Met een grote angst rende ik zo hard als ik kon!
Ik was zo onder invloed van adrenaline dat ik de natte luier niet eens meer voelde.
Ik was nu bijna bij de ingang van het bos.
Ik had geen idee waar het uit zou komen maar ik rende er zo snel als ik kon in.
Ik geloof dat ik nog nooit zo hard had gerend.
Ik ging tussen bomen en onder te takken door.
Er was trouwens helemaal niemand.
Ik hoorde alleen vogels fluiten. Na ongeveer 3 minuten te hebben gerend kwam ik bij een bordje aan waar met een pijl naar links dolomietenhutte opstond, en met de pijl naar rechts een pad naar beneden.
Ik stond te twijfelen wat ik zou doen toen ik in de verte een hele kwade stem hoorde schreeuwen.
TESSA, TESSA HIER KOMEN!!
Ik wist gelijk dat het Frans was.
Ik had twee keuzes: ik kon links gaan naar een huisje waar ik om hulp kon schreeuwen, maar ik wist niet hoe ver dat was. En Frans was sneller dan ik, dat wist ik zeker.
Of ik kon rechts gaan verder het bos in zodat hij mij niet goed kon vinden.
Ik de tijd dat ik nadacht hoorde ik de stem dichterbij komen..
Ik besloot verder het bos in te gaan en zette het op een lopen.
Tussen de bomen door zag ik op het andere pad Frans aan komen rennen.
Ik moest me snel verstoppen voordat hij mij zou zien.
Ik ging achter een grote rots zitten en probeerde zo stil mogelijk te zijn.
Ik hoopte natuurlijk ook dat Frans naar die hutte zou rennen zodat ik mijn pad kon vervolgen.
En dat gebeurde ook tot mijn grote opluchting.
Vervolgens kwam ik achter de steen vandaan en rende verder bergafwaarts.
Ik wist trouwens dat ik hoog zat want we waren toen we naar de camping gingen een heel stuk omhoog gereden.
Ik dacht verder niet na en ging zo snel als ik kon verder naar beneden.
Ik moest ook uitkijken dat ik niet uit zo glijden.
Na een kwartier bedacht ik me dat ik rustiger kon gaan lopen want Frans was een eind weg.
Ik verminderde mijn vaart en liep iets rustiger naar beneden.
Niet veel later zag ik een huisje!
Ik dacht dat ik gered was en snelde erheen.
Ik kon nu de politie bellen, en mijn moeder.
Ik bonkte op de deur, en een man deed open.
Ik kon geen woord meer uitbrengen en barstte in huilen uit.
Ook merkte ik dat ik geen lucht meer kon krijgen van angst en dat ik in mijn gebrekkige engels zei dat de man de politie moest bellen.
Ik zakte op de grond, en raakte buiten bewustzijn.
Toen ik wakker werd lag ik op een bank.
De man zat naast mij en vroeg in het engels wat er was gebeurd en hoe ik me voelde.
Hij was erg aardig.
De man had gezien dat ik vieze kleren had, dus hij had ze uitgetrokken en in de was gedaan.
Ik lag daar dus alleen in een hempje en een vieze luier op de bank.
Call the police. Was het enige wat ik zei.
Gelukkig deed hij dat ook uiteindelijk.
Hij praatte Duits met de politie dus ik kon niet horen wat er gezegd werd.
De man vertelde mij dat de politie hier niet kon komen omdat we op een berghelling zaten dus wij moesten een stukje naar beneden.
Hij pakte mijn kleren uit de was en deed ze weer aan.
Vervolgens tilde hij me op en liep met mij naar buiten.
Ik zag op honderd meter afstand een klein dorpje liggen.
Het was dus niet ver.
Beneden aangekomen stonden er 2 politieauto’s
Ik begon weer keihard te schreeuwen en te huilen en merkte opnieuw dat ik geen lucht kon krijgen.
De man legde mij op de grond en er bogen 2 politieagenten over me heen.
Ik hoorde een van de politiemannen zeggen dat ze een ambulance moesten bellen en de andere man liet mij in een zakje ademen om tot rust te komen.
Ik was totaal in paniek, en in een andere wereld. Ik trok me niets aan van de vragen die werden gesteld.
Na ongeveer weer een kwartier hoorde ik sirenes van een ambulance.
wordt vervolgd,...