dat je je eigenlijk voelt".
Ook nu probeerde ik dat glashard te ontkennen maar, zei ook Marjan," je groot houden helpt niet Marjolein".
"Dan vervolgde ze, naar omstandigheden doe je het geweldig".
"Zo is dat", bevestigde Coby.

Dan keek ze me nog eens aan en zei," weet je wat ik zet Elza in het zitje achterop ,en fiets met je mee".
Al snel bleek dat dit een goeie zet was, want hoewel ik rustig fietste en goed oplette moest Marjan me toch menig maal corrigeren, en maande me dan om vooral rustig te blijven rijden.

Aangekomen liep Marjan met me mee naar de deur, en vervolgens naar binnen nadat ze eerst Elza uit het stoeltje had gehaald.
Binnen gekomen, zagen Olaf en Jan-Willem direct dat ik iets te vertellen had.
Direct daarna zeiden beide dat ze dat geweldig vonden.
Dan keek Olaf Elza aan en vroeg," en wat vindt jij ervan Elza?".
Dan keek Elza Olaf aan en zei," geweldig Olaf, dan zagen we Elza eens snuiven, en keek ze naar Marjolein en vroeg me dan," heb jij een vieze luier Marjolein?".
"Hé hé boefje", wilde Marjan haar dochter het zwijgen opleggen maar, terwijl Olaf naar de wc was om te plassen, keek Marjolein Elza aan zuchtte eens diep.
Terwijl de tranen over haar wangen liepen zei ik," ja Elza dit kleine meisje, heeft haar luier vol gepoept".
Dan keek Elza mij aan en zei," er is hier maar, 1 klein meisje en dat ben ik".
Deze opmerking brak de spanning, en bezorgde alle aanwezigen de slappe lach.
Toen we 5 minuten later waren uitgelachen, ging Elza nog een stap verder en zei "deze kleine meid gaat haar grote vriendin een schone luier omdoen".
Waarop Wilma en Marjan zeiden," daar lijk jij ons nog te jong voor Elza" en Wilma voegde er aan toe," een poepluier verschonen is een heel vies karwei Elza".
Maar, Elza was vastbesloten, en niet van haar plan af te brengen.

Waarop Marjan zei," nou kom dan maar, meiden", en dan tegen Elza" nou vooruit dan maar" en vervolgde dan," maar, net wat de mamma van Marjolein zegt, het is wel een vies karwei".
Dan ging ze verder," ik loop met jullie mee zodat ik indien nodig kan helpen".
Voor het gemak besloten we het op 1 van de bedden beneden te doen, zodat Elza er makkelijk bij kon.
Toen ik de luier en schoonmaakdoekjes pakte zei Elza," wat een grote luier is dat Marjolein".

Dan wilde Marjan wat zeggen maar, ik was haar voor, en zei "klopt Elza, maar, kinderluiers pas ik niet meer in."
Ondertussen had Elza op aanwijzing van Marjan mij uitgekleed, en opende dan mijn vieze luier.
Waarbij ze heel even een vies gezicht trok maar, dan trok ze de vieze luier weg gooide deze in de emmer, en begon dan op aanwijzing van Marjan mij te wassen.
Dan vouwde ze de schone luier open en schoof deze onder mij om dan mijn billen en clitoris te besprenkelen met talkpoeder.
Om mij dan een schone luier om te doen, waarbij Marjan alleen bij het vastplakken hoefde te helpen.
Toen ik even later was aangekleed keek ik Elza aan en zei," dat heb je goed gedaan Elza dat mag je vaker doen".
Dan zagen we dat Elza moest lachen, maar, ik zag ook dat haar lipjes trilden en er bijna direct traantjes kwamen, waarop Marjan zei "kom Elza dan doe ik jou ook vast je luier om".

Hier keek ik van op maar, dan zei Marjan dat Elza overdag zindelijk was, maar zeker nog 4 maal in de week in bed plaste.
Dan keek ik haar aan en zei, "dat doen wel meer jongens en meisjes van jou leeftijd".
Dan keek Elza me aan en zei," ja dat weet ik Marjolein maar bij de meeste is een speciaal broekje genoeg".
"Maar, ik heb een echte luier nodig, of een pamper maat 6, of net als jij een tena ultima".

Dan zei ze tegen Olaf en mij," totdat jullie op school kwamen, dacht ik zelfs dat ik wat dat betreft de enige was en daar eigenlijk te groot voor was".
Dan zei ik, terwijl Elza mijn plaats op het bed in nam.
"Wist je dat er genoeg grote mensen zijn, die het net als Olaf en ik ook dag en nacht in hun broek doen?".
"Dus dag en nacht luiers dragen?".

Dan zagen we Elza verbaasd kijken, en hoorden haar vragen," dat kan toch niet iedereen wordt toch zindelijk?".
Dan keek ze Marjan aan, en vroeg nog eens," mamma dat kan toch niet?".
Dan zei Marjan, terwijl ik Elza de luier omdeed" ja Elza dat kan wel".
Dan waren we beide klaar, en kroop Elza bij mij in bed voor een middagdutje terwijl wij sliepen, spraken onze moeders beneden uitvoerig over Elza en mij.
Waarbij Wilma en Cora uitvoerig vertelden over alle ontwikkelingen sinds de verhuizing afgelopen zomer.
Zowel alle ziekenhuis opnames mijn achteruitgang, maar ook het herstel en de opnames van mij en Nelleke in de riethorst, wat op dit moment nog steeds speelde.
Dan zei Wilma," die psychise inzinking van Nelleke maar, ook Marjolein heeft er bij iedereen hier behoorlijk ingehakt".
Ook vertelde Wilma dat ik in 1e instantie daar logeerde om Nelleke te steunen maar, ook ik toen al wel medicatie kreeg, die er voor zorgde dat we er voor mij op tijd bij waren.
Maar, dat ik inmiddels al wel 4 weken was opgenomen, en serieus behandeld werd.
Toeval of niet maar, op de PAAZ afdeling waar Nelleke eerst zat, werkt Coby als ggz verpleegkundige, besloot Wilma haar verhaal.

Dan vroeg Marjan," is dit dan niet te veel voor Marjolein?".
"Beetje wel maar, het geeft ook de broodnodige afleiding", "mits we het goed begeleiden".
"Trouwens zo snel als mogelijk nam ik haar en Nelleke mee naar de scouting, juist om te zorgen voor ontspanning".
"Maar, dit verklaard dus het snel vermoeid raken van Marjolein", begreep Marjan.
Ondertussen was het bijna half 6, en dus etenstijd en mede door de geur uit de keuken werden Elza en Marjolein wakker.
Direct rook Marjolein een poeplucht, en zuchtte hé bah, toch niet alweer?
Dan werd ook Elza goed wakker, en rook het ook al hoorde ook mijn gemompel, waarop ze zei" nee Marjolein niet jij maar, ik heb een poepiebroekie".
Hier moesten we allebei om lachen.
Dan vroeg Elza," als ik jou mag verschonen, wil dan ook mij verschonen Marjolein?".
Op het moment dat ik ja zei, ging de deur open en stapten Marjan en Cora binnen.
Nu vroeg ik, "heb jij nog luiers bij je Elza?".
Waarop Marjan antwoordde," ja Marjolein terwijl jullie sliepen ben ik ook nog naar huis geweest om luiers en kleren voor Elza te halen".
"Maar, in principe hoeft Elza pas weer een luier om als ze rond 7 uur naar bed gaat".
"Maar, echt fris ruikt het hier niet, dan keek Marjan me aan en vroeg "heb jij een poepluier Marjolein?".
"Nee Marjan ik heb alleen maar, een beetje geplast, en ik hoef nog niet verschonen".
Dan keek ze naar haar dochter, en vroeg, "en jij lieverd?".
Dan keek Elza haar moeder aan en zei," ik heb wel poepie gedaan mamma".
Hier keek Marjan vanop, aangezien dit de laatste anderhalf jaar bijna niet meer gebeurde.
Als Elza al een keer in bed poepte, gebeurde dat snacht's maar, nooit bij een middag dutje.
Dan wilde Marjan Elza mee nemen om haar in de badkamer te verschonen maar, ik was haar voor en zei," kom Elza dan zal ik je wassen en aankleedden.
Direct vroeg ik Marjan," heb je een schoon slipje voor Elza?"
Maar, voor Marjan kon antwoordden zei Elza," ik wil een schone luier net als jij Marjolein".
Dan keek ik Elza aan en zei," ik zou juist graag een gewoon slipje aan willen in plaats van die vervelende luier maar ik vindt het lief van jou, dat je nu een luier om wil."
Terwijl ik met Marjan en Elza praatte, merkte ik dat ik niet fit was aangezien ik uit het niets een bobbel achter in mijn luier voelde groeien.
Direct vroeg Elza," sta je te poepen Marjolein?".
"Ja Elza helaas wel, vies hé?".
Dan keek Elza me aan en zei," ja bah vies"," dat vindt ik nou ook maar, als ik moe ben zoals nu is zoiets snel gebeurd".

Dan keek Elza me aan, en zei" kom Marjolein, dan gaan we samen verschonen".
Maar, dan riep Marjan," wacht meiden ik loop met jullie mee" maar, dat hoorden we al niet meer.
Toen zij even later binnen kwam zag ze dat ik was gaan liggen, en Elza bezig was met het uitrekken van mijn broek, en direct daarna mijn romper opende.
Dan aan mijn vieze luier wilde beginnen, waarop Marjan zei," wacht Elza dat doen we samen".
Dan liet Marjan Elza de plakkers losmaken en de luier openen.
Direct zag en rook ze de vieze smurrie, even dachten Marjan en ik dat Elza zou overgeven dan hoorde we dat ze zich vermanend toesprak," niet zeuren Elza, je grote vriendin kan haar lol wel op, met die vieze luier om haar billen".
Dan verwijderde Elza op aanwijzing van Marjan mijn vieze luier, en begon dan mijn billen anus en schaamstreek te wassen.
Wat alles bij elkaar een heel karwei was maar, binnen 10 minuten was ik weer schoon.
Dan wees ik Elza mijn nachtluier met inleg, die Marjan direct voor haar pakte.
Zo gauw als Elza die in haar handjes had, bekeek ze mijn luier zorgvuldig, en voelde er aan.
Dan zei ze, "dat jou luier groot is weet ik maar, wat is deze dik.".
Dan keek ik Elza aan en zei," Elza als je klein bent maakt dat nog niet zoveel uit, maar, als je groter wordt plas je ook meer, snap je?"

Dan keek ik Elza aan en zag dat ze me begreep.
Al snel had ze me met een klein beetje hulp van haar moeder verschoond en aangekleed.
Dan verschoonde ik Elza, die tot mijn verbazing ook alweer nat was.
Dan keek ik haar aan en vroeg," Elza heb jij express in je luier geplast?".
Dan keek Elza me aan en zei," nee Marjolein".
Dan keek ik Marjan aan en vroeg," meent Elza dat nou, of houdt ze me voor de gek?"
Dan zei Marjan," ik denk dat ze het echt deed om jou te steunen maar, nu ze net als jij echt moe wordt, na alle indrukken van de afgelopen dag".
Dan vroeg ik," heeft Elza dat vaker Marjan?".
"Ja Marjolein, vooral al het zoals nu zaken zijn, waar ze van onder de indruk is".
"Maar, buiten dat is ze normaal in ieder geval overdag zindelijk".
Dan zei Marjan dat ze naar huis ging, gaf Elza een kus en vertrok.
Ondertussen was het voor ons tijd om aan tafel te gaan, waar Olaf Jan-Willem en ik alle 3 een slab voor kregen, wat Elza grote ogen deed opzetten.
Direct vroeg ik," wat is er Elza?".
Dan keek ze mij en Wilma aan werd knal rood, en vroeg," Huh jullie een slab voor Marjolein".

Dan kwam Wilma bij haar zitten, keek Elza aan en zei," ja Elza maar, gelukkig kunnen Jan-Willem en Olaf vanavond wel zelf eten".
"Maar, als ik Marjolein zo zie, is ze zo moe dat ze hulp nodig heeft, hé lieverd?".
Dan zag ik Elza naar me kijken, en vervolgens naar Wilma en hoorden haar dan vragen," mag ik Marjolein eten geven?".
Dan keek Mamma mij aan en vroeg," wat vindt jij daarvan Marjolein?".

Nog niet klaar Olaf en Marjolein

Hoe goed is dit verhaal?

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Nieuw lid

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.

Niet geschoten is altijd mis.